Η αρχαία αυτή ιστορία που θα αφηγηθώ, αφορά σε μία χώρα πολύ σημαντική για την αρχαία ιστορία, την Ιταλία. Βέβαια Ιταλία με τη σημερινή έννοια έγινε πριν 150 χρόνια, τα οποία γιορτάζει φέτος αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.Αποκαλώ αυτή μου την ιστορία αρχαία γιατί έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε που συνέβη.
Πήγα στην Ιταλία με πλοίο και μετά συνεχίσαμε με λεωφορείο. Όλοι οι συνταξιδιώτες μας ήταν ξευγάρια και οικογένειες, οπότε οι δύο άνδρες μόνοι του γκρουπ σχηματίσαμε μία παρέα. Οι πόλεις της Ιταλίας που πήγαμε είχαν πάρα πολλά να δει κανείς αλλά εμείς καταλήξαμε να πηγαίνουμε μονίμως στα καφέ και να τρώμε παγωτό!
Η παραμονή στα καφέ μας έδωσε την αφορμή να κάνουμε συγκριτικές παρατηρήσεις. Το καφέ Φλοριάν στην Βενετία είχε το ακριβότερο παγωτό και ζωντανή ορχήστρα. Εκεί στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, που δεν ήταν γεμάτη νερό αναπολήσαμε την εποχή της δόξας της Βενετικής Δημοκρατίας, που μόνο δημοκρατική δεν ήταν αλλά και αναλογιστήκαμε, ότι ο Δόγης ήταν αυτός που καθοδήγησε την 4η σταυροφορία στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης, σημερινού Ιστανμπούλ(μεσολάβησε και δεύτερη άλωση ως γνωστόν).
Στη Φλωρεντία, στο καφέ Τζίλι, το παγωτό ήταν λίγο φθηνότερο από τη Βενετία και ο συνταξιδιώτης φαντασιώθηκε τον εαυτό του ως Ιταλό αριστοκράτη για να προσγειωθούμε αμφότεροι όταν αναζητώντας ένα εστιατόριο, οι ντόπιοι ιδιοκτήτες καταστημάτων φαγητών, μας έδιναν παραπλανητικές πληροφορίες δικαιώνοντας την απαισιόδοξη άποψη του συμπατριώτη τους Μακιαβέλλι για τους ανθρώπους.
Στη Ρώμη τέλος, στο καφέ Γκρέκο που συναντήσαμε άλλους Έλληνες, το παγωτό ήταν φθηνότερο από τη Βενετία και τη Φλωρεντία, πιστοποιώντας ότι όσο νοτιότερα πηγαίνει κανείς στην Ιταλία, τόσο φτωχότεροι είναι οι άνθρωποι, άρα και οι τιμές κατεβαίνουν. Εκεί σκεφτήκαμε την δόξα της Ρώμης, η οποία επιζεί μάλλον προβληματικά κρίνοντας από τους ταλαίπωρους τύπους οι οποίοι ντυμένοι μονομάχοι και λεγεωνάριοι προσπαθούν να πείσουν τους τουρίστες να φωτογραφηθούν μαζί τους για πέντε δεκάρες, συγγνώμη ευρώ....
Κάποιος μπορεί να νομίσει ότι πέρασα άσχημα στην Ιταλία με αυτά που γράφω. Δεν θα ήταν αλήθεια, πέρασα πολύ ωραία, απλώς τα λέω έτσι για να μην καταλήξω υπερβολικός.
Πήγα στην Ιταλία με πλοίο και μετά συνεχίσαμε με λεωφορείο. Όλοι οι συνταξιδιώτες μας ήταν ξευγάρια και οικογένειες, οπότε οι δύο άνδρες μόνοι του γκρουπ σχηματίσαμε μία παρέα. Οι πόλεις της Ιταλίας που πήγαμε είχαν πάρα πολλά να δει κανείς αλλά εμείς καταλήξαμε να πηγαίνουμε μονίμως στα καφέ και να τρώμε παγωτό!
Η παραμονή στα καφέ μας έδωσε την αφορμή να κάνουμε συγκριτικές παρατηρήσεις. Το καφέ Φλοριάν στην Βενετία είχε το ακριβότερο παγωτό και ζωντανή ορχήστρα. Εκεί στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, που δεν ήταν γεμάτη νερό αναπολήσαμε την εποχή της δόξας της Βενετικής Δημοκρατίας, που μόνο δημοκρατική δεν ήταν αλλά και αναλογιστήκαμε, ότι ο Δόγης ήταν αυτός που καθοδήγησε την 4η σταυροφορία στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης, σημερινού Ιστανμπούλ(μεσολάβησε και δεύτερη άλωση ως γνωστόν).
Στη Φλωρεντία, στο καφέ Τζίλι, το παγωτό ήταν λίγο φθηνότερο από τη Βενετία και ο συνταξιδιώτης φαντασιώθηκε τον εαυτό του ως Ιταλό αριστοκράτη για να προσγειωθούμε αμφότεροι όταν αναζητώντας ένα εστιατόριο, οι ντόπιοι ιδιοκτήτες καταστημάτων φαγητών, μας έδιναν παραπλανητικές πληροφορίες δικαιώνοντας την απαισιόδοξη άποψη του συμπατριώτη τους Μακιαβέλλι για τους ανθρώπους.
Στη Ρώμη τέλος, στο καφέ Γκρέκο που συναντήσαμε άλλους Έλληνες, το παγωτό ήταν φθηνότερο από τη Βενετία και τη Φλωρεντία, πιστοποιώντας ότι όσο νοτιότερα πηγαίνει κανείς στην Ιταλία, τόσο φτωχότεροι είναι οι άνθρωποι, άρα και οι τιμές κατεβαίνουν. Εκεί σκεφτήκαμε την δόξα της Ρώμης, η οποία επιζεί μάλλον προβληματικά κρίνοντας από τους ταλαίπωρους τύπους οι οποίοι ντυμένοι μονομάχοι και λεγεωνάριοι προσπαθούν να πείσουν τους τουρίστες να φωτογραφηθούν μαζί τους για πέντε δεκάρες, συγγνώμη ευρώ....
Κάποιος μπορεί να νομίσει ότι πέρασα άσχημα στην Ιταλία με αυτά που γράφω. Δεν θα ήταν αλήθεια, πέρασα πολύ ωραία, απλώς τα λέω έτσι για να μην καταλήξω υπερβολικός.
