Κούβα Στη χώρα όπου είχε σταματήσει ο χρόνος

[dim kyr]

Σ' ευχαριστώ πολύ.
Άσχετο,αλλά διαβάζω τις μοναδικές ιστορίες σου στον άντρα μου, για να πειστεί για πιο ιδιαίτερους και περιπετειώδεις προορισμούς εκτός πεπατημένης....

εντάξει μερικές κακοτοπιές τις παραλείπω στην ανάγνωση....

Κακώς... πολύ κακώς.... ακόμα και οι παραλείψεις δεν βοηθούν ιδιαίτερα. Συνέχισε την ανάγνωση και προβλέπω το επόμενο ταξίδι σου στην εξωτική Πτολεμαίδα.

Οι φωτογρφίες σου είναι πάααρα πολύ καθαρές και γοητευτικές. Συνέχισε Αλμα..

 

[alma]

Όσο οι αναμνήσεις ξεμακραίνουν αναρωτιέμαι αν πρέπει να κάνει κανείς λιγότερα ταξίδια και να κάθεται περισσότερες μέρες σε κάθε τόπο να τον χορτάσει ή να προσπαθεί να δει περισσότερες πόλεις, χώρες κλπ . Μου φαίνεται ότι το Τρινιδάδ δεν το χόρτασα ούτε το επόμενο πρωί…


Στα πλακόστρωτα δρομάκια ο κόσμος που κυκλοφορεί αρκετός….τα κτίρια και στο Τρινιδάδ με απίστευτα ζωντανά χρώματα, ενώ οι παλιές επαύλεις μαρτυρούν τον πλούτο των εμπόρων της ζάχαρης. Για άλλη μια φορά στην Κούβα ο χρόνος σταματά….

Το μουσείο Palacio Cantero παρουσιάζει ενδιαφέρον ιστορικά και αρχιτεκτονικά.

Αλλά έχει και κάτι άλλο να προσφέρει. Αν έχεις την υπομονή να ανέβεις τα μικρά σκονισμένα στριφογυριστά σκαλιά, ελπίζοντας ταυτόχρονα να μην συναντήσεις κανέναν άλλον που κατεβαίνει-γιατί την βάψατε και οι δυο- φτάνοντας επάνω,το αποτέλεσμα σε αποζημιώνει. Το αποικιακό κόσμημα που λέγεται Τρινιδάδ, απλώνεται μπροστά σου, με απίστευτη θέα. Το πάρκο, η εκκλησία, ένα μικρό παζάρι που γίνεται,τα σπίτια που μοιάζουν να βγήκαν από άλλον αιώνα όλα εκεί….

Μια αίσθηση βέβαια decadence, δεν την γλυτώνεις. Έχει και παλιά κτίρια που καταρρέουν και ασυντήρητα σπίτια και φτωχά. Αλλά η Κούβα έχει και από αυτά. Δεν έχει όμως άστεγους στο δρόμο, πεινασμένους και παιδιά να ζητιανεύουν ή να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης ,όπως σε άλλες «πλούσιες» πόλεις του δυτικού κόσμου….

 

[nickzark]

Yπεροχες φωτο.ευχαριστουμε πολυ

 

[alma]

Συνεχίζοντας το περπάτημα στο Τρινιδάδ συναντήσαμε έναν Αργεντίνο (φορούσε και μπλούζα με τη σημαία της χώρας του ,έτσι να το φωνάζει κιόλας) και την Ισπανίδα σύντροφο του. Όλο στα ταξίδια ο νους τους κι εκείνων. Πριν δυο βδομάδες ήταν στην Ελλάδα. Αφού οι άντρες συζήτησαν για το ποδόσφαιρο, ενώ η Ισπανίδα μου έλεγε συνέχεια τι ωραίο φαγητό έχει στην Ελλάδα και ότι θα ξαναέρθει να φάει, μια και δεν έχει φάει νοστιμότερο, κάποια στιγμή αποχαιρετιστήκαμε.

Και ναι ήρθε η ώρα….όταν το πρωτοείχα δει σε χώρες τις Νοτίου Αμερικής δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το γνωστό πανηγύρι που κάνει (σχεδόν) κάθε «Quinceañera» , τελικά γίνεται και στην Κούβα , ω ναι. Οι δεκαπεντάχρονες ντύνονται με κάτι τεράστια πολύχρωμα φορέματα σαν αυτά που εδώ φοράμε στο καρναβάλι, παίρνουν επαγγελματία φωτογράφο και ποζάρουν, δαπανούν ένα κάρο λεφτά για πάρτυ. Χαμός λέμε.

 

[alma]

Και λίγες ακόμα φωτογραφίες από Τρινιδάδ.

Ο κύριος φτιάχνει πούρα…

Η πόλη έχει και αυτή αρκετούς ζωγράφους που επιλέγουν και αυτοί ζωηρά χρώματα για τους πίνακες τους. Αν και προτιμώ προσωπικά το στυλ των ζωγράφων της Αβάνας, έφερα δώρο πίνακα από Τρινιδάδ και άρεσε πολύ….

 

[Dovacenti]

Και λίγες ακόμα φωτογραφίες από Τρινιδάδ.

View attachment 96683

View attachment 96719


Ο κύριος φτιάχνει πούρα…


View attachment 96914


Η πόλη έχει και αυτή αρκετούς ζωγράφους που επιλέγουν και αυτοί ζωηρά χρώματα για τους πίνακες τους. Αν και προτιμώ προσωπικά το στυλ των ζωγράφων της Αβάνας, έφερα δώρο πίνακα από Τρινιδάδ και άρεσε πολύ….
View attachment 96891

Cuba,Cuba!!!!21 μέρες περάσαμε κ εμείς στο νησί...κάποια στιγμή θα σας γράψω κ εγώ την ιστορία μου...λατρεμένη χώρα! Συνέχισε alma...δε χορταίνω να βλέπω εικόνες κ να αναπολώ μνήμες!!!un abrazo revolucionario...

 

[alma]

Cuba querida y amada. Besos revolucionarios de mi tambien.

 

[alma]

Τώρα τι να πεις για τη Σάντα Κλάρα και το μαυσωλείο του Τσε; Η συγκίνηση δεν μπορεί να περιγραφεί παρά μόνο όταν βρεθείς εκεί και τη ζήσεις. Στο εσωτερικό, όπου δεν επιτρέπονται φωτογραφίες, θα δει κανείς ντοκουμέντα από όλη τη ζωή του Τσε, τα παιδικά του χρόνια, φωτογραφίες με την οικογένεια του, χειρόγραφα του…. τα πάντα για τη ζωή του μέχρι το θάνατο του στη Βολιβία.

Οκ και μετά από αυτό να πηγαίνεις στο Βαραδέρο. Ένα μέρος που δεν μοιάζει πολύ για Κούβα. Φτάνεις λοιπόν σε ένα τεράστιο ξενοδοχείο , -εντυπωσιακότατο να λέμε την αλήθεια- και τι γίνεται; Διαπιστώνεις για πρώτη φορά στη ζωή σου πως είναι τα all-inclusive. Την πάτησες λέμε….



Και βαριέσαι. Και θες να εξερευνήσεις. Αλλά τι θα εξερευνήσεις; Που και το κέντρο του Βαραδέρο είναι μακριά και έφτασες νύχτα και κατάκοπος στο ξενοδοχείο. Αλλά δεν το βάζεις κάτω. Μόλις έμαθες ότι στη Mansion Xanadu υπάρχει ένα ωραίο μπαράκι με θέα. Μαζευόμαστε λοιπόν κάπου έξι Έλληνες και βάζουμε στόχο να φτάσουμε μέσα στη νύχτα σε αυτό το μπαράκι. Περπατώντας…. Χαχαχαχα. Νομίζεις πως είναι εύκολο να περπατήσεις στο Βαραδέρο; Τεράστια ξενοδοχεία, το ένα δίπλα στο άλλο, απέραντες ιδιοκτησίες που μοιάζουν ατέλειωτες. Σε κάποια από αυτά δεν επιτρέπεται καν η πρόσβαση. Αφού η παρέα των έξι ταλαίπωρων Ελλήνων διαπιστώνει πως δεν μπορεί να πάει μέσω ξηράς, θα εφαρμόσει το αρχικό σχέδιο. Όπως είχε συμβουλεύσει και ο ξεναγός θα πάνε δια θαλάσσης. Μέσω περπατήματος στην αμμουδιά. Θα πάνε τελικά;

 

[fantasia13]

Μπραβο Alma σε ευχαριστω....μου ξυπνησες αναμνησεις του 2005...

 

[makisg]

εμένα του 2006.

 

[alma]

Βρε όλοι είχατε πάει Κούβα τελικά;

 

[alma]

Ξεκινάμε λοιπόν να περπατάμε στην απέραντη αμμουδιά. Οι πάμπολλες ξαπλώστρες αχνοφαίνονταν λόγω του ελάχιστου φωτισμού. Το ίδιο φυσικά συνέβαινε και με τα υπόλοιπα εμπόδια που συναντούσαμε περπατώντας στην παραλία, όπως πέτρες, κλαδιά δέντρων και διάφορα άλλα σκουπίδια ή μη. Ωστόσο η λαχτάρα των έξι Ελλήνων να αποδράσουν από το all-inclusive ήταν μεγάλη και οι εναλλακτικές ελάχιστες έως μηδαμινές. Ήταν βράδυ, το ξενοδοχείο ήταν μακρυά από το κέντρο του Βαραδέρο όπου θα μπορούσαμε να δούμε και λίγο την πόλη ή κανένα ντόπιο. Ταυτόχρονα η Mansion Xanadu, σύμφωνα με τον ταξιδιωτικό μου οδηγό ήταν must-see. Φυσικά δεν θα πηγαίναμε εκεί για φαγητό καθώς όπως έλεγε ο ταξιδιωτικός οδηγός επρόκειτο για ένα “of the most expensive and the most exclusive restaurants in Varadero”. Ωστόσο έγραφε και μπορείς να πας απλώς για ένα ποτό στο μπαράκι που η θέα σου κόβει την ανάσα. Αυτό το μπαράκι ψάχναμε κι εμείς οι ταλαίπωροι.


Συνεχίζοντας το περπάτημα το φως γινόταν όλο και πιο ανύπαρκτο, καθώς απομακρυνόμαστε από το ξενοδοχείο.

-Αχ το πόδι μου. Τι ήταν αυτό;


Κάποιος από την παρέα έπεσε σκοντάφτοντας σε μια αλυσίδα από αυτές που έδεναν τις ξαπλώστρες.

-Πρόσεχε καλέ είναι σκοτεινά. Δεν βλέπεις εμέν…..ααααααααααααα

Κι άλλο θύμα σκόνταψε σε μια βραχόπετρα. Μιλάμε δεν βλέπαμε τίποτα.

- Αχ......Τι ήταν αυτό;


-Κάτσε να φωτίσω λίγο με το κινητό. Α, ένα κομμάτι φοίνικα έχει πέσει και δεν φαίνεται, ο μισός είναι θαμμένος στην άμμο.

-Μήπως ρε παιδιά να μην πάμε σε αυτό το μπαράκι;

- Τι λες καλέ τόσο δρόμο τσάμπα κάναμε; Κρατηθείτε ο ένας από το χέρι του άλλου και συνεχίζουμε….


-Αυτό το φως καλέ από πού ήρθε ξαφνικά στη μέση του πουθενά;

-Κάποιος έρχεται με γοργά βήματα προς το μέρος μας και μας σημαδεύει με ένα φακό………………