Μαρόκο Στο Μαρόκο Αυγουστιάτικα;

[marstay]

Επιστροφή λοιπόν στη Φες. Ανταλλάζουμε τηλέφωνα με τους Ιταλούς και κατευθύνομαι προς το Ριάντ για ξεκούραση και λίγο γράψιμο. Το ζευγάρι των Ιταλών ήταν πολύ φιλικά και ενδιαφέροντα άτομα. Τζόρτζιο και Γουλιελμίνο τα ονόματα τους και έμεναν στη Ρώμη. Κατεβαίνω λοιπόν μετά τη ξάπλα για φαγητό και κανένα πορτοκαλοχυμό. Κάπου εκεί ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν οι Ιταλοί όπου πήγαιναν στο cafe clock να με ρωτήσουν αν ήθελα να πάω. Εννοείται ότι ήθελα μιας και τόσα είχα ακούσει γι' αυτό το camel burger και δεν θα το έχανα με τίποτα. Έτσι βρίσκομαι στο cafe clock, στην ταράτσα. Αρκετοί τουρίστες στο μαγαζί αλλά και αρκετοί ντόπιοι κυρίως νεολαία. Για να βρεθείτε στο cafe clock θα πάρετε τον αριστερό κεντρικό δρόμο από την bab boujloud προς τα κάτω. Μετά από διακόσια μέτρα περίπου στα αριστερά σας θα δείτε μια πινακίδα με το όνομα του μαγαζιού. Αν δεν έχετε το νου σας θα το χάσετε. Δεν βγάζει και μάτι. Μπαίνετε στο στενάκι στα αριστερά και ανεβαίνετε σκαλάκια. Μόλις φτάσατε. Ωραίο μεγάλο μαγαζί με κόσμο όλη την ώρα. Αλκοόλ φυσικά δεν σερβίρει. Κάθομαι με τα παιδιά και τα λέμε περιμένοντας το burger. Ο Τζόρτζιο δουλεύει σε μια κατασκευαστική, του είχαν προτείνει να έρθει σε ένα project στην Ελλάδα για ένα χρόνο και αρνήθηκε η Γουλιελμίνο είναι δικηγόρος. Με τη κουβέντα ξεχαστήκαμε...να σου και τα burgers. Τόσα είχα ακούσει οπότε είχα μεγάλες προσδοκίες. Όπως γίνεται συνήθως όταν περιμένεις πολλά συνήθως απογοητεύεσαι. Κάπως έτσι έγινε και τώρα. Εντάξει δεν ήταν άσχημο αλλά όχι αυτό που περίμενα. Δεν ήταν ιδιαίτερα ζουμερό και οι πατάτες ψιλομπαγιάτικες, τέλος πάντων δεν κάνει να λέω και πολλά μιας και το κατασπάραξα...Με αργά βήματα κατευθύνομαι προς το Ριάντ μιας και είναι η τελευταία μου νύχτα στη Φες. Συναισθήματα ανάμεικτα. Όπως είπα και σε προηγούμενη ανάρτηση, η Φες δεν με κέρδισε (τουλάχιστον όχι με τη πρώτη). Από την άλλη οφείλω να πω πως πρόκειται για μία αυθεντική πόλη που σίγουρα θα τη θυμάστε για πολύ καιρό αν όχι για πάντα. Μια πόλη περίεργη με ανθρώπους πρόσχαρους, φιλόξενους και φιλότιμους. Ας κάνω μια παρένθεση. Όσοι ασχολούνται με τα τουριστικά είναι ψιλολαμόγια. Θα μου πείτε έτσι δεν είναι παντού; Ισχύει, αλλά σε κανά δυο περιστατικά με σκάσανε. Ένα με το δωμάτιο που μου βγάλανε τη πίστη με το κλιματιστικό και δεν δέχονταν να μου κάνουν καλύτερη τιμή, δεύτερον με τον οδηγό που αν και πολύ καλός με γύρισε σε όλα τα μαγαζάκια για να πάρει προμήθεια (και θα πήρε τελικά μιας και ψώνισα τα πάντα) και τέλος το γεγονός ότι κανείς (άντε σχεδόν κανείς) δεν σε βοηθάει με το αζημίωτο. Να δείτε τι γίνεται στο Μαρακές...Βέβαια αυτά τα περιστατικά όντως θα συνέβαιναν παντού και άλλωστε δεν μου χάλασαν ούτε στιγμή τη διάθεση. Αν αφεθείς στα στενάκια της μεδίνας, στις μυρωδιές και στα χρώματα θα σε ανταμείψει εκατό τοις εκατό. Άλλωστε όλο αυτό το χάος με τον κόσμο, το χάσιμο και τα παζάρια είναι μέρος της εμπειρίας, μέρος του παιχνιδιού.

Την επόμενη μέρα μαζεύω και κατευθύνομαι προς των σταθμό των τρένων. Επόμενος σταθμός Μαρακές. Αυτή τη φορά 1st class μιας και πρόκειται για 7 ώρες ταξίδι. Συνταξιδεύω με έναν τύπο ο οποίος όπως αποδείχτηκε στη πορεία ήταν ιδιοκτήτης της Air Arabia που έχει έδρα στο Μαρόκο. Κοίτα να δεις σκέφτομαι που από κει που τον είχα για κανέναν "που πεινάει" θα του δώσω και το CV μου σε λίγο. Κατεβαίνει αυτός και σκάνε δύο κοπέλες πιστεύω αρχικά πως είναι μητέρα – κόρη αλλά ήταν πολύ χύμα...άσε που η κόρη έχει κάτσει δίπλα μου, έχει βάλει τέρμα τη μουσική στο κινητό και μου ρίχνει ματιές ενώ ταυτόχρονα τραγουδάει τοπικά άσματα. Μάλιστα λέω και συνεχίζω να διαβάζω το βιβλιαράκι μου...Με τούτα και με εκείνα έφτασα στο Μαρακές. Τηλέφωνο στο Ριάντ όπου σε πέντε λεπτάκια ήταν εκεί. Το ριάντ που έκλεισα στο Μαρακές καμία σχέση με της Φες. Ήταν πιο πολύ σαν ξενοδοχείο. Αν και είχε τα παραδοσιακά στοιχεία, αυλή στη μέση, ταράτσα και τα σχετικά δεν του έλειπε τίποτα από μονάδα ξενοδοχείου. Μέχρι και πισίνα είχε. Όχι ότι τη χρησιμοποίησα αλλά κουβέντα να γίνεται. Το κλιματιστικό πάντως δούλευε και το τίμησα δεόντως. Τακτοποιώ τα πράγματα και κατεβαίνω για μια πρώτη γνωριμία με το Μαρακές. Ρωτάω, κλασσικά, στη ρεσεψιόν (βλέπεται τη διαφορά, στη Φες ρώταγα τον Μοχάμεντ) για τα διαθέσιμα day trips και κάποιες οδηγίες. Αφού με ενημερώνουν και είμαι ανάμεσα σε δύο εκδρομές – Essaouira ή Cascades d'Oujoude (νόμιζα πως ήμουν ανάμεσα σε δύο) φεύγω, για που αλλού; Μα για τη Djemma el Fnaa. Όσο πλησίαζα στη πλατεία τόσο ένοιωθα τον παλμό. Από μακριά βλέπω τον μιναρέ της Coutoubia mosque. Είναι το μεγαλύτερο τζαμί στο Μαρακές και ο μιναρές του φαίνεται από πολύ μακριά. Βοηθάει και στον προσανατολισμό. Ακόμα ήταν μέρα αλλά μόλις μπήκα στον χώρο της πλατείας ένοιωσα ένα μοναδικό συναίσθημα να με κατακλύζει. Ήταν το συναίσθημα που έχεις όταν συναντάς πρώτη φορά κάτι μοναδικό. Η συγκεκριμένη πλατεία με συνεπήρε με τη πρώτη. Δεν με ένοιαζε αν είχε τουρίστες, αν είχε ντόπιους, τίποτα. Ήταν το μέγεθος τέτοιο, ο κόσμος, οι πάγκοι, τα μηχανάκια, οι νερουλάδες, τα πορτοκάλια, τα φίδια και το κερασάκι η φωνή του ιμάμη που μου πείραν το μυαλό. Έκατσα σε μια γωνιά και χάζευα το μοναδικό θέαμα που ακούει στο όνομα Djemma el fna. Μια πλατεία χίλια πρόσωπα. Όσο πέρναγε η ώρα και νύχτωνε η πλατεία ζωντάνευε. Μέσα σε λίγη ώρα είχε γεμίσει πάγκους με φαγητά. Από καλαμάκια μέχρι θαλασσινά. Έκατσα σε έναν από τους πάγκους και έφαγα κουσκούς και σούπα για περίπου 30dhm. Αστείο δηλαδή. Ήπια δύο χυμούς πορτοκάλι και πείρα τον δρόμο για το ριάντ.

Ξάπλωσα και μέχρι να ηρεμήσω από τη σημερινή εμπειρία η ώρα είχε πάει μία και αύριο είχα πρωινό ξύπνημα μιας και θα γνώριζα το Μαρακές πιο διεξοδικά. Το δρομολόγιο που θα ακολουθούσα χοντρικά ήταν Bahia Pallace - συνοικία Mellah – Medersa - μουσείο Μαρακές, βιβλιοθήκη και στάση στο cafe Arab . Αυτά είχα στο νου μου για το πρωί μέχρι το μεσημέρι της επομένης. Έτσι λοιπόν με τη γλυκιά σκέψη της αυριανής ημέρας και κουκουλωμένος μέχρι τα μαλλιά, μιας και το γλυκό αεράκι του κλιματιστικού με προσέγγιζε απειλητικά προσπαθώντας να μου χαρίσει μια ωραιότατη ψύξη, με πήρε ο ύπνος...

 

[marstay]

Πρωινό ξύπνημα και φύγαμε. Ξεκινάω από Ben Youssef Madrasa. Πρόκειται για ισλαμικό σχολείο (μεντέρσα = κάτι σαν ισλαμικό σχολείο), η συγκεκριμένη είναι η μεγαλύτερη μεντέρσα στο Μαρόκο.
Σειρά έχει το Bahia palace. Ηρεμία, κήποι και ένα παλάτι χτισμένο κάπου στον 19ο αιώνα. Το όνομα του σημαίνει “λάμψη”, “λαμπρότητα”. Καταλαβαίνει κανείς με τη πρώτη ματιά το εύστοχο του ονόματος.
Εν συνεχεία βόλτα και αναζήτηση της Εβραϊκής συνοικία, Mellah. Στενά δρομάκια, μικρά μαγαζάκια, παραδοσιακά κτίρια που φαίνεται να έχουν μείνει ανέπαφα στο πέρασμα των αιώνων. Στη πορεία κάνει την εμφάνιση της η αγορά των μπαχαρικών. Μυρωδιές και χρώματα που μεθάνε τις αισθήσεις σου ενώ βρίσκεσαι χαμένος κάπου στα σοκάκια ψάχνοντας την συναγωγή. Έχεις ενεργοποιημένο το gps αλλά δεν θέλεις να το κοιτάξεις. Το έχεις ξεχάσει και ρωτάς ένα πιτσιρίκι να σου δώσει κατεύθυνση. Του δίνεις 5dhm σου ζητάει 10dhm και δεν φεύγει με τίποτα. Σου φωνάζει, του λες “μα καλά πέντε βήματα έκανες μαζί μου” γελάει και φεύγει. Αυτό είναι το Μαρακές που κακοφαίνεται σε πολλούς. Ε ναι λοιπόν, αυτό είναι το Μαρακές που αγάπησα.
Μετά ακολουθεί το μουσείο του Μαρακές το οποίο βρίσκεται μέσα στο Dar Menebhi Palace. Κτίσμα ανδαλουσιανής αρχιτεκτονικής με συντριβάνια στη κεντρική αυλή και χώρο για να κάτσεις και να χαζέψεις. Να αφεθείς στην ηρεμία που σου ενέπνεε ο χώρος. Το μουσείο αυτό καθεαυτό είχε εκθέματα από την εβραϊκή, την βερβέρικη αλλά και την αραβική κουλτούρα (και δεν με ενθουσίασε). Υπήρχε στο εσωτερικό και ένα Hammam. Η ατμόσφαιρα πάντως ήταν άκρως καταπραϋντική. Επίσης με το εισιτήριο του μουσείου ήταν μαζί και η είσοδος για μία μεντέρσα που υπήρχε δίπλα. Αν θυμάμαι καλά το εισιτήριο ήταν κάπου στα 60 dhm και για τα δύο. Ήταν και μία βιβλιοθήκη στο μουσείο αλλά όταν πήγα ήταν κλειστή. Οπότε δεν ξέρω τι έχασα...

Ύστερα από τα παραπάνω και καθώς έψαχνα το cafe arab βρέθηκα σε ένα μαγαζάκι ονόματι quiltville (ή κάπως έτσι), σε κάποιον οδηγό είχα διαβάσει καλά λόγια για το εν λόγω και έκατσα να φάω κάτι και να πιω και έναν πορτοκαλοχυμό (τι πρωτότυπο). Έτσι λοιπόν για αλλαγή (και δεν ντρέπομαι καθόλου) έφαγα ένα club sandwich έκατσα στα μέσα τραπεζάκια με τους ανεμιστήρες πάνω από το κεφάλι μου και ξεκουράστηκα περνώντας και λίγη ώρα στο internet (να ναι καλά το wifi). Είχε πάει 4 η ώρα και η ζέστη είχε χτυπήσει κόκκινα από ώρα. Επιστροφή με συνοπτικές διαδικασίες στο Ριάντ για μπανάκι και ξεκούραση. Το απογευματόβραδο ήταν αφιερωμένο σε Jemaa el Fna και φωτογραφίες από κάποια ταράτσα εκεί γύρω με θέα στη πλατεία. Ήθελα να την απαθανατίσω σε όλες τις στιγμές. Να δω όλα της τα πρόσωπα και να βγάλω και από ένα "πορτραίτο" για το καθένα.

Βρίσκομαι λοιπόν σε μία ταράτσα έχοντας μπροστά μου τη πλατεία. Η ώρα ήταν δεν ήταν εφτά. Η πλατεία άρχιζε σιγά σιγά να γεμίζει. Ο κόσμος όλο και πλήθυνε, γητευτές φιδιών (τι τραβάνε τα καημένα τα φιδάκια...), ακροβάτες, γυναίκες που κάνανε Χένες, πάγκοι άρχιζαν να στήνονται καπνοί βγαίνανε ώσπου σκεπάσανε όλοι τη πλατεία. Κάθε σπιθαμή της πλατείας είχε καλυφθεί. Τύμπανα ηχούσαν ρυθμικά όλοι την ώρα και οι χοροί δίναν και έπαιρναν. Το πανηγύρι σταματά για λίγο η φωνή του μουεζίνη. Τι ωραία στιγμή. Τα τύμπανα σταματάνε και όλα για μια στιγμή φαίνεται να χάθηκαν στον χρόνο. Η φωνή ακούγεται δυνατά και μαζί με τη δύση του ηλίου και τον κόσμο έπλασε μια ατμόσφαιρα που δυστυχώς δεν μπορεί να αποτυπώσει καμία φωτογραφική μηχανή και κάμερα. Η φωνή σταματάει και δίνει πάλι τη σκυτάλη στα τύμπανα και τους σαλτιμπάγκους. Δύο κοπελίτσες έρχονται και μου ζητάνε να κάτσουν στο τραπέζι μου, δεν υπήρχε άδειο τραπέζι για καλή μου τύχη. Ήταν από τη Γαλλία και βρεθήκαμε να τραγουδάμε (ότι μπορούσα έκανα) το champs Elysees. Τι άλλο να ζητήσω; Ποιος είπε ότι τα ταξίδια που κάνει κανείς μόνος του πρέπει αναγκαστικά να είναι και μοναχικά. Δεν ένοιωσα μόνος μου ούτε στιγμή. Από τους τύπους στα ξενοδοχεία, από τους σερβιτόρους, τους ταξιτζήδες τα παιδιά που γνωρίζεις στο δρόμο, στα τρένα, σε καφετέριες, όλοι είναι παρέα σου. Και να φανταστείτε ότι δεν είμαι και κανένα ιδιαίτερα κοινωνικό άτομο, το αντίθετο θα έλεγα. Αλλά όταν είσαι σε μία ξένη χώρα ολομόναχος ανακαλύπτεις πτυχές του εαυτού σου που δεν είχες ποτέ εξερευνήσει. Ίσως να μην ήξερες και την ύπαρξη τους. Όπως και να έχει προτείνω ανεπιφύλακτα όσοι δεν έχετε δοκιμάσει ένα solo ταξιδάκι να το δοκιμάσετε. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα το μετανιώσετε...

Στη συνέχεια,αφού έκανα ένα γρήγορο πέρασμα από cafe arab (με τη βοήθεια του gps, θα έσκαγα αν δεν το έβρισκα) γύρισα στο ριάντ όπου έκλεισα και την αυριανή ημερήσια εκδρομούλα. Το ξέρω σας έχω βγάλει τη πίστη με την εν λόγω εκδρομή. Τελικά δεν έκλεισα ούτε για Essaouira (όπως θα είχατε υποπτευθεί) ούτε για τους καταρράκτες αλλά για Aït Benhaddou και Ουαρζαζάτ. Περισσότερα όμως για την επόμενη μέρα και τη διαδρομή των 209 χιλιομέτρων περνώντας τον Άτλαντα με ένα βανάκι και έναν τρελό οδηγό φτάνοντας στη λαίλαπα της Ουαρζαζάτ, στην επόμενη ανάρτηση. Προς το παρόν βάζω ξυπνητήρι στις 6.30, ξαπλώνω, σκεπάζομαι, ως συνήθως το αεράκι με χτυπάει με άγριες διαθέσεις και ονειρεύομαι...

 

[marstay]

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 6.30. Βάρβαρη ώρα όταν είσαι στην Αθήνα και την καθημερινότητα σου, βάρβαρη ώρα και όταν είσαι στο Μαρακές και περιμένεις το λεωφορείο που θα σε πάει στο Aït Benhaddou και στην Ouarzazate. Γρήγορα κάτω για πρωινό μη τυχών και στήσω τους “Άγγλους”. Βλέπεται το βανάκι θα πέρναγε να με πάρει από το ριάντ. Ευτυχώς όπως αποδείχθηκε για άλλη μια φορά οι τύποι στα ραντεβού τους είναι από τους χειρότερους οπότε πάλι εγώ περίμενα αφού έφαγα με το πάσο μου το πρωινό μου. Λοιπόν, την εκδρομή απαρτίζαμε οι εξής. Τέσσερις Γάλλοι, ένα ζευγάρι Ισπανών, μία Ιταλίδα (συμπαθητικότατη) και ένας Έλληνας (εγώ τρομάρα μου). Αφού καθυστερήσαμε καμιά ωρίτσα να μαζευτούμε από δω κι από κει ξεκινήσαμε. Όσον αφορά τη διαδρομή, πρόκειται για διάσχιση του μεγάλου άτλαντα και στο σύνολο της είναι 209χλμ.

Σαν χιλιόμετρα δεν είναι πολλά, αλλά ο δρόμος είναι όλο στροφές και καλό είναι να έχετε πάρει δραμαμίνες, ειδικά αν έχετε κανένα θεματάκι και ζαλίζεστε. Εγώ λοιπόν που δεν είχα ποτέ θεματάκι κόντεψα να βγάλω τα σωθικά μου. Σκεφτείτε ότι στη μέση της διαδρομής έκατσα μπροστά με τον οδηγό μήπως τη παλέψω. Εντελώς τυχαία είχε κάτσει μπροστά και η Ιταλίδα που ζαλιζότανε (δεν θέλω σχόλια). Ο δρόμος φιδίσιος (σαν το κορμί της εν λόγω Ιταλ...), η ζέστη αφόρητη αλλά το τοπίο του βουνού μοναδικό και μας αποζημίωνε με το παραπάνω. Φτάσαμε αν δεν κάνω λάθος κάπου στα 2300 μέτρα υψόμετρο όταν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς Ουαρζαζάτ. Λίγο πριν την Ουαρζαζάτ βρίσκεται η οχυρωμένη πόλη Aït Benhaddou. Αυτές οι πόλεις ονομάζονται Ksar. Φτάνοντας μετά από 4εις ώρες και βγαίνοντας από το λεωφορείο η ζέστη ήταν αφόρητη, θα μου πείτε “μα ρε μπαγλαμά είσαι στην τελευταία πόλη πριν την έρημο τί περίμενες;” και θα σας απαντήσω “έλα μου ντε”. Για του λόγω το αληθές η Ουαρζαζάτ που θα επισκεφτούμε μετά τη Κsar ονομάζεται και “πύλη της ερήμου”. Ας επιστρέψουμε όμως στο Aït Benhaddou. Πάρα πολύ ωραίο, επιβλητικό και μέσα ζούνε ακόμα γύρω στις οχτώ οικογένειες. Αλλά όπως ήταν αναμενόμενο οι οικογένειες είχαν στήσει μαγαζάκια και πουλούσαν ότι τουριστική χαζομάρα μπορείς να φανταστείς, με αποτέλεσμα να χάνεται η μαγεία του χώρου στο δευτερόλεπτο. Ευτυχώς που η ζέστη ήταν αφόρητη (μα τι λέω και οι περισσότεροι δεν άντεχαν να ανέβουν μέχρι επάνω. Έτσι βρήκα την ευκαιρία να βρεθώ για λίγο μόνος μου και να θαυμάσω από ψιλά το τοπίο και να περιπλανηθώ για λίγο στα σοκάκια αυτής της πόλης. Ένα γεγονός για τη συγκεκριμένη οχυρωμένη πόλη είναι ότι έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες, σειρές κ.τ.λ από το Λώρενς της Αραβίας μέχρι το Game of Thrones. Αν δεν ασχολείσαι και δεν σε νοιάζουν και πολύ τα του κινηματογράφου (όπως και εμένα) να είσαι έτοιμος να τις κόψεις. Το μόνο που λένε όλη την ώρα, ακόμα και οι οδηγοί, ή μάλλον κυρίως οι οδηγοί, είναι σε ποια σκηνή ήταν το τάδε σε ποια το δείνα και πάει λέγοντας.

Εν συνεχεία αφήσαμε πίσω μας το Aït Benhaddou και πορευτήκαμε για την Ουαρζαζάτ. Την επονομαζόμενη “πύλη της ερήμου”. Βόλτα στη Μεδίνα, ερημιά πραγματική αλλά και ηρεμία που δεν βρήκα και σε πολλά μέρη στο Μαρόκο. Μερικά παιδάκια παίζανε σε μια σκιά, μια γυναίκα μου έριχνε κλεφτές ματιές ενώ σκούπιζε, κάποιος πωλητής μας ακολουθούσε για λίγο μέχρι να βαρεθεί και να φύγει... Όλα κυλούσαν ήρεμα και αργά. Ίσως να φταίει και η ζέστη που σε αναγκάζει να ακολουθείς αυτούς τους ρυθμούς. Ίσως από την άλλη να μην έχεις και πολλά πράγματα να κάνεις μες την έρημο το κατακαλόκαιρο. Ανάμεικτα συναισθήματα από μία πόλη φάντασμα και πολλά παιδικά χαμόγελα, αυτά ήταν που μου έμειναν από την Ουαρζαζάτ. Αφού τελειώσαμε την επίσκεψη στη Μεδίνα ήρθε η ώρα για το μαρτύριο του γυρισμού. Άλλες τέσσερις ώρες με τον τρελάρα οδηγό να θέλει να μας ξεκάνει. Η Ιταλίδα η καημένη ήθελε να προλάβει το τρένο για Ραμπάτ. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα προλάβαινε. Ο οδηγός όχι μόνο έλεγε ότι θα προλάβει αλλά έκανε και πλάκα. Του στυλ “πάμε Ζαγορά;” και έκανε πως έστριβε “όχι όχι” έλεγε η κοπελίτσα. Μετά σταμάταγε και καλά για να μιλήσει στο κινητό (λες και τον έπιασε ο πόνος) και άλλα τέτοια ευτράπελα ενώ η άλλη είχε φρίξει. Έριξα αρκετό γέλιο, δεν μπορώ να πω. Να μη τα πολυλογώ η κοπελίτσα πρόλαβε στο παρά πέντε. Ο οδηγός μας πέθανε, αλλά τουλάχιστον ήταν περήφανος για τον χρόνο ρεκόρ. Εγώ τελείωσα την εκδρομή λέγοντας στον οδηγό να με αφήσει στη πλατεία. Για τελευταία φορά αφέθηκα στις μυρωδιές, στα χρώματα, στον κόσμο, στη βαβούρα της Jemmaa el fna. Αύριο θα έφευγα για Καζαμπλάνκα μένοντας μια νύχτα κι εκεί πριν τη πτήση της επιστροφής. Δεν ήθελα να αφήσω το Μαρακές με τίποτα.

Αν έπρεπε να κάνω έναν απολογισμό της εκδρομής, μιας και είχα κι άλλες επιλογές και τελικά τις απέρριψα. Θα έλεγα πως ίσως να έπρεπε να προτιμήσω την Εσσαουίρα μιας και λόγω εποχής θα ήταν πιο λογικός προορισμός για ημερήσια από το Μαρακές. Από την άλλη οι φωτογραφίες του Aït Benhaddou με είχαν μαγέψει. Για κανένα λόγω δεν μετανιώνω για την επιλογή μου απλά σίγουρα θα ήταν καλύτερα αν είχα βάλει μια διανυκτέρευση στην Ουαρζαζάτ μιας και ήταν σκότωμα για ημερήσια. Οπότε όποιος θέλει Ουαρζαζάτ ας μη την κάνει ημερήσια. Βέβαια μου έχει μείνει ένα απωθημένο με την Εσσαουίρα (που πολλά μέλη του φόρουμ φωνάζουν και ωρύονται για το πόσο τέλεια είναι) αλλά θα μου έμενε απωθημένο και η Ουαρζαζάτ αντίστοιχα. Επομένως λογικά ορμώμενος θα πρότεινα αν είναι για Ουρζαζάτ μη τη κάνετε μόνη της, αλλά να πάτε και στην έρημο που εγώ δεν αξιώθηκα. Αν ο χρόνος από την άλλη είναι περιορισμένος να την ξεχάσετε και να πάτε Εσσαουίρα. Συμπερασματικά, ο χρόνος που έχουμε σε κάθε ταξίδι είναι μία σταθερά, στην οποία βασίζονται οι επιλογές μας. Ας τις ευχαριστηθούμε λοιπόν, όποιες κι αν είναι, ακόμα και με 52 βαθμούς κελσίου (τόσους είχε εκείνη τη μέρα στην Ουαρζαζάτ).

 

[Ivanna Petrovna]

P

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 6.30. Βάρβαρη ώρα όταν είσαι στην Αθήνα και την καθημερινότητα σου, βάρβαρη ώρα και όταν είσαι στο Μαρακές και περιμένεις το λεωφορείο που θα σε πάει στο Aït Benhaddou και στην Ouarzazate. Γρήγορα κάτω για πρωινό μη τυχών και στήσω τους “Άγγλους”. Βλέπεται το βανάκι θα πέρναγε να με πάρει από το ριάντ. Ευτυχώς όπως αποδείχθηκε για άλλη μια φορά οι τύποι στα ραντεβού τους είναι από τους χειρότερους οπότε πάλι εγώ περίμενα αφού έφαγα με το πάσο μου το πρωινό μου. Λοιπόν, την εκδρομή απαρτίζαμε οι εξής. Τέσσερις Γάλλοι, ένα ζευγάρι Ισπανών, μία Ιταλίδα (συμπαθητικότατη) και ένας Έλληνας (εγώ τρομάρα μου). Αφού καθυστερήσαμε καμιά ωρίτσα να μαζευτούμε από δω κι από κει ξεκινήσαμε. Όσον αφορά τη διαδρομή, πρόκειται για διάσχιση του μεγάλου άτλαντα και στο σύνολο της είναι 209χλμ.

Σαν χιλιόμετρα δεν είναι πολλά, αλλά ο δρόμος είναι όλο στροφές και καλό είναι να έχετε πάρει δραμαμίνες, ειδικά αν έχετε κανένα θεματάκι και ζαλίζεστε. Εγώ λοιπόν που δεν είχα ποτέ θεματάκι κόντεψα να βγάλω τα σωθικά μου. Σκεφτείτε ότι στη μέση της διαδρομής έκατσα μπροστά με τον οδηγό μήπως τη παλέψω. Εντελώς τυχαία είχε κάτσει μπροστά και η Ιταλίδα που ζαλιζότανε (δεν θέλω σχόλια). Ο δρόμος φιδίσιος (σαν το κορμί της εν λόγω Ιταλ...), η ζέστη αφόρητη αλλά το τοπίο του βουνού μοναδικό και μας αποζημίωνε με το παραπάνω. Φτάσαμε αν δεν κάνω λάθος κάπου στα 2300 μέτρα υψόμετρο όταν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς Ουαρζαζάτ. Λίγο πριν την Ουαρζαζάτ βρίσκεται η οχυρωμένη πόλη Aït Benhaddou. Αυτές οι πόλεις ονομάζονται Ksar. Φτάνοντας μετά από 4εις ώρες και βγαίνοντας από το λεωφορείο η ζέστη ήταν αφόρητη, θα μου πείτε “μα ρε μπαγλαμά είσαι στην τελευταία πόλη πριν την έρημο τί περίμενες;” και θα σας απαντήσω “έλα μου ντε”. Για του λόγω το αληθές η Ουαρζαζάτ που θα επισκεφτούμε μετά τη Κsar ονομάζεται και “πύλη της ερήμου”. Ας επιστρέψουμε όμως στο Aït Benhaddou. Πάρα πολύ ωραίο, επιβλητικό και μέσα ζούνε ακόμα γύρω στις οχτώ οικογένειες. Αλλά όπως ήταν αναμενόμενο οι οικογένειες είχαν στήσει μαγαζάκια και πουλούσαν ότι τουριστική χαζομάρα μπορείς να φανταστείς, με αποτέλεσμα να χάνεται η μαγεία του χώρου στο δευτερόλεπτο. Ευτυχώς που η ζέστη ήταν αφόρητη (μα τι λέω και οι περισσότεροι δεν άντεχαν να ανέβουν μέχρι επάνω. Έτσι βρήκα την ευκαιρία να βρεθώ για λίγο μόνος μου και να θαυμάσω από ψιλά το τοπίο και να περιπλανηθώ για λίγο στα σοκάκια αυτής της πόλης. Ένα γεγονός για τη συγκεκριμένη οχυρωμένη πόλη είναι ότι έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες, σειρές κ.τ.λ από το Λώρενς της Αραβίας μέχρι το Game of Thrones. Αν δεν ασχολείσαι και δεν σε νοιάζουν και πολύ τα του κινηματογράφου (όπως και εμένα) να είσαι έτοιμος να τις κόψεις. Το μόνο που λένε όλη την ώρα, ακόμα και οι οδηγοί, ή μάλλον κυρίως οι οδηγοί, είναι σε ποια σκηνή ήταν το τάδε σε ποια το δείνα και πάει λέγοντας.
View attachment 59226

View attachment 59225
View attachment 59224
View attachment 59223
View attachment 59222
Εν συνεχεία αφήσαμε πίσω μας το Aït Benhaddou και πορευτήκαμε για την Ουαρζαζάτ. Την επονομαζόμενη “πύλη της ερήμου”. Βόλτα στη Μεδίνα, ερημιά πραγματική αλλά και ηρεμία που δεν βρήκα και σε πολλά μέρη στο Μαρόκο. Μερικά παιδάκια παίζανε σε μια σκιά, μια γυναίκα μου έριχνε κλεφτές ματιές ενώ σκούπιζε, κάποιος πωλητής μας ακολουθούσε για λίγο μέχρι να βαρεθεί και να φύγει... Όλα κυλούσαν ήρεμα και αργά. Ίσως να φταίει και η ζέστη που σε αναγκάζει να ακολουθείς αυτούς τους ρυθμούς. Ίσως από την άλλη να μην έχεις και πολλά πράγματα να κάνεις μες την έρημο το κατακαλόκαιρο. Ανάμεικτα συναισθήματα από μία πόλη φάντασμα και πολλά παιδικά χαμόγελα, αυτά ήταν που μου έμειναν από την Ουαρζαζάτ. Αφού τελειώσαμε την επίσκεψη στη Μεδίνα ήρθε η ώρα για το μαρτύριο του γυρισμού. Άλλες τέσσερις ώρες με τον τρελάρα οδηγό να θέλει να μας ξεκάνει. Η Ιταλίδα η καημένη ήθελε να προλάβει το τρένο για Ραμπάτ. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα προλάβαινε. Ο οδηγός όχι μόνο έλεγε ότι θα προλάβει αλλά έκανε και πλάκα. Του στυλ “πάμε Ζαγορά;” και έκανε πως έστριβε “όχι όχι” έλεγε η κοπελίτσα. Μετά σταμάταγε και καλά για να μιλήσει στο κινητό (λες και τον έπιασε ο πόνος) και άλλα τέτοια ευτράπελα ενώ η άλλη είχε φρίξει. Έριξα αρκετό γέλιο, δεν μπορώ να πω. Να μη τα πολυλογώ η κοπελίτσα πρόλαβε στο παρά πέντε. Ο οδηγός μας πέθανε, αλλά τουλάχιστον ήταν περήφανος για τον χρόνο ρεκόρ. Εγώ τελείωσα την εκδρομή λέγοντας στον οδηγό να με αφήσει στη πλατεία. Για τελευταία φορά αφέθηκα στις μυρωδιές, στα χρώματα, στον κόσμο, στη βαβούρα της Jemmaa el fna. Αύριο θα έφευγα για Καζαμπλάνκα μένοντας μια νύχτα κι εκεί πριν τη πτήση της επιστροφής. Δεν ήθελα να αφήσω το Μαρακές με τίποτα.
View attachment 59221

View attachment 59220
View attachment 59219
View attachment 59218
View attachment 59217
Αν έπρεπε να κάνω έναν απολογισμό της εκδρομής, μιας και είχα κι άλλες επιλογές και τελικά τις απέρριψα. Θα έλεγα πως ίσως να έπρεπε να προτιμήσω την Εσσαουίρα μιας και λόγω εποχής θα ήταν πιο λογικός προορισμός για ημερήσια από το Μαρακές. Από την άλλη οι φωτογραφίες του Aït Benhaddou με είχαν μαγέψει. Για κανένα λόγω δεν μετανιώνω για την επιλογή μου απλά σίγουρα θα ήταν καλύτερα αν είχα βάλει μια διανυκτέρευση στην Ουαρζαζάτ μιας και ήταν σκότωμα για ημερήσια. Οπότε όποιος θέλει Ουαρζαζάτ ας μη την κάνει ημερήσια. Βέβαια μου έχει μείνει ένα απωθημένο με την Εσσαουίρα (που πολλά μέλη του φόρουμ φωνάζουν και ωρύονται για το πόσο τέλεια είναι) αλλά θα μου έμενε απωθημένο και η Ουαρζαζάτ αντίστοιχα. Επομένως λογικά ορμώμενος θα πρότεινα αν είναι για Ουρζαζάτ μη τη κάνετε μόνη της, αλλά να πάτε και στην έρημο που εγώ δεν αξιώθηκα. Αν ο χρόνος από την άλλη είναι περιορισμένος να την ξεχάσετε και να πάτε Εσσαουίρα. Συμπερασματικά, ο χρόνος που έχουμε σε κάθε ταξίδι είναι μία σταθερά, στην οποία βασίζονται οι επιλογές μας. Ας τις ευχαριστηθούμε λοιπόν, όποιες κι αν είναι, ακόμα και με 52 βαθμούς κελσίου (τόσους είχε εκείνη τη μέρα στην Ουαρζαζάτ).

Ωραίο ταξίδι (συμφωνώ για το μοναχικό που λες) και πολύ ωραίες φωτογραφίες!
Αν πας Μαδαγασκάρη, πάρε με κι εμένα μαζί!

Ιvanna

 

[marstay]

P


Ωραίο ταξίδι (συμφωνώ για το μοναχικό που λες) και πολύ ωραίες φωτογραφίες!
Αν πας Μαδαγασκάρη, πάρε με κι εμένα μαζί!

Ιvanna

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου σχόλια. Όσον αφορά τη Μαδαγασκάρη εννοείται, ας τα καταφέρω και πάμε όλοι μαζί παρέα...Άτιμα αεροπορικά, τώρα κοίταξα από περιέργεια 1100 είναι καλά;

 

[Ivanna Petrovna]

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου σχόλια. Όσον αφορά τη Μαδαγασκάρη εννοείται, ας τα καταφέρω και πάμε όλοι μαζί παρέα...Άτιμα αεροπορικά, τώρα κοίταξα από περιέργεια 1100 είναι καλά;

Tι τις θέλουμε τις Μαδαγασκάρες..; Μέχρι το Αγκίστρι και πολύ μας είναι
( Πλάκα στην πλάκα, περίμενα χειρότερα. Βέβαια το πώς τα μαζεύεις είναι το θέμα... Αν πάντως βρεις κάτι καλό για Μαδαγασκάρη, ενημέρωσε!)

Ivanna

 

[marstay]

Tι τις θέλουμε τις Μαδαγασκάρες..; Μέχρι το Αγκίστρι και πολύ μας είναι
( Πλάκα στην πλάκα, περίμενα χειρότερα. Βέβαια το πώς τα μαζεύεις είναι το θέμα... Αν πάντως βρεις κάτι καλό για Μαδαγασκάρη, ενημέρωσε!)

Ivanna

Έλα ντε σκηνή στη Χαλικιάδα, πρωινές βουτιές, φαγητό στην Αλκυώνη με ωραία μουσικούλα, τι άλλο θέλουμε? (Πω τι θυμαμαι τέτοιες ώρες...). Εννοείται, αν πέσει κάτι στην αντίληψη μου θα σου πω. Κι εσυ ότι βρεις στείλε!

 

[underwater]

Πολύ ωραία η ιστορία σου, κρίμα που δεν την έχεις τελειώσει!
Διαπιστώνω για μία ακόμα φορά ότι έχω αφήσει πολλές εκκρεμότητες στο Μαρόκο!
Σε αντίθεση με σένα, εγώ λάτρεψε τη Φεζ, αλλά και το Μαρακές πρέπει να έχει τη γοητεία του! Ειδικά αυτοί οι γητευτές φιδιών μου έχουν εξάψει την περιέργεια!

 

[marstay]

Πολύ ωραία η ιστορία σου, κρίμα που δεν την έχεις τελειώσει!
Διαπιστώνω για μία ακόμα φορά ότι έχω αφήσει πολλές εκκρεμότητες στο Μαρόκο!
Σε αντίθεση με σένα, εγώ λάτρεψε τη Φεζ, αλλά και το Μαρακές πρέπει να έχει τη γοητεία του! Ειδικά αυτοί οι γητευτές φιδιών μου έχουν εξάψει την περιέργεια!

Να είσαι καλά. Να ξέρεις πως η δικιά σου ιστορία θα είναι αφορμή να τελειώσω τη δική μου. Άλλωστε μια μέρα περιγραφή έμεινε, στην Καζαμπλάνκα (που παρεπιπτώντως τη συμπάθησα ιδιαίτερα). Για τη Φες βασικά φταίει ότι μάλλον χρειαζόμουν περισσότερες μέρες για να αφεθώ και να μπω στους ρυθμούς της. Μου ήρθε αρκετά απότομο. Ήταν η πρώτη πόλη ουσιαστικά που επισκεύτηκα στο Μαρόκο, έφτασα βράδυ, ήμουνα μόνος μου, στο ριάντ είχαμε κάποια θεματάκια...είμαι σίγουρος πως αν ξαναβρεθώ θα την εκτιμήσω πολύ περισσότερο. Όσον αφορά για τις εκρεμμότητες, άστα να πάνε, με μια γρήγορη ματιά θα ήθελα να πάω Εσσαουίρα, Τσεφτσαουέν, έρημο...Δεν πειράζει ίσως κάποια άλλη φορα.

 

[underwater]

Άλλωστε μια μέρα περιγραφή έμεινε, στην Καζαμπλάνκα (που παρεπιπτώντως τη συμπάθησα ιδιαίτερα).

Εμένα πάλι η Καζαμπλάνκα μου φάνηκε το μεγαλύτερο φάουλ του ταξιδιού! Αλλά εντάξει, είδα ελάχιστα, οπότε η γνώμη μου δεν είναι ολοκληρωμένη πιστεύω.

 

[marstay]

Έτοιμοι λοιπόν για το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας μας. Ετοιμάζω τα πράγματα μου και κατεβαίνω για checkout. Οι καλοί άνθρωποι στη ρεσεψιόν μου προτείνουν να μου φωνάξουν δικό τους ταξί με μόνο 50 dirham, μιας και ισχυρίζονταν ότι δεν θα έβρισκα με τίποτα έξω. Τους ευχαριστώ πολύ θερμά και τους λέω πως θα πάρω τα ρίσκα μου. Τελικά βγαίνοντας σε ένα δρόμο δίπλα από το ριάντ βρήκα petite taxi με 10 dirham για τον σταθμό των τρένων. Από εκεί θα έπαιρνα το τρενάκι που θα με πήγαινε στην Καζαμπλάνκα. Έτσι λοιπόν με 90 dirham βρέθηκα στο σταθμό casa voyager στην Καζαμπλάνκα, τον τελευταίο μου προορισμό και σημείο εξόδου από το Μαρόκο. Όταν άρχισα να οργανώνω το ταξίδι, την Καζαμπλάνκα την είχα στο μυαλό μου σαν μια πόλη εξωτική και ατμοσφαιρική. Λίγο το όνομα, λίγο η ταινία, πιστεύω πως δεν με αδικείται. Σιγά σιγά κάνοντας έρευνα για τη διαδρομή που θα ακολουθούσα είδα πως σχεδόν όλοι “έθαβαν” την Καζαμπλάνκα, λέγοντας πως είναι μια εμπορική μεγαλούπολη χωρίς χρώμα και χαρακτήρα, χωρίς μεδίνα της προκοπής και πάει λέγοντας. Το πιάσατε το νόημα. Παίρνεις αεροπλάνο φτάνεις – παίρνεις τρένο φεύγεις, και τούμπαλιν. Έτσι κι εγώ όταν έφτασα στη Καζαμπλάνκα στην αρχή του ταξιδιού μου πείρα κατευθείαν τρένο για Φες και τώρα στο τέλος του ταξιδιού μου, μέρα Παρασκευή, θα έμενα ένα τελευταίο βράδυ και την επομένη θα έπαιρνα τρένο για αεροδρόμιο. Με το που φτάνω στον σταθμό, πάω κατευθείαν στο ξενοδοχείο (ναι ξενοδοχείο, ούτε ριάντ ούτε τίποτα) το οποίο ήταν δίπλα στον σταθμό (βλέπετε πόσο διαδικαστική ήταν η Καζαμπλάνκα στο μυαλό μου). Αφήνω βαλίτσες και βγαίνω για βολτίτσα. Ρωτάω ποιες ώρες θα μπορούσα να επισκεφτώ το τζαμί του Χασάν του 2ου και προλάβαινα στο τσακ, οπότε φεύγω σφαίρα βρίσκω ταξί και βρίσκομαι μέσα σε ελάχιστο χρόνο στο μεγάλο τζαμί. Νομίζω το 2ο μεγαλύτερο στον κόσμο (χωρίς να είμαι σίγουρος, διορθώστε με). Το τζαμί πραγματικά με εντυπωσίασε ήταν τόσο μεγάλο και επιβλητικό που είχα μείνει ακίνητος για ώρα και το χάζευα να στέκεται ατάραχο δίπλα στον ατλαντικό. Ώσπου ξαφνικά ακούστηκε παντού η φωνή του μοεζίνη. Αυτή η στιγμή μου έχει μείνει, ήταν τόσο ατμοσφαιρικό το όλο σκηνικό που προσπάθησα να το απαθανατίσω με την κάμερα μου αλλά δυστυχώς ήταν ανέφικτο. Έκατσα για λίγο εκεί, παρατηρώντας τους ανθρώπους. Οικογένειες, παιδιά, γυναίκες, άντρες βουτάγανε δίπλα στον ατλαντικό πλένοντας τα χέρια και τα πόδια τους πλένοντας μαζί με το σώμα τους και τις αμαρτίες τους. Ετοιμάζοντας τον εαυτό τους για προσευχή.

Στη συνέχεια έκανα μια βόλτα παραλιακά και αρκετές φορές κατέβηκα να βρέξω τα χέρια μου στη θάλασσα. Σε μια από αυτές τις φορές συνάντησα έναν τύπο που είχε αράξει δίπλα στη θάλασσα και μου ζήτησε νερό. Του έδωσα το μπουκάλι που είχα και αυτός για να με ευχαριστήσει άρχισε να ποζάρει με ένα χταπόδι στο κεφάλι και κάτι τέτοια. Σουρεαλιστικές καταστάσεις που σίγουρα αν είσαι κλεισμένος μέσα δεν πρόκειται να σου συμβούν ποτέ. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου και έφυγα σιγά σιγά να βρω κάτι να φάω.

Πίσω στο τζαμί και άρχισα να ρωτάω πως θα πάω στη παλιά πόλη. Με τα πολλά έβγαλα άκρη και βρέθηκα στα στενάκια της παλιάς πόλης. Όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά και τα πάντα ήταν ερημικά. Ώσπου ξαφνικά τα στενάκια γέμισαν με κόσμο και όλοι κατευθύνονταν προς μια κατεύθυνση κι εγώ προς την άλλη. Χμ, έτσι είστε λέω και πάω κι εγώ με το ρεύμα. Τόσα χρόνια αυτό κάνω λέω ας το κάνω και τώρα ποτέ δεν ξέρεις. Τελικά όπως αποδείχθηκε επειδή ήταν παρασκευή, ήταν όλα κλειστά και όλοι πηγαίνανε να προσευχηθούν στο μεγάλο τζαμί. Γιαυτό και αυτή η πορεία στα στενάκια. Επέστρεψα λοιπόν στο τζαμί και βλέπω ένα ταξί. Ας το πάρω να γυρίσω στο ξενοδοχείο σκέφτομαι. Τον φωνάζω μου λέει περίμενε με, προσεύχομαι και φύγαμε (στη νοηματική βέβαια, αυτό ήταν εύκολο). Καλά του λέω και φεύγω. Πάω απέναντι που ήταν δύο ταξιτζήδες και οι 2 μου ζήτησαν ότι να ναι λεφτά για να με πάνε 5 λεπτά διαδρομή. Μετά από λίγο περπάτημα βρήκα έναν παππούλη που άνοιξε ταξίμετρο και πήγα τζάμπα. Ας μη τα πολυλογώ έφαγα κάτι γρήγορο στο ξενοδοχείο, ξάπλωσα και ξύπνησα βραδάκι. Βολτούλα στη πόλη χωρίς κάτι ιδιαίτερο στο μυαλό μου και πίσω στο ξενοδοχείο για ύπνο. Ψέμματα πρώτα μπυρίτσες μιας και τελευταίο βράδυ στο Μαρόκο και μετά ύπνο... Στην Καζαμπλάνκα πήγα με χαμηλές προσδοκίες κι έτσι μου άρεσε ιδιαίτερα. Σίγουρα φταίει ότι ήταν παρασκευή, ότι βρέθηκα στη “πορεία” για προσευχή και ένοιωσα λίγο ένα με τους ντόπιους, όπως και ότι βρήκα τον τυπάκο με το χταπόδι στο κεφάλι. Αλλά πάντως δεν τη θεωρώ μια αδιάφορη πόλη. Ναι, αν κάποιος έχει περιορισμένες μέρες στη διάθεση του ας μην αφιερώσει πάνω από ένα βράδυ μιας και η χώρα έχει άπειρα και πανέμορφα πράγματα να δει κανείς αλλά αν ο χρόνος δεν αποτελεί εμπόδιο ας της δώσει μια παραπάνω ευκαιρία.

 

[marstay]

Σαν επίλογο θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά εδώ στο forum που με βοήθησαν μέσα από τις ιστορίες τους, τα προσωπικά μηνύματα και με κάθε τρόπο να πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι σε μια περίοδο της ζωής μου που το είχα ανάγκη. Ας κλείσω με μια υπόσχεση για ανανέωση του ραντεβού μας σε επόμενη ταξιδιωτική ιστορία. Ίσως δυτικά Βαλκάνια, ποιος ξέρει...