Γαλλία Γερμανία Ελβετία Ιταλία Σοκολάτες, Μπλακ Φόρεστ κι ένα ποτήρι κρασί!

[dimosf]

Το διασημότερο τέκνο της είναι ο Ιωάννης Γουτεμβέργιος (τέλος δεκαετίας 1390, μάλλον 1397-1468) υπήρξε ο εφευρέτης της τυπογραφίας με κινητά στοιχεία. Το 1455 τύπωσε την Βίβλο και από τότε έχουμε αφενός μια έκρηξη στη συγγραφή και έκδοση κάθε είδους εντύπου αλλά και την κατακόρυφη πτώση του κόστους και τη συνεπακόλουθη δυνατότητα απόκτησης βιβλίων, και άρα γνώσης από κατώτερα, οικονομικά στρώματα. Η εφεύρεση του Γουτεμβέργιου ήταν ουσιαστικά ένα από τα σπουδαιότερα «βήματα» της ανθρωπότητας και του ανθρώπινου πνεύματος.

Σήμερα η πόλη τιμά το άξιο τέκνο της με ένα άγαλμα, μια πλατεία, δίπλα στον καθεδρικό και ένα υπέροχο μουσείο αφιερωμένο στην εφεύρεσή του.

Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στην άκρη του κέντρου και περπατήσαμε στους πεζόδρομους παίρνοντας μια πρώτη γεύση από την πόλη.

Ξεκινήσαμε την επίσκεψή μας από το Μουσείο.

​

Έχουν φτιάξει ένα ομοίωμα του εργαστηρίου του Γουτεμβέργιου, αλλά και άλλα τυπογραφικά εργαστήρια, όπως αυτά εξελίχθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Σημαντικό κομμάτι, ίσως το σπουδαιότερο, αποτελεί η έκθεση των παλαιών τυπωμένων βιβλίων. Σε περίοπτη θέση φυσικά η Βίβλος του 1455! Άλλο σπουδαίο έκθεμα το Ψαλτήρι του 1457. Τυπώθηκε από τους Φουστ και Σέφερ, αρχικά συνέταιροι του Γουτεμβέργιου και μετέπειτα πιστωτές του. Το Ψαλτήρι είναι και το πρώτο στο οποίο χρησιμοποιήθηκαν τριών χρωμάτων μελάνια. Φυσικά υπάρχουν πολλά ακόμα βιβλία των προηγούμενων αιώνων. Σε όλο το χώρο του μουσείο απαγορεύεται η φωτογράφιση. Μόνο μια φωτογραφία του εργαστηρίου του Γουτεμβέργιου κατάφερα να βγάλω στα κρυφά.

Περάσαμε από το πωλητήριο που έχει αρκετά ενδιαφέροντα και ξεχωριστά αναμνηστικά να αγοράσεις για να κάνεις δωράκια και βγήκαμε έξω στην καταπράσινη πλατεία με τα μεγάλα δέντρα που πρόσφεραν ευχάριστη σκιά και δροσιά, τα πολλά λουλούδια

​

και τα ξύλινα ομοιώματα των στοιχείων του γερμανικού αλφάβητου.

Επόμενη επίσκεψη στον εντυπωσιακό καθεδρικό. Στο εσωτερικό του ναού απαγορεύονταν η φωτογράφιση

​

και έτσι όσες φωτογραφίες έχω είναι από το αίθριο.

​

Τελειώνοντας και αυτή την επίσκεψη κάναμε λίγο ακόμα βόλτα στα σοκάκια και κάτσαμε να φάμε.
Μετά και το καφεδάκι μας στην πόλη, χωριστήκαμε με την υπόλοιπη παρέα και ξεκινήσαμε για την επιστροφή μας στην Bensheim. Έξω από την πόλη DarmstadtΠήραμε την Bergstrasse, δρόμο παράλληλο του αυτοκινητόδρομου που περνά από τα χωριά και τις πόλεις της περιοχής. Περίπου 5 χμ πριν φτάσουμε στο σπίτι, σταματήσαμε σε ένα από τα ομορφότερα χωριά που έχω δει.

​

Το Zwingenberg.

​

Ανεβήκαμε σχεδόν στην κορυφή του λόφου στον οποίο είναι χτισμένο το χωριό. Εκεί έχει ένα εκκλησάκι.

​

Όλο το χωριό ήταν στα πόδια μας. Τι εικόνες θεέ μου!! Δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε!!

Τα καταφέραμε τελικά και σε λίγα λεπτά φτάσαμε στο σπίτι. Κάτσαμε αρκετή ώρα χαλαρώνοντας στη δροσιά του κήπου πριν το βραδινό μας. Μια ακόμα πολύ πλούσια σε εικόνες μέρα τελείωσε θαυμάσια.

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Darmastadt και οι λόφοι των θρύλων!

Από το 1999 το σχολείο στο οποίο δουλεύω κάνει κάθε χρόνο ανταλλαγή μαθητών με το Λύκειο της πόλης Darmastadt. Η πόλη αυτή βρίσκεται περίπου 30 χμ βόρεια της Bensheimκαι 40 χμ νότια της Φρανκφούρτης. Μέσα από αυτές τις ανταλλαγές γνώρισα αρκετούς συναδέλφους Γερμανούς. Και τον Ιωάννη έτσι τον γνώρισα μιας και τον φιλοξένησα το 1999 στην πρώτη ανταλλαγή. Άλλος ένας καλός συνάδελφος, γνωριμία κι αυτός των ανταλλαγών ήταν και ο Orm. Δανέζικης καταγωγής είναι λάτρης της Ελλάδας, στην οποία έρχεται συχνά. Ζει κι αυτός στην Bensheim και είχε κανονίσει με τον Ιωάννη να μας πάει εκείνη τη μέρα για ξενάγηση στην Darmastadt.

Λίγο μετά το πρωινό έφτασε με το ποδήλατό του, μας έφερε δώρο ένα ωραίο σναπ και μετά από ένα καφέ ξεκινήσαμε με το δικό μου αυτοκίνητο. Πρώτα πήγαμε στο συνεργείο της Σκόντα για να πάρουμε το απαραίτητο, για όλες σχεδόν τις Γερμανικές πόλεις, αυτοκόλλητο περιβάλλοντος (http://www.prasini-plaketa.gr/gr/prasini-plaketa.html) Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για τον προορισμό μας. Λίγο πριν φτάσουμε μούρθε η «φλασιά». Ανάθεμα το μυαλό μου! Ξέχασα τη φωτογραφική μηχανή. Τώρα; Τώρα, τίποτα. Δεν θα έχει φωτογραφίες η σημερινή μας επίσκεψη. Και αξίζει τόσα η πόλη αυτή. Βέβαια έσκασα αλλά δε βαριέσαι! Δε μπορεί να γίνει και τίποτα και έτσι το πήρα απόφαση.

(Φωτογραφίες από την πόλη στο ίντερνετ https://www.google.gr/search?q=Darm...mple%2Findex.php%3Fpage%3Ddarmstadt-2;800;531)


Η Darmastadt ήταν η έδρα των δουκών της Έσσης-Νταρμστατ μέχρι το 1918. Το 1944 ένας μόνο βομβαρδισμός σχεδόν ισοπέδωσε την πόλη. Παρ’ όλα αυτά έχουν μείνει κάποια μνημεία, όπως το επιβλητικό παλάτι του δούκα που δεσπόζει στην κεντρική πλατεία, τη MarktplatzΜάρκτπλατς. Αυτό όμως για το οποίο ξεχωρίζει αυτή η πόλη είναι τα κτίρια του Jugendstil, της γερμανικής εκδοχής του Άρ Νουβό. Στα 1901, ο μέγας δούκας Ερνστ Λούντβιχ συγκέντρωσε κάποιους μετρ του αρχιτεκτονικού αυτού ρυθμού, τους διέθεσε χώρο να ζουν και να δημιουργού και οργάνωσε την έκθεση «Ένα Ντοκουμέντο της Γερμανικής Τέχνης». Φτάνοντας στη πόλη μου έκανε εντύπωση το πολύ πράσινο. Στα περίχωρα αλλά και μέσα στην πόλη υπάρχει πυκνό δάσος που δίνει τη θέση του σε μικρά ή μεγάλα πάρκα. Πρώτα πήγαμε στην περιοχή που είναι το σχολείο (φυσικά κλειστό) και μετά στο «ύψωμα της Ματίλντε» (Mathildenhöhe). Εκεί ήταν η αποικία των καλλιτεχνών του Jugendstil. Ένα γύρω ένα σωρό κτίρια σε αυτό το εντυπωσιακό αρχιτεκτονικό ύφος. Κάποιες βίλες, το Εκθεσιακό κτίριο (Ausstellungsgebäude), που χρησιμοποιείται ακόμα σαν τέτοιο και το Μουσείο Καλλιτεχνικής Αποικίας (Bauhausweg) του Darmastadt, όπου οι καλλιτέχνες εκείνων των χρόνων είχαν τα εργαστήριά τους είναι μερικά από τα κτίρια της περιοχής.

​

Φωτογραφία από το ίντερνετ​

Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ο Πύργος των Γαμήλιων Τελετών (Hochzeitsturm) που μοιάζει με παλάμη και έχει ύψος 48 μ. Δίπλα του εντυπωσιάζει ο Ρωσοορθόδοξος ναός της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής που φτιάχτηκε με την εκπνοή του 19ου αι.

Από εκεί κατεβήκαμε στην κεντρική πλατεία Luisenplatzγια ένα καφέ και ψώνια σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο.

 

[dimosf]

Μεσημεράκι πια γυρίσαμε στο σπίτι. Ευχαριστήσαμε από καρδιάς το φίλο μας για το χρόνο και την παρέα του, βγήκα μέχρι το κέντρο να πάρω κάποια πράγματα και απογευματάκι ξεκινήσαμε με τον Ιωάννη για μια βόλτα στην Odenwald. Αυτή τη φορά σιγουρεύτηκα διπλά πως είχα τη μηχανή μαζί.

Στα ανατολικά της πόλης υπάρχει μια επιμήκης σειρά λόφων με πυκνό πράσινο, πολλά όμορφα χωριά και πλήθος θρύλων. Η Odenwald. Στην περιοχή αυτή τοποθετείται το έπος του «Τραγουδιού των Νιμπελούνγκεν», του Ζίγκφριντ κ.ά. που έγιναν γνωστά κυρίως από τις όπερες του Βάγκνερ. «Το έπος αρχίζει με τα άσματα που περιγράφουν τους δύο βασικούς ήρωες: την Κρίμχιλντ, την πανέμορφη αδελφή των Βουργουνδών βασιλιάδων Γκούντερ, Γκέρνοτ και Γκίζελχερ, και τον Ζίγκφριντ, γιο του βασιλιά των Κάτω Χωρών και αναθρεμμένο σύμφωνα με τις καλύτερες ιπποτικές παραδόσεις.» και περιγράφει τον έρωτα, το γάμο αλλά και τις μετέπειτα αιματηρές εξελίξεις σε όλη την περιοχή της Κεντρικής Ευρώπης. (Πηγή: http://www.ygeiaonline.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=38554:nimpeloyngken).

Πήραμε το δρόμο προς τα βορειοανατολικά,

​

κάναμε μια στάση σε ένα σημείο του δάσους με καταπληκτική θέα προς το χωριό Lindenfels και τα γύρω δάση και λίγο μετά μπαίναμε στο Lindenfels. Βρήκαμε κάπου να αφήσουμε το αυτοκίνητο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε με τελικό προορισμό το κάστρο, ψηλά στην κορυφή του λόφου.

​

Το χωριό είναι πανέμορφο και πνιγμένο στο πράσινο. Ωραία σπίτια, εντυπωσιακές εκκλησίες με ψηλά οξυκόρυφα καμπαναριά και όμορφα καλντερίμια.

​

Βέβαια η ανηφόρα μέχρι το κάστρο ήταν πολύ ζόρικη

​

αλλά η θέα σε αποζημίωνε. Μέσα στο κάστρο γίνονται διάφορες εκδηλώσεις, πράγμα που υποδήλωνε η εξέδρα που ήταν στημένη εκεί.

​

Περνώντας την πρώτη πύλη, στα αριστερά είναι ένα μοντέρνο γλυπτό που αναπαριστά τη μάχη του Ζίγκφριντ με το δράκο, από το έπος.

Φεύγοντας από το χωριό κινηθήκαμε προς τα βόρεια. Ανηφορήσαμε και σταματήσαμε πάνω από το χωριό Neunkirchen. Εκεί είναι το ψηλότερο σημείο του Odenwald (607μ.)

​

Σταματήσαμε να θαυμάσουμε τη θέα που απλώνεται μέχρι πέρα από το Ρήνο στα δυτικά. Συνεχίσαμε περνώντας από πανέμορφα χωριά όπως τα Brandau, Staffel, Balkhausen και Auerbachπριν φτάσουμε στην Bensheim. Μετά το δείπνο κάτσαμε να κουβεντιάσουμε για τις εντυπώσεις της μέρας αλλά και να προγραμματίσουμε την εκδρομή της επόμενης μέρας στη Χαϊδελβέργη, στην οποία δεν θα έρχονταν οι φίλοι μας λόγω υποχρεώσεων. Θα πηγαίναμε με την υπόλοιπη παρέα που την είχαμε αφήσει εκείνη τη μέρα να κάνει το δικό της ανεξάρτητο πρόγραμμα.

Αν και τη μέρα εκείνη δεν είχα τη μηχανή στο πρωινό μέρος της, οι εικόνες που χαράχτηκαν στο νου μου ήταν πολύ έντονες. Εικόνες διαφορετικές από αυτές που μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα η μεγάλη αυτή χώρα. Ελπίζω κάποτε να πάω και πάλι στη Darmastadt, με φωτογραφική μηχανή αυτή τη φορά.

Καλή σας νύχτα πλάσματα του Odenwald, καλή σου νύχτα Ζίγκφριντ. Σας ευχαριστώ για τις εικόνες που απλόχερα μου χαρίσατε!

(συνεχίζεται)​

 

[Zeta]

Περιμένω με ανυπομονησία τις φωτογραφίες και την περιγραφή από την Χαϊδελβεργη.

 

[dimosf]

Γ΄. Επιστήμη και Τεχνολογία!

Η Χαϊδελβέργη των πανεπιστημίων!
Η Τρίτη ξημέρωσε βροχερή αλλά κάτι τέτοια δε μας τρομάζουν. Το ραντεβού με τους υπόλοιπους ήταν στην πλατεία της αγοράς (Marktplatz) της πόλης. Φτάσαμε και βάλαμε το αυτοκίνητο σε ένα υπόγειο πάρκινγκ. Ξεκινήσαμε τη βόλτα μπαίνοντας στην παλιά πόλη (Alstadt) και στον πεζόδρομο Hauptstrasseπου πάει παράλληλα με το ποτάμι της πόλης, τον Neckar, παραπόταμο το Ρήνου.

​

Φτάσαμε στην πλατεία όπου δεσπόζουν στη μια μεριά το Δημαρχείο (Rathaus)

​

και στην άλλη η εντυπωσιακή εκκλησία του Αγίου Πνεύματος (HeiliqgiestKirche) του 1398, φτιαγμένη από κόκκινο τούβλο και ένα σωρό μαγαζάκια στους εξωτερικούς τοίχους της. Μέσα είναι λιτή. Μου έκαναν εντύπωση τα βιτρό που ήταν εξαιρετικά, μοντέρνα σα πίνακες κυβιστών ή σουρεαλιστών ζωγράφων. Δυστυχώς nophotos!!

​

Κάτσαμε στο Café Florianγια ένα καφέ μέχρι να μαζευτούμε όλοι (ήμασταν και πολλοί, ζωή νάχουμε!). Στα τραπεζάκια που είχε στην πλατεία είχε στις καρέκλες κουβερτούλες, πράγμα που δείχνει πως ο καλοκαιρινός καιρός δεν είναι και τόσο καλοκαιρινός.

​

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στη Hauptstrasse, εμείς και άλλοι πολλοί. Από το HardRockCafé που βρήκα πάνω στη Hauptstrasseπήρα το καθιερωμένο μπλουζάκι δώρο στην κόρη μας. Από ένα μαγαζί πήραμε πεντανόστιμα κουλουράκια και ψωμάκια για κολατσιό. Φτάσαμε στην πλατεία του Πανεπιστημίου στα αριστερά μας.

Η πόλη είναι γνωστή πανεπιστημιούπολη και όλη η ανάπτυξή της βασίζεται στην τεχνολογία και τα επιστημονικά επιτεύγματα. Το 1386 ιδρύθηκε εδώ το πρώτο πανεπιστήμιο σε γερμανικό έδαφος και λειτουργεί από τότε χωρίς διακοπή.

Στην ομώνυμη πλατεία βρίσκονται κάποια παλιά κτίρια του πανεπιστημίου και μπροστά τους έχουν στήσει μεγάλα γλυπτά γράμματα του γερμανικού αλφαβήτου. Συνεχίσαμε το δρόμο μας και λίγο παρακάτω στρίψαμε δεξιά για να φτάσουμε στο ποτάμι. Βγήκαμε στο δρόμο που πάει παράλληλα με αυτό και γυρίσαμε με κατεύθυνση προς τα πίσω.

​

Κάποια από τα κτίρια που βλέπουν στον Neckar είναι φρουριακού χαρακτήρα.

​

Φτάσαμε στην παλιά γέφυρα (AlteBrücke) και ανεβήκαμε πάνω

​

να θαυμάσουμε το κάστρο όπως φαίνεται από εκεί.

​

Από τη γέφυρα μπορεί να φτάσει κανείς στην Marktplatz περνώντας κάτω από μια αψιδωτή στοά που έχει στις δύο πλευρές δύο πύργους. Όλο το σύμπλεγμα, μαζί και η γέφυρα είναι μεσαιωνικά κατασκευάσματα. Από τη στοά ο μικρός δρόμος Steingasseοδηγεί κατευθείαν στην πλατεία, στο ύψος της εκκλησίας.

Αυτή τη διαδρομή ακολουθήσαμε προκειμένου να φτάσουμε στο τελεφερίκ που θα μας ανέβαζε στο κάστρο.

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Το Κάστρο είναι ένα σύμπλεγμα κτιρίων που χτίστηκαν σε διαφορετικές φάσεις από τον 13ο ως και τον 17ο αι. Καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του τριακονταετούς πολέμου με τη μεγαλύτερη καταστροφή από τους Γάλλους που εισέβαλλαν στα τέλη του 17ου αι. και έκαναν μεγάλες καταστροφές και στην ίδια την πόλη. Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του είναι ερείπια αλλά αυτό μάλλον του δίνει μια ξεχωριστή γοητεία.

​

Σώζονται κάποια κτίρια,

​

κυρίως οι προσόψεις τους, που στεγάζουν κάποια μουσεία και εκθέσεις όπως το Γερμανικό Μουσείο Φαρμακευτικής.

​

Μπήκαμε από την εντυπωσιακή πύλη Elizabethentor περιπλανηθήκαμε στις αυλές

​

θαυμάσαμε την απίθανη θέα της πόλης και του ποταμούς της,

​

επισκεφτήκαμε το Μουσείο Φαρμακευτικής,

​

αλλά και το θεόρατο GrossesFass, το τεράστιο βαρέλι χωρητικότητας 222.000 lt (!!!!!), ύψους όσο ένα σπίτι με δύο ορόφους, στο οποίο ο εκάστοτε άρχοντας μάζευε το ποσοστό από την ποσότητα κρασιού που ήταν υποχρεωμένοι να του δίνουν οι παραγωγοί της περιοχής του. Κουρασμένοι κάτσαμε σε κάποιους πάγκους, πήραμε τα σχετικά λουκάνικα και τσιμπήσαμε να ξεγελάσουμε την πείνα μας.

​

Με το τελεφερίκ κατεβήκαμε και πάλι, πήραμε τα αυτοκίνητα και γυρίσαμε ο καθένας στη βάση του.

Το ίδιο απόγευμα ήρθαν όλοι στην Bensheimγια να γνωρίσουν λίγο της πόλη. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα και μετά όλοι μαζί φύγαμε για το διπλανό χωριό Auerbach. Εκεί ο Ιωάννης είχε κανονίσει να φάμε στο εστιατόριο ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΠΙΘΗΚΟΣ (BlauerAlf) και να τελειώσει εκεί η μέρα μας. Το μενού είχε μερικά ενδιαφέροντα πιάτα από την ντόπια κουζίνα, υπέροχη μπύρα και πολύ κέφι. Κέφι που ίσως ενόχλησε κάποιους από τα διπλανά τραπέζια. Τι να γίνει όμως. Το χούι δεν κόβεται εύκολα!

(συνεχίζεται)​

 

[KLEOPATRA]

Τι πολεις και χωρια ειναι αυτες βρε παιδια ......
γιατι δεν ειναι ετσι και οι δικες μας ?

 

[dimosf]

Το Mannheimτης τεχνολογίας!

Η μέρα αυτή ήταν αφιερωμένη στην τεχνολογία και την ιστορία της.

Σε περίπου 35 χμ προς τα νότια φτάσαμε στην πόλη Mannheim. Μεγάλη, βιομηχανική πόλη είναι γνωστή για το Μουσείο Τεχνολογίας και Εργασίας. Αν και δεν πρέπει νάναι τόσο μεγάλο και πλούσιο όσο αυτό του Μονάχου, στο οποίο δεν έχω πάει, είναι τόσο πλούσιο και μεγάλο, όσο να το ευχαριστηθείς χωρίς να σε εξοντώσει. Έχει δε τα πάντα γύρω από το θέμα του, από τα λίθινα εργαλεία μέχρι τη διαστημική τεχνολογία.

​

Φτάσαμε και παρκάραμε απ’ έξω. Το κτίριο είναι αρκετά μοντέρνο και περιβάλλεται από ένα μεγάλο πάρκο. Μπαίνοντας στο κτίριο είναι τα εκδοτήρια των εισιτηρίων και ένα κατάστημα με πολλά καλούδια. Αντισταθήκαμε στον πειρασμό με σκοπό να το επισκεφτούμε στο τέλος.

Το πρώτο μέρος αφορούσε τα παιδιά. Μια μεγάλη αίθουσα με διάφορα όργανα-παιγνίδια για την κατανόηση των βασικών αρχών της φυσικής και την εφαρμογή τους σε διάφορα επιτεύγματα της τεχνολογίας και τις εφαρμογές στην καθημερινότητα.

​

Πολλά πιτσιρίκια, προφανώς από κάποιο νηπιαγωγείο «ξεσάλωναν». Ζηλέψαμε κι εμείς και για λίγο «ξεσαλώσαμε» κι εμείς σα μικρά παιδιά! Μετά τη δόση παλιμπαιδισμού που πήραμε, προχωρήσαμε στο κυρίως μουσείο.

​

Επιστημονικά όργανα,

​

μέτρηση του χρόνου,

​

κίνηση,

​

μεταφορές,

​

ζωήλατες μηχανές,

​

ενέργεια και άλλα πολλά θέματα, κάθε ένα από τις πρώτες μέχρι τις πιο σύγχρονες εφαρμογές.

 

[dimosf]

Σπίτια, από τα πιο παλιά στα πιο σύγχρονα,

​

με τις ανέσεις της κάθε εποχής,

​

επαγγελματικοί χώροι με τον εξοπλισμό τους,

​

παιγνίδια όλων των εποχών,

​

συλλογές με πακέτα τσιγάρων, κυρίως τσίγκινα,

​

μπυροπότηρα, απλά ή εξαιρετικά περίτεχνα και άλλα πολλά.

Κουρασμένοι και κυρίως «στομωμένοι» από τα πολλά εκθέματα και τις άπειρες πληροφορίες κάτσαμε σε ένα χώρο αντίγραφο των κυλικείων των εργοστασίων για να τσιμπήσουμε κάτι και να πιούμε μια μπύρα.

Τελευταία ατραξιόν ήταν η βόλτα με το ατμοκίνητο τρένο.

​

Κάτσαμε στα ξύλινα καθίσματα του βαγονιού, η ατμομηχανή σφύριξε και το τρένο ξεκίνησε. Οι γραμμές βγαίνανε έξω από το κτίριο και ενώ πιστεύαμε πως θα έκανε καμιά βόλτα στο πάρκο, αυτό αφού κινήθηκε σε ευθεία γραμμή για κάτι περισσότερο από 50 μ σταμάτησε, έκανε όπισθεν και επανήλθε στη θέση του (!!). Οποία απογοήτευσις!!!!

​

Σειρά είχε το κατάστημα για τα σχετικά σουβενιροεφόδια.

 

[dimosf]

Από το Μουσείο ξεκινά η Augustaanlage, δρόμος με πολλά καταστήματα. Έχει βορειοδυτική κατεύθυνση και περνά από μια ημικυκλική πλατεία, την Friedrichsplatz, ίσως την πιο εντυπωσιακή από όλες τις πλατείες της πόλης. Εκεί δεσπόζει ο ύψους 60μ Πύργος του νερού (Wasserturm) του 19ου αι. και η πλατεία είναι διαμορφωμένη γύρω του με σιντριβάνια σα πάρκο. Η Augustaanlageαλλάζει όνομα και γίνεται Heidelbergerstr. για να φτάσει περίπου μετά από 3 χμ από το Μουσείο στην πλατεία Paradeplatz. Εκεί κάτσαμε να ξαποστάσουμε και να πιούμε ένα καφέ πριν συνεχίσουμε τη βόλτα μας στην πόλη.

Ένας δρόμος που ξεκινά κάθετα από την πλατεία οδηγεί σε περίπου 500μ στο Μπαρόκ Παλάτι της πόλης το Schloss. Έχει σχήμα Π κατά τα πρότυπα των Βερσαλλιών και είναι από τα μεγαλύτερα παλάτια σε όλη τη Γερμανία. Στον Β΄Π.Π. καταστράφηκε μαζί με την πόλη και αναστηλώθηκε στη δεκαετία του 1960. Σήμερα στεγάζει σχολές του πανεπιστημίου

Περάσαμε μέσα από την αυλή του μιας και ήταν κλειστοί οι χώροι που είναι επισκέψιμοι, λόγω περασμένης ώρας και βγήκαμε στο Ρήνο

​

Οι όχθες είναι όμορφα διαμορφωμένες με γρασίδι, δέντρα και παγκάκια.

​

Στο σημείο που κάτσαμε μια μεταλλική γέφυρα ενώνει το Mannheimμε την απέναντι «δίδυμη» της πόλη Ludwigshafen με τα πολλά βιομηχανικά της κτίρια. Κάτσαμε αρκετή ώρα χαζεύοντας πιτσιρίκια να παίζουν δίπλα στο νερό, πλεούμενα να ανεβοκατεβαίνουν το ποτάμι και πλήθος αυτοκινήτων να περνάνε πάνω από τη γέφυρα.

Είχε έρθει όμως η ώρα να φύγουμε. Περάσαμε και πάλι από το Παλάτι και κάνοντας λίγο προς τα αριστερά

​

περάσαμε έξω από την εντυπωσιακή εκκλησία των Ιησουιτών και την όμορφη πλατεία-πάρκο που είναι δίπλα της.

​

Στην πλατεία δεσπόζει το άγαλμα του μεγάλου ποιητή FriedrichSchiller. Συνεχίζοντας με βορειοανατολική κατεύθυνση φτάσαμε στην Marktplatz, όπου βρίσκονται ένας ναός,

​

το πολύ ωραίο Δημαρχείο,

​

ένα γλυπτό σύμπλεγμα στη μέση της πλατείας και ένα μεγάλο εστιατόριο τούρκικου φαγητού, το Istanbul. Από εκεί μια διαδρομή πάνω από 3χμ μας έφερε στα αυτοκίνητα για να γυρίσουμε πίσω. Επιλέξαμε να μην πάρουμε τον αυτοκινητόδρομο αλλά την Bergstrasse, το δρόμο που διασχίζει όλη τη Δυτική πλευρά της χώρας και περνά από ένα σωρό γραφικά χωριουδάκια και πόλεις. Στο σπίτι η φίλη μας ετοίμασε το δείπνο όσο εμείς κάναμε ένα μπανάκι και εγώ έκανα τις συνηθισμένες ασχολίες (φωτογραφίες, ημερολόγιο κλπ). Η επόμενη μέρα θα ήταν και η τελευταία στο σπίτι των φίλων μας και επρόκειτο να επισκεφτούμε τη μεγαλύτερη πόλη της περιοχής και μια από τις μεγαλύτερες όλης της χώρας, τη Φρανκφούρτη.

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Φρανκφούρτη και αποχαιρετισμοί!

Η Φρανκφούρτη είναι η πρωτεύουσα της Έσης, η πρωτεύουσα της Γερμανικής οικονομίας (και μάλλον και της Ευρωπαϊκής) με το χαρακτηριστικό παρατσούκλι «Μπάνκφουρτ», η πρωτεύουσα του γερμανικού τύπου, των εκδόσεων και των διαφημιστικών εταιρειών και φυσικά της πολυπολιτισμικότητας με 1 στους 4 κατοίκους της να είναι μετανάστης πρώτης ή δεύτερης γενιάς. Έχει τόσα αξιοθέατα που χρειάζεται να αφιερώσει κανείς μερικές μέρες, αλλά εμείς απλά είχαμε σκοπό να κάνουμε μια πρώτη γνωριμία, και αυτή με το παλιό της κομμάτι.

Πριν όμως πάμε στη μεγαλούπολη είχαμε να δούμε ένα μικρό διαμάντι που ακούει στο όνομα Michelstadt. Πρόκειται για μια μικρή πόλη γύρω στα 43χμ ανατολικά από την Bensheim, στην καρδιά των λόφων της Odenwald.

Ξεκινήσαμε μόνοι για εκεί και σε λιγότερο από μία ώρα είχαμε φτάσει. Παρκάραμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε για το ιστορικό κέντρο. Χαθήκαμε στα στενά στριφογυριστά καλντερίμια μέχρι που βγήκαμε στην πλατεία. Και τότε γυρίσαμε 5-6 αιώνες πίσω. Η Γερμανία του Μεσαίωνα!!! Αν βλέπαμε και κανένα με ρούχα εκείνης της εποχής να βγαίνει από κάποιο από τα μεσαιωνικά σπίτια ένα γύρο, δεν ξέρω αν θα φεύγαμε από εκεί με «σώας τας φρένας»!!

​

Τα περισσότερα κτίρια με μπαγδατί (τις χαρακτηριστικές ξυλοδεσιές), μία μεσαιωνική βρύση (16ος αι.) στο κέντρο και στη μια μεριά τα αριστουργήματα της πόλης.

​

Ο ναός του Αγίου Μιχαήλ του 15ου αι. και δίπλα του το Δημαρχείο του 1484. Είναι ξύλινο με το ισόγειο ανοιχτό γύρω-γύρω, κάτι σαν σκεπαστή αυλή. Στηρίζετε σε χοντρά δοκάρια και στην οροφή έχει τρεις εντυπωσιακούς πύργους. Είχαμε μείνει με το στόμα ανοικτό. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι και θαυμάσαμε τις εικόνες για αρκετή ώρα. Στη συνέχεια κάναμε μια βόλτα στα καλντερίμια, είδαμε και θαυμάσαμε και άλλα μεσαιωνικά κτίρια και ξεκινήσαμε για να πάμε στο ραντεβού μας.

 

[dimosf]

Εκείνη τη μέρα κινούμασταν λίγο αλλιώτικα σε σχέση με τις προηγούμενες. Πήγαμε λοιπόν στο Fürth, στο κάμπινγκ που έμενε η υπόλοιπη παρέα (όσοι είχαν απομείνει, μιας και κάποιοι είχαν φύγει για να επιστρέψουν στην πατρίδα), κάτσαμε λίγο στο τροχόσπιτό τους και ξεκινήσαμε μαζί για τη Φρανκφούρτη. Περίπου 75χμ και μια ώρα μετά παρκάραμε κοντά στο παλιό Δημαρχείο της πόλης. Αρκετά πριν φτάσουμε βλέπαμε από μακριά τους ουρανοξύστες που έχουν δώσει στην πόλη το προσωνύμιο «Μανχάταν της Ευρώπης» (!!). Το θέαμα είναι όντως εντυπωσιακό αλλά προσωπικά δεν έχει κάτι το θελκτικό και με αφήνει αδιάφορο.

Αφήσαμε λοιπόν τα αυτοκίνητα και στρίβοντας στη γωνία δεξιά βρεθήκαμε στην επικλινή, πλακόστρωτη πλατεία Römerberg.

​

Στην πλατεία δεσπόζουν μερικά πολύ όμορφα κτίρια.

​

Το παλιό δημαρχείο Römer,

​

η εκκλησία του Αγίου Νικολάου του 13ου αι. και τα κτίρια απέναντι από το δημαρχείο, με 4-5 ορόφους και πρόσοψη με μπαγδατί, τα οποία καταστράφηκαν στο Β΄ Π.Π. και κτίστηκαν και πάλι όπως ήταν αιώνες πριν. Στην πλατεία κόσμος πολύς έκανε βόλτα, καθόταν στα καφέ και τα εστιατόρια, άκουγε τους πλανόδιους μουσικούς,

​

θαύμαζε τα «ζωντανά αγάλματα» και έκανε χάζι με τους καλεσμένους ενός γάμου που βγήκε κάποια στιγμή από τα Δημαρχείο και είχαν στήσει σωστό πανηγύρι κάνοντας πλάκα με τους νιόπαντρους. Μαζί με τους πολλούς κι εμείς. Φωτογραφίες πολλές και βόλτες στην πλατεία και τα γύρω στενά.