thanos75
Member
Έχει και αμμουδιές ειδικά στο πιο βόρειο κομμάτι του νησιού (ghajn tuffieha, circeawaa, golden bay, mellieha κλπ)
Last edited:
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.382
- Likes
- 18.950
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
ΟΙ 3 ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ Η ΓΙΟΡΤΙΝΗ ΒΑΛΕΤΑ
Μόλις κατεβήκαμε από το λεωφορείο διασχίσαμε την Triq Girolamo Cassar , η οποία εκείνη την ώρα έσφυζε από καρναβαλιστές. Εμείς προχωρησαμε με έναν πολύ γοργό ρυθμό ομολογουμένως, προσπερνώντας την πλατεία Castille και προσπαθώντας να ξεφύγουμε το συντομότερο από τη βαβούρα. Ύστερα από τη θορυβώδη Marsaxlokk και το στριμωξίδι του λεωφορείου αυτό που θέλαμε και οι δύο ήταν μια βόλτα σε κάτι πιο ήσυχο και έτσι ο κλήρος έπεσε στις 3 πόλεις. Βρε πως αλλάζουν οι καιροί! Από εκεί που ανησυχούσα πως θα τα βγάζαμε πέρα με την "ησυχία" της Βαλέτα, τώρα αναζητούσα ένα ήσυχο μέρος για μια χαλαρή βόλτα.
Αφήσαμε στα δεξιά μας το Χρηματιστήριο της Μάλτας έχοντας ως κατεύθυνση το ασανσέρ της Βαλέτας, το οποίο θα μας κατέβαζε γρήγορα γρήγορα στο πορθμείο για να πάρουμε καράβι για τις 3 πόλεις.
Πριν από αυτό όμως επιβαλλόταν μια στάση στους περίφημους κήπους Barakka...
Οι Barakka gardens κανονικά θα ‘πρεπε να λέγονται “Barakka panoramic view”, γιατί το δυνατό σημείο τους δεν είναι οι κήποι αλλά η πανοραμική θέα.
Από την βεράντα των κήπων σε πρώτο πλάνο είναι ορατή η Saluting Battery, μια ομάδα πυροβολικού κατασκευασμένη τον 16ο αι. από το τάγμα του Αγίου Ιωάννη και σε δεύτερο πλάνο το μεγάλο λιμάνι και οι 3 πόλεις. Όταν λέμε 3 πόλεις εννοούμε τις τρεις οχυρωμένες πόλεις Birgu, Senglea & Cospicua, που είναι χτισμένες στα δυο ακρωτήρια στην απέναντι μεριά του λιμανιού “κοιτώντας” τη Βαλέτα.
Στην πραγματικότητα δεν βλέπεις μόνο τις τρεις πόλεις αλλά και άλλες γειτονιές-πόλεις όπως την Kalkara με το φρούριο Ricasoli στο άκρο της, την Paola, αλλά και τη Βόρεια Βαλέτα έως το φρούριο του St Elmo.
Ακόμα και οι οχυρώσεις της πόλης φαίνονται πολύ εντυπωσιακές από την βεράντα των κήπων...
Η ώρα ήταν περίπου 3:30. Θα μπορούσαμε λίγο να καθυστερήσουμε για να ακούσουμε (και να δούμε) την “μπαταριά” των κανονιών, που θα “έσκαγαν” στις 4:00 ακριβώς. Δεδομένου όμως ότι θα μπορούσαμε και αύριο να την πετύχουμε και ήθελα να προλάβουμε να δούμε μέρα την Birgu, φύγαμε γρήγορα. Άσε που κατά βάθος πίστευα ότι την κανονιά θα την ακούγαμε ούτως ή άλλως και από απέναντι.
Το ασανσέρ για να κατέβουμε στην προκυμαία χρειαζόταν εισιτήριο του 1€. Άλλα ήξερα όμως εγώ από το forum! Ήξερα ότι το κατέβασμα είναι δωρεάν. Μήπως είναι μούφα ο ticketman στην είσοδο;
“I know that it was free” του λέω η … ψαγμένη.
“It was!” Μου απαντάει με ύφος και προφορά Mr Bean!
“Now it is 1€ for upppp … and down” μου είπε με μισογελάκι.
Επικαιροποίηση λοιπόν: Το εισιτήριο του ανελκυστήρα έχει 1€ και για την κατάβαση.
Δώσαμε λοιπόν 2 ευρουλάκια και περάσαμε. Γρήγορα καταλάβαμε ότι πάμε αντίθετα από το ρεύμα. Όλοι ανέβαιναν για να πάνε στην παρέλαση.
Σε 23 δεύτερα κατεβήκαμε 60 μ. υψόμετρο και φτάσαμε στο σημείο που “σκάει” το ασανσέρ, μέσα στην τάφρο των οχυρώσεων της Βαλέτας. Από εκεί περάσαμε την Xat Laskaris street και σε 2’ είμαστε μπροστά στο ferry, που θα μας μετέφερε απέναντι.
«Σε πόσα μεταφορικά ακόμα θα μπούμε;» με ρώτησε η φιλενάδα μου, η οποία μόλις είχε ξεπεράσει με μεγάλη επιτυχία το άγχος της με το υψοφοβικό ασανσέρ.
«Μια βάρκα ακόμα και τελειώσαμε».
Με δυο τρόπους μπορούσαμε να περάσουμε απέναντι. Ή με το ferry ή με μια από τις παραδοσιακές βάρκες Dghajsa.
Οι Dghajsa χρησιμοποιήθηκαν κυρίως στην περιοχή του μεγάλου λιμένα για τη μεταφορά επιβατών και αποσκευών από τα πλοία προς τη στεριά. Κάποτε είχαν κουπιά, αλλά σήμερα έχουν και μηχανή. Είναι ξύλινες βάρκες που μοιάζουν λίγο και με τις βενετσιάνικες γόνδολες αν και ευτυχώς είναι λίγο πιο φαρδιές. Εμένα η χαρά μου ήταν μεγάλη που είδα μπροστά μου τις βάρκες, που πίστευα ότι δεν θα «λειτουργούν» το χειμώνα λόγω καιρού και βέβαια με μια τέτοια βάρκα-γόνδολα ήθελα να περάσω απέναντι. Η φίλη μου δεν συμμεριζόταν και πολύ την επιθυμία μου. Προτιμούσε τη σιγουριά του ferry.
«Παρακουνάει αυτό το πράγμα.»
«Ναι μεν, αλλά αν δεν περάσουμε σήμερα που έχει τέλειο καιρό πότε θα το κάνουμε;»
Δε νομίζω ότι πείστηκε από το παραπάνω τρανταχτό επιχείρημά μου, αλλά μάλλον επειδή κατά βάθος το ήθελε και αυτή.
«Που πάτε;» με ρώτησε ο βαρκάρης;
«Vittoriosa», του απαντάω.
«Οκ», μου λέει και άπλωσε το χέρι για να βοηθήσει στην επιβίβαση και μετά άρχισε τα «άλλος για τη βάρκα μας».
Πολύ γρήγορα ο βαρκάρης βρήκε ένα ζευγάρι Γερμανών και ένα Ιταλών. Ο Γερμανός ήταν λαλίστατος, χαρούμενος, ενθουσιώδης και φωνακλάς. Ήθελε συστάσεις με όλους της βάρκας και ήθελε να βγάλει και φωτογραφία με όλους. Η κινητικότητά του ήταν έντονη και η βάρκα κουνούσε. Πέσανε και οι σχετικές τσιρίδες από τις γυναίκες της βάρκας (με εξαίρεση την Ιταλίδα που ήταν ψύχραιμη).
Με τα πολλά ισορροπήσαμε και απολαύσαμε τη διαδρομή. «Βαρκάραμε» μέσα σε στο μεγάλο οχυρωμένο λιμάνι. “Οχυρωμένο” γιατί όπου και να κοιτούσες έβλεπες τείχη και κάστρα. Fort Sant Angelo, Fort St Elmo, Fort Ricasoli. Σαν τη Μασσαλία του 19ου αι. έμοιαζε το σκηνικό. Σαν αυτό ...
(σκηνή από ταινία)
Μόνο που στην ταινία που ... “έπαιξε” η παραπάνω σκηνή το φόντο δεν είναι η Μασσαλία, αλλά το μεγάλο λιμάνι της Βαλέτας. Ποια είναι η εν λόγω ταινία; Θα το αποκαλύψω σε επόμενο post.
Είμαι fan των film location. Δεν μπορώ να το κρύψω. Δεν μπορώ επίσης να αφήσω ασχολίαστο το ότι η Μάλτα είναι από τις πιο scenery τοποθεσίες όχι μόνο για φωτογραφίες αλλά για ταινίες, κάτι που το ξέρουν και πολλοί ... σκηνοθέτες.
Ώσπου μπήκαμε μέσα στη μαρίνα της Birgu (άλλη ονομασία για τη Vittoriosa), όπου πλεύσαμε ανάμεσα στα γιοτ. Για την ακρίβεια ήταν ένα δάσος από κατάρτια. Κάναμε μια πολύ όμορφη βαρκάδα μέσα στο μεγάλο λιμάνι.
Αποβιβαστήκαμε μπροστά στην εκκλησία του St Lawrence.
Εκεί βρίσκεται και το μνημείο Ελευθερίας...
Το Μνημείο Ελευθερίας συμβολίζει την ανεξαρτησία της Μάλτας. Στο σημείο αυτό του λιμανιού πρωτοήρθαν οι ιππότες, εδώ πρωτοήρθαν οι Άγγλοι και από εδώ έφυγε το τελευταίο καράβι των Βρετανών από το νησί το 1979.
Την Birgu οι ιππότες την ονόμασαν Vittoriosa, όνομα που χορηγήθηκε εξ’ αιτίας της νικηφόρας στάσης της στη Μεγάλη Πολιορκία του 1565. Η Vittoriosa ήταν η γειτονιά των ιπποτών, αφού εδώ έμεναν. Στην πραγματικότητα εδώ ήταν η βάση του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη, το αρχηγείο τους και από εδώ συντόνισαν τις ενέργειες κατά τη μεγάλη πολιορκία της Μάλτας από τους Οθωμανούς.
Κάπου ανάμεσα στα στενά του Birgu βρίσκονται τα πρώτα auberges των ιπποτών. Τα auberges είναι τα αρχοντικά σπίτια των διαφόρων γλωσσών ιπποτών. Εδώ στο Birgu είναι το Auberge de Angleterre και το Auberge De France, τα οποία δεν είναι επισκέψιμα για τα το κοινό αφού σήμερα αποτελούν το Κέντρο υγείας και την έδρα του τοπικού συμβουλίου αντίστοιχα.
Επισκέψιμο όμως είναι το Κτίριο της ιεράς εξέτασης.
Το κτίριο της ιεράς εξέτασης χτίστηκε το 1530. Εδώ γινόντουσαν οι δίκες, οι φυλακίσεις και οι εκτελέσεις. Εδώ ήταν και η κατοικία του ιεροεξεταστή.
Θέλαμε να δούμε ένα παλάτι εκ των έσω, οπότε ας είναι και παλάτι – φυλακή.
Προσπεράσαμε την εκκλησία του St Lawrence, το Oratory of St. Joseph, ανεβήκαμε το γραφικό δρομάκι Triq Il-Mina και πολύ σύντομα στα αριστερά μας βρήκαμε την είσοδο του παλατιού του ιεροεξεταστή.
Το παλάτι του ιεροεξεταστή στη Μάλτα ήταν η έδρα της Μαλτέζικης ιεράς εξέτασης για πάνω από 200 χρόνια. Το παλάτι του ιεροεξεταστή είναι ένα από τα ελάχιστα επιζώντα παλάτια του είδους αυτού σε όλο τον κόσμο και το μόνο που είναι ανοικτό στο κοινό.
Το παλάτι μοιάζει με ρωμαϊκό παλάτι. Δέχτηκε τόσες αλλαγές από τους εκάστοτε ιεροεξεταστές με αποτέλεσμα το εσωτερικό του να έχει ένα λαβυρινθώδες σχέδιο. Δεν παύει όμως να είναι ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα.
Η διαδρομή μας μέσα στο παλάτι ξεκίνησε από τα υπόγεια που ήταν η κουζίνα και το παρεκκλήσι...
... μετά ανεβήκαμε τη μεγάλη σκάλα ...
και συνεχίσαμε με ...
...το ιδιωτικό κατάλυμα του ιεροεξεταστή...
... τη λιτή αίθουσα του Δικαστηρίου ή αλλιώς του Ιερού Γραφείου...
... το θάλαμο βασανιστηρίων ...
... τα κελιά ...
... την εσωτερική αυλή ...
Στον πάνω όροφο το κτίριο στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Εθνογραφίας με κύρια εκθέματα αναπαραστάσεις από καθημερινές σκηνές των Μαλτέζων, πολύ στενά συνδεδεμένες με τις θρησκευτικές παραδόσεις τους.
Τρεις σκηνές σε μινιατούρες (εκκλησία, οικογενειακό τραπέζι, λιτανεία) με απίστευτες λεπτομέρειες και πολλές πληροφορίες...
Κατεβήκαμε από τον ίδιο σχεδόν δρόμο έως το μνημείο της Ελευθερίας και από εκεί προχωρήσαμε παραλιακά για να περπατήσουμε στο Vittoriosa waterfront. Μια σειρά από κανόνια από τα δεξιά μας και πολλές σειρές από γιοτ αριστερά μας. Είναι από τις πιο ωραίους παραλιακούς περιπάτους που έχω κάνει, σε ένα πολύ όμορφο σκηνικό.
Ο καιρός ήταν τέλειος για έναν καφέ στην παραλία. Καθίσαμε στο Gusto, σε τραπεζάκι έξω, δίπλα στη θάλασσα. Ήπιαμε το καφεδάκι μας έως ότου ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα σπίτια της Senglea.
Περπατήσαμε πάλι παραλιακά, προσπεράσαμε τα κανόνια και φτάσαμε στις βάρκες. Πετύχαμε πάλι τον βαρκάρη που μας έφερε. Δεν μας έβαλε όμως μέσα γιατί θα είμαστε overboating. Είχαν προηγηθεί άλλοι 5 πελάτες και η χωρητικότητα είναι μέχρι 6 άτομα.
Δεν πειράζει. Θα πάρουμε το ferry. Μόνο που αυτό κάνει το δρομολόγιο από την Cospicua και θα πρέπει να πάμε μέχρι εκεί. Κάναμε μια όμορφη παραλιακή βόλτα. Περάσαμε στην απέναντι πλευρά της Cospicua από μια πεζογέφυρα, στο τέλος ρίξαμε και ένα τρεχαλητό, αφού βλέπαμε το ferry έτοιμο να φύγει και γεμάτο με κόσμο.
Παρόλη την απογευματινή ψυχρούλα (εντάξει Φλεβάρης είναι) ανεβήκαμε στο πάνω κατάστρωμα για τη θέα. Σε 5’ έφυγε. Η ώρα πια είχε πάει 6:00 και είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Άλλη μια υπέροχη βαρκάδα κάναμε. Ο κόλπος ανάμεσα σε Birgu και Cospicua είναι τόσο βαθύς, που όταν βρίσκεσαι στο μυχό του δεν βλέπεις την ανοιχτή θάλασσα ή τη Βαλέτα, παρά μόνο τα αραγμένα γιοτ με φόντο τα σπίτια.
H Cospicua...
Η Vittoriosa ...
Η Senglea ...
Οι οχυρώσεις της Βαλέτα έτσι όπως φαίνονται από τη θάλασσα είναι επίσης σκηνικό ταινίας του 2017 (βοηθάω να το βρείτε) που ... έπαιξε το λιμάνι της Ιερουσαλήμ (όπως ήταν το 1934). Και αυτό θα το αποκαλύψω σε επόμενο post, εκτός αν μέχρι τότε το βρει κάποιος.
... μόνο που στην ταινία έχει αφαιρεθεί από την εικόνα το ... ασανσέρ...
(σκηνή από την ταινία)
Πάρα πολύ μου άρεσε αυτή η βόλτα στις 3 πόλεις.
Στο ασανσέρ πάλι είμαστε αντίθετοι με το ρεύμα. Τώρα όλοι κατέβαιναν, υποθέτω για να προλάβουν τα τελευταία καραβάκια για απέναντι.
Μέχρι να ανεβούμε πάνω είχαν ανάψει και τα νυχτερινά φώτα...
Το πάρτυ όμως στη Βαλέτα καλά κρατούσε.
Σκεφτήκαμε να πάμε σπίτι για ένα γερό σέρβις και λίγη ξεκούραση και μετά να ξαναβγαίναμε το βράδυ για βόλτα και φαγητό.
Μόνο που μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι είχαμε να αντιμετωπίσουμε πολλά happenings. Η παρέλαση λάμβανε χώρα πάνω στην Merchants street αλλά και πάνω στη Republic και οι άλλοι δρόμοι είχαν καρναβαλιστές, που είτε πήγαιναν στην πλατεία (του Αγίου Γεωργίου) είτε ερχόντουσαν από αυτή. Η "κίνηση" μας ανάγκαζε και εμάς να χαζεύουμε και να περπατάμε με ρυθμό χελώνας.
Το εντυπωσιακότερο όλων ήταν οι πολύ όμορφες στολές που φορούσαν οι Μαλτέζοι. Πρόκειται για στολές με μεγάλη φαντασία και πολύ δουλειά. Εδώ δεν παίζει το «κάνω κάτι αυτοσχέδιο» ή « ψάχνω κάτι από τα παλιά μου» και βγαίνω. Τέτοιες στολές σαν αυτές που είδα στο Καρναβάλι της Μάλτας έχω δει μόνο στη Βενετία. Εντυπωσιακότατες.
Να μερικά δείγματα…
Θα μπορούσαμε ώρες να χαζεύουμε στο δρόμο τις στολές, την παρέλαση ή ακόμα και το διαγωνισμό χορού που είχε στηθεί στην πλατεία του αγίου Γεωργίου, αλλά πραγματικά η κούραση που είχε σωρευτεί ήταν μεγάλη. Από τις 7 το πρωί που ξεκίνησε η μέρα μας, είχαμε πάρει λεωφορεία, ταξί, ασανσέρ, βάρκα, πλοίο δηλ. ότι μέσο υπήρχε στο νησί και όσο μικρές και να είναι οι αποστάσεις μια κατάπτωση την ένιωθα.
Φτάσαμε σπίτι και μετά από μιάμιση ώρα είπαμε να ξαναβγούμε. Αυτό είναι το καλό του να μένεις μέσα στο κέντρο των γεγονότων. Η φιλενάδα μου βαρέθηκε όμως. Εγώ δεν το συζητούσα να μείνω μέσα από τόσο νωρίς και της είπα ότι εγώ θα βγω. Τόση κίνηση έχει έξω, τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά δεν νομίζω να μην έχω τι να κάνω. Δεν ξέρω αν πήρε την απόφαση να με ακολουθήσει για να μη με αφήσει μόνη μου ή η λέξη μαγαζιά την τάραξε. Επειδή η συγκεκριμένη φίλη έχει μια αδυναμία στα ψώνια είχα και εγώ χρησιμοποιήσει τη λέξη μαγαζιά … όχι τυχαία.
Τελικά βγήκαμε έξω κατά τις 9:00 το βράδυ.
Η παρέλαση είχε τελειώσει αλλά όλα τα άλλα καλά “κρατούσαν”. Οι καρναβαλιστές πηγαινοερχόντουσαν, τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά (εννοώ τα εμπορικά) και φαγάδικα και μπαράκια γεμάτα. Οι δρόμοι είχαν την όψη «μετά το πάρτυ», μέσα στο χαρτοπόλεμο και στα σκουπίδια, όπως εχθές το βράδυ. Θα έχουν δουλειά οι καθαριστές τη νύχτα, γιατί αν κρίνω από πως ήταν η πόλη σήμερα το πρωί δηλ. πεντακάθαρη, μάλλον μεταμεσονύχτια θα πέφτει η δουλειά.
Μπήκαμε για λίγο στο La Valette Band Club, το οποίο όχι μόνο ήταν ανοιχτό στις 10:00 το βράδυ, αλλά είχε και κόσμο. Είναι η έδρα της Φιλαρμονικής της Βαλέτα και παράλληλα στέκι των ντόπιων. Είναι ένα πάρα πολύ όμορφο μέρος, πολύ αυθεντικό με φοβερή διακόσμηση, η οποία πρόδιδε την πολύχρονη ιστορία του Club.
Περάσαμε και από την πλατεία του Αγίου Γεωργίου και είδαμε τον φωταγωγημένο Καθεδρικό, που θα πηγαίναμε το πρωί να τον δούμε εκ των έσω....
Μπήκαμε σε ένα μπιχλιμπιδάδικο και ψώνισα δυο δαχτυλιδάκια. Ναι εγώ που τα κατηγορώ αυτά … εγώ ψώνισα. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα στην Republic street και στο τέλος καταλήξαμε για μια μπύρα στο τούρκικο της γειτονιάς μας.
Περίεργη ήταν η τούρκικη πίτσα, καλή ήταν η Μαλτέζικη μπύρα …
και ευχάριστη και η περαντζάδα … μα με τέτοιες βαριές στολές δεν είχαν κουραστεί όλη μέρα;
Τέλος για σήμερα. Ήρθε η ώρα να πάμε για ξεκούραση. Ευτυχώς που ήρθαμε μόνο για 2 ημέρες (και ...2 ώρες) γιατί με τέτοιους ρυθμούς δε νομίζω άλλωστε να βγάζαμε και τρίτη μέρα στο νησί.
.................................. ............................... post ..................................................................................................................
Μόλις κατεβήκαμε από το λεωφορείο διασχίσαμε την Triq Girolamo Cassar , η οποία εκείνη την ώρα έσφυζε από καρναβαλιστές. Εμείς προχωρησαμε με έναν πολύ γοργό ρυθμό ομολογουμένως, προσπερνώντας την πλατεία Castille και προσπαθώντας να ξεφύγουμε το συντομότερο από τη βαβούρα. Ύστερα από τη θορυβώδη Marsaxlokk και το στριμωξίδι του λεωφορείου αυτό που θέλαμε και οι δύο ήταν μια βόλτα σε κάτι πιο ήσυχο και έτσι ο κλήρος έπεσε στις 3 πόλεις. Βρε πως αλλάζουν οι καιροί! Από εκεί που ανησυχούσα πως θα τα βγάζαμε πέρα με την "ησυχία" της Βαλέτα, τώρα αναζητούσα ένα ήσυχο μέρος για μια χαλαρή βόλτα.
Αφήσαμε στα δεξιά μας το Χρηματιστήριο της Μάλτας έχοντας ως κατεύθυνση το ασανσέρ της Βαλέτας, το οποίο θα μας κατέβαζε γρήγορα γρήγορα στο πορθμείο για να πάρουμε καράβι για τις 3 πόλεις.
Πριν από αυτό όμως επιβαλλόταν μια στάση στους περίφημους κήπους Barakka...
Οι Barakka gardens κανονικά θα ‘πρεπε να λέγονται “Barakka panoramic view”, γιατί το δυνατό σημείο τους δεν είναι οι κήποι αλλά η πανοραμική θέα.
Από την βεράντα των κήπων σε πρώτο πλάνο είναι ορατή η Saluting Battery, μια ομάδα πυροβολικού κατασκευασμένη τον 16ο αι. από το τάγμα του Αγίου Ιωάννη και σε δεύτερο πλάνο το μεγάλο λιμάνι και οι 3 πόλεις. Όταν λέμε 3 πόλεις εννοούμε τις τρεις οχυρωμένες πόλεις Birgu, Senglea & Cospicua, που είναι χτισμένες στα δυο ακρωτήρια στην απέναντι μεριά του λιμανιού “κοιτώντας” τη Βαλέτα.
Στην πραγματικότητα δεν βλέπεις μόνο τις τρεις πόλεις αλλά και άλλες γειτονιές-πόλεις όπως την Kalkara με το φρούριο Ricasoli στο άκρο της, την Paola, αλλά και τη Βόρεια Βαλέτα έως το φρούριο του St Elmo.
Ακόμα και οι οχυρώσεις της πόλης φαίνονται πολύ εντυπωσιακές από την βεράντα των κήπων...
Η ώρα ήταν περίπου 3:30. Θα μπορούσαμε λίγο να καθυστερήσουμε για να ακούσουμε (και να δούμε) την “μπαταριά” των κανονιών, που θα “έσκαγαν” στις 4:00 ακριβώς. Δεδομένου όμως ότι θα μπορούσαμε και αύριο να την πετύχουμε και ήθελα να προλάβουμε να δούμε μέρα την Birgu, φύγαμε γρήγορα. Άσε που κατά βάθος πίστευα ότι την κανονιά θα την ακούγαμε ούτως ή άλλως και από απέναντι.
Το ασανσέρ για να κατέβουμε στην προκυμαία χρειαζόταν εισιτήριο του 1€. Άλλα ήξερα όμως εγώ από το forum! Ήξερα ότι το κατέβασμα είναι δωρεάν. Μήπως είναι μούφα ο ticketman στην είσοδο;
“I know that it was free” του λέω η … ψαγμένη.
“It was!” Μου απαντάει με ύφος και προφορά Mr Bean!
“Now it is 1€ for upppp … and down” μου είπε με μισογελάκι.
Επικαιροποίηση λοιπόν: Το εισιτήριο του ανελκυστήρα έχει 1€ και για την κατάβαση.
Δώσαμε λοιπόν 2 ευρουλάκια και περάσαμε. Γρήγορα καταλάβαμε ότι πάμε αντίθετα από το ρεύμα. Όλοι ανέβαιναν για να πάνε στην παρέλαση.
Σε 23 δεύτερα κατεβήκαμε 60 μ. υψόμετρο και φτάσαμε στο σημείο που “σκάει” το ασανσέρ, μέσα στην τάφρο των οχυρώσεων της Βαλέτας. Από εκεί περάσαμε την Xat Laskaris street και σε 2’ είμαστε μπροστά στο ferry, που θα μας μετέφερε απέναντι.
«Σε πόσα μεταφορικά ακόμα θα μπούμε;» με ρώτησε η φιλενάδα μου, η οποία μόλις είχε ξεπεράσει με μεγάλη επιτυχία το άγχος της με το υψοφοβικό ασανσέρ.
«Μια βάρκα ακόμα και τελειώσαμε».
Με δυο τρόπους μπορούσαμε να περάσουμε απέναντι. Ή με το ferry ή με μια από τις παραδοσιακές βάρκες Dghajsa.
Οι Dghajsa χρησιμοποιήθηκαν κυρίως στην περιοχή του μεγάλου λιμένα για τη μεταφορά επιβατών και αποσκευών από τα πλοία προς τη στεριά. Κάποτε είχαν κουπιά, αλλά σήμερα έχουν και μηχανή. Είναι ξύλινες βάρκες που μοιάζουν λίγο και με τις βενετσιάνικες γόνδολες αν και ευτυχώς είναι λίγο πιο φαρδιές. Εμένα η χαρά μου ήταν μεγάλη που είδα μπροστά μου τις βάρκες, που πίστευα ότι δεν θα «λειτουργούν» το χειμώνα λόγω καιρού και βέβαια με μια τέτοια βάρκα-γόνδολα ήθελα να περάσω απέναντι. Η φίλη μου δεν συμμεριζόταν και πολύ την επιθυμία μου. Προτιμούσε τη σιγουριά του ferry.
«Παρακουνάει αυτό το πράγμα.»
«Ναι μεν, αλλά αν δεν περάσουμε σήμερα που έχει τέλειο καιρό πότε θα το κάνουμε;»
Δε νομίζω ότι πείστηκε από το παραπάνω τρανταχτό επιχείρημά μου, αλλά μάλλον επειδή κατά βάθος το ήθελε και αυτή.
«Που πάτε;» με ρώτησε ο βαρκάρης;
«Vittoriosa», του απαντάω.
«Οκ», μου λέει και άπλωσε το χέρι για να βοηθήσει στην επιβίβαση και μετά άρχισε τα «άλλος για τη βάρκα μας».
Πολύ γρήγορα ο βαρκάρης βρήκε ένα ζευγάρι Γερμανών και ένα Ιταλών. Ο Γερμανός ήταν λαλίστατος, χαρούμενος, ενθουσιώδης και φωνακλάς. Ήθελε συστάσεις με όλους της βάρκας και ήθελε να βγάλει και φωτογραφία με όλους. Η κινητικότητά του ήταν έντονη και η βάρκα κουνούσε. Πέσανε και οι σχετικές τσιρίδες από τις γυναίκες της βάρκας (με εξαίρεση την Ιταλίδα που ήταν ψύχραιμη).
Με τα πολλά ισορροπήσαμε
και απολαύσαμε τη διαδρομή. «Βαρκάραμε» μέσα σε στο μεγάλο οχυρωμένο λιμάνι. “Οχυρωμένο” γιατί όπου και να κοιτούσες έβλεπες τείχη και κάστρα. Fort Sant Angelo, Fort St Elmo, Fort Ricasoli. Σαν τη Μασσαλία του 19ου αι. έμοιαζε το σκηνικό. Σαν αυτό ...
(σκηνή από ταινία)
Μόνο που στην ταινία που ... “έπαιξε” η παραπάνω σκηνή το φόντο δεν είναι η Μασσαλία, αλλά το μεγάλο λιμάνι της Βαλέτας. Ποια είναι η εν λόγω ταινία; Θα το αποκαλύψω σε επόμενο post.
Είμαι fan των film location. Δεν μπορώ να το κρύψω. Δεν μπορώ επίσης να αφήσω ασχολίαστο το ότι η Μάλτα είναι από τις πιο scenery τοποθεσίες όχι μόνο για φωτογραφίες αλλά για ταινίες, κάτι που το ξέρουν και πολλοί ... σκηνοθέτες.
Ώσπου μπήκαμε μέσα στη μαρίνα της Birgu (άλλη ονομασία για τη Vittoriosa), όπου πλεύσαμε ανάμεσα στα γιοτ. Για την ακρίβεια ήταν ένα δάσος από κατάρτια. Κάναμε μια πολύ όμορφη βαρκάδα μέσα στο μεγάλο λιμάνι.
Αποβιβαστήκαμε μπροστά στην εκκλησία του St Lawrence.
Εκεί βρίσκεται και το μνημείο Ελευθερίας...
Το Μνημείο Ελευθερίας συμβολίζει την ανεξαρτησία της Μάλτας. Στο σημείο αυτό του λιμανιού πρωτοήρθαν οι ιππότες, εδώ πρωτοήρθαν οι Άγγλοι και από εδώ έφυγε το τελευταίο καράβι των Βρετανών από το νησί το 1979.
Την Birgu οι ιππότες την ονόμασαν Vittoriosa, όνομα που χορηγήθηκε εξ’ αιτίας της νικηφόρας στάσης της στη Μεγάλη Πολιορκία του 1565. Η Vittoriosa ήταν η γειτονιά των ιπποτών, αφού εδώ έμεναν. Στην πραγματικότητα εδώ ήταν η βάση του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη, το αρχηγείο τους και από εδώ συντόνισαν τις ενέργειες κατά τη μεγάλη πολιορκία της Μάλτας από τους Οθωμανούς.
Κάπου ανάμεσα στα στενά του Birgu βρίσκονται τα πρώτα auberges των ιπποτών. Τα auberges είναι τα αρχοντικά σπίτια των διαφόρων γλωσσών ιπποτών. Εδώ στο Birgu είναι το Auberge de Angleterre και το Auberge De France, τα οποία δεν είναι επισκέψιμα για τα το κοινό αφού σήμερα αποτελούν το Κέντρο υγείας και την έδρα του τοπικού συμβουλίου αντίστοιχα.
Επισκέψιμο όμως είναι το Κτίριο της ιεράς εξέτασης.
Το κτίριο της ιεράς εξέτασης χτίστηκε το 1530. Εδώ γινόντουσαν οι δίκες, οι φυλακίσεις και οι εκτελέσεις. Εδώ ήταν και η κατοικία του ιεροεξεταστή.
Θέλαμε να δούμε ένα παλάτι εκ των έσω, οπότε ας είναι και παλάτι – φυλακή.
Προσπεράσαμε την εκκλησία του St Lawrence, το Oratory of St. Joseph, ανεβήκαμε το γραφικό δρομάκι Triq Il-Mina και πολύ σύντομα στα αριστερά μας βρήκαμε την είσοδο του παλατιού του ιεροεξεταστή.
Το παλάτι του ιεροεξεταστή στη Μάλτα ήταν η έδρα της Μαλτέζικης ιεράς εξέτασης για πάνω από 200 χρόνια. Το παλάτι του ιεροεξεταστή είναι ένα από τα ελάχιστα επιζώντα παλάτια του είδους αυτού σε όλο τον κόσμο και το μόνο που είναι ανοικτό στο κοινό.
Το παλάτι μοιάζει με ρωμαϊκό παλάτι. Δέχτηκε τόσες αλλαγές από τους εκάστοτε ιεροεξεταστές με αποτέλεσμα το εσωτερικό του να έχει ένα λαβυρινθώδες σχέδιο. Δεν παύει όμως να είναι ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα.
Η διαδρομή μας μέσα στο παλάτι ξεκίνησε από τα υπόγεια που ήταν η κουζίνα και το παρεκκλήσι...
... μετά ανεβήκαμε τη μεγάλη σκάλα ...
και συνεχίσαμε με ...
...το ιδιωτικό κατάλυμα του ιεροεξεταστή...
... τη λιτή αίθουσα του Δικαστηρίου ή αλλιώς του Ιερού Γραφείου...
... το θάλαμο βασανιστηρίων ...
... τα κελιά ...
... την εσωτερική αυλή ...
Στον πάνω όροφο το κτίριο στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Εθνογραφίας με κύρια εκθέματα αναπαραστάσεις από καθημερινές σκηνές των Μαλτέζων, πολύ στενά συνδεδεμένες με τις θρησκευτικές παραδόσεις τους.
Τρεις σκηνές σε μινιατούρες (εκκλησία, οικογενειακό τραπέζι, λιτανεία) με απίστευτες λεπτομέρειες και πολλές πληροφορίες...
Κατεβήκαμε από τον ίδιο σχεδόν δρόμο έως το μνημείο της Ελευθερίας και από εκεί προχωρήσαμε παραλιακά για να περπατήσουμε στο Vittoriosa waterfront. Μια σειρά από κανόνια από τα δεξιά μας και πολλές σειρές από γιοτ αριστερά μας. Είναι από τις πιο ωραίους παραλιακούς περιπάτους που έχω κάνει, σε ένα πολύ όμορφο σκηνικό.
Ο καιρός ήταν τέλειος για έναν καφέ στην παραλία. Καθίσαμε στο Gusto, σε τραπεζάκι έξω, δίπλα στη θάλασσα. Ήπιαμε το καφεδάκι μας έως ότου ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα σπίτια της Senglea.
Περπατήσαμε πάλι παραλιακά, προσπεράσαμε τα κανόνια και φτάσαμε στις βάρκες. Πετύχαμε πάλι τον βαρκάρη που μας έφερε. Δεν μας έβαλε όμως μέσα γιατί θα είμαστε overboating. Είχαν προηγηθεί άλλοι 5 πελάτες και η χωρητικότητα είναι μέχρι 6 άτομα.
Δεν πειράζει. Θα πάρουμε το ferry. Μόνο που αυτό κάνει το δρομολόγιο από την Cospicua και θα πρέπει να πάμε μέχρι εκεί. Κάναμε μια όμορφη παραλιακή βόλτα. Περάσαμε στην απέναντι πλευρά της Cospicua από μια πεζογέφυρα, στο τέλος ρίξαμε και ένα τρεχαλητό, αφού βλέπαμε το ferry έτοιμο να φύγει και γεμάτο με κόσμο.
Παρόλη την απογευματινή ψυχρούλα (εντάξει Φλεβάρης είναι) ανεβήκαμε στο πάνω κατάστρωμα για τη θέα. Σε 5’ έφυγε. Η ώρα πια είχε πάει 6:00 και είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Άλλη μια υπέροχη βαρκάδα κάναμε. Ο κόλπος ανάμεσα σε Birgu και Cospicua είναι τόσο βαθύς, που όταν βρίσκεσαι στο μυχό του δεν βλέπεις την ανοιχτή θάλασσα ή τη Βαλέτα, παρά μόνο τα αραγμένα γιοτ με φόντο τα σπίτια.
H Cospicua...
Η Vittoriosa ...
Η Senglea ...
Οι οχυρώσεις της Βαλέτα έτσι όπως φαίνονται από τη θάλασσα είναι επίσης σκηνικό ταινίας του 2017 (βοηθάω να το βρείτε) που ... έπαιξε το λιμάνι της Ιερουσαλήμ (όπως ήταν το 1934). Και αυτό θα το αποκαλύψω σε επόμενο post, εκτός αν μέχρι τότε το βρει κάποιος.
... μόνο που στην ταινία έχει αφαιρεθεί από την εικόνα το ... ασανσέρ...
(σκηνή από την ταινία)
Πάρα πολύ μου άρεσε αυτή η βόλτα στις 3 πόλεις.
Στο ασανσέρ πάλι είμαστε αντίθετοι με το ρεύμα. Τώρα όλοι κατέβαιναν, υποθέτω για να προλάβουν τα τελευταία καραβάκια για απέναντι.
Μέχρι να ανεβούμε πάνω είχαν ανάψει και τα νυχτερινά φώτα...
Το πάρτυ όμως στη Βαλέτα καλά κρατούσε.
Σκεφτήκαμε να πάμε σπίτι για ένα γερό σέρβις και λίγη ξεκούραση και μετά να ξαναβγαίναμε το βράδυ για βόλτα και φαγητό.
Μόνο που μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι είχαμε να αντιμετωπίσουμε πολλά happenings. Η παρέλαση λάμβανε χώρα πάνω στην Merchants street αλλά και πάνω στη Republic και οι άλλοι δρόμοι είχαν καρναβαλιστές, που είτε πήγαιναν στην πλατεία (του Αγίου Γεωργίου) είτε ερχόντουσαν από αυτή. Η "κίνηση" μας ανάγκαζε και εμάς να χαζεύουμε και να περπατάμε με ρυθμό χελώνας.
Το εντυπωσιακότερο όλων ήταν οι πολύ όμορφες στολές που φορούσαν οι Μαλτέζοι. Πρόκειται για στολές με μεγάλη φαντασία και πολύ δουλειά. Εδώ δεν παίζει το «κάνω κάτι αυτοσχέδιο» ή « ψάχνω κάτι από τα παλιά μου» και βγαίνω. Τέτοιες στολές σαν αυτές που είδα στο Καρναβάλι της Μάλτας έχω δει μόνο στη Βενετία. Εντυπωσιακότατες.
Να μερικά δείγματα…
Θα μπορούσαμε ώρες να χαζεύουμε στο δρόμο τις στολές, την παρέλαση ή ακόμα και το διαγωνισμό χορού που είχε στηθεί στην πλατεία του αγίου Γεωργίου, αλλά πραγματικά η κούραση που είχε σωρευτεί ήταν μεγάλη. Από τις 7 το πρωί που ξεκίνησε η μέρα μας, είχαμε πάρει λεωφορεία, ταξί, ασανσέρ, βάρκα, πλοίο δηλ. ότι μέσο υπήρχε στο νησί και όσο μικρές και να είναι οι αποστάσεις μια κατάπτωση την ένιωθα.
Φτάσαμε σπίτι και μετά από μιάμιση ώρα είπαμε να ξαναβγούμε. Αυτό είναι το καλό του να μένεις μέσα στο κέντρο των γεγονότων. Η φιλενάδα μου βαρέθηκε όμως. Εγώ δεν το συζητούσα να μείνω μέσα από τόσο νωρίς και της είπα ότι εγώ θα βγω. Τόση κίνηση έχει έξω, τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά δεν νομίζω να μην έχω τι να κάνω. Δεν ξέρω αν πήρε την απόφαση να με ακολουθήσει για να μη με αφήσει μόνη μου ή η λέξη μαγαζιά την τάραξε. Επειδή η συγκεκριμένη φίλη έχει μια αδυναμία στα ψώνια είχα και εγώ χρησιμοποιήσει τη λέξη μαγαζιά … όχι τυχαία.
Τελικά βγήκαμε έξω κατά τις 9:00 το βράδυ.
Η παρέλαση είχε τελειώσει αλλά όλα τα άλλα καλά “κρατούσαν”. Οι καρναβαλιστές πηγαινοερχόντουσαν, τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά (εννοώ τα εμπορικά) και φαγάδικα και μπαράκια γεμάτα. Οι δρόμοι είχαν την όψη «μετά το πάρτυ», μέσα στο χαρτοπόλεμο και στα σκουπίδια, όπως εχθές το βράδυ. Θα έχουν δουλειά οι καθαριστές τη νύχτα, γιατί αν κρίνω από πως ήταν η πόλη σήμερα το πρωί δηλ. πεντακάθαρη, μάλλον μεταμεσονύχτια θα πέφτει η δουλειά.
Μπήκαμε για λίγο στο La Valette Band Club, το οποίο όχι μόνο ήταν ανοιχτό στις 10:00 το βράδυ, αλλά είχε και κόσμο. Είναι η έδρα της Φιλαρμονικής της Βαλέτα και παράλληλα στέκι των ντόπιων. Είναι ένα πάρα πολύ όμορφο μέρος, πολύ αυθεντικό με φοβερή διακόσμηση, η οποία πρόδιδε την πολύχρονη ιστορία του Club.
Περάσαμε και από την πλατεία του Αγίου Γεωργίου και είδαμε τον φωταγωγημένο Καθεδρικό, που θα πηγαίναμε το πρωί να τον δούμε εκ των έσω....
Μπήκαμε σε ένα μπιχλιμπιδάδικο και ψώνισα δυο δαχτυλιδάκια. Ναι εγώ που τα κατηγορώ αυτά … εγώ ψώνισα. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα στην Republic street και στο τέλος καταλήξαμε για μια μπύρα στο τούρκικο της γειτονιάς μας.
Περίεργη ήταν η τούρκικη πίτσα, καλή ήταν η Μαλτέζικη μπύρα …
και ευχάριστη και η περαντζάδα … μα με τέτοιες βαριές στολές δεν είχαν κουραστεί όλη μέρα;
Τέλος για σήμερα. Ήρθε η ώρα να πάμε για ξεκούραση. Ευτυχώς που ήρθαμε μόνο για 2 ημέρες (και ...2 ώρες) γιατί με τέτοιους ρυθμούς δε νομίζω άλλωστε να βγάζαμε και τρίτη μέρα στο νησί.
..................................
............................... post ..................................................................................................................
Last edited:
silversurfer
Moderator
- Μηνύματα
- 2.386
- Likes
- 3.871
- Επόμενο Ταξίδι
- Ανδαλουσία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος Του Κόσμου
Μιας κ είσαι fan των film locations πρεπει να καραγούσταρες κ να πήγες στο Kings Landing της season 1 του GoT (Mdina) κ να φώναζες σα χαζή μπροστά στην είσοδο, άλλα κ στο Rabat στον κήπο του Αγ,Δομήνικου να έσκουζες "When you play the Game of thrones you win or you die" προσπαθώντας να αποδώσεις την ξινίλα στο ύφος της αξεπέραστης Cersei
(Τι οχι ? μονο εμείς είμαστε τα νούμερα δλδ ???????
)
(Τι οχι ? μονο εμείς είμαστε τα νούμερα δλδ ???????
)
Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.382
- Likes
- 18.950
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Θα αναφερόμουν αργότερα στα film locations της σειράς “game of thrones” και γιατί μου άρεσε πολύ η σειρά και γιατί πήγα σε μερικά από αυτά. Θα το κάνω τώρα ...
Όπως πολλοί γνωρίζουν η Μάλτα αποτέλεσε τόπο γυρισμάτων της πολύ δημοφιλούς σειράς “game of thrones”. Η σειρά αυτή μπορεί να μην έχει μόνο φίλους, αλλά κανείς νομίζω δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ομορφιά των τόπων γυρισμάτων της. Πως είναι τα μοναστήρια στην Ελλάδα που έχουν πάει και έχουν χτιστεί στα καλύτερα σημεία; Έτσι είναι και η συγκεκριμένη σειρά. Έχει πάει και έχει γυριστεί στις ομορφότερες τοποθεσίες των χωρών που επιλέχθηκαν για τα γυρίσματα.
Γι’ αυτό όταν κάνω αναζήτηση που να πάω εκτός από “must see” και “Unesco sites” κάνω και “game of thrones location set».
Στη Μάλτα όταν το έκανα αυτό μου προέκυψαν πάρα πολλά μέρη από κήπους και κάστρα έως και το γκρεμισμένο Azure window.
Προσβάσιμα όμως μέσα στο διήμερο ήταν όμως μόνο αυτά της Mdina.
Φυσικά και βρέθηκα μπροστά στην είσοδο του King’s Landing … εεε! Της Mdina εννοώ. Και βέβαια αφού έφτασα μέχρι εκεί ... θα πήγαινα και στον κήπο του Red Keep ... εεε! στον κήπο του Αγίου Δομήνικου εννοώ και το «μαγαζάκι» του Littlefinger ήταν επίσης κοντά ....εεε! η πλατεία Mesquita εννοώ.
Δεν μπόρεσα όμως να βγάλω ούτε καν τις φωτογραφίες της αρεσκείας μου γιατί παρόλο που ήταν χειμώνας και όσο και ήσυχη και αν ήταν η πόλη ... είχε τον κόσμο του και στο Μοναστήρι ο κήπος του ήταν ... περιφραγμένος.
Πάρα πολύ μου άρεσε που πήγα και πολύ θα ήθελα να πάω και σε άλλα της σειράς όπως στο Fort Ricasoli, στο παλάτι του San Anton και βέβαια στο Fort Manoel. Δεν πειράζει όμως, γιατί θα πάω στην επόμενη καλοκαιρινή μου εξόρμηση.
Όταν με το καλό τελειώσει το κακό που μας βρήκε (με τον ιό) στόχο έχω το Winterfell, ...εεε! την Ιρλανδία εννοώ.
Και ...
Όχι βέβαια, μην ανησυχείς. Υπάρχουν κι άλλα νούμερα ...
Όπως πολλοί γνωρίζουν η Μάλτα αποτέλεσε τόπο γυρισμάτων της πολύ δημοφιλούς σειράς “game of thrones”. Η σειρά αυτή μπορεί να μην έχει μόνο φίλους, αλλά κανείς νομίζω δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ομορφιά των τόπων γυρισμάτων της. Πως είναι τα μοναστήρια στην Ελλάδα που έχουν πάει και έχουν χτιστεί στα καλύτερα σημεία; Έτσι είναι και η συγκεκριμένη σειρά. Έχει πάει και έχει γυριστεί στις ομορφότερες τοποθεσίες των χωρών που επιλέχθηκαν για τα γυρίσματα.
Γι’ αυτό όταν κάνω αναζήτηση που να πάω εκτός από “must see” και “Unesco sites” κάνω και “game of thrones location set».
Στη Μάλτα όταν το έκανα αυτό μου προέκυψαν πάρα πολλά μέρη από κήπους και κάστρα έως και το γκρεμισμένο Azure window.
Προσβάσιμα όμως μέσα στο διήμερο ήταν όμως μόνο αυτά της Mdina.
Φυσικά και βρέθηκα μπροστά στην είσοδο του King’s Landing … εεε! Της Mdina εννοώ. Και βέβαια αφού έφτασα μέχρι εκεί ... θα πήγαινα και στον κήπο του Red Keep ... εεε! στον κήπο του Αγίου Δομήνικου εννοώ και το «μαγαζάκι» του Littlefinger ήταν επίσης κοντά ....εεε! η πλατεία Mesquita εννοώ.
Δεν μπόρεσα όμως να βγάλω ούτε καν τις φωτογραφίες της αρεσκείας μου γιατί παρόλο που ήταν χειμώνας και όσο και ήσυχη και αν ήταν η πόλη ... είχε τον κόσμο του και στο Μοναστήρι ο κήπος του ήταν ... περιφραγμένος.
Πάρα πολύ μου άρεσε που πήγα και πολύ θα ήθελα να πάω και σε άλλα της σειράς όπως στο Fort Ricasoli, στο παλάτι του San Anton και βέβαια στο Fort Manoel. Δεν πειράζει όμως, γιατί θα πάω στην επόμενη καλοκαιρινή μου εξόρμηση.
Όταν με το καλό τελειώσει το κακό που μας βρήκε (με τον ιό) στόχο έχω το Winterfell, ...εεε! την Ιρλανδία εννοώ.
Και ...
Όχι βέβαια, μην ανησυχείς. Υπάρχουν κι άλλα νούμερα ...
Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.382
- Likes
- 18.950
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
ΒΑΛΕΤΑ
Το σημερινό πρωινό θα είναι όλο αφιερωμένο στην πρωτεύουσα Βαλέτα.
Πριν αρχίσει όμως η εξόρμησή μας χρειαζόμασταν ένα καλό καφέ. Αν και από χθες είχα επισημάνει το Cafe Teatro, που ήταν κοντά στο Κοινοβούλιο είπαμε να καθίσουμε τελικά κοντά στον Αι-Γιάννη αφού το σημαντικό αυτό ορόσημο της πόλης θα αποτελούσε την πρώτη μας επίσκεψη.
Στην πλατεία του Αι-Γιαννιού και στο Kantina Cafe καθίσαμε για καφέ. "Αι-Γιάννη" τον αποκαλώ για να πειράξω τη φιλενάδα μου, η οποία μου έλεγε: «ποιον Αι-Γιάννη; του χωριού σου;»
Για να γίνω λοιπόν κατανοητή εννοώ την εκκλησία του Saint John Cathedraaal, που δεν είναι άλλη από τον Καθεδρικό της Βαλέτας, που εκτός των άλλων φιλοξενεί και δυο εκπληκτικά έργα του Caravaggio. Ο λόγος που «κρατήσαμε» τη Βαλέτα για σήμερα ήταν το ότι χθες Κυριακή o ναός ήταν κλειστός.
Όμως ήταν νωρίς ακόμα. Στις 9:30 θα άνοιγε ο ναός. Μέχρι τότε είπαμε να πάμε μια βόλτα.
Ήταν νωρίς για τον Αι-Γιάννη όχι όμως και για τα καρναβάλια.
Γεμάτος ο δρόμος από Καρναβαλιστές. Όρεξη που την έχουν. Δεν έχει πάει ακόμα 9:00 η ώρα και αυτοί έχουν ξυπνήσει και έχουν βάλει τις θεόβαριες στολές τους έχουν βάλει και το μπόλικο μακιγιάζ στο πρόσωπο και έχουν βγει για σουλάτσο!
Βέβαια αυτό ήταν ότι καλύτερο για μας που με ένα παστίζι στο χέρι αγορασμένο από το L' Accademia Cafe, περπατούσαμε στην Republic και τους χαζεύαμε.
Μπήκαμε πάλι στο La Valette Band Club. Μα τι όμορφο περιβάλλον που έχει αυτό το «καφενείο». Είχε πιο πολύ κόσμο σήμερα απ’ ότι χθες το βράδυ. Μεγαλούτσικοι οι περισσότεροι θαμώνες, οι οποίοι δεν έπαιζαν τάβλι, ούτε ντάμα, ούτε σκάκι, αλλά ... snooker! Πολλά τα κατάλοιπα από τους Άγγλους. Γιατί απ’ ότι φαίνεται εκτός από τους κόκκινους θαλάμους και την ανάποδη οδήγηση άφησαν και χούϊα, όπως ... το snooker!
Επιστρέψαμε πίσω στον Καθεδρικό...
Απ’ έξω ο ναός δεν είναι καθόλου διακοσμημένος. Δεν καταλαβαίνεις ότι το κτίριο είναι Καθεδρικός! Μοιάζει με ένα φρούριο, αντανακλώντας το στυλ του στρατιωτικού αρχιτέκτονα Cassar. Μέσα όμως …
Ο Καθεδρικός του Αγίου Ιωάννη δημιουργήθηκε το 1573 από το Grand Master Jean de la Cassiere, ως Μοναστική εκκλησία των ιπποτών και αφιερώθηκε στον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, έναν από τους δύο προστάτες του Αγίου Τάγματος.
Είναι ένα εξαιρετικό δείγμα Μαλτέζικης μπαρόκ αρχιτεκτονικής. Από τις πιο εντυπωσιακές διακοσμήσεις που έχω δει ποτέ σε ναό. Και νόμιζα ότι με τις εκκλησίες πια δεν είχα κάτι άλλο να δω και είχα τελειώσει… Κι όμως, ο Καθεδρικός αυτός είναι από τους πιο όμορφους ναούς που έχω επισκεφτεί αν όχι ο πιο όμορφος.
Αποτελεί ολόκληρος ένα έργο τέχνης μοναδικό …
Εκτός από την πλούσια μπαρόκ τέχνη, ο καθεδρικός ναός διαθέτει επίσης εντυπωσιακές τοιχογραφίες, περίτεχνα μαρμάρινα δάπεδα, αγάλματα, πέτρινους τοίχους με χρυσά σκαλίσματα και εκπληκτικά διακοσμημένες θολωτές οροφές.
Ο καθεδρικός ναός αποτελείται από εννέα όμορφα διακοσμημένα παρεκκλήσια.
Οκτώ κατασκευάστηκαν για κάθε μία από τις γλώσσες των ιπποτών του Αγίου Ιωάννη και το ένατο είναι αφιερωμένο στον προστάτη τους, την Παναγία της Φιλερήμου, τον άλλο προστάτη του Τάγματος. Πρόκειται για τη «Ροδίτισσα» Παναγία, αφού ως γνωστόν οι πρώτοι ιππότες ήρθαν το 1530 από τη Ρόδο. Ύστερα από αυτήν την πληροφορία ανέτρεξα στα αρχεία μου (του ταξιδιού μου στη Ρόδο) και βρήκα μια φωτογραφία που αποδεικνύει περίτρανα το «πέρασμα» των ιπποτών από το Μοναστήρι της Φιλερήμου.
Δείτε το σταυρό στον τοίχο του Μοναστηριού (της Φιλερήμου στη Ρόδο) ... Είναι ένας ανάγλυφος σταυρός με οκτώ ακμές.
Το πάτωμα του Καθεδρικού αποτελείται από μαρμάρινες επιτύμβιες στήλες των Ιπποτών και στο ναό επίσης διατηρείται μια κρύπτη, που περιέχει τους τάφους των παλιών Μεγάλων Διδασκάλων των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη.
Και δεν φτάνουν όλα αυτά αλλά στο ορατόριο του ναού βρίσκονται και δυο εκπληκτικά αριστουργήματα του Caravaggio. «Ο Αποκεφαλισμός του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή» και «Ο Άγιος Ιερώνυμος γράφων».
«Ο Αποκεφαλισμός του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή» είναι το μεγαλύτερο έργο τέχνης (σε διαστάσεις) του Caravaggio και είναι και το μοναδικό που φέρει την υπογραφή του.
Έχει διαστάσεις 5 x3 μ. και τα πρόσωπα απεικονήθηκαν είναι σε φυσικό μέγεθος. Ο Caravaggio ζωγράφισε το έργο ενώ ήταν στη Μάλτα το διάστημα που και ο ίδιος ήταν (εφήμερος) ιππότης του τάγματος και ύστερα από παραγγελία των Ιπποτών. Το έργο τοποθετήθηκε για το ιερό του Καθεδρικού. Είναι το μόνο έργο του Caravaggio, που ο ίδιος έχει βάλει πάνω την υπογραφή του, η οποία βρίσκεται πάνω στο αίμα που τρέχει από το λαιμό του Αγίου. Δεδομένου ότι η υπογραφή αυτή δεν φαίνεται και πολύ καθαρά μερικοί την διαβάζουν ως «Εγώ ο Caravaggio το έκανα» ερμηνεύοντάς την σαν εξομολόγηση για το έγκλημα που είχε διαπράξει το 1606!
Εγώ σίγουρα, όσο και να ήθελα, δεν μπόρεσα να δω την υπογραφή του, παρόλο το μέγεθος του έργου, αφού η απόσταση που βλέπαμε τον πίνακα ήταν αυτή ....
Στην αρχή ο ναός ήταν λιτός. Την μεγαλοπρέπεια την απέκτησε μετά το 1660 όταν ο μεγάλος Μάγιστρος Raphael Cotoner τον διακόσμησε με σκοπό να συναγωνιστεί τις μεγάλες εκκλησίες της Ρώμης.
Πανοραμική άποψη του ναού από το εσωτερικό μπαλκόνι του...
Θεωρώ ότι ο ναός αυτός αποτελεί το σημαντικότερο ορόσημο για όσους επιζητούν την τέχνη στη Βαλέτα.
Ύστερα από μία περίπου ώρα μέσα στο ναό ήρθε η ώρα της χαλαρής βόλτας στη Βαλέτα.
Πρόκειται για ένα υπαίθριο μουσείο.
Τα κτίρια της Βαλέτα είναι κατασκευασμένα από τη λεγόμενη μαλτεζόπετρα. Αυτό το υπόλευκο φωτεινό δομικό υλικό που δίνει μια "αραβική απόχρωση" στο τοπίο. Έχει ένα σπουδαίο αρχιτεκτονικό χρώμα, το οποίο έχει να κάνει με το παρελθόν της, με τους κατακτητές Νορμανδούς, τους Άραβες, τους Ρωμαίους, με τα 160 χρόνια διοίκησης των Βρετανών και βέβαια με τους ιππότες.
Είναι μια πόλη επίσης με έντονο το θρησκευτικό αίσθημα, γεγονός που ο επισκέπτης το αντιλαμβάνεται από την πρώτη στιγμή που βρίσκεται στην πόλη. Οι δρόμοι της είναι γεμάτο με θρησκευτικά αγάλματα ενώ κάθε σπίτι έχει το δικό του εικόνισμα και κάθε δρόμος το δικό του άγιο, του οποίου το άγαλμα βρίσκεται σε κάποια γωνία.
Η Βαλέτα είναι χτισμένη πάνω σε μια στενή χερσόνησο. Έχει θάλασσα από τις τρεις πλευρές της. Είναι σαν νησάκι, σαν ένα μικρό μεσαιωνικό Μανχάταν. Έχει πολύ αυστηρή γεωμετρία. Έχει κάθετους και οριζόντιους δρόμους. Έχει 12 κάθετους δρόμους και 9 οριζόντιους. Χτίστηκε βάσει σχεδίου από τους ιππότες του Αγίου Ιωάννη το 16ο αι. Έχει την τέλεια πολεοδομία. Μπορεί να σταθείς σε μια διασταύρωση και να μπορείς να δεις από τη μια μεριά το μεγάλο λιμάνι και από την άλλη τον κόλπο της Sliema. Σαν να έχουν χαραχτεί οι δρόμοι με … χάρακα.
Όλοι οι δρόμοι στη Βαλέτα είναι πεζόδρομοι. Οι Merchants street και η Republic είναι δυο παράλληλοι δρόμοι που αποτελούν και τους πιο κεντρικούς και εμπορικούς δρόμους της πόλης.
Για πρωτεύουσα χώρας έχει πολύ λίγους μόνιμους κατοίκους. Μόλις 7.000 είναι οι κάτοικοι. Τα κτίρια της Βαλέτα είναι κυρίως Κυβερνητικά, γραφεία και μαγαζιά.
Αν για κάτι φημίζεται η Βαλέτα περισσότερο από κάθε άλλο είναι οι ιππότες της. Είναι η πόλη των ιπποτών .
Οι Ναίτες ιππότες στην αρχή ήταν Ιταλοί. Μετά άρχισαν να εισέρχονται στην αδελφότητα και άλλες εθνικότητες. Η κάθε ομάδα ιπποτών διαφορετικής γλώσσας είχε και το δικό της παλάτι. Είχε το δικό της Auberge. Οκτώ ήταν οι γλώσσες των ιπποτών. Auberge d'Aragon, d'Auvergne, de Castille, d'Angleterre, de France, d'Italie, d'Allemagne, de Provence. Οι οκτώ ακμές στον Μαλτέζικο σταυρό συμβολίζουν τις 8 γλώσσες των ιπποτών.
Η πιο σημαντική πλατεία της Βαλέτα είναι η Grand master square. Από τη μια μεριά είναι το κτίριο της Φρουράς και από την άλλη είναι το παλάτι του μεγάλου Μαγίστρου. Σήμερα στο παλάτι στεγάζεται το γραφείο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν έχω φωτογραφία της πλατείας. Είναι περίεργο που δεν έχω, το ξέρω, αλλά δεν καταφέραμε να τη δούμε κατά τη διάρκεια του τριημέρου για τον απλούστατο λόγο του ότι η πλατεία ήταν στο επίκεντρο των εκδηλώσεων. Ήταν καλυμμένη από καθίσματα η μισή και η άλλη μισή δεν ήταν ορατή, γιατί ήταν περιφραγμένη αφού αποτελούσε την πίστα των χορευτικών εκδηλώσεων. Στο παλάτι επιχειρήσαμε να το επισκεφτούμε, αλλά μόνο η αίθουσα των όπλων ήταν ανοιχτή. Οι υπόλοιπες ήταν κλειστές λόγω συντήρησης. Κρίμα. Οπότε .... την επόμενη φορά.
Το “ολόφρεσκο” Κτίριο του Κοινοβουλίου (ανεγέρθηκε μόλις το 2015) είναι σύγχρονο μεν, με πολύ ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και παράλληλα τόσο μα τόσο ταιριαστό με το υπόλοιπο οικιστικό περιβάλλον. Μέχρι τότε το Κοινοβούλιο στεγαζόταν στο παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου.
Δίπλα του είναι η κεντρική είσοδος στην πόλη. The city gate είναι στο τέλος της γέφυρας πάνω από την τάφρο που περιβάλλει τα τείχη. Δείχνει τόσο απροσπέλαστη!
Δίπλα στο υπέροχο κτίριο του Κοινοβουλίου βρίσκεται το κτίριο της όπερας. Στην πραγματικότητα βρίσκονται τα ερείπιά του, τα οποία διατηρήθηκαν ως ερείπια από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, αλλά μετατράπηκαν πάλι σε θέατρο ύστερα από την παρέμβαση του μεγάλου Renzo Piano, ο οποίος είχε την ιδέα να μείνει ανοιχτό και να λειτουργεί έτσι ως θέατρο. Έργα του ιδίου αποτελούν και το Κτίριο του Κοινοβουλίου και η Πύλη της Βαλέτα.
Για μένα η πλατεία ανάμεσα σε θέατρο κοινοβούλιο και κεντρική Πύλη είναι ένα πολύ "δυνατό χαρτί" της πρωτεύουσας.
Το άλλο πολύ "δυνατό χαρτί" της πόλης είναι φυσικά οι άνω κήποι Barakka. Όσες φορές περάσαμε απ’ έξω καθώς πηγαινοερχόμασταν δεν παραλείπαμε να ρίξουμε μια ακόμη ματιά στην εκπληκτική θέα από την βεράντα τους. Πρόκειται άλλωστε για το πλέον χαρακτηριστικό σημείο της πόλης και είναι καταπληκτικό!!!
Η πόλη είναι γεμάτο παλάτια που σήμερα αποτελούν Δημόσια κτίρια.
Η Piaza Castilla περιβάλλεται από το Auberge de Castille, στο οποίο σήμερα εδρεύει το γραφείο του Πρωθυπουργού, ο προμαχώνας του Saint James Cavalier, που σήμερα είναι πολιτιστικό κέντρο, το μουσείο Καλών Τεχνών, το Ταχυδρομείο και το Χρηματιστήριο της Μάλτας.
Τα αρχαιοελληνικά Δικαστήρια βρίσκονται πάνω στην Republic street...
... και η Βιβλιοθήκη πάνω στην πλατεία της Βασίλισσας. Όταν λέμε βασίλισσα εννοούμε τη Βασίλισσα Βικτώρια της Αγγλίας, η οποία πέρασε εδώ μερικά ευτυχισμένα χρόνια με τον αγαπημένο της σύζυγο Αλβέρτο. Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται και το άγαλμά της...
Κάπου πάνω στην Merchants street, εκεί που έχει πάψει πια να είναι πεζόδρομος είδαμε μια ελληνική σημαία να ανεμίζει. Πλησιάσαμε και είδαμε την πόρτα του Ελληνορθόδοξου Ναού του Αγίου Γεωργίου.
(I. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΙΤΑΛΙΑΣ & ΜΕΛΙΤΗΣ)
Η Μάλτα οφείλει το όνομά της στους αρχαίους Έλληνες, που την ονόμασαν Μελίτη (από τη λέξη μέλι).
Η εκκλησία μας δεν μοιάζει και πολύ για εκκλησία απ’ έξω. Είναι μεσοτοιχία με τα διπλανά κτίρια και … που είναι το καμπαναριό; Δεν έχει. Θα ήθελα να μπούμε μέσα αλλά ντραπήκαμε να χτυπήσουμε κουδούνι.
Στρίψαμε προς τη θάλασσα ώστε να πετύχουμε και τους κάτω κήπους Barakka...
Βρεθήκαμε μπροστά τους και στο μνημείο Siege Bell War Memorial, το οποίο μοιάζει με ένα αρχαιοελληνικό μονόπτερο, που φιλοξενεί μέσα του μια μεγάλη καμπάνα.
Η θέα και από εδώ είναι πανοραμική. Το Ricasoli, η Birgu και το φρούριο του St Elmo φαινόντουσαν από εδώ.
Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η Μάλτα υποβλήθηκε σε συνεχείς βομβιστικές επιδρομές, ιδιαίτερα μεταξύ 1940 και 1943. Περισσότεροι από 7.000 πολίτες και στρατιώτες πέθαναν είτε από τους βομβαρδισμούς είτε από την πείνα, αφού ο ανεφοδιασμός του νησιού ήταν αδύνατος κατά τη διάρκεια της τριετούς πολιορκίας.
Το Memorial Bell Siege Bell στη Βαλέτα τιμά όλους τους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους. Είναι το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Δίπλα στο καμπαναριό βρίσκεται ένα μπρούτζινο άγαλμα που προεξέχει από το προμαχώνα, συμβολίζοντας την ταφή του νεκρού στρατιώτη στη θάλασσα.
... ως και οι πάνω κήποι Barakka φαίνονταν από εδώ ...
Για άλλη μια φορά η φοβερή συνταξιδιώτισσά μου μου θύμησε: «Κοντεύει 12:00 η ώρα. Μήπως θέλουμε να πάμε στους πάνω κήπους για να ακούσουμε την κανονιά;»
Πάλι το είχα ξεχάσει ότι αν θέλαμε να δούμε (και να ακούσουμε) την κανονιά από κοντά θα έπρεπε να είναι αυτή των 12:00, αφού την ώρα της απογευματινής (κανονιάς) θα είμαστε στη Mdina.
Είναι 11:40. Προλαβαίνουμε οριακά.
Δεν ξέρω από πιο δρόμο θα ήταν γρηγορότερα, αλλά για έναν περίεργο λόγο αποφασίσαμε να περπατήσουμε παραλιακά (και κατηφορικά), να φτάσουμε στο ασανσέρ και να βρεθούμε στο πάνω μέρος των κανονιών. Μάλλον ρισκάραμε με τη διαδρομή που επιλέξαμε, γιατί για να προλάβουμε να δούμε την κανονιά από κοντά, οι προϋποθέσεις ήταν το γρήγορο περπάτημα και καθόλου μα καθόλου κόσμο στο ασανσέρ.
Φύγαμε και ύστερα από μικροκαθυστερήσεις από μέρους μου λόγω φωτογραφιών (μα τι όμορφη που είναι η Βαλέτα) φτάσαμε στη βάση του ασανσέρ.
Κι όμως. Δεν είχε ούτε έναν άνθρωπο. Μόνες μας είμαστε. Μόνες μας μπήκαμε και ανεβήκαμε πάνω.
Και φτάσαμε τόσο μα τόσο οριακά που μόλις ύψωσα το χέρι μου με τη φωτογραφική στην άκρη του πάνω από τα κεφάλια των δεκάδων ανθρώπων που είχαν φροντίσει να έρθουν νωρίτερα … έσκασε η κανονιά.
Μία και μόνη ήταν. Κανονικά δεν θα έπρεπε. Τόσα κανόνια έχουν, 12 μέτρησα. Τόσος κόσμος έρχεται για να δει. Τόσοι στρατιώτες επιστρατεύονται, έρχονται, βάζουν τις στολές τους, κάνουν τόση παρουσίαση και η κανονιά είναι μία και μόνη; Θα έπρεπε να είναι λίγο πιο χορταστικό το θέαμα.
Απ’ ότι κατάλαβα όμως εκ των υστέρων κάποια παρουσίαση πρέπει να προηγείται της κανονιάς, την οποία και χάσαμε φυσικά.
Ετοιμάζουν το κανόνι και για την επόμενη...
Φεύγοντας ...
Συναντήσαμε και τους κανονιέρηδες ...
Η συνέχεια του προγράμματος είχε και άλλη περιήγηση στη Βαλέτα. Η φιλενάδα μου όμως προτιμούσε να πάμε στη Mdina όσο γίνεται νωρίτερα ώστε να γυρίσουμε πίσω στη Βαλέτα μέρα. Εμένα δεν θα με πείραζε να δω και την Mdina βράδυ, αλλά σκεφτόμουν και εγώ ότι αν αυτή η πόλη είναι ήσυχη και σιωπηλή τη μέρα φαντάσου πως θα είναι και το βράδυ, οπότε καλύτερα να πάμε το γρηγορότερο.
Στο δρόμο για τα λεωφορεία συναντήσαμε για μιαν ακόμη φορά τα Καρναβάλια.
πραγματικά το κέφι που έχουν είναι αστείρευτο...
Με τα λεωφορεία δεν πίστευα ότι θα έχουμε πρόβλημα σήμερα αφού από αφετηρία σε τέρμα θα πηγαίναμε. Μισή ώρα μετά φτάσαμε στην πρώτη πρωτεύουσα του νησιού, τη Mdina.
Καστροπολιτεία η Mdina, χτισμένη σε ύψωμα, έχει τείχη που την περικλείουν, τάφρο και μια πολύ εντυπωσιακή πύλη εισόδου στην πόλη.
............................. ................................ post .........................................................................................................
Το σημερινό πρωινό θα είναι όλο αφιερωμένο στην πρωτεύουσα Βαλέτα.
Πριν αρχίσει όμως η εξόρμησή μας χρειαζόμασταν ένα καλό καφέ. Αν και από χθες είχα επισημάνει το Cafe Teatro, που ήταν κοντά στο Κοινοβούλιο είπαμε να καθίσουμε τελικά κοντά στον Αι-Γιάννη αφού το σημαντικό αυτό ορόσημο της πόλης θα αποτελούσε την πρώτη μας επίσκεψη.
Στην πλατεία του Αι-Γιαννιού και στο Kantina Cafe καθίσαμε για καφέ. "Αι-Γιάννη" τον αποκαλώ για να πειράξω τη φιλενάδα μου, η οποία μου έλεγε: «ποιον Αι-Γιάννη; του χωριού σου;»
Για να γίνω λοιπόν κατανοητή εννοώ την εκκλησία του Saint John Cathedraaal, που δεν είναι άλλη από τον Καθεδρικό της Βαλέτας, που εκτός των άλλων φιλοξενεί και δυο εκπληκτικά έργα του Caravaggio. Ο λόγος που «κρατήσαμε» τη Βαλέτα για σήμερα ήταν το ότι χθες Κυριακή o ναός ήταν κλειστός.
Όμως ήταν νωρίς ακόμα. Στις 9:30 θα άνοιγε ο ναός. Μέχρι τότε είπαμε να πάμε μια βόλτα.
Ήταν νωρίς για τον Αι-Γιάννη όχι όμως και για τα καρναβάλια.
Γεμάτος ο δρόμος από Καρναβαλιστές. Όρεξη που την έχουν. Δεν έχει πάει ακόμα 9:00 η ώρα και αυτοί έχουν ξυπνήσει και έχουν βάλει τις θεόβαριες στολές τους έχουν βάλει και το μπόλικο μακιγιάζ στο πρόσωπο και έχουν βγει για σουλάτσο!
Βέβαια αυτό ήταν ότι καλύτερο για μας που με ένα παστίζι στο χέρι αγορασμένο από το L' Accademia Cafe, περπατούσαμε στην Republic και τους χαζεύαμε.
Μπήκαμε πάλι στο La Valette Band Club. Μα τι όμορφο περιβάλλον που έχει αυτό το «καφενείο». Είχε πιο πολύ κόσμο σήμερα απ’ ότι χθες το βράδυ. Μεγαλούτσικοι οι περισσότεροι θαμώνες, οι οποίοι δεν έπαιζαν τάβλι, ούτε ντάμα, ούτε σκάκι, αλλά ... snooker! Πολλά τα κατάλοιπα από τους Άγγλους. Γιατί απ’ ότι φαίνεται εκτός από τους κόκκινους θαλάμους και την ανάποδη οδήγηση άφησαν και χούϊα, όπως ... το snooker!
Επιστρέψαμε πίσω στον Καθεδρικό...
Απ’ έξω ο ναός δεν είναι καθόλου διακοσμημένος. Δεν καταλαβαίνεις ότι το κτίριο είναι Καθεδρικός! Μοιάζει με ένα φρούριο, αντανακλώντας το στυλ του στρατιωτικού αρχιτέκτονα Cassar. Μέσα όμως …
Ο Καθεδρικός του Αγίου Ιωάννη δημιουργήθηκε το 1573 από το Grand Master Jean de la Cassiere, ως Μοναστική εκκλησία των ιπποτών και αφιερώθηκε στον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, έναν από τους δύο προστάτες του Αγίου Τάγματος.
Είναι ένα εξαιρετικό δείγμα Μαλτέζικης μπαρόκ αρχιτεκτονικής. Από τις πιο εντυπωσιακές διακοσμήσεις που έχω δει ποτέ σε ναό. Και νόμιζα ότι με τις εκκλησίες πια δεν είχα κάτι άλλο να δω και είχα τελειώσει… Κι όμως, ο Καθεδρικός αυτός είναι από τους πιο όμορφους ναούς που έχω επισκεφτεί αν όχι ο πιο όμορφος.
Αποτελεί ολόκληρος ένα έργο τέχνης μοναδικό …
Εκτός από την πλούσια μπαρόκ τέχνη, ο καθεδρικός ναός διαθέτει επίσης εντυπωσιακές τοιχογραφίες, περίτεχνα μαρμάρινα δάπεδα, αγάλματα, πέτρινους τοίχους με χρυσά σκαλίσματα και εκπληκτικά διακοσμημένες θολωτές οροφές.
Ο καθεδρικός ναός αποτελείται από εννέα όμορφα διακοσμημένα παρεκκλήσια.
Οκτώ κατασκευάστηκαν για κάθε μία από τις γλώσσες των ιπποτών του Αγίου Ιωάννη και το ένατο είναι αφιερωμένο στον προστάτη τους, την Παναγία της Φιλερήμου, τον άλλο προστάτη του Τάγματος. Πρόκειται για τη «Ροδίτισσα» Παναγία, αφού ως γνωστόν οι πρώτοι ιππότες ήρθαν το 1530 από τη Ρόδο. Ύστερα από αυτήν την πληροφορία ανέτρεξα στα αρχεία μου (του ταξιδιού μου στη Ρόδο) και βρήκα μια φωτογραφία που αποδεικνύει περίτρανα το «πέρασμα» των ιπποτών από το Μοναστήρι της Φιλερήμου.
Δείτε το σταυρό στον τοίχο του Μοναστηριού (της Φιλερήμου στη Ρόδο) ... Είναι ένας ανάγλυφος σταυρός με οκτώ ακμές.
Το πάτωμα του Καθεδρικού αποτελείται από μαρμάρινες επιτύμβιες στήλες των Ιπποτών και στο ναό επίσης διατηρείται μια κρύπτη, που περιέχει τους τάφους των παλιών Μεγάλων Διδασκάλων των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη.
Και δεν φτάνουν όλα αυτά αλλά στο ορατόριο του ναού βρίσκονται και δυο εκπληκτικά αριστουργήματα του Caravaggio. «Ο Αποκεφαλισμός του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή» και «Ο Άγιος Ιερώνυμος γράφων».
«Ο Αποκεφαλισμός του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή» είναι το μεγαλύτερο έργο τέχνης (σε διαστάσεις) του Caravaggio και είναι και το μοναδικό που φέρει την υπογραφή του.
Έχει διαστάσεις 5 x3 μ. και τα πρόσωπα απεικονήθηκαν είναι σε φυσικό μέγεθος. Ο Caravaggio ζωγράφισε το έργο ενώ ήταν στη Μάλτα το διάστημα που και ο ίδιος ήταν (εφήμερος) ιππότης του τάγματος και ύστερα από παραγγελία των Ιπποτών. Το έργο τοποθετήθηκε για το ιερό του Καθεδρικού. Είναι το μόνο έργο του Caravaggio, που ο ίδιος έχει βάλει πάνω την υπογραφή του, η οποία βρίσκεται πάνω στο αίμα που τρέχει από το λαιμό του Αγίου. Δεδομένου ότι η υπογραφή αυτή δεν φαίνεται και πολύ καθαρά μερικοί την διαβάζουν ως «Εγώ ο Caravaggio το έκανα» ερμηνεύοντάς την σαν εξομολόγηση για το έγκλημα που είχε διαπράξει το 1606!
Εγώ σίγουρα, όσο και να ήθελα, δεν μπόρεσα να δω την υπογραφή του, παρόλο το μέγεθος του έργου, αφού η απόσταση που βλέπαμε τον πίνακα ήταν αυτή ....
Στην αρχή ο ναός ήταν λιτός. Την μεγαλοπρέπεια την απέκτησε μετά το 1660 όταν ο μεγάλος Μάγιστρος Raphael Cotoner τον διακόσμησε με σκοπό να συναγωνιστεί τις μεγάλες εκκλησίες της Ρώμης.
Πανοραμική άποψη του ναού από το εσωτερικό μπαλκόνι του...
Θεωρώ ότι ο ναός αυτός αποτελεί το σημαντικότερο ορόσημο για όσους επιζητούν την τέχνη στη Βαλέτα.
Ύστερα από μία περίπου ώρα μέσα στο ναό ήρθε η ώρα της χαλαρής βόλτας στη Βαλέτα.
Πρόκειται για ένα υπαίθριο μουσείο.
Τα κτίρια της Βαλέτα είναι κατασκευασμένα από τη λεγόμενη μαλτεζόπετρα. Αυτό το υπόλευκο φωτεινό δομικό υλικό που δίνει μια "αραβική απόχρωση" στο τοπίο. Έχει ένα σπουδαίο αρχιτεκτονικό χρώμα, το οποίο έχει να κάνει με το παρελθόν της, με τους κατακτητές Νορμανδούς, τους Άραβες, τους Ρωμαίους, με τα 160 χρόνια διοίκησης των Βρετανών και βέβαια με τους ιππότες.
Είναι μια πόλη επίσης με έντονο το θρησκευτικό αίσθημα, γεγονός που ο επισκέπτης το αντιλαμβάνεται από την πρώτη στιγμή που βρίσκεται στην πόλη. Οι δρόμοι της είναι γεμάτο με θρησκευτικά αγάλματα ενώ κάθε σπίτι έχει το δικό του εικόνισμα και κάθε δρόμος το δικό του άγιο, του οποίου το άγαλμα βρίσκεται σε κάποια γωνία.
Η Βαλέτα είναι χτισμένη πάνω σε μια στενή χερσόνησο. Έχει θάλασσα από τις τρεις πλευρές της. Είναι σαν νησάκι, σαν ένα μικρό μεσαιωνικό Μανχάταν. Έχει πολύ αυστηρή γεωμετρία. Έχει κάθετους και οριζόντιους δρόμους. Έχει 12 κάθετους δρόμους και 9 οριζόντιους. Χτίστηκε βάσει σχεδίου από τους ιππότες του Αγίου Ιωάννη το 16ο αι. Έχει την τέλεια πολεοδομία. Μπορεί να σταθείς σε μια διασταύρωση και να μπορείς να δεις από τη μια μεριά το μεγάλο λιμάνι και από την άλλη τον κόλπο της Sliema. Σαν να έχουν χαραχτεί οι δρόμοι με … χάρακα.
Όλοι οι δρόμοι στη Βαλέτα είναι πεζόδρομοι. Οι Merchants street και η Republic είναι δυο παράλληλοι δρόμοι που αποτελούν και τους πιο κεντρικούς και εμπορικούς δρόμους της πόλης.
Για πρωτεύουσα χώρας έχει πολύ λίγους μόνιμους κατοίκους. Μόλις 7.000 είναι οι κάτοικοι. Τα κτίρια της Βαλέτα είναι κυρίως Κυβερνητικά, γραφεία και μαγαζιά.
Αν για κάτι φημίζεται η Βαλέτα περισσότερο από κάθε άλλο είναι οι ιππότες της. Είναι η πόλη των ιπποτών .
Οι Ναίτες ιππότες στην αρχή ήταν Ιταλοί. Μετά άρχισαν να εισέρχονται στην αδελφότητα και άλλες εθνικότητες. Η κάθε ομάδα ιπποτών διαφορετικής γλώσσας είχε και το δικό της παλάτι. Είχε το δικό της Auberge. Οκτώ ήταν οι γλώσσες των ιπποτών. Auberge d'Aragon, d'Auvergne, de Castille, d'Angleterre, de France, d'Italie, d'Allemagne, de Provence. Οι οκτώ ακμές στον Μαλτέζικο σταυρό συμβολίζουν τις 8 γλώσσες των ιπποτών.
Η πιο σημαντική πλατεία της Βαλέτα είναι η Grand master square. Από τη μια μεριά είναι το κτίριο της Φρουράς και από την άλλη είναι το παλάτι του μεγάλου Μαγίστρου. Σήμερα στο παλάτι στεγάζεται το γραφείο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν έχω φωτογραφία της πλατείας. Είναι περίεργο που δεν έχω, το ξέρω, αλλά δεν καταφέραμε να τη δούμε κατά τη διάρκεια του τριημέρου για τον απλούστατο λόγο του ότι η πλατεία ήταν στο επίκεντρο των εκδηλώσεων. Ήταν καλυμμένη από καθίσματα η μισή και η άλλη μισή δεν ήταν ορατή, γιατί ήταν περιφραγμένη αφού αποτελούσε την πίστα των χορευτικών εκδηλώσεων. Στο παλάτι επιχειρήσαμε να το επισκεφτούμε, αλλά μόνο η αίθουσα των όπλων ήταν ανοιχτή. Οι υπόλοιπες ήταν κλειστές λόγω συντήρησης. Κρίμα. Οπότε .... την επόμενη φορά.
Το “ολόφρεσκο” Κτίριο του Κοινοβουλίου (ανεγέρθηκε μόλις το 2015) είναι σύγχρονο μεν, με πολύ ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και παράλληλα τόσο μα τόσο ταιριαστό με το υπόλοιπο οικιστικό περιβάλλον. Μέχρι τότε το Κοινοβούλιο στεγαζόταν στο παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου.
Δίπλα του είναι η κεντρική είσοδος στην πόλη. The city gate είναι στο τέλος της γέφυρας πάνω από την τάφρο που περιβάλλει τα τείχη. Δείχνει τόσο απροσπέλαστη!
Δίπλα στο υπέροχο κτίριο του Κοινοβουλίου βρίσκεται το κτίριο της όπερας. Στην πραγματικότητα βρίσκονται τα ερείπιά του, τα οποία διατηρήθηκαν ως ερείπια από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, αλλά μετατράπηκαν πάλι σε θέατρο ύστερα από την παρέμβαση του μεγάλου Renzo Piano, ο οποίος είχε την ιδέα να μείνει ανοιχτό και να λειτουργεί έτσι ως θέατρο. Έργα του ιδίου αποτελούν και το Κτίριο του Κοινοβουλίου και η Πύλη της Βαλέτα.
Για μένα η πλατεία ανάμεσα σε θέατρο κοινοβούλιο και κεντρική Πύλη είναι ένα πολύ "δυνατό χαρτί" της πρωτεύουσας.
Το άλλο πολύ "δυνατό χαρτί" της πόλης είναι φυσικά οι άνω κήποι Barakka. Όσες φορές περάσαμε απ’ έξω καθώς πηγαινοερχόμασταν δεν παραλείπαμε να ρίξουμε μια ακόμη ματιά στην εκπληκτική θέα από την βεράντα τους. Πρόκειται άλλωστε για το πλέον χαρακτηριστικό σημείο της πόλης και είναι καταπληκτικό!!!
Η πόλη είναι γεμάτο παλάτια που σήμερα αποτελούν Δημόσια κτίρια.
Η Piaza Castilla περιβάλλεται από το Auberge de Castille, στο οποίο σήμερα εδρεύει το γραφείο του Πρωθυπουργού, ο προμαχώνας του Saint James Cavalier, που σήμερα είναι πολιτιστικό κέντρο, το μουσείο Καλών Τεχνών, το Ταχυδρομείο και το Χρηματιστήριο της Μάλτας.
Τα αρχαιοελληνικά Δικαστήρια βρίσκονται πάνω στην Republic street...
... και η Βιβλιοθήκη πάνω στην πλατεία της Βασίλισσας. Όταν λέμε βασίλισσα εννοούμε τη Βασίλισσα Βικτώρια της Αγγλίας, η οποία πέρασε εδώ μερικά ευτυχισμένα χρόνια με τον αγαπημένο της σύζυγο Αλβέρτο. Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται και το άγαλμά της...
Κάπου πάνω στην Merchants street, εκεί που έχει πάψει πια να είναι πεζόδρομος είδαμε μια ελληνική σημαία να ανεμίζει. Πλησιάσαμε και είδαμε την πόρτα του Ελληνορθόδοξου Ναού του Αγίου Γεωργίου.
(I. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΙΤΑΛΙΑΣ & ΜΕΛΙΤΗΣ)
Η Μάλτα οφείλει το όνομά της στους αρχαίους Έλληνες, που την ονόμασαν Μελίτη (από τη λέξη μέλι).
Η εκκλησία μας δεν μοιάζει και πολύ για εκκλησία απ’ έξω. Είναι μεσοτοιχία με τα διπλανά κτίρια και … που είναι το καμπαναριό; Δεν έχει. Θα ήθελα να μπούμε μέσα αλλά ντραπήκαμε να χτυπήσουμε κουδούνι.
Στρίψαμε προς τη θάλασσα ώστε να πετύχουμε και τους κάτω κήπους Barakka...
Βρεθήκαμε μπροστά τους και στο μνημείο Siege Bell War Memorial, το οποίο μοιάζει με ένα αρχαιοελληνικό μονόπτερο, που φιλοξενεί μέσα του μια μεγάλη καμπάνα.
Η θέα και από εδώ είναι πανοραμική. Το Ricasoli, η Birgu και το φρούριο του St Elmo φαινόντουσαν από εδώ.
Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η Μάλτα υποβλήθηκε σε συνεχείς βομβιστικές επιδρομές, ιδιαίτερα μεταξύ 1940 και 1943. Περισσότεροι από 7.000 πολίτες και στρατιώτες πέθαναν είτε από τους βομβαρδισμούς είτε από την πείνα, αφού ο ανεφοδιασμός του νησιού ήταν αδύνατος κατά τη διάρκεια της τριετούς πολιορκίας.
Το Memorial Bell Siege Bell στη Βαλέτα τιμά όλους τους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους. Είναι το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Δίπλα στο καμπαναριό βρίσκεται ένα μπρούτζινο άγαλμα που προεξέχει από το προμαχώνα, συμβολίζοντας την ταφή του νεκρού στρατιώτη στη θάλασσα.
... ως και οι πάνω κήποι Barakka φαίνονταν από εδώ ...
Για άλλη μια φορά η φοβερή συνταξιδιώτισσά μου μου θύμησε: «Κοντεύει 12:00 η ώρα. Μήπως θέλουμε να πάμε στους πάνω κήπους για να ακούσουμε την κανονιά;»
Πάλι το είχα ξεχάσει ότι αν θέλαμε να δούμε (και να ακούσουμε) την κανονιά από κοντά θα έπρεπε να είναι αυτή των 12:00, αφού την ώρα της απογευματινής (κανονιάς) θα είμαστε στη Mdina.
Είναι 11:40. Προλαβαίνουμε οριακά. Δεν ξέρω από πιο δρόμο θα ήταν γρηγορότερα, αλλά για έναν περίεργο λόγο αποφασίσαμε να περπατήσουμε παραλιακά (και κατηφορικά), να φτάσουμε στο ασανσέρ και να βρεθούμε στο πάνω μέρος των κανονιών. Μάλλον ρισκάραμε με τη διαδρομή που επιλέξαμε, γιατί για να προλάβουμε να δούμε την κανονιά από κοντά, οι προϋποθέσεις ήταν το γρήγορο περπάτημα και καθόλου μα καθόλου κόσμο στο ασανσέρ.
Φύγαμε και ύστερα από μικροκαθυστερήσεις από μέρους μου λόγω φωτογραφιών (μα τι όμορφη που είναι η Βαλέτα) φτάσαμε στη βάση του ασανσέρ.
Κι όμως. Δεν είχε ούτε έναν άνθρωπο. Μόνες μας είμαστε. Μόνες μας μπήκαμε και ανεβήκαμε πάνω.
Και φτάσαμε τόσο μα τόσο οριακά που μόλις ύψωσα το χέρι μου με τη φωτογραφική στην άκρη του πάνω από τα κεφάλια των δεκάδων ανθρώπων που είχαν φροντίσει να έρθουν νωρίτερα … έσκασε η κανονιά.
Μία και μόνη ήταν. Κανονικά δεν θα έπρεπε. Τόσα κανόνια έχουν, 12 μέτρησα. Τόσος κόσμος έρχεται για να δει. Τόσοι στρατιώτες επιστρατεύονται, έρχονται, βάζουν τις στολές τους, κάνουν τόση παρουσίαση και η κανονιά είναι μία και μόνη; Θα έπρεπε να είναι λίγο πιο χορταστικό το θέαμα.
Απ’ ότι κατάλαβα όμως εκ των υστέρων κάποια παρουσίαση πρέπει να προηγείται της κανονιάς, την οποία και χάσαμε φυσικά.
Ετοιμάζουν το κανόνι και για την επόμενη...
Φεύγοντας ...
Συναντήσαμε και τους κανονιέρηδες ...
Η συνέχεια του προγράμματος είχε και άλλη περιήγηση στη Βαλέτα. Η φιλενάδα μου όμως προτιμούσε να πάμε στη Mdina όσο γίνεται νωρίτερα ώστε να γυρίσουμε πίσω στη Βαλέτα μέρα. Εμένα δεν θα με πείραζε να δω και την Mdina βράδυ, αλλά σκεφτόμουν και εγώ ότι αν αυτή η πόλη είναι ήσυχη και σιωπηλή τη μέρα φαντάσου πως θα είναι και το βράδυ, οπότε καλύτερα να πάμε το γρηγορότερο.
Στο δρόμο για τα λεωφορεία συναντήσαμε για μιαν ακόμη φορά τα Καρναβάλια.
πραγματικά το κέφι που έχουν είναι αστείρευτο...
Με τα λεωφορεία δεν πίστευα ότι θα έχουμε πρόβλημα σήμερα αφού από αφετηρία σε τέρμα θα πηγαίναμε. Μισή ώρα μετά φτάσαμε στην πρώτη πρωτεύουσα του νησιού, τη Mdina.
Καστροπολιτεία η Mdina, χτισμένη σε ύψωμα, έχει τείχη που την περικλείουν, τάφρο και μια πολύ εντυπωσιακή πύλη εισόδου στην πόλη.
.............................
................................ post .........................................................................................................
Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.382
- Likes
- 18.950
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
TA ΣΚΗΝΙΚΑ ΚΑΙ H MDINA
Film locations
Θα ξεκινήσω αυτό το κεφάλαιο κάνοντας μια αναφορά στα film location της Μάλτας.
Με αφορμή την έρευνα για τα “Game of Thrones location of Malta”, ανακάλυψα ότι η Μάλτα αποτελεί τόπο γυρισμάτων και πολλών κινηματογραφικών ταινιών.
Στην ταινία «The count of Montechristo» του 2002, η παραλιακή διαδρομή (promenade) της Vittoriossa παριστάνει την αντίστοιχη της Μασσαλίας του 1815, όπως και το μεγάλο λιμάνι της Βαλέτα παριστάνει το λιμάνι της Μασσαλίας. Αυτή είναι και η απάντηση στο πρώτο film location quiz που έθεσα σε προηγούμενο κεφάλαιο (και που δεν βρήκε κανένας).
(Σκηνές από την ταινία "The count of Montechristo" )
(Στο πρώτο πλάνο ο Guy Pearce)
Η περίφημη φυλακή Château d'If που βρίσκεται στην πραγματικότητα σε νησάκι απέναντι από τη Μασσαλία στην ίδια ταινία είναι …. ο “Saint Mary’s Tower” του νησιού Comino, ενώ μια υποτιθέμενη πλατεία της Ρώμης είναι … η πλατεία του Αγίου Παύλου στη Mdina.
Και να ήταν μόνο αυτά;
Στην ταινία “Midnight express”, του 1978 το αεροδρόμιο της Luqa αποτέλεσε το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, το Fort St Elmo της Βαλέτα, ήταν η φυλακή Sagmalcilar, ενώ το παζάρι της Κωνσταντινούπολης “έπαιξε” η αγορά της Βαλέτα στην οδό Merchants Street.
Το Fort Ricasoli, το φρούριο που βρίσκεται απέναντι από τη Βαλέτα, στην Kalkara, είναι τόπος γυρισμάτων σε “Gladiator”, “Troy”, “World war Z” αλλά και του “Game of thrones”.
Το μεγάλο λιμάνι της Βαλέτα αποτέλεσε την Αλεξάνδρεια στην ταινία “Αλέξανδρος”.
Τα τείχη του Ft Elmo έπαιξαν τον «τοίχο των δακρύων» της Ιερουσαλήμ, ενώ η αποβάθρα της Βαλέτα αποτέλεσε το λιμάνι της Ιερουσαλήμ στην πρώτη σκηνή του: «Έγκλημα στο Orient Express», του 2017. Αυτό το τελευταίο είναι και η απάντηση και στο δεύτερο film location quiz προηγούμενου κεφαλαίου (που επίσης δεν βρήκε κανείς).
Απ’ ότι φαίνεται φίλε @silversurfer μόνο εγώ έχω … αδυναμία στα film locations!
H Μάλτα είναι τόσο φωτογενής, αλλά και τόσο “εποχής” που οι σκηνοθέτες την έχουν προσέξει και την επιλέγουν για τις ταινίες τους εδώ και πολλά χρόνια. Γι’ αυτό άλλωστε η χώρα διαθέτει και studio.
To Malta film studio υπάρχει από το 1964, στην περιοχή Kalkara, και μάλιστα πολύ κοντά στο Ricasoli fortress. Είναι μία από τις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις παραγωγής στον κόσμο. Έχοντας εξυπηρετήσει πάνω από 200 ταινίες μεγάλου μήκους, τηλεοπτικές ταινίες, ντοκιμαντέρ & διαφημιστικά, θεωρείται πλέον ως ένα αξιόπιστο, έμπειρο και αποτελεσματικό στούντιο παραγωγής. Οι δε κάτοικοι έχουν εξοικειωθεί τόσο πολύ με το θέμα “movies” που συμμετέχουν κιόλας με χαρά. Λέγεται ότι στον “Montechristo” στη σκηνή του αποκριάτικου χορού, Μαλτέζοι ντόπιοι κομπάρσοι χόρευαν ως το πρωί για τις ανάγκες της ταινίας!
Κλείνει η παρένθεση των film locations και επιστρέφω στη Mdina…
Mdina, η “σιωπηλή πόλη”
Περπατήσαμε παράλληλα με την τάφρο των τειχών και σε λίγο στεκόμουν μπροστά σε ένα πολύ γνωστό film location, που δεν είναι άλλο από την Πύλη εισόδου στην πόλη, τη Mdina Gate.
(σκηνή από “Game of thrones”) (αλλά και από τον “Montechristo”)
Περάσαμε την πύλη και μπήκαμε μέσα στην πόλη.
Μα τι πόλη είναι αυτή!
H Mdina είναι οχυρωμένη μεσαιωνική πόλη, χτισμένη σε ένα εξαιρετικό σημείο, στο ψηλότερο σημείο του νησιού και μακριά από τη θάλασσα. Είναι μια μυστηριώδης πόλη, με σπίτια-φρούρια, στενά λαβυρινθώδη δρομάκια, γραφικές πλατείες, λίγους κατοίκους και πανοραμική θέα.
Είναι η παλιά πρωτεύουσα της Μάλτας, που είναι γνωστή και ως η «Σιωπηλή πόλη», όνομα το οποίο απέκτησε μετά την ερήμωσή της, όταν ξαφνικά οι κάτοικοί της την εγκατέλειψαν για τη νέα πρωτεύουσα, τη Βαλέτα. Το αρχιτεκτονικό της χρώμα είναι επηρεασμένο από όλους τους κατακτητές του παρελθόντος. Οι Φοίνικες την έκτισαν (περί το 700 π.Χ.), οι Νορμανδοί την περιέβαλαν με πυκνές αμυντικές οχυρώσεις και διεύρυναν την τάφρο γύρω της, ενώ οι ιππότες αργότερα της προσέθεσαν τα μπαρόκ στοιχεία (μετά το σεισμό του 1693), τον Καθεδρικό της και τα παλάτια της.
Περνώντας τα τείχη της πόλης είναι σαν να έχεις μεταφερθεί με χρονομηχανή πίσω στο παρελθόν. Διασχίσαμε ήσυχα δρομάκια, πολύ ήσυχα δρομάκια που σε συνδυασμό με τους πολύ ψηλούς τοίχους των σπιτιών, «ακούγονταν» πιο ήσυχα.
Είδαμε όμορφες γραφικές πλατείες και σπίτια-αρχοντικά. Ρίξαμε και κλεφτές ματιές μέσα σε μερικά...
Είδαμε μπαρόκ εκκλησίες, αλλά και τους γνωστούς αγίους στις γωνίες των δρόμων.
Είδαμε μπαλκόνια κομψοτεχνήματα …
Είδαμε και άμαξες εποχής να πηγαινοέρχονται…
Είδαμε και τις ρετρό πινακίδες των οδών, οι οποίες είναι γραμμένες σε πλάκες από πορσελάνη…
Είδαμε και παντζούρια με έντονα βαμμένα χρώματα, είδαμε και μεγάλες πόρτες με χάλκινα ρόπτρα…
Όλα αυτά τα είδαμε κάτω από συνθήκες … κρύου. Είχε έναν κρύο αέρα που μέσα από τα στενά ερχόταν σαν ρεύμα έτοιμο να σε σηκώσει… Περίεργο μου φαινόταν, αφού στη Βαλέτα δεν είχε καθόλου αέρα. Μπορεί εδώ επειδή είναι ύψωμα και επειδή ίσως ο αέρας εγκλωβίζεται μέσα στα στενά, με τους ψηλούς τοίχους…
Είδαμε και ομάδες καλλιτεχνών με τους δασκάλους τους, οι οποίοι αποθανάτιζαν με πινέλα τη μεσαιωνική ομορφιά…
Είδαμε και τον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου…
…απ’ έξω μόνο, αφού είχε και εισιτήριο και μάλιστα δεκάευρο, δηλ. όσο είχε και ο Αι- Γιάννης της Βαλέτα, αλλά χωρίς εδώ να έχει Caravaggio!
Ο Απόστολος Παύλος γενικά συναντάται παντού στη Μάλτα, σε δρόμους, σε αγάλματα, σε πάρα πολλές εκκλησίες, έχει και σπηλιά και κατακόμβες και νησάκι με το όνομά του (Saint Paul’s island). Ο Απόστολος Παύλος ναυάγησε ως αιχμάλωτος στη διαδρομή προς Ρώμη το 60 μ.Χ. και έφερε το Χριστιανισμό στη Μάλτα.
Ο Καθεδρικός του Αγίου Παύλου είναι μια εντυπωσιακή μπαρόκ εκκλησία. Είναι γνωστή και σαν η εκκλησία με τα δυο ρολόγια (το ένα δείχνει την ώρα και το άλλο είναι ημερολογιακό δείχνει δηλ. μέρα και μήνα).
Φυσικά και είδαμε και άλλα film locations. Τέτοια πόλη “εποχής” είναι δυνατόν να μην έχει film locations;
… σαν την πλατεία μπροστά στον Καθεδρικό και ο ίδιος ο Καθεδρικός…
(σκηνές από “The count of Montechristo”)
Είδαμε και άλλο film location, σαν αυτή τη μικρή πλατεία, την πλατεία Mesquita …
(σκηνές από “Game of thrones”)
Εδώ κάναμε ένα μικρό διάλειμμα για ένα snack και για να ζεσταθεί λίγο το κοκαλάκι μας.
Μέσα στο Don Mesqita restaurant καθίσαμε και φάγαμε από μια τορτίγια με σαλάτα. Στον εξωτερικό χώρο, στην πλατεία ούτε που μας πέρασε από το μυαλό να καθίσουμε λόγω του ψοφόκρυου. Ήταν η μόνη φάση που καταλάβαμε χειμώνα και πάλι χωρίς να μας έχει λείψει ο ήλιος.
Παρόλο το κρύο υπήρχε κόσμος έξω. Προφανώς αυτοί ήταν πιο fan από μας...
Μετά τη μικρή ανάπαυλα φτάσαμε έως την άκρη των τειχών, για να θαυμάσουμε τη θέα.
Η άκρη των τειχών αποτελεί ένα από τα καλύτερα μέρη για να θαυμάσεις το τοπίο της Μάλτας. Είναι ορατές από εκεί οι αγροτικές περιοχές και οι λόφοι του νησιού, η πόλη Mosta με τον τρούλο της καθώς και όλη η διαδρομή ως τη θάλασσα. Το ρέμβασμα όμως είναι για μιαν άλλη μέρα και όχι σήμερα που … θερίζει. Ένας αέρας λυσσασμένος! Σαν να είσαι σε νησί χειμωνιάτικα … έμοιαζε. Δεν μπορούσαμε να σταθούμε στιγμή.
Μπήκαμε γρήγορα μέσα στο πολυδιαφημισμένο (από το forum) Fontanella, για καφέ, γλυκό και θέα. Φίσκα ήταν εκείνη την ώρα. «Περιμένετε» μας είπαν. «Και που να περιμένουμε; Μέσα στο αγιάζι; Εδώ είμαστε πάνω στο μάτι του βοριά! Κάνει κρύο λέμεεεε!»
Τελικά δεν είχε πολύ αναμονή. Περισσότερο ρύθμιση κυκλοφορίας ήταν παρά αναμονή. Θέλω με αυτό να τονίσω ότι όλος ο κόσμος της Mdina ήταν στην Fontanella. Το μαγαζί είχε φροντίσει τα διάφορα επίπεδα των βεραντών να τα καλύψει με τζάμια, ώστε να υπάρχει απρόσκοπτη θέα όπου και να καθόσουν.
Ήπιαμε τον καφέ μας και φάγαμε το κλασικό σοκολατένιο κέικ μέσα σε μια οχλαγωγία, η οποία είχε πρωταγωνίστρια μια μεγάλη παρέα Ελλήνων, του παραδιπλανού μας τραπεζιού. Όλος ο μύθος της σιωπηλής πόλης είχε … χαθεί.
Δεν μείναμε όμως πολύ να απολαύσουμε τη θέα και την «ησυχία», αφού η φίλη μου μου δήλωσε ότι δεν θέλει να μας βρει η νύχτα εδώ. Εδώ που τα λέμε πιθανώς το βράδυ εδώ με την ησυχία, τον λίγο κόσμο, τον αέρα και τα λεωφορεία (που περνούν γεμάτα και δεν σε παίρνουν) θα είναι λίγο … αγριευτικά.
Εγώ όμως ήθελα να επισκεφτώ ένα από αυτά τα τουριστικά show τύπου “experience”. Είχε και στη Βαλέτα ένα, αλλά είχα την εντύπωση ότι αυτό της Mdina ήταν καλύτερο. Η φίλη μου δεν θα με ακολουθούσε, οπότε την άφησα να πιει τον καφέ της με την ησυχία της … λέμε τώρα (με τους Έλληνες δίπλα μάλλον δεν…) και “πετάχτηκα” έως το “The knights of Malta”. Το ραντεβού μας θα ήταν μετά από καμιά ώρα στην πύλη της Mdina.
Ένας «ιππότης» με υποδέχτηκε. Με ρώτησε τι γλώσσα προτιμώ να μιλάει το audioquide και εγώ του είπα Αγγλικά χωρίς δεύτερη σκέψη. Συνήθως ζητώ ελληνικά έτσι για πλάκα, αφού ποτέ δεν έχουν (τη γλώσσα μου0 για να δω το απολογιστικό τους ύφος. Αυτή τη φορά όμως πήρα την απάντηση: «Είστε σίγουρη ότι θέλετε Αγγλικά; Έχουμε 41 γλώσσες».
Και βέβαια μέσα σε αυτές ήταν και τα ελληνικά! Αυτό θα πει οργάνωση!
Ήρθε και μια παρέα τριών ατόμων και σύνολο τα τέσσερα άτομα ξεκινήσαμε για την πρώτη φάση που δεν ήταν άλλη από μια 3D παράσταση που περιέγραφε την ιστορία των ιπποτών από την ίδρυση του τάγματος έως ότου έφυγαν από τη Μάλτα το 1798.
Το τάγμα των Ιωαννιτών ιπποτών ιδρύθηκε στις αρχές του 12ου αι. και έδρασε αρχικά στους Αγίους Τόπους. Ο αρχική του ευθύνη ήταν η περίθαλψη των αρρώστων προσκυνητών, αλλά γρήγορα ο ρόλος του έγινε κυρίως στρατιωτικός. Με το τέλος των σταυροφοριών εγκαταστάθηκε στη Ρόδο. Οι ιππότες εξελίχθηκαν σε μεγάλο προασπιστή της Χριστιανοσύνης απέναντι στους Οθωμανούς για χρόνια ώσπου εκδιώχθηκαν το 1523 από το νησί. Η εδαφική κυριαρχία της Μάλτας ήταν για αυτούς ένα δώρο από τον Κάρολο τον Ε’ (βασιλιά της Ισπανίας & της Σικελίας). Ήρθαν στη Μάλτα το 1530, την οποία υπερασπίστηκαν τους επόμενους δυόμιση αιώνες. Κορυφαία στιγμή του τάγματος ήταν η απόκρουση της Οθωμανικής επίθεσης το 1565 στη Μεγάλη πολιορκία της Μάλτας. Έμειναν στο νησί έως το 1798 όταν οι Γάλλοι του Ναπολέοντα τους ανάγκασαν να φύγουν από το νησί. Τα μέλη του τάγματος διασκορπίστηκαν σε όλη την Ευρώπη ως το 1834, που το τάγμα οργανώθηκε εκ νέου και καθιέρωσε την έδρα του στην πρεσβεία της Ρώμης.
Η δεύτερη φάση ήταν επίσκεψη σε μιαν έκθεση ιστορικών στιγμιότυπων από τη ζωή και τη δράση των ιπποτών κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στη Μάλτα.
Είδαμε μια σειρά από μικρές προθήκες που σε καθεμιά από αυτές υπήρχαν αναπαραστάσεις
ιστορικών γεγονότων με φιγούρες ιπποτών, Μαγίστρων, Οθωμανών κ.α., σκηνές από μάχες, ναυμαχίες και πολλά άλλα παρουσιάζοντας έτσι την ιστορία των ιπποτών της Μάλτας με ένα πιο παραστατικό τρόπο.
Με τα ακουστικά στα αυτιά μόλις πλησίαζα σε μια σκηνή αναπαράστασης, η οποία ήταν απομονωμένη οπτικά από τον υπόλοιπο χώρο με τον κατάλληλο φωτισμό, το audio guide με ενημέρωνε για την ιστορική λεπτομέρεια της σκηνής που έβλεπα … στα ελληνικά. Υπήρχε μάλιστα και ηχητική υπόκρουση που βοηθούσε πραγματικά το “ταξίδι στο χρόνο”.
Είδα σκηνές με τους ιππότες σε συσκέπτονται, με ιππότες να ασχολούνται με το χτίσιμο της Βαλέτας, με ιππότες να πολεμούν, με ιππότες να τραυματίζονται, με ιππότες να φροντίζουν αρρώστους. Υπήρχαν και κάποιες σκηνές μάχης με τους Οθωμανούς, οι οποίες μάλιστα ήταν και αρκετά ρεαλιστικές. Και υπήρχαν και αρκετές. Δεν μέτρησα τον αριθμό των παραστάσεων αλλά συνολικά θα πρέπει να ήταν πάνω από 20. Η τελευταία σκηνή ήταν η σκηνή της συνθηκολόγησης του Μεγάλου Μαγίστρου Μπολχάιμ με τον Ναπολέοντα.
Η όλη φάση κράτησε καμιά ώρα και το εισιτήριο εισόδου είχε 6,5€.
Ομολογώ ότι οι γνώσεις μου για τους ιππότες της Μάλτας ήταν λίγο σκόρπιες. Ύστερα όμως από αυτήν την επίσκεψη έμαθα λίγη ιστορία με ένα πολύ περιεκτικό, ευχάριστο και … παραστατικό τρόπο! Εξάλλου αφού ήρθα στη Μάλτα … ήθελα και εγώ να δω τους ιππότες … από κοντά και αυτός ήταν ένας τρόπος!
Βγαίνοντας έξω συνειδητοποίησα ότι είχα αργήσει λίγο και αγχώθηκα για τη φιλενάδα μου. Έφτασα ως την πύλη τρεχαλητά αφού την είχα στήσει μέσα στο κρύο και είχα τύψεις για αυτό. Μου φύγαν όμως αμέσως (οι τύψεις) όταν μου είπε ότι την ώρα που με «περίμενε» πήγε στο μουσείο Φυσικής ιστορίας και μετά καπάκι στο Mdina glass και μάλιστα ψώνισε και ωραιότατα γυάλινα σουβενίρ.
(Το μουσείο Φυσικής Ιστορίας)
Άμα το ‘ξερα δεν θα ‘τρεχα στο δρόμο. Θα ερχόμουν με το πάσο μου και θα έβγαζα και δυο φωτογραφίες παραπάνω. Την Mdina νομίζω την αδίκησα πολύ με τις φωτογραφίες. Δεν την αποθανάτισα όσο της αξίζει.
Βγαίνοντας από την πόλη συνάντησα και ένα γιγάντιο playmobil...
Όλα τα έχει αυτό το νησί! Η Μάλτα είναι η πατρίδα των playmobil! Μια επίσκεψη στο εργοστάσιό του νομίζω ότι θα ήταν ενδιαφέρουσα και θα την επιδιώξω την επόμενη φορά που θα’ ρθω στο νησί.
Η συνέχεια είχε λίγο από … Rabat. Δυστυχώς είχε λίγο και μόνο λίγο.
Το Rabat είναι μια γραφική πόλη 11.000 κατοίκων, η οποία βρίσκεται ακριβώς έξω από τα τείχη της Mdina. Εμείς μια μικρή βόλτα θέλαμε να κάνουμε μόνο σε αυτή έως το Μοναστήρι του Αγίου Δομίνικου.
Σε κάθε σχεδόν εκδρομή ένα Μοναστήρι έχει πάντα το μενού. Είτε γιατί έχει θέα, είτε γιατί φιλοξενεί κάποιο σημαντικό έργο τέχνης, είτε γιατί είναι Unesco site, είτε γιατί αποτελεί film location.
Η απόσταση του Μοναστηριού από τη Mdina είναι αστεία. Μόλις 1κμ. απέχει. Μετάνιωσα όμως που αυτόν τον περίπατο τον κάναμε πάνω στον κεντρικό δρόμο Triq Gorg Borg Oliver και δεν λοξοδρομήσαμε λίγο και να περπατήσουμε μέσα στα στενά του Rabat.
Αλλά και αυτός ο δρόμος είναι γραφικός, χαρακτηριστικό που του προσδίδουν τα φοβερά ξύλινα κλειστά παραδοσιακά μπαλκόνια της Μάλτας. Πρόκειται για ένα αρχιτεκτονικό τερτίπι που είναι πολύ έντονο στο Rabat όπως και στη Βαλέτα άλλωστε. Τώρα που το σκέπτομαι στη Mdina δεν το συναντήσαμε και πολύ.
Ανησυχούσα για το αν θα βρούμε ανοιχτό το Μοναστήρι. Αυτά τα ωράρια των Μοναστηριών είναι πολύ ευμετάβλητα και συνήθως δεν ενημερώνονται οι ιστοσελίδες. Όταν φτάσαμε βρήκαμε την κεντρική πόρτα κλειστή αλλά ευτυχώς μια πλαϊνή πόρτα που οδηγούσε στην εσωτερική αυλή ήταν ανοιχτή. Τι καλά!
Το μοναστήρι στεγάζεται σε ένα όμορφο κτίριο του 16ου αι. εποχή που τα μοναστήρια είχαν μορφή μεσαιωνικής οχύρωσης. Η “οχύρωση” αυτή δικαιολογείται αφού το Μοναστήρι είχε τον ίδιο αρχιτέκτονα με τον Καθεδρικό του Αγίου Ιωάννη, τον στρατιωτικό μηχανικό Girolamo Cassar. Η Μονή του Αγίου Δομίνικου είναι γνωστή στον θρησκευτικό τουρισμό, λόγω ενός κειμηλίου που φιλοξενεί. Πρόκειται για ένα μαρμάρινο άγαλμα της Παναγίας, το οποίο το 1999 έριξε δάκρυα αίματος. Από τότε που συνέβη το θαύμα αυξήθηκαν και οι προσκυνητές.
Το κτίριο είναι όμορφο, έχει μια ευρύχωρη αυλή με έναν κήπο με πορτοκαλιές στη μέση, με ένα συντριβανάκι και γύρω της μια μεγάλη εντυπωσιακή τοξωτή κιονοστοιχία να την περιβάλει.
Η αυλή αυτή του Μοναστηριού έχει αποτελέσει τόπο γυρισμάτων της δημοφιλούς σειράς του GoT...
(σκηνή από το "game of thrones")
Αλλά και οι διάδρομοι του μοναστηριού ήταν και αυτοί τόπος γυρισμάτων αφού «έπαιξαν» την αίθουσα των δικαστηρίων στο “Midnight express”...
Τώρα να πω ότι εμείς ήρθαμε μέχρι εδώ όχι για να δούμε τον κήπο, αλλά για να δούμε το θαυματουργό γλυπτό της Παναγίας; Ψέματα θα πω.
Παρ’ όλα αυτά το είδαμε κιόλας...
Κάναμε βόλτα περιμετρικά του κήπου θαυμάζοντας το χώρο. Ανοίξαμε και πόρτες και πορτούλες μπαίνοντας σε τραπεζαρίες, παρεκκλήσια, δωμάτια έως και τουαλέτες χωρίς να συναντήσουμε πουθενά ούτε έναν άνθρωπο. Ακόμα και στο εκκλησάκι της Παναγίας που δακρύζει αίμα δεν συναντήσαμε κανέναν. Πλήρης ερημιά.
Αφού είδαμε ότι είχαμε να δούμε … φύγαμε.
Η στάση του λεωφορείου ήταν ακριβώς έξω από το μοναστήρι. Μόνες είμαστε στη στάση, όπως μόνες είμαστε στο Μοναστήρι, όπως μόνες είμαστε εδώ και ώρα και το συνειδητοποίησα όταν μπήκαμε στο λεωφορείο που ήταν και αυτό άδειο. Μόνο στη στάση της Mdina ανέβηκαν στο λεωφορείο 2-3 τουρίστες. Ήταν 5 η ώρα το απόγευμα και η περιοχή είχε ερημώσει. Και ο λόγος;
Όλο το νησί ήταν στη Βαλέτα για το καρναβάλι.
........................ ................... post ............................................... .....................................................
Film locations
Θα ξεκινήσω αυτό το κεφάλαιο κάνοντας μια αναφορά στα film location της Μάλτας.
Με αφορμή την έρευνα για τα “Game of Thrones location of Malta”, ανακάλυψα ότι η Μάλτα αποτελεί τόπο γυρισμάτων και πολλών κινηματογραφικών ταινιών.
Στην ταινία «The count of Montechristo» του 2002, η παραλιακή διαδρομή (promenade) της Vittoriossa παριστάνει την αντίστοιχη της Μασσαλίας του 1815, όπως και το μεγάλο λιμάνι της Βαλέτα παριστάνει το λιμάνι της Μασσαλίας. Αυτή είναι και η απάντηση στο πρώτο film location quiz που έθεσα σε προηγούμενο κεφάλαιο (και που δεν βρήκε κανένας
).(Σκηνές από την ταινία "The count of Montechristo" )
(Στο πρώτο πλάνο ο Guy Pearce)
Η περίφημη φυλακή Château d'If που βρίσκεται στην πραγματικότητα σε νησάκι απέναντι από τη Μασσαλία στην ίδια ταινία είναι …. ο “Saint Mary’s Tower” του νησιού Comino, ενώ μια υποτιθέμενη πλατεία της Ρώμης είναι … η πλατεία του Αγίου Παύλου στη Mdina.
Και να ήταν μόνο αυτά;
Στην ταινία “Midnight express”, του 1978 το αεροδρόμιο της Luqa αποτέλεσε το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, το Fort St Elmo της Βαλέτα, ήταν η φυλακή Sagmalcilar, ενώ το παζάρι της Κωνσταντινούπολης “έπαιξε” η αγορά της Βαλέτα στην οδό Merchants Street.
Το Fort Ricasoli, το φρούριο που βρίσκεται απέναντι από τη Βαλέτα, στην Kalkara, είναι τόπος γυρισμάτων σε “Gladiator”, “Troy”, “World war Z” αλλά και του “Game of thrones”.
Το μεγάλο λιμάνι της Βαλέτα αποτέλεσε την Αλεξάνδρεια στην ταινία “Αλέξανδρος”.
Τα τείχη του Ft Elmo έπαιξαν τον «τοίχο των δακρύων» της Ιερουσαλήμ, ενώ η αποβάθρα της Βαλέτα αποτέλεσε το λιμάνι της Ιερουσαλήμ στην πρώτη σκηνή του: «Έγκλημα στο Orient Express», του 2017. Αυτό το τελευταίο είναι και η απάντηση και στο δεύτερο film location quiz προηγούμενου κεφαλαίου (που επίσης δεν βρήκε κανείς
).Απ’ ότι φαίνεται φίλε @silversurfer μόνο εγώ έχω … αδυναμία στα film locations!
H Μάλτα είναι τόσο φωτογενής, αλλά και τόσο “εποχής” που οι σκηνοθέτες την έχουν προσέξει και την επιλέγουν για τις ταινίες τους εδώ και πολλά χρόνια. Γι’ αυτό άλλωστε η χώρα διαθέτει και studio.
To Malta film studio υπάρχει από το 1964, στην περιοχή Kalkara, και μάλιστα πολύ κοντά στο Ricasoli fortress. Είναι μία από τις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις παραγωγής στον κόσμο. Έχοντας εξυπηρετήσει πάνω από 200 ταινίες μεγάλου μήκους, τηλεοπτικές ταινίες, ντοκιμαντέρ & διαφημιστικά, θεωρείται πλέον ως ένα αξιόπιστο, έμπειρο και αποτελεσματικό στούντιο παραγωγής. Οι δε κάτοικοι έχουν εξοικειωθεί τόσο πολύ με το θέμα “movies” που συμμετέχουν κιόλας με χαρά. Λέγεται ότι στον “Montechristo” στη σκηνή του αποκριάτικου χορού, Μαλτέζοι ντόπιοι κομπάρσοι χόρευαν ως το πρωί για τις ανάγκες της ταινίας!
Κλείνει η παρένθεση των film locations και επιστρέφω στη Mdina…
Mdina, η “σιωπηλή πόλη”
Περπατήσαμε παράλληλα με την τάφρο των τειχών και σε λίγο στεκόμουν μπροστά σε ένα πολύ γνωστό film location, που δεν είναι άλλο από την Πύλη εισόδου στην πόλη, τη Mdina Gate.
(σκηνή από “Game of thrones”) (αλλά και από τον “Montechristo”)
Περάσαμε την πύλη και μπήκαμε μέσα στην πόλη.
Μα τι πόλη είναι αυτή!
H Mdina είναι οχυρωμένη μεσαιωνική πόλη, χτισμένη σε ένα εξαιρετικό σημείο, στο ψηλότερο σημείο του νησιού και μακριά από τη θάλασσα. Είναι μια μυστηριώδης πόλη, με σπίτια-φρούρια, στενά λαβυρινθώδη δρομάκια, γραφικές πλατείες, λίγους κατοίκους και πανοραμική θέα.
Είναι η παλιά πρωτεύουσα της Μάλτας, που είναι γνωστή και ως η «Σιωπηλή πόλη», όνομα το οποίο απέκτησε μετά την ερήμωσή της, όταν ξαφνικά οι κάτοικοί της την εγκατέλειψαν για τη νέα πρωτεύουσα, τη Βαλέτα. Το αρχιτεκτονικό της χρώμα είναι επηρεασμένο από όλους τους κατακτητές του παρελθόντος. Οι Φοίνικες την έκτισαν (περί το 700 π.Χ.), οι Νορμανδοί την περιέβαλαν με πυκνές αμυντικές οχυρώσεις και διεύρυναν την τάφρο γύρω της, ενώ οι ιππότες αργότερα της προσέθεσαν τα μπαρόκ στοιχεία (μετά το σεισμό του 1693), τον Καθεδρικό της και τα παλάτια της.
Περνώντας τα τείχη της πόλης είναι σαν να έχεις μεταφερθεί με χρονομηχανή πίσω στο παρελθόν. Διασχίσαμε ήσυχα δρομάκια, πολύ ήσυχα δρομάκια που σε συνδυασμό με τους πολύ ψηλούς τοίχους των σπιτιών, «ακούγονταν» πιο ήσυχα.
Είδαμε όμορφες γραφικές πλατείες και σπίτια-αρχοντικά. Ρίξαμε και κλεφτές ματιές μέσα σε μερικά...
Είδαμε μπαρόκ εκκλησίες, αλλά και τους γνωστούς αγίους στις γωνίες των δρόμων.
Είδαμε μπαλκόνια κομψοτεχνήματα …
Είδαμε και άμαξες εποχής να πηγαινοέρχονται…
Είδαμε και τις ρετρό πινακίδες των οδών, οι οποίες είναι γραμμένες σε πλάκες από πορσελάνη…
Είδαμε και παντζούρια με έντονα βαμμένα χρώματα, είδαμε και μεγάλες πόρτες με χάλκινα ρόπτρα…
Όλα αυτά τα είδαμε κάτω από συνθήκες … κρύου. Είχε έναν κρύο αέρα που μέσα από τα στενά ερχόταν σαν ρεύμα έτοιμο να σε σηκώσει… Περίεργο μου φαινόταν, αφού στη Βαλέτα δεν είχε καθόλου αέρα. Μπορεί εδώ επειδή είναι ύψωμα και επειδή ίσως ο αέρας εγκλωβίζεται μέσα στα στενά, με τους ψηλούς τοίχους…
Είδαμε και ομάδες καλλιτεχνών με τους δασκάλους τους, οι οποίοι αποθανάτιζαν με πινέλα τη μεσαιωνική ομορφιά…
Είδαμε και τον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου…
…απ’ έξω μόνο, αφού είχε και εισιτήριο και μάλιστα δεκάευρο, δηλ. όσο είχε και ο Αι- Γιάννης της Βαλέτα, αλλά χωρίς εδώ να έχει Caravaggio!
Ο Απόστολος Παύλος γενικά συναντάται παντού στη Μάλτα, σε δρόμους, σε αγάλματα, σε πάρα πολλές εκκλησίες, έχει και σπηλιά και κατακόμβες και νησάκι με το όνομά του (Saint Paul’s island). Ο Απόστολος Παύλος ναυάγησε ως αιχμάλωτος στη διαδρομή προς Ρώμη το 60 μ.Χ. και έφερε το Χριστιανισμό στη Μάλτα.
Ο Καθεδρικός του Αγίου Παύλου είναι μια εντυπωσιακή μπαρόκ εκκλησία. Είναι γνωστή και σαν η εκκλησία με τα δυο ρολόγια (το ένα δείχνει την ώρα και το άλλο είναι ημερολογιακό δείχνει δηλ. μέρα και μήνα).
Φυσικά και είδαμε και άλλα film locations. Τέτοια πόλη “εποχής” είναι δυνατόν να μην έχει film locations;
… σαν την πλατεία μπροστά στον Καθεδρικό και ο ίδιος ο Καθεδρικός…
(σκηνές από “The count of Montechristo”)
Είδαμε και άλλο film location, σαν αυτή τη μικρή πλατεία, την πλατεία Mesquita …
(σκηνές από “Game of thrones”)
Εδώ κάναμε ένα μικρό διάλειμμα για ένα snack και για να ζεσταθεί λίγο το κοκαλάκι μας.
Μέσα στο Don Mesqita restaurant καθίσαμε και φάγαμε από μια τορτίγια με σαλάτα. Στον εξωτερικό χώρο, στην πλατεία ούτε που μας πέρασε από το μυαλό να καθίσουμε λόγω του ψοφόκρυου. Ήταν η μόνη φάση που καταλάβαμε χειμώνα και πάλι χωρίς να μας έχει λείψει ο ήλιος.
Παρόλο το κρύο υπήρχε κόσμος έξω. Προφανώς αυτοί ήταν πιο fan
από μας...
Μετά τη μικρή ανάπαυλα φτάσαμε έως την άκρη των τειχών, για να θαυμάσουμε τη θέα.
Η άκρη των τειχών αποτελεί ένα από τα καλύτερα μέρη για να θαυμάσεις το τοπίο της Μάλτας. Είναι ορατές από εκεί οι αγροτικές περιοχές και οι λόφοι του νησιού, η πόλη Mosta με τον τρούλο της καθώς και όλη η διαδρομή ως τη θάλασσα. Το ρέμβασμα όμως είναι για μιαν άλλη μέρα και όχι σήμερα που … θερίζει. Ένας αέρας λυσσασμένος! Σαν να είσαι σε νησί χειμωνιάτικα … έμοιαζε.
Δεν μπορούσαμε να σταθούμε στιγμή.
Μπήκαμε γρήγορα μέσα στο πολυδιαφημισμένο (από το forum) Fontanella, για καφέ, γλυκό και θέα. Φίσκα ήταν εκείνη την ώρα. «Περιμένετε» μας είπαν. «Και που να περιμένουμε; Μέσα στο αγιάζι; Εδώ είμαστε πάνω στο μάτι του βοριά! Κάνει κρύο λέμεεεε!»
Τελικά δεν είχε πολύ αναμονή. Περισσότερο ρύθμιση κυκλοφορίας ήταν παρά αναμονή. Θέλω με αυτό να τονίσω ότι όλος ο κόσμος της Mdina ήταν στην Fontanella. Το μαγαζί είχε φροντίσει τα διάφορα επίπεδα των βεραντών να τα καλύψει με τζάμια, ώστε να υπάρχει απρόσκοπτη θέα όπου και να καθόσουν.
Ήπιαμε τον καφέ μας και φάγαμε το κλασικό σοκολατένιο κέικ μέσα σε μια οχλαγωγία, η οποία είχε πρωταγωνίστρια μια μεγάλη παρέα Ελλήνων, του παραδιπλανού μας τραπεζιού. Όλος ο μύθος της σιωπηλής πόλης είχε … χαθεί.
Δεν μείναμε όμως πολύ να απολαύσουμε τη θέα και την «ησυχία», αφού η φίλη μου μου δήλωσε ότι δεν θέλει να μας βρει η νύχτα εδώ. Εδώ που τα λέμε πιθανώς το βράδυ εδώ με την ησυχία, τον λίγο κόσμο, τον αέρα και τα λεωφορεία (που περνούν γεμάτα και δεν σε παίρνουν) θα είναι λίγο … αγριευτικά.
Εγώ όμως ήθελα να επισκεφτώ ένα από αυτά τα τουριστικά show τύπου “experience”. Είχε και στη Βαλέτα ένα, αλλά είχα την εντύπωση ότι αυτό της Mdina ήταν καλύτερο. Η φίλη μου δεν θα με ακολουθούσε, οπότε την άφησα να πιει τον καφέ της με την ησυχία της … λέμε τώρα (με τους Έλληνες δίπλα μάλλον δεν…) και “πετάχτηκα” έως το “The knights of Malta”. Το ραντεβού μας θα ήταν μετά από καμιά ώρα στην πύλη της Mdina.
Ένας «ιππότης» με υποδέχτηκε. Με ρώτησε τι γλώσσα προτιμώ να μιλάει το audioquide και εγώ του είπα Αγγλικά χωρίς δεύτερη σκέψη. Συνήθως ζητώ ελληνικά έτσι για πλάκα, αφού ποτέ δεν έχουν (τη γλώσσα μου0 για να δω το απολογιστικό τους ύφος.
Αυτή τη φορά όμως πήρα την απάντηση: «Είστε σίγουρη ότι θέλετε Αγγλικά; Έχουμε 41 γλώσσες». Και βέβαια μέσα σε αυτές ήταν και τα ελληνικά! Αυτό θα πει οργάνωση!
Ήρθε και μια παρέα τριών ατόμων και σύνολο τα τέσσερα άτομα ξεκινήσαμε για την πρώτη φάση που δεν ήταν άλλη από μια 3D παράσταση που περιέγραφε την ιστορία των ιπποτών από την ίδρυση του τάγματος έως ότου έφυγαν από τη Μάλτα το 1798.
Το τάγμα των Ιωαννιτών ιπποτών ιδρύθηκε στις αρχές του 12ου αι. και έδρασε αρχικά στους Αγίους Τόπους. Ο αρχική του ευθύνη ήταν η περίθαλψη των αρρώστων προσκυνητών, αλλά γρήγορα ο ρόλος του έγινε κυρίως στρατιωτικός. Με το τέλος των σταυροφοριών εγκαταστάθηκε στη Ρόδο. Οι ιππότες εξελίχθηκαν σε μεγάλο προασπιστή της Χριστιανοσύνης απέναντι στους Οθωμανούς για χρόνια ώσπου εκδιώχθηκαν το 1523 από το νησί. Η εδαφική κυριαρχία της Μάλτας ήταν για αυτούς ένα δώρο από τον Κάρολο τον Ε’ (βασιλιά της Ισπανίας & της Σικελίας). Ήρθαν στη Μάλτα το 1530, την οποία υπερασπίστηκαν τους επόμενους δυόμιση αιώνες. Κορυφαία στιγμή του τάγματος ήταν η απόκρουση της Οθωμανικής επίθεσης το 1565 στη Μεγάλη πολιορκία της Μάλτας. Έμειναν στο νησί έως το 1798 όταν οι Γάλλοι του Ναπολέοντα τους ανάγκασαν να φύγουν από το νησί. Τα μέλη του τάγματος διασκορπίστηκαν σε όλη την Ευρώπη ως το 1834, που το τάγμα οργανώθηκε εκ νέου και καθιέρωσε την έδρα του στην πρεσβεία της Ρώμης.
Η δεύτερη φάση ήταν επίσκεψη σε μιαν έκθεση ιστορικών στιγμιότυπων από τη ζωή και τη δράση των ιπποτών κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στη Μάλτα.
Είδαμε μια σειρά από μικρές προθήκες που σε καθεμιά από αυτές υπήρχαν αναπαραστάσεις
ιστορικών γεγονότων με φιγούρες ιπποτών, Μαγίστρων, Οθωμανών κ.α., σκηνές από μάχες, ναυμαχίες και πολλά άλλα παρουσιάζοντας έτσι την ιστορία των ιπποτών της Μάλτας με ένα πιο παραστατικό τρόπο.
Με τα ακουστικά στα αυτιά μόλις πλησίαζα σε μια σκηνή αναπαράστασης, η οποία ήταν απομονωμένη οπτικά από τον υπόλοιπο χώρο με τον κατάλληλο φωτισμό, το audio guide με ενημέρωνε για την ιστορική λεπτομέρεια της σκηνής που έβλεπα … στα ελληνικά. Υπήρχε μάλιστα και ηχητική υπόκρουση που βοηθούσε πραγματικά το “ταξίδι στο χρόνο”.
Είδα σκηνές με τους ιππότες σε συσκέπτονται, με ιππότες να ασχολούνται με το χτίσιμο της Βαλέτας, με ιππότες να πολεμούν, με ιππότες να τραυματίζονται, με ιππότες να φροντίζουν αρρώστους. Υπήρχαν και κάποιες σκηνές μάχης με τους Οθωμανούς, οι οποίες μάλιστα ήταν και αρκετά ρεαλιστικές. Και υπήρχαν και αρκετές. Δεν μέτρησα τον αριθμό των παραστάσεων αλλά συνολικά θα πρέπει να ήταν πάνω από 20. Η τελευταία σκηνή ήταν η σκηνή της συνθηκολόγησης του Μεγάλου Μαγίστρου Μπολχάιμ με τον Ναπολέοντα.
Η όλη φάση κράτησε καμιά ώρα και το εισιτήριο εισόδου είχε 6,5€.
Ομολογώ ότι οι γνώσεις μου για τους ιππότες της Μάλτας ήταν λίγο σκόρπιες. Ύστερα όμως από αυτήν την επίσκεψη έμαθα λίγη ιστορία με ένα πολύ περιεκτικό, ευχάριστο και … παραστατικό τρόπο! Εξάλλου αφού ήρθα στη Μάλτα … ήθελα και εγώ να δω τους ιππότες … από κοντά
και αυτός ήταν ένας τρόπος! Βγαίνοντας έξω συνειδητοποίησα ότι είχα αργήσει λίγο και αγχώθηκα για τη φιλενάδα μου. Έφτασα ως την πύλη τρεχαλητά αφού την είχα στήσει μέσα στο κρύο και είχα τύψεις για αυτό. Μου φύγαν όμως αμέσως (οι τύψεις) όταν μου είπε ότι την ώρα που με «περίμενε» πήγε στο μουσείο Φυσικής ιστορίας και μετά καπάκι στο Mdina glass και μάλιστα ψώνισε και ωραιότατα γυάλινα σουβενίρ.
(Το μουσείο Φυσικής Ιστορίας)
Άμα το ‘ξερα δεν θα ‘τρεχα στο δρόμο. Θα ερχόμουν με το πάσο μου και θα έβγαζα και δυο φωτογραφίες παραπάνω. Την Mdina νομίζω την αδίκησα πολύ με τις φωτογραφίες. Δεν την αποθανάτισα όσο της αξίζει.
Βγαίνοντας από την πόλη συνάντησα και ένα γιγάντιο playmobil...
Όλα τα έχει αυτό το νησί! Η Μάλτα είναι η πατρίδα των playmobil! Μια επίσκεψη στο εργοστάσιό του νομίζω ότι θα ήταν ενδιαφέρουσα και θα την επιδιώξω την επόμενη φορά που θα’ ρθω στο νησί.
Η συνέχεια είχε λίγο από … Rabat. Δυστυχώς είχε λίγο και μόνο λίγο.
Το Rabat είναι μια γραφική πόλη 11.000 κατοίκων, η οποία βρίσκεται ακριβώς έξω από τα τείχη της Mdina. Εμείς μια μικρή βόλτα θέλαμε να κάνουμε μόνο σε αυτή έως το Μοναστήρι του Αγίου Δομίνικου.
Σε κάθε σχεδόν εκδρομή ένα Μοναστήρι έχει πάντα το μενού. Είτε γιατί έχει θέα, είτε γιατί φιλοξενεί κάποιο σημαντικό έργο τέχνης, είτε γιατί είναι Unesco site, είτε γιατί αποτελεί film location.
Η απόσταση του Μοναστηριού από τη Mdina είναι αστεία. Μόλις 1κμ. απέχει. Μετάνιωσα όμως που αυτόν τον περίπατο τον κάναμε πάνω στον κεντρικό δρόμο Triq Gorg Borg Oliver και δεν λοξοδρομήσαμε λίγο και να περπατήσουμε μέσα στα στενά του Rabat.
Αλλά και αυτός ο δρόμος είναι γραφικός, χαρακτηριστικό που του προσδίδουν τα φοβερά ξύλινα κλειστά παραδοσιακά μπαλκόνια της Μάλτας. Πρόκειται για ένα αρχιτεκτονικό τερτίπι που είναι πολύ έντονο στο Rabat όπως και στη Βαλέτα άλλωστε. Τώρα που το σκέπτομαι στη Mdina δεν το συναντήσαμε και πολύ.
Ανησυχούσα για το αν θα βρούμε ανοιχτό το Μοναστήρι. Αυτά τα ωράρια των Μοναστηριών είναι πολύ ευμετάβλητα και συνήθως δεν ενημερώνονται οι ιστοσελίδες. Όταν φτάσαμε βρήκαμε την κεντρική πόρτα κλειστή αλλά ευτυχώς μια πλαϊνή πόρτα που οδηγούσε στην εσωτερική αυλή ήταν ανοιχτή. Τι καλά!
Το μοναστήρι στεγάζεται σε ένα όμορφο κτίριο του 16ου αι. εποχή που τα μοναστήρια είχαν μορφή μεσαιωνικής οχύρωσης. Η “οχύρωση” αυτή δικαιολογείται αφού το Μοναστήρι είχε τον ίδιο αρχιτέκτονα με τον Καθεδρικό του Αγίου Ιωάννη, τον στρατιωτικό μηχανικό Girolamo Cassar. Η Μονή του Αγίου Δομίνικου είναι γνωστή στον θρησκευτικό τουρισμό, λόγω ενός κειμηλίου που φιλοξενεί. Πρόκειται για ένα μαρμάρινο άγαλμα της Παναγίας, το οποίο το 1999 έριξε δάκρυα αίματος. Από τότε που συνέβη το θαύμα αυξήθηκαν και οι προσκυνητές.
Το κτίριο είναι όμορφο, έχει μια ευρύχωρη αυλή με έναν κήπο με πορτοκαλιές στη μέση, με ένα συντριβανάκι και γύρω της μια μεγάλη εντυπωσιακή τοξωτή κιονοστοιχία να την περιβάλει.
Η αυλή αυτή του Μοναστηριού έχει αποτελέσει τόπο γυρισμάτων της δημοφιλούς σειράς του GoT...
(σκηνή από το "game of thrones")
Αλλά και οι διάδρομοι του μοναστηριού ήταν και αυτοί τόπος γυρισμάτων αφού «έπαιξαν» την αίθουσα των δικαστηρίων στο “Midnight express”...
Τώρα να πω ότι εμείς ήρθαμε μέχρι εδώ όχι για να δούμε τον κήπο, αλλά για να δούμε το θαυματουργό γλυπτό της Παναγίας; Ψέματα θα πω.
Παρ’ όλα αυτά το είδαμε κιόλας...
Κάναμε βόλτα περιμετρικά του κήπου θαυμάζοντας το χώρο. Ανοίξαμε και πόρτες και πορτούλες μπαίνοντας σε τραπεζαρίες, παρεκκλήσια, δωμάτια έως και τουαλέτες χωρίς να συναντήσουμε πουθενά ούτε έναν άνθρωπο. Ακόμα και στο εκκλησάκι της Παναγίας που δακρύζει αίμα δεν συναντήσαμε κανέναν. Πλήρης ερημιά.
Αφού είδαμε ότι είχαμε να δούμε … φύγαμε.
Η στάση του λεωφορείου ήταν ακριβώς έξω από το μοναστήρι. Μόνες είμαστε στη στάση, όπως μόνες είμαστε στο Μοναστήρι, όπως μόνες είμαστε εδώ και ώρα και το συνειδητοποίησα όταν μπήκαμε στο λεωφορείο που ήταν και αυτό άδειο. Μόνο στη στάση της Mdina ανέβηκαν στο λεωφορείο 2-3 τουρίστες. Ήταν 5 η ώρα το απόγευμα και η περιοχή είχε ερημώσει. Και ο λόγος;
Όλο το νησί ήταν στη Βαλέτα για το καρναβάλι.
........................
................... post ............................................... .....................................................
Last edited:
giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.813
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Μα δεν ήταν τέλεια? Εγώ τη λάτρεψα τη Mdina. Έβγαλα από τις ωραιότερες φωτογραφίες μου εκεί. Φοβερά φωτογενής ειδικά το απόγευμα με απαλό ήλιο. Αν και πήγα τη φουλ σεζόν, με εξαίρεση 2-3 σημεία όλα τα στενά της ήταν άδεια και την απολαύσαμε μέσα στην ηρεμία. Κι εγώ ήθελα να πάω Rabat στις Κατακόμβες του Αγίου Παύλου αλλά δεν προλαβαίναμε.
thanos75
Member
Η Mdina είναι πραγματικά μοναδική...έχει κάτι το αραβικό αλλά και το δυτικό μεσαιωνικό ταυτόχρονα. Προσωπικά θα ήθελα πάρα πολύ να βρεθώ εκεί μια χειμωνιάτικη βραδιά. Ακόμα όμως και το καλοκαίρι που πηγα καταφέρνει με ένα μαγικό τρόπο να είναι πάντα ήρεμη. Και ή Rabat δίπλα μου άρεσε. Έχω μάλιστα την αίσθηση πως όλη ή πόλη από κάτω είναι μια απέραντη κατακομβη. Ουσιαστικά υπάρχουν 4 κατακόμβες επισκεψιμες στη Rabat, οι οποίες συνδέονται. Σε κάποια σημεία η εμπειρία είναι λίγο κλειστοφοβικη, ήταν όμως και απίστευτη η αίσθηση της δροσιάς εκεί μέσα, και ειδικά έπειτα από σουλατσο στη Ραμπατ υπό 38 βαθμούς!
Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.382
- Likes
- 18.950
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
H Mdina είναι μια μεσαιωνική πόλη «κούκλα». Θα ήθελα πάρα πολύ να ξαναπάω και μάλιστα να μείνω και εγώ βράδυ για να ζήσω την ατμόσφαιρα στο έπακρο, αλλά και για να δω με άνεση και τα γύρω-γύρω, όπως τις κατακόμβες που είπατε και εσείς, το Ραμπάτ που υποψιάζομαι ότι είναι επίσης όμορφο, τους κήπους San Anton και το Verdala Palace ή ακόμα και τους Dingli Cliffs, που είναι κοντά.
Βέβαια για να μείνω βράδυ θα πρέπει να το κάνω υπό συνθήκας! Ή θα πρέπει να έχω παρέα μεγαλούτσικη ή θα πρέπει να έχω αυτοκίνητο (για να έχω την άνεση της άμεσης μετακίνησης) και αυτά γιατί πραγματικά η Mdina μου φαίνεται «αγριευτική» το βράδυ (σαν μεσαιωνική πόλη που είναι).
Μου φαίνεται μεγάλη πρόκληση το να μείνω βράδυ εκεί και να μάθω επίσης να οδηγώ και ... ανάποδα για να μπορέσω να το πραγματοποιήσω.
fotast
Member
- Μηνύματα
- 9.725
- Likes
- 15.141
Πολύ καλά όλα(κείμενο,φωτογραφίες).Δεν ήξερα για το midnight express και την Μάλτα.Ήξερα βέβαια ότι δεν είχε γυρισθεί στην Τουρκία.
Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.382
- Likes
- 18.950
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Σχετικά με τις ταινίες που γυρίστηκαν στη Μάλτα πραγματικά και εγώ ξαφνιάστηκα όταν κατάλαβα για πόσες ταινίες του Hollywood και όχι μόνο έχει επιλεγεί σαν τόπος γυρισμάτων.
Δεν είναι μόνο αυτές που ανέφερα σε προηγούμενα posts, αλλά και πάρα πολλές άλλες.
Στην ταινία “Μόναχο” του 2005, όλες τις μεσογειακές σκηνές της Ρώμης, Αθήνας και Ισραήλ τις “έπαιξε” η Μάλτα, ο “Da Vinci Code” είχε δύο σκηνές (flash back) στην προβλήτα της Vittoriossa, ενώ στα studio της Kalkara γυρίστηκαν ο “Pinocchio” (του 2002 με τον Benigni), το U-571 (του 2000), ο “Christopher Columbus: Το Discovery”, οι θαλασσινές σκηνές των “Asterix and Ovelix: Mission Cleopatra & God Save Britannia” ενώ υπάρχει και μεγάλος αριθμός ταινιών λίγο πιο παλιές ίσως όχι τόσο πρωτοκλασάτες (που εμένα όμως μου άρεσαν), όπως το “Cutthroat Island" κ.α.
Οι Μαλτέζοι «πουλάνε» τα πανέμορφα σκηνικά σε συνδυασμό με τη θάλασσα που διαθέτουν και το προβάλλουν μάλιστα και τουριστικά.
Στο πολύ δημοφιλές σημείο των άνω κήπων Barakka, από το οποίο έχεις ορατότητα τις τρεις πόλεις την πόλη Kalkara και (με καλό μάτι) τα studios, υπάρχει μια «κινηματογραφική» ταμπέλα, που δείχνει ποιες ταινίες γυρίστηκαν και που. Έτσι και ο ανυποψίαστος, περί των κινηματογραφικών, τουρίστας όταν βρεθεί εκεί ... θα μάθει για το film location status που επικρατεί στα νησιά της Μάλτας!
Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.382
- Likes
- 18.950
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Βαλέτα, η “γιορτινή πόλη” (πάλι)
Επιστρέψαμε πάλι καρφί πίσω. Ούτε μια στάση δεν έκανε το λεωφορείο. Σε μισή ώρα ακριβώς κατεβαίναμε στο τέρμα των λεωφορείων στη Βαλέτα, το οποίο για μιαν ακόμη φορά είχε κατακλυστεί από καρναβαλιστές, οι οποίοι πήγαιναν να παρελάσουν.
Το επόμενο δύωρο περιφερόμασταν ανάμεσα στα άρματα και τα πληρώματα χαζεύοντας τις στολές, τα χορευτικά και βγάζοντας και φωτογραφίες.
Οι στολές που είδα ήταν όλες πανέμορφες, η μία καλύτερη απ' την άλλη...
και ... πολλές από αυτές έδειχναν πολύ βενετσιάνικες!
Ας μη μπερδευόμαστε. Στη Μάλτα είμαστε...
Η συνέχεια είχε παρέλαση με γιγάντιες πολύχρωμες κούκλες, μπάντες, παιδιά και ενήλικοι με κοστούμια και μια χαρούμενη καρναβαλική ατμόσφαιρα.
Ωραίο άρμα ήταν αυτό που είχε όλα τα «παραδοσιακά» της Μάλτας, δηλ. τα ξύλινα παράθυρα, τις βάρκες luzzu και τους προμαχώνες των κάστρων της.
Είδαμε και τον Elvis...
Συναντήσαμε και γνωστούς. Τι μικρή που είναι η Μάλτα! Ακόμα και σε αυτόν τον χαμό πετύχαμε ένα ζευγάρι γνωστό μας (τους διπλανούς μας στην πτήση), τους οποίους αγγαρέψαμε για να μας βγάλουν τη μοναδική φωτογραφία και με τις δυο μας μαζί. Είμαστε δυο φιλενάδες με φόντο μασκαράδες και άρματα την εποχή του κορονοϊού στη Μάλτα!
Η είσοδος για τις χορευτικές εκδηλώσεις της πλατείας ήταν 12€. Δεν επιχειρήσαμε να μπούμε αφού ότι θα βλέπαμε εκεί μέσα το είχαμε ήδη δει στους δρόμους...
Η παραπάνω είναι και η μοναδική φωτογραφία που έχω το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου (πίσω από την περίφραξη). Το ξύλινο μπαλκόνι του παλατιού που φαίνεται λέγεται ότι είναι το πρώτο που χτίστηκε στη Μάλτα και «άνοιξε» το δρόμο και στα υπόλοιπα ώσπου έγινε παράδοση!
Είχα πολλά χρόνια να πάω σε Καρναβάλι. Το 2006 είχα πάει στης Βενετίας (που είναι όμως σε άλλο ύφος) και πριν από αυτό είχα να πάω από φοιτήτρια. Θέλω να πω ότι και εκτός του ότι το καρναβάλι της Μάλτας ήταν μια ευχάριστη έκπληξη είχα ... ξεχάσει πόσο όμορφο είναι ένα Καρναβάλι.
Κάποια στιγμή περάσαμε έξω από το όμορφο Caffe Cordina και είπα να δοκιμάσω το παγωτό του...
Σε ένα παλάτι βρίσκεται αυτό το υπέροχο καφέ με «φάτσα» την πλατεία της βασίλισσας. Το ντεκόρ και η διαρρύθμιση θυμίζει καφέ της Βιέννης. Αποτελεί στέκι των ντόπιων αλλά και πέρασμα για τους τουρίστες. Η φιλενάδα μου προτίμησε τα σοκολατάκια "Cordina".
Καθίσαμε στην πλατεία Ελευθερίας για μια μπύρα … μετά θεαμάτων. Τα άρματα συνέχιζαν να παρελαύνουν από μπροστά μας. …
...έως ότου κουραστήκαμε και εμείς και κάποια στιγμή φύγαμε και πήγαμε για ύπνο. Τα άρματα και οι μασκαράδες συνέχισαν ακάθεκτοι και δεν ξέρω μέχρι τι ώρα.
Οι δυο ώρες …
Ξυπνήσαμε πρωί για να προλάβουμε να “εκμεταλλευτούμε” τις τελευταίες δυο ώρες μας στη Μάλτα. Σηκωθήκαμε, ετοιμαστήκαμε και φύγαμε πολύ γρήγορα. Τελικά διαπίστωσα ότι δυο γυναίκες - ταξιδιώτισσες είναι ένα πολύ ευέλικτο σχήμα. Είναι κάτι που δεν έχω συνηθίσει και τώρα πολύ το απόλαυσα.
Το σπίτι μας βρισκόταν δίπλα στον συν-Καθεδρικό του Αγίου Παύλου.
Είναι πληθωρική πόλη η Βαλέτα και έχει δυο Καθεδρικούς, τον ρωμαιοκαθολικό Άγιο Ιωάννη και τον Αγγλικανικό Άγιο Παύλο. Κλειστό βρήκαμε τον Άγιο Παύλο, όπως κλειστό βρήκαμε για τρίτο συνεχόμενο πρωινό και το Θέατρο Manoel. Ήξερα ότι λόγω των Καρναβαλικών ημερών δεν θα πετυχαίναμε καμιά παράστασή του αλλά ευελπιστούσα τουλάχιστον να κάνουμε μια επίσκεψη, η οποία δεν συνέβη.
Την εντυπωσιακή βασιλική Our Lady of Mount Carmel όμως την βρήκαμε ανοιχτή και μπήκαμε και μέσα για να τη δούμε.
Σε αυτήν την εκκλησία ανήκει ο τεράστιος τρούλος που φαίνεται από μακριά σε όλες τις φωτογενείς απόψεις τις Βαλέτα και όχι στον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου (όπως λανθασμένα πιστεύουν πολλοί και δικαιολογημένα) αφού οι δυο εκκλησίες βρίσκονται δίπλα δίπλα. Ο θόλος της βασιλικής της Παναγίας του όρους Καρμέλ έχει ύψος 42μ., είναι το πιο εικονικό ορόσημο της πόλης και χτίστηκε για να ανταγωνιστεί στον ορίζοντα της Βαλέτα το γειτονικό καμπαναριό του Αγγλικανικού Καθεδρικού του Αγίου Παύλου.
Ύστερα από δυο μέρες στη Βαλέτα είχαμε πια καταλάβει που είναι τα ωραία. Σήμερα θα πηγαίναμε για πρωινό στο "L' Accademia Cafe". Είναι ένα μαγαζί για όλες τις ώρες, απέναντι από το Κοινοβούλιο με θέα την πλατεία Pjazza Teatru Rjal και το Θέατρο. Εκεί θα πίναμε τον καφέ μας και θα τρώγαμε το pastizzi μας.
Αυτό και κάναμε. Βέβαια μέχρι εκεί φτάσαμε μετ’ εμποδίων αφού σταματούσαμε σε κάθε σουβενιρομάγαζο, γιατί έψαχνα να βρω να ψωνίσω μαγνητάκια … Ποπάυ. Ναι! Αυτή τη φορά έφταιγα εγώ για τις καθυστερήσεις μας και όχι οι φίλες μου, για τις οποίες παραπονιόμουν σε προηγούμενο ταξίδι που έκαναν το ίδιο. Αλλά δανεικά είναι αυτά.
Είχα αγοράσει ένα μαγνητάκι Ποπάϋ την πρώτη μας μέρα στην αγορά της Marsaxlokk και είχα μετανοιώσει που δεν είχα πάρει και άλλα, γιατί εκ των υστέρων αποφάσισα ότι ήταν πολύ ιδιαίτερο σουβενίρ, λίγο σπάνιο και δεν θα το έβρισκα εύκολα αλλού. Απόδειξη ότι δεν το έβρισκα πουθενά. Διέκρινα και μια δυσφορία στη φίλη μου για τις καθυστερήσεις μου.
«Είδες τι τραβούσα στην Μπολόνια με τα ψώνια σας;» της είπα.
Αν και δεν έχει σχέση η παρούσα κατάσταση με τότε, γιατί εγώ ήμουν γρήγορη. Δεν έψαχνα καν. Έμπαινα και ρωτούσα για να μη χάνω χρόνο «Ποπάϋ έχετε;». «Όχι» μου απαντούσαν και συνέχιζα με το επόμενο. Το θέμα είναι ότι κάθε φορά έπαιρνα και ένα άλλο μαγνητάκι, έτσι για “ασφάλεια”, για την περίπτωση που δεν θα έβρισκα άλλο της αρεσκείας μου αργότερα. Στο τέλος βέβαια βρέθηκα με ολόκληρη συλλογή από μαγνητάκια!
Με τα πολλά φτάσαμε στο L' Accademia Café, ήπιαμε και το καφεδάκι μας και φάγαμε και το pastizzi μας.
Από τις πολλές φορές που το ανέφερα θα έχει γίνει κατανοητό ότι το pastizzi είναι ένα δημοφιλές street food της Μάλτας. Πρόκειται για ένα σφολιατοειδές φούρνου γεμισμένο συνήθως είτε με ρικότα είτε με μπιζέλια. Με ρικότα έφαγα τρεις τέσσερις φορές με μπιζέλια δεν τόλμησα, αλλά τώρα το έχω μετανιώσει. Δοκίμασα και μια με κοτόπουλο, το οποίο ήταν άπαιχτο. Και είναι και πάμφθηνο. Το ακριβότερο είχε 0,50€. Φωτογραφία δεν πρόλαβα να το βγάλω καμιά από τις φορές που το ‘φαγα. Έχω πολλές αδυναμίες και τα σφολιατοειδή είναι απ’ αυτές.
Αφήσαμε τη βαλιτσούλα μας σε μαγαζάκι φύλαξης αποσκευών δίπλα στο "L' Accademia Café" και φύγαμε για να αξιοποιήσουμε το τελευταίο δύωρο στην πόλη.
Είχαμε ακόμη χρόνο. Μπήκαμε σε ένα μαγαζάκι και ψωνίσαμε τα άπαντα σε Μαλτέζικο σταυρό. Αγοράσαμε τον Μαλτέζικο σταυρό σε σκουλαρίκια, σε μενταγιόν, σε μπρελόκ, σε μαγνητάκια κ.α. Ούτε και εδώ όμως βρήκα τον Ποπάυ.
Τον υπόλοιπο χρόνο μας είπαμε να τον διαθέσουμε στο αρχαιολογικό μουσείο. Το μουσείο βρίσκεται επί της Republic street και είναι στεγασμένο σε ένα Auberge. Πρόκειται για το Auberge de Provence, το οποίο είναι γνωστό ως ένα από τα πιο περίτεχνα διακοσμημένα μπαρόκ κτίρια στην πόλη. Κατασκευάσθηκε το 1571 για να λειτουργήσει ως επίσημη κατοικία των Ιπποτών του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη, που προήλθε από την Προβηγκία.
Το μουσείο παρέχει στον επισκέπτη μια καλή παρουσίαση στην προϊστορία και την πρώιμη ιστορία των νησιών της Μάλτας. Εκθέτει μια εντυπωσιακή σειρά αντικειμένων που χρονολογούνται από τη νεολιθική περίοδο της Μάλτα (5000 π.Χ.) έως τη Φοινικική Περίοδο (400 π.Χ.). Μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα αντικείμενα είναι τα παλαιότερα προϊστορικά εργαλεία, καλλιτεχνικές παραστάσεις, μαχαίρια της Εποχής του Χαλκού (από τους ναούς Tarxien), κρεμαστά κοσμήματα, μια ανθρωπόμορφη σαρκοφάγο κ.α.
Τα highlight όμως του μουσείου είναι η «Sleeping Lady» (από το Ħal Saflieni Hypogeum) και η η «Αφροδίτη της Μάλτας» (από τους ναούς Ḩaġar Qim).
Ειδικά η «Sleeping Lady», μια μικρούλα στρουμπουλή κοιμωμένη, εντυπωσιάζει με το μέγεθός της και με τον τρόπο που αποδόθηκαν οι καλλιτεχνικές λεπτομέρειες σε τόσο μικροσκοπικό αγαλματίδιο, το οποίο κατασκευάστηκε περί το 3.000 π.Χ.!
Ήξερα ότι είναι ένα μικρό αγαλματίδιο, αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα είναι τόσο μικροσκοπικό!
Στον δεύτερο όροφο του κτιρίου βρίσκεται το Grand Salon, η αίθουσα συναντήσεων και δεξιώσεων των ιπποτών της Μάλτας της γλώσσας της Προβηγκίας. Η απόλυτη κομψότητα της εποχής είναι ακόμα πολύ ζωντανή στους πλούσια ζωγραφισμένους τοίχους και στα ξύλινα δοκάρια της οροφής.
Στο μεγάλο Σαλόνι όμως φιλοξενούνταν εκτάκτως μια έκθεση ζωγραφικής μιας Βρετανίδας ζωγράφου, η οποία είχε σπουδάσει στην Καλών Τεχνών της Μάλτας και το θέμα της έκθεσης ήταν Μαλτέζικα τοπία! Ήταν όμορφη έκθεση αλλά με τέτοιο τρόπο στημένη, που έκρυβε στην κυριολεξία τους υπέροχους τοίχους της μεγάλης σάλας του μεγάρου.
Θα έπρεπε να δούμε αυτό …
(Φωτο από internet)
Και είδαμε αυτό …
... όπου αμυδρά διακρίνονται οι τοίχοι από πίσω...
και αυτό ...
Στον ίδιο όροφο είδαμε και μια πλούσια Νομισματική συλλογή, η οποία περιείχε από αρχαία νομίσματα έως και νομίσματα σχετικά με το τάγμα του Αγίου Ιωάννη.
Βγήκαμε έξω για μιαν ακόμη φορά στην Republic street, στην οποία καλά κρατούσε το κέφι. Είχε πολύ κόσμο και κίνηση.
Συναντήσαμε μια μπάντα στο δρόμο με γαλάζιες στολές και μουσικά όργανα, η οποία δεν έπαιζε latin κομμάτια, που συνήθως απαιτεί το καρναβάλι αλλά το “Jailhouse Rock” του Elvis!!!
... ως και ντραμς είχαν ... με ροδάκια!
Τέλειωσε και το δύωρο της τελευταίας μας μέρας. Θυμάστε που έλεγα ότι η εκδρομή στη Μάλτα ήταν δυο μέρες και ... δυο ώρες; Το έλεγα γιατί ήξερα ότι δεν ήταν καθόλου αμελητέο αυτό το τελευταίο ... δύωρο.
Πήραμε τα πράγματά μας από το μαγαζάκι φύλαξης αποσκευών, διασχίσαμε για τελευταία φορά τη Republic street, περάσαμε μπροστά από το θέατρο, το Κοινοβούλιο, την πύλη της Βαλέτα και χαιρετίσαμε αυτήν την πόλη κόσμημα που αναγνωρίζει και η Unesco ...
... και πήραμε το λεωφορείο και φτάσαμε στο αεροδρόμιο.
Εκεί με περίμενε μιαν ευχάριστη έκπληξη. Στα μαγαζιά του αεροδρομίου βρήκα έναν Ποπάυ!! Έναν και μόνο είχε. Φυσικά και τον πήρα όπως πήρα και ένα μαγνητάκι με την πλατεία της Mesqita (η πλατεία film location της Mdina).
Μηδέν οι καθυστερήσεις και στην επιστροφή μας. Φτάσαμε στην ώρα μας χωρίς καμιά ταλαιπωρία και με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Επίλογος
Η Μάλτα μου άρεσε πάρα πολύ. Σίγουρα θέλω να ξαναπάω για να δω όσα δεν είδα, το blue Grotto, το Ggantija & Hagar Qim, τις ιστορικές αναπαραστάσεις που αναβιώνουν συχνά στις οχυρώσεις του νησιού, το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, το χωριό του Ποπάυ, τα studios, το εργοστάσιο των playmobil, να φάω κουνέλι (το παραδοσιακό φαγητό, που δεν ξέρω γιατί μου ξέφυγε), να δω το Gozo και τους ιδιαίτερους βραχώδεις σχηματισμούς του βορά και τόσα άλλα.
Η Μάλτα μου άρεσε τόσο πολύ που μπορεί να μπει άνετα στη λίστα με τα ελάχιστα μέρη που θα μπορούσα να ζήσω και μόνιμα. Έχει καλό καιρό, θάλασσα, φιλόξενους κατοίκους και μπορώ να συνεννοηθώ στα Αγγλικά. Με την ανάποδη οδήγηση υπάρχει μόνο ένα θέμα …
Το ταξίδι στη Μάλτα πραγματοποιήθηκε οριακά λίγο πριν το ξέσπασμα της επιδημίας του κορονοϊού στην Ευρώπη. Όταν πήγαμε είμαστε εντελώς ξέγνοιαστες και εμείς αλλά και οι τουρίστες και οι Μαλτέζοι. Γι’ αυτό άλλωστε πραγματοποιήθηκε κανονικά και το καρναβάλι στη Μάλτα. Δεν υπήρχε τότε καμία υποψία κινδύνου.
Κατά τη διάρκεια του ανέμελου τριημέρου μας η Ιταλία είχε τα πρώτα 150 κρούσματα.
Η Μάλτα το πρώτο κρούσμα το είχε 7/3/20 (10 ημέρες μετά την επιστροφή μας και μετά από την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος στην Ελλάδα). Εξαιτίας όλων αυτών βλέποντας εκ των υστέρων τις φωτογραφίες του Καρναβαλιού με πιάνει τρόμος όταν σκέφτομαι πόσο εύκολο ήταν αν υπήρχε ένα μόνο κρούσμα ανάμεσα τι θα είχε επακολουθήσει…
Από τη μία τη Μάλτα τη σκέφτομαι θετικά, με τις καλύτερες εντυπώσεις και με νοσταλγία αφού είναι μια πανέμορφη χώρα, στην οποία πέρασα όμορφα και από την άλλη την έχω συνδέσει με τον ιό και σφίγγεται η καρδιά μου…
Δεν ξέρω αν αυτό το ξέγνοιαστο της Μάλτας θα ξανάρθει ποτέ, ξέρω όμως ότι η αναπόληση του τριημέρου κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτής της ιστορίας με βοήθησε λίγο στο να ξεφύγει το μυαλό μου από τις άσχημες σκέψεις της εποχής που διανύουμε.
Μέχρι το επόμενο μου ταξίδι ...
τη Μάλτα θα τη βλέπω μέσα από τις ταινίες και θα αναπολώ...
Τελικά τα ταξίδια μου κάνουν παρέα και σε περιόδους α-ταξίδευτες και γι’ αυτό τα αγαπώ.
Να ‘μαστε καλά και να ταξιδεύουμε.
Επιστρέψαμε πάλι καρφί πίσω. Ούτε μια στάση δεν έκανε το λεωφορείο. Σε μισή ώρα ακριβώς κατεβαίναμε στο τέρμα των λεωφορείων στη Βαλέτα, το οποίο για μιαν ακόμη φορά είχε κατακλυστεί από καρναβαλιστές, οι οποίοι πήγαιναν να παρελάσουν.
Το επόμενο δύωρο περιφερόμασταν ανάμεσα στα άρματα και τα πληρώματα χαζεύοντας τις στολές, τα χορευτικά και βγάζοντας και φωτογραφίες.
Οι στολές που είδα ήταν όλες πανέμορφες, η μία καλύτερη απ' την άλλη...
και ... πολλές από αυτές έδειχναν πολύ βενετσιάνικες!
Ας μη μπερδευόμαστε. Στη Μάλτα είμαστε...
Η συνέχεια είχε παρέλαση με γιγάντιες πολύχρωμες κούκλες, μπάντες, παιδιά και ενήλικοι με κοστούμια και μια χαρούμενη καρναβαλική ατμόσφαιρα.
Ωραίο άρμα ήταν αυτό που είχε όλα τα «παραδοσιακά» της Μάλτας, δηλ. τα ξύλινα παράθυρα, τις βάρκες luzzu και τους προμαχώνες των κάστρων της.
Είδαμε και τον Elvis...
Συναντήσαμε και γνωστούς. Τι μικρή που είναι η Μάλτα! Ακόμα και σε αυτόν τον χαμό πετύχαμε ένα ζευγάρι γνωστό μας (τους διπλανούς μας στην πτήση), τους οποίους αγγαρέψαμε για να μας βγάλουν τη μοναδική φωτογραφία και με τις δυο μας μαζί.
Είμαστε δυο φιλενάδες με φόντο μασκαράδες και άρματα την εποχή του κορονοϊού στη Μάλτα! Η είσοδος για τις χορευτικές εκδηλώσεις της πλατείας ήταν 12€. Δεν επιχειρήσαμε να μπούμε αφού ότι θα βλέπαμε εκεί μέσα το είχαμε ήδη δει στους δρόμους...
Η παραπάνω είναι και η μοναδική φωτογραφία που έχω το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου (πίσω από την περίφραξη). Το ξύλινο μπαλκόνι του παλατιού που φαίνεται λέγεται ότι είναι το πρώτο που χτίστηκε στη Μάλτα και «άνοιξε» το δρόμο και στα υπόλοιπα ώσπου έγινε παράδοση!
Είχα πολλά χρόνια να πάω σε Καρναβάλι. Το 2006 είχα πάει στης Βενετίας (που είναι όμως σε άλλο ύφος) και πριν από αυτό είχα να πάω από φοιτήτρια. Θέλω να πω ότι και εκτός του ότι το καρναβάλι της Μάλτας ήταν μια ευχάριστη έκπληξη είχα ... ξεχάσει πόσο όμορφο είναι ένα Καρναβάλι.
Κάποια στιγμή περάσαμε έξω από το όμορφο Caffe Cordina και είπα να δοκιμάσω το παγωτό του...
Σε ένα παλάτι βρίσκεται αυτό το υπέροχο καφέ με «φάτσα» την πλατεία της βασίλισσας. Το ντεκόρ και η διαρρύθμιση θυμίζει καφέ της Βιέννης. Αποτελεί στέκι των ντόπιων αλλά και πέρασμα για τους τουρίστες. Η φιλενάδα μου προτίμησε τα σοκολατάκια "Cordina".
Καθίσαμε στην πλατεία Ελευθερίας για μια μπύρα … μετά θεαμάτων. Τα άρματα συνέχιζαν να παρελαύνουν από μπροστά μας. …
...έως ότου κουραστήκαμε και εμείς και κάποια στιγμή φύγαμε και πήγαμε για ύπνο. Τα άρματα και οι μασκαράδες συνέχισαν ακάθεκτοι και δεν ξέρω μέχρι τι ώρα.
Οι δυο ώρες …
Ξυπνήσαμε πρωί για να προλάβουμε να “εκμεταλλευτούμε” τις τελευταίες δυο ώρες μας στη Μάλτα. Σηκωθήκαμε, ετοιμαστήκαμε και φύγαμε πολύ γρήγορα. Τελικά διαπίστωσα ότι δυο γυναίκες - ταξιδιώτισσες είναι ένα πολύ ευέλικτο σχήμα. Είναι κάτι που δεν έχω συνηθίσει και τώρα πολύ το απόλαυσα.
Το σπίτι μας βρισκόταν δίπλα στον συν-Καθεδρικό του Αγίου Παύλου.
Είναι πληθωρική πόλη η Βαλέτα και έχει δυο Καθεδρικούς, τον ρωμαιοκαθολικό Άγιο Ιωάννη και τον Αγγλικανικό Άγιο Παύλο. Κλειστό βρήκαμε τον Άγιο Παύλο, όπως κλειστό βρήκαμε για τρίτο συνεχόμενο πρωινό και το Θέατρο Manoel. Ήξερα ότι λόγω των Καρναβαλικών ημερών δεν θα πετυχαίναμε καμιά παράστασή του αλλά ευελπιστούσα τουλάχιστον να κάνουμε μια επίσκεψη, η οποία δεν συνέβη.
Την εντυπωσιακή βασιλική Our Lady of Mount Carmel όμως την βρήκαμε ανοιχτή και μπήκαμε και μέσα για να τη δούμε.
Σε αυτήν την εκκλησία ανήκει ο τεράστιος τρούλος που φαίνεται από μακριά σε όλες τις φωτογενείς απόψεις τις Βαλέτα και όχι στον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου (όπως λανθασμένα πιστεύουν πολλοί και δικαιολογημένα) αφού οι δυο εκκλησίες βρίσκονται δίπλα δίπλα. Ο θόλος της βασιλικής της Παναγίας του όρους Καρμέλ έχει ύψος 42μ., είναι το πιο εικονικό ορόσημο της πόλης και χτίστηκε για να ανταγωνιστεί στον ορίζοντα της Βαλέτα το γειτονικό καμπαναριό του Αγγλικανικού Καθεδρικού του Αγίου Παύλου.
Ύστερα από δυο μέρες στη Βαλέτα είχαμε πια καταλάβει που είναι τα ωραία. Σήμερα θα πηγαίναμε για πρωινό στο "L' Accademia Cafe". Είναι ένα μαγαζί για όλες τις ώρες, απέναντι από το Κοινοβούλιο με θέα την πλατεία Pjazza Teatru Rjal και το Θέατρο. Εκεί θα πίναμε τον καφέ μας και θα τρώγαμε το pastizzi μας.
Αυτό και κάναμε. Βέβαια μέχρι εκεί φτάσαμε μετ’ εμποδίων αφού σταματούσαμε σε κάθε σουβενιρομάγαζο, γιατί έψαχνα να βρω να ψωνίσω μαγνητάκια … Ποπάυ. Ναι! Αυτή τη φορά έφταιγα εγώ για τις καθυστερήσεις μας και όχι οι φίλες μου, για τις οποίες παραπονιόμουν σε προηγούμενο ταξίδι που έκαναν το ίδιο. Αλλά δανεικά είναι αυτά.
Είχα αγοράσει ένα μαγνητάκι Ποπάϋ την πρώτη μας μέρα στην αγορά της Marsaxlokk και είχα μετανοιώσει που δεν είχα πάρει και άλλα, γιατί εκ των υστέρων αποφάσισα ότι ήταν πολύ ιδιαίτερο σουβενίρ, λίγο σπάνιο και δεν θα το έβρισκα εύκολα αλλού. Απόδειξη ότι δεν το έβρισκα πουθενά. Διέκρινα και μια δυσφορία στη φίλη μου για τις καθυστερήσεις μου.
«Είδες τι τραβούσα στην Μπολόνια με τα ψώνια σας;» της είπα.
Αν και δεν έχει σχέση η παρούσα κατάσταση με τότε, γιατί εγώ ήμουν γρήγορη. Δεν έψαχνα καν. Έμπαινα και ρωτούσα για να μη χάνω χρόνο «Ποπάϋ έχετε;». «Όχι» μου απαντούσαν και συνέχιζα με το επόμενο. Το θέμα είναι ότι κάθε φορά έπαιρνα και ένα άλλο μαγνητάκι, έτσι για “ασφάλεια”, για την περίπτωση που δεν θα έβρισκα άλλο της αρεσκείας μου αργότερα. Στο τέλος βέβαια βρέθηκα με ολόκληρη συλλογή από μαγνητάκια!
Με τα πολλά φτάσαμε στο L' Accademia Café, ήπιαμε και το καφεδάκι μας και φάγαμε και το pastizzi μας.
Από τις πολλές φορές που το ανέφερα θα έχει γίνει κατανοητό ότι το pastizzi είναι ένα δημοφιλές street food της Μάλτας. Πρόκειται για ένα σφολιατοειδές φούρνου γεμισμένο συνήθως είτε με ρικότα είτε με μπιζέλια. Με ρικότα έφαγα τρεις τέσσερις φορές με μπιζέλια δεν τόλμησα, αλλά τώρα το έχω μετανιώσει. Δοκίμασα και μια με κοτόπουλο, το οποίο ήταν άπαιχτο. Και είναι και πάμφθηνο. Το ακριβότερο είχε 0,50€. Φωτογραφία δεν πρόλαβα να το βγάλω καμιά από τις φορές που το ‘φαγα. Έχω πολλές αδυναμίες και τα σφολιατοειδή είναι απ’ αυτές.
Αφήσαμε τη βαλιτσούλα μας σε μαγαζάκι φύλαξης αποσκευών δίπλα στο "L' Accademia Café" και φύγαμε για να αξιοποιήσουμε το τελευταίο δύωρο στην πόλη.
Είχαμε ακόμη χρόνο. Μπήκαμε σε ένα μαγαζάκι και ψωνίσαμε τα άπαντα σε Μαλτέζικο σταυρό. Αγοράσαμε τον Μαλτέζικο σταυρό σε σκουλαρίκια, σε μενταγιόν, σε μπρελόκ, σε μαγνητάκια κ.α. Ούτε και εδώ όμως βρήκα τον Ποπάυ.
Τον υπόλοιπο χρόνο μας είπαμε να τον διαθέσουμε στο αρχαιολογικό μουσείο. Το μουσείο βρίσκεται επί της Republic street και είναι στεγασμένο σε ένα Auberge. Πρόκειται για το Auberge de Provence, το οποίο είναι γνωστό ως ένα από τα πιο περίτεχνα διακοσμημένα μπαρόκ κτίρια στην πόλη. Κατασκευάσθηκε το 1571 για να λειτουργήσει ως επίσημη κατοικία των Ιπποτών του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη, που προήλθε από την Προβηγκία.
Το μουσείο παρέχει στον επισκέπτη μια καλή παρουσίαση στην προϊστορία και την πρώιμη ιστορία των νησιών της Μάλτας. Εκθέτει μια εντυπωσιακή σειρά αντικειμένων που χρονολογούνται από τη νεολιθική περίοδο της Μάλτα (5000 π.Χ.) έως τη Φοινικική Περίοδο (400 π.Χ.). Μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα αντικείμενα είναι τα παλαιότερα προϊστορικά εργαλεία, καλλιτεχνικές παραστάσεις, μαχαίρια της Εποχής του Χαλκού (από τους ναούς Tarxien), κρεμαστά κοσμήματα, μια ανθρωπόμορφη σαρκοφάγο κ.α.
Τα highlight όμως του μουσείου είναι η «Sleeping Lady» (από το Ħal Saflieni Hypogeum) και η η «Αφροδίτη της Μάλτας» (από τους ναούς Ḩaġar Qim).
Ειδικά η «Sleeping Lady», μια μικρούλα στρουμπουλή κοιμωμένη, εντυπωσιάζει με το μέγεθός της και με τον τρόπο που αποδόθηκαν οι καλλιτεχνικές λεπτομέρειες σε τόσο μικροσκοπικό αγαλματίδιο, το οποίο κατασκευάστηκε περί το 3.000 π.Χ.!
Ήξερα ότι είναι ένα μικρό αγαλματίδιο, αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα είναι τόσο μικροσκοπικό!
Στον δεύτερο όροφο του κτιρίου βρίσκεται το Grand Salon, η αίθουσα συναντήσεων και δεξιώσεων των ιπποτών της Μάλτας της γλώσσας της Προβηγκίας. Η απόλυτη κομψότητα της εποχής είναι ακόμα πολύ ζωντανή στους πλούσια ζωγραφισμένους τοίχους και στα ξύλινα δοκάρια της οροφής.
Στο μεγάλο Σαλόνι όμως φιλοξενούνταν εκτάκτως μια έκθεση ζωγραφικής μιας Βρετανίδας ζωγράφου, η οποία είχε σπουδάσει στην Καλών Τεχνών της Μάλτας και το θέμα της έκθεσης ήταν Μαλτέζικα τοπία! Ήταν όμορφη έκθεση αλλά με τέτοιο τρόπο στημένη, που έκρυβε στην κυριολεξία τους υπέροχους τοίχους της μεγάλης σάλας του μεγάρου.
Θα έπρεπε να δούμε αυτό …
(Φωτο από internet)
Και είδαμε αυτό …
... όπου αμυδρά διακρίνονται οι τοίχοι από πίσω...
και αυτό ...
Στον ίδιο όροφο είδαμε και μια πλούσια Νομισματική συλλογή, η οποία περιείχε από αρχαία νομίσματα έως και νομίσματα σχετικά με το τάγμα του Αγίου Ιωάννη.
Βγήκαμε έξω για μιαν ακόμη φορά στην Republic street, στην οποία καλά κρατούσε το κέφι. Είχε πολύ κόσμο και κίνηση.
Συναντήσαμε μια μπάντα στο δρόμο με γαλάζιες στολές και μουσικά όργανα, η οποία δεν έπαιζε latin κομμάτια, που συνήθως απαιτεί το καρναβάλι αλλά το “Jailhouse Rock” του Elvis!!!
... ως και ντραμς είχαν ... με ροδάκια!
Τέλειωσε και το δύωρο της τελευταίας μας μέρας. Θυμάστε που έλεγα ότι η εκδρομή στη Μάλτα ήταν δυο μέρες και ... δυο ώρες; Το έλεγα γιατί ήξερα ότι δεν ήταν καθόλου αμελητέο αυτό το τελευταίο ... δύωρο.
Πήραμε τα πράγματά μας από το μαγαζάκι φύλαξης αποσκευών, διασχίσαμε για τελευταία φορά τη Republic street, περάσαμε μπροστά από το θέατρο, το Κοινοβούλιο, την πύλη της Βαλέτα και χαιρετίσαμε αυτήν την πόλη κόσμημα που αναγνωρίζει και η Unesco ...
... και πήραμε το λεωφορείο και φτάσαμε στο αεροδρόμιο.
Εκεί με περίμενε μιαν ευχάριστη έκπληξη. Στα μαγαζιά του αεροδρομίου βρήκα έναν Ποπάυ!! Έναν και μόνο είχε. Φυσικά και τον πήρα όπως πήρα και ένα μαγνητάκι με την πλατεία της Mesqita (η πλατεία film location της Mdina).
Μηδέν οι καθυστερήσεις και στην επιστροφή μας. Φτάσαμε στην ώρα μας χωρίς καμιά ταλαιπωρία και με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Επίλογος
Η Μάλτα μου άρεσε πάρα πολύ. Σίγουρα θέλω να ξαναπάω για να δω όσα δεν είδα, το blue Grotto, το Ggantija & Hagar Qim, τις ιστορικές αναπαραστάσεις που αναβιώνουν συχνά στις οχυρώσεις του νησιού, το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, το χωριό του Ποπάυ, τα studios, το εργοστάσιο των playmobil, να φάω κουνέλι (το παραδοσιακό φαγητό, που δεν ξέρω γιατί μου ξέφυγε), να δω το Gozo και τους ιδιαίτερους βραχώδεις σχηματισμούς του βορά και τόσα άλλα.
Η Μάλτα μου άρεσε τόσο πολύ που μπορεί να μπει άνετα στη λίστα με τα ελάχιστα μέρη που θα μπορούσα να ζήσω και μόνιμα. Έχει καλό καιρό, θάλασσα, φιλόξενους κατοίκους και μπορώ να συνεννοηθώ στα Αγγλικά. Με την ανάποδη οδήγηση υπάρχει μόνο ένα θέμα …
Το ταξίδι στη Μάλτα πραγματοποιήθηκε οριακά λίγο πριν το ξέσπασμα της επιδημίας του κορονοϊού στην Ευρώπη. Όταν πήγαμε είμαστε εντελώς ξέγνοιαστες και εμείς αλλά και οι τουρίστες και οι Μαλτέζοι. Γι’ αυτό άλλωστε πραγματοποιήθηκε κανονικά και το καρναβάλι στη Μάλτα. Δεν υπήρχε τότε καμία υποψία κινδύνου.
Κατά τη διάρκεια του ανέμελου τριημέρου μας η Ιταλία είχε τα πρώτα 150 κρούσματα.
Η Μάλτα το πρώτο κρούσμα το είχε 7/3/20 (10 ημέρες μετά την επιστροφή μας και μετά από την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος στην Ελλάδα). Εξαιτίας όλων αυτών βλέποντας εκ των υστέρων τις φωτογραφίες του Καρναβαλιού με πιάνει τρόμος όταν σκέφτομαι πόσο εύκολο ήταν αν υπήρχε ένα μόνο κρούσμα ανάμεσα τι θα είχε επακολουθήσει…
Από τη μία τη Μάλτα τη σκέφτομαι θετικά, με τις καλύτερες εντυπώσεις και με νοσταλγία αφού είναι μια πανέμορφη χώρα, στην οποία πέρασα όμορφα και από την άλλη την έχω συνδέσει με τον ιό και σφίγγεται η καρδιά μου…
Δεν ξέρω αν αυτό το ξέγνοιαστο της Μάλτας θα ξανάρθει ποτέ, ξέρω όμως ότι η αναπόληση του τριημέρου κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτής της ιστορίας με βοήθησε λίγο στο να ξεφύγει το μυαλό μου από τις άσχημες σκέψεις της εποχής που διανύουμε.
Μέχρι το επόμενο μου ταξίδι ...
τη Μάλτα θα τη βλέπω μέσα από τις ταινίες και θα αναπολώ...
Τελικά τα ταξίδια μου κάνουν παρέα και σε περιόδους α-ταξίδευτες και γι’ αυτό τα αγαπώ.
Να ‘μαστε καλά και να ταξιδεύουμε.
Εκπομπές Travelstories
