Κένυα Τανζανία Σαφάρι. Κένυα - Τανζανία

[StellAnna]

Νέοι μου... το τι αναστεναγμούς έχω ρίξει με το Σερεγκέγι και τα λοιπά, δεν λέγεται.
Μελαγχολώ, αναλογιζόμενη πως ίσως δεν θα μπορέσω ποτέ να δω αυτή τη γη...

 

[St.Adamantidou]

Νέοι μου... το τι αναστεναγμούς έχω ρίξει με το Σερεγκέγι και τα λοιπά, δεν λέγεται.
Μελαγχολώ, αναλογιζόμενη πως ίσως δεν θα μπορέσω ποτέ να δω αυτή τη γη...

Θα τη δείς, θα τη δείς...Δεν σε αφήνω εγώ ΄να την ξεχάσεις! Θα σού....γανώσω τον εγκέφαλο! ....
Και πάλι σε ευχαριστώ, για τον κόπο που κάνεις, για να καλύψεις τη δική΄μου ανικανότητα στη χρήση τού διαβολομηχανήματος

 

[go2dbeach]

Κι εγω εχω κολλησει με την ιστορια στης St.Adamantidou..τελευταια συζηταμε να παμε παρεα με τη fellow-traveller για μεθεπομενο ταξιδι. Γιατι να μη τη δεις αυτη τη γη Stellana μου? Δε σε βλεπω να πτοεισαι με τιποτα!

 

[St.Adamantidou]

Ο Μακρυνός μας Πρόγονος Australopithicus Africanus

Την άλλη μέρα νωρίς, με την πρωινή δροσιά, αφήνουμε το Σερεγκέτι και, μέσω Όλντουβάι, κατευθυνόμαστε στον τελευταίο μας σταθμό στην Τανζανία, το Νγκόρο Νγκόρο. Στο μυθικό εκείνο τόπο, όπου σφραγίστηκε από τους Μούγγου, με το στόμα του σοφού ερημίτη Μάγου των Μασάι, το ριζικό τριών ανυποψίαστων άσπρων ανθώπων, στο «΄Αμρι α Μούγγου».

΄Ομως, όχι ακομα! Πριν φύγουμε από δω, εγώ πρέπει να κάνω την καθιερωμένη πια σε κάθε μου ταξίδι, επικίνδυνη γκάφα.
Από προχτές, εγώ κι οι βούβαλοι έχουμε ανταλλάξει πύρινες ματιές. Τους έχω δει να βόσκουν ελεύθεροι, κάτω από τα παράθυρά μου, που βλέπουν προς την ανοικτή σαβάνα. Και ξέρω πολύ καλά, από προηγούμενες εμπειρίες μου σε τέτοια μέρη, ότι είναι πολύ επικίνδυνα ζώα. Κι αφού οι βούβαλοι τολμούν να φτάσουν κάτω από τα παράθυρά μας, σημαίνει ότι, έξω από τον κύκλο που δημιουργούν -εν είδει φράγματος- τα καταλύματά μας, κυκλοφορούν -εν πάση ανέσει- όλων των λογιών τα σαρκοβόρα.
Όμως εμένα με βάζει ο διάολος να φωτογραφίσω λέει, το παράξενο ξενοδοχείο μας στο σύνολό του. Και μια και δεν διαθέτω παρά μονάχα τηλεφακό, πρέπει να βγω έξω από τον ασφαλή χώρο του καταυλισμού και να απομακρυνθώ περισσότερο από 50 μέτρα, μέσα στην αφρικάνικη στέππα.
Αμ΄ έπος αμ΄ έργον και βρίσκομαι ανάμεσα στα ψηλά ξερόχορτα, πασχίζοντας, πανευδαίμων, να πάρω τη φωτογραφία της ζωής μου. Διόλου φυσικά δεν μου περνάει από το κεφάλι η σκέψη πως, μέσα στα χορτάρια που κινούμαι, μπορεί να κινούνται επίσης, φίδια, λιοντάρια, ύαινες κι άλλα τέτοια, που ούτε να τα σκεφτείς δε θέλεις, όταν βρίσκεσαι «γυμνός» μέσα σ΄ ένα τέτοιο περιβάλλον.
Με την τύχη προφανώς, ακόμα στο πλευρό μου, παίρνω τις φωτογραφίες που θέλω κι έχω κι άλλη μια φαεινή ιδέα. Γιατί να μην περπατήσω λιγάκι, μέχρι να ξεκινήσουμε.?
Κάνοντας χωνί τις παλάμες μου, φωνάζω στον Φράνκυ να με μαζέψει από το δρόμο, καθώς θά ΄ρχονται προς τα δω...
Ο άνθρωπος, σίγουρα, έπαθε κάτι σαν αποπληξία.
΄Αρχισε να φωνάζει, μισά αγγλικά, μισά Κικούγιου, και να τρέχει προς το μέρος μου.
«Περίμενε!!!!» έλεγε λαχανιασμένος.... «Μην προχωράς...»
΄Ενοιωσα τον τρόμο του, κι έκανα προς το μέρος του, βιαστικά.
Απλώνει την τεράστια χερούκλα του στον ώμο μου και με σπρώχνει μαλακά, αλλά σταθερά προς τα αυτοκίνητα που φορτώνουν ανθρώπους και μπαγκάζια.
«Μα καλά, δεν καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει ίχνος ασφάλειας έξω από αυτούς τους τοίχους? Δεν είδες τους βούβαλους που κυκλοφορούν ελεύθεροι? Τι το πέρασες? Για το Χάυντ Πάρκ? Δες όλον τον καταυλισμό! Είναι χτισμένος καταμεσής της ερημιάς, που είναι το κατάμερο όλων των ζώων...»
΄Εχετε ποτέ σας φοβηθεί... αναδρομικά?
Πιστέψτε με, είναι ένα πολύ σιχαμένο αίσθημα. Καθώς επιστρέφω στην είσοδο του ξενοδοχείου, τα πόδια μου τρέμουν. Το ίδιο και τα χέρια μου.
Πώς δεν τα είχα όλα αυτά σκεφτεί πρωτύτερα, ο βλαξ!! Βεβαίως και κινδυνεύαμε. ΄Ολος αυτός ο απέραντος χώρος ανήκει στα ζώα και όχι στους ανθρώπους. Εδώ, εμείς είμαστε οι παρείσακτοι. Εμείς λοιπόν πρέπει να φυλαγόμαστε.
Πήρα το μάθημά μου και κρύβω τα χέρια μου στις τσέπες μου, για να μην πάρουν χαμπάρι το τρέμουλο.

΄Εδωσε ο Θεός και ξεκινήσαμε.
Προορισμός μας σήμερα ο εκπληκτικότερος βιότοπος στον κόσμο, ο τεράστιος κρατήρας του Νγκόρο Νγκόρο. Ξέρω την ύπαρξη αυτού του μέρους του κόσμου, από τα νεανικά μου χρόνια. Και να που έρχομαι για να νοιώσω ξανά εκείνα τα χτυποκάρδια να συναντήσω τα όνειρα του τότε που ξεπηδούσαν μέσα από τις σελίδες του Καραγάτση.
΄Ολη η ιστορία αναπλάθεται στη μνήμη μου, καθώς πορευόμαστε μέσα σε τρομακρικό κουρνιαχτό, που συχνά ενοχλεί την αναπνοή. Ευτυχώς, οι μέρες εξακολουθούν να είναι δροσερές. Και , καθώς το αυτοκίνητο έχει ουρανό που ανοίγει προς τα πάνω, αφήνοντας ολοτρίγυρα μεγάλα ανοίγματα, κάνει όμορφη σκια. Αν δεν ήταν αυτή η σκόνη!!! ΄Ομως, σαφάρι δίχως αυτήν, είναι αλιάδα δίχως σκόρδο.!
Βρισκόμαστε συνέχεια μέσα σε μιαν αχανή, πανέμορφη σαβάνα, γεμάτη ζώα και πουλιά. Ελέφαντες δεν έχουμε ακόμα δει. Θα δούμε πολλούς αργότερα, στο Μασάι Μάρα. Εδώ χαιρόμαστε τις... ψηλοκρεμαστές καμηλοπαρδάλεις και τις ανασούμπαλες στρουθοκαμήλους, που κουνούν αστεία το στρογγυλό κορμί τους, καθώς απομακρύνονται τρέχοντας. Τις ζέρβες τις.... σεξουάλες, με τα τέλεια καπούλια! ΄Ολων των λογιών τα γαζελοειδή, μεγάλα σαν τα γουίλντερ μπηστ, και μια σταλιά σαν τα ντιγκ ντιγκ. ΄Υαινες βρωμερές και πονηρά τσακάλια, ιπποπόταμους, βούβαλους, αγριόχοιρος αλλά και μοναχικούς ρινόκερους. ΄Ενας εκπληκτικός τόπος, γεμάτος ζωντανές ομορφιές, που κυκλοφορούν με άνεση, μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον.
Ντάλα μεσημέρι, φτάνουμε στον αρχαιότερο προϊστορικό οικισμό της Αφρικής, το περίφημο Όλντουβάι, και τα σχεδόν μυθικά παλαιοντολογικά ευρήματα του πολύ, αλλά και αμφιλεγόμενου δόκτορα, Λήκυ, πατρός. (Dr. Leaky).
Ο Λούις Σέυμουρ Μπάτζετ Λήκυ, που μας άφησε χρόνους το 1972, ήταν Βρετανο-κενυάτης ανθρωπολόγος-παλαιοντολόγος, γεννημένος στο Λονδίνο. Τα ανασκαφικά του ευρήματα στην Ανατολική Αφρική και ιδιαίτερα στο τεράστιο και πανέμορφο φαράγγι του Όλντουβάι της Τανζανίας, απέδειξαν δυο πολύ σημαντικά πράγματα. ΄Οτι ο άνθρωπος ήταν πολύ παλιότερος απ΄ όσο μέχρι τότε νομιζόταν και ότι η ανθρώπινη εξέλιξη συνέβη στην Αφρική και όχι στην Ασία.
Φυσικά, κάμποσοι σύγχρονοι επιστήμονες διαφωνούν με την χρονολογική ταξινόμηση των ευρήματων του, χαρακτηρίζοντάς τον έτσι, ως «αμφιλεγόμενο» επιστήμονα.
Οι γονείς του ήταν μέλη της βρετανικής ιεραποστολής, γι΄ αυτό και ο Λήκυ έζησε σαν παιδί ανάμεσα στα μέλη της φιλειρηνικής φυλής Κικούγιου της Κένυα, για την οποία και έγραψε αργότερα. Σπούδασε στο Καίμπριτζ, παντρεύτησε τη Μαίρη, αρχαιολόγος κι αυτή, και ήρθαν εδώ στο Όλντουβάι για ανασκαφές. Στην αρχή έβρισκαν απολιθώματα ζώων και μετά, κάποια ακατέργαστα λίθινα εργαλεία. Το 1959, όμως, η σκαπάνη της Μαίρης, χτύπησε πάνω σε ένα απολιθωμένο ανθρωποειδές, που ονομάστηκε Ζιζάνθρωπος και είναι αυτός που αργότερα έγινε πασίγνωστος, ως Αυσταλοπίθηκος. Η ηλικία του είναι 1.750.000 χρόνια, να σας χαρώ!!!
Το σχεδόν ακέραιο κρανίο του ενήλικου προγόνου μας, μπορείτε να το φχαριστηθείτε στο μικρό αλλά πολύ ενδιαφέρον μουσείο του Όλντουβάι.
΄Ομως ο Λήκυ υποστηρίζει ότι ο Ζιζάνθρωπος δεν ήταν, εν τέλει, ο απ΄ ευθείας πρόγονος του σύγχρονου ανθρώπου. Η διάκριση αυτή ανήκει σε νεότερο απολίθωμα που ανακάλυψε και το ονόμασε Homo Habilis.
Και... μη χαίρεστε!! Το ίδιο άσχημος είναι κι αυτός...
Τα δυο, λοιπόν, αυτά είδη, κατά τον κ. Λήκυ, έζησαν συγχρόνως, στην Αφρική. Αλλά ο Homo Habilis αντιπροσωπεύει μια πιο εξελιγμένη μορφή ανθρωποειδούς, που οδηγεί, στην εξελικτική του πορεία, στον Homo Sapiens.
Και να, που το προϊστορικό αυτό φαράγγι, βρίσκεται στα πόδια μας!!!
Στεκόμαστε στην άκρη του και το παρατηρούμε.
Είναι ένα πραγματικό φυσικό θαύμα. Σχεδόν στρογγυλό, σχεδόν φαλακρό, κάτι μεταξύ βράχου και χωμάτινων όγκων. Περίεργος χώρος. Και καταμεσής της κυκλικής χαράδρας, ένα «κάστρο». ΄Ενα φυσικό, στρογγυλό κάστρο! Πρέπει να το προσέξεις καλά, για να καταλάβεις ότι είναι ένας απλός χωμάτινος όγκος, καμμία σχέσην έχων με ανθρώπινο κατασκεύασμα. Κι όμως! Είναι σαν αληθινό. Αληθινό και θαυμαστό. ΄Ομορφο και προ πάντων εντυπωσιακό. Είναι ένα είδος φεγγαρόσχημου οροπεδίου. Τα στρογγυλά πλευρά του σχηματίζονται από χιλιάδες κάθετους αύλακες, κάνοντας όλον αυτόν τον όγκο να μοιάζει, τελικά, με μια γιγάντια δωρική κολώνα. Το χρώμα του «φρουρίου» είναι καφεκόκκινο. Και, κάτω από τις πυρρές ακτίδες του κατακόρυφου ήλιου, τούτο το χρωματιστό τοπίο παρουσιάζει μια σχεδόν δραματική εικόνα, που οι μηχανές μας, φυσικά, σπεύουν να απαθανατίσουν.

΄Εχοντας μπροστά στα μάτια μας αυτό το απερίγραπτο θέαμα, αποφασίζουμε – τι πεζότης- να κάνουμε το πικ νικ μας, σύρριζα στο χείλος τους φαραγγιού. Καθώς όμως τρώμε, σκορπίζουμε γύρω μας ψίχουλα. Κι έχουμε κι ανοικτά πλάι μας τα χαρτόκουτα με το ταίνι μας. ΄Ετσι, είμαστε πρόκληση για τα πουλιά. Πολύ γρήγορα μας πλησιάζουν κι αρχίζουν να κλέβουν θρασύτατα, ψωμιά, τσόφλια αυγών, σάρκες φρούτων... Ακόμα και κόκα κόλα πίνουν τα αθεόφοβα, από τις σταγόνες που στέκουν στα χείλη του ανοίγματος των τενεκεδόκουτων.

Αλλά το θέμα δεν είναι το τι κάνουν τα πουλιά, αλλά το θέαμα που παρουσιάζουν αυτά τα ίδια σε μας. Είναι τω όντι, απερίγραπτα πετεινά. Τέτοια λογής, μονάχα στις παιδικές μας ιχνογραφίες υπήρχαν. Σε εκείνες τις εικόνες που βλέπαμε τα παραδείσια πουλιά, κι αμάθητοι σε τέτοια πράγματα, αρνιώμασταν να τα πάρουμε στα σοβαρά.
Κι όμως!!! Ξέρετε τι είναι να βλέπετε ένα τόσο δα πουλάκι, όσο το μέγεθος μιας παιδικής παλάμης, να έχει πάνω του έξι διαφορετικά χρώματα, που γυαλοκοπούν προκλητικότατα κάτω από τον αφρικανικό ήλιο? ΄Ενα κατακόκκινο σημάδι στην κορφή του μικρού κεφαλιού. Φτερά μπλε σκούρα με άσπρες ανισομεγέθεις βούλες, από την πάνω μεριά τους. Και γαλαζοπράσινα από τα μέσα, όταν τα ανοίγει να πετάξει. Κίτρινο του κρόκου γύρω από το λαιμό, σαν μεταξωτό φουλάρι. Και μια καταπράσινη τσαχπίνικη ουρίτσα, που την κινεί μ΄ έναν πολύ αστείο τρόπο. Είναι σαν να μας κοροϊδεύει. Είναι αξιολάτρευτα τούτα τα πλασματάκια. Τόσο μικρά, μόλις που φτάνουν τους δέκα πόντους. Κι όμως, πάνω τους κουβαλούν ένα όλοκληρο ουράνιο τόξο.
Το Όλντουβάι είναι γεμάτο από τέτοια εξωφρενικά πουλιά, που το ομορφαίνουν σαν ζωηρές πολύχρωμες κουκίδες, πάνω σε καφεκόκκινο φόντο. Μια ζωγραφιά!

Στο μικρό μουσείο χαζεύουμε κατάπληκτοι το κρανίο του Αυσταλοπίθηκου και του Homo Habilis.
Με δέος στεκόμαστε μπροστά στο τεράστιο κρανίο του μακρινού μας προγόνου, που, όπως φαίνεται, το μέγεθός του ήταν αντιστρόφως ανάλογο της ποσότητας του μυαλού που περιείχε. Παρ΄ ότι το θηριώδες κεφάλι θυμίζει ουραγκοτάγκο ή γορίλλα, φέρνει ωστόσο εντονότατα και προς το ανθρώπινο.
«Λες?» αναρωτιέμαι. Λες να επαληθεύεται ο θείος Λήκυ?
Κι όμως μου είναι αδύνατον να φανταστώ τον Ρόμπερτ Ρέντφορτ ή την Ελίζαμπεθ Τέηλορ, με κεφάλι, έστω του Homo Erectus!!!!!
Βγαίνω στο φως της μέρας, μπας και με φωτίσει ο Θεός και σκεφτώ καλλίτερα, με το μαυαλό που έχω...σήμερα!!!!...
Ο ήλιος είναι ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας και μας ξεροτηγανίζει.
Για σκέψεις και επιστημονικές αναλύσεις, ούτε λόγος.
Καιρός να μπούμε στα αυτοκίνητα, να μας φυσήξει κομματάκι φρέσκος αέρας.
Ξαναμαντηλοδένομαι, η σκόνη είναι πάντα παρούσα, και ξεκινάμε..
Για το Νγκόρο Νγκόρο.....

 

[varioAthens]

Όπως και στις προηγούμενες ιστορίες σας (τις διάβασα αρκετά αργότερα γι' αυτό και δεν έχω κάνει σχετικά σχόλια), έτσι και με αυτή με έχετε καθηλώσει!
Είστε πολύ τυχερός και "γεμάτος", καθώς φαίνεται, άνθρωπος!
Να είστε καλά!

 

[St.Adamantidou]

Όπως και στις προηγούμενες ιστορίες σας (τις διάβασα αρκετά αργότερα γι' αυτό και δεν έχω κάνει σχετικά σχόλια), έτσι και με αυτή με έχετε καθηλώσει!
Είστε πολύ τυχερός και "γεμάτος", καθώς φαίνεται, άνθρωπος!
Να είστε καλά!

Σ'ευχαριστώ για τα ευγενικά σου λογια.΅΄Εχεις δίκιο. Νοιώθω τυχερή κι ευλογημένη, γιατί αξιώθηκα να γνωρίσω κόσμους, τόσο διαφορετικούς, τόσο ενδιαφέροντες, τόσο μοναδικούς...Εύχομαι και σε σένα, να κάνεις, κάποια στιγμή, πραγματικότητα τα ταξιδιωτικά σου όνειρα ...Ευτυχώς,στο Χρηματιστήριο τών Συναισθημάτων,η μετοχή τών Ταξιδιών δενχάνει ποτέ την αξία της! Και το κέρδος σου είναι πάντα τόσο υψηλό, που σού φτάνει να ζήσεις μιάν ολόκληρη ζωή....΄Οπως εγώ!
Φιλικώτατα,
Στέλλα

 

[St.Adamantidou]

Πανεμορφες εικονες απο τη μαυρη ηπειρο,μετατρεπονται μαστορικα σε γραπτο λογο.!!

Χαίρομαι, αλήθεια, που μπόρεσα να σάς δώσω μιά,έστω και χλωμή, εικόνα τής γοητευτικής αυτής ηπείρου. Τά λόγια σου με παρηγόρησαν διότι,κάθε φορά που καταπιάνομαι να περιγράψω ένα ταξίδι, κατατρύχομαι από την αγωνία, άν θα μπορέσω να μεταφέρω στον αναγνωστη, μιά στάλα από αυτό που είδαν τα μάτια μου...
Σε ευχαριστώ που με ξεφορτώνεις, κάπως, από τίς ...ενοχές μου.....
Καλά ταξίδια,
Στέλλα

 

[St.Adamantidou]

Εγώ έχω σταματήσει να διαβάζω για να μη βάλω τα κλάμματα...θα διαβάσω πλέον όταν κανονίσω ένα τέτοιο ταξίδι. Σόρρυ Στέλλα αλλά έχουμε και κάποιες αντοχές...

Σφίξε την καρδούλα σου, και διάβαζε! Μόνον έτσι θα ανανεώνεις την επιθυμία σου για την Αφρική, ένα ταξίδι που σού το συνιστώ εκθύμως! Θα το καταχαρείς. Κια θα με θυμηθείς! Και θα ξαναπάς και θα ξαναπάς! Διότι δεν το χορταίνεις..
.
Α, επ' ευκαιρία, ενδιαφέρεται κανείς για ένα νυχτερινό σαφάρι με προβολείς?

 

[St.Adamantidou]

Οι εικόνες είναι τόσο ζωντανές που δεν νομίζω ότι χρειάζεται ν ανεβάσεις φωτογραφίες.
Ο ρόλος τους θα ναι μηδαμινός.
Η μαγεία που περικλύουν οι περιγραφές σου με έχει στην κυριολεξία μπερδέψει.
Ανάλογα την ιστορία αλλάζω και προορισμό.
Πάντως ,για μια φορά ακόμα ,σου λέω ότι ζηλεύω τα κότσια σου .
Αναμένω τη συνέχεια

Αχ, πρέπει να δείτε μερικές! Ας πούμε, τίς έξοχες πόζες εκείνου τού θαυμάσιου τσιτάχ! Θαρρείς πως είχε πάρει χαμπάρι ότι το φωτογραφίζαμε, και πόζαρε σαν την Σκλεναρίκοβα!...Πάντως μού έκανες το ωραιότερο κομπλιμέντο, και σε' ευχαριστώ!
Καλό απόγεμα,
Στέλλα

 

[St.Adamantidou]

ShoraMasai!
«Μαασάι γειά σας...»

Το σαφάρι μας από την περιοχή της Σερονέρα μέχρι το Νγκόρο Νγκόρο είναι πράγματι μακρύ κι ενδιαφέρον. Στο διάστημα των 144χιλιομέτρων της σαβάνας που διασχίζουμε σήμερα, βλέπουμε πράματα και θάματα. Ανάμεσα σε αυτά και πριν φτάσουμε στον καταυλισμό του προορισμού μας, συναντάμε, για πρώτη φορά, τους Μαασάι, την περήφανη αυτή πολεμική φυλή της Αφρικής, που έχουν γίνει σχεδόν μύθος μέσα κι έξω από τη Μαύρη Ήπειρο. ΄Εχω ακούσει και διαβάσει γι΄ αυτούς ένα σωρό πράγματα. Όμως, τίποτε απ΄ αυτά δεν μας έχει προετοιμάσει γι΄ αυτό που βλέπω με τα μάτια μου. Είναι περίπου απίστευτο. Μια καταπληκτική φυλή. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν το ταίρι τους πουθενά του κόσμου.
Κατ΄ αρχήν είναι πανύψηλοι. Παρατηρώ μια φωτογραφία μου μ΄ έναν πολεμιστή και φρίττω με την αχαμνότητά μου! Δεν τον φτάνω ούτε μέχρι τον ώμο!! Κάπου στο μισό του μπράτσου λογαριάστε!! Ο άνθρωπος ξεπερνάει κατά κάμποσο τα δυο μέτρα, κι εγώ ζορ-ζορινά είμαι 1,60! Θα μπορούσε άνετα να με χρησιμοποιήσει σαν... Μπαστούνι!!!
Μας περιμένουν στο ρείθρο του χωματόδρομου ντυμένοι τα καλά τους και , πολλοί τρομακτικά μακιγιαρισμένοι! Οι άντρες έχουν κάτι εκπληκτικές κομμώσεις. Μακρυά μαλλιά πλεγμένα λεπτές κοτσίδες, στολισμένες με χρωματιστές χάντρες. Τα μάτια τους είναι κατάμαυρα, τεράστια και γεμάτα περηφάνεια, αλλά και περιέργεια. Στηλώνονται πάνω σου, και θαρρείς φτάνουν την ψυχή σου. Τα μέτωπά τους είναι μεγάλα, το δέρμα τους αστραφτερό σαν καλογυαλισμένος έβενος, τα στόματα μεγάλα με χείλια γενναιόδωρο και πάλλευκα στραφταλιστά δόντια. Αν δεις κάποιον ακίνητο, εύκολα τον μπερδεύεις με ξυλόγλυπτο σπάνια τέχνης. Μια καφεκόκκινη κουβέρτα, είναι άνετα ριγμένη στους ώμους και στερεωμένη μπροστά, ή στον έναν ώμο, όπως φορούσαν τον χιτώνα τους οι Ρωμαίοι. Στο λαιμό, στα μπράτσα, τα πόδια και τ΄ αυτιά τους, κουβαλούν όλων των λογιών τα στολίδια, καμωμένα από βαμμένο πηλό, από κόκκαλα ζώων, από καπάκια αναψυκτικών, από διάφορα γυαλάκια, από χρωματιστό ξύλο κι απ΄ ότι βάλει ο πιο ευφάνταστος νους. Από το βάρος των «κοσμημάτων» πολλών οι λοβοί των αυτιών έχουν μακρύνει αηδιαστικά, αφού τους έχουν κιόλας τρυπημένους. Και οι τρύπες αυτές έχουν τόσο ξεχειλώσει, που μπορείς να περάσεις από μέσα τους τη γροθιά ενός μωρού. Αφήστε που μπορεί ο ένας λοβός να είναι έτσι μεγάλος, κι ο άλλος πολύ μικρότερος. Βλέπετε ότι η μόδα των Μαασάι δεν γνωρίζει την έννοια του σετ. Φορούν ό,τι βρουν, όπου τους ταιριάζει. Απλά1
Οι πολεμιστές κρατούν στο δεξί τους χέρι ένα δόρυ, σχεδόν στο μπόι τους, ασήκωτο σε βάρος. Στις γιορτές κρατούν τις δερμάτινες χρωματιστές ασπίδες τους. Και στα πόδια φορούν κομψότατα σαντάλια από δέρμα βούβαλου.
Μίλησα λίγο πιο πριν για «τρομακτικό μακιγιάζ». Το εννοούσα. Μερικοί από αυτούς είναι βαμμένοι με άσπρη μπογιά, κι είναι βαμμένοι περίεργα. Βάφουν, φερ΄ ειπείν το μισό τους μάγουλο. Το μισό μάτι. Κάνουν τρελά σχέδια πάνω από τα φρύδια. Μπογιατίζουν την περιοχή κάτω από τα μάτια. Κάνουν με τη μπογιά όποια παλαβομάρα βάλει ο νους σας και καμαρώνουν περιχαρείς. Τους αρέσει να ξαφνιάζουν και το χαίρονται σαν παιδιά.
Κατεβαίνουμε κομμάτι μουδιασμένες από το αυτοκίνητο. Μας χαιρετούν δια... χειραψίας!! Μας καλούν να επισκεφθούμε το χωριό τους και διαπραγματεύονται σκληρά την πληρωμή τους, για να μας επιτρέψουν την είσοδο. «Τόσα με χορούς, τόσα χωρίς χορούς. Τόσα για τα καλύβια των γυναικών, τόσα δίχως αυτά. Διαλέγετε!!»
Κι εμείς διαλέξαμε τσιφούτικα! Οι ανόητες! Μονάχα καλύβια και χορούς των ανδρών
Και αποκλείσαμε τις γυναίκες που μας «μάνισαν» φυσικά και καλά μας έκαναν.
Πρέπει βέβαια να ομολογήσω ότι η τιμή που μας ζήτησαν δεν ήταν καθόλου φθηνή. ΄Ομως, γι΄ αυτό το λόγο δεν βρισκόμασταν εδώ, τόσες χιλιάδες μίλια μακρυά από τον τόπο μας? Για να δούμε τα παράξενα αυτού του γεωγραφικού χώρου. Ας είναι. Το ταξίδι είναι σαν το έγκλημα. Ποτέ δεν μπορεί να είναι τέλειο.
Μπήκαν, λοιπόν, μπροστά οι πολεμιστές, πίσω οι γέροντες και γύρω μας τα σημαιοστολισμένα παιδόπουλα. Για να φτάσουμε στο χώρο που θα μας γίνει η επίδειξη των πολεμικών χορών, περνάμε ανάμεσα από τις γυναίκες. Κάθονται μπρος στα καλύβια τους και μας κοιτούν εχθρικά. Η εκπρόσωπός τους - μια πανέμορφη κοπελιά- δεν κατάφερε να μας προσελκύσει, κι είναι πολύ κακιωμένη μαζί μας. Η εμφάνισή τους, ωστόσο, μας αφήνει άναυδες. Τα κεφάλια όλων ανεξαιρέτως των θηλυκών είναι κουρεμένα σύρριζα. Και τούτα τα γουλιά-κουρούπια γυαλοκοπούν στον ήλιο αλειμμένα μπόλικο λίπος!! Είναι κι αυτές τυλιγμένες με μακρυές μαύρες κουβέρτες -κοντεύει η ψύχρα της νύχτας- αλλά μερικές έχουν μόνο ένα κόκκινο πανί τυλιγμένο γύρω από τη μέση τους. Όλες τους φορούν τεράστιες τραχηλειές, καμωμένες από εκατοντάδες χρωματιστές χάντρες. Κι είναι κάτι τραχηλειές ντούρες, άκαμπτες, άβολες αλλά πολύ εντυπωσιακές. Σκεφτείτε ότι συχνά είναι τόσο μεγάλες που σκεπάζουν ακόμα και τα γυμνά τους στήθη. Πώς τις μανουβράρουν και δεν τους δημιουργούν προβλήματα στις κινήσεις τους, μόνον αυτές και οι Μούγγου το γνωρίζουν. Το φαλακρό τους κεφάλι είναι κι αυτό καταστόλιστο με στεφάνια και λοφία. Τα μπράτσα τους, γεμάτα χάλκινα βραχιόλια, οι αστράγαλοι το ίδιο. Μα πώς διάβολο περπατούν και κινούνται αυτά τα πλάσματα? Πώς δεν πληγιάζουν?
Τα καλύβια τους είναι από ξεραμένο χώμα που τοποθετείται πάνω σε σκελετό από ευλύγιστα κλαδιά.
Οι Μαασάι είναι πολυγαμικοί. Παίρνουν όσες γυναίκες τραβάει η ψυχή τους, και κανείς δεν θίγεται. Αρκεί ο, τοσούτον δραστήριος, «κύριος κι αφέντης» να δύναται να τις ταίσει όλες, στοιχειωδώς.
Η κοινωνία τους, όπως μετά ταύτα, καταλαβαίνετε, είναι καθαρά ανδροκρατική. Τα παιδιά στα δεκατέσσερά τους χρόνια, εγκαταλείπουν την οικογένειά τους, βρίσκουν κάποιο μέρος κοντά στο χωριό τους και χτίζουν εκεί τη δική τους ΜΑΝΥΑΤΑ - το δικό τους κατάμερο- το οποίο υποχρεούνται να υπερασπίζονται και να εξυπηρετούν μόνα τους, εξασφαλιζοντας, φυσικά και την τροφή τους, δίχως απ΄ έξω συνδρομή. Κι εκεί οι γεροντότεροι αναλαμβάνουν να τους διδάξουν την παράδοση, τα ζακόνια της φυλής, τους χορούς, τα τραγούδια, την πολεμική τέχνη, το κυνήγι και τα μυστικά της ζωής.
Οκτώ περίπου χρόνια ζουν έτσι, κι ανδρώνονται. Και, κάποια στιγμή, ο Μάγος αποφασίζει πως ήρθε η ώρα να γίνουν, και επισήμως, τα παιδόπουλα άντρες. Στη διάρκεια μιας μεγάλη γιορτής γίνεται η περιτομή τους, και τα χτεσινά παιδιά μπαίνουν στις τάξεις των «νεαρών πολεμιστών». Την ίδια ώρα, ισάριθμοι νεαροί πολεμιστές μπαίνουν στις τάξεις των «αντρών πολεμιστών», «αδειάζοντας» τις σχετικές θέσεις για τους νεοφώτιστους. Σε εύθετο χρόνο οι «άντρες πολεμιστές» γίνονται οι νέοι «προύχοντες» και αργότερα «δημογέροντες» για να αποσυρθούν, στο τέλος στην ιδιωτική ζωή. Κάπως έτσι λειτουργεί, χονδρικά, η κοινωνία των Μαασάι.
Παλιά ήταν άκρως νομαδικός λαός. Έκλεβαν ζώα από τις γειτονικές φυλές και το ʽσκαγαν μακρυά, ή, όταν το ήθελαν, πολεμούσαν. Τώρα, προσπαθούν να ζήσουν ως κτηνοτρόφοι αλλά, όσες φορές τους έρχεται βολικά ληστεύουν τους φιλειρηνικούς γεωργούς Κικούγιου, με τους οποίους έχουν χρόνια αμάχι. Μισούνται βαθύτατα. Ο Φράνκι μας είναι Κικούγιου. Ξέρετε πόσο διστακτικά μας ακολούθησε στο χωριό των Μαασάι? Υποψιάζομαι ότι ήρθε μαζί μας γιατί φοβόταν να μείνει μονάχος του μέσα στο αυτοκίνητο που αφήσαμε έξω από το χωριό. Τώρα, το πόσο μπορούσαμε εμείς -πέντε γυναίκες κι ένας άντρας- να τον προστατέψουμε από την πιθανή εναντίον του εχθρική έκρηξη, είναι μια άλλη ιστορία που δεν θέλω καν να σκεφτώ! Διότι, όταν κάποια στιγμή, μας μάντρωσαν σε έναν πασσαλόφραχτο χώρο που ήταν ο στάβλος τους - ο πιο σημαντικός χώρος σ΄ έναν καταυλισμό Μαασάι, αφού φιλοξενεί ό,τι πολυτιμότερο έχει η φυλή, τα ζώα- για να μας χορέψουν, εγώ έπαθα, ούτως ειπείν, χρυσή.!!! Αυτού ήταν καμιά τριανταριά θηρία, οπλισμένοι με σιδερένια δόρατα, και μάτι αγριωπό! Κι εμείς!! Εμείς στο έλεός τους... Και καθώς οι νεαροί πολεμιστές εκστασιάζονται με τους χορούς, και οι πολεμικές κραυγές ερεθίζουν τα πανάρχαια βάρβαρα ένστικτά τους, εγώ νοιώθω μια κάποια λαχτάρα, που κάνει τα χέρια μου να τρέμουν και να μην μπορούν να κουμαντάρουν τη μηχανή....
Ο... Κούκλος Μαασάι, που διάλεξα για φωτομοντέλο, φαίνεται ξέρει τι αξίζει, και φέρεται περίπου σαν βεντέτα. Με πλησιάζει βλοσυρός και με κείνο το, σαν αιλουροειδούς, περπάτημά του, μου δίνει να καταλάβω πως θέλει κι αυτός να δει, τι βλέπω εγώ μέσα από τη μηχανή μου, που την κρατώ συνεχώς κολλημένη στο μάτι μου. Μου την αρπάζει, βλέπει μέσα από το φακό και... Αρνείται να μου την επιστρέψει. Αδίκως πηδώ για τη φτάσω και να την αποσπάσω από τα χέρια μου! Αυτός τη σηκώνει σβέλτα ψηλά, τη γλυτώνει προς στιγμήν και την ξανακολλά στο μάτι του. Κύριος οίδε τι βλέπει, αν βλέπει κάτι...
Ανησυχώ για την.. ακεραιότητα της μηχανής μου, και πατάω τις φωνές.
Ευτυχώς ο ψύχραιμος Δημήτρης έχει μια φαεινή ιδέα. Περνάει στο λαιμό του άγριου Αφρικάνου μιαν άδεια τσάντα του Τράβελ Πλαν και του δίνει να καταλάβει πως πρέπει να επιστρέψει τη μηχανή. Κάπου ο «κούκλος» μου μπουρδουκλώνεται, κάπου τα χάνει, δεν ξέρει τι να διαλέξει μεταξύ τσάντας και μηχανής και, πάνω στο στιγμιαίο του σάστισμα κατεβάζει χαμηλά τα χέρια του. Κι εγώ καραδοκώ, Του αρπάζω τη μηχανή, τον φωτογραφίζω μάνι μάνι και προσπαθώ να βρεθώ πίσω του, για να μην τον προκαλώ πια.
Ύστερα από όλα αυτά τα... επεισοδιακά, οι πολεμιστές κάνουν επίδειξη άλματος εις ύψος. Ποιος θα πηδήξει πιο ψηλά, επί τόπου φυσικά. Κι εμείς θαυμάζουμε τη δύναμη των ποδιών τους, που τους πάνε ένα, και συχνά δύο μέτρα περίπου, πάνω από το έδαφος.
- Πώς τα καταφέρνουν έτσι λιανοί όπως είναι? Πετσί και κόκκαλο είναι οι άνθρωποι.
- Ναι, αλλά πίνουν γάλα και... αίμα, λέει ο Δημήτρης, γελώντας με την έκφραση αηδίας που κοσμεί τα πρόσωπά μας.
Πράγματι πίνουν αίμα! Αίμα που παίρνουν από ζωντανά ζώα, με μια απλή διαδικασία. Τρυπούν τη φλέβα του λαιμού της αγελάδας με ένα βέλος που το ρίχνει με λίγη δύναμη, ένας καλός σκοπευτής, από μικρή απόσταση. Καθώς το αίμα τινάζεται, διαγράφοντας ένα μικρό τόξο, οι Μαασάι το συλλέγουν, με προσοχή και σεβασμό, μέσα σ΄ ένα πήλινο δοχείο. Μετά, το ανακατεύουν με γάλα, και η φυλή κοινωνεί δύναμη και θάρρος. Κι εμείς αισθανόμαστε τα στομάχια μας να γυρίζουν το μέσα έξω.
Οι περίεργοι αυτοί άνθρωποι είναι, φυσικά, ανιμιστές. Πιστεύουν σε ό,τι κι οι πρόγονοί τους. Στο θεό Ενκάι που, κάποτε, χώρισε τη γη από τον ουρανό, και τους χάρισε τη γελάδα. Όμως η γελάδα για να ζήσει, θέλει χόρτο. Και το χόρτο φυτρώνει στη γη. Άρα η γη είναι ιερή και, επομένως, απαραβίαστη. Αποτέλεσμα? Οι Μαασάι δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ γεωργοί. Διότι η παράδοσή τους, τους απαγορεύει να κάνουν έστω και μια τρύπα στο χώμα. Κι αφού, ως γνωστόν, ούτε στο νερό γίνεται τρύπα, τότε μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι οι Μαασάι δεν τα έχουν καλά με τις τρύπες. Γι΄ αυτό και υδρεύονται μονάχα από ποτάμια και λίμνες και... σνομπάρουν τα πηγάδια που τους ανοίγει η Κυβέρνηση της Τανζανίας. Να λοιπόν, για ποιο λόγο αυτή η φυλή είναι νομαδική, πολεμική και... κλέφτρα. Σέβεται τη Γη!!
Στο έβγα μας από το χωριό, ο «Γέροντας» που μας συνοδεύει επικεφαλής της ανδρικής κοινότητας, δείχνει στο Δημήτρη το καταπληγιασμένο πόδι ενός νέου. «Παναγιά Παρθένα! Λέπρα!» τρομάζουμε. «Όχι! Είναι πολύ προχωρημένη μόλυνση. Αύριο το πρωί, πηγαίνοντας προς τον κρατήρα, θα τους φέρω ένα δραστικό αντιβιοτικό, που ελπίζω να τον βοηθήσει» συνεχίζει ο Δημήτρης, και το υπόσχεται στο «γέροντα» της φυλής. Σφίγγουμε ξανά τα χέρια -μανία που την έχουν αυτοί οι άνθρωποι με τις χειραψίες!
Μετά το «χελόου» και τα «μπαι-μπαι», μπαίνουμε, επί τέλους, στην τελική ευθεία για το Νγκόρο Νγκόρο.

 

[NTINA]

Φωτογραφία του ψηλού παρακαλώ,η των μουτρωμένων κυριών τελοσπάντων.
Μην επαναπαύεσαι,παρακολουθούμε ανελειπώς!!

 

[go2dbeach]

Οσο προχωραει γινεται και πιο ενδιαφερουσα η ιστορια! Περιμενουμε σουπερ ρεπορταζ απο Νγκορο-Νγκορο