ΗΠΑ Σαν τον Λούκυ Λουκ στην Άγρια Δύση

[va5ilis]

Thousands of tired, nerve-shaken, over-civilized people are beginning to find out that going to the mountains is going home; that wildness is a necessity.
~ John Muir, Our National Parks
​

Μερα 5η - Cathedral Spires, Black Elk Peak & Crazy Horse Monument (South Dakota)
Μια ακομα ομορφη μερα ξημερωνει στους Μαυρους Λοφους, και εχω ξυπνησει απο νωρις. Τι ωραιο πραγμα ειναι να εισαι διακοπες, και να ξυπνας πριν απο το ξυπνητηρι. Εχω αρχισει να ξεχναω την δουλεια και να μπαινω στον ρυθμο του ταξιδιου οσο περνανε οι μερες. Σημερα με περιμένει μια ωραια πορεια που καταληγει στην διασημη κορυφη Black Elk. Καβαλαω την Ντολυ και φευγω για την Sylvan Lake ξανα, απο οπου ξεκιναει το μονοπατι.

Στον δρομο βλεπω ενα ανοιχτο εργαστηρι ξυλογλυπτικης. Δεν ειναι κανενας εδω αλλα μια γρηγορη σταση για μερικες φωτογραφιες επιβαλλεται.

Και μερικες φωτογραφιες απο Mount Rushmore με το φως της ανατολης.

Φτανοντας στην Sylvan Lake, ο ranger ελεγχει οτι εχω το αυτοκόλλητο για το Custer State park ($20 για 7 ημερες) και μου λεει οτι το μονοπατι για την κορυφη Black Elk ειναι κλειστο. Βρε καλε μου, βρε χρυσε μου πως ειναι κλειστο? Εγω γι αυτο ειμαι εδω για να ανεβω στην κορυφη. Μου λεει οτι μπορει να παω μεχρι ενα σημειο αλλα τις καθημερινες κανουν συντηρηση και δεν μπορω να φτασω μεχρι την κορυφη.

Εγω θα παω και οτι μπορεσω να δω. Φοραω τα ορειβατικα μου και ξεκιναω. Μετα απο περιπου 45 λεπτα πορειας ειναι η διασταυρωση για το Little Devil’s Tower. Πρεπει να σκαρφαλωσεις απο ενα στενο περασμα και καταληγεις σε ενα μεγαλο βραχο με θεα 360 μοιρων. Οι Μαυροι Λοφοι στο πιατο.

Πολυ ωραιο μερος για να πεταξω το drone. Αφου το πεταξα για λιγη ωρα κοντα, ξεθαρρεύω και το στέλνω προς ενα εντυπωσιακο σχηματισμο βραχων (cathedral spires). Τραβαω πλανα απο εδω, απο εκει και εχω ξεχασει ποσο μακρια εχει φυγει το πουλι. Μεχρι που κοβεται το σημα και καταλαβαινω οτι πρεπει να επιστρεψω. Κανενα προβλημα, παταω το κουμπι επιστροφης και το drone επιστρεφει προς εμενα. Το σημα εχει επανελθει αλλα βλεπω οτι επιστρεφει με ταχυτητα 1 ποδι / δευτερολεπτο και ειμαι γυρω στα 2400 ποδια (0,8χμ) μακρια με 40% μπαταρια. Εχω κανει το λαθος που κανουν ολοι οι αρχαριοι, πετανε με την κατευθυνση του αερα και στην επιστροφη ο αερας ειναι κοντρα και το πουλι δυσκολευεται να γυρισει. Μολις καταλαβαινω το λαθος οι σφυγμοι αρχιζουν να ανεβαινουν. Οχι μονο θα χασω το drone αλλα και ολα τα βιντεακια που εχω τραβηξει μεχρι τωρα. Αρχιζω να προσπαθω να κανω ζικ ζακ, να το κατεβασω και πιο χαμηλα και σε καποια φαση, δεν ξερω αν εκοψε ο αερας, αλλα αρχιζει να ερχεται πιο γρηγορα προς τα εμενα. Με τα πολλα καταφερα να το φερω πισω και η καρδια μου επανηλθε στην θεση της. Στο τελος της ιστοριας θελω να κανω ενα βιντεακι με τα πλανα απο το drone για να δειτε τα cathedral spires απο ψηλα. Ειναι αμαρτια να χανοταν τετοιο υλικο.

Μετα την σταση στο Little Devil’s Tower συνεχιζω για Cathedral Spires. Συναντω 2 ακομα πεζοπόρους και μου λενε για το Crazy Horse, το βουνο στο οποιο σμιλευουν τον θρυλικο ινδιανο. Πηγαν χθες και δεν εντυπωσιαστηκαν. Στο μυαλο μου ειχα το Crazy Horse πιο μεγαλο και εντυπωσιακο απο το Mount Rushmore γι αυτο το εβαλα στο προγραμμα δευτερο. Λες να ειναι μουφα το Crazy Horse? Θα δειξει, προς το παρον ειμαι στο δρομο για τα Cathedral Spires.

Οι βραχοι βγαινουν μεσα απο την γη σαν βελη που εκτοξευονται ολα μαζι προς τον ουρανο. Ο Ηλιας ειναι απο την πισω μερια ακομα και η οψη που βλεπω ειναι στην σκια. Ετσι αποφασιζω να συνεχισω προς Black Elk και να γυρισω απο τον ιδιο δρομο οταν ο ηλιος θα ειναι ψηλα.
Ξεκιναω μην ξεροντας ποσο κοντα θα φτασω στην κορυφη Black Elk η οποια μεχρι το 2016 και για 150 χρονια εφερε το ονομα του αξιωματικου Harney, αλλη μια ευγενη προσωπικοτητα του αμερικανικου στρατου που ανοιξε πυρ με κανονια σε ενα χωριο ινδιανων μεταξυ των οποιων υπηρχαν πολλα γυναικοπαιδα. Η κορυφη αυτη ειναι το ψηλοτερο σημειο στην S. Dakota και η ψηλοτερη κορυφη ανατολικα απο τα Rockies, στα 7,242 ποδια(2200 μετρα περιπου). Ειναι ενα απο τα πιο σημαντικα ιερα των ινδιανων Lakota Sioux και εγινε αρκετα γνωστη και πηρε το ονομα της απο τον Nicolas Black Elk. O Black Elk ηταν medicine man(σαμανος) ο οποιος ειδε ενα οραμα στην κορυφη αυτη και το περιγραφει στο πολυ γνωστο του βιβλιο Black Elk Speaks το οποιο δεν εχω διαβασει ακομα αλλα αναφερεται πολυ συχνα σε αλλα βιβλια για την ιστορια των Λακοτα. Στην κορυφη υπαρχει ενας πετροχτιστος πυργος που χρησιμοποιειται σαν παρατηριο για φωτιες.

Ξαφνικα βλεπω μια πινακιδα “Black Elk Wilderness” και ενα σταθμο για να γραψεις τα στοιχεια σου. Αν χαθεις τουλαχιστον καποιος θα σε ψαξει. Συνεχιζω σε ενα μονοπατι που ανεβαινει ωσπου φτανω κατω απο ενα βραχο αλλα το μονοπατι που ανεβαινει ειναι κλειστο με κορδελες. Προσπαθησα να μιλησω σε αυτον που δουλευε στο μονοπατι με υφος Βασιλακη Καιλα, του ειπα οτι ερχομαι απο μακρια, και αν θα μπορουσε να με αφησει να περασω αλλα μου ειπε οτι δεν κανουν εξαιρέσεις και αν ηθελα να παω απο την πανω μερια η οποια ηταν περιπου 8 ωρες περπατημα. Το σκεφτηκα αλλα δεν μπορουσα να καταλαβω στον χαρτη απο που ξεκιναει το μονοπατι. Δεχομενος την ηττα μου, και αφου κοιταξα για μερικα λεπτα τον πυργο με τα κυαλια (ειναι αυτο που λενε θα το βλέπεις με το κυαλι) πηρα τον δρομο της επιστροφης.

Ο Ηλιας εχει ανεβει και το φως ειναι πολυ καλυτερο. Εχω αλλη μια γεματη μπαταρια για το πουλι και αφου δεν θα το πεταξω στην κορυφη λεω να τη χρησιμοποιήσω εδω. Αρχιζω και τραβαω πλανα στον καθεδρικο και λιγο πριν τελειωσω ακου καποιον να μου φωναζει απο μακρια οτι τα drones απαγορευονται στο παρκο. Προσπαθωντας να μην αποσπαστεί η προσοχη μου απο το χειριστηριο του λεω οτι στο συγκεκριμενο παρκο επιτρεπονται. Αρχιζει και μου φωναζει διαφορα απο μακρια και περπαταει προς τα εμενα. Εγω παιρνω το drone μακρια απο τα βραχια. Ειναι οτι χειροτερο να σου αποσπα καποιος την προσοχη οταν χειριζεσαι το drone αλλα ετοιμαζομαι για καυγα και αφου δεν προλαβαινω να το προσγειωσω, τουλαχιστον να το μετακινησω σε ασφαλες σημειο για λιγο. Τελικα περναει επιδεικτικα απο μπροστα μου και μου λεει “Ελπιζω το drone σου να χτυπησει σε ενα βραχο και να σπασει”. Εγω του ευχομαι να εχει μια καλη μερα.

Αφου ανταλλαξαμε τις ευχες μας, εμεινα μονος στον “καθεδρικο”. Βρισκω μια ωραια σκια και τι πιο ταιριαστο στον οικο του Θεου, απο το να βγαλω να διαβασω το κατα Ιωαννη (John Muir) ευαγγελιο. Κεφαλαιο 13. Τιτλος: Bathed in Beauty.
Για ολους τους φυσιολατρες συστήνω να διαβασουν John Muir, ενα ποιητη και φιλοσοφο της φυσης. Δεν λεω παραπανω, οσοι πιστοι προσελθετε…

Το στομαχι μου γουργουριζει αλλα εχω βρει ενα παγκακι στην Sylvan Lake και εχω ξαπλωσει λιγο. Κουρασμενος και πεινασμενος οπως ειμαι, σκεφτομαι τι οραμα να ειδε ο Black Elk οταν ανεβηκε στην κορυφη χωρις τροφη και νερο. Πρεπει να διαβασω το βιβλιο να μου λυθει η απορια. Εγω παντως εκεινη την στιγμη εβλεπα κατι σε μακαροναδα ή τα κεφτεδακια της μανας μου. Πηρα κατι να ξεγελάσω την πεινα μου απο ενα τουριστικο μαγαζακι και ξεκινησα να πηγαινω προς το τρελο αλογο περνωντας απο το ματι της βελονας.

Ενα απο τα πραγματα που μου εμειναν απο αυτο το ταξιδι ειναι η πρωτη ματια σε καποια μνημεια οπως το Chimney Rock η το Devil’s Tower. Ειναι εκεινες οι στιγμες που τα ματια και το στομα ανοιγουν απο ενθουσιασμο και εκπληξη. Οσες φορες και αν εχεις δει κατι στο ιντερνετ, η πρωτη φορα που στεκεται μπροστα σου ειναι ενα αισθημα μοναδικο. Ετσι εγινε και με το Crazy Horse, το οποιο προσεγγισα απο την νοτια μερια. Καποια στιγμη ενω οδηγουσα, μερικα χιλιομετρα μπροστα μου στα δεξια, ειδα το μισο βουνο να ειναι σμιλεμενο στο σχημα του Crazy Horse πανω στο αλογο του. Προσπαθωντας να κοιταω και λιγο τον δρομο μεχρι να φτασω για να μην τρακαρω (πως να ξεκολλήσω το βλεμμα μου) το GPS μου λεει στα 300 μετρα στριψτε δεξια στην Λεωφορο των Αρχηγων. Δεν θα μπορουσαν να διαλέξουν καλυτερο ονομα!

O Crazy Horse, η πιο σωστα “το αλογο του ειναι τρελο”, ηταν ενας αρχηγος των Λακοτα ο οποιος δεν δεχτηκε ποτε να υπογραψει καποια συνθηκη με τους λευκους. Πολεμησε σε πολλες απο τις σημαντικοτερες μαχες στην αντισταση των Λακοτα. Ειχε δει ενα οραμα μικρος οτι οι σφαιρες δεν θα μπορέσουν να τον σκοτώσουν και εκανε πολλες παρατολμες ενεργειες στην μαχη, οι οποιες ανεβαζαν το ηθικο των ινδιανων και ολοι ηθελαν να πολεμουν στην ομαδα του. Η αρχικη σκηνη στο Χορευοντας με τους Λυκους, οπου περναει μπροστα απο την γραμμη των Αμερικανων στρατιωτων χωρις κανενας να μπορει να τον πετυχει λεγεται οτι εμπνευστηκε απο μια ιστορια του Crazy Horse. Γενικα υπαρχει ενα μυστηριο γυρω απο αυτον τον ανθρωπο, που ηταν χαμηλων τονων, χωρις να λεει πολλα λογια αλλα με μια στρατιωτικη ευφυια που τα χλωμα προσωπα την πλήρωσαν με αιμα. Δεν ειναι πολλα αυτα που ξερουμε για την ζωη του και ισως αυτο κανει ακομα μεγαλυτερο τον μυθο του. Τελος λεγεται οτι δεν δεχοταν να φωτογραφηθει και δεν ξερουμε πως εμοιαζε.

Και θα μου πειτε πως εκαναν το αγαλμα του αν δεν ηξεραν πως εμοιαζε; Λεγεται οτι χρησιμοποιησαν περιγραφες απο συγγενεις του και απο ατομα που τον ηξεραν. Η ιστορια ξεκινησε μετα τον δευτερο παγκοσμιο πολεμο οταν ο αρχηγος Standing Bear ηθελε να κατασκευασει ενα μνημειο, ως αντιπαλο δεος στο Mount Rushmore, με μια αυθεντικη προσωπικοτητα των Λακοτα. Ετσι ανεθεσε την κατασκευη στον πολωνικης καταγωγης γλυπτη Korczak Ziolkowski. Το βουνο ανηκε στην πολιτεια της S. Dakota αλλα με ανταλλαγμα καποια καλα οικοπεδα γης, ο Standing Bear και ο Korczak καταφεραν να παρουν το βουνο και το πρότζεκτ ξεκινησε το 1948. Μια σημαντικη διαφορα με το Mount Rushmore, ειναι οτι δεν δεχτηκαν ποτε χρηματοδοτηση απο την κυβερνηση παρολο που υπηρχαν γενναιοδωρες προτασεις. Ο Korczak πιστευε οτι η κυβερνηση δεν τελειωνει ποτε κατι (βλεπε Mount Rushmore) και στηριξε ολο το πρότζεκτ σε ιδιωτικες δωρεες. Μια αλλη σημαντικη διαφορα, ειναι το μεγεθος του μνημειου που ειναι 195μ σε μηκος και 172μ σε υψος. Το κεφαλι εχει υψος 27μ σε συγκριση με τα 18μ των κεφαλων των προεδρων.

Παρκαρω και αφου τραβαω μερικες ωραιες φωτογραφιες απο το παρκινγκ που ειναι υπερυψωμενο κατευθυνομαι προς το μουσειο. Μιλαω με ενα κυριο στο γραφειο πληροφοριων, και μου λεει οτι αν θελω, μπορω να ανεβω στο προσωπο του Crazy Horse μετα τις 4μμ που τελειωνουν οι εργασιες. Μου λεει το εξης - οτι οι φωτογραφιες δεν θα βγουν καλες λογω της θεσης του ηλιου αλλα αν θελω να το κανω για την εμπειρια τοτε αξιζει. Αυτο ηταν, πείστηκα (δεν ηθελα και πολυ). Του δινω το ονομα μου και μου λεει οτι το επομενο γρουπ φευγει στις 5μμ, και 4:45 επρεπε να ξαναπαω σε ενα γραφειο για να πληρωσω και να ξεκινησουμε. Ειμαι τοσο ενθουσιασμενος που δεν μπορω να διαβασω τιποτα απο τις επιγραφες που εχει μεσα στο μουσειο. Απλα περπαταω πανω κατω περιμενοντας να ερθει η ωρα να ανεβουμε. Πριν 2 με 3 χρονια επεσα κατα λαθος πανω σε ενα αρθρο για το μνημειο και για μερικες μερες μετα, διαβαζα οτι μπορουσα να βρω στο ιντερνετ. Σε μια ωρα περιπου θα ειμαι εκει πανω, face to face που λενε στο χωριο μου με τον Crazy Horse.

Το γκρουπ ειμαστε ενα ζευγαρι ηλικιωμενων, ο κυριος απο τις πληροφοριες που ειναι και ο ξεναγος και εγω. Παμε με το βαν απο την πισω πλευρα και αρχιζουμε να ανεβαινουμε το βουνο μεχρι που ξαφνικα βρισκομαστε στο αριστερο προφιλ του τρελου αλογου. Περπαταμε στην μπροστα πλευρα και μπορουμε να αγγίξουμε το γρανιτη στο προσωπο και να νιώσουμε το βουνο. Το προσωπο ειναι καλοσχηματισμενο και ειδικα τα ματια πολυ εκφραστικα. Ειναι πραγματι κατι μοναδικο να κοιτας μεσα στα ματια του Crazy Horse. Η θεα απο ψηλα ειναι το κατι αλλο, βλεπουμε τους μαυρους λοφους να απλωνονται κατω απο το αυστηρο βλεμμα του Crazy Horse. Περπαταμε πανω στο τεντωμενο αριστερο χερι του που ακομα το δουλευουν, και φτανουμε σχεδον μεχρι τον απλωμενο δεικτη. Οτι και να πω ειναι δυσκολο να περιγραψω την εμπειρια εκει πανω.

Και θα μου πειτε, μας τα λες ολα καλα, στην ζωη ποτε δεν ειναι ετσι τα πραγματα. Και θα σας πω οτι εχετε δικιο, το νομισμα εχει παντα δυο πλευρες.
Τα χαρακτηριστικα του προσωπου ειναι πολυ εντυπωσιακα (και κοντα στα στερεοτυπα των ινδιανων που εχουμε στο μυαλο μας) και αν κρινω απο το πως μοιαζουν ο Τζερονιμο η το Κοκκινο Συννεφο, ειναι λιγο απιθανο ο Crazy Horse να εμοιαζε ετσι στην πραγματικοτητα.
Επισης υπαρχει εντονη κριτικη για την πορεια του εργου το οποιο ξεκινησε απο το 1948 και ακομα ειναι σε εξελιξη. Πολλοι κατηγορουν την οικογενεια του γλυπτη, που εχει εως σημερα την ευθυνη και διαχειριση του προτζεκτ, οτι καθυστερει για να μαζευει τις δωρεες και διοχετευει τα λεφτα αλλου παρα στο να προχωρησει το προτζεκτ. Ακουσα ακομη οτι υπαρχουν ρωγμες που κανουν αδυνατη την ολοκληρωση του μνημειου και η οικογενεια απλα καθυστερει οσο μπορει πριν αναγκαστούν να παραδεχτουν οτι το πρότζεκτ δεν θα τελειωσει ποτε. Τελος υπαρχει και αρκετη κριτικη απο τους ιδιους τους Λακοτα οτι ο Crazy Horse ποτε δεν θα ηθελε να κανουν το γλυπτο του αλλαζοντας την οψη του βουνου (ξερουμε οτι δεν ηθελε να φωτογραφηθεί).

Δεν ξερω τι απο ολα αυτα ειναι αληθεια. Δεν με ενδιαφέρει πολυ που το μνημειο δεν μοιαζει πιθανοτατα στον Crazy Horse, ουτε ο Λεωνιδας στις Θερμοπυλες μοιαζει με τον πραγματικο Λεωνιδα αλλα ακομα μου σηκωνεται η τριχα οταν το βλεπω. Οι ανθρωποι γοητευονται απο ωραιες ιστοριες και ο Crazy Horse συμβολιζει την ιστορια της αντιστασης για τους Λακοτα. Οι ινδιανοι χρειαζονται κατι που θα τους ενωσει και ισως οι διαφωνιες του σημερα, μετα απο 200 η 500 η 1000 χρονια να εχουν χαθει. Ρωτηστε ενα κατοικο απο τα μελη της Αθηναικης συμμαχιας (ενα Ναξιο η ενα Μηλιο) τι γνωμη ειχε το 400 πΧ για την Ακροπολη - που εγινε με τα λεφτα που καταχραστηκαν οι Αθηναιοι - και ρωτηστε ενα σημερα, που θα έδινε την ζωη του να υπερασπιστεί την Ακροπολη. Ο χρονος αλλαζει το πως βλεπουμε τα πραγματα και ισως αυτο ειναι ενα μνημειο που θα ολοκληρωθει και θα στεκεται για πολλες εκατονταδες χρονια. Μπορω μονο να ελπιζω...

My lands are where my dead lie buried
~ Crazy horse​

 

[Δημήτρης X.]

Welcome back! περίμενα πως και πως για την συνέχεια!

Θα ανεβάσεις κάποια στιγμή τα βίντεο από το πουλί?

 

[va5ilis]

Ευχαριστω Δημητρη. Σημερα με εχουν καραντινα σε ενα δωματιο ξενοδοχειου και βρηκα επιτελους τον χρονο να γραψω.

Ναι στο τελος θελω να κανω ενα βιντεο με τα καλυτερα πλανα απο το drone και ενα με τα ζωα απο το Yellowstone.

 

[va5ilis]

The nuclear arms race is like two sworn enemies standing waist deep in gasoline,
one with three matches, the other with five.
~Carl Sagan​

Μερα 6η - Badlands
Χθες το βραδυ κοιμηθηκα στην Rapid City, και εχω περιπου μια ωρα οδηγηση για να φτασω στο εθνικο παρκο Badlands. Εχω αφησει πισω τους Μαυρους Λοφους και το τοπιο ειναι πολυ διαφορετικο, ανυδρο με λιγη βλαστηση παρολο που μερικα εκατομμυρια χρονια πριν εδω ηταν θαλασσα. Θα ξεκινήσω με το μονοπατι του Καστρου. Πηγα και ηρθα 16 χιλιομετρα και δεν καταλαβα που ειναι αυτο το καστρο. Αυτο ειναι και το μεγαλυτερο μονοπατι το οποιο ειναι ενδιαφερον στην αρχη και στο τελος του. Στην μεση ειναι μαλλον αδιαφορο.

Για να κανω ενα διαλειμμα απο το περπατημα βγαινω απο το παρκο και μερικα μιλια απο την εισοδο του υπαρχει το Minuteman Missile Visitors Center που φιλοξενουσε πυρηνικες κεφαλες στην περιοδο του ψυχρου πολεμου. Υπηρχε ενας μεγαλος αριθμος απο υπογειες εγκαταστασεις (παροπλισμενες πλεον) στις μεγαλες πεδιαδες ετοιμες να πλήξουν στοχους στην Σοβιετικη ενωση αν κριθει απαραιτητο. Ευτυχως δεν κριθηκε απαραιτητο αν και φτασαμε πολυ κοντα. Μια απο τις φορες για τις οποιες γνωριζουμε (ειμαι σιγουρος οτι υπηρχαν και αλλες φορες που δεν γνωριζουμε) ηταν οταν o Ρωσος αξιωματικος Stanislav Petrov αντεδρασε ψυχραιμα, οταν το ρωσικο συστημα εδειξε λανθασμενα, οτι ειχαν εκτοξευτει αμερικανικοι πυραυλοι. Η ιστορια παρουσιαζεται στο πολυ ωραιο ντοκυμαντερ “Ο Ανθρωπος που εσωσε τον κοσμο”.

Υπαρχουν 2 εγκαταστασεις, η μια θελει να κλεισεις ραντεβου και η αλλη ηταν κλειστη οταν εφτασα, ετσι δυστυχως δεν ειδα καμια απο τις δυο. Ειδα ομως το μικρο μουσειο το οποιο ειχε μια ωραια παρουσιαση με τον αριθμο των πυρηνικων των 2 υπερδυναμεων της εποχης του ψυχρου πολεμου και πως αυτα αλλαζαν χρονο με τον χρονο. Καθε στηλη ειναι ενας χρονος απο το 1945 αν θυμαμαι καλα, με μπλε η Αμερικη, πορτοκαλι η Ρωσια, και απο πισω τo συνολo.

Εδω συνεχιζει απο το 1974 κα ιφαινεται πως η Ρωσσια παιρνει κεφαλι.

και εδω φαινεται απο το 2001 και μετα οπου υπαρχει μια ισορροπια.

Σκεφτεται κανεις αν οι ηγετες μας ειναι τρελοι (MAD) ή υπαρχει μια λογικη που τελικα "δουλεψε" μεσα σε αυτη την τρελα. Δες φωτο.

Αφου ξεκουραστηκα λιγο και νιώθοντας τυχερος που μπορω περπαταω ακομα πανω σε αυτον τον ομορφο πλανητη και το ειδος μου δεν τον εχει καταστρεψει, ξαναγυρισα στα Badlands και αυτη την φορα πηρε το ματι μου αυτοκινητα να σταματανε αριστερα μετα την κυρια εισοδο σε ενα σημειο με θεα. Παρκαρα και ξεκινησα να περπαταω προς την ακρη. Αυτο που ειδα πραγματικα με συγκλονισε και ηταν οτι πιο ομορφο ειχα δει μεχρι τοτε σε αυτο το ταξιδι. Το σεληνιακο τοπιο θα μπορουσε να ηταν καλλιστα σε ταινια των Star Wars. Λοφακια σαν σπαρμενα δοντια δρακου, με χρωματιστα γεωλογικα στρωματα που το καθενα μπορει να αναπαριστα εκατομμυρια χρονια σε αυτο το γεωλογικο ημερολογιο. Δυστυχως δεν υπηρχε μονοπατι να περπατησω, θα ηθελα πολυ να περπαταω εκει κατω.

Αν ηταν στουπες το εβαζε κατω το Bagan της Myanmar.

Απο τα υπολοιπα μονοπατια αξιζει πολυ το Notch Trail, το οποιο σε βαζει μεσα σε ενα φαραγγι που δεν εχει πια νερο και εχει την χαρακτηριστικη σκαλα για να ανεβοκατεβαινεις. Σε καποια σημεια θελει λιγο προσοχη, υπηρχε ο σκελετος ενος αγριοκατσικου στο βαθος της χαραδρας και απο οσο ξερω ειναι εξαιρετικοι αναρριχητες που σπανια πεφτουν.

Φευγοντας απο τα Badlands ηθελα να κανω μια σταση στο γνωστο Wall Drug Store, το οποιο ξεκινησε σαν μια μικρη επιχειρηση η οποια διαφημιζε οτι εδινε δωρεαν παγωμενο νερο. Σημερα δινει ακομα δωρεαν παγωμενο νερο και καφε για 5 σεντς, και ειναι αρκετα καλος λογος για παρα πολλους να κανουν μια παρακαμψη απο τον αυτοκινητοδρομο για να επισκεφτούν τα μαγαζια με τα σουβενιρ και τα εστιατορια που περιλαμβανει σημερα. Αμερικανιά το ξερω, αλλα ειναι και αυτο μερος του ταξιδιου.

Κατευθυνομαι προς το Deadwood, το οποιο αγαπησα απο την ομωνυμη σειρα. Εχει βραδιασει για τα καλα, ανεβαινω σε υψόμετρο και σκεφτομαι οτι το μονο που θελω ειναι ενα μαλακο κρεβατι να απλωσω το ταλαιπωρο κορμι μου. Για σημερα μαλιστα εχω βρει προσφορα και εκλεισα στο Doubletree Hilton και δεν βλεπω την ωρα να φτασω.
Κατεβαινω απο την Ντολυ μεσα στην μπιχλα αλλα δεν βλεπω που ακριβως ειναι η εισοδος του ξενοδοχειου. Εχει πινακιδες για καζινο, εστιατορια και αλλα μαγαζια και καπου εκει ψηλα βλεπω και την πινακιδα Doubletree αλλα δεν ειμαι σιγουρος ποια ειναι η σωστη εισοδος. Φορτωνομαι τα πραγματα μου και κατευθυνομαι προς την συρομενη πορτα που ειναι στην μεση του κτηριου. Δεν ξερω αν ειναι η σωστη αλλα θα βρω να ρωτησω καποιον χριστιανο. Η αυτοματη συρομενη πορτα ειναι καταμαυρη, πλησιαζω και ανοιγει. Μερικα μετρα πιο μεσα ειναι μια δευτερη μαυρη συρομενη πορτα. Κανω μερικα βηματα ακομα και οταν ανοιγει και αυτη κοκαλωσα με αυτο που ειδα. Φρουτακια και φουλ αμερικανοι τουριστες να πινουν και να ξοδευουν τα δολλαρια τους τζογαροντας, μην φορωντας μασκα σαν να μην υπαρχει κορονοϊός. Θεουλη μου τι θελω εγω εδω, καλα ημουν στις ερημιες μου.

Ρωταω καποιες κοπελες και μου λενε οτι πρεπει να περπατήσω μεχρι την ακρη του ξενοδοχειου που ειναι η ρεσεψιον, να κανω τσεκ ιν, και μετα να ξαναρθω στην μεση για να παρω το ασανσερ να ανεβω στο δωματιο μου. Πρακτικη μαρκετινγκ νουμερο 1. Οποτε με τις βαλιτσες ξεκιναω σαν φορτωμενο γαιδουρι να διασχίζω τον ναο του τζογου, ο μεσος αμερικανος πιθανοτατα θα ειχε κανει μια σταση για να δοκιμασει την τυχη του αλλα δυστυχως η ευτυχως δεν με ενδιαφερει το καζινο καρδια μου. Βρισκω την ρεσεψιον, κανω τσεκ ιν και ο ευγενικοτατος πλην πρηξα..δης ρεσεψιονιστ αρχιζει να μου λεει οτι πρεπει να με χρεώσει για το παρκινγκ $15 αλλα θα μου δωσει εκπτωτικα κουπονια για να φαω και να παιξω στο καζινο αξιας $50 και τελικα βγαινω κερδισμενος. Πρακτικη μαρκετινγκ νουμερο 2. Ε αφου βγαινω κερδισμενος δωσε το κουπονι δωσε και το κλειδι να τρεξω να παιξω να προλαβω. Αντε ξανα περπατημα πισω μεχρι το ασανσερ και επιτελους φτανω στο δωματιο. Το στρωμα και τα μαξιλαρια ηταν σε αλλη κλαση αλλα επρεπε να αποφασισω αν θελω να κανω το τεστ ντραιβ τωρα η να βγω μια βολτα στο νυχτερινο Deadwood ξεροντας πως αυριο το βραδυ δεν θα ειμαι εδω.

Τελικα αποφασισα να ξεμυτισω, κατεβηκα απο τα σκαλια και βρηκα μια κοντινη εξοδο απο οπου βγηκα στον καθαρο αερα. Το υψόμετρο κανει διαφορα στην θερμοκρασια που ειναι αρκετα πιο χαμηλη και νιωθεις τον βουνισιο αερα στα πνευμονια σου. Κατευθυνομαι προς το κεντρο της πολης και αφου περασω την μεγαλη πινακίδα που δηλωνει το ιστορικο κεντρο, βλεπω τον Wild Bill Hickok να με περιμενει, να με καλωσορίσει σαν φιλος καλος.

We do not want churches because they will teach us to quarrel about God, as the Catholics and Protestants do. We do not want to learn that. We may quarrel with men sometimes about things
on this earth. But we never quarrel about God. We do not want to learn that.
~Chief Joseph Nez Perce ​

 

[va5ilis]

Μόνο όταν το τελευταίο δέντρο πεθάνει, το τελευταίο ποτάμι δηλητηριαστεί και το τελευταίο ψάρι πιαστεί, θα καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να φάμε χρήματα.
~Cree Indian Proverb​

Μερα 7η - Deadwood (South Dakota) & Devil’s Tower (Wyoming)
Η πρωτη εντυπωση απο το Deadwood σιγουρα δεν ειναι αυτο που περιμενα. Οταν το 1876 βρεθηκε χρυσαφι, η πολη γεμισε απο χρυσοθηρες που προσπαθούσαν να πιασουν την καλη. 150 χρονια μετα, ειναι γεματη καζινο και αμερικανους τουριστες που προσπαθουν να κανουν την τυχη να τους χαμογελασει στους ναους του τζογου. Αλλαξε πολυ, αλλα και απο μια αλλη μερια ισως οχι τοσο, ο ευκολος και γρηγορος πλουτισμος ειναι ακομα το ζητουμενο. Οσο για την απογοήτευση μου, δεν φταιει το Deadwood. Αν αυτο που ειχα φτιαξει στο μυαλο μου δεν συμφωνει με την πραγματικοτητα τοτε σιγουρα δεν φταιει η πραγματικοτητα.

Το Deadwood βρισκεται στο βαθος ενα φαραγγιου που πλαισιωνεται απο δυο καταπρασινες πλαγιες. Οταν μαθευτηκε οτι υπαρχει χρυσαφι υπηρξε κοσμοσυρροη (gold rush) και μεσα σε μερικες μερες χτιστηκε μια ολοκληρη πολη. Φυσικα εκτος απο τους χρυσοθηρες ηρθαν και ανθρωποι με ολα τα επαγγελματα που χρειαζονται για να υποστηρίξουν μια πολη - ξυλουργοι, σιδεραδες, εμποροι, γιατροι, πορνες, ιδιοκτητες σαλουν ακομα και σερίφηδες. Μεσα απο αυτη την πολυχρωμη κοινοτητα, που ο καθενας ερμηνευε το νομο και την εφαρμογη του διαφορετικα, ξεπηδησαν μερικοι απο τους πιο γνωστους ηρωες της Αγριας Δυσης. Ο Wild Bill Hickok ενας στρατιωτης, ανιχνευτης, παρανομος, τζογαδορος, ηθοποιος, σεριφης και χαρτοπαιχτης (ναι ηταν πολυπραγμων) επαιξε την τελευταια παρτιδα ποκερ στο Saloon no 10. Πριν τον πυροβολησει πισωπλατα ο δειλος Jack McCall, κρατουσε στα χερια του 2 μαυρους ασσους και 2 μαυρα οκταρια ή αλλιως το Dead Man’s Hand. Η αθυροστομη Calamity Jane, που σταθηκε παντα στο πλευρο του Wild Bill, στην ζωη και μετα το θανατο. O Potato Creek Johnny, που βρηκε τον μεγαλυτερο βωλο χρυσου στους Μαυρου Λοφους και καποιος μπορει να τον δει μεχρι σημερα σε μουσειο της πολης.

Μετα απο ενα ωραιο υπνο στην κρεβαταρα του ξενοδοχειου ξεκιναω προς το Mount Moriah Cemetery που βλεπει απο ψηλα την πολη. Πληρωνω $2 στην εισοδο και παιρνω ενα χαρτη. Ειναι λιγο μετα τις 9 το πρωι, δεν εχει πολυ κοσμο και οι ακτινες του ηλιου περνανε μεσα απο τα ψηλα δεντρα. Υπαρχει μια ηρεμη ενεργεια στο μερoς. Πηγαινω κατευθειαν στον ταφο του Wild Bill. Μια προτομή και μερικες σφαιρες αναμεσα στα αφιερωματα στην βαση της. Νομιζω θα του αρεσαν του Wild Bill. Διπλα ακριβως ο ταφος της Calamity Jane. Δεν εχει επιβεβαιωθει αν o Wild Bill ειχε ανταποδωσει τα αισθηματα της Jane, η απλα ηταν δυο καλοι φιλοι. Παντως η τελευταια επιθυμια της Jane ηταν να την θάψουν διπλα στον Wild Bill. Το νεκροταφειο εχει και αλλους ισως οχι τοσο γνωστους χαρακτηρες της αγρια δυσης. Δεν θα μπορουσα να μην αναφερω τον καλο σεριφη Seth Bullock που ειναι θαμμενος λιγο πιο πανω και μπορει καποιος να παει στον ταφο του παιρνοντας ενα αναφορικο μονοπατι που ξεκιναει απο την πανω αριστερη γωνια του νεκροταφειου. Η πανοραμικη θεα της πολης αξιζει απο εδω ψηλα.

~~~​

Επομενος σταθμος ειναι το Days of ‘76 museum που δεν ειναι τιποτα το φοβερο αλλα εχει ενα πολυ ενδιαφερον εκθεμα που μου εδωσε να καταλαβω πως μπορει να οδηγησει ο ανθρωπος ενα ειδος στην εξαφανιση. Καποτε οι μεγαλες πεδιαδες σειονταν κατω απο τις οπλες 30 εκατομμυριων βουβαλιων. Μεχρι το 1890 ειχαν μεινει μονο 700. Στο βιβλιο που βλεπετε καθε στηλη εχει 10 βουβαλια ζωγραφισμενα (σε μια γραμμή). Καθε ροζ γραμμη ειναι 10 βουβαλια (επι 70 γραμμες = 700).
Η απεικονιση αυτη με εκανε να συνειδητοποιήσω το μεγεθος του εγκληματος.

Οι φωτογραφιες ειναι απο τον επομενο σταθμο, το Tatanka αλλα συμπληρώνουν αυτο το θεμα καλυτερα.

~~~​

Νομιζω οι περισσοτεροι εχουν δει την ταινια του Kevin Costner χορευοντας με τους λυκους αλλα οταν την ειχα δει εγω θυμαμαι οτι μιλούσαμε για μερες στο σχολειο γι αυτη την ταινια, τοσο πολυ εντυπωση μας ειχε κανει. Η ιστορια ειναι οτι μετα τα γυρισματα της ταινιας ο Costner ηθελε να κανει μια επενδυση και να κανει ενα ξενοδοχειο. Εδωσε σε μια γλυπτρια το πρότζεκτ να κανει γλυπτα που αναπαριστούν το κυνηγι του τατανκα για να τα βαλει στην πρόσοψη του ξενοδοχειου. Τελικα το ξενοδοχειο δεν εγινε και του εμειναν τα γλυπτα που ειχε σκασει μερικα εκατομμυρια για να φτιαξει. Ετσι αποφασισε να αγορασει ενα κομματι γης μερικα μιλια εγω απο το Deadwood και να τα στησει εκει και να κανει ενα μικρο μουσειο. Ολα αυτα περιγραφονται σε μια ταινια που μπορει να δει κανεις μπαινοντας στο μουσειο.
Θυμαμαι ακομα αυτο που ελεγε, οτι η εμπειρια του να καλπαζει πανω στο αλογο του για τα γυρισματα της ταινιας αναμεσα σε 3000 τατανκα που εκαναν την γη να σείεται, ειναι απο τα πραγματα που δεν θα ξεχάσει ποτέ οσο ζει. Μπορω μονο να φανταστω τι εμπειρια θα ηταν αυτη.

Το μουσειο δεν ειναι πολυ μεγαλο και θα το ελεγα μαλλον συμπαθητικο. Μου αρεσε πολυ η παρουσιαση ενος νεου Λακοτα που μας μιλουσε για την ζωη και τα εθιμα της φυλης του. Στην ερωτηση μου τι γνώμη ειχε για το αγαλμα του Crazy Horse, μου απαντησε οτι ειναι προσβλητικο για τους Λακοτα να δειχνουν με το δαχτυλο και οτι ο γλυπτης που ηταν Πολωνος επρεπε να παρει περισσοτερες πληροφοριες απο τους Λακοτα. Εμεινα με την εντυπωση οτι ειχε μαλλον αρνητικη αποψη.

Υπαρχει ενα εξωτερικος χωρος που μπορει καποιος να περπατησει και να δει τα αγαλματα. Το πρωι ο Ηλιας ειναι εντελως λαθος οποτε ισως καλυτερα να ερθει καποιος απογευμα.
Αν πατε στο μουσειο μην παραλειψετε να παρετε tatanka bites, που ειναι jerked κρεας βουβαλου. Πολυ νοστιμα!

~~~​

Ξαναγυριζω στο Deadwood και παω στο Saloon no 10 που καθε 2 ωρες περιπου εχει αναπαρασταση του φονου του Wild Bill. Πιανω καρεκλα, παραγγελνω και μια παγωμενη μπυριτσα και ειμαι ετοιμος να ζησω το δραμα. Ενας ψηλολιγνος τυπος που μοιαζει αρκετα με τον Wild Bill απο την σειρα και με φωνη φυσικο μεγαφωνο εξιστορει την ζωη του Wild Bill για περιπου 10 λεπτα. Το βρηκα πολυ ωραιο, η προσωποποιηση της ιστοριας ηταν εξαιρετικη και σιγουρα θα μεινει πιο εντονα σε καποιον που την ακουει. Ακολουθει ενα σκετσακι με τον φονο του Wild Bill και μιση ωρα πιο μετα εκτυλισσεται ενα αλλο σκετσακι στον κεντρικο δρομο. Τα δυο τελευταια δεν ηταν κατι φοβερο.

~~~​

Μετα την επιτυχια του Hilton χθες, λεω να γυρισω σε κατι πιο λιτο, και εχω κλεισει ενα τιπι με θεα το Devil’s Τower που ειναι ο επομενος προορισμος μου. Φτανω στα τιπι μια ωρα πριν πεσει ο ηλιος και βιαζομαι να παω να δω το Devil’s Tower και μετα να ερθω να ξεραθω στον υπνο. Ιντερνετ δεν θα εχω θα κοιμηθω καλα. Ερχεται η Τζουλιανα (υπευθυνη)να μου δειξει το τιπι και πιανουμε την κουβεντα. Την ρωταω τι αξιζει να κανω εδω και μου λεει να πας στο Devil’s Tower τα μεσανυχτα, τοτε βγαινουν και τα πνευματα και τα ζωα. Και φευγει ... ενω εγω μενω να επεξεργαστω τι μου ειπε. Δεν εχω πολυ χρονο, παω προς τον βραχο και το σκεφτομαι στον δρομο.

Το Devil’s Tower ειναι ενας μοναδικος κατακορυφος βραχος που βγαινει μεσα απο την γη σε υψος 265 μετρα και ειναι ιερο μερος για τους ινδιανους (πως θα μπορουσε να μην ειναι αλλωστε ενα τετοιο μερος). Ειμαι μολις 5 μιλια μακρια απο το Visitor’s Center και οσο πλησιαζω αυτος ο ογκολιθος γινεται ολο και πιο εντυπωσιακος. Αν και φαινεται μονοκομματος δεν ειναι, αλλα αποτελειται απο εξαγωνες στηλες οι οποιες ειναι ενωμενες σαν μια αρμαθια εξαγωνα μολυβια που τα κραταει καποιος μαζι. Ο μυθος λεει οτι μια νεαρη ινδιανα που περπατουσε σε εκεινη την περιοχη προσπαθουσε να σωθει απο μια αρκουδα που την κυνηγουσε. Το μεγαλο πνευμα που ειδε την κοπελα να κινδυνευει, εκανε την γη να σηκωθει με την κοπελα επανω, ετσι ωστε η αρκουδα να μην μπορει να την φτασει. Ομως η αρκουδα σηκωθηκε ψηλα και με τα νυχια της εγδαρε τον βραχο και γι αυτο τον βλεπουμε ετσι σημερα.

Υπαρχουν δυο κυκλικα μονοπατια γυρω απο τον βραχο. Δεν ειχα χρονο για το εξωτερικο αρα σημερα θα κανω το εσωτερικο. Δεν εχω ξαναδει κατι τετοιο και περπατωντας κυκλικα ο βραχος αλλαζει, δεν ειναι τελειος κυλινδρος. Εχει βραδιασει και ακομα σκεφτομαι αυτο που μου ειπε η Τζουλιανα, να ερθω η να μην ερθω βραδιατικα; Τελικα αποφασιζω να ερθω. Το ξυπνητήρι στις 11μμ αλλα μου παιρνει μιση ωρα να βγω απο τον υπνοσακο. Μπαινω στο αμαξι και οδηγω μισοκοιμισμενος προς το Devil’s Tower που ειναι ανοιχτο 24 ωρες. Δεν μπορει, ολο και καποιος τρελος ακομα θα ειναι εκει. Πριτσ, ολοι οι τρελοι (οι λογικοι δηλαδη) κοιμουνται. Το σκεφτομαι λιγο πριν να ανοιξω την πορτα του αμαξιου και βγω, αλλα μια ψυχη που ειναι να βγει ας βγει. Στην αρχη ειμαι λιγο σφιγμενος γιατι ειναι θεοσκοτεινα. Ειμαι στην δυτικη πλευρα και το φεγγαρι ειναι απο την ανατολικη, αρα ξεκιναω απο την σκοτεινη πλευρα. Οσο ομως προχωραω, ο βραχος αρχιζει να φωτιζεται και εγω να συνηθιζω το μερος και να χαλαρωνω.

Δεν συναντησα κανενα πνευμα και αν ηταν κανενα ζωο μπορει να με ειδε αυτο, εγω δεν ειδα κατι. Παντως σιγουρα ειναι ενα μερος που βγαζει μια ενεργεια και ειδικα το βραδυ. Σκεφτομαι ποσοι γνωστοι και αγνωστοι εχουν περασει απο αυτο το μερος και εχουν ξεκουράσει / ακουμπήσει / υψώσει (βαλτε οποιο ρήμα θελετε) το βλεμμα τους σε αυτον τον βραχο. Ο Crazy Horse, ο ασπονδος εχθρος του ο Custer, o Theodore Roosevelt και ποσοι ακομη. Δεν γινεται να εισαι μπροστα στο Devil’s Tower και να μην αποτισεις φορο τιμης λιγα λεπτα σιωπης και ενδοσκοπησης.

Ω μεγάλο Πνεύμα, βοήθησέ με να μιλάω πάντα με την αλήθεια σιωπηλά, να ακούω με ανοιχτό μυαλό όταν οι άλλοι μιλάνε, και να θυμάμαι ότι η ειρήνη μπορεί να βρεθεί στη σιωπή.
~ Προσευχή των Cherokee​

 

[va5ilis]

We had killed soldiers, who came to kill us.
~ Wooden Leg, Cheyenne​

Μερα 8η - Little Big Horn (Wyoming)
Μακαρι να μπορουσα να κοιμηθω και αλλο στο τιπι μου. Η εμπειρια ηταν ωραια και θα ηταν ακομα καλυτερη αν ημουν με παρεα. Υπαρχει χωρος για φωτια και μια μεγαλη παρεα θα μπορουσε να κατσει ολο το βραδυ κατω απο τον εναστρο ουρανο λεγοντας ιστοριες. Ισως την αλλη φορα.

Στην μεση εχει ξυλινα παγκακια και μερος για να βαλεις φωτια.

Το τιπι απο μεσα.

Ειδα και ενα συντοπιτη απο το Τεξας, που μου ποζαρε κιολας. Αυτη η ποικιλια βοοειδων λεγονται Long Horns, ειναι απο το Τεξας και ειναι το έμβλημα για την ομαδα του πανεπιστημιου του Austin.

Σημερα θα κανω το εξωτερικο κυκλικο μονοπατι του Devil’s Tower που λεγεται Red Beds λογω του κοκκινου χωματος. Ειναι ωραιο και μπορεις κανει να βγαλει ωραιες φωτογραφιες απο μια πιο μακρινη αποσταση.

~~~​

Εχω αρκετο δρομο μεχρι τον επομενο προορισμο μου που ειναι το Little Big Horn. Εκει εγινε η τελευταια μεγαλη μαχη μεταξυ ινδιανων και αμερικανικου στρατου. Οι ινδιανοι κερδισαν κατα κρατος αλλα ουσιαστικα αυτο το σημειο σηματοδοτει την αρχη του τελους για την αντισταση. Ο αμερικανικος εμφυλιος εχει τελειωσει εδω και 2 χρονια, και ο αμερικανικος στρατος αρχιζει να ξαναστρεφεται δυτικα με επεκτατικες βλεψεις. Αιχμη του δορατος ειναι ο παρασημοφορημενος στον εμφυλιο αξιωματικος George Custer. Του αναγνωριζω οτι ηταν ενας εμπειρος αξιωματικος αλλα περα απο αυτο δεν βλεπω πολλες ακομα αρετες στην προσωπικοτητα του παρολο που οι αμερικανοι των θεωρουν ηρωα. Το Little Big Horn το λενε και Custer’s Last Stand και το παρκο που πρωτοείδα τα βουβαλια στην S. Dakota λεγεται Custer State Park. Ηταν ενας ανθρωπος που ζουσε για τον πολεμο, μαλιστα εχει δηλωσει οτι θα ηθελε καθε μερα να ξυπναει για να παει στην μαχη. O Custer βιαζε τις γυναικες ινδιανες που επιανε αιχμαλωτες και πολλες φορες επιτιθοταν στα γυναικοπαιδα για να τα αιχμαλωτίσει και να καταφερει ετσι να συλλαβει τους ινδιανους πολεμιστες. Τις περισσοτερες φορες βεβαια καταφερνε να βρει μονο την σταχτη απο την φωτια των ινδιανων αφου ολα τα χωρια των ινδιανων κινουνταν πολυ γρηγορα στις πεδιαδες και δεν μπορουσε να τα φτασει.

Την συγκεκριμενη συγκυρια μερικες χιλιαδες ινδιανων Lakota, Cheyenne και αλλοι ειχαν μαζευτει στην περιοχη του Little Big Horn. Αυτο δεν ηταν κατι συνηθισμενο γιατι τοσο πολλοι ινδιανοι σε ενα περιορισμενο χωρο δεν ειχαν αρκετο κυνηγι για να συντηρηθούν για πολλες μερες. Οταν οι ανιχνευτες του Custer τον ενημερωσαν οτι ειναι μαζεμενοι τοσοι πολλοι ινδιανοι, διεταξε το 7ο συνταγμα ιππικου που διοικούσε, να κινηθει προς τους ινδιανους με σκοπο να επιτεθουν. Μια τετοια ευκαιρια δεν δινοταν καθε μερα και δεν ειχε σκοπο να την αφησει να παει χαμενη. Επισης πολλοι αξιωματικοι του αμερικανικου στρατου θεωρουσαν οτι μπορουσαν να νικήσουν οποιοδηποτε αριθμο ινδιανων ανεξαρτητα με την αναλογια δυναμεων. Πολλες φορες οι ινδιανοι προτιμουσαν να αποφυγουν την συγκρουση και εφευγαν μακρια, αλλα αυτη την φορα θα πολεμουσαν με λυσσα. Ειναι πολλα τα λαθη που εκανε ο Custer στην στρατηγικη του, ισως το μεγαλυτερο οτι χωρισε τις δυναμεις του σε 3 μερη. Οπως ηδη εχετε καταλαβει οι αριθμητικα ανωτεροι ινδιανοι, απομονωσαν τις διασπασμενες ομαδες του αμερικανικου ιππικου και τις κατατροπωσαν. Δεν θα μπω σε στρατιωτικες λεπτομερειες, παντως για τους λατρεις της στρατηγικης ο χωρος του μνημειου του Little Big Horn, που ειναι μερικα τετραγωνικα χιλιομετρα προσφερεται γι αυτους που θελουν να αναλυσουν και να φανταστουν την μαχη. Υπαρχουν σταθμοι με πινακιδες που εξηγουν τι εξελιχθηκε σε καθε σημειο και καποιος μπορει να καλεσει ενα αριθμο και με το νουμερο που αναγραφεται στην πινακιδα να ακουσει περισσοτερες πληροφοριες. Οργανωμενα πραγματα αλλα θελει διαβασμα πριν το επισκεφτει καποιος.

Η μαχη εγινε στις 25-27 Ιουνιου του 1876. Τα νεα της ηττας του αμερικανικου στρατου εκαναν μερικες μερες να φτασουν στην ανατολικη ακτη και επεσαν σαν κεραυνος εν αιθρια. Το νεαρο σχετικα αλλα περηφανο αμερικανικο εθνος μολις ειχε βαλει πισω του τον εμφυλιο πολεμο και σε λιγες μερες (4 Ιουλιου 1876) θα γιορταζε τα 100 χρονια απο την διακηρυξη της ανεξαρτησιας του. Πως ηταν δυνατον καποιοι βαρβαροι ινδιανοι να νικήσουν το καλυτερα εξοπλισμενο και παντοδυναμο αμερικανικο ιππικο; Οι εφημεριδες πηραν φωτια και ονομασαν την παρορμητικη επιθεση του Custer στους ινδιανους ως Custer massacre (δηλαδη οτι ο Custer ηταν το θυμα). Νομιζατε οτι τα fake news και η προπαγανδα ειναι καινουργιες εφευρεσεις; Φανταστειτε τι εγραφαν για καποιους(βλ ινδιανους) που δεν μπορουσαν να μιλησουν καν αγγλικα για να δωσουν την δικη τους πλευρα της ιστοριας. Η αμερικανικη κοινή γνωμη ξεσηκώνεται για την “βαρβαροτητα” των ινδιανων και πιεζει την κυβερνηση που μεχρι τοτε δεν ηθελε να δαπανησει μεγαλα ποσα (ειμαστε στην μεση της ανοικοδομησης [reconstruction]) να πάρει εκδίκηση για τον θανατο του ηρωα Custer.

Μερικες φωτογραφιες απο το Little Big Horn

Custer's Last Stand. Οι ασπρες επιτυμβιες στηλες ειναι οι πεσοντες Αμερικανοι. Με μαυρο στην μεση περιπου ειναι το σημειο που βρηκαν τον Custer.

Καφε ειναι οι επιτυμβιες στηλες των πεσοντων ινδιανων, δεν ειναι παρα πολλες.

Η τακτικη που ακολουθηθηκε τα επομενα χρονια ειναι η αποσυνθεση του τροπου ζωης των ινδιανων με καθε τροπο, και κυριως σκοτωνοντας την κυρια πηγη τροφης τους τα βουβαλια. Ενας λευκος κυνηγος με ενα τουφεκι στο χερι, μεχρι τωρα, ισως μπορει να κουβαλησει το δερμα μερικων βουβαλιων για μια μεγαλη αποσταση μεχρι καποιο εμπορικο σταθμο, να τα πουλησει και μετα να ξαναγυρισει για τα επομενα. Καπου εδω ομως αρχιζει να χρησιμοποιειται η επαναληπτκη καραμπινα και νεοι σταθμοι του σιδερενιου αλογου (τραινου) φτανουν ολο και πιο δυτικα. Ετσι ενας κυνηγος μπορει να σκοτωσει πολλαπλασιο αριθμο ζωων και το μονο που εχει να κανει ειναι να φορτωσει το δερμα και οτι αλλο πολυτιμο(κερατα, κεφαλι, κτλ) στα τραινα που φευγουν ανατολικα στις αμερικανικες και ευρωπαικες αγορες. Η λεξη εκατομβη ειναι μικρη για να περιγραψει το μεγεθος της οικολογικης καταστροφης. Μεχρι και εκδρομες με τραινο οργανωνονται, που "πολιτισμενοι" wasichu(λευκοι στα Λακοτα) κανουν σκοποβολη πανω σε βουβαλια και τα αφηνουν να σαπισουν στις πεδιαδες.

Οι ινδιανοι εξαιτιας της πεινας αναγκαζονται να παραδωσουν τα οπλα τους και να μαζευτούν σαν προβατα σε καταυλισμους που εξαρτωνται αποκλειστικα απο τις προμήθειες που στελνει το αμερικανικο κρατος και οι περισσοτερες δεν φτανουν καν, γιατι "τρωγονται" απο τους μεσαζοντες reservation agents. Οι αμερικανοι θα προσπαθήσουν ανεπιτυχως να κανουν τους καβαλαρηδες των πεδιαδων αγροτες. Ετσι ο ινδιανος δεν ειναι ουτε κοκκινος πολεμιστης ουτε λευκος αγροτης, ουτε λυκος αλλα ουτε σκυλος(αναφ. Sitting Bull).

Τμηματα του αμερικανικου στρατου στελνονται δυτικα για να κυνηγήσουν τις ελευθερες ομαδες ινδιανων που θελουν να ζησουν με τον παλιο τροπο ζωης. Δυστυχως ομως ο παλιος τροπος ζωης ψυχοραγει. Η χαρα της νικης δεν θα κρατησει πολυ για τους ινδιάνους. Μετα απο περιπου ενα χρονο ο Crazy Horse θα παραδοθει στο Fort Robinson και σε μια συμπλοκη ενας στρατιωτης θα τον δολοφονησει. Ο Sitting Bull με μια ομαδα Λακοτα, θα περασει τα συνορα με τον Καναδα ελπιζοντας οτι θα μπορεσει να συνεχισει να ζει εκει οπως παλια. Μερικα χρονια μετα θα αναγκαστεί να τα περασει προς την αντιθετη κατευθυνση και να παραδώσει το τουφεκι του και να ζησει και αυτος σε καταυλισμο.

Οι μαχες για την γη των ινδιανων θα συνεχιστουν σε πιο μικρη ενταση αλλα οι αμερικανοι εχουν τωρα το καρπουζι εχουν και το μαχαιρι. Οι ινδιανοι εξαρτωνται πληρως απο την αμερικανικη βοηθεια (pun intended). Οι καταυλισμοι θα διασπαστούν σε μικροτερα κομματια, ξανα και ξανα, και καθε φορα οι ινδιανοι θα χανουν μερος της γης τους. Οι συνθηκες ειναι γραμμενες σε μια γλωσσα που δεν καταλαβαινουν, άλλα τους υποσχονται οι ανειλικρινεις wasichu και άλλα ειναι γραμμενα στις συνθηκες. Οταν οι αρχηγοι των ινδιανων αρνουνται να υπογραψουν, τοτε οι λευκοι βρισκουν καποιον ινδιανο προθυμο να υπογραψει και τον θετουν εκπροσωπο ολοκληρης της φυλης. Εξαλλου δεν ειναι λιγες οι φορες που οταν χρειαζοταν να επεκτεινουν τον ζωτικο τους χωρο δυτικα, τα χλωμα προσωπα καταπατουσαν τα συμφωνηθεντα και καλουσαν τους ινδιανους σε νεα διαπραγματευση. Ο ισχυρός προχωρά όσο του επιτρέπει η δύναμή του, και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του οπως ελεγε ο παππους Θουκυδιδης.

Τα παιδια τους θα τα στείλουν σε σχολεια (boarding schools) που θα τους μαθουν αγγλικα και τον δυτικο τροπο ζωης. Μαλιστα δεν θα επιτρέπεται να ζουν κοντα στις οικογενειες τους γιατι ετσι, μεγαλωνοντας κοντα στους παππουδες και τις γιαγιαδες, δεν μπορουν να αφομοιώσουν την γλωσσα και την “ανωτερη” δυτικη παιδεια. Δεν το λες και παιδομαζωμα αλλα δεν ειναι και πολυ μακρια.
Οι ΗΠΑ εξαρχης ιδρυθηκαν ως ενα ανεξιθρησκο κρατος, ετσι μου εκανε μεγαλη εντυπωση οταν εμαθα οτι μεχρι το 1978 που θεσπιστηκε το American Indian Religious Freedom Act, ηταν παρανομη και διωκοταν η ασκηση των θρησκευτικων ελευθεριων των αυτοχθωνων πληθυσμων. Σας αφηνω να κανετε την συγκριση με την καταπιεση των δικαιωματων των μαυρων ή της γεννοκτονιας των εβραιων, ποσα Indian Lives Matter και ποσα μουσεια για το ινδιανικo ολοκαυτωμα χρειαζονται;

Η ιστορια των ινδιανων ολης της Αμερικανικης ηπειρου ειναι ενα μακρυ μονοπατι δακρυων και πονου.

We send our little Indian boys and girls to school, and when
they come back talking English, they come back swearing.
There is no swear word in the Indian languages,
and I haven’t yet learned to swear.
~ Gertrude S. Bonnin (Zitkala-Sa) Yankton Sioux​

 

[va5ilis]

How glorious a greeting the sun gives the mountains!
~ John Muir​

Μερα 9η - Yellowstone National Park 1
Αφηνω πισω μου το Billings της Montana ενω ειναι ακομα νυχτα. Σημερα ξυπνησα πολυ πριν απο το ξυπνητηρι. Επιτελους θα επισκεφτω το Yellowstone, ενα παρκο για το οποιο ειχα ακουσει χιλια δυο καλα πραγματα και ηταν ενας απο τους δυο βασικους λογους που με τράβηξαν τοσο βορεια - ο αλλος ηταν τα Black Hills. Η αρχικη ιδεα ηταν να μπω στο παρκο απο την βορεια εισοδο αλλα τελικα διαλεξα να μπω απο την βορειοανατολικη για να περασω απο το Beartooth Highway. Δεν θα μπορουσα να κανω καλυτερη επιλογη.

Εχει μολις αρχιζει να χαραζει, και μεσα στο λυκαυγες το τοπιο αποκαλυπτεται σιγα σιγα. Δεν ξερω πως να το περιγραψω. Ειναι σαν να εισαι χεβιμεταλας και εχεις παει στο πανηγυρι του χωριου. Εχει περασει 12 τα μεσανυχτα και εχεις μαραζώσει αφου εχεις ακουσει την μιση δισκογραφια της Εφης Θωδη και ολο το Best Of του Βασιλη Σαλεα. Το φιλαρακι σου που ειναι DJ, αφου εχετε μεινει λιγοι και γνωστοι, χωνει ξαφνικα την εισαγωγη του Master of Puppets απο Metallica. Μονο ετσι μπορω να περιγραψω αυτο που ενιωσα οταν ξημερωσε και καταλαβα οτι εδω δεν ειναι οι Μαυροι λοφοι, αλλα τα ψηλα αγερωχα βουνα. Κρυα, αγρια και επιβλητικα ανεβαινουν μεχρι τον ουρανο.

Τα chipmunks εχουν βγει για πρωινο.

Καταβαση με skate boards

Ο δρομος ανεβαινει συνεχως και αριστερα δεξια βλεπω τις βεργες που χρησιμοποιούν για να υπολογιζουν το υψος του χιονιου. Φανταζομαι οτι τον χειμωνα μπορει να μην βλεπεις τις 2μετρες βέργες. Αυριο περιμενουμε ενα ψυχρο μετωπο να κατεβει προς τα εδω και πιθανοτατα να δουμε χιονι.

Mountain goats

Μετα το περασμα στα 10,947 ποδια, το τοπιο αρχιζει να αλλαζει. Οσο πεφτει το υψόμετρο εμφανιζονται μικρες και μεγαλες λιμνες, και αυτο το χαρακτηριστικο κιτρινο χορταρι του Yellowstone. Οι περισσοτερες πινακιδες πανω στον δρομο εχουν ονοματα που το πρωτο συνθετικο ειναι αρκουδα - αρκουδορεμα, αρκουδοποταμος, αρκουδοποδι - και πολλες πινακιδες που πληροφορούν τον επισκεπτη οτι εδω ειναι Bear Country (αρκουδοχωρα). Και να ηθελα, δεν μπορουσε να μου διαφυγει αυτη η πληροφορια.

To Yellowstone ειναι το πρωτο εθνικο παρκο της Αμερικης και πιθανοτατα του κοσμου. Επισημα κατοχυρωθηκε το 1872 και απο εκει και περα ακολουθησαν αρκετα ακομα εθνικα παρκα. Οι Αμερικανοι αρχισαν να καταλαβαινουν οτι πολλες περιοχες ιδιαιτερου φυσικου καλλους ειχαν χαθει για παντα στις ανατολικες και κεντρικες ΗΠΑ και οτι ο μονος τροπος να διαφυλάξουν τις περιοχες που παρεμειναν ειναι να τις προστατέψουν με νομο. Ρε τι σκέφτηκαν τα αμερικανακια που εμεις κοροιδευουμε!
Το Yellowstone ειναι πραγματικα ενα κομματι φιλετο, με γεωθερμικα φαινομενα, λιμνες, ποταμια, φαραγγια, καταρρακτες και φυσικα μια ποικιλομορφια χλωριδας και πανιδας. Υπαρχει ειδικη υπηρεσια για τα εθνικα παρκα η οποια τα στελεχωνει με ρειντζερς αλλα και επιστημονες που ειναι υπευθυνοι για την διατηρηση τους. Κοιταζοντας τον χαρτη μπορει κανεις να διακρινει ενα οχταρι, ή δυο κυκλικες διαδρομες. Η πανω κυκλικη διαδρομη ειναι 113χμ. και η κατω 155χμ., ετσι για να εχει καποιος μια αισθηση του μεγεθους του παρκου. Υπαρχουν 5 εισοδοι/εξοδοι, βορεια,νοτια, ανατολικα, δυτικα και η βορειοανατολικη απο την οποια μπηκα εγω σημερα. Με κιτρινο η πορεια μου.

Στην Lamar Valley μπορει να δει κανείς βισωνες αλλα και λυκους (δυστυχως δεν ειδα). Η καλυτερη ωρα για να δειτε τα ζωα εν κινησει, ειναι νωρις το πρωι η αργα το απογευμα. Στην διαρκεια της μερας οι βισωνες δεν κινουνται πολυ.

Μετα απο μια πολυ ομορφη διαδρομη καταληγω στο Mammoth Hot Spring Terraces που βρισκονται πηγες σε διαζωματα οι οποιες δημιουργουν πολυχρωμους γεωθερμικούς σχηματισμους. Τα χρωματα εχουν να κανουν με τα βακτηρια τα οποια βρισκονται σε διαφορετικες θερμοκρασιες. Ετσι για παράδειγμα τα πρασινα βακτηρια ζουν σε νερο μια θερμοκρασιας, τα κοκκινα σε νερο μιας αλλη θερμοκρασιας και ουτω καθεξης. Ετσι δημιουργειται αυτη η παλετα χρωματων. Ειναι Σεπτεμβρης και λογω του καλοκαιριου δεν εχει βρεξει και οι ταρατσες δεν εχουν πολυ νερο. Φανταζομαι με νερο θα ειναι ακομα πιο εντυπωσιακες.

Αφου πηρα τις πληροφοριες για τα μονοπατια που εχει να κανω εδω κοντα απο τους ρειντζερς παω να παρω το οπλο μου. Το οπλο στην αρκουδοχωρα (bear country) ειναι το σπρευ πιπεριου(ειδικο για αρκουδες) το οποιο πρεπει να εχεις και να ξερεις να το χρησιμοποιείς. Το σπρευ μπορει να ψεκασει για ως 7 δευτερολεπτα(επτασφαιρο) αρα πρεπει να χρησιμοποιείται με σύνεση. Επισης εχω ενα κουδουνακι που το κρατησα ενθυμιο απο το Denali της Αλασκας οταν ξαναβρεθηκα σε αρκουδοχωρα. Στην αρκουδοχωρα δεν ειμαστε στην κορυφη της τροφικης αλυσιδας, ειμαστε απλα προβατακια.

Στα εθνικα παρκα οι αρκουδες προστατευονται ως μερος της βιοποικιλότητας του παρκου και αν και υπηρχαν σκεψεις να απομακρυνθουν(ευκολακι για τον homo barbaricus) τελικα οι αρκουδες εμειναν. Δεν ειναι συχνα τα περιστατικα επιθεσης απο αρκουδα σε ανθρωπο παρολα αυτα συμβαινουν.

Συνηθως η αρκουδα θα απομακρυνθει αν ακουσει τον ανθρωπο. Υπαρχουν ομως φορες που δεν τον ακουει, για παραδειγμα οταν ο αερας φυσαει αντιθετα η σε καποια στροφη. Ετσι μπορει να βρεθεις φατσα καρτα με την αρκουδα, να την τρομάξεις και τοτε να επιτεθει. Αλλη περιπτωση να επιτεθει ειναι αν μπεις κατα λαθος αναμεσα σε αυτη και τα μικρα της. Τελος οι αρκουδες προστατευουν την τροφη τους γι αυτο αν συναντησεις καποιο κουφαρι καλο ειναι να μην κοντοσταθεις αλλα να συνεχισεις να περπατας.

Αν καποιος συναντηθει με αρκουδα δεν πρεπει καταρχας να τρεξει. Η αρκουδα τρεχει πιο γρηγορα και επισης θα ενεργοποιηθει το ενστικτο του κυνηγου μεσα της. Μενεις εκει που εισαι, σηκώνεις τα χερια για να δειξεις πιο μεγαλος σε μεγεθος. Επισης μιλας, η αρκουδα ξερει οτι η ανθρωπινη φωνη δεν ανηκει σε καποια απο τα θηραματα της και δεν θα σε μπερδεψει για ενα απο αυτα.
Αν επιτεθει η αρκουδα, τοτε βγαζεις το επτασφαιρο και πυροβολείς. Το σπρει απωθεί και τυφλώνει προσωρινα την αρκουδα, αυτο δινει αρκετο χρονο για να οπισθοχωρησεις και να φυγεις.
Αν τιποτα απο ολα αυτα δεν πιασει τοτε αναλογα με το ειδος της αρκουδας κανεις το εξης:
Μαυρη: την χτυπας και μάχεσαι με οτι εχεις. Fight for your life!
Καφε (Grizzly): πεφτεις στο εδαφος και κανεις τον πεθαμενο. Οταν η αρκουδα καταλαβει οτι δεν εισαι απειλη γι αυτην θα αποχωρησει μονη της.
Αυτα λεει το εγχειριδιο, τωρα το τι θα γινει αν χρειαστει να τα εφαρμόσεις ειναι μια αλλη ιστορια (με αισιο τελος ελπιζω). Να πω οτι αν η αρκουδα επιτεθει σε ανθρωπο κατα πασα πιθανοτητα θα την θανατωσουν, αρα δεν προστατευουμε μονο εμας απο μια συναντηση με αρκουδες αλλα προστατευουμε και αυτες.

Εδω μερικες φωτογραφιες απο το μονοπατι.

Δεν ξερω αν αυτα ειναι χναρια αρκουδας.

Να πω οτι στην αρχη ημουν λιγο σφιγμένος και κρατουσα το χερι στο επτασφαιρο που ειχα στην ζωνη μου. Mεχρι το τελος ειχα παρει τον αερα και κατεβαινα με γρηγορα βηματα, το κουδουνι να κουδουνιζει και εγω να σφυριζω τον σκοπο της Γερακινας

Ντρούγκου ντρούγκου
ντρουγκ ντρουγκ ντρουγκ
τα κουδουνια της βροντούν.​

 

[va5ilis]

The story is, a man came up to Yosemite and the ranger was sitting at the
front gate and the man said, "I've only got one hour to see Yosemite.
If you only had one hour to see Yosemite, what would you do?" And the ranger said,
"Well, I'd go right over there, and I'd sit on that rock, and I'd cry."
~ Nevada Barr​

Μερα 10η - Yellowstone National Park 2
Σημερα μπαινω απο την βορεια εισοδο του παρκου, αφου χθες το βραδυ κοιμηθηκα στο Livingston, περιπου μια ωρα απο την βορεια πυλη. Εδω φαινεται η σημερινη διαδρομη.

Αυτη ειναι η αψιδα του Yellowstone με την επιγραφη
“For the benefit and the enjoyment of the people”.

Το παρκο εχει πολλα σημεια ενδιαφεροντος αριστερα και δεξια απο τον κυριως δρομο. Τα περισσοτερα εχουν καποια πινακίδα που σε ενημερωνει. Η καλυτερη τακτικη, εφοσον εχει κανεις τον χρονο, ειναι να βγαινει σε ολες τις διακλαδωσεις και να εξερευνει. Ειναι πολυ πιο ευκολο να βγεις και να ξαναμπεις στον δρομο, παρα να κανεις αναστροφη. Επισης μπορει να βρει κανεις κατι ενδιαφερον, περα απο αγρια ζωη, ακομα και εκει που δεν υπαρχει πινακιδα. Δεν θα γραψω για ολα τα σημεια που σταματησα, αλλα τα πιο ενδιαφεροντα και εκει που εχω καλες φωτογραφιες για να μοιραστω.

Το Mammoth Springs ειναι αγαπημενο μερος των Ελκ για people watching. Σημερα εχει κατεβει ο κυριος Ελκ με το χαρεμι του. Ειναι η περιοδος ζευγαρωματος και καθε λιγο ο κυριος Ελκ βγαζει κατι σφυριχτες κραυγες και σηκωνεται και πλησιαζει καποια απο τις κυριες Ελκ. Οι κυριες φαινεται να μην εχουν διαθεση πρωι πρωι, μαλλον τους πονουσε το κεφαλι τους, και ετσι δεν ειδα καθολου δραση. Βαρέθηκε και ο κυριος Ελκ, αραξε στο γρασιδι και χαζευε τους τουριστες που τον φωτογραφιζαν.

Μιλωντας με τον ρειντζερ εμαθα οτι πισω απο τον κυριο Ελκ βρισκεται το κρατητηριο του Yellowstone. Ειναι ενα απο τα 2 παρκα μαζι με το Yosemite που εχουν δικαστη και κρατητηριο μεσα στο ιδιο το παρκο. Με τοσες χιλιαδες κοσμο ειναι λογικο να λαμβανουν χωρα παραβασεις οπως DWI(οδηγηση υπο την επηρεια), κλοπη πετρωματων η φυτων και οποιαδηποτε αλλη παραβαση η οποια δικαζεται στο αυτοφωρο και οι παραβατες κερδιζουν δωρεαν διαμονη στα κρατητηρια.

Πρωτος σταθμος το Norris Geyser Basin, και εχει κινηση στο παρκινγκ. Μετα απο μερικες γυρες, παρκαρω και παω προς τα Geyser (θερμοπιδακες). Μια πινακίδα με ενημερωνει οτι οταν “εκρηγνυται” ο θερμοπιδακας Steamboat, μπορει τα μεταλλικα στοιχεια στο νερο να κανουν ζημια στο χρωμα και στο τζαμι του αυτοκινητου. Λετε να ειμαι τοσο τυχερος (να το δω) / γκαντεμης (να μου κανει ζημια);

Φτανω στο Steamboat που εχει μπροστα μια ξυλινη εξεδρα η οποια ειναι κατειλημμένη από ηλικιωμένους τουριστες οι οποιοι περιμενουν να δουν την εκρηξη του θερμοπιδακα. Αν θυμαμαι καλα αυτο συμβαινει μια φορα καθε 3 μερες για τον συγκεκριμενο. Εχουν τα καρεκλακια τους και φορανε ειδικα αδιαβροχα που καλυπτουν ολο το σωμα. Κανουν χαβαλε, γελανε και μιλανε, και μαλλον ο Steamboat ειναι απλα μια δικαιολογια για να μαζευτουν και να περασουν καλα. Το νηπιαγωγειο εχει πιασει ολη την εξεδρα και εχουν αφησει μια μικρη γωνιτσα μπροστα για να βγαλει καποιος φωτογραφια. Ας ειναι, αφου το διασκεδαζουν.

Σιγοβραζει μεχρι να εκραγει

Μερικες λιμνουλες ακομα. Μα τι χρωμα αυτο το νερο.

Αφου κανω το κυκλικο μονοπατι απο την μια μερια, κατευθυνομαι προς την αλλη και το Porcelain Basin.

Ο καιρος σημερα απο το πρωι ειναι μουντος και συννεφιασμενος και το τοπιο εχει μια αποκοσμη ομορφια. Καπνοι βγαινουν μεσα απο την γη, μυριζει θειαφι, λιμνουλες με καταγαλανα νερα αχνιζουν και καζανια με λασπη κοχλαζουν. Απο ψηλα με παρατηρουν τα κορακια του Οντιν, τι μηνυμα να εχουν απο τους Θεους.

Fumarole - καπνος βγαινει με πιεση απο τα εγκατα της γης.

Σκεφτομουν οτι οι μαγισσες απο το μικρο μου πονυ εδω πρεπει να εκαναν τον βουρκο σε αυτο το καζανι που κοχλαζει και μυριζει ασχημα. Αυτοι που ειναι της γενιας μου θα το πιασουν - οι υπολοιποι συνεχιστε την αναγνωση.

Ιστοριες ανθρωπινης βλακειας - Ο Minute Geyser εβγαινε καθε λεπτο σε υψος εως και 21 μετρα. Πετωντας πετρες και κουτακια αναψυκτικων, ο Homo Stupidus καταφερε να καταστρεψει ενα εντυπωσιακο θερμοπιδακα που θα απολαμβαναν γενιες και γενιες απο το ειδος τους.

Συνεχιζοντας νοτια συναντω τον Gibbon Falls

Firehole River - αγρια ομορφια

Και ξαφνικα αρχιζουν να πεφτουν οι πρωτες νιφαδες και το μερος γινεται ακομα πιο μαγικο.

Οι περισσοτεροι επισκεπτες αρχιζουν να βγαινουν απο το παρκο αλλα δεν θελω να φυγω ακομα. Βαζω στοχο να παω μεχρι το Grand Prismatic Pool και μετα να γυρισω. Αυτο ειναι το πιο πολυφωτογραφημενο σημειο του παρκου, ενα τεραστιο ματι, αλλα λογω του κρυου, ο ατμος που βγαινει απο την πισινα δεν του επιτrεπει να αποτυπωθει ωραια. Παρολα αυτα ειναι μυστηριακα να περπατας γυρω απο το ματι, να χιονιζει απο την μια και απο την αλλη ζεστος ατμος με την μυρωδια θειαφιου να σου βρεχει το προσωπο.

Ρυακι με καυτο νερο καταληγει στο ποταμι

Αυτο ειναι - θα επανελθω με καλυτερες φωτογραφιες

Μερικες φωτογραφιες απο βισωνες μολις αρχιζει να χιονιζει.

Ισως αυτο ειναι ενα απο τα καλυτερα βιντεακια που τραβηξα μεσα απο την Ντολυ(ειδικα απο το 00:54-00:58). Το να δω το Yellowstone με χιονι ηταν πραγματικα δωρο απο τους θεους.

 

[STKF]

Πολύ ωραία ιστορία....

 

[chris7]

Υπέροχα μέρη, θαυμάσιες φωτογραφίες, καταπληκτική αφήγηση !!!!!!!!!!!!!

 

[va5ilis]

Keep close to Nature's heart... and break clear away, once in awhile,
and climb a mountain or spend a week in the woods.
Wash your spirit clean.
~ John Muir​

Μερα 11η - Yellowstone National Park 3
Το προηγουμενο βραδυ δεν ημουν μονος στο κρεβατι, ειχα και παρεα. Μην παει ο νους σας στο πονηρο, εγω δεν καλεσα κανενα. Τα ματια μου ειχαν σχεδον κλεισει και ημουν ετοιμος να παραδοθώ στην αγκαλια του Μορφεα οταν ενιωσα μια μικρη φαγουρα στο χερι μου. Ηταν σχεδον ανεπαισθητη και αφου για μερικα δευτερολεπτα ταλαντευτηκα αν αξιζει να ανοιξω τα ματια μου, συνειδητοποιησα οτι ειχα ενα τσιμπημα στο μπρατσο. Συναγερμος! Πεταγομαι πανω, ανοιγω τον φακο απο το κινητο και αρχιζω να ψαχνω τα σεντονια. Δεν ηταν δυσκολο να εντοπισω την απροσκλητη επισκεπτρια που πριν απο λιγο με ρουφούσε με παθος. Δεν εμοιαζε με κοριο ομως, και το λεω καθοτι εχω εντρυφήσει στο θεμα μετα απο τοσες ξαγρυπνες νυχτες που περασα στο καμινο της Ισπανιας.

Σηκωνομαι, ντυνομαι και παω στην ρεσεψιονιστ και της δειχνω το χερι μου με το τσιμπημα που εν τω μεταξύ εχει πρηστει. Μου λεει οτι ειχαν προβλημα σε εκεινο το δωματιο με ψυλλους πριν 2 εβδομαδες αλλα ψεκασαν. Κολακευομαι που εκτος απο τους κοριούς εχω περαση και στους ψυλλους, αλλα αυτη την στιγμη θελω ενα ζεστο κρεβατι. Με μια απαθεια η ρεσεψιονιστ μου λεει οτι δεν εχει αλλο δωματιο αλλα μπορει να μου δωσει τα λεφτα μου πισω αν θελω, κανενα προβλημα. Το προβλημα! ειναι οτι δεν θελω τα χρηματα αλλα ενα κρεβατι. Φαινεται οτι δεν εχει διαθεση να βοηθησει, οποτε ξεκιναω στο λομπι του ξενοδοχειου αναζητηση δωματιου και ευτυχως βρισκω ενα τελευταιο σε ολη την πολη και ας ειναι σχεδον διπλασια τιμη.

Μαζευω τα μπογαλακια μου, ξαναφορτωνω την Ντολυ και οδηγαω μεχρι την αλλη ακρη της πολης. Ξυπναω την ηλικιωμενη ρεσεψιονιστ, η οποια φυσικα δεν ειχε δει την κρατηση που εγινε μερικα λεπτα πριν και δεν περιμενε κανενα να ερθει μεσα στην νυχτα. Παρολα αυτα ηταν ευγενικη και μου εδωσε το κλειδι για το δωματιο και μου ειπε μαλιστα να βαλω την θερμανση γιατι θα ειχε κρυο αποψε. Οταν εφτασα στο δωματιο και ανοιξα την πορτα με χτυπησε ενα κυμα ζεστου αερα λες και ανοιγεις φουρνο. Το δωματιο ηταν ανυποφορα ζεστο, χαμηλωσα τον θερμοστατη και ανοιξα την πορτα για να πεσει η θερμοκρασια. Αφου περιμενω, δεν παιρνω κανενα τηλεφωνο Ελλαδα; ειναι καλη η ωρα. Με αυτα και με αυτα πηγε 2 τα μεσανυχτα, μεχρι να παω για υπνο.

Το βιολογικο μου ξυπνητηρι νομιζει οτι ειναι Δευτερα και με ξυπναει νωρις. Η αληθεια ειναι οτι στο ταξιδι δεν εχει Δευτερες και Κυριακες, εχει μερες ηλιολουστες και συννεφιασμενες, μερες κρυες και ζεστες, 6 μερες μεχρι το τελος του ταξιδιου. Οι μερες μετριουνται αλλιως.
Καφεδακι απο το βενζιναδικο και εχω μια ωριτσα οδηγηση για να φτασω στην βορεια πυλη.

Μια πολυ ωραια εξεδρα πανω στο Yellowstone River (Gardiner)

Τα Ελκ σουλατσαρουν ως συνηθως στο Mammoth Springs

Η διαδρομη της ημερας ξεκινωντας απο βορεια και καταληγοντας δυτικα.

Σημερα λεω να παω να εξερευνήσω το κομματι προς το Tower Junction και να κανω ενα μονοπατι σε αυτη την περιοχη. Ο ουρανος ειναι καταγαλανος και αν και εχει κρυο δεν βλεπω πολυ χιονι. Σε αυτο το κομματι του παρκου μαλλον δεν χιονισε πολυ χθες το βραδυ. Το Lost Lake Trail ειναι ενα κυκλικο μονοπατι, το πρωτο μισο του ειναι οκ αλλα το δευτερο μισο ειναι αρκετα ομορφο και περναει απο μια λιμνη με νουφαρα.

Νιωθω το σωμα μου να μου λεει οτι η μπαταρια εχει τελειωσει και θελει φορτιση. Τρωω μια μπανανα και μια μπαρα προσπαθωντας να του δωσω ενεργεια αλλα δεν ειναι αυτο το προβλημα. Σκεφτομαι οτι ισως ειναι καλη ιδεα να παρω ενα υπνακο, χθες δεν κοιμηθηκα πολυ. Βρισκω ενα ωραιο μερος κατω απο δεντρα, ριχνω τα πισω καθισματα και βλεπω οτι μπορω να οριζοντιωθώ αν ξαπλωσω διαγωνια. Μα τι βολικο αμαξι ειναι αυτη η Ντολυ!
Δεν ξερω ποσες ωρες κοιμηθηκα αλλα οταν ξυπνησα ενιωθα σαν τον γατο απο το Τομ και Τζερυ που εχει φαει σφυριά στο κεφαλι. Κατευθυνομαι προς το Mammoth Springs προς αναζητηση καφε. Κρυώνω και ειμαι νωχελικος οσο οδηγω, αλλα οσο με χτυπαει ο ηλιος το αιμα μου ζεσταινεται λες και ειμαι ψυχροαιμο ερπετο που λιαζεται πανω σε μια ζεστη πετρα.

Η αληθεια ειναι πως η μερα δεν ηταν πολυ γεματη αλλα το Yellowstone μου ειχε μια εκπληξη ακομη. Ο ηλιος θα δυσει συντομα και εχω φτασει στην βορεια μερια του φαραγγιου του Yellowstone που το διασχιζει το ομωνυμο ποταμι. Το μονοπατι ξεκιναει διπλα στο παρκινγκ και εχει αρκετη κινηση απο κοσμο που ανεβοκατεβαινει. Οσο κατεβαινω προς τα κατω ακουω πιο εντονα την βουη του νερου. Το πολυ κατηφορικο μονοπατι του Brink of the Lower Falls καταληγει σε μια εξεδρα διπλα στην κορυφη του καταρρακτη.

Το πιο εντυπωσιακο για μενα δεν ηταν ο καταρρακτης αλλα αυτο που εβλεπα μπροστα μου. Το φαραγγι του Yellowstone με ολα τα χρωματα του κιτρινου, καφε, μπλε και οτι αλλο χρωμα μπορει να φανταστει κανεις απλώνονταν μπροστα μου.
Αν επρεπε να διαλέξω μια φωτογραφια απο το Yellowstone τοτε σιγουρα θα διαλεγα αυτη.

Εμεινα μεχρι που ο ηλιος χαθηκε πισω απο τα βουνα και ειχε σχεδον βραδιασει. Ο περισσοτερος κοσμος ειχε φυγει και απολαμβανα το μερος σχεδον μονος μου. Σημερα το βραδυ θα εβγαινα απο την δυτικη εξοδο του παρκου και θα κοιμομουν σε ενα ξενοδοχειο στο Rexburg του Idaho, που ηταν αρκετα μακρια απο το παρκο. Ειχα δει και αλλες φορες ελαφια να περνανε απο μπροστα μου αλλα εκεινο το βραδυ ειδα ενα τεραστιο Ελκ να στεκεται στην ακρη του δρομου και να περναει απο πισω μου. Ημουν τοσο κουρασμενος και ευτυχως το Ελκ με ειδε πρωτο μαλλον αυτο αλλα τι θα γινοταν αν αποφάσιζε να περασει απο μπροστα; Ειναι τεραστιο ζωο και μαλλον θα εκανε πιο πολυ ζημια αυτο σε εμενα παρα εγω σε αυτο. Ασε τα κερατα. Εκει αρχισα να σκεφτομαι οτι ισως να δοκιμασω να κοιμηθω στην Ντολυ για ενα βραδυ για να γλιτωσω το πηγαινε ελα σχεδον 3 ωρες καθε μερα και το ρισκο να χτυπήσω καποιο ζωο νυχτιατικα.

Η μερα δεν ηταν πολυ γεματη σε αντιθεση με τις επομενες 2 μερες στο Yellowstone που θα ειναι απο τις καλυτερες και οσο πιο γεματες γινεται.

Εδω ειναι ενα βιντεακι με τα ομορφα ζωα που ειδα στην διαρκεια ολου το ταξιδιου.

00:00 Pronghorns (Custer State Park)
00:37 Bighorn Sheep (Badlands)
01:22 Chipmunk (Beartooth Highway)
01:39 Bison (Yellowstone)
01:58 Mrs Elk (Mammoth Terraces - Yellowstone)
02:23 Mr. Elk (Mammoth Terraces - Yellowstone)
02:55 Bisons in the snow (Yellowstone)
03:28 Bisons in the snow (Yellowstone)
03:57 Bison (Yellowstone)
04:23 Bisons crossing the river (Yellowstone)
06:25 Bisons crossing the boardwalk (Yellowstone)
08:11 Bisons (Yellowstone)
08:30 Longhorns - wild at heart (Bonus)

 

[va5ilis]

Keep your face towards the sunshine - and shadows will fall behind you.
~ Walt Whitman​

Μερα 12η - Yellowstone National Park 4
Αφου κοιμηθηκα χθες στο Idaho, μια πολιτεια που εχει πολλα για του λατρεις της φυσης, κατευθυνομαι προς την δυτικη πυλη του Yellowstone (Wyoming). Απο αυτη την πυλη ειναι κοντινοτερη η προσβαση στα πιο σημαντικα αξιοθεατα του παρκου. Η πορεια που ακολουθησα σημερα ειναι περιπου αυτη.

Η μερα ειναι πανεμορφη, ο Ηλιας μου κανει τα χατηρια με τις φωτογραφιες και οι μπαταριες ειναι γεματες σημερα. Το κεφαλαιο δεν θα εχει πολλα λογια αλλα πολλες φωτογραφιες.

Πρωτος σταθμος ο θερμοπιδακας Old Faithfull, που ονομαστηκε ετσι γιατι ειναι “πιστος” και κανει το μπαμ σε σταθερα χρονικα διαστηματα. Μαλιστα γραφει και τις ωρες στο visitor's center.

Συνεχιζοντας απο πισω απο τον θερμοπιδακα εχει ενα υψωμα που μπορει καποιος να δει απο ψηλα τον Old Faithfull αλλα και μια σειρα απο αλλους θερμοπιδακες και γεωλογικα φαινομενα.

Απο εδω ξεκιναει η Biscuit Basin με ακομα περισσοτερες πισινες.

Morning Glory (ή αλλιως Glory Glory Hallelujah που λεει και ο Ελβις). Μα τι ομορφια!

Υπαρχει ενα ωραιο μονοπατι, λιγοτερο απο ωρα, που οδηγει στους Mystic Falls. Οταν πλησιασει καποιος στο τελειωμα του μονοπατιου, υπαρχει μια κατσικοστρατα στην πανω μερια η οποια καταληγει στο ποταμι. Πηδωντας μερικα βραχακια, και με τιμημα ενα βρεγμενο παπουτσι εφτασα ακριβως μπροστα στον καταρρακτη και απο εκει μπορει να βγαλει καποιος τις ωραιοτερες φωτογραφιες χωρις κοσμο.

Θυμαμαι ενα απο αυτα τα μεγαλα φωτογραφικα λευκωματα - βιβλια που ειχε σαν εξωφυλλο τη Grand Prismatic Spring και τωρα, μετα απο τοσα χρονια, ειναι μπροστα μου σε ολο της το μεγαλειο.

Απο το υψωμα/παρατηρητηριο το μονοπατι συνεχιζει για τα Fairy Falls.

Μιλωντας με αλλους πεζοπόρους, καποιος προτεινε να συνεχισω για τον Imperial Geyser. Το μονοπατι δεν φαινεται καθαρα στους ηλεκτρονικους χαρτες και αν δεν το ξερει καποιος πιθανοτατα θα σταματησει στους καταρρακτες και θα γυρισει. Ο Αυτοκρατορικος θερμοπιδακας περικλειεται απο μια καταγαλανη πισινα που κρατιεμαι με το ζορι να μην μπω (ειπαμε εχω παθει στερητικο χωρις Ελλαδα αυτο το καλοκαιρι) και ο θερμοπιδακας ειναι τοσο Faithfull που πετιεται με συχνοτητα ενος λεπτου. Εξαιρετικο μερος, χωρις πολυ κοσμο.

Βεβαια κοιτωντας αυτη την φωτογραφια προσεκτικα, καταλαβα γιατι δεν ειναι και τοσο καλη ιδεα να βουτηξω στις πισινες, εκτος του οτι το νερο ειναι καυτο.

Μετα απο μια γεματη μερα βρισκω μια ωραια καβατζα, ενα παρκινγκ χωρις πολυ κοσμο και με τουαλετα και παρκαρω την Ντολυ. Σημερα θα κοιμηθουμε σε αυτο το πενταστερο που το εχουμε και πριβε. Εχει παντου πινακιδες για αρκουδες, ετσι ο,τι φαγητο εχω ανοιχτο μεσα στο αμαξι το ξεφορτωνομαι γιατι δεν θελω να μου χτυπανε το παραθυρο νυχτιατικα. Εχω ριξει τα πισω καθισματα και εχω στρωσει τον υπνοσακο μου. Δεν εχει πολυ κρυο και ειμαι ανετα μεσα στο αμαξι. Καθαριζω τις φωτογραφιες μου μεχρι να με παρει ο υπνος.
Το επομενο που θυμαμαι ειναι να ξυπναω παγωμενος μεσα στην νυχτα. Ειναι γυρω στις 1:30 το βραδυ και εχει λιγο πανω απο τους 0 βαθμους και αρκετη υγρασια. Φοραω το μπουφαν μου, κανω βουτια απο το πισω καθισμα αναμεσα απο τα μπροστινα καθισματα σαν να κανω κεφαλια ψαρακι, αριστερο χερι στο φρενο και δεξι στο Start για να ξεκινησω την μηχανη και την ξαναπεφτω. Ενταξει, τωρα θα ειμαι μια χαρα.
Μια ωριτσα μετα αναβουν ολα τα φωτα και η μηχανη σβηνει, ενω εγω πεταγομαι μεσα στον υπνο μου προσπαθωντας να καταλαβω ποιος αναψε το φως. Τι εγινε, μας πιασανε;
Η Ντολυ εχει χρονοδιακοπτη και μετα απο μια ωρα αναβει τα φωτα και σβηνει την μηχανη σε περιπτωση που την εχει ξεχάσει ο οδηγος. Καμια φορα οι πολλοι αυτοματισμοι δεν ειναι καλοι.
Ετσι λοιπον, με μερικες κεφαλιες ψαρακι απο το πισω καθισμα την εβγαλα μεχρι το πρωι.
Σκεφτομουν μεσα στην νυχτα και γελουσα με τον εαυτο μου, οτι ειχα παρει και την σκηνη με την οποια εκανα τον σκηνιτη στις Μικρες Κυκλαδες ενα φεγγαρι, και ειχα σκοπο να την χρησιμοποιήσω στο Yellowstone. Που πας ρε Καραμητρο;