Τουρκία Σα βγεις στον πηγαιμό για την...Καππαδοκία!

[varsa]

εξαιρετικός Δημο μια φορά ακόμη...περιμένουμε συνέχεια και απο φωτο...

 

[dimosf]

Μέρος 3ο

Ικόνιο η πόλη του Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί (MevlanaCelaleddinRumi), των Περιστρεφόμενων Δερβίσηδων Σούφι, η πρωτεύουσα των Σελτζούκων, η ιερή πόλη των μουσουλμάνων. Μια πόλη με ιστορία 4000 χρόνων.

Πριν από 4 χιλιετίες οι Χετταίοι ίδρυσαν μια πόλη με το όνομα Kuwanna. Οι Φρύγες την ονόμασαν Kowania, οι Ρωμαίοι Claudioconium και Colonia Aelia Hadriana και οι Τούρκοι Konya. Τον 11ο μ.Χ. αι. έγινε για περίπου ενάμιση αιώνα πρωτεύουσα του Σουλτανάτου των Σελτζούκων του Ρουμ, ένα από τα κράτη-διαδόχους της μεγάλης Τουρκικής Αυτοκρατορίας των Σελτζούκων. Τότε το Ικόνιο γνώρισε την μεγαλύτερη ακμή του και οι Σουλτάνοι το κόσμησαν με όμορφα κτίρια σπουδαίας αρχιτεκτονικής.
Το κέντρο της πόλης αλλά και της ιστορίας της

είναι ο Λόφος του Αλαεντίν (AlaeddinTepesi) με το ομώνυμο Σελτζούκικο Τζαμί του 12ου-13ου αι. και άλλα Σελτζούκικα κτίρια χτισμένα από τον Σουλτάνο Αλαεντίν Καϋκοβάδη Α΄ (1219-31). Γύρω από τα κτίρια αυτά υπάρχει ένα πολύ όμορφο πάρκο φυτεμένο, εκτός των άλλων και με πολλές χιλιάδες τουλίπες διαφόρων χρωμάτων σχηματίζοντας ένα θεόρατο ζωντανό «αραβικό» χαλί.

Από τον λόφο η λεωφόρος MevlanaCaddesi συνεχίζει ανατολικά μέχρι την Πλατεία της Κυβέρνησης (HukumetMeydani) και μέχρι το Μουσείο-Μαυσωλείο του Mevlana, το κυριότερο αξιοθέατο της πόλης.
Ο CelaleddinRumi ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μυστικιστές φιλόσοφους του Ισλάμ του 13ου αι. με σπουδαία έργα θρησκευτικά αλλά και ποιητικά κυρίως στα Περσικά που ήταν η γλώσσα της εποχής. Αργότερα έγινε γνωστός στον Ισλαμικό κόσμο ως Mevlana (ο οδηγός μας). Γεννήθηκε στο Balkh (σήμερα στο Αφγανιστάν) το 1207, αλλά πολύ νωρίς η οικογένειά του μετανάστευσε αρχικά στη Μέκκα και τελικά στο Ικόνιο. Σπούδασε Θεολογία στο Χαλέπι και τη Δαμασκό της Συρίας. Τους αιώνες που ακολούθησαν το θάνατό του, ιδρύθηκαν σε διάφορα μέρη πολλά τάγματα MevleviSufis (μυστικιστών Στροβιλιζόμενων Δερβίσηδων). Συντηρητικά και ξενοφοβικά αυτά τα τάγματα υποστήριξαν τα μοναρχικά καθεστώτα της Τουρκίας. Πολλοί Οθωμανοί σουλτάνοι υπήρξαν μέλη τους, όπως ο Μωάμεθ ο Πορθητής. Αυτός ήταν και ο λόγος που το 1925 ο Κεμάλ Ατατούρκ, θεωρώντας τους εμπόδιο στην ανάπτυξη μιας σύγχρονης και δημοκρατικής Τουρκίας απαγόρευσε όλες τις τάξεις των δερβίσηδων. Πολλές επέζησαν παράνομα σαν θρησκευτικές αδελφότητες και τις τελευταίες δεκαετίες αναβιώνουν τη δράση τους σαν πολιτιστικά σωματεία. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και μια ισχυρή δύναμη. Ο τουρισμός και τα οικονομικά του οφέλη. Γι αυτό και οι σύγχρονες παραστάσεις των Στροβιλιζόμενων Δερβίσηδων δεν είναι τίποτα άλλο από χορευτικά σώου επαγγελματιών χορευτών, πολλές φορές εντελώς εκχυδαϊσμένα.
Η πρώτη στάση μας στην πόλη

ήταν απέναντι από το διοικητήριο κυβερνητικό μέγαρο όπου βρίσκεται το Serafettin τζαμί.

Στη συνέχεια πήγαμε στο Λόφο του Αλαεντίν. Περπατήσαμε μέσα στο πάρκο, επισκεφτήκαμε το τζαμί,

αλλά μόνο στην αυλή του όπου σε ένα υπερυψωμένο κτίριο (τύμβος)

υπάρχουν οι τάφοι 8 Σελτζούκων Σουλτάνων (12ος-13ος αι.). Τους τάφους τους βλέπεις από μια σιδερένια πόρτα με περίτεχνα κάγκελα. Κάτω από το τζαμί, στην βάση του λόφου υπάρχει καλυμμένο με ένα στέγαστρο ένα τμήμα από κτίριο της αρχικής φάσης της πρωτεύουσας των Σελτζούκων.
Η συνέχεια είχε Μαυσωλείο του Mevlana.

Στην πραγματικότητα είναι τέμενος μέσα στο οποίο υπάρχουν οι τάφοι του CelaleddinRumi, του γιού του αλλά και άλλων σημαντικών προσωπικοτήτων των MevleviSufi. Αποτελεί τόπο προσκυνήματος χιλιάδων μουσουλμάνων, κυρίως Τούρκων, μιας και ο CelaleddinRumi θεωρείται Άγιος γι αυτούς.

Το κτίριο φαίνεται από μακριά χάρις στον θόλο που καλυμμένος από τυρκουάζ πλακάκια αποτελεί το σύμβολο της πόλης. Η είσοδος πρέπει να γίνει με τον απαιτούμενο σεβασμό. Απαγορεύονται τα σορτς για όλους και οι γυναίκες πρέπει να καλύπτουν κεφάλι και ώμους. Παλαιότερα όλοι έπρεπε να βγάλουν και τα παπούτσια τους. Τώρα όλοι τα καλύπτουν με τα ειδικά γαλάζια νάιλον καλύμματα.
Πρώτα περάσαμε στην δροσερή αυλή

όπου υπάρχει ένα όμορφο σιντριβάνι και μερικοί τάφοι

και αφού καλύψαμε τα παπούτσια περάσαμε στην αίθουσα με τον αυλακωτό θόλο όπου βρίσκονται οι τάφοι. Όλοι είναι καλυμμένοι με βελούδινα υφάσματα πράσινου χρώματος και έχουν πάνω κεντημένα με χρυσή κλωστή ρητά και εδάφια από το Κοράνι σε αραβική γραφή. Στο μέρος του κεφαλιού υπάρχει ένα «κάλυμμα» κεφαλής από αυτό που φορούν οι δερβίσηδες, αλλά τα δύο που υπάρχουν πάνω στον τάφο του CelaleddinRumi, που είναι και ο μεγαλύτερος και χρονολογείται από την εποχή των Σελτζούκων, καθώς και αυτά στον τάφο του γιού του φέρουν και εντυπωσιακά, μεγάλα τουρμπάνια, σύμβολα της πνευματικής εξουσίας. Οι τοίχοι καλύπτονται τελείως από χαλιά και αραβουργήματα. Η ατμόσφαιρα είναι αρκετά μυσταγωγική παρά το μεγάλο πλήθος. Πολλοί στέκονται μπροστά στον τάφο του Αγίου τους και προσεύχονται. Όλα εκεί μέσα είναι πραγματικά εντυπωσιακά.
Στο μικρό τζαμί δυτικά της νεκρικής αίθουσας, μέσα σε όμορφες και υποβλητικά φωτισμένες προθήκες υπάρχουν ρούχα του Mevlana, καθώς και αντικείμενα των δερβίσηδων,

όπως μουσικά όργανα, ρούχα, χαλάκια προσευχής, παλιά χειρόγραφα κι διάφορα χειροτεχνήματα. Σε ένα διπλανό δωμάτιο έχουν φτιάξει με κέρινα ομοιώματα το χώρο διαβίωσης των δερβίσηδων, με μερικούς από αυτούς σε διάφορες δραστηριότητες, όπως προσευχή, χορό, διαλογισμό κλπ.
Βγήκαμε στη δροσερή αυλή, βγάλαμε τα νάιλον καλύμματα από τα παπούτσια μας,

βγάλαμε πολλές φωτογραφίες μιας και μέσα στο κτίριο απαγορεύονται και πήγαμε στο πωλητήριο για να αγοράσουμε βιβλία αλλά και αντικείμενα που θα δωρίζαμε σε δικούς μας ανθρώπους αλλά και που θα κρατήσουμε εμείς να μας θυμίζουν την επίσκεψή μας στην πόλη αυτή της Κεντρικής Τουρκίας. Βγαίνοντας περάσαμε και από το γραφείο τουρισμού που βρίσκεται στην πλατεία απέναντι από το μουσείο και πήραμε κάμποσο υλικό.
Η επίσκεψή μας σε αυτή την τόσο όμορφη πόλη τελείωσε. Συνεχίζουμε προς τα βορειοανατολικά της χώρας.
Ταξιδεύουμε μέσα στην αχανή στέπα. Τα στάχυα που είναι σπαρμένα είναι ακόμα πολύ μικρά. Που και που βλέπουμε και χωράφια φυτεμένα με πατάτες. Είναι τα μόνα φυτά που καλλιεργούνται σ’ αυτά τα μέρη. 110 χμ μετά, στο δρόμο για Aksaray, σταματήσαμε στην πόλη Sultahani, Εκεί υπάρχει το μεγαλύτερο και καλύτερα διατηρημένο Καραβάν Σεράι του 13ου αι, χτισμένο και αυτό από τον Σουλτάνο Αλαεντίν.

Είναι πράγματι πολύ εντυπωσιακό. Οι χώροι μέσα όπου έμεναν οι άνθρωποι ή τα ζώα και εκεί που αποθήκευαν τα φορτία τους τα καραβάνια,

καθώς και το μικρό τέμενος (mescit) διατηρούνται σε εξαιρετική κατάσταση,

με τη βοήθεια βέβαια των εργασιών συντήρησης που έχουν γίνει.
Περίπου άλλα 40χμ. ακόμα και φτάνουμε στο Aksaray, το δυτικό όριο της περιοχής που ονομάζεται Καππαδοκία.

Περισσότερες φωτογραφίες: Picasa Web Albums - dimos 4 - TURKEY-from C...#

 

[dimosf]

Μέρος 4ο

Καππαδοκία (Kapadokya), η περιοχή των ωραίων αλόγων! Υπήρξε η καρδιά της αυτοκρατορίας των Χετταίων ή Χιττιτών κατά τη 2η π.Χ. χιλιετία και αργότερα αποτέλεσε ανεξάρτητο βασίλειο. Υπήρξε δε γιγάντια και πολύ σημαντική ρωμαϊκή επαρχία. Στα πρώτα μεταχριστιανικά χρόνια εκεί εδραιώθηκε η νέα θρησκεία και ήταν κυριολεκτικά το λίκνο του αναχωρητισμού, του μοναχισμού αλλά και της θεωρητικής θεμελίωσης του Χριστιανισμού. Σημαντική Βυζαντινή επαρχία, αποτέλεσε την περιοχή των Ακριτών, της εσχατιάς δηλ. προς τη μεριά των «άπιστων εχθρών» (άραβες, τούρκοι, μογγόλοι). Σήμερα είναι γνωστή περισσότερο για το γεωλογικό της χαρακτήρα, που οφείλεται στη δράση των αρχαίων ηφαιστείων που υπάρχουν γύρω της.

Το «σεληνιακό» τοπίο, το σκαμμένο από τους αγέρηδες, το νερό και τον άνθρωπο, τις εκκλησίες μέσα στους βράχους, τους παράξενους και συνάμα τόσο ωραίους σχηματισμούς, τα χωριά των «τρωγλοδυτών». Σε υψόμετρο γύρω ή πάνω από τα 1000μ. δίνει την εντύπωση του εντελώς άγονου τόπου. Η εντύπωση αυτή είναι πλαστή μιας και το ηφαιστειακό έδαφος είναι πολύ γόνιμο. Καλλιεργούνται κυρίως αμπέλια και οπωροφόρα δέντρα. Είναι πολύ γνωστή για τη νοστιμιά των βερίκοκών της και τα ενδιαφέροντα κρασιά (!!!) που παράγει, κυρίως γύρω από το Προκόπι. Σήμερα με τον όρο Καππαδοκία εννοείται η περιοχή σε σχήμα ρόμβου που έχει κορυφές τις πόλεις Aksaray στα δυτικά, Nigde (Νίγδη) στα νότια, Kayseri (Καισάρεια) στα ανατολικά και Hacibektas στα βόρεια. Σε όλη αυτή την περιοχή έζησαν για αιώνες Έλληνες, πολλοί απ’ αυτούς τουρκόφωνοι, που με την ανταλλαγή των πληθυσμών στις αρχές της δεκαετίας του 1920 εγκαταστάθηκαν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Έξω από το Aksaray σταματήσαμε για φαΐ σε ένα μεγάλο Κέντρο Εξυπηρέτησης Οχημάτων με βενζινάδικο, εστιατόριο και μαγαζιά.
Μετά τη στάση μας για φαΐ μπήκαμε πια για τα καλά στην Καππαδοκία.

Τα βράχια με τις φυσικές ή τεχνητές σπηλιές, καθώς και οι περίεργοι σχηματισμοί σαν καμινάδες άρχισαν σιγά-σιγά να εμφανίζονται.

Γύρω στα 45χμ. νοτιοανατολικά του Aksaray βρίσκεται η κοιλάδα Ihlara (IhlaraVadisi). Απομονωμένη περιοχή γνωστή κάποτε σαν «Περίστρεμα», τόπος αναχωρητισμού για πολλούς μοναχούς στα Βυζαντινά χρόνια. Σήμερα σώζονται δεκάδες ζωγραφισμένες εκκλησίες σκαμμένες μέσα στο βράχο.

Μέσα στην κοιλάδα με το πολύ πράσινο, που αλλού πλαταίνει και αλλού γίνεται στενό φαράγγι ρέει ο ποταμός Melendiz (MelendizSuyu), κάνοντας την εμπειρία της κατάβασης σε αυτό το υπέροχο φαράγγι μαγευτική. Υπάρχουν τέσσερα σημεία εισόδου στην κοιλάδα. Εμείς μπήκαμε από αυτό που είναι κοντά στο ομώνυμο χωριό (IhlaraVadisiTuristikTesisleri) και κατεβήκαμε τα περίπου 360 σκαλοπάτια μέχρι το βάθος του φαραγγιού!! Η πρώτη εκκλησία που επισκεφτήκαμε ήταν κοντά εκεί που τελειώνει η σκάλα και είναι η Εκκλησία Πίσω από Το Δέντρο (AgacAltiKilise)

με τις ωραίες τοιχογραφίες και στη συνέχεια την Εκκλησία του Υάκινθου (SumbulluKilise) με την πολύ καλά διατηρημένη, απλή αλλά κομψή πρόσοψη. Στη συνέχεια ακολουθώντας το μονοπάτι που πάει δίπλα στο ποτάμι, τόσο κοντά που μετά από βροχή δεν περνάει, φτάσαμε στην Εκκλησία του Αγ. Γεωργίου (KirkDamAltiKilise) με την εικόνα του Αγίου που σκοτώνει το τρικέφαλο φίδι.

Γυρίσαμε προς τα πίσω και περνώντας πάνω από το ξύλινο γεφυράκι σκαρφαλώσαμε να δούμε

την Εκκλησία του Φιδιού (YilanliKilise) με τις τοιχογραφίες από τις τιμωρίες των αμαρτωλών στην κόλαση.

Μετά από τις όμορφες εκκλησίες και τη δροσιά του φαραγγιού ήρθε η ώρα για το «τεστ κοπώσεως»!! Την ανάβαση που αποδείχτηκε αρκετά ζόρικη. Μόλις φτάσαμε στην κορυφή συναντήσαμε τους Πολωνούς συνάδελφούς μας που πηγαίνοντας κι αυτοί για τη συνάντησή μας επισκέπτονταν την Καππαδοκία. Αγκαλιές, φιλιά, ερωτήσεις. Τι νέα; Τι κάνετε; Ετοιμάζονταν να κατέβουν στην κοιλάδα και έτσι τους αποχαιρετίσαμε και ακολούθησε καθένας το δρόμο του.
Από την Ihlara σε απόσταση 9χμ. βρίσκεται το γραφικό χωριό Guselyurt που στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας λέγονταν Καρβάλη (Gelveri), με 1000 ελληνικές οικογένειες (κάποιες πολύ πλούσιες από τα χρυσορυχεία της περιοχής) και 50 μουσουλμανικές. Με την ανταλλαγή αυτοί δημιούργησαν τη Νέα Καρβάλη στην Καβάλα και στο Guselyurt ήρθαν οικογένειες από την Κοζάνη και την Καστοριά.

Όλο το χωριό είναι πέτρινο και είναι προστατευόμενης αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Μέσα στο χωριό είδαμε σε κάποια σπίτια «καραμανλήδικες» επιγραφές, δηλ. τούρκικα κείμενα γραμμένα με ελληνικό αλφάβητο!!! Πολύ εντυπωσιακό. Από την πλατεία του χωριού κατηφορίζοντας μπήκαμε στην κοιλάδα των μοναστηριών

όπου πήγαμε να δούμε το Asagi ή BuyukKiliseCamii, δηλ. την πρώην Εκκλησία του Αγ. Γρηγορίου του Ναζιανζηνού που κτίστηκε αρχικά το 385 μ.Χ. και εκσυγχρονίστηκε το 1896.

Είναι ένα υπέροχο κτίριο από γκρίζα πέτρα, που μέσα οι τοιχογραφίες έχουν ασπριστεί, η καμπάνα έχει αφαιρεθεί για να μετατραπεί σε μιναρέ το καμπαναριό και το τέμπλο μεταφέρθηκε σε ένα από τους πλαϊνούς τοίχους για να δημιουργηθεί το Mihrab (η κόχη που δείχνει προς τη Μέκκα). Υπάρχουν σχέδια αποκατάστασης του μνημείου και μετατροπής του σε μουσείο.
Φύγαμε από την Καρβάλη για το Derinkuyu (Μαλακοπή), περίπου 40χμ. ανατολικότερα. Εκεί βρίσκεται η σπουδαιότερη υπόγεια πόλη της Καππαδοκίας. Δυστυχώς όταν φτάσαμε είχε μόλις κλείσει και απλά πήγαμε μέχρι τον ναό των Αγ. Θεοδώρων του 19ου αι. που όμως ήταν κι αυτός κλειστός.
Περίπου 35χμ. βορειοανατολικά ήταν το ξενοδοχείο μας, μεταξύ Ortahisar και Urgup. Αφήσαμε τα πράγματα, πήραμε μια ανάσα και πήγαμε σε ένα εκθετήριο του συνεταιρισμού των γυναικών της περιοχής που κατασκευάζουν χαλιά.

Επίδειξη, ψηστήρι για αγορά και αναχώρηση χωρίς να «τσιμπήσει» κανείς.
Η συνέχεια ήταν βραδινή βόλτα στο Mustafapasa (Σινασός). Όμορφο χωριό με πολλά ωραία πέτρινα σπίτια, εκκλησίες και έντονη «ελληνική» παρουσία. Περάσαμε μέσα από το νυχτερινό χωριό και σταματήσαμε σε μια πλατεία

όπου στα δεξιά υπάρχει το υπέροχο παλιό ελληνικό σπίτι του Σεραφείμ Ρίζου με μια μαρμάρινη επιγραφή

στα ελληνικά πάνω από την είσοδο και στα αριστερά το OldGreekHouse.

Παλιό Ελληνικό Σπίτι όπως λέει και το όνομά του είναι σήμερα ένα πολύ όμορφο και ατμοσφαιρικό ξενοδοχείο. Μπήκαμε μέσα και αφού περάσαμε τη σκεπασμένη με κληματαριά υπέροχη αυλή με τα τραπέζια του εστιατορίου ανεβήκαμε στον κεντρικό οντά στον όροφο. Εκεί γύρω από ένα τεράστιο χαμηλό στρογγυλό τραπέζι (σοφράς), σε χαμηλούς καναπέδες και μαξιλάρες κάτσαμε για καφέ και τσάι.

Πριν φύγουμε περάσαμε και είδαμε τα δωμάτια του σπιτιού, πολλά με την παλιά τους επίπλωση, τοιχογραφίες και όμορφα ξύλινα ταβάνια. Εκεί τέλειωσε και η Τρίτη μέρα μας στην Τουρκία. Ψόφιοι στην κούραση αλλά με τόσες και τόσες εικόνες γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, φάγαμε και γραμμή για ύπνο χωρίς καθυστέρηση

Περισσότερες φωτογραφίες: Picasa Web Albums - dimos 4 - TURKEY-from C...#

 

[mfish]

πολυ ωραια....η Ihlara Valley και η υπογεια πολη Derinkoyu μου αρεσαν πολυ...οπως και ολη η περιοχη!με ταξιδευεις ξανα πισω !

 

[dimosf]

Μέρος 5ο


Επιτέλους, ένα όνειρο μου έγινε πραγματικότητα!! Η Καππαδοκία αφ’ υψηλού!! Μέσα σε ένα καλάθι να αιωρούμαι πάνω από βράχους, περιβόλια, δρόμους και σπίτια! Και όλα να μοιάζουν σα παιδικό παιγνίδι! Πτήση με Αερόστατο Θερμού Αέρα!!
Εδώ και χρόνια μου είχε κολλήσει να πετάξω με αερόστατο. Σε ντοκιμαντέρ που είχα δει για την Καππαδοκία οι πτήσεις αυτές είναι εκ των ουκ άνευ. Θεωρείται μία από τις ιδανικότερες περιοχές για τέτοια πτήση στον κόσμο. Και φυσικά δεν το έχουν αφήσει ανεκμετάλλευτο. Είναι πολλές οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε αυτόν το τομέα εκεί. Το κόστος αρκετά ψηλό 150 ΕΥΡΩ! Αλλά όλοι δεν πληρώνουμε πολλές φορές παράλογα ποσά για κάτι που το θέλουμε πολύ;
5.30 ξημερώματα!! Ντυμένοι πολύ καλά, μιας και το κρύο είναι αρκετό τόσο πρωί αλλά και στην πτήση ψηλά θα είναι ακόμα περισσότερο, περιμένουμε το μίνι μπας που σε λίγο έφτασε έξω από το ξενοδοχείο μας να μας πάρει για την πτήση. Είμαστε 4 από την παρέα μας και ο Χασάν. Μέσα στο μίνι μπας είναι και άλλοι για την πτήση από άλλα ξενοδοχεία της περιοχής. Περνάμε μέσα από το Goreme και φτάνουμε σε μια ανοικτή έκταση όπου γινόταν ο κακός χαμός.

Δεκάδες αερόστατα με διάφορα χρώματα και σχέδια είναι ξαπλωμένα καταγής και ένας φρικτός θόρυβος από δεκάδες τεράστιους ανεμιστήρες που δουλεύουν στο φουλ για να τα γεμίσουν σου παίρνει κυριολεκτικά το κεφάλι. Όταν κατεβήκαμε πήγαμε να τσιμπήσουμε κατιτίς. Σε ένα τραπέζι πρόσφεραν μπισκότα, κουλουράκια, τσάι και καφέ. Ο ζεστός καφές ότι πρέπει για την περίσταση. Παρακολουθούμε την προετοιμασία.

Τα μπαλόνια έχουν αρχίσει να φουσκώνουν και να παίρνουν σχήμα. Σαν παραφουσκωμένοι γίγαντες που αρχίζουν να ξυπνάνε.

Σε λίγο η πολυάριθμη ομάδα αυτών που ετοιμάζουν το κάθε αερόστατο θα κάνουν τους απαραίτητους χειρισμούς προκειμένου το αερόστατο να πάρει την όρθια θέση του, έτοιμο για πτήση. Μπαίνει ο πιλότος στο κεντρικό τμήμα του καλαθιού όπου βρίσκονται και οι μπουκάλες με τα φλόγιστρα που πετούν τη φλόγα πολλά μέτρα ψηλά και αρχίζει να τα ανοίγει προκειμένου να ζεσταθεί ο αέρας. Δεν φανταζόμουν όμως ότι ο αέρας παραμένει κρύος, απλά λίγο θερμότερος από τον αέρα του περιβάλλοντος, πράγμα όμως αρκετό για να μπορέσει, με όλο του το βάρος να σηκωθεί. Οι 20 (!!) επιβάτες του κάθε καλαθιού σκαρφαλώνουν και πηδάνε μέσα, ανά 5 σε κάθε ένα από τα 4 μέρη του καλαθιού δεξιά και αριστερά του πιλότου.

Ανάβουν τα φλόγιστρα και αρχίζουν να χαλαρώνουν τα σχοινιά που μας κρατούν στη γη! Το όνειρο αρχίζει!!! Σιγά-σιγά αρχίζουμε να ανεβαίνουμε! Όχι μόνο εμείς. Περίπου 100 (!!!!!) αερόστατα με 20 επιβάτες το κάθε ένα! Απίστευτο πόσος κόσμος πετάει πάνω από τα βράχια της Καππαδοκίας κάθε πρωί, αρκεί βέβαια να το επιτρέπει ο καιρός.

Ο ουρανός γέμισε χρώματα! Η αίσθηση της πτήσης δεν μπορεί να περιγραφεί με τίποτα. Δεν υπάρχουν θόρυβοι εκεί πάνω. Μόνο κάθε τόσο ο ήχος από το φλόγιστρο που μας κρατά στον αέρα. Τον υπόλοιπο χρόνο ησυχία! Μόνο το ελαφρό θρόισμα που κάνει το αερόστατο όπως κινείται! Οι εικόνες μαγικές!

Βράχια, μικρές κοιλάδες, χωράφια, αμπέλια, οπωροφόρα και ζώα όλα από ένα ύψος που δεν ξεπερνά την περισσότερη ώρα τα 50-60μ. Άλλοτε χαμηλώνουμε και άλλοτε ανεβαίνουμε για να περάσουμε πάνω από τα κάθετα βράχια. Και ξάφνου να! Ο ήλιος!! Προβάλει πάνω από ένα στεφάνι από βράχια και έρχεται να ζεστάνει τον τόπο! Τι εικόνες, τι ομορφιά!

Η θέα απρόσκοπτη.

Τα χωριά στο βάθος, καλλιεργημένες ή άγονες εκτάσεις να απλώνονται κάτω από τα πόδια μας και αυτοκίνητα να κινούνται σε δρόμους δίνοντας συνολικά μια εικόνα που μοιάζει εικόνα παιδικού παιγνιδιού. Να, στο βάθος αναγνωρίζουμε το ξενοδοχείο μας. Έχει άραγε ξυπνήσει κανείς από τους άλλους; Μας βλέπει;

Σε λίγο ο πιλότος μας πληροφορεί ότι θα ανέβουμε.
-Πόσο ψηλά; τον ρωτάμε.
-Ε, όχι πολύ. 600-700 μέτρα!! Και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε και όλα να γίνονται μικρότερα. Όλα εκτός από το κρύο που γίνεται λίγο πιο δυνατό. Όχι όμως τόσο που να μας δυσκολεύει. Ίσα-ίσα που μας κρατά ξύπνιους.

Και το πεδίο της ορατότητας μας να μεγαλώνει, να απλώνεται και η Καππαδοκία να κείται ξαπλωμένη κάτω από τα πόδια μας μέχρι τα σβησμένα ηφαίστεια με τις χιονισμένες πλαγιές στο βάθος. Το HasanDag (3268μ) στο νότο και το ErciyesDag (3916μ), το όρος Αργαίος δηλ. στα ανατολικά.

Και πήρε ο αγέρας το μυαλό μου και αυτό γέμισε εικόνες μαγικές, η μνήμη της μηχανής υπέροχες φωτογραφίες και η βιντεοκάμερα έκλεψε λίγες από αυτές τις υπέροχες στιγμές για να μου θυμίζει τη μοναδική αυτή εμπειρία. Είχαμε ήδη μια ώρα περίπου πτήσης και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε.

Προσγειωθήκαμε μέσα σε ένα χωράφι. Από κάτω μας παρακολουθούσαν και ένα αγροτικό με ένα τρέιλερ, που θα έπαιρνε το αερόστατο είχε φτάσει έξω από το χωράφι. Χωρίς να κατέβουμε ο πιλότος «κρατούσε» το αερόστατο 50-60 εκατοστά πάνω από το έδαφος. Το συνεργείο σε άψογη συνεργασία μαζί του «μετέφερε» το αερόστατο πάνω στο τρέιλερ. Κατεβήκαμε και συμμετείχαμε στην «τελετή» λήξης.

Σαμπάνια, διπλώματα και πολλές φωτογραφίες. Το μίνι μπας μας έφερε στο ξενοδοχείο γύρω στις 8. Ώρα για πρωινό. Ανεβήκαμε, αλλάξαμε και κατεβήκαμε. Βρήκαμε τους υπόλοιπους να τρώνε. Κάτσαμε μαζί τους και τους «πρήξαμε» με την αφήγησή μας.
Μετά το πρωινό φεύγουμε για τη βορειότερη πόλη της Καππαδοκίας. Το Hacibektas. Είναι γύρω στα 57χμ από το ξενοδοχείο μας και στη διαδρομή περνάμε από την πόλη Avanos, γνωστή σαν αγγειοπλαστικό κέντρο. Το άγαλμα στο κέντρο δεν παριστά όπως θα περίμενε κανείς τον Ατατούρκ, αλλά τον ανώνυμο Αγγειοπλάστη!!! Η πόλη είναι χτισμένη πάνω στον ποταμό Kizilirmak (Ερυθρός ποταμός, από την κόκκινη λάσπη του) ή Άλυς ποταμός των αρχαίων.

Είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της χώρας. Τη διασχίζει κάθετα και χύνεται στον Εύξεινο Πόντο, κοντά στη Σαμψούντα.
Μετά το Avanos ακολουθούμε το ποτάμι στη ροή του για ένα διάστημα και 48χμ μετά φτάνουμε στο Hacibektas.
Ήσυχη, μικρή πόλη, πατρίδα του τάγματος των δερβίσηδων Bektasi ή Αλεβίδων και ο χώρος όπου είναι θαμμένος ο ιδρυτής τους HaciBektasVeli. Πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης που γεννήθηκε στις αρχές του 13ου αι. στην Ιρανική πόλη Nishapur και πάντρεψε στοιχεία από τον Ισλαμισμό και την Ορθοδοξία. Περιπλανήθηκε σε διάφορες περιοχές και τελικά εγκαταστάθηκε σ’ αυτή την πόλη όπου και πέθανε. Η διδασκαλία του βρήκε έδαφος κυρίως σε αυτή την περιοχή, όριο μεταξύ Βυζαντινής αυτοκρατορίας και Τούρκων. Οι ιδέες του ήταν πολύ πιο φιλελεύθερες από αυτές άλλων δογμάτων κι γι αυτό βρήκαν ανταπόκριση από τους απλούς ανθρώπους.

Φτάνοντας πήγαμε να δούμε το Μαυσωλείο του HaciBektasVeli.

Βγάλαμε τα παπούτσια και χωρίς να χρειαστεί οι γυναίκες να καλύψουν το κεφάλι τους μπήκαμε. Η διαφορά σε σχέση με το αντίστοιχο στο Ικόνιο ήταν εμφανής. Παρ’ όλο ότι βρισκόμασταν μέσα σε Μαυσωλείο η ατμόσφαιρα ήταν πιο «ανάλαφρη». Ίσως το ότι υπήρχε αρκετό φως στο χώρο, ίσως γιατί επιτρέπονταν οι φωτογραφίες, ίσως, ίσως, ίσως…….. Ποιος μπορεί να πει ακριβώς; Ίσως ακόμα να ήμασταν κι εμείς προκατειλημμένοι και να το βλέπαμε έτσι.

Οι τάφοι και εδώ ήταν καλυμμένοι με τα χρυσοκέντητα πράσινα βελούδινα υφάσματα. Σαφώς λιγότεροι από ότι στο Ικόνιο, είναι σε ένα υπερυψωμένο τμήμα της κεντρικής αίθουσας.

Στον ίδιο χώρο υπάρχουν και προθήκες με διάφορα αντικείμενα αλλά και χειρόγραφα των Αλεβίδων.

Σε χωριστό χώρο βρίσκεται ο τάφος του Αγίου.

Σε διπλανό χώρο υπάρχει ένας γυναικείος τάφος καλυμμένος με λευκό πλεκτό κάλυμμα. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση σε όλους τους κεντρικούς χώρους ήταν οι θόλοι.

Ήταν ζωγραφισμένοι σαν τα πιο βαρύτιμα χαλιά της ανατολής. Απίστευτα χρώματα, ανεπανάληπτα σχέδια!! Σε άλλο διπλανό, λιτό δωμάτιο ήταν η κουζίνα με κάτι τεράστια μαγειρικά σκεύη.
Βγαίνοντας από το Μαυσωλείο και αφού χαζέψαμε για λίγο την υπέροχη, δροσερή αυλή του, πήγαμε στο απέναντι κτίριο. Είναι ένα Πνευματικό Κέντρο που μαζί με το διπλανό υπαίθριο θεατράκι εξυπηρετούν τις καθημερινές εκδηλώσεις αλλά κυρίως το μεγάλο Αυγουστιάτικο Φεστιβάλ της Αλεβίτικης κοινότητας.

Καθημερινά παρουσιάζεται σε αυτό το χώρο χορευτική παράσταση των Αλεβιτών. Είναι αρκετές οι διαφορές από τους αντίστοιχους χορούς των Μεβλεβί Δερβίσηδων. Στους Μεβλεβί η ορχήστρα έχει σα βάση της το Νέι, τον μεγάλο καλαμένιο αυλό. Έχει ακόμα ένα ή περισσότερα κρουστά, ένα ούτι και συχνά κανονάκι.

Στους Αλεβίτες τίποτα από αυτά. Μόνο το Σάζι, το όργανο των περιπλανώμενων, των φτωχών, των απλών ανθρώπων. Οι Μεβλεβί είναι μόνο άντρες ενώ στους Αλεβίτες χορεύουν άντρες και γυναίκες μαζί και οι γυναίκες φορούν πολύχρωμα ρούχα. Υπάρχουν και άλλες επιμέρους διαφορές, κάθε μια με τη σημασία της, αλλά αυτές ήταν οι σημαντικότερες. Μετά την παράσταση βγήκαμε, περιδιαβήκαμε τους πάγκους των μικροπωλητών και τα μαγαζιά εκεί γύρω, ψωνίσαμε τα μπιχλιμπίδια μας και ξεκινήσαμε για το σημαντικότερο ίσως αξιοθέατο της Καππαδοκίας.


Περισσότερες φωτογραφίες: Picasa Web Albums - dimos 4 - TURKEY-from C...#

 

[ΕΡΣΗ]

Εξαιρετικα ενδιαφερουσα και η σημερινη αφηγηση σου. Πρεπει να κανατε ενα εκπληκτικο οδοιπορικο. Μπραβο.
Να προσθεσω οτι ιστορικα τα πιο προοδευτικα σωματα της τουρκικης και παλαιοτερα της οθωμανικης αυτοκρατοριας ειναι οι αλεβιτες. Στη Σεβαστεια στις 2 Ιουλιου του 1993 εξαγριωμενος οχλος φονταμεταλιστων εβαλε φωτια σε ενα ξενοδοχειο οπου συνεδριαζαν διανοουμενοι αλεβιτες και στην πυρκαγια που ξεσπασε βρηκαν τον θανατο 33 αλεβιτες συνεδροι:
Turkey remembers Mad
Μερικες επιπλεον πληροφοριες:
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=111,dt=10.07.2008,id=56324928
http://www.makthes.gr/index.php?name=News&file=article&sid=28373
Μεγαλο μερος του πληθυσμου των Αλβανων, της νοτιας κυριως Αλβανιας, ειναι επισης Μπετακσι.
Εξαιρετικες, Δημο μου, ειναι και οι φωτογραφιες σου.

 

[go2dbeach]

Την προσοχη μου στην ιστορια τραβηξε το Pammukale αρχικα , αλλα ολο το αρθρο ειναι εξαιρετικο και η θεα απο το αεροστατο καταπληκτικη! Μπραβο Δημο!

 

[dimosf]

Εξαιρετικα ενδιαφερουσα και η σημερινη αφηγηση σου. Πρεπει να κανατε ενα εκπληκτικο οδοιπορικο. Μπραβο.
Να προσθεσω οτι ιστορικα τα πιο προοδευτικα σωματα της τουρκικης και παλαιοτερα της οθωμανικης αυτοκρατοριας ειναι οι αλεβιτες. Στη Σεβαστεια στις 2 Ιουλιου του 1993 εξαγριωμενος οχλος φονταμεταλιστων εβαλε φωτια σε ενα ξενοδοχειο οπου συνεδριαζαν διανοουμενοι αλεβιτες και στην πυρκαγια που ξεσπασε βρηκαν τον θανατο 33 αλεβιτες συνεδροι:
Turkey remembers Mad
Μερικες επιπλεον πληροφοριες:
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=111,dt=10.07.2008,id=56324928
http://www.makthes.gr/index.php?name=News&file=article&sid=28373
Μεγαλο μερος του πληθυσμου των Αλβανων, της νοτιας κυριως Αλβανιας, ειναι επισης Μπετακσι.
Εξαιρετικες, Δημο μου, ειναι και οι φωτογραφιες σου.

Ευχαριστώ Έρση!
Με τα τάγματα των Μουσουλμάνων δεν ασχολήθηκα ποτέ μου. Γι αυτό τα σάϊτ που μας έδωσες μου έδωσαν πολύτιμες πληροφορίες. Κάποια πράγματα έμαθα στο ταξίδι μου από τον ξεναγό μας ο οποίος είναι μάλλον κι αυτός Αλεβίτης. Οι διαφορές που ανέφερα στην αφήγησή μου ήταν οι εμφανείς. Βέβαια έδιναν κάποια στοιχεία για την ουσία του πράγματος. Λίγο μετά το ταξίδι μου έπεσε τυχαία στα χέρια μου ένα άρθρο που ανέφερε οτι στη διάρκεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στο τάγμα των μπεχτατσίδων είχαν προσχωρήσει οι Γενίτσαροι και αργότερα επί Κεμάλ έγινε το αγαπημένο τάγμα των στρατιωτικών. Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι αλήθεια και αν ισχύουν και σήμερα πάντως ένα μικρό σοκ το έπαθα.
Στην πόλη Χατζιμπεκτάς πάντως δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος διωγμός. Όλα περιστρέφονται γύρω από αυτό το τάγμα. Το πνευματικό κέντρο π.χ.όπου παρακολουθήσαμε το χορό (δωρεάν!!) είναι πολυτελέστατο και είναι στην κεντρική πλατεία της πόλης όπου και το Μαυσωλείο.

 

[ΕΡΣΗ]

Η πεθερα μου ηταν απο την ελληνικη μειονοτητα της Κορυτσας και μεταξυ των ιστοριων που μου διηγοταν για την προπολεμικη Αλβανια (τι χαζη που ημουν και δεν την κατεγραφα, οσα μου διηγοταν ειχαν εξαιρετικο ενδιαφερον) μου διηγοταν επισης οτι προπολεμικα οι Αλβανοι μουσουλμανοι της περιοχης, οι οποιοι ηταν μπεταχτσι (τοτε ακουσα για πρωτη φορα αυτον τον ορο) ειχαν εντελως ευρωπαικο προσανατολισμο. Ασκουσαν την μονογαμια και ηθελαν οι γυναικες τους να ντυνονται ευρωπαικα και να εχουν σχεσεις με χριστιανες. Η πεθερα μου τους θεωρουσε σαν πιο light εκδοχη των μουσουλμανων κα τους εκτιμουσε περισσοτερο ως κοσμοπολιτες. Απο τοτε με ενδιεφερε πολυ η ιστορια των αιρετικων η αν θελεις μη ορθοδοξων τασεων της ισλαμικης θρησκειας. Μου φαινοταν μια πολυ πιο ενδιαφερουσα παραλαγη απο το mainstream.
Σε εναν αλλο οδηγο για την Τουρκια που αγορασα επι τοπου και ο οποιος ειναι γραμμενος απο εναν τουρκο υπηκοο αρμενιο στην καταγωγη και τη συζυγο του η οποια ειναι τουρκαλα και ειχε αναφορες πολυ ενδιαφερουσες στις μειονοτητες της τουρκιας, αναφεροταν οτι σε σχεση με τους αλεβιτες ειναι πολυ πιο σημαντικο ποιο δογμα κανεις ασκει, παρα απο ποια εθνικοτητα προερχεται. Για παραδειγμα ποιο ευκολα παντρευοταν ενα ζευγαρι που ο ενας η η μια ειναι τουρκος και ο αλλος η η αλλη κουρδος αρκει να ειναι και οι δυο αλεβιτες παρα ενας η μια σουνιτης με εναν η μια αλεβιτη, ακομα και αν ειναι και οι δυο τουρκοι η κουρδοι.
Περιμενω την πολυ ενδιαφερουσα συνεχεια...

 

[varioAthens]

Η πεθερα μου ηταν απο την ελληνικη μειονοτητα της Κορυτσας και μεταξυ των ιστοριων που μου διηγοταν για την προπολεμικη Αλβανια (τι χαζη που ημουν και δεν την κατεγραφα, οσα μου διηγοταν ειχαν εξαιρετικο ενδιαφερον) μου διηγοταν επισης οτι προπολεμικα οι Αλβανοι μουσουλμανοι της περιοχης, οι οποιοι ηταν μπεταχτσι (τοτε ακουσα για πρωτη φορα αυτον τον ορο) ειχαν εντελως ευρωπαικο προσανατολισμο. Ασκουσαν την μονογαμια και ηθελαν οι γυναικες τους να ντυνονται ευρωπαικα και να εχουν σχεσεις με χριστιανες. Η πεθερα μου τους θεωρουσε σαν πιο light εκδοχη των μουσουλμανων κα τους εκτιμουσε περισσοτερο ως κοσμοπολιτες. Απο τοτε με ενδιεφερε πολυ η ιστορια των αιρετικων η αν θελεις μη ορθοδοξων τασεων της ισλαμικης θρησκειας. Μου φαινοταν μια πολυ πιο ενδιαφερουσα παραλαγη απο το mainstream.
Σε εναν αλλο οδηγο για την Τουρκια που αγορασα επι τοπου και ο οποιος ειναι γραμμενος απο εναν τουρκο υπηκοο αρμενιο στην καταγωγη και τη συζυγο του η οποια ειναι τουρκαλα και ειχε αναφορες πολυ ενδιαφερουσες στις μειονοτητες της τουρκιας, αναφεροταν οτι σε σχεση με τους αλεβιτες ειναι πολυ πιο σημαντικο ποιο δογμα κανεις ασκει, παρα απο ποια εθνικοτητα προερχεται. Για παραδειγμα ποιο ευκολα παντρευοταν ενα ζευγαρι που ο ενας η η μια ειναι τουρκος και ο αλλος η η αλλη κουρδος αρκει να ειναι και οι δυο αλεβιτες παρα ενας η μια σουνιτης με εναν η μια αλεβιτη, ακομα και αν ειναι και οι δυο τουρκοι η κουρδοι.
Περιμενω την πολυ ενδιαφερουσα συνεχεια...

Βρε ΕΡΣΗ είσαι σωστή εγκυκλοπαίδεια! Χαίρομαι να διαβάζω τα ποστς σου!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Σε ευχαριστω πολυ

 

[dimosf]

Την προσοχη μου στην ιστορια τραβηξε το Pammukale αρχικα , αλλα ολο το αρθρο ειναι εξαιρετικο και η θεα απο το αεροστατο καταπληκτικη! Μπραβο Δημο!

Ευχαριστώ Ζωή!
Στο Παμούκαλε το ενδιαφέρον είναι κυρίως γεωλογικό (το αρχαιολογικό περνά δυστυχώς σε δεύτερη μοίρα). Η περιοχή όμως έχει τεράστιο ενδιαφέρον από πολλές απόψεις. Είναι τόπος για πολλές πολλές επισκέψεις. Και αν τα "μάτια" είναι ανοιχτά τόπος που παρέχει τεράστια γνώση.