Αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης- Σιγκαπούρη
Το καλυτερότερο αεροδρόμιο στον κόσμο (ναι, είναι έγκυρος γραμματικός τύπος, ισχύει, όταν αναφερόμαστε στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης). Κατά πρώτον, εδώ θα κάνετε layover σε πτήση Αθήνα - Πουκέτ με 350 ευρώ πήγαινε- έλα. Κατά δεύτερον είναι το μόνο αεροδρόμιο που θα βρείτε λίμνες με koi fish, γλυπτά από λουλούδια, κήπο με ηλιοτρόπια και κήπο με πεταλούδες, δωρεάν σινεμά που παίζει συνεχώς ταινίες, τώρα ακούω ότι έφτιαξαν και εσωτερικό καταρράκτη.
Εμείς φροντίσαμε να έχουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο layover γινόταν και επισκεφτήκαμε τους Gardens by the Bay, το εκπληκτικό Cloud Forest με τον εσωτερικό καταρράκτη (έχουν κάτι με τους εσωτερικούς καταρράκτες στη Σιγκαπούρη; ) και το κάθετο τροπικό δάσος, φάγαμε satay (το δικό τους σουβλάκι) και είδαμε το light show κάτω από τα τεχνητά super trees. Το βράδυ επισκεφτήκαμε τον 56ο όροφο του Marina Bay Hotel, αλλά δυστυχώς το μέρος του μπαρ που είναι δίπλα στην εικονική infinity pool ήταν κλεισμένο για ιδιωτικό πάρτυ και επιπλέον το dress code μετά από κάποια ώρα γινόταν επίσημο και δεν ήμασταν προετοιμασμένοι. Και πάλι η θέα αυτής της φουτουριστικής πόλης έκοβε την ανάσα.
Πρώτη μέρα στο Πουκέτ- τα καλά, τα κακά και τα ωραία
Μένουμε στην Πατόνγκ, σε αξιοπρεπέστατο ξενοδοχείο με 90 ευρώ την εβδομάδα, αλλά σε λιγότερο αξιοπρεπή περιοχή. Γενικά βλέποντάς μας ζευγάρι δε μας ενοχλούν με προτάσεις σεξοτουρισμού, εκτός από έναν τύπο που μας παίρνει από πίσω φωνάζοντας με γυμνές φωτογραφίες κοριτσιών. Μια μέρα αποπειραθήκαμε να φάμε στην υπαίθρια αγορά της Πατόνγκ, όπως πρότειναν στο tripadvisor, αλλά ευτυχώς είδαμε τον αρουραίο ανάμεσα στους πάγκους ΠΡΙΝ παραγγείλουμε. Δίπλα έπλεναν τα πιάτα ως εξής: δίπλα από στοίβες με σακούλες σκουπιδιών, βούταγαν το πιάτο σε μια λεκάνη (δε φαινόταν να έχει σαπούνι) σαν να το βάφτιζαν και το έβγαζαν δίπλα για να φάει ο επόμενος. Οπότε δεν είχε street food για μας στην Ταϊλάνδη, αν και θα σας πω αργότερα για κάποια υπέροχα τοπικά εστιατόρια που βρήκαμε.
Όσον αφορά τους δρόμους, η οδήγηση ήταν τρομακτική. Όχι απλώς οδηγούν από αριστερά οπότε σκέφτεσαι όλη την ώρα αν είσαι λάθος, αλλά μπαίνουν συχνά ανάποδα ακόμα και στην εθνική, οπότε αμφιβάλλεις και μπερδεύεται συνέχεια. Εδώ θα δεις τέσσερα άτομα σε ένα μηχανάκι φορτωμένοι με μπιτόνια βενζίνης, την οποία βενζίνη btw πουλάνε παντού κυρίως σε μπουκαλάκια τα οποία κάθε είδους μαγαζί από μανάβικο μέχρι μαγαζί με σουβενίρ παρατάσσει στο δρόμο! Τρομάξαμε να βρούμε κανονικό βενζινάδικο ... ευρωπαϊκων προδιαγραφών, όπου η υπάλληλος παρ'όλα αυτά έτρωγε με τα χέρια μια ντομάτα την ώρα που έβαζε βενζίνη.
Αφού επιζήσαμε της πρώτης βόλτας στους δρόμους, πληρώσαμε εισιτήριο για την κατάβαση στην ιδιωτική Freedom Beach. Για κανένα μισάωρο κατεβαίνεις μέσα από τη ζούγκλα, για να κάνεις μπάνιο στα πιο ζεστά, τροπικά νερά που έχεις κολυμπήσει ποτέ.Ωστοσο τα νερά δεν ήταν φοβερά καθαρά (με την έννοια ότι ήταν σχετικά θολά) , όπως και στο υπόλοιπο Πουκέτ, με εξαίρεση την εκδορμή στα νησιά Πι-Πι, για τα οποία θα μιλήσω αργότερα.
Δεύτερη μέρα- νησιά Πι-Πι
Ξυπνήσαμε στις πέντε το πρωί, για να δούμε την Maya Bay και τα νησιά Πι-Πι, πριν εισβάλουν ορδές από τουρίστες. Σε ένα κοραλλιογενές νησάκι απέναντι από την Maya Bay, όπου περιμέναμε να περάσει η παλίρροια είδαμε τα πιο πολύχρωμα ψάρια που μπορεί κανείς να φανταστεί και (νόμος του Μέρφι) ...χάλασε η υποβρύχια φωτογραφική μας. Τα νερά στην Maya Bay ήταν κρυστάλλινα παρά τον απίστευτο αριθμό ανθρώπων που είχαν ήδη καταφτάσει (η παραλία έχει κλείσει πλέον επ'αόριστον για τους τουρίστες, ώστε να επανέλθει η θαλάσσια ζωή που είχε καταστραφεί από τον κόσμο, τα αντηλιακά κτλ), ενώ το εσωτερικό του νησιού είχε μια μικρή ζούγκλα προς εξερεύνηση (η οποία λογικά είναι κι αυτή πλέον κλειστή) .
Η κρουαζιέρα περιλάμβανε και επίσκεψη στο Monkey Island, που όπως λέει το ονομά του έχει ΜΑΪΜΟΥΔΕΕΕΣ, οι οποίες βέβαια, αν και εξοικειωμένες με τον κόσμο, δεν είναι πολύ φιλικές, και καμιά σέλφι δεν αξίζει ένα δάχτυλο.
Τρίτη μέρα- παραλίες Πουκέτ
Αφιερώσαμε αυτήν τη μέρα στο γύρο των παραλιών του Πουκέτ, οι οποίες, όπως είπα, δεν είναι το μεγάλο ατού του νησιού, τουλάχιστον όχι αν είσαι από την Ελλάδα, ωστόσο είναι εξωτικές, αμμώδεις και με κιόσκια που πουλάνε καρύδες (γλυκές και δροσερές, πιο γευστικές κατά τη γνώμη μου από τις τριχωτές που έχουμε εδώ). Οι top για μας παραλίες ήταν: Kata, Kata noi (τουτέστιν μικρή Κάτα) και Nai Harn. Στο τέλος είδαμε το ηλιοβασίλεμα από το Phromthep Cape και αφήνω τα χρώματα να μιλήσουν μόνα τους (χωρίς φίλτρο).
Τέταρτη μέρα: Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
Για όποιον δεν ξέρει τι είναι το ziplining, είναι το απόλυτα ασφαλές παιχνίδι κατά το οποίο δένεσαι από έναν γάτζο και "πετάς" κρεμασμένος σε ένα υπερυψωμένο σύρμα (στη συγκεκριμένη περίπτωση πάνω από την ζούγκλα). Σίγουρα πιο ασφαλές από την οδήγηση του οδηγού του βαν που μας πήρε, ο οποίος έπαιρνε τις στροφές με 120 και πατώντας φρένο. Το μέρος που δοκιμάσαμε να ... γίνουμε Ταρζάν λέγεται Flying Hanuman, από τον θεό των δασών Hanuman, που έχει μορφή μαϊμούς και πετάει κατά αυτόν τον τρόπο (αν και χωρίς σύρμα, υποθέτω) από το ένα δέντρο στο άλλο. Αφού ανεβάσαμε έτσι την αδρεναλίνη μας, απολαύσαμε το μεσημεριανό μας στο εστιατόριο Pha Chom Tawan Kamala με την υπέροχη θέα. Να σημειωθεί εδώ ότι ακόμη και οι σαλάτες είναι καυτερές και ότι, όταν ζητάς να είναι κάτι ελάχιστα καυτερό, θα κλαις από το κάψιμο μέχρι να παραιτηθείς από κάθε προσπάθεια να το φας. Η μέρα μας συνεχίστηκε στο ναό του Μεγάλου Βούδα και στo Wat Chalong, με μια βραδινή βόλτα στο Monkey Hill, όπου μπορείς να δεις μαϊμούδες να κυκλοφορούν στη μέση του δρόμου σαν περιστέρια, αλλά, αν εκτιμάς τη ζωή σου, δεν μπορείς να τις ταΐσεις. Εμείς δεν τις ταΐσαμε αλλά και πάλι κάποια στιγμή μια αποφάσισε να ανέβει πάνω μου και να μην κατεβαίνει, και οι υπόλοιπες άρχισαν να γίνονται επιθετικές. Παρεμπιπτόντως, αν οι μαϊμούδες σας έκλεψαν τα γυαλιά ή κάποιο άλλο φαγητό ή αντικείμενο, αποδεχτείτε ότι θα το έχουν για πάντα οι μαϊμούδες και προς θεού μην προσπαθήσετε να το πάρετε πίσω.
Όσο για το βραδινό μας, οδηγήσαμε (κυριολεκτικά ) ως την άκρη της ζούγκλας, ακούγοντας από μακριά τους ήχους τροπικής καταιγίδας, και καθίσαμε στο Mor Moo restaurant, όπου δεν υπήρχε ούτε άλλος ένας τουρίστας, παρ'όλο που το μεγάλο αυτό εστιατόριο ήταν γεμάτο. Εδώ δοκιμάσαμε βατραχοπόδαρα (ως γνωστόν γεύση κοτόπουλου) και σαλιγκάρια της θάλασσας (το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι έκαιγε), ενώ ένας διπλανός θαμώνας μας κέρασε ψάρι με κάρι και επέμενε να βγούμε μαζί του το βράδυ (φοβηθήκαμε ότι θα μας πάρει τα όργανα, μας έστελνε μανιωδώς μηνύματα τις επόμενες μέρες
).
Μέρα Πέμπτη- Στη ζούγκλα του Σιάμ: Ενημερωμένοι για τα βάσανα που περνάνε οι ελέφαντες, για να τους καβαλήσεις και να πας βόλτα, ακόμη και για το φαινομενικά αθώο "μπάνιο με ελέφαντες" που προσφέρουν κάποιες εταιρίες, επισκεφτήκαμε το Phuket Elephant Sanctuary, όπου μπορείς να δεις τους ελέφαντες να περπατάνε δίπλα σου κάνοντας ελεφαντίσια και φυσιολογικά για αυτούς πράγματα και να ταΐσεις και χαϊδεψεις τους πιο ήρεμους από αυτούς (είναι όλοι σωσμένοι από άσχημες καταστάσεις και πρώην ελέφαντες που έκαναν "βόλτες" με κάποιον στην πλάτη τους για εξαντλητικά πολλές ώρες τη μέρα υπό την απειλή χτυπημάτων).
Η εμπειρία με αυτά τα πανέξυπνα ζώα είναι μοναδική και δεν υπολείπεται τίποτα μιας "βόλτας " πάνω στο σβέρκο τους, αντιθέτως είναι πολύ πιο φυσιολογική και όμορφη. Μετά από την όμορφη συνάντηση κλείσαμε το ταξίδι μας με μπάνιο και... rib eye στην infinity pool του Baba Nest (όπου, ευτυχώς, δε χρειάζεται να είσαι θαμώνας του ξενοδοχείου, για να βουτήξεις).
Το καλυτερότερο αεροδρόμιο στον κόσμο (ναι, είναι έγκυρος γραμματικός τύπος, ισχύει, όταν αναφερόμαστε στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης). Κατά πρώτον, εδώ θα κάνετε layover σε πτήση Αθήνα - Πουκέτ με 350 ευρώ πήγαινε- έλα. Κατά δεύτερον είναι το μόνο αεροδρόμιο που θα βρείτε λίμνες με koi fish, γλυπτά από λουλούδια, κήπο με ηλιοτρόπια και κήπο με πεταλούδες, δωρεάν σινεμά που παίζει συνεχώς ταινίες, τώρα ακούω ότι έφτιαξαν και εσωτερικό καταρράκτη.
Εμείς φροντίσαμε να έχουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο layover γινόταν και επισκεφτήκαμε τους Gardens by the Bay, το εκπληκτικό Cloud Forest με τον εσωτερικό καταρράκτη (έχουν κάτι με τους εσωτερικούς καταρράκτες στη Σιγκαπούρη; ) και το κάθετο τροπικό δάσος, φάγαμε satay (το δικό τους σουβλάκι) και είδαμε το light show κάτω από τα τεχνητά super trees. Το βράδυ επισκεφτήκαμε τον 56ο όροφο του Marina Bay Hotel, αλλά δυστυχώς το μέρος του μπαρ που είναι δίπλα στην εικονική infinity pool ήταν κλεισμένο για ιδιωτικό πάρτυ και επιπλέον το dress code μετά από κάποια ώρα γινόταν επίσημο και δεν ήμασταν προετοιμασμένοι. Και πάλι η θέα αυτής της φουτουριστικής πόλης έκοβε την ανάσα.
Πρώτη μέρα στο Πουκέτ- τα καλά, τα κακά και τα ωραία
Μένουμε στην Πατόνγκ, σε αξιοπρεπέστατο ξενοδοχείο με 90 ευρώ την εβδομάδα, αλλά σε λιγότερο αξιοπρεπή περιοχή. Γενικά βλέποντάς μας ζευγάρι δε μας ενοχλούν με προτάσεις σεξοτουρισμού, εκτός από έναν τύπο που μας παίρνει από πίσω φωνάζοντας με γυμνές φωτογραφίες κοριτσιών. Μια μέρα αποπειραθήκαμε να φάμε στην υπαίθρια αγορά της Πατόνγκ, όπως πρότειναν στο tripadvisor, αλλά ευτυχώς είδαμε τον αρουραίο ανάμεσα στους πάγκους ΠΡΙΝ παραγγείλουμε. Δίπλα έπλεναν τα πιάτα ως εξής: δίπλα από στοίβες με σακούλες σκουπιδιών, βούταγαν το πιάτο σε μια λεκάνη (δε φαινόταν να έχει σαπούνι) σαν να το βάφτιζαν και το έβγαζαν δίπλα για να φάει ο επόμενος. Οπότε δεν είχε street food για μας στην Ταϊλάνδη, αν και θα σας πω αργότερα για κάποια υπέροχα τοπικά εστιατόρια που βρήκαμε.
Όσον αφορά τους δρόμους, η οδήγηση ήταν τρομακτική. Όχι απλώς οδηγούν από αριστερά οπότε σκέφτεσαι όλη την ώρα αν είσαι λάθος, αλλά μπαίνουν συχνά ανάποδα ακόμα και στην εθνική, οπότε αμφιβάλλεις και μπερδεύεται συνέχεια. Εδώ θα δεις τέσσερα άτομα σε ένα μηχανάκι φορτωμένοι με μπιτόνια βενζίνης, την οποία βενζίνη btw πουλάνε παντού κυρίως σε μπουκαλάκια τα οποία κάθε είδους μαγαζί από μανάβικο μέχρι μαγαζί με σουβενίρ παρατάσσει στο δρόμο! Τρομάξαμε να βρούμε κανονικό βενζινάδικο ... ευρωπαϊκων προδιαγραφών, όπου η υπάλληλος παρ'όλα αυτά έτρωγε με τα χέρια μια ντομάτα την ώρα που έβαζε βενζίνη.
Αφού επιζήσαμε της πρώτης βόλτας στους δρόμους, πληρώσαμε εισιτήριο για την κατάβαση στην ιδιωτική Freedom Beach. Για κανένα μισάωρο κατεβαίνεις μέσα από τη ζούγκλα, για να κάνεις μπάνιο στα πιο ζεστά, τροπικά νερά που έχεις κολυμπήσει ποτέ.Ωστοσο τα νερά δεν ήταν φοβερά καθαρά (με την έννοια ότι ήταν σχετικά θολά) , όπως και στο υπόλοιπο Πουκέτ, με εξαίρεση την εκδορμή στα νησιά Πι-Πι, για τα οποία θα μιλήσω αργότερα.
Δεύτερη μέρα- νησιά Πι-Πι
Ξυπνήσαμε στις πέντε το πρωί, για να δούμε την Maya Bay και τα νησιά Πι-Πι, πριν εισβάλουν ορδές από τουρίστες. Σε ένα κοραλλιογενές νησάκι απέναντι από την Maya Bay, όπου περιμέναμε να περάσει η παλίρροια είδαμε τα πιο πολύχρωμα ψάρια που μπορεί κανείς να φανταστεί και (νόμος του Μέρφι) ...χάλασε η υποβρύχια φωτογραφική μας. Τα νερά στην Maya Bay ήταν κρυστάλλινα παρά τον απίστευτο αριθμό ανθρώπων που είχαν ήδη καταφτάσει (η παραλία έχει κλείσει πλέον επ'αόριστον για τους τουρίστες, ώστε να επανέλθει η θαλάσσια ζωή που είχε καταστραφεί από τον κόσμο, τα αντηλιακά κτλ), ενώ το εσωτερικό του νησιού είχε μια μικρή ζούγκλα προς εξερεύνηση (η οποία λογικά είναι κι αυτή πλέον κλειστή) .
Τρίτη μέρα- παραλίες Πουκέτ
Αφιερώσαμε αυτήν τη μέρα στο γύρο των παραλιών του Πουκέτ, οι οποίες, όπως είπα, δεν είναι το μεγάλο ατού του νησιού, τουλάχιστον όχι αν είσαι από την Ελλάδα, ωστόσο είναι εξωτικές, αμμώδεις και με κιόσκια που πουλάνε καρύδες (γλυκές και δροσερές, πιο γευστικές κατά τη γνώμη μου από τις τριχωτές που έχουμε εδώ). Οι top για μας παραλίες ήταν: Kata, Kata noi (τουτέστιν μικρή Κάτα) και Nai Harn. Στο τέλος είδαμε το ηλιοβασίλεμα από το Phromthep Cape και αφήνω τα χρώματα να μιλήσουν μόνα τους (χωρίς φίλτρο).
Τέταρτη μέρα: Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
Για όποιον δεν ξέρει τι είναι το ziplining, είναι το απόλυτα ασφαλές παιχνίδι κατά το οποίο δένεσαι από έναν γάτζο και "πετάς" κρεμασμένος σε ένα υπερυψωμένο σύρμα (στη συγκεκριμένη περίπτωση πάνω από την ζούγκλα). Σίγουρα πιο ασφαλές από την οδήγηση του οδηγού του βαν που μας πήρε, ο οποίος έπαιρνε τις στροφές με 120 και πατώντας φρένο. Το μέρος που δοκιμάσαμε να ... γίνουμε Ταρζάν λέγεται Flying Hanuman, από τον θεό των δασών Hanuman, που έχει μορφή μαϊμούς και πετάει κατά αυτόν τον τρόπο (αν και χωρίς σύρμα, υποθέτω) από το ένα δέντρο στο άλλο. Αφού ανεβάσαμε έτσι την αδρεναλίνη μας, απολαύσαμε το μεσημεριανό μας στο εστιατόριο Pha Chom Tawan Kamala με την υπέροχη θέα. Να σημειωθεί εδώ ότι ακόμη και οι σαλάτες είναι καυτερές και ότι, όταν ζητάς να είναι κάτι ελάχιστα καυτερό, θα κλαις από το κάψιμο μέχρι να παραιτηθείς από κάθε προσπάθεια να το φας. Η μέρα μας συνεχίστηκε στο ναό του Μεγάλου Βούδα και στo Wat Chalong, με μια βραδινή βόλτα στο Monkey Hill, όπου μπορείς να δεις μαϊμούδες να κυκλοφορούν στη μέση του δρόμου σαν περιστέρια, αλλά, αν εκτιμάς τη ζωή σου, δεν μπορείς να τις ταΐσεις. Εμείς δεν τις ταΐσαμε αλλά και πάλι κάποια στιγμή μια αποφάσισε να ανέβει πάνω μου και να μην κατεβαίνει, και οι υπόλοιπες άρχισαν να γίνονται επιθετικές. Παρεμπιπτόντως, αν οι μαϊμούδες σας έκλεψαν τα γυαλιά ή κάποιο άλλο φαγητό ή αντικείμενο, αποδεχτείτε ότι θα το έχουν για πάντα οι μαϊμούδες και προς θεού μην προσπαθήσετε να το πάρετε πίσω.
Όσο για το βραδινό μας, οδηγήσαμε (κυριολεκτικά ) ως την άκρη της ζούγκλας, ακούγοντας από μακριά τους ήχους τροπικής καταιγίδας, και καθίσαμε στο Mor Moo restaurant, όπου δεν υπήρχε ούτε άλλος ένας τουρίστας, παρ'όλο που το μεγάλο αυτό εστιατόριο ήταν γεμάτο. Εδώ δοκιμάσαμε βατραχοπόδαρα (ως γνωστόν γεύση κοτόπουλου) και σαλιγκάρια της θάλασσας (το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι έκαιγε), ενώ ένας διπλανός θαμώνας μας κέρασε ψάρι με κάρι και επέμενε να βγούμε μαζί του το βράδυ (φοβηθήκαμε ότι θα μας πάρει τα όργανα, μας έστελνε μανιωδώς μηνύματα τις επόμενες μέρες
).
Μέρα Πέμπτη- Στη ζούγκλα του Σιάμ: Ενημερωμένοι για τα βάσανα που περνάνε οι ελέφαντες, για να τους καβαλήσεις και να πας βόλτα, ακόμη και για το φαινομενικά αθώο "μπάνιο με ελέφαντες" που προσφέρουν κάποιες εταιρίες, επισκεφτήκαμε το Phuket Elephant Sanctuary, όπου μπορείς να δεις τους ελέφαντες να περπατάνε δίπλα σου κάνοντας ελεφαντίσια και φυσιολογικά για αυτούς πράγματα και να ταΐσεις και χαϊδεψεις τους πιο ήρεμους από αυτούς (είναι όλοι σωσμένοι από άσχημες καταστάσεις και πρώην ελέφαντες που έκαναν "βόλτες" με κάποιον στην πλάτη τους για εξαντλητικά πολλές ώρες τη μέρα υπό την απειλή χτυπημάτων).
