Τουρκία Σα βγεις στον πηγαιμό για την...Καππαδοκία!

[dimosf]

Μέρος 6ο

Goreme. Το χωριό, με τα πολύ γραφικά σπίτια σκαμμένα μέσα στους βράχους, και στις άκρες του το Υπαίθριο Μουσείο. Μια κοιλάδα γεμάτη σκαμμένες και ζωγραφισμένες εκκλησίες και μοναστήρια που την έχουν διαμορφώσει με ωραίο πλακόστρωτο μονοπάτι που περνάει από όλα τα μνημεία, σε πολύ όμορφο αρχαιολογικό χώρο. Από το 1985 βρίσκεται στη λίστα με τα μνημεία Παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Για πρώτη φορά διάβασα για τις εκκλησίες του Goreme αλλά και την Καππαδοκία γενικότερα, κάμποσα χρόνια πριν όταν έπεσε στα χέρια μου ένα σχετικά σπάνιο τότε βιβλίο. Το βιβλίο του μεγάλου μας νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη, «Τρεις μέρες στα Μοναστήρια της Καππαδοκίας». Ο Σεφέρης επισκέφτηκε αυτόν τον τόπο το 1950 από την Άγκυρα όπου υπηρετούσε σαν διπλωματικός υπάλληλος. (Οι κάτοικοι του Urgup (Προκόπι) νοιώθοντας τιμή για την επίσκεψη του νομπελίστα ποιητή έφτιαξαν την προτομή του στην είσοδο του χανιού που έμεινε τότε!!). Από τότε η Καππαδοκία μπήκε στο μυαλό μου σαν ένας τόπος που έπρεπε να επισκεφτώ. Τη μέρα αυτή λοιπόν, έμπαινα μέσα στο Υπαίθριο Μουσείο νοιώθοντας την παρουσία του μεγάλου μας ποιητή να με συντροφεύει.
Μετά την είσοδο, και αφού βγάλαμε πολλές φωτογραφίες με φόντο τον εντυπωσιακό βράχο,

ακριβώς μπροστά στην είσοδο, στον οποίο είναι σκαλισμένη η Γυναικεία Μονή (RahibelerManastir),

ακολουθήσαμε την πορεία προς τα δεξιά. Επισκεφθήκαμε αρκετές από τις εκκλησίες όχι απαραίτητα με τη σειρά που τις γράφω.

Το Παρεκκλήσι του Αγ. Βασιλείου (AzizBasilSapeli) με τους τάφους στο πάτωμα,

την Εκκλησία του Μήλου (ElmaliKilise) με τους πολλούς τρούλους και τις όμορφες νωπογραφίες,

ορισμένες από αυτές της περιόδου της εικονομαχίας, το Παρεκκλήσι της Αγ. Βαρβάρας(AzizeBarbaraSapeli) με νωπογραφίες της περιόδου της εικονομαχίας, την Εκκλησία του Φιδιού (YilanliKilise) ή του Αγ. Ονούφριου με τις τοιχογραφίες του 11ου αι. που δείχνουν τον Αγ. Γεώργιο και τον Αγ. Θεόδωρο να κατατροπώνουν το δράκο, τους Αγ. Κων/νο και Ελένη με τον Τίμιο Σταυρό και τον ερημίτη της Αιγύπτου Αγ. Ονούφριο που κρύβει τη γύμνια του με ένα φύλλο φοινικιάς ή κατ’ άλλους κάκτο(!!), το Παρεκκλήσι της Αγ. Αικατερίνης (AzizeKatarinaSapeli) με τάφους και όμορφες τοιχογραφίες και την Εκκλησία των Σανδαλιών (CarikliKilise) με την τοιχογραφία της προδοσίας του Ιούδα. Από τα σπουδαιότερα μνημεία αφήσαμε μόνο τη Σκοτεινή Εκκλησία (KaranlikKilise).

Φύγαμε από το Υπαίθριο Μουσείο και κατηφορίσαμε προς το μίνι μπας, σταματώντας σε διάφορα μικρομάγαζα για χάζι και λίγα ψώνια.
40χμ μας χώριζαν από το Kaymakli, επόμενό μας σταθμό. Εκεί βρίσκεται μία από τις σημαντικότερες υπόγειες πόλεις της Καππαδοκίας. Δυστυχώς ένα πρόβλημα πόνου στο γόνατο, που επιδεινώθηκε με το σκαρφάλωμα στο Goreme, έκανε πολύ δύσκολη την επίσκεψή μου στην υπόγεια πόλη.

Έτσι όση ώρα οι υπόλοιποι «σέρνονταν» στα βάθη της γης εγώ γύρναγα να φωτογραφίσω μερικά πολύ όμορφα κτίρια και μετά χάζεψα στην αγορά του. Ξανά προς τα πίσω και είχε τώρα σειρά το Urgup (Προκόπι).

Λίγο πριν την όμορφη πόλη, τη μεγαλύτερη της περιοχής, κάναμε μια στάση να φωτογραφήσουμε μερικούς βράχους με σχήμα καμινάδας.
Urgup (Προκόπι). Η πόλη με τον μεγάλο ελληνικό πληθυσμό πριν από το 1923 που εγκαταστάθηκε στη Β. Εύβοια, φέρνοντας μαζί του και το σκήνωμα του Αγ. Ιωάννη του Ρώσου. Η σημερινή πόλη διατηρεί αρκετά την ομορφιά της με πολλά πέτρινα κτίρια, όμορφες πλατείες και αρκετό πράσινο. Είναι βέβαια πολύ τουριστική μιας και αποτελεί την «καρδιά» της Καππαδοκίας. Ξενοδοχεία, εστιατόρια, καφέ και μαγαζιά με τουριστικά αλλά και με κρασιά! Ναι, κρασιά!! Είναι μια από τις κληρονομιές που άφησαν πίσω τους οι Έλληνες. Το κλίμα ευνοεί την καλλιέργεια γλυκών σταφυλιών, πράγμα που είχαν αξιοποιήσει οι Έλληνες που δεν είχαν θρησκευτικό περιορισμό.
Το μίνι-μπας μας άφησε στην πλατεία που είναι ο σταθμός των λεωφορείων.

Βρίσκεται πίσω από την κεντρική πλατεία της πόλης. Εκεί κάτσαμε για φαΐ και μετά ανεβήκαμε προς την κεντρική πλατεία. Άλλοι μπήκαν σε μαγαζιά και εγώ πήγα να βρω το γραφείο τουρισμού. Ακολούθησα ένα δρόμο (KayseriCad.) που ξεκινά από την πλατεία και είναι κατάφυτος δεξιά και αριστερά. Περίπου 300μ από την πλατεία είναι το Μουσείο της πόλης και δίπλα του το γραφείο τουρισμού, και τα δύο κλειστά εκείνη την ώρα. Έξω από το γραφείο όμως είχε σε κάποια ράφια κάμποσο υλικό. Μπροστά από το Μουσείο υπάρχει ένας όμορφος κήπος με πολλά δέντρα και στην είσοδό του ένα γλυπτό με ένα ζευγάρι, σε φυσικό μέγεθος, να μεταφέρει ένα κοφίνι ξέχειλο από σταφύλια! Όμορφο γλυπτό και αιρετικό για τα Ισλαμικά δεδομένα, αν και η καλλιέργεια σταφυλιού δεν είναι τόσο σπάνια ακόμα και σε πιο συντηρητικές περιοχές, όχι όμως για κρασί. Γύρισα στην πλατεία και αφού βρήκα κάποιους από την παρέα κάναμε βόλτες και κοιτάγαμε τα όμορφα κτίρια όπως

το χαμάμ (TarihiSehirHamam) που βρίσκεται στη μια μεριά της πλατείας

και ένα πανέμορφο μικρό σπίτι ακριβώς απέναντί του.

Την προσοχή μου τράβηξε ένα μικρό παραδοσιακό καφενείο με τραπεζάκια κάτω από τα δέντρα μιας μικρής πλατείας, συνέχεια της κεντρικής, με ηλικιωμένους που κάθονταν σε χαμηλά σκαμνιά, έπιναν το τσάι τους, κάπνιζαν τον Ναργιλέ τους και έπαιζαν τάβλι. Όμορφη εικόνα!! Τράβηξα κλεφτά μια φωτογραφία.
Μαζευτήκαμε στο μίνι-μπας και ξεκινήσαμε για αλλού.

Στη ρεματιά με τους βράχους δεξιά κι αριστερά με τα διάφορα σχήματα που οι ντόπιοι έχουν δώσει διάφορα ονόματα ανάλογα τι τους θύμιζαν, είδαμε μια «καμήλα», μια «μάνα με το μωρό στην αγκαλιά» κ.ά. Και έτσι φτάσαμε στην περιοχή που τα βράχια της είναι από τα πιο φωτογραφημένα σε όλη την Καππαδοκία.
Pasapag (Το Αμπέλι του Πασά). Μια περιοχή γεμάτη σχηματισμούς σα μονές, διπλές ή τριπλές καμινάδες, τις νεραϊδοκαμινάδες σύμφωνα με τη φαντασία των ντόπιων.

Πρόκειται για φαλόσχημα βράχια που η συντηρητική κοινωνία αρνήθηκε να τα δει σαν τέτοια και έτσι έδωσε την ποιητική ερμηνεία.

Φυσικά υπάρχουν και πιο μεγάλα κωνικά βράχια, πολλά από αυτά σκαμμένα από τον άνθρωπο για χρήση ερημητηρίων.

Εκεί στη βόλτα μας μέσα τα βράχια συναντήσαμε και πάλι τους Πολωνούς συναδέλφους μας.

Λίγες ακόμα φωτογραφίες και επιστροφή στο ξενοδοχείο. Ετοιμαστήκαμε για να πάμε να δούμε Στροβιλιζόμενους Δερβίσηδες.
6χμ. ανατολικά του Avanos, βρίσκεται το Sarihan (κίτρινο Καραβάν Σεράι) του 13ου αι., που είναι από τα καλύτερα σωζόμενα Σελτζούκικα καραβάν σεράι της Τουρκίας. Αποκαταστάθηκε πλήρως στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και λειτουργεί σαν μουσείο. Πάνω από την περίτεχνη πύλη του υπάρχει μικρό τζαμί, έχει μια όμορφη αυλή και ένα στεγασμένο χώρο όπου και γίνονται αναπαραστάσεις της τελετής sema (Χορός των στροβιλιζόμενων δερβίσηδων). Εκεί πήγαμε κι εμείς. Είχα δει μερικά χρόνια πριν στον Λυκαβηττό την τελετή και είχα εντυπωσιαστεί. Αυτή τη φορά όμως ήταν απλά μια παράσταση από καλούς επαγγελματίες χορευτές, χωρίς όμως νεύρο, με αποτέλεσμα φοβερή βαρεμάρα! Πλήρης απογοήτευση. Μετά την παράσταση, στην αυλή κερνούσαν ένα ποτό από κανέλα (φυσικά χωρίς αλκοόλ). Εδώ τέλειωσε και η τελευταία μας μέρα στην Καππαδοκία, χωρίς να έχουμε τελειώσει με την περιοχή μιας και την επομένη φεύγοντας θα βλέπαμε λίγα ακόμα. Το τέλος της μέρας δεν ήταν αυτό που όλοι περιμέναμε αλλά τουλάχιστον είχε ξεκινήσει τόσο ωραία και είχε τόσα πολλά που ξεχάσαμε γρήγορα το βραδινό φιάσκο και αμέσως μετά το δείπνο πήγαμε για ύπνο. Την επομένη θα πηγαίναμε νότια και ακόμα πιο ανατολικά.

Περισσότερες φωτογραφίες: Picasa Web Albums - dimos 4 - TURKEY-from C...#

 

[vagantos]

Μαζί σου ταξιδεύουμε κι εμείς Δήμο, να σαι καλά.

 

[ΕΡΣΗ]

Μπραβο Δημο! Πολυ καλη περιγραφη! Με ξαναταξιδεψες στα μερη εκεινα.

 

[Dafni]

κι εγώ ταξιδεύω με την ιστορία σου και μαθαίνω τόσα ενδιαφέροντα πράγματα.....καλά οι φωτογραφίες στο link είναι τέλειες όπως και όλες οι φωτογραφίες σου αλλωστε....

 

[dimosf]

Μέρος 7ο

Το πρωί φάγαμε, πήραμε τα πράγματά μας, τα φορτώσαμε και ξεκινήσαμε για νότια και ανατολικά. Η Καππαδοκία όμως δεν είχε τελειώσει. 90χμ. νότια σταματήσαμε να δούμε ένα σπουδαίο μνημείο. Το Μοναστήρι EskiGumusler. Είναι σκαμμένο μέσα σε ένα μεγάλο βράχο στο ομώνυμο χωριό που ζει από την παραγωγή πολύ μεγάλων ποσοτήτων μήλων.

Περνώντας από ένα στενό άνοιγμα και προσέχοντας τις πολλές τρύπες στο έδαφος που είναι τάφοι, υπόγεια δωμάτια ή πήλινα μεγάλα αποθηκευτικά σκεύη, μπήκαμε στην κεντρική αυλή του μοναστηριού.

Γύρω από την αυλή έχει δημιουργηθεί ένα συγκρότημα δύο ορόφων με κατοικίες, μια κουζίνα, μια τραπεζαρία, κελάρια για λάδι και κρασί και ένα συγκρότημα υπόγειων χώρων με ένα σύστημα εξαερισμού που βγαίνει στην αυλή.

Ο Ναός είναι πολύ όμορφος με σκαλισμένες κολώνες και τοιχογραφίες από τον 7ο ως τον 11ο αι. Η βρεφοκρατούσα με το παράξενο χαμόγελο είναι μοναδική! (οι φωτογραφίες απαγορεύονται). Από μια σκάλα ανεβήκαμε στον απάνω όροφο όπου έχει και άλλες τοιχογραφίες.

Από το Gumusler φύγαμε και σε 10χμ. φτάσαμε στο νότιο άκρο της Καππαδοκίας. Την πόλη Nigde(Νίγδη), που είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1216 μ.. Κατεβήκαμε στην αγορά της, ψωνίσαμε πολλά καλούδια για να έχουμε να κολατσίζουμε στο ταξίδι μας, περπατήσαμε, είδαμε από κάτω το φρούριο με το ρολόι και το τζαμί,

βγάλαμε φωτογραφίες έναν μανάβη με το κάρο του φορτωμένο λαχανικά και φρούτα και ξαναφύγαμε. Αντίο Καππαδοκία! Σε ευχαριστούμε για τα καλά που μοιράστηκες μαζί μας!!
23χμ από τη Nigde φτάσαμε στο χωριό Kemerhisar όπου έχουν ανακαλυφθεί τα ερείπια της Αρχαίας πόλης Tyana.

Τείχη, κτίρια και το τμήμα ενός υπέροχου υδραγωγείου μιλάνε για τη σπουδαιότητά της.

Το σημερινό χωριό που είναι κτισμένο πάνω της αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την ανασκαφή της. Εκεί κάναμε μια μικρή στάση ίσα για μερικές φωτογραφίες.
Τώρα πια η κατεύθυνσή μας είναι νότια προς τα Άδανα. Περίπου 30χμ. σε δρόμο που πότε είναι αυτοκινητόδρομος (κατεβαίνει από την Άγκυρα) και πότε υπό κατασκευή,

ανάμεσα από χαράδρες δίπλα στον ποταμό Seyhan, και μετά στον αυτοκινητόδρομο για 107χμ. σε μια πανέμορφη ορεινή διάβαση με έλατα, όμορφα ορεινά χωριά και το ποτάμι δίπλα μας, μέχρι να περάσουμε τα βουνά και να βγούμε κοντά στις ακτές της Μεσογείου πάνω από την πόλη Ταρσό. Σε λιγότερο από 40χμ. μπαίνουμε στα Άδανα.
Adana (Άδανα). Η 5η μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας, ήταν η πρώτη πόλη που φτάσαμε και η είσοδός της ήταν άσχημη. Κάτι μου θυμίζει αυτό! Συνεργεία, βιοτεχνίες, αντιπροσωπίες και κίνηση. Πολύ κίνηση. Φοβερό μποτιλιάρισμα. Προχωράμε με ρυθμό γέρικης, ετοιμοθάνατης χελώνας! Και από παντού κορναρίσματα! Στα πεζοδρόμια κόσμος πολύς πάει στις δουλειές του. Μια μεγαλούπολη με όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν και οι δικές μας πόλεις. Βέβαια εδώ μιλάμε για πόλη με πάνω από 1.200.000 ανθρώπους. Διασχίζοντάς την φτάσαμε στο ποτάμι. Ο ποταμός Seyhan στο δρόμο του για τη Μεσόγειο περνάει και από τα Άδανα. Εδώ πλαταίνει, γίνεται ήρεμος και μόνο ένα τρεμούλιασμα στα νερά του από τη σιγανή ροή δείχνει ότι πρόκειται για ποτάμι και όχι λίμνη! Η πόλη διαθέτει διάφορα μνημεία. Δύο όμως είναι αυτά που τραβάνε τον κόσμο και τράβηξαν κι εμάς. Ένα πολύ παλιό και ένα πολύ νέο.

Το πρώτο είναι μια πολύ όμορφη Ρωμαϊκή γέφυρα με 14 (από τις 21 της αρχικής γέφυρας) καμάρες και το δεύτερο το μεγαλύτερο τζαμί της Τουρκίας,

το SabanciMerkezCamii με τους 6 μιναρέδες που τέλειωσε μόλις το 1998. Είναι χτισμένο στην όχθη του ποταμού σε ένα σημείο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη ρωμαϊκή γέφυρα. Η εικόνα που έχει κανείς από τη γέφυρα, με το τζαμί να καθρεφτίζεται μέσα στο ήσυχο νερό μοιάζει πολύ με το Τατζ Μαχάλ στην Ινδία.
Το μίνι-μπας μας άφησε ακριβώς εκεί που αρχίζει η γέφυρα και που υπάρχει ένα πάρκινγκ. Πάνω στη γέφυρα δεκάδες μικροπωλητές διαλαλούν την πραμάτεια τους, ο κόσμος, κυρίως ντόπιοι, σεργιανάει και ψωνίζει και φυσικά αυτό που κάναμε και εμείς πολλάκις να βγάζει φωτογραφίες με φόντο το τζαμί και το ποτάμι ή μόνο το μνημείο. Δίπλα στη γέφυρα κάποιοι ψαράδες δόλωναν και ψάρευαν.

Αφού χορτάσαμε σουλάτσο, βγάλαμε τα καρτ ποστάλ μας και χαζέψαμε στους πάγκους των μικροπωλητών, μπήκαμε στο μίνι-μπας να πάμε για φαΐ.
Κάθε μέρος στην Τουρκία έχει το κεμπάπ του. Το Adanakebab είναι ένα από τα πιο νόστιμα και τα πιο καυτερά! Κάτσαμε λοιπόν σε ένα εστιατόριο και παραγγείλαμε. Το τραπέζι γέμισε χρώματα από τα λογής-λογής σαλατικά και λαχανικά. Συνοδεύουν το καυτερό φαγητό για να απαλύνουν της κάψα. Ανάμεσά τους και κάτι μικρές, πράσινες πιπεριές, θανατερά καυτερές. Είναι ότι πιο καυτερό έχω δοκιμάσει στη ζωή μου. Να πω όμως ότι το Adanakebab που φάγαμε στην Isparta ήταν πιο νόστιμο από αυτό στα Άδανα!! Μετά το φαΐ αποχαιρετήσαμε τον Χασάν που θα γύρναγε αεροπορικώς στη Σμύρνη και εμείς συνεχίσαμε μόνο με τον οδηγό μας για τον τελικό μας προορισμό. Σε άψογο αυτοκινητόδρομο και περίπου μετά από περίπου 200χμ. προς τα ανατολικά είδαμε την πόλη που θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες πέντε μέρες. Την πόλη GaziAntep, την πρωτεύουσα της Νοτιοανατολικής Ανατολίας. Αλλά γι αυτήν και την περιοχή της θα τα πούμε αλλού!!

Περισσότερες φωτογραφίες: Picasa Web Albums - dimos 4 - TURKEY-from C...#

 

[ΕΡΣΗ]

Επ! βρε Δημο μας κοβεις πανω στο καλυτερο! Μπορει να μην ειναι πια Καππαδοκια, αλλα δε δικαιουμαστε να μαθουμε και εμεις για αυτην την πολη των μπακλαβαδων; Για συνεχισε σε παρακαλουμε παρα πολυ!

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ασίας.

 

[ikarialover]

Δήμο τώρα διάβασα αυτή την ιστορία σου! Εξαιρετική αφήγηση και πανέμορφες φωτογραφίες. Σε ευχαριστώ!