Μια νέα ιστορία ξεκινά… στα βάθη της ΝΑ Ασίας… 3 τρελοί νέοι και 1 τρελή νεαρή, όλους τους με αστείρευτη ταξιδιωτική δίψα (και σχεδόν όλοι με πλούσια ταξιδιωτική εμπειρία) σε μια χώρα τροπική, εξωτική, παρθένα (ανεξερεύνητη ακόμη από τα μεγάλα πλήθη των Ευρωπαίων, όχι όμως βέβαια από αυτό το παγκόσμιο κακό που ακούει στο όνομα Κινεζόφατσα… συγχωρέστε με για το ρατσισμό !!!), μυστικιστική, πνευματική αλλά και τρομερά βασανισμένη από την πρόσφατη ιστορία της… Καλώς ήρθατε στη δική μου Καμπότζη !!!
Βήμα 1ο: εξεύρεση εισιτηρίου… φτηνού εισιτηρίου !! Δύσκολο πράγμα για την μακρινή Πνομ Πενχ όπου οι πτήσεις των μεγάλων αεροπορικών εταιρειών είναι ελάχιστες και μόνο με ανταπόκριση. Ας όψεται η συμπαθέστατη όπως αποδείχτηκε Qatarairways που έχει αναδείξει το Qatar σε μείζονα αεροπορικό κόμβο τελευταία και το εισιτήριο ευρέθη !! Όχι φτηνό (δεδομένου και του σχετικά όψιμου booking) και σίγουρα όχι βολικό δεδομένου ότι απαιτεί πτήση Αθήνα – Ντόχα (σχεδόν 18 ώρες αναμονή εκεί… εντάξει μεταξύ μας οι 18 ώρες στην Ντόχα ήταν άκρως ελκυστική πρόταση για την πρώτη και ίσως και τελευταία γνωριμία με το Κατάρ !!!!) κι από εκεί Ντόχα-Χο Τσι Μινχ (ναι του Βιετνάμ !!…αλλά μόνο για έναν μίνι ανεφοδιασμό, να εφοδιάστουμε με μερικούς Χμερ μωρέ!! ) κι από εκεί μετά άλλα 40min πτήση προς Πνομ Πενχ.
Βήμα 2ο: ΠΕΤΑΜΕΕΕΕΕ !!!!!!
Κι εδώ να κάνω μια αναγκαστική μα χαλαρωτική προσγείωση - στάση στο Κατάρ (άλλωστε το αεροπλάνο μας σταμάτησε εκεί με το ζόρι, χωρίς να θέλουμε… τα είπαμε !!!) πριν πάμε στο κυρίως στορυ το οποίο περιλαμβάνει πολλά !! Και ναούς και μοναχούς και αρχαία και φοίνικες και μανγκρόβια και τροπικές καταιγίδες και κύματα και τυρκουάζ νερά… ουφ !!! Τελικά τα ταξίδια είναι εμπειρίες ζωής!
Ντόχα λοιπόν…. μια πρωτεύουσα απίστευτα βαρετή, αδιάφορη και μονότονη… Μπορεί να έφταιγαν οι μόνο 18 ώρες επαφής – χωρίς δείγμα νυχτερινής διασκέδασης (αναρωτιέμαι αν έχει), η έλλειψη ουσιαστικής επαφής με ντόπιους (αναρωτιέμαι x 2 αν έχει) ή/και η σχετική αδιαφορία που μου βγάζει η Μέση Ανατολή (προσωπικό σχόλιο… δεν είναι και Μεξικάραααα !!!), πάντως αν δεν πήγαινα ποτέ ξανά στη Ντόχα ούτε θα μου έλειπε, ούτε θα της έλειπα !!! Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο λοιπόν, εξαιρετικά σύγχρονο και καινούριο (τόσο που το τρενάκι στο terminal έκανε ακόμη δοκιμαστικές διαδρομές), πανομοιότυπα τα terminal (στην αρχή μπορεί να χάσετε τον προσανατολισμό σας), σύγχρονα μαγαζιά, που και που κανένας χουρμάς για να ξεγελαστούμε με γεύσεις ανατολής, μερικές βολικές αίθουσες για να ξαπλώσεις (quiet rooms) και αυτό ήταν… βίζα 24ωρης παραμονής με συνοπτικές και εύκολες διαδικασίες και φύγαμε για Ντόχα !!!
Σύγχρονοι δρόμοι, μεγάλα αμάξια και φτάσαμε στο ξενοδοχείο για μια μικρή μα αναγκαία ξεκούραση 3 -4 ωρών !!! Και βγαίνουμε στην αραβική πρωτεύουσα… Εντύπωση Νο.1: Δεν κάνει ζέστη !! Μα φυσικά Νοέμβριο μήνα δεν είναι η hot season οπότε περπατάς ανετότατα στο δρόμο. Εντύπωση Νο.2: Παρακμιακά μαγαζιά παντού, αρκετά ετοιμόρροπα κτίρια αλλά πολύ μα πολύ περισσότερα εργοτάξια !! Οικοδομικός οργασμός με χιλιάδες ξενόφερτους εργαζόμενους…
Kαι πάμε στο πρώτο αξιοθέατο της πόλης (από τα ελάχιστα της πόλης και υποθέτω της χώρας) το Souq Wakif… μια περιοχή που θυμίζει παζάρι ανατολής (όχι κάτι θεαματικό), αρκετά μαγαζιά με σουβενίρ, μερικά δαιδαλώδη δρομάκια, ανατολίτικα κτίρια και εστιατόρια με φαγητά ανατολής. Για κάποιον με πρακτικά μηδαμινή εμπειρία σε Μέση Ανατολή είναι μια συμπαθητική πρώτη επαφή. Ωραίο φαγητό (ταμπουλέ και τα σχετικά), μερικά αδιάφορα σιροπιαστά (που να δοκιμάσουν αυτοί τα δικά μας !! και σε αυτό δεν δέχομαι αμφισβήτηση!!) και μέσα σε λίγη ώρα έχεις γυρίσει πρακτικά όλο το Souq, ο κεντρικός δρόμος του οποίου σε βγάζει στην παραλία !!!
Φοίνικες, γκαζόν και μια παραλία (Corniche) σχεδόν 10km περιμένει τους αθλητικούς Καταριανούς όσο και ξένους επιχειρηματικούς τύπους να κάνουν το τρεξιματάκι τους τουλάχιστον τώρα που δεν βράζει ο τόπος (μεταξύ μας ζήτημα να έτρεχε ένας, δύο σε όλη την παραλία… τα πετροδόλλαρα είναι το ζήτημα… ποιος τρέχει τώρα μωρέ για βόλτες και γυμναστικές) !! Στη μία άκρη της παραλιακής το «στολίδι» της Ντόχα, το μουσείο της Ισλαμικής Τέχνης. Αρκετά μοντέρνο, ενδιαφέροντα εκθέματα για τους ενδιαφερόμενους (προφανώς σχεδόν τίποτα από το Κατάρ), ωραία θέα (προς το επιχειρηματικό κέντρο με τους ουρανοξύστες) για να πιείς τον καφέ στην καφετέρια του μουσείου και φύγαμε για την παραλιακή.
Φωτογραφία στο άγαλμα – στρείδι με το μαργαριτάρι μέσα (για να θυμίζει την αραβική χλιδή) και ολίγα km πεζοπορίας παρά τη θάλασσα (είπαμε δεν θα γίνουμε και Καταριανοί να τρέξουμε όλα τα 10km). Συμπαθητική πεζοπορία, ευχάριστη ατμόσφαιρα… και απέναντι - στην άλλη άκρη της παραλιακής η θέα με τους ουρανοξύστες της Ντόχα !! Και πριν προλάβουμε να ξεθεωθούμε, ταξάκι αραβικό (με ινδό οδηγό παραπονούμενο πως το Ντουμπάι πληρώνει καλύτερα) και φτάνουμε στους ουρανοξύστες.
Κλασσικές φωτογραφίες κάτω και μπροστά από τους ουρανοξύστες μερικοί εκ των οποίων αρκετά φουτουριστικοί και….that’s all !!! Παρατηρητήρια δεν υπάρχουν γιατί είναι όλο επιχειρήσεις, θέα απ’ότι πληροφορηθήκαμε έχεις μόνο στο πολύ χαμηλότερο Sheraton (που δεν πήγαμε) αλλά μέχρι να κάνουμε όλα αυτά είχε ήδη νυχτώσει !!!
Πίσω λοιπόν στην αρχή της παραλιακής για το θέαμα με τους φωτισμένους ουρανοξύστες ! Ωραίες χρωματικές εναλλαγές (παρόμοιο θέαμα με αυτό της Σαγκάης…. είπαμε… μεγάλη ταξιδιωτική εμπειρία!) κι η ώρα της επιστροφής πλησιάζει.
Άλλη μια βολτούλα στο Souq για τις τελευταίες αραβικές λιχουδιές, ξενοδοχείο και πίσω στο αεροδρόμιο (μεταξύ μας χορτάτοι από Κατάρ γιατί δεν έμειναν και συγκλονιστικά πολλά πράγματα να δούμε την επόμενη φορά που θα έρθουμε αν μας αξιώσει πρώτα το πορτοφόλι μας και μετά η Qatar!!!). Το αεροπλάνο της Qatar γεμάτο με Ασιατόφατσες ετοιμάζεται λοιπόν να πετάξει ακόμη μακρύτερα…
Άνετη πτήση, ελάχιστες αναταράξεις, εξοργιστικά λίγο φαγητό για τόσο μεγάλη πτήση (η μόνη άσχημη εντύπωση αλλά μόνο στον πηγαιμό) και αναγκαστική προσγείωση σε Χο Τσι Μινχ... Μια κλεφτή θέα από Βιετνάμ, νέα απογείωση και ξάφνου λασπουριά, ποτάμια και αγροχώραφα. Μόλις προσγειωθήκαμε στην Πνομ Πένχ και είναι ήδη βαθύ μεσημέρι !! Καλησπέρα Καμπότζη !!!
Προσγείωση λοιπόν στο αεροδρόμιο της Πνομ Πενχ κι έκδοση βίζας on arrival (μπορείτε να βγάλετε και ηλεκτρονική βίζα από το αντίστοιχο site) με συνοπτικές διαδικασίες… καλό είναι να έχετε αμερικάνικα δολλάρια για τη βίζα (το ακριβές ποσό μου διαφεύγει) ειδάλλως οι αυστηροί Καμποτζιανοί υπάλληλοι των εκδοτηρίων βίζας θα σας ζητήσουν ευρώ που θα σας τα επιστρέψουν σε δολλάρια (όχι σε Καμποτζιανό ριέλ – το εθνικό νόμισμα) που θα σας τα ξαναπάρουν στο επόμενο γκισέ… μια αναστάτωση χωρίς λόγο (και χωρίς να σας συμφέρει καμία ισοτιμία-συναλλαγή) δηλαδή για να τελειώσετε και να βγείτε στην έξοδο και να βιώσετε το χαρακτηριστικό κλίμα των τροπικών… ΖΕΣΤΗ !!! ΥΓΡΑΣΙΑ !!! ΖΕΣΤΗ !!! ΥΓΡΑΣΙΑ !!!
Και ξεκινάμε για το κέντρο. Δύο οι λύσεις… το ταξί (εύκολο, γρήγορο, άνετο, με κλιματιστικό και σχετικά φτηνό) και για αυτούς που θέλουν να ζήσουν κατευθείαν την Καμποτζιανή εμπειρία το τουκ τουκ ! Ναι, αυτό το μηχανοκίνητο οχηματάκι που απαντάται παντού στην ΝΑ Ασία που είναι πολύ πιο φτηνό αλλά αν είστε πολλά άτομα με πολλές βαλίτσες και έχει και πολύ ζέστη ούτε κατά διάνοια ! Χώρια που θα πάρει πολύ ώρα να φτάσετε στο κέντρο της πόλης…
Άφιξη λοιπόν στο boutique hotel που είχαμε κλείσει (εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση και να δηλώσω ότι η Πνομ Πενχ είναι από τα μέρη με την καλύτερη "value for money accommodation" που έχω επισκεφτεί με πολύ καλά καταλύματα σε εξαιρετικά φτηνές τιμές). Γρήγορο ντουζάκι, λίγη ξεκούραση και κατευθείαν έξοδο καθότι ήδη είχε νυχτώσει και η κούραση είχε αγγίξει επικίνδυνα σημεία… Πρώτη στάση για φαγητό στο προτεινόμενο από το Ευαγγέλιο (ε χμ…lonely planet ήθελα να πω) εστιατόριο Romdeng. Σε έναν όμορφο χώρο με προσιτές τιμές και κατεξοχήν ευρωπαικό κοινό η πρώτη γνωριμία με την Καμποτζιανή κουζίνα στέφθηκε με επιτυχία καθώς όχι μόνο δοκιμάσαμε το εθνικό τους πιάτο amok (ψάρι μαγειρεμένο σε φύλλα μπανανιάς με καρύδα και άλλα μπαχαρικά) μαζί με άλλα ΝΑ ασιατικά καλούδια αλλά και ως πιο τολμηροί γευτήκαμε και τις διάσημες Καμποτζιανές ταραντούλες (deep fried tarantulas)!!! Εντάξει, για χόρταση δεν είναι, αισθητικά είναι αποκρουστικές αλλά παραδόξως γευστικά δεν ήταν και τόσο άσχημες! Bέβαια όταν το φαγητό συνδυάζεται με τη διάσημη Καμπoτζιανή μπύρα Angkor τότε μέχρι και οι ταραντούλες απογειώνονται !!!
Με τα στομάχια γεμάτα κι ενώ έχει νυχτώσει για τα καλά ήρθε η ώρα για την πρώτη βόλτα στη νυχτερινή Πνομ Πενχ… και πιο καλύτερο σημείο από την παραλιακή λεωφόρο, το κεντρικό δρόμο δηλαδή δίπλα στον παραπόταμο Tonle Sap, αυτόν που εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο βόρεια καταλήγει στην ομόνυμη λίμνη Tonlse Sap, τη μεγαλύτερη λίμνη γλυκού νερού της χώρας αλλά και όλης της ΝΑ Ασίας, σπίτι για 90.000 Καμποτζιανές ψυχές που ζουν σε 170 υδάτινα χωριά, σημαντικότατο βιολογικό οικοσύστημα μα και ο κύριος προμηθευτής φρέσκου ψαριού για πάνω από το μισό Καμποτζιανό πληθυσμό (κλείνει το μικρό μάθημα, περισσότερες πληροφορίες στο lonely planet αλλά και στο διαδίκτυο).
Βήμα 1ο: εξεύρεση εισιτηρίου… φτηνού εισιτηρίου !! Δύσκολο πράγμα για την μακρινή Πνομ Πενχ όπου οι πτήσεις των μεγάλων αεροπορικών εταιρειών είναι ελάχιστες και μόνο με ανταπόκριση. Ας όψεται η συμπαθέστατη όπως αποδείχτηκε Qatarairways που έχει αναδείξει το Qatar σε μείζονα αεροπορικό κόμβο τελευταία και το εισιτήριο ευρέθη !! Όχι φτηνό (δεδομένου και του σχετικά όψιμου booking) και σίγουρα όχι βολικό δεδομένου ότι απαιτεί πτήση Αθήνα – Ντόχα (σχεδόν 18 ώρες αναμονή εκεί… εντάξει μεταξύ μας οι 18 ώρες στην Ντόχα ήταν άκρως ελκυστική πρόταση για την πρώτη και ίσως και τελευταία γνωριμία με το Κατάρ !!!!) κι από εκεί Ντόχα-Χο Τσι Μινχ (ναι του Βιετνάμ !!…αλλά μόνο για έναν μίνι ανεφοδιασμό, να εφοδιάστουμε με μερικούς Χμερ μωρέ!! ) κι από εκεί μετά άλλα 40min πτήση προς Πνομ Πενχ.
Βήμα 2ο: ΠΕΤΑΜΕΕΕΕΕ !!!!!!
Κι εδώ να κάνω μια αναγκαστική μα χαλαρωτική προσγείωση - στάση στο Κατάρ (άλλωστε το αεροπλάνο μας σταμάτησε εκεί με το ζόρι, χωρίς να θέλουμε… τα είπαμε !!!) πριν πάμε στο κυρίως στορυ το οποίο περιλαμβάνει πολλά !! Και ναούς και μοναχούς και αρχαία και φοίνικες και μανγκρόβια και τροπικές καταιγίδες και κύματα και τυρκουάζ νερά… ουφ !!! Τελικά τα ταξίδια είναι εμπειρίες ζωής!
Ντόχα λοιπόν…. μια πρωτεύουσα απίστευτα βαρετή, αδιάφορη και μονότονη… Μπορεί να έφταιγαν οι μόνο 18 ώρες επαφής – χωρίς δείγμα νυχτερινής διασκέδασης (αναρωτιέμαι αν έχει), η έλλειψη ουσιαστικής επαφής με ντόπιους (αναρωτιέμαι x 2 αν έχει) ή/και η σχετική αδιαφορία που μου βγάζει η Μέση Ανατολή (προσωπικό σχόλιο… δεν είναι και Μεξικάραααα !!!), πάντως αν δεν πήγαινα ποτέ ξανά στη Ντόχα ούτε θα μου έλειπε, ούτε θα της έλειπα !!! Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο λοιπόν, εξαιρετικά σύγχρονο και καινούριο (τόσο που το τρενάκι στο terminal έκανε ακόμη δοκιμαστικές διαδρομές), πανομοιότυπα τα terminal (στην αρχή μπορεί να χάσετε τον προσανατολισμό σας), σύγχρονα μαγαζιά, που και που κανένας χουρμάς για να ξεγελαστούμε με γεύσεις ανατολής, μερικές βολικές αίθουσες για να ξαπλώσεις (quiet rooms) και αυτό ήταν… βίζα 24ωρης παραμονής με συνοπτικές και εύκολες διαδικασίες και φύγαμε για Ντόχα !!!
Σύγχρονοι δρόμοι, μεγάλα αμάξια και φτάσαμε στο ξενοδοχείο για μια μικρή μα αναγκαία ξεκούραση 3 -4 ωρών !!! Και βγαίνουμε στην αραβική πρωτεύουσα… Εντύπωση Νο.1: Δεν κάνει ζέστη !! Μα φυσικά Νοέμβριο μήνα δεν είναι η hot season οπότε περπατάς ανετότατα στο δρόμο. Εντύπωση Νο.2: Παρακμιακά μαγαζιά παντού, αρκετά ετοιμόρροπα κτίρια αλλά πολύ μα πολύ περισσότερα εργοτάξια !! Οικοδομικός οργασμός με χιλιάδες ξενόφερτους εργαζόμενους…
Kαι πάμε στο πρώτο αξιοθέατο της πόλης (από τα ελάχιστα της πόλης και υποθέτω της χώρας) το Souq Wakif… μια περιοχή που θυμίζει παζάρι ανατολής (όχι κάτι θεαματικό), αρκετά μαγαζιά με σουβενίρ, μερικά δαιδαλώδη δρομάκια, ανατολίτικα κτίρια και εστιατόρια με φαγητά ανατολής. Για κάποιον με πρακτικά μηδαμινή εμπειρία σε Μέση Ανατολή είναι μια συμπαθητική πρώτη επαφή. Ωραίο φαγητό (ταμπουλέ και τα σχετικά), μερικά αδιάφορα σιροπιαστά (που να δοκιμάσουν αυτοί τα δικά μας !! και σε αυτό δεν δέχομαι αμφισβήτηση!!) και μέσα σε λίγη ώρα έχεις γυρίσει πρακτικά όλο το Souq, ο κεντρικός δρόμος του οποίου σε βγάζει στην παραλία !!!
Φοίνικες, γκαζόν και μια παραλία (Corniche) σχεδόν 10km περιμένει τους αθλητικούς Καταριανούς όσο και ξένους επιχειρηματικούς τύπους να κάνουν το τρεξιματάκι τους τουλάχιστον τώρα που δεν βράζει ο τόπος (μεταξύ μας ζήτημα να έτρεχε ένας, δύο σε όλη την παραλία… τα πετροδόλλαρα είναι το ζήτημα… ποιος τρέχει τώρα μωρέ για βόλτες και γυμναστικές) !! Στη μία άκρη της παραλιακής το «στολίδι» της Ντόχα, το μουσείο της Ισλαμικής Τέχνης. Αρκετά μοντέρνο, ενδιαφέροντα εκθέματα για τους ενδιαφερόμενους (προφανώς σχεδόν τίποτα από το Κατάρ), ωραία θέα (προς το επιχειρηματικό κέντρο με τους ουρανοξύστες) για να πιείς τον καφέ στην καφετέρια του μουσείου και φύγαμε για την παραλιακή.
Φωτογραφία στο άγαλμα – στρείδι με το μαργαριτάρι μέσα (για να θυμίζει την αραβική χλιδή) και ολίγα km πεζοπορίας παρά τη θάλασσα (είπαμε δεν θα γίνουμε και Καταριανοί να τρέξουμε όλα τα 10km). Συμπαθητική πεζοπορία, ευχάριστη ατμόσφαιρα… και απέναντι - στην άλλη άκρη της παραλιακής η θέα με τους ουρανοξύστες της Ντόχα !! Και πριν προλάβουμε να ξεθεωθούμε, ταξάκι αραβικό (με ινδό οδηγό παραπονούμενο πως το Ντουμπάι πληρώνει καλύτερα) και φτάνουμε στους ουρανοξύστες.
Κλασσικές φωτογραφίες κάτω και μπροστά από τους ουρανοξύστες μερικοί εκ των οποίων αρκετά φουτουριστικοί και….that’s all !!! Παρατηρητήρια δεν υπάρχουν γιατί είναι όλο επιχειρήσεις, θέα απ’ότι πληροφορηθήκαμε έχεις μόνο στο πολύ χαμηλότερο Sheraton (που δεν πήγαμε) αλλά μέχρι να κάνουμε όλα αυτά είχε ήδη νυχτώσει !!!
Πίσω λοιπόν στην αρχή της παραλιακής για το θέαμα με τους φωτισμένους ουρανοξύστες ! Ωραίες χρωματικές εναλλαγές (παρόμοιο θέαμα με αυτό της Σαγκάης…. είπαμε… μεγάλη ταξιδιωτική εμπειρία!) κι η ώρα της επιστροφής πλησιάζει.
Άλλη μια βολτούλα στο Souq για τις τελευταίες αραβικές λιχουδιές, ξενοδοχείο και πίσω στο αεροδρόμιο (μεταξύ μας χορτάτοι από Κατάρ γιατί δεν έμειναν και συγκλονιστικά πολλά πράγματα να δούμε την επόμενη φορά που θα έρθουμε αν μας αξιώσει πρώτα το πορτοφόλι μας και μετά η Qatar!!!). Το αεροπλάνο της Qatar γεμάτο με Ασιατόφατσες ετοιμάζεται λοιπόν να πετάξει ακόμη μακρύτερα…
Άνετη πτήση, ελάχιστες αναταράξεις, εξοργιστικά λίγο φαγητό για τόσο μεγάλη πτήση (η μόνη άσχημη εντύπωση αλλά μόνο στον πηγαιμό) και αναγκαστική προσγείωση σε Χο Τσι Μινχ... Μια κλεφτή θέα από Βιετνάμ, νέα απογείωση και ξάφνου λασπουριά, ποτάμια και αγροχώραφα. Μόλις προσγειωθήκαμε στην Πνομ Πένχ και είναι ήδη βαθύ μεσημέρι !! Καλησπέρα Καμπότζη !!!
Προσγείωση λοιπόν στο αεροδρόμιο της Πνομ Πενχ κι έκδοση βίζας on arrival (μπορείτε να βγάλετε και ηλεκτρονική βίζα από το αντίστοιχο site) με συνοπτικές διαδικασίες… καλό είναι να έχετε αμερικάνικα δολλάρια για τη βίζα (το ακριβές ποσό μου διαφεύγει) ειδάλλως οι αυστηροί Καμποτζιανοί υπάλληλοι των εκδοτηρίων βίζας θα σας ζητήσουν ευρώ που θα σας τα επιστρέψουν σε δολλάρια (όχι σε Καμποτζιανό ριέλ – το εθνικό νόμισμα) που θα σας τα ξαναπάρουν στο επόμενο γκισέ… μια αναστάτωση χωρίς λόγο (και χωρίς να σας συμφέρει καμία ισοτιμία-συναλλαγή) δηλαδή για να τελειώσετε και να βγείτε στην έξοδο και να βιώσετε το χαρακτηριστικό κλίμα των τροπικών… ΖΕΣΤΗ !!! ΥΓΡΑΣΙΑ !!! ΖΕΣΤΗ !!! ΥΓΡΑΣΙΑ !!!
Και ξεκινάμε για το κέντρο. Δύο οι λύσεις… το ταξί (εύκολο, γρήγορο, άνετο, με κλιματιστικό και σχετικά φτηνό) και για αυτούς που θέλουν να ζήσουν κατευθείαν την Καμποτζιανή εμπειρία το τουκ τουκ ! Ναι, αυτό το μηχανοκίνητο οχηματάκι που απαντάται παντού στην ΝΑ Ασία που είναι πολύ πιο φτηνό αλλά αν είστε πολλά άτομα με πολλές βαλίτσες και έχει και πολύ ζέστη ούτε κατά διάνοια ! Χώρια που θα πάρει πολύ ώρα να φτάσετε στο κέντρο της πόλης…
Άφιξη λοιπόν στο boutique hotel που είχαμε κλείσει (εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση και να δηλώσω ότι η Πνομ Πενχ είναι από τα μέρη με την καλύτερη "value for money accommodation" που έχω επισκεφτεί με πολύ καλά καταλύματα σε εξαιρετικά φτηνές τιμές). Γρήγορο ντουζάκι, λίγη ξεκούραση και κατευθείαν έξοδο καθότι ήδη είχε νυχτώσει και η κούραση είχε αγγίξει επικίνδυνα σημεία… Πρώτη στάση για φαγητό στο προτεινόμενο από το Ευαγγέλιο (ε χμ…lonely planet ήθελα να πω) εστιατόριο Romdeng. Σε έναν όμορφο χώρο με προσιτές τιμές και κατεξοχήν ευρωπαικό κοινό η πρώτη γνωριμία με την Καμποτζιανή κουζίνα στέφθηκε με επιτυχία καθώς όχι μόνο δοκιμάσαμε το εθνικό τους πιάτο amok (ψάρι μαγειρεμένο σε φύλλα μπανανιάς με καρύδα και άλλα μπαχαρικά) μαζί με άλλα ΝΑ ασιατικά καλούδια αλλά και ως πιο τολμηροί γευτήκαμε και τις διάσημες Καμποτζιανές ταραντούλες (deep fried tarantulas)!!! Εντάξει, για χόρταση δεν είναι, αισθητικά είναι αποκρουστικές αλλά παραδόξως γευστικά δεν ήταν και τόσο άσχημες! Bέβαια όταν το φαγητό συνδυάζεται με τη διάσημη Καμπoτζιανή μπύρα Angkor τότε μέχρι και οι ταραντούλες απογειώνονται !!!
Με τα στομάχια γεμάτα κι ενώ έχει νυχτώσει για τα καλά ήρθε η ώρα για την πρώτη βόλτα στη νυχτερινή Πνομ Πενχ… και πιο καλύτερο σημείο από την παραλιακή λεωφόρο, το κεντρικό δρόμο δηλαδή δίπλα στον παραπόταμο Tonle Sap, αυτόν που εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο βόρεια καταλήγει στην ομόνυμη λίμνη Tonlse Sap, τη μεγαλύτερη λίμνη γλυκού νερού της χώρας αλλά και όλης της ΝΑ Ασίας, σπίτι για 90.000 Καμποτζιανές ψυχές που ζουν σε 170 υδάτινα χωριά, σημαντικότατο βιολογικό οικοσύστημα μα και ο κύριος προμηθευτής φρέσκου ψαριού για πάνω από το μισό Καμποτζιανό πληθυσμό (κλείνει το μικρό μάθημα, περισσότερες πληροφορίες στο lonely planet αλλά και στο διαδίκτυο).
.
