Αίγυπτος Σινά-Αίγυπτος

[soudianos]

Μετά την επίσκεψη μας στη Νουβία σαλπάραμε με το «Kahila» ώρα μεσημέρι για την κρουαζιέρα μας. Οι μέρες ήταν ηλιόλουστες, ο ουρανός καθαρός χωρίς σκόνη, αλλά αν εξαιρέσουμε την τελευταία μέρα, ένα δυνατό και κρύο βοριαδάκι μας ανάγκαζε σε καλό ντύσιμο πάνω στο κατάστρωμα. Για μπανάκι βεβαία στην πισίνα ούτε συζήτηση. Άσε που δεν εμπιστεύεται κανείς την ποιότητα του νερού της πισίνας. Όμως τα νερά του Νείλου ήταν καθαρά στο χρώμα της θάλασσας, κάτι που δεν το περίμενα έχοντας την εμπειρία απ όλα τα μεγάλα ποτάμια του κόσμου που έχω ταξιδέψει και που όλα τους ήταν καφετιά ανακατεμένα με μπόλικο χώμα.. Άλλη μια ευχάριστη διαφορά ότι στο Νείλο οι όχθες έχουν ποικιλία χρωμάτων και εικόνων, κι όχι τις ατέλειωτες μονότονες φοινικοκαλιέργειες που σου κρύβουν τον ορίζοντα. Δεκάδες κρουαζιερόπλοια άλλα συναντούσαμε, με άλλα συνταξιδεύαμε, πολυτελή, απλά, ονόματα εντυπωσιακά, πριγκιπικά, βασιλικά ο τουρισμός της Αιγύπτου σε όλο του το μεγαλείο. Τώρα πλέον το Κάιρο υπολογίζεται σαν μια στάση για το μουσείο και τις πυραμίδες για το μαζικό τουρισμό και το κύριο βάρος μετατοπίζεται στην κρουαζιέρα στο Νείλο.

Μαζί με τον ευτραφή και ευχάριστο ξεναγό,(τον βλέπεται στη προηγούμενη φωτό στην βάρκα), επισκεφτήκαμε τον καπετάνιο στη γέφυρα την ώρα της πλοήγησης. Μικρή η γέφυρα , λίγα τα όργανα, σαγιονάρες και κελεμπία ο εξηντάρης καπετάνιος του «γλυκού νερού» που δε θα αντιμετωπίσει ποτέ τρικυμία, αλλά απαιτείται πολύ προσοχή και εμπειρία η πλοήγηση στο ποτάμι με την πυκνή κίνηση των πλοίων, τις συνεχείς στροφές, τα ρεύματα, ή τα αναπάντεχα μπουρίνια. Συζητήσαμε για την προ του πολέμου με το Ισραήλ εποχή, πριν κλείσει το κανάλι του Σουέζ, τότε που στην πανέμορφη και περισσότερο τότε ελληνική Αλεξάνδρεια οι γυναίκες κυκλοφορούσαν χωρίς μαντίλα, τα ζευγάρια ρομαντζάδα αγκαλιά χωρίς απαγόρευση, που στη ράδα του Port Said, στην αναμονή για το κανάλι του Σουέζ, οι έμποροι μαυραγορίτες με τις βάρκες τους τριγύρω από το καράβι προσπαθούσαν να μας πουλήσουν μπουκάλια ουίσκι που μέσα είχαν τσάι, και στην πόλη του Σουέζ, που βρίσκεται στην έξοδο του καναλιού στην πλευρά της Ερυθρά Θάλασσας, κουτουκάκια με μεζέδες από τεράστιες γαρίδες, καβούρια και μεγάλα πράσινα μπουκάλια μπύρας, τα συνόδευαν ελληνικά λαϊκά τραγούδια στο γραμμόφωνο. Άφωνος ο καλαμπουριτζής ξεναγός, άρχισε να με λέει captain A…, και το μετέφερε στους επόμενους ξεναγούς μας καθώς και στον διευθυντή Sammy.

Η ανθρώπινη δραστηριότητα ήταν συχνή στις όχθες από άτομα μεμονωμένα ή οικογένειες που προσπαθούσαν να κερδίσουν τα προς το ζει, βόσκοντας οικόσιτα ζώα ή καλλιεργώντας ένα κηπάκο ποτίζοντας τον με αντλίες που τράβαγαν νερό από το ποτάμι. Βορειότερα, μεγαλύτερες εκτάσεις με πατάτες, απ΄ αυτές που εισάγουμε στην Ελλάδα, αμπέλια, λαχανικά, ο Θεός Νείλος φροντίζει για χιλιάδες χρόνια τους κατοίκους της Αιγύπτου.

Περάσαμε δίπλα από χωριά μικρά μεγάλα, πόλεις με το σταυρό της εκκλησίας να ξεχωρίζει πάνω από τις σκεπές των σπιτιών, μιναρέδες από τζαμιά που σαν βέλη οι κορυφές τους τρυπούσαν τον ουρανό. Στις πόλεις όπου διανυχτερεύσαμε, Assuan και Luxor, κεντρικοί αυτοκινητόδρομοι με φαρδιά δενδροφυτεμένα πεζοδρόμια παράλληλα με το ποτάμι, απογευματινό και νυχτερινό σεργιάνισα νεολαίας, (νυφοπάζαρο?), κουτσομπολιό στα παγκάκια, χρώμα πόλεων Μεσογειακών, συνήθεια αλλοτινών εποχών, και μόνο η μαντίλα των απογόνων της Κλεοπάτρας υποβάθμιζε την εικόνα, κρίμα!!!

Πάμπολλες είναι οι αρχαιότητες στην Κάτω Αίγυπτο δίπλα στο Νείλο. Κίονες βαρείς και τεράστιοι, κιονόκρανα ακαλαίσθητα μονόχνοτα, μισογκρεμισμένοι ναοί, οικοδομές, αγάλματα ζώων και θεών, εικονογραφίες ανθρώπων ή θεών με λεπτή μέση και χάρη στην κίνηση.

Όμως, εκτός από τα παραπάνω, δύο ήταν οι μεγάλες εκπλήξεις που μου πρόσφερε η κρουαζιέρα, και οι δύο την τελευταία μέρα. Μια μέρα με τα πιο όμορφα χρώματα, και εικόνες απ όλο το ταξίδι στην Αίγυπτο. (πάντα πλην του Σινά…) Αξιοθέατα σημερινά.. ζωντανά… Μήπως όμως είναι καλλίτερα να μην παίρνουμε πληροφορίες για τα μέρη που πηγαίνουμε αλλά να τις ανακαλύπτουμε μόνοι μας, λαμβάνοντας το αίσθημα της έκπληξης;
Φτάσαμε νύχτα στη Edfu, έγερση 0630. Πρωινό και αναχώρηση στις 0730. Βγαίνουμε στην προβλήτα, μια άμαξα με άλογα μας περίμενε για να μας πάει μέσα από την πόλη με τα κλειστά ακόμα καταστήματα στον τόπο των αρχαιοτήτων. Ουρές μεγάλε οι άμαξες περίμενα τους υπόλοιπους επιβάτες. Στον τόπο των αρχαίων ειδικός πάρκιν σκιαζόμενο από καλαμωτές για τις άμαξες τα άλογα και τους αμαξάδες. Επιστροφή με τον ίδιο τρόπο. Αμαξάδα μετά από πολλές δεκαετίες.

Η δεύτερη ήταν λίγες ώρες μετά την αναχώρηση από το Edfu. Mία λεκάνη σαν αυτές που έχω περάσει στο κανάλι του Παναμά δεκάδες φορές, όπου παρακολουθήσαμε όλη την διαδικασία για κα κατεβούμε σε χαμηλότερο υψόμετρο του Νείλου απ το οποίο βρισκόμασταν και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Στις εκεί αποβάθρες δεκάδες έμποροι φωνασκώντας προσπαθούσαν να μας πουλήσουν το εμπόρευμα τους, αποτελούμενο κυρίως από τραπεζομάντηλα ή σεντόνια. Για το ελέγξουμε το τύλιγαν το έκλειναν σε αδιάβροχη τσάντα μας το πέταγαν από την προβλήτα πάνω στο κατάστρωμα σε ύψος πάνω από 30 μέτρα. Λίγο πριν φτάσουμε στη λεκάνη άλλοι έμποροι είχαν δέσει τη βάρκα τους με σχοινιά πλάι στο πλοίο ταξίδευαν μαζί μας και με τον ίδιο τρόπο μας πετούσαν το εμπόρευμα εν κινήσει του πλοίου. Οι φωνές των εμπόρων τα απλωμένα στα χέρια τους εμπορεύματα για να τα βλέπουμε έδιναν ένα σκηνικό ανατολίτικο, εξωτικό. Βέβαια έχω δει ξανά όμοια κατάσταση αλλά εδώ η φάση παρακολούθησης των διαδικασιών αλλαγής λεκάνης και δίπλα οι φωνές των εμπόρων καλώντας τους επιβάτες κάθε κρουαζιεροπλοίου από το πρωί έως το βράδυ είχε μια πανηγυρική, εξωτική ατμόσφαιρα.

Como Obo

Edfu

Στη Λεκάνη

 

[soudianos]

Στο Luxor φτάσαμε μεσημέρι, επισκεφτήκαμε τις αρχαιότητες στη δυτική όχθη, κι όλο την υπόλοιπη μέρα ήμασταν ελεύθεροι με όλη την πόλη στη διάθεση μας. Διανυχτερεύσαμε στο πλοίο και την επομένη μέρα νωρίς το πρωί μαζί με τις αποσκευές μας είδαμε στην Κοιλάδα των Βασιλέων. Απ εκεί κατ ευθεία πήγαμε στο αεροδρόμιο όπου πήραμε την πτήση για το Κάιρο.

Πριν προχωρήσουμε με εικόνες από το Luxor ας δούμε μερικά αιγυπτιακά σύμβολα που πάντα συνυπάρχουν μαζί μα τα ιερογλυφικά χαραγμένα στις τοιχογραφίες ή στις έγχρωμες εικόνες των τάφων και των ναών.

Το σύμβολο Ankh όπως λέγεται, ο σταυρός με τον κύκλο επάνω, θεωρείται ως σύμβολο της ζωής, κλειδί της ζωής, σταθερότητα δύναμη.

Ο αγαπητός στους Αιγυπτίου Θεός Ωρ. Πάντα με κεφάλι γερακιού όπως εδώ στο βάθρο είτε σε ανρθώπινο σώμα. Ο Θεός του φωτός (Απόλλωνας)

Αγάπη, Ειρήνη, φιλία..



Luxor

Anατολική όχθη

Δυτική όχθη Κοιλάδα των Βασιλέων

Κι εδώ δημόσια "βρύση"

 

[soudianos]

Πτήση από Luxor προς Κάιρο. Η αιγυπτιακή έρημος φαινόταν ευκρινώς. Η θέση μας στο παλιό και θορυβώδες αεροσκάφος ήταν η τελευταία των τελευταίων. Φτάσαμε πάντως χωρίς προβλήματα…, ο Sammy μας περίμενε, το πρόγραμμα των αιγυπτιακών αρχαιοτήτων τέλειωσε δίνοντας μας μια ιδέα χωρίς πολλές λεπτομέρειες, που ούτως ή άλλως χρειάζεται πολλή χρόνος για να τις μελετήσει κάποιος κι από τώρα και στο εξής θα συνεχίσουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα περιοδεία με θέματα ελληνισμού.

Θα αρχίσω όμως τοποθετώντας κι εδώ το site που έβαλα πριν λίγες μέρες στο φόρουμ που αφορά τα εγκαίνια της νέας βιβλιοθήκης της Μ. Αικατερίνης στο Σινά. Ο λόγος είναι, γιατί με ένα επεισοδιακό τρόπο κατά την άφιξη μας στο Κάιρο γνωρίσαμε ένα από τους αρχιτέκτονες που εργαζόταν στην ανακαίνιση

http://news.in.gr/culture/article/?aid=1500183500

Λίγες μέρες πριν την αναχώρηση μας για το ταξίδι, με πήρε τηλέφωνο ο αρχιμανδρίτης της μονή με τον οποίο κανόνισα όλη τη διαδικασία του ταξιδιού στο Σινά και που είπε ότι στο αεροπλάνο θα ταξιδεύει κάποιος Γρηγόρης, κοντός και γεματούλης από την Αθήνα, να τον βρω για να πάρουμε μαζί το αυτοκίνητο που θα μας περίμενε στο αεροδρόμιο του Καΐρου για να μας πάει στο μετόχι της μονής στο Κάιρο. Τηλέφωνο του δεν μου έδωσε κι ούτε επώνυμο. Φτάσαμε νωρίς στην αίθουσα αναμονής της θύρας για την επιβίβαση του « Έλευθέριος Βενιζέλος», ελάχιστοι ήταν ακόμα οι επιβάτες. Όταν άρχισαν να έρχονται όμως, αρκετοί ήταν οι κοντοί και γεμάτοι, τους ρωτούσα πλην όμως ουδείς πήγαινε για το Σίνα. Σταμάτησα να ασχολούμαι με το θέμα ελπίζοντας να τον βρω στο αεροπλάνο. Όμως τούτο γέμισε και άφησα το θέμα για την έξοδο από το αεροδρόμιο όπου ο οδηγός θα κρατούσε σίγουρα πινακίδα, όπως είχαμε συμφωνήσει με τον αρχιμανδρίτη. Φτάσαμε, τελειώσαμε με τη βίζα βάλαμε τις αποσκευές μας σ ένα καροτσάκι προχωρήσαμε στην έξοδο με πολλή προσοχή στις πινακίδες για να δούμε το όνομα μας πλην όμως ούτε όνομα ούτε η λέξη Σινά υπήρχε. Περιμέναμε στο έξοδο, γύρω μας ταξιτζήδες πειρατές πιθανώς για να μας εξυπηρετήσουν, αλλά ο Γρηγόρης άφαντος. Παρακάλεσα τον φρουρό και ξαναμπήκα στη αίθουσα μήπως βρω εκεί πινακίδα αλλά μάταια. Βρήκα ευκαιρία και μπήκα στην ουρά για να αγοράσω μια sim card για το κινητό με το μυαλό στην γυναίκα μου που με περίμενε μόνη έξω με τους μελαμψού πειρατές τριγύρω της. Η κάρτα κόστισε 7 ευρώ, οι κλήσεις εντός της Αιγύπτου είναι δωρεάν. Ξαναβγαίνω έξω κοιτώντας πάλι τις πινακίδες από τα πρακτορεία που περίμεναν του πελάτες. Η γυναίκα μου με περίμενε με τα πράματα στο καροτσάκι χωρίς Γρηγόρη… Το μόνο που μας απέμεινε ήταν να τηλεφωνήσουμε. Και πάνω που έψαχνα να βρω τη ατζέντα με τα τηλέφωνα, μας πλησίασε ένα κοντός και ευτραφής και αστείος τύπος: -Συγνώμη μήπως είστε ο κ. Αντώνης. –Που ήσουν βρε άνθρωπε; -Που είναι ο οδηγός;.-Μαζί του είμαι, σε είδα τώρα που έβγαινες και σε κατάλαβα. -Γιατί δε κρατά πινακίδα; -Τους τα έχω πει πολλές φορές φίλε μου μα δε βάζουν μυαλό…

Αίσιο λοιπόν τέλος είχε η αγωνία μας και πήραμε το βανάκι για το Κάιρο. Ο Γρηγόρης μίλαγε άπταιστα αραβικά με τον οδηγό που ήταν και γνωστός του. Είχε πεταχτεί στην Αθήνα για λίγες μέρες και τώρα επέστρεφε στη δουλεία του η οποία ήταν η ανακαίνιση της βιβλιοθήκης μαζί με άλλους τέσσερεις αρχιτέκτονες από την Ελλάδα. Είναι μια τέλεια δουλειά, ένας καταπληκτικός χώρος για να στεγάζει τα πολύτιμα χειρόγραφα, όπως μου είπε τότε τον μήνα Μάρτη. Και είναι αυτή που λίγες μέρες πριν, έγιναν τα εγκαίνια της. Ο Γρηγόρης τελικά αναχώρησε για το Σινά στις μία η ώρα μετά τα μεσάνυχτα για να είναι εκεί στις οκτώ το πρωί. Κι εμείς όπως έχω γράψει στη αρχή της ιστορίας, μας υποδέχτηκε ο αρχιμανδρίτης και διευθυντής του Μετοχίου στο Κάιρο που μάλιστα είναι από τα Χανιά. Εξυπηρετικός, μας κέρασε καφεδάκι, συζητήσαμε , μας έδειξε το δωμάτιο μας, διανυχτερεύσαμε δωρεάν και στις επτά το πρωί αναχωρήσαμε με άλλο βανάκι, κι ήμασταν οι μόνοι επιβάτες, για το 7ώρο ταξίδι μας στη Αγ. Αικατερίνη.

Επιστρέφουμε πίσω στο Sammy που μας πήρε από το αεροδρόμιο του Καϊρου και μας πήγε στο ίδιο ξενοδοχείο που μέναμε τις πρώτες μέρες το Meridien. Οι αχθοφόροι, οι αστυνομικοί φρουροί στην είσοδο, οι υπάλληλοι της reception, ο γέρο λουστράκος με τα κασελάκι για μαχαραγιάδες στο χώρο της reception του ξενοδοχείου, ξαναβλέποντας μας υποδέχτηκαν με χαμόγελο. Χωρίς να ανέβουμε στα δωμάτια μας αφήσαμε τι αποσκευές και αναχωρήσαμε για την Αμπέτειο Σχολή. H Σχολή ιδρύθηκε τον 19ο κληροδότημα των αδελφών Γεωργίου, Ανανία και Ραφαήλ Αμπέτ ―Ελλήνων την καταγωγή από την Δαμασκό της Συρίας. Οι ιδρυτές όρισαν σαν πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου της σχολής τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο της μονής του Σινά. Σήμερα στη σχολή υπάρχει το ελληνικό, αραβικό και Αγγλικό γυμνάσιο. Στο ελληνικό οι μαθητές είναι είτε παιδιά ελληνικών οικογενειών, είτε παιδιά με Έλληνες προγόνους, ή καθαρά με Αιγύπτιους γονείς που επιθυμούν να μάθουν ελληνικά. Η επίσκεψη στο σχολείο ήταν επιθυμία δική μου, πρώτον γιατί ένα ζευγάρι καθηγητών φίλων που μένουν δίπλα μας δούλευαν σ αυτό το σχολείο επί μια δεκαετία, και δεύτερον δεν είναι ασήμαντη η ύπαρξη ελληνικού σχολείου ανάμεσα στον φανατισμένο ισλαμικό κόσμο της εποχής μας. Ο Sammy γνώριζε όλους, από τους φρουρούς της πύλης εισόδου μέχρι τους διευθυντές, διότι εκ των υστέρων έμαθε πως το πρακτορείο ταξιδιών του τους εξυπηρετεί όταν θέλουν να πάνε Ελλάδα, και η κα Βάσω με την οποία είχα συχνή τηλεφωνική διαδικτυακή επαφή και έπαιρνα πληροφορίες για οτιδήποτε ήθελα για το ταξίδι μας, περίμενε την καθορισμένη ώρα.

Θερμή ήταν υποδοχή καθότι ήμασταν γείτονες πρώην συνάδελφους των, μας κέρασαν ελληνικό καφεδάκι, η διευθύντρια μας διηγήθηκε την ιστορία του ιδρύματος, και ο καθηγητής σύζυγος της κ. Βάσω μας ξενάγησε στις τάξεις, στους διαδρόμους με τις εικόνες των αγωνιστών του 21, και στον εξωτερικό χώρο με τα γηπεδάκια. Είναι ένα τεράστιο συγκρότημα περιτριγυρισμένο με ψηλό μαντρότοιχο, μεγάλο κήπο και πολλά βοηθητικά κτίρια. Παρά τις διώξεις του Νάσερ που έκανε στους Άγγλους, Γάλλους, κι άλλους αλλοδαπούς, μαζί αναγκαστικά και στους Έλληνες που ήταν οι πιο αγαπητοί στους Αιγυπτίους απ τους υπόλοιπους κάτι που μας τόνισε ο φύλακας της οικία του Καβάφη, τις εθνικοποιήσεις της διώρυγας κι ότι άλλο τους ανήκε και ήταν στα χέρια των ξένων, το ελληνικό αυτό σχολείο κατόρθωσε να επιζήσει να θυμίζει τη πλούσια ελληνική παροικία στην Αίγυπτο και σήμερα να συνδέει πολιτισμικά τις δύο χώρες.

Το ξενοδοχείο μας δεν ήταν μακριά από τη σχολή και τον Sammy τον στείλαμε από νωρίς στη δουλειά του… Έτσι, μετά την επίσκεψη μας στη σχολή, περπατήσαμε στους ήσυχους δρόμους της Ηλιούπολης με τις δενδροστοιχίες σε κάθε πεζοδρόμιο, με πολλά αρχοντικά και βίλες αρχιτεκτονικής των αρχών του 20ου αιώνα, σε μια διασταύρωση μεγάλων λεωφόρων συναντήσαμε μια μικρή λαϊκή αγορά, συγκρίναμε τις τιμές και τα προϊόντα τους με τις δικές μας και αγοράσαμε χυμό από ρόδι. Ήταν ένας όμορφος και αρκετά ενδιαφέρον περίπατος μακριά από τις τουριστικοποιημένες περιοχές, χωρίς καμία ενόχληση το καλύτερο προάστιο του Καΐρου.
Πεζοπορώντας φτάσαμε στο ξενοδοχείο, τις αποσκευές μας τις είχαν μεταφέρει στα δωμάτια μας, κι αργότερα ανακάλυψα δίπλα στη reception δωματιάκι με τρεις υπολογιστές συνδεδεμένους με το διαδίκτυο δωρεά για τους πελάτες. Έστειλα τότε το πρώτο σήμα ύπαρξης μας μετά από 9 μέρες στους φίλους μας , και πιο αργά νηστικοί όπως ήμασταν από το Luxor, μας χάρισα μια πιατέλα γεμάτη με ποικιλία θαλασσινών κόστους 50 ευρώ, σ ένα από τα εστιατόρια του Meridien με τιμή φιάλης νερού 4 και μπύρας 7 ευρώ. Αυτά… για να μην λέτε ότι στις ιστορίες μου σας αφήνω νηστικούς…

Αμπέτειος Σχολή

Αχιλοπούλειος Σχολή το τμήμα του Ελλ. γυμνασίου

Εδώ το κασελάκι του λουστράκου...

 

[soudianos]

Από το ξενοδοχείο μας για να πάμε στην Αλεξάνδρεια περάσαμε μέσα από το Κάιρο, στο κυκλοφοριακό χάος που αφ’ ενός μεν μας καθυστέρησε και αφετέρου αναπνεύσουμε το επικίνδυνο νέφος που κάλυπτε όλη την πόλη. Λίγα χιλιόμετρα μετά το Κάιρο πήραμε τον ελληνόφωνο ξεναγό τον ίδιο που είχαμε τις πρώτες μέρες σπουδαγμένος όπως είπα τα αρχαία ελληνικά στην Ελλάδα, κάθως και τον ίδιο συμπαθητικό μεσήλικα οδηγό του βανακίου μας, δεινός καπνιστής που του άρεσε να κάνει συχνές στάσεις… Η διαδρομή ήταν ομορφη ανάμεσα στην έρημο, με αρκετές κωμοπόλεις και χωριουδάκια δεξιά κι αριστερά μας σ΄ ένα τοπίο που εναλλάσσονταν με τις φυτείες των εύφορων πεδιάδων στις όχθες του Νείλου.

Κατά στις 12 περάσαμε την αψίδα και διόδια που βρίσκονται έξω από την πόλη, κι εδώ μέχρι πριν μερικά χρόνια υπήρχε μια μεγάλη επιγραφή στα Ελληνικά «Καλωσορίσατε στην Αλεξάνδρεια» η οποία σήμερα αλλά τώρα με εντολή του δημάρχου της Αλαξάνδρειας έχει αφαιρεθεί. Λίγο όμως παρακάτω σ ένα μικρό τούνελ κάτω από αυτοκινητόδρομο μια επιγραφή στα Αγγλικά έγραφε τη λέξη «ΑLEXANDRIA» με καλλιγραφικά γράμματα. Περνώντας την μπήκαμε ουσιαστικά στην πόλη.

Ξαναβρίσκομαι εδώ μετά από 50 χρόνια!! Τότε που έμεινα ένα μήνα, που δώσαμε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα με μια ομάδα της ελληνικής κοινότητας, τα μικρά ταβερνάκια με τα φτηνά θαλασσινά και τα μεγάλα μπουκάλια μπύρας κι εδώ όπως στην πόλη του Σουέζ, τις γυναίκες μικρές μεγάλες που κυκλοφορούσαν και χωρίς μαντίλα και κάνοντας παρέα με ξένους χωρίς πρόβλημα, οι κινηματογράφοι που έπαιζαν από το πρωί, τότε που οι Γάλλοι μαιτρ της ραπτικής είχαν κληρονομήσει την τέχνη τους στους ντόπιους, από τους οποίους έραψα το πρώτο μου κουστούμι, μόδα ντυσίματος της εποχής αλά Μπήτλις μαζί με την απαραίτητη γραβάτα βεβαίως, που διάφοροι επιτήδειοι ανεγκέφαλοι ντόπιοι με ανάγκασαν μια νύχτα να πηγαίνω από το ένα αστυνομικό τμήμα στο άλλο, μάλιστα σ ένα απ αυτά ο χώρος αναμονής ήταν ένας πάγκος δίπλα στα κάγκελα των φυλακισμένων στο κρατητήριο , και που μια άλλη μέρα ένας ρεμάλι των δρόμων που μάλιστα μίλαγε ελληνικά μας ακολουθούσε φωνάζοντας μέσα στους εμπορικούς δρόμους και κατηγορώντας την κοπελιά που με συνόδευε δήθεν ότι μου έκλεψε το ρολόι, κι όταν το κατήγγειλε στον πρώτο αστυνομικό που συναντήσαμε αυτός μας πήγε συνοδεία στο κοντινό αστυνομικό τμήμα για πιστοποίηση της καταγγελίας από τον αξιωματικό.
Κι αν νομίζετε ότι τα τελευταία έχουν σήμερα εκλείψει καθότι ο κόσμος εκπολιτίζεται με την πάροδο των αιώνων, περιστατικό προσπάθειας εξαπάτησης δεν μας έλειψε σήμερα αλλά ο ξεναγός τον έβαλε στη θέση του..

Οδηγώνας για να φτάσουμε στον παραλιακό, περάσαμε δίπλα από το άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου, (για το οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω), κατόπιν το Ελληνικό νεκροταφείου με τον τάφο του Καβάφη μέσα, και απέναντι από το νεκροταφείο το ελληνικό γηροκομείο.
Στην παραλιακή μεγάλη λεωφόρο συνεχίσαμε ανατολικά για να πάμε στους κήπους του Montaza Palace. Στα αριστερά μας το γνωστό μας γαλάζιο της Μεσογείου Θάλασσας με μια ελαφριά πνοή αύρας, διέλυε κάπως την πνιχτή ατμόσφαιρα των εξατμίσεων των εκατοντάδων αυτοκινήτων, μια ουρά μέχρι που έφτανε το μάτι σου. Με λίγη φαντασία βλέπεις.. τις ρότες των πλοίων που από χιλιάδες χρόνια πριν, συνέδεαν όλο τον αρχαίο ελληνικό κόσμο αλλά κι όχι μόνο, με την Αίγυπτο των Πυραμίδων και του πολιτισμού της. Κατά μήκος της παραλίας δίπλα στην αμμουδιά οι απαραίτητες συνήθεις κατασκευές που την εκμεταλλεύονται είτε πρόχειρες είτε μόνιμες. Κάποιους λουόμενους πήρε το μάτι μου που φαίνονταν να ήταν τουρίστες εμφανισιακά, και αναρωτιόσουν μέχρι ποιο σημείο ξεγυμνώνονται οι μουσουλμάνες κοπέλες στις πλαζ.

Στα δεξιά μας υπήρχε μια ατέλειωτη σειρά οικοδομικών τετραγώνων από καταστήματα, γραφεία διαμερίσματα, με τους προνομιούχους ενοίκους των λόγω της θέασης στον απέραντο ωκεανό. Στην πολυσύχναστη περιοχή τη πόλης, ένας φαρδύς δρόμος κατέληγε στην παραλία με μια δενδροφυτεμένη νησίδα σε όλο το μήκος του και πάνω της το μπρούτζινο άγαλμα του Μωχάμετ Αλή καβάλα πάνω στο άλογο του, ιδρυτή της σημερινής Αιγύπτου. Όμορφα κτίρια, υπαίθρια περίπτερα, ένα περιστύλιο με κιονόκρανα ελληνικού ρυθμού, μνημείο ηρώων, παλιά μέγαρα του περασμένου αιώνα όμοια με αυτά που βλέπουμε στις πόλεις της Ευρώπης, παλαιών ευρωπαίων ιδιοκτητών που τα εγκατέλειψαν όταν ο Νάσερ τους έστειλε στη χώρα τους, συνυπάρχουν με την ισλαμική αρχιτεκτονική. Ταυτόχρονα μια τεράστια αγορά από μικρά ή μεγάλα καταστήματα απλώνεται σε όλους τους δρόμους, με τις ανατολίτικες πραματειές της, τα μικρομάγαζα εργαστήρια απίθανων κατασκευών, επιδιορθώσεων χειρονακτικές εργασίες που θυμίζουν άλλες εποχές. Παραδοσιακά, ίσως για μας αλλά όχι γι αυτούς, καφενεδάκια αραβικό καφέ ή τσάι και με τους ναργιλέδες έτοιμους για κάθε ενδιαφερόμενο. Μια ευχάριστη πολύχρωμη ανατολίτικη εικόνα, απολαυστική στο δυτικό επισκέπτη.

Όμως ας αφήσουμε αυτό το ενδιαφέρον τμήμα της πόλης και να συνεχίσουμε την οδήγηση μας ανατολικά, όπου σύντομα πέσαμε σε ένα φοβερό κυκλοφοριακό μπλοκάρισμα, που πεζοπόρος θα πήγαινε γρηγορότερα στο προορισμό μας. Η αιτία ήταν ότι σε κάποιο σημείο γινόταν έργα και οι τέσσερις σειρές αυτοκινήτων γινόταν μία.

Ταυτόχρονα σ εκείνο το σημείο του παραλιακού και των κάθετων προς αυτόν δρόμων , ένα δάσος… τεράστιων πολυκατοικιών η μια κολλημένη δίπλα στην άλλη με μικρά διαμερίσματα όπως έδειχναν τα μεγέθη των μπαλκονιών κάλυπτε ένα μεγάλο μέρος της περιοχής. Τέτοιο φρικτό θέαμα δεν είχα ξαναδεί. Θεωρώ τις σοβιετικού τύπου πολυκατοικίες πολλή καλλίτερες διότι τουλάχιστον αυτές είναι κτισμένες σε ελεύθερο χώρο έξω απ τις πόλεις με παρκάκι από κάτω και με ελύθεο χώρο για να παίζουν τα παιδιά. Το μεγαλύτερο έγκλημα εδώ στην Αλεξάνδρεια είναι ότι κατεδαφίστηκαν παλιά αρχοντικά ή βίλες για την ανέγερση των πολυκατοικιών. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής μέσα σε αρκετά μεγάλο ελεύθερο χώρο είδαμε μια πανέμορφη μοναχική βίλα ακατοίκητη,που στο πλάι της τοποθετημένες επιγραφές στα αραβικά και τόνιζαν ότι «και αυτό το κτίριο θα κατεδαφιστεί»…

Το Montaza Parace το είδαμε από μακριά γιατί ήταν κλειστό. Στο πάρκο μείναμε λίγο χρόνο γιατί λόγο της καθυστέρησης ανησυχούσα μήπως δεν προλάβουμε τα ελληνικού ενδιαφέροντος αξιοθέατα, και δυσαρεστήθηκα με τον ξεναγό που ξοδέψαμε τόσες ώρες για κάτι που έπρεπε να μπει τελευταίο κι αν δεν το προλαβαίναμε δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Έτσι, πήραμε ξανά το δρόμο της ταλαιπωρίας, και παρκάραμε παραλικά απέναντι από τη Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.

Εδώ βλέπετε το κλασικό αριστούργημα υποψήφιο για κατεδάφιση, ελπίζω να τη γλυτώσει...

Montaza Palace

To πάρκο

Οδός Ελληνικού Πατριαρχείου

Μνημείο Ηρώων

Η θέση του φάρου της Αλεξάνδρειας

Μια εικόνα από τη βιβλιοθήκη

 

[soudianos]

Συνεχίσαμε τις επισκέψεις χωρίς αυτοκίνητο, με πρώτο αξιοθέατο τον ελληνορθόδοξο ναό του Aγ. Σάββα. Θεμελιώθηκε το 320 μ.Χ., γκρεμίστηκε και ξανακτίστηκε αργότερα. Ήταν για πολλά χρόνια η έδρα του Πατριαρχείου Αλεξάνδρειας, και δύο αιώνες πριν, επειδή η θέση του ήταν μακριά απ την πόλη, η έδρα του Πατριαρχείου μεταφέρθηκε στη σημερινή θέση της αφού πρώτα ανεγέρθηκε από τους Έλληνες της Αιγύπτου ο ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.

Άγιος Σάββας

Βαδίζαμε σ ένα μικρό ήσυχο δρομάκι ανάμεσα σε μικρά καφενεδάκια στολισμένα μέσα και έξω με κορνίζες που πλαισίωναν παλιές φωτογραφίες, με αντίκες και έργα τέχνης χειροτεχνίας ντόπιων καλλιτεχνών, όπου νεαροί και νεαρές απολάμβαναν το καφεδάκι τους ή έπαιζαν επιτραπέζια παιχνίδια στα υπαίθρια τραπεζάκια, κι όταν είπα στον ξεναγό ότι εδώ το μέρος έχει κάτι το διαφορετικό από την εμπορική ενόχληση των άλλων δρόμων, μου απάντησε ότι είναι στέκι που συχνάζουν φοιτητές.

Κι όταν στην πρώτη κάθετο βρεθήκαμε μπροστά στο σπίτι του Καβάφη, χάρηκα που από τη θέση που τούτο βρίσκεται, είναι σαν να εκπέμπεται μια αύρα πνευματικότητας και πολιτισμού στην γύρω περιοχή. Κάτι που δεν θα συνέβαινε αν βρισκόταν το σπίτι του ποιητή σ ένα πολύβουο εμπορικό δρόμο. O δεύτερος όροφος από την όλη οικοδομή είναι το μουσείο - σπίτι και το φροντίζει η ελληνική πρεσβείας του Καΐρου. Ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες εκείνη τη στιγμή και Αιγύπτιος φύλακας μας ξενάγησε υπομονετικά όταν του είπαμε ότι είμαστε Έλληνες. Μια αίθουσα του μουσείο είναι αφιερωμένη στον Αλεξανδρινό συγγραφέα Στρατή Τσίρκα

Σειρά είχε το Πατριαρχείο. Η ώρα ήταν αργά μεσημέρι και η εκκλησία κλειστή. Βγάζω κίτρινη κάρτα… στον ξεναγό υπενθυμίζοντας του, ότι φτάνοντας στην Αλεξάνδρεια του ζήτησα να πάμε πρώτα στο Πατριαρχείο γιατί ο τουριστικός οδηγός έγραφε ότι το μεσημέρι δεν δέχεται ο Πατριάρχης. Όμως και στην ώρα μας να πηγαίναμε δεν θα τον βλέπαμε.. Τέλος πάντων είχε αρκετά ενδιαφέροντα ο εξωτερικός χώρος και συζητήσαμε λίγο με ένα αρχιμανδρίτη που τυχαία βρέθηκε μπροστά μας

-Από πού έρχεστε?

–Από Κρήτη Ηράκλειο

- Ο Σεβασμιότατος βρίσκεται σήμερα στο Ηράκλειο διότι κηδεύει την μητέρα του!!

Για φαντάσου!! Ηρακλειώτης ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, θυμάμαι πριν λίγα χρόνια όταν εξελέγη στη θέση του τα συγχαρητήρια και τα αποχαιρετιστήρια του που του έκαναν λαϊκοί και ιερωμένοι. Αλλά και οι εκδρομές που συνεχίζονται από το Ηράκλειο προς την Αλεξάνδρεια με ναυλωμένες απ ευθείας πτήσεις, από διάφορους συλλόγους ενορίες κλπ για να βρεθούν σε μια Πατριαρχική λειτουργία του δικού τους… Θεόδωρου.

ΤΟ Πατριαρχείο

Ξανά στην παραλία όπου γευματίσαμε σε εστιατόριο με θαλασσινά, κατόπιν βόλτα γύρω απ την Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και στον όμορφο παραλιακό κοντά στο φρούριο παλιά θέση του φάρου της Αλεξάνδρειας, ανάμεσα στους εμπόρους με τα τουριστικά είδη και τις ντόπιες οικογένειες με τα παιδάκια τους. Ήταν το καλλίτερο μέρος για χαλάρωση και ρεμβασμό στο πέλαγος

Βιβλιοθήκη

Άγαλμα στην Αλεξάνδρεια του αντιβασιλέα της Αιγύπτου Μωχάμετ Αλή ο οποίος γεννήθηκε στην Καβάλα όπου βρίσκεται ένα παρόμοιο άγαλμα του καθώς και το κονάκι του. Γιoς του ήταν ο γνωστός μας Ιμπραήμ πασάς. Στον Μωχάμετ είχε παραχωρηθεί δώρο η Κρήτη από το Σουλτάνο, η γνωστή περίοδος Αιγυπτιοκρατίας στη Κρήτη από το 1830-1840. Για τους Αιγυπτίους είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο στην νεωτέρα ιστορία τους, ο δημιουργός της σύγχρονης Αιγύπτου

Το άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου
Το 1999 το αρματαγωγό 'Σάμος" του πολεμικού μας ναυτικού σάλπαρε από το λιμάνι της Σούδας "μας..." για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Στο χώρο των αρμάτων βρισκόταν το δύο τόνων μπρούτζινο άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου έργο του γλύπτη Ι. Παπαδόπουλου με χρηματοδότηση του συλλόγου "Φίλοι της Αλε. Βιβλιοθήκης και του ΣΑΑΣΑ, (Συλ. Αποφ.Αβερώφειου, Σχ. Αλεξ)
Το 2001 σε εορταστική τελετή τοπικών αρχών και Ελλήνων τοποθετήθηκε στο χώρο που βρίσκεται σήμερα ήτοι κοντά στο ελληνικό νεκροταφείο και το Αβερώφειο γηροκομείο. Όνειρο δεκαετιών έγινε πραγματικότητα
(πληροφορίες για το παραπάνω ιστορικό γεγονός μου έδωσε ο πρόεδρος της ΣΑΑΣΑ μετά από τηλεφωνική επικοινωνία που είχα μαζί του)

Μετά από τη γρήγορη αυτή ξενάγηση αναχωρήσαμε για το Κάιρο στις 18.30. Η Αλεξάνδρεια χρειάζεται πέντε μέρες για να την αφομοιώσεις κι ένα επόμενο ταξιδάκι βάζοντας μέσα και το Σινά με την νέα βιβλιοθήκη του είναι ένα πρόγραμμα. Στις 10.00 το βράδυ φτάσαμε το στο ξενοδοχείο μας και την επόμενη μέρα το μεσημεράκι ο συμπαθητικός οδηγός μας και ο Sammy συνόδεψαν στο αεροδρόμιο για την επιστροφή μας.

Έτσι τέλειωσε ένα ταξίδι που μας έκανε σοφότερους, μας χάρισε συγκινήσεις, μας ξέθαψε παλιές αναμνήσεις και μας γέμιζε καθημερινώς χρώματα κι αρώματα…
Τέλος

 

[fotast]

Πολύ ωραία ιστορία και φωτογραφίες.Ενδιάφερον ότι έδωσες πολλά στοιχεία για την Ελληνική παρουσία που ήταν έντονη.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Αφρική

 

[Smaragda53]

πολύ ωραίο ταξίδι! μπήκατε στο εσωτερικό της βιβλιοθήκης στην Αλεξάνδρεια? Και μια πληροφορία, αν δεν έχεις διαβάσει τις "Καμπάνες" του Γ.Θεοτοκά, αγόρασέ το, θα το ευχαριστηθείς πολύ, γράφει μέσα για το Σινά