Nedelja
Moderator
- Μηνύματα
- 1.773
- Likes
- 3.159
- Ταξίδι-Όνειρο
- Whole Africa,Cuba
Περιεχόμενα
Κατά τη διάρκεια των εφηβικών μου χρόνων είχαν πέσει στα χέρια μου ΄΄Οι ελεγείες του Ντουίνο’’ του Ράινερ Μαρία Ρίλκε.
link
Εκτός λοιπόν από το ποιητικό αυτό έργο που τότε με είχε ενθουσιάσει (πολλοί το θεωρούν ίσως το κορυφαίο έργο του ποιητή), εντύπωση μου είχε κάνει και το όνομα μιας και δεν ήξερα καν τι είναι το Ντουίνο. Κατεβάζοντας από την βιβλιοθήκη έναν βαρύ τόμο της Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα και με μια σύντομη αναζήτηση έμαθα πως το Ντουίνο (Duino) είναι ένα μικρό χωριό κοντά στην Τεργέστη σκαρφαλωμένο πάνω στη διάσημη ακτογραμμή Carso που ατενίζει την Αδριατική. Εκεί βρίσκεται και το μεσαιωνικό κάστρο του Duino όπου έζησε ο ποιητής και εμπνεύστηκε και το εν λόγω έργο. http://castellodiduino.it/eng
Δεκαπέντε σχεδόν χρόνια μετά (Ιούνιος του 2010) κι ενώ προσπαθώ να οργανώσω κάποιες λεπτομέρειες για το επερχόμενο αυγουστιάτικο ταξίδι σε Σλοβενία με ολίγον από Βενετία ,ψάχνοντας να βρω μέσα από καθόλου λειτουργικά site τη σύνδεση Πιράν-Βενετίας βλέπω ότι ο καλύτερος τρόπος είναι να πάμε με λεωφορείο μέχρι Τεργέστη και από εκεί τρένο για Βενετία. Τεργέστη…???..σκέφτηκα και εκεί θυμήθηκα τον James Joyce, αμέσως μετά τις ‘’Ελεγείες του Ντουίνο’’ -ναι ξέρω, κάνω ο,τι να ΄ναι συνειρμούς...-και έτσι αποφάσισα μόνη μου και εντελώς δημοκρατικά (3 άτομα θα ήμασταν) ότι μια μέρα θα διανυκτερεύσουμε Τεργέστη για να πάμε στο Ντουίνο.
Έτσι μετά από δύο μήνες ένα πρωινό στα τέλη Αυγούστου μας βρίσκει στον κεντρικό σταθμό τρένων της Τεργέστης να κόβουμε εισιτήρια για την επόμενη για Βενετία , προερχόμενοι από ένα βράδυ γεμάτο υπέροχα Σλοβένικα κρασιά πάνω στη θάλασσα αλλά πάνω από όλα έτοιμους να βαδίσουμε στα χνάρια του ποιητή.
(εικόνα από google)
Η Τεργέστη είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της Αδριατικής και αναμφίβολα αξίζει μια επίσκεψη, πόλη με έντονο το πολυπολιτισμικό στοιχείο, σταυροδρόμι πολιτισμών όπως ο ιταλικός, ο αυστρο-ουγγρικός, ο σλάβικος και με έκδηλη την παρουσία του ελληνισμού, εξάλλου η πόλη είναι η έδρα της Εστίας του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού στην Ιταλία λόγω των ισχυρών πολιτισμικών και οικονομικών δεσμών (λόγω ναυτιλίας) που υπάρχουν με τη χώρα μας.
Αφού τριγυρίσαμε λίγο στην Τεργέστη,
επισκεφτήκαμε το ρωμαϊκό θέατρο,
την ελληνική εκκλησία του Αγίου Νικολάου όπου λέγεται πως είναι το σημείο που συνέλαβαν το Ρήγα Φεραίο την 1η Δεκεμβρίου του 1797,
περπατήσαμε την τεράστια Piazza del’ Unita που σχεδόν ενώνεται με τη θάλασσα,
ξαποστάσαμε στην Piazza della Liberta, φωτογραφηθήκαμε δίπλα στο άγαλμα του James Joyce στο γεφυράκι στο Grand Canal της πόλης,
θαυμάσαμε το Tergesteo, ήπιαμε κι ένα εσπρεσσάκι στο γνωστό Cafe Tomaseo, μπήκαμε στο τοπικό λεωφορείο 51 με κατεύθυνση τη Sistiana.
(Και κάποιες φωτογραφίες από την Τεργέστη βράδυ)
Η Sistiana είναι ένα μικρό χωριό- λιμανάκι όπου από εκεί ξεκινάει κατά μήκος της ακτογραμμής, λαξευμένο πάνω στα βράχια αλλά και μέσα στο πράσινο ένα μονοπάτι που κρέμεται πάνω από τη θάλασσα και οδηγεί στο κάστρο του Ντουίνο.
Το μονοπάτι αυτό συνήθιζε να το περπατάει τα απογεύματα πριν πέσει ο ήλιος ο ποιητής , χαμένος στις σκέψεις του και απολαμβάνοντας το μεγαλείο της φύσης ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων πάνω στα πανύψηλα και απότομα βράχια, προς τιμήν του ονομάζεται Sentiero Rilke, το μονοπάτι δηλαδή του Ρίλκε.
Μετά από ατελείωτες προσπάθειες συνεννόησης με τον οδηγό του λεωφορείου, ο οποίος δε γνώριζε ούτε αγγλικά, ούτε το μονοπάτι και πολύ περισσότερο τον Ρίλκε μας παράτησε λίγο μετά τη Sistiana χωρίς να υπάρχει στάση και μας άφησε στην τύχη μας…ευτυχώς περπατώντας συνεχώς προς την κατεύθυνση της θάλασσας και περνώντας μέσα από ένα δάσος, καταφέραμε και βρήκαμε το μονοπάτι.
Το ακολουθήσαμε λοιπόν παράλληλα με τη θάλασσα, βλέποντας τα κύματα να σκάνε άγρια πάνω στα βράχια που βρίσκονταν ακριβώς από κάτω μας και σε λίγη ώρα αγναντεύαμε το κάστρο να στέκεται επιβλητικό στην άκρη ενός απόκρημνου βράχου.
Από τα πρώτα λεπτά που αρχίζεις την περιπλάνηση σου μέσα στο κάστρο δε μπορείς παρά να νιώσεις τον αέρα μιας άλλης εποχής και την αύρα των ανθρώπων που κάποτε έζησαν εδώ. Εκτός από τον Ρίλκε εδώ έζησαν οι Φραντς Λιστ, Ευγένιος Ιονέσκο, Νέλσον Μαντέλα, Μαρκ Τουέιν, Γιόχαν Στράους, Τζέιμς Τζόις και πολλοί άλλοι. Μέσα στο κάστρο επίσης μπορεί κάποιος να θαυμάσει το πιάνο του Λιστ και να προσπαθήσει να φανταστεί την εικόνα όταν αυτός ο μουσικός θα γέμιζε τους χώρους του κάστρου με νότες συνοδεία των ήχων της θάλασσας.
Στο νου σου έρχονται ο Άγγελος, ο Νεαρός Νεκρός, η Ερωτευμένη γυναίκα, οι πρωταγωνιστικές μορφές των ελεγειών του Ρίλκε. Να σημειώσω σε αυτό το σημείο πως ο Ρίλκε εδώ έγραψε τις δύο πρώτες από τις συνολικά δέκα Ελεγείες του Ντουίνο, τις οποίες και εμπνεύστηκε και ξεκίνησε το 1912 ένα βράδυ στο κάστρο του Ντουίνο αλλά ολοκλήρωσε 10 χρόνια μετά σε έναν πύργο στην Ελβετία.
Εξίσου εντυπωσιακοί είναι και οι κήποι του κάστρου, όμορφα περιποιημένοι προσφέροντας στιγμές χαλάρωσης.
Το κάστρο έχει άπλετη θέα στην Αδριατική και από κάτω του ακριβώς βρίσκεται ένας βράχος που κρύβει τα δικά του μυστικά, πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι αλλιώς εδώ στο Ντουίνο. Ο λόγος για την Dama Bianca, τη λευκή κυρία, έναν λευκό βράχο
που λέγεται πως αναπαριστά μια γυναίκα τυλιγμένη με λευκό βέλο
και γύρω από την οποία υπάρχουν διάφοροι μύθοι με επικρατέστερο αυτόν : Πριν πολλά χρόνια ο σατανικός ιδιοκτήτης του κάστρου έσπρωξε τη γυναίκα του στη θάλασσα, ο θεός όμως λυπήθηκε τη γυναίκα και τη μετέτρεψε σε πέτρα προτού προλάβει το σώμα της να ακουμπήσει το νερό, από τότε λέγεται πως τα βράδια η λευκή κυρία ζωντανεύει και περιδιαβαίνει θρηνώντας στο κάστρο.Εγώ πάντως ευτυχώς δεν είχα καμία ανεπιθύμητη συνάντηση με την κυρία γιατί φρόντισα να φύγω πριν νυχτώσει…
Στο σημείο αυτό θα παραθέσω κάποια ιστορικά στοιχεία για το κάστρο από ένα άρθρο που είχε δημοσιεύσει πριν καιρό το Βήμα της Κυριακής:
''...Το Ντουίνο έχει ιστορία τουλάχιστον 2.000 ετών. Μια επιγραφή μαρτυρεί ότι από εδώ πέρασε ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός. Αλλά το κάστρο στη σημερινή του μορφή άρχισε να χτίζεται τον 14ο αιώνα. Ο πύργος που δεσπόζει και γύρω από τον οποίον αναπτύσσονται τα υπόλοιπα κτίσματα, κατασκευάστηκε τον 16ο αιώνα. Εκείνη την εποχή ο κόμης Torre-Hofer Valsassina το μετέτρεψε σε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά κέντρα της Ευρώπης, κι έτσι παρέμεινε ως τον 19ο αιώνα, όταν περιήλθε στην κατοχή δύο σπουδαίων γυναικών, πρώτα της Teresa Thurn-Hofer Valsassina κι έπειτα της κόρης της Marie von Thurn und Taxis. Τότε γνώρισε και τις μεγάλες του δόξες. Αυτές οι φιλελεύθερες πριγκίπισσες του πρόσθεσαν αίγλη ανοίγοντας τα σαλόνια τους στις σημαντικότερες προσωπικότητες των ευρωπαϊκών Γραμμάτων και της Τέχνης.
Αρκετά χρόνια αργότερα, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο πρίκηπας Raimondo della Torre e Tasso προσπάθησε να τονίσει τον υπερεθνικό χαρακτήρα όχι μόνο του κάστρου αλλά και της γύρω περιοχής. Αριστοκράτης - κι ωστόσο με δημοκρατικές πεποιθήσεις - ίδρυσε στη διπλανή πολυεθνική Τεργέστη το Κέντρο Θεωρητικής Φυσικής, από τα σημαντικότερα στην Ευρώπη, και ήταν ο πρώτος σε όλη την περιοχή γύρω από την Αδριατική που ύψωσε πάνω στον πύργο τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Στις αίθουσες του κάστρου σήμερα, ακολουθώντας την παράδοση, διεξάγονται ποικίλα σεμινάρια και γίνονται εκθέσεις ζωγραφικής και γλυπτικής. Τώρα οι νέοι ιδιοκτήτες έχουν ανοίξει στο κοινό το μεγαλύτερο μέρος του, όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει τους σπάνιους θησαυρούς και τα έργα τέχνης που συγκέντρωσαν μέσα στους αιώνες οι παλαιότεροι και οι σημερινοί ιδιοκτήτες. Στους κήπους του, που η αρχιτεκτονική τους εναρμονίζεται θαυμάσια με τα κτίσματα, συναντάς τα περισσότερα φυτά τα οποία υπάρχουν στη χλωρίδα της περιοχής, κι αυτά συνθέτουν μαζί με τα αγάλματα, τα ανάγλυφα και τα σιντριβάνια ένα μοναδικό σκηνικό μνήμης, ομορφιάς και νοσταλγίας.
Οι καλλιτεχνικοί θησαυροί του κάστρου του Ντουίνο δεν έμειναν αλώβητοι από τις σύγχρονες καταστροφές και ιδίως από τους δύο παγκοσμίους πολέμους, όταν αυτό το «ζωντανό» μνημείο της Ευρώπης βομβαρδίστηκε πάνω από τρεις φορές. Εξαιτίας των βομβαρδισμών καταστράφηκαν, ανάμεσα σε άλλους, και σπάνιοι πίνακες του Καραβάτζιο, του Τιντορέτο και του Ρέμπραντ...''
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής ακολουθώντας πάλι το Sentiero Rilke, παρόλο που υπάρχει λεωφορείο που σε παίρνει από το χωριό, προτίμησα να περπατήσω λίγο ακόμα στα χνάρια του ποιητή συντροφιά με τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος αυτή τη φορά και η απόλυτη σιωπή που είχε πέσει ανάμεσα στους 3 μας επιβεβαιώνει γιατί το μονοπάτι αυτό ήταν η καθημερινή επιλογή του Ρίλκε ώστε να μπορεί να μένει μόνος με τις σκέψεις του , βέβαια ίσως οι συνταξιδιώτες μου να σκέφτονταν και τις alle vongole που θα ακολουθούσαν πάνω στο κύμα, εγώ όμως το μόνο που σκεφτόμουν ήταν οι ‘’Ελεγείες του Ντουίνο’’ ….μέχρι να έρθει η pasta μου και το prosecco μου φυσικά…
Ποιος, αν κραύγαζα, θα μ’ άκουγε τάχα απ’ των Αγγέλων τα Τάγματα ;
κι αν ένας μ’ έσφιγγεν ακόμα, ξαφνικά πάνω στην καρδιά του,
θα διαλυόμουν κάτω από την δυνατότερη ύπαρξη του
Γιατί, η Ομορφιά, δεν είναι παρά η αρχή του Τρομερού, που μόλις
μπορούμε να υποφέρουμε και τη θαυμάζουμε μόνο γιατί
δεν στέργει να μας καταστρέψει ….
(η αρχή της 1ης ελεγείας)
link
Εκτός λοιπόν από το ποιητικό αυτό έργο που τότε με είχε ενθουσιάσει (πολλοί το θεωρούν ίσως το κορυφαίο έργο του ποιητή), εντύπωση μου είχε κάνει και το όνομα μιας και δεν ήξερα καν τι είναι το Ντουίνο. Κατεβάζοντας από την βιβλιοθήκη έναν βαρύ τόμο της Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα και με μια σύντομη αναζήτηση έμαθα πως το Ντουίνο (Duino) είναι ένα μικρό χωριό κοντά στην Τεργέστη σκαρφαλωμένο πάνω στη διάσημη ακτογραμμή Carso που ατενίζει την Αδριατική. Εκεί βρίσκεται και το μεσαιωνικό κάστρο του Duino όπου έζησε ο ποιητής και εμπνεύστηκε και το εν λόγω έργο. http://castellodiduino.it/eng
Δεκαπέντε σχεδόν χρόνια μετά (Ιούνιος του 2010) κι ενώ προσπαθώ να οργανώσω κάποιες λεπτομέρειες για το επερχόμενο αυγουστιάτικο ταξίδι σε Σλοβενία με ολίγον από Βενετία ,ψάχνοντας να βρω μέσα από καθόλου λειτουργικά site τη σύνδεση Πιράν-Βενετίας βλέπω ότι ο καλύτερος τρόπος είναι να πάμε με λεωφορείο μέχρι Τεργέστη και από εκεί τρένο για Βενετία. Τεργέστη…???..σκέφτηκα και εκεί θυμήθηκα τον James Joyce, αμέσως μετά τις ‘’Ελεγείες του Ντουίνο’’ -ναι ξέρω, κάνω ο,τι να ΄ναι συνειρμούς...-και έτσι αποφάσισα μόνη μου και εντελώς δημοκρατικά (3 άτομα θα ήμασταν) ότι μια μέρα θα διανυκτερεύσουμε Τεργέστη για να πάμε στο Ντουίνο.
Έτσι μετά από δύο μήνες ένα πρωινό στα τέλη Αυγούστου μας βρίσκει στον κεντρικό σταθμό τρένων της Τεργέστης να κόβουμε εισιτήρια για την επόμενη για Βενετία , προερχόμενοι από ένα βράδυ γεμάτο υπέροχα Σλοβένικα κρασιά πάνω στη θάλασσα αλλά πάνω από όλα έτοιμους να βαδίσουμε στα χνάρια του ποιητή.
(εικόνα από google)
Η Τεργέστη είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της Αδριατικής και αναμφίβολα αξίζει μια επίσκεψη, πόλη με έντονο το πολυπολιτισμικό στοιχείο, σταυροδρόμι πολιτισμών όπως ο ιταλικός, ο αυστρο-ουγγρικός, ο σλάβικος και με έκδηλη την παρουσία του ελληνισμού, εξάλλου η πόλη είναι η έδρα της Εστίας του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού στην Ιταλία λόγω των ισχυρών πολιτισμικών και οικονομικών δεσμών (λόγω ναυτιλίας) που υπάρχουν με τη χώρα μας.
Αφού τριγυρίσαμε λίγο στην Τεργέστη,
επισκεφτήκαμε το ρωμαϊκό θέατρο,
την ελληνική εκκλησία του Αγίου Νικολάου όπου λέγεται πως είναι το σημείο που συνέλαβαν το Ρήγα Φεραίο την 1η Δεκεμβρίου του 1797,
περπατήσαμε την τεράστια Piazza del’ Unita που σχεδόν ενώνεται με τη θάλασσα,
ξαποστάσαμε στην Piazza della Liberta, φωτογραφηθήκαμε δίπλα στο άγαλμα του James Joyce στο γεφυράκι στο Grand Canal της πόλης,
θαυμάσαμε το Tergesteo, ήπιαμε κι ένα εσπρεσσάκι στο γνωστό Cafe Tomaseo, μπήκαμε στο τοπικό λεωφορείο 51 με κατεύθυνση τη Sistiana.
(Και κάποιες φωτογραφίες από την Τεργέστη βράδυ)
Η Sistiana είναι ένα μικρό χωριό- λιμανάκι όπου από εκεί ξεκινάει κατά μήκος της ακτογραμμής, λαξευμένο πάνω στα βράχια αλλά και μέσα στο πράσινο ένα μονοπάτι που κρέμεται πάνω από τη θάλασσα και οδηγεί στο κάστρο του Ντουίνο.
Το μονοπάτι αυτό συνήθιζε να το περπατάει τα απογεύματα πριν πέσει ο ήλιος ο ποιητής , χαμένος στις σκέψεις του και απολαμβάνοντας το μεγαλείο της φύσης ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων πάνω στα πανύψηλα και απότομα βράχια, προς τιμήν του ονομάζεται Sentiero Rilke, το μονοπάτι δηλαδή του Ρίλκε.
Μετά από ατελείωτες προσπάθειες συνεννόησης με τον οδηγό του λεωφορείου, ο οποίος δε γνώριζε ούτε αγγλικά, ούτε το μονοπάτι και πολύ περισσότερο τον Ρίλκε μας παράτησε λίγο μετά τη Sistiana χωρίς να υπάρχει στάση και μας άφησε στην τύχη μας…ευτυχώς περπατώντας συνεχώς προς την κατεύθυνση της θάλασσας και περνώντας μέσα από ένα δάσος, καταφέραμε και βρήκαμε το μονοπάτι.
Το ακολουθήσαμε λοιπόν παράλληλα με τη θάλασσα, βλέποντας τα κύματα να σκάνε άγρια πάνω στα βράχια που βρίσκονταν ακριβώς από κάτω μας και σε λίγη ώρα αγναντεύαμε το κάστρο να στέκεται επιβλητικό στην άκρη ενός απόκρημνου βράχου.
Από τα πρώτα λεπτά που αρχίζεις την περιπλάνηση σου μέσα στο κάστρο δε μπορείς παρά να νιώσεις τον αέρα μιας άλλης εποχής και την αύρα των ανθρώπων που κάποτε έζησαν εδώ. Εκτός από τον Ρίλκε εδώ έζησαν οι Φραντς Λιστ, Ευγένιος Ιονέσκο, Νέλσον Μαντέλα, Μαρκ Τουέιν, Γιόχαν Στράους, Τζέιμς Τζόις και πολλοί άλλοι. Μέσα στο κάστρο επίσης μπορεί κάποιος να θαυμάσει το πιάνο του Λιστ και να προσπαθήσει να φανταστεί την εικόνα όταν αυτός ο μουσικός θα γέμιζε τους χώρους του κάστρου με νότες συνοδεία των ήχων της θάλασσας.
Στο νου σου έρχονται ο Άγγελος, ο Νεαρός Νεκρός, η Ερωτευμένη γυναίκα, οι πρωταγωνιστικές μορφές των ελεγειών του Ρίλκε. Να σημειώσω σε αυτό το σημείο πως ο Ρίλκε εδώ έγραψε τις δύο πρώτες από τις συνολικά δέκα Ελεγείες του Ντουίνο, τις οποίες και εμπνεύστηκε και ξεκίνησε το 1912 ένα βράδυ στο κάστρο του Ντουίνο αλλά ολοκλήρωσε 10 χρόνια μετά σε έναν πύργο στην Ελβετία.
Εξίσου εντυπωσιακοί είναι και οι κήποι του κάστρου, όμορφα περιποιημένοι προσφέροντας στιγμές χαλάρωσης.
Το κάστρο έχει άπλετη θέα στην Αδριατική και από κάτω του ακριβώς βρίσκεται ένας βράχος που κρύβει τα δικά του μυστικά, πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι αλλιώς εδώ στο Ντουίνο. Ο λόγος για την Dama Bianca, τη λευκή κυρία, έναν λευκό βράχο
που λέγεται πως αναπαριστά μια γυναίκα τυλιγμένη με λευκό βέλο
και γύρω από την οποία υπάρχουν διάφοροι μύθοι με επικρατέστερο αυτόν : Πριν πολλά χρόνια ο σατανικός ιδιοκτήτης του κάστρου έσπρωξε τη γυναίκα του στη θάλασσα, ο θεός όμως λυπήθηκε τη γυναίκα και τη μετέτρεψε σε πέτρα προτού προλάβει το σώμα της να ακουμπήσει το νερό, από τότε λέγεται πως τα βράδια η λευκή κυρία ζωντανεύει και περιδιαβαίνει θρηνώντας στο κάστρο.Εγώ πάντως ευτυχώς δεν είχα καμία ανεπιθύμητη συνάντηση με την κυρία γιατί φρόντισα να φύγω πριν νυχτώσει…
Στο σημείο αυτό θα παραθέσω κάποια ιστορικά στοιχεία για το κάστρο από ένα άρθρο που είχε δημοσιεύσει πριν καιρό το Βήμα της Κυριακής:
''...Το Ντουίνο έχει ιστορία τουλάχιστον 2.000 ετών. Μια επιγραφή μαρτυρεί ότι από εδώ πέρασε ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός. Αλλά το κάστρο στη σημερινή του μορφή άρχισε να χτίζεται τον 14ο αιώνα. Ο πύργος που δεσπόζει και γύρω από τον οποίον αναπτύσσονται τα υπόλοιπα κτίσματα, κατασκευάστηκε τον 16ο αιώνα. Εκείνη την εποχή ο κόμης Torre-Hofer Valsassina το μετέτρεψε σε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά κέντρα της Ευρώπης, κι έτσι παρέμεινε ως τον 19ο αιώνα, όταν περιήλθε στην κατοχή δύο σπουδαίων γυναικών, πρώτα της Teresa Thurn-Hofer Valsassina κι έπειτα της κόρης της Marie von Thurn und Taxis. Τότε γνώρισε και τις μεγάλες του δόξες. Αυτές οι φιλελεύθερες πριγκίπισσες του πρόσθεσαν αίγλη ανοίγοντας τα σαλόνια τους στις σημαντικότερες προσωπικότητες των ευρωπαϊκών Γραμμάτων και της Τέχνης.
Αρκετά χρόνια αργότερα, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο πρίκηπας Raimondo della Torre e Tasso προσπάθησε να τονίσει τον υπερεθνικό χαρακτήρα όχι μόνο του κάστρου αλλά και της γύρω περιοχής. Αριστοκράτης - κι ωστόσο με δημοκρατικές πεποιθήσεις - ίδρυσε στη διπλανή πολυεθνική Τεργέστη το Κέντρο Θεωρητικής Φυσικής, από τα σημαντικότερα στην Ευρώπη, και ήταν ο πρώτος σε όλη την περιοχή γύρω από την Αδριατική που ύψωσε πάνω στον πύργο τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Στις αίθουσες του κάστρου σήμερα, ακολουθώντας την παράδοση, διεξάγονται ποικίλα σεμινάρια και γίνονται εκθέσεις ζωγραφικής και γλυπτικής. Τώρα οι νέοι ιδιοκτήτες έχουν ανοίξει στο κοινό το μεγαλύτερο μέρος του, όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει τους σπάνιους θησαυρούς και τα έργα τέχνης που συγκέντρωσαν μέσα στους αιώνες οι παλαιότεροι και οι σημερινοί ιδιοκτήτες. Στους κήπους του, που η αρχιτεκτονική τους εναρμονίζεται θαυμάσια με τα κτίσματα, συναντάς τα περισσότερα φυτά τα οποία υπάρχουν στη χλωρίδα της περιοχής, κι αυτά συνθέτουν μαζί με τα αγάλματα, τα ανάγλυφα και τα σιντριβάνια ένα μοναδικό σκηνικό μνήμης, ομορφιάς και νοσταλγίας.
Οι καλλιτεχνικοί θησαυροί του κάστρου του Ντουίνο δεν έμειναν αλώβητοι από τις σύγχρονες καταστροφές και ιδίως από τους δύο παγκοσμίους πολέμους, όταν αυτό το «ζωντανό» μνημείο της Ευρώπης βομβαρδίστηκε πάνω από τρεις φορές. Εξαιτίας των βομβαρδισμών καταστράφηκαν, ανάμεσα σε άλλους, και σπάνιοι πίνακες του Καραβάτζιο, του Τιντορέτο και του Ρέμπραντ...''
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής ακολουθώντας πάλι το Sentiero Rilke, παρόλο που υπάρχει λεωφορείο που σε παίρνει από το χωριό, προτίμησα να περπατήσω λίγο ακόμα στα χνάρια του ποιητή συντροφιά με τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος αυτή τη φορά και η απόλυτη σιωπή που είχε πέσει ανάμεσα στους 3 μας επιβεβαιώνει γιατί το μονοπάτι αυτό ήταν η καθημερινή επιλογή του Ρίλκε ώστε να μπορεί να μένει μόνος με τις σκέψεις του , βέβαια ίσως οι συνταξιδιώτες μου να σκέφτονταν και τις alle vongole που θα ακολουθούσαν πάνω στο κύμα, εγώ όμως το μόνο που σκεφτόμουν ήταν οι ‘’Ελεγείες του Ντουίνο’’ ….μέχρι να έρθει η pasta μου και το prosecco μου φυσικά…
Αντί επιλόγου
Ποιος, αν κραύγαζα, θα μ’ άκουγε τάχα απ’ των Αγγέλων τα Τάγματα ;
κι αν ένας μ’ έσφιγγεν ακόμα, ξαφνικά πάνω στην καρδιά του,
θα διαλυόμουν κάτω από την δυνατότερη ύπαρξη του
Γιατί, η Ομορφιά, δεν είναι παρά η αρχή του Τρομερού, που μόλις
μπορούμε να υποφέρουμε και τη θαυμάζουμε μόνο γιατί
δεν στέργει να μας καταστρέψει ….
(η αρχή της 1ης ελεγείας)
Last edited by a moderator:
)
