Σαν να σε πρόσμενα κυρά…Εύβοια! Οδοιπορικό, Ιούλιος 2020

[Sam-chal]

. Τα Φύλλα, ο Μύτικας και το Λευκαντί έμειναν για επόμενη επίσκεψη.

Θα χαρούμε να σας ξεναγήσουμε!

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ελλάδα

 

[Sam-chal]

Η περιήγηση αυτή στην Εύβοια με το μάτι του επισκέπτη (που είναι ενημερωμένος μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια), τουλάχιστον εμένα, μου έδωσε την δυνατότητα να δω το νησί μου με άλλο μάτι και να με κάνει να θέλω να το εξερευνήσω ακόμη περισσότερο.
Οι περισσότεροι στους τόπους μας είμαστε σαν πολλούς Αθηναίους που βλέπουν την Ακρόπολη αλλά δεν έχουν ανέβει ποτέ επάνω.
Στο θέατρο της Ερέτριας κάπου στα 1981-82 είχε δοθεί μια συναυλία με την Αλκηστις Πρωτοψάλτη σε τραγούδια του αείμνηστου Γιάννη Σπανού (είχε εξοχική κατοικία στην Ερέτρια) και άλλων τραγουδοποιών. Τραγούδησε ακόμη η Τάνια Τσανακλίδου.
Τότε το θέατρο ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση, μετά πολλές από τις πέτρες των διαζωμάτων εξαφανίστηκαν...

 

[panpan]

Πολύ ωραία περιγραφή ΄μιας περιοχής που παρ' όλο έχω πάει τρεις φορές, την έχω αδικήσει.
Την ιστορία την διάβασα μονοκοπανιά το μεσημέρι και είχα απορροφηθεί που ξέχασα να βάλω
likes και τα έβαλα μαζεμένα.
Ευχαριστούμε για τις πολύτιμες πληροφορίες.

 

[annoula]

Εισαγωγή

Το φθινόπωρο του 2019 είχα κάνει ένα πλάνο για τα ταξίδια του 2020. Σύμφωνα με αυτό, είχα κανονίσει μικρές εξορμήσεις σε βόρεια Ελλάδα για το χειμώνα, δύο ταξίδια για Ιταλία, ένα τον Μάρτιο στο Μιλάνο και ένα τον Μάιο σε Νάπολη, Πομπηία έως Σαλέρνο, ένα οδικό ταξίδι στη Χίο με ολίγον Λέσβο ξανά (για να μην ξεχνιόμαστε) για το καλοκαίρι και το φθινόπωρο το είχα αφήσει στο φλου γιατί έπρεπε να δω σε τι κατάσταση θα βρισκόταν το πορτοφόλι μου μετά από τα παραπάνω.

Το 2020 ήρθε, και μαζί με αυτό ήρθε και το χάος…γα@#$^κε το δωδεκάθεο, με πρωτεργάτη το Δία, και όλο το σύμπαν μαζί! Την Ιταλία όχι μόνο την ξέχασα ταξιδιωτικά, αλλά την έβλεπα να σέρνει το χορό του θανάτου με κουνάμενο μαντίλι…Το οδικό στην Χίο αρνιόμουν να το ξεγράψω στην αρχή, γιατί ήθελα να πιστεύω ότι είναι ασφαλές να ταξιδέψω το καλοκαίρι, τουλάχιστον εντός Ελλάδας, με πλοίο και αεροπλάνο. Ήρθε ο Απρίλιος κι ο Μάιος και το ξέγραψα και αυτό…

Και επειδή, ως γνωστόν, για δύο πράγματα δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε, γι αυτά που έχουμε και γι αυτά που δεν έχουμε, έδιωξα την απογοήτευση των προηγούμενων ακυρώσεων και ξεκίνησα καινούργια σχέδια! Μέσα σε όοοολα τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν λόγω της πανδημίας, άνοιξα το χάρτη προς αναζήτηση προορισμού για ταξίδι δύο εβδομάδων εντός καλοκαιριού. Ο πιο ασφαλής τρόπος μετάβασης ήταν το αυτοκίνητο μου, κάτι που με χαροποιούσε πολύ, γιατί είχα να κάνω μεγάλο οδικό στην Ελλάδα από το 2013 και τελικά μου είχε λείψει πολύ περισσότερο από όσο είχα καταλάβει…

Κοιτώντας το χάρτη, απομόνωσα τα μέρη που δεν έχω επισκεφτεί και μπορώ να μεταβώ με δικό μου όχημα. Διέκρινα μία φιγούρα ανάμεσα σ’ αυτά. Ήταν μία κυρά που ήθελε να κουβεντιάσουμε εδώ και καιρό, αλλά όλο της γυρνούσα τη πλάτη, προφασιζόμενη οτι απαιτούσε πολύ χρόνο τον οποίο δεν είχα, και έτσι ανέβαλα συνέχεια τη κουβέντα μαζί της. Τώρα, όμως, είχε έρθει η ώρα να της αφιερώσω το χρόνο που της άρμοζε και να ακούσω το λόγο της!

Μου μίλησε για τα όμορφα γραφικά χωριά της…
View attachment 323302

…την πλούσια ιστορία της…
View attachment 323303

…για τους θρύλους της…
View attachment 323304

…για τα μυστήρια βουνά της…
View attachment 323305

…τις αιγαιοπελαγίτικες παραλίες της…
View attachment 323306

…και την εσχατιά της!
View attachment 323307


Ήταν σαν να σε πρόσμενα κυρά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα… Γιάννης Σκαρίμπας_'Ουλαλούμ' απο την ομώνυμη συλλογή.

12 Ιουλίου 2020 – Καμμένα Βούρλα και άφιξη στη Χαλκίδα

Το εγερτήριο έγινε νωρίς, καθώς έπονταν φόρτωμα του Κίτσου (το αυτοκίνητο του bro) πριν την αναχώρηση. Είχαμε καταφέρει με τον συνταξιδιώτη μου (με λίγο παραπάνω δυσκολία αυτή τη φορά) να ταιριάξουμε τις άδειες μας και έτσι το πρωινό αυτό, μας βρήκε να ετοιμάζουμε τη προίκα μας στον Κίτσο για αναχώρηση! Όταν ταξιδεύουμε οδικώς με τον αγαπημένο συνταξιδιώτη μου, πάντα οδηγώ εγώ πρώτη. Μου δίνει, λοιπόν, το κλειδί, ταιριαζόμαστε και ξεκινάμε. Πρώτη στάση για καφέ στο χέρι από τη γειτονιά, καθώς η πρωινή οδήγηση γίνεται πιο απολαυστική έτσι. Μετά απο λίγη ώρα είχαμε αφήσει πίσω μας τη Θεσσαλονίκη. Όλες οι επόμενες στάσεις έγιναν σε διόδια εκτός από μία, αυτή στα Καμμένα Βούρλα.

Καμμένα Βούρλα
Από τη δεκαετία του ’30, και μετά την ανακάλυψη των ευεργετικών επιδράσεων των ιαματικών νερών της περιοχής, τα Καμμένα Βούρλα αξιοποιήθηκαν σαν λουτρόπολη και σε αυτήν έρεαν οι μεσοαστοί της Αθήνας και της ευρύτερης περιοχής. Τις δεκαετίες ’60 και ’70 καθιερώθηκε ως "η ριβιέρα της Στερεάς" και έγινε το νούμερο ένα παραθεριστικό κέντρο. Σήμερα όλη αυτή η αίγλη έχει χαθεί και η περιοχή προσελκύει κόσμο από τις γύρω περιοχές για λουτρά ή το καθημερινό του μπάνιο, αλλά και κόσμο που θέλει να μεταβεί απέναντι στα Λιχαδονήσια.

Πάρκαρα και άφησα τον αδερφό μου να βρει που θα καθίσουμε στη παραλία. Εγώ πήρα τη φωτογραφική και έκανα μια μικρή βόλτα, καθώς στα Καμμένα Βούρλα δεν είχα πάει ποτέ. Σε αυτές τις διακοπές ήταν ευκαιρία να τα δω, αλλά και να ικανοποιηθεί ο αδερφός μου που δεν νοεί καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα χωρίς καθημερινό μπάνιο στη θάλασσα.

Η εκκλησία του Αγ.Παντελεήμονα βρίσκεται μπροστά στον κεντρικό δρόμο του οικισμού και στο πλάι της υψώνεται το βουνό Κνημίδα. Το αρχιτεκτονικό της στιλ σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι σε νησί.

Λίγα μέτρα πιο πέρα βρισκόταν ένα κτίριο που πριν λίγες μέρες το είχα δει σε φωτογραφία και έψαχνα να βρω που είναι. Κανένας δεν είχε πει τότε ότι πρόκειται για το ξενοδοχείο ‘Ράδιον’ που έχει πρωταγωνιστήσει σε παλιές ελληνικές ταινίες και το οποίο αποτέλεσε σύμβολο της καλής κοινωνίας εκείνη την εποχή. Αυτό που αντιπροσώπευε έχει παρέλθει πλέον και την θέση του έχει πάρει ένα ‘κουφάρι’…

Έκανα μια μικρή βόλτα τριγύρω προσπαθώντας να αναβιώσω στις σκέψεις μου αυτήν την παλιά αίγλη, καθώς έφερνα εικόνες στο νου μου από τις παλιές ελληνικές ταινίες. Έβλεπα πεσμένους σοβάδες, σπασμένα παράθυρα, ρημαγμένους τοίχους και δέντρα να ξεφυτρώνουν μέσα από τα μπετά του κτιρίου (!) Για άλλη μια φορά είχα μπροστά μου τη πλήρη εγκατάλειψη…
Συνέχισα τη βόλτα μου στον οικισμό. Μου θύμισε την Ασπροβάλτα στη Θεσσαλονίκη. Λουόμενους να περπατούν με το μαγιό, αυτοκίνητα να πηγαινοέρχονται, μαγαζιά που πωλούν τα πάντα και κατά μήκος της κεντρικής οδού η παραλία. Αυτά.

Έψαξα να βρω τον αδερφό μου. Είχε στρωθεί κάτω από ένα δέντρο, είχε ανοίξει τις καρέκλες που είχαμε πάρει μαζί μας, είχε κολυμπήσει, έτρωγε και είχε την εικόνα ευτυχισμένου ανθρώπου. Μπήκα και εγώ στη θάλασσα και διαπίστωσα ότι και αυτή είναι σαν της Ασπροβάλτας, γεμάτη φύκια, θολή και ζεστή, δηλαδή χάλια.
Ρεμβάσαμε για καμιά ώρα στη σκιά, χαζεύοντας τριγύρω και σχολιάζοντας την ιστορία της περιοχής και συνεχίσαμε προς Χαλκίδα.

Χαλκίδα
Με το που φτάσαμε Χαλκίδα πήγαμε πρώτα στο ξενοδοχείο για ανασυγκρότηση. Μείναμε στο Κεντρικόν για ένα βράδυ με 39,20€ χωρίς πρωινό. Τα καταλύματα έως και την Αιδηψό ( δηλαδή τα 3 πρώτα) τα είχαμε κλείσει από πριν, ενώ τα υπόλοιπα καθ΄οδόν σαν το παλιό καλό καιρό, όταν μέναμε όπου βρούμε και αν βρούμε! Το αυτοκίνητο το αφήσαμε σε πάρκινγκ που βρίσκονταν απέναντι από το ξενοδοχείο με 10€/24ωρο γιατί δεν είχαμε σκοπό να το χρησιμοποιήσουμε μέχρι να φύγουμε την επόμενη μέρα.
Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας παραλιακά για να δούμε τα νεοκλασικά κτίρια της πόλης, αλλά και γιατί εκεί συγκεντρώνεται η ζωή της.

Περάσαμε το δημαρχείο, το οποίο στεγάζεται στο Μέγαρο Κότσικα. Ανεβήκαμε μετά στον παράλληλο δρόμο από τον παραλιακό για να δούμε και την άλλη πλευρά του κτιρίου

Συνεχίσαμε σε αυτόν τον δρόμο για να συναντήσουμε τον ναό του Αγ.Νικολάου. Μπροστά από αυτόν είχε και ένα μικρό παρκάκι

Περπατήσαμε στο κεντρικό πεζόδρομο της πόλης, ο οποίος εκείνη την ώρα ήταν έρημος

Βγήκαμε ξανά στη παραλιακή και χαζεύαμε τους λουόμενους. Μου έκανε εντύπωση που κάνουν μπάνιο μέσα στη πόλη. Και μόνο με την ιδέα ότι η θάλασσα είναι δίπλα σε πόλη εμένα με αποτρέπει να μπω…

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την οικία Μάλλιου, το λεγόμενο ‘Κόκκινο Σπίτι’.

Το Κόκκινο Σπίτι χτίστηκε το 1884 από το Κωνσταντίνο Φλέγγα στη θέση παλαιού οθωμανικού τεκέ και αγοράστηκε από τον έμπορο Βασίλειο Μάλλιο το 1890. Αξιοπερίεργος είναι ο τρόπος με τον οποίο προσαρμόστηκε το οίκημα στο βράχο που βρέχεται από τρεις πλευρές με θάλασσα.

Το 1916 ο βασιλιάς Πέτρος της Σερβίας με την ακολουθία του, έμεινε σε αυτό 6 μήνες, βρισκόμενος στην Ελλάδα λόγω καταλήψεως του κράτους του από τους Γερμανούς.
Κατά την αναχώρησή του κατέβαλε σεβαστό χρηματικό ποσό στο Βασίλειο Μάλλιο, ο οποίος το δώρισε στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου. Στη διάρκεια της Κατοχής στεγάστηκε εδώ η γερμανική διοίκηση. Η οικογένεια Μάλλιου δώρησε το Κόκκινο Σπίτι στο δήμο Χαλκιδέων και σήμερα αποτελεί ένα από τα ομορφότερα νεοκλασικά κτίρια της πόλης και φιλοξενεί την Εστία Γνώσης της Χαλκίδας.
Εμείς το βρήκαμε κλειστό, δυστυχώς. Θα ήθελα πάρα πολύ να το δω και εσωτερικά!

Απέναντι από το Κόκκινο σπίτι βρίσκεται ένα ακόμα νεοκλασικό οίκημα, το ονομαζόμενο ‘Σπίτι με τα Αγάλματα’. Χτίστηκε το 1891 και ανήκε στην οικογένεια Μάλλιου επίσης. Είναι ένα διώροφο κτίσμα και έχει πάρει το όνομα του από τα αγάλματα που κοσμούν την οροφή του, δύο με γυναικεία μορφή και δυο με αντρική, αν και κάποια από αυτά είναι λειψά…

Στις αρχές του ’80 αγοράστηκε από τον δήμο Χαλκιδέων, ενώ στις αρχές του ’90 άρχισε η αναπαλαίωση του, η οποία κράτησε περίπου 6 χρόνια. Σήμερα το αρχοντικό έχει παραχωρηθεί από τον δήμο στο Λύκειο Ελληνίδων και στην εταιρία Ευβοϊκών σπουδών. Το εσωτερικό του αποτελεί μουσειακό χώρο επισκέψιμο, αλλά εκείνη την ώρα ήταν κλειστό. Θα μπορούσε να αποτελεί ένα στολίδι στην παραλία της πόλης, αν δεν υπήρχαν κάποιοι κάφροι να εκφράσουν τις ‘ανησυχίες’ τους πάνω του…

Το επόμενο σημείο ενδιαφέροντος που είχα βάλει στο μάτι ήταν από την άλλη πλευρά της γέφυρας του Ευρίπου και βρίσκονταν εκεί που ήταν παλιά οι μουσουλμανικές συνοικίες της περιοχής τον 17ο αιώνα, οι οποίες ήταν 11 στο σύνολο, και σύμφωνα με τον περιηγητή Εβλιά Τσελεμπή, υπήρχαν ισάριθμα τεμένη σε αυτές. Καθώς προχωρούσαμε, σε ένα στενό πλακόστρωτο δρομάκι μου κέντρισε κάτι το ενδιαφέρον και έστριψα κατευθείαν. Ανάμεσα στα νεόχτιστα οικήματα υπήρχε ένα που διέφερε…πολύ!

Βρεθήκαμε μπροστά σε μία Οθωμανική οικία! Ήταν έκπληξη, καθώς είχα διαβάσει ότι η αρχιτεκτονική κληρονομιά της πόλης, που ανήκε σε εκείνη την εποχή, έχει σχεδόν χαθεί…Μετά την έκπληξη και τη χαρά ακολούθησε η απογοήτευση, καθώς το κτίριο είναι αφημένο στη τύχη του…Παρόλα αυτά ήταν εκεί , πανέμορφο, με όλη την ιστορία που κουβαλάει πάνω του!

Μόλις βγήκαμε από το στενό, στα αριστερά υπήρχε μία πλατεία, στην μία πλευρά της οποίας δέσποζε το αξιοθέατο που είχαμε πάει να δούμε, το Τζαμί του Εμίρ Ζαδέ.

Πιθανολογείται πως κτίστηκε από τον κατακτητή Μωάμεθ αμέσως μετά την άφιξη των Τούρκων στην Εύβοια τον 15ο αιώνα. Το τζαμί αποτελείται από μία μόνο αίθουσα που διαιρείται σε δύο πατώματα και η οποία εδώ και πολλά χρόνια, σύμφωνα με τον Δήμο Χαλκιδέων, προορίζεται για μουσείο μεσαιωνικής τέχνης. Το ωράριο λειτουργίας είναι Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή από τις 10:00 έως τις 14:00. Την μέρα την είχαμε πετύχει, ήταν Κυριακή, αλλά όχι και την ώρα, καθώς κόντευε 20:00. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να δω τι ισχύει τελικά.

Στην διπλανή μεριά της πλατείας σώζεται μια τούρκικη κρήνη αραβικού τύπου με επιγραφές που αποτελούν δεήσεις και προσευχές.

Δίπλα από το τζαμί υπάρχει μία σιδερένια πόρτα και πίσω από αυτήν βρίσκεται μπόλικο αρχαιολογικό υλικό, που υποδεικνύει την ύπαρξη παλαιοχριστιανικού ναού, στην θέση του οποίου χτίστηκε πιθανότατα ο ναός του Αγίου Μάρκου κατά την ενετική περίοδο και πάνω σε αυτόν αργότερα το τζαμί. Όλα αυτά τα ευρήματα είναι έξω από το τζαμί σε ράφια, σε τελάρα και παλέτες ή στο δάπεδο τελείως εκτεθειμένα.

Είχε έρθει η ώρα για καφεδάκι. Τον λαχταρούσα όλο το απόγευμα. Καθίσαμε σε ένα μαγαζί δίπλα στη γέφυρα του Ευρίπου, παραγγείλαμε και χαζεύαμε τη περατζάδα συζητώντας για όσα είχαμε δει. Ήταν η δεύτερη φορά που βρισκόμουν στη Χαλκίδα. Την πρώτη φορά, η οποία ήταν προ 15ετίας, είχαμε κάνει στάση μόνο για φαγητό και βόλτα καθώς έπρεπε να συνεχίσουμε για Αθήνα. Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη την επίσκεψη είναι η γέφυρα του Ευρίπου και που έψαχνα να δω τα ‘τρελά’ νερά της πόλης…το λαμπιόνι που κοιτούσα εκείνη τη στιγμή στη γέφυρα δεν το θυμόμουν, αλλά ήταν θεϊκό

Πήγαμε μετά να φάμε κάτι πρόχειρο στο ‘Λαός και Καλαμάκι’, που ήταν κοντά και μαζί με το φαγητό πήραμε και μία μεγάλη μπύρα, για την οποία είχαμε κάτι ‘αψιμαχίες’ με το bro. Έκανα το λάθος και τον άφησα να μοιράσει τη μπύρα στα ποτήρια. Μετά ήπιε από το ποτήρι που είχε διαλέξει για τον εαυτό του και στο τέλος πρόσεξε ότι κάτι δεν είχε κάνει σωστά…

…την επόμενη μπύρα τη μοίρασα εγώ κατά τον ίδιο ‘δίκαιο’ τρόπο, χωρίς ίχνος αντίρρησης!

Η βόλτα της χώνεψης μας οδήγησε στο Κόκκινο Σπίτι, δίπλα από το οποίο υπάρχουν σκαλιά που οδηγούν χαμηλά στη προβλήτα, και πιο συγκεκριμένα στο Café Bar Stavento. Ήπιαμε άλλη μία μπύρα με θέα τη νυχτερινή Χαλκίδα και μετά ύπνος για ξεκούραση.

13 Ιουλίου 2020 – Χαλκίδα και η μετάβαση στη Λίμνη

Χαλκίδα
Σήμερα θα ξεκινούσαμε τη μέρα μας με το Αρχαιολογικό Μουσείο Χαλκίδας, το οποίο στεγάζεται σε κτίριο των αρχών του 20ου αι. και έχει ευρήματα από όλη την Εύβοια. Το κόστος είναι 3€/άτομο. Για να μπεις στο μουσείο περνάς από μια αυλή, στην οποία περιέχονται ψηφίσματα, επιτύμβια μνημεία και ρωμαϊκά γλυπτά. Η συνολική εικόνα του αυλόγυρου είναι απογοητευτική, καθώς τα ευρήματα είναι τοποθετημένα άναρχα και πρόχειρα. Μία αποθήκη που επικοινωνεί με την αυλή ήταν ξεκλείδωτη και ο καθένας μπορούσε να μπει να δει και γιατί όχι, να πάρει και κάποιο ‘ενθύμιο’…

Πριν μπούμε μέσα στο μουσείο φορέσαμε μάσκα που δεν μας υπέδειξε κανένας να κάνουμε... Το εσωτερικό ας πούμε ότι ήταν ‘συμμαζεμένο’και μου θύμισε έντονα το αρχαιολογικό μουσείο της Οδησσού, με τα ευρήματα να βρίσκονται σε παμπάλαιες προθήκες που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την αξία των ευρημάτων που φιλοξενούν!

Τα εκθέματα του Μουσείου τοποθετούνται χρονολογικά από την Παλαιολιθική μέχρι και την Ύστερη Ρωμαϊκή Εποχή. Η έκθεση του Μουσείου διαθέτει συλλογές με ευρήματα από τον οικισμό και το νεκροταφείο της Μάνικας (2800 - 1900 π.Χ.), μυκηναϊκή κεραμική και ειδώλια, συλλογή Οικονόμου με ευβοϊκή, βοιωτική κεραμική και κοροπλαστική, συλλογή κλασικών και ελληνιστικών νομισμάτων από τη Χαλκίδα, Ερέτρια και την Κάρυστο, ρωμαϊκά αναθηματικά γλυπτά από τη Χαλκίδα και την Αιδηψό, επιτύμβια μνημεία από τη Χαλκίδα, τη νέα Λάμψακο και τιμητικά ψηφίσματα.

Καθισμένο γυναικείο άγαλμα του 4ου αι. π.Χ

Μαρμάρινη επιτύμβια στήλη με παράσταση νέου και σκύλου (β' τέταρτο 4ου αι. π.Χ.)

Αναθηματική στήλη με παράσταση Πλούτωνα και Διονύσου (μέσα του 4ου αι. π.Χ.)

Κυκλαδική Τέχνη

***
Μετά το μουσείο πήγαμε να πάρουμε καφέ και κάναμε μία μικρή βόλτα στη πόλη. Ήταν Δευτέρα πρωί και η αγορά ήταν ανοιχτή.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, πήραμε τη προίκα μας και μετά το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ. Το επόμενο σημείο ενδιαφέροντος ήθελε αυτοκίνητο.

***
Το Κάστρο Καράμπαμπα είναι το μόνο που απέμεινε από τις οχυρώσεις της μεσαιωνικής πόλης. Είναι χτισμένο στο λόφο της βοιωτικής ακτής, που ονομάζεται Φούρκα. Η θέση του είναι στρατηγική, καθώς ελέγχει τα στενά του Ευρίπου και την πόλη της Χαλκίδας.

Η θέση του Κάστρου ταυτίζεται από μερικούς μελετητές με την αρχαία πόλη Κάνηθο, καθώς σώζονται σποραδικά ίχνη κτισμάτων και τάφων, στην επιφάνεια του εδάφους. Ο λόφος πιθανότατα οχυρώθηκε για πρώτη φορά κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν είχε οχύρωση στους Βυζαντινούς χρόνους και κατά τη διάρκεια της Βενετοκρατίας και τους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας.

Το φρούριο που σώζεται σήμερα οικοδομήθηκε από τους Τούρκους το 1684, με σκοπό την προστασία της Χαλκίδας από τους Βενετούς. Σχεδιάστηκε από τον Βενετό Gerolimo Galopo και η αρχιτεκτονική του είναι περισσότερο Ευρωπαϊκή και λιγότερο Τουρκική. Το φρούριο πολιορκήθηκε ανεπιτυχώς από τον Μοροζίνι το 1688 και οι Τούρκοι κατόρθωσαν να διατηρήσουν την κυριότητά του έως την απελευθέρωση της Ελλάδας. Κατά την Ελληνική Επανάσταση, οι Έλληνες δεν μπόρεσαν, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες, να καταλάβουν την Χαλκίδα η οποία παραδόθηκε αμαχητί από τους Τούρκους μόνο μετά τη συνθήκη του 1833.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Χαλκίδα παρέμεινε απόρθητη χάρη στα δύο κάστρα της: του Καράμπαμπα και το πιο ισχυρό κάστρο της Χαλκίδας, απέναντι. Δυστυχώς, το κάστρο της Χαλκίδας κατεδαφίστηκε από έναν ‘δραστήριο’ δήμαρχο το 1885, επί πρωθυπουργίας Τρικούπη, και η Χαλκίδα έχασε την ευκαιρία να είναι μια από τις πιο γραφικές πόλεις της Ελλάδας…

Οι ώρες λειτουργίας του κάστρου είναι Τρίτη, Πέμπτη, Κυριακή από 08:30 εως 15:30. Δεν το βρήκαμε ακριβώς κλειστό. Υπήρχαν κάποιοι που έκαναν εργασίες. Σουλουπώθηκα, έφτιαξα μαλλί και κίνησα προς την είσοδο. Ζήτησα να μπω για να ρίξω μια ματιά και με άφησαν. Για όλα φταίει το μαλλί!

Έκανα μια μικρή βόλτα μέσα στο κάστρο, για να μην καταχραστώ την ευγένεια των ανθρώπων και δημιουργήσω πρόβλημα, οπότε δεν πλησίασα στα τείχη, από τα οποία έχεις πανοραμική θέα της πόλης, ούτε μπήκα στη μικρή εκκλησία του Προφήτη Ηλία που βρίσκεται στο εσωτερικό. Μετά το γυρισμό έμαθα από μια συνάδερφο μου, που έχει καταγωγή από Εύβοια, ότι μέσα στο κάστρο έχει και μουσείο! Όχι ότι θα μπορούσα εκείνη την ώρα να το δω…

Απέναντι και έξω από την είσοδο του κάστρου βρίσκεται ο τάφος του λογοτέχνη Γιάννη Σκαρίμπα, η γραφή του οποίου υπήρξε ιδιότυπη, πρωτοποριακή, με ανατρεπτικό αναρχικό πνεύμα. Ο Σκαρίμπας γεννήθηκε στη Παρνασσίδα, την ιστορική περιοχή της Φωκίδας. Το 1919 προσλήφθηκε τελωνειακός στη Χαλκίδα, όπου παντρεύτηκε και έμεινε μόνιμα. Αγάπησε τη Χαλκίδα, η οποία πρωταγωνιστεί στα έργα του.

Και η Χαλκίδα πανοραμικά από το λόφο και έξω από το κάστρο.

***
Πριν αφήσουμε τη Χαλκίδα είχαμε να δούμε δυο πράγματα ακόμα, που βρίσκονταν στο δρόμο μας. Πρώτη στάση η παλιά σιδηροβιομηχανία Δάριγκ.

Δεν θέλαμε να δούμε το ‘κουφάρι’ του εργοστασίου, αλλά τη παλαίστρα με τα ψηφιδωτά δάπεδα από τα χρόνια της ρωμαϊκής κατάκτησης, που βρίσκεται δίπλα από το εργοστάσιο. Δυστυχώς ήταν κλειστά και δεν είδα το χώρο από κοντά, αλλά αρκέστηκα σε κάποιες φώτο από έξω…

Συνεχίζοντας με το αυτοκίνητο για το δεύτερο σημείο ενδιαφέροντος, που ήταν στο δρόμο μας, κάναμε μία μικρή στάση πρώτα για φωτογραφία στο κτίριο που στεγάζει το νέο αρχαιολογικό μουσείο ‘Αρέθουσα’ της Χαλκίδας.

Το νέο αυτό αρχαιολογικό μουσείο στεγάζεται στο παλιό εργοστάσιο οινοπνευματοποιίας με την επωνυμία ‘Αρέθουσα Α.Ε.’, ένα βιομηχανικό κτήριο των αρχών του 20ού αιώνα που σταμάτησε να λειτουργεί οριστικά το 1980. Αποτελεί κηρυγμένο μνημείο πολιτισμικής κληρονομιάς και τεκμήριο της σημαντικής βιομηχανικής δραστηριότητας της πόλης κατά τον προηγούμενο αιώνα. Είναι χάρμα οφθαλμών! Άνοιξε το 2016 ως μουσειακός χώρος. Η μόνιμη έκθεση του μουσείου αναφέρεται στο παρελθόν της Εύβοιας και της Σκύρου από την απώτατη προϊστορία έως τη δημιουργία του Νέου Ελληνικού Κράτους. Σήμερα είναι κλειστό εκτός από τη Κυριακή (και δεν ήταν Κυριακή, δυστυχώς για μας) λόγω εργασιών και δεν μπορέσαμε να το δούμε. Εύχομαι να φιλοξενήσει κι όλα αυτά τα ευρήματα που βρίσκονται σκόρπια σε αυλές και τζαμιά…

Αφού ικανοποίησα τις φωτογραφικές μου ορέξεις, συνεχίσαμε για το δεύτερο σημείο, που είναι το ρωμαϊκό υδραγωγείο της πόλης. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα έργα που κατασκευάστηκε επι Ρωμαϊκής κυριαρχίας και με το οποίο κατέστη εφικτή η μεταφορά νερού από το βουνό για την υδροδότηση της πόλης.

Διαδρομή προς Λίμνη
H διαδρομή που ακολουθήσαμε φεύγοντας από Χαλκίδα προς βόρεια Εύβοια ήταν αρχικά από την κύρια οδική αρτηρία που συνδέει τη Χαλκίδα με το Προκόπι. Περάσαμε τη Νέα Αρτάκη και τα Ψαχνά και συνεχίσαμε έως το Προκόπι μέσα από μία διαδρομή ορεινή, γεμάτο πράσινο!

Φτάνοντας στο Προκόπι στρίψαμε αριστερά προς Δαφνούσα και Τρούπι. Ο δρόμος έγινε στενός και υπήρχαν σημεία χωματόδρομου, αλλά η πορεία μέσα στο δάσος πολύ όμορφη! Περάσαμε από παλιά λατομεία με τις λίμνες τους που έχουν δημιουργηθεί με τη πάροδο των χρόνων. Κάναμε διάφορες στάσεις σε όλη αυτή τη διαδρομή και μετά συνεχίσαμε περνώντας τα Καλύβια, το Σπαθάρι, έως τη Στροφυλιά. Εκεί στρίψαμε αριστερά και φτάσαμε στη Λίμνη.

Λίμνη
Η εικόνα που αντικρίζεις λίγο πριν μπεις στο χωριό σε προϊδεάζει για την ομορφιά του οικισμού!

Η Λίμνη είναι αναμφίβολα το γραφικότερο χωριό της Βόρειας Εύβοιας ή τουλάχιστον όσων χωριών είδα εγώ σε αυτή τη περιοχή κατά τη διάρκεια του οδικού μας και το πρώτο χωριό της Εύβοιας που μπήκε στη καρδιά μου! Είναι αμφιθεατρικά χτισμένη κοντά στο αρχαίο οικισμό Ελύμνιον, και κατά το Σοφοκλή εδώ συναντήθηκε για πρώτη φορά ο Δίας με την Ήρα.
Οι περισσότεροι κάτοικοι της Λίμνης έχουν αιγαιοπελαγίτικη καταγωγή, καθώς τον 16ο αιώνα πολλοί αιγαιοπελαγίτες καπεταναίοι μετοίκησαν στην περιοχή αυτή.

Είχαμε κλείσει δωμάτιο για ένα βράδυ στο Merso Luxury Apartments με 50€/βραδιά χωρίς πρωινό, το οποίο στεγάζεται σε ένα παλιό αρχοντικό του χωριού. Έχουν ανακαινίσει τον πρώτο όροφο (δωμάτια) και το υπόγειο (χώρος υποδοχής και υπηρεσίας), ενώ στο δεύτερο όροφο φαίνεται πως ήταν αρχικά το κτίριο. Ήταν προσεγμένο και πανέμορφο και με έκανε να ανυπομονώ να δω και το υπόλοιπο χωριό!

Τακτοποιηθήκαμε (λέμε τώρα) στα γρήγορα και ξεκινήσαμε για την περιήγηση μας στη γύρω περιοχή. Το χωριό έπρεπε να περιμένει καθώς ήταν μεσημέρι και πεινούσαμε. Κατευθυνθήκαμε προς Κατούνια, καθώς είχα μια πρόταση για φαγητό και αξιοθέατο στη περιοχή και ήθελα να τα τιμήσω αφού είχα την δυνατότητα.
Πήραμε τον παραλιακό δρόμο που δεν είναι και ο καλύτερος δρόμος που υπάρχει...αλλά ήταν ο πιο σύντομος και σε λίγη ώρα είχαμε φτάσει στη ταβέρνα ‘Άστρο’, η οποία βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα στη βλάστηση!

Είναι ένα ιδανικό μέρος για φαγητό σε μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα! Είχε μαγειρευτό φαγάκι. Πήραμε ιμάμ και κοκινιστό, μία σαλάτα, δύο συνοδευτικά και 1 μεγάλη μπύρα, σύνολο 25,5€

Αφού ικανοποιήσαμε τα στομάχια μας, έπρεπε να ικανοποιήσουμε και τους οφθαλμούς μας. Σειρά είχε η Μονή Αγ.Νικολάου Γαλατάκη. Συνεχίσαμε από το δρόμο που είχαμε πάρει για να βρούμε την ταβέρνα και σε λίγα χλμ ήμασταν στην μονή.

Μονή Αγ.Νικολάου Γαλατάκη

Πρόκειται για μία ιστορική μονή η οποία βρίσκεται στις παρυφές του όρους Κανδήλι, με υπέροχη θέα στην γύρω περιοχή!

Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή το όνομα ‘Γαλατάκη’ προέρχεται πιθανότατα από τον πρώτο κτήτορα της μονής μετά τον 10ο αιώνα, ο οποίος ήταν ναυτικός από το Γαλατά της Κωνσταντινούπολης και είναι πιθανό να ονομαζόταν Γαλατάκης. Αυτός ο ναυτικός, λοιπόν, εβρισκόμενος σε τρικυμία κοντά στη περιοχή επικαλέστηκε τον Αγ.Νικόλαο και η θάλασσα κόπασε, οπότε βγήκε στη στεριά σώος και έγινε μοναχός στη μονή. Αυτό που ξεχωρίζει στη μονή αρχιτεκτονικά είναι ο πύργος που χρησίμευε για την άμυνα της μονής.

Το 1946 η μονή μετατράπηκε σε γυναικεία και έχει συνολικά 6 μοναχές. Επίσης διαθέτει πολλά ιερά λείψανα, κειμήλια, εικόνες, χειρόγραφα και βιβλία ανεκτίμητης αξίας. Το ωράριο λειτουργίας της είναι καθημερινά από 09:00-12:00 και από 17:00-20:00 και η ώρα ήταν 15:00…Αυτό που βλέπαμε εξωτερικά ήταν πολύ όμορφο και ο bro πρότεινε να ξανάρθουμε το απόγευμα. Η πρόταση απορρίφθηκε πανηγυρικά καθώς θέλαμε να περπατήσουμε τη Λίμνη για να την δούμε και το ‘δελφίνι’ δεν είχε κάνει μπάνιο ακόμα σήμερα…Οπότε πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Προσπεράσαμε τη Λίμνη και κατευθυνθήκαμε βόρεια για να βρούμε ένα μέρος για μπάνιο. Μου είχε γίνει πρόταση, επίσης εδώ στο φόρουμ, για το beach bar Κοχύλι και τελικά αποδείχτηκε καλή επιλογή για καφεδάκι, μπάνιο και ήρεμη μουσική, χωρίς πολλά ‘πανηγύρια’ τα οποία δεν μπορώ καθόλου. Ο κόσμος ήταν λιγοστός.

Λίμνη
Γυρίσαμε στο δωμάτιο, να αλλάξουμε και να σενιαριστούμε, καθώς μας περίμενε βόλτα στα υπέροχα στενά δρομάκια της Λίμνης με τα παραδοσιακά της σπίτια!

Όλα είναι πολύ όμορφα, καθαρά και περιποιημένα! Κάποια στιγμή φτάσαμε σε μια μικρή πλατεία. Εκεί υπήρχε μία μικρή υπόγεια εκκλησία. Πρόκειται για τη Παναγίτσα-Ζωοδόχο Πηγή που οικοδομήθηκε το 1851 από τον πλοίαρχο Λυμπέριο Μαναρίτσα και τη σύζυγό του Ελένη, τη ‘θρυλική’ ονειρομάντισσα Μαναρίτσαινα, που θεωρήθηκε στην εποχή της προφήτισσα για τα όσα διέδιδε, παραμένοντας ολοζώντανη στις μνήμες της Λίμνης με το όνομα ‘γριά Λένη’ και ‘άγια Λένη’ έχοντας ταυτιστεί λαϊκά με τη λατρεία της Παναγίας.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο χωριό, στρίβοντας σε όποιο στενό βρίσκαμε και μας γέμιζε το μάτι

Κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε ένα σημείο που είχα δει σε μία φωτογραφία, λίγες μέρες πριν το ταξίδι, και έψαχνα να βρω που είναι! Μιλώ για τον κεντρικό ναό του χωριού τη ‘Παναγία Λιμνιά’ (έτσι λέγεται αν δεν κάνω λάθος), με το μαρμάρινο καμπαναριό της σε ιωνικό, αιγαιοπελαγίτικο στιλ, σμιλεμένο από Τήνιο γλύπτη.

Μετά την εκκλησία και για λίγη ώρα ακόμα συνεχίσαμε να περπατάμε στα στενά του χωριού, ώσπου κάποια στιγμή στρίψαμε προς τη θάλασσα καθώς είχε αρχίσει να σουρουπώνει.

Η καρδιά της Λίμνης χτυπά στην παραλιακή της ζώνη. Δεν έχει καθόλου νυχτερινή ζωή το χωριό. Έχει όμως αρκετές επιλογές για φαγητό και είναι πολύ όμορφα για βόλτα. Έχοντας θέα τον Ευβοϊκό κόλπο και την αμφιθεατρική Λίμνη, κάτσαμε σε ένα τραπεζάκι να τσιμπήσουμε λίγο και να πιούμε μια μπύρα, καθώς το ηλιοβασίλεμα έδινε τη θέση του στην βαθιά νύχτα για ξεκούραση.

14 Ιουλίου 2020 – Ροβιές, Δρυμώνας, Λουτρά Αιδηψού

Το πρωί υπήρχε έντονη κινητικότητα στη Λίμνη. Η αγορά της ήταν ανοιχτή και ο κόσμος έκανε τις δουλειές του. Αλλά και εμείς κάναμε τη δική μας, ψάχνοντας για καφέ και πρωινό. Βρέθηκαν γρήγορα αυτά τα δύο και σε λίγη ώρα ήμασταν στον δρόμο για Ροβιές.

Ροβιές
Οι Ροβιές είναι ένα χωριό που συνδυάζει βουνό με θάλασσα. Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται ο ναός του Αγ.Δημητρίου και δίπλα από το ναό δεσπόζει ο μεσαιωνικός πύργος, ως μάρτυρας των αλλοτινών χρόνων…

Ο πύργος πρέπει να κτίστηκε στην αρχή της Φραγκοκρατίας. Αρχικά ήταν παρατηρητήριο για προστασία από τους πειρατές. Στη συνέχεια αξιοποιήθηκε από τους Ενετούς και μετέπειτα από τους Τούρκους. Η Εύβοια καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς το 1470 και οι Ροβιές έγιναν έδρα δήμου. Ο πύργος έγινε η κατοικία του Τούρκου τσιφλικά. Το 1832 οι Ροβιές πουλήθηκαν από τον Τούρκο ιδιοκτήτη στον Έλληνα τσιφλικά Απόστολο Δούμα.

Ο Δούμας επισκεύασε τον πύργο για να θυμίζει περισσότερο αρχοντικό του 19ου αιώνα και κατασκεύασε τις προεκτάσεις χαμηλότερα από τον κυρίως πύργο. Το 1930 ο τότε ιδιοκτήτης Αντώνης Παπαδόπουλος έκανε επίσης σημαντικές αλλαγές με τσιμεντένιες προσθήκες μετά από ένα σεισμό που κατέστρεψε μέρος του πύργου.

Όλες αυτές οι φροντίδες κατά τη μακραίωνη ιστορία του, διέσωσαν τον πύργο, αλλά αλλοίωσαν τη μορφή του σε βαθμό που ελάχιστη σχέση έχει με τον αρχικό φράγκικο πύργο.

Στην αυλή του πύργου υπάρχει ένα μνημείο αγνώστου προελεύσεως, πάνω στο οποίο υπάρχει χαραγμένη μία φράση, που ο καθένας μπορεί να τη συνεχίσει κατά το δοκούν. Οπότε...

Μονή Οσίου Δαυίδ του Γέροντα
Φεύγοντας από Ροβιές πήραμε το δρόμο που οδηγεί στους καταρράκτες του Δρυμώνα μέσω της Μονής του Οσίου Δαυίδ του Γέροντα. Ο δρόμος ορεινός, αλλά πολύ καλός. Σε λίγη ώρα ήμασταν έξω από τη μονή.

Στην είσοδο διαβάσαμε ότι πρέπει να εισέλθουμε με κατάλληλη ενδυμασία και έλεγε ποια είναι αυτή. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι οι άντρες έπρεπε να φοράνε μακρύ παντελόνι…Ο bro μόλις το διάβασε αποθαρρύνθηκε και δεν ήθελε να μπει. Εγώ πήγα στο αυτοκίνητο, φόρεσα μία μπλούζα που να καλύπτει καλύτερα το πάνω μέρος του θώρακά μου, έβαλα στην είσοδο και τη γνωστή ποδιά για να καλύψω τα πόδια, μη τυχόν και σκανδαλίσω τον κόσμο, και μπήκα.

Πολύ κοντά στο χωριό Δρυμώνας, στο όρος Ξηρόν βρίσκεται η Μονή του οσίου Δαυίδ του Γέροντα, αφιερωμένη στη μνήμη της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Το έτος της πρώτης οικοδόμησης της Μονής δεν είναι ακριβώς γνωστό. Το βέβαιο είναι ότι προϋπήρχε του 1500, αφού ο όσιος Δαυίδ (που έζησε γύρω στο 1550) δημιούργησε την Μονή πάνω στα ερείπια προϋπάρχοντος ναού. Λογικά ο προϋπάρχων αυτός ναός καταστράφηκε από τους Τούρκους μετά την κατάληψη της Εύβοιας το 1470. Το 1824 οι Τούρκοι καταστρέφουν με φωτιά και το νέο ναό για να εκδικηθούν τη συμμετοχή των μοναχών στον ξεσηκωμό του 1821. Η νέα ανοικοδόμηση έγινε το 1877.

Στο ναό του Μοναστηριού φυλάσσονται τα οστά του οσίου Δαυίδ του Γέροντος. Τις τελευταίες δεκαετίες η Μονή έγινε πανελλήνια γνωστή για τις Θείες ικανότητες ενός χαρισματικού μοναχού, που έζησε σ΄αυτή και που για πολλά χρόνια και μέχρι το τέλος της ζωής του υπήρξε ο ηγούμενος της.
Πρόκειται για τον Γέροντα Ιάκωβο στον οποίο αποδίδονται πλήθος ενεργειών προς ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου.

Στην αρχή έβγαζα διστακτικά φωτογραφίες. Κάνοντας το γύρο του μοναστηριού, αντιλήφθηκα ότι δεν επιτρέπεται η φωτογράφηση των εσωτερικών χώρων μόνο, οπότε ξεθάρρεψα, καθώς το μοναστήρι είναι πολύ περιποιημένο και όμορφο αρχιτεκτονικά!

Μπήκα και σε κάποιους εσωτερικούς χώρους και στο παλιό ναό που φυλάσσονται τα λείψανα και μετά βγήκα. Έτσι όπως είχα σκάσει με τόσο ρουχισμό, καθώς δεν τα πάω και πολύ καλά με τη ζέστη, είχε έρθει η ώρα για μπλούμ!

Καταρράκτες Δρυμώνα
Συνεχίσαμε στον δρόμο που είχαμε πάρει για τη μονή και ανεβήκαμε ψηλότερα στο βουνό. Μετά από λίγα χλμ φτάσαμε στο προορισμό μας

Πήραμε πετσέτα, φορέσαμε σανδάλι πεζοπορίας και ξεκινήσαμε. Κατεβήκαμε τα σκαλιά, μέχρι τη παιδική χαρά που υπήρχε εκεί. Ξενέρωσα φοβερά με το σκουπιδαριό που είδα…Πόσο δύσκολο είναι να μην πετάξεις άλλα σκουπίδια σε ένα ήδη γεμάτο κάδο και να τα πάρεις μαζί σου ώστε να τα ρίξεις σε έναν άλλο άδειο κάδο;;;....πολύ μάλλον!...

Λίγο πιο πέρα υπήρχε ένα μονοπάτι που οδηγούσε σε ένα ‘μπαλκόνι’, με πέτρινο παγκάκι και υπέροχη θέα προς το βουνό!

Συνεχίσαμε στο μονοπάτι για να βρούμε τον καταρράκτη. Συναντήσαμε μια λιμνούλα την οποία προσπεράσαμε. Κατά μήκος όλου του μονοπατιού υπήρχαν σημάνσεις με τα είδη χλωρίδας που υπάρχουν στην περιοχή!

Μετά τη μονή και καθώς ανεβαίναμε πιο ψηλά στο βουνό η πτώση της θερμοκρασίας ήταν αισθητή. Ειδικά όταν περπατούσαμε στο μονοπάτι είχα ήδη ξεχάσει ότι διανύαμε μια κατά τ’ άλλα ζεστή μέρα! Σε λίγα μέτρα είχαμε φτάσει στο πολυπόθητο σημείο ενδιαφέροντος…

Ο καταρράκτης δεν είχε πολύ νερό, αλλά ήταν το τελευταίο που μας απασχολούσε. Η βάθρα που σχηματίζεται μπροστά του ήταν ονειρική και μας καλούσε για βουτιά, όπως όταν ήμασταν μικρά παιδιά και τρέχαμε το καλοκαίρι να βουτήξουμε στο ποτάμι, έτσι και τώρα ορμήσαμε στο δροσερό νερό σαν μην έχει περάσει ούτε μία μέρα…Δροσίστηκε το κορμί μου και ευφράνθηκε η ψυχή μου.-

Μετά το δροσερό μπάνιο μας, πήραμε το μονοπάτι, όχι γυρνώντας στη κατεύθυνση που είχαμε έρθει, αλλά συνεχίζοντας για να δούμε που θα μας βγάλει. Υπάρχουν σηματοδοτημένα μονοπάτια για πεζοπορίες στο βουνό και μετά από κάποια μέτρα συναντήσαμε και το κέντρο πληροφόρησης που μάλλον λειτουργεί και ως αναψυκτήριο ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, αλλά ήταν κλειστό.

Μετά από αυτό το σημείο, το μονοπάτι σε έβγαζε στο δρόμο, αλλά λίγο πιο ψηλά από το σημείο που είχαμε παρκάρει. Κατηφορίσαμε με τα πόδια ως το αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε τη πορεία μας καθώς είχαμε λυσσάξει από τη πείνα!...

Ήλια
Το χωριό Ήλια το διαλέξαμε για στάση φαγητού. Είχα διαβάσει ότι η παραλία του είναι ιδανική και για χειμερινό μπάνιο καθώς τα νερά της είναι ζεστά…Δεν ξέρω τι εννοούν οι ποιητές, αλλά αυτό δεν με δελέαζε καθόλου εμένα για να μπω στη θάλασσα εκεί! Είχα διαβάσει και για γραφικότητα του χωριού, αλλά στα σημεία που κινηθήκαμε, κυρίως παραλιακά, δεν είδα καμία γραφικότητα, ούτε περνώντας το χωριό για να φτάσουμε στη παραλία. Απεναντίας μου φάνηκε κάργα τουριστικό. Μάλιστα εκεί είδαμε και τους περισσότερους ξένους μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είναι ιδανικό μέρος για αυτούς που αναζητούν να έχουν σε ακτίνα 100 μέτρων διαμονή, φαγητό και μπάνιο μαζί.

Διαλέξαμε να κάτσουμε στη ταβέρνα ‘Αγγελος’. Ήταν νόστιμα και σε λογικές τιμές. Για δύο πιάτα, μια σαλάτα και μια μεγάλη μπύρα πληρώσαμε 22,30€.

Λουτρά Αιδηψού
Τελευταία στάση για σήμερα ήταν η Αιδηψός. Θα μέναμε 2 βράδια στα Λουτρά Αιδηψού για να δούμε τη γύρω περιοχή. Είχαμε κλείσει δωμάτιο στο Anagnostou Apartments με 24,50€/βραδιά με πρωινό. Το πρωινό μας το έφερναν στο δωμάτιο και κατά την άφιξη μας, μας ρώτησαν τι θα θέλαμε να πιούμε το πρωί ή τι τρώμε γενικώς. Σε γενικές γραμμές μας τα έφεραν. Τις δύο αυτές μέρες δεν μπήκε κανένας στο δωμάτιο μας. Φρόντιζα να βάζω σημάδια για να το καταλάβω. Με τέτοια τιμή είχα μια αγωνία για το τι θα συναντήσω από θέμα καθαριότητας, αλλά το κατάλυμα ήταν αξιοπρεπέστατο σε όλα!

Ήταν νωρίς το απόγευμα και το δελφίνι ήθελε μπάνιο και στη θάλασσα, εγώ ήθελα να πιω καφέ, οπότε αλλάξαμε και ξεκινήσαμε να βρούμε παραλία. Κάτσαμε στη παραλία του Αγ. Νικολάου στην Αιδηψό. Δεν είχε πολύ κόσμο, οπότε εγώ στρώθηκα με το βιβλίο και το καφέ μου στο διάβασμα και το δελφίνι με τη μάσκα στη θάλασσα.

Το βράδυ βγήκαμε για αναγνωριστική βόλτα και ποτό. Είχε περισσότερο κόσμο απ’ ότι το απόγευμα, που νομίζαμε ότι δεν θα δούμε άνθρωπο…Περάσαμε από το ξενοδοχείο Αίγλη που στέκει σαν φάντασμα μπροστά στο κεντρικό παραλιακό δρόμο. Το Αίγλη χτίστηκε το 1931. Ήταν το πρώτο κτίριο στην Αιδηψό στο οποίο χρησιμοποιήθηκε μπετόν στο σκελετό. Πέτρα υπήρχε στην τοιχοποιία. Τα υλικά έρχονταν με καράβι από τη Χαλκίδα. Η κατασκευή του κράτησε ένα μόνο χρόνο, ρεκόρ για τα δεδομένα της εποχής. Πλήθος επωνύμων ανθρώπων της πολιτικής, των γραμμάτων και των τεχνών έχουν μείνει στο Αίγλη. Έχουν γυριστεί επίσης αρκετές ταινίες στους χώρους του ξενοδοχείου κατά το παρελθόν.

Κάτσαμε για ποτό σε ένα όμορφο μαγαζί με ωραία μουσική και χαζεύαμε τη περατζάδα μέχρι να χαλαρώσουμε τελείως και να πάμε για ύπνο.

15 Ιουλίου 2020 – Λουτρά Αιδηψού & Λιχαδονήσια

Το πρωί το δελφίνι μου ανακοίνωσε ότι πονάει το πόδι του γιατί είχε πατήσει αχινό! Τώρα για το πώς και γιατί το ανέφερε την επόμενη μέρα και όχι την ώρα που τον πάτησε να μην το αναλύσω…Τον έστειλα να πάρει μία καρφίτσα από τη ρεσεψιόν μέχρι να ντυθώ και μετά από αρκετές μικρές ‘εγχειρήσεις’ που έκανα και πολλά ‘αχ και βαχ’ ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση χωρίς αγκάθια!
Η σημερινή μέρα είχε μπόλικη παραλία και θάλασσα. Την οδήγηση την ανέλαβα σήμερα όλη εγώ. Σκοπός μας ήταν να περάσουμε το πρωινό μας εως νωρίς το απόγευμα στα Λιχαδονήσια. Γυρνώντας λέγαμε να κάνουμε τουρ στη χερσόνησο και να περάσουμε από τα χωριά της.

Λιχαδονήσια
Ο αχινός μας καθυστέρησε το πρωί οπότε, χωρίς καμία στάση πήγαμε κατευθείαν Κάβο. Το καραβάκι ήταν έτοιμο για αναχώρηση. Το εισιτήριο είναι 7€/άτομο και κάνουν ένα μικρό τουρ στη περιοχή για να δεις ένα ναυάγιο που υπάρχει εκεί, φώκιες και γενικά τη περιοχή. Βγάλαμε τα εισιτήρια μας και επιβιβαστήκαμε για αναχώρηση. Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο, καθόμασταν άνετα και είχαμε και χώρο για φωτογραφίες.

Καθώς ξεμακραίναμε βλέπαμε τη μύτη της χερσονήσου, που είναι το δυτικότερο σημείο του νησιού.

Tα Λιχαδονήσια είναι αποτέλεσμα ηφαιστειακής ενέργειας. Αναδύθηκαν μετά από μεγάλο σεισμό πριν χιλιάδες χρόνια γεγονός που γίνεται αντιληπτό από τα μαύρα πετρώματα στις ακτές . Πριν γίνει το τεκτονικό καταβύθισμα του Μαλιακού, τα Λιχαδονήσια ήταν ενωμένα με την χερσόνησο της Λιχάδα. Τα μεγαλύτερα από τα νησάκια αυτά είναι η Στρογγυλή και η Μονολιά με την ομώνυμη παραλία, η Μικρή Στρογγυλή, το Στενό, η Βάγια και μερικά ακόμα μικρότερα που ονομάζονται Ποντικονήσια.
Η περιήγηση μας ξεκίνησε με τη νησίδα Μονολιά που είναι κατάφυτη από ελαιόδεντρα και όχι μόνο. Είδαμε το εκκλησάκι του Αϊ Γιώργη, στο οποίο γίνονται γάμοι και βαπτίσεις και δίπλα τα ερειπωμένα σπίτια των ψαράδων, καθώς το νησί τα παλαιότερα χρόνια κατοικούνταν. Σήμερα όμως είναι ακατοίκητο όπως και όλα τα υπόλοιπα, τα οποία αποτελούν προστατευμένοι οικολογικοί χώροι.

Το πιο ευχάριστο από όλα στη περιοχή είναι η παρουσία μιας χαριτωμένης οικογένειας από φώκιες Μονάχους-Μονάχους, οι οποίες εδώ και μερικά χρόνια έχουν επιλέξει τα Λιχαδονήσια ως μόνιμη κατοικία τους, προφανώς γιατί έχουν βρει τροφή και καθαρά νερά. Οι εμφανίσεις τους είναι συχνές μας είπαν και όντως τις είδαμε, όταν κάποια στιγμή σταμάτησε το σκάφος και περιμέναμε για λίγα λεπτά. Το όλο σκηνικό με πήγε ένα χρόνο πίσω, όταν ένα άλλο σκάφος σταματούσε για να κάνει ησυχία και να δούμε κάποια άλλα θηλαστικά…Ο συνδυασμός των αναμνήσεων με την τωρινή εμφάνιση των ζώων ήταν όμορφος!

Η περιήγηση συνεχίστηκε με το ναυάγιο στα δυτικά του νησιού, το οποίο γίνεται αντιληπτό χωρίς καταδυτικό εξοπλισμό, καθώς είναι προσαραγμένο μόλις στα 6 μέτρα. Έκανα προσπάθειες να καταλάβω τι βλέπω, καθώς αντιλαμβανόμουν ότι κάτι υπάρχει στο βυθό αλλά δεν μπορούσα να του δώσω σχήμα…Αργότερα στο ίντερνετ είδα ότι είναι καλύτερα εμφανές από ψηλά.

Στη Μονολιά, βρίσκεται η ομώνυμη οργανωμένη παραλία. Το καραβάκι μας άφησε σε ένα σημείο, μακριά από τους λουόμενους και περπατώντας πάνω στα ηφαιστειογενή πετρώματα φτάσαμε στη παραλία.

Υπάρχουν ομπρέλες με ξαπλώστρες, μπαρ που μπορείς να προμηθευτείς ροφήματα και φαγητό, πάγκοι και τραπέζια για φαγητό και ευτυχώς μουσική σε νορμάλ επίπεδα. Όταν φτάσαμε δεν υπήρχε ούτε μία ομπρέλα με ξαπλώστρες άδεια. Βρήκαμε έξτρα ξαπλώστρες και τις βάλαμε στον ίσκιο μιας μεγάλης ομπρέλας που είχε από κάτω ξύλινο πάγκο και κάτσαμε εκεί. Τελικά είχαμε καλύτερη δροσιά εκεί και καλύτερη απόσταση από τον κόσμο, καθώς η παραλία ήταν γεμάτη. Ήταν η μοναδική παραλία που συναντούσαμε τόσο κόσμο.

Πήγαμε να πάρουμε καφέ και αράξαμε. Όταν μπήκα στην παραλία διαπίστωσα ότι πρέπει να περπατήσω αρκετά μέτρα για να βρέξω το μαγιό και άλλα τόσα για να πω ότι δεν πατώ. Και φυσικά ήταν ζεστή η θάλασσα…με λίγα λόγια η παραλία στη Μονολιά είναι απο αυτές που δεν μου αρέσουν καθόλου! Είναι ιδανική για παιδιά και δεν επιτρέπεται να κολυμπάς έξω από τα όρια των σημαδούρων, καθώς υπάρχουν πολλά ρεύματα και είναι επικίνδυνα. Αλλά δεν ήταν ιδανική για μένα, που αρκέστηκα στο να βραχώ απλά και να βγω, χωρίς να δροσιστώ…Ξενέρα…

Μου είχαν πει ότι τα Λιχαδονήσια θεωρούνται η Τζαμάικα της Ελλάδας και είχα διαβάσει επίσης ότι τα αποκαλούν Μικρές Σεϋχέλες. Αν είναι έτσι η Καραϊβική ή οι Σεϋχέλες από θέμα θάλασσας δεν θέλω να πάω. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν με είχε αγγίξει καμία παραλία…το μοναδικό μπάνιο που είχα ευχαριστηθεί ήταν στον Δρυμώνα!
Ούτε ένα δίωρο δεν κάτσαμε και αποφασίσαμε να φύγουμε. Πήγαμε στο σημείο που μας είχε αφήσει το καραβάκι και σε λίγη ώρα είχαμε επιστρέψει. Πριν φύγουμε θέλαμε να κάνουμε μία βόλτα μέχρι την δυτικότερη άκρη της χερσονήσου. Στην πορεία μας βλέπαμε τροχόσπιτα δίπλα στην ακτή, τα οποία φαίνονταν να είναι μόνιμα εγκατεστημένα και το όλο σκηνικό θύμιζε κάπινγκ, μόνο που υπήρχε σήμανση για το αντίθετο, την οποία όοοοολοι αγνοούσαν επιδεικτικά…

Άγιος Γεώργιος
Είχε μεσημεριάσει και είπαμε πρώτα να φάμε και μετά, ανάλογα με τις ορέξεις μας, θα κινούμασταν. Μπήκαμε στον Αγ. Γεωργίο προς εύρεση ταβέρνας. Διασχίσαμε όλο το χωριό, το οποίο δεν είχε σχεδόν καθόλου κινητικότητα.

Συναντήσαμε μόνο δυο ή τρεις ανοιχτές ταβέρνες, εκ των οποίων η μία είχε δυο τρία τραπέζια γεμάτα. Πάρκαρα και πήγαμε να κάτσουμε. Ήταν η ταβέρνα ‘Αύρα’, δίπλα στη θάλασσα, με ωραίο αεράκι. Πήραμε κοντοσούβλι, σαλάτα, συνοδευτικό και μπύρα. Πληρώσαμε 29,5€ και δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα με το φαγητό, γιατί μου φάνηκε στεγνό.

Porto Pefko
Μετά το φαγητό γλαρώσαμε…θέλαμε και οι δύο μία παραλία για ξάπλα! Φεύγοντας από τον Αγ.Γεώργιο κατευθυνθήκαμε για Γρεγολίμανο αρχικά. Εκεί δεν είδαμε να κουνιέται τίποτα…η ακτή του φαινόταν έρημη και πιο κάτω το Club Med δεν είχε τίποτα, όσο μπορούσαμε να δούμε βέβαια. Δεν κάναμε καν τον κόπο να κατέβουμε. Συνεχίσαμε για Γιάλτρα. Μόλις φτάσαμε εκεί, θυμήθηκα ότι δεν πήγαμε στη Λιχάδα! Νωρίς το είχα θυμηθεί…και βαριόμουν να γυρίσω, οπότε συνεχίσαμε.

Σταματήσαμε στο Porto Pefko γιατί μας γέμισε το μάτι και γιατί δεν ήταν έρημο, είχε λίγο κόσμο. Είναι στην είσοδο της χερσονήσου. Ευτύχως τα beach bar στην Εύβοια έπαιζαν μουσική σε μία νορμαλ ένταση και μπορούσες να κοιμηθείς, να διαβάσεις και γενικώς να ηρεμήσεις. Πληρώσαμε 2€ για την ομπρέλα και τις ξαπλώστρες και ότι άλλο πήραμε να πιούμε.

Η παραλία εκεί ήταν αρκετά καλή, με χοντρή άμμο, και βάθαινε γρήγορα. Την ώρα που κολυμπούσα, πρόσεξα ότι από ένα σημείο και μετά ο βυθός ‘μαύριζε’ και μου έδινε την εντύπωση ότι έχει φύκια κάτω. Δεν είχα τα γυαλιά κολύμβησης μαζί μου, οπότε την απορία μου την έλυσε ο bro με τη μάσκα του. Έχει γκρεμό, μου λέει, από εκεί και πέρα και μου δείχνει το σημείο της θάλασσας που μαυρίζει και συνεχίζει να είναι μαύρο μέχρι πέρα μακριά… Του παίρνω τη μάσκα και βουτάω. Τι να δω…ο βυθός σταματούσε απότομα και μετά το χάος!!! Ήταν εκπληκτικό και συνάμα τρομακτικό…

Όταν γυρίσαμε το έψαξα λίγο. Εδώ αν δείτε τη φώτο φαίνεται από ψηλά πως βαθαίνει απότομα η παραλία στο Porto Pefko.

Λουτρά Αιδηψού
Γυρίσαμε νωρίς σήμερα στο δωμάτιο για ανασυγκρότηση, γιατί θέλαμε να κάνουμε βόλτα και στην Αιδηψό για να δούμε τη λουτρόπολη με το φως της μέρας.

Οι ιαματικές ιδιότητες των θερμών πηγών της Αιδηψού είναι γνωστές από την αρχαιότητα και σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Ηρακλής, πριν από κάθε άθλο του, λουζόταν στις πηγές της πόλης για να προετοιμάσει το σώμα του.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας πρώτα από το ξενοδοχείο ‘Ηράκλειον’. Χτισμένο το 1901, από την οικογένεια Μάλλιου, στην οποία ανήκει και το ‘Κόκκινο Σπίτι’ στη Χαλκίδα, είναι ένα από τα παλαιότερα ξενοδοχεία της λουτρόπολης. Πολλές μεγάλες προσωπικότητες έχουν μείνει σε αυτό το ξενοδοχείο, όπως ο Κωστής Παλαμάς. Διάβασα ότι υπάρχει προοπτική ανακαίνισης και επαναλειτουργίας του, αλλά εγώ δεν είδα κανένα τέτοιο σημάδι…

Ακριβώς κάτω από το 'Ηράκλειον' υπάρχει ένα ακόμα ξενοδοχείο το ‘Στάδιον’. Μικρότερο σε μέγεθος και σχετικά λιτό σε διακόσμηση. Χτισμένο δίπλα στη βραχώδη ακτή, πάνω από τη θάλασσα, μαζί με το ‘Ηράκλειον’ μαρτυρούν την ύπαρξη αλλοτινών χρόνων…

Συνεχίζοντας τη βόλτα μας περάσαμε και από το ‘Κασταλία’. Τη δεκαετία του ’20 ανεγέρθη το ξενοδοχείο αυτό, το οποίο αργότερα λειτούργησε ως Κέντρο Λουτροθεραπείας Αναπήρων Πολέμου. Το κτίριο αυτό σήμερα είναι παραδομένο ολοκληρωτικά στη φθορά του χρόνου και το ‘κουφάρι’ του αποτελεί θλιβερό θέαμα…

Πήραμε το δρόμο προς τη παραλία. Δίπλα από τα σημερινά δημόσια λουτρά υπάρχει άλλο ένα ερείπιο, που κάποτε στέγαζε το Δημοτικό Κέντρο Λουτροθεραπείας της Αιδηψού.

Παρά τα έντονα σημάδια εγκατάλειψης το κτίριο διατηρεί ακόμα και σήμερα τη παλιά γοητεία του. Στο πανέμορφο αυτό κτίριο χρησιμοποιούνταν τα ιαματικά νερά μιας αρχαίας φυσικής πηγής, που της δόθηκε το όνομα ‘Πηγή της βασιλίσσης Όλγας’. Μπροστά από την είσοδο του υπάρχουν τα απομεινάρια ενός συντριβανιού, ένας αυλόγυρος απεριποίητος και σε αυτόν ‘πεταμένα’ αρχαιολογικά ευρήματα που κάποιοι θεωρούν ότι έτσι θα καλύψουν την ασχήμια της εγκατάλειψης…

Κατηφορίσαμε κι άλλο προς τη παραλία και πιο συγκεκριμένα προς το ‘Αι θέρμαι του Σύλλα’ ή όπως είναι γνωστό σε όλους σήμερα ‘Thermae Sylla Spa & Wellness Hotel’.

Το Σύλλα είναι ένα από τα παλαιότερα ξενοδοχεία της Αιδηψού. Ανεγέρθη το 1898 με την ονομασία ‘Αι θέρμαι του Σύλλα’, το οποίο όνομα προέρχεται από τον ρωμαίο στρατηγό Σύλλα, που είχε έρθει εδώ για να θεραπεύσει τη ποδάγρα του και πιθανόν θεραπεύτηκε καθώς έχτισε θέρμες στη πόλη ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Μετά από 120 χρόνια παραμένει σε λειτουργία και μάλιστα ως 5αστερο πολυτελέστατο ξενοδοχείο και ένα από τα καλύτερα εξειδικευμένα κέντρα λουτροθεραπείας στην Ελλάδα.

Μετά από όλη αυτή την ερήμωση και εγκατάλειψη το Σύλλα φάνταζε παλάτι στα μάτια μου. Όλη αυτή η πολυτέλεια δεν βοηθούσε καθόλου όμως ώστε να διώξει την απογοήτευση που μου δημιούργησε η εγκατάλειψη που υπάρχει σε πολλά ιστορικά και μη κτίρια της λουτρόπολης. Δεν ήξερα τι να περιμένω στη Αιδηψό λόγω κορονοϊού και όντως ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο, όπως το Σύλλα, ήταν επτασφράγιστο, σίγουρα όμως δεν περίμενα να συναντήσω τόση εγκατάλειψη και αδιαφορία για μία από τις σημαντικότερες λουτροπόλεις της Ελλάδας…

Συνεχίσαμε παραλιακά τη βόλτα μας. Βλέπαμε τα νεοκλασικά κτίρια και τον λιγοστό κόσμο που είχε αρχίσει να βγαίνει για τη βόλτα του, καθώς η ζέστη είχε πέσει και το σούρουπο είχε την τιμητική του.

Η Αιδηψός μου άφησε μια γλυκόπικρη ανάμνηση…

16 Ιουλίου 2020 – Ωρεοί, Ιστιαία, Ελληνικά, Αγία Άννα, Αχλάδι

Ωρεοί
Το πρώτο σημείο ενδιαφέροντος για σήμερα ήταν οι Ωρεοί. Πρόκειται για μία μικρή πόλη, η ιστορία της οποίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία της γειτονικής Ιστιαίας. Λόγω της στρατηγικής θέσης του λιμανιού της, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη την εποχή των επιγόνων του Μ.Αλεξάνδρου.

Οι Ρωμαίοι, στην προσπάθεια τους να αποσπάσουν την Εύβοια από τους Μακεδόνες, συμμάχησαν με τον Άτταλο της Περγάμου. Μετά την νίκη τους κατά των Μακεδόνων η πόλη έπεσε στα χέρια του Άτταλου, ο οποίος αφαίρεσε από τη πόλη τα ομορφότερα γλυπτά της και τα μετέφερε ως λάφυρα στη Πέργαμο. Πολλά από τα γλυπτά αυτά εκτίθενται σήμερα στο Μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο.

Την πλούσια ιστορία της πόλης και της ευρύτερης περιοχής, μαρτυρεί η παρουσία ενός γλυπτού που δείχνει έναν επιβλητικό ταύρο τη στιγμή που είναι έτοιμος να επιτεθεί! Το μαρμάρινο αυτό γλυπτό ζυγίζει 6 τόνους, ανήκει στην Ελληνιστική περίοδο και πιθανολογείται ότι ήταν ανάθημα σε κάποιο ιερό της περιοχής.

Αυτό το πανέμορφο γλυπτό βρισκόταν στο κέντρο της παραλιακής οδού της μικρής πόλης των Ωρεών, μέσα σε μία άθλια προθήκη και γύρω του υπήρχε ένα γιαπί, στο οποίο έβλεπες και άλλα αρχαιολογικά ευρήματα. Κάποια από αυτά βρίσκονταν σε σειρά δίπλα από το σημείο και άλλα ήταν απλά αφημένα στη μέση του χάους. Πάνω στη προθήκη υπήρχαν κάποιες φωτογραφίες για το πώς ήταν πριν το γλυπτό. Το έδειχνε στο ίδιο σημείο τελείως γυμνό πάνω στη βάση του και τελείως εκτεθειμένο. Οι φωτογραφίες αυτές ήταν σαν να μου έλεγαν ότι πρέπει να είμαι ευχαριστημένη που το έχουν βάλει πρόχειρα σε μία άθλια προθήκη!

Έκανα και μία μικρή βόλτα τριγύρω πριν φύγουμε. Δίπλα από το γλυπτό υπήρχε η κεντρική εκκλησία και η παραλία λίγα μέτρα πιο πέρα φαινόταν όμορφη για μπάνιο!

Ιστιαία
Επόμενη μας στάση η Ιστιαία. Το όνομα της το έχει πάρει, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, από τη νύμφη Ιστιαία που ήταν αδερφή του Ωρεού. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι πήρε το όνομα της από τη λέξη ιστίο, καθώς στην περιοχή υπήρχε μεγάλη παραγωγή καταρτιών για πλοία.

Μπήκαμε για να πάρουμε καφέ και να ρίξουμε μια ματιά. Μου φάνηκε τελείως αδιάφορη πόλη…Πάρκαρα κοντά στη κεντρική πλατεία και μέχρι να πάρει ο αδερφός μου τους καφέδες έκανα μία μικρή βόλτα.

Ελληνικά
Φεύγοντας από την Ιστιαία περάσαμε το Πευκί χωρίς να μπούμε καθόλου και μετά το Αρτεμήσιο. Κατά μήκος της ακτής έπνεαν άνεμοι και είχε κύμα, οπότε δεν σταματήσαμε πουθενά για μπάνιο.

Είχα σημειωμένες τις παραλίες των Ελληνικών και στα Βασιλικά. Πρίν πάμε παραλιακά, επισκεφτήκαμε πρώτα το χωριό των Ελληνικών. Ο δρόμος για το χωριό είναι ορεινός και χωματόδρομος. Φτάνοντας στο χωριό κάναμε μια μικρή βόλτα.

Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο το ίδιο το χωριό, αλλά η παραλία των Ελληνικών είναι πολύ όμορφη!

Είχε μεσημεριάσει όμως και είχαμε πεινάσει. Στη γύρω περιοχή έχει πολλά ενοικιαζόμενα δωμάτια και ταβέρνες. Την σημερινή διαμονή μας δεν την είχαμε κλείσει. Κάτσαμε πρώτα για φαγητό στο "Μαϊστράλι". Πάρα πολύ καλό μαγειρευτό φαγητό και πολύ ωραία θέα προς τη παραλία. Πληρώσαμε 21,4€ για δύο πιάτα, σαλάτα, μία μπύρα, αλοιφή και ψημένο τυρί. Καθώς τρώγαμε αποφασίσαμε να μην μείνουμε εδώ, αλλά να έρθουμε την άλλη μέρα για μπάνιο, καθώς βλέπαμε ότι μπορούσαμε να κολυμπήσουμε ως το νησάκι απέναντι και κάτι τέτοια μας αρέσουν.

Ξεκινήσαμε για τη παραλία Αγίας Άννας, όπου και σκοπεύαμε να μείνουμε. Λοξοδρομήσαμε για λίγο προς το χωριό Κερασιά. Είχα σημειωμένο το μουσείο απολιθωμάτων που έχει και πήγαμε να δούμε τα ωράρια λειτουργίας. Εκείνη τη στιγμή ήταν κλειστό και φύγαμε κατευθείαν γιατί είχαμε δρόμο μπροστά μας και έπρεπε να βρούμε και κατάλυμα.

Αγία Άννα
Φτάνοντας στη παραλία της Αγίας Άννας περιμέναμε να βρούμε περισσότερη κινητικότητα. Είναι ένα από τα πιο τουριστικά μέρη της Εύβοιας, αλλά η κίνηση ήταν λιγοστή. Κατευθυνθήκαμε πρώτα στο κάμπινγκ που υπάρχει εκεί. Ρωτήσαμε για κατασκήνωση με σκηνή, καθώς είχαμε πάρει και τη σκηνή μαζί μας για παν ενδεχόμενο, αλλά και για ενοικίαση δωματίου/τροχόσπιτου κτλ. Για την σκηνή μας έβγαινε ένα 40άρι περίπου τα δύο άτομα τη βραδιά και για διαμονή είχαν μείνει μόνο οι σουίτες (4άστερο κάμπινγκ γαρ) που ξεκινούσαν από 180 φεύγα ευρώπουλα…Τους ευχαριστήσαμε και φύγαμε!

Γυρίσαμε πάλι στο συνοικισμό και κοιτούσαμε αρχικά για ότι βρεθεί μπροστά μας. Παράλληλα είχαμε ανοίξει ίντερνετ και εφαρμογές και ψάχναμε και έτσι. Υπήρχαν και εκεί αρκετά ενοικιαζόμενα δωμάτια κλειστά. Σε κάποια άλλα που σταματήσαμε επιτόπου μας είπαν ότι δεν έχουν δωμάτιο, ενώ σε ένα από αυτά έβλεπα κενά δωμάτια. Σε ένα άλλο που είχα δει στο booking μας είπε μια κυρία στο τηλέφωνο οτι έχουν μόνο ένα 4κλινο με 85€/βραδιά χωρίς πρωινό, ενώ στο booking έβλεπα ότι έχουν δίκλινο με 60€/βραδιά χωρίς πρωινό. Όταν το ανέφερα δήλωσε άγνοια…και μου είπε οτι είχαν μόνο το 4κλινο αν θέλαμε… Ε δεν θέλαμε, κυρίως γιατί ήθελε να τα αρπάξει, αλλά και γιατί ήταν πολλά χρήματα για ένα κατάλυμα που ήταν αρκετά μακριά από τη παραλία και χωρίς πρωινό.

Αχλάδι
Τελικά βρήκαμε δωμάτιο στο χωριό Αχλάδι, που βρίσκεται δίπλα από τη Παραλία της Αγίας Άννας, στο Achladi Beach με 45€/βραδιά χωρίς πρωινό. Ήταν πολύ ωραίο δωμάτιο, είχαμε θέα στο βουνό, καθαρότατο και πολύ εξυπηρετικοί όλοι τους! Μείναμε εκεί δύο ξεκούραστα βράδια. Τηλεφωνικά μας είπαν ότι θέλουν κάποια ώρα για να ετοιμάσουν το δωμάτιο, οπότε πήγαμε για μπάνιο στη παραλία Αχλάδι. Δροσερή, ωραία παραλία, που βαθαίνει νορμάλ! Κάτσαμε ένα δίωρο και μετά πήγαμε στο κατάλυμα.

Την βραδιά την βγάλαμε στο μπαλκόνι του δωματίου χαζεύοντας στο ίντερνετ και πίνοντας μπύρες από το μπαρ της πισίνας που υπήρχε στο κατάλυμα.

17 Ιουλίου 2020 – Κερασιά, Παραλία Ελληνικών, Παπάδες, ‘κρυφό’ Σαρακήνικο

Το πρωί πριν ξεκινήσουμε για τη παραλία των Ελληνικών, κατεβήκαμε στη παραλία της Αγίας Άννας για να πάρουμε καφέ και πρωινό από κάποιο φούρνο.

Κερασιά
Πρώτη στάση για σήμερα ήταν στο χωριό Κερασιά. Είναι ένα ορεινό χωριό, γνωστό για το απολιθωμένο δάσος, το οποίο προέρχεται από το ίδιο γεωλογικό φαινόμενο που δημιούργησε και το απολιθωμένο δάσος της Λέσβου. Στο χωριό υπάρχει και μουσείο απολιθωμάτων και αυτό πηγαίναμε να δούμε.

Το μουσείο βρίσκεται κοντά στη κεντρική πλατεία του χωριού, αλλά ήταν κλειστό, παρόλο που έπρεπε να είναι ανοιχτό, σύμφωνα με το ωράριο που αναγράφονταν έξω από αυτό! Δίπλα από τις αναγραφόμενες ώρες, είχε και ένα τηλέφωνο. Όταν κάλεσα το σήκωσε μια κυρία, η οποία μας πληροφόρησε ότι δεν είχε αυτή πλέον τα κλειδιά του μουσείου. Σε ερώτηση μου ποιος έχει τα κλειδιά, μου απάντησε ότι τα έχει ο πρόεδρος του χωριού. Και που μπορούμε να βρούμε τον πρόεδρο;…Μας είπε ότι είναι πυροσβέστης και μάλλον θα έχει υπηρεσία τώρα…

Σε όλη τη διαδρομή μέχρι τη παραλία των Ελληνικών γελούσαμε με το συμβάν αυτό και κάναμε σενάρια για το πώς έφυγαν τα κλειδιά του μουσείου από τα χέρια της κυρίας και πήγαν στα χέρια του προέδρου-πυροσβέστη που έχει υπηρεσία όταν το μουσείο πρέπει να είναι ανοιχτό…

Παραλία Αγ.Νικολάου Ελληνικών
Όταν φτάσαμε στη παραλία είχε κόσμο, αλλά ευτυχώς δεν ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλον. Στήσαμε τη προίκα μας, έβαλα γυαλιά κολύμβησης και βούρ για το νησάκι! Η παραλία έχει σήμανση έως και το νησάκι, οπότε δεν υπήρχαν ρεύματα και επιτρεπόταν το κολύμπι ως εκεί. Η διαδρομή ήταν ωραία και γυμνάστηκα κιόλας.

Όταν έφτασα, διαπίστωσα ότι η εκκλησία είναι κλειστή. Έκανα βόλτα στο νησάκι, ξεκουράστηκα και μετά πήρα το δρόμο του γυρισμού.

Στη παραλία μείναμε μέχρι να πεινάσουμε και μετά κινήσαμε πάλι για το ‘Μαϊστράλι’ όπου φάγαμε το μαγειρευτό φαγάκι μας (είχε μπόλικη ποικιλία σε μαγειρευτά), ήπιαμε τη μπύρα μας και απολαύσαμε την όμορφη θέα. Εκεί κλείσαμε και το επόμενο κατάλυμα μας, στη Κύμη, για τα επόμενα 3 βράδια.

Δασικό χωριό στη θέση ‘Παπάδες-Κρύα Βρύση’
Στην επιστροφή μας κάναμε μία στάση στη θέση Παπάδες για να δούμε το Δασικό Χωριό. Είχαμε δει σχετική σήμανση πάνω στο κεντρικό δρόμο. Όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε ότι ήταν κλειστά, δυστυχώς…

‘Κρυφή’ παραλία Σαρακήνικο
Όταν φτάσαμε στην παραλία Αγίας Άννας ήταν νωρίς το απόγευμα. Η παραλία της Αγίας Άννας είναι μία τεράστια παραλία σε μήκος, οργανωμένη σε πολλά σημεία της και μια παραλία από αυτές που δεν μου αρέσουν καθόλου, γιατί έχουν πολύ κόσμο και βαβούρα.

Βέβαια δεν είχε τόσο πολύ κόσμο όταν πήγαμε. Φαντάζομαι ότι υπο ‘νορμάλ’ συνθήκες έχει πολύ περισσότερο κόσμο. Παρόλα αυτά προτιμήσαμε να δοκιμάσουμε τη τύχη μας σε μία πιο μικρή παραλία, το λεγόμενο ‘κρυφό’ Σαρακήνικο. Αριστερά από τη παραλία της Αγίας Άννας υπάρχει ένα μονοπάτι που οδηγεί σε έναν μικρό κολπίσκο.

Μετά από λίγα λεπτά περπάτημα, φτάσαμε στη παραλία. Υπήρχε μία σκηνή, ευτυχώς λίγο μακριά από τη παραλία, με έναν τύπο που δεν σταμάτησε να πίνει μπύρες, ακόμα και όταν φύγαμε. Ευτυχώς ήταν ήσυχος. Είναι μία μικρή άγρια παραλία με όμορφο τοπίο και ησυχία! Θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι ολομόναχη εκεί…ήταν όλα τα λεφτά.-

Μείναμε όλο το απόγευμα εκεί, μέχρι αργά το σούρουπο. Δεν μου φεύγονταν…

***
Πριν γυρίσουμε στο δωμάτιο περάσαμε από ένα μινι μάρκετ για να πάρουμε κάποια πράγματα που χρειαζόμασταν. Το βράδυ πάλι μείναμε στο δωμάτιο με μπύρες και μουσικούλα.

18 Ιουλίου 2020 – Διαδρομή: Στροφυλιά-Μαντούδι-Προκόπι-Πήλι-Σαρακήνικο-Λιμνιώνας-Πετάλη-Αγία Ειρήνη-Κούτουρλα-Κύμη

Στροφυλιά εως Σαρακήνικο
Η σημερινή μέρα ήταν μέρα αναχώρησης για το επόμενο σημείο διαμονής μας, μέσω μίας διαδρομής λίγο πιο έξω από τα συνηθισμένα…Είχε έρθει η ώρα για να σκονιστεί ο Κίτσος! Ξεκινήσαμε περνώντας τη Στροφυλιά, μετά το Μαντούδι και στο Προκόπι στρίψαμε προς Πήλι. Εκεί ο δρόμος στένεψε, άρχισε να χαλάει και να γίνεται ορεινός.

Η διαδρομή μέχρι τη Βλαχία ήταν πολύ όμορφη! Από τη μία μεριά το βουνό και από την άλλη η θάλασσα σε ένα στενό δρόμο, στον οποίο δεν συναντήσαμε σχεδόν καθόλου κίνηση. Κάναμε στάσεις για φωτογραφίες, όπου βρίσκαμε ιδανικό άνοιγμα στο δρόμο.

Ένα από αυτά τα ανοίγματα ήταν μία βρύση, στην οποία σταματήσαμε για να γεμίσουμε τα μπουκάλια μας με νερό, να δροσιστούμε και να ξεσκονίσουμε λίγο το αυτοκίνητο. Ευκαιρία και για βόλτα τριγύρω.

Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στο χωριό Σαρακήνικο. Είχα διαβάσει για τη παραλία του και είχα επιλέξει να κάνουμε μπάνιο εδώ πριν φάμε. Στο χωριό συναντήσαμε μόνο κατσικούλες και έναν άνθρωπο (ευτυχώς) που τον ρωτήσαμε αν μπορούμε να κατέβουμε με το ΙΧ στη παραλία. Χαμογέλασε και μας είπε ΟΧΙ! Το πιάσαμε το ‘υπονοούμενο’ και πήραμε πετσέτα στον ώμο και ξεκινήσαμε.

Όντως, εκεί κάτω δεν κατεβαίνεις με απλό ΙΧ. Θέλει τετρακίνηση! Βέβαια θέλει τετρακίνηση και με τα πόδια, γιατί όσο κατεβαίναμε εγώ σκεφτόμουν πως θα ανεβαίναμε…ήταν και μεσημέρι! Μόλις φτάσαμε στη παραλία, ξέχασα κατευθείαν το πώς θα ανέβαινα. Είπα να αφήσω για αργότερα τις σκοτούρες αυτές και να απολαύσω το μπάνιο μου σε μία πάρα πολύ ωραία παραλία!!!

Η παραλία αυτή έχει μαύρο βότσαλο και χοντρή άμμο. Βαθαίνει σταδιακά και τα βράχια που βρίσκονται περιμετρικά της δίνουν μια γοητεία και την κάνουν μοναδική, όπως και ότι δεν είχε κόσμο. Κάναμε μπάνιο με την ησυχία μας! Αφήσαμε τα πράγματα δίπλα από ένα μικρό, εικονοστάσι να το πω; εκκλησάκι να το πω;…και μπήκαμε για βουτιά. Λίγη ώρα μετά πλησίασε μια βάρκα και τότε προσέξαμε ότι υπήρχε ένα σπίτι πάνω ψηλά στα βράχια, από το οποίο εμφανίστηκε μια κυρία που υποδέχτηκε τον κύριο που ήταν μέσα στη βάρκα παίρνοντας τη ψαριά της ημέρας, και άλλα δύο άτομα που τον βοήθησαν να την βγάλει έξω από το νερό. Χάζευα όλη αυτή τη διαδικασία σαν μαγνητισμένη, καθώς δεν είναι κάτι που βλέπω καθημερινά και μου ασκούσε γοητεία όλο αυτό!

Είχε έρθει η ώρα της επιστροφής για να συνεχίσουμε το δρόμο μας. Είχε έρθει και η ώρα για να φάμε. Αυτό σημαίνει ότι ήταν μεσημέρι και ο ήλιος έκαιγε…και εγώ έπρεπε να ανέβω τη κατηφόρα που είχα κατέβει…μέσα στη ζέστη! Σε λίγα λεπτά είχα ξεχάσει πόσο ωραία ήταν η παραλία που μόλις είχα κάνει μπάνιο και είχα αρχίσει την γκρίνια! Μέχρι να ανέβουμε πάνω στο χωριό απλά δεν σταμάτησα να γκρινιάζω από τη δυσφορία που μου προκαλούσε η ζέστη. Εγώ στα νορμάλ μου δεν αντέχω τη ζέστη, πόσο μάλλον να ανεβαίνω ντάλα μεσημέρι μεγάλες ανηφόρες…το χειρότερο μου!

Σαρακήνικο έως Λιμνιώνα
Συνεχίσαμε το δρόμο μας με επόμενο στόχο τη παραλία Λιμνιώνα. Μετά το Σαρακήνικο ο δρόμος έγινε χωματόδρομος. Είχα διαβάσει για το ΄πέρασμα του Λύκου’ και ότι χρειάζεται 4χ4 αυτοκίνητο. Εμείς την κάναμε όλη τη διαδρομή με τον Κίτσο κανονικά. Απλά ο δρόμος είναι στενός επι το πλείστον.

Μετά τους Μύλους έως και το Λιμνιώνα ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος και έτσι μπορέσαμε να συνεχίσουμε πιο γρήγορα, γιατί ειδικά εγώ είχα λιμοκτονήσει…

Στον Λιμνιώνα κάτσαμε για φαγητό στη ταβέρνα ‘Μανταλένας’. Για δύο πιάτα κρεατικών, μία σαλάτα, ένα συνοδευτικό και μία μπύρα πληρώσαμε 28,30€ και ήταν νόστιμα.

Η παραλία στο Λιμνιώνα βρίσκεται σε έναν μεγάλο κολπίσκο, έχει μέτρια σκούρη άμμο και φαινόταν βαθιά αν κρίνω από το πώς έμπαιναν οι λουόμενοι, καθώς εμείς δεν κάναμε μπάνιο στον Λιμνιώνα γιατί είχα κακό σκοπό…

Στο βάθος της παραλίας υπήρχαν πολλές σκηνές και μπροστά από το σημείο αυτό υπήρχε σήμανση απαγόρευσης για κάμπινγκ. Αλλά ποιος νοιάζεται;…Στην Ελλάδα είμαστε και μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε. Αυτό που δεν μπόρεσα να καταλάβω είναι γιατί βάζουν σήμανση απαγόρευσης, όταν σε σχετικά σάιτ για το νησί ‘διαφημίζουν’ το ελεύθερο κάμπινγκ;…anyway

Παραλία Πετάλη
Ο κακός σκοπός που είχα ήταν η παραλία Πετάλη! Για να πας έχει χωματόδρομο, αλλά είναι καλός. Άνετα πάει ένα συμβατικό ΙΧ και σε κάποια σημεία προς το τέλος έχει στρωμένο τσιμέντο. Ήταν Σάββατο και είχε αρκετό κόσμο. Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι η Εύβοια είναι για την Αθήνα ότι και η Χαλκιδική για τη Θεσσαλονίκη…γιατί σαν την Εύβοια δεν έχει! Την επόμενη μέρα το εμπεδώσαμε καλύτερα όταν βλέπαμε στο αντίθετο ρεύμα από εμάς (ευτυχώς) το κομβόι των αυτοκινήτων που επέστρεφαν στο κλεινόν άστυ!

Η παραλία Πετάλη είναι θεϊκή! Βρίσκεται σε μετρίου μεγέθους κολπίσκο, έχει μαύρη παχιά άμμο ανακατεμένη με βότσαλο σκούρο, είναι βαθιά, είναι κρύα (!) και σου δίνει την αίσθηση ότι κάνεις μπάνιο σε πισίνα με υπέροχα μπλέ σκούρα νερά! Αν προσπεράσω τις σκηνές που έβλεπα στημένες εδώ και εκεί στη παραλία και κάποια ίχνη σκουπιδιών που αναπόφευκτα δημιουργούνται λόγω των κατασκηνωτών, θα της έβαζα 10 με τόνο! Απόλαυση ήταν το μπάνιο εκεί.-

Παραλία Πετάλη έως Γλυφάδα
Μετά από ένα δίωρο άραγμα στη παραλία, συνεχίσαμε το δρόμο μας προς Κύμη. Θέλαμε να μείνουμε κι άλλο αλλά θα μας έπιανε το βράδυ μετά και οι δρόμοι εκεί δεν είναι και οι καλύτεροι για να οδηγείς βράδυ. Συνεχίσαμε στο χωματόδρομο που βρίσκεται στην πλαγιά του βουνού μέχρι το χωριό Γλυφάδα έχοντας μπροστά μας τη Δίρφυ να ξεπροβάλει σε κάθε στροφή σε μια υπέροχη ορεινή διαδρομή!

Γλυφάδα έως Κύμη μέσω Κούτουρλα
Όταν φτάσαμε στη Γλυφάδα σταματήσαμε για να ρωτήσουμε πως θα πάμε πιο γρήγορα Κύμη. Εκεί βρήκαμε έναν που μας είπε να τον ακολουθήσουμε και όταν ερχόταν η ώρα θα μας έλεγε που να στρίψουμε. Οπότε μπροστά αυτός, πίσω εμείς και πηγαίναμε. Περάσαμε από Αγ.Ειρήνη, μετά από Λαμάρη και κοντά στη Παναγία μας είπε να πάμε δεξιά και αυτός συνέχισε ευθεία.

Στην ουσία μας πήγε μέσω Κούτουρλα (κάτι ονόματα που δίνουν σε χωριά..), όπου ο δρόμος είναι υπο κατασκευή, χωματόδρομος και φάγαμε τη σκόνη της ζωής μας! Ο Κίτσος από μαύρος έγινε άσπρος, ενώ εμείς δεν τολμούσαμε να ανοίξουμε παράθυρο και είχαμε τη προσοχή μας στο δρόμο γιατί είχε λακκούβες και τα συναφή…Όταν γίνει αυτός ο δρόμος θα εξοικονομούνται κανα 20αριά χλμ έτσι για πλάκα. Μέχρι τότε όμως, ποοοοολύ σκόνη…

Κάποια στιγμή συναντήσαμε τη Ε.Ο. Αρτάκης-Κύμης και γλιτώσαμε τη σκόνη. Όχι όμως και τις λακκούβες, τα σαμαράκια, τις τυχόν πέτρες απο κατολισθήσεις και όλων των λογιών τις ανωμαλίες που μπορεί να έχει ένας δρόμος…

Κύμη
Κατά τις 20:00 μπήκαμε στη Κύμη. Περάσαμε το χωριό και συνεχίσαμε για παραλία Κύμης, καθώς εκεί είχαμε κλείσει δωμάτιο. Μείναμε για 3 βράδια στο Corali Hotel με 46,60€/βραδιά και πρωινό. Σε αυτό το κατάλυμα έκανα χρήση των πρόσφατων 10€ που είχα στο πορτοφόλι της booking.

Αφήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο, σενιαριστήκαμε και για πρώτο βράδυ είπαμε να βγούμε πάνω στο χωριό. Πήραμε το αυτοκίνητο και ανεβήκαμε όλες αυτές τις στροφές που χωρίζουν το χωριό από τη παραλία. Παρκάραμε και κάναμε πρώτα μία βόλτα γύρω από τη πλατεία και την κεντρική εκκλησία.

Αποφασίσαμε να κάτσουμε σε ένα τραπέζι από τα πολλά που υπήρχαν μπροστά στο προαύλιο της εκκλησίας και αντιστοιχούσαν σε διάφορα μαγαζιά. Εμείς διαλέξαμε ένα που να μην είναι πολύ κοντά σε κόσμο, αν και αυτό ήταν λίγο δύσκολο, γιατί είχε πολύ κόσμο. Θέλαμε να ‘τσιμπολογήσουμε’ και να πιούμε μπύρα. Το μαγαζί ήταν το Μεζε λα φαμ, το οποίο μου φάνηκε λίγο τσιμπημένο στις τιμές. Για μία σαλάτα, τυρί, δύο μπύρες, δύο μεζέδες και μία αλοιφή πληρώσαμε 29,50€. Εδώ ήπια πρώτη φορά τη μπύρα Septem που είναι Ευβοϊκή μπύρα. Τις επόμενες μέρες ήπια και παραλλαγές της. Πίσω στην ετικέτα της αναγράφει και την έννοια της ονομασίας της.

Και μετά νάνι…

19 Ιουλίου 2020 – Διαδρομή: Μετόχι-Στρόπωνες-Βύθουρη-Στενή (μέσω Καθενών)-Χιλιαδού-Κύμη

Το πρωινό στο ξενοδοχείο σερβίρονταν από υπάλληλο του ξενοδοχείου, που βρίσκονταν πίσω από plexi glass με μάσκα και τα συναφή, λέγοντας του τι θέλεις από αυτά που διέθετε ο μπουφές. Καθόμασταν σε εξωτερικό χώρο και ήταν ικανοποιητικό πρωινό.

Μετόχι-Στρόπωνες
Ξεκινήσαμε τη μέρα μας με κατεύθυνση βόρεια προς Στρόπωνες. Βγήκαμε σε αυτόν τον ‘υπέροχο’ δρόμο που συνδέει την Νέα Αρτάκη με τη Κύμη και περάσαμε πρώτα έξω από το χωριό Μετόχι.

Συνεχίσαμε προς Στρόπωνες. Σε όλη τη διαδρομή χαζεύαμε την υπέροχη Δίρφυ και τα γύρω βουνά! Το όρος Δίρφυ έχει 1743μ. υψόμετρο και είναι ένας μεγάλος ασβεστολιθικός όγκος. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία στην κορυφή της Δίρφυ υπήρχε ιερό της Ήρας, που φύλαγαν οι Κουρήτες (δαίμονες). Οι πλαγιές του βουνού είναι γυμνές στα μεγάλα υψόμετρα, αλλά χαμηλότερα καλύπτονται από πυκνά δάση με πεύκα, έλατα και καστανιές.

Παραλία Βύθουρη
Μετά τους Στρόπωνες κατευθυνθήκαμε προς Βύθουρη. Στην ουσία πήραμε το δρόμο που είχαμε έρθει τη προηγούμενη μέρα χωρίς να μπούμε στο χωματόδρομο και κάνοντας έτσι αρκετά χιλιόμετρα παραπάνω. Ο δρόμος για να κατέβεις στη παραλία είναι χωματόδρομος, αλλά σε καλή κατάσταση ακόμα και για απλό ΙΧ.

Η παραλία Βύθουρη επίσης είναι πάρα πολύ καλή! Βρίσκεται σε πιο μικρό κολπίσκο, έχει και αυτή μαύρη παχιά άμμο ανακατεμένη με βότσαλο σκούρο, είναι βαθιά, κρύα και μοιάζει σαν πισίνα με μπλέ σκούρα νερά! Συναντήσαμε και σε αυτή σκηνές και είχε αρκετό κόσμο. Φαντάζομαι ότι σε καθημερινές μέρες (ήταν Σαβ/κο) και η Πετάλη και η Βύθουρη πρέπει να έχουν λιγότερο κόσμο. 10 με τόνο και σε αυτή, γιατί το μπάνιο ήταν απόλαυση!

Στενή μέσω Καθενών
Όταν μας έκοψε η λόρδα, τα μαζέψαμε και πήραμε τα βουνά! Κατευθυνθήκαμε προς τη Στενή για φαγητό, μέσω Καθενών. Στην ουσία κάναμε το γύρο της Δίρφυ! Ήταν ωραία διαδρομή με καλύτερο δρόμο.

Περάσαμε από το καταφύγιο ‘Αγάλης’ που βρίσκεται σε 700μ. υψόμετρο, σταματήσαμε για φωτογραφίες και βόλτα τριγύρω.

Συνεχίσαμε μέσα από χωριά, έχοντας πάντα σε πρώτο πλάνο τη Δίρφυ που είναι εντυπωσιακή!

Στη Στενή φάγαμε σε μία ταβέρνα ενός Θανάση (δεν συγκράτησα το όνομα) ωραίο ψαρονέφρι, πατάτες, σαλάτα, μπουγιουρντί και μία μπύρα με 32,50€. Μετά κάναμε βόλτα στο χωριό, το οποίο βρίσκεται σε πολύ ωραία τοποθεσία από άποψη φύσης!

Παραλία Χιλιαδού
Τελευταία στάση για σήμερα ήταν η παραλία της Χιλιαδούς. Είναι μία πολύ ωραία παραλία, με κρύα νερά και όμορφα χρώματα, αλλά λίγο μεγάλη για τα γούστα μου. Δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο, ή τουλάχιστον εμένα έτσι μου φάνηκε, αν συγκρίνω το μέγεθός της με την αναλογία κόσμου. Ήταν και Κυριακή και βλέπαμε στο δρόμο του πηγαιμού αρκετή κίνηση προς την αντίθετη κατεύθυνση. Πολλοί γύριζαν Αθήνα. Στη Χιλιαδού περάσαμε όλο το υπόλοιπο απόγευμα με μπάνιο, καφέ, διάβασμα και αραλίκι.

Κυμη
Το βράδυ στη Κύμη βγήκαμε στη παραλία Κύμης. Πρώτα κάναμε βόλτα στη παραλιακή, όπου έφαγα το σκάλωμα μου στο υπαίθριο βιβλιοπωλείο που υπάρχει μπροστά από τον Κυλινδρόμυλο. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα επιβλητικά και σημαντικά βιομηχανικά κτίρια στην ευρύτερη περιοχή της Κύμης! Η χρήση του ως αλευρόμυλος με κυλίνδρους παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον από άποψη τεχνολογίας. Οι όψεις του κτιρίου έχουν ιδιαιτέρα μορφολογικά χαρακτηριστικά στοιχειά που δίνουν στο κτίριο πολυτέλεια και είναι σύμφωνα με τον τύπο του ‘κυμαϊκού νεοκλασικισμού’ της Κύμης. Ο πενταώροφος όγκος του, η ορθογωνική του κάτοψη και ο ενιαίος χώρος εντός της, είναι ιδανικά για την οργάνωση χώρων εκθέσεων, εργαστηρίων και συγκέντρωσης κοινού. Το βράδυ φωτίζεται πανέμορφα και προσδίδει αίγλη στη παραλία της Κύμης!
Είδε και απόειδε ο αδερφός μου για να με ξεκολλήσει απο εκεί και κάθε βράδυ ένα σκαλωματάκι το πάθαινα…

Ήπιαμε τα ποτά μας σε ένα από τα παραλιακά μαγαζιά, τα οποία δεν είχαν και ιδιαίτερο κόσμο και μετά πήγαμε για νάνι.

20 Ιουλίου 2020 – Κύμη-Μονή Μεταμόρφωσης Σωτήρα-Χωνευτικό-Χηλή-Βίταλα-Θάψα-Μουρτερή

Κύμη
Το σημερινό πρωινό το είχαμε αφιερώσει στη Κύμη. Αρχικά θέλαμε να περπατήσουμε στο χωριό και αργότερα να δούμε το Λαογραφικό Μουσείο. Πήραμε το αυτοκίνητο και ανεβήκαμε στο χωριό. Παρκάραμε κοντά στο μουσείο και πριν αρχίσουμε τη βόλτα μας πήγα να τσεκάρω τα ωράρια λειτουργίας του μουσείου.

Όταν έφτασα στην είσοδο διαπίστωσα ότι το μουσείο λειτουργεί Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή μόνο, ενώ ήταν Δευτέρα… Έχοντας τσεκάρει τα ωράρια των αρχαιολογικών μουσείων της Εύβοιας που όλα λειτουργούν καθημερινά εκτός Τρίτης, εφησυχάστηκα και θεώρησα ότι το ίδιο ισχύει και γι αυτό το μουσείο. Ξενέρωσα απίστευτα και νευρίασα με τη βλακεία μου γιατί το είδα αψήφιστα το θέμα και το Λαογραφικό Μουσείο της Κύμης είναι το μεγαλύτερο και καλύτερα οργανωμένο λαογραφικό μουσείο της Εύβοιας! Μάλιστα είχα βγάλει εκτός προγράμματος το λαογραφικό μουσείο της Λίμνης, για να μην φορτώσω το πρόγραμμα με πολλά μουσεία και να κάνω όσο το δυνατόν καλύτερη κατανομή δραστηριοτήτων. Αρκεστήκαμε, λοιπόν, να δούμε το μουσείο εξωτερικά μόνο, καθώς στεγάζεται σε ένα τριώροφο νεοκλασικό κτίριο του 19ου αιώνα, από τα πολλά που έχει η Κύμη.

Οπότε μας είχε μείνει η βόλτα στο χωριό και είχα μία ελπίδα ότι ίσως βρω ανοιχτό το σπίτι του Γεωργίου Παπανικολάου, αλλά αμφέβαλα μετά τη ‘πατάτα’ που έκανα, γιατί είχα διαβάσει ότι πολλά από τα εκθέματα του σπιτιού του βρίσκονται στο Λαογραφικό Μουσείο. Αυτά ήξερα να τα ψάξω τρομάρα μου, ενώ τα ωράρια όχι... Ξεκινήσαμε μπαίνοντας σε στενά και με κατεύθυνση προς την κεντρική πλατεία, γιατί ήθελα να πάρω και ένα καφεδάκι στο χέρι.

Όταν έφτασα στο σπίτι του Γεωργίου Παπανικολάου οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν. Ήταν κλειστό φυσικά και όταν ρώτησα με παρέπεμψαν στο Λαογραφικό Μουσείο, για το οποίο είχαν άγνοια και αυτοί ότι είναι σήμερα κλειστό.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας και καταλήξαμε στην κεντρική πλατεία η οποία τη μέρα είναι πιο όμορφη.

Μονή Μεταμόρφωσης Σωτήρα
Επόμενο σημείο ενδιαφέροντος η γυναικεία Μονή Μεταμόρφωσης Σωτήρος, που βρίσκεται 4 χιλιόμετρα βόρεια της Κύμης, σε ένα απόκρημνο και ερημικό περιβάλλον.

Σύμφωνα με την παράδοση ιδρύθηκε από μοναχούς του Αγίου Όρους τον 15ο αιώνα. Λέγεται ότι οι μοναχοί αυτοί διέφυγαν από τους Τούρκους και βρήκαν καταφύγιο εδώ.
Η μονή είναι ένα πολύ μεγάλο κτιριακό συγκρότημα. Έχει όψη φρουρίου και περιβάλλεται από τέσσερις πτέρυγες κτηρίων. Στους τοίχους των κτηρίων της είναι εντοιχισμένα διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη από προχριστιανικά οικοδομήματα.

Στο κέντρο βρίσκεται ο ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, που πιστεύεται ότι είναι βυζαντινός. Εσωτερικά όλος ο ναός είναι ασβεστωμένος. Οι καταστροφές, οι επιδιορθώσεις και ο χρόνος έχουν αφανίσει το παρελθόν του. Το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο. Οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονται όμως σε εσωτερικούς χώρους.

Στο πάνω μέρος, στη βορινή πλευρά της μονής, υπήρχε μεγάλος πύργος, που τον είχαν χτίσει οι μοναχοί για την άμυνά τους. Πριν πολλά χρόνια κατεδαφίστηκε από τους ίδιους, γιατί είχε πλέον ερειπωθεί και ήταν επικίνδυνος. Το μοναστήρι καταστράφηκε από τον πασά της Καρύστου Ομέρ Μπέη κατά τα έτη 1821-1823. Επισκευάστηκε όμως το 1847 με πρωτεργάτες τους οπλαρχηγούς Δ. Γιαννάκη, Γ. Ιωάννου, Δ. Δήμου και από τις δωρεές των κατοίκων της περιοχής. Σημαντική ήταν επίσης η συμβολή των μοναχών στην εθνική αντίσταση, 1941-1944. Κατά τη γερμανική κατοχή το μοναστήρι ήταν τόπος καταφυγίου.

Η μονή είναι πανέμορφη αρχιτεκτονικά, ειδικά τα περιμετρικά της σημεία, πεντακάθαρη και φροντισμένη. Μεγάλο μέρος της εσωτερικής αυλής είναι κατάφυτο από όμορφα δέντρα και λουλούδια και καθώς δεν είχε κόσμο η σύντομη παραμονή μας εκεί ήταν δροσερή και γενικώς ευχάριστη.

Φεύγοντας από τη μονή είδαμε δύο καλόγριες επι το έργο. Γύρισα προς το μέρος τους να τις χαιρετήσω αλλά δεν κούνησαν κεφάλι και παρέμειναν προσηλωμένες στη δουλειά τους. Τις άφησα ήσυχες και βγήκα έξω.

Όταν μπήκα στο αυτοκίνητο έκανα και τη ζημιά μου. Έριξα όλο τον καφέ πάνω μου πρώτα και μετά στο κάθισμα του αυτοκινήτου. Και δεν είχα προλάβει να πιω μεγάλη ποσότητα, οπότε αυτή που χύθηκε ήταν αρκετή για να ‘κολυμπήσω’ στον καφέ με το μαγιό…Σκέτη καταστροφή ήμουν εκείνη τη μέρα. Αφού ‘συμμαζεύτηκα’, άλλαξα και καθάρισα το κάθισμα του Κίτσου, φύγαμε για το επόμενο σημείο ενδιαφέροντος.

Χωνευτικό
Κατευθυνθήκαμε προς το Χωνευτικό. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου τριών χιλιομέτρων από την Κύμη και πρόκειται για μία τοποθεσία που φημίζεται για τις ιαματικές πηγές της και την όμορφη φύση της.

Φτάνοντας υπάρχει ένας ανοιχτός χώρος πάρκινγκ. Αφήσαμε το αυτοκίνητο και περιηγηθήκαμε τριγύρω. Υπάρχει εκεί ένα μικρό εκκλησάκι και δίπλα από αυτό ένα μνημείο προς τιμήν των αδελφών Νικολάου και Παναγιώτη Χαρτσά, που εκτελέστηκαν από τα Ιταλικά στρατεύματα κατοχής τον Μάρτιο του 1942.

Κατεβήκαμε τα σκαλάκια και προχωρήσαμε ψάχνοντας τις πηγές που υπάρχουν εκεί και οι οποίες θεωρούνται θεραπευτικές. Λένε ότι κάνουν καλό στα νεφρά. Αυτό που συναντήσαμε δεν ήταν αυτό που φανταζόμουν. Περίμενα να δω κάτι πιο ‘φυσικό’. Αντί αυτού είδαμε μια σειρά από βρύσες. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας κάτω από τον ίσκιο των πλάτανων και κατά μήκος του καναλιού που υπήρχε δίπλα.

Δεν είχε κάτι άλλο το μέρος, οπότε φύγαμε για να κάνουμε μια βουτιά πριν το φαγητό. Να ξεπλυθούν και οι καφέδες απο πάνω μου…

Χηλή
Πρόκειται για ένα ψαροχώρι που βρίσκεται στα βόρεια της Κύμης. Είναι το δεύτερο χωριό της Εύβοιας, μετά τη Λίμνη, που κέρδισε τη καρδιά μου!΄

Ένας μύθος της περιοχής λέει πως ο Αχιλλέας , κατά τον Τρωικό πόλεμο , από εδώ επιβιβάστηκε σε πλοίο για την Σκύρο και έτσι οι ντόπιοι έδωσαν στο λιμανάκι το όνομα του , Αχίλι. Γι αυτό και πολλές φορές ο οικισμός γράφεται Χιλή.

Φτάνοντας στο χωριό έβλεπα απέναντι ένα νησάκι. Το πρώτο που σκεφτήκαμε και οι δύο είναι να κολυμπήσουμε πάλι μέχρι εκεί. Στην κεντρική πλατεία του χωριού διαπιστώσαμε ότι δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Την πλήρη ησυχία ‘έσπαγε’ ένα τραγούδι που ακουγόταν από ένα σπίτι, που δεν μπορούσα να προσδιορίσω ποιο είναι, αλλά το τραγούδι μου ήταν πολύ ευχάριστο και οικείο! Τραγουδώντας, λοιπόν, τον γνώριμο σκοπό, προχώρησα προς την άκρη της πλατείας, στα βράχια για να δω αν μπορούμε να κολυμπήσουμε ως το νησί. Η ακτή ήταν τραχιά, βραχώδης και δεν υπήρχαν πουθενά σημαδούρες που να προσδιορίζουν τυχόν σημεία για κολύμπι. Η θάλασσα σκούρη μπλέ και ‘φώναζε’ ότι έχει ρεύματα.

Με φώναξε ο bro κάποια στιγμή και μου έδειξε μία μικρή πινακίδα που έγραφε ‘παραλία’. Να λοιπόν που έχει παραλία και εδώ. Πήγα προς τα εκεί και άρχισα να κατηφορίζω το στενό δρόμο ανάμεσα από τα σπίτια. Το χωριό αυτό δεν έχει νεοκλασικά σπίτια να θαυμάσεις, ούτε κάποιο άλλο αξιοθέατο πέρα από την μυστηριακή ατμόσφαιρα που αναδύεται από τα ίδια τα σπίτια του, με τα υπόστεγα και τους χώρους φύλαξης των βαρκών με τις μεγάλες πόρτες ερμητικά κλειστές. Εδώ αισθάνεσαι ότι είσαι ξεκομμένος από τα πάντα και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία του τόπου αυτού!...

Στο τέρμα του στενού δρόμου υπάρχει ένας παλιός ταρσανάς, που ακόμα χρησιμοποιείται από τους ντόπιους ψαράδες. Ο ταρσανάς είναι κατασκευασμένος σε μια απάνεμη εσοχή με μια μικρή παραλία, η οποία είναι μια σταλιά και όμως τόσο όμορφη!!! Περιστοιχίζεται δεξιά και αριστερά από βράχια, πάνω στα οποία υπάρχουν γερανοί με τους οποίους ανεβάζουν τις βάρκες ψηλά για να τις προφυλάξουν από τη κακοκαιρία ελλείψει λιμανιού. Η παραλία ήταν καθαρή, κρύα και βαθιά! Το μπάνιο ήταν απολαυστικό και ο τόπος μοναδικός… Δροσίστηκε το κορμί και η ψυχή!

Ένα από τα πιο ξεχωριστά χωριά της Εύβοιας με τη δική του μοναδική ταυτότητα.-

Βίταλα

Είχε έρθει η ώρα για φαγητό. Κατευθυνθήκαμε προς Βίταλα γιατί είχα διαβάσει για ταβέρνες και νόστιμο φαγητό. Όταν φτάσαμε στο χωριό επικρατούσε άκρα του τάφου σιωπή, κοινώς νέκρα…

Κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο και γυρίσαμε στη Κύμη για φαγητό. Κατεβήκαμε στη παραλία Κύμης και πιο συγκεκριμένα κάτσαμε στο ‘Σορόκο’. Πολύ ωραία τοποθεσία, δίπλα στη θάλασσα και για 2 πιάτα, 2 σαλάτες και 1 μπύρα πληρώσαμε 26,5€. Μετά από ένα καλό φαγητό έπρεπε να βρούμε και μια καλή παραλία για μπάνιο…

Παραλία Θαψά
Φεύγοντας από Κύμη το gps μας πήγε μέσα από κάτι θεόστενους δρόμους με απότομες ανηφόρες…Τελικά βγήκαμε στο κεντρικό δρόμο και μετά στρίψαμε προς παραλία Θαψά. Εκεί ο δρόμος γίνεται χωματόδρομος.

Κατεβαίνοντας συναντήσαμε δύο αυτοκίνητα, τα οποία μας έκαναν σήμα να σταματήσουμε. Μας είπαν ότι δεν μπόρεσαν να κατέβουν με τα ΙΧ γιατί ο δρόμος είναι πολύ κακοτράχαλος…Δεν ξέρω αν ήταν όντως έτσι, γιατί δεν μπορούσα με τίποτα να μεταπείσω τον αδερφό μου να συνεχίσουμε για να δούμε. Όσο είδατε και εσείς την παραλία Θαψά εκείνη τη μέρα, άλλο τόσο την είδα κι εγώ…

Παραλία Μουρτερή
Έπρεπε να βρω άλλη παραλία…Σκέφτηκα να πάμε στη Μουρτερή που βρίσκεται νότια της Κύμης, γιατί δεν είχαμε πάει καθόλου προς τα εκεί. Το δελφίνι ήταν για όπου να ναι και ότι να ναι, αρκεί να βραχεί! Η διαδρομή αυτή όμως μας κόστισε χρόνο από αραλίκι στη παραλία και δεν ήθελα να πάμε να βουτήξουμε και να φύγουμε κατευθείαν Στο τέλος αυτό κάναμε, σχεδόν…

Στο δρόμο, όταν πηγαίναμε πήρε το μάτι μας μία πινακίδα που ανέφερε την ύπαρξη αρχαιολογικού χώρου στη Ποταμία. Και επειδή η περιέργεια και των δύο, ειδικά σε αυτά, σκότωσε τη γάτα…αποφασίσαμε να πάμε την επόμενη μέρα το πρωί να δούμε, καθώς ήταν στον δρόμο μας φεύγοντας από Κύμη για νότια Εύβοια.

Η παραλία Μουρτερή είναι άλλη μία μεγάλη παραλία που είχε κόσμο, αλλά για το μέγεθος της ήταν λίγος. Καλή ήταν, αλλά δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Είχα διαβάσει ότι η παραλία Κεφαλά που είναι ακριβώς μετά την Μουρτερή είναι καλύτερη και πιο απομονωμένη, αλλά είχαμε ξοδέψει όλο μας το χρόνο στα πήγαινε έλα για να κάτσουμε σε μία παραλία, που ο οργανισμός μου δεν σήκωνε άλλη άσκοπη μετακίνηση. Ήθελα να πιω και καφέ!

***
Το βράδυ βγήκαμε για τη τελευταία μας βόλτα στη Κύμη. Ήπια και μια παραλλαγή της μπύρας Septem σε ένα πολύ γουστόζικο μαγαζί με μία κάπως εναλλακτική διακόσμηση!

Ήταν ότι έπρεπε για αποχαιρετισμό της περιοχής! Την επόμενη μέρα θα μεταβαίναμε στη νότια Εύβοια για κυνήγι νέων εικόνων και συγκινήσεων…

21 Ιουλίου 2020, Μέρος 1ο – Ποταμία, Οξύλιθος, Αγία Θέκλα, Αυλωνάρι

Αρχαιολογικός χώρος Ποταμίας
Για τη σημερινή μέρα είχα μπόλικα σημεία ενδιαφέροντος σημειωμένα και κάποια από αυτά ανυπομονούσα να τα δω κιόλας. Υπήρχαν όμως και άλλα, που αναγκαστικά βγήκαν από το πρόγραμμα για μια επόμενη φορά και άλλα που δεν υπήρχαν στο πρόγραμμα, αλλά μπήκαν και μάλιστα είχα μεγάλη περιέργεια να τα δω, γιατί δεν είχα ιδέα τι είναι, όπως ο αρχαιολογικός χώρος Ποταμίας.
Στη Πλατάνα, όπου είχαμε δει και τη σχετική σήμανση την προηγούμενη μέρα, στρίψαμε δεξιά όπως μας υποδείκνυαν οι ταμπέλες για τον αρχαιολογικό χώρο και μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε στο χωριό Άνω Ποταμία. Ακολουθώντας τις ταμπέλες, οι οποίες ουκ ολίγες ήταν, με έκαναν να σκέφτομαι ότι για να έχει τόση σήμανση θα είναι κάτι σημαντικό αυτό που θα δω. Φτάνουμε κάποια στιγμή και υπάρχει άλλη μία ταμπέλα που σου έλεγε ‘με βρήκες’…

Κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και προχωράμε προς τη ταμπέλα. Δίπλα υπήρχε ένας φράχτης και πίσω από αυτόν ένα σπίτι. Κοιτάμε γύρω μας και δεν βλέπουμε κάτι που να υποδηλώνει ότι βρισκόμαστε σε αρχαιολογικό χώρο, ούτε υπήρχε κάποια ένδειξη ή οδηγία να κατευθυνθούμε προς κάπου…Η πινακίδα, λοιπόν, και μετά το χάος! Από πινακίδες, πάντως, για να φτάσεις εκεί, μπόλικες είχε! Κοιτώντας ψηλά έβλεπα ένα μονοπάτι και δίπλα από το φράχτη υπήρχαν ίχνη από ροδιές, αλλά δεν μπορούσα να ξέρω που οδηγούν και αν οδηγούν στον αρχαιολογικό χώρο…

Περπάτησα πάνω στις ροδιές για κάποια μέτρα, όταν ο αδερφός μου, μου επέστησε τη προσοχή, ότι μπορεί να έχει φίδια εκεί που πάω και ήμουν με γυμνά πόδια και παντόφλες. Είχε δίκιο, γιατί η Εύβοια από φίδια καλά πάει, όσο είχαμε δει και θα βλέπαμε και στην συνέχεια. Δεν υπήρχε όμως περίπτωση να αλλάξω ρούχα και παπούτσια για να ψάξω μέσα στα χόρτα και στα τυφλά, για αρχαία ερείπια που δεν ήξερα πως ή που είναι, γιατί θα σπαταλούσαμε πολύ χρόνο. Προσπάθησα να μπω στο ιντερνετ να δω τουλάχιστον περί τίνος πρόκειται, αλλά, όπως και σε πολλά άλλα σημεία της Εύβοιας, δεν είχαμε καθόλου σήμα. Ούτε είχα αξιωθεί το προηγούμενο βράδυ να μπω να δω, γιατί δεν φανταζόμουν ότι έπρεπε να μυρίσω τα δάχτυλα μου για να βρώ τον αρχαιολογικό χώρο…

Γύρισα στο αυτοκίνητο και είδα έναν κύριο, οπότε άδραξα την ευκαιρία για ερώτηση. Μου είπε ότι υπάρχουν κάποια ερείπια στη κορυφή του λόφου από την πίσω μεριά όμως και ότι έπρεπε να πάμε με τα πόδια από το δρομάκι που έβλεπα να ανεβαίνει μέσα στα χόρτα…Τελικά, ότι επένδυση είχε γίνει εκεί έφτανε μέχρι τις πινακίδες! Σε ερώτηση μου, για το τι ερείπια είναι, δεν ήξερε να μου πει…Τον ευχαρίστησα και φύγαμε.

Όταν βρήκα σήμα έψαξα να το βρω και είδα ότι πρόκειται για τα ερείπια της ακρόπολης της αρχαίας Κύμης στη θέση ‘Καστρί’.

Οξύλιθος
Μετά την πρωινή ‘πατάτα’ πήγαμε να δούμε κάτι που γνωρίζαμε την ύπαρξη του από πριν και είχε ενδιαφέρον. Πρόκειται για το χωριό Οξύλιθος που είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στη νότιο ανατολική πλαγιά του ομώνυμου βουνού. Το χωριό περιβάλλεται από ελαιώνες και το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ο κωνικός ηφαιστειακός λόφος που υψώνεται βόρεια του. Αυτός ο λόφος δημιουργήθηκε πριν περίπου 11 εκατομμύρια χρόνια στο μέσο της λεκάνης της Κύμης και αποτελεί το πιο εμφανές ηφαιστειακό υπόλειμμα στο κεντρικό Αιγαίο. Από το σχήμα του προέρχεται και το όνομα του χωριού.

Η θέση και το εύφορο έδαφος είναι οι βασικές αιτίες της εγκατάστασης του ανθρώπου στη περιοχή από την Προϊστορική εποχή, μέχρι και σήμερα, καθώς έχουν βρεθεί πολλά ερείπια οικισμών τριγύρω.
Πάνω στον ηφαιστειακό λόφο βρίσκεται η εκκλησία της Ευαγγελίστριας, η οποία είναι χτισμένη από ηφαιστειογενή υλικά, όπως και πολλά σπίτια του χωριού έχουν την χαρακτηριστική κόκκινη πέτρα της περιοχής.

Περάσαμε μέσα από το χωριό και πήραμε το δρόμο για τη κορυφή του λόφου. Η θέα από εκεί είναι πανοραμική προς πάσα κατεύθυνση και υπέροχη! Μείναμε για λίγη ώρα να απολαύσουμε τη θέα.

Ωρολόγιο και οικισμός Αγίας Θέκλας
Επόμενη στάση μας ήταν στο χωριό Ωρολόγιο. Η επικρατέστερη εκδοχή για την ονομασία του χωριού σχετίζεται με τη θέση του. Το Ωρολόγιο βρίσκεται στο μέσον της διαδρομής μεταξύ Κύμης και Αλιβερίου, γεγονός που επέτρεπε στους ταξιδιώτες να μπορούν να υπολογίζουν το υπόλοιπο του ταξιδιού τους με το που έφθαναν στο συγκεκριμένο οικισμό. Σε περίοπτη θέση στο κέντρο του χωριού, δίπλα από την εκκλησία βρίσκεται και το σήμα κατατεθέν του, ένα ρολόι.

Ο βασικός λόγος, όμως, που ήθελα να πάω εκεί δεν ήταν το ίδιο το Ωρολόγιο, αλλά ο οικισμός της Αγίας Θέκλας που βρίσκεται εκεί κοντά. Σταματήσαμε στο χωριό και κατέβηκα για να βρω κάποιον να ρωτήσω. Βρήκα δύο άτομα που μαστόρευαν κάτι σε μία αυλή. Όταν ρώτησα πως θα βρω την εκκλησία της Αγίας Θέκλας το νεαρό παιδί γύρισε στον νεαρό άντρα ρωτώντας τον ‘εννοεί την παλιά εκκλησία με τα νεκροταφεία;’. Δεν γνώριζα κάτι για νεκροταφεία εγώ, οπότε στο άκουσμα της λέξης πετάγομαι λέγοντας ‘έχει και νεκροταφεία; Ωραία!’ Πρέπει να ακούστηκα αρκετά… νεκρόφιλη (!) γιατί ο νεαρός με κοίταξε, σχεδόν, με τρόμο! Που να εξηγώ τώρα εγώ στο παιδί, ποια είναι η σημασία των νεκροταφείων και τι αντιπροσωπεύουν σε μία τοπική κοινωνία ή ένα ολόκληρο έθνος.... Έρχεται τότε προς το μέρος μου ο άλλος, κάνοντας νόημα στο παιδί να σωπάσει και χαμογελώντας μου εξήγησε πως θα βρω την εκκλησία. Μου είπε ότι έχει παλιές τοιχογραφίες και ότι τα νεκροταφεία δεν είναι παλιά, αλλά τα τωρινά του οικισμού. Είχε αντιληφθεί αυτό που είχα σκεφτεί στο άκουσμα των νεκροταφείων, ότι δηλαδή υπάρχουν και παλιά νεκροταφεία μαζί με την εκκλησία. Του είπα ότι γνωρίζω για την εκκλησία και τις τοιχογραφίες κι ότι αυτός είναι ο λόγος που την ψάχνω. Τον ευχαρίστησα και φύγαμε.
Τον οικισμό τον βρήκαμε εύκολα χάρη στις οδηγίες που είχα, καθώς δεν υπήρχε καθόλου σήμανση που να στρίψεις! Μπήκαμε μέσα και ευτυχώς κοντά στην κεντρική εκκλησία του οικισμού υπήρχε πινακίδα για την εκκλησία.

Η φερώνυμη εκκλησία της Αγίας Θέκλας, είναι ένας βυζαντινός ναός με σημαντικές τοιχογραφίες του 13ου και 14ου αιώνα και έχει χαρακτηριστεί, από το 1958, ιστορικό διατηρητέο μνημείο για την Εύβοια. Η παρουσία της υποδεικνύει την ύπαρξη οικισμού στην περιοχή την ύστερη βυζαντινή περίοδο. Η πρώτη εξωτερική όψη της εκκλησίας με ενθουσίασε!...

…και όταν μπήκα μέσα έμεινα άφωνη! Το εσωτερικό της το διακρίνει μία απλότητα και οι παλιές τοιχογραφίες μαρτυρούν το πέρασμα των χρόνων και τη φθορά που έχει επέλθει πάνω τους. Η παλαιότητα όμως αυτή είναι που τους προσδίδει μεγάλη αξία. Πολύ όμορφη εκκλησία!

Δίπλα όντως υπήρχαν νεκροταφεία και τριγύρω η φύση ήταν γαλήνια! Έκανα τη βόλτα μου, είδα και και τα ‘ρούχα’ που πέταξε ένα φιδάκι και μετά φύγαμε για την επόμενη έκπληξη…

Αυλωνάρι
Έπρεπε να τριτώσει....Το Αυλωνάρι ήταν το τρίτο και τελευταίο χωριό της Εύβοιας που με συνεπήρε και το αγάπησα πολύ! Ένα χωριό γραφικό, που κουβαλάει στις πλάτες του μπόλικη ιστορία, με όμορφα περιποιημένα σοκάκια, παραδοσιακά σπίτια και κατοίκους πρόθυμους να σου πούνε την ιστορία του…Σωστό μπιμπελό!

Η ονομασία του Αυλωναρίου προήλθε από τη λέξη «αυλών» που υποδηλώνει μια κοιλάδα ή μια χαράδρα. Ο αρχαίος Αυλών της Εύβοιας, εικάζεται ότι βρίσκεται στη θέση της αρχαίας πόλης Οιχαλία. Η ευβοϊκή Οιχαλία ήταν μυκηναϊκή πόλη, γνωστή για την καταστροφή της από τον Ηρακλή. Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Εύρυτος, γνωστός για την δεξιότητά του στο τόξο, ήταν βασιλιάς της αρχαίας αυτής πόλης. Ο Εύρυτος είχε μια πανέμορφη κόρη την Ιόλη ,την οποία πολλοί μνηστήρες ήθελαν να παντρευτούν. Για να τους αποφύγει,ανακοίνωσε ότι η κόρη του θα παντρεύονταν αυτόν που θα αποδείκνυε την γενναιότητα του κερδίζοντας τον στην τοξοβολία,πράγμα αδύνατο καθώς κανένας δεν θα μπορούσε να τα βάλει μαζί του. Εκτός όμως από τον μυθικό Ηρακλή, που μόλις το έμαθε, ήρθε και συναγωνίστηκε μαζί του και τον κέρδισε. Όμως ο βασιλιάς αθέτησε τον λόγο του και ο Ηρακλής έφυγε ντροπιασμένος και πλημμυρισμένος από θυμό. Σχημάτισε ισχυρό στρατό και επέστρεψε για να πάρει την εκδίκηση του. Ύστερα από μεγάλη μάχη λεηλάτησε, κατέστρεψε όλη την πόλη, σκότωσε τον βασιλιά και τους γιους του και πήρε μαζί του την Ιόλη.

Το Αυλωνάρι συνδέθηκε από τα πρώτα βυζαντινά χρόνια με την Εκκλησία, καθώς η πρώτη ιστορική παρουσία της σημειώνεται το 553 μ.Χ. στον τίτλο του επισκόπου Αυλώνος που από τα πρακτικά της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως διαπιστώνεται ότι συμμετείχε στην Ε’ Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη (Επίσκοπος Σωτήρ).
Το γεγονός αυτό προϋποθέτει τη δημογραφική, διοικητική και οικονομική δύναμη του χωριού και την εξέχουσα θέση που είχε στην ευρύτερη περιοχή Αλιβερίου και Κύμης.

Το Αυλωνάρι δέχτηκε τις εισβολές των Ενετών, των Λομβαρδών, των Γενοβέζων, τα χνάρια των οποίων παραμένουν ακόμα και σήμερα με τη μορφή των κάστρων. Την περίοδο της ενετοκρατίας υπαγόταν στην οικογένεια Ghisi, όπως και όλη η περιοχή από το Αυλωνάρι ως την Κύμη και τη Σκύρο. Το 14ο αιώνα καθίσταται διοικητικό, στρατιωτικό και οικονομικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Είναι η έδρα ενός φέουδου που υπαγόταν στο Βενετό Βάιλο (επίτροπο) της Χαλκίδας και προστατευόταν από δύο μεγάλα κάστρα, το Potiri (Ποτήρι) νότια του οικισμού και το θρυλικό Cuppa (Κούπα) στη Βρύση της περιοχής Κονιστρών, σε συνδυασμό με τους πύργους που κοσμούσαν αρκετά χωριά της περιοχής. Πρόκειται για ένα αμυντικό σύστημα πολύ καλά οργανωμένο και πυκνό.

Οι λόγοι που υπαγόρευσαν στους Βενετούς την ύπαρξη αυτής της διοικητικά ανεξάρτητης περιοχής ήταν η απειλή των Φράγκων, των Καταλανών και των Τούρκων πειρατών αλλά και ο αγροτικός πλούτος του τόπου που είχε 25 χωριά με παραγωγή σιταριού, λαδιού, κρασιού, κεριού, μελιού και μεταξιού. Τις μνήμες αυτής της εποχής διασώζει μέχρι σήμερα η ρυμοτομία του Αυλωναρίου που δίνει την εντύπωση οχυρωμένου οικισμού με τα παραδοσιακά σπίτια, τους ελικοειδείς δρόμους και τα στενά σοκάκια.
Το Αυλωνάρι ακολούθησε τη μοίρα της Εύβοιας, που κυριεύτηκε το 1470 από το Μωάμεθ τον Πορθητή. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας ήταν «Ναχιγιές» (διοικητική μονάδα) που υπαγόταν στον Καζά του Εγριμπόζ (Ευρίπου). Το 1821 δεν ξεσηκώθηκαν από την αρχή, από φόβο. Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, στο Αυλωνάρι και στην περιοχή μετοίκησαν μερικές οικογένειες Σαμίων και σώζονται πολλά σαμιώτικα σπίτια μέχρι και σήμερα.

Φτάνοντας στο Αυλωνάρι κατευθυνθήκαμε πρώτα ψηλά στο λόφο για να δούμε το βενετσιάνικο πύργο. Γύρω του υπάρχουν οικίες και λίγα μέτρα πιο πέρα βρίσκεται η κεντρική εκκλησία του χωριού. Προχωρώντας αντίθετα από την εκκλησία συναντήσαμε τα υπολύματα ενός στρόγγυλου πύργου (μάλλον), τμήμα των παλιών οχυρώσεων.
Κατεβήκαμε μετά στη κεντρική πλατεία και μέχρι να παρκάρει ο αδερφός μου, εγώ είχα ήδη ξεκινήσει την βόλτα μου. Ρώτησα στη πλατεία αν είναι ανοιχτό το Λαογραφικό Μουσείο του χωριού. Προς απογοήτευση μου πήρα αρνητική απάντηση. Άρχισα να ανηφορίζω και να μπαινοβγαίνω σε στενά και δρόμους.

Όταν με βρήκε ο bro, μου είπε ότι ένας κύριος στη πλατεία τον ρώτησε αν ψάχνει ‘αυτήν με τη φωτογραφική’. Γελώντας ο αδερφός μου του είπε ναι και αυτός του έδειξε τη κατεύθυνση που είχα πάρει και είπε ότι πηγαίνω προς το παλιό σχολαρχείο! Στο άκουσμα της λέξης εγώ ‘τέντωσα’! 'Ρώτησες πιο είναι αυτό το κτίριο;'. 'Το πρώτο παλιό σπίτι', μου λέει…Το πώς ορίζονταν όμως αυτό το ‘πρώτο παλιό σπίτι’ δεν ρώτησε…

Γυρίζοντας στη πλατεία βρήκαμε τον κυριούλη αυτόν που ήταν καθισμένος σε ένα τραπέζι του καφενείου. Τον ρώτησα ποιο είναι το σχολαρχείο και μου είπε μια από τα ίδια, δηλαδή το πρώτο παλιό σπίτι που συνάντησα μετά την ανηφόρα. Δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη γιατί μου έλεγε ότι έχει ξύλινη πόρτα και παράθυρα, λες και μόνο ένα σπίτι ήταν έτσι…μετά άρχισε να μου λέει ότι στην κατοχή έγινε διοικητήριο και στο τέλος τον άκουγα απλά γιατί με είχε συνεπάρει η προθυμία του να μου πει την ιστορία του χωριού του! Συμπαθέστατος άνθρωπος!

Όταν γύρισα και άρχισα την αρχειοθέτηση των φωτογραφιών, έψαξα σε παλιές φωτογραφίες από το ιντερνετ να ταιριάξω κάποιο κτίριο από τις δικές μου φωτογραφίες, αλλά πάλι δεν έβγαλα άκρη γιατί καμία φωτογραφία δεν έδειχνε ολόκληρο το κτίριο εξωτερικά…

Δυτικά του Αυλωναρίου υπάρχει η περιοχή Χάνια και εκεί βρίσκονται οι ανεμόμυλοι και η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Εμείς ένα μπερδεματάκι το κάναμε σε αυτά και στο τέλος δεν τα βρήκαμε, γιατί σήμανση δεν υπήρχε, ούτε όμως και σήμα στο κινητό. Ο δρόμος που θυμόμουν ότι είχα δει στο χάρτη του χωριού δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος είναι όταν ήμασταν εκεί. Όσους ρώτησα δεν με διαφώτισαν καθόλου! Προσπαθήσαμε μια δεύτερη φορά να το βρούμε και καταλήξαμε στα ίδια. Αργότερα είδα ότι ο δρόμος που έψαχνα βρίσκονταν στην δυτική πλευρά του χωριού ενώ εμείς ψάχναμε σχεδόν αντίθετα…

Συνεχίζεται…

21 Ιουλίου 2020, Μέρος 2ο – Οκτωνιά, Άγιοι Απόστολοι, Ζάρακες, Δρακόσπιτα, Στύρα, Κάρυστος

Οκτωνιά
Πρίν αρχίσουμε να κατηφορίζουμε, κάναμε ένα πέρασμα από το χωριό Οκτωνιά.

Είχα διαβάσει για ένα κάστρο εκεί, το λεγόμενο ‘Κάστρο της Μεγάλης Σπηλιάς’. Είχαμε σήμα και το βάλαμε στο gps. Μας έβγαζε λίγο έξω από το χωριό την ένδειξη για κάστρο, αλλά στο πέρασμα μας από εκεί δεν βλέπαμε κανένα κάστρο, ούτε καν ένα λόφο ή έστω ύψωμα που να υποδηλώνει την τοποθεσία κάστρου. Μπήκαμε ξανά στο χωριό και σταματήσαμε να ρωτήσουμε. Βρήκαμε μια κυρία που όταν κατέβασα το τζάμι για να ρωτήσω, ήρθε, ακούμπησε με τους αγκώνες στο παράθυρο του αυτοκινήτου, έβαλε το πρόσωπο της σχεδόν μέσα στο αυτοκίνητο και άρχισε να μας εξηγεί τι είναι και που είναι αυτό το κάστρο. Είχε έρθει τόσο κοντά μου, που ασυναίσθητα τραβήχτηκα και το μόνο που σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή είναι πως να την απωθήσω ευγενικά, χωρίς να ακούω καν τι λέει! Με το τράβηγμα που έκανα κατάλαβε μάλλον ότι ενοχλήθηκα και απομακρύνθηκε…από πανδημίες δεν καταλάβαινε και πολλά! Μας είπε ότι κάποτε υπήρχε ένα κάστρο εκεί που σήμερα είναι μια εκκλησία. Προσπαθώντας να μας δώσει οδηγίες πως θα πάμε εκεί, την έκοψα τελείως χαμένη μέσα στο ίδιο της το χωριό!...Την ευχαρίστησα και έκανα νόημα στον αδερφό μου να ξεκινήσει. Συγκρατήσαμε και οι δύο κάτι για μία βρύση που είπε και όντως την βρήκαμε, αλλά εκκλησία ή κάστρο γιόκ!

Δεν κατάλαβα ποτέ αν τελικά υπάρχει ή όχι αυτό το κάστρο και που…Επίσης οι κάτοικοι της περιοχής δεν το έχουν και πολύ με τις οδηγίες, με εξαίρεση τον κύριο στο Ωρολόγιο!

Άγιοι Απόστολοι & Παραλία Κακολίμανο
Είχε μεσημεριάσει και θέλαμε να κάνουμε ένα μπάνιο πριν φάμε. Αποφασίσαμε να πάμε στους Αγίους Αποστόλους για φαγητό, οπότε η παραλία που θα διαλέγαμε θα ήταν εκεί κοντά. Στο δρόμο βλέπαμε από ψηλά και απέναντι τον ηφαιστειακό βράχο του Οξύλιθου καθώς ανεβαίναμε το βουνό.

Οι Άγιοι Απόστολοι είναι ένα παραλιακό ψαροχώρι που έχει μετατραπεί σε παραθεριστικό οικισμό. Έχει πολλά ενοικιαζόμενα και ταβέρνες, καθώς και παραλίες τριγύρω για μπάνιο. Φτάσαμε στο λιμανάκι του χωριού για να δούμε τι παίζει. Μετά κάναμε μεταβολή και πήγαμε στη παραλία Κακολίμανο. Είναι μια πάρα πολύ ωραία παραλία σε ένα κολπίσκο, με αλμυρίκια γύρω από την ακτή που προσφέρουν υπέροχο ίσκιο! Βγάλαμε καρέκλες, ψάθες, πετσέτες και στρωθήκαμε κάτω από ένα δέντρο. Ο λιγοστός κόσμος που υπήρχε, την έκανε ακόμα καλύτερη και ο συνδυασμός των κρύων νερών της με την παχιά σκιά των δέντρων την έκανε να μοιάζει ιδανική στα μάτια μου!

Με βαριά καρδιά μαζέψαμε τα πράγματα μας μετά από μία ώρα, για να πάμε στο χωριό να φάμε, καθώς τα στομάχια μας είχαν κολλήσει στη πλάτη! Παρκάραμε στο λιμάνι και κάναμε μια μικρή βόλτα να δούμε τι επιλογές είχαμε. Είπαμε να φάμε ψαράκι σήμερα και κινηθήκαμε κατά μήκος της παραλίας του χωριού όπου υπάρχουν και ταβέρνες.

Διαλέξαμε να κάτσουμε στον ‘Μεγάλο’. Πρόκειται για ταβέρνα-ουζερί με τραπεζάκια σε μία αυλή με μπόλικο ίσκιο σε λίγο χύμα κατάσταση. Βρήκαμε ένα μικρό τραπέζι και στρωθήκαμε. Κατάλογος δεν υπήρχε πουθενά. Ήρθε μια κυρία, μας είπε τι έχει από ψαρικά, της είπαμε τι θέλαμε και απομακρύνθηκε. Το ‘μαλλί’ θα το βλέπαμε στο τέλος…

Πήραμε γάβρο, καλαμαράκια, ψητή φέτα, σαλάτα και μία μπύρα. Ήταν όλα πολύ νόστιμα. Όταν ζητήσαμε το λογαριασμό, μας έφερε μία απόδειξη την οποία την κράτησα ενθύμιο! Σύμφωνα με αυτή την απόδειξη φάγαμε:

Ψαροταβέρνα 25,00€
Ψαροταβέρνα 3,00€
Ψαροταβέρνα 9,00€
ΔΙΟΡΘΩΣΗ
Ψαροταβέρνα -9,00€
ΔΙΟΡΘΩΣΗ
Ψαροταβέρνα -3,00€
Ψαροταβέρνα 2,50€

ΣΥΝΟΛΟ 27,50€…

Εμένα με έπιασε σπαστικό γέλιο ενώ ο αδερφός μου νευρίασε. Όταν ήρθε ο ‘Μεγάλος’ να πληρωθεί εισέπραξε το χρήμα μαζί με το ‘καντήλι του’ από τον αδερφό μου, πάντα με ευγενικό τρόπο το αδερφάκι μου, όχι σαν εμένα την ‘απολίτιστη’ που όταν ρίχνω καντήλια το κάνω χωρίς φόβο και με πολύ πάθος στη ψύχρα. Για μια στιγμή ο ‘Μεγάλος’ νόμισε ότι είμαστε εφοριακοί και θα μπορούσε να το πιστέψει κιόλας αν δεν υπήρχα εγώ δίπλα να χαχανίζω ασταμάτητα…

Δύστος
Καθώς πηγαίναμε όλο και πιο νότια το τοπίο είχε αρχίσει να αλλάζει. Η βλάστηση γινόταν πιο χαμηλή και στα γύρω βουνά και λόφους έκαναν την εμφάνισή τους πολλές ανεμογεννήτριες.

Λίγα λεπτά μετά την αναχώρηση μας από τους Αγίους Αποστόλους συναντήσαμε τον χαρακτηριστικό λόφο Καστρί (όλοι οι λόφοι στην Εύβοια Καστρί λέγονται;…), όπου δεσπόζει το επιβλητικό τείχος της αρχαίας πόλης Δύστου και γύρω από αυτόν εκτείνεται ο ομώνυμος αρχαιολογικός χώρος. Οι όχθες της λίμνης του Δύστου αποτέλεσαν από τους προϊστορικούς ακόμη χρόνους ιδανικός τόπος για την ίδρυση οικιστικών μονάδων. Κατά τον 4ο αι. π.Χ. ο οικισμός οχυρώθηκε με ισχυρό τείχος, ενώ η κορυφή του λόφου προστατεύθηκε και με δεύτερο οχυρωματικό περίβολο. Στα κλασσικά και στα ελληνιστικά χρόνια άκμασε και κατοικούνταν τουλάχιστον μέχρι και την Φραγκοκρατία, όπως μαρτυρούν τα ερείπια του ενετικού πύργου που ακόμα στέκει στην κορυφή του λόφου.

Η ιστορική λίμνη Δύστος βρίσκεται στο χείλος της επιβίωσης, καθώς αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα συστηματικής καταστροφής και έλλειψης προστασίας ενός από τους πιο σημαντικούς βιότοπους της χώρας μας. Αναφέρεται και ως λίμνη των Πτυχών ή Πτεχών, αλλά και ως λίμνη Δυστίων. Η έκταση της Δύστου αυξομειώνεται ανάλογα με τις βροχοπτώσεις. Το σχήμα της είναι νεφροειδές με κατεύθυνση από βορρά προς νότο.
Έχει πλέον αναγνωριστεί η σημασία της για την ορνιθοπανίδα και αποτελεί Ζώνη Ειδικής Προστασίας και βιότοπος Natura. Όμως, η σημερινή κατάσταση της λίμνης μόνο θλίψη προκαλεί με τους καλαμιώνες να οργιάζουν και τις συνεχιζόμενες υδροληψίες από τη βιομηχανία και τη γεωργία να απειλούν τη λίμνη με πλήρη αποξήρανση.

Παραλία Ζάρακες
Θέλαμε να κολυμπήσουμε σε μία ακόμα παραλία από τη μεριά του Αιγαίου και διαλέξαμε τη παραλία στο χωριό Ζάρακες. Στρίψαμε αριστερά και συνεχίσαμε μέχρι να συναντήσουμε τη παραλία του. Η παραλία προστατεύεται από έναν κυματοθραύστη που υπάρχει μπροστά της και δεν επιτρέπει στα μεγάλα κύματα να φτάσουν ως την ακτή.

Υπάρχει στα αριστερά της και μία ταβέρνα, από όπου πήρα αναψυκτικά για να πιούμε. Καθαρή, δροσερή, με πολύ λίγο κόσμο, ήταν ιδανική για να χωνέψουμε, να δροσιστούμε και να ξεκουραστούμε, καθώς μας περίμενε ανάβαση στην συνέχεια…

Δρακόσπιτα
Είχαν μείνει δυο σημεία ενδιαφέροντος να δούμε πριν φτάσουμε στη Κάρυστο, τα οποία ‘λειτουργούσαν’ επι 24ώρου βάσης. Το πρώτο ήταν τα Δρακόσπιτα των Στύρων και καλό θα ήταν βέβαια να μην μας έπιανε η νύχτα!...Συνεχίσαμε, λοιπόν, το δρόμο μας χωρίς να χασομερήσουμε πουθενά, περνώντας από το πιο στενό κομμάτι της Εύβοιας.

Φτάνοντας στα Στύρα μπερδευτήκαμε με τους δρόμους. Τελικά βγαίνοντας από το χωριό υπάρχει ταμπέλα που σε κατευθύνει. Στρίψαμε ανατολικά και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. Κάποια στιγμή ο δρόμος έγινε χωματόδρομος, αλλά βατός για ΙΧ, και παντού υπήρχαν ταμπέλες να σε κατευθύνουν. Στην συνέχεια συναντήσαμε βραχώδες έδαφος και μεγάλα χαντάκια στο δρόμο, οπότε αναγκαστήκαμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο και να το κόψουμε με τα πόδια.

Σε ένα άνοιγμα ο δρόμος τελείωνε και ξεκινούσε ένα πεζοπορικό μονοπάτι που οδηγούσε ψηλά στο βουνό. Σχετικά εύκολο μονοπάτι και σε όλο το μήκος του ήταν σηματοδοτημένο! Μετά από λίγη ώρα άρχισε να διακρίνεται αυτό που αναζητούσαμε…

Στη νοτιοδυτική Εύβοια, κυρίως στην περιοχή των Στύρων, αλλά και στην κορυφή της Όχης, υψώνονται αινιγματικά μνημειώδη οικοδομήματα που η λαϊκή φαντασία τους έχει δώσει το όνομα Δρακόσπιτα! Εμείς θα βλέπαμε τα Δρακόσπιτα στο συγκρότημα Πάλλη-Λάκκα στα Στύρα.

Αποτελούν μία ομάδα εικοσιτριών λίθινων μνημειακών κατασκευών, τετράγωνης ή κυρίως ορθογώνιας κάτοψης που βρίσκονται σε απόκρημνη και εποπτική θέση. Καλύτερα σωζόμενα είναι το Δρακόσπιτο στην κορυφή του όρους Όχη και το συγκρότημα Πάλλη - Λάκκα στα Στύρα. Το χαρακτηριστικό τους είναι ο τρόπος στήριξης της στέγης με μεγάλες βαριές πλάκες σχιστόλιθου να συγκλίνουν σε στρώσεις από δύο αντικριστούς τοίχους. Η κάθε στρώση πλακών εξέχει λίγο περισσότερο από την αμέσως κατώτερη της, σχηματίζοντας έτσι θολωτή στέγη που μοιάζει με αναποδογυρισμένη βάρκα.

Έχουν διατυπωθεί πλήθος θεωριών για τη χρήση, το σκοπό, την κατασκευή και τη χρονολόγηση των Δρακόσπιτων. Ειδικά το Δρακόσπιτο της Όχης έχει θεωρηθεί αρχαίο ιερό αφιερωμένο στη λατρεία του Δία και της Ήρας, φυλάκιο, καταφύγιο λατόμων και κατοικία ρωμαϊκού στρατιωτικού αποσπάσματος που φρουρούσε τα λατομεία και έχει χρονολογηθεί από τον 6ο έως τον 2ο - 1ο αιώνα π.Χ. Επίσης, το Δρακόσπιτο της Όχης, όπως και το συγκρότημα Πάλλη - Λάκκα στα Στύρα έχουν θεωρηθεί αποθήκες και ιερά που κατασκευάστηκαν από Κάρες σκλάβους που εργάζονταν στα λατομεία του καρύστιου λίθου κατά την ύστερη ελληνιστική και πρώιμη ρωμαϊκή περίοδο.

Πλούσιο λαογραφικό στοιχείο για τα Δρακόσπιτα, αποτελούν οι τοπικοί θρύλοι για τους Δράκους που κατοικούσαν εκεί και αποτελούσαν φόβητρο για τους κατοίκους της περιοχής.

Ανεβήκαμε, κατεβήκαμε, μπήκαμε και βγήκαμε στα Δρακόσπιτα απολαμβάνοντας τα μεγαλιθικά μνημεία και τη θέα που υπάρχει από εκεί ψηλά! Αφού χορτάσαμε να βλέπουμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο ώστε να συνεχίσουμε για το επόμενο σημείο ενδιαφέροντος.

Μνημείο Ηλία Πετρόμπεη-Μαυρομιχάλη
Δυτικά των Στύρων και απέναντι από τα Δρακόσπιτα βρίσκεται το μνημείο του Ηλία -Πετρόμπεη-Μαυρομιχάλη, στον Κοκκινόμυλο των Στύρων. Σε πολύ λίγα λεπτά είχαμε φτάσει.

Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης ήταν γόνος των Μαυρομιχαλαίων, επιφανούς οικογένειας της Μάνης, γιος του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, που ηγήθηκε της επανάστασης και απελευθέρωσης της Καλαμάτας. Το Γενάρη του 1822 πρωτοστάτησε στη μάχη των Στύρων της Καρυστίας, καθώς με προθυμία ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση για βοήθεια του ευβοϊκού Αγώνα, καταφτάνοντας στην Εύβοια μαζί με 600 Μανιάτες αγωνιστές. Όμως, σε μια συμπλοκή με τους Τούρκους στον Κοκκινόμυλο των Στύρων και αγνοώντας τις συμβουλές των ντόπιων για την περιοχή, περικυκλώθηκε με την ολιγάριθμη φρουρά του μέσα στον ανεμόμυλο και καθώς γρήγορα τους τελείωσαν τα πολεμοφόδια έμειναν να αγωνίζονται πλέον με τα σπαθιά. Τελικά έπεσαν στο πεδίο της τιμής, πολεμώντας ηρωικά.

Οι Ευβοείς τιμώντας την αγωνιστικότητα και αυτοθυσία του λαμπρού Μανιάτη πολέμαρχου Ηλία Μαυρομιχάλη, έστησαν μνημείο τιμής στο όνομά του, στον τόπο της θυσίας του.

Δεν υπήρχε ψυχή εκεί πάνω και είχε όμορφη θέα στη γύρω περιοχή! Δίπλα από το μνημείο βρίσκεται και μια εκκλησία. Κάτσαμε λίγη ώρα, περιδιαβαίνοντας τριγύρω και απολαμβάνοντας τη γαλήνη και την ομορφιά του τόπου.

Κάρυστος
Επόμενος και τελευταίος σταθμός μας σήμερα ήταν η Κάρυστος, στην οποία θα μέναμε 3 βράδια. Μέσω του χωριού των Στύρων βγήκαμε στην κεντρική οδική αρτηρία που συνδέει τα Στύρα με τη Κάρυστο και κατευθυνθήκαμε νότια. Απολαμβάναμε τη διαδρομή με θέα τη Μεγαλόνησο, σε ένα μεγάλο κομμάτι της, και σε λιγότερο από μία ώρα είχαμε φτάσει Κάρυστο.

Το κατάλυμα μας στη Κάρυστο το έκλεισα το προηγούμενο βράδυ, όταν ήμασταν στη Κύμη και πίναμε μπυρίτσα στο ‘Ρόδον’. Μείναμε στο Karystion Hotel με 47,92€/βραδιά με πρωινό. Το έκλεισα από το σάιτ του ίδιου του ξενοδοχείου.

Αφού βολευτήκαμε στο δωμάτιο και κάναμε μια ανασυγκρότηση, ντυθήκαμε και βγήκαμε για τη πρώτη αναγνωριστική βόλτα στη πόλη. Το Μπούρτζι ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, οπότε αναπόφευκτα ήταν το πρώτο σημείο ενδιαφέροντος που είδαμε στη Κάρυστο.

Ο κεντρικός παραλιακός δρόμος πεζοδρομείται το βράδυ και απείχε 500 μέτρα από το ξενοδοχείο μας. Μπροστά από αυτόν υπάρχουν τα πάντα, είτε για ποτό, είτε για φαγητό. Είχε αρκετό κόσμο και κίνηση!

Διαλέξαμε ένα από τα μαγαζιά, που λειτουργούν ως beach bar τη μέρα στην παραλία της Καρύστου, για να πιούμε τη μπύρα μας, καθώς είχε τραπέζια σε ταράτσα και φυσούσε ωραίο αεράκι. Δεν καθίσαμε πολύ γιατί δεν αντέξαμε τη μουσική που έπαιζε και στην οποία δεν είχαμε δώσει σημασία στην αρχή. Κάναμε άλλη μια βόλτα και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο…

22 Ιουλίου 2020 – Κάρυστος, Μύλοι, Πλατανιστός, Παραλία Ποτάμι, Παραλία Κάβος

Το συγκεκριμένο πρωινό ξυπνήσαμε με το πάσο μας. Το πρόγραμμα σήμερα είχε μπόλικη Κάρυστο, κάποιες παραλίες και χωριά σχετικά κοντά στη Κάρυστο και ανάβαση στο όρος Όχη, με σκοπό να δούμε το Δρακόσπιτο που υπάρχει στη κορυφή της . Το τελευταίο όμως είχε βγει από το πρόγραμμα, γιατί είχε προηγηθεί η επίσκεψη στα Δρακόσπιτα των Στύρων.

Το πρωινό στο ξενοδοχείο σερβιρίζονταν σε ανοιχτό χώρο, στη βεράντα, από το προσωπικό. Διαλέγαμε τραπέζι και μας έφερναν στάνταρ πιάτα, όλα τυλιγμένα με μεμβράνη, πάντα χυμό πορτοκάλι και κάποια άλλα ροφήματα όπως ο καφές ή το τσάι μπορούσαμε να τα διαλέξουμε επιπροσθέτως. Από άποψη αποφυγής συνωστισμού, ήταν ο καλύτερος τρόπος σερβιρίσματος πρωινού. Το μόνο μειονέκτημα είναι ότι δεν έχεις την επιλογή του μπουφέ, κάτι που δεν με ενδιέφερε στη προκειμένη περίπτωση. Άλλωστε το πρωινό ήταν ικανοποιητικότατο!
Την ώρα που τρώγαμε προσέξαμε ότι έπνεαν ισχυροί άνεμοι, κάτι που προμήνυε ότι δύσκολα θα κάναμε μπάνιο σε παραλίες ανοιχτές προς το Αιγαίο…το χθεσινοβραδινό αεράκι είχε μετατραπεί σε δυνατό αέρα, σίγουρα άνω των 7 μποφόρ!

Κάρυστος & Μύλοι
Πρώτη μας στάση ήταν το Αρχαιολογικό Μουσείο Καρύστου, το οποίο απείχε μόλις λίγα μέτρα από το ξενοδοχείο μας. Στεγάζεται στη δυτική πτέρυγα του Γιοκάλειου Πνευματικού Ιδρύματος, στη Πλατεία Μαξιμιλιανού. Στον ίδιο χώρο στεγάζεται και η Βιβλιοθήκη Καρύστου.

Προς τέρψη των ματιών μου ο αυλόγυρος ήταν περιποιημένος, σε σχέση πάντα με αυτόν που είχα αντικρίσει στη Χαλκίδα, αν και έχω δει πολύ καλύτερους! Στα αριστερά τον κοσμεί ένας παλιός οδοστρωτήρας. Στην είσοδο και πριν μπούμε στους εσωτερικούς χώρους, μας είπαν να φορέσουμε μάσκες. Μπαίνοντας στα δεξιά βρίσκεται η είσοδος της βιβλιοθήκης, η οποία ήταν κλειστή και δεν μπόρεσα να μπω, αλλά αρκέστηκα σε μια ‘κλεφτή’ ματιά μόνο, ενώ στα αριστερά ήταν η είσοδος του μουσείου.

Στις συλλογές του μουσείου περιλαμβάνονται γλυπτά Καρυστίας (κλασικών-ελληνιστικών-ρωμαϊκών χρόνων), ευρήματα από τα Δρακόσπιτα (΄Οχης και Στύρων), επιγραφές και πήλινα ειδώλια διαφόρων περιοχών της Καρύστου. Ένα από τα ευρήματα, που κοσμεί το μουσείο, είναι ένα μαρμάρινο τραπεζοφόρο με παράσταση Έρωτα. Τα τρία δομικά στοιχεία του τραπεζοφόρου, ο πεσσός, η διακοσμητική μορφή του θεού Έρωτα και ο πλίνθος έχουν κατασκευαστεί από ένα κομμάτι μαρμάρου, κάτι που χαρακτηρίζει τη μαζική παραγωγή των συγκεκριμένων προϊόντων. Παρόλα αυτά είναι όμορφα σμιλεμένο με πολλές λεπτομέρειες.

Ευρήματα από τα Δρακόσπιτα

Αναθηματικό ανάγλυφο με τον ανακεκλιμένο Ηρακλή

Επιτύμβια στήλη του Θεοκλή (300-200 π.Χ.) - Μύλοι Καρύστου

Το μουσείο της Καρύστου είναι ένα μικρό μουσείο, αξιοπρεπές, στο οποίο έχει γίνει προσπάθεια να αναδειχθεί η ιστορία της γύρω περιοχής, αλλά έχει δρόμο ακόμα…Η είσοδος κοστίζει 3€/άτομο.

Βγαίνοντας από το μουσείο είδαμε και το Μπούρτζι ξανά, με το φως της μέρας, που αποτελεί τμήμα ενετικού φρουρίου του 15ου αιώνα.

Επόμενη μας στάση ήταν στο Δημαρχείο Καρύστου. Πρόκειται για ένα νεοκλασικό κτίριο, σωστό έργο τέχνης, που η γενική μορφή του και τα επί μέρους αρχιτεκτονικά και μορφολογικά στοιχεία του συνθέτουν τυπικό δείγμα δημόσιου κτιρίου του περασμένου αιώνα.

Απέναντι από το Δημαρχείο βρίσκεται ο Μητροπολιτικός Ναός Αγ. Νικολάου με τους μπλε τρούλους του.

Στην συνέχεια ψάχναμε μέσα στη πόλη να βρούμε ένα σημείο ενδιαφέροντος, για το οποίο είχαμε διαβάσει στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Πρόκειται για ένα Μαυσωλείο επιφανούς ρωμαίου αξιωματούχου, το οποίο είχε σχήμα ναού με ιωνικούς κίονες. Σήμερα διακρίνονται οι πέντε βαθμίδες του και χρονολογείται στα μέσα του 2ου αιώνα μ.Χ.

***
Σήμα κατατεθέν της πόλης είναι το Κοκκινόκαστρο ή Castello Rossο των Λομβαρδών!

Στη σημερινή θέση του κάστρου πρωτο χτίστηκε οχυρό φρούριο από τους Καρυστινούς το 1030μ.Χ, για να προφυλαχθούν από τους αιμοχαρής κουρσάρους που λεηλατούσαν τα παράλια του Αιγαίου.
Λένε πως πήρε το όνομά του από το κεραμιδί χρώμα της τοιχοποιίας του. Το φρούριο αυτό διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της πόλης και έμεινε απόρθητο παρα τις επιθέσεις των Ελλήνων αγωνιστών του 1821

Πήραμε ένα καφέ στο χέρι, μπήκαμε στον Κίτσο και κατευθυνθήκαμε προς τους Μύλους. Περάσαμε το χωριό και πρώτα πήγαμε προς Γραμπια να δούμε το τμήμα του ρωμαϊκού υδραγωγείου που διασώζεται στις παρυφές του λόφου του κάστρου.

Η διαδρομή για το κάστρο σταματάει μπροστά στην είσοδο, κάνοντας την πρόσβαση σε αυτό πολύ εύκολη. Φτάνοντας, λοιπόν, εκεί αφήσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε την προσέγγιση με τα πόδια, η οποία γινόταν με δυσκολία λόγω του δυνατού αέρα! Αφού προσπεράσαμε το μέρος του γκρεμισμένου τοίχου, περάσαμε κάτω από τα πεύκα και φτάσαμε στην ανατολική εσωτερική είσοδο του κάστρου.

Η θέα του κόλπου της Καρύστου από το κάστρο είναι πανοραμική. Δυστυχώς και εδώ κάποιοι θεωρούν πως ξέρουν να αγαπούν, χωρίς κάποιος να τους έχει μάθει οτι πρώτα πρέπει να σέβονται… Στη κορυφή του κάστρου δεσπόζει το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία και εκτός από τη πανοραμική θέα προς τον κόλπο θαυμάσαμε και τη απίστευτη θέα προς το όρος Όχη!

Όταν ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε ο αέρας ήθελε προσοχή γιατί μας έσπρωχνε απότομα, ειδικά εμένα, και υπήρχε κίνδυνος πτώσης. Μπήκαμε στο χωριό και χαζέψαμε κάποια όμορφα σπίτια-μύλους και μετά ρωτήσαμε για το μονοπάτι προς την κορυφή της Όχης. Μας είπαν ότι φτάνεις πρώτα στις ‘πηγές’ με αυτοκίνητο και μετά ξεκινάει η πεζοπορία. Για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα αν φτάσαμε ή όχι στις ‘πηγές…πήγαμε μέχρι εκεί που μπορούσε να φτάσει ο Κίτσος και μετά γυρίσαμε.

Πήραμε έναν δρόμο που έφτανε πιο ψηλά και απέναντι από το κάστρο και είχε ακόμα καλύτερη πανοραμική θέα του κόλπου, του κάστρου και του όρους. Αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες μας γυρίσαμε στη πόλη.

Πλατανιστός
Φύγαμε κατευθείαν για το Πλατανιστό μέσω του Αετού. Ο Αετός είναι ένα χωριό πολύ ‘Κυκλαδίτικο’ όσον αφορά την αρχιτεκτονική των σπιτιών. Σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε γυμνά βουνά και ανεμογεννήτριες από τη μια μεριά και την Άνδρο από την άλλη! Ο δρόμος ορεινός με πολλές στροφές, αλλά καλός. Μετά από τρία τέταρτα περίπου είχαμε φτάσει στο Πλατανιστό

Ο Πλατανιστός είναι ένα ημιορεινό χωριό με λιγοστούς κατοίκους. Έχει πάρει το όνομά του από τη πλούσια βλάστηση σε πλατάνια που έχει, και αποτελεί πόλο έλξης λόγω της φυσικής του θέσης στη πλαγιά του βουνού, με το πέτρινο γεφύρι και τα νερά που ρέουν και σχηματίζουν καταρράκτη προσφέροντας δροσιά, ειδικά το καλοκαίρι.

Κατεβήκαμε στον καταρράκτη και περπατήσαμε προς τα πάνω κατά μήκος του ρυακιού. Δεν μπορείς να κάνεις μπάνιο γιατί δεν σχηματίζεται βάθρα, αλλά μια δροσιά την εισπράττεις όπως και να ‘χει!

Παραλία Ποτάμι
Ως στιγμής δεν είχαμε κάνει μπάνιο και ήμασταν σχεδόν σίγουροι, ότι και στην επόμενη στάση δεν θα κάναμε πάλι…Συνεχίσαμε από το Πλατανιστό και μετά από λίγα χιλιόμετρα στρίψαμε δεξιά προς παραλία Ποτάμι και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε.

Όταν φτάσαμε κάτω ακολουθήσαμε τις πινακίδες προς μια ταβέρνα που υπάρχει εκεί με το όνομα ‘Αιγαίο’. Είχε περάσει η ώρα και έπρεπε να φάμε! Δίπλα ακριβώς υπήρχε και μία εκκλησία και μάλλον ενοικιαζόμενα δωμάτια, σύμφωνα με τις ‘γραφές’…κατά τ’ άλλα δεν υπήρχε ψυχή και οι άνεμοι έπνεαν τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα πετάξω αν αφεθώ! Η παραλία είναι μια τεράστια πισίνα, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσαμε να μπούμε…

Φάγαμε δύο μερίδες κοτόπουλο με πατάτες, σαλάτα, τυρί και μια μπύρα και πληρώσαμε 24,50€ σύνολο. Το κοτόπουλο ήταν από τα πιο ζουμερά που έχω φάει και ήταν γενικά απόλαυση. Η κυρία που διατηρεί τη ταβέρνα ευγενέστατη και εξυπηρετική σε όλα!

Παραλία Κάβος - Αλυκές Beach Cafe
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού, ψάχνοντας παραλία για μπάνιο. Το δελφίνι δεν είχε βραχεί σήμερα και εμφάνιζε συμπτώματα στέρησης. Άρχισε η γκρίνια, οπότε κατευθυνθήκαμε στα σημεία που θεωρούσαμε απάνεμα (λέμε τώρα). Καταλήξαμε στο Αλυκές Beach Cafe που αποδείχτηκε πολύ καλό και ο αέρας δεν ήταν τόσο δυνατός μέσα στο κόλπο. Η θάλασσα ωραία και δροσερή, οπότε στρωθήκαμε εκεί όλο το απόγευμα για καφέ και μπάνιο.

***
Το βράδυ βγήκαμε βόλτα. Φάγαμε μία κρέπα και αφού περπατήσαμε λίγο, κάτσαμε σε ένα συμπαθητικό μαγαζί για να πιούμε και τη μπυρίτσα μας.

Την άλλη μέρα είχαμε, ουκ ολίγα χιλιόμετρα να διανύσουμε, σε δύσκολους δρόμους...

23 Ιουλίου 2020 – Ακρωτήριο Καφηρέας ή Κάβο Ντόρο, Αγ.Δημήτριος

Η σημερινή μέρα ξεκίνησε επίσης με πολύ αέρα…μας είχε πάρει και μας είχε σηκώσει από τη στιγμή που είχαμε πατήσει το πόδι μας στο νότο του νησιού! Φάγαμε το πρωινό μας και ετοιμαστήκαμε για ‘άγριες’ καταστάσεις. Η σημερινή βόλτα θα ήταν λίγο διαφορετική από τις άλλες. Σήμερα το αξιοθέατο μας θα ήταν η τραχιά φύση του νότου και τα σχεδόν έρημα χωριά του!

Κατά την διάρκεια της διαδρομής μας η πρώτη έκπληξη ήταν η συνάντηση με μια χελώνα, αρκετά μεγάλη θα έλεγα, που βρισκόταν στην μέση του δρόμου…Σταματάει ο bro μόλις τη βλέπει, κατεβαίνει από το αυτοκίνητο, παίρνει τη χελώνα στα χέρια και τη βάζει στην άκρη του δρόμου. Εγώ μέσα από το αυτοκίνητο να φωνάζω ‘πρόσεχε τα φίδιαααααα’…

Γιατί δε μελετούσα κάτι άλλο;;;…καθώς συνεχίζουμε βλέπω σε κάποια μέτρα μπροστά μας ένα φίδι, αρκετά μεγάλο, που προσπαθεί να περάσει το δρόμο από δεξιά προς αριστερά…και εκεί που σιγομουρμουρώ ότι όλα τα ζώα βγήκαν παγανιά στους δρόμους σήμερα, μια δυνατή ριπή ανέμου το παίρνει, το σηκώνει (κυριολεκτικά) και βλέπω ένα ιπτάμενο φίδι να περνάει από μπροστά μου και να πέφτει εκτός δρόμου, πάλι πίσω από εκεί που είχε ξεκινήσει για να βγει! Γυρνώ στον αδερφό μου και λέω, ΄το είδες και εσύ αυτό ε;;;’….

Το τοπίο γύρω μας ήταν ορεινό και Κυκλαδίτικο στην αρχή. Κάποια στιγμή συναντήσαμε την Όχη στα αριστερά μας, όμορφη και επιβλητική και τα πρώτα χωριά που ανήκουν στην ευρύτερη περιοχή του δήμου Καφηρέα!

Ακρωτήριο Καφηρέας ή Κάβο Ντόρο
Καφηρέας είναι το ακρωτήριο της Εύβοιας που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού, ενώ Κάβο Ντόρο είναι η ‘συμβατική’ ονομασία αυτού του γεωγραφικού τμήματος, η οποία χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Η γεωγραφική του θέση, στο θαλάσσιο τμήμα όπου βρίσκεται, το καθιστούσε, από τα χρόνια της αρχαιότητας, ως το κομβικό σημείο που ένωνε την Αττική με την Μικρά Ασία, ενώ υπήρξε πέρασμα όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά και διαφόρων λαών της Μεσογείου και της Ανατολής (όπως Φοίνικες, Πέρσες) που περιέπλεαν στην περιοχή, είτε για εμπορικούς, είτε για στρατιωτικούς σκοπούς.

Ένα από τα πιο γνωστά χωριά και από τα πρώτα που συναντάς ερχόμενος από Κάρυστο, είναι το χωριό Αντιά, λίγο πριν το χωριό Κομίτο. Τα περισσότερα χωριά του Κάβο Ντόρο, καθώς και η τοποθεσία που βρίσκονται έως σήμερα, ανάγονται στην εποχή του Βυζαντίου. Η δημιουργία οικισμών εκεί οφείλονταν αφενός στον εποικισμό Αρβανιτών, που έλαβε χώρα στη νότια Εύβοια το 15ο αιώνα, και αφετέρου στις επιδρομές πειρατών, που λυμαίνονταν τότε τις ακτές του Αιγαίου και ανάγκασαν πολλούς κατοίκους να μετακινηθούν στα πιο ορεινά σημεία της περιοχής.

Το αμέσως επόμενο χωριό είναι το Κόμιτο, η ονομασία του οποίου, κατά τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή περίοδο, αποτελούσε τίτλος αξιωματικού του πεζοπορικού στρατού αντίστοιχο αυτού του συνταγματάρχη. Ενώ ένα άλλο χωριό, το Ζαχαριά, οφείλει το όνομα του στον Καρυστινό ιππότη Λικάριο, τον οποίο οι κάτοικοι τον ονόμαζαν Ζαχαρία.

Την εποχή της Τουρκοκρατίας πολλοί κάτοικοι της νότιας Εύβοιας αλλά και από άλλες περιοχές της Ελλάδας, αποφεύγοντας τους τούρκους κατέφυγαν εκεί, εφόσον αποτελούσε μια, σχετικά, δυσπρόσιτη και απομονωμένη περιοχή. Το χωριό Πρινιά κατοικήθηκε από Έλληνες της Μ. Ασίας που κατέφυγαν στο Κάβο Ντόρο κατά τον 15ο αιώνα, τα επώνυμα των οποίων, που υπάρχουν ακόμα και σήμερα, είναι ενδεικτικά της καταγωγής τους. Ο πληθυσμός εκείνη την εποχή ήταν πολύ μεγαλύτερος σε σχέση με σήμερα, που οι κάτοικοι είναι λιγοστοί και η ρυμοτομία των χωριών δίνει την εντύπωση πλήρους ερήμωσης! Κατά το πέρασμα μας, το μόνο που μαρτυρούσε τη παρουσία ζωής ήταν κάποια σημάδια καπνού σε σπίτια, παρόλο που ήταν καλοκαίρι, για το μαγείρεμα υποθέσαμε, ενώ κατά τ’ άλλα είναι μια περιοχή απομονωμένη, με τη δική της θέση πάνω στο χάρτη, που παραμένει γνωστή από το ακρωτήρι της, που φέρει το όνομα Κάβο Ντόρο!

Κάποια στιγμή περάσαμε τη διασταύρωση για το χωριό Ευαγγελισμός, δεν στρίψαμε όμως, και κατευθυνθήκαμε προς Ζαχαριά και Πρινιά… Βγήκαμε από τον κεντρικό δρόμο και μπήκαμε σε χωματόδρομο. Για άλλη μια φορά ο Κίτσος θα σκονίζονταν και μάλιστα πολύ!...Μετά απο λίγη ώρα εμφανίστηκε ο Αράπης, η χαρακτηριστική βραχονησίδα με την άγρια φυσική ομορφιά, που λούζεται συχνά από τα μανιασμένα κύματα.

Όσο κατεβαίναμε ο δρόμος γινόταν περισσότερο κακοτράχαλος και σε πολλά σημεία έβγαινα από το αυτοκίνητο για να βοηθήσω τον αδερφό μου να το κατευθύνει καλύτερα πάνω στις πέτρες και τα χαντάκια που υπήρχαν κατά μήκος του χωματόδρομου. Δεξιά μας εμφανίστηκαν απόκρημνες ακτές στις οποίες έπεφταν τα κύματα πάνω στα βράχια με ορμή και σου έδιναν την εντύπωση ότι φτάνεις στο έσχατο σημείο του κόσμου!...

Μέχρι που εμφανίστηκε η εσχατιά μπροστά μας, ‘σιγοτραγουδώντας’ έναν άγριο σκοπό, ένα κάλεσμα απόκοσμο και ηδονικό…είχα μπροστά μου ένα υπέροχο έργο τέχνης της φύσης, ένα ‘σφουγγάρι’ που μάζευε όλη την ομορφιά της Εύβοιας!

Φτάνοντας κάτω βγήκα από το αυτοκίνητο και προχώρησα προς τα βράχια. Ο άνεμος ήταν δυνατός και τα κύματα έπεφταν με μανία στα βράχια. Περπάτησα τριγύρω ακούγοντας τον ήχο των κυμάτων και χαζεύοντας τον Αράπη. Ο bro είχε ανέβει ήδη πάνω στο λόφο και ως συνήθως εξερευνούσε τη περιοχή.

Άρχισα να ανηφορίζω και εγώ στον λόφο, έχοντας πάντα το βλέμμα μου καρφωμένο στα κύματα που έπεφταν με ορμή στα βράχια. Μπροστά μου φάνηκε η εκκλησία του Αγ.Γρηγορίου, μάρτυρας των πάντων εκεί και λίγο πιο πέρα, στην άκρη του λόφου, υπήρχε μια σημαία, που πάνω της ήταν αποτυπωμένο το μένος όλων των ανέμων…

Κάθισα σε ένα βράχο, δίπλα από την εκκλησία, και αγναντεύοντας το απέραντο βαθύ μπλε του Αιγαίου, έκλεισα όλους τους ‘διακόπτες’ μου…τα υπόλοιπα επιτρέψτε μου να τα κρατήσω για τον εαυτό μου…το ταξίδι, ουσιαστικά, είχε τελειώσει για μένα!.

Από τον λήθαργο μου με έβγαλε, ποιος άλλος;, ο συνήθης ύποπτος, λέγοντας μου, ‘μικρούλα πάμε να δούμε την εκκλησία πως είναι μέσα; η πόρτα είναι ανοιχτή!’ Το εσωτερικό της εκκλησίας το διέκρινε η απλότητα, με ένα ξύλινο τέμπλο, λίγες εικόνες και μερικά σαμιαμίθια σε μια γωνία να φέρνουν τύχη στους ναυτικούς…το εύχομαι!

***
Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και στο τιμόνι έκατσα εγώ. Είχα βγάλει τις φωτογραφίες μου και είχε έρθει η σειρά μου να αναλάβω τις ευθύνες της διαδρομής που θα ακολουθούσαμε…Καθώς οδηγούσα στην ανηφόρα του χωματόδρομου που φτάνει στο ακρωτήρι, άναψε ένα λαμπάκι στον Κίτσο…όχι που δεν θα άναβε (!). Στα δικά μου χέρια κιαν δεν έχουν ανάψει λαμπάκια…Σταμάτησα σε ένα σημείο που θα μπορούσα να ξεκινήσω εύκολα και ανοίξαμε τα κιτάπια του Κίτσου για να βρούμε τι είναι…Η ένδειξη αφορούσε έναν αισθητήρα που έχει το αυτοκίνητο για να διαβάζει πινακίδες, οριζόντια σήμανση κτλ. Από τη πολύ σκόνη είχε καλυφθεί μάλλον και έτσι ενεργοποιήθηκε η σχετική λυχνία. Και που θα μπορούσε να είναι τοποθετημένος ένας τέτοιος αισθητήρας; Μα, μπροστά και κάπου ψηλά, υποθέσαμε…Πήραμε τα μπουκάλια νερού που έχουμε πάντα στα αυτοκίνητα μας και πλύναμε το παρμπρίζ του Κίτσου. Το λαμπάκι έσβησε! Για την ώρα...

Διαδρομή Πρινιά προς παραλία Αγ.Δημήτριος
Το λαμπάκι μπορεί να είχε σβήσει, αλλά ο χωματόδρομος καλά κρατούσε…Η διαδρομή από Πρινιά προς Σχίζαλη και Καλλιανούς ήταν όλη χωματόδρομος με αποτέλεσμα το λαμπάκι να ξανανάψει…Εάν τα αυτοκίνητα μας είχα στόμα και πόδια, θα μας έβριζαν και θα μας έριχναν κλωτσιές με τόσα που τραβάνε από τα χέρια μας τόσα χρόνια…!

Στο δρόμο μας δεν συναντήσαμε ούτε ένα αυτοκίνητο! Συναντήσαμε όμως ένα πεζό, ο οποίος μας κοίταξε με μεγάλη περιέργεια (πιθανόν ντόπιος ήταν), αλλά και εμείς με περιέργεια τον κοιτάξαμε, καθώς αναρωτιόμασταν που πάει με τα πόδια;;;….αυτός, φαντάζομαι, αναρωτιόταν που πάνε οι τρελοί στις ερημιές;;;… Οι λιγοστοί κάτοικοι που ζουν εκεί ασχολούνται με την κτηνοτροφία, αν και ο τύπος που συναντήσαμε, μόνο κτηνοτρόφος δεν έμοιαζε…

Λίγο πριν την διασταύρωση για την παραλία του Αγ.Δημητρίου ο δρόμος απέκτησε άσφαλτο και είδα το φως το αληθινό! Ο Κίτσος κυρίως και μετά ο αδερφός μου….εγώ δεν τολμούσα καν να πω ότι μου άρεσε η διαδρομή…!

Στρίβοντας για την παραλία, ο δρόμος πάλι ήταν χωμάτινος και κατηφορικός. Ευτυχώς δεν γκρίνιαξε το δελφίνι, καθώς ήλπιζε να κάνει μπάνιο…Φτάσαμε στη πεζογέφυρα που υπάρχει πριν τη παραλία και αμέσως μετά πήγα να παρκάρω δίπλα από μια καντίνα που υπήρχε εκεί δίπλα.

Είχε πάει αργά το μεσημέρι και τα στομάχια μας διαμαρτύρονταν εντόνως! Κάτσαμε στη καντίνα, που κυριολεκτικά είχε τα πάντα, από φαγητό και παγωτά, μέχρι τουαλέτες και ντουζιέρες, ακόμα και μπαρ είχε! Παραγγείλαμε δυο βαρβάτες ομελέτες, μια σαλάτα και δυο μπύρες. Ήταν νοστιμότατα και πληρώσαμε περίπου 23€ σύνολο με μετρητά.

Μέχρι να γίνει το φαγητό μας, πήρα τη κάμερα και έκανα μια βόλτα μέχρι τη παραλία. Κρίμα που είχε τόσο πολύ αέρα…είναι από τις καλύτερες παραλίες που έχει το νησί. Πισίνα με γαλαζοπράσινα νερά!

Μετά το φαγητό και πρίν φύγουμε θέλαμε να κάνουμε βόλτα προς το φαράγγι, γιατί στην καντίνα μας είπαν για βάθρες που μπορείς να κάνεις μπάνιο. Περπατήσαμε αρκετά, πηδώντας πέτρες και διασχίζοντας το μονοπάτι που οδηγεί όλο και πιο βαθιά στο φαράγγι. Σημείο για μπάνιο όμως δεν βρήκαμε, τουλάχιστον μέχρι εκεί που φτάσαμε, γιατί γυρίσαμε τελικά, λόγω της πυκνής βλάστησης και της μη κατάλληλης ενδυμασίας μας για τέτοια πεζοπορία…Στο γυρισμό μου έπεσε το καπάκι της κάμερας μέσα στο ποτάμι. Μετά από αρκετό ψάξιμο μέσα στο νερό το βρήκε ο bro, οπότε ‘βράχηκε’ και ας πούμε ότι ικανοποιήθηκε!

***
Η επιστροφή έγινε μέσω του χωριού Αγ.Δημήτριος και Μελισσώνας προς Καλύβια και μετά Κάρυστος. Στο ξενοδοχείο αφήσαμε τα πράγματα μας, πήραμε πετσέτα και πήγαμε στη παραλία Ψιλή Άμμος, που είναι δίπλα από το ξενοδοχείο, για μπάνιο. Έπρεπε να βραχούμε και σήμερα. Λόγω του πολύ αέρα, η λύση αυτή ήταν μονόδρομος, που τελικά αποδείχτηκε αρκετά καλή επιλογή για παραλία τόσο κοντά σε πόλη! Μείναμε μέχρι αργά το απόγευμα.

***

Το βράδυ βγήκαμε για μια τελευταία βόλτα στη Κάρυστο, καθώς την επόμενη μέρα θα αναχωρούσαμε για Ερέτρια. Το ταξίδι μπορεί να είχε τελειώσει, αλλά είχε μείνει το ‘κερασάκι στην τούρτα’ για φάγωμα…

24 Ιουλίου 2020 – Νέα Στύρα, Αλιβέρι, Ερέτρια

Σήμερα θα αναχωρούσαμε από τη Κάρυστο. Κατεβήκαμε στη βεράντα του ξενοδοχείου για πρωινό, μετά φορτώσαμε το Κίτσο, διευθέτησα τα του δωματίου και αναχωρήσαμε. Πριν φύγουμε από τη πόλη πήρα καφέ από το συνηθισμένο μαγαζί που έπαιρνα κάθε πρωί, και μετά πήγαμε να ρίξουμε ένα πλύσιμο στον Κίτσο. Του χρωστούσαμε ένα καθάρισμα!

Νέα Στύρα
Πήραμε την κεντρική οδική αρτηρία που ενώνει τη Κάρυστο με το Αλιβέρι. Μετά τα Στύρα στρίψαμε αριστερά προς Νέα Στύρα. Θέλαμε να δούμε και τον παραλιακό οικισμό και να βρούμε μια παραλία για μπάνιο. Η παραλία που κάτσαμε τελικά λέγεται Αρία. Είναι λίγο μετά τον οικισμό, είναι οργανωμένη και με θάλασσα πεντακάθαρη. Υπήρχαν ομπρέλες που χρεώνονταν και άλλες που όχι. Για ένα καφέ προτιμήσαμε τις ταπεινές ξαπλώστρες, τις οποίες πριν κάτσουμε, τις απολύμαναν. Δεν είχα όρεξη για μπάνιο. Ήπια τον καφέ μου, όσο ο bro απολάμβανε το μπάνιο του, και διάβαζα τις εφημερίδες.

Αλιβέρι
Επόμενη στάση το Αλιβέρι. Σύμφωνα με τη μυθολογία η Θεά Ήρα γεννήθηκε στο σημερινό ξεροπόταμο του Αλιβερίου, τον Ίμβρεστο, στην είσοδο της πόλης. Σήμερα το Αλιβέρι με 9.000 κατοίκους περίπου, είναι χτισμένο σε πλαγιά λόφου, πιθανότατα στην περιοχή που ήταν οι αρχαίες πόλεις ‘Ταμύναι’ και ‘Πορθμός’. Η σημερινή ονομασία οφείλεται σε ένα τούρκο αφέντη της περιοχής στον Αλιβερο. Το λιμάνι του είναι ο Κάραβος, που αποτελεί και το τουριστικό κέντρο της περιοχής. Στη νοτιοανατολική πλευρά του Κάραβου βρίσκονται τα δύο μεγαλύτερα εργοστάσια της περιοχής, της ΔΕΗ και της ΑΓΕΤ.

Είναι μια σύγχρονη κωμόπολη, και αποτελεί οικονομικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Μπήκαμε στη πόλη και κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι. Ο αδερφός μου είχε διάθεση να με ξεναγήσει, πρώτη φορά στα χρονικά! Πήγαμε προς τα εργοστάσια, όπου και κάναμε στάση. Σίγουρα δεν ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε εργοστάσια παραγωγής ενέργειας από κοντά, αλλά καθώς μας είναι οικεία εικόνα και κουβαλούν σημαντική ιστορία, διεγείρουν το ενδιαφέρον μας! Εξού και η ξενάγηση

Το Αλιβέρι είναι γνωστό για την λιγνιτοφόρο λεκάνη του από την αρχαιότητα. Η συστηματική εκμετάλλευση άρχισε στις αρχές του 20ου αιώνα και διατηρήθηκε, με μικρές διακοπές λόγω εκτάκτων συνθηκών, έως τις αρχές της δεκαετίας του ‘80, οπότε το λιγνιτωρυχείο του Αλιβερίου έπαψε να λειτουργεί οριστικά λόγω εξάντλησης των αποθεμάτων. Πριν από μία 10ετία εγκαινιάστηκε η νέα μονάδα ηλεκτροπαραγωγής από φυσικό αέριο, η οποία λειτουργεί μέχρι και σήμερα.

Κάναμε βόλτα τριγύρω και μετά πήραμε το αυτοκίνητο για να κάνουμε μια γύρα στη περιοχή. Στο δρόμο μας είδαμε το Ριζόκαστρο στην περιοχή Μηλάκι, που είναι η παλαιότερη φράγκικη οχύρωση της Εύβοιας και είναι προσιτό και ορατό από το δρόμο προς την Κύμη. Είναι ένα σχεδόν τετράγωνο κάστρο, που σε ένα δύο σημεία σώζονται τα τείχη του μέχρι τις επάλξεις και δεν υπάρχει κανένα ίχνος εκκλησίας σε αυτό.

Στην περιοχή υπάρχει ένα ακόμα σημαντικό σημείο ενδιαφέροντος αλλά διάβαζα διάφορα και δεν ήμουν σίγουρη αν τελικά θα μπορούσαμε να το δούμε…Πρόκειται για έναν τάφο που χρονολογείται στους μυκηναϊκούς χρόνους (16ος-12ος αιώνας π.Χ.) και βρίσκεται στην περιοχή Κατακαλού. Είναι θολωτός και αποτελεί μικρογραφία του Θησαυρού του Ατρέα! Είναι ο μοναδικός θολωτός τάφος στην Εύβοια, που διατηρείται σε καλή κατάσταση. Ο τάφος ανασκάφηκε το 1907, αλλά εξαιτίας της σύλησης του δεν βρέθηκαν κτερίσματα. Τελικά αποφασίσαμε να μην αρχίσουμε το ψάξιμο γιατί δεν είχα φροντίσει να μάθω περισσότερα για την δυνατότητα επίσκεψης του…άλλη μια ‘μισοδουλειά’ μου μαζί με αυτή για το Λαογραφικό Μουσείο της Κύμης!...

Γυρίσαμε στο Κάραβο και κάτσαμε για φαγητό στη ταβέρνα ‘Ο βλάχος’. Πολύ νόστιμο φαγητό και η κόρη του κυρίου που έχει την ταβέρνα, η οποία και μας σέρβιρε, πολύ ευγενικό κορίτσι! Για ένα λεμονάτο κατσικάκι με πατάτες, μια μερίδα γεμιστά, σαλάτα, τυρί και μία μπύρα πληρώσαμε 23,50€ σύνολο.

Ερέτρια
Στην Ερέτρια φτάσαμε γύρω στις 16:00 και ήταν η τελευταία στάση για σήμερα. Την προηγούμενη μέρα είχε κάνει ο αδερφός μου κράτηση στο Avantis Suites Hotel με 73,2€/βραδιά με πρωινό. Μία κράτηση έκανε μόνος του και πάλι ‘κακοπέσαμε’…! Σε πισίνα δεν είχε κάνει μπάνιο, οπότε δέχτηκα, μετά από πολλά γέλια, την επιθυμία του. Χαλάλι του!

Κατά την άφιξη μας, μας θερμομέτρησαν. Όλη μέρα μας είχε βαρέσει η ζέστη, αλλά εγώ ως ‘κρυόπλασμα’ είχα κανονική θερμοκρασία ο bro όμως όχι…Μας έβαλαν να κάτσουμε σε ένα καναπέ για να περάσει λίγο η ώρα και να ξαναμετρήσουν την θερμοκρασία του αδερφού μου. Μετά από 10΄ είχε πέσει λίγο, αλλά εξακολουθούσε να μην είναι φυσιολογική…Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια και να τον ρωτάω αν αισθάνεται καλά ή έχει κάποια άλλη ενόχληση! Η απάντηση του ήταν κατηγορηματική, 'ΟΧΙ, θα στο έλεγα, για να γυρίσουμε πίσω’ μου είπε, κάτι που το γνώριζα, αλλά παρόλα αυτά την ερώτηση την έκανα. Μετά από άλλο ένα 15λεπτο τον ξαναμέτρησαν και η θερμοκρασία του είχε πέσει. Ανακουφισμένοι πήραμε τα κλειδιά του δωματίου και φύγαμε. Το δωμάτιο ήταν πλήρως εξοπλισμένο και όμορφο! Αλλάξαμε και κατεβήκαμε στη πισίνα για καφέ και μπάνιο. Η πισίνα δεν είχε καθόλου κόσμο όταν πήγαμε. Απολύμαναν τις ξαπλώστρες και παραγγείλαμε τα ροφήματά μας. Το δελφίνι πλατσούρισε μέχρι να μουλιάσει και εγώ έκανα την γυμναστική μου και βγήκα. Μετά από μισή ώρα πλάκωσε το πυροβολικό…η πισίνα γέμισε γονείς με παιδάκια και ξαφνικά γίναμε πολλοί…τα μαζέψαμε και ανεβήκαμε στο δωμάτιο με γοργό βηματισμό!

***
Το βράδυ βγήκαμε βόλτα στη πόλη. Κάναμε μια μεγάλη περατζάδα σε όλη τη παραλιακή, χαζεύοντας τον κόσμο, ο οποίος ήταν πολύς! Μετά κάτσαμε να τσιμπήσουμε κάτι πρόχειρο και στο τέλος διαλέξαμε ένα από τα βραδινά παραλιακά μπαράκια να πιούμε τη μπύρα μας, χωρίς να είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον.

Είχε μείνει το κερασάκι της τούρτας πλέον, για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής…

25 Ιουλίου 2020 – Αρχαιολογικό Μουσείο & Αρχαιολογικός χώρος Ερέτριας, Επιστροφή

Το πρωινό στο ξενοδοχείο σερβίρονταν από υπαλλήλους του ξενοδοχείου, που βρίσκονταν πίσω από plexi glass, λέγοντας τι θέλεις από αυτά που διέθετε ο μπουφές. Ο χώρος του πρωινού ήταν σε κλειστή αίθουσα και το ξενοδοχείο ήταν γεμάτο. Αυτό σήμαινε πολύ κόσμο που περίμενε να σερβιριστεί σε κλειστό χώρο. Φορέσαμε μάσκες μέχρι να πάρουμε τα πιάτα μας και να βρούμε ένα τραπέζι να κάτσουμε. Φάγαμε γρήγορα, εγώ μισοέφαγα κιόλας, και γυρίσαμε στο δωμάτιο. Μαζέψαμε τα πράγματα και αναχωρήσαμε όσο πιο νωρίς μπορούσαμε.

Ερέτρια
Αυτό που μας ενδιέφερε στην Ερέτρια δεν ήταν η σύγχρονη πόλη, αλλά η αρχαία! Η Ερέτρια ήταν σπουδαία ναυτική δύναμη της Ελλάδας ήδη από τον 8ο αι. π.Χ., με πολλές αποικίες στις ακτές του Αιγαίου, στα νησιά και στη Μεγάλη Ελλάδα. Το όνομα της προέρχεται από το ρήμα ερεττώ που σημαίνει κωπηλατώ. Η ‘κωπηλάτις πόλις’ των αρχαίων Ελλήνων!

Αρχαιολογικό Μουσείο Ερέτριας
Πάρκαρα το αυτοκίνητο έξω από το μουσείο και μπήκαμε στον αυλόγυρο του. Η πρώτη εικόνα που σου δίνει ο αυλόγυρος είναι ότι βρίσκεσαι σε αρχαιολογικό χώρο! Υπάρχουν επιτύμβια μνημεία, επιγραφές και αρχιτεκτονικά μέλη, ένας κεραμικός κλίβανος, μωσαϊκά και όλα αυτά βρίσκονται όμορφα τοποθετημένα, είτε περιμετρικά της αυλής, είτε εντός της, με σειρά και συνοχή. Διάφορα φυτά και δέντρα δίνουν μια έξτρα πινελιά ομορφιάς και αρμονίας. Όντως, ο κήπος του μουσείου βρίσκεται, εν μέρει, εντός της αρχαίας πόλης! Τα κατάλοιπα της οχύρωσης του 4ου αι. π.Χ.είναι ακόμη ορατά στο βόρειο τμήμα του κήπου. Σε αυτό το σημείο είχε διαμορφωθεί μια δευτερεύουσα πύλη εισόδου στη πόλη, η οποία προστατευόταν εξωτερικά από έναν κυκλικό πύργο. Ο δρόμος μπροστά απο την είσοδο παρείχε πρόσβαση στο εσωτερικό της πόλης. Εκατέρωθεν αυτής της οδού διακρίνονται τα θεμέλια δύο οικιών κλασικής εποχής (4ος αι. π.Χ.).

Κιβωτιόσχημος τάφος με γραπτό διάκοσμο

Κεραμικός κλίβανος

Το Αρχαιολογικό Μουσείο της Ερέτριας συγκεντρώνει ευρήματα από τη πόλη, τους ναούς και τα νεκροταφεία της Ερέτριας, από την Αμάρυνθο και από το Λευκαντί, τα οποία χρονολογούνται από την νεολιθική εποχή (5500-2800 π.Χ.) έως τα πρώτα ρωμαϊκά χρόνια (146-86 π.Χ.). Τα εκθέματα είναι αντιπροσωπευτικά της ιστορίας, της ακμής και της παρακμής της αρχαίας πόλης.

Τα πιο γνωστά εκθέματα του μουσείου είναι τα γλυπτά του δυτικού αετώματος του υστεροαρχαϊκού ναού του Δαφνηφόρου Απόλλωνα της Ερέτριας, τα οποία αποδίδονται στον σπουδαίο Αθηναίο γλύπτη Αντήνορα και απεικονίζουν σκηνή Αμαζονομαχίας.

Η Αμαζονομαχία είναι ιδιαίτερα αγαπητό θέμα στη τέχνη του 5ου αι. π.Χ., καθώς συμβολίζει τη μάχη Ελλήνων και Περσών, στην οποία είχαν πρωτοστατήσει οι Αθηναίοι. Η παρουσία της θεάς Αθηνάς και του Θησέα, του μυθικού ιδρυτή της Αθηναϊκής δημοκρατίας, θεωρείται ότι εκφράζει τις στενές πολιτικές σχέσεις Ερέτριας και Αθήνας

Σύμπλεγμα του Θησέα με την Αμαζόνα Αντιόπη

Το χαρακτηριστικό σύμβολο, η αιγίδα με το γοργόνειο, που φέρει στο στήθος η θεά Αθηνά.

Υπάρχει και μακέτα του ναού στο μουσείο που δείχνει πως οικοδομήθηκε ο ναός.

Ένα ακόμα υπέροχο γλυπτό είναι το σύμπλεγμα της Αφροδίτης και του Έρωτα, με την Αφροδίτη να κρατά τρυφερά το κεφάλι του Έρωτα και αυτός να αφήνεται γλυκά στο άγγιγμα της.

Στο μουσείο υπάρχουν κτερίσματα από το νεκροταφείο της τοπικής αριστοκρατίας στο Λευκαντί.

Πήλινο παιχνίδι από το Λευκαντί

Αγγείο σε σχήμα ποδιού με λαβή

Πρωτογεωμετρικός πήλινος κένταυρος από το Λευκαντί

Το αρχαιολογικό μουσείο της Ερέτριας αποτελεί μια αξιόλογη προσπάθεια παρουσίασης της ιστορίας της πόλης και της γύρω περιοχής, αν σκεφτεί κανείς ότι σημαντικά ευρήματα της περιοχής βρίσκονται σε ξένα μουσεία…για άλλη μια φορά!

Η είσοδος στο μουσείο κοστίζει 3€/άτομο. Πριν μπούμε στο εσωτερικό του μουσείου μας ζήτησαν να φορέσουμε μάσκες. Το ωράριο λειτουργίας είναι από τις 8:00 το πρωί έως 15:00 και σύμφωνα με το φυλλάδιο που έχω στα χέρια μου, εκτός Δευτέρας, ενώ σύμφωνα με τον ιστότοπο, εκτός Τρίτης. Μάλλον το πρώτο ισχύει…

Αρχαιολογικό Χώρος Ερέτριας
Πριν φύγουμε από το μουσείο, μας έδωσαν ένα φυλλάδιο και κάποιες οδηγίες για τον εξωτερικό αρχαιολογικό χώρο. Δεν ήταν μακριά με τα πόδια, αλλά είχε ζέστη αρκετή για να κάνουμε πισωγυρίσματα, και εγώ δεν είχα ιδιαίτερες αντοχές εκείνη τη μέρα. Πήραμε το αυτοκίνητο και περάσαμε στην απέναντι πλευρά της Λεωφόρου Ίσιδος και βρεθήκαμε στο Αρχαίο Θέατρο.

Το Αρχαίο Θέατρο είναι το εντυπωσιακότερο μνημείο της αρχαίας πόλης, το οποίο παρουσιάζει ομοιότητες με το θέατρο του Διονύσου στην Αθήνα. Δυστυχώς το μεγαλύτερο τμήμα από τις σειρές των εδωλίων έχει κλαπεί. Εντυπωσιακά παραμένουν τα λείψανα της σκηνής και κυρίως η θολωτή υπόγεια δίοδος που οδηγούσε στο κέντρο της ορχήστρας. Μπροστά απο τη σκηνή του αρχαίου θεάτρου της Ερέτριας βρίσκεται ο ναός του Διονύσου.

Προχωρήσαμε μετά προς τη Δυτική Συνοικία. Πρώτα είδαμε τη Δυτική Πύλη και μετά τις οικίες.

Επόμενη στάση το Γυμνάσιο. Τα Γυμνάσια θεωρούνταν εκπαιδευτικά ιδρύματα δημοσίου χαρακτήρα και σκοπό είχαν την διαμόρφωση του αγαθού πολίτη και του ικανού πολεμιστή!

Από το Αρχαίο Γυμνάσιο ανηφόριζε ένας δρόμος, ψηλά στο λόφο όπου βρίσκεται η Ακρόπολη. Και μόνο που τον έβλεπα αποκαρδιονόμουν…δεν είχα κουράγιο να ανέβω και η ζέστη δεν βοηθούσε καθόλου. Όταν ο bro με ρώτησε αν θα ανέβουμε του είπα όχι με μισή καρδιά…

Μετά περάσαμε από τα Ρωμαϊκά Λουτρά για να καταλήξουμε στην Οικία με τα Μωσαϊκά.

Πρόκειται για οικία, η οποία κατασκευάσθηκε το 370 π.Χ. και έμεινε σε λειτουργία έναν περίπου αιώνα. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το μωσαϊκό δάπεδό της με παραστάσεις Νηρηίδος σε Ιππόκαμπο, μάχες Αριμασπών και Γρυπών, Σφιγγών και Λεφυτών. Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της οικιακής αρχιτεκτονικής των κλασικών και ελληνιστικών χρόνων.

Τον 1ο αι. π.Χ. στο χώρο της Οικίας με τα Μωσαϊκά ανεγέρθη ταφικός περίβολος. Ανασκάφηκε στο διάστημα 1975-1980 και αναστηλώθηκε το 1990.

Παραδίπλα βρίσκεται η Συνοικία του Σεβαστείου και μετά η βόρεια Συνοικία της πόλης

Τελευταία στάση ήταν στον Ναό του Δαφνηφόρου Απόλλωνα. Ο ναός αυτός καταστράφηκε κατά την περσική εισβολή το 490 π.Χ. Τα λείψανα του ναού είναι σήμερα ορατά.

Επιστροφή
Η αρχαία πόλη της Ερέτριας ήταν το τελευταίο σημείο ενδιαφέροντος που είδαμε στο νησί. Πήραμε ένα καφέ και ξεκινήσαμε την επιστροφή στη Θεσσαλονίκη. Τα Φύλλα, ο Μύτικας και το Λευκαντί έμειναν για επόμενη επίσκεψη.

Όταν φτάσαμε στη Θες/νικη ο Κίτσος μας πληροφορούσε ότι διανύσαμε συνολικά 2420χλμ με 0,07€/χλμ.

Επίλογος
Η Εύβοια ήταν μια μεγάλη ‘τρύπα’ για μένα στην Ελλάδα…και σίγουρα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου! Με ξάφνιασε με τα χωριά της, αν σκεφτώ, ότι μόνο τη Λίμνη είχα δει σε φωτογραφίες. Με ικανοποίησε ο συνδυασμός βουνού και θάλασσας, είναι το ιδανικό για μένα. Η εναλλαγή τοπίων μεταξύ βορρά και νότου είναι εντυπωσιακή! Οι παραλίες της από τη μεριά του Αιγαίου είναι μακράν καλύτερες από αυτές του Ευβοϊκού! Είναι ένα νησί με μεγάλη και σημαντική ιστορία και διανύοντας την επι δύο βδομάδες δεν αισθάνθηκα κορεσμό ούτε στιγμή…κάθε μέρα ήταν μια ενδιαφέρουσα μέρα! Οι αναμνήσεις πολλές και η καταγραφή τους ευχάριστη!

…
Νάναι σά νά μάς σπρώχνει ένας αέρας μαζί
πρός έναν δρόμο φιδωτό πού σβεί στά χάη,
καί σένα τού καπέλου σου πλατειά καί φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά νά χαιρετάει.
…
Γιάννης Σκαρίμπας_ ‘Φαντασία’ απο τη συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ

Εις το επανιδείν κυρά Εύβοια και σε ευχαριστώ για όλες τις συγκινήσεις που μου πρόσφερες.-

ΤΕΛΟΣ​

Άρα εν τέλει τα Λίχδονήσια δεν σε τρέλαναν από νερά? Δεν ξέρω καποιον αλλο που να εχει παει και τα είχα στα υπόψιν πιστεύοντας ότι θα βρω φοβερά νερά.