Κούβα Στη χώρα όπου είχε σταματήσει ο χρόνος

[alma]

Αναρωτηθήκαμε τι άλλο μπορεί να μας συμβεί και αν ήταν τελικά πιο «σώφρον» να είχαμε μείνει στο ξενοδοχείο μεγαθήριο του Βαραδέρο και να διασκεδάζαμε με κάτι σόου με χορευτές και χορεύτριες ντυμένους κιτς;καρναβαλι;

Πάντως τα σόου που διαφήμιζαν στο ξενοδοχείο μας στο Βαραδέρο, μας θύμιζαν αντίστοιχα της Βραζιλίας,από τα οποία θέλαμε να ξεφύγουμε πάση θυσία.

Το μαυροντυμένο άτομο με το φακό (που ήταν σεκιούριτι ενός ξενοδοχείου τελικά) ήρθε προς το μέρος μας ρωτώντας που ακριβώς πηγαίνουμε και οι δύο από μας που ξέραμε ισπανικά αναλάβαμε να εξηγήσουμε από πιο ξενοδοχείο ξεκινήσαμε και που θέλαμε να πάμε. Μάλιστα ρωτήσαμε αν είναι επικίνδυνο και μας διαβεβαίωσε πως όχι, καθώς σε όλη την παραλία υπάρχουν κάμερες για την ασφάλεια των πελατών των ξενοδοχείων. Μας έδειξε προς τα που να πάμε και το περπάτημα στο απόλυτο σκοτάδι συνεχίστηκε, ενώ η θάλασσα έβγαζε αφρούς και ο αέρας λυσσομανούσε . Καλέ μήπως να είχαμε μείνει να τρώγαμε σαν γουρούνια στον στολισμένο μπουφέ του ξενοδοχείου μας;

 

[alma]

Συνεχίσαμε την σκοτεινή και μετ’εμποδίων διαδρομή μας, ανάμεσα σε αλυσίδες που έδεναν τις ξαπλώστρες και στις οποίες άνετα σκόνταφτες ακόμα και αν κοίταζες συνέχεια κάτω και σε κομμάτια από τους φοίνικες που ο αέρας είχε πετάξει στην αμμουδιά, ως πρόσθετα εμπόδια. Και κάποια στιγμή τα φώτα της εντυπωσιακής Mansion Xanadu, άρχισαν να φαίνονται πιο κοντά μας. Επιτέλους πλησιάζαμε λοιπόν….



Η πρώην έπαυλη Du Pont ή Mansion Xanadu , όπως είναι σήμερα γνωστή ήταν κοντά μας… Ξέραμε ότι σαφώς δεν θα φάμε στο πανάκριβο εστιατόριο της αλλά και μόνο μια επίσκεψη στην καφετέρια με τη φοβερή θέα, καθώς και το πολυτελές εσωτερικό της, θα ήταν μια ευχάριστη εμπειρία. Μπήκαμε λοιπόν ανορθόδοξα, από τη θάλασσα αντί για την κύρια είσοδο και…..μια τραγελαφική εικόνα παρουσιάστηκε.

Οι πρώτοι που μας αντίκρισαν ήταν μια παρέα ντυμένοι με πανάκριβα ρούχα, οι γυναίκες με μεγάλα κοσμήματα και τακούνια και όλοι με ύφος. Έτρωγαν φυσικά στο ακριβό εστιατόριο. Εμείς δε, έξι Έλληνες αναμαλλιασμένοι από τον αέρα, με τα τζινάκια μας και λαχανιασμένοι, κατευθυνθήκαμε προς την καφετέρια, μπαίνοντας στο μικρό ασανσέρ της έπαυλης που πήγαινε τόσο αργά σαν να είχε να συντηρηθεί κανέναν αιώνα από τότε δηλαδή που κατασκευάστηκε.



Μέσα το κτίριο ήταν πραγματικά πολυτελές με ακριβά έπιπλα και αντικείμενα που μαρτυρούσαν την αίγλη των προηγούμενων ιδιοκτητών.

Αφού ήπιαμε τα κοκτέιλ μας απολαμβάνοντας την θέα, περιμέναμε κανένα τέταρτο τα ασανσέρ που δεν ήρθε και ο υπάλληλος μας συμβούλευσε ότι θα ήταν ασφαλέστερο να κατέβουμε με τα πόδια όπως και κάναμε. Άλλωστε είπαμε θύμιζε τα ασανσέρ στις παλιές ελληνικές ασπρόμαυρες ταινίες. Επιστρέψαμε πάλι δια θαλάσσης ή μάλλον δια παραλίας στο ξενοδοχείο μας, κατάκοποι και έχοντας να ξυπνήσουμε νωρίς για την εκδρομή της άλλης μέρας. Ε, τόσο γνωστές παραλίες να μη γνωρίσουμε και την πουδρένια άμμο των cayos της Κούβας;

 

[alma]

Με το που μπήκαμε στο καταμαράν καταλάβαμε ότι όσα είχαμε ακούσει για τον καπετάνιο ήταν λίγα μπροστά στην πραγματικότητα. Ο άνθρωπος ήταν τρέλα, η χαρά της ζωής και με ένα χαμόγελο που έμοιαζε να μην φεύγει ποτέ από το πρόσωπο του. Πρώτα ρώτησε πόσοι μιλούν ισπανικά, πόσοι αγγλικά και πόσοι γαλλικά και (προσπάθησε να ) πει σε τρεις γλώσσες τις οδηγίες. Αφού είπε τα κλασσικά, όπως σε πόσες ώρες θα φτάσουμε, πόσο θα μείνουμε στο cayo blanco κλπ, ειδοποίησε πως θα βάλει μουσική και όποιος δεν χορεύει θα........ τον πετάει στη θάλασσα……


Έβαλε λοιπόν στο τέρμα ποπ μπιτάκια και ξεκινήσαμε…..

 

[alma]

Οι Καναδοί που πλειοψηφούσαν στην κρουαζιέρα, βρίσκονταν συνέχεια στο μπαρ και έπιναν. Τι ακριβώς τους πότιζαν δεν ξέρω, αλλά μετά από λίγο τραγουδούσαν (ούρλιαζαν) τα μπιτάκια της Katy Perry, της Rihanna και όχι μόνο, πιο δυνατά και με περισσότερο ενθουσιασμό από ότι οι ίδιες στη συναυλία τους….



Στο μεταξύ εμείς ενθουσιασμένοι που γνωρίσαμε άλλους Λατίνους στο ταξίδι, αρχίσαμε την συζήτηση με μια παρέα από Χιλιανές, οι οποίες πρόθυμες να συζητήσουν τα πάντα, κοινωνικές και φιλικές (όπως οι Λατίνοι γενικά-αγαπάμε λέμε), άρχισαν να μιλούν μαζί μας για τα πάντα. Πώς και γιατί μιλάμε τόσο καλά ισπανικά, πότε πρωτο ήρθαν στην Ευρώπη, πόσο τους άρεσε η Ρώμη, πόσο θέλουν να δουν τα ελληνικά νησιά, πόσο αγαπούν το Μπουένος Άιρες και πόσο ασφαλές τους φαίνεται (να ορίστε δεν είμαι η μόνη που αισθάνεται το ίδιο), πόσο ωραίο είναι να είσαι στο Μπουένος και να περπατάς στη Boca όλη μέρα ακόμα και το βράδυ (αααα αυτές είναι χειρότερες από μένα). Τελικά μας είπαν ότι η Κούβα δεν τους άρεσε και δεν θα ξαναέρθουν και εκεί άρχισα να διαφωνώ αλλά δεν βαριέσαι γούστα είναι αυτά.

Έφτασε η ώρα λοιπόν να σταματήσουμε για το σόου με τα δελφίνια, πριν πάμε στο cayo blanco. Αυτά τα συμπαθέστατα θαλάσσια θηλαστικά είναι από τα πιο γλυκά του ζωικού βασιλείου. Ειδικά όταν μας έδωσαν το φιλάκι ήταν υπέροχο. Για να πω βέβαια την αλήθεια, τα λυπήθηκα που έκαναν τόσες γύρες και σόου για να πάρουν ως αμοιβή το ψαράκι που τελικά τους έδινε ο εκπαιδευτής.

 

[alma]

Σαλπάραμε με τον τρελό και αγαπημένο καπετάνιο μας για το νησάκι μας. Αν και η Κούβα είναι ένας προορισμός που έχει να προσφέρει κυρίως αρχιτεκτονική, ιστορία και μοναδικό τρόπο ζωής, οι παραλίες της δεν είναι άγνωστες σε πληθώρα επισκεπτών ανά τον κόσμο που τις τιμούν συχνά.


Και πλησιάζοντας στο νησάκι μας ουρλιαχτά, γέλια και χαρές γέμισαν το πλεούμενο. Και το παράδοξο είναι όχι μόνο από Καναδούς, Χιλιανούς κλπ αλλά και από Έλληνες που οι παραλίες δεν τους λείπουν. Γιατί τι πιο ωραίο από το να είσαι στις αρχές του Ιανουαρίου και ενώ το ελληνικό καλοκαίρι φαντάζει απελπιστικά μακριά να φτάνεις σε ένα μέρος με πουδρένια άμμο, φοίνικες, beachbarκαι εστιατόριο με αστακούς κάθε είδους ποτά και χυμούς από εξωτικά φρούτα. Μήπως να αφιερώναμε τη συνέχεια στους παραλιολάγνους;



Πλησιάζοντας προς το νησάκι

Φτάσαμεεε

Έρχεται συνέχεια με πολύ παραλιοκατάσταση κι όποιος αντέξει….

 

[alma]

Στο Cayo Blanco λοιπόν ακούγονται δίπλα μας και ελληνικές φωνές, ανάμεσα σε όλες τις άλλες γλώσσες του κόσμου. Και δεν ήταν αυτών που συνταξιδεύαμε αλλά άλλων…. Μία οικογένεια που έρχεται στην Κούβα 10 συνεχόμενα χρόνια, μένουν σε casasκαι την ξέρουν απ’έξω και ανακατωτά. Άλλοι πάλι Έλληνες ομογενείς από Καναδά που επίσης έρχονται στην Κούβα συχνά. Αφού ανταλλάσουμε λίγες κουβέντες με όλους αποφασίζουμε να μπούμε να δούμε την θάλασσα….


Αλλά για μια στιγμή….οι συνταξιδιώτες μας που μπήκαν πρώτοι δεν φαίνονται ενθουσιασμένοι. Όσο και να προχωράνε το νερό δεν τους φτάνει ούτε στη μέση. Για παιδάκια βέβαια ιδανική κατάσταση, για αυτό και τόσες οικογένειες στο νησί. Μπαίνουμε και οι υπόλοιποι. Το νερό είναι εκτός από ρηχό και θολό, καμία σχέση με τα διαυγή νερά που έχουμε συνηθίσει και καλομάθει σε πολλά ελληνικά νησιά. Χαιρόμαστε βέβαια που είναι Ιανουάριος και κάνουμε μπάνιο στην θάλασσα. Αλλά δεν μας ενθουσιάζει και βγαίνουμε να απολαύσουμε την παραλία. Εκεί μιλάμε για σαφώς καλύτερη κατάσταση. Φοίνικες , ωραία πουδρένια άμμος και ένα εστιατόριο με αστακούς όπου τρως του σκασμού. Άσε τους εξωτικούς χυμούς…Εν ολίγοις, μια χαρά περνάς στην παραλία εκτός θάλασσας.

Και φτάνει η ώρα του αποχαιρετισμού. Φεύγουμε από το νησί και επιστρέφουμε στο Βαραδέρο για να περάσουμε το τελευταίο μας βράδυ στην Κούβα.


Ταΐζοντας τους γλάρους στην επιστροφή..

Το γιγαντιαίο ξενοδοχείο δεν το είδαμε πολύ μια και όλη μέρα λείπαμε στο cayo. Μέσα, τα γνωστά μας κακόγουστα σόου παρόμοια με της Βραζιλίας που είχαμε πει ότι δεν θέλαμε να ξαναδούμε…Ξεγλιστράμε στο σκοτάδι και βγαίνουμε στους απέραντους κήπους. Σχεδόν απόλυτη ησυχία. Η βραδυά είναι γλυκιά και ακούγεται μόνο ο παφλασμός των κυμάτων της θάλασσας που είναι δίπλα. Βρίσκουμε ένα τραπέζι και δυο καρεκλιτσες με θέα τη θάλασσα. Μέσα γίνεται ο κακός χαμός ενώ έξω η γαλήνη του νησιού της επανάστασης γίνεται αντιληπτή ακόμα και στο πολύβουο Βαραδέρο. Με θέα τη θάλασσα, τους φοίνικες και τους ήχους των κυμάτων περνάμε την τελευταία νύχτα πριν την επιστροφή στην πατρίδα

 

[KIKI]

σε ευχαριστουμε για την ιστορια σου και τις υπεροχες φωτο .

 

[alma]

σε ευχαριστουμε για την ιστορια σου και τις υπεροχες φωτο .

Και εγώ ευχαριστώ όσους με διαβάζετε.
Ακολουθεί ένα κεφάλαιο με γενικές εντυπώσεις για τη χώρα.

Υ.Γ. Κική είσαι τυχερή που έχεις πάει τόσες φορές Κούβα.

Μακάρι να τα καταφέρω κι εγώ να ξαναπάω κάποτε...

 

[alma]

ΓΕΝΙΚΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ


Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα σε αφήνει αδιάφορο η χώρα. Η πλειοψηφία των επισκεπτών που ξέρω ενθουσιάστηκε, κάποιοι λίγοι απογοητεύτηκαν, αλλά κανείς δεν άκουσα να μείνει αδιάφορος. Πάμε λοιπόν πρώτα σε όσα λένε όσοι απογοητεύτηκαν από τη χώρα.



«Δεν έχει καλή κουζίνα και δεν φάγαμε τίποτα το ιδιαίτερο»

Ναι νομίζω ισχύει. Στην Κούβα δεν πας για να φας. Ας πούμε δεν είναι το δυνατό της σημείο.



«Είχα ακούσει ότι οι Κουβανοί είναι αυθεντικοί, φιλικοί κλπ.Νομίζω ότι τελικά, κυρίως να βγάλουν λεφτά από τον επισκέπτη τους ενδιαφέρει και όλο τιπ ζητούν».


Ισχύει εν μέρει, δεδομένου ότι ένα μέρος τους συμπεριφέρεται ακριβώς έτσι, αλλά υπάρχουν και αυθεντικότατοι άνθρωποι που θα θελήσουν να γνωρίσουν πραγματικά τον επισκέπτη, τις συνήθειες του κλπ.



«Εχει φτώχεια»

Εδώ το παράδοξο είναι ότι λίγοι είναι αυτοί που το λένε ενώ έχουν πάει στη χώρα. Συνήθως το λένε όσοι ΔΕΝ έχουν πάει, ως δικαιολογία για να σε προτρέψουν να μην πας. Πρώτα από όλα, η χώρα δεν έχει άστεγους, πεινασμένους και ανισότητες που βλέπεις σε άλλες λατινοαμερικάνικες χώρες(π.χ. Παραγουάη, Βραζιλία κλπ). Δεύτερον, φτώχεια έχει και η Ευρώπη, συν τους άστεγους και τους πεινασμένους.


«Είχα ακούσει ότι σαν λαός είναι πολύ ωραίοι και τελικά είναι μύθος»

Γούστα είναι αυτά. Γενικά συμφωνώ ότι αλλιώς τα έλεγαν οι φήμες, αλλιώς τα είδαμε.


«Αρκετοί δεν μιλούσαν αγγλικά και δεν μπορούσα να συνεννοηθώ».

Εδώ δεν μπορώ να βοηθήσω πολύ γιατί εμείς μιλούσαμε ισπανικά. Αλλά άκουσα αρκετούς Κουβανούς να μιλούν αγγλικά.



Και πάμε στα θετικά. Εμένα η χώρα μου άρεσε πολύ. Έχει απίστευτη ζωντάνια. Χρώμα παντού. Όχι μόνο στα κτίρια αλλά και στα απίστευτα έργα τέχνης που μπορείς να βρεις στην Αβάνα και στο Τρινιδάδ, σε καλές τιμές και συνήθως δέχονται και παζάρι.


Αρχιτεκτονικά η Αβάνα,το Τρινιδάδ, το Σιενφουέγος είναι απίστευτα. Και τα σπίτια μέσα. Πας για φαγητό σε ένα σπίτι που έχει μετατραπεί σε εστιατόριο και μέσα βλέπεις σχεδόν όλη την ιστορία της χώρας. Κάποια ήταν αποικιακές επαύλεις που έμεναν ισπανοί ευγενείς, με τις αυθεντικές αντίκες και έπιπλα αιώνων να συμβιώνουν αρμονικά με το σήμερα.


Έτσι συμβιώνουν μαζί τους και τα αυτοκίνητα που μπαίνεις μέσα και γίνεσαι πρωταγωνιστής σε ταινία εποχής.


Οι άνθρωποι έχουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο και χαίρεσαι να συζητάς μαζί τους. Υψηλό και γνωστό σε όλους είναι και το επίπεδο υγείας της χώρας.


Η χώρα προσφέρει κάτι το διαφορετικό. Αν και δεν έχει την εντυπωσιακή φύση άλλων λατινοαμερικάνικων χωρών, λόγου πολιτικού συστήματος και τρόπου ζωής παραμένει μοναδική και προσφέρει διαφορετικά πράγματα(Όλα όσα είπαμε. Κτίρια, αυτοκίνητα, όλα ένα ταξίδι στο χρόνο).


Όσο για την ασφάλεια; Εκεί τι να πεις; Η ασφαλέστερη χώρα που έχω επισκεφτεί. Και δεν μιλάμε μόνο για τα δεδομένα της Λατινικής Αμερικής που δεν φημίζεται για την ασφάλεια της. Ένιωσα πολύ ασφαλέστερα και από ότι στην Ευρώπη, όπου πολλές περιοχές το βράδυ είναι απλησίαστες. Στην Κούβα πάλι νιώθεις ασφαλής σε κάθε σκοτεινό σοκάκι ακόμα και αργά το βράδυ.


Αυτά λοιπόν από έναν διαφορετικό προορισμό. Και αν μικροί διαβάζοντας κόμιξ, διαβάζατε για χρονομηχανές και ταξίδια στο χρόνο και πιστεύατε πως είναι απίθανο αυτό, ένα σας λέω: «Πηγαίνετε Κούβα όσο γρηγορότερα μπορείτε».

 

[katkats]

Ευχαριστούμε για την ιστορία! Περιγραφή και φωτογραφίες με γυρίσανε για λίγο πίσω... (στο Trinidad μέναμε και στο ίδιο ξενοδοχείο).
Συμφωνώ σχεδόν με όλα όσα αναφέρεις στο τελευταίο κομμάτι. Ένας δικός μου μύθος που καταρρίφθηκε στην Κούβα είναι ότι πρόκειται για οικονομικό προορισμό (χώρια τα εισιτήρια). Μέγα λάθος: τα CUC φεύγανε και φεύγανε συνεχώς...

 

[alma]

Συμφωνώ σχεδόν με όλα όσα αναφέρεις στο τελευταίο κομμάτι. Ένας δικός μου μύθος που καταρρίφθηκε στην Κούβα είναι ότι πρόκειται για οικονομικό προορισμό (χώρια τα εισιτήρια). Μέγα λάθος: τα CUC φεύγανε και φεύγανε συνεχώς...

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ένας φτηνός προορισμός για τους Έλληνες. Προσωπικά επειδή τα χρήματα για το ταξίδι μας τα είχαν κάνει συγγενείς ως γαμήλιο δώρο(που αργήσαμε λίγα χρόνια να πάμε βέβαια, αλλά κάλλιο αργά....) είμαστε λίγο πιο χαλαροί και ειδικά στην αρχή δίναμε παντού όπου ζητούσαν(π.χ. σε ζητιάνους). Το φαγητό δεν είναι φτηνό ειδικά για ότι προσφέρει. Αυτό που μου φάνηκε σε σχετικά καλή τιμή(μετά το απαραίτητο παζάρι) ήταν οι πίνακες στο Mercado San Jose, στο Τρινιδάδ δεν είχαμε και χρόνο για παζάρι....Και πάλι ξέρω ότι και στην Ελλάδα της κρίσης βρίσκεις τέτοιες τιμές, άρα φτηνά κι εκεί δεν ήταν.....


Μάλιστα γνωστοί μας ρωτούσαν πόσα δώσαμε και τους φαίνονταν πολλά για Κούβα. Είδες τι κάνει ο μύθος της φτηνής χώρας;

 

[KIKI]

Φτηνη δεν ειναι η Κουβα , αλλά σε σχεση με αλλα νησια στη Καραιβικη νομιζω ειναι φτηνοτερη .Και εμεις παμε σαν τουριστες , αλλά οι ντοπιοι πως τα βγαζουν πέρα με τους μισθους πείνας ; Μιλαμε για φοβερη ακριβεια στα πάντα , 1 λιτρο γάλα 2.40 δολλαρια !!!