Στις pub του Δουβλίνου

[Defkalion]

Υπάρχει μια πόλη της Ευρώπης που επίσημα προβάλλει ως κύρια τουριστικά αξιοθέατα μια παλιά ζυθοποιία, ένα συγκρότημα φυλακών και τις μπιραρίες της! Ο λόγος για το Δουβλίνο και μην βιαστείτε να εκφράσετε ειρωνικά σχόλια του τύπου «όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες…» γιατί η πρωτεύουσα της Ιρλανδίας είναι από τους πιο ενδιαφέροντες ταξιδιωτικούς προορισμούς στην ήπειρό μας […]

Διαβάστε τη συνέχεια...

 

[gelf]

Χααχαχαχαχαχαχαχα!!
Κλοπή τίτλου της ιστορίας μου, "Η τριλογία του Σεπτέμβρη (2016) - Πρώτο μέρος. Στις pub του Δουβλίνου.", η οποία έχει αναρτηθεί στο φόρουμ τις 15-10-2016.

Πλάκα κάνω. Ωραίο άρθρο.
Πάντως όπως γράφω και στη σχετική ιστορία μου: (Το Δουβλίνο έγινε η αγαπημένη μου πόλη.)
Και οι λόγοι;
Πολλοί, αλλά κυρίως οι pub, η λογοτεχνία, η μουσική και ο συνδυασμός αυτών.
Θυμήθηκα τις pub. Πολλές είχε αναφέρει ο James Joyce στα βιβλία του.
Όπως για παράδειγμα την pub Davy Byrne's την οποία αναφέρει ο James Joyce, τόσο στο έργο του "Δουβλινέζοι" όσο και στο έργο του "Οδυσσέας".
Επίσης την αυθεντικότατη Mulligan's pub με πολύχρονη ιστορία, αναφερόμενη σε πολλά έργα του James Joyce και για την οποία οι φήμες λένε ότι διαθέτει την καλύτερη (!) Guinness του Δουβλίνου.
Την pub The Auld Dubliner.
Τη Ryan's pub.
Την pub Duke.
Και πολλές άλλες pub, που έχει αναφέρει ο James Joyce στα βιβλία του. Και όχι μόνον αυτός. Η Ιρλανδία έχει βγάλει πολύ μεγάλους λογοτέχνες James Joyce, Brendan Behan, Όσκαρ Ουάιλντ, Σάμουελ Μπέκετ, Τζορτζ Μπέρναρντ Σω και πολλούς άλλους. Για όποιον βρεθεί στο Δουβλίνο αξίζει μια επίσκεψη στο Dublin Writer' s Museum, στο οποίο παρουσιάζεται η απαράμιλλη λογοτεχνική ιστορία του Δουβλίνου και των διασημότερων συγγραφέων του, σε μια ιστορική γεωργιανή έπαυλη του 18ου αιώνα.

Γενικά σε όλη την πόλη συναντώνται πλακέτες αναφερόμενες στο θεωρούμενο ως μεγαλύτερο λογοτεχνικό έργο του 20ου αιώνα τον "Οδυσσέα" του James Joyce.

Επίσης και κάτι άλλο. Συζητώντας με ένα μπάρμαν, σε ένα μπαρ με πολύ πλούσια συλλογή από ουίσκι, έμαθα κάτι το οποίο δεν είχα παρατηρήσει μέχρι να φτάσω στο Δουβλίνο, παρά την κατανάλωση ουίσκι που κάνω. Τη διαφορά γραφής του σκωτσέζικου ουίσκι από αυτήν του ιρλανδικού. Το σκωτσέζικο ουίσκι γράφεται whisky, ενώ το ιρλανδικό ουίσκι γράφεται whiskey. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η διαφορά γραφής μπορεί να οφείλεται στη μία παραπάνω απόσταξη του irish whiskey και γι' αυτό έχουν προσθέσει το γράμμα e. Όμως μάλλον το σωστό είναι ότι η λέξη whiskey, προέρχεται από την ιρλανδική uiske beatha, το οποίο σημαίνει νερό της ζωής.

Και κλείνω την παράθεση με ένα μικρό τμήμα της ιστορίας μου, το οποίο έχει σχέση με τη μεταφορά και μετάφραση ιρλανδικού έργου στην Ελλάδα:

(Αλλά τώρα και επί τέλους έφτασα στο Temple Bar με όλη την ημέρα μπροστά μου. Και μόλις έφτασα εκεί με έπιασε μια αφόρητη δίψα. Άκουγα τις μουσικές και μπήκα αμέσως σε ένα από τα πρώτα μπαρ που βρήκα στο δρόμο μου. μπήκα στο πρώτο μπαρ που συνάντησα για να πιω μια Guinness. Στο "The Palace Bar", έξω από το οποίο υπήρχαν τέσσερις αναμνηστικές πλάκες αφιερωμένες σε τέσσερις μεγάλους Ιρλανδούς λογοτέχνες, όπως στον Brendan Behan,

(στίχους του οποίου έχει μελοποιήσει ο Θεοδωράκης – «Ένας όμηρος» κλπ)... Ανοίγω μια παρένθεση. Στο έργο «Ένας όμηρος» του Brendan Behan, το γελαστό παιδί αφορά στον αγωνιστή του ιρλανδικού επαναστατικού αγώνα Μάικλ Κόλλινς. Ο Μάικλ Κόλλινς ήταν ο επικεφαλής του ιρλανδικού κλιμακίου με το οποίο η Βρετανική αυτοκρατορία υπέγραψε, το έτος 1921, την αγγλοϊρλανδική συνθήκη με την οποία ουσιαστικά αναγνωριζόταν το αυτόνομο Ιρλανδικό κράτος. Όμως τη συνθήκη δεν την υποδέχτηκαν ευχάριστα όλοι οι Ιρλανδοί, παρ' όλο του ότι ύστερα από 700 χρόνια κατοχής η Ιρλανδία - ή μάλλον τα 5/6 αυτής - αποκτούσε την ανεξαρτησία της. Υπήρχαν κάποιοι εξτρεμιστές που διαφωνούσαν με την υπογραφή της συνθήκης. Μια ομάδα απ' αυτούς δολοφόνησαν τον Ιρλανδό αγωνιστή Μάικλ Κόλλινς στις 22-08-1922. Το έτος 1957 ο Ιρλανδός επαναστάτης, ποιητής, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Brendan Behan γράφει το έργο «Ένας όμηρος», το οποίο αναφέρεται στον ιρλανδικό απελευθερωτικό αγώνα. Το έργο μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Βασίλη Ρώτα και μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη και ανέβηκε σε ελληνικό θέατρο το έτος 1962. Το πιο γνωστό τραγούδι του έργου είναι το "Γελαστό παιδί", στο οποίο όπως αναφέρουν οι πρωτότυποι στίχοι "σκοτώσαν οι δικοί μας". Συγκεκριμένα το πρωτότυπο ποίημα του Brendan Behan στη μετάφραση του Βασίλη Ρώτα ανέφερε:

"Ήταν πρωί τ' Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αέρα στην ανθισμένη γη
βλέπω μια κόρη κλαίει, σπαραχτικά θρηνεί
σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί."

Το γελαστό παιδί το οποίο αναφέρει ο Brendan Behan στο ποίημά του ήταν ο Μάικλ Κόλλινς, χαρακτηρισμό τον οποίο είχε δώσει στον Κόλλινς, η μητέρα του Brendan Behan. Σημειώνεται ότι η οικογένεια του Brendan Behan, ήταν στην πλευρά των επαναστατών, μάλιστα ο Brendan είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση εννέα ετών, ενώ ως ιστορικό στοιχείο αναφέρω ότι πέθανε το έτος 1964 νέος σε ηλικία 41 ετών, λόγω της μεγάλης του αγάπης προς το αλκοόλ.
Το ποίημα του Brendan Behan συνεχίζει:

"Είχεν αντρειά και θάρρος και αιώνια θα θρηνώ
το πηδηχτό του βήμα το γέλιο το γλυκό.
Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή,
σκοτώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί."

Στην Ελλάδα ύστερα από την πρώτη παρουσίαση του έργου αλλάχτηκε η φράση το "οι δικοί μας" με τη φράση "οι εχθροί μας". Μάλιστα επί χούντας και επειδή το τραγούδι αυτό ήταν από τα σύμβολα του αντιδικτατορικού αγώνα, αλλάχτηκε η φράση το "οι εχθροί μας" με τη φράση "οι φασίστες". Έτσι κι εγώ για πολύ καιρό, νόμιζα ότι το γελαστό παιδί αφορούσε σε κάποιον Έλληνα αγωνιστή. Μάλιστα από την εποχή της μεταπολίτευσης έως και μέχρι πρόσφατα, όλοι οι καλλιτέχνες ερμήνευαν το τραγούδι με την εκδοχή "οι φασίστες".

Βέβαια οι αλλαγές αυτές δεν συνάδουν με τη συνέχεια του ποιήματος:

'Μον' να 'ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι
και μόνον από βόλι Εγγλέζου να 'χε πάει
κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή
Θα 'ταν τιμή μου που 'χασα το γελαστό παιδί")

Και την ιστορία μου την ολοκλήρωνα με τα παρακάτω τα οποία έρχονται σε αρμονία με το άρθρο:

(Και κυρίως εικόνες από τις pubs του Δουβλίνου. Τις pubs με το ποτισμένο, από το αλκοόλ, ξύλο. Τις pubs που αναφέρουν οι Ιρλανδοί λογοτέχνες με πρώτον απ' όλους τον James Joyce.

Πέρασα πάρα πολύ ωραία στο Δουβλίνο, στην (κατά την άποψή μου) πιο ζωντανή, φιλική και ανθρώπινη πόλη της Ευρώπης. Χωρίς υπερβολή, το Δουβλίνο έγινε η αγαπημένη μου πόλη. Δικαίως η UNESCO έχει χαρακτηρίσει το Δουβλίνο ως λογοτεχνική πόλη. Είναι μία από τις ελάχιστες πόλεις που ανήκουν στην κατηγοριοποίηση των λογοτεχνικών πόλεων. Αυτός ο συνδυασμός λογοτεχνίας και ποίησης, με τις pubs είναι μοναδικός. Το Δουβλίνο είναι μια πόλη την οποία αγαπάς από την πρώτη στιγμή. Και οι pubs του Δουβλίνου. Αυτή η υπέροχη οσμή των pubs. Το ξύλο το ποτισμένο με αλκοόλ στις αιωνόβιες pubs του Δουβλίνου, που έχουν περιγραφεί στα μεγάλα λογοτεχνικά έργα των Δουβλινέζων συγγραφέων. Οι pubs του Δουβλίνου είναι καθοριστικό στοιχείο και άρρηκτα δεμένο με την ιστορία και τις παραδόσεις της πόλης. Και κυρίως ο κόσμος. Οι Ιρλανδοί είναι καταπληκτικός λαός. Έξω καρδιά. Πέρασα υπέροχα στο Δουβλίνο. Και για πάντα θα θυμάμαι τα πανό για τα 100 χρόνια από την εξέγερση του 1916. "DUBLIN REMEMBERS 1916-2016")
Είναι απόλαυση να πίνεις το ποτό σου με τη συντροφιά του James Joyce.

 

[paefstra]

Και κατι ακομη: τα βιβλιοπωλεία του και η ανεπανάληπτη βιβλιοθήκη του Trinity College. Βρεθηκα στο βιβλιοπωλειο Winding Stair για να προφυλαχτω απο τη βροχή και μάλλον περασα ενα απο τα πιο ωραια διωρα μου εκει, χωρις να το εχω σχεδιασει.
Θα ξαναπηγαινα για τις μουσικες του και για περιήγηση στα βιβλιοπωλεια του, ετσι γιατι οι συγγραφεις νιωθεις οτι ειναι σχεδον παρόντες. Γιατι μετα απο αμετρητα ταξιδια στην Αγγλία νομιζα οτι θα βρω κατι αναλογο, αλλα με εκλπηξη ειδα οτι οι ανθρωποι δεν εχουν σε καμια περιπτωση την αγγλικη ξινιλα... συγγνωμη, φλεγμα ηθελα να πω. Γιατι δεν θα δεις κανενα γκρουπ τουριστων. Γιατι εχεις την αισθηση οτι δεν θα τρεχεις να δεις "τα παντα".

 

[duty_free]

Το άρθρο πολύ υποβλητικό, μπράβο!

Πάντως ο Τζόϋς... απεχθανετο να πούμε; Σίγουρα δεν ειχε περί πολλού, το Δουβλίνο και όχι μόνον επειδή έφυγε μικρός από εκεί. Μου κάνει κάπως να βλεπω τους δουβλινέζους να προμοτάρουν τον Νορας ως προϊόν τους. Το διχως άλλο, θα μας κοίταζε πολύ ξιπασμένα αν είχομεν αράξει δίπλα του πίνοντες ζύθο σε αυτό το εντυπωσιακοτατο κατά τ’ άλλα καπηλειό. Βέβαια και εμάς, κωστής παλαμάς πού λεει και η λαϊκιά σοφία, καθ΄ όσον έχοντες διαβάσει το magnum opus του, το υπ. αρίθμ 1, δηλαδή τρολάρισμα του αιωνος (του περασμένου βεβαίως, πριν το τρόλλινγκ κατασταθεί βιοπορισμός για εγχωριους ζηλωτές leftists) θα σχολιάζαμε ανερρυθρίαστα δίπλα του για τον cuckold σύζυγο της Μόλλυ - άλλη μία πρωτιά για τον ιρλανδό φάν του אונן . Προσπαθώ να τον φανταστώ να γουρλώνει τα μάτια του πίσω από αυτά τα ζαλόεσσας δίνης γυαλιά του προσπαθώντας κάτι να ψελλίσει περί τεντυμπόηδων και δεν έχουν σέβας οι νέοι τη σημερον ημερα, μα με ένα σκάσε, θα τον εβαζα στη θέση του, όχι; Όχι; Και ναι ειπα ναι θελω ΝΑΙ!


Επίσης την αυθεντικότατη Mulligan's pub με πολύχρονη ιστορία, αναφερόμενη σε πολλά έργα του James Joyce και για την οποία οι φήμες λένε ότι διαθέτει την καλύτερη (!) Guinness του Δουβλίνου.

Φαντάζομαι το ύφος των γκαρσονιων και των γκαρσονισών (sic) – σαν να εχεις σπεύσει εκει όχι για να πιείς κάτι και να τους πλερώσεις αλλά για να τους ζητήσεις ενέχυρο την πατρικήν των οικίαν, την προς πρόβα αφροδισίων εικοσάρα θυγατέρα των, το ντάτσουν σεντάν των για παραλιάτη τσάρκα…

 

[paefstra]

Πάντως ο Τζόϋς... απεχθανετο να πούμε; Σίγουρα δεν ειχε περί πολλού, το Δουβλίνο και όχι μόνον επειδή έφυγε μικρός από εκεί. Μου κάνει κάπως να βλεπω τους δουβλινέζους να προμοτάρουν τον Νορας ως προϊόν τους. Το διχως άλλο, θα μας κοίταζε πολύ ξιπασμένα αν είχομεν αράξει δίπλα του πίνοντες ζύθο σε αυτό το εντυπωσιακοτατο κατά τ’ άλλα καπηλειό.

Ως Backetικιά φαν, κι εγώ προβληματίζομαι που ο Σάμιουελ έριξε μαύρη πέτρα πίσω του για Παρισίους. αλλά τέλος πάντων, η πόλη αγαπάει τη λογοτεχνία κι εμείς τα βιβλιοπωλεία της, ώφου!