Ζιμπάμπουε Μποτσουάνα Ναμίμπια Στις Ερήμους και στις Σαβάνες της Αφρικής

[travelbreak]

Πρώτη μέρα με το πρακτορείο

Κάνω πολλές αναφορές στο πρακτορείο Νόμαντς, που χρησιμοποιήσαμε στο ταξίδι των επόμενων ημερών, γιατί μπορεί κάποιοι στο φόρουμ να το χρησιμοποιήσουν στο μέλλον. Εγώ τους βρήκα από παρόμοιες αναφορές εδώ από ταξιδιώτες που το χρησιμοποίησαν, και σαφώς ήταν χρήσιμο για μας. Είδα για τους Nomads στις ιστορίες των @KIKI και @jajo Η αλήθεια είναι πως δεν είχαν αναλυτικές πληροφορίες για το ταξίδι, σε σχέση με τις συνθήκες στο όχημα. Έτσι εγώ εδώ λέω περισσότερα και όποιος θέλει ας με ρωτήσει για θέματα του πρακτορείου. Χωρίς να είναι πανάκια, είναι μια καλή περίπτωση για προσέγγιση στις πιο πολιτισμένες χώρες της Αφρικανικής Ηπείρου. Δυστυχώς δεν πάνε σε πιο «δύσκολες» χώρες. Συνεχίζουμε.

Ξημέρωσε η Κυριακή και πολύ νωρίς ετοιμαστήκαμε για να κατέβουμε στο πρωινό. Αν και σύμφωνα με το πρόγραμμα η αναχώρηση ήταν στις 7:00, άλλαξε η ώρα και έγινε 8:00. Στις επτά πήγαμε να πάρουμε το πρωινό στο χώρο του ξενοδοχείου που μέναμε κι εμείς αλλά και όλοι οι Νόμαντς. Εκεί ήταν σχεδόν όλοι οι συνταξιδιώτες μας και επιτέλους τους γνωρίσαμε. Είχε πλάκα που ήταν τα γενέθλια του αρχηγού της εκδρομής του Μalinga ο οποίος το γιόρτασε και του κάνανε τα γενέθλια, ας πούμε, με ένα γλυκό και με το τραγουδάκι που λένε σε αυτές τις περιπτώσεις. Δε μιλήσαμε με πολλούς από το γκρουπ αλλά περιμέναμε ότι αυτό θα γίνει της επόμενες ώρες και μέρες.

Κάπου στις 8:00 είχαμε φορτώσει τα πράγματα στο αυτοκίνητο και τα είχαμε βάλει στα ειδικά κουτιά που υπάρχουν στο πίσω μέρος. Τα δικά μας στριμώχτηκαν λίγο γιατί είχαμε κάπως αρκετά και υπήρχε ένα θέμα γιατί δεν μας είχαν δώσει καλά κουτιά. Ήταν το ένα πολύ χαμηλά και ακριβώς στην είσοδο του λεωφορείου. Ήταν ό,τι χειρότερο. Το άλλο ήταν πολύ ψηλά, και αυτό στην είσοδο. Ευτυχώς τις επόμενες μέρες τα αλλάξαμε αφού αρκετά ήταν κενά λόγω του ότι δεν είχε τόσο κόσμο όσο τα κουτιά.

Τα άτομα που ήταν στο γκρουπ αυτή τη μέρα που ξεκινήσαμε από το Σβάκοπμουντ ήταν 18. Από αυτή την πόλη ξεκινήσαμε εμείς οι τρεις και ο ολλανδός ο Τιμ, ο οποίος ήταν ένας νεαρός που δούλευε διαδικτυακά και έτσι μπορούσε και ταξίδευε. Από ό,τι μας είπε είχε μείνει αρκετές εβδομάδες στη Νότια Αφρική δουλεύοντας και κάνοντας διακοπές. Τώρα συνέχιζε μαζί μας μέχρι τους Καταρράκτες Βικτώρια. Το λεωφορείο είχε αρκετές θέσεις για τα 18 άτομα. Συγκεκριμένα είχε γύρω στις 25 αλλά το maximum των ταξιδιωτών, σύμφωνα με το πρόγραμμα ήταν 20.

Φεύγοντας από την πόλη πήραμε ένα δρόμο προς το βορρά. Στα αριστερά, δυτικά δηλαδή, είχαμε την θάλασσα, τον νότιο Ατλαντικό ωκεανό, και δεξιά μας είχαμε την έρημο. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε σε αυτό που ονομάζεται Skeleton Coast. Βέβαια εμείς περιμέναμε να δούμε αρκετά ναυαγισμένα πλοία να κείτονται είτε στην παραλία είτε λίγο μέσα στη θάλασσα, αλλά είδαμε μονάχα ένα. Δεν είδαμε ποτέ κανένα άλλο. Εντάξει, και αυτό κάτι ήταν, αλλά δεν μπορείς να πεις ότι έκανες βόλτα σε αυτή την ακτή και είδες ναυαγισμένα πλοία όταν έχεις δει μονάχα ένα. Η ακτή έτσι κι αλλιώς εκτείνεται βόρεια σε πολλά χιλιόμετρα.

Εκεί είδαμε μερικούς ντόπιους να ψαρεύουν από την ακτή με καλάμια. Ίσως επειδή έχει πρόσβαση με το αυτοκίνητο η παραλία. Η θάλασσα σίγουρα δε φαινόταν καθαρή, όπως και πουθενά όσο είδαμε, δηλαδή στο Σβάκοπμουντ. Αν και μερικοί έκαναν στην πόλη μπάνιο, εγώ προσωπικά δύσκολα θα έκανα ποτέ. Μπορεί βέβαια εκεί που ήμασταν να μην είχε κάποιους οικισμούς αλλά για κάποιο λόγο η θάλασσα φαινόταν μουντή και όχι γαλάζια. Ίσως έφταιγαν τα φύκια που είχε. Αφού μείναμε μισή ώρα, θαυμάσαμε και ένα δήθεν ανθρώπινο σκελετό που είχαν στήσει πάνω στην άμμο για να μας θυμίζει την ονομασία της ακτής.

Συνεχίσαμε και προχωρήσαμε μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που ήταν μία αποικία από φώκιες. Έχει το όνομα Seal Colony στο Cape Cross. Εκεί αφού το πρακτορείο πλήρωσε μία είσοδο, δεν ξέρω το ποσόν, εμείς προχωρήσαμε βλέποντας χιλιάδες φώκιες στην ακτή. Άλλες από αυτές ήταν μέσα στο νερό, αλλά πολύ περισσότερες, μάλλον, ήταν απ’ έξω. Έφταναν μέχρι εκεί που περπατούσαμε. Είχε μία ξύλινη εξέδρα η οποία χρησίμευε για να μην μπαίνουν στα πόδια σου οι φώκιες, αφού δεν ανέβαιναν μέχρι αυτήν τα ζώα. Η επίσκεψη στην αποικία με τις φώκιες μπορώ να πω ότι είχε πολύ ενδιαφέρον, γιατί τόσο πολλές δεν έχω δει ποτέ και πουθενά. Αλλά μέχρι εκεί. Το καλό ήταν ότι έβλεπες φώκιες από πολύ μεγάλες και μεγάλης ηλικίας μέχρι μωρά. Μείναμε όσο θέλαμε. Για να πω την αλήθεια δεν ήθελα να μείνω περισσότερο γιατί μύριζαν κιόλας αυτά τα ζώα και πήραμε το δρόμο για την περιοχή που θέλαμε να πάμε. Όμως σε ένα τράνταγμα της βιντεοκάμεράς μας, εκείνη έπαθε μπλακ άουτ και έκτοτε χρησιμοποιούσαμε για βίντεο τα κινητά μας. Την επισκευάσαμε όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα.

Κάποια στιγμή σταματήσαμε για να φάμε το υποτιθέμενο μεσημεριανό, αφού σύμφωνα με το πρακτορείο πρωί, μεσημέρι και βράδυ είχαμε τα αντίστοιχα γεύματα. Πήγα να δω τι μπορώ να φάω αλλά δυστυχώς ήταν κάποια κομμάτια από ψωμί του τοστ στα οποία το μόνο που μπορούσες να κάνεις είναι να βάλεις λιωμένο βούτυρο ή λιωμένο τυρί από τη ζέστη. Έφαγα ένα με τα βρώμικα χέρια μου αλλά δεν συνέχισα. Τελικά τα περισσότερα μεσημέρια απείχα από το φαγητό το οποίο μερικές φορές όμως ήταν κανονικό και όχι τοστ. Αλλά τις πιο πολλές φορές που ήμασταν σε μετακίνηση ήτανε σκέτα σάντουιτς με ένα φρούτο.

Λίγο μετά το μεσημέρι φτάσαμε στην πόλη που θα μέναμε και ονομάζεται Khorixas. Όμως δεν σταματήσαμε αλλά συνεχίσαμε την πορεία μας μέσα στην τρομερή ζέστη για να πάμε να δούμε ένα απολιθωμένο δάσος: Petrified Forest στην Kunene Region. Εκεί μέσα στη ζέστη και έχοντας ένα τοπικό ξεναγό είδαμε τα πεσμένα απολιθωμένα δέντρα μερικά από τα οποία ήταν τεράστια. Είχαν απολιθωθεί εκατομμύρια χρόνια πριν. Είχε ενδιαφέρον αλλά ήταν πολύ κουραστικό μέσα στη ζέστη να κάθεσαι να ακούς τον ξεναγό αυτό να σου μιλάει για τα λουλούδια και για τα διάφορα μικρά δέντρα που ήταν εκεί. Μερικοί βέβαια από το group ενδιαφέρονταν και δεν μπορείς να πεις ότι δεν έπρεπε να τα πει. Εμένα όμως δεν με ενδιέφεραν οι λεπτομέρειες αυτές. Όταν κάνεις ξενάγηση τα έχεις αυτά.

Το ζήτημα είναι ότι στο αυτοκίνητο που μας μεταφέρει δεν έχει κρύο νερό. Έχει κάποιο ψυγείο βέβαια με πάγο, αλλά δεν προλαβαίνεις να βάζεις το νερό γιατί μετά θέλεις να το πιεις και έτσι δεν προλαβαίνει να κρυώσει πολύ. Εκτός αν βάλεις πολλά μπουκάλια. Οι περισσότεροι αυτό έκαναν. Στο πίσω μέρος που ήταν το ψυγείο είχε και κάποια φίλτρα τα οποία έβγαζαν καθαρό νερό. Βάζουν νερό σε ένα μεγάλο ντεπόζιτο στα lodge στα οποία μέναμε και είναι σχεδόν πάντα γεμάτο. Έτσι είχαμε να πιούμε τουλάχιστον νερό, έστω και ζεστό ή να το βάλουμε στο ψυγείο.

Επιστρέψαμε στην πόλη Khorixas, όπου μείναμε λίγο έξω από την πόλη σε ένα lodge Εκεί τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια μας, ανάψαμε το air condition για να δροσιστούμε και λίγο αργότερα, λίγο πριν βραδιάσει βασικά, πήγαμε για να φάμε το βραδινό. Στο group υπήρχαν και κάποιοι χορτοφάγοι για τους οποίους έφτιαχνε κάποιο ιδιαίτερο βραστό λαχανικό και μπορούσαν να φάνε και τον πουρέ. Τέλος πάντων δεν κατάλαβα ποτέ ποιοι ήταν αυτοί οι χορτοφάγοι.

Εκεί έγινε και το εκπληκτικό: ο καθένας έπλενε με κάποιο πολύ μέτριο τρόπο το δικό του πιάτο και μαχαιροπίρουνο. Δηλαδή υπήρχε μία λεκάνη που είχε σαπουνάδα. Εκεί το ξεπλένεις με ένα σφουγγάρι και μετά το βάζεις σε μία άλλη λεκάνη που έχει νερό χωρίς σαπούνι. Και μετά ένας τρίτος κάθεται και τα σκουπίζει με ένα πανί όλα αυτά και τα βάζει σε μία στεγνωτήρα να τελειώσει το στέγνωμα για να τοποθετηθούνε στη θέση τους. Υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι ασχολούνται πάρα πολύ με αυτά τα πράγματα. Δηλαδή βοηθάνε πολύ. Εγώ δεν το έκανα. Πάντα έκανα το δικό μου πιάτο και τις επόμενες μέρες μάλιστα είχα ένα δικό μου προσωπικό πιάτο αγοράσει και τελείωσε το θέμα πλύσιμο. Απλά μπορεί να βοηθούσα στο να βγάλουμε τις καρέκλες από το αυτοκίνητο είτε να τις επαναφέρουμε. Έκανα λίγες τέτοιες δουλειές αλλά όχι σχετικές με πλύσιμο. Εννοείται ότι τα τρία άτομα προσωπικό του αυτοκινήτου θα μπορούσαν να φέρουν εις πέρας όλες αυτές τις δουλειές, αλλά για κάποιο λόγο το πρόγραμμα έλεγε ότι πρέπει να βοηθάμε σε όλα αυτά.

Μετά πήγαμε λίγο στο δωμάτιο μας για να δροσιστούμε αλλά ξαφνικά σταμάτησε να δουλεύει το ηλεκτρικό σύστημα όλου του λοτζ. Μέχρι την άλλη μέρα το πρωί που φύγαμε κανείς δεν είδε ούτε φως ούτε κάτι ηλεκτρικό να δουλεύει. Είχαν φαίνεται βάλει όλοι μαζί τα air condition τα μηχανήματα έπαθαν κάηκαν. Έτσι το βράδυ κοιμηθήκαμε μέσα στη ζέστη. Αλλά το κακό ήταν ότι δεν μπορούσαμε να ανοίξουμε κάποιο παράθυρο ή πόρτα, γιατί δεν υπήρχαν σήτες. Όσοι το έκαναν για να κοιμηθούν λίγο δροσερά, γέμισαν με κουνούπια τα δωμάτια. Εμείς ευτυχώς δεν είχαμε τόση ζέστη γιατί είχε προλάβει να δροσιστεί λίγο το δωμάτιο και έτσι κράτησε λίγη δροσιά αρκετή ώρα. Το βράδυ δε έκανε τόση ζέστη, οπότε μπορώ να πω ότι κοιμήθηκα σχετικά καλά. Οι υπόλοιποι από το group είχαν μεγάλο πρόβλημα, αλλά δεν είδα κανέναν να διαμαρτύρεται.

Την πρώτη μέρα δεν καταφέραμε να έχουμε ιδιαίτερες επαφές με τους υπόλοιπους από το group. Εκείνοι επειδή είχαν ήδη περάσει 8 μέρες όλοι μαζί, φεύγοντας από το Cape Town, είχαν κάνει τις παρέες τους και δεν είχαν ανάγκη να κάνουν παρέα με τους νεοφερμένους. Μόνο ο ολλανδός ο Τιμ, λόγω ηλικίας, έχει μπει στις παρέες των νέων ανθρώπων. Δεν ισχυρίζομαι ότι μας συμπεριφέρονταν άσχημα, όμως ελάχιστοι ήταν αυτοί που έδειχναν κάποια ζεστασιά απέναντί μας. Ούτε τους ενδιάφερε να μας βοηθήσουν να προσαρμοστούμε στο γκρουπ. Βέβαια εμείς ήμασταν τρία άτομα και είχαμε τη δική μας παρέα. Δεν είχαμε και ανάγκη. Κάπως έτσι πήγε άλλωστε όλο το ταξίδι, αν και κάναμε κάποιους παρέα .

Το γκρουπ είχε κυρίως γυναίκες, δηλαδή από τα 18 άτομα που ήμασταν, γιατί αργότερα μειωθήκαμε αφού άλλοι έρχονταν και άλλοι έφευγαν, νομίζω πρέπει να ήταν τα 11 ή τα 12 γυναίκες και 5-6 άνδρες. Συνήθως έτσι συμβαίνει σε ταξίδια: οι πιο πολλές είναι γυναίκες. Οι άντρες είτε επειδή δουλεύουν, είτε επειδή είναι φοβητσιάρηδες, δεν τολμούν να κάνουν όσο γυναίκες, τέτοια μακρινά ταξίδια. Προτιμούν να πάρουν το δικό τους αυτοκίνητο και να πάνε όπου μπορούν με αυτό.
Η διαδρομή της ημέρας:

 

[travelbreak]

Στο πάρκο Ετόσα.

Στο ταξίδι αυτό με τους Νόμαντς κυκλοφορούσαν δύο ελαφρώς διαφορετικά προγράμματα. Δεν είχαν καμιά σημαντική διαφορά εκτός από μια (θα τη δούμε παρακάτω). Οι άλλες ήταν λεπτομέρειες. Ας πούμε, για τη δεύτερη μέρα το πρωί το ένα πρόγραμμα έλεγε αναχώρηση και το άλλο έλεγε επίσκεψη σε ζωγραφιές πάνω σε βράχους, τις οποίες το πρώτο πρόγραμμα τις έδινε για το προηγούμενο απόγευμα. Εμείς λοιπόν φύγαμε το πρωί για τις βραχογραφίες. Ήταν οι Twyfelfontein Rock Engravings. Το μέρος αυτό ήταν σχετικά κοντά στο απολιθωμένο δάσος που είχαμε πάει το προηγούμενο απόγευμα, αλλά δεν είχαμε χρόνο να το δούμε. Έτσι κάναμε ξανά 44 χιλιόμετρα από τον ίδιο δρόμο, συν την επιστροφή. Εκεί μας περίμενε ένας πολύ γελαστός ξεναγός που μας έδειξε με γλαφυρό τρόπο τις ζωγραφιές πάνω στους βράχους, κυρίως ζώα. Ήταν πεντακάθαρες οι περισσότερες κι ας είχαν περάσει 5-6 χιλιάδες χρόνια από τότε που έγιναν. Συνολικά υπήρχαν 2500 ζωγραφιές. Πολλές δεν τις έβλεπες αν δεν είχες τον ξεναγό να στις δείξει. Καλά, δεν τις είδαμε και όλες!

Κάποια στιγμή προς το τέλος καθίσαμε σε μια σκιά και ο ξεναγός ήθελε να πει ο καθένας από ένα τραγούδι της πατρίδας του. Σκέφτηκε να πούμε ό,τι λέμε για τα γενέθλια όταν σβήνουμε τα κεράκια. Για τους Έλληνες εγώ είπα το: Να ζήσεις Μαλίγκα και χρόνια πολλά… Αυτά κάναμε και πέρασε λίγο η ώρα, οπότε φύγαμε με το λεωφορείο μας. Υπενθυμίζω πως ο Μαλίνγκα ήταν ο αρχηγός της εκδρομής.

Λίγο πριν το μεσημέρι περάσαμε πάλι και σταματήσαμε για ψώνια σε ένα σούπερ μάρκετ στην πόλη Khorixas, προφέρεται Κορίκας, όπου εγώ αγόρασα ένα πλαστικό πιάτο με κοφτό μακαρονάκι και κοτόπουλο και το έφαγα. Μπορεί να μην ήταν πολύ νόστιμο και ήταν κρύο φυσικά, αλλά ήταν επαρκές για το ταξίδι. Η πλάκα είναι ότι η Ντίνα αγόρασε και ένα μεταλλικό πιάτο και από τότε το χρησιμοποιούσα όταν πήγαινα να φάω με τους υπόλοιπους. Είχε πάθει σοκ όταν της περιέγραψα πως έπλενε ο κόσμος του γκρουπ τα πιάτα το προηγούμενο βράδυ. Έτσι δεν χρειαζόταν να πλένω πιάτα μετά το φαγητό όπως οι άλλοι, αφού έπλενα το δικό μου πιάτο στο δωμάτιο. Οι άλλοι βέβαια με κοίταζαν λίγο περίεργα γιατί θεωρούσαν ότι τα πιάτα που τρώνε είναι πεντακάθαρα. Η άποψή μου είναι ότι δεν είχαν καμία σχέση με την καθαριότητα.

Μετά από αυτή τη στάση φύγαμε για να πάμε στο πάρκο Etosha, Ετόσα. Στο πάρκο διανυχτερεύσαμε για τρεις μέρες. Δύο σε ένα Λοτζ και άλλη μία σε ένα άλλο. Στη διαδρομή είδαμε μερικά ζώα όπως μια καμηλοπάρδαλη, αρκετές ζέβρες και springbok, σπρίνγκμποκ.

Όταν φτάσαμε στο Ετόσα αφήσαμε τα πράγματα και ξεκινήσαμε σε λίγα λεπτά για να κάνουμε ένα σαφάρι με αυτό το τεράστιο για σαφάρι αυτοκίνητο που ήταν το λεωφορείο μας. Παρ’ όλα αυτά είδαμε δύο ρινόκερους, που θεωρείται μερικές φορές ένα δύσκολο για να δεις ζώο. Όταν το βράδυ ρώτησε ο Μαλίγκα, τι μας άρεσε από τη σημερινή ημέρα, ανεπιφύλακτα του είπα για τους δύο ρινόκερους. Εκείνου του άρεσαν πιο πολύ οι βραχογραφίες. Δε λέω, ωραίο ήταν και αυτό που είδαμε το πρωί, αλλά δεν ήταν αυτό το πιο ενδιαφέρον για μένα.

Το πρωί έβγαλα από μηχάνημα ΑΤΜ στην πόλη Κορίκας δυόμισι χιλιάδες δολάρια της Ναμίμπια, για να έχω να πληρώσω την επόμενη μέρα το safari που θα κάνουμε με jeep. Θα μπορούσαμε και να μην πάμε με τζιπ, αφού το λεωφορείο θα πάει πάλι για σαφάρι με αυτούς που δεν θα πάνε με τα jeep. Όμως θεωρήσαμε ότι αξίζει να πληρώσουμε να δούμε με επαγγελματίες κάποια άγρια ζώα, αν ήταν το τυχερό μας. Τελικά μόνο μια γυναίκα από το γκρουπ έμεινε να κάνει σαφάρι με το όχημα των Νόμαντς.

Πάντως το απογευματινό σαφάρι που κάναμε είχε ενδιαφέρον αφού εκτός από τις δύο ρινόκερους είδαμε και άλλα ζώα Τα πιο πολλά ήταν σπρίνγκμποκ και ζέβρες, όμως είδαμε και μερικά μεγάλα πουλιά και λίγα τσακάλια. Δεν είδαμε κάτι άλλο παρότι τριγυρνούσαμε πάνω από 2 ώρες σε μια τεράστια περιοχή. Εκείνη την ώρα η μαγείρισσα μαγείρευε το βραδινό φαγητό που δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο: κοτόπουλο με σάλτσα, ρύζι και φακές. Φυσικά είχε και σαλάτα, όση είχε περισσέψει το μεσημέρι. Εγώ έφαγα στο καινούργιο μου πιάτο.

Το Λοτζ που μείναμε ήταν τεράστιο και πραγματικά είναι δύσκολο να βρεις από πού μπαίνεις και πού είναι το δωμάτιο σου ή που είναι οι σκηνές που μένουν οι άλλοι από το γκρουπ.

Εμείς τελικά πιο πολύ παρέα κάνουμε με ένα Ιταλό που ονομάζεται Πάολο. Σαν άνθρωπος φαίνεται εντάξει και κάναμε καλή παρέα σε όλο το ταξίδι. Είναι λίγο μικρότερος από εμάς και γενικά είναι μόνος του. Κάθεται μαζί με τον Γιάννη στα καθίσματα του λεωφορείου. Επίσης μιλάμε αρκετά και με την αμερικάνα, τη Σούζαν.

Αυτή τη μέρα ευτυχώς δεν έχει καμία διακοπή στο ηλεκτρικό. Ήμασταν σε ένα σχετικά καθαρό δωμάτιο και αρκετά δροσερό. Ας μη θυμηθούμε το προηγούμενο βράδυ που κοιμηθήκαμε μέσα στα σκοτάδια κι όλη νύχτα δεν ήρθε το ρεύμα, όπως και το πρωί. Ήμασταν συνέχεια με τους φακούς από τα κινητά. Δεν έγινε και τίποτα εν τέλει, αλλά όχι να πληρώνεις και 100€ παραπάνω τη βραδιά και να μην έχεις ένα κλιματισμό. Όλοι γκρίνιαζαν ότι δεν μπορούσαν να κοιμηθούν, αλλά κανένας δεν είπε τίποτα στο πρακτορείο. Στο Λοτζ φυσικά δεν μπορούσαν να πουν τίποτα, διότι την ώρα που φύγαμε στις 7 το πρωί, μόλις είχε έρθει κάποιος στη ρεσεψιόν, που όλη τη νύχτα ήταν κλειστή.

Το βράδυ στο Ετόσα έβρεξε αρκετά. Εκείνοι που έμεναν στις σκηνές δεν είχαν πρόβλημα αφού οι σκηνές ήταν πολύ καλές.
Η σημερινή διαδρομή:

Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η διαδρομή προς το Πάρκο Ετόσα. Το μπλε που υπάρχει στο πάνω μέρος δεν είναι λίμνη αλλά τα άσπρα χώματα που έδωσαν και το όνομα στο πάρκο. Όταν βρέχει βέβαια ίσως να μένει νερό σε αυτό το μέρος.

 

[travelbreak]

Σαφάρι στο πάρκο Ετόσα.

Η νύχτα πέρασε πολύ καλά και δροσερά. Όμως έπρεπε να ξυπνήσουμε πολύ πρωί και στις 6 να πάρουμε πρωινό. Ευτυχώς όχι με τους νομάδες που κάναμε το ταξίδι, αλλά μέσα στο εστιατόριο του Λοτζ που μέναμε. Το πρωινό ήταν αρκετά καλό, αλλά εμείς το πήραμε στα γρήγορα και δεν το απολαύσαμε.

Στις 06:45 έπρεπε να ήμασταν στο χώρο που είναι παρκαρισμένο το λεωφορείο που μας κάνει το ταξίδι. Θα έπαιρνε 15 από τους 16 του γκρουπ να τους μεταφέρει στην είσοδο του πάρκου, 10 χιλιόμετρα μακριά δηλαδή, ώστε να ξαναμπούμε πάλι μέσα στο πάρκο για να κάνουμε την προαιρετική εκδρομή σαφάρι στο πάρκο. Πληρώσαμε 1100 δολάρια της Ναμίμπια το άτομο, που είναι 55€. Θεωρώ ότι η τιμή ήταν πολύ καλή. Το τουρ αυτό κράτησε περίπου 10 ώρες αφού φύγαμε στις επτά και μισή και επιστρέψαμε στις πέντε και μισή το απόγευμα. Χωριστήκαμε σε 2 τζιπ. Μια κοπέλα από τη Γαλλία που δεν ήρθε μαζί μας έκανε το σαφάρι με το λεωφορείο που είχαμε, μόνη της με τον οδηγό.

Εμείς ξεκινήσαμε στην αρχή χαλαρά, αλλά είχαμε απογοητευτεί γιατί επί μία ώρα δεν βλέπαμε τίποτα σχεδόν, πέρα από μερικά μικρά ζώα, ενώ εμείς περιμέναμε να δούμε λιοντάρια, ελέφαντες και τέτοια. Κάποια στιγμή και ενώ είχαμε δει αρκετές ζέβρες, λίγα γκνου και πολλά springbok (έτσι τα λένε και είναι κάτι ζώα σαν ιμπάλα αλλά πιο μικρόσωμα και λίγο χρωματιστά) ο οδηγός κατάλαβε ότι κάπου υπήρχε ένα λιοντάρι και άρχισε να ψάχνει. Να πω ότι χωριστήκαμε από το άλλο τζιπ το οποίο είδαμε ξανά το μεσημέρι. Ψάχνοντας για το λιοντάρι λοιπόν είδαμε κάτω από ένα δέντρο, μπορεί και 10 λιοντάρια να είναι αραγμένα στη σκιά.

Ένα σπρίνγκμποκ περνά το δρόμο:

Ήμασταν σε μια απόσταση περίπου εκατό μέτρων από αυτά. Δεν έκαναν τίποτα ιδιαίτερο αφού ξεκουράζονταν. Κάποια στιγμή ένα θηλυκό σηκώθηκε να πλησιάσει τα springbok και ετοιμαζόταν για επίθεση. Περιμέναμε αρκετή ώρα αλλά στο τέλος βαρεθήκαμε να περιμένουμε να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουν την επίθεση, η οποία ίσως και να μην έγινε ποτέ. Τα λιοντάρια και γενικά τα αρπακτικά, δεν καταναλώνουν δυνάμεις αν δεν είναι σχεδόν σίγουρα ότι θα πιάσουν το θήραμα. Κάτω από το δένδρο φαίνονται τα λιοντάρια:

Φύγαμε και πήγαμε παρακάτω και ο οδηγός ανακάλυψε κάτω από ένα δέντρο τρία θηλυκά. Αυτά τα είδαμε σε μικρή απόσταση.

Μετά συνεχίσαμε έχοντας δει αρκετές στρουθοκαμήλους και καμηλοπαρδάλεις και καταλήξαμε περίπου στις μία το μεσημέρι σε ένα άλλο Λοτζ με το όνομα Χαλάλι. Νομίζαμε ότι δεν θα είχαμε μεσημεριανό εκείνη τη μέρα, αλλά πάνω που πίναμε μια δροσερή μπύρα (και μερικοί είχαν παραγγείλει και φαγητό) ήρθε το λεωφορείο που κάνουμε το ταξίδι για να μας δώσει μεσημεριανό. Τι να μας δώσει δηλαδή; Τα γνωστά σάντουιτς. Εμείς δεν σηκωθήκαμε καν από το τραπέζι. Δηλαδή εγώ η Ντίνα και ο Γιάννης. Όλοι οι άλλοι πήγαν να φάνε. Εν τω μεταξύ εκεί είχαν έρθει και οι υπόλοιποι που ήταν στο άλλο τζιπ.

Κατά τις δύο και κάτι ξεκινήσαμε την επιστροφή με τα δύο τζιπ, ενώ το λεωφορείο με τη γαλλίδα, που υποτίθεται ότι έκανε σαφάρι, πήγε πολύ πιο γρήγορα μόνο του στο λοτζ που μέναμε. Εκεί όπως είπα φτάσαμε περίπου στις πεντέμισι. Πρώτα όμως περάσαμε και είδαμε πάλι τα πολλά λιοντάρια κάτω από το δέντρο που ήταν μαζεμένα. Το καλό ήταν ότι σε εκείνο το σημείο είδαμε και έναν ρινόκερο, ο οποίος περπατούσε αμέριμνος προς την περιοχή του δέντρου αυτού. Εκεί υπήρχε μια λιμνούλα με νερό και πήγαινε να πιει. Ξαφνικά τα λιοντάρια φοβήθηκαν τον ρινόκερο και πετάχτηκαν να φύγουν. Όμως ταυτόχρονα και ο ρινόκερος φοβήθηκε τόσα πολλά λιοντάρια και έφυγε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αυτή ήταν μια ωραία φάση και ήταν η πιο ενδιαφέρουσα της ημέρας.

Να και διάφορα ζώα από το σαφάρι μας:

Επιστρέψαμε κανονικά στο Λοτζ και στις έξι και μισή θα τρώγαμε βραδινό, οπότε εγώ πήρα το πιάτο μου και πήγα και έφαγα ένα πολύ σκληρό μοσχαρίσιο κρέας με σάλτσα και τίποτε άλλο. Είχε και λίγο ψωμί και κάτι λίγα παντζάρια. Τέλος πάντων κάτι ήταν και αυτό. Η Ντίνα δεν ήρθε φυσικά καθόλου από εκεί.

Υπήρχε ένα θέμα όμως εκείνη τη μέρα το οποίο θέλαμε να συζητήσουμε με τον αρχηγό του γκρουπ, τον Μαλίνγκα. Εκεί κοντά ήταν ένα χωριό της φυλής Χίμπα, που έλεγα και στο Σβάκοπμουντ, και θέλαμε να πάμε να τους δούμε.

Ας πω την μικρή ιστορία από την αρχή. Όταν επιστρέψαμε από το σαφάρι στο Λοτζ, ρώτησα τον οδηγό μας, που ήταν πολύ καλό παιδί, τι μπορούσε να γίνει με το θέμα της επιθυμίας μας να δούμε τους Χίμπα. Ενώ στην αρχή φάνηκε ότι υπάρχει η διάθεση, μετά άρχισε να λέει ότι το χωριό είναι 80 χιλιόμετρα μακριά από το Λοτζ και θέλουμε περίπου 3 ώρες για να πάμε. Εντάξει, αυτό ήταν κάτι πολύ απογοητευτικό γιατί ξέραμε ότι θα φεύγαμε κάπου το μεσημέρι από το Λοτζ που μέναμε. Τον φώναξα να έρθει να μιλήσουμε με τον Μαλίνγκα. Εκεί λοιπόν αρχίσαμε να συζητάμε για το πώς θα μπορούσαμε να πάμε να δούμε τη φυλή Χίμπα. Ο Μαλίνγκα άρχισε να τα φέρνει λίγο δύσκολα και να λέει ότι αν κάτι συμβεί και αργήσουμε δεν μπορούν να μας περιμένουν. Εγώ του είπα βέβαια ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί οποιαδήποτε μέρα και ειδικά στο σαφάρι που κάναμε και να μείνουμε εκεί το απόγευμα και να μας φάνε τα λιοντάρια. Τέλος πάντων κατάλαβε ότι έπρεπε κάτι να κάνει και είπε ότι θα ρωτήσει να δει τι γίνεται γιατί αυτά οργανώνονται από διαφορετικό γραφείο. Εν τω μεταξύ διαπιστώσαμε ότι το χωριό ήταν πολύ κοντά μας.

Όταν πήγαμε για το φαγητό, χωρίς πολύ μεγάλη διάθεση ρώτησε εάν θέλει κανείς άλλος να πάει στους Χίμπα, χωρίς να προσδιορίσει τι είναι εκεί. Δηλαδή δεν είπε ότι είναι ένα χωριό με τη φυλή αυτή των ανθρώπων που ζουν με ένα πρωτόγονο τρόπο. Φυσικά ελάχιστοι ήταν αυτοί που το ήξεραν και ενδιαφέρθηκαν. Μέσες άκρες όμως εμείς βρήκαμε ότι ενδιαφέρονταν 7 άτομα τουλάχιστον, μαζί με εμάς. Έτσι του είπαμε να πάρει τηλέφωνο και αργότερα μας είπε ότι για 6 ή 7 άτομα θέλει 45 δολάρια Αμερικής ή 800$ Ναμίμπιας, που σημαίνει 40€. Η τιμή ήταν τσιμπημένη, γιατί μας είχαν πει δύο μέρες πριν που είχαμε ρωτήσει ότι θα ήταν το πολύ 450$ Ναμίμπιας. Πως τα 450 έγιναν 800; Δεν ξέρω. Ήμασταν αποφασισμένοι όμως να τα δώσουμε. Το ωραίο ήταν ότι τελικά το χωριό ήταν λιγότερο από μια ώρα δρόμος. Λίγο περίεργη μου φάνηκε αυτή η αλλαγή της απόστασης. Τέλος πάντων.

Περνώντας η ώρα και μιλώντας με τους υπόλοιπους, αντί να αυξηθούμε μειωθήκαμε. Είδαμε ότι είχαμε μείνει μόνο 5 άτομα στο τέλος. Δηλαδή ήμασταν εγώ, η Ντίνα, ο Γιάννης και οι δύο Βούλγαροι της παρέας. Ο ιταλός ενώ στην αρχή είχε πει ότι θα έρθει, υπαναχώρησε. Το ίδιο και η γαλλίδα. Η δε αμερικανίδα που θα το σκεφτόταν είπε ότι δεν θα έρθει έτσι κι αλλιώς. Το είπα αυτό στο Μαλίνγκα, ότι τελικά θα είμαστε μόνο 5 άτομα και πήρε τηλέφωνο το πρακτορείο που θα μας πήγαινε και του είπαν ότι θέλουν για τα 5 άτομα 6.000$ της Ναμίμπια δηλαδή 1200 από τον κάθε έναν που σημαίνει 60€. Για 10 ώρες στο σαφάρι δώσαμε μόνο 55€ και για 3 ώρες ήθελαν 60; Έτσι αποφασίσαμε να μην πάμε γιατί ήταν μια κοροϊδία για λιγότερες από 5 ώρες να δώσουμε τόσα χρήματα. Δηλαδή αν ήμασταν έξι άτομα θα δίναμε 800 δολάρια Ναμίμπιας, άρα συνολικά 4.800. Ενώ με πέντε θα δίναμε 6.000. Κάτι παιζόταν.

Έτσι την άλλη μέρα θα μέναμε στο Λοτζ χωρίς να κάνουμε κάτι. Έτσι κι έγινε. Το ότι δεν θα φεύγαμε νωρίς οφειλόταν στο ότι περιμέναμε κάποια άτομα από την πρωτεύουσα της Ναμίμπια να έρθουν και να ενωθούν με όλους εμάς. Εν τω μεταξύ το πρωί είχαν φύγει δύο κοπέλες από την Ολλανδία και την επομένη το πρωί έφυγε ένα νεαρό ζευγάρι από τη Γερμανία. Έτσι θα περιμέναμε αυτούς τους καινούργιους, χωρίς να γνωρίζουμε την ώρα που θα έρθουν.

Είπα λίγο νωρίτερα ότι εγώ είχα λίγο διαφορετικό πρόγραμμα από εκείνους που έφυγαν από το Κέιπ Τάουν. Για παράδειγμα το δικό μου έλεγε ότι το επόμενο πρωί, που εμείς θέλαμε να δούμε τους Χίμπα, είχαμε βόλτες και σαφάρι. Το άλλο εκείνων που ξεκίνησαν από το Κέιπ Τάουν έλεγε ελεύθερο πρωινό. Εγώ πάνω σε αυτό στηριζόμουν και απαιτούσα κάπου να πάμε. Το ίδιο θέμα υπήρχε και όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα, που εγώ παραπονέθηκα στο πρακτορείο για εκείνη τη μέρα, κι εκείνοι μου έλεγαν ότι το πρωινό ήταν ελεύθερο, άρα ήταν δύσκολο να πραγματοποιηθεί κάποια προαιρετική εκδρομή. Γίνονται αυτά στα ταξίδια.

Ο χώρος εξωτερικά στο λοτζ ήταν πολύ όμορφος και τεράστιος. Υπήρχαν διάφορα κτίρια. Ας πούμε αν έρθει ένα μικρό αυτοκίνητο που δεν θέλει να μείνει σε δωμάτιο αλλά σε σκηνή, του δίνουν ένα μικρό χώρο που έχει και ένα μικρό κτίριο για να μπορεί να μαγειρέψει και να έχει τα διάφορα πράγματά του, για το φαγητό κυρίως και όχι για κάτι άλλο. Δεν ξέρω αν αυτό το μικρό κτίριο το μοιράζεται και με κάποια άλλα τζιπ που έρχονται για να μείνουν. Όμως έρχονται και πολλά μεγάλα λεωφορεία που έχουν από 15 μέχρι 25 άτομα και αυτά όλα τρώνε με φαγητό που ετοιμάζει το προσωπικό του λεωφορείου. Σε αυτούς δίνουν ένα μεγάλο χώρο και για να βάλουν σκηνές αλλά και για το πάρκινγκ του λεωφορείου. Και φυσικά μια κουζίνα που είναι περίπου 15 τετραγωνικά για να μαγειρέψουν και να πλύνουν όλα αυτά. Έτσι είχαν κάνει και σε μας βέβαια.

Βλέποντας αυτά τα οχήματα που ακολουθούν στις επόμενες δυο φωτογραφίες, καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και άλλες εταιρίες για παρόμοιες εκδρομές με καλύτερα οχήματα από το δικό μας. Δεν ξέρουμε βέβαια τις τιμές.

Κάνοντας βόλτα στο Λοτζ είδαμε ότι έχει και σουίτες πολυτελείας. Φυσικά η μία ανεξάρτητη από την άλλη. Και το καταλάβαμε ότι είναι πολυτελείας από τα μεγάλα παράθυρα με τζάμια και πολυθρόνες που έχουν έξω στη μικρή βεράντα. Όλα αυτά τα κτίρια είναι ισόγεια. Δεν υπάρχει καν πρώτος όροφος. Εννοείται ότι πάντα έχουν μια πισίνα, και στο συγκεκριμένο που ήμασταν ήταν πολύ μεγάλη και είχε πολύ κόσμο. Το χαρακτηριστικό του δικού μας λοτζ ήταν ότι είχε έναν πύργο, δηλαδή ένα κυλινδρικό κτίριο το οποίο είχε μία εσωτερική σκάλα και ανεβαίνεις, γύρω στα 15 μέτρα και από εκεί βλέπεις τη γύρω περιοχή. Είδαμε το ηλιοβασίλεμα ένα απόγευμα, αλλά και τη γύρω περιοχή.

Το απόγευμα μάλιστα είχαμε πάει και σε μια τεχνητή λιμνούλα που είχαν ακριβώς έξω από το Λοτζ και μαζεύονται ζώα για να πιούν νερό. Όμως, επειδή είχε βρέξει μάλλον, δεν ήρθαν πολλά ζώα και όσο μείναμε εμείς, που μείναμε σχεδόν μισή ώρα, εκτός από πουλιά και πάπιες, που ήταν λίγα και αυτά, ήρθε μόνο ένα γκνου και δύο τρία springbok.

 

[travelbreak]

Πάρκο Ετόσα, αλλαγή λοτζ.

Ξημέρωσε λοιπόν και ετοιμαστήκαμε αργά αργά να πάμε για πρωινό, αφού είχαμε ενημερωθεί ότι είχαμε γεύμα στις δώδεκα και μισή. Έχω ξαναπεί ότι το μεσημεριανό φαγητό συνήθως είναι ένα τοστ, το οποίο δεν ξέρεις τι έχει μέσα. Κόβουν καμιά φορά και μισό λάχανο και βάζει ο καθένας στο τοστ λίγο. Όμως η Ντίνα είχε τσαντιστεί με το χθεσινό, που δεν μας βοήθησε ο Μαλίνγκα να πάμε στους Χίμπα, και έδειχνε πλέον αδιαφορία προς το προσωπικό.

Κάνοντας κριτική για το χθεσινό σαφάρι που είχαμε, παρότι ήταν 10 ωρών, δεν άξιζε τόσο πολύ. Ευτυχώς δεν ήταν πολύ ακριβό. Κάναμε τεράστιες αποστάσεις που δεν ξέραμε αν θα υπάρχει κάτι να δούμε. Ελπίζαμε. Για παράδειγμα από το Λοτζ που μέναμε μέχρι το άλλο λοτζ που πήγαμε και είχαμε γεύμα, η απόσταση πρέπει να ήταν 70 χιλιόμετρα. Βέβαια περνάς από ωραία μέρη. Αλλού είναι ερημικά τελείως, δηλαδή έχει μονάχα χαμηλούς θάμνους με ύψος 30 - 40 εκατοστά. Αλλού έχει πάρα πολλά δέντρα με χαμηλό ύψος δηλαδή μέχρι 7 - 8 μέτρα και αλλού έχει μόνο θάμνους. Αλλά στο βάθος μερικές φορές είδαμε και σημεία τα οποία ήταν κανονική έρημος, δηλαδή φαινόταν να είναι άμμος. Όμως εκεί δεν είχε δρόμο για να πλησιάσουμε. Ίσως είχε κάποιο δρόμο για να πάμε, αλλά όταν ρώτησε μια επιβάτης από το τζιπ ο οδηγός της απάντησε ότι δεν υπάρχει δρόμος. Δεν ξέρω γιατί δεν μας πήγαν αφού εκεί ήταν τα τεράστια λεγόμενα τηγάνια, λεκάνες, με τη λευκή άμμο. Από εκεί πήρε και το όνομα η περιοχή του πάρκου.

Επίσης το τζιπ δεν έκανε καμία παράκαμψη, να βγει δηλαδή εκτός δρόμου. Αυτό βέβαια το καταλαβαίνω, γιατί μάλλον απαγορεύεται. Μόνο σε ένα σημείο που είχαμε δει τα τρία λιοντάρια μπήκε μέσα γύρω στα 15 μέτρα για να τα δούμε κάπως καλύτερα. Και όντως αυτό ήταν μια καλή φάση στο σαφάρι. Θέλω να πω λοιπόν ότι από τις 10 ώρες ουσιαστικά τις 3 ή 4 το πολύ κάναμε σαφάρι. Όλες οι άλλες ώρες ήταν φύρα, είτε επειδή καθίσαμε για το μεσημεριανό είτε επειδή κάναμε μετακίνηση. Ειδικά στην επιστροφή η μετακίνηση ήταν αρκετά γρήγορη και ο οδηγός δεν έψαχνε καθόλου για ζώα. Αν δεν του χτυπούσαμε εμείς το ταβάνι του αυτοκινήτου, που ήταν μέσα εκείνος και εμείς απέξω, δεν θα σταματούσε γιατί βιαζόταν να γυρίσει πίσω. Θεωρητικά θα φτάναμε πίσω τέσσερις με τεσσερισήμισι αλλά είχαμε μια καθυστέρηση πάνω από μια ώρα.

Το πρωί, αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα πηγαίναμε να δούμε τη φυλή Χίμπα, πήγαμε χαλαρά για πρωινό περίπου στις 8 στο εστιατόριο του λοτζ. Πήραμε ένα καλό πρωινό οπότε δεν χρειάστηκε να πάρουμε μεσημεριανό με το υπόλοιπο γκρουπ. Μετά πήγαμε στην λίμνη, δηλαδή το νερόλακκο, εκεί που έρχονταν τα ζώα. Εκεί πράγματι ήταν πολύ όμορφα, γιατί ερχόταν σπρίνγκμποκ, πουλιά, ζέβρες και πίνανε νερό. Καθότανε λίγο και φεύγανε, αλλά πάντα φαινόταν ότι ζούσαν με το φόβο της επίθεσης κάποιου σαρκοβόρου ζώου. Πάντως εκεί ο χώρος είναι πολύ μεγάλος για να παρακολουθήσεις το θέαμα με τα ζώα. Στο επόμενο λοτζ που πήγαμε το ίδιο απόγευμα είχαν κι εκεί ένα νερόλακκο, αλλά όχι τόσο μεγάλο. Το πρωί το περάσαμε με την Ντίνα εκεί. Αργότερα πήγαμε στο εστιατόριο του Λοτζ, απλά για να καθίσουμε και ούτε καν μια μπύρα δεν ήπιαμε, γιατί δεν ήταν πολλές ώρες που είχαμε πάρει το πλούσιο πρωινό μας. Καθίσαμε εκεί μέχρι να πάει η ώρα περίπου μία για να πάμε να συναντήσουμε το υπόλοιπο γκρουπ και για να φύγουμε περίπου στις μία και μισή. Τα πράγματά μας ήδη τα είχαμε βάλει στο αυτοκίνητο στα κουτιά που έχει ο καθένας μας και έτσι ήμασταν έτοιμοι για να φύγουμε.

Φύγαμε από αυτό το λοτζ και πήγαμε 150 χιλιόμετρα ανατολικότερα, σε ένα άλλο, πάλι μέσα στη Μποτσουάνα, και μέσα στο πάρκο Ετόσα. Στη διαδρομή που πηγαίναμε είδαμε κάποια ωραία τοπία αλλά δυστυχώς το προσωπικό του πρακτορείου δεν είχε καμία διάθεση να πάρει κάποιον διαφορετικό δρόμο από την πορεία μας, ώστε να μας τα δείξει. Αυτό το κακό πιστεύω προέρχεται από το ότι θέλουν να μας ταΐζουν πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Γι αυτό αναγκάζονται να τρέχουν ώστε να προλαβαίνουν τις ώρες φαγητού. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να σταματήσει κάπου ή να κάνει κάποια παράκαμψη. Άλλωστε το γράφει και στο πρόγραμμα ότι γίνεται σαφάρι με το λεωφορείο.

Για το φαγητό να πω ότι για το πρωινό καταλαβαίνω ότι χρειάζεται, αλλά αυτό το μεσημεριανό που είναι αστείο και το βραδινό θα έπρεπε να εκλείψουν. Θα μπορούσαν να βάζουν χαμηλότερη τιμή και να μην έχουν αυτούς τους περιορισμούς. Γιατί είναι μεγάλη κοροϊδία να βάζουν τα άτομα του γκρουπ να καθαρίζουν τα πιάτα, να μαζεύουν καρέκλες, τραπέζια και τραπεζομάντιλα και ιστορίες. Και να μαζεύουν και όλοι μαζί τα στρώματα που κοιμόνται στη σκηνή. Και να βλέπεις την κοπέλα που μαγειρεύει να κάνει μανικιούρ εκείνη την ώρα ή να βλέπεις τον Malinga να κάνει καμάκι ή να κάνει βόλτες ή να κοιμάται. Αυτό είναι ντροπή και απορώ πως κάποιοι από τους συμμετέχοντες στο γκρουπ το δέχονταν αδιαμαρτύρητα. Φαίνεται ίσως ότι σε μερικούς άρεσε κιόλας. Εννοώ να εργάζονται γι αυτούς.

Το καινούργιο λοτζ, ήταν μια χαρά, αν και λίγο μικρότερο από το προηγούμενο. Καθίσαμε το απόγευμα σε ένα παγκάκι μπροστά σε αυτό το οποίο ονομάζουν Waterhole, δηλαδή μια τρύπα με νερό, που σημαίνει ότι έχουν μια μικρή σαν δεξαμενή στο έδαφος με νερό ώστε να έρχονται τα ζώα να πίνουν. Έτσι οι τουρίστες τα τραβάνε φωτογραφίες και βίντεο. Είναι πολύ ωραίο γιατί βρίσκεται έξω από το Λοτζ και έτσι όταν κάθεσαι βλέπεις την αχανή έκταση του πάρκου Ετόσα. Η λέξη Ετόσα σημαίνει το άσπρο χώμα, η άσπρη γη, από μια πρώην λίμνη που έχει μείνει με λευκή επίπεδη επιφάνεια, αφού το νερό εξατμίστηκε. Τη λίμνη δυστυχώς κοιτάμε μόνο από κάποια απόσταση και όχι από πολύ κοντά. Αυτό το λευκό που φαίνεται ίσως είναι αλάτι. Δεν ξέρω, δεν πήραμε χαμπάρι. Έχουμε απογοητευτεί λίγο από το πρακτορείο σε αυτό το θέμα. Και ίσως να μην έφταιγε το πρακτορείο αλλά οι εργαζόμενοι, δηλαδή ο οδηγός και κυρίως ο Μαλίνγκα, ο οποίος φαίνεται ότι ήταν ο κύριος υπεύθυνος. Κρίμα που δε μας πήγαν να δούμε αυτό το μέρος. Και ήμασταν τόσο κοντά!

Ήταν πολύ όμορφα κοιτώντας προς τη δύση πέρα από την Waterhole. Έβλεπα καμιά δεκαπενταριά γκνου εκ των οποίων 3 - 4 είχαν και τα μικρά τους μαζί. Έρχονται στην νερότρυπα να πιούν νερό. Δεν φοβούνταν τίποτα. Δεν υπήρχε φαίνεται κάποιος κίνδυνος γιατί δεν κοιτούσαν γύρω τους. Ενώ τα σπρίνμποκ κοιτούσαν συνέχεια γύρω τους, για να δούνε μήπως παραμονεύει κάποιος εχθρός. Κι είχε πλάκα που υπήρχαν και διάφορα πουλιά ανάμεσά τους. Δεν ξέρω τι περιμέναν τα πουλιά. Το θέμα είναι ότι άμα κάποιο πουλί πέταγε απότομα, τα γκνου αιφνιδιάζονταν και νόμιζαν ότι κάτι τρέχει και έφευγαν και αυτά. Αλλά σε ένα δευτερόλεπτο καταλάβαιναν ότι ήταν απλά κάποιο πουλί που πέταξε και ηρεμούσαν, και συνέχιζαν το φαγητό τους.

Τέλος, αφού αποφασίσαμε ότι δεν έχουμε να δούμε κάτι διαφορετικό στο νερόλακκο αυτό, φύγαμε γιατί είχε περάσει και η ώρα και πήγαμε εκεί που θα τρώγαμε να δούμε τι φαγητό θα είχαμε. Είχαμε υποψία ότι θα ήταν μπάρμπεκιου γιατί είδαμε κάποια στιγμή να ανάβουν φωτιά τα δυο αγόρια. Πράγματι πήγαμε και ήταν σχεδόν έτοιμα κάποια λουκάνικα και μπριζόλες χοιρινές. Έτσι αργότερα επιστρέψαμε, μαζί με την Ντίνα για πρώτη φορά. Και όντως το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο και είχε και κάποιες πατάτες φούρνου, δεν ξέρω που τις έψησαν. Και επίσης είχε φασολάδα για εκείνους που δεν τρώνε κρεατικά. Αφού φάγαμε πήγαμε πάλι στη λεγόμενη λίμνη, αλλά δεν υπήρξε κανένα ζώο εκεί και έτσι επιστρέψαμε στα δωμάτια μας για να ξεκουραστούμε και εν τέλει να κοιμηθούμε.

Σε τρεις μέρες θα φτάναμε στην Μποτσουάνα. Εκεί θα πηγαίναμε αρχικά στην περιοχή του Δέλτα του ποταμού Οκαβάνγκο. Κατά την ώρα του βραδινού φαγητού ο Μαλίνγκα ρώτησε ποιοι θέλουν να συμμετέχουν στην αεροπορική βόλτα στο Δέλτα για 45 λεπτά με κόστος 145$ Αμερικής. Δήλωσαν συμμετοχή οι περισσότεροι. Εγώ με την Ντίνα, αφού το σκεφτήκαμε λίγο, δηλώσαμε επίσης συμμετοχή. Αυτό θα γινόταν μετά από 3 μέρες.

Στο τραπέζι με το φαγητό (πράγματι αυτή τη φορά έβαλαν και τραπέζι γιατί συνήθως καθόμασταν σε ένα σκαμπό και τρώγαμε κρατώντας το πιάτο μας) καθόμασταν κυρίως με τον Ιταλό και με μια καινούργια Ιταλίδα η οποία ενσωματώθηκε το μεσημέρι στο γκρουπ. Εντύπωση μου κάνει ο Ιταλός, ο οποίος συνέχεια δείχνει τρομερό ενδιαφέρον για τη μουσική που του λέω ότι ακούμε στην Ελλάδα. Συνήθως του λέω για ιταλικά τραγούδια που κάποτε είχαν αφήσει εποχή. Του έβαλα να ακούσει και μερικά γκρεκάνικα τραγούδια, στα οποία όμως δεν καταλάβαινε καθόλου τη γλώσσα. Του είπα ότι είναι ελληνικά, απλά προέρχονται από τους απογόνους των Ελλήνων που είχαν ως αποικία τη νότια Ιταλία.

 

[silversurfer]

Απ'οτι καταλαβαίνω, μούφα η φάση με τις γκρουπαριστές εκδρομές. Τι αλλη εναλλακτική υπάρχει, θα μπορούσατε δλδ να νοικιάσετε ενα τζιπ για ολες αυτες τις μέρες κ να κανετε τις διαδρομές κ τις κρατήσεις στα lodge μόνοι σας ?
Η΄ επειδή θα μπείτε κ θα φύγετε σε άλλες χώρες, αυτο δεν γίνεται ?

 

[travelbreak]

Απ'οτι καταλαβαίνω, μούφα η φάση με τις γκρουπαριστές εκδρομές. Τι αλλη εναλλακτική υπάρχει, θα μπορούσατε δλδ να νοικιάσετε ενα τζιπ για ολες αυτες τις μέρες κ να κανετε τις διαδρομές κ τις κρατήσεις στα lodge μόνοι σας ?
Η΄ επειδή θα μπείτε κ θα φύγετε σε άλλες χώρες, αυτο δεν γίνεται ?

Κοίτα, όσοι έχουν μάθει με γκρουπ, μπορεί να τους άρεσε. Όλοι οι ξένοι φαινόταν να το απολάμβαναν. Για μας είχε πολλά σπαστικά.
Όμως το πρόγραμμα ήταν πολύ καλό. Και πάλι υπάρχει μια ένσταση: ο αρχηγός, ο Μαλίνγκα ήταν άπειρος. Προφανώς έκανε πρώτη φορά αυτό το ταξίδι. Το είπε αρκετές φορές ότι σε κάποια σημεία δεν είχε ξαναπάει. Ίσως και σε όλα.
Εκ των υστέρων μπορώ να πω ότι με ενοικίαση ενός τζιπ θα βλέπαμε άνετα τη Ναμίμπια και πολύ πιο οικονομικά. Είτε μένοντας σε σκηνές, είτε σε δωμάτια στα Λοτζ. Φυσικά μπορείς να κάνεις μόνος σου κρατήσεις σε δωμάτια. Είτε από κάποια πλατφόρμα είτε βρίσκοντας στο Google τις διευθύνσεις.
Όντως το θέμα είναι η μετακίνηση στην Μποτσουάνα. Κι αυτό όμως λύνεται με μια αεροπορική πτήση στο Μαούν ή στην πρωτεύουσα Γκαμπορόν, που όμως είναι πολύ νότια.
Όταν όμως πας Αφρική, ενδόμυχα τον έχεις ένα φόβο. Θα μου πεις βέβαια ότι νοικιάσαμε αμάξι και για πέντε μέρες κινηθήκαμε μόνοι μας. Η Ναμίμπια όμως θεωρώ ότι είναι αρκετά ασφαλής. Σαφάρι πάντως είναι δύσκολο να κάνεις μόνος σου. Θα δεις ελάχιστα πράγματα. Χρειάζεται ο ντόπιος οδηγός-ανιχνευτής.

 

[silversurfer]

Σαφάρι πάντως είναι δύσκολο να κάνεις μόνος σου. Θα δεις ελάχιστα πράγματα. Χρειάζεται ο ντόπιος οδηγός-ανιχνευτής.

Τον οποίο όμως όπως αντιλαμβάνομαι τον πληρώσατε έτσι κ αλλιώς έξτρα

 

[travelbreak]

Τον οποίο όμως όπως αντιλαμβάνομαι τον πληρώσατε έτσι κ αλλιώς έξτρα

Όλες οι δραστηριότητες που κάναμε με το πρακτορείο ήταν πληρωμένες, εκτός από ένα σαφάρι, που περιέγραψα πριν δύο μέρες και δώσαμε 55 ευρώ, και μία πτήση για την οποία θα μιλήσω σύντομα.
Κάναμε και άλλα σαφάρι με ειδικούς, που ήταν όμως στο πρόγραμμα και δεν πληρώσαμε επί πλέον.

 

[travelbreak]

Ταξίδι δίπλα στον ποταμό Okavango.

Είχαμε φύγει το πρωί από το πάρκο Ετόσα και για να βρεθούμε σε ένα άλλο λοτζ, ακριβώς στις όχθες του ποταμού ο Οκαβάγγο. Ήταν πολύ όμορφο, πνιγμένο στο πράσινο και στα νερά του ποταμού που περνούσε ακριβώς δίπλα. Επί πολλά χιλιόμετρα όλη μέρα προχωρούσαμε σε απόσταση αναπνοής από τον ποταμό Okavango, παράλληλα δηλαδή με αυτόν, και βλέπαμε μετά το ποτάμι την Αγκόλα, αφού το ποτάμι αποτελεί το σύνορο της Ναμίμπια και της Αγκόλα.

Το πρωί ξυπνήσαμε πολύ νωρίς γιατί είχε τεθεί η ώρα αναχώρησης να είναι στις 06:50, έτσι ώστε να έχουμε χρόνο μπροστά μας. Είχαμε να διανύσουμε περισσότερα από 600 χιλιόμετρα. Έτσι το ξυπνητήρι χτύπησε στις πέντε και τέταρτο και στις 6 ήμασταν στο εστιατόριο του Λοτζ που μέναμε, για να πάρουμε πρωινό και να φύγουμε προς το λεωφορείο. Αλλά ίσως αυτό το λεωφορείο να είναι ένα παλιό φορτηγό που διαρρύθμισαν την καρότσα του έτσι ώστε να έχει καμιά εικοσιπενταριά καθίσματα και διάφορα άλλα αξεσουάρ, τα οποία χρειάζονται. Τόσο το εσωτερικό του όσο και το εξωτερικό είναι διαμορφωμένα ώστε να μπορούν να ετοιμάζουν εύκολα το φαγητό, να μπορούν να βάζουν και να βγάζουν εύκολα τα σκαμπό και τα στρώματα. Και προφανώς κάπου είχαν και τις σκηνές.

Επειδή είχαμε αποφασίσει να μην τρώμε το μεσημέρι, πήραμε ένα πολύ δυνατό πρωινό. Ειδικά εγώ έφαγα από γιαούρτι με δημητριακά μέχρι αυγά ομελέτα και γλυκό. Φυσικά δεν παρέλειψα να φάω τυρί με ζαμπόν και ψωμί. Και όλα αυτά σε μεγάλες ποσότητες. Έτσι όλη μέρα δεν πείνασα σχεδόν καθόλου. Και στο μεσοδιάστημα ήπια μόνο μια μπύρα.

Τη διαδρομή αυτή την κάναμε πολύ γρήγορα, αφού ο δρόμος ήταν πολύ καλός. Κάναμε σε όλη τη διαδρομή τρεις βασικές στάσεις. Τις δύο ουσιαστικά τις ξεκίνησα εγώ.

Πρώτον: περνάγαμε από κάποια κλασικά αφρικάνικα χωριά που ήταν δεξιά και αριστερά στο δρόμο. Είχαν από 3 έως 7-8 καλύβες και ζήτησα από το Μαλίνγκα να μας σταματήσει για να δούμε κάποιο από αυτά τα χωριά. Όντως μετά από λίγο σταμάτησε (πώς και το έπαθε!) όταν είδε κάποιους εργάτες σε ένα χωράφι. Ήταν 5-6 γυναίκες, εκ των οποίων οι 4 είχαν τα μωρά τους, είτε στην πλάτη είτε κάτω στο χώμα και ένας ή δύο άντρες. Τους ζήτησαν λοιπόν, ο οδηγός μας και ο Μαλίνγκα, αν μπορούμε να πάμε να δούμε το χωριό και να μας πούνε μερικά πράγματα. Με το αζημίωτο βέβαια. Πράγματι ήρθε μια γυναίκα με το μωρό της στην πλάτη και μας έδειξε το χωριό.

Μιλάμε τώρα για καλύβες πολύ φτωχικές και δίπλα ακριβώς ήταν ένας φράχτης που είχε μια εικοσαριά βόδια ή αγελάδες. Μας είπαν ότι αυτό το χωριό το έφτιαξαν πριν από 4 χρόνια, όταν αποφάσισαν να έρθουν να ζήσουν κοντά στον κεντρικό δρόμο, για να έχουν επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν μας είπε όμως πόσοι άνθρωποι έμεναν εκεί. Υποψιάζομαι ότι η γυναίκα δεν ήξερε μεγάλους αριθμούς. Ο άνδρας της, μας είπε, ήταν στο Σβάκοπμουντ όπου εκεί δούλευε. Δουλεύει ένα μήνα εκεί και μετά έρχεται περίπου άλλο ένα μήνα στο χωριό του να δει την οικογένειά του. Πιο μεγάλα παιδιά από 2 ή 3 ετών δεν υπήρχαν και αργότερα καταλάβαμε ότι μάλλον ήταν στο σχολείο.

Μετά πήγαμε και είδαμε και τις εργάτριες στο χωράφι για να βγάλουμε και κάποιες φωτογραφίες. Πριν φύγουμε δώσαμε στους ανθρώπους κάποια λίγα χρήματα. Πιστεύω ότι γι’ αυτούς ίσως ήταν και πολλά. Μας είπε ο Μαλίνγκα ότι τα προϊόντα που παράγουν είναι αποκλειστικά γι αυτούς και δεν τα πουλάνε. Εγώ δεν το πολυπιστεύω γιατί κάτι θα θέλουν και αυτοί να αγοράσουν, ας πούμε ρύζι. Ή ας πούμε δεν μπορούν να τρώνε μονάχα μοσχάρι και κοτόπουλα. Όταν σφάξουν ας πούμε ένα μοσχάρι μπορεί να πουλάνε ένα μέρος. Άλλωστε πάντα χρειάζεται και το χρήμα. Για παράδειγμα μας είπε η γυναίκα ότι έχουν κινητά. Τέλος πάντων η ουσία είναι ότι φύγαμε από εκεί ευχαριστημένοι όλοι.

Από τη διαδρομή:

Μετά πάλι ζήτησα μέσω του Κρις, ενός καναδού, να μας σταματήσει ώστε να πάρουμε μεσημεριανό δίπλα στο ποτάμι Οκαβάγγο. Πράγματι αυτό έγινε και σταματήσαμε σε ένα πολύ ωραίο μέρος που ήταν και 6-7 παιδάκια και 2-3 μεγάλοι, που έπλεναν τα ρούχα τους στο ποτάμι. Αφού ασχοληθήκαμε λίγο με φωτογράφιση στήσαμε τα τραπέζια για να φάμε. Εγώ είπα στον οδηγό ότι το φαγητό το δικό μας, δηλαδή εμένα της Ντίνας και του Γιάννη που δεν θα τρώγαμε, αν μπορούσαμε να το δώσουμε στα παιδιά. Εκείνος συμφώνησε και αφού ρώτησε τον πατέρα που ήταν εκεί, τους δώσαμε όσο φαγητό περίσσεψε, όπως δώσαμε και στον πατέρα. Ήταν μια πολύ καλή κίνηση και ευχαριστηθήκαμε που τα παιδιά έφαγαν με πολλή βουλιμία το φαγητό γιατί ήταν νόστιμο. Ήταν κοφτό μακαρόνι με λουκάνικα κομμένα κομμάτια και τσιγαρισμένα. Στο τέλος ο Γιάννης έδωσε στα παιδιά ένα μεγάλο μπουκάλι νερό για να πιούνε και το κατέβασαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ήταν πολύ διψασμένα και φαίνεται δεν έχουν μαζί τους νερό.

Μετά και από αυτή τη στάση κάναμε άλλη μια στην πόλη Rundu για να βάλουμε καύσιμα στο αυτοκίνητο και να ξεκουραστεί ο οδηγός. Κράτησε μισή ώρα η στάση κι εμείς με τη Ντίνα πήγαμε μια βόλτα σε ένα παζάρι για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Οι ντόπιοι όμως δεν μας άφηναν ή μας έλεγαν αν θέλουμε να τραβήξουμε φωτογραφίες πρέπει να πληρώσουμε. Εμείς δεν θέλαμε να το κάνουμε και φύγαμε χωρίς να τραβήξουμε αρκετές φωτογραφίες. Εκεί είδαμε μια γυναίκα αστυνομικό να κρατά μια σφεντόνα. Την κοίταξα καλά καλά και τη ρώτησα αν η σφεντόνα ήταν το όπλο της. Εκείνη χαμογελώντας μου απάντησε καταφατικά. Εντυπωσιακό!

Από το διπλανό σούπερ μάρκετ αγοράσαμε δύο μπουκάλια κρασί, δύο κουτιά μπύρα, ένα μεγάλο μπουκάλι κρύο νερό και λίγα λεμόνια. Έτσι έφαγα σχεδόν όλα τα τελευταία μου λεφτά από τη Ναμίμπια.

Αυτή ήταν η τρίτη και τελευταία στάση που κάναμε και μετά πήραμε όλο το δρόμο για να έρθουμε στο κάμπινγκ και Λοτζ Mahangu, πολύ κοντά στην πόλη Divundu που είναι δίπλα στον ποταμό Οκαβάνγκο. Όσοι μέναμε σε δωμάτια είχαμε και δωρεάν δείπνο δίπλα στο ποτάμι. Είδαμε τα τραπέζια που ετοίμαζαν οι άνθρωποι και ήταν πολύ όμορφα. Επίσης είδα τις τιμές που έχουν τα δωμάτια και το μονόκλινο κοστίζει περίπου 100€ ενώ το δίκλινο κοστίζει γύρω στα 160 με 170, δεν θυμάμαι ακριβώς. Το Λοτζ αυτό βρίσκεται λίγο ανατολικά από την πόλη Divundu, 20 χιλιόμετρα, που είδα ότι έχει 5-6 χιλιάδες κατοίκους.

Μας είπαν ότι την άλλη μέρα θα είχαμε πρωινό στις 07:45 το οποίο θα παίρναμε σε ένα πλοίο, κάνοντας βόλτα στο ποτάμι. Είχε διάφορα μικρά και μεγάλα πλοία. Όταν λέω μεγάλα εννοώ ότι μπορούν να χωρέσουν και 30 ή 40 άτομα. Έχει όμως και μικρά. Το δωμάτιο ήταν σχετικά μικρό και δεν είχε ψυγείο. Το λοτζ ήταν αρκετά παλιό αλλά καλοσυντηρημένο. Η αλήθεια είναι ότι πάντα μας έδιναν τα υποδεέστερα δωμάτια. Αλλά τι να κάνουμε, τα έχουμε συνηθίσει από άλλα ταξίδια. Πάντα παίρνουμε τα χειρότερα δωμάτια όταν πηγαίνουμε σε καλά ξενοδοχεία.

Το βραδινό είχε πολύ καλό φαγητό: ήταν κρέας από ένα ζώο που δε θυμάμαι πώς το λένε, ίσως γκούντου. Είχε και διάφορα σαλατικά. Όμως όλα αυτά ήταν πολύ αλμυρά. Ιδίως ένα κομμάτι παστίτσιο που μας έδωσαν, με αποτέλεσμα να πιούμε σχεδόν όλο το νερό στο δωμάτιο και αρχίσαμε να ανησυχούμε ότι δεν θα μας έφτανε. Και εκείνη την ώρα βαριόμασταν να πάμε έξω να βρούμε άλλο. Νερό συνήθως παίρνουμε από το φίλτρο που έχει το αυτοκίνητο που μας κάνει το ταξίδι. Πολλές φορές επίσης αγοράζουμε από τα σούπερ μάρκετ ή από διάφορα μαγαζιά. Είτε μπουκάλια με 500 γραμμάρια, είτε του ενάμισι λίτρου. Είναι σχετικά ακριβό το νερό. Εάν το πάρεις από κάποιο απομακρυσμένο σημείο, μπορεί να σου έρχεται και 1€ το μπουκάλι του ενάμιση λίτρου, αλλά αν το πάρεις από σουπερ μάρκετ έρχεται γύρω στα 60-70 λεπτά. Και φυσικά πιο πολύ συμφέρει το μπουκάλι 5 λίτρων που μπορεί να κάνει 2-3€ μονάχα. Τέλος πάντων όλα τα πράγματα τα βρίσκεις πολύ φθηνότερα στα σουπερμάρκετ γιατί στα απομακρυσμένα σημεία βρίσκουν ευκαιρία και χρεώνουν περισσότερο. Και στον υπόλοιπο κόσμο συμβαίνει: όταν πας σε ένα μέρος λίγο μακρύτερα από τις πόλεις, χρεώνουν πολύ περισσότερο τα πράγματα.

 

[travelbreak]

Το δρομολόγιο της τελευταίας μου περιγραφής ήταν το εξής:

​

Βόλτες στο ποτάμι και άφιξη στη Μποτσουάνα.

Πρωί και κάθομαι σε μια πλατφόρμα ακριβώς πάνω από τον ποταμό Οκαβάγγο. Η ώρα είναι σχεδόν 7 και είναι υπέροχο να βλέπεις την πράσινη φύση μπροστά σου και το νερό γαλήνια να προχωράει. Βέβαια το τοπίο το ενοχλούν διάφοροι άνθρωποι του προσωπικού που ετοιμάζουν τραπέζια για το πρωινό και τα μικρά πλοία για τη βόλτα που θα κάνουν με τους τουρίστες στο ποτάμι. Όμως αυτό δεν χαλάει τελείως το τοπίο. Ο σκοπός του καθενός που κάθεται εδώ είναι εκτός από την απόλαυση της ήρεμης φύσης να δει και κάποιο ζώο. Όμως δεν ξέρω γιατί, ενώ χθες στην απέναντι όχθη είχε αρκετούς ελέφαντες να τρώνε και να γλείφουν το αλάτι που ήταν σε μικρούς σωρούς, σήμερα φάνηκε μόνο ένας ιπποπόταμος. Αλλά και αυτός πολύ γρήγορα εξαφανίστηκε μέσα στα χόρτα.

Όλα ωραία φαίνονταν και το ταξίδι προχωρούσε με τα προβλήματά του, αλλά τα προβλήματα ευτυχώς δεν ήταν ούτε αξεπέραστα ούτε σημαντικά. Όλα πήγαιναν καλά, αλλά θα μπορούσαν να πάνε και πολύ καλύτερα.

Το ποτάμι είχε πάρα πολύ νερό. Ήταν η περίοδος που στην Αφρική όλα τα ποτάμια έχουν πολύ νερό. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν βλέπαμε πολλούς ιπποπόταμους και κροκόδειλους στο σημείο που βρισκόμασταν: φταίει δηλαδή που ήταν πολύ το νερό και δεν είναι εύκολο γι αυτά τα ζώα να περπατήσουν στα ρηχά. Αυτό είναι μια δικαιολογία που ακούσαμε.

Στις 07:45 πήγαμε στο πλοιάριο το οποίο θα μας έκανε τη βόλτα στο ποτάμι Οκαβάγκο και πάνω στο οποίο θα παίρναμε το πρωινό μας. Στην ώρα τους μαζεύτηκαν όλοι από το group και ξεκινήσαμε την βόλτα πηγαίνοντας αντίθετα με το ρεύμα του ποταμού, γι αυτό και πηγαίναμε πολύ αργά. Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε στη μέση του ποταμού μια ομάδα από ιπποπόταμους, μέσα βέβαια στο νερό, οι οποίοι ουσιαστικά δεν προχωρούσαν με το ρεύμα γιατί είχαν βρει κάποια μικρό νησάκι για να πιαστούν και να μην προχωράνε. Δεν είδαμε πολλά άλλα ζώα, όμως είχαμε ένα πολύ ωραίο και πλούσιο πρωινό. Όσο για τη θέα στο καθαρά αφρικάνικο τοπίο, δεν το συζητώ!

Η βόλτα ήταν καταπληκτική, αν έλειπαν μόνο η γερμανίδες οι οποίες έλεγαν σε μας να κάνουμε ησυχία για να μην ενοχλούμε τα ζώα. Όμως ζώο εκτός απ’ τους ιπποπόταμους δεν υπήρχε. Ή υπήρχε;

Φωλιές πουλιών:

Στις 9:30 επιστρέψαμε στο lodge και περιμέναμε να έρθει το αυτοκίνητο να φορτώσουμε τα πράγματά μας. Καθυστέρησε πολύ μέχρι να ετοιμαστούν εκείνοι που έμεναν σε σκηνές. Πολλές φορές εμείς που μέναμε σε δωμάτια μεταφέραμε τα πράγματα μας εκεί που ήταν οι σκηνές για να τα φορτώσουμε στο αυτοκίνητο. Αυτό γινόταν όταν δεν το ζητούσαμε και το προσωπικό του αυτοκινήτου δεν ενδιαφερόταν για μας που θα κουβαλούσαμε τόσα βάρη μέχρι τα δωμάτια και αντίστροφα. Ευτυχώς όμως τούτο το πρωί είχαμε συμφωνήσει ότι θα τους περιμένουμε στη ρεσεψιόν. Το θέμα είναι ότι τους περιμέναμε σχεδόν μισή ώρα.

Φύγαμε λίγο μετά τις 10:00 από το λοτζ και κατευθυνθήκαμε νότια για να περάσουμε τα σύνορα Ναμίμπια-Μποτσουάνας. Η γραφειοκρατία ήταν ελάχιστη και πολύ σύντομα ήμασταν στην γειτονική χώρα, αφού δεν υπήρχε κανένας άλλος εκείνη την ώρα που να θέλει να περάσει τα σύνορα. Για την Μποτσουάνα δεν χρειάζεται ούτε βίζα, ούτε πληρώνεις κάτι. Μπαίνεις έτσι ως έλληνας χωρίς κανένα θέμα.

Αμέσως μετά άρχιζε ένας σχετικά καλός ασφαλτοστρωμένος δρόμος ο οποίος σύντομα όμως έγινε πολύ μέτριος αφού είχε πολλές λακκούβες. Ο οδηγός μας όπου έβρισκε καλό σημείο έτρεχε περισσότερο από το επιτρεπόμενο όριο, γιατί ήξερε ότι όταν θα συναντούσε κατεστραμμένο οδόστρωμα θα πήγαινε πολύ αργά. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν όταν ήθελε να προσπεράσει κάποιος ή όταν διασταυρωνόταν δύο αυτοκίνητα. Στην άσφαλτο επάνω χωρούσε μόνο το ένα από τα δύο, οπότε ο ένας έπρεπε να υποχωρήσει και να πάει στο χώμα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα κάποια στιγμή να πάθουμε λάστιχο και έπρεπε να σταματήσουμε για να αλλάξουμε όλη τη ρόδα. Ευτυχώς το τρύπιο λάστιχο ήταν στο πίσω μέρος του οχήματος, οπότε εκεί ο άξονας σε κάθε πλευρά είχε από δύο ρόδες. Έτσι δεν είχαμε πρόβλημα με το τρύπιο ελαστικό μέχρι να σταματήσουμε. Περίπου μία ώρα μας πήρε για να αλλάξουμε το λάστιχο και να συνεχίσουμε την πορεία μας.

Λίγο παρακάτω όμως, και ενώ το όριο ταχύτητας ήταν 60 χλμ, ο οδηγός μας πήγαινε με 80 και τον σταμάτησε η τροχαία που είχε κάνει έλεγχο και έτσι του έδωσε ένα πρόστιμο περίπου 60€, απ’ ό,τι κατάλαβα όταν τον ρώτησα. Σε παρόμοιες περιπτώσεις σε άλλα ταξίδια όταν έκανα με γκρουπ, ο κόσμος μάζευε τα χρήματα και τα έδινε στον οδηγό για να μην τα πληρώσει από την τσέπη του. Το ίδιο κάναμε και εμείς δυο μέρες αργότερα με πρωτοβουλία του καναδού Κρις. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή του τα έδωσε, αλλά εμείς δεν μάθαμε κάτι σχετικό. Ίσως το έκανε κάποια ώρα που εμείς ήμασταν αλλού, γιατί όπως είπα δεν πηγαίναμε το μεσημέρι για φαγητό συνήθως και δεν γουστάραμε και πολύ μερικούς από αυτούς.

Να και μια τεράστια φωλιά τερμιτών:

Εκείνη τη μέρα επειδή βιαζόμασταν δεν σταματήσαμε για μεσημεριανό, αλλά είχαν προνοήσει και μας έδωσαν ένα σακουλάκι με ένα σάντουιτς, ένα μήλο και ένα χυμό. Εγώ είχα κρατήσει το μήλο το δικό μου και της Ντίνας για να τα φάω αργότερα, αλλά δυστυχώς όταν περνούσαμε τα σύνορα της Μποτσουάνα μας είπαν ότι ή έπρεπε να τα φάμε ή να πάμε να τα πετάξουμε. Εγώ προτίμησα το δεύτερο, αφού δεν ήταν και τόσο καθαρά για να τα φάω εκείνη την ώρα που δεν είχα τρόπο να τα πλύνω.

Σε κάποια στάση που κάναμε, εγώ μπήκα σε μία τράπεζα και άλλαξα 100€. Η ισοτιμία ήταν ένα ευρώ με 14 δικά τους νομίσματα, που ονομάζονται πούλα.

Κάποια στιγμή φτάσαμε στην πόλη Μαούν, η οποία είναι το κέντρο για να πάει ο κόσμος στο Δέλτα του Οκαβάγκο. Πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο, δεν έμοιαζε με λοτζ, και πήραμε τα δωμάτιά μας για να ξεκουραστούμε. Δυστυχώς δεν είχαμε όπως το προηγούμενο βράδυ φαγητό και πήγαμε και φάγαμε μαζί με τους υπόλοιπους, εκτός από τη Ντίνα φυσικά. Μετά το φαγητό η Ντίνα έμεινε στο δωμάτιο, αλλά εγώ πήγα με μερικούς άλλους να πιούμε μία μπύρα στο μπαρ του ξενοδοχείου. Η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο ακριβή, αφού έκανε περίπου 4 ευρώ. Την πλήρωσα με κάρτα Revolut και είδα ότι η χρέωση ήταν κάθε 1 ευρώ, 15 πούλα και όχι 14 που μου είχε δώσει η τράπεζα. Η Ντίνα έμεινε στο δωμάτιο να ετοιμάσει τα πράγματά της, γιατί την επόμενη μέρα θα πηγαίναμε ένα τριήμερο στο δέλτα του Οκαβάγκο και δεν θα έπρεπε να κρατάμε μαζί μας πολλά, αφού έτσι κι αλλιώς θα ήταν μονάχα για 2 διανυκτερεύσεις.

Εδώ το όχημα μέσα στο λοτζ και δίπλα μερικές σκηνές:

Και η πισίνα που έκανε μπάνιο ο κόσμος:

Η διαδρομή της σημερινής μέρας φαίνεται στον επόμενο χάρτη:

Σιγά σιγά έκανα και τα βίντεο του ταξιδιού. Για όσους ενδιαφέρονται στο επόμενο φαίνονται τα μέρη των δύο ημερών που περιέγραψα αυτή τη φορά και την προηγούμενη:

 

[travelbreak]

Στο Δέλτα του Οκαβάνγκο, με αεροπλάνο.

Η σημερινή μέρα αναμενόταν πολύ ενδιαφέρουσα. Θα πηγαίναμε στο περίφημο Δέλτα του ποταμού Οκαβάνγκο. Ήταν ένα από τα βασικότερα highlights του ταξιδιού μας στην Αφρική.

Δυστυχώς δεν είχαμε πρωινό στο ξενοδοχείο αλλά με τους Νόμαντς. Πάλι καλά που βρήκα εκεί λίγο γιαούρτι με δημητριακά και έφαγα.

Χωρίς να βιαζόμαστε ιδιαίτερα φύγαμε από το ξενοδοχείο έχοντας βάλει τα μπαγάζια μας στα κουτιά του αυτοκινήτου και πήραμε μαζί μας μόνο εκείνα που θα χρειαζόμασταν στο Δέλτα του Οκαβάγκο που θα πηγαίναμε για το τριήμερο. Φύγαμε όλοι μαζί με το αυτοκίνητο και πήγαμε στο γραφείο που θα μας έκανε την αεροπορική εκδρομή πάνω από το Δέλτα. Η τιμή ήταν 145 δολάρια Αμερικής. Εγώ θεώρησα ότι θα μας ερχόταν κατά περίπου 10% φθηνότερα εάν έβγαζα χρήματα από ένα atm με κάρτα και αυτό έκανα, οπότε πλήρωσα με ντόπια νομίσματα και μου ήρθε περίπου 125€ για το κάθε άτομο η πτήση.

Καμιά φορά αυτές οι πτήσεις έχουν μεγάλη αναμονή, γιατί δεν υπάρχουν πολλά αεροπλάνα διαθέσιμα. Όμως ο Φεβρουάριος είναι εποχή χωρίς πολλούς τουρίστες, και φύγαμε αμέσως με τα πόδια για το διπλανό αεροδρόμιο του Μαούν για την πτήση μας. Από τα 16 άτομα που ήμασταν στο γκρουπ θα πετούσαμε οι 14, αφού η Ιταλίδα και η Αμερικανίδα δεν θα ερχόταν μαζί μας. Μπήκαμε σε 2 μικρά αεροπλανάκια τσέσνα, από 7 άτομα στο κάθε ένα και ξεκινήσαμε την πτήση των 45 λεπτών. Καθόμασταν ο ένας δεξιά και ο άλλος αριστερά. Ούτε που κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασαν αυτά τα 45 λεπτά.

Περίμενα να δω κάτι καταπληκτικό και λόγω αυτής της αναμονής πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα. Το καταπληκτικό δεν ήρθε όμως. Σίγουρα ήταν πολύ όμορφα αλλά περίμενα κάτι πολύ ιδιαίτερο. Από κάτω βλέπαμε τα μικρά ποταμάκια στα οποία είχε διασπαστεί ο ποταμός Οκαβάγκο, τα οποία όμως έμοιαζαν πιο πολύ με λίμνες. Επίσης βλέπαμε από ψηλά, περίπου στα 150 μέτρα που ήμασταν, μόνο μεγάλα ζώα. Γι’ αυτό και πιο πολύ είδαμε ελέφαντες.

Όμως η ταχύτητα που πήγαινε το αεροπλάνο δεν μας επέτρεπε να απολαύσουμε για πολλά δευτερόλεπτα το θέαμα. Σύμφωνα με τον Γιάννη δεν άξιζε αυτά τα χρήματα η πτήση, αλλά εγώ νομίζω ότι καλά κάναμε και πήγαμε. Αν δεν το κάναμε δεν θα ξέραμε τι είχαμε χάσει. Πάντως ήταν κάτι ξεχωριστώ στο ταξίδι μας. Εκ των υστέρων, βλέποντας τώρα τις φωτογραφίες, θεωρώ ότι ήταν καταπληκτική η πτήση. Οι εικόνες που είδαμε από ψηλά δεν υπάρχουν!

Όταν τελείωσε η πτήση είχαμε σχεδόν μία ώρα καιρό για να κάνουμε κάποια βόλτα, αφού το ραντεβού με τα jeep που θα μας πήγαιναν το τριήμερο στο Δέλτα ήταν στις 11:00 στο ξενοδοχείο που μέναμε, που δεν ήταν πολύ μακριά από εκεί. Προσπαθήσαμε να δούμε μήπως αγοράσουμε κάποιο σουβενίρ, αλλά τα μαγαζιά που ήταν εκεί για τους τουρίστες είχαν απαγορευτικές τιμές. Ενώ οι υπόλοιποι από το γκρουπ κάθισαν σε ένα μαγαζί για καφέ ή μπύρα, εμείς προτιμήσαμε να πάμε μία βόλτα σε κάποια μαγαζιά που είχαμε δει λίγο πιο κάτω στον κεντρικό δρόμο, που πιο πολύ απευθύνονταν σε ντόπιους. Μπήκαμε στο πρώτο που συναντήσαμε, αλλά εκεί είχε περισσότερο μεταλλικά χειροποίητα αντικείμενα, που βέβαια ήταν διακοσμητικά. Ευτυχώς είχε μερικές ξύλινες μάσκες και μία που μας άρεσε την πήραμε, αφού κάναμε τα κατάλληλα παζάρια: δώσαμε 20 ευρώ. Μας την τύλιξε πολύ καλά και επιστρέψαμε να βρούμε τους υπόλοιπους για να φύγουμε για το ξενοδοχείο.

Εκεί επιβιβαστήκαμε στα 2 jeep με τα λιγοστά πράγματα που είχε μαζί του ο καθένας και ξεκινήσαμε την πορεία μας για να πάμε στο λότζ που θα μέναμε δύο βραδιές και βρισκόταν στο χωριό Kwai. Στο δρόμο βέβαια κάναμε και safari. Δηλαδή οι οδηγοί έψαχναν να βρουν διάφορα ζώα. Από το πρακτορείο μας συνόδευε μόνο η μαγείρισσα, ως τουρίστρια και εκείνη. Στην αρχή νομίζαμε ότι θα μας μαγείρευε εκείνη και όλοι οι άλλοι έκαναν τρελή χαρά. Εκτός φυσικά από εμάς τους τρεις. Πάντα αντιδραστικοί αυτοί οι Έλληνες! Ευτυχώς ήρθε μόνο για βόλτα.
Ο οδηγός μας:

Και όποιος έχει διάθεση βλέπει και το βίντεο:

 

[maratha]

Στο Δέλτα του Οκαβάνγκο, με αεροπλάνο.

Η σημερινή μέρα αναμενόταν πολύ ενδιαφέρουσα. Θα πηγαίναμε στο περίφημο Δέλτα του ποταμού Οκαβάνγκο. Ήταν ένα από τα βασικότερα highlights του ταξιδιού μας στην Αφρική.

Δυστυχώς δεν είχαμε πρωινό στο ξενοδοχείο αλλά με τους Νόμαντς. Πάλι καλά που βρήκα εκεί λίγο γιαούρτι με δημητριακά και έφαγα.

Χωρίς να βιαζόμαστε ιδιαίτερα φύγαμε από το ξενοδοχείο έχοντας βάλει τα μπαγάζια μας στα κουτιά του αυτοκινήτου και πήραμε μαζί μας μόνο εκείνα που θα χρειαζόμασταν στο Δέλτα του Οκαβάγκο που θα πηγαίναμε για το τριήμερο. Φύγαμε όλοι μαζί με το αυτοκίνητο και πήγαμε στο γραφείο που θα μας έκανε την αεροπορική εκδρομή πάνω από το Δέλτα. Η τιμή ήταν 145 δολάρια Αμερικής. Εγώ θεώρησα ότι θα μας ερχόταν κατά περίπου 10% φθηνότερα εάν έβγαζα χρήματα από ένα atm με κάρτα και αυτό έκανα, οπότε πλήρωσα με ντόπια νομίσματα και μου ήρθε περίπου 125€ για το κάθε άτομο η πτήση.
View attachment 459058 View attachment 459059
Καμιά φορά αυτές οι πτήσεις έχουν μεγάλη αναμονή, γιατί δεν υπάρχουν πολλά αεροπλάνα διαθέσιμα. Όμως ο Φεβρουάριος είναι εποχή χωρίς πολλούς τουρίστες, και φύγαμε αμέσως με τα πόδια για το διπλανό αεροδρόμιο του Μαούν για την πτήση μας. Από τα 16 άτομα που ήμασταν στο γκρουπ θα πετούσαμε οι 14, αφού η Ιταλίδα και η Αμερικανίδα δεν θα ερχόταν μαζί μας. Μπήκαμε σε 2 μικρά αεροπλανάκια τσέσνα, από 7 άτομα στο κάθε ένα και ξεκινήσαμε την πτήση των 45 λεπτών. Καθόμασταν ο ένας δεξιά και ο άλλος αριστερά. Ούτε που κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασαν αυτά τα 45 λεπτά.
View attachment 459060 View attachment 459061 View attachment 459062

Περίμενα να δω κάτι καταπληκτικό και λόγω αυτής της αναμονής πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα. Το καταπληκτικό δεν ήρθε όμως. Σίγουρα ήταν πολύ όμορφα αλλά περίμενα κάτι πολύ ιδιαίτερο. Από κάτω βλέπαμε τα μικρά ποταμάκια στα οποία είχε διασπαστεί ο ποταμός Οκαβάγκο, τα οποία όμως έμοιαζαν πιο πολύ με λίμνες. Επίσης βλέπαμε από ψηλά, περίπου στα 150 μέτρα που ήμασταν, μόνο μεγάλα ζώα. Γι’ αυτό και πιο πολύ είδαμε ελέφαντες.
View attachment 459063 View attachment 459064 View attachment 459065 View attachment 459066 View attachment 459067 View attachment 459068

Όμως η ταχύτητα που πήγαινε το αεροπλάνο δεν μας επέτρεπε να απολαύσουμε για πολλά δευτερόλεπτα το θέαμα. Σύμφωνα με τον Γιάννη δεν άξιζε αυτά τα χρήματα η πτήση, αλλά εγώ νομίζω ότι καλά κάναμε και πήγαμε. Αν δεν το κάναμε δεν θα ξέραμε τι είχαμε χάσει. Πάντως ήταν κάτι ξεχωριστώ στο ταξίδι μας. Εκ των υστέρων, βλέποντας τώρα τις φωτογραφίες, θεωρώ ότι ήταν καταπληκτική η πτήση. Οι εικόνες που είδαμε από ψηλά δεν υπάρχουν!
View attachment 459069 View attachment 459070 View attachment 459071 View attachment 459072
Όταν τελείωσε η πτήση είχαμε σχεδόν μία ώρα καιρό για να κάνουμε κάποια βόλτα, αφού το ραντεβού με τα jeep που θα μας πήγαιναν το τριήμερο στο Δέλτα ήταν στις 11:00 στο ξενοδοχείο που μέναμε, που δεν ήταν πολύ μακριά από εκεί. Προσπαθήσαμε να δούμε μήπως αγοράσουμε κάποιο σουβενίρ, αλλά τα μαγαζιά που ήταν εκεί για τους τουρίστες είχαν απαγορευτικές τιμές. Ενώ οι υπόλοιποι από το γκρουπ κάθισαν σε ένα μαγαζί για καφέ ή μπύρα, εμείς προτιμήσαμε να πάμε μία βόλτα σε κάποια μαγαζιά που είχαμε δει λίγο πιο κάτω στον κεντρικό δρόμο, που πιο πολύ απευθύνονταν σε ντόπιους. Μπήκαμε στο πρώτο που συναντήσαμε, αλλά εκεί είχε περισσότερο μεταλλικά χειροποίητα αντικείμενα, που βέβαια ήταν διακοσμητικά. Ευτυχώς είχε μερικές ξύλινες μάσκες και μία που μας άρεσε την πήραμε, αφού κάναμε τα κατάλληλα παζάρια: δώσαμε 20 ευρώ. Μας την τύλιξε πολύ καλά και επιστρέψαμε να βρούμε τους υπόλοιπους για να φύγουμε για το ξενοδοχείο.
View attachment 459073
Εκεί επιβιβαστήκαμε στα 2 jeep με τα λιγοστά πράγματα που είχε μαζί του ο καθένας και ξεκινήσαμε την πορεία μας για να πάμε στο λότζ που θα μέναμε δύο βραδιές και βρισκόταν στο χωριό Kwai. Στο δρόμο βέβαια κάναμε και safari. Δηλαδή οι οδηγοί έψαχναν να βρουν διάφορα ζώα. Από το πρακτορείο μας συνόδευε μόνο η μαγείρισσα, ως τουρίστρια και εκείνη. Στην αρχή νομίζαμε ότι θα μας μαγείρευε εκείνη και όλοι οι άλλοι έκαναν τρελή χαρά. Εκτός φυσικά από εμάς τους τρεις. Πάντα αντιδραστικοί αυτοί οι Έλληνες! Ευτυχώς ήρθε μόνο για βόλτα.
Ο οδηγός μας:
View attachment 459074 View attachment 459075 View attachment 459076 View attachment 459077

Και όποιος έχει διάθεση βλέπει και το βίντεο:

Πολύ ωραίο το βίντεο , όμορφες μοναδικές εικόνες κ η μουσική ολα τα λεφτά , μπράβο σας !!! Ευχαριστούμε πολύ για τις όμορφες ιστορίες που μοιράζεστε μαζί μας σε αυτά τα απίθανα μέρη !!!