dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.066
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περίεργες πολιτικές ποτοαπαγόρευσης
- Run Lola Run
- Ηρθαμε! Φεύγουμε.....
- Kuala Lumbur
- Παναγιά μου!!! Ενα AirBus 320 έρχεται κατα πάνω μας
- Αναλαμβάνουμε απεντομώσεις, καθαρισμούς κτηρίων και αποφράξεις αποχετεύσεων
- Λάος
- Αυτός, Αυτή και οι απάτες
- Για ποιόν χτυπά η εξάτμιση?
- Το στοίχημα του ευρω
- Αρχίσανε τα όργανα
- Στο άγνωστο με πούλμαν την ελπίδα
- Η Αφιξη και το πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων
- Μια γιορτή μια μπύρα και τρια δόντια
- Και ο Γκιούλι ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει
- Οταν ξέρεις και ταξιδεύεις με στυλ
- Θελω να κατέβω απο αυτό το λεωφορείο
- Το αγνό παρθένο σου μαλλί
- Απο την Σκύλλα στην Χαρυβδη και απο τον Αννα στον Καιάφα
- Α ρε γλέντια
- Πνομ Πενχ : η Αυτοκράτειρα με τα κουρέλια
- Η Κάθοδος και ο δρόμος προς το κολαστήριο
- Η Καμπότζη και το εργοστάσιο της κρεατομηχανής
- Οταν η σύνεση εκδιώχνεται μετά κλοτσηδόν
- In the mouth of Darkness
- Το Ιδρυμα
- Κάνε ένα μπάνιο!
- Ψάχνωντας απελπισμένα (ένα) το Ιδρυμα
- Η καλή μας αγελάδα βόσκει κάτω στην λιακάδα
- Μια οικογένεια είμαστε όλοι
Αιρετικές απόψεις!
Hταν μια κρυα νύχτα του Νοεμβρίου, όταν το αετήσιο μάτι του Γκιούλιβερ "έπεσε" πάνω σε μια εκπληκτική τιμή εισητηρίων απο Αθήνα για Μαλαισία τον Αυγουστο της τάξεως των 390 ευρώ με επιστρέψιμη μάλιστα χρέωση. Τέτοιες ευκαιρίες δεν χάνονται και σε μια παρόρμηση της στιγμής (εε... είχαμε χτυπήσει και κάτι μπυρόνια πριν και οι αντιστάσεις μας αλλά και η κρίση μας δεν ήτο και τόσο ατσαλένιες και ορθές) τα κλείνουμε.
Η βασική ιδέα ήταν ας κλείσουμε μέχρι την Kuala και μετά έχουμε 8 μήνες μπροστα μας να επιλέξουμε που θα πάμε. Απλά πράγματα. Βάλαμε λοιπόν τα τυπωμένα εισητήρια στο συρτάρι και τα ξεχάσαμε. Τότε ετοιμαζόμαστε για τις επερχόμενες Χριστουγεννιάτικες διακοπές στην Κρακοβία και το
μυαλό μας ήταν αλλού.
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκαμε ήσυχοι.
Οι μήνες πέρασαν και όταν ο Μάιος έκανε την εμφανίση του, άρχισα να ρωτώ τον Γκιούλι ποιά χώρα θα καταστρέψουμε (ή θα μας καταστρέψει) φέτος. Αυτός -απορροφημένος παίζοντας ένα παιχνίδι στο διαδίκτυο εκείνη την ώρα- μου έδωσε αφηρημένος την πιο λάθος απάντηση που θα μπορούσε ποτέ να δώσει άνθρωπος σε γυναίκα, "όπου θέλεις εσύ αγάπη μου...κανόνισέ τα".
Πολύ καλά λοιπόν! χε χε χε ,αφού έχω και συγκατάθεση προχωρώ. Απορρίπτω Ταυλάνδη με την μία. Οι λόγοι γνωστοι. Επεται η απόρριψη της Κίνας διότι έπεφτε κομμάτι μακρυά. Εξω η Βιρμανία διότι δεν βόλευαν οι πτήσεις. Εξω το Βιετνάμ γιατί κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Καταλήγω σε Ινδονησία (Βόρνεο, Σουμάτρα κλπ). Μετά απο εξονυχιστικό όμως
έλεγχο διαπιστώνω ότι η έναρξη της περιόδου του Ραμαζανιού συμπίπτει χρονικά με τις διακοπές μας. Εξω και αυτή λοιπόν. Τι μένει? Λάος και Καμπότζη. Εγώ τείνω προς την Καμπότζη. Σε ερώτησή μου προς τον χορηγό του ταξιδιού (ναι, ναι τον ρώτησα , διότι έχω και δημοκρατικές αρχές) μου απαντά (πάλι αφηρημένος) Λάος. Οι απόψεις διίστανται.
Τότε, (τρομάρα μου) μου έρχεται μια ιδέα απο τις φαεινές στυλ Κυρου Γρανάζη που συνηθίζω να έχω. Γιατί δεν το κάνουμε bus trip και να μην χρησιμοποιήσουμε αεροπλάνα? Τότε μου φάνημε πολύ απλό. Κουραστικό μεν απλό δε.
Μετά απο την παγίωση της φοβερής απόφασης ότι πρέπει να το κάνουμε bus trip, απόφαση άξια σε κύρος και σχεδιασμού , και σοβαρότητας ανάλογης περί της "Μεγάλης Ιδέας" του Ελ. Βενιζέλου (οχι του αεροδρομίου, του πολιτικού), αρχίζω σχεδιάζω -λέμε τώρα- τις λεπτομέρειες. Το σχέδιο ήταν να πετάξουμε απο Κουάλα για Βιεντιάν και μετά να κατεβούμε οδικώς νότια, μέχρι να φτάσουμε Σιεμ Ριπ , αφού
περάσουμε πρώτα απο την Πνομ Πενχ , -η οποία ήταν για εμένα αδιαπραγμάτευτη-, για να φύγουμε αεροπορικώς πάλι για Μαλαισία. Παιχνιδάκι!!!
Ολα κανονίστηκαν και έτσι αρχίζω το σαφάρι πληροφοριών. Απογοήτευση!!!! Μεγάλη όμως απογοήτευση. Δεν έβγαζα άκρη πουθενά. Αντικρουόμενες πληροφορίες, αντιφατικές απόψεις.... ένα χάος. Και κάτι άλλο που παρατήρησα. Οι πληροφορίες ήταν αρκετά παλιές και λίγες. Σπάνια έπεφτα πάνω σε ενημερώσεις για τους τελευταίους 2 μήνες. Πολλές φορές για μια άλφα μετακίνηση διάβαζα ότι κάποιος την είχε καλύψει σε 10 ώρες, άλλος 12 , αλλος 15! Δεν ήξερα τι να πιστέψω. Επίσης διαπίστωσα ότι το 70% των τουριστών 1ον ταξιδεύουν με αντίθετη φορά απο εμένα , δηλαδή απο Καμπότζη στο Λάος και όχι το αντίθετο και 2ο το 80% αυτών που ξεκινάν απο Βιεντιάν συνεχίζει βόρεια και όχι Νότια
που ήθελα εγώ. Γιατί άραγε?
Και τότε αρχίζουν και μου δημιουργούνται οι πρώτες μου αμφιβολίες, τελικά θα προλάβουμε να κάνουμε τα τόσα πολλά χιλιόμετρα που
απαιτούνται και να καλύψουμε οδικά μόλις σε 13 ημέρες τις δύο χώρες για να φτάσουμε στον προορισμό μας? Η απάντηση, -που έδινα στον εαυτό μου-, ήταν ναι μεν αλλά.....
Θα τα καταφέρναμε μόνο αν είχαμε τον Βούδα μαζί μας, τον Αλλάχ, τον Θεό και ίσως και τον Σίβα με τον Κρίσνα να ακολουθούν απο πίσω αγκαζέ. Και πάλι όμως, μόνο αν τρέχαμε σαν τον Βέγγο να προλάβουμε λεωφορεία, βανάκια , μουσώνες κλπ. και δεν στεκόμαστε ποτέ πάνω απο 1 ή 2 ημέρες το πολύ κάπου με εξαίρεση όμως το Σιεμ Ριπ.
Αν δηλαδή θέλαμε ανέσεις χρόνου και χάζεμα, το παιχνίδι θα το χάναμε απο χέρι. Το ταξίδι είχε πάρει άλλη τροπή και απο αναψυχής είχε γίνει Μαραθώνιος. Εγω σαν έξυπνη και τίμια γυναίκα που είμαι δεν λέω τίποτα για Ταντάλεια μαρτύρια φυσικά στον συνταξιδιώτη μου. Το κρατάω μυστικό και του αραδιάζω ένα σωρό ψέμματα και ανακρίβειες του στυλ τι ωραία θα περάσουμε και τι όμορφα θα είναι και άλλα τέτοια μινχαουζενικά-παραπλανητικά- πολιτικά κόλπα. Με άλλα λόγια του δείχνω το δέντρο,
αλλά όχι και το δάσος. Αυτός -ο οποίος παρεπιπτόντως ποτέ του δεν ασχολήθηκε με τα διαδικαστικά του ταξιδιού, δεν νοιάστηκε και δεν ενδιαφέρθηκε ούτε λεπτό- μου απαντούσε " δεν με νοιάζει που θα πάμε , αρκεί να ξεκουραστώ λίγο...". Φανταστείτε την θέση μου!!! Δαγκωνόμουν και του έλεγα εεεε... ψυχολογικά θα ξεκουραστείς σίιιιιιγουρα γιατί δεν θα έχεις χρόνο να σκέφτεσαι τα τετριμένα (άλλα πράγματα θα σε απασχολούν, άλλα..), τώρα για το σωματικά δεν ξέρω ......
Ετσι λοιπόν κύλησαν οι μέρες και το ψάξιμο είχε καταντήσει τουλάχιστον επίπονο και απογοητευτικό.Ενα μήνα περίπου πριν το ταξίδι μας που (και τελευταία φορά που ασχολήθηκα με δαύτο) έψαχνα μανιωδώς και ήρθα πάλι αντιμέτωπη με χρόνους, βίζες, λεωφορεία, απάτες στα σύνορα κλπ, κλείνω με νεύρα το pc , λέω ένα τουρκοπρεπέστατο αι σιχτίρ , ρίχνω και ένα ελληνοπρεπέστατο φάσκελο για να τιμήσω τις ρίζες μου και σηκώνομαι να πάω να κάνω κάτι λιγότερο εκνευριστικό. Ο Γκιούλι όταν με είδε με ρωτά με γονικό καμάρι σίγουρος για την επιτυχία μου "τι έγινε? το οργανώνεις? το οργανώνεις χε χε χε?"
Βέεεεεβαια του απαντώ χαμογελώντας. Τα έχω κανονισμένα όλα μην ανησυχείς για τίποτα!! Ελβετικό ρολόι θα δουλέψει φέτος βρε κουτό. Εσύ κοίτα το Μουντιάλ σου και άσε εμένα να τα οργανώσω όλα. Και αποχωρώ βιαστικά απο το δωμάτιο με κατεβασμένο το κεφάλι μη τυχόν δει τον τρόμο στα μάτια μου και την Πινόκια μύτη που είχα αποκτήσει τις τελευταίες ημέρες απο τα πολλά τα ψέματα εεε θέλω να πω ανακρίβειες!!
Το βασικό πρόβλημα με τον προγραμματισμό -εκτος απο τις αντιφατικές πληροφορίες, αλλά και τις σχεδόν ανύπαρκτες τουριστικές υποδομές που ούτως ή άλλως τις γνώριζα - ήταν οι τεράστιοι χρόνοι που απαιτούνται για να καλύψεις βατές , για τα δυτικά πρότυπα αποστάσεις. Για παράδειγμα μια απόσταση της τάξης των 300 χιλιομέτρων μπορούσε να απαιτήσει ακόμα και 17 ώρες ταξίδι!! Οι λόγοι πολλοί. Παλαιότητα οχημάτων, κάκιστοι
δρόμοι με λακούβες χούλα χούπ, μουσώνες (ναι, είχαμε και αυτό το πρόβλημα) και (κατόπιν εορτής διαπιστωμένο) οι περίεργες συνήθειες των λαών αυτών και συγκεκριμένα των οδηγών.
Να μην σας τα πολυλογώ φίλοι μου , αφού αεροπορικά είχαν κλειστεί και δεν υπήρχε περιθώριο ανατροπής, το πήρα απόφαση, ότι θα προσπαθούσαμε όσο το δυνατόν ανώδυνα να καλύψουμε οδικώς τα 1324 χιλιόμετρα που απαιτούνταν, να πάμε απο την Βιεντιάν στο Siem Reap σε λιγότερο απο 14 ημέρες , με όποιο μέσο βρίσκαμε και με τις λιγότερο
δυνατές απώλειες σε κούραση και ταλαιπωρία. Θα κάναμε τα λάθος πράγματα δηλαδή αλλά με τον σωστό τρόπο.
Αυτό ήταν ο στόχος και με σημαία τον ποιητή για παρηγοριά ότι σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός, ξεκινήσαμε μια ζεστή Αυγουστιάτικη
Κυριακή για τον πρώτο μας σταθμό, το Κάιρο, ο Γκιούλι μέσα στην καλή χαρά διότι η άγνοια είναι ευτυχία , ενώ εμένα με είχαν ζώσει τα φίδια αν και η γνώση είναι δύναμη........
Μια τελευταία επισήμανση, τίποτα σχεδόν δεν κλείστηκε εκ των προτέρων (η οργάνωση που λέγαμε) , εξών των προαναφερθέντων αεροπορικών και καμμία σχεδόν ενημέρωση ή χρηστική πληροφορία δεν συγκρατήθηκε πουθενά, παρα μόνο τα απαραίτητα, γιατί ήταν άδικος κόπος, μην σας πω ότι μπορούσε και να μας μπέρδευε στην τελική.
Απλά ξεκινήσαμε και με οδηγό την θρυλική πλέον τύχη μας θα βγάζαμε άκρη επι τόπου. Ούτε σχεδιασμός είχε γίνει ποιές πόλεις θα επισκεφθούμε, με τι μέσο, και σε ποιά ξενοδοχεία θα διαμέναμε, αυτά πίστευα ότι θα ήταν καλύτερα και πιο σοφά να βρίσκονταν στην πορεία. Και όντως αυτό αποδείχθηκε και το πιο σωστό.Ο στόχος μας ήταν ξεκάθαρος. Φτάνουμε στην πρωτεύουσα του Λάος Βιεντιαν αεροπορικώς και αρχίζουμε και
κατεβαίνουμε νότια προς τα σύνορα, οδικώς σταματώντας όπου μας έκανε κέφι ή αν θέλετε όπου μας βόλευαν τα λεωφορεία και ο χρόνος, για να είμαστε συγκεκριμένη ημερομηνία στο Siem Reap.
Δεν είμαστε σε καμμία περίπτωση μπακ πακερς, αλλά και δεν ταξιδεύουμε οργανωμένα, δεν χρησιμοποιούμε ποτέ πρακτορείο , εκτός ίσως και σπάνια
για καμμιά επί τόπου μεμονωμένη εκδρομή, δεν μας περιμένει κανείς στο αεροδρόμιο με λουλούδια, τα κανονίζουμε όλα μόνοι μας, δεν ψάχνουμε κρυμμένους ναούς στην ζούγκλα ή να βιώσουμε το αυθεντικό , αφού θεωρούμε δεδομένο ότι δεν υπάρχει παρά μόνο σε πολύ λίγες περιπτώσεις και απρόσιτα μέρη, δεν πιστεύουμε ότι πρέπει να μείνεις 4 χρόνια σε ένα μέρος για να το "μάθείς" -ποτέ δεν το μαθαίνεις-, με άλλα λόγια
αποτελούμε μια κατηγορία απο μόνοι μας. Επίσης να τονίσω -όσον αφορά το ύφος της ιστορίας-, ότι θεωρούμε εαυτούς απλούς τουρίστες και τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Μένουμε σε ξενοδοχεία (τα καλύτερα διαθέσιμα τονίζω όταν βρούμε), τρώμε σε εστιατόρια (επίσης τα καλύτερα διαθέσιμα), γυρνάμε σαν κοπρόσκυλα όλη ημέρα, μιλάμε ελληνικά και ενίοτε αγγλικά, φοράμε All star, κάνουμε συνάλλαγμα ευρώ, διαθέτουμε
πιστωτικές κάρτες, κάμερα και φωτογραφική μηχανή, κουβαλάμε και κανένα αντιβιωτικό, πληρώσαμε βίζα για να μπούμε στην χώρα και ως εκ τούτου δεν επιτρέπεται να ισχυρίστουμε ότι μπορούμε ή έχουμε την δυνατότητα ".........να εντρυφήσουμε στην ντόπια ζωή, να θαυμάσουμε αυτούς τους απλούς ανθρώπους που δίνουν μαθήματα σε εμάς τους καπιταλιστές δυτικούς, να θαυμάσουμε την αξιοπρέπεια των κατοίκων, να
εμβαθύνουμε στον πολιτισμό τους, να διαπιστώσουμε πόσο χαρούμενα είναι τα ξυπόλητα παιδάκια παρά την φτώχεια τους, να σαγηνευτούμε απο την απλότητα αντιμετώπισης των ντόπιων στον υλικό πλουτο, να μαγευτούμε απο την αγνότητα των φυλών..........." με ΄'αλλα λόγια δηλαδή , να το παίζουμε νεοχίπις , να αισθανθούμε λες και ανακαλύψαμε ως νέοι
Ιντιάνα Τζόουνς χαμένους πολιτισμούς μέσα στην ζούγκλα, να χαθούμε στους ναούς (κομμάτι δύσκολο όταν το Ανκορ Βατ βουλιάζει απο τουρίστες όλες τις ώρες) δηλαδή να βιώσουμε το "αυθεντικό" και μάλιστα σε διάστημα μόλις κάτι λιγότερο απο 2 εβδομάδες.Δεν έχουμε λοιπόν κατά την γνώμη μου, εκ των πραγμάτων, την δυνατότητα ταύτισης με τους ντόπιους, και ως εκ τούτου, αυταπάτες και ρομαντικές ψεδαισθήσεις.
Απλά και μόνο να παρατηρήσουμε αποστασιοποιημένα, να πιούμε καμμιά μπύρα (εως πολλές), να καβαλήσουμε τοπικά μέσα συγκοινωνίας, να βγάλουμε και κάποιες υποφερτές φωτογραφίες, άντε το πολύ πολύ και τελείως επιδερμικά να παρατηρήσουμε και κάποιες συνήθειες του λαου..
Σίγουρα κάποιοι άλλοι με συγγραφική πένα, αλλά και πνευματική οξυδέρκεια και ικανότητα εμβάνθυσης ανώτερης της δικής μου, να μπορούν να σχολιάζουν και να ταυτίζονται, εγώ όμως επαναλαμβάνω ότι θεωρώ ότι πάμε διακοπές και αυτό είναι όλο. Για αυτό μην περιμένετε γλαφυρότητες , κοινωνικές διαπιστώσεις και συμπεράσματα, συγκρίσεις και ρομαντικούς εξωτισμούς Είναι κάτι που δεν συνηθίζω άλλωστε. Θα είμαι απλά κυνική περιγραφικά (ως προς τα παραπάνω τουλάχιστον), θα
αποφύγω μελοδραματισμούς, θα δωθούν όλα ρεαλιστικά και κυρίως κωμικά και θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω στο κλίμα όσο πιο πιστά μου επιτρέπουν οι διαπιστωμένα φτωχές και σχεδόν ανύπαρκτες συγγραφικές μου ικανότητες και τα συμπεράσματα δικά σας.
Αλλωστε , αυτό ακριβώς θέλω να σας γράψω, την δική μου προσωπική ταξιδιωτική ιστορία όπως είναι το ζητούμενο και όχι άρθρο καταχώρησης για το LP .
Ακόμα να προσθέσω κάτι πολύ βασικό για να αποφύγω τα σχόλια του στυλ "... καλά δεν γνώριζες?" φυσικά και εγνώριζα εξ αρχής, (το αντίθετο θα το χαρακτήριζα τουλάχιστον αφέλεια) ότι δεν θα ήταν ταξίδι αναψυχής και ξεκούρασης, ηρεμίας και γαλήνης και υπήρχε περίπτωση να χρειαστεί να κοιμηθούμε σε κοτέτσια, να πάθουμε ρήξη σπλήνας απο τα λεωφορεία, να σκυλοπνιγούμε απο τους μουσώνες, να μείνουμε ενδεχομένως ακόμα και νηστικοί λόγω του ότι σιχαινόμαστε και οι δύο, αλλά αυτό δεν μου απαγορεύει να το διακωμωδήσω και να το σαρκάσω με τον τρόπο μου...... Αρχίζω....
Στατιστικά-Απολογισμός ταξιδιού
ημέρες 17
μπύρες περίπου 178 μπουκάλια
αντιβιωτικά, παυσίπονα κλπ 0
χιλιόμετρα άπειρα
χώρες 4 (5 με Ελλάδα)
μπουκάλια νερου 1 (αυστηρά για πλύσιμο δοντιών)
στομαχικές διαταραχές 0
μέσα μαζικής μεραφοράς 7
νομισματικές μονάδες 5
ξενοδοχεία 6
τσιγάρα 5 κουτες
κόστος (ατόμου συνολικο) 1200 ευρώ
απώλειες ένα χαλασμένο λεωφορείο, ένα χαλασμένο κλιματιστικό, ενα χαλασμένο
αεροπλάνο και δεν θυμάμαι πια τι άλλο
αποσκευες 13 κιλά και οι δυο μαζί
βιζες 3 επίσημες 1 ανεπίσημη
απάτες (διαπιστωμένες τουλάχιστον) 2
αντικουνουπική προστασία 5 μπουκάλια σιτρονέλα (και λίγα ήταν)
Συγκλονιστική στιγμή του ταξιδιού, τι άλλο? Το S21
Hταν μια κρυα νύχτα του Νοεμβρίου, όταν το αετήσιο μάτι του Γκιούλιβερ "έπεσε" πάνω σε μια εκπληκτική τιμή εισητηρίων απο Αθήνα για Μαλαισία τον Αυγουστο της τάξεως των 390 ευρώ με επιστρέψιμη μάλιστα χρέωση. Τέτοιες ευκαιρίες δεν χάνονται και σε μια παρόρμηση της στιγμής (εε... είχαμε χτυπήσει και κάτι μπυρόνια πριν και οι αντιστάσεις μας αλλά και η κρίση μας δεν ήτο και τόσο ατσαλένιες και ορθές) τα κλείνουμε.
Η βασική ιδέα ήταν ας κλείσουμε μέχρι την Kuala και μετά έχουμε 8 μήνες μπροστα μας να επιλέξουμε που θα πάμε. Απλά πράγματα. Βάλαμε λοιπόν τα τυπωμένα εισητήρια στο συρτάρι και τα ξεχάσαμε. Τότε ετοιμαζόμαστε για τις επερχόμενες Χριστουγεννιάτικες διακοπές στην Κρακοβία και το
μυαλό μας ήταν αλλού.
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκαμε ήσυχοι.
Οι μήνες πέρασαν και όταν ο Μάιος έκανε την εμφανίση του, άρχισα να ρωτώ τον Γκιούλι ποιά χώρα θα καταστρέψουμε (ή θα μας καταστρέψει) φέτος. Αυτός -απορροφημένος παίζοντας ένα παιχνίδι στο διαδίκτυο εκείνη την ώρα- μου έδωσε αφηρημένος την πιο λάθος απάντηση που θα μπορούσε ποτέ να δώσει άνθρωπος σε γυναίκα, "όπου θέλεις εσύ αγάπη μου...κανόνισέ τα".
Πολύ καλά λοιπόν! χε χε χε ,αφού έχω και συγκατάθεση προχωρώ. Απορρίπτω Ταυλάνδη με την μία. Οι λόγοι γνωστοι. Επεται η απόρριψη της Κίνας διότι έπεφτε κομμάτι μακρυά. Εξω η Βιρμανία διότι δεν βόλευαν οι πτήσεις. Εξω το Βιετνάμ γιατί κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Καταλήγω σε Ινδονησία (Βόρνεο, Σουμάτρα κλπ). Μετά απο εξονυχιστικό όμως
έλεγχο διαπιστώνω ότι η έναρξη της περιόδου του Ραμαζανιού συμπίπτει χρονικά με τις διακοπές μας. Εξω και αυτή λοιπόν. Τι μένει? Λάος και Καμπότζη. Εγώ τείνω προς την Καμπότζη. Σε ερώτησή μου προς τον χορηγό του ταξιδιού (ναι, ναι τον ρώτησα , διότι έχω και δημοκρατικές αρχές) μου απαντά (πάλι αφηρημένος) Λάος. Οι απόψεις διίστανται.
Τότε, (τρομάρα μου) μου έρχεται μια ιδέα απο τις φαεινές στυλ Κυρου Γρανάζη που συνηθίζω να έχω. Γιατί δεν το κάνουμε bus trip και να μην χρησιμοποιήσουμε αεροπλάνα? Τότε μου φάνημε πολύ απλό. Κουραστικό μεν απλό δε.
Μετά απο την παγίωση της φοβερής απόφασης ότι πρέπει να το κάνουμε bus trip, απόφαση άξια σε κύρος και σχεδιασμού , και σοβαρότητας ανάλογης περί της "Μεγάλης Ιδέας" του Ελ. Βενιζέλου (οχι του αεροδρομίου, του πολιτικού), αρχίζω σχεδιάζω -λέμε τώρα- τις λεπτομέρειες. Το σχέδιο ήταν να πετάξουμε απο Κουάλα για Βιεντιάν και μετά να κατεβούμε οδικώς νότια, μέχρι να φτάσουμε Σιεμ Ριπ , αφού
περάσουμε πρώτα απο την Πνομ Πενχ , -η οποία ήταν για εμένα αδιαπραγμάτευτη-, για να φύγουμε αεροπορικώς πάλι για Μαλαισία. Παιχνιδάκι!!!
Ολα κανονίστηκαν και έτσι αρχίζω το σαφάρι πληροφοριών. Απογοήτευση!!!! Μεγάλη όμως απογοήτευση. Δεν έβγαζα άκρη πουθενά. Αντικρουόμενες πληροφορίες, αντιφατικές απόψεις.... ένα χάος. Και κάτι άλλο που παρατήρησα. Οι πληροφορίες ήταν αρκετά παλιές και λίγες. Σπάνια έπεφτα πάνω σε ενημερώσεις για τους τελευταίους 2 μήνες. Πολλές φορές για μια άλφα μετακίνηση διάβαζα ότι κάποιος την είχε καλύψει σε 10 ώρες, άλλος 12 , αλλος 15! Δεν ήξερα τι να πιστέψω. Επίσης διαπίστωσα ότι το 70% των τουριστών 1ον ταξιδεύουν με αντίθετη φορά απο εμένα , δηλαδή απο Καμπότζη στο Λάος και όχι το αντίθετο και 2ο το 80% αυτών που ξεκινάν απο Βιεντιάν συνεχίζει βόρεια και όχι Νότια
που ήθελα εγώ. Γιατί άραγε?
Και τότε αρχίζουν και μου δημιουργούνται οι πρώτες μου αμφιβολίες, τελικά θα προλάβουμε να κάνουμε τα τόσα πολλά χιλιόμετρα που
απαιτούνται και να καλύψουμε οδικά μόλις σε 13 ημέρες τις δύο χώρες για να φτάσουμε στον προορισμό μας? Η απάντηση, -που έδινα στον εαυτό μου-, ήταν ναι μεν αλλά.....
Θα τα καταφέρναμε μόνο αν είχαμε τον Βούδα μαζί μας, τον Αλλάχ, τον Θεό και ίσως και τον Σίβα με τον Κρίσνα να ακολουθούν απο πίσω αγκαζέ. Και πάλι όμως, μόνο αν τρέχαμε σαν τον Βέγγο να προλάβουμε λεωφορεία, βανάκια , μουσώνες κλπ. και δεν στεκόμαστε ποτέ πάνω απο 1 ή 2 ημέρες το πολύ κάπου με εξαίρεση όμως το Σιεμ Ριπ.
Αν δηλαδή θέλαμε ανέσεις χρόνου και χάζεμα, το παιχνίδι θα το χάναμε απο χέρι. Το ταξίδι είχε πάρει άλλη τροπή και απο αναψυχής είχε γίνει Μαραθώνιος. Εγω σαν έξυπνη και τίμια γυναίκα που είμαι δεν λέω τίποτα για Ταντάλεια μαρτύρια φυσικά στον συνταξιδιώτη μου. Το κρατάω μυστικό και του αραδιάζω ένα σωρό ψέμματα και ανακρίβειες του στυλ τι ωραία θα περάσουμε και τι όμορφα θα είναι και άλλα τέτοια μινχαουζενικά-παραπλανητικά- πολιτικά κόλπα. Με άλλα λόγια του δείχνω το δέντρο,
αλλά όχι και το δάσος. Αυτός -ο οποίος παρεπιπτόντως ποτέ του δεν ασχολήθηκε με τα διαδικαστικά του ταξιδιού, δεν νοιάστηκε και δεν ενδιαφέρθηκε ούτε λεπτό- μου απαντούσε " δεν με νοιάζει που θα πάμε , αρκεί να ξεκουραστώ λίγο...". Φανταστείτε την θέση μου!!! Δαγκωνόμουν και του έλεγα εεεε... ψυχολογικά θα ξεκουραστείς σίιιιιιγουρα γιατί δεν θα έχεις χρόνο να σκέφτεσαι τα τετριμένα (άλλα πράγματα θα σε απασχολούν, άλλα..), τώρα για το σωματικά δεν ξέρω ......
Ετσι λοιπόν κύλησαν οι μέρες και το ψάξιμο είχε καταντήσει τουλάχιστον επίπονο και απογοητευτικό.Ενα μήνα περίπου πριν το ταξίδι μας που (και τελευταία φορά που ασχολήθηκα με δαύτο) έψαχνα μανιωδώς και ήρθα πάλι αντιμέτωπη με χρόνους, βίζες, λεωφορεία, απάτες στα σύνορα κλπ, κλείνω με νεύρα το pc , λέω ένα τουρκοπρεπέστατο αι σιχτίρ , ρίχνω και ένα ελληνοπρεπέστατο φάσκελο για να τιμήσω τις ρίζες μου και σηκώνομαι να πάω να κάνω κάτι λιγότερο εκνευριστικό. Ο Γκιούλι όταν με είδε με ρωτά με γονικό καμάρι σίγουρος για την επιτυχία μου "τι έγινε? το οργανώνεις? το οργανώνεις χε χε χε?"
Βέεεεεβαια του απαντώ χαμογελώντας. Τα έχω κανονισμένα όλα μην ανησυχείς για τίποτα!! Ελβετικό ρολόι θα δουλέψει φέτος βρε κουτό. Εσύ κοίτα το Μουντιάλ σου και άσε εμένα να τα οργανώσω όλα. Και αποχωρώ βιαστικά απο το δωμάτιο με κατεβασμένο το κεφάλι μη τυχόν δει τον τρόμο στα μάτια μου και την Πινόκια μύτη που είχα αποκτήσει τις τελευταίες ημέρες απο τα πολλά τα ψέματα εεε θέλω να πω ανακρίβειες!!
Το βασικό πρόβλημα με τον προγραμματισμό -εκτος απο τις αντιφατικές πληροφορίες, αλλά και τις σχεδόν ανύπαρκτες τουριστικές υποδομές που ούτως ή άλλως τις γνώριζα - ήταν οι τεράστιοι χρόνοι που απαιτούνται για να καλύψεις βατές , για τα δυτικά πρότυπα αποστάσεις. Για παράδειγμα μια απόσταση της τάξης των 300 χιλιομέτρων μπορούσε να απαιτήσει ακόμα και 17 ώρες ταξίδι!! Οι λόγοι πολλοί. Παλαιότητα οχημάτων, κάκιστοι
δρόμοι με λακούβες χούλα χούπ, μουσώνες (ναι, είχαμε και αυτό το πρόβλημα) και (κατόπιν εορτής διαπιστωμένο) οι περίεργες συνήθειες των λαών αυτών και συγκεκριμένα των οδηγών.
Να μην σας τα πολυλογώ φίλοι μου , αφού αεροπορικά είχαν κλειστεί και δεν υπήρχε περιθώριο ανατροπής, το πήρα απόφαση, ότι θα προσπαθούσαμε όσο το δυνατόν ανώδυνα να καλύψουμε οδικώς τα 1324 χιλιόμετρα που απαιτούνταν, να πάμε απο την Βιεντιάν στο Siem Reap σε λιγότερο απο 14 ημέρες , με όποιο μέσο βρίσκαμε και με τις λιγότερο
δυνατές απώλειες σε κούραση και ταλαιπωρία. Θα κάναμε τα λάθος πράγματα δηλαδή αλλά με τον σωστό τρόπο.
Αυτό ήταν ο στόχος και με σημαία τον ποιητή για παρηγοριά ότι σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός, ξεκινήσαμε μια ζεστή Αυγουστιάτικη
Κυριακή για τον πρώτο μας σταθμό, το Κάιρο, ο Γκιούλι μέσα στην καλή χαρά διότι η άγνοια είναι ευτυχία , ενώ εμένα με είχαν ζώσει τα φίδια αν και η γνώση είναι δύναμη........
Μια τελευταία επισήμανση, τίποτα σχεδόν δεν κλείστηκε εκ των προτέρων (η οργάνωση που λέγαμε) , εξών των προαναφερθέντων αεροπορικών και καμμία σχεδόν ενημέρωση ή χρηστική πληροφορία δεν συγκρατήθηκε πουθενά, παρα μόνο τα απαραίτητα, γιατί ήταν άδικος κόπος, μην σας πω ότι μπορούσε και να μας μπέρδευε στην τελική.
Απλά ξεκινήσαμε και με οδηγό την θρυλική πλέον τύχη μας θα βγάζαμε άκρη επι τόπου. Ούτε σχεδιασμός είχε γίνει ποιές πόλεις θα επισκεφθούμε, με τι μέσο, και σε ποιά ξενοδοχεία θα διαμέναμε, αυτά πίστευα ότι θα ήταν καλύτερα και πιο σοφά να βρίσκονταν στην πορεία. Και όντως αυτό αποδείχθηκε και το πιο σωστό.Ο στόχος μας ήταν ξεκάθαρος. Φτάνουμε στην πρωτεύουσα του Λάος Βιεντιαν αεροπορικώς και αρχίζουμε και
κατεβαίνουμε νότια προς τα σύνορα, οδικώς σταματώντας όπου μας έκανε κέφι ή αν θέλετε όπου μας βόλευαν τα λεωφορεία και ο χρόνος, για να είμαστε συγκεκριμένη ημερομηνία στο Siem Reap.
Δεν είμαστε σε καμμία περίπτωση μπακ πακερς, αλλά και δεν ταξιδεύουμε οργανωμένα, δεν χρησιμοποιούμε ποτέ πρακτορείο , εκτός ίσως και σπάνια
για καμμιά επί τόπου μεμονωμένη εκδρομή, δεν μας περιμένει κανείς στο αεροδρόμιο με λουλούδια, τα κανονίζουμε όλα μόνοι μας, δεν ψάχνουμε κρυμμένους ναούς στην ζούγκλα ή να βιώσουμε το αυθεντικό , αφού θεωρούμε δεδομένο ότι δεν υπάρχει παρά μόνο σε πολύ λίγες περιπτώσεις και απρόσιτα μέρη, δεν πιστεύουμε ότι πρέπει να μείνεις 4 χρόνια σε ένα μέρος για να το "μάθείς" -ποτέ δεν το μαθαίνεις-, με άλλα λόγια
αποτελούμε μια κατηγορία απο μόνοι μας. Επίσης να τονίσω -όσον αφορά το ύφος της ιστορίας-, ότι θεωρούμε εαυτούς απλούς τουρίστες και τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Μένουμε σε ξενοδοχεία (τα καλύτερα διαθέσιμα τονίζω όταν βρούμε), τρώμε σε εστιατόρια (επίσης τα καλύτερα διαθέσιμα), γυρνάμε σαν κοπρόσκυλα όλη ημέρα, μιλάμε ελληνικά και ενίοτε αγγλικά, φοράμε All star, κάνουμε συνάλλαγμα ευρώ, διαθέτουμε
πιστωτικές κάρτες, κάμερα και φωτογραφική μηχανή, κουβαλάμε και κανένα αντιβιωτικό, πληρώσαμε βίζα για να μπούμε στην χώρα και ως εκ τούτου δεν επιτρέπεται να ισχυρίστουμε ότι μπορούμε ή έχουμε την δυνατότητα ".........να εντρυφήσουμε στην ντόπια ζωή, να θαυμάσουμε αυτούς τους απλούς ανθρώπους που δίνουν μαθήματα σε εμάς τους καπιταλιστές δυτικούς, να θαυμάσουμε την αξιοπρέπεια των κατοίκων, να
εμβαθύνουμε στον πολιτισμό τους, να διαπιστώσουμε πόσο χαρούμενα είναι τα ξυπόλητα παιδάκια παρά την φτώχεια τους, να σαγηνευτούμε απο την απλότητα αντιμετώπισης των ντόπιων στον υλικό πλουτο, να μαγευτούμε απο την αγνότητα των φυλών..........." με ΄'αλλα λόγια δηλαδή , να το παίζουμε νεοχίπις , να αισθανθούμε λες και ανακαλύψαμε ως νέοι
Ιντιάνα Τζόουνς χαμένους πολιτισμούς μέσα στην ζούγκλα, να χαθούμε στους ναούς (κομμάτι δύσκολο όταν το Ανκορ Βατ βουλιάζει απο τουρίστες όλες τις ώρες) δηλαδή να βιώσουμε το "αυθεντικό" και μάλιστα σε διάστημα μόλις κάτι λιγότερο απο 2 εβδομάδες.Δεν έχουμε λοιπόν κατά την γνώμη μου, εκ των πραγμάτων, την δυνατότητα ταύτισης με τους ντόπιους, και ως εκ τούτου, αυταπάτες και ρομαντικές ψεδαισθήσεις.
Απλά και μόνο να παρατηρήσουμε αποστασιοποιημένα, να πιούμε καμμιά μπύρα (εως πολλές), να καβαλήσουμε τοπικά μέσα συγκοινωνίας, να βγάλουμε και κάποιες υποφερτές φωτογραφίες, άντε το πολύ πολύ και τελείως επιδερμικά να παρατηρήσουμε και κάποιες συνήθειες του λαου..
Σίγουρα κάποιοι άλλοι με συγγραφική πένα, αλλά και πνευματική οξυδέρκεια και ικανότητα εμβάνθυσης ανώτερης της δικής μου, να μπορούν να σχολιάζουν και να ταυτίζονται, εγώ όμως επαναλαμβάνω ότι θεωρώ ότι πάμε διακοπές και αυτό είναι όλο. Για αυτό μην περιμένετε γλαφυρότητες , κοινωνικές διαπιστώσεις και συμπεράσματα, συγκρίσεις και ρομαντικούς εξωτισμούς Είναι κάτι που δεν συνηθίζω άλλωστε. Θα είμαι απλά κυνική περιγραφικά (ως προς τα παραπάνω τουλάχιστον), θα
αποφύγω μελοδραματισμούς, θα δωθούν όλα ρεαλιστικά και κυρίως κωμικά και θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω στο κλίμα όσο πιο πιστά μου επιτρέπουν οι διαπιστωμένα φτωχές και σχεδόν ανύπαρκτες συγγραφικές μου ικανότητες και τα συμπεράσματα δικά σας.
Αλλωστε , αυτό ακριβώς θέλω να σας γράψω, την δική μου προσωπική ταξιδιωτική ιστορία όπως είναι το ζητούμενο και όχι άρθρο καταχώρησης για το LP .
Ακόμα να προσθέσω κάτι πολύ βασικό για να αποφύγω τα σχόλια του στυλ "... καλά δεν γνώριζες?" φυσικά και εγνώριζα εξ αρχής, (το αντίθετο θα το χαρακτήριζα τουλάχιστον αφέλεια) ότι δεν θα ήταν ταξίδι αναψυχής και ξεκούρασης, ηρεμίας και γαλήνης και υπήρχε περίπτωση να χρειαστεί να κοιμηθούμε σε κοτέτσια, να πάθουμε ρήξη σπλήνας απο τα λεωφορεία, να σκυλοπνιγούμε απο τους μουσώνες, να μείνουμε ενδεχομένως ακόμα και νηστικοί λόγω του ότι σιχαινόμαστε και οι δύο, αλλά αυτό δεν μου απαγορεύει να το διακωμωδήσω και να το σαρκάσω με τον τρόπο μου...... Αρχίζω....
Στατιστικά-Απολογισμός ταξιδιού
ημέρες 17
μπύρες περίπου 178 μπουκάλια
αντιβιωτικά, παυσίπονα κλπ 0
χιλιόμετρα άπειρα
χώρες 4 (5 με Ελλάδα)
μπουκάλια νερου 1 (αυστηρά για πλύσιμο δοντιών)
στομαχικές διαταραχές 0
μέσα μαζικής μεραφοράς 7
νομισματικές μονάδες 5
ξενοδοχεία 6
τσιγάρα 5 κουτες
κόστος (ατόμου συνολικο) 1200 ευρώ
απώλειες ένα χαλασμένο λεωφορείο, ένα χαλασμένο κλιματιστικό, ενα χαλασμένο
αεροπλάνο και δεν θυμάμαι πια τι άλλο
αποσκευες 13 κιλά και οι δυο μαζί
βιζες 3 επίσημες 1 ανεπίσημη
απάτες (διαπιστωμένες τουλάχιστον) 2
αντικουνουπική προστασία 5 μπουκάλια σιτρονέλα (και λίγα ήταν)
Συγκλονιστική στιγμή του ταξιδιού, τι άλλο? Το S21
