Την επόμενη εβδομάδα αναχωρούμε κι εμείς με τη σειρά μας, για 14 μέρες εκεί "που σταμάτησε ο χρόνος".. Μέχρι τότε να έχω μάθει κι άλλα της τελευταίας στιγμής, έτσι;; Αν και με τόσες ιστορίες, πληροφορίες και εμπειρίες που διάβασα, καταλαβαίνω ότι μόλις πατήσω το πόδι μου εκεί θα είναι το κάτι άλλο..
Περιμένω κι εγώ τη συνέχεια, είναι από τις χώρες που με ενδιαφέρουν αν και δε με βλέπω σύντομα να ταξιδεύω τόσο μακριά ξανά. Π)ολύ ωραίες οι φωτογραφίες σου.
Άλλη μια μέρα ξεκίνησε και η Αβάνα ήταν έτοιμη να μας αποκαλύψει και άλλες γοητευτικές πλευρές της…. πήραμε ένα ταξί και συμφωνήσαμε να μας πάει σε ένα άλλο ενδιαφέρον κομμάτι της πόλης...στην πλευρά όπου βρίσκεται το άγαλμα του Χριστού, το φρούριο με την απίστευτη θέα και όχι μόνο...πάμε λοιπόν....
Στην περιοχή μπορείς να φτάσεις με φέρρυ ή με αυτοκίνητο μέσω του τούνελ....
Το τεράστιο άγαλμα του Χριστού στη Βραζιλία, το γνωρίζουν όλοι αλλά το άγαλμα του Χριστού στην Αβάνα το γνωρίζουν λιγότεροι. Είναι μεγάλο και επιβλητικό, φτιαγμένο από μάρμαρο, ενώ τοποθετήθηκε εκεί όπου βρίσκεται λίγο πριν την επανάσταση.
Η θέα είναι απίστευτη από το σημείο και αγναντεύοντας την θάλασσα και τα κτίρια της Αβάνας από ψηλά, αισθάνθηκα ενωμένη και ταυτόχρονα αποκομμένη από την ιδιαίτερη αυτή πόλη με την ενδιαφέρουσα ιστορία…
Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται ένα κτίριο όπου έμεινε για λίγο διάστημα ο Τσε Γκεβάρα…
Κατευθυνθήκαμε προς το φρούριο “el morro” , ενώ κατά τη διαδρομή μας, περάσαμε από την περιοχή όπου εκτίθεται σοβιετικός οπλισμός, πύραυλοι κλπ…δεν σταματήσαμε αλλά βγάλαμε φωτογραφίες μέσα από το ταξί και συνεχίσαμε προς το φρούριο…..
Η θέα φτάνοντας στο φρούριο ήταν εκπληκτική, ενώ έξω από αυτό υπήρχαν ντόπιοι με πάγκους που πουλούσαν διαφόρων ειδών αναμνηστικά….
Το φρούριο “el morro” ή “Castillo de los Tres Reyes Magos del Morro”, όπως είναι το πλήρες όνομα του, κατασκευάστηκε σε στρατηγικό σημείο της πόλης, από τον Ιταλό Bautista Antonelli. Υπέστη μεγάλες ζημιές κατά την κατάληψη του από τους Άγγλους και αργότερα ανακατασκευάστηκε.
Σήμερα προσελκύει πολλούς τουρίστες λόγω της υπέροχης θέας του και της ιστορικής του σημασίας. Μέσα υπάρχει εισιτήριο για να μπεις, δεν ξέρω πόσο γιατί εμείς δεν μπήκαμε. Είπαμε η Αβάνα είναι μια πόλη με πολλά πράγματα να δεις και ο χρόνος δεν φτάνει….
Μπήκαμε πάλι στο ταξί και κατευθυνθήκαμε στο «Mercado San Jose».Πολύ ενδιαφέρουσα κλειστή αγορά που εκτός από τα συνηθισμένα σουβενίρ,το μεγάλο της ατού είναι οι πίνακες ζωγραφικής αρκετών ζωγράφων,κάποιοι από αυτούς πολύ αρτίστικ. Γενικά έχει πολλά «διαμαντάκια», αν ψάξεις….(υπάρχουν φυσικά και οι τουριστοπαγίδες-αντιγραφές διάσημων ζωγράφων-με αυτές μην μπείτε καν στον κόπο να ασχοληθείτε, άνετα βρίσκεις καλύτερες στην Ευρώπη)...Ψάξτε αυθεντικούς πίνακες με το ιδιαίτερο στυλ κάθε Κουβανού ζωγράφου.Αν οι πίνακες είναι πάνω από ένα συγκεκριμένο μέγεθος, χρειάζεται άδεια για να βγουν από τη χώρα, την οποία παίρνεις από ένα γραφειάκι στο εσωτερικό της αγοράς, πληρώνοντας 2 πέσος για κάθε πίνακα. Για τους πολύ μικρούς δεν απαιτείται άδεια. Επίσης μέσα στην αγορά λειτουργεί ανταλλακτήριο χρημάτων.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας το περάσαμε στο ιστορικό ξενοδοχείο “Nacional” για καφέ και βόλτα…. εντυπωσιακοί οι εσωτερικοί και οι εξωτερικοί του χώροι, ενώ στο εσωτερικό υπάρχει μία αίθουσα με φωτογραφίες διάσημων προσώπων που έχει μείνει εκεί.
Το σίγουρο είναι ότι η Αβάνα τις νύχτες είναι επίσης γοητευτική. Επίσης δεν ανησυχείς μην σου επιτεθούν, σε κλέψουν ή σου συμβεί οποιασδήποτε μορφής επίθεση, όπως συμβαίνει στις περισσότερες λατινοαμερικάνικες πρωτεύουσες. Τέτοιες στιγμές που…. η αδρεναλίνη ανεβαίνει και επαγρυπνείς… στην Αβάνα δεν υπάρχουν. Μία από τις βραδιές που κάναμε τις βόλτες μας στο σοκάκια της πόλης, ένας σωματώδης μαύρος μας πλησίασε ρωτώντας μας αν θέλουμε να φάμε στο παλαδάρ, όπου μαγειρεύει ο πατέρας του.Χωρίς υποχρέωση είπε. «Μπαίνετε, βλέπετε και αν δεν σας αρέσει, οκ».
Στην Αβάνα είναι πολύ συνηθισμένο σπίτια να μετατρέπονται σε εστιατόρια για να αποκτήσουν ή να συμπληρώσουν το εισόδημα τους οι ντόπιοι. Περιπλανιόμασταν στα στενά με τον μελαμψό νεαρό, που ταυτόχρονα μας εξιστορούσε την ιστορία της ζωής του και της οικογένειας του…. Και ενώ καθυστερούσαμε και μπαίναμε σε σκοτεινά στενά μέχρι να φτάσουμε, ακόμα κι εγώ( που δεν ένιωσα φόβο, ακόμα και τα βράδια στις κακόφημες γειτονιές του Μπουένος Άιρες) άρχισα να αναρωτιέμαι αν είναι τελικά τόσο ασφαλής η Αβάνα και πότε επιτέλους θα δούμε αυτό το παλαδάρ(πριν τελειώσει η ιστορία της ζωής του- συμπαθέστατου κατά τ’άλλα νεαρού- η μετά). Τελικά η φήμη της ασφαλέστατης πόλης επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά και φτάσαμε στο μισοαναπαλαιωμένο παλαιό αρχοντικό, του οποίοι οι παλαιότεροι ένοικοι πρέπει να είχαν απίστευτο πλούτο…. Οι καινούργιοι πάλι όχι, γιατί εκτός από τα φρεσκοβαμμένα, καλοδιατηρημένα δωμάτια με τις παλιές αντίκες, όπου έτρωγε ο κόσμος, τα μέσα ήταν σχεδόν υπό κατάρρευση με υγρασία και κομμάτια μπετόν να λείπουν, ενώ μια γιαγιά έβλεπε τηλεόραση με τη ρόμπα και τις παντόφλες της, λίγα δωμάτια πιο πέρα. Το φαγητό ήταν καλό και η εμπειρία αξέχαστη….Άλλη μια νύχτα στην Αβάνα τελείωσε….
Παρακάτω ακολουθούν φωτογραφίες από διάφορες νυχτερινές βόλτες στην πόλη….