Καμερούν Στη γη των Γορίλων...Καμερουν

[giannoula]

εμένα ο μάγος γιατί μου μοιάζει σε λίγο πιο σκούρο μαλλί τον Morgan Freeman;;;;;;

 

[skoumpi]

Χαχα!!!! Δεν θα το πιστέψεις αυτό σκέφτηκα και εγώ μόλις είδα τη φωτογραφία!

 

[LULLU]

.. ααα εγω που τον ειδα απο κοντα...δεν.!..μονο στο χρωμα!!

 

[LULLU]

Στη Garua τουλάχιστον θα βλέπαμε,(ετσι νομιζαμε ) και κάτι ενδιαφέρον, το φαράγγι Kola .Το φαράγγι ένα βαθύ ρήγμα με πολλά και απότομα βράχια , φιλοξενεί ένα ποτάμι που αυτή τη εποχή έχει πολύ λίγο νερό.. Μια ψιλοαπογοήτευση τη πήραμε ( μάπα το καρπούζι και αυτή τη φορά) αλλά για να κατέβουμε νότια, πρέπει να διασχίσουμε τη χώρα και αυτό δεν γίνεται σε μια μέρα,( η αεροπορική πτήση που είχαμε ακυρώθηκε) οπότε διανυχτερεύουμε κατ’ ανάγκη σε τόπους που οι περισσότεροι μας αφήνουν ασυγκίνητους. Το απόγευμα 6.30 σκάμε μύτη στη Garua . Το ξενοδοχείο άθλιο τρισάθλιο , χωρίς νερό (τι πρωτότυπο δηλαδή,), χωρίς πετσέτες, λογικό θα μου πεις αφού δεν έχει νερό, δοκιμάζονται σκληρά τα νεύρα μου, υπομονή λέω στο εαυτό μου, υπομονή…, αλλά με το που είδα πως δεν υπάρχει ούτε χαρτί πήρα φωτιά φούντωσα .. Κατέβηκα ρεσεψιόν και άρχισα τον εξάψαλμο αλλά πολύ λίγα πράγματα διορθώθηκαν.. ευτυχώς πάντα στη βαλίτσα υπάρχει χώρος για μπόλικο χαρτί (και οδοντογλυφίδες απαραίτητα!!…) οπότε το δικό μου μαρτύριο λύθηκε.. Πήγα για ύπνο και για πρώτη φορά προσευχήθηκα το Νότιο Καμερούν να είναι καλύτερο.. και πιο ενδιαφέρον.. Δεν ξέρω φέτος γιατί όλοι είμαστε κάπως, έχουμε μια αρνητική κριτική για όλους και όλα , δεν έχουμε βρει το ρυθμό μας σαν παρέα. Η παρέα που εδώ και χρόνια ήταν η ίδια ( τελευταία φορά φέτος) συμπληρώθηκε με 5 νέα μέλη διαφορετικών τουριστικών αντιλήψεων και όχι μόνο, πράγμα που έφερε τριβές από τη πρώτη στιγμή που βαρύνουν το όλο το κλίμα.. και όπως λέμε εμείς, ‘ήταν κακό το κλήμα (κλαδί) τοφαγε και ο γάιδαρος’’, δεν αφήνομε να πέσει κάτω κουβέντα και να μην σχολιάσουμε.( οι φώκιες και εγώ μια από αυτές εννοείται).
.. Και ξημερώνει η 6/11/2004 ….που φέρνει μια ζέστη αφόρητη από το πρωί… Φεύγουμε νωρίς, γιατί έχουμε να καλύψουμε μια μεγάλη διαδρομή.. Εικόνες στέπας και σαβάνας εναλλάσσονται με τις αγροτικές καλλιεργήσιμες εκτάσεις .Τα σπίτια φτιαγμένα από άχυρα και πυλό, σε στρογγυλά και τετράγωνα σχήματα βρίσκονται στις άκρες του δρόμου. Όσο κατεβαίνουμε προς νότο αλλάζουν τα υλικά δόμησης. Οι σκεπές των σπιτιών παίρνουν ένα κωνικό επικλινές σχήμα και αστραφτερή λάμψη λόγω του υλικού κατασκευής που δεν είναι άλλο από λαμαρίνα.. Και ενώ να ακούς τον ήχο από τις στάλες της βροχής που πέφτουν στη λαμαρίνα μπορεί να έχει μια δόση ρομαντισμού , ηρεμίας , η ζέστη που θα υπάρχει τις ηλιόλουστες μέρες θα είναι βασανιστική. Όπου και να στρέψεις το βλέμμα βλέπεις κόσμο, πολύ κόσμο να ασχολείται με τη συγκομιδή millet και sorgun , (είδος σιτηρών,) να μεταφέρει βαμβάκι και να ασχολείται με το κλασικό κουβάλημα νερού. Εδώ οι γυναίκες ασχολούνται πέρα από τις δουλειές του σπιτιού , τη μπουγάδα στις ποταμίσιες όχθες η στους νερόλακκους με τα θολά νερά, με το κουβάλημα νερού, μιας και εδώ υπάρχει έντονο το πρόβλημα της λειψυδρίας και τη μεταφορά της σοδιάς . Οι άνδρες από τη μεριά τους έχουν καθήκον να φυτεύουν και να κτίζουν και μάλλον είναι ταχύτατοι σε αυτό η δεν υπάρχουν πολλές δουλειές, μιας και περνούν πολλές μα πάρα πολλές ώρες ξαπλωμένοι στο ίσκιο κάτω από τα δένδρα ..Στη περιοχή Gaunder όπου ζουν μουσουλμάνοι της φυλής Fulan, αυτή τη περίοδο είναι η εποχή του ραμαζάνι και τους βλέπεις μαραμένους , αποξηραμένους από τη ζέστη και τη νηστεία μόλις να ανασαίνουν …
Όσο κατεβαίνουμε η φύση αλλάζει, γίνεται ζούγκλα, υπάρχει πολύ νερό, συναντούμε ποτάμια και η βλάστηση οργιάζει. Καλλιέργειες μαγκο, μπανάνα, παπαγια αλλά και πευκα σαν ένα είδος κυπαρισσιού. Στις 2 περίπου σταματάμε σε ένα καθαρό ευρωπαϊκού στυλ εστιατόριο κοντά στη Gandor . Το τοστ το πληρώσαμε σαν να είμαστε στο Παρίσι, 4,5 ευρώ! Στη πόλη επισκεφτήκαμε το παλάτι του εδώ Lamido που φυσικά δεν είχε τα χάλια του προηγούμενου αλλά δεν άστραφτε κιόλας όπως αρμόζει στα παλάτια.. Εδω τρία τέσσερα ιερογλυφικά κοσμούν τους τοίχους της βασιλικής καλύβας ισλαμικής τεχνικής, που για να την αποθανατίσουμε ζητούν 15 ευρώ για κάθε μηχανή! Με τη Κική αρνηθήκαμε να πληρώσουμε για να φωτογραφήσουμε 4 αχυρένιους τοίχους και φύγαμε αναζητώντας το παζάρι . Στη είσοδο και φυσικά κάτω από τον ήλιο , μέσα σε 2 τεράστια σιδερένια κιβώτια (λαντζάκια) υπάρχουν φάρμακα σε συσκευασία η χύμα η στα γνώριμα φακελάκια των NGO και της Unicef, ληγμένα η αλιωμένα από τους 42 και βαλε βαθμούς.. Είναι γνωστό πως ένα μεγάλο μερίδιο δωρεών και φαρμάκων καταλήγει στα παζάρια και στη μαύρη αγορά που δεν μπορεί να ελεγχτεί. Ποια είναι τώρα η ανάγκη του κόσμου να αγοράσει από το παζάρι τα καταστρεμμένα φάρμακα, ενώ μπορεί να τα προμηθευτεί από τις οργανώσεις που λειτουργούν στη περιοχή τους, είναι άλυτο μυστήριο , ένα πρόβλημα. Η πόλη είναι διαφορετική, με έντονο το μουσουλμανικό στοιχείο. Τα σπίτια κτισμένα πια από τα γνωστά υλικά του σιδήρου και τσιμέντου, ισόγεια, με αυλές και περίφραξη δείχνουν ένα πιο υψηλό βιοτικό επίπεδο των κατοίκων από εκείνο των χωρικών.

 

[xenos]

Oι τιμες στο Καμερουν δεν αποτελουν κι`αυτες αλυτο μυστηριο?
Το τοστακι στη συγκεκριμενη χωρα ουτε μισο ευρω δεν επρεπε να κανει.

 

[LULLU]

xene πολλες φορες σε χωρες που δεν υπαρχει τουριστικη υποδομη και λογικα πρεπει να ειναι παμφτηνα , το να δημιουργησεις τουριστικη υποδομη απο το μηδεν ( οδηγους, μεταφορες, ξεναγους , μαγειρες εκει που δεν υπαρχουν) κοστιζει και πολυ μαλιστα..

 

[LULLU]

Εδώ φαίνεται πως οι κάτοικοι έχουν να ασχοληθούν και με κάτι άλλο πέραν την κτηνοτροφία. Τα επιπλάδικα κάνουν την εμφάνιση τους με το μοναδικό ντιζάιν που σε αφήνει κάγκελο, με τα τεράστια βαριά τραπεζοκαθίσματα και τις πολυθρόνες με τις λουλουδιστές στόφες , παραδίπλα τα βουλκανιζατέρ και συνεργεία που λειτουργούν με μοναδικά εργαλεία τα χέρια και ενός χιλιομαυρισμένου σταυροκατσαβιδου..Στη γωνία λαμπιρίζει ο κιτρινωπός χρυσός στη βιτρίνα ενός χρυσοχοείου σε μοναδικά και εδώ σχέδια που θα ζήλευε ο Bulgari και ο Λαλαουνης και η Όλγα που φρενιωδως δοκιμάζει και ξαναδοκιμάζει καρφίτσες και σκουλαρίκια και που εμένα με στέλνει στο πυρ…. Όση ώρα περίμενα τη Όλγα να αποφασίσει το σχέδιο της καρφίτσας κόβω την κίνηση έξω από το μαγαζί και διαπιστώνω πως εδώ( γιατί αλλού δεν γίνεται αυτό) ο κόσμος πέρα του ότι σε παρατηρεί με ένα αδιάφορο ψυχρό θα έλεγα βλέμμα δεν ζητιανεύει και δεν ενοχλεί.
Κατά τις 3 και μετά από μια διαδρομή 35 χιλιομέτρων μέσα στη ζούγκλα φτάσαμε στο ράντσο Guandamba και τρίβουμε τα μάτια από την έκπληξη… βρήκαμε τον επίγειο παράδεισο..Ένας κατακόκκινος κατάφυτος δρόμος σε βγάζει σε ένα άπλωμα που υπάρχουν πέτρινες καλύβες κάτω από τα τεράστια δένδρα με ατομικό λουλουδόκηπο , το κεντρικό κτήριο πέτρινο και αυτό, που λειτουργεί σαν ρεσεψιόν , τραπεζαρία και μπαρ αποτελείται από ένα στενόμακρο χώρο που καταλήγει σε ένα πύργο.. Στα δεξιά ένα πιο μικρό μονοπάτι καταλήγει σε μια λίμνη … Ανοιγοκλείνουμε τα μάτια εντυπωσιασμένοι, εδώ είδαμε παλάτια και παλάτια χωμάτινα, ετουτο εδώ είναι πραγματικό. Δεύτερο σόκ μουρχεται όταν αντικρίζω 2 χαμογελαστά λευκά πρόσωπα να μας καλωσορίζουν… οι ιδιοκτήτες!!!!! Ωωω ναιιιιιιι ένα ζευγάρι γάλλων που περιφερόντουσαν στη πλευρά της Costadavorio με το που ξέσπασαν οι ταραχές την έκαναν νότια πέρασαν από εδώ , ερωτεύτηκαν το χώρο και τη χώρα και είπαν να επενδύσουν στο τουρισμό.. Μπράβο θάρρος και πίστη ότι θα αναπτυχτεί τουριστικά αυτός ο τόπος και αποφασιστικότητα στο να επενδύσουν σε κάτι που άλλοι απλώς θα γέλαγαν λέγοντας… σιγά μην χάσω τα λεφτουδάκια μου εδώ κατω!!!! Και μένεις ακόμη κάγκελο όταν σου λέει ότι έχουν πληρότητα 100% !!!!!!!!! Τι σου κάνει αυτό το ιντερνέτ και μέσα σε ένα χρόνο λειτουργίας οι ιδιοκτήτες είναι ικανοποιημένοι με τις κρατήσεις και με τα έσοδα, ενώ οι τιμές φυσικά είναι γαλλικού επιπέδου..
Απολαμβάνω το καφέ μου στη βεράντα ακούγοντας τα κελαηδήματα των πουλιών στο τελευταίο αντίο της μέρας πριν κουρνιάσουν στις φωλιές ενώ οι αστραπές σχίζουν το ουρανό και το ήχο της αναμενόμενης βροχής που πέφτει πάνω στα φύλλα και στις σκεπές.. Μιας και το κρύο αρχίζει να γίνεται παραπάνω από αισθητό, μπαίνουμε όλοι μέσα και ανάβουμε το τζάκι . Η ζέστη και η θαλπωρή της φωτιάς συμπληρώνεται από τη χαλάρωση ενός γευστικότατου γαλλικού κρασιού.. Και τι δεν είπαμε μέχρι να ετοιμαστεί το βραδινό, αναμνήσεις από παλιά ταξίδια , εμπειρίες, για τη ζωή μας πριν από τη καθιερωμένη ετήσια ταξιδιωτική συνάντηση και δεν έλειψαν βεβαίως-βεβαίως τα κουτσομπολιά για τους νέους συνταξιδιώτες που κανείς από του παλιούς δεν υποδέχτηκε με θέρμη για να μην πω με καχυποψία…
Το φαγητό τέλειο, δεν περιμέναμε εξάλλου τίποτα λιγότερο από καλή γαλλική κουζίνα μιας και οι γάλλοι ιδιοκτήτες μας έδειξαν καλά στοιχεία. Και σαν γαλλική κουζίνα δεν μπορούσε να μην έχει στο μενού πάπια την οποία απολαυσε η Όλγα ενώ εμείς οι λαϊκοί ριχτήκαμε στο μοσχάρι και κοτόπουλο.. Για τελείωμα μια φρουτοσαλάτα με όλα τα τροπικά φρούτα..
Τα φώτα έκλεισαν στις 11 οπότε πήγαμε αναγκαστικά για ύπνο συντροφιά με τον ήχο της βροχής που ακόμη πέφτει και κάποια τρεχαλητά στη σκεπή που μάλλον είναι από τα πεινασμένα ποντίκια προς εύρεση τροφής..
Στις 5 το πρωί άνοιξα τα μάτια και υπό το φώς του φακού χώθηκα στο μπάνιο για ένα τονωτικό ντους έφτιαξα τη βαλίτσα και βγήκα έξω. Ένα σύννεφο ομίχλης κάλυπτε τις ψηλές κορφές των δένδρων και η μυρωδιά από τη ποτισμένη γη ήταν διάχυτη στο αέρα. Νόμιζα πως προς στιγμή είχα μεταφερθεί στα γυρίσματα του ‘’αποκάλυψης τώρα’’ και αναφωνώ ωωωωωω να όπως σε σινεμά!!!! , και αμέσως αυτομαστιγώνομαι…. Μα τι λες χαζή! Άκου σαν το σινεμά? Εδώ το βλέπεις στη πραγματικότητα είναι δυνατόν να συγκρίνεις τη εικόνα αυτή με τη σκηνοθετημένη?..
Φεύγουμε νωρίς γιατί έχουμε μπροστά μας 400 χιλιόμετρα δρόμο ως τη Bertua.. Ρε γαμωτο κατακλίσεις θα πάθει ο κωλος μας ………
Η διαδρομή τι άλλο από ζούγκλα, δένδρα, σπαρτά και πάλι ζούγκλα και δάση που σιγά σιγά αρχίζουν να αερώνουν και να γίνονται λιγότερο πυκνά μέχρι που εμφανίζονται οι κατοικημένες περιοχές με πολλά σπίτια αυτή τη φορά με κανονικούς τοίχους και σκεπές, πολλά μαγαζιά αλλά και πάρα μα πάρα πολλές εκκλησίες που ξεφυτρώνουν εκεί που δεν το περιμένεις καμαρωτές επιβλητικές διαχρονικές… Εδώ μάλλον την έπεσαν πολλοί ιεραπόστολοι της καθολικής εκκλησίας, βρήκαν φαίνεται πολλούς άπιστους και γόνιμη γη και ρίζωσαν τόσο αυτοί όσο και οι σπόροι της χριστιανοσύνης..
-Εδώ προσηλυτίστηκαν πολλοί αφρικανοί μας λένε..
-Ας έκαναν και αλλιώς…
Πολλοί τάφοι με τους κλασικούς λιτούς σταυρούς κάνουν τη εμφάνιση τους δίπλα στις εκκλησιές….
-Μωρέ έζησαν ως τα βαθιά γεράματα όλοι αυτοί η?
- Πολλοί έχασαν τη ζωή τους, τους σκότωσαν..
- ΑΑΑΑΑΑ γεια σου! Παράπλευρες απώλειες δεν τις λες όμως έτσι?..
Φτάσαμε Bertua μετά τις 4 το απόγευμα σε ένα ξενοδοχείο τόσο άθλιο που ο ίδιος ο ξεναγός ζήτησε αλλαγή αμέσως. Δεν μπορώ να το περιγράψω, δεν πρόλαβα να το χαρτογραφήσω γιατί μέχρι να σύρω τη βαλίτσα στο 2 όροφο μου φώναξαν να ξανακατέβω γιατί φεύγουμε για αλλού!!!!.Πρέπει να ήταν το ταχύτερο τσεκιν και τσεκ άουτ της ξενοδοχειακής ιστορίας,,,ever!!!!!!!

 

[LULLU]

.. μια παραδεισος!

 

[LULLU]

Μεταφερθήκαμε στο Mansa ξενοδοχείο που μπορεί μπροστά στο προηγούμενο να φάνταζε σουπερ ντουπερ αλλά για τα δικά μας στάνταρ ήταν μαύρο χάλι και χωρίς ζεστό νερό.. Το βράδυ κύλησε πολύ δύσκολα, μια το φως που ήταν καρφωμένο έξω από το παράθυρο με φορά προς τα μέσα σαν ανακριτικό γραφείο, μια το στενό κρεβάτι που δεν τολμούσες να αλλάξεις πλευρό γιατί θα έπαιρνες τούμπα μια τα κουνούπια , δεν μπόρεσα να κάνω κάτι διαφορετικό από το να περιμένω να ξημερώσει πάνω στο στενό στρώμα..
Επιτέλους χάραξε και είμαστε έτοιμοι να φύγουμε ενωρίς γιατί ο δρόμος ως το Lobeke είναι μακρύς.. Το ενωρίς σε αυτή τη χώρα ήταν το 9,15 και ο λόγος ήταν ότι οι οδηγοί έπρεπε να πλύνουν και να γυαλίσουν τα τζιπ, μιας και θα έβγαιναν στον εθνικό αυτοκινητόδρομο…! Αυτοκινητόδρομος ε???? Μια στενή λωρίδα χωμάτινου δρόμου με πολλές καθιζήσεις και λάκκους από τα βαριά διερχόμενα φορτηγά τίγκα στη ξυλεία. Αυτός εδώ ο χωματόδρομος αποτελεί τη εθνική οδό που έρχεται από Κονγκό και Κεντροαφρικανική Δημοκρατία , διασχίζει το Καμερούν. Τα πλήθος βαρυφορτωμένα φορτηγά από ξυλεία και άλλα αγαθά, αφήνουν βαθιές λαβωματιές στο χώμα που τα άλλα αυτοκίνητα αδυνατούν να προχωρήσουν χωρίς να σύρουν και να διαλύσουν κάποιο εξάρτημα ..
Μια κόκκινη σκόνη σηκώνεται κάθε φορά που μας προσπερνούν τα πελώρια φορτηγά με τους τεράστιους κορμούς φορτωμένους στις καρότσες και πολλά από αυτά βρίσκονται αναποδογυρισμένα στο χαντάκι του δρόμου όταν η βροχή έχει κάνει γλιστερό το δρόμο και μια απέραντη λάσπη καλύπτει τα πάντα.. Εδώ η βλάστηση είναι σαβάνα και τα χωριά της περιοχής είναι μεγαλύτερα .Καλλιέργειες δεν υπάρχουν εδώ και είναι εύλογο το ερωτηματικό από πού αντλούν τα προς το ζην οι άνθρωποι .. είναι αρκετές κάποιες διάσπαρτες εδώ και εκεί μπανανοφυτίες? Η ζέστη αφόρητη ευτυχώς που αυτή τη φορά έχουμε κλιματισμό στο αυτοκίνητο. Κατά τις 3 (και αυτό λες και είναι κανόνας απαράβατος πάντα κατά τις 3 η 4 φτάνουμε κάπου ) φτάνουμε στη Yokaduma η αλλιώς zokodamuna η αλλιώς περιοχή των ελεφάντων, αναγκαστική στάση διότι τα 2 από τα 4 τζιπ είχαν ζημιά και το δικό μας είχε λάστιχο.. Ώσπου να επιδιορθωθούν οι ζημιές εμείς καταφύγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου που θα διανυχτερεύσουμε στη επιστροφή μας από τη ζούγκλα,( θεέ μου πως θα αντέξουμε πάλι τόσες ώρες διαδρομή στη επιστροφή?
Εφοδιαστήκαμε με προμήθειες και φύγαμε απόγευμα στις 5 έχοντας ακόμη άλλα 160 χιλιόμετρα ως το Mobelle που θα κατασκηνώσουμε.. Άρχισε μια βροχή –καταιγίδα , ο δρόμος να γίνεται ποτάμι , να κολλούν τα αυτοκίνητα παρά τη τετρακίνηση να μην έχουμε δυνάμεις ούτε να φωνάξουμε πια…
-Μωρέ ετουτη δεν είναι εκδρομή , οδύσσεια είναι!

Μπαίνουμε επιτέλους στη ζούγκλα . Οι καλύβες των πυγμαίων κάνουν την εμφάνιση τους , ισα – ισα που διακρίνονται κάτω από τα φυλλώματα , αν δεν ήταν ο καπνός που βγαίνει από τη αχυροσκεπή θα νομίζαμε πως είναι παρατημένα δεμάτια από χόρτα που περιμένουν να φορτωθούν. Οι πυγμαίοι , οι μικρόσωμοι αυτοί κάτοικοι της ζούγκλας, φτάνουν με το ζόρι το 1,35 ύψος, φτιάχνουν τις μικρές στρογγυλές καλύβες από μπανανόφυλλα και από ότι άλλο φύλλο τους παρέχει το δάσος. Έχουν σωστά χαρακτηριστεί οι πιο μικρόσωμοι άνθρωποι της γης και απαριθμούν τις 180.000 χιλιάδες στη κεντρική Αφρική και ανήκουν σε πολλές φυλές ανάλογα με τη περιοχή που ζουν. Έτσι οι Ακα είναι της Κεντρο-Αφρικανικής Δημοκρατίας, οι Μπάκα του Καμερούν, οι Τους- Τούα της Ρουάντα, οι Μπούτι του Ζαΐρ, οι Πυγμαίοι του Μπαγκαντού, του Ιτούρι και άλλοι..Η ρίζα τους φτάνει βαθιά στη ιστορία και ζωή τους γεννήθηκε και αναπτύχτηκε δίπλα στο δάσος, μέσα στο δάσος. Θεωρούν το δάσος ως πηγή προστασίας και διατροφής που τους παρέχει όσα χρειάζονται για τη επιβίωση τους, που δεν είναι και πολλά αλήθεια είναι. Αρκεί μια καλύβα , ένα κοντάρι για κυνήγι, κάμπιες, σκουλήκια, τερμίτες , μέλισσες, ένα εργαλείο για γεωργικούς σκοπούς και αλκοόλ ..ναι αλκοόλ..δυστυχώς πίνουν πάρα πολύ ένα είδος τοπικού ποτού και γίνονται φέσι.., και αυτό δεν έμεινε απαρατήρητο από το κάθε λευκό που οδηγούμενος από τη τρελή επιθυμία να θριαμβέψει ή και να πλουτίσει σκοτώνοντας γορίλες, δωροδοκούσαν τους πυγμαίους με ποσότητες ουίσκι για να τους προμηθεύουν γορίλες η να τους οδηγούν στη περιοχή που ζουν για κυνήγι… Αυτή η τακτική είχε και σοβαρές συνέπειες. Κατέληξε να κυνδινευψουν προς αφανισμό οι γορίλες και κυβερνήσεις αλλά και διεθνείς οργανώσεις ανέλαβαν δράση.. Τελικά ο τρόπος ζωής των πυγμαίων έχει περάσει και καταγραφτεί στη παρελθόν, στη ιστορία. Φαίνεται πως από τώρα και εμπρός πρέπει να προσαρμοστούν και αυτοί σε νέα δεδομένα . Με νόμο έχουν υποχρεωθεί να υποχωρήσουν από τις περιοχές που ζούσαν και να ζουν παράλληλα προς τη χάραξη του δρόμου ώστε να μην μπορούν να ξεφύγουν από τυχόν φοροεισπρακτικούς έλεγχους της κυβέρνησης.​

 

[LULLU]

Και όχι μόνο, σύμφωνα με τα στοιχεία ΟΗΕ και UNICEFβλέπουν τα δάση που κατοικούν να καταστρέφονται για ξυλεία, και ως αποτέλεσμα αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τις εστίες τους. Πολλές φορές τους αφαιρούνται βασικά δικαιώματα καθώς δεν θεωρούνται ισότιμοι πολίτες. Στο Καμερούν, η ζωή των Μπαγκβέλι έχει διαταραχθεί από έναν αγωγό πετρελαίου( όπου και να κοιτάξεις τα πάντα για το πετρέλαιο γίνονται) ο οποίος χρηματοδοτείται από την Παγκόσμια τράπεζα και ο οποίος χτίζεται στη γη τους. Οι Μπάτβα του ανατολικού Κονγκό, του Μπουρούντι, της Ρουάντα και της Ουγκάντα βλέπουν τα δάση τους να καταστρέφονται και σπάνια επιζούν αλλού. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα που υφίστανται σήμερα οι Πυγμαίοι είναι ο κανιβαλισμός. Οι Πυγμαίοι του Κονγκό ζήτησαν από τα Ηνωμένα Έθνη πέρσι να μηνύσουν την κυβέρνηση και τους επαναστάτες μαχητές τους οποίους κατηγορούν για κανιβαλισμό εναντίον τους κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων μέσα στη ζούγκλα. Στο Κονγκό θεωρούν τους Πυγμαίους κατώτερους ανθρώπους και πιστεύουν ότι όσοι τους τρώνε αποκτούν μαγικές δυνάμεις. Ακτιβιστές του ΟΗΕ λένε ότι οι επαναστάτες μαγειρεύουν και τρώνε τους Πυγμαίους. Ιερείς έχουν κατηγορήσει αρκετούς στρατιώτες ότι σκοτώνουν πολίτες, ανοίγουν τα στήθη τους, αφαιρούν την καρδιά, τους πνεύμονες και το συκώτι και τα τρώνε. Από κάποιους Πυγμαίους μάλιστα είχαν αφαιρεθεί τα γεννητικά όργανα, τα οποία τα κρεμάνε από τα όπλα τους οι υπόλοιπες φυλές σαν φυλαχτά. Τέλος, τουλάχιστον 3000 πυγμαίοι στην απομακρυσμένη περιοχή της Λικουάλα στο Κονγκό απειλούνται από “bush yaws”, γνωστά και ως “pian”, όπως αναφέρουν η UNICEF. Μέχρι τώρα έχουν καταφέρει να θεραπεύσουν μόνο 135 άτομα εξαιτίας της δυσκολίας να προσεγγίσουν τις περιοχές που ζουν οι πυγμαίοι και των πενιχρών πόρων που διατίθενται για το σκοπό αυτό. Η σοβαρή αυτή μεταδοτική ασθένεια που τρώει τη σάρκα, Treponema pertenue προκαλείται από ένα σπειροειδές βακτηρίδιο που σχετίζεται με τη σύφιλη. Θεραπεύεται εύκολα με πενικιλίνη και αναπτύσσεται σε συνθήκες φτώχειας και έλλειψης βασικών συνθηκών υγιεινής. Η ύπαρξη σαπουνιού και νερού αρκούν για να εμποδίσουν την ανάπτυξή του. Η κατάσταση των Πυγμαίων επιδεινώνεται από κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες. Πολλοί ζουν σε φτωχές καλύβες στα προάστια των χωριών Μπαντού όπου τους εκμεταλλεύονται σαν σκλάβους. Η αρρώστια αυτή σε συνδυασμό με τα κρούσματα κανιβαλισμού τείνουν να εξολοθρεύσουν τον πληθυσμό των Πυγμαίων. Ίσως είναι καιρός η διεθνής κοινότητα να στρέψει το βλέμμα της πιο σοβαρά στους ανθρώπους αυτούς..
Φτάσαμε στο Mobele τη κατασκήνωση της WWF ,( ναι ξέχασα να πω πως είχαμε κάνει ειδική κράτηση με τη WWF γιατί θα μας φιλοξενούσε και στο πρατήριο της μέσα στη ζούγκλα!!!!) στις λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Που να πας για μπάνιο, που για την ανάγκη σου με το φως του φακού στα μαύρα σκοτάδια και να μην είσαι σίγουρος και τι μπορεί να συναντήσεις στο διάβα σου… Ελαφρώς καθαριστήκαμε με υγρά μαντηλάκια που έχουμε προμηθευτεί σε τόνους , φάγαμε πρόχειρα λίγο ρύζι και πέσαμε για ύπνο. Οι σκηνές, στημένες πάνω σε παραπήγματα, μεγάλες και ευάερες μπορώ να πω είναι, ευήλιες μάλλον όχι αφού είναι χωμένες κάτω από τεράστια δένδρα. Το μόνο αρνητικό είναι ότι στερούνται τουαλέτας που για μένα είναι βασικό… Οι επιλογές είναι ή κάτω το ποτάμι, η πάνω στα 200 μέτρα σε μια σκηνή τουαλέτα που για να πας πρέπει να διασχίσεις όλη τη κατασκήνωση>>,…… …Φτου γαμωτο όλο δρομολόγια θα κόβω πάλι απόψε!!!!! Ευτυχώς με λυπήθηκε η θεότης της ζούγκλας και δεν σηκώθηκα από το κρεβάτι μου… Στις 5,30 σκάω μύτη έξω από τη τέντα και περιεργάζομαι το χώρο γύρω μου. Η σκηνή μας είναι η τελευταία και στα 3 μέτρα πιο κάτω είναι το ποτάμι με αυτό το γνώριμο καφέ νερό..Κάνω αναστροφή και κατευθύνομαι σε ένα μεγάλο περιφραγμένο χώρο που μάλλον αποτελεί τη τραπεζαρία. Δεν συναντώ ψυχή, όλοι κοιμούνται. Περνώ μέσα , πάγκοι είναι τοποθετημένοι δεξιά και αριστερά και ένα κεντρικό ξύλινο τραπέζι επιτελεί εκτός από χρέη κουζίνας και χρέη γραφείου . Παρατηρώ ένα πίνακα με αναρτημένα τα στατιστικα του AIDS για το έτος 2003. Υπολογίζουν ότι 36 εκ είναι οι φορείς, από τα οποία τα 28,2 εκ βρίσκονται στη υποσαχάρια Αφρική…. Αρχίζει να γουργουρίζει το στομάχι μου και θέλω καφέ ….Ο μόνος τρόπος να ξυπνήσω τη κουζίνα είναι να κάνω φασαρία ..και αυτό κάνω.. Χρειάστηκαν κάμποσα λεπτά μέχρι να εμφανιστεί το προσωπικό… Σήμερα θα φεύγαμε για το πρατήριο αγρίων της WWF , θα διανυχτερεύαμε εκεί και θα γυρναγαμε μετά μια μέρα. Γνωρίζαμε ότι θα είχε πεζοπορία μέσα στη ζούγκλα για 3 ώρες και θα περνάμε μαζί μας ένα υπνόσακο και λίγα απαραίτητα , τα φαγητά και τις προμήθειες είχαν αναλάβει άλλοι μεταφορείς… Πίσω στη κατασκήνωση θα αφήναμε επίσης τη Όλγα και την Αγγελική που δεν μπορούν να μας ακολουθήσουν στη πεζοπορία και θα έκαναν ένα εναλλακτικό πρόγραμμα.., θα μας συνόδευαν με τα τζιπ 45χιλιομετρα στα βάθη της ζούγκλας αλλά θα γύριζαν πίσω.

 

[xenos]

Τι τραβανε κι αυτοι οι κακομοιρηδες οι πυγμαιοι.!!!

 

[LULLU]

Η διαδρομή μέσα στη ζούγκλα συγκλονιστική. Πολύ πράσινο ,πάρα πολύ δροσιά αφού οι ακτίνες του ήλιου δεν μπορούν να διαπεράσουν τα πυκνά φυλλώματα των δένδρων και που αρκετές φορές οι ξεριζωμένοι κορμοί από τον αέρα βρίσκονται στο έδαφος αποκλείοντας το δρόμο. Οι οδηγοί με αλυσοπρίονα αναλαμβάνουν το έργο του τεμαχισμού και απεγκλωβισμού. Όση ώρα παίρνει στους οδηγούς να ελευθερώσουν το δρόμο οι 17 χαρούμενοι ταξιδιώτες εξερευνούσαν τη ζούγκλα και ευτυχώς που δεν είχαμε συνάντηση με άγρια ζώα..εκτός από μια οικογένεια αγριογούρουνων που απομακρύνθηκαν αφού αποφάσισαν πως ούτε εμείς ούτε εκείνα ήταν νόστιμος μεζές. Για τη διαδρομή των 45 χιλιόμετρων μέχρι το σημείο που θα άρχιζε η πεζοπορία μας χρειάστηκαν δυόμισι ώρες . Αρπάξαμε τα σακίδια με τα εντελώς απαραίτητα, εξ άλλου ήταν ρητή η εντολή του αρχηγού..ΜΟΝΟ ΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ!!!!!!! ,αφού θα διανυχτερεύαμε στο καταφύγιο της WWF και τραβήξαμε το ανηφορικό μονοπάτι. Δέκα χιλιόμετρα ανηφόρα μέσα στη ζούγκλα , περνώντας ρυάκια, κορμούς, συναντώντας τα ίχνη μεγάλων ζώων αλλά χωρίς να μπορέσουμε να τα δούμε, λες και κρύφτηκαν η έφυγαν μακριά από τους εισβολείς στο χώρο τους..Σε μια άπλα οι συνοδοί κατασκηνώνουν λέγοντας πως θα είναι η βάση μας και τα μαγειρεία μας, ενώ εμείς συνεχίσαμε ως το Mirador. Μένω κάγκελο με το που το βλέπω και μόνο .. Αυτό εδώ είναι το παρατηρητήριο? Να και η περιγραφή… ένα ξύλινο τετράγωνο κατασκεύασμα πάνω σε μια υπερυψωμένη βάση ακριβώς όπως οι δεξαμενές νερού… με μόνη διαφορά πως υπάρχει γύρω και ένα μπαλκόνι..
-Εδώ θα μείνουμε 15 άνθρωποι?
Εμένα δεν με ενοχλεί τόσο το που, αλλά πως θα κατεβαίνω τη νύχτα αν χρειαστεί( που πάντα χρειάζεται, είναι μαρτύριο για μένα και ανέκδοτο για τη παρέα μου) για την ανάγκη μου μέσα στη νύχτα στη αγκαλιά των άγριων ζώων? ..Ένα μούδιασμα άρχισε να με κυριεύει..Ο ένας πίσω από τον άλλο πιαστήκαμε από τις σιδεριές και σκαρφαλώσαμε πάνω. Μέσα υπάρχουν 2 ξύλινοι πάγκοι σαν μοναδική επίπλωση και άνεση … Ο αρχηγός προσπαθούσε μάταια να μας παροτρύνει σε μια απόλυτη σιγή, μπας και εμφανιστούν τα ζώα στο νερόλακκο που βρίσκεται στα δεξιά μιας και είναι η ώρα που έρχονται για νερό… Επί 2 ώρες ακούγονταν μόνο οι ανάσες μας, αλλά μόνο τα πουλιά έχουν στήσει συναυλία, προφανώς ειδοποιώντας τους κατοίκους του δάσους για τη παρουσία μας. Αλλά και τα πουλιά να μην τα ειδοποιούσαν, λέμε τώρα!, ποιο ζώο θα πλησίαζε για να πιεί νερό, βλέποντας να φωσφορίζουν τα κατακόκκινα γιλέκα, τα πορτοκαλί νεσεσέρ, βαλίτσες, τα κίτρινα sleepbang, λες και το ουράνιο τόξο ξεπήδησε μετά από καταιγίδα στο μέχρι τώρα μοναδικό καταπράσινο περιβάλλον τους?.. Αντί λοιπόν να τα παρατηρήσουμε εμείς, εκείνα παρατηρούσαν εμάς από ασφαλή απόσταση, περιμένοντας να βγάλουμε σκασμό , να πάμε για ύπνο και να έλθουν να σβήσουν τη δίψα τους και να κάνουν το μπάνιο τους….. Το σκοτάδι μας περικύκλωσε και αποφασίσαμε να σχεδιάσουμε το πώς θα κοιμηθούμε.. Κάποιοι καπάρωσαν τους ξύλινους πάγκους, άλλοι έστρωσαν καταγής τα στρωσίδια και άλλοι στο μπαλκονάκι κάτω από τα άστρα….
Αρχίσαμε τα ανέκδοτα και τα αστεία μέχρι να έλθει το φαγητό από τη βάση…. .Φάγαμε και ετοιμαστήκαμε για ύπνο.. Ένα σβββββββββββ και μια έντονη μυρωδιά φτάνει στη μύτη μου από το κατσαριδοκτονο που είχε φέρει μαζί της η νέα συνταξιδιώτισσα( ήταν η ίδια που είχε ζητήσει από το μάγο να μάθει αν θα τεκνοποιούσε και πόσα) και που θεώρησε σκόπιμο να το αδειάσει μέσα στο ένα τετραγωνικό χώρο, ενώ εμείς αρχίσαμε να βήχουμε έντονα και να δυσπνοουμε.. Το πώς τη γλύτωσε δεν λέγεται..Αυτό που μας έστειλε όμως , όταν όταν άνοιξε το κατακόκκινο της φωτιάς νεσεσέρ βγάζοντας από μέσα όλη τη σειρά της πρερι( οι γυναίκες ξέρουν) και άρχισε να πασαλείβετε τις κρέμες..
-Ευτυχώς που ο αρχηγός είχε τονίσει να πάρουμε τα ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ !!!!!!!! κουτσομπολεύουμε εμείς οι παλιοί.. Για μια βραδιά χωρίς κολλαγόνο δεν θα γινόταν περισσότερο μαραμένη λαχανίδα η μούρη της..τονίζουν οι φαρμακόγλωσσες..
-Μωρέ δεν λέτε ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί οι νεοσύλλεκτοι και έχουμε θέματα προς συζήτηση ?
Η νύχτα ατελείωτη αλλά όχι βουβή. Μια τα ροχαλητά, μια τα ποδοπατήματα δεν υπήρχε περίπτωση να κλείσω μάτι και αν βάλεις και τη αγωνία μιας πιθανής επιτακτικής ούρησης κάνεις το πάζλ της πιο εφιαλτικής μου νύχτας… Ένα απότομο δυνατό μπλαφφφφ κατά τις 2 τα ξημερώματα και πετάγομαι έξω.. Ο Πάνος ξύπνιος και αυτός συμφωνεί μαζί μου πως τα ζώα βρίσκονται στη λίμνη προφυλαγμένα από τα μάτια μας και τις φωτογραφικές μηχανές….
Περιμένω να ξημερώσει .. σε μια απόλυτη σιγή 2 ωρών μπας και τα ζώα αποφασίσουν να εμφανιστούν αλλά τίποτα..είναι πεισματικά κρυμμένα στο δάσος..Δεν μας έμεινε παρά να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και να πάρουμε το κατηφορικό δρομάκι της επιστροφής .Πάντα βρε παιδάκι μου η κατηφόρα φαίνεται πιο σύντομη διαδρομή και εγώ με ένα ρυθμό γρήγορο απομακρύνομαι από τους άλλους , από τα παράπονα και τις μουρμούρες.. Φτάνω στη είσοδο όπου μας περιμένουν τα τζιπ.
Η επιστροφή στο camp όπου οι 2 φίλες μας περίμεναν με αγωνία . Η αποτυχημένη εξόρμηση στη ζούγκλα καταλάγιασε τα όποια σημάδια ζήλειας τους..
Με τι Κική κατεβαίνουμε στο ποτάμι που ούτε το θολό και λασπώδες νερό, ούτε οι απειλές ότι θα μας φωτογραφήσουν γυμνές, οι άλλοι δεν μας εμπόδισαν από το να βουτήξουμε να βγάλουμε τη λέρα και τον ιδρώτα από πάνω μας.
Δροσερές αλλά αμφιβάλλω για το καθαρές πίνουμε το καφέ μας στη βεραντούλα της σκηνής, σειρά μετά έχει η καταγραφή στο ημερολόγιο των όσων συνέβησαν ..Αργά το απόγευμα μας επισκέπτεται μια ομάδα πυγμαίων που ζει στο Lobeke για να χορέψει και να μας εξηγήσουν το πώς επιβιώνουν φυσικά με το αζημίωτο.. Μια καλοστημένη τουριστική ατραξιόν ..Στα πρόσωπα των χορευτών –πυγμαίων αναγνώρισα πολλούς από τους συνοδούς , οδηγούς και μάγειρες μας στη ζούγκλα..
Ρε γμ ακόμη και εδώ στα βάθη της ζούγκλας δεν μπορείς να βρεις το αυθόρμητο, το καθαρό …όλα στημένα στο βωμό της τουριστικής μηχανής.. Και που να πας? Δεν μπορείς να διαφύγεις ,δεν έχεις άλλη επιλογή από του να περιμένεις υπομονετικά να τελειώσει το σόου.. Ευτυχώς κάποια στιγμή ο μεθυσμένος χορευτής κουράστηκε ζήτησε τη αμοιβή του και αποχώρησε από τη πίστα παίρνοντας παρέα με την οικογένεια και χάθηκαν στο δάσος..
Ξημέρωσε , τα πάντα είχαν ζουπώσει από τη νυχτερινή βροχή. Ακόμη και μέσα η σκηνή μας είχε μια νερολακούβα ..
Φύγαμε .. Ο δρόμος μια κόκκινη λάσπη, τα τζιπ με δυσκολία ισορροπούν στα σημάδια από τις ρόδες των φορτωμένων με ξυλεία φορτηγών που πέρασαν τη νύχτα. Σε πολλά σημεία το έδαφος έχει κατέβει μισό μέτρο πράγμα που κάνει αδύνατη τη διέλευση των απλών τζιπ (δεν θυμάμαι αν ήταν 4χ4 αλλά λίγο θα άλλαζε η κατάσταση). Ένα ντουκ και βρισκόμαστε καθηλωμένοι στο χαντάκι.. Κατεβαίνουμε και σχεδόν με σλάλομ φτάνουμε στη άκρη του δρόμου. Το δικό μας τζιπ μένει μετέωρο από τη μια πλευρά και από τη άλλη χωμένο στη λάσπη…. Σε κάμποση ώρα μαζεύτηκε πολύς κόσμος, που αποτέλεσε την expressserviceτραβώντας το αμάξι έξω από τη λάσπη .. Όταν πλησίασαν και τα άλλα τζιπ μάθαμε πως ένα έμεινε από ημιαξόνιο λίγο πιο πάνω και το παράτησαν εκεί. Αυτό σημαίνει πως θα στριμωχτούμε πράγματα ,επιβάτες και οδηγοί στα 3 εναπομείναντα αυτοκίνητα. Τα πράγματα φορτωμένα στη οροφή για όσο έβρεχε έγιναν λούτσα, μόνο οι σκληρές σαμσοναιτ γλύτωσαν.. τώρα αφήνω τη φαντασία σας να οργιάζει με σκηνές, του πως σέρνεται μια σαμσοναιτ με ροδάκια στη λάσπη!!!!!