Στην Κύπρο 1-8/3/2022. Εντυπώσεις και πληροφορίες.

[soudianos]

117 ευρώ από Χανιά για Πάφο δύο άτομα μαζί με αγορά μίας βαλίτσας και κράτηση θέσεων. Άφιξη 1915 και από το αεροδρόμιο πήραμε λεωφορείο για την πόλη με 1,5 ευρώ. Το ξενοδοχείο βρισκόταν στην παλαιά πόλη κοντά στο σταθμό των λεωφορείων interctiy. Το επόμενο πρωί Πάφος - Λευκωσία περίπου 2 ώρες με 7 ευρώ το εισιτήριο φτάσαμε στο τέρμα που ήταν η πλατεία Ελευθερίες στο κέντρο της πόλης.
Η Λευκωσία, πού έχει ενετικό κάστρο και τάφρο όπως και το Ηράκλειο, έχει κάνει αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις στην τάφρο και παρουσιάζει τις εικόνες που θα δείτε παρακάτω, τη στιγμή που οι δικές υπηρεσίες, δημοτικές περιφερειακές, αρχαιολογικές από το 1913 όταν έγινε η ένωση της Κρήτης με τη Ελλάδα δε μπορούν να βρουν μια λύση, και φοβάσαι να κυκλοφορήσεις τη νύχτα στα σκοτάδια που σε πολλά σημεία από την ελλιπή ηλεκτροδότηση των παραπάνω χώρων.

 

[soudianos]

Η περιοχή της Λευκωσίας εκεί θύμιζε την Ομόνοια με τους γύρω δρόμους. Μουσουλμανικές σκουρόχρωμες επιδερμίδες; αλλά και αφρικάνικες. Μου είπαν ότι οι Τούρκοι στέλνουν πρόσφυγες τους στα κατεχόμενα, εισέρχονται σταδιακά στα ελληνοκυπριακά εδάφη, βαπτίζονται πρόσφυγες τις Ε.Ε. παίρνουν το επίδομα κι αν βρουν κάποια μικροαπασχόληση ακόμα καλύτερα.
Η πρώτη μας περιήγηση στην πόλη έγινε κάτω από τις ομπρέλες. Την επόμενη μέρα μια θύελλα με ανέμους μέχρι 10 μποφόρ μας ανάγκασε και μπήκαμε στο αρχαιολογικό μουσείο μέχρι να κοπάσει. Πράγματι το μεσημεράκι κόπασε κάπως, αλλά στην βόλτα μας στην οδό Λήδρας, οι καταστηματάρχες διόρθωναν ξηλωμένες τέντες, και μάζευαν την κοπριά τις σπασμένες μεγάλες γλάστρες που στόλιζαν τις εισόδους των επιχειρήσεών τους.
Στην βραδινή μας βόλτα στη Λήδρα φτάσαμε μέχρι τα φυλάκια, από περιέργεια προχωρήσαμε περάσαμε χωρίς έλεγχο το πρώτο στο δεύτερο δείξαμε ταυτότητα και το πιστοποιητικό εμβολιασμού. Hθελαν όμως το rapid αλλά δεν τους κάναμε το χατίρι. Στη αρχή των φυλακίων είχε κιόσκι για rapidδε μας ενδιέφερε, γενικά δεν είχαμε επιθυμία για επισκέψεις σε κατεχόμενα...

 

[soudianos]

Το εισιτήριο για τη Λάρνακα με το λεωφορείο κόστισε 4 ευρώ. Φτάσαμε στις 10:20 ώρα για καφέ που μας τον κέρασαν στο ξενοδοχείο μας ογδόντα μέτρα από τον τελευταίο σταθμό του λεωφορείου. Σταθμός και ξενοδοχείο βρίσκονταν στον κεντρικό παραλιακό της πόλης. Ήταν η πρώτη μας επαφή με τη θάλασσα της Κύπρου και τον τουρισμό της. Συνηθισμένη εικόνα από τα τουριστικά μέρη της Κρήτης. Εδώ όμως η τουριστική κίνηση του Μαρτίου μοιάζει με αυτή του Μάϊου σε μας. Ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι ξένοι κι από που, θα το μάθουμε την τελευταία μέρα της αναχώρησης μας από το αεροδρόμιου της Πάφου. Υπήρχαν βέβαια και οι ξένοι μόνιμοι κάτοικοι ή εργαζόμενοι στην Κύπρο. Κάποιους ξεχωρίζεις από το χρώμα της επιδερμίδας τους το οποίο φτάνει μέχρι το κατάμαυρο της Αφρικής πρόσωπο με τα κατσαρά μαλλιά με χονδρά χείλη, και τους λευκούς των πρώην ανατολικών χωρών που επέλεξαν το νησί για επαγγελματικούς λόγους. Όπως εκείνο το μίνι μάρκετ στην Πάφο όπου ο ιδιοκτήτης του δεν ήξερε ελληνικά, δε γνώριζε πως λεγόταν η δρόμος που βρίσκεται η επιχείρηση του και για να με εξυπηρετήσει, μου έδειξε να διαβάσω μια απόδειξη της εισπρακτικής του μηχανής... Κι ούτε ο Λιθουανός επιχειρηματίας που νοίκιαζε ποδήλατα γνώριζε ελληνικά αλλά και πολλοί άλλοι. Το μικρό μας κατάλυμα με φάτσα τη θάλασσα είχε και ταβέρνα την μεγαλύτερη και πιο φιλική του παραλιακού, με τρεις μαγείρους Έλληνα, Κινέζο κι ένα Ινδό πρόσφεραν πολυεθνή είδη μενού. Οι ξενοδόχος και οι σερβιτόροι ήταν Ελληνοκύπριοι φιλόξενοι κι εξυπηρετικοί μας κερνούσαν συχνά ντόπια ρακί και κυπριακό, όπως λέμε ελληνικό, καφεδάκι. Αυτό το καφεδάκι που ήταν ένα σκαλάκι πιο δυνατό από το δικό μας, μάς ξεκούρασε και το προτιμούσαμε σε όλη την παραμονή μας στο νησί.
Η πρώτη μας επαφή με τα αξιοθέατα έγινε με το ναό του Αγ. Λαζάρου όμως μας συμβούλεψαν οι ντόπιοι. Πολύ ενημερωτική περίπτωση... Γιατί στο σχολείο μας έμαθαν για την ανάσταση του Λαζάρου, αλλά από κει και πέρα τι έκανε πως και που έζησε κι αν συνέχιζε να ζει, πολύ περισσότερο ότι αγιοποιήθηκε καμία ενημέρωση μέχρι που φτάσαμε στη Λάρνακα. Όπου μάθαμε ότι η πόλη ανήκει στον Αγ. Λάζαρο, και ονομάστηκε έτσι από τη λάρνακα του που βρέθηκε σε κάποιο σημείο της πόλης και αντικατέστησε το αρχαίο όνομα Κίτιον. Τώρα βέβαια να αντικατασταθεί αυτή η αρχαιοελληνική καλλίφωνη λέξη με την εβραϊκή Λάζαρος δεν είναι ότι καλύτερο, αλλά αυτή η λαίλαπα που εξαπέλυσε εναντίον του αρχαιοελληνικού κόσμου και κάθε ειδωλολατρικής θρησκείας ο Μ. Θεοδόσιος δεν άφησε ανεπηρέαστη την Κύπρο.
Η δεύτερη μας μέρα στη Λάρνακα ήταν η καλύτερη του ταξιδιού. Η επιθυμίας μας να νοικιάσουμε αυτοκίνητο για να πάμε στο Τρόοδος δεν πραγματοποιήθηκε λόγω άσχημων καιρικών συνθήκων που όπως μας είπαν οι ντόπιοι επικρατούσαν εκεί, το αφήσαμε για ένα άλλο ταξίδι και γι αυτό αντικαταστάθηκε από την ενοικίαση ποδηλάτων εδώ και στην Πάφο. Ηλιόλουστες μέρες θαυμάσιοι ποδηλατοδρόμοι.
Συνεχίζουμε με εικόνες.

Άγιος Λάζαρος

Τζαμί κοντά στο φρούριο.

Το κάστρο στην παραλία. Κάστρα παντού και στην Πάφο και σε όλες τις πόλεις της Κρήτης. Ενετοκρατία κι όχι μόνο.

Αγ. Λάζαρος

Πάμε ποδηλασία? Διπλή λωρίδα κυκλοφορίας και μάλιστα διακεκομμένη εκεί που επιτρέπεται η προσπέραση. Περάσαμε από τα αριστερά μας το αεροδρόμιο και συνεχίσαμε για το γύρο της Αλυκής. Εκτός από τη λίμνη με τα φλαμίνγκο θα περάσουμε από το ρωμαίικό υδραγωγείο στη θέση Καμάρες και από ένα σπουδαίο τέμενος το τέταρτο σε σπουδαιότητα σε όλο το μουσουλμανικό κόσμο.

Σύντομα όμως βρεθήκαμε σ ένα μνημείο απέναντι από τη λίμνη και που την ύπαρξη του δε γνωρίζαμε μέχρι τότε.

Η λίμνη

Κάμαρες.

Από την άλλη πλευρά της λίμνης χρειαστήκαμε να κατέβουμε πολλές φόρες από τα ποδήλατα εξ αιτίας των ανωμαλιών του χωματόδρομου, γλυτώσαμε με λίγες σταγόνες μόνο μια επικίνδυνη μπόρα που μετέφερε στον ουρανό πάνω μας ένα μαύρο σύννεφο, χάσαμε δύο φορές το δρόμο, περάσαμε μέσα από ποτάμι που είχε πλημυρίσει ένα μέρος του δρόμο τσαλαβουτώντας στα νερά σέρνοντας τα ποδήλατα κι αμέσως μετά όταν φάνηκε ανάμεσα στα δέντρα η κορυφή του μιναρέ, μας έφυγε η αγωνία κι ανασάναμε με ικανοποίηση που φτάσαμε από μια ανορθόδοξη διαδρομή με σώα τα λάστιχα των ποδηλάτων μας στο μεγάλο πάρκιν του τεμένους.

Απόλαυση όμως ήταν η επιστροφή μας στην πόλη που φαίνεται στο βάθος.