Κολομβία Στη χώρα του Μάρκες ,Μποτερο και του καφέ…

[depy!!!]

a βρηκα και αυτο..
There are 10 ways to get from Popayán to Tierradentro by bus, taxi, car or plane
Select an option below to see step-by-step directions and to compare ticket prices and travel times in Rome2rio's travel planner.
RECOMMENDED OPTION
Bus, taxi • 12h 7m

1. Take the bus from Popayan to Bogotá
2. Take the bus from Bogotá to Barbosa
3. Take a taxi from Barbosa to Tierradentro

€91 - €103
CHEAPEST OPTION
Bus via Cali • 19h 9m

1. Take the bus from Popayan to Cali
2. Take the bus from Cali to Medellín
3. Take the bus from Medellín to Puerto Berrío

€28 - €49
8 ALTERNATIVE OPTIONS
Bus • 15h 19m

1. Take the bus from Popayan to Medellín
2. Take the bus from Medellín to Puerto Berrío

€30 - €35
Bus via Buga • 17h 18m

1. Take the bus from Popayan to Cali
2. Take the bus from Cali to Buga
3. Take the bus from Buga to Medellín
4. Take the bus from Medellín to Puerto Berrío

€39 - €44
Taxi • 10h 25m

1. Take a taxi from Popayán to Tierradentro 691.3 km

€85 - €110
Drive

Πολλοί τρόποι, αλλά οι ώρες που διαρκεί ο καθένας είναι απογοητευτικοι. Είχα βρει κι έναν τρόπο από san agustin, πήγαινες πρώτα garson, άλλαζες και πήγαινες la plata και από κει με άλλη αλλαγή πάλι, san andres. Κι αυτό όμως διαρκούσε γύρω στις 15 ώρες.
Πράγματι @travelbreak ήσασταν τυχεροί που είχατε αυτοκίνητο, παρόλα τα δύσκολα που υπήρξαν.

 

[LULLU]

Μάλλον θα πρέπει να ξαναπάμε .

Είναι πράγματι. Δεν πειράζει, ευχαριστήθηκα όλους τους χώρους στο san agustin. Τώρα φεύγω για Εκουαδόρ.

Υπέροχη χώρα και αυτή και κυρίως υπέροχοι άνθρωποι..για τα αποθημενα μάλλον θα πρέπει να ξαναεπισκευτουμε τη Κολομβία..

 

[LULLU]

Φεύγουμε για Salento μια γραφική πολύχρωμη πόλη μέσα στους καταπράσινους λόφους της κεντρικής Quindio .Έγινε γνωστό και τουριστικά πολύ ανεπτυγμένο λόγω της θέσης του αλλά και λόγω του ποιοτικού καφέ που παράγει.. αν και κατά την περίοδο της πολιτικής αναταραχής οι αντάρτες που ΄ήλεγχαν τη περιοχή εδώ έβαζαν εμπόδια στην τουριστική ανάπτυξη και ο φόβος δεν επέτρεπε σε επισκέπτες να έλθουν εδώ.

Πολλά μαγαζιά, πολλοί τουριστες περιφέρονται στον κεντρικό Calle Real που καταλήγει στα σκαλιά που οδηγούν στο λόφο Alto de la Cruz και έχεις μια υπέροχη θέα της κοιλάδας Cocora και των γύρων λόφων.

Λιώσαμε τις σόλες των παπουτσιών μας στο πέρα δώθε ψάχνοντας να αγοράσουμε και το καλύτερο καφέ .. ακριβοπληρώσαμε τον λεγόμενο ΑΑΑ καφε 16.000 πέζος τα 250 γραμμάρια που ειλικρινά πίσω στην Ελλάδα δώρισα σχεδόν όλες τις συσκευασίες και αυτή που κράτησα, ακόμη στο ράφι είναι να παλιώνει σαν το καλό κρασί……

Βράδυ επιστρέψαμε στη χασιεντα μας , τακτοποιήσαμε τα πράγματα γιατί έχουμε πολύ πρωινή πτήση για Medellin..

Η πτήση μας επεισοδιακή. Είμαστε στο δρόμο από 4 και μιση τα ξημερώματα να πάμε στο αεροδρόμιο όπου είχαμε τη πτήση στις 11.. τρώμε την πρώτη ακύρωση και πάμε για την πτήση στις 5 .Στο παραπέντε ακριβώς ανακαλύπτουμε πως δεν υπάρχουν θέσεις και θα μας μεταφέρουν για όποτε βρεθούν.. εντάξει,, κατέβηκαν τα επουράνια για μια συνάντηση ορθόδοξων και καθολικών θεών και αγίων…. Αποτέλεσμα μας βάζουν στο αεροπλάνο που δεν λέει να φτάσει Bogota.. κάποιος επιβάτης αρρωσταίνει και εμείς προσγειωθήκαμε στο Calli και ένα ασθενοφόρο παραλαμβάνει τον ασθενη.. αλλά το αεροπλάνο εκεί.. θα φύγει δεν θα φύγει ?? Ξαφνικά νασου πάλι το ασθενοφόρο που επιστρέφει το ασθενή για να συνεχίσει τη πτήση του…Τι διάολο ξέχασε τα αντιυπερτασικα του?? Δώσανε λέει τις πρώτες βοήθειες και ο ασθενής θα συνεχίσει.

.Εντάξει και εμείς θα δώσουμε τις τελευταίες βοήθειες αν ο χριστιανός υποτροπιάσει….

Φτάσαμε Bogota στις 10 το πρωί ενώ έπρεπε να φτάναμε πέντε το πρωί.. ευτυχώς η πτήση για Medellin ήταν στην ωρα της ..

Στο Medellin έχουν ανοίξει οι ουρανοί και όπως λέει ο ξεναγός μας Omar , είναι εποχή των ανοικτών κρουνών.. ελπίζοντας πως αύριο ο ήλιος θα μας κάνει τη χάρη να εμφανιστεί..

Και όπως καταλαβαίνετε οι πρώτες μας ερωτήσεις στον Ομάρ είχαν να κάνουν με τον διάσημο Εσκομπαρ…

Δεν είμαστε υπερήφανοι για αυτόν τον τύπο ,μας λέει, πληρώσαμε με αίμα και πίκρα και συνεχίζουμε να πληρώνουμε για όλα όσα έκανε ο Εσκομπαρ με την παρέα του στο τόπο μας..

Και να τι μάθαμε από πρώτο χέρι για το βαρόνο της κόκα.. Γεννήθηκε to 1949 λίγο πιο έξω από το Medellin στo Rio Negro Στα 9 χρόνια του εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στο Medellin. Δεν ανήκε στο φάσμα των φτωχών που η παρανομία θα ήταν μονόδρομός για την επιβίωση του. Είχε τη δυνατότητα να σπουδάσει όπως αρχικά ήθελε, ήταν πανέξυπνος (και αυτό φάνηκε ) αλλά τον διακατείχε η λύσσα να πλουτίσει και να πλουτήσει πολύ ενωρίς και κυρίως εύκολα.. από μαθητής άρχισε τις παληκαριές, πούλαγε στους συμμαθητές τα θέματα ασκήσεων , πούλαγε υπηρεσίες .Ειχε δε δημιουργήσει μια εισπρακτική ομάδα για να είναι σίγουρος ότι χρεοστουμενα δεν θα ειχε… Αργότερα πέρασε στις κλοπές αυτοκινήτων, ποδηλάτων για να προβιβαστει στη προστασία των μαγαζιών ενώ στα 18 αποφάσισε να αρχίσει το εμπόριο της μαριχουάνας. Οι εκτάσεις καλλιέργειας της μαριχουάνας ήταν στις ακτές της Καραϊβικής οπότε πολύ εύκολα μεταφέρονταν στη Αμερική. Η επιχείρηση άνθισε και κράτησε μιας και κανένας δεν ασχολήθηκε με τη διακίνηση κανένας έλεγχος κανένας φραγμός μέχρι που οι Αμερικάνοι αποφάσισαν να καλλιεργήσουν στα εδάφη τους το αγαθό αυτό και όχι να το αγοράζουν από τον κολομβιανο Εσκομπαρ.. Χάλασε λοιπόν η συνεργασία .. Ψάχνοντας νέους συνεργάτες συναντήθηκε με τη μαύρη χήρα την Esmeralda Grisella de Blanco γεννημένη σε φτωχογειτονιά στο Medellin, τη νονά της κόκας που αφού έστειλε και τους 3 άνδρες της να κοιτούν τα ραδίκια ανάποδα , μετακόμισε στη Νέα Υόρκη όπου διαπίστωσε πως στα διάσημα κλαμπ της εποχής γινόταν διακίνηση κοκαίνης,.. Έστειλε μήνυμα στον φιλαράκι της και άρχισαν μια νέα επιχείρηση .. coca business.. Την κόκα την προμηθεύονταν από Περού και Βολιβία και ο Εσκομπαρ θα ήταν ο ενδιάμεσος σταθμός που όμως θα μοιράζονταν τα κέρδη από τις πωλήσεις στο Αμερικάνικο έδαφος..

Η νεα λοιπόν επιχείρηση ήταν να φτάνει η κόκα στο Medellin να συσκευάζεται και να στέλνεται στην Αμερική…Το δαιμόνιο μυαλό του αποφάσισε πως ηταν πιο επικερδές του να αρχίσει να καλλιεργεί στη Κολομβία τη κόκα παρα να την αγοράζει από Περού και Βολιβία..Ετσι έστησε 57 εργαστήρια, καλλιεργούσε τεράστιες εκτασεις, έστειλε δικά του τσιράκια στη Αμερική να ελέγχουν τη αγορά κάνοντας πέρα τη Μαύρη χήρα.. ιδρύοντας το καρτέλ του Medellin.. τα ήθελε όλα για πάρτι του.. και η δυναστεία Εσκομπαρ όλο και μεγάλωνε..μαζι της όμως αυξάνονταν και οι δολοφονίες, οι απαγωγές οι επιθέσεις ..άρχισε ο πόλεμος Εσκομπαρ με την εξουσία αλλα και με τους άλλους εμπόρους του είδους.. Για το καλό κοινωνικό πρόσωπο ξόδεψε παρα πολλά στο να δημιουργήσει σχολεία, δρόμους νοσοκομεία στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της πόλης, έκτισε σπίτια, μοίραζε χρήματα, έδωσε δουλειά σε εφήβους( στις υπηρεσιες του ) και κυριολεκτικά λατρεύτηκε από τους επωφελούμενους κατοίκους που ακόμη και τώρα αν τους ρωτήσεις θα πουν ότι ήταν θεόσταλτο δώρο για αυτούς..ενω άλλοι θα σου πούν ότι ήταν δολοφόνος, τυχοδιώκτης επικίνδυνος..

Αποφάσισε να περάσει και από την πολιτική και το καταφερε, για να μπορεί να ελέγχει τη κατάσταση σκορπώντας το θάνατο.. Στην επίθεση στο δικαστικό μέγαρο σκότωσε το μισό δικαστικό σώμα και τον υπουργο γιατι ήθελε να καταστρέψει τους ενοχοποιητικούς φακέλους και τα στοιχεία εις βάρος του γιατι η Αμερική αποφάσισε να τον κυνηγήσει .. Πάνω από 6000 αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους , 280 άτομα επιβάτες αεροπλάνου τινάχτηκαν στον αέρα από τη βόμβα που ειχε τοποθετήσει για να εξοντώσει ένα αντίπαλο του.., Ώσπου η κυβέρνηση τον στρίμωξε γιατι οι Αμερικάνοι το απαίτησαν με το γνωστό εγκλεισμό του σε ιδιωτική φυλακή-παλάτι μέχρι που δραπέτευσε γιατι του ψιθύρισαν ότι ετοίμαζαν την έκδοση του στη Αμερική.. Άρχισε το κυνηγητό για μήνες, μέχρι το Δεκέμβρη του 1993 που αποκαλύφτηκε η κρυψώνα του και τον δολοφόνησαν…..

Στο νεκροταφείο πάνω στο τάφο του υπάρχουν κάθε μέρα φρέσκα λουλούδια την ίδια ώρα που δίπλα υπάρχουν ακαθαρσίες, κόπρανα και ούρα από ανθρώπους που έζησαν ένα εφιάλτη, που υπέφεραν οι οικογένειες τους από τα εργα του …

Ο ίδιος ο Omar μας λέει ότι ένα βράδυ απήγαγαν το πάτερα του και δεν τον είδε ξανά. .αλλά είναι καιρός της συγχώρεσης, είναι καιρός να αφήσουν πίσω τη μαύρη ιστορία και να κοιτάξουν μπροστά.. Το κατάφεραν μάλλον, μιας και από τις πιο επικίνδυνες παγκοσμίως πόλεις που ήταν το 2013 βραβεύτηκε ως η πιο καινοτόμος πόλη στο κόσμο και ανακηρύχτηκε η Πόλη της Αιώνιας άνοιξης..

Φτάνουμε στο Ξενοδοχείο μας Estellar Blu χτισμένο στο λοφο El Poblado και μακριά από το κέντρο, συνοδευόμενοι από καταιγίδα..

Στο λομπι ενα χριστουγεννιάτικο ντεκόρ μας υποδέχεται υπενθυμίζοντας μας σε ένα μήνα έχουμε Χριστούγεννα…Το Estelar προσφέρει εκτός το πρωινό και ένα ελαφρύ δείπνο στη τιμή .. Φουριόζες και πεινασμένες μπουκάρουμε στο εστιατόριο και πέφτουμε πάνω στο πατριώτη το Γιάννη που έρχεται για business στη πόλη..

Βρέχει όλη νύχτα..

 

[LULLU]

Το πρωί φεύγουμε για city tour και ευτυχώς η βροχη εχει σταματήσει και ο ‘ήλιος κάνει δειλά την εμφάνιση του ανάμεσα από τα σύννεφα..

Η πόλη χαρακτηρίζεται από τη ζεστασιά των ανθρώπων της , τη νοστιμότατη κουζίνα της αλλά και από την ομορφιά των τοπίων. Χωρίζεται σε 16 διαμερίσματα commune και κατοικείται από 3 εκκ Το mirador το μπαλκόνι της πόλης, είναι η σωστή τοποθεσία για να απολαύσεις την υπέροχη θέα του Medellin από ψηλα..

Εκτος από τη θέα μπορείς να δεις μια μικρή αναπαράσταση των πολύχρωμων αποικιακών χωρών της περιοχής της Αρμενίας, μπορείς να απολαύσεις καλό φαγητό στα γύρω μαγαζιά .. Η θέα μας δεν μπορώ να πω πως είναι ανεμπόδιστη μια και οι γύρω λόφοι είναι σκεπασμένοι από σύννεφα.. Στη κορυφή των λόφων ζει το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που δεν έχουν παχυλούς λογαριασμούς στη τράπεζα , είναι οι άνθρωποι των παραγκουπόλεων , οι άνεργοι, οι αναλφάβητοι, είναι αυτοί που ακόμη θαυμάζουν τον Εσκομπαρ που τους είχε προσφέρει δουλειά, σχολεία .. Εδώ δεν υπήρχαν δρόμοι και συγκοινωνίες και ο κόσμος για να μπορούσε να πηγαίνει στη δουλειά του αν έβρισκε ήθελε 3 ώρες να κατέβει και άλλες 3 να ανέβει το βουνό, οπότε δεν μπορούσε να έχει μια σταθερή εργασία…η παρανομία λοιπόν μονόδρομος και οι υπηρεσίες του Εσκομπαρ, ευκαιρία ..

Όταν η κυβέρνηση κατάλαβε πως για να πολεμήσει την εγκληματικότητα δεν φτάνουν τα αλεξίσφαιρα και οι αστυνομικοί αλλά το να δημιουργήσουν κατάλληλες υποδομές, να δώσουν στο κόσμο ασφάλεια, παιδεία, δουλειά, υγεία με το να δημιουργήσουν δρόμους, νοσοκομεία, σχολεία, επενδύοντας στις φτωχογειτονιές για να έχουν μια ασφαλή πόλη.. Έτσι το τελεφερίκ, έδωσε την ευκαιρία στο κόσμο να κατέβει στο κέντρο, να θέλει να βρει δουλειά , να θέλει να σπουδάσει να μην νιώθει αποκομμένος και να γίνεται θύμα εκβιασμού.. έτσι η πόλη σιγά σιγά είδε να αλλάζει η μορφή της ..

Δροσιστήκαμε με ένα νοστιμότατο σαλπιγιον που είναι χυμός καρπουζιού με κομμάτια από πάρα πολλά διαφορετικά φρούτα..

Κάπου εκεί σκάει και η πρόταση να δούμε το Guatepe…Δεν ενθουσιάστηκαν όλοι, αλλά εμείς οι 3 Μαρια-Σοφια και του λογου μου, το δέσαμε σχοινί κορδόνι.. Και πρήξαμε τον Omar να μας βρει τρόπο.. Οκ λέει μετα την επίσκεψη στο μουσείο της Αντιοχείας θα σας βρώ ταξι να σας πάει και να σας γυρίσει…..

Πετάξαμε το σκούφο μας από τη χαρά μας..

Περπατάμε προς τη piazza Botero που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης περνώντας από δρόμους που γίνεται άγρα πελατών από καλοφτιαγμένες κολομβιανές και κολομβιανούς.. στα πεζοδρόμια κείτονται ισχνά και ταλαιπωρημένα σώματα θύματα της ανέχειας και εγκλωβισμένοι σε ουσίες….

Το μουσείο το δεύτερο της χώρας άριστο σε δομή και ροή φιλοξενεί σπουδαία έργα των Gomez- Botero-Picasso. O επισκέπτης μπορεί να ξεναγηθεί στους 3 ορόφους, να μάθει για την ιστορία και τη πορεία της χώρας μέσα από τα έργα.

Περισσότερα από 6000 έργα μας οδηγούν μέσα από ένα ταξιδι της ιστορίας της έκφρασης της τέχνης.. πίνακες, γλυπτά, σχέδια, ιστορικά έγγραφα και αντικείμενα.. Στο μουσείο δίδεται χώρος και στις νέες μορφές έκφρασης και νέων ζωγράφων όπως εκείνο της Nadia Granados….

Στη πλατεία είναι το πάρκο του Botero που φιλοξενεί τα 23 τεράστια σε όγκο γλυπτά που δώρισε στη πόλη του.. κυκλοφορεί πολύς κόσμος που πουλά αναμνηστικά, φρούτα, τσιγάρα που ζητιανεύει αλλά και που επιχειρεί να βάλει χέρι σε τσάντες και σακίδια…

Οι 3 χάρητες αποχωρούμε από την υπόλοιπη παρέα με ένα ταξι που εγγυήθηκε στο Ομαρ ότι θα μας επιστρέψει σώες το βράδυ..

Τα υπόλοιπα κορίτσια θα ξεναγηθούν σε πολλά ενδιαφέροντα μέρη αλλά εμεις θα ανέβουμε σε αυτό το περίφημο βράχο Penol..
Ζήσαμε και τις 4 εποχές του χρόνου κάνοντας την απόσταση των 80 χιλιομέτρων Medellin-Guatepe..Περνώντας από το Rionegro έριχνε χαλάζι..

Μακαρι φτάνοντας στο μονόλιθο ελπίζουμε να εχει βελτιωθεί ο καιρός. .κάποια από εμάς είναι μάλλον άκρως κρυπτοχριστιανη και εισακούσθηκαν οι προσευχές της. .και ο ήλιος λάμπει …

Φτάνουμε στο Guatepe η μικρή πολύχρωμη πόλη με τα γραφικά δρομάκια ακρως τουριστική αφου στα 3 χιλιόμετρα από τη πολη ορθώνεται ο περίφημος μονόλιθος Penol..

To 1970 δημιουργηθηκε ένα μεγάλο υδροηλεκτρικό συγκρότημα που άλλαξε τη ζωη των κατοίκων και κάνοντας το σημαντικότερο κέντρο παραγωγής ενέργειας της χώρας.. Έχουν σχηματιστεί παρα πολλά κατάφυτα νησάκια μεσα στη λιμνη που με μικρά πλοιάρια μπορεί κάποιος να τα επισκεφτεί. .ακριβώς δίπλα στη λίμνη ένα μονόλιθος 70 εκκ ετων .

Τα δυο τριτα του βράχου είναι ακόμη θαμμένα στο εδαφος ενώ τα 200 μέτρα πανω από τη γη προσελκύουν πολλους επισκέπτες.. Μια σκάλα φτιαγμένη με πολύ έξυπνο τρόπο σε μια εσοχή του βράχου χρησιμοποιείται για ανάβαση.. Βαθιές ανάσες και ορμάμε να κατακτήσουμε την κορυφή.. 649 κατακόρυφα σκαλοπάτια μεχρι την επίπεδη κορυφή, που νομίζεις ότι θα φτάσεις τα αστέρια, για να απολαύσεις την πιο όμορφη θέα του τοπίου .. Με μιας ξεχνώ το παρ ολίγον πνευμονικό οίδημα, τα λίτρα ιδρώτα που ρέουν από πάνω μου,( γενικώς τα φτυσα) στο αντίκρισμα του ποταμού, του φράγματος και των πανέμορφων νησιών.. ένας δροσερός αέρας μας αναζωογονεί, …Όταν αποφασίσαμε να πάρουμε τη κατηφόρα μέχρι να φτάσουμε κάτω είχε αρχίσει πάλι να βρέχει… Στο εστιατόριο με θέα την κοιλάδα γευτήκαμε ένα πολύ νόστιμο ψάρι .

-.ο οδηγός μας με πήρε στο ψιλό…μα λέει ..κουραστήκατε ε?? μα ήταν ανάγκη να κουβαλάτε όλο αυτό το βαρύ σακίδιο??

-Εμ καινούργιο μου καλάθι και που να σε κρεμάσω…καινούργια μηχανή, φακοί , τριποδι…ήθελα και φωτογραφικό σαφάρι τρομάρα μου…

Φτάσαμε βράδυ στο Medellin που είναι φωτισμένο και πανέμορφο..

Ετοιμάζουμε βαλίτσες γιατί αύριο φεύγουμε για Santa Marta..

Ξενύχτησα στο μπάνιο λόγω μιας γαστρεντερίτιδας ( κατι στο βραδινό δε μου πηγε καλα) και παρα την φαρμακευτική αγωγή ειχα ξεπνευσει

 

[LULLU]

Η πτήση μας ήταν στις 11.40 .. και έριξα ένα γερό ύπνο μιας και ήμουν άυπνη..

Η Santa Marta μας υποδέχεται με 30 βαθμούς και αρχίζουμε να σιγοψηνόμαστε λίγο..

Φεύγουμε αμέσως για το Tayrona Park 34 χιλιόμετρα από τη Santa Marta σε μια διαδρομή μιάμισης ώρας..

Στους πρόποδες της Sierra Nevada που βουτούν στα νερα της Καραϊβικής σχηματίζοντας βραχώδης εκτάσεις, όρμους πανέμορφες και παραλίες με λευκή άμμο βάλτους .. και δάση μαγκρόβιων γεννήθηκε το Tayrona..

To πάρκο που αποτελείται από θάλασσα και γη καλύπτει 30 τετρ, χιλιομ υγρού στοιχείου και 150 τετρ χιλιομ γης..

Φτάνουμε στο Ταιρόνα το οποίο έχει πλημυρίσει από τις πολλές βροχές των προηγουμένων ημερών.. Οι σκηνές στους χώρους κατασκήνωσης επιπλέουν .. Φτάνουμε στη ρεσεψιόν του Yuluca καμπ και μαθαίνουμε ότι η κράτηση μας είναι για το Aresipa camp που είναι προσβασιμο η με τα πόδια η με άλογο…. , και επειδή ούτε το ένα ούτε το άλλο μας ήταν βολικό, έπεσαν τα σχετικά τηλ με το γραφείο , τα σχετικά συγνώμη που όμως δεν μας βρήκαν λύση .. Ρώτησα αν υπάρχουν διαθέσιμα δωμάτια εδώ και ευτυχώς υπήρχαν 3 καπανες ελεύθερες και με χρέωση δική μας, αφού δεν είχαμε άλλη επιλογή , αράξαμε για τις 3 επόμενες μέρες..
ΤοYuluca

είναι ένα υπέροχο eco hotel που αποτελείται από 20 περίπου στρογγυλές καπανες από άχυρο και λάσπη σκορπισμένες αρμονικά μέσα στο κατάφυτο λόφο και φτάνουν ως τη θάλασσα.. Ένα ανηφορικό μονοπάτι συνδέει τις καπανες μεταξύ τους,, η δικη μου το νούμερο ένα, μπορεί να μην εχει την τέλεια θέα όπως εκείνη της Ιωάννας που είναι τέρμα θεού, αλλά έχω εύκολη πρόσβαση στο μπαρ και στη παραλία

Φαγητό στο εστιατόριο και ξεκούραση.. εξ αλλου εδώ ήλθαμε να σαπίσουμε στη ξεκούραση, στη χαλάρωση που δεν με ενθουσιάζει καθόλου αλλά θα το υποστώ.. θα κάνω γύρες και κολύμπι..

Πρωί – πρωί πριν της πέντε με το φακό ανά χείρας κατηφορίζω το μονοπάτι για τη παραλία για μια υπέροχη ανατολή ηλίου..( αργότερα δηλαδη τη τελευταία μέρα) έμαθα πως ήταν επικίνδυνο γιατί ένας τζαγκουαρος κόβει βόλτες κάτω και γύρω από τις καπανες μέρες τώρα..

Την επομένη ημέρα γυρνάγαμε τα κορμια μας από παραλία σε παραλία.. Στην Canaveral η ζούγκλα καταλήγει στη χρυσή, παραλία με τα κύματα να σπάνε στα πανύψηλα βράχια.. Εδώ δεν κάνεις απλωτές ούτε μακροβούτια, τα νερά είναι τόσο επικίνδυνα και τα ρεύματα πολύ ισχυρά.. περιορίζεσαι στους δέκα νερό πόντους πλατσουρίζοντας.. και από ότι μάθαμε το ιδιο επικίνδυνα είναι και στις άλλες παραλίες

Λίγο παραδίπλα είναι η pisinetta

και είναι ακριβώς αυτό.. μια μικρή κολύμπα με ήρεμο νερό που μπορείς να απλώσεις λίγο το κορμί σου.. έλα σου όμως πως το νερό είναι εκτός από χλιαρό και θολο..

Στη άμμο είναι τοποθετημένα τραπέζια , άσπρες ομπρέλες και ξαπλώστρες και στο βάθος ένα μπαρ που κατά διαστήματα κάνει την εμφάνιση του ο μπάρμαν και ο ναυαγοσώστης αφήνει για κάθε λιγο το πύργο του για να ελέγξει και να ενημερώσει για τη επικινδυνότητα της θάλασσας…. Εντάξει το εμπεδώσαμε φτάνει πια…δεν βουτάμε παρα μόνο τον αστράγαλο..

Δεν είναι μόνο αυτό μαμ… τις προηγούμενες μέρες με την θαλασσοταραχή και καταιγίδα εμφανίστηκαν κροκόδειλοι..

-Α αι στα διάολο.. ..αν γλυτώσεις από τα κύματα δεν θα γλυτώσεις από τα σαγόνια του κροκοδείλου..

Ω ρε που είναι οι δικές μας θάλασσες που βουτώ και εξαφανίζομαι….

Πολλοί επισκέπτες φεύγουν από τη παραλία για να πάνε στην Arecife.. εμεις μείναμε στην ασφαλή κολύμπα χωρίς να τολμήσουμε να διακινδυνεύσουμε απρόοπτες συναντήσεις από θαλάσσης και ξηράς..

Ολη μέρα πάνω κάτω ψάχνοντας για κοχύλια, για πέτρες.. επιστρέφοντας το απόγευμα στο καμπ αλλα δεν είδαμε τις σχετικές προειδοποιητικές πινακίδες ..( που μας τις έδειξαν την επόμενη το πρωι) που έγραφαν

1..δεν περπατάμε μετα τις 5 το απόγευμα στα μονοπάτια

2 εμφάνιση Καϋμάν στους νερόλακκους , που είναι και αμέτρητοι,,

3 κροκόδειλοι στη παράλια..

Στη τραπεζαρία γέλια και συζητήσεις.. αύριο πρωί φεύγουμε νωρίς για Καρταχενα τη βασίλισσα της Καραϊβικής.

Στις 3,30 ξυπνα όλη η καπανα νούμερο 1 και με φακό σκάμε μύτη στη παραλία για να αποθανατίσουμε την ανατολή ηλίου..οταν τα υπέροχα χρώματα σβήστηκαν από τις φωτεινές ακτίνες του ηλιου γυρίσαμε για πρωινό,, και εδώ μάθαμε το πόσο ρισκάραμε ….και παγώσαμε βλέποντας τον τζαγκουαρο να κόβει βόλτες στο βίντεο που τράβηξαν το προηγούμενο ξημέρωμα οι φύλακες …

-Ω ρε φίλε τύχη..

Εντάξει λένε μετα.. δεν έχει καταγραφεί περιστατικό επίθεσης σε άνθρωπο..αλλα πρέπει να προσέχετε..

Φεύγουμε για Καρταχενα μέσα σε αφόρητη ζέστη υγρασία και καπάκι μια καταιγίδα,,,

 

[travelbreak]

Εμείς πήγαμε τρία χρόνια μετά από εσάς (το 2019) στην Tayrona, μόνο για λίγες ώρες και κάναμε μπάνιο σε κοράλλια. Ούτε για κροκόδειλους μας είπανε ούτε για ιαγουάρους.
Ελπίζω στην Καρταχένα ο καιρός να ήταν καλός και να την απολαύσατε. Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[LULLU]

Εμείς πήγαμε τρία χρόνια μετά από εσάς (το 2019) στην Tayrona, μόνο για λίγες ώρες και κάναμε μπάνιο σε κοράλλια. Ούτε για κροκόδειλους μας είπανε ούτε για ιαγουάρους.
Ελπίζω στην Καρταχένα ο καιρός να ήταν καλός και να την απολαύσατε. Περιμένουμε τη συνέχεια.

Διαβασα την ιστορια σου και ειδα οτι απολαυσατε τη θαλασσα σε παραλια που προστατευονταν απο ενα υφαλο .εμεις δυστυχως ειμαστε σε σημειο που μονο τα αγρια κυμματα ειχαμε παρεα...και τα αλλα ζωα που ειχαν αποφασισει να κατεβουν για επισκεψη στο χωρο...

 

[travelbreak]

Διαβασα την ιστορια σου και ειδα οτι απολαυσατε τη θαλασσα σε παραλια που προστατευονταν απο ενα υφαλο .εμεις δυστυχως ειμαστε σε σημειο που μονο τα αγρια κυμματα ειχαμε παρεα...και τα αλλα ζωα που ειχαν αποφασισει να κατεβουν για επισκεψη στο χωρο...

Σίγουρα κάποια πράγματα είναι και θέμα τύχης. Εμείς μάλλον ήμασταν τυχεροί.

 

[LULLU]

Περνάμε από Βαrroviejoένα ψαροχωρι με πλωτά ξύλινα σπίτια πάνω στα νησάκια που βρίσκονται στις παρα πολλές λίμνες που μια στενή λωρίδα γης τις χωρίζει από τη Καραϊβική.. Οι ψαράδες μεταφέρουν την ψαριά τους προς πώληση στα εκατοντάδες μαγαζιά που βρίσκονται στην ακρη του δρόμου.. παράγκες, σκουπίδια , ψάρια, συνθέτουν ένα σκηνικό διαφορετικό λες και είσαι σε άλλη χώρα..

Φτάνουμε στο δέλτα του ποταμού ..Magdalena.. και μπαίνουμε στη Barranquilla .., ένα λιμάνι στη Βόρεια Κολομβία τη μεγαλύτερη βιομηχανική πόλη που πολύ σωστά ονομάζεται και ‘’χρυσή πύλη’’ Η πόλη δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την Santa Marta ούτε την Καρταχενα.. μπορεί όμως να είναι καλλιτεχνικά υπερήφανη για το καρναβάλι της και τα παγκοσμίου φήμης τέκνα της ,Σακίρα και Σοφία Βεργάρα ..

Στο δρόμο ένα εργοτάξιο δουλεύει για τη κατασκευή μιας νέας γέφυρας.. εκατοντάδες εργάτες, βαριά μηχανήματα, μηχανοδηγοί, εκφορτωτές, κάνουν την κυκλοφορία δύσκολη…

Μετα πεντέμισι ώρες ταξίδι φτάσαμε Καρταχενα.. την πόλη των χρωμάτων..

Λίγα λόγια για τη πόλη.. Ιδρύθηκε το 1533 στην πιο στρατηγική θέση ανάμεσα στους ποταμούς Magdalena και Sinu..δίνοντας εύκολη πρόσβαση στο εσωτερικό της χώρας.

Από το λιμάνι της έκανε φτερό όλο το ασήμι του Περού και το χρυσάφι της Κολομβίας πετώντας για την Ισπανία. Ήταν επίσης λιμάνι που εισάγονταν οι σκλάβοι της Αφρικής .Η στρατηγική θέση της πόλης την έφερε αντιμέτωπη με πειρατές, με επιδρομές άλλων επίδοξων κατακτητών παράδειγμα η πιο γνωστή μάχη -ναυμαχία ‘’της Καρθαγένης των Ινδιων΄΄μεταξύ Ισπανικής Αυτοκρατορίας και της Μεγάλης Βρετανίας..

Η σημερινή πόλη των 1028736 κατοίκων ζεί από την εμπορική ναυτιλια, την πετροχημική βιομηχανία και τον τουρισμό.. Δεν νομίζω να πατά ξένος το πόδι του σε αυτή τη μακρινή γή και να μην κάνει ένα πέρασμα από εδώ.. κάτι σαν τάμα…Η πόλη αποτελείται από το παλιό γραφικό αποικιακό κομμάτι με τα χαρακτηριστικά δρομάκια, τα πολύχρωμα σπίτια, τις απίστευτες μυρωδιες , τη μουσική τη ζωντάνια , την φτώχια και τη νέα πόλη με τους ουρανοξύστες δίπλα στα θάλασσα, τα ακριβά αυτοκίνητα, αλλά τους άδειους δρόμους από χαρά και ψυχή.. ..
Περπατώντας στα στενά της παλιάς πόλης χάνεσαι στην ιστορία.. Τα σπίτια με τα ξύλινα μπαλκόνια και τις εσωτερικές αυλές, σιμά το ένα με το άλλο λες κρατούν φυλαγμένες τις χαρές τις λύπες , τα μυστικά ,των ενοίκων τους, τα ανοικτά παράθυρα προς το δρόμο αφήνουν το κλεφτό βλέμμα του επισκέπτη να περιπλανηθεί στα σωθικά του σπιτιού αποκοιμίζοντας εικόνες …μιας ζωής που παρα τα προβλήματα , τη φτώχεια δεν το βάζει κάτω.. θα δεις κάποια χορευτική φιγούρα στο σαλόνι, θα ακούσεις μουσική, θα δεις κάποιο να παρακολουθεί ποδόσφαιρο, κάποια να καλλωπίζεται, κάποια γερασμένα κορμιά να λικνίζονται στη κουνιστή πολυθρόνα ψάχνοντας λίγη δροσιά από ένα παλιό ανεμιστήρα και μια βεντάλια και κάποιο να γεύεται ένα πιάτο φαγητό..

Δίπλα στα καλοσυντηριμένα σπίτια είναι και αυτά που ο χρόνος άφησε βαριά σημάδια πάνω τους.. γκρεμισμένα, ξηλωμένα παράθυρα και πόρτες με αγριόχορτα φυτρωμένα στους τοίχους..

Οι σκουρόχρωμοι κάτοικοι λόγω των επιμιξιών με τους σκλάβους, αλλά και οι απόγονοι των σκλάβων αγαπούν τον τόπο τους και με κάθε τρόπο θέλουν να μεταδώσουν αυτή τους την αγάπη στους τουρίστες …Να φταίει ο ΄ήλιος να φταίει η θάλασσα που οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι και ζωντανοί .

Ζωντανοί οι κάτοικοι, ενθουσιώδεις και οι τουρίστες και εδώ τώρα αναπτύσσεται το τουριστικό προϊόν που φέρνει στη πόλη και τα καλά αλλά και τα κακά… αυτό βέβαια είναι ένα άλλο κεφάλαιο και μεγάλο…πάντως πολύ εμφανή η επιρροή της τουριστικής βιομηχανίας, της άπραχτής, της υπερτίμησης, .

Γνωρίσαμε από κοντά, στο τουρ που κάναμε στα νησάκια, τη πλευρά του τουριστιτ τραπ αλλά και της αγένειας, της αδιαφορίας, της ξεπέτας απλά.. …με σιγουριά μπορώ να πω ότι οι άνθρωποι της επαρχίας της νότιας χώρας καμμιά σχέση δεν έχουν με τους κατοίκους της Καρθαχένης αλλά επίσης δεν έχουν καμμιά σχέση με τα όσα έχουμε ακούσει και διαβάσει για αυτή τη χώρα…

Φυσικά πρώτη επιλογή στη ξενάγηση μας είναι να χαθούμε στα σοκάκια, ευτυχώς το ξενοδοχείο μας είναι μέσα στο ιστορικό κέντρο, απολαμβάνοντας τους ήχους , τις μυρωδιές αλλά και τους ενοχλητικούς πωλητές που κολλάνε σαν βδέλλα πάνω σου στη προσπάθεια τους να σε κάνουν να ψωνίσεις…

Στη πλατεία Bolivar μια παρέα νεαρών επιδίδεται σε χορευτικές φιγούρες .
Κάθισα αρκετή ώρα βιντεοσκοπώντας, μιας και η παρέα μου μπήκε σε ένα μαγαζί με χρυσό και πετράδια,.. σουρούπωνε και η πλατεία άρχισε να μαζεύει κόσμο και πολλούς τουρίστες που μπορώ να πω είχαν ένα βλέμμα μαγεμένο. .πράγματι μαγεύεσαι.

Το μοναστήρι του Claver με την ομώνυμη εκκλησία χτίστηκαν τον 17 αιώνα από την θρησκευτική κοινότητα Ιησουιτων.. Εδω ο Claver , γιος ενός καταλανου αγρότη , έζησε ως ιεραπόστολος , διέδωσε το δόγμα του, μύησε τους σκλάβους που στοιβάζονταν στις φυλακές και προσπάθησε να τους βοηθήσει και για αυτό θεωρείται ο προστάτης των μαύρων.. Όμως εκεί δίπλα στο ναό προσευχής υπάρχουν τα κελιά της φυλακής που κρύβουν τρόμο, πόνο και αίμα.. εδώ βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν όσοι μαύροι δεν ασπάστηκαν τοn καθολικισμό.. Τα λείψανα του Claver σώζονται σε μια λάρνακα στον ψηλό βωμό..

Το περπάτημα έφερε πείνα και εμείς ψάχναμε φαγητό.. Μυρωδιές παντού, υπαίθρια μαγαζιά αλλα εμείς όχι…θέλαμε ιταλική κουζίνα..

Πάνω κάτω σε όλη τη Gestemani βρήκαμε το ιταλικό που αν δεν κατέρρεε εκείνο το βραδυ σίγουρα την επομένη.. φάγαμε όμως carbonara... Χορτάτες φεύγουμε για το ξενοδοχείο μας Casa Mara που για να το βρούμε κάναμε 2 ώρες..ολα τα στενά ίδια τα βλέπαμε,.. Το Casa Mara είναι και αυτό ένα από τα παλια μισοερειπωμενα κτήρια.. Ένα διώροφο λευκό κτίσμα με κεντρική αυλή και μια πισίνα xsmal size.. Τα δωμάτια του ισογείου είναι ανακαινισμένα αλλά του πρώτου ορόφου μένουν κολλημένα στη ιστορία…. Μια καταιγίδα ξεσπά πάλι νυχτιάτικα. Η υγρασία και ο ιδρώτας κάνουν εφιαλτική τη νύχτα μας και καπάκι το κλιματιστικό που δεν δουλεύει..

Πρωινό γύρω από τη μικροσκοπική πισίνα( κολύμπα).

Μια κοπέλα εμφανίζεται στην εξώπορτα κουνώντας κάτι βαουτσερ στα χέρια της.. είναι η συνοδός μας για το τουρ στο isla paradiso που έχουμε κλείσει. Φτάνουμε στο λιμάνι αντικρύζομε ουρα χιλιομέτρου ισπανόφωνων κυρίως τουριστών που περιμένουν να επιβιβαστούν στα πλοία.. Ευτυχώς ο δικός μας ξεναγός μιλά αγγλικά και η πρώτη του κουβέντα είναι ότι η υποχρέωση του φτάνει στο να μας γυρίσει στο λιμάνι και για την επιστροφή στο ξενοδοχείο μας θα πρέπει να μεριμνήσουμε εμείς..,.. τι να του λες τώρα ότι αλλα είχαμε κανονίσει και πληρώσει….

Βάζουμε σωσίβια και ανοιγόμαστε στα ανοικτά του ωκεανού ..Απο τη μια τα μαυρα νερα και από την άλλη οι ουρανοξύστες της νέας πόλης Boca grande ,φτάνουν ως το ουρανό που εχει καλυφτεί από μαύρα σύννεφα.,

Μια ώρα περίπου κράτησε η βαρκάδα μας και φτάνουμε στο isla paradise η isla del sol που είναι ένα μικρό ιδιωτικό νησί μέσα στο Eθνικο φυσικο Παρκο San Bernando..

To νησάκι χαρακτηρίζεται από πανέμορφες παράλιες χρυσολευκης άμμου και παρ ότι είναι πολύ μικρο, αντέχει και τα 4 μεγάλα ξενοδοχεία που χτίστηκαν πάνω του..

Κάποιοι τσαλαβουτούν στα νερά, άλλοι στη πισίνα κλασικά με τη μπύρα στο ένα χέρι και στο άλλο λάμπει το χρυσό ρολόι. .κοιταζόμαστε. .ω ναι…γίναμε του μαζικού τουρισμού και εμείς..all inclusive .
Παρατάμε του άλλους για μια κατ ιδιαν ξενάγηση στο νησί..

Η ζέστη αφόρητη παρα τις ξαφνικές επισκέψεις της βροχής. .

,. Πίσω από τα λαμπερά ξενοδοχεία μια άλλη πραγματικότητα.. Ο χωμάτινος λασπωμένος δρόμος μας φέρνει στα μικρά χωριά,, χαμηλά σπίτια και παράγκες..

η ζωή του χωριού.. οι γειτόνισσες κουβεντιάζουν υψηλόφωνα , τα παιδια χαρούμενα παίζουν με παιχνίδια δικης τους κατασκευής.. μπάλα από κουρέλια, κουτοί κόκα κόλας σε τροχαλία για αυτοκινούμενο αμαξι και κάθε λογής εφεύρεσης..
.Ζώα βόσκουν στις αυλές, κότες γουρουνάκια και πολλά σκυλιά ,παρα πολλά ευτυχώς είναι φιλικά..

Στα υπαίθρια μικρά μαγαζάκια-πάγκοι τα προϊόντα έχουν τιμή τσουχτερή ..βλέπεις προορίζονται για τουρίστες..

Καθόμαστε σε ένα καφε σε μια παραλία . είδαμε και πάθαμε να συνεννοηθούμε για μια παραγγελία που περιλάμβανε μόνο καφέ…
Περιμέναμε και περιμέναμε και ο καφε πουθενά.. πλησίαζε η ώρα που έπρεπε να γυρίσουμε και καφές τίποτα..

Μάλλον πάνε να τον μαζέψουν τώρα ,να τον στεγνώσουν και να τον αλέσουν.. φεύγουμε ..μείναμε με την όρεξη μόνο..

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για το φαγητό.. το μενού ψαρόσουπα και ψάρι που ήταν πράγματι παρα πολύ νόστιμα..

Η αναχώρηση ήταν στις 3 αλλα μας πρόλαβε η καταιγίδα.. παρατηρώντας μια βροχή που η σταγόνα έπεφτε με τόση δύναμη που άφηνε τρυπούλα στη γη..

Η επιστροφή στο λιμάνι με σκαμπανεβάσματα της βάρκας που η μέση μας κόπηκε στα δυο…

Στο λιμάνι μας περιμένει μια άκρως τουριστική φιέστα διοργανωμένη από τους τουριστικοπρακτορες , με μουσική και σνακ.. και οι τουρίστες προσπαθούν να λικνιστούν στο ρυθμό της salsa ..

Πίσω στο ξενοδοχείο.. μπάνιο και μαζευόμαστε στη αυλή σε ένα δικό μας πάρτι.. μπύρες , πατατάκια και κουβέντα ως αργά.. έφτασε η ‘ώρα του απολογισμού και των εντυπώσεων..

 

[LULLU]

Το βράδυ η δύναμη της βροχής ήταν τέτοια που νόμιζες πως ένα τσουνάμι ήταν στη πόρτα σου..

Ο πρώτος καφές της ημέρας στην αυλή για να πάρουμε δυνάμεις.. σήμερα θα λιώσουμε τις σόλες των παπουτσιών …είναι η τελευταία μέρα μας…
Πρώτος σταθμός το περίφημο κάστρο san Felipe de Barajas που βρίσκεται κοντά στο ξενοδοχείο μας..

Περνώντας από τη γέφυρα ανηφορίζομε το δρόμο (στολισμένο με καπέλα )που μας οδηγεί στο κάστρο..
Είναι το μεγαλύτερο κάστρο που έχτισαν οι Ισπανοί σε όλες τι αποικιοκρατούμενες χώρες τους..

Πάνω λοιπόν στο λόφο san Lazaro το 1657 μπήκαν τα πρωτα θεμέλια του κάστρου και σιγα-σιγά όλος ο λόφος έγινε ενας ισχυρός προμαχώνας.

Παρα τις πολλές επιθέσεις και απόπειρες κατάκτησης του, στο κάστρο δεν πάτησε το πόδι του άλλος κατακτητής

.

Ενα πολύπλοκο σύστημα σηράγγων συνέδεε τα διάφορα σημ

εία του κάστρου επιτρέποντας τη διανομή αγαθών αλλά και δίνοντας μια διαδρομή διαφυγής σε περίπτωση που καταλαμβάνονταν από εχθρούς.

Κάποιες από τις σήραγγες είναι φωτισμένες και επισκέψιμες.

Η θέα από το λόφο είναι πολύ όμορφη..

Επιστροφή στη παλιά πόλη…

Δεν αφήσαμε στενό, για στενό πλατεία για πλατεία.. απορροφηθηκαμε από τα χρώματα, τη ζωντάνια… τη μουσική, γελάσαμε και ανταλλάξαμε κουβέντες με τους αποφοίτους που γιορτάζουν το πτυχίο τους στη πλατεία, χορεύουν γελούν , η ζωή τους παίρνει άλλη πορεία από αύριο..

Μια νύφη ποζάρει χαρούμενη γαλήνια ελπίζοντας στην απόλυτη ευτυχία …

.

Οι χαρούμενες γυναίκες ντυμένες με πολύχρωμα ρούχα που πουλούν φρούτα στη πλατεία είναι και απαιτητικές και δύσκολες εμπόρισσες..,, φωτογραφία μόνο αν αγοράσεις ενα πιάτο κομμένα φρούτα .. στη τιμή 10 ευρω…………χρυσάφι πια…ας είναι υποκύψαμε

.Ρουφήξαμε κάθε στιγμή κάθε εικόνα…,


Αύριο πρωί φεύγουμε από Καρταχενα για Ελλαδα με ενδιάμεση πτήση στη Bogota.. ελπίζω πρώτού ακόμη ανέβω τα σκαλιά του αεροπλάνου

να μου δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία να επιστρέψω μια μέρα..εχω αφήσει εκκρεμότητες πρώτη και καλύτερη cano crystales....

Φωτο από το ιντερνετ…

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Κ. & Νότια Αμερική