Μεξικό Στο Νότιο Μεξικό ο ουρανός είναι...αλλιώς

[zmaria]

Όχι απλά καλά, γράφεις πάρα πολύ ωραία!! Αγαπάμε ιστορίες από Λατ.Αμερική και ειδικά αν είναι με καλή αφήγηση. Το χεις!! Περιμένω την συνέχεια!

 

[campesino]

SAN CRISTOBAL DE LAS CASAS

Το ταξίδι προβλέπεται μακρύ απο την Οaxaca και πραγματικά είναι (12 ώρες)... Το λεωφορείο φεύγει αργά το βράδυ, η αστυνομία σε τραβάει με κάμερα με το που μπείς μέσα και φαντάζεσαι οτι όλο αυτό δεν θα σου βγεί σε καλό. Σε διαφορα σημεια της διαδρομης οπου σταματάς για κάποιο έλεγχο του στρατού ή σε κάποια ανύποπτη στιγμή βλέπεις πάντα 2 μάτια να πετάγονται πάνω απο κάθε κάθισμα, κάπως απορημένα και φοβισμένα και μετα χάνονται. Εαν δε, έχεις και την εμπερία της Μ. να ξυπνάς κατα τύχη 3 η ώρα τη νύχτα και να βλέπεις τον φαντάρο με το full-face και το G3 πάνω απ το κεφάλι σου, ε όπως και να το κάνουμε, αναρωτιέσαι τι διάολο γίνεται.

Παρόλα αυτά μετα απο μια αθόρυβη νυχτερινή διαδρομή (οπου εγω για πρώτη φορά στα χρονικά της ιστορίας πραγματικά κοιμήθηκα συνεχόμενα σε λεωφορείο) και ύστερα απο ενα καταπληκτικό τοπίο απο την Τuxtla Gutierrez και μετά, οπου νομίζεις οτι πας για έφοδο στον ουρανό, φτάνεις σε πάνω απο 2000 μέτρα υψόμετρο, στο ξακουστό San Cristobal de las Casas.

ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΠΛΑΝΟ

Αλλού οι δικαιολογίες. Δεν βρέθηκες τυχαία εδώ, δεν σε ξέβρασε το κύμα, ούτε πέρναγες, είδες φώς και μπήκες.

Στο San Cristobal de las Casas πας ¨μιλημένος¨. Μιλημένος απο τα ντοκιμαντέρ που έχεις δει για τους Ζαπατίστας και όχι μόνο, μιλημένος απο τα βιβλία που έχεις διαβάσει, τις φωτογραφίες που έχουν πέσει στα χέρια σου και απο αυτά που έχεις ακούσει κατα καιρούς για τους indigenas της περιοχής. Αν το ανακάλυψες τυχαία, μην νομίζεις οτι πραγματοποίησες κάποιο κατόρθωμα και είσαι ο Κολόμβος. Μάλλον αδαής είσαι.

Η εικόνα έχει ως εξής.

Πανέμορφοι μικροί δρόμοι με πολύχρωμα σπιτάκια, αγορές και παζάρια σε κάθε σημείο της πόλης, πλατειούλες διάσπαρτες, πρόσωπα όμορφα μα συνήθως φτωχά και ταλαιπωρημένα, ταξιδιώτες (και τουρίστες) να κατακλύζουν τα βασικά σημεία της πόλης και εσυ έτοιμος να ακουμπήσεις τον ουρανό και τα σύννεφα, το νοιώθεις οτι βρίσκονται τόσο κοντά. Βάλε μια δόση απο άπειρα μπάρ, καφέ, ρεστοράν και στην αντίπερα όχθη ορδές ξυπόλητων μικρών παιδιών να κολυμπάνε προς τα σένα για να σου ζητήσουν 5 pesos ή να πουλήσουν τις μικρές φιγούρες τους για το ίδιο αντίτιμο και κάπως έτσι σχηματίζεται το δύσκολο, αντιφατικό και ταυτόχρονα συναρπαστικό πάζλ του San Cristobal de las Casas.

H ΠΟΛΗ

Καφέ στο... YikCafé απέναντι απο το zocalo της πόλης (Plaza 31 deMarzo) και δεν σε νοιάζει τίποτε άλλο. Πρωί πρωί με σούπερ πρωινό για να σταθείς στα πόδια σου την υπόλοιπη μέρα και ατελείωτες μάχες με όπλο το χαμόγελο απέναντι στα αμέτρητα παιδάκια που θα περάσουν να σου πουλήσουν τα συμπράγαλά τους. Κάπου εκεί θα πετύχεις και τον Roy, έναν θεότρελο συνταξιούχο Αμερικάνο με τη μουσάκλα, σαν Σαολίν ιερέας, να πίνει τον καφέ του και να τον ακολουθούν όλα τα παιδάκια του San Cristobal για να τους αγοράσει πατατάκια και κόκα κόλα. Αν είσαι τυχερός όπως εμείς και πηγαίνει προς τα χωριά πάνω στα βουνά, καβάλα στο αμάξι χωρίς φόβο. Εκεί θα δείς το γνήσιο και σκληρό Μεξικό.

Ύστερα περπάτημα και μην ακούσω παράπονο. Περατζάδα στους κοσμικούς δρόμους Real de Guadalupe και 20 de Noviembre, λίγο παραπάνω στον Templo de Santo Domingo με την εκπληκτική πλατειούλα και την ολίγον τουριστική αλλά συμπαθητική κατα τα άλλα αγορά artesanias.

Ανηφορίζεις και νοιώθεις το τοπίο να αλλάζει. Παντού πάγκοι με φρούτα και τρόφιμα πάσης φύσεως, τοπικά μαγαζιά-παζάρια, πλήθος ντόπιων και ιθαγενών σε κατευθύνουν ασυναίσθητα πρός την Mercado Municipal. Ειλικρινά θα μπορούσες να πληρώσεις και είσοδο για να μπείς εδω μέσα. Τώρα καταλαβαίνεις πως όλοι οι πάγκοι που έβλεπες πρίν ήταν για να αρχίσεις να μπαίνεις στο κλίμα. Τουλάχιστον δεν βρέθηκες προ εκπλήξεως μπροστά σε κάθε καρπό που προσφέρει η Γή, μπροστά σε σχεδόν κάθε αντικείμενο που μπορεί να πουληθεί απο άνθρωπο σε άνθρωπο. Μιλάμε για τον κακό χαμό. Στέκεσαι απ έξω σε μια κόλαση απο ανθρώπους, colectivos, ταξί, καυσαέριο, σκουπίδια, φωνές και τρέχεις να μπείς στα ενδότερα της αγοράς για να γλυτώσεις. Την πάτησες, κορόιδο. Τα σοκάκια εκει μέσα είναι τόσο στενά και ο κόσμος τόσο πυκνός που ¨θα φάς Μεξικό στα μούτρα και θα πείς και ενα τραγούδι¨. Απλά ασύγκριτη εμπειρία αυτή η αγορά.

Δίνεις μάχη να κρατηθείς στη ζωή απο κομάντο οδηγούς combi που περνάνε σαν τον χάρο πλάι απο ατρόμητους πεζούς -σαν και σένα φυσικά, είπαμε δεν μασάμε- κάπως χάνεσαι (πάλι επίτηδες) και βρίσκεσαι σε μια απίστευτα σαγηνευτική πλατειούλα ανάμεσα στους δρόμους Chiapa de Corzo και Comitan (το όνομα μας διαφεύγει και δεν το βγάζει και ο χάρτης!).

Επιτρέπεις στον ήλιο να χτυπήσει κατακέφαλα, γιατί σου αξίζει άλλωστε και λίγη γαλήνη σε αυτή τη πόλη και προχωράς, προχωράς σε αυτούς τους ήρεμους δρόμους ώσπου να φτάσεις στο εξαιρετικό Casa Na Bolom. Σπίτι ζευγαριού μακαριτών ανθρωπολόγων - αρχαιολόγων απο την Ελβετία που μελέτησαν τις φυλές και τις αρχαίες πόλεις των Mayas στην πολιτεία (με έμφαση στη Selva Lacandona). Πολύχρωμο και προσεγμένο, με αντικείμενα φοβερής λαογραφικής σημασίας αποτελεί ίσως την καλύτερη απόδραση απο το καθημερινό φρενοκομείο του San Cristobal.

Σου την σπάει που σε έχω στο πέρα δώθε όλη την ώρα και θες να κάτσεις κάπου για καφέ. La Selva Café, it is. Ό,τι έχει απίστευτο αίθριο και εξαιρετικό καφέ ή/και τσάι, να το ακολουθείς ευλαβικά. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση αυτή.

Για φαγητό, βουρ για TierraDentro. Ζαπατιστική κοουπερατίβα, με τα ανάλογα μαγαζιά γύρω γύρω και φοβερό φαγητό. Το live απο κάποιον περιπλανώμενο κιθαρίστα να το θεωρείς σίγουρο εκεί, όπως και κάποια απο τα γνωστά...επαναστατικά hitακια.

Μπυρίτσα, posh ή mojito στο Εntropia αλλά και κρασάκι στο απίστευτο jazzαδικο που είναι στη γωνία και του οποίου το όνομα δυστυχώς μας διαφεύγει. Και τα 2 έχουν τζάκι και δημιουργούν φοβερή φάση, ώσπου σκάει η φάπα και πας για ύπνο πεθαμένος απ την κούραση.

Πάλι την επόμενη μέρα δεν γουστάρεις να αφήσεις τίποτα απάτητο και οργώνεις τους δρόμους. Καλό θα ήταν να ανέβεις στο Cerro de Guadalupe για να κοροιδέψεις ύστερα όποιον δεν ανέβηκε (εεχχμμ...), μιάς και απο ό,τι του είπανε η θέα είναι φοβερή. Ύστερα κάθε δρόμος δημιουργεί την δική του κατάσταση και οι συνεχόμενες μικρές πλατείες, με τις ανάλογες αγορές φυσικά, στον Calle Insurgentes, πριν το Zocalo είναι μια σίγουρα ενδιαφέρουσα επιλογή.

To ίδιο ενδιαφέρον είναι και το MuseoCafé, όπου αν ξέρεις ισπανικά διαβάζεις τα πάντα για την ιστορία του καφέ στην πολιτεία αλλά και γενικά στη χώρα και φυσικά δεν φεύγεις αν δεν πιείς εναν, για να...τσεκάρεις όλα όσα διάβασες πριν βρε παιδάκι μου.

Τσιμπολόγημα λίγη πίτσα στο ΕlPunto γιατί το στομάχι σου αρχίζει να ζορίζεται τόσες μέρες στο Μεξικό και λίγο ευρωπαϊκό φαί δεν βλάπτει. Να πω επίσης οτι η πίτσα του εν λόγω μαγαζιού είναι καταπληκτική?

Πιές και ενα τσαγάκι στο Kinoki, εάν είσαι τυχερός και στο φέρουν εντός 40λέπτου αλλιώς σήκω και φύγε. Για λίγο σκέφτεσαι μήπως ξέμειναν και στείλανε κανέναν κακόμοιρο στο χωράφι να το μαζέψει.

Βγαίνοντας θα βρεθείς πάλι στον Real de Guadalupe οπού ασυναίσθητα θα σε φάει το σουλατσάρισμα, είτε σου αρέσει ο δρόμος είτε όχι. Διωγμένες Chamulans απο τα σπίτια τους επειδή άλλαξαν θρήσκευμα και indigenas πάσης φύσεως μαζί με τα παιδιά τους να πηγαινοέρχονται πλάι πλάι σε αμέτρητους ξένους, παραδοσιακές φορεσιές αναμιγνύονται με τον ¨μοντέρνο¨ κόσμο, η κόκα κόλα στα χέρια όλων των φτωχών ινδιάνων και υποψιάζεσαι οτι η όποια άποψη σου περι ¨αστικής¨ αισθητικής , μάλλον πάει περίπατο.

Οι αντιθέσεις είναι έκδηλες σε αυτή τη πόλη, η φτώχεια και το χρήμα κάθονται στο ίδιο παγκάκι και ο μόνος τρόπος να λύσεις όλες σου τις απορίες είναι να...πάρεις τα βουνά.

ΓΥΡΩ ΑΠ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

Polho – Acteal - Chalchihuitan

Είχαμε την τύχη να κανονίσουμε να μας πάρει ο Roy μαζί του για ενα trip βαθιά στα εδάφη των Ζαπατίστας. Με προορισμούς 3 χωριά: Polho ή Poho, Acteal και στον γυρισμό Chalchihuitan. Το πρώτο, βασικότατο σκέλος του διοικητικού κέντρου του Οventic (= caracol 2= σαλιγκάρι Νο 2, έτσι ονομάζουν οι Ζαπατίστας τα 5 κέντρα τους), το δεύτερο, τόπος σκληρός και ματωμένος μετα τη σφαγή του 1997 με νεκρούς 50 ανθρώπους (κυρίως γυναίκες και παιδιά) απο στρατιωτικους και παραστρατιωτικούς σε πλήρη συνεργασία, ενώ το τρίτο, μάλλον πιο μετριοπαθές.

Η διαδρομή ακολουθεί ενα δρόμο δύσβατο, με συνεχείς στροφές ενω μπροστά σου ξετυλίγεται τοπίο εκπληκτικό αλλα οι καλύβες και οι μαραθωνοδρόμοι campesinos μας μαρτυρούν οτι η ζωή είναι πολυ δύσκολη εδώ. Οταν συναντιέται το βλέμμα σου απο το παράθυρο του αμαξιού με το βλέμμα του χωρικού καθισμένου σε μια καρέκλα στη μέση του πουθενά, είναι μια διανοητική σύγκρουση 2 κόσμων. Θα τον χαιρετήσεις γελαστά και θα σου ανταποδώσει θερμά, εδω είμαστε όλοι ίσοι, δεν χωρεί αμφιβολία.

Το λεω γιατί εδώ, ίσως μερικές φορές εσύ να νοιώσεις κατώτερος ως άνθρωπος, αν σκεφτείς τα πράγματα λίγο ανάποδα.

Φτάνοντας στο Polho, 2 μασκοφόροι της τοπικής επιτροπής βγαίνουν φορτάτοι να σε επεξεργαστούν, προτού να σε καλωσορίσουν. Την αρχή πρέπει να την κάνεις εσύ, αυτοί είναι (και με το δίκιο τους) απο ντροπαλοί έως επιφυλακτικοί απέναντι στους ξένους. Όταν ξεκινάει η κουβέντα όμως γίνονται πιο ζεστοί.

Δίπλα σου ξυπόλητα παιδάκια παίζουν, με ενα χαμόγελο ως τα αυτιά και ρίχνουν πολυ συχνά κλεφτές ματιές προς το μέρος σου, ψάχνονας να βρούν τίποτα πράσινα μάτια και καμια κεραία να πετάγεται πάνω απ το κεφάλι σου. Με το που τα κοιτάξεις και τους χαρίσεις ενα χαμόγελο, τρέχουν να κρυφτούν απο ντροπή ή και φόβο, μήπως και τους καταβροχθίσεις σαν διαστημάνθρωπος που είσαι. Μα τι πραγματικά ανθρώπινα όντα, με παρθένα βασικά ένστικτα!

Καβάλα στην camioneta, ο δρόμος γίνεται ολοένα και χειρότερος μα οι δεκάδες άνθρωποι που σε χαιρετάνε θερμά, τον κάνουν να φαίνεται μια ευθεία της πλάκας και φτάνεις στο Acteal προς το μεσημέρι. Το γλυπτό της σφαγής που βρίσκεται σε περίοπτη θέση στο χωριό, δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια, πρέπει να είσαι προσεκτικός εδώ. Παρόλα αυτά δεν δυσκολεύεσαι να πετύχεις φωτογραφία αγκαλιά με 2 απο τα πιο όμορφα χαμόγελα του κόσμου και ας μην μπορείς να τους εξηγήσεις στα πλαίσια της λογικής, γιατί δεν βρίσκονται μαζί τους πολλοί συγχωριανοί και πιθανότατα συγγενείς τους.

Η ¨οικονομική ενίσχυση¨ μέσω της αγοράς απόλυτα προσωπικών χειροτεχνημάτων του χωριού θεωρείται δεδομένη, μια τελευταία ματιά και ο δρόμος του γυρισμού μας βγάζει στο Chalchihuitan. Ο Roy μας λέει περιπαικτικά οτι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είμαστε και οι πρώτοι Έλληνες που πατάμε εδώ. Δέν το θεωρώ πιθανό αλλά εδω που τα λέμε, αυτό το άγνωστο μα γραφικό χωριουδάκι δεν είναι και το κέντρο του κόσμου. Μια στροφή και κάτω απο ένα υπόστεγο, δίπλα απο το απλοϊκό γήπεδο μπάσκετ βρίσκεται μια αραιή αγορά και ετοιμάζεσαι για την φωτογραφία της ημέρας με τον μπέμπη μπλεγμένο μέσα σε ρούχα και φανέλες με ένα πλαστικό παιχνιδάκι στο χέρι, πάνω στον πάγκο των γονιών του. Η πάντα σοφή απόφαση να ρωτάς πρωτού τραβήξεις φωτογραφία, πόσο μάλλον σε αυτά τα χωριά, αποδεικνύει του λόγου το αληθές, με μια γλυκύτατη και ντροπαλή άρνηση που λαμβάνεις απο την μητέρα του μικρού. Πίσω στο San Cristobal, αύριο ξυπνάς χαράματα.

Oventic - San Andres Larrainzar

Βίαιο ξύπνημα, μπάνιο, λιτό πρωινό και έξω. Μα τι συμβαίνει εδώ? Δεν ήταν η πόλη έτσι χθές. Βαθύ πέπλο ομίχλης καλύπτει τα βουνά και έχει κατέβει απειλητικά προς τα σένα, η ξενόφερτη βαβούρα κοιμάται ακόμα και εσυ ανηφορίζεις προς την Μercado Municipal, όπου κάθε γωνία, κάθε στενό αποτελεί την αφετηρία ενός combi ή colectivo. Θα δείς πιθανόν και 1-2, το πολύ, αφοσιωμένους ταξιδιώτες να παίρνουν μια πολύ πρωινή τζούρα της πόλης και να ψάχνουν ποιό χωριό θα επισκεφθούν. Eσυ αποφάσισες να πας στο Oventic, χωρίς να ξέρεις πόση ώρα είναι, αν θα τα καταφέρεις να γυρίσεις και φυσικά αν θα σου επιτρέψουν να μπείς. Είναι Κυριακή πρωί και τα βουνά είναι όλα δικά σου όμως.

Τα combis είναι θρησκεία. Είναι μικρά, φθηνά, χαριτωμένα και ποτέ δεν ξέρεις πότε θα περάσουν. Τα γουστάρεις τρελά, πίστεψέ με. Δεν είναι πάντα άνετα αλλά είναι το καλύτερο μέσο να δείς το Μεξικό και πάντα με την πιο ξεχωριστή παρέα μέσα.

Περιμένεις για πλάκα 45 λεπτά μέχρι να γεμίσει το combi που πάει προς Bochil και μετά απο 2 λεπτά στο δρόμο, ¨μένει¨, απο ψυγείο μάλλον. Σε πιάνει νευρικό ρίχνεις και κανα καντήλι γιατί δεν θες να αργήσεις και να ξεμείνεις το βράδυ στα βουνά (ή μηπως θες?), παρόλα αυτά προς μεγάλη σου έκπληξη σε 5 λεπτά έχει έρθει άλλο και έχεις ξεκινήσει να ανεβαίνεις.
Αλλαγή σκηνικού ξανά και ο ελάχιστος ήλιος που πρόλαβες να δείς για λίγο πρίν, μάλλον δεν επιτρέπεται να λάμπει στα άγρια και ανεξάρτητα υψίμετρα. Με την ομίχλη να μην σου επιτρέπει να δείς πάνω απο 5 μέτρα, το ψιλόβροχο να αρχίζει να δυναμώνει και εσυ να ανεβαίνεις όλο και πιο ψηλά, νοιώθεις οτι το σκηνικό πλέον έχει αλλάξει. Και όταν μετα απο 1.5 ώρα αφήνεις την ¨σιγουριά¨ του combi και βρίσκεσαι προ των πυλών του Oventic είσαι πλέον μόνος σου.

Η γριούλα στη σκοπιά της πύλης με το παραδοσιακό ζαπατιστικό κόκκινο μαντήλι στο πρόσωπο, σου υπενθυμίζει οτι τα ισπανικά σου δεν πιάνουν τόπο εδώ, εκτός και αν η μητέρα σου ήταν Tzotzil. Θα φωνάξει όμως 2 υπεύθυνους μασκοφόρους να χειριστούν το θέμα, καθώς θα ρωτήσουν και θα συμπληρώσουν τα στοιχεία σου ενώ είσαι μάλλον τυχερός και δεν χρειάζεται να περιμένεις πάνω απο μισή ώρα για να σου επιτρέψουν να μπείς (συνήθως απ ότι μας έχουν πεί υπάρχει επίσιμη και γραφειοκρατική διαδικασία που μπορεί να πάρει και ώρες).

Ο μασκοφόρος συνοδός σου απο την Junta de Buen Gobierno σε πηγαίνει προς τα ενδότερα του χωριού. Τα χέρια του δουλεμένα, τα μάτια του αινιγματικά και τα ισπανικά του βγαίνουν δύσκολα, ινδιάνικο αίμα βλέπεις. Σου εξηγεί τι συμβαίνει στο χωριό, με δυσκολία απαντάει σε ¨καυτές¨ ερωτήσεις σου (αυτές να τις διαλέξεις προσεκτικά) και σου επιτρέπει να φωτογραφίσεις τις καλύβες και τα μικρά σπιτάκια που κοσμούνται απο συνθήματα, ζωγραφιές του Zapata, του Che και και φιγούρες με pasamontanas άλλωτε να χορεύουν άλλωτε να σε κοιτάνε επίμονα.
Η βροχή, η λάσπη, η υγρασία, η ομίχλη, τα βουνά και οι ήχοι της φύσης δημιουργούν κάτι το γοητευτικό για τον ξένο όμως καθώς φεύγεις, ξέρεις πολύ καλά οτι θα πρέπει να είσαι σκληρό καρύδι για να ζήσεις εδώ.

Πάς να πάρεις το combi και φυσικά περιμένεις 1.5 ώρα μέσα στο κρύο και την βροχή. Κάνεις κουβέντα με εναν Tzeltal αυτή τη φορά, μια πραγματικά εκπληκτική φυσιογνωμία που βγαίνει και αυτός απ’ το χωριό και ο οποίος σε καθησυχάζει. Tarde pero seguro (αργό αλλά σίγουρο) το combi. Δεν γνωρίζει που είναι η Ελλάδα, ούτε η Ευρώπη, θέλει όμως να ταξιδέψει να γνωρίσει νέους τόπους και ίσως γι αυτό να σε ρωτάει αν στην χώρα σου, όπου και αν είναι αυτή, το επίσημο νόμισμα είναι το Μexican Peso.

Αρχίζεις να γίνεσαι σκεπτικός και να προβληματίζεσαι για άλλη μια φορά.

Στο γυρισμό τα κλασσικά, τα χεις μάθει τώρα. Χαμός μες το combi, να αχνίζουν όλοι και να σηκώνονται όταν χρειάζεται να κατέβει ενας ινδιάνος με την τεράστια machete του απο πίσω. Λίγο διαφορετική εικόνα απο τα αστικά λεωφορεία της Αθήνας δεν νομίζεις?

Καθώς προσεγγίζεις το San Andres Larrainzar, κάνε μια στάση (εμείς πήγαμε άλλη μέρα). Και αυτό επιδεικτικά έξω απο το πεδίο του ηλίου, είναι υποτιθεται το κέντρο της περιοχής αλλά τρομερά παλιομοδίτικο. Πάλι παίρνεις τον ρόλο του εξωγήινου με τα πράσινα μάτια και την κεραία καθώς περιπλανιέσαι μονάχος στους παγωμένους δρόμους του χωριού. Εδώ έλαβαν χώρα τo 1996 (νομίζω) οι επίσημες συνομιλίες ανακωχής μεταξύ των Zapatistas και της Mal Gobierno, και φυσικά μαντέψτε ποιός δεν τις τήρησε.

Η σφαγή του Acteal το 1997 σου δίνει την αποστομωτική απάντηση.

Μην φάς στην cocina economica που βρίσκεται σε ενα στενό στο πάνω μέρος της πλατείας, εκτός αν στο περσινό ταξίδι σου στην Βραζιλία ξέμεινες μόνος σου στον Αμαζόνιο και άρχισες να τρώς φίδια και κάθε λογής ζωύφια για να επιβιώσεις. Απεναντίας, μια βόλτα στην μικρή αγορά πίσω απο τον κεντρικό ναό θα σε ανταμείψει με μερικά σακουλάκια εκπληκτικά αράπικα φυστίκια.

Σε πάω πάλι για ύπνο γιατι αύριο πρωί-πρωί έχεις trip στα San Juan Chamula και Zinacantan.

San Juan Chamula - Zinacantan

Προτίμησε ξανά κάποιο ηρωικό combi και με τίποτα οργανωμένο tour, τα οποία εκτός απο βαρετά είναι και πανάκριβα γι αυτά τα χωριά, για κάποιον περιέργο λόγο.

Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία του San juan Chamula και μετρώντας τους τουρίστες, παίζει και να βγούν περισσότεροι απο τους ντόπιους. Παρόλα αυτά το κλίμα είναι ενδιαφέρον, όπως και το εσωτερικό του Templo de San Juan. Ο εν λόγω κύριος είναι σε πιο περίοπτη θέση απο τον Jesus μέσα στην εκκλησία, όπου όταν μπείς θα παρατηρήσεις οτι γίνεται ενα μπάχαλο. Πιστοί με κόκα κόλα να προσεύχονται, να γιατρεύουν ασθένειες και ό,τι άλλο θες και φυσικά φωτογραφία δεν τραβάς, γιατί σε βλέπω για συνοπτική θυσία στον San Juan, πιθανότατα απο βίαιη και υπερβολική κατανάλωση κόκα κόλα.

Γενικά οι Chamulans έχουν τον τουρισμό, το χρήμα, τα όπλα και την εξουσία. Μια κοπέλα στο San Cristobal τους περιέγραψε ως μαφία και πιθανότατα έχει δίκιο. Πιστοί στυλοβάτες του κόμματος PRI, κερδίζουν την αυτονομία τους με τα ανάλογα ανταλλάγματα απο την κυβέρνηση, κάτω απο το τραπέζι. Και παρόλο που θα δείς ένα κάρο γιαγιάδες και παιδάκια να πουλάνε μικρές μινιατούρες των Ζαπατίστας, μην νομίζεις οτι τους συμπαθούν κιόλας, κάθε άλλο. Άλλες βλέψεις έχουν οι Ζαπατίστας για τη γη και σίγουρα άλλες οι Chamulans που απολαμβάνουν τη ζεστή αγκαλιά του PRI.

Ο Roy τις προάλλες που παραλίγο να πατήσει μια κατσίκα εδω κοντά, μας ενημερώνει οτι καλύτερα να πάταγε κάποιο παιδάκι παρά μια κατσίκα, που εδω είναι ιερή. Το παρατράβηξες του λέω αλλά και πάλι, είναι τρελοί αυτοί οι Chamulans.

Στη συνέχεια καβάλα στο combi και κάνε την βολτούλα σου στο Zinacantan, εκεί τουρίστες θα δείς πολύ λιγότερους (εμείς είδαμε μόνο ενα μικρό γκρούπ). Φημίζεται για τα λουλούδια του το χωριό, παζάρι δυστυχώς δεν πετύχαμε εκεί αλλά φαντάζομαι θα έχει και το δικό του ενδιαφέρον να το δείς και αυτό.

ΜΙΚΡΑ – ΜΙΚΡΑ

Στην πόλη κάτσαμε σύνολο 6 μέρες, 4 στο πήγαινε και 2 στο έλα. Αιτία, περισσότερο τα τρομερά χωριά που βρίσκονται στα βουνά, παρά ,η κατα τα άλλα, ιδιαίτερη και ζωντανή πόλη του San Cristobal.

Έχει πλάκα μια βόλτα στις σπηλιές Grutas de San Cristobal που βρίσκονται νότια στο δρόμο προς το Comitan. Αλλα, καλά, μη νομίζεις, δεν χάθηκε και ο κόσμος αν δεν πάς.

Canon del Sumidero απο εδώ, είναι ενα μικρό must, ειδικά αν αποφάσισες να μη διαθέσεις ούτε μια ώρα στην Tuxtla. Αξίζει σίγουρα να το κάνεις. Δεν είσαι το ίδιο σίγουρος όμως, για το κοντικό χωριό Chiapa de Corzo. Ασφυκτικά τουριστικό και βαρετό. Και το πράμα γίνεται χειρότερο αμα κάνεις και κάναν εμετό.

Να είσαι ευγενικός και χαμογελαστός με τους indigenas των χωριών. Έτσι ξεπερνούν τις φοβίες και την επιφυλακτικότητά τους προς εσένα και σε στολίζουν με χαιρετούρες και χαμόγελα.

Μην οπλίζεις, στοχεύεις και αρχίζεις τις ριπές φωτογραφιών σαν Γιαπωνέζος, στους indigenas κυρίως στα χωριά πάνω στα βουνά. Παίζει να βρεθείς σε κανα χαντάκι, προτού καλά-καλά το καταλάβεις.

Θα χρειαστείς λίγο καιρό μέχρι να βάλεις σε σειρά ολα όσα είδες στο San Cristobal. Μήπως χρειαστεί να ξαναπεράσεις 1-2 μερούλες πιο μετά, με καθαρό μυαλό?

(*ζητώ συγνώμη για το μέγεθος. προσπαθώ να χωρίζω σε παραγράφους και να βάζω τίτλους για να κουραστεί οσο το δυνατόν λιγότερο όποιος ενδιαφέρεται να το διαβάσει. πρέπει να έβαλα και σχεδόν σε όλες τις λέξεις τόνους! ακολουθούν comitan και palenque στα μπαμ)

 

[campesino]

COMITAN DE DOMIΝGUEZ

Σκέψου να μην έχεις καμία επικοινωνία με τους ανθρώπους που υποτίθεται θα σε φιλοξενήσουν στην πόλη και ξαφνικά την μέρα που ετοιμάζεσαι να αφήσεις το San Cristobal για το Comitan, να καταφέρνεις μέσω μηνύματος να κλείσεις ραντεβού σε ένα café στο Zocalo. Δεν μπορείς να φανταστείς καλύτερο σενάριο, οπότε απολαμβάνεις τον καφέ σου ήρεμος περιμένοντας μάλιστα τα παιδιά που θα περάσουν να σε πάρουν με αμάξι, μιας και ήταν στην Tuxtla και κατηφορίζουν.

Αφήνεις επιφώνημα ¨ναι, ρε #$%^&* μου!¨ σαν να έβαλε γκολ ο Παναθηναϊκός με ψαλίδι και μάλιστα στο 90’, ενάντια στον Ποσειδώνα Ν. Μηχανιώνας για το κύπελλο (αν θές ο Ολυμπιακός ή η ΑΕΚ, no problem) και χαλαρώνεις.
Τελικά εμφανίζονται η N. και ο L., είναι και γαμώ τα παιδιά, διακρίνεις πρόβλημα με την Μεξικάνικη αργκώ, τους το επισημαίνεις, γελάτε και αρχίζετε να κατηφορίζετε προς τα λημέρια τους. Σίγουρα δεν κλείνεις μάτι σε όλη τη διαδρομή (2 ώρες) απο το πανέμορφο φίλμ που τρέχει πλάι σου και φτάνεις αθόρυβα στο αντιτουριστικό και χαλαρό Comitan.

H ΠΟΛΗ

Με τη μια διαπιστώνεις την διαφορά. Οι indigenas να σουλατσάρουν δω και κεί δεν υπάρχουν, ξένος ούτε για δείγμα και ζέστη κάργα να σε βαραίνει καθώς βγαίνεις απο τη σφαίρα επιρροής του San Cristobal. Σίγουρα δεν μπορείς να πείς οτι είναι και το κέντρο του σύμπαντος αλλά το γεγονός οτι είσαι ο μόνος ξένος εδώ και αράζεις και με Μεξικάνους είναι ενα βασικό προτέρημα.

Το Ζocalo της πόλης όπως πάντα, σου φαίνεται ειδυλλιακό και ουσιαστικά με την συντροφιά των γύρω δρόμων αποτελεί το βασικό, αν οχι το μοναδικό σημείο αναφοράς της πόλης. Ένα παγκάκι κάπου εκεί είναι πιθανότατα η καλύτερη επιλογή και τα καλλιτεχνικά κλαδεμένα δεντράκια που το συνοδεύουν, σε μεταφέρουν σε άλλη εποχή.

Τα παίρνεις όμως στο κρανίο οταν κάθεσαι στο Café Quiptic δίπλα στην πλατεία, απ όπου μπορείς να τσεκάρεις ολη τη κίνηση του κόσμου. Και αυτό γιατί, αν και ο καφές είναι εξαιρετικός το κάπνισμα δεν επιτρέπεται.

Θα σου φαινόταν λογικό αυτό αν καθόσουν...μέσα στο μαγαζί. Εδω πέρα όμως έχεις να κάνεις με μια περίπτωση μοναδικής τρέλας όπου κάθεσαι έξω, σχεδόν πάνω στην πλατεία αλλά παρόλα αυτά το κάπνισμα απαγορεύεται. Αν όμως αφήσεις την καρέκλα σου, καθήσεις στο περβάζι και ακουμπήσεις τα πόδια σου στο πεζοδρόμιο (μόνο έτσι, αλλιώς είναι cheating), μπορείς άνετα να κάνεις το τσιγάρο σου.

Και παράλληλα το κεφάλι σου να ψήνεται απο overheating καθώς προσπαθείς με δυσκολία να αντιληφθείς το ανορθόδοξο της όλης κατάστασης.

Ας είναι. Τουλάχιστον θα πάρεις ύστερα τον αέρα σου στον Mirador της πόλης, με εκπληκτική θέα και ένα τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο με...λάμπες να κρέμεται απο πάνω σου (μην περιμένεις να το δείς το Πάσχα ας πούμε). Πιάτο απο κάτω σου όλη η πόλη και αισθάνεσαι σαν θεός αλλά το κρύο που έχει σκάσει απο το πουθενά, σε καταβάλλει.

Βόλτα στο Wings οπότε, στέκι των φίλων μας και ενώ στην αρχή σου φαίνεται σαν Friday’s και ξενερώνεις, συνειδητοποιείς οτι οι φωνακλάδες Μεξικάνοι, η δυνατή μουσική, η άφθονη μπύρα και τα απίστευτα καυτερά κοτόπουλα με κόκκινη σάλτσα είναι ο καλύτερος συνδυασμός για το βράδυ.

Ρίχνεις και ενα τσακωμό για το ποιός θα πληρώσει, χάνεις με διαφορά, μπαίνεις στο αμάξι και πας να κοιμηθείς σαν πουλάκι.

Αν θέλεις μπορείς να ρίξεις άλλο ενα πρωινό περίπατο στην πόλη, να επισκεφθείς κάποιο μικρό μουσείο (εμείς δεν πήγαμε, 1-2 έχει πάντως) και να παρατηρήσεις με απορία οτι ενώ βρίσκεσαι πολύ κοντά στα ¨καυτά¨ Ζαπατιστικά εδάφη της Chiapas, ο κόσμος ζει σε διαφορετικό ρυθμό.

Φαίνεται να έχει περισσότερα χρήματα και μια ζωή πιο άνετη, πράγμα που σου προξενεί εντύπωση αν αναλογιστείς οτι μερικές ώρες πριν βρισκόσουν στην καρδιά της πιο indigenous πόλης του Μεξικό. Η απάντηση της Ν. στην ερώτησή μας επ αυτού, ήταν οτι ο κόσμος εδώ έχει λίγη γη και την καλλιεργεί. Όμως και αλλού έχουν γη και την δουλεύουν αλλα τα πράγματα δεν τα είδες έτσι. Για δούλεψέ το λίγο στο μυαλό σου λοιπόν.

Για την ιστορία το Comitan ήταν απο τις πρώτες πόλεις που καταλήφθηκαν στην κατάβαση της 1 Ιανουαρίου του 1994 μαζί με το San Cristobal και το Ocosingo μεταξύ άλλων.

ΓΥΡΩ ΑΠ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

Ο άσσος στο μανίκι του Comitan είναι ακριβώς αυτός. Οτι αποτελεί την καλύτερη αφετηρία για τον φυσικό και ιστορικό πλούτο που βρίσκεται σε απόσταση 1 ώρας, γι αυτό άλλωστε και το μυρίστηκες και αποφάσισες να επισκεφθείς την πόλη.

Πηγαίνοντας στον El Chiflon τίποτα δεν σε προετοιμάζει γι αυτό που έρχεται. Η αρχή γίνεται με κάτι σαν μικρό ποταμάκι, ύστερα να σου και ο πρώτος μικρούλης καταράχτης, μετα άλλος ένας και άλλος ένας και πάει λέγοντας ώσπου να φτάσεις στον ομώνυμο. Ο L. και η N. προτείνουν να κρυφτούν οι φωτογραφικές γιατί θα γίνουν χάλια απο τα νερά. Τελικά φτάνεις στο τελευταίο σκαλί, ενα βήμα δηλαδή πρίν τον γιγάντιο και τρομακτικό καταράχτη και έτσι που έχεις γίνει, ένα σαμπουάν σου λείπει για να κάνει μπάνιο και με το νόμο.

Όλα αυτά μέσα σε ενα τεράστιο προστατευόμενο πάρκο, με ζόρικη ανάβαση απο μονοπάτι και πολύ σκαλί που χρειάζεται πολλές φορές προσοχή. Caer esta permirido, levantarse es obligatorio (=επιτρέπεται να πέσεις, είναι υποχρεωτικό να σηκωθείς), σε συμβουλεύει η ταμπέλα. Όταν έτρωγες και έπινες μπύρες πριν την ανάβαση, σε ενα απ τα χαριτωμένα τραπεζάκια στις όχθες του μίνι-ποταμού, δεν είδες καμια ταμπέλα να σε προειδοποιεί.

Στον γυρισμό Corona μέχρι τελικής πτώσεως σε ενα μίνι-θερετράκι των κατοίκων του Comitan (μας διαφεύγει το όνομα) και επιστροφή στο σπίτι ψιλο-dead. Ώρα για χαλάρωση και ύπνο.

Την επόμενη μέρα δεν σου κάνει εντύπωση που το σπίτι τους έχει ελληνικό καφέ, τσίπουρο και ούζο. Τα έχεις φέρει όλα ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τα παιδιά.

Διαλέγεις ελληνικό (είπαμε, είναι πρωί), λίγο χάζεμα στο Internet να δεις και τα χάλια της...πατρίδας και έφυγες για σύνορα. Στο δρόμο κάνεις και μια στάση στο Chincuktic. Πρόκειται για ένα απο τα λιγότερο τουριστικά Maya Sites, λόγω του ότι έχουν ανασκαφεί ελάχιστες πυραμίδες απο τις μερικές εκατοντάδες και επειδή ο αρχαιολογικός χώρος αποτελεί σκληρό πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των κοντινών κοινοτήτων και της κυβέρνησης. Μάλιστα πριν κάποια χρόνια, έγιναν συμπλοκές με νεκρούς απο τη μεριά των κατοίκων, όταν ο στρατός όρμησε μαινόμενος να τους βγάλει έξω. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, σκέφτεσαι.

Ενώ ακούς προσεκτικά όλα αυτά και προχωράς προς τον κύριο λόφο μαθαίνεις οτι δεν πλήρωσες είσοδο αφού παρουσιάστηκες ως μικρό μεξικανάκι(!) στους φύλακες απο τον L. και την N. Kαι αυτό ενώ είσαι 1,84 και 1,71 αντίστοιχα, με ηλικία που προφανώς δεν πείθει ενώ πριν λίγο μίλαγες και ελληνικά. Τρέχα γύρευε δηλαδή.

Η ανάβαση ήταν δύσκολη, όμως το τοπίο μεγαλοπρεπές. Στο χείλος του γκρεμού 2 λίμνες και συ είσαι αραχτός πάνω στις πυραμίδες. Θες να μπείς λίγο περισσότερο στο πνεύμα των Mayas θυσιάζοντας την Μ., πετώντας την μες την λίμνη αλλα το ξανασκέφτεσαι γιατί μάλλον οι λέξεις Ποινικός Κώδικας και Μεξικάνικη φυλακή σίγουρα φαντάζουν χειρότερες απο μια τσακ-μπαμ θυσιούλα.

Στο δρόμο προς τις Lagos de Montebello, έφτασες πια στο φυσικό σύνορο με την Γουατεμάλα και τα παίζεις με το που βλέπεις τα τεράστια, συμπαγή δάση, χωρισμένα άτακτα απο περίπου 50 μικρές και μεσαίες λίμνες. Αν μια λίμνη που περικλείεται απο βουνά και δάση είναι κάτι το εξαιρετικό, φαντάσου αυτο το συναίσθημα 50 φορές δυνατότερο.

Η περιήγηση μέσα στο αχανές πάρκο γίνεται μόνο με αμάξι, αλλιώς φέρε σκηνή μαζί σου, πολλά ζευγάρια παπούτσια, αν και πάλι δεν σε βλέπω να σώνεσαι. Είναι τόσο ήρεμα εδώ, που δεν μπορείς να το περιγράψεις και θες να μείνεις καιρό, μακριά απο την αλλοτρίωση και την ματαιοδοξία του αστικού πολιτισμού. To μόνο που σε φτιάχνει είναι η θέα των Cinco Lagunas απο ψηλά και όλα τα προβλήματά σου μοιάζουν να εξαφανίζονται.

Ξυπνάς απ το όνειρο όμως, γιατί δυστυχώς δεν θα μείνεις εδώ για πάντα και γυρνώντας νοιώθεις ενα μεγάλο κενό στο στομάχι. Τι καλύτερο απο μια χωριάτικη σαλάτα, τζατζίκι, ντάκο, χοιρινές μπριζόλες και τηγανητές πατάτες. Για την φέτα και το ελαιόλαδο που αγόρασες, δεν σου λέω τίποτα, άστα καλύτερα. Τουλάχιστον προσπάθησες για το καλύτερο και ο L. και η Ν. φάνηκαν να το ευχαριστιούνται, μιας και ποτέ τους δεν είχαν πάρει μυρωδιά απο ελληνική κουζίνα. Και συ γλίτωσες, έστω για σήμερα, τα καταραμένα μεξικάνικα tacos που μερικές μέρες αργότερα θα έπαιρναν την εκδικησή τους πάραυτα...

ΜΙΚΡΑ ΜΙΚΡΑ

Μια επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο του Tenam Puente μας είπαν τα παιδιά οτι αξίζει, αλλα δεν μας βγήκε στο πρόγραμμα τελικά.

Μπορείς να δοκιμάσεις το παραδοσιακό Comiteco σε κάποια απο τις αγορές στην κεντρική πλατεία. Για το γαμώτο έστω.

Θα δυσκολευτείς να βρείς φθηνό μέρος να μείνεις στην πόλη οπότε ψάξτο αλλιώς.

Αν ποτέ αποφασίσεις να πας στην Laguna Miramar στη ζωή σου, απο δω βρές την άκρη σου. Απο το Ocosingo μάλλον θα κάνεις αιώνες.

 

[campesino]

PALENQUE

Στέκοντας πεφήφανος και νικητής που έκλεισες τα 2 τελευταία εισιτήρια του λεωφορείου αφού περίμενες με το άγχος μισή ώρα στην ουρά, την κάνεις για πρωινό. Πας στο σταθμό του Comitan στη 13.00, αποχαιρετάς συγκινημένος τους L. και N. και περιμένεις το αργότερο 20.00 να είσαι στο Palenque. Το λεωφορείο σου φεύγει στη 13.30 άλλα ενα ύπουλο παιχνίδι της μοίρας το κάνει να εμφανιστεί στις 15.30 για να σε πάει πρώτα San Cristobal να μαζέψει κόσμο και να φύγει για το εξαντλητικό ταξίδι μέχρι το Palenque.

Το λεωφορείο χαλάει, περιμένεις άλλο ενα μισάωρο, η ώρα περνάει και πλέον είσαι σίγουρος οτι θα σε φάει το βράδυ.
Τελικά ξεκινάς, έχοντας ακούσει τα χειρότερα για το βραδυνό ταξίδι San Cristobal – Palenque, δεν τρέχει μια τελικά ή για κάτσε λίγο, γιατί μάλλον κάτι τρέχει.

Τρέχει ο οδηγός σαν τον χάρο στα βουνά και δεν σε αφήνει σε ησυχία γιατί προφανώς δεν θές να δείς τον γκρεμό απο κοντά. Μακριά και αγαπημένα λές.

Με τα πολλά, φτάνεις στο Palenque στις 00.30 και νοιώθεις οτι μόλις έφτασες στην...Ευρώπη, μετά απο τόσες ώρες. Δεν έχεις πια κουράγιο να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο που πρόλαβες τελικά αυτά τα τελευταία και καταραμένα 2 εισιτήρια.

Η ΠΟΛΗ

Με το που περπατάς στην πόλη νοιώθεις να σε διακατέχει ένα περίεργο αίσθημα. Κάτι σου θυμίζει το Palenque. Νοιώθεις ότι.......ναι! το βρήκες!

Πιθανότατα σου θυμίζει την εφορία της γειτονιάς σου.

Άχρωμο και γκρίζο, απλά διεκπαιρεωτικό. Παραπονιέσαι και εκνευρίζεσαι κάθε φορά που πρέπει να πας εκεί, να κάνεις τη δουλειά σου και να σηκωθείς να φύγεις. Ακριβώς έτσι είναι η πόλη.

Παρόλα αυτά δεν σου καίγεται καρφί γιατί την έχεις αράξει μέσα στη ζούγκλα, στο Εl Panchan.

Βολεύεσαι στην καλυβούλα σου ή στην σκηνούλα σου, φυσικά οι τουρίστες και οι ταξιδιώτες άπειροι αλλά δεν σε νοιάζει γιατί έχεις τα παρακάτω να ασχοληθείς:

Την ζούγκλα. Την γουστάρεις, παραδέξου το. Την τροπική καταιγίδα που σε τσακίζει όλο το βράδυ και σου προσφέρει το πιο όμορφο ξύπνημα της ζωής σου στις 6 το πρωί, αφού παράθυρα στην καλύβα σου δεν έχεις (μόνο σίτα) και ο εκκωφαντικός θόρυβος της βροχής σου θυμίζει τα drums του Hellhammer (για μεταλλάδες αυτό, ζητώ συγνώμη!). Έχεις τη μελωδία της φύσης και των κατοίκων της να σε συνοδεύει απτόητη καθώς αναδύεσαι μέσα απο τα παχιά και πανύψηλα δέντρα που σε περιβάλλουν. Και φυσικά, έχεις την ευκαιρία να πιείς την καφεδάρα σου, να φας την πρωινάρα σου, να καπνίσεις και την τσιγαράρα σου νωρίς το πρωί μέσα σε αυτό το άκρως αισθησιακό σύμπλεγμα στοιχείων. Ε τι άλλο θες?

ΓΥΡΩ ΑΠ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

Θα σου πω εγώ τι θες. Θέλεις να σηκωθείς νωρίς-νωρίς το πρωί, να απολαύσεις όλα τα προηγούμενα και να πας στην επιβλητική Zona Arqueologica de Palenque.

Απ ότι φαίνεται, ο Pakal και ο γιόκας του έκαναν καλή δουλειά, για να βρίσκεσαι εσυ εδώ σήμερα και να μένεις με το στόμα ανοιχτό. Τρελαίνεσαι, αρρωσταίνεις και σου ρχεται να ανέβεις στο Templo de las Inscriptiones και να πηδήξεις κάτω. Προτίμησε να έχεις μαζί σου κάποιο βιβλίο-οδηγό-χάρτη και να μην αφήσεις μια στεγνή περιήγηση με οργανωμένο tour να σου χαλάσει την ανακάλυψη αυτής της αρχαίας πόλης και ας χάσεις και 2-3 ιστορικά στοιχεία. Φυσικά όποτε το κάνεις κέφι μπορείς να στήσεις αυτί στον οδηγό κάποιου, απο τα πάμπολλα γκρούπ που βολοδέρνουν εκει μέσα.

Μικρή απομονωμένη πηγή ηρεμίας, πνιγμένη μέσα στα δέντρα και την βαθιά ζούγκλα τα Grupos 1 και 2, πατιούνται σπανιότερα απο τους επισκέπτες. Απόλαυση στο φούλ σου λέω. Και φυσικά έχεις φροντίσει να χεις πάρεις κάμποσο νερό μαζί σου, φαντάζομαι, γιατί δεν σε βλέπω καλά μάγκα μου. Επίτηδες κιόλας δεν σου ανέφερα πρίν οτι δεν μπορείς να αναπνεύσεις απο την αφόρητη υγρασία. Όχι οτι δεν το περίμενες δηλαδή.

Στη συνέχεια να τη ρίξεις τη ματιά σου στο Museo παραδίπλα που αν και συμπαθητικά δομημένο και προσεγμένο δεν έχει όλα αυτά που θα περίμενες να δείς. Προφανώς πρέπει να έχουν δουλειά και άλλα μουσεία ανα τον κόσμο, απ ό,τι φαίνεται, πράγμα που γνωρίζεις καλά και σου την σπάει αφάνταστα.

ΜΙΚΡΑ ΜΙΚΡΑ

Οπωσδήποτε ξύπνημα πολύ πρωί για να επισκεφτείς την Zona. Η ζούγκλα σε περιμένει με ανοιχτές αγκάλες και σε ανταμείβει μεγαλοπρεπώς αν είσαι μόνος σου εκεί.

Φρόντισε στο πρόγραμμά σου να βάλεις οπωσδήποτε το Agua Azul και τους περίφημους καταρράχτες του. Σε εμάς το πρόγραμμα απλά δεν βγήκε, γιατί δώσαμε βάση σε πολλά άλλα πράγματα.

Ο,τι χρειάζεσαι για μεταφορά και πέρασμα στη Γουατεμάλα θα το βρείς στην πόλη. Δεν χρειάζεται να κανονίσεις τίποτα απο πρίν, αρκεί να μπείς σε μερικά πρακτορεία και να ρωτήσεις για τιμές. Είναι πολυ πιθανό να είναι πιο ακριβή και επίπονη η μεταφορά αν την κάνεις ολομόναχος και υπάρχει η περίπτωση απλά να μην σου βγεί.

Απίστευτα πολλοί ξένοι. Βλέπεις οτι είναι να δείς και χάραζεις πορεία για τον επόμενο σταθμό σου.

(*κάποια στιγμή, ελπίζω σύντομα, σύνορα και τα πέριξ, γουατεμάλα,φλόρες και τικάλ και κλείνει η ιστορία)

 

[varioAthens]

Έχω οργανώσει τόσες φορές ταξίδι στο Μεξικό και ποτέ δεν πάω.... Έχω σχεδιάσει διαδρομές, έχω βρεί σαιτς για δρομολόγια, δραστηριότητες, έχω μιλήσει με πρακτορεία και στο τέλος κάτι γίνεται και δεν.... Χαίρομαι που διαβάζω την ιστορία σου...είναι κατατοπιστική και με ταξιδεύει στη χώρα που θέλω τόσο μα τόσο πολύ να πάω αλλά δεν το βλέπω πια...

 

[Eftichia]

πολύ όμορφη ιστορία!!!!!! έχεις ωραίο στύλ

 

[mariath]

Το Μεξικό μέσα από τα μάτια σου είναι ...αλλιώς! Πολύ ωραία αφήγηση για συναρπαστικά μέρη. Σ΄ακολουθώ βήμα - βήμα.

 

[isabelle]

Φίλε Campesino μόλις σήμερα βρήκα λίγο χρόνο να διατρέξω την ιστορία σου και το πρώτο που θέλω να επισημάνω είναι την αμεσότητα της αφήγησης που καταφέρνει να παντρέψει με πολύ όμορφο τρόπο την προσωπική ματιά με τις ταξιδιωτικές πληροφορίες. Εννοείται ότι θα την ξαναδιαβάσω εν ηρεμία με κάθε λεπτομέρεια (και όχι απλά διαγώνια όπως τώρα)για ν' απολαύσω μέσα από σένα μια διαδρομή που μου είναι μεν γνώριμη (ήμουν στο Νότιο Μεξικό για τρεις βδομάδες τον περασμένο Μάρτη) αλλά για την οποία μ' ενδιαφέρει ιδιαίτερα να συγκρίνω τις εμπειρίες μας.

Hasta la vista λοιπόν και buenvenido στο φόρουμ με αυτήν την εξαιρετική εισαγωγική συνεισφορά σου.

 

[_antonis_]

Αχ....ξέρεις πόσο βασανιστικό είναι να ξέρεις ότι έχουν ανέβει 2-3 κεφάλαια σε μία ιστορία που θες να διαβάσεις και να μην έχεις χρόνο; Σήμερα όμως το πήρα απόφαση. Σταμάτησα να ψάχνω για τα εισιτήρια που ψάχνω και διαβάζω (αμέσως μετά, παίρνει σειρά η ιστορία της isabelle).

Και είναι υπέροχη...
Απ΄τις ιστορίες που νομίζεις πως είσαι εκεί, μαζί σου! Και μετά απο λίγο, διάβασες το κεφάλαιο και βλέπεις ότι βρίσκεσαι στο γραφείο σου...τι κρίμα...

Περιμένω πως και πως για την είσοδο προς Φλόρες, με ενδιαφέρει πολύ!

Αν θες, ρώτησέ με αν δεν έχω πολύ φόρτο εργασίας εκείνη τη μέρα, να ανεβάσεις....

 

[Nedelja]

Γράφεις φοβερά και μπορώ να πω οτι είναι η πιο δυναμική είσοδος που έχει γίνει στο forum...σε διαβάζω στο γραφείο και αφήνω τα τηλέφωνα να χτυπάνε σαν τρελά...Αναμένω με πολύ ενδιαφέρον τη συνέχεια...μέχρι και όρεξη για τεκίλα μου ήρθε...

(Το σχόλιο για το ψαλιδάκι στο 90' ήταν αποτέλεσμα έμπνευσης λόγω πρόσφατου βιώματος με ΠΑΣ...???)

 

[pattyyy]

Υπέροχη αφήγηση από ένα ταξίδι-όνειρο! Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

 

[KLEOPATRA]

Γραφεις ενα πολυ περιεκτικο και κατατοπιστικο οδηγο-αφηγηση για λιγοτερο γνωστα μερη του Μεξικου απο τα πολυδιαφημισμενα τουριστικα θερετρα και σε ευχαριστουμε πολυ.