Τανζανία Σαφάρι και παραλίες

[travelbreak]

Ταξίδι για το σαφάρι. Αρούσα.

Ξυπνήσαμε κανονικά το πρωί της Τετάρτης, όπως κάθε μέρα, μετά από ένα ωραίο ύπνο 6-7 ωρών. Πήγαμε για το πρωινό, αφού κάναμε μία μικρή βόλτα στην παραλία. Είχαμε ετοιμάσει τα πράγματά μας για την αναχώρηση προς το αεροδρόμιο της Ζανζιβάρης. Η ώρα αναχώρησης από το ξενοδοχείο ήταν 8:30 και κάπου εκείνη την ώρα φύγαμε, αφού δεν είχαμε περιθώρια καθυστερήσεων. Η πτήση μας είχε αλλάξει και είχε μεταφερθεί περίπου μιάμιση ώρα νωρίτερα δηλαδή στις 12:00 το μεσημέρι.

Το ξενοδοχείο μας:

Και η παραλία:

Τα τρία αυτοκίνητα ξεκίνησαν κανονικά. Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που περίπου 20 χιλιόμετρα πριν την άφιξή μας στο αεροδρόμιο, το αυτοκίνητο του αρχηγού χάλασε και δεν μπορούσε να προχωρήσει. Ευτυχώς από την εταιρία γύρισαν με δύο άλλα αυτοκίνητα για να πάρουν τους επιβάτες και τα πράγματα και έτσι δεν χάσαμε του αεροπλάνο. Βέβαια τα άλλα δύο αυτοκίνητα προχώρησαν και είχαμε φτάσει εμείς νωρίτερα στο αεροδρόμιο. Συμπέρασμα: στην Αφρική δεν είναι να νοικιάσεις αυτοκίνητο. Καλύτερα να το αναλάβει τοπικό πρακτορείο με δικό του οδηγό.

Στο αεροδρόμιο η αναχώρηση έγινε κανονικά με όλη την παρέα στις 12:00 και μετά από μία ώρα είχαμε φτάσει στην Αρούσα της ηπειρωτικής Τανζανίας. Η πτήση ήταν πολύ όμορφη, αφού κάτω βλέπαμε τα δάση αλλά και ερήμους και τις σαβάνες της χώρας.

Στην Αρούσα ο αρχηγός είχε κλείσει για να μείνουμε μία βίλα για όλο το γκρουπ, αλλά εμείς θέλαμε δικό μας μπάνιο και αυτή η δυνατότητα δεν υπήρχε εκεί. Εγώ λοιπόν είχα νοικιάσει ένα μήνα πριν ωραίο δωμάτιο σε κοντινό ξενοδοχείο. Γενικά αυτή η δυνατότητα υπήρχε από πριν ξεκινήσει το ταξίδι. Δηλαδή σε όποιον δεν άρεσε το δωμάτιο μπορούσε να κλείσει αλλού και θα κανονίζαμε τις μετακινήσεις. Έτσι τα τρία τζιπ που μας παρέλαβαν πήγαν τους υπόλοιπους στην βίλα και εμάς στο μικρό ξενοδοχείο.

Μετά, χωρίς μεγάλη καθυστέρηση, όλα μαζί τα τζιπ φύγαμε για μία μικρή εκδρομή. Πρώτα πήγαμε σε ένα λόφο που φάγαμε κάτι πολύ μέτρια φαγητά. Αργότερα στο πρόγραμμα ήταν να πάμε σε μία φυτεία καφέ. Μόνο τέτοια δεν ήταν. Ή τουλάχιστον εμείς δεν την είδαμε. Ήταν ένας κήπος με διάφορα δέντρα και φυτά, μεταξύ αυτών και πολλά καφεόδενδρα. Μας έκαναν ξενάγηση (ο ιδιοκτήτης) και μας εξήγησαν διάφορα πράγματα γι αυτά τα φυτά. Πάντως είχε ενδιαφέρον που εκεί ήταν δυο οικογένειες και είχαν συνολικά τουλάχιστον 30 παιδιά, ηλικίας από δύο έως δεκαπέντε ετών. Μάθαμε ότι είναι δύο άντρες που ο καθένας τους έχει παντρευτεί από δύο γυναίκες. Τα παιδιά προέρχονται από αυτό το σύνολο των τεσσάρων γυναικών.

Αφού είδαμε και αυτό, επιστρέψαμε στα ξενοδοχεία μας περίπου στις 19:00, δηλαδή την ώρα που βράδιασε. Εγώ με την Ντίνα θέλαμε να πάμε μία βόλτα στο κέντρο της πόλης, αλλά οι ντόπιοι που ρωτήσαμε μας απέτρεψαν, θεωρώντας ότι το βράδυ είναι επικίνδυνο. Ουσιαστικά δηλαδή δεν μας άφησαν να πάμε. Και καλά έκαναν γιατί στην επιστροφή μετά από τρεις μέρες που πήγαμε μέρα μεσημέρι, καταλάβαμε ότι δεν είναι για νυχτερινή βόλτα η Αρούσα. Κάναμε εκείνο το βράδυ μία μικρή βόλτα σε κάτι μαγαζάκια τύπου Αφρικής, κοντά το μικρό ξενοδοχείο που μέναμε για περίπου 20 λεπτά. Εμένα μου άρεσε και δεν ένιωσα άβολα λόγω κάποιου κινδύνου.

Γυρίσαμε στο δωμάτιο να κάνουμε ένα μπάνιο και φάγαμε πολύ ωραίο φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, που δεν έχει όμως πολλούς επισκέπτες να μένουν. Εδώ οι τιμές είναι πολύ φθηνές, δηλαδή το δωμάτιο το πληρώνω περίπου 25 δολάρια και το πιάτο με κρέας κάνει 4 ευρώ.

 

[travelbreak]

Έχω ανεβάσει μερικά βίντεο στο Youtube. Μπορείτε να τα δείτε την Ντόχα εδώ.
Την πρώτη μέρα στην παραλία της Ζανζιβάρης εκεί.
Και τη δεύτερη μέρα στην ίδια παραλία κάπου εδώ.

 

[travelbreak]

Σαφάρι, πρώτη μέρα: Νγκόρονγκορο

Το ταξίδι για το σαφάρι ξεκίνησε περίπου στις 5:00 το πρωί, όταν πέρασαν τα τζιπ από το ξενοδοχείο μας και μας πήραν. Εμείς μπήκαμε σε ένα τζιπ όπου οδηγός ήταν ο ντόπιος με το όνομα Ράμα συν μερικούς άλλου από την ομάδα. Τα περισσότερα από τα πράγματά μας τα είχαμε αφήσει στο ξενοδοχείο. Πήραμε μόνο τα απολύτως απαραίτητα για να χωρέσουν και στα τζιπ. Εμείς κρατούσαμε και από ένα sleeping bag, αν και θα μας παρείχαν στο σαφάρι τα πάντα.

Εκείνη την ώρα που ξεκινήσαμε ήταν ακόμα σκοτάδι. Όταν άρχισε να ξημερώνει το τοπίο ήταν υπέροχο. Αν και μέσα σε πόλεις και χωριά ο δρόμος μας, η φύση είχε εναλλαγές και συχνά έβλεπες διάφορα άγρια ζώα. Γαζέλες, μπαμπουίνοι και λίγο πιο μετά και καμηλοπαρδάλεις. Και φυσικά δεν άργησαν να ξεχωρίζουν τα χωριά των Μασάι. Βλέπαμε και τους ίδιους να μεταφέρουν τα κοπάδια τους στις κοιλάδες, αλλά και μέσα από τους δρόμους. Όταν σε έβλεπαν να τους φωτογραφίζεις γκρίνιαζαν λίγο, αλλά το τζιπ προχωρούσε γρήγορα και δεν μπορούσαν να μας κόψουν τη χαρά της φωτογράφισης. Τα χωριά βέβαια των Μασάι ήταν με λιγοστά σπίτι χτισμένα από λασπόπλινθους, μικρά και σε κυκλικό σχήμα. Οι πόλεις και τα χωριά των πιο πολιτισμένων σύγχρονων κατοίκων, είχαν άλλο στυλ: μαγαζιά και κόσμο να περιφέρεται άσκοπα. Αυτοκίνητα και μηχανάκια. Γυναίκες να περπατούν κουβαλώντας στο κεφάλι ένα μεγάλο μπιτόνι ή ένα κοφίνι.

Περάσαμε πολύ κοντά από τη λίμνη Μανυάρα, αλλά ούτε καν πήγαμε για λίγο να τη δούμε από κοντά, αφού δεν ήταν στο πρόγραμμα. Ίσως ήταν και καλύτερα έτσι γιατί θα χάναμε χρόνο από το σαφάρι της ημέρας.

Το τριήμερο σαφάρι είχε δυο ηχηρές επισκέψεις: την καλντέρα του Νκορονγκόρο και το πάρκο Σερενγκέτι. Ήταν ο βασικός λόγος που κάναμε εμείς αυτό το ταξίδι. Μπορεί και η Ζανζιβάρη να ήταν πολύ όμορφη, αλλά δεν ήταν στα μέρη που θέλαμε να πάμε οπωσδήποτε. Και τα δυο βρίσκονται δυτικά της Αρούσα. Σε τέσσερις ώρες είχαμε κάνει δυο στάσεις: μια για ξεκούραση και λίγα ψώνια και άλλη μια για να προμηθευτούμε τις απαραίτητες άδειες για την είσοδο στο Νκορονγκόρο. Τότε σταματήσαμε σε ένα κάμπινγκ, στο οποίο υποτίθεται θα μέναμε. Αρχικά μας έβαλαν σε μια υπαίθρια τραπεζαρία και μας έδωσαν να φάμε κάποιο φαγητό (πρωινό) που ήταν από πριν έτοιμο. Μετά μας ενημέρωσαν ότι δε θα μέναμε εκεί, αλλά στο χείλος του κρατήρα, σε άλλο κάμπινγκ. Για μένα καλύτερα.

Προχωρήσαμε λοιπόν και το μεσημέρι φτάσαμε σε ένα νέο κάμπινγκ. Εκεί αφήσαμε τα πράγματα μας και φύγαμε αμέσως για το πρώτο σαφάρι. Μέχρι να γυρίσουμε θα είχαν ετοιμάσει τις σκηνές μας για να μείνουμε και το φαγητό για να φάμε βραδινό. Ο χώρος ήταν γυμνός από βλάστηση και είχε μερικά κτήρια. Στην περιοχή των σκηνών μας ήταν μια μεγάλη κουζίνα, μια μεγάλη τραπεζαρία και τα μπάνια. Όλα ήταν χτισμένα με τσιμέντο και τούβλα. Σε μια άλλη μεριά ήταν άλλα τόσα για τους επισκέπτες που επέλεγαν να μείνουν νότια. Δεν είδα κανενός είδους περίφραξη και λογικά τα ζώα της περιοχής θα μπορούσαν να μπουν μέσα.

Η είσοδος για το πάρκο:

Από ψηλά το Νγκόρονγκόρο:

Και ο χώρος του κάμπινγκ που τελικά μείναμε:

Στον κρατήρα μπήκαμε λίγο μετά τις δώδεκα. Εδώ να σημειώσω ότι κανονικά η καλντέρα δεν είναι κρατήρας, απλά μοιάζει. Ο κρατήρας δημιουργείται από πτώση αντικειμένου ή από έκρηξη. Η καλντέρα είναι ηφαιστειακή και προκύπτει από καθίζηση του ηφαιστειακού κώνου, όταν κάτω από αυτόν το μάγμα έχει εξαντληθεί και καταρρέει ο κώνος από το βάρος του. Κάθε αιώνα δημιουργούνται λιγότερες από δέκα καλντέρες στον πλανήτη μας. Η καλντέρα του Νκορονγκόρο έχει διάμετρο 19 χιλιόμετρα και βάθος περίπου 600 μέτρα. Επειδή λοιπόν το χείλος της έχει υψόμετρο κάπου 2400 μέτρα, η βάση της καλντέρας είναι λίγο κάτω από τα δυο χιλιόμετρα, 1700-1800 μέτρα.

Αφού κατηφορίσαμε μέχρι τη βάση της καλντέρας αρχίσαμε να ψάχνουμε για ζώα. Πήγαμε από τη δυτική πλευρά μιας μεγάλης λίμνης που υπάρχει εκεί. Ένα παλιό μου όνειρο γινόταν πραγματικότητα. Αυτή η καλντέρα πάντα με συγκινούσε και ήθελα να την επισκεφτώ. Έστω και αργά, το έκανα. Είχα απογοητευτεί γιατί τα πρακτορεία χρεώνουν το ταξίδι πολύ ακριβά. Βέβαια ένας φίλος μου είχε έρθει ιδιωτικά και του κόστισε λίγο, αλλά δεν το αποφάσιζα, γιατί η ταξιδιωτική μου παρέα είχε πάει εκεί και δε θα με ακολουθούσε. Όμως τώρα το απολάμβανα.

Από ψηλά φαινόταν τα κοπάδια με τα γκνου. Ήταν τα μόνα που ξεχώριζαν. Με τα κιάλια που κρατούσα έβλεπα και γαζέλες. Όταν όμως κατεβήκαμε στην καλντέρα όλα άλλαξαν. Τα ζώα πλέον ήταν δίπλα μας. Μετά τα «απλά» ζώα όπως γκνου, γαζέλες, ζέβρες, βουβάλια, ορνιθοειδή κλπ, άρχισαν τα πολύ ωραία. Αρχικά είδαμε από απόσταση δυο ρινόκερους. Δεν τους διέκρινες εύκολα παρά μόνο με τα κιάλια ή με καλό ζουμ στη φωτογραφική. Εγώ με οπτικό ζουμ 105 και καλή ανάλυση όταν έκανα ψηφιακό ζουμ τους έβλεπα σχετικά καλά. Θεωρείται επιτυχία να δεις ρινόκερο στο Νκορονγκόρο, γιατί δεν έχει πολλούς.

Οι ρινόκεροι με ό, τι καλύτερο από ζουμ στη μηχανή μου:

Δυο ώρες μετά την είσοδό μας στην καλντέρα, είδαμε και το πρώτο αρσενικό λιοντάρι. Καθόταν μέσα στον καυτό ήλιο και φύλαγε ένα γκνου που είχε σκοτώσει η οικογένειά του αρκετές ώρες πριν. Ένα μέρος του είχε φαγωθεί και διάφορα ζώα (τσακάλια και ύαινες) περίμεναν να πάρουν ένα μερίδιο.

Και το φιλοθεάμον κοινό:

Και ο .... κλέφτης:

Σε μια λιμνούλα παρακάτω είδαμε και ένα σωρό ιπποπόταμους να δροσίζονται. Σε αρκετή απόσταση από εμάς είδαμε και δυο ελέφαντες.

Κάποια στιγμή πήγαμε να φάμε φαγητό σε πακέτο. Καθίσαμε κάτω από ένα δέντρο με πολλά πουλιά που περίμεναν να μας κλέψουν τη μπουκιά μας. Στη λίμνη δίπλα μας, έκαναν μπάνιο και αρκετοί ιπποπόταμοι.

Μετά το γεύμα, επιστρέψαμε στο σημείο με το λιοντάρι και είδαμε ότι δεν είχε αλλάξει κάτι. Να σημειωθεί πως λίγο πιο πίσω ήταν και το θηλυκό που ξεκουραζόταν. Επίσης εκεί γύρω ήταν άλλα 6-7 τζιπ που οι επιβάτες τους παρακολουθούσαν τις εξελίξεις. Αλλά τίποτα. Απογοητευμένοι, που δεν είδαμε καμιά φάση όλο ενέργεια, φύγαμε.

Ο τεμπέλης:

Κάναμε λίγες βόλτες ακόμα και είδαμε όμορφα φλαμίνγκο. Λίγο πριν βραδιάσει φύγαμε για το κάμπινγκ μας.

Το κάμπινγκ ονομαζόταν Simba Campsite A, και σε αεροφωτογραφία είναι το εξής:

Εμείς μέναμε στη βόρεια πλευρά, ανάμεσα στο τεράστιο δέντρο και στα κτήρια.

Εκεί μας περίμενε αρκετό κρύο, αφού είχε πέσει ο ήλιος και λίγοι τολμηροί έκαναν μπάνιο με χλιαρό νερό. Εγώ δεν το τόλμησα. Πλύθηκα λίγο να φύγει η σκόνη και η βρωμιά από το πρόσωπο και τα χέρια μου και πήγα για το φαγητό. Ήταν μοσχάρι φρεσκοψημένο και φυσικά ρύζι. Στο τέλος πάντα έφερναν φρούτα. Επίσης είχαν συνεχώς τσάι και καφέ. Αξιοπρεπές ήταν το δείπνο μας. Όμως οινοπνευματώδες ποτό δεν είχαν. Εμείς είχαμε μαζί τη ρακή και πίναμε πότε-πότε λίγη.

Μετά το φαγητό κάναμε ένα κύκλο έξω και κάτω από τον καθαρό ουρανό και μιλήσαμε λίγο όλοι μαζί. Σιγά σιγά και κατά δυάδες φεύγαμε για τις «δίκλινες» σκηνές μας να ξεκουραστούμε.

Το βράδυ ο ύπνος ήταν πολύ δύσκολος, αφού έκανε πολύ κρύο. Υπολογίζω πως ήταν κάτω από 8 βαθμούς Κελσίου. Είχα χωθεί με τα ρούχα στον υπνόσακό μου. Σκεπάστηκα και τον δικό τους, αλλά και πάλι κρύωνα. Θυμήθηκα τη βραδιά του καλοκαιριού πάνω στην κορυφή του Ψηλορείτη. Τώρα ήταν λίγο καλύτερα. Ευτυχώς έπρεπε να σηκωθούμε νωρίς και έτσι δεν υπέφερα πολύ τις πρωινές ώρες.

 

[travelbreak]

Δεύτερη μέρα με σαφάρι στο Σερεγκέτι.

Το πρωί σηκωθήκαμε για πρωινό από τις πέντε. Δεν έγινε αυτό για να φύγουμε νωρίς, αλλά για να αδειάσουν οι σκηνές μας και να μπορέσουν να τις μαζέψουν. Για τη δουλειά αυτή ήθελαν δυο ώρες. Μετά το πρωινό μας λοιπόν είχαμε χρόνο να περπατήσουμε στον περιορισμένο χώρο του κάμπινγκ, να μιλήσουμε, να βγάλουμε φωτογραφίες. Από το σημείο που ήμασταν φαινόταν ένα μέρος της καλντέρας. Η εμπειρία ήταν πολύ καλή και για τον ύπνο στο κάμπινγκ και για τη θέση του.

Κατά τις επτά αναχωρήσαμε για να επισκεφτούμε το πάρκο Σερεγκέτι. Η διαδρομή πάντως ήταν ουσιαστικά μέσα από την σαβάνα και σχεδόν παντού έβλεπες διάφορα ζώα. Δηλαδή σαν να κάναμε ένα συνεχές σαφάρι. Είδαμε αρκετές καμηλοπαρδάλεις αλλά και χωριά των Μασάι. Τα χωριά αυτά τα συναντούσαμε μόνο όσο ήμασταν στην περιοχή κοντά στο Νγκόρονγκόρο. Στο Σερεγκέτι δεν υπήρχαν χωριά. Είδαμε ωραίες εικόνες με βοσκούς αγελάδων Μασάι στις μεγάλες πεδιάδες. Το τοπίο είχε εναλλαγές. Αλλού ήταν σαβάνα, αλλού είχε πιο πυκνή βλάστηση και αλλού είχε μόνο χορτάρι.

Ένιωσα μεγάλη χαρά όταν περάσαμε από ένα μνημείο στην κοιλάδα Ολντουβάι (Olduvai). Κατά καιρούς έχω διαβάσει βιβλία με παλαιοντολόγους που ψάχνουν στο φαράγγι για κόκκαλα των πρώτων ανθρωποειδών.

Λίγο μετά και μέσα στη σαβάνα συναντήσαμε το σύνορο των δύο πάρκων. Σταματήσαμε για λίγες φωτογραφίες και συνεχίσαμε.

Μετά από άλλη μισή ώρα σταματήσαμε σε ένα σημείο που βρισκόταν μερικά μαγαζάκια και χώροι αναψυχής για τους περαστικούς. Ήταν το Naabi Hill. Μείναμε εκεί για πάνω από μια ώρα, γιατί θέλαμε να περάσουμε τα διόδια, που βρισκόταν εκεί, στις δώδεκα. Και αυτό γιατί στο Σερεγκέτι θα μέναμε μόνο για 24 ώρες, άρα την επομένη θα έπρεπε να περάσουμε από το ίδιο σημείο μέχρι τις δώδεκα. Έτσι θα είχαμε περισσότερο χρόνο την επόμενη μέρα το πρωί για να δούμε ζώα. Κάτι τέτοια κάνουν για να γλυτώνουν λεφτά και σπαταλάμε το χρόνο μας. Όμως τελικά δεν ήταν και τόσο άσχημα εκεί, αρκεί να μέναμε το μισό από το χρόνο. Νάτον και αυτόν το λόφο μέσα στην έρημο:

Κάναμε βόλτα μέχρι την κορυφή του και είδαμε την πεδιάδα πέρα ως πέρα.

Όταν έφτασε η ώρα δώδεκα επιβιβαστήκαμε στα τρία τζιπ και αναχωρήσαμε. Δεν αργήσαμε να συναντήσουμε τα πρώτα λιοντάρια κάτω από ένα δέντρο, ακριβώς στην άκρη του δρόμου. Λίγο πιο κάτω ήταν και άλλα δυο θηλυκά που χαλάρωναν.

Προχωρώντας είδαμε μερικές ύαινες να μαλώνουν. Ήταν δυο τρεις που κυνηγούσαν μια άλλη. Σε μια στιγμή την έπιασαν και τη δάγκωναν, αλλά σύντομα τους ξέφυγε. Τρομερές στιγμές και εικόνες.

Στη διαδρομή είχε μεγάλα βράχια να υψώνονται κοντά ή μακριά μας. Αυτό ήταν ιδιαίτερο γιατί δεν το είχαμε συναντήσει μέχρι τότε.

Παρακάτω συναντήσαμε μερικές όμορφες καμηλοπαρδάλεις. Μια ύαινα ξεκοκάλιζε ένα σκελετό και τα όρνια πιο εκεί περίμεναν τη σειρά τους.

Και οι ιπποπόταμοι:

Κατά τις 14:00 φτάσαμε στο χώρο που θα μέναμε το βράδυ. Ήταν ένα τελείως έρημο κάμπινγκ, μόνο με δυο μικρά κτήρια και κάποιες τουαλέτες που ήταν σχετικά καλές. Όμως δεν υπήρχε φως πουθενά για το βράδυ. Είχαμε φακούς. Αφήσαμε τα πράγματα με το μάγειρα και έναν πιτσιρικά να στήσουν τις σκηνές και φύγαμε για πιο επίσημο σαφάρι.

Σε ένα δέντρο πάλι είδαμε μια δεκαριά λιοντάρια, μεταξύ των οποίων και λίγα μικρά, στη σκιά να ξεκουράζονται. Είναι ωραίο να τα χαζεύεις και να περιμένεις να δεις τι θα κάνουν. Αυτά δεν νοιάζονται για την παρουσία μας και μπορεί να έρθουν και δίπλα σε ένα σταματημένο αυτοκίνητο να κάτσουν στη σκιά του.

Παρακάτω είδαμε ένα μεγάλο ελέφαντα πολύ κοντά μας. Ελέφαντες πολλούς δεν είδαμε σε αυτό το σαφάρι. Εντάξει, ιπποπόταμους, στρουθοκαμήλους, ζέβρες, καμηλοπαρδάλεις και διάφορα όμορφα πουλιά βλέπαμε συνέχεια.

Εμείς όμως ψάχναμε για λεοπάρδαλη. Ήταν το τελευταίο από τα Big Five που έμενε να δούμε. Ο οδηγός μας ο Ράμα ενδιαφερόταν μόνο για αυτό και ήταν σε συνεχή επαφή με διαφόρους οδηγούς, μέχρι που μας λέει να κρατηθούμε καλά γιατί θα τρέξει. Πράγματι στις 17:30 φτάνουμε στο σημείο που μια μικρή λεοπάρδαλη παραμόνευε να κυνηγήσει κάποιες γαζέλες. Όμως εκείνες την αντιλαμβάνονταν και απομακρύνονταν.

Μείναμε για ένα τέταρτο περίπου και βλέπαμε το όμορφο ζώο στα δέκα μέτρα να κοιτάζει το θήραμά του. Όμως κάποια στιγμή απομακρύνθηκε και έτσι φύγαμε κι εμείς πλήρως ικανοποιημένοι. Η αποστολή μας είχε επιτύχει. Το 2000 στην Κένυα είχα δει μια μεγάλη λεοπάρδαλη, αλλά δεν ξεχώριζε καθαρά ολόκληρη, αφού ήταν αραχτή σε ένα μεγάλο κλαδί ενός δέντρου και μάλιστα ήταν σε απόσταση. Ο Ράμα άρχισε νε τρέχει ξανά γρήγορα γιατί έπρεπε μέχρι τις επτά να είμαστε στο κάμπινγκ.
Η επόμενη φωτογραφία μου αρέσει πολύ:

Προλάβαμε, και αυτή τη φορά έκανα μπάνιο, αν και οι συνθήκες ήταν χειρότερες από την προηγούμενη μέρα. Όμως τώρα δεν είχε κρύο. Οι σκηνές μας βέβαια ήταν έτοιμες και το φαγητό είχε πίτσα και ομελέτα. Μια χαρά. Μετά το φαγητό πέσαμε για ύπνο ταλαιπωρημένοι. Αυτό το βράδυ η θερμοκρασία ήταν σαφώς καλύτερη.

 

[travelbreak]

Μιας και τώρα είμαι στην περιγραφή από το σαφάρι, θα προσθέσω εδώ τα βίντεο από το Νκόρονγκορο και το Σερεγκέτι. Αργότερα οι παραλίες που έχουν μείνει.

 

[Smaragda53]

ωραία και ενδιαφέροντα όλ΄αυτά, γέλασα πολύ με το τεμπέλικο λιοντάρι!

 

[travelbreak]

Σαφάρι και επιστροφή στην Αρούσα.

Φτάσαμε και στην τρίτη μέρα από το σαφάρι, και βρισκόμασταν στο Πάρκο Σερενγκέτι. Ενώ το βράδυ είχαμε ξαπλώσει σε μία πολύ καλή ζέστη μέσα στη σκηνή, κάποια στιγμή στη μέση της νύχτας έκανε πολύ κρύο και αναγκάστηκα και μπήκα μέσα στο sleeping bag για να μην κρυώνω. Πράγματι ήταν ζεστά στο sleeping bag, δεν είχε καμία σχέση με το κρύο της προηγούμενης βραδιάς στο Νγκόνγκορο. Βέβαια όταν κοιμάσαι από τις 21:30, όπως είχαμε κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ, εννοείται ότι θα ξυπνήσεις πολύ νωρίς. Έτσι ενώ είχα βάλει το ξυπνητήρι στις 5:30, γιατί είχαμε αναχωρήσει για Safari πριν το πρωινό στις 6:00, εγώ ξύπνησα αρκετά νωρίτερα από τις 5:30.

Όλη τη νύχτα, όσο τουλάχιστον ήμουνα ξύπνιος, ακουγόταν διάφορα ζώα από τη γύρω περιοχή του κάμπινγκ. Τα βλέπαμε και όταν είχε φως την ημέρα και είδαμε να τριγυρνάνε γαζέλες και ίσως να ήταν και διάφορα άλλα. Στις 06:00 ήμασταν όλοι έτοιμοι για να ξεκινήσουμε το σαφάρι. Μπήκαμε στα τζιπ και κατευθυνθήκαμε, όχι τυχαία αλλά προς μία μικρούλα λίμνη που είχε πολλούς ιπποπόταμους. Νομίζω σε αυτή τη λιμνούλα είχαμε πάει και την προηγούμενη μέρα. Όμως τώρα πηγαίναμε πολύ πρωί για να δούμε τους ιπποπόταμους, που θα έρχονταν στη λίμνη. Τις άλλες φορές που τους βλέπαμε ήταν σχεδόν ολόκληροι στο νερό και θέλαμε να τους δούμε κι έξω όρθιους. Οι περισσότεροι είχαν ήδη φτάσει, αλλά ήταν αρκετοί και εκείνοι οι οποίοι έρχονταν από τη γύρω περιοχή. Φαίνεται ότι όλη νύχτα τριγυρνούσαν για φαγητό και τη μέρα που έκανε ζέστη μπαίνανε μέσα στο νερό.

Και στο νερό γινόταν χαμός:

Το θέαμα με τους ιπποπόταμος ήταν πολύ όμορφο. Συνεχίσαμε τη βόλτα για να επιστρέψουμε στις 8:00 κάμπινγκ χωρίς να δούμε κάτι ιδιαίτερο στην περιοχή Φαίνεται πως ουσιαστικά πήγαμε μόνο για τους ιπποπόταμους. Έτσι κι αλλιώς η απόσταση ήταν μακριά από το κάμπινγκ και δεν είχαμε χρόνο για να ψάξουμε για ζώα. Στη διαδρομή είδαμε και δύο αερόστατα να ίπτανται για να παρατηρήσουν τα ζώα από ψηλά. Ήταν ωραίο το θέαμα με αυτά. Φυσικά το να βλέπουμε στη διαδρομή ζέβρες, βουβάλια, καμηλοπαρδάλεις κλπ (τα οποία βλέπαμε συνεχώς στη διαδρομή) δεν ήταν για μας αξιόλογο, αφού τα βλέπαμε συνέχεια σε αυτό το Safari.

Φτάσαμε στο κάμπινγκ και πήραμε το πρωινό μας αλλά μετά έπρεπε να περιμένουμε μέχρι σχεδόν στις 10:00 για να φύγουμε αφού ένα άτομο ουσιαστικά έπρεπε να μαζέψει όλες τις σκηνές, οι οποίες ήταν μία δεκαριά. Ο χώρος δεν ήταν άσχημος και έτσι καθόμασταν εκεί περιμένοντας.

Όταν τελείωσαν το φόρτωμα οι οδηγοί και το προσωπικό, δηλαδή ένας νεαρός υπάλληλος και ο μάγειρας, εκτός από τους οδηγούς, φύγαμε παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής. Στο δρόμο βλέπαμε πάλι κι άλλα ζώα μέχρι και λιοντάρια και ήταν ο ίδιος δρόμος που είχαμε πάρει τις προηγούμενες μέρες μέχρι να φτάσουμε στο πάρκο Σερενγκέτι. Αυτό σημαίνει ότι το διασχίσαμε ξανά προς την Ανατολική κατεύθυνση για να περάσουμε πάλι από τις παρυφές του Γκόρογκόρο, βλέποντας κάποια σημεία στο εσωτερικό του κρατήρα και να κατηφορίσουμε για να πάρουμε τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο προς την Αρούσα.

Βλέπαμε ωραίες εικόνες με ζώα και χωριά των Μασάι.

Μάλιστα σταματήσαμε (μετά το Γκόρογκόρο) σε ένα από αυτά τα χωριά τους και με χρέος 10 δολαρίων μας έκαναν μία μικρή παράσταση και είδαμε το εσωτερικό του χωριού. Δεν ήταν άσχημα, αλλά ήταν πολύ εμπορευματοποιημένο. Αργότερα βλέποντας τις φωτογραφίες μου άρεσαν πολύ.

Στημένη φωτογραφία στο δήθεν σχολείο!

Κατά τα άλλα στη διαδρομή, δεν κάναμε ιδιαίτερες στάσεις ούτε για φωτογράφιση ούτε για κάτι άλλο, εκτός από δύο: μία στην έξοδο του Σερενγκέτι και μία στην έξοδο του Γκόρογκόρο, από την Ανατολική πλευρά.

Από αναμνηστικά η Τανζανία άλλο τίποτα!

Στην Αρούσα φτάσαμε περίπου στις 19:30. Μια καλή ξεκούραση τη χρειαζόμασταν! Στο ωραίο μας ξενοδοχείο κάναμε το μπάνιο μας και φάγαμε το ωραίο φαγητό. Και ήπιαμε τις μπύρες μας. Βέβαια είναι αλήθεια ότι είχαμε μοναξιά, με την έννοια ότι δεν υπήρχε άλλος κόσμος. Πέσαμε για ύπνο από τις 22:30, το οποίο βέβαια ήταν και αυτό που θέλαμε, γιατί ήμασταν πολύ κουρασμένοι από τις ταλαιπωρίες της ημέρας και από το πρωινό ξύπνημα.

Η ουσία πάντως για το Safari είναι ότι ήταν πολύ πετυχημένο και είδαμε πολλά ζώα. Βέβαια όλα αυτά τα είχαμε ξαναδεί σε προηγούμενες επισκέψεις μας στην Αφρική και σε ανάλογα σαφάρι. Όμως πάντα απολαμβάνεις να κάνεις βόλτες σε αυτήν την Ήπειρο, ανάμεσα στα ζώα και ποτέ δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις μπροστά σου. Θεωρητικά το κορυφαίο σημείο του Safari ήταν η συνάντηση με την λεοπάρδαλη, γιατί την είδαμε σε πάρα πολύ ωραία κατάσταση και σε φάση που κυνηγούσε, και όχι σε φάση αναπαύσεως πάνω σε κάποιο δέντρο.

 

[travelbreak]

Ας ξεκινήσω με το βίντεο της μέρας με την προηγούμενη περιγραφή μου:

Βόλτα στην Αρούσα και επιστροφή στη Ζανζιβάρη. Stone Town.

Σήμερα είχαμε την αναχώρηση από την πόλη της Αρούσα στην Ζανζιβάρη. Το μεσημέρι πέρασε ένα τζιπ και μας πήρε από το ξενοδοχείο και πήγαμε στο αεροδρόμιο. Εκεί ήρθαν και οι υπόλοιποι. Κάναμε υπαίθριο τσεκίν. Επειδή ήμασταν από τους πρώτους, δεν ξέρω γιατί, μας έβαλαν να περιμένουμε στις θέσεις της Business class. Ίσως μας έβαλε εκεί ένας πιτσιρικάς που μου ζήτησε κάποιο φιλοδώρημα και εγώ του έδωσα. Μη φανταστεί κανείς ότι η θέση που μας έβαλε ήταν κάτι ιδιαίτερο, αφού όλα αυτά γινόταν σε μία αυλή του αεροδρομίου, φάτσα με τον διάδρομο των αεροπλάνων. Απλά οι καρέκλες ήταν πιο καλές και υπήρχαν μόνο δέκα από αυτές.

Όλα αυτά έγιναν το μεσημέρι, αφού η αναχώρησή μας ήταν στις 15:00. Μέχρι τότε εμείς είχαμε κάνει διάφορα. Το πρωί όταν ξυπνήσαμε είχαμε συνεννοηθεί με τον ξενοδόχο να μας πάει στην πόλη να τη δούμε. Όμως επειδή είχε να πάει στην εκκλησία, μάλλον είναι χριστιανός, έπρεπε να τον περιμένουμε μέχρι τις 9:30. Γι’ αυτό κάναμε μία μικρή βόλτα στον κεντρικό δρόμο με τα μαγαζάκια που είχαμε δει και την άλλη φορά. Τώρα τα περισσότερα ήταν κλειστά λόγω της Κυριακής.

Όμως στις 9:30 ο άνθρωπος μας μετέφερε με το αυτοκίνητό του στο κέντρο της Αρούσα, χρεώνοντας μας 20.000 σελίνια, που είπε ότι είναι το κόστος για τη βενζίνη, γιατί αυτός δεν ήθελε να πληρωθεί. Γενικά ήταν πολύ καλός και άνθρωπος και επαγγελματίας.

Η πόλη Αρούσα δεν έχει σχεδόν τίποτα αξιόλογο και δεν καταλαβαίνεις καλά καλά ποιο είναι το κέντρο. Είναι μία πολύ μεγάλη πόλη, του μεγέθους της Θεσσαλονίκης. Όμως είναι πολύ απλωμένη και δεν έχει μεγάλα κτίρια. Έβαλα τον πλοηγό μου να μας οδηγήσει στα πιο ενδιαφέροντα αξιοθέατα. Αυτά ήταν κυρίως εκκλησίες, ένα τζαμί και κάποιες αγορές με ντόπια πράγματα. Επί δυόμισι περίπου ώρες κάναμε βόλτα και δεν ήταν καθόλου άσχημα, αφού είδαμε πως ζει η πόλη. Πολλά από τα καταστήματα ήταν κλειστά, αλλά αυτό δεν μας πείραξε. Οι αγορές ντόπιων που επισκεφτήκαμε, από τα αξιοθέατα που είδα στο maps.me, ήταν ανοιχτές εκτός από τους καλλιτέχνες Σουαχίλι.

Η πόλη άμα τη δεις έχει δάση στο εσωτερικό της και ποτάμια με κάποιο νερό να τη διασχίζουν. Θα μπορούσε να είχε φτιαχτεί πολύ όμορφη. Πολλές φορές ο πλοηγός μας οδηγούσε μέσα από μονοπάτια μέσα στο δάσος για να πάμε εκεί που είχαμε βάλει να μας οδηγήσει. Πολύ ιδιαίτερο αυτό, αφού σε κάποια φάση δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε που πήγαινε το μονοπάτι, γιατί περνούσε μέσα από ένα ποταμάκι!

Στις 12:15 ο ξενοδόχος ήρθε με το αυτοκίνητό του (πιστός στο ραντεβού μας) και μας πήρε για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο και να ετοιμαστούμε.

Με το αεροπλάνο φτάσαμε στην Ζανζιβάρη, όπου τώρα δεν θα μέναμε σε παραλία αλλά μέσα στην πόλη. Μάλιστα τα ξενοδοχεία που μείναμε, γιατί ήταν τρία και όχι ένα ούτε δύο, ήταν μέσα στο κέντρο της Stone town. Τακτοποιηθήκαμε γρήγορα και με την Ντίνα φύγαμε για βόλτα στην πόλη.

Είδαμε την Stone town όπως έπρεπε να τη δούμε και όπως κάνουμε εμείς, χωρίς μεγάλες στάσεις, με φωτογραφήσεις και βίντεο. Κατά τις 21:00 αποφασίσαμε να φάμε και πήγαμε σε ένα τοπικό εστιατόριο στην παραλία. Το απόγευμα στην παραλία απολαύσαμε τον κόσμο και ιδιαίτερα τους νεαρούς που κολυμπούσαν και έκαναν πολύ ωραία κόλπα με βουτιές. Ο κόσμος ήταν πολύς στη θάλασσα, που άλλοι κολυμπούσαν και άλλοι έκαναν βόλτα. Η Stone town έχει πολύ ωραία κτήρια, όμως η συντήρηση τους είναι πενιχρή και αν δεν υπήρχαν τα ξενοδοχεία, στα οποία έχουν μετατραπεί πολλά κτίρια, δεν θα υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον στην πόλη, γιατί πολλά θα είχαν καταρρεύσει.

Βέβαια δεν μείναμε μόνο στην Stone town, αλλά κάναμε βόλτα και στις αγορές που είναι λίγο έξω από αυτήν. Εδώ ο πιο πολύς πληθυσμός είναι μουσουλμανικός. Αυτό το βλέπεις και από τον τρόπο που ντύνονται, αλλά και από το ότι, ας πούμε, το εστιατόριο που καθίσαμε δεν προσέφερε μπύρα. Και ευτυχώς δηλαδή γιατί έχω βαρεθεί να αλλάζω λεφτά εδώ πέρα. Δεν έχω συνηθίσει να μην πληρώνω με κάρτα. Συνήθως έχω πληρώσει πριν το ταξίδι κάποια ξενοδοχεία και ξεναγήσεις. Έτσι δεν κρατούσα, από κακό υπολογισμό, χρήματα ώστε να είμαι οικονομικά άνετος και δεν μου περίσσεψαν πολλά. Ευτυχώς που στην Αρούσα ο ξενοδόχος έπαιρνε και ευρώ, γιατί δολάρια δυστυχώς μου είχαν μείνει μόνο χαρτονομίσματα των 100 και είναι δύσκολο να αλλαχθούν.

Εννοείται ότι το βράδυ έκανα check-in για τις πτήσεις με την Κατάρ και επίσης έκανα και το ηλίθιο PLF για το Ελληνικό αεροδρόμιο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έχει αυτή την φόρμα στα ελληνικά, λες και δεν ταξιδεύουν Έλληνες στο εξωτερικό. Θεωρεί δεδομένο ότι αυτός που τη συμπληρώνει δεν είναι Έλληνας και ενώ σε βάζεις να δηλώσεις τη μόνιμη κατοικία σου, κάποια στιγμή αργότερα σε ρωτάει πού θα μείνεις στην Ελλάδα. Και δεν σου επιτρέπει να πεις ότι θα μείνεις στην μόνιμη κατοικία σου. Έτσι αναγκάζομαι και βάζω ας πούμε το σπίτι του γιου μου, με μία άλλη δηλαδή διεύθυνση, για να το δεχτεί το σύστημα. HAKUNA MATATA.

 

[travelbreak]

Επειδή περνούν οι μέρες και η ιστορία του ταξιδιού τελειώνει, και θα χαθεί το ενδιαφέρον, θα προσθέσω μερικά βίντεο από τις μέρες που ήδη έχουν περιγραφτεί.
Αρχικά η παραλία Bwejuu και η επίσκεψη στην υπέροχη Jambiani:

Και εδώ θα δείτε την φημισμένη παραλία που βρίσκεται το The Rock:

Τις μέρες με το σαφάρι τις έχω αναρτήσει, αλλά εδώ θα προσθέσω ένα βίντεο από την πόλη Αρούσα, στην οποία φτάσαμε όταν τελείωσε το σαφάρι:

 

[travelbreak]

Stone town, φάρμα, Prison Island. Αναχώρηση.

Το δωμάτιο στο ξενοδοχείο στην Stone town δεν είχε κλιματισμό. Όμως είχε έναν πολύ δυνατό ανεμιστήρα οροφής, ο οποίος λειτουργούσε όλο το βράδυ. Έτσι καταφέραμε και κοιμηθήκαμε αρκετά καλά. Βέβαια ξυπνήσαμε νωρίς και ανεβήκαμε για το πρωινό που, όπως μας είχαν πει, θα σερβιριζόταν στις 7:30. Όμως τελικά δεν είχε ενημερωθεί ο μάγειρας (Αφρική παιδί μου!) και το πρωινό ξεκίνησε στις 8:00. Έτσι καθυστερήσαμε την αναχώρησή μας από το ξενοδοχείο για την ξενάγηση περίπου 45 λεπτά.

Αυτή τη μέρα πληρώσαμε 30 δολάρια ο καθένας σε ένα πρακτορείο, το οποίο μας μετέφερε την προηγούμενη μέρα από το αεροδρόμιο στα ξενοδοχεία, μας πήγε επίσης στο αεροδρόμιο τη σημερινή μέρα και μας μετέφερε σε βόλτες, τις οποίες θα περιγράψω αμέσως παρακάτω.

Αρχικά σταματήσαμε σε ένα σημείο όπου με έναν ξεναγό κάναμε βόλτα στις τοπικές αγορές της Ζανζιβάρης και συγκεκριμένα στην κρεαταγορά και την ψαραγορά. Εκεί γύρω ήταν και οι αγορές για τα λαχανικά και διάφορα άλλα πράγματα, οι οποίες όμως δεν είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εμείς με την Ντίνα είχαμε περάσει και την προηγούμενη το απόγευμα στη βόλτα μας. Απλά τώρα τραβήξαμε περισσότερες φωτογραφίες, κυρίως πρόσωπα ανθρώπων. Συνεχίσαμε στην παλιά πόλη της Stone Τown όπου κάναμε βόλτα μέσα σε μερικά από τα στενά της και ο ξεναγός μας έδειχνε κυρίως ξύλινες παλιές πόρτες.

Πήγαμε και σε ένα σημείο που στοίβαζαν τους σκλάβους μέχρι να πουληθούν:

Εκεί έχει κι ένα μνημείο:

Να και μια πόρτα:

Κάποια στιγμή μπήκαμε σε ένα ξενοδοχείο, που παλιά λειτουργούσε ως εντευκτήριο των εγγλέζων, και στους νέους της παρέας άρεσε πολύ να κάτσουν να πιούν ένα καφέ. Αυτό και έκαναν για περίπου 40 λεπτά. Με την Ντίνα το εκμεταλλευτήκαμε για να κάνουμε μία βόλτα στην όμορφη παραλία που ήταν κάτω από αυτό το σημείο του καφέ.

Για να επιστρέψουμε στην Ελλάδα πρέπει να έχουμε κάνει rapid test (με κόστος $25 και όχι PCR, με κόστος $80) για τον κορωνοϊό, αφού θα φτάναμε μέσα σε 24 ώρες. Έτσι πήγαμε μετά τις 12 το μεσημέρι (στην Ελλάδα η θεωρητική ώρα άφιξης ήταν η 11:30) σε ένα κέντρο για το τεστ. Δεν έχω δει στην Ελλάδα τόσο οργανωμένα πράγματα. Μου αρέσει που φανταζόμασταν ότι και θετικός να είναι κάποιος θα τον βγάλουν αρνητικό για να ταξιδέψει. Ούτε μια στις χίλιες! [Αργότερα μάθαμε ότι τελικά και αυτό γίνεται, αλλά με τεράστιο κόστος, για τα δεδομένα της Τανζανίας.] Για να κάνουμε τεστ έπρεπε να κάνουμε ηλεκτρονική εγγραφή. Το κάναμε επί τόπου. Μετά συμπληρώσαμε ηλεκτρονικά τα στοιχεία μας με περισσότερες λεπτομέρειες. Μετά πήγαμε αλλού να πληρώσουμε, είτε μετρητά είτε με κάρτα. Μετά αλλού για να μας δώσουν ένα έντυπο ότι ήμασταν έτοιμοι για να μας πάρουν δείγμα. Με το χαρτί αυτό πηγαίναμε να μας πάρουν δείγμα. Μετά περιμέναμε να μας έρθει μήνυμα στο κινητό ότι το αποτέλεσμα βγήκε. Μόνο τότε πηγαίναμε και παίρναμε την γραπτή απάντηση. Στο email μου ποτέ δεν ήρθε το αποτέλεσμα. Ίσως να μπορούσα μόνο από την εφαρμογή τους. Καθόλου απλά πράγματα.

Φεύγοντας από εκεί πήγαμε σε μία φάρμα που βρισκόταν έξω από την πόλη. Αρχικά καθίσαμε να φάμε κάποια φαγητά που μας προσέφεραν και μετά ένας νεαρός μας έκανε ξενάγηση στα δέντρα και γενικότερα στα φυτά της φάρμας. Έτσι είδαμε δέντρα του κακάο, διαφόρων καυτερών μπαχαρικών, είδαμε το δέντρο της κανέλας, του γαρίφαλου, του πιπεριού κλπ. Το ωραίο σε αυτή την ξενάγηση ήταν ότι μας έκοβαν διάφορα κλαδιά από τα δέντρα ή φύλλα, ακόμα και καρπούς και τους δοκιμάζαμε στην γεύση και τη μυρωδιά. Αυτό ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον.

Κόκκινες μπανάνες:

Στο τέλος ανέβηκε ένας τύπος πάνω σε μία φοινικιά για να κόψει καρύδες. Αν και τελικά δεν έκοψε, απλά έκανε μία επίδειξη για το πώς μπορεί κάποιος να ανέβει εκεί πάνω. Το ενδιαφέρον με αυτόν ήταν ότι όπως ανέβαινε τραγουδούσε, και μάλιστα για μένα πολύ όμορφα. Μας συνόδευε και ένας «καλλιτέχνης» ο οποίος έφτιαχνε διάφορα δωράκια με φύλα δέντρων και μας τα χάριζε. Αφού τελείωσαν όλα αυτά πήγαμε πάλι σε ένα κιόσκι και εκεί όποιος ήθελε αγόραζε διάφορα μπαχαρικά που είχε παραγωγή η Φάρμα. Μετά πήγαμε για να μας κεράσουν διάφορα φρούτα της Ζανζιβάρης. Εγώ τα δοκίμασα σχεδόν όλα και βέβαια μετά από δυο-τρεις ώρες έτρεχα στην τουαλέτα. Ευτυχώς ήταν εύκολο γιατί βρισκόμασταν στον επόμενο σταθμό. Γενικά στο ταξίδι, κοιλιακά περάσαμε όλοι. Μερικοί ίσως και γαστρεντερίτιδα.

Κι όμως, στη Ζανζιβάρη βρέθηκε και πρώην ελληνικό πλοίο: ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ Κ:

Η επόμενη στάση μας ήταν το Prison Island. Γυρίσαμε δηλαδή στην πόλη και πήραμε μία βάρκα και σε μία απόσταση 4 - 5 χλμ ήταν το μικρό νησί. Αυτό το νησί παλιά ήταν φυλακή για σκλάβους (εξ ου και το όνομά του), τους οποίους μετέφεραν στην αγορά των σκλάβων στην πόλη για να πουληθούν. Τώρα είναι ένα καταπράσινο νησί και έχει διάφορα κτίρια. Όχι πολλά, 4 – 5, και μεταξύ αυτών είναι ένα ξενοδοχείο και ένα εστιατόριο. Όμως αυτά έχουν πλέον παλιώσει και δεν ασχολούνται να τους κάνουν μία ανακαίνιση η οποία είναι απαραίτητη.

Μερικοί από την παρέα ετοιμάζονταν να κάνουν μπάνιο στην πολύ ωραία θάλασσα. Τελικά βιαζόμασταν να φύγουμε και έτσι δεν το έκαναν. Εκεί εκτός από τα κτίρια υπάρχουν και αρκετές χελώνες που είναι μεγάλες, μπορεί να έχουν μήκος και ένα μέτρο, και είναι πολύ ενδιαφέρουσα η επίσκεψη για να τις δεις. Το νησί δεν πρέπει να έχει διάμετρο ο περισσότερο από 500 μέτρα, αλλά δεν το γυρίσαμε όλο γιατί από κάποιο σημείο και έπειτα δεν είχε δρομάκι για να περάσεις. Είδαμε περίπου το μισό.

Στην επιστροφή το μικρό πούλμαν που είχαμε μας μετέφερε στο ξενοδοχείο που μείναμε το προηγούμενο βράδυ. Εκεί είχαμε αφήσει τις βαλίτσες όλη μέρα. Πήγαμε για να αλλάξουμε και όσοι ήθελαν να κάνουν ένα ντους και να ετοιμαστούμε για το αεροδρόμιο. Η πτήση μας δεν ήταν και τόσο νωρίς, ήταν μετά τις 11 το βράδυ, αλλά εμείς από τις 8:00 πήγαμε εκεί και οι διαδικασίες τελείωσαν μέχρι τις 8:30. Καθίσαμε στην αίθουσα αναμονής και περιμέναμε. Εγώ πήρα κι ένα υπνάκο.

Η σημερινή μέρα ήταν αρκετά όμορφη. Στις διαδρομές που κάναμε τα παιδιά έβαζαν στο ράδιο cd του αυτοκινήτου τραγούδια trap από την Ελλάδα και ο ξεναγός που ήταν στο αυτοκίνητο είχε ενθουσιαστεί. Είμαι σίγουρος ότι θα αρχίσει να ακούει ελληνικά τραγούδια αυτού του στυλ.

Συμπέρασμα: ήταν ένα ταξίδι που πήγε καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα. Ήταν με προβλήματα, αλλά όχι μεγάλα. Το μεγαλύτερο ήταν η σύγκρουση της πρώτης μέρας στη Ζανζιβάρη. Όμως κι αυτό ξεπεράστηκε σχεδόν ανώδυνα.

Και ως επίλογο να αναφέρω ότι σε όλη τη χώρα δεν είναι υποχρεωτικές οι μάσκες. Μόνο εκεί που πήγαμε για να κάνουμε το rapid test για τον κορωνοϊό μας είπαν να τις φορέσουμε. Και στα αεροπλάνα.

 

[travelbreak]

Στο επόμενο βίντεο έχω το υλικό από την πόλη της Ζανζιβάρη.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Αφρική