Αυστρία Ισπανία Ρουμανία Σκόρπιες παλιές ιστορίες

[travelbreak]

Έβδομη Ιστορία

Αίγυπτος, οι περιπέτειες ενός πατέρα με τα δυο του παιδιά, 2002.

Το 2001 που τα παιδιά μου ήταν στην ηλικία των δώδεκα περίπου ετών τα πήγα το πρώτο τους ταξίδι στο εξωτερικό, στην Ιταλία. Τους άρεσε πολύ και τα ρώτησα αργότερα να μου πουν μια χώρα που θα ήθελαν να πάνε. Η κόρη μου δεν είχε προτίμηση αλλά ο γιός ήθελε να πάει στην Αίγυπτο. Έτσι τα Χριστούγεννα του 2002 αποφασίσαμε να πάμε στην Αίγυπτο. Μόνο που το αποφάσισα λίγο αργά και τα μεγάλα πρακτορεία είχαν κλείσει τις θέσεις τους και δεν υπήρχε τίποτα.

Τελικά μόνο σε ένα μικρό πρακτορείο στην Ακαδημίας, μου είπε μια τύπισσα που το διαχειριζόταν, ότι μπορούσε να μας εξυπηρετήσει. Όταν ζήτησα τρίκλινο μου είπε βεβαίως αλλά εκμεταλλεύτηκε τη μεγάλη ζήτηση και δεν μείωσε την τιμή: πληρώσαμε την τιμή για δίκλινο. Η δικαιολογία ήταν ότι τα δωμάτια θα ήταν αρκετά μεγάλα για να μας χωράνε. Λογικό.

Μόνο που δεν ήταν αλήθεια. Για παράδειγμα, στο πλοιάριο που θα κάναμε δυο μέρες κρουαζιέρα στο Νείλο, όταν μπήκαμε στο δωμάτιο έπαθα πλάκα. Ήταν τόσο μικρό που δεν είχαμε χώρο να κινηθούμε όταν βάλαμε κάτω τις βαλίτσες. Τις αφήσαμε πάντως και πήγαμε για να δούμε το Καρνάκ στο Λούξορ. Όταν γυρίσαμε στο δωμάτιο, ήταν στρωμένα τα κρεβάτια και τα πράγματά μας άφαντα.

Κατεβαίνω στη ρεσεψιόν και λέω το πρόβλημα και μου απαντούν.

─ Το δωμάτιο εκείνο ήταν σουίτα, και το πρακτορείο σας έχει κλείσει δίκλινο με πρόσθετο κρεβάτι.

Έπαθα σοκ. Ήταν σουίτα εκείνο το μικρούλι; Δηλαδή τώρα που μας είχαν βάλει; Εντάξει: σε ένα δωμάτιο είχαν κολλήσει τρία μικρά κρεβάτια στη σειρά και η βαλίτσες χωρούσαν αλλά η μία πάνω στην άλλη.

Στον πραγματικά βλάκα τον αρχηγό όταν του το είπα, μου λέει ότι θα το τακτοποιήσει. Ας είναι. Δυο μέρες ήταν θα περάσουν. Και πέρασαν.

Είμαστε ακόμα λοιπόν στην Αθήνα και όταν έκλεισα την εκδρομή στο πρόγραμμα η αναχώρηση ήταν για δυο μέρες μετά τα Χριστούγεννα. Προτίμησα αυτή την αναχώρηση γιατί η πτήση αναχώρησης ήταν απόγευμα, ενώ οι άλλες που μου πρότεινε ήταν για τις δυο τα ξημερώματα και δεν ήθελα να ταλαιπωρήσω τα παιδιά. Μέσα στα Χριστούγεννα με παίρνει η ιδιοκτήτρια και μου λέει ότι τελικά δεν έχει αναχώρηση όπως το κανονίσαμε. Αν θέλω έχει δυο μέρες αργότερα. Τι να κάνω; Συμφώνησα και όταν θα πήγαινα στην Αθήνα θα περνούσα από το γραφείο να πάρω τα εισιτήρια. Όταν πήγα και τα πήρα είδα ότι η αναχώρηση ήταν για τις δυο τα ξημερώματα. Η ταλαιπωρία δεν περιγράφεται!

Όταν φτάσαμε στο Κάιρο (σχεδόν ξημερώματα) ο βλάκας αρχηγός δε μας έβρισκε (εμένα και τα παιδιά) στον κατάλογο που είχε.

─ Εγώ πάω με τα παιδιά για ύπνο και στις 11 θα έρθω με τους υπόλοιπους στην ξενάγηση.

Έτσι κι έγινε. Δεν ξέρω πως, αλλά κατάφερε να μας βρει.

Μετά από 3-4 μέρες, στη μέση της εκδρομής, ανακαλύπτω ότι όλοι οι άνθρωποι που είχαμε γνωρίσει έφυγαν και μπήκαμε σε άλλο (ευτυχώς με έλληνες) γκρουπ. Επειδή ήξερα ότι αυτό γίνεται σε περιόδους αιχμής, είχα εξηγείσει εξ αρχής πως ήθελα να ήμασταν συνέχεια με τους ίδιους ανθρώπους, ώστε τα παιδιά να εξοικειωθούν. Μας πούλησε και σε αυτό η κυρία.

Στο Ασουάν είχαμε στο πρόγραμμα επίσκεψη στο νησί που βρίσκεται πλέον ο ναός Φίλαι και μετά βόλτα με φελούκες στο Νείλο. Όμως τελευταία στιγμή άλλαξαν το πρόγραμμα και πήγαμε πρώτα τη βόλτα στο ποτάμι. Υπέροχα και χαλαρά με την άνεση χρόνου που έχουν οι τυπικοί Αιγύπτιοι. Λίγο πριν τελειώσει η βαρκάδα όμως, μας είπαν ότι είναι αργά και δεν προλαβαίνουμε να πάμε στο Φίλαι. Έγινε χαμός. Κοντέψαμε να ρίξουμε στο νερό και τον Έλληνα και τον Αιγύπτιο ξεναγό. Μπροστά στις απειλές μας και με τηλέφωνα που έπεσαν για μηνύσεις στο πρακτορείο στην Ελλάδα, το άλλαξαν: μας πήγαν το βράδυ στο σημείο αυτό να δούμε το Ήχος και Φως. Πολύ καλό.

Από το Ασουάν στο Λούξορ πήγαμε με το πλοιάριο και το τεράστιο δωμάτιο που μας έδωσαν εκεί. Την πρώτη μέρα στο Λούξορ όλα καλά και το θεωρώ από τα πιο αξιόλογα μέρη που έχω επισκεφτεί στα ταξίδια μου. Η επόμενη μέρα ήταν ελεύθερη στο Λούξορ και το βράδυ θα φεύγαμε αεροπορικώς για Κάιρο. Λέω στα παιδιά ότι θα κάνουμε ό, τι κάνουν και οι άλλοι στο γκρουπ και θα έχουμε παρέα. Αμ δε! Ξυπνάμε και στο πλοίο δεν ήταν κανένας. Μας βγάζουν και τα πράγματα έξω από το δωμάτιο για να το καθαρίσουν. Μας λένε ότι η αναχώρησή μας ήταν το βράδυ για το Κάιρο και στο δωμάτιο δε θα ξαναμπαίναμε.

Δεν υπήρχε ούτε ο Έλληνας αρχηγός ούτε κανείς από το γκρουπ. Είχαν φύγει όλοι για άλλες κατευθύνσεις. Οι περισσότεροι για την Ερυθρά Θάλασσα, Σαρμ Ελ Σέιχ, κλπ.

Παίρνω τα παιδιά και αρχίζω να κάνω βόλτες στις αγορές της πόλης. Μας άρεσε πολύ και τα παιδιά το διασκέδαζαν. Εκεί στην αγορά μας την έπεσε ένας τύπος, δήθεν ταξιτζής να μας πάει απέναντι σε κάποιους αρχαιολογικούς χώρους που δεν είχαμε δει. Συμφώνησα και μας πάει με τα πόδια στο καραβάκι για να πάμε απέναντι. Όχημα πουθενά. Μάλιστα δεν μπήκε στο καράβι ούτε ο ίδιος.

─ Θα σας περιμένει το ταξί απέναντι.

Τι σου είναι αυτή η Αίγυπτος! Απίθανοι τύποι. Σου την πέφτει ένας και σου κάνει τον ταξιτζή και τελικά σε στέλνει με πλοίο να πάρεις έναν ταξιτζή απέναντι! Πάντως η μέρα πέρασε πολύ όμορφα και με τεράστιο ενδιαφέρον. Μόνο που μας πήγε και για ψώνια σε ένα δικό του και μας πούλησε για ημιπολύτιμη πέτρα κάτι βαμμένα γύψινα όμορφα κομμάτια. Το κατάλαβα χρόνια αργότερα όταν έπεσε ένα κάτω και έσπασε! Καλύτερα να μην το είχα καταλάβει.

Το βράδυ μας πήγαν στο αεροδρόμιο του Λούξορ για να πάμε στο Κάιρο όπου την επόμενη το πρωί θα πετούσαμε για Ελλάδα. Μόλις φτάνουμε στο αεροδρόμιο του Καΐρου έρχεται ένας τύπος και μου συστήνεται ως εκπρόσωπος του τοπικού πρακτορείου.

─ Τι θέλετε; τον ρωτώ.

─ Θα σας κάνω μια πολλή καλή τιμή αν μείνετε δυο βράδια στο Κάιρο.

─ Ούτε τσάμπα δε μένω άλλο, του απαντώ.

Είχα αγαναχτήσει με όλα αυτά που μου είχαν συμβεί στην εκδρομή αυτή (δεν τα έχω αναφέρει και όλα) και δεν ήθελα να μείνω ούτε μέρα παραπάνω, όχι να τους πληρώσω κιόλας.

─ Εσείς δε ρωτήσατε πόσο θα κοστίσει να μείνετε λίγο παραπάνω στο Κάιρο μετά το τέλος της εκδρομής σας;

Βλαστήμησα την ώρα που πήγα να εξυπηρετήσω ένα ζευγάρι όταν κάναμε την κρουαζιέρα. Δεν ήξεραν αγγλικά και μου ζήτησαν να ρωτήσω τον αιγύπτιο ξεναγό αν μπορούσαν και πόσο θα κόστιζε κάθε μέρα αν έκαναν προέκταση του ταξιδιού. Τότε μας είχε απαντήσει ότι μάλλον δε γίνεται. Αυτοί λοιπόν νόμιζαν ότι εγώ ήμουν αυτός που ήθελα να μείνω περισσότερο στη χώρα.

Όταν είδαν ότι δεν ήμουν διατεθειμένος να μείνω μου είπαν:

─ Και αν μείνεις δωρεάν;

─ Με τίποτα δε μένω. Θα πάω στο σπίτι μου με τα παιδιά μου.

─ Κύριε, μου λένε, δεν μπορείτε να φύγετε αύριο. Τα εισιτήριά σας δεν έχουν θέση και θα φύγετε σε δυο μέρες.

Άρχισα τις φωνές για δικηγόρους και τέτοιες απειλές. Δεν τα εννοούσα, όμως εκείνοι φοβήθηκαν και μου έταξαν λαγούς με πετραχήλια. Πράγματι στα εισιτήρια του αεροπλάνου είδα ότι έγραφε Requested, οπότε δεν μας πήραν μαζί τους την αναγραφόμενη μέρα και ώρα. Τι κι αν σηκώθηκα το πρωί. Μερικοί από εκείνους που είχα γνωρίσει ήταν έτοιμοι και έφυγαν. Εγώ με τα παιδιά έμεινα. Μου ζήτησαν να πάμε εκδρομή στην Αλεξάνδρεια και άλλες ολιγόωρες εκδρομές στο Κάιρο, αλλά εγώ δε δέχτηκα. Είχα πολλά νεύρα. Έπαιρνα τα παιδιά μου κάθε μέρα και πηγαίναμε στην αγορά του Αλ Χαλίλι. Κάναμε ψώνια και το βράδυ πήγαμε βόλτα στο Νείλο βλέποντας τους ντόπιους να διασκεδάζουν πολύ όμορφα. Μείναμε δυο βράδια σε πραγματική σουίτα του Ramses Hilton, με θέα το Νείλο. Σήμερα ακόμα τα παιδιά μου θυμούνται αυτές τις δυο μέρες με χαρά και νοσταλγία. Ευτυχώς! Κάτι είναι και αυτό. Εντάξει, τα μνημεία της Αιγύπτου είναι ανεξίτηλα τυπωμένα στη μνήμη τους.

Όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα ετοίμασα ένα γράμμα με δώδεκα παράπονα για το πρακτορείο και πήγα στο αρμόδιο γραφείο του ΕΟΤ για να το δώσω και να κάνω τη σχετική καταγγελία. Ο άνθρωπος που το έδειξα και θα το προωθούσε, διάβασε λίγο στην αρχή και μου λέει:

─ Και μόνο από τα πρώτα παράπονα που διάβασα σας λέω ότι το πρακτορείο, αύριο θα κλείσει οριστικά.

─ Θέλω να το ξανασκεφτώ, του απαντώ.

Το έβαλα κάπου στη βιβλιοθήκη μου και το φύλαξα για πάντα.

Κοιτάζοντας τώρα στο διαδίκτυο βλέπω ότι το γραφείο υπάρχει ακόμα και διαφημίζει τα 55 χρόνια στην υπηρεσία των πελατών του.

 

[travelbreak]

Όγδοη Ιστορία

Κάποιες κυρίες στην Ινδία, 2001.

Στις εκδρομές με πρακτορείο έχουμε ζήσει γλαφυρές καταστάσεις, καμιά φορά και άσχημες. Στις τόσες που κάναμε έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Ένα αρκετά μεγάλο γκρουπ ήταν το καλοκαίρι του 2001 που πήγαμε στην Ινδία. Γενικά είχε πολλούς καλούς ταξιδιώτες, αλλά είχε και μερικούς που δεν παιζότανε.

Παράδειγμα πρώτο μια κυρία, ίσως και πάνω από τα εξήντα τότε, που ταξίδευε μόνη της. Όμως στο γκρουπ βρέθηκε κάποιος νεαρός που τον ήξερε από άλλο ταξίδι. Αυτός λοιπόν ήταν πρόθυμος, ειδικά τις πρώτες μέρες, να τη βοηθά και της μετέφερε δυο βαριές χειραποσκευές, που τότε επιτρεπόταν μέσα στο αεροπλάνο. Τι περιείχαν οι τσάντες αυτές; Ήταν γεμάτες με μπουκάλια με νερό. Η γυναίκα κουβαλούσε όσο νερό μπορούσε από την Ελλάδα για να μην αγοράζει το ντόπιο. Τότε νόμιζα ότι το έκανε από τσιγκουνιά, αλλά αργότερα κατάλαβα ότι το κάνουν πολλοί για να γλυτώσουν κοιλιακά που πιθανόν θα έχουν όταν αλλάζουν το νερό που πίνουν, ακόμα και εμφιαλωμένο. Όταν ρωτήσαμε εκείνον που τη βοηθούσε (στην αρχή όπως είπα, αφού όσο περνούσαν οι μέρες τα μπουκάλια άδειαζαν και μειωνόταν το βάρος) γιατί δεν τα έβαζε στις μεγάλες αποσκευές που παραδίδει στο τσεκιν, μας είπε ότι έτσι έκανε παλιά, αλλά την τελευταία φορά έσπασε ένα μπουκάλι και βρήκε τον μπελά της.

Για να πάμε στην Ινδία κάναμε μια καλή στάση στην Ιορδανία. Έτσι είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια μονοήμερη στην καταπληκτική Πέτρα. Μετά από λίγα χρόνια, το 2006, πηγαίνοντας για τη Σρι Λάνκα, κάναμε άλλη μια παρόμοια στάση και ενώ όλοι οι άλλοι πήγαν στην Πέτρα, αφού δεν είχαν πάει, εμείς με τη Ντίνα πήραμε ταξί και πήγαμε στη Γέρασα και στη Νεκρά Θάλασσα. Με αυτές τις δύο μίνι επισκέψεις στην Ιορδανία θεωρούμε ότι έχουμε καλυφθεί επαρκώς για τη χώρα. Δεν έχουμε ξαναπάει. Όταν το 2005 πήγαμε στην Συρία, δεν πήραμε την προέκταση για Ιορδανία (αν και τότε είχαμε δει μόνο την Πέτρα, που τη θεωρήσαμε μια καλή δόση) και είχαμε και πολύ χρόνο.

Φτάσαμε στην Ινδία και πρώτη στάση κάναμε στο Νέο Δελχί.

Εκεί μας υποδέχτηκε ο αρχηγός μας ο Χρήστος. Κάπου σταματήσαμε και μας ζήτησε το χαράτσι που ζητάνε τα πρακτορεία για αχθοφορικά και φιλοδωρήματα. Μιλάμε για ένα ποσόν που για τέτοια ταξίδια σήμερα πρέπει να είναι κοντά στα 100 ευρώ. Νομίζω τώρα το ενσωματώνουν στους φόρους αεροδρομίων, κλπ. Όλοι δώσαμε τα χρήματα, εκτός από δυο κυρίες με τους γιούς τους, που επέμεναν ότι είχαν πληρώσει τα πάντα στην Αθήνα. Ο Χρήστος προσπαθούσε να τις πείσει ότι όλοι τα έδωσαν και η τακτική του πρακτορείου είναι να πληρώνονται τα φιλοδωρήματα επί τόπου. Αυτές δεν υποχωρούσαν και ούτε ο αρχηγός. Ευτυχώς βρέθηκε κάποιος καλός άνθρωπος και λέει στον αρχηγό:

─ Ήδη έχουμε αργήσει και αν σε δέκα λεπτά δεν φύγουμε εγώ θα παραπονεθώ στο πρακτορείο. Θέλω να ακολουθήσεις το πρόγραμμα.

Τότε ο αρχηγός ζορίστηκε και λέει στις κυρίες με τους γιούς τους:

─ Εάν δε μου δώσετε αμέσως τα χρήματα, σας παραδίδω τα αεροπορικά σας εισιτήρια και τα βάουτσερ για τα ξενοδοχεία και θα συνεχίσετε το ταξίδι μόνες σας.

Έχετε δει ταχυδακτυλουργό να βγάζει από τη τσάντα του την τράπουλα, χωρίς σχεδόν να την ανοίξει; Τόσο γρήγορα έβγαλαν τα δολάρια και πλήρωσαν! Ταχύτητα φωτός.

Το ένα αγόρι από τα παιδιά των κυριών αυτών, σπούδαζε στη Γαλλία, δε θυμάμαι τι. Μου είχε κάνει λοιπόν εντύπωση κάτι που μου είχε πει, κι εγώ δεν μπορούσα να το φανταστώ εκείνη την εποχή. Σίγουρα δεν ήμουν και αστέρι στα κομπιούτερ. Μάλλον άσχετος, αφού εκείνη τη χρονιά αγόρασα τον πρώτο μου προσωπικό υπολογιστή, με την τεράστια εσωτερική μνήμη των 20 Gb και τα Windows XP. Μου έλεγε λοιπόν ότι επικοινωνούσε με τους καθηγητές του με email. Μου φαινόταν πολύ περίεργο που τότε οι καθηγητές του προτιμούσαν, και του απαντούσαν πιο γρήγορα, αν τους έστελνε mail, παρά να πήγαινε να τους εύρισκε στο γραφείο τους.

Αυτός λοιπόν ο φοιτητής και φέρελπις νέος, την μέρα που φεύγαμε διαμαρτυρήθηκε όταν φτάσαμε με το πούλμαν στο αεροδρόμιο, ότι η βαλίτσα του είχε φθαρεί κατά την μετακίνηση. Άρχισε να φωνάζει στους Ινδούς, οι οποίοι σημασία δεν του έδιναν. Απευθύνθηκε και στον αρχηγό μας το Χρήστο και του ζήτησε να τους πει ότι θέλει αποζημίωση.

─ Από αυτούς τους ανθρώπους ζητάς αποζημίωση; Τον ρωτά ο Χρήστος.

Ο νεαρός επέμενε και ζητούσε από τον Χρήστο να κάνει τα δέοντα ώστε να αποζημιωθεί.

─ Πόσο περίπου κοστίζει η φθορά της βαλίτσας σου; Τον ρωτά.

Ο νεαρός του ζήτησε ένα ποσό και ο αρχηγός βγάζει από την τσέπη του χρήματα και του δίνει. Τα χρήματα ήταν από εκείνα που του είχαμε δώσει το πρωί ως πουρμπουάρ. Ο νεαρός τα πήρε και ησύχασε. Μάλλον τη φύλαγε στο Χρήστο για τη συμπεριφορά του την πρώτη μέρα που ζήτησε τα φιλοδωρήματα από τη μάνα του. Εννοείται ότι ο Χρήστος δεν πήρε πίσω ποτέ αυτά τα λεφτά από τους ντόπιους. Θυμάμαι αυτή την ενέργεια του φοιτητή και νευριάζω. Δε θυμάμαι αν τον κράξαμε οι υπόλοιποι, αλλά ακόμα και σήμερα βλέπω από εκείνο το ταξίδι 6-7 ανθρώπους και καμιά φορά θυμόμαστε με απέχθεια τις δυο κυρίες με τους γιούς τους.

Και οι δυο κυρίες έκαναν το ίδιο επάγγελμα, το οποίο δε μου επιτρέπεται να αναφέρω ανοιχτά εδώ. Πιστεύω είναι εύκολο να το φανταστείτε. Απλά σας λέω ότι δεν ήταν ούτε γι_ _ _ _ες, ούτε δι_ _ _ _ _ _ες, ούτε κα_ _ _ _ _ _ _ες. Νομίζω καταλάβατε τι δουλειά έκαναν (πάντως όχι το αρχαιότερο επάγγελμα).

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[Smaragda53]

Αμ δε! Όταν αυτοί οι ταυρομάχοι πάνω στα άλογα με τα μακριά δόρατά τους κάρφωναν εκ του ασφαλούς τους ταύρους, δημιουργούνταν μια τεράστια πληγή, που καθώς ο ταύρος έτρεχε, το αίμα πετιόταν λες και άδειαζες ποτήρια. Όσο μακριά και αν ήμασταν τα έβλεπα πεντακάθαρα. Άρχισα να βρίζω από μέσα μου αλλά προσπαθούσα να το αντέξω.

Την ώρα όμως που έβγαινε ο ταυρομάχος με τα πόδια να αποτελειώσει το κακόμοιρο το ζώο, ήμουν έτοιμος να λιποθυμήσω. Πήρα τη Ντίνα και φύγαμε, πριν καλά-καλά αρχίσει το θέαμα. Ας το χαρούν μόνοι τους. Εγώ δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Κάθισα κάτω από τις κερκίδες να συνέλθω και η Ντίνα μου έδινε νερό. Πήγαμε μετά για ένα καφέ και στενοχωριόμουν που πλήρωσα και τόσο ακριβό εισιτήριο

κι εγώ το ίδιο έπαθα στη Βαρκελώνη το 1984. Με φουσκωμένα τα μυαλά από Χέμινγουέι και φωτογραφίες του Πικάσο στις ταυρομαχίες κι αφού δεν ήξερα ποιά από τις δυο τσιγγάνικες φούστες μου να βάλω για να είμαι και καλά στην ατμόσφαιρα (!), με τον πρώτο ταύρο -όταν κατάλαβα τι του κάνανε- έβαλα τα κλάματα. Στον δεύτερο είχα φύγει. Ευτυχώς σταμάτησαν αυτό το φριχτό και άδικο πράγμα.

 

[Sam-chal]

Nα προσθέσω κι εγώ κάτι...
Πριν 3 χρόνια με την σύζυγο επισκεφθήκαμε την Ρώμη.
Κλείσαμε δωμάτιο κοντά στον σταθμό των τρένων (Davinci το όνομα του συγκροτήματος, το οποίον τώρα δεν το βρίσκω στο Booking). Στα σχόλια διαβάζαμε ότι τι εξυπηρετική και καλή ήταν η διαχειρίστρια η οποία ονομαζόταν MUNA (!) . Εγώ έβαζα με το μυαλό μου ότι θα ήταν καμιά μεγαλόσωμη νταρντάνα Ιταλίδα και ετοίμαζα την ανάλογη κατάληξη στο όνομά της . Πράγματι μας υποδέχθηκε η MUNA η οποία όντως ήταν καλή, ευγενική και εξυπηρετική όμως μικροσκοπική Ασιάτισσα οπότε η κατάληξη μεταβλήθηκε ανάλογα

 

[evaT]

Απορώ πως μου ξέφυγε αυτή η ιστορία σου. Ψοφάω για ρετρό, βίντατζ και τα ταξίδια του 70-80 που ναι μεν ήταν τόσο πιο δύσκολα, όμως όλα ήταν πολύ περισσότερο αυθεντικά και ανέγγιχτα από τον υπερτουρισμό που έφερε το ιντερνέτ και οι low cost.

Θα το πω άλλη μια φορά αν υπάρχει δυνατότητα να δημιουργηθεί μια υποεννότητα με όλες αυτές τις παλιές ιστορίες για να συγκεντρωθούν και να τις βρίσκουμε εύκολα. Πιστεύω ότι είναι παρακαταθήκη για εμάς τους πιο παλιούς, να θυμόμαστε πως ταξίδευαν κάποιοι παλιότερα, που τώρα ανοίγουμε νήμα για να βρούμε την καλύτερη esim μην τυχόν και πάθουμε κανέναν πανικό επειδή ξεμείναμε από ιντερνέτ.

Πολλά συγχαρητήρια!