taver
Member
- Μηνύματα
- 12.610
- Likes
- 29.891
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Ρίο: Μια πρώτη γνωριμία με την πόλη
Κατεβαίνουμε από το αεροπλάνο, και περνάμε μέσα από το immigration, με το boarding pass στο χέρι για να φαίνεται από το χρώμα του ότι βγήκαμε από πτήση εσωτερικού. Παραλαμβάνουμε τις αποσκευές μας (ευτυχώς ήρθαν και τα 2 τεμάχια που παρέδωσα), και συνεχίζουμε για το τελωνείο. Μου ζητάνε το χαρτάκι του τελωνείου, τους λέω "Δεν έχω, έρχομαι από São", δέχονται τη δήλωσή μου χωρίς να κοιτάξουν τίποτα, και με αφήνουν και φεύγω. Βγαίνω από το terminal, πηγαίνω στην ουρά των ταξί, και παίρνω το πρώτο.
Η ζέστη είναι το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς βγαίνοντας από το αεροδρόμιο. Μια τροπικά υγρή ατμόσφαιρα, με πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Πρέπει οπωσδήποτε σύντομα να κάνω το πρωινό μου ντους και να αλλάξω ρούχα… Κοντεύει 12, και έχω μια ελπίδα ότι στο ξενοδοχείο μπορεί να μου δώσουν το δωμάτιο που έχω κλείσει… Γραμμή λοιπόν για εκεί.
Η πόλη έχει 2 μεγάλα αεροδρόμια. Εγώ έχω φτάσει στο Galeão, το διεθνές αεροδρόμιο. Από δω, η πόλη έχει μια κάποια απόσταση, και το ταξί είναι ο καλύτερος τρόπος μετάβασης στον προορισμό. Αν είχα φτάσει στο άλλο αεροδρόμιο, το Santo Dumont, όπου κανονικά πηγαίνουν οι πτήσεις εσωτερικού, θα ήμουνα ήδη στο κέντρο της πόλης: Κυριολεκτικά η έξοδος του αεροδρομίου είναι μέσα στο καρακέντρο της πόλης. Με όρους Αθήνας, θα ήταν 5 λεπτά περπάτημα από το Σύνταγμα. Θα είχα πάρει το μετρό για να πάω στο προάστιο όπου είναι το ξενοδοχείο μου… Όμως δεν είμαι εκεί. Και πρέπει να πάρω ταξί. Και πάνω στο συνδυασμό βιασύνης & κούρασης, δε σκέφτομαι να διαπραγματευτώ την τιμή με το ταξί πριν μπω μέσα, όπως με έχουν συμβουλεύσει οι πάντες….
Η πρώτη εικόνα της πόλης, όπως το ταξί κινείται προς τον προορισμό, στην αντιδιαμετρική πλευρά της πόλης, είναι ο μοντέρνος αυτοκινητόδρομος, υψηλών προδιαγραφών, στον οποίο κινούμαστε. Και η δεύτερη εικόνα, αμέσως μετά, είναι οι φαβέλες που απλώνονται στο πλάι του δρόμου. Μικρές κατοικίες, με εμφανώς ελλιπείς προδιαγραφές, στις οποίες συνωστίζονται οι φτωχότεροι της πόλης. Μικρά, ισόγεια σπιτάκια, από τούβλο και τσίγκο στην πλειοψηφία τους, όλα με ένα περίεργα ομοιόμορφο μπλε ντεπόζιτο στην οροφή. Είτε δεν έχει γίνει ιδιαίτερη προσπάθεια να κρύψουν αυτές τις εικόνες από τον επισκέπτη, είτε πιο πέρα από τον αυτοκινητόδρομο τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα…
Η διαδρομή στον αυτοκινητόδρομο συνεχίζεται, μέσα από σήραγγες και κοιλάδες, για να φτάσουμε μετά από λίγο να έχουμε δίπλα μας τη Lagoa Rodrigo de Freitas, τη λιμνοθάλασσα που βρίσκεται μέσα στο Rio de Janeiro. Από κει, μετά από λίγο φτάνουμε στην Ipanema, και στο ξενοδοχείο Golden Tulip Ipanema Plaza, όπου και η κράτησή μου για 3 βράδια (4 ημέρες) με περιμένει. Το ταξί, παραδόξως δε με κλέβει, ζητάει το ποσό που είχα διαβάσει από πριν ότι έπρεπε να περιμένω.
Δυστυχώς το ξενοδοχείο δε διαθέτει δωμάτια διαθέσιμα. "Ελάτε πάλι στις 13:30" μου λέει η ρεσεψιονίστ. Είναι λίγο μετά τις 12, και έχω 2 επιλογές… Να αράξω στο Lobby του ξενοδοχείου μέχρι τότε, ή να βγω για μια πρώτη βόλτα στην πόλη, έστω και χωρίς ντους. Επιλέγω τη δεύτερη λύση, έστω κι αν τα ρούχα που φοράω δεν είναι και τα πλέον κατάλληλα για τον καιρό (είχα ντυθεί για Ευρωπαϊκό χειμώνα, όχι για τροπικό καλοκαίρι…).
Ένα χαρακτηριστικό του φυσικού τοπίου στο Ρίο, είναι ότι βρίσκεται, όπως και το San Francisco, στο στόμιο πάνω στην άκρη ενός μεγάλου κόλπου, που σήμερα ονομάζεται Guanabara. Οι πρώτοι εξερευνητές που έφτασαν εδώ, κάποιον Ιανουάριο, νόμισαν ότι ο κόλπος είναι στην πραγματικότητα οι εκβολές ενός μεγάλου ποταμού, ενός από τους πολλούς τέτοιους που διαθέτει αυτή η ήπειρος. Ονόμασαν λοιπόν το μέρος ποταμό του Ιανουαρίου (Rio de Janeiro, στα Πορτογαλικά). Ποταμός, μεγάλος τουλάχιστον, απεδείχθη ότι δεν υπήρχε, αλλά το όνομα έμεινε. Το μόνο ποτάμι στην πόλη είναι ο ποταμός Carioca (που έδωσε και το όνομά του στους κατοίκους της πόλης), αλλά μάλλον ρυάκι τον λες αυτόν παρά ποτάμι:
Ο μεγάλος κόλπος φιλοξενεί το λιμάνι της πόλης και μια σειρά από νησάκια, ένα από τα οποία φιλοξενεί και το διεθνές αεροδρόμιο στο οποίο πριν από λίγη ώρα είχα προσγειωθεί. Μια μεγάλη γέφυρα οδηγεί στην απέναντι πλευρά του κόλπου, αλλά σε αντίθεση με τη Golden Gate bridge στο San Francisco, εδώ η γέφυρα δε δεσπόζει στην πόλη, ίσα-ίσα που είναι και κρυμμένη και δε φαίνεται. Η ακτογραμμή της πόλης, πάνω στον κόλπο αλλά και προς την ανοικτή θάλασσα, είναι ιδιαίτερα "παιχνιδιάρα" Κόλποι, όρμοι και ατέλειωτες παραλίες διαμορφώνουν το πλαίσιο της πόλης.
Το φυσικό τοπίο στο Rio είναι ξεχωριστό, και είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Πυκνή, πάρα πολύ πυκνή βλάστηση παντού, τροπικές παραλίες, και μια σειρά από κατακόρυφα πανύψηλα βράχια σπαρμένα γύρω από την πόλη. Το ψηλότερο από αυτά, το Corcovado, φιλοξενεί το άγαλμα του Χριστού, σήμα κατατεθέν του Ρίο. Αλλά υπάρχουν και πολλά ακόμα, γύρω από τα οποία είναι χτισμένη η πόλη. Κάποια από αυτά σχηματίζουν ενωμένα ένα βουνό, που αποτελεί ένα φυσικό σύνορο ανάμεσα στις γειτονιές της πόλης.
Μέχρι να φτιαχτεί το πρώτο τούνελ, η πόλη ήταν αποκλεισμένη στη μια πλευρά του βουνού μόνο, στη σημερινή βόρεια ζώνη (Zona Norte) της πόλης, και η πρόσβαση στην άλλη πλευρά ήταν δύσκολη. Έτσι, οι παραλίες της Copacabana, Ipanema, Leblon παρέμεναν ανέπαφες και πανέμορφες μέσα στην τροπική βλάστηση, και δημιουργήθηκε ο θρύλος τους. Όταν πλέον η πόλη συνδέθηκε οδικά με το νότιο τομέα (Zona Sul) και ξεκίνησε η οικιστική ανάπτυξη στο νότο, οι παραλίες ήταν ήδη εδραιωμένες και η πόλη αναπτύχθηκε με αυτές ως επίκεντρο – έτσι η νότια ζώνη γλύτωσε το να γίνει κι αυτή λιμάνι…
Κατεβαίνουμε από το αεροπλάνο, και περνάμε μέσα από το immigration, με το boarding pass στο χέρι για να φαίνεται από το χρώμα του ότι βγήκαμε από πτήση εσωτερικού. Παραλαμβάνουμε τις αποσκευές μας (ευτυχώς ήρθαν και τα 2 τεμάχια που παρέδωσα), και συνεχίζουμε για το τελωνείο. Μου ζητάνε το χαρτάκι του τελωνείου, τους λέω "Δεν έχω, έρχομαι από São", δέχονται τη δήλωσή μου χωρίς να κοιτάξουν τίποτα, και με αφήνουν και φεύγω. Βγαίνω από το terminal, πηγαίνω στην ουρά των ταξί, και παίρνω το πρώτο.
Η ζέστη είναι το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς βγαίνοντας από το αεροδρόμιο. Μια τροπικά υγρή ατμόσφαιρα, με πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Πρέπει οπωσδήποτε σύντομα να κάνω το πρωινό μου ντους και να αλλάξω ρούχα… Κοντεύει 12, και έχω μια ελπίδα ότι στο ξενοδοχείο μπορεί να μου δώσουν το δωμάτιο που έχω κλείσει… Γραμμή λοιπόν για εκεί.
Η πόλη έχει 2 μεγάλα αεροδρόμια. Εγώ έχω φτάσει στο Galeão, το διεθνές αεροδρόμιο. Από δω, η πόλη έχει μια κάποια απόσταση, και το ταξί είναι ο καλύτερος τρόπος μετάβασης στον προορισμό. Αν είχα φτάσει στο άλλο αεροδρόμιο, το Santo Dumont, όπου κανονικά πηγαίνουν οι πτήσεις εσωτερικού, θα ήμουνα ήδη στο κέντρο της πόλης: Κυριολεκτικά η έξοδος του αεροδρομίου είναι μέσα στο καρακέντρο της πόλης. Με όρους Αθήνας, θα ήταν 5 λεπτά περπάτημα από το Σύνταγμα. Θα είχα πάρει το μετρό για να πάω στο προάστιο όπου είναι το ξενοδοχείο μου… Όμως δεν είμαι εκεί. Και πρέπει να πάρω ταξί. Και πάνω στο συνδυασμό βιασύνης & κούρασης, δε σκέφτομαι να διαπραγματευτώ την τιμή με το ταξί πριν μπω μέσα, όπως με έχουν συμβουλεύσει οι πάντες….
Η πρώτη εικόνα της πόλης, όπως το ταξί κινείται προς τον προορισμό, στην αντιδιαμετρική πλευρά της πόλης, είναι ο μοντέρνος αυτοκινητόδρομος, υψηλών προδιαγραφών, στον οποίο κινούμαστε. Και η δεύτερη εικόνα, αμέσως μετά, είναι οι φαβέλες που απλώνονται στο πλάι του δρόμου. Μικρές κατοικίες, με εμφανώς ελλιπείς προδιαγραφές, στις οποίες συνωστίζονται οι φτωχότεροι της πόλης. Μικρά, ισόγεια σπιτάκια, από τούβλο και τσίγκο στην πλειοψηφία τους, όλα με ένα περίεργα ομοιόμορφο μπλε ντεπόζιτο στην οροφή. Είτε δεν έχει γίνει ιδιαίτερη προσπάθεια να κρύψουν αυτές τις εικόνες από τον επισκέπτη, είτε πιο πέρα από τον αυτοκινητόδρομο τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα…
Η διαδρομή στον αυτοκινητόδρομο συνεχίζεται, μέσα από σήραγγες και κοιλάδες, για να φτάσουμε μετά από λίγο να έχουμε δίπλα μας τη Lagoa Rodrigo de Freitas, τη λιμνοθάλασσα που βρίσκεται μέσα στο Rio de Janeiro. Από κει, μετά από λίγο φτάνουμε στην Ipanema, και στο ξενοδοχείο Golden Tulip Ipanema Plaza, όπου και η κράτησή μου για 3 βράδια (4 ημέρες) με περιμένει. Το ταξί, παραδόξως δε με κλέβει, ζητάει το ποσό που είχα διαβάσει από πριν ότι έπρεπε να περιμένω.
Δυστυχώς το ξενοδοχείο δε διαθέτει δωμάτια διαθέσιμα. "Ελάτε πάλι στις 13:30" μου λέει η ρεσεψιονίστ. Είναι λίγο μετά τις 12, και έχω 2 επιλογές… Να αράξω στο Lobby του ξενοδοχείου μέχρι τότε, ή να βγω για μια πρώτη βόλτα στην πόλη, έστω και χωρίς ντους. Επιλέγω τη δεύτερη λύση, έστω κι αν τα ρούχα που φοράω δεν είναι και τα πλέον κατάλληλα για τον καιρό (είχα ντυθεί για Ευρωπαϊκό χειμώνα, όχι για τροπικό καλοκαίρι…).
Ένα χαρακτηριστικό του φυσικού τοπίου στο Ρίο, είναι ότι βρίσκεται, όπως και το San Francisco, στο στόμιο πάνω στην άκρη ενός μεγάλου κόλπου, που σήμερα ονομάζεται Guanabara. Οι πρώτοι εξερευνητές που έφτασαν εδώ, κάποιον Ιανουάριο, νόμισαν ότι ο κόλπος είναι στην πραγματικότητα οι εκβολές ενός μεγάλου ποταμού, ενός από τους πολλούς τέτοιους που διαθέτει αυτή η ήπειρος. Ονόμασαν λοιπόν το μέρος ποταμό του Ιανουαρίου (Rio de Janeiro, στα Πορτογαλικά). Ποταμός, μεγάλος τουλάχιστον, απεδείχθη ότι δεν υπήρχε, αλλά το όνομα έμεινε. Το μόνο ποτάμι στην πόλη είναι ο ποταμός Carioca (που έδωσε και το όνομά του στους κατοίκους της πόλης), αλλά μάλλον ρυάκι τον λες αυτόν παρά ποτάμι:
Ο μεγάλος κόλπος φιλοξενεί το λιμάνι της πόλης και μια σειρά από νησάκια, ένα από τα οποία φιλοξενεί και το διεθνές αεροδρόμιο στο οποίο πριν από λίγη ώρα είχα προσγειωθεί. Μια μεγάλη γέφυρα οδηγεί στην απέναντι πλευρά του κόλπου, αλλά σε αντίθεση με τη Golden Gate bridge στο San Francisco, εδώ η γέφυρα δε δεσπόζει στην πόλη, ίσα-ίσα που είναι και κρυμμένη και δε φαίνεται. Η ακτογραμμή της πόλης, πάνω στον κόλπο αλλά και προς την ανοικτή θάλασσα, είναι ιδιαίτερα "παιχνιδιάρα" Κόλποι, όρμοι και ατέλειωτες παραλίες διαμορφώνουν το πλαίσιο της πόλης.
Το φυσικό τοπίο στο Rio είναι ξεχωριστό, και είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Πυκνή, πάρα πολύ πυκνή βλάστηση παντού, τροπικές παραλίες, και μια σειρά από κατακόρυφα πανύψηλα βράχια σπαρμένα γύρω από την πόλη. Το ψηλότερο από αυτά, το Corcovado, φιλοξενεί το άγαλμα του Χριστού, σήμα κατατεθέν του Ρίο. Αλλά υπάρχουν και πολλά ακόμα, γύρω από τα οποία είναι χτισμένη η πόλη. Κάποια από αυτά σχηματίζουν ενωμένα ένα βουνό, που αποτελεί ένα φυσικό σύνορο ανάμεσα στις γειτονιές της πόλης.
Μέχρι να φτιαχτεί το πρώτο τούνελ, η πόλη ήταν αποκλεισμένη στη μια πλευρά του βουνού μόνο, στη σημερινή βόρεια ζώνη (Zona Norte) της πόλης, και η πρόσβαση στην άλλη πλευρά ήταν δύσκολη. Έτσι, οι παραλίες της Copacabana, Ipanema, Leblon παρέμεναν ανέπαφες και πανέμορφες μέσα στην τροπική βλάστηση, και δημιουργήθηκε ο θρύλος τους. Όταν πλέον η πόλη συνδέθηκε οδικά με το νότιο τομέα (Zona Sul) και ξεκίνησε η οικιστική ανάπτυξη στο νότο, οι παραλίες ήταν ήδη εδραιωμένες και η πόλη αναπτύχθηκε με αυτές ως επίκεντρο – έτσι η νότια ζώνη γλύτωσε το να γίνει κι αυτή λιμάνι…
Last edited:
