Αργεντινή Βραζιλία Ουρουγουάη Στη γη των μεγάλων ποταμών

[go2dbeach]

Καλα , δε φτανει ενα ευχαριστω που σου εδωσα!
Αψογες οι φωτο και οι πληροφοριες που δινεις
Στις βολτες σου ηταν σα να ημουνα μαζι..ελπιζω να ακολουθησουν πολλες τετοιες βολτες στην πολη αλλα και στις παραλιες!

 

[Dorotija]

Κι έλεγα τι απέγινε εκείνο το ταξίδι.. να το έφαγε η μαρμάγκα???

Μπράβο Κώστα, εξαιρετικές φωτογραφίες, όπως πάντα! Για πάμε συνέχεια!

 

[renata]

Μπαίνω στο google earth για να κατανοήσω ολη την διαδρομή.
Ευκαιρία να νιώσω και εγω αυτο το ταξίδι.
ευχαριστούμε Κώστα και με κουμπάκι και χωρίς!!!

 

[SkullFlower]

με το σταγονόμετρο όμως

Δώσε πράμα στο λαό!!!!

 

[XRISTOS71]

O Κώστας ειναι λίγο ψυχοβγάλτης με το γραψιμο !!!!

 

[taver]

Ρίο - Pão de Açúcar

Η πλατεία General Osório βρίσκεται ένα τετράγωνο βόρεια και ένα ανατολικά από το ξενοδοχείο μου. Στη βόρεια πλευρά της πλατείας είναι ο ολοκαίνουργιος νέος τερματικός σταθμός του μετρό της πόλης, που διατρέχει όλη τη νότια ζώνη της πόλης, και τη συνδέει με τη βορρά. Ουσιαστικά είναι μια γραμμή μόνο, αλλά τεχνητά την έχουν χωρίσει σε 2 τμήματα, με το κέντρο της πόλης να είναι κοινό και για τις 2. Ο σταθμός εγκαινιάστηκε λίγους μήνες πριν, και φυσικά λάμπει. Αφού αγοράζω ένα εισιτήριο για ?1,30 (2.80 Reais), η κοπέλα στο γκισέ μου δίνει μια πλαστική κάρτα, την οποία βάζω σε ένα μηχάνημα και η μπάρα εισόδου ανοίγει. Το πιο περίεργο εισιτήριο μετρό που έχω δει ποτέ, είναι η αλήθεια…


Από το Μετρό κατεβαίνω στη στάση Botafogo, δίπλα στην ομώνυμη παραλία. Η περιοχή είναι εμφανώς πιο λαϊκή από την Ipanema, αλλά κι εδώ δίνει μια αίσθηση ασφάλειας. Ακολουθώ τη λεωφόρο Pasteur νοτιοανατολικά, περνώντας μπροστά από μερικά από τα ομορφότερα ιστορικά κτήρια της πόλης (Πανεπιστήμιο του Ρίο, Instituto Benjamin Constant, σχολές ναυτικού κλπ), για να φτάσω στην πλατεία General Tibúrcio, ακριβώς δίπλα στην πιο καλά "κρυμμένη" παραλία της πόλης, την "Praia Vermelha" (κόκκινη παραλία). Πάνω στην πλατεία και δίπλα στην παραλία, είναι η αφετηρία του bondinio, ενός Τελεφερίκ που θα με μεταφέρει στον επόμενο προορισμό!

Δύο ακόμα από τους κατακόρυφους βράχους του Ρίο ξεχωρίζουν, γιατί μαζί σχηματίζουν μια χερσόνησο, η οποία κλείνει τον κόλπο Guanabara. Ο Morro da Urca είναι πρώτος, σχετικά χαμηλός, και μια πρόγευση για τον επόμενο βράχο, που ακολουθεί: Ο Pão de Açúcar (sugarloaf mountain, καρβέλι ζάχαρης υποθέτω στα ελληνικά) είναι πανύψηλος, στο μέσο της θάλασσας, ορατός από ολόκληρη σχεδόν την πόλη, και το δεύτερο πιο πολύ φωτογραφημένο μέρος στο Ρίο (μετά το άγαλμα του Χριστού). Οδική πρόσβαση στους βράχους αυτούς δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει το τελεφερίκ, που μεταφέρει τους επισκέπτες ως την κορυφή. To πρώτο τελεφερίκ πηγαίνει ως το Morro de Urca, και το δεύτερο, με το ίδιο εισιτήριο, συνεχίζει ως την κορυφή του Pão de Açúcar.


Από το Morro de Urca, η θέα στην πόλη είναι πανοραμική και όμορφη, με το άγαλμα του χρηστού απέναντι. Ένα ελικοδρόμιο σε λειτουργικό οργασμό εξυπηρετεί τους τουρίστες που θέλουν να δουν την πόλη από ψηλά. Αλλά, η αναμονή για το επόμενο τελεφερίκ αξίζει πραγματικά τον κόπο.


Η ώρα είναι κοντά στο ηλιοβασίλεμα, και η θέα του ήλιου να δύει πίσω ακριβώς από το άγαλμα του Χριστού (που μόνο από δω μπορεί κανείς να το δει κατάφατσα), πίσω από μια πανοραμική θέα σε ολόκληρη την πόλη, είναι φανταστική. Τα ήρεμα νερά του κόλπου, με τα καραβάκια στο Botafogo, είναι χάρμα οφθαλμών. Και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, το μαγικό τοπίο συμπληρώνεται από το μοναδικό φυσικό ανάγλυφο της πόλης.

Μετά από λίγα λεπτά όπου η παρατήρηση εναλλασσόταν με την ακατάπαυστη φωτογράφιση, ξαφνικά βλέπω ένα αεροπλάνο να πετάει ανάμεσα σε μένα και την πόλη, ανάμεσα στα 2 βουνά (Pão de Açúcar και Corcovado), σε πάρα πολύ χαμηλό ύψος. Η πορεία του ήταν καθοδική, και κάποια στιγμή πρέπει να ήταν μπροστά μου σε χαμηλότερο ύψος από μένα. Κατευθυνόταν για προσγείωση στο μικρό αεροδρόμιο εσωτερικού, στο κέντρο της πόλης. Επειδή το Pão de Açúcar βρίσκεται στη νοητή ευθεία των 2 διαδρόμων του αεροδρομίου (02L και 02R), τα αεροπλάνα προσεγγίζουν από δω… Και το θέαμα των Α320 να πετάνε δίπλα σε σένα, χαμηλότερα από την ευθεία του ματιού σου, είναι μόνο λίγο λιγότερο εντυπωσιακό από την εικόνα της πόλης…

Στην παρατήρηση από ψηλά, το κέντρο της πόλης επίσης ξεχωρίζει. Ένα μικρό financial district, με πανύψηλους γυάλινους ουρανοξύστες, κάνει την εμφάνισή του. Δεν είχα αποφασίσει αν ήθελα να το δω αυτό το κομμάτι, αλλά τώρα η απόφαση κλείδωσε. Σήμερα είναι Πέμπτη και αύριο Παρασκευή, η τελευταία εργάσιμη μέρα που θα βρίσκομαι εδώ. Μετά, έρχεται το Σαββατοκύριακο και το κέντρο της πόλης ερημώνει, και όλοι λένε ότι τότε γίνεται πολύ λιγότερο ασφαλές. Έτσι, το πρόγραμμα για αύριο το πρωί κλειδώνει: Βόλτα στο κέντρο της πόλης…


Εν τω μεταξύ, χορταίνω την εντυπωσιακή θέα, γεμίζω τις μνήμες της φωτογραφικής μου, και σταματάω για ένα γρήγορο σνακ στο μοναδικό καφέ που βρίσκεται πάνω στο βουνό. Χρονοτριβώ, για να πέσει και το τελευταίο φως και να δω τη μοναδική θέα με τα φώτα της πόλης αναμμένα. Όταν πλέον γίνεται κι αυτό και γεμίζω και τις δεύτερες μνήμες της φωτογραφικής, έρχεται η ώρα της καθόδου. Το πρώτο τελεφερίκ είναι το ζόρι, μετά το δεύτερο είναι γρήγορη υπόθεση…

 

[renata]

O Κώστας ειναι λίγο ψυχοβγάλτης με το γραψιμο !!!!

Σε φοβήθηκε!!

 

[renata]

Κώστα πολύ ωραίες φωτογραφίες!
παράξενη πόλη..και με αυτό το φώς ακόμα πιο μυστήρια!!

 

[McElk]

Τον Φεβρουάριο του 2009 που πήγα εγώ το μετρό τερμάτιζε στον σταθμό Cantagalo, πίσω από το Rio Othon Palace hotel στην Copacabana. Γιαυτό και πρότεινα παραμονή στην περιοχή. Το εισιτήριο τότε είχε 2,60 R. Στον Λόφο της Ζάχαρης είχα δει 5-6 αλπινιστές να σκαρφαλώνουν από την μεριά του τελεφερίκ αλλά ήταν μεσημέρι ακόμη. Θα περιμένω την κρίση σου για την ομορφιά του Ρίο σαν φυσικό τοπίο πόλης, όπως το είδες από ψηλά.

 

[maska_29]

Ωραίο ταξίδι taver και κατατοπιστική περιγραφή...
Ευχαριστούμε!

 

[taver]

Τον Φεβρουάριο του 2009 που πήγα εγώ το μετρό τερμάτιζε στον σταθμό Cantagalo, πίσω από το Rio Othon Palace hotel στην Copacabana. Γιαυτό και πρότεινα παραμονή στην περιοχή. Το εισιτήριο τότε είχε 2,60 R. Στον Λόφο της Ζάχαρης είχα δει 5-6 αλπινιστές να σκαρφαλώνουν από την μεριά του τελεφερίκ αλλά ήταν μεσημέρι ακόμη. Θα περιμένω την κρίση σου για την ομορφιά του Ρίο σαν φυσικό τοπίο πόλης, όπως το είδες από ψηλά.

Ναι, το είχα δει, αλλά μετά κάνοντας την έρευνα μου και έπεσα πάνω στο νέο σταθμό, οπότε η επιλογή μου ήταν πλέον μονόδρομος

Αλπινιστές πέτυχα κι εγώ (αλλά όχι αυτή τη φορά που γράφω στο κομμάτι αυτό - ξαναπλησίασα αργότερα για να περπατήσω το Caminho Cláudio Coutinhο, από την πλευρά της Praia Vermelha).

Τώρα ως προς την ομορφιά του Ρίο... Νομίζω είναι με μεγάλη διαφορά το πιο εντυπωσιακό φυσικό τοπίο που έχω δει σε μεγαλούπολη. Αν δεν είχε το μεγάλο θέμα της εγκληματικότητας (περισσότερα γι αυτό στα επόμενα κομμάτια)...

 

[Aria_C]

Άσε το Χρήστο να λέει ό,τι θέλει... Από τη ζήλια του τα λέει! Μόνο ψυχοβγάλτη δεν σε λέει κανείς!
Για τη γη των μεγάλων ποταμών γράφεις και ποτάμι είναι ως τώρα και η διήγησή σου. Μακάρι να έχεις όχι 50 αλλά 100+ σελίδες ακόμη να μας γράψεις.