Το καλοκαίρι που μας άφησε είχα την τύχη να επισκεφτώ για δεύτερη φορά το υπέροχο νησί της Σαντορίνης. Υπό περίεργες συνθήκες παρέας , αλλά εγώ ήμουν αποφασισμένη εξ'αρχής ότι θα περνούσα όσο το δυνατόν καλύτερα και θα απολάμβανα τη δημιουργία της φύσης στο μέγιστο!
Λόγω χαμηλού budget βρήκαμε κατάλυμα ικανοποιητικό για τις απαιτήσεις της ηλικίας μας και φτηνό και αρχίσαμε την εξερεύνηση της Θήρας.
Πρώτος μου στόχος ήταν να γυρίσω και πάλι το νησί, απ' άκρη σ΄άκρη. Πήραμε λοιπόν το αμάξι και αρχίσαμε να γράφουμε χιλιόμετρα...ανεβαιναμε σε ραχούλες για να δούμε το νησί ολόκληρο και να ατενίσουμε το πέλαγος . Καθώς κατεβαίναμε, έσκαγαν μύτη τα μικρά αμπελάκια, που θαρρείς πως λόγω μεγέθους προορίζονται για όντα άλλων διαστάσεων. Τόσο αξιολάτρευτο θέαμα , όσο γλυκόπιοτο το κρασί που βγάζουν!
Και από την άλλη, οι καλλιέργειες της μικροσκοπικής ντομάτας μέσα σε κίσσηρη...μοναδική εμπειρία. Δε μπόρεσα να συγκρατηθώ , άφησα το αμάξι και πήγα να κόψω μερικά. Από τότε, κάθε μέρα έτρωγα για πρωινό αυτά τα μικρά και ιδιαίτερα γευστικά ντοματάκια...:xmas_razz:
Επισκέφτηκα τα περισσότερα απο τα χωριουδάκια και όλα ήταν γραφικά , δεν έχω παράπονο. Φυσικά , τα πρωτεία κρατούν το Ημεροβίγλι και η Οια. Εκεί, αισθάνεσαι πως είσαι σε ένα μέρος ολόδικό σου -ακόμα και αν έχεις εκατοντάδες κόσμου γύρω σου-, απολαμβάνεις το στριμωξίδι των μικρών αυλών και των καφέ, των ιδιωτικών πισίνων των δωματίων των οποίων οι αυλές είναι οι ταρατσούλες άλλων σπιτιών. Και τα χρώματα ακόμα βοηθούν στη ρομαντικότητα του χωροχρόνου...
Επόμενος στόχος ήταν η επίσκεψη στο ηφαίστειο. Επιλέξαμε το τελεφερικ για την κατάβασή μας λόγω πολλής ζέστης και βρεθήκαμε μετά από μια σύντομη αλλά πανοραμικής θέας διαδρομή στο λιμανάκι των Φηρών. Από κει έβλεπες με άλλο μάτι την όλη κατάσταση. Ολα ορθώνονταν εμπρός μας πανύψηλα και επιβλητικά.Και ναι , ήμασταν μέσα στην καλδέρα,τη μεγαλύτερη καλδέρα στον κοσμο. Δεν ήθελα και πολύ για να βουτήξω , αλλά συγκρατήθηκα! Αρριβάραμε για το νησακι της Καμένης και καθώς πλησιάζαμε τα μάτια μου δε μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν!!! Κατάμαυρη λάβα παντού, γυαλιστερά κομμάτια ηφαιστειακού γυαλιού ήταν ό,τι δομούσε ολόκληρο το νησί. Πήδηξα από το καίκι και άρχισα να ανεβαίνω προς τα ενδότερα για να συναντήσω τους κρατήρες. Ο δρόμος της ανάβασης δύσκολος κάτω από τον καυτερό ήλιο , αλλά άξιζε την κούραση. Η θέα με αποζημίωσε υπερ του δέοντος!!!
Λαοθάλασσα εδώ και εκεί, που εμοιαζαν με εργατικά μυρμήγκια στις κορυφές των κρατήρων να κοιτούν προς το κέντρο τους! Σε κάποιο σημείο , ένας ξεναγος έβαλε το χέρι του στην άμμο και έσκαψε λίγο. Τα έγκατα της γης απειλούσαν ειρηνικά...ατμος εβγαινε από τη ρηχη τρύπα και η άμμος έκαιγε. Μετά από καμιά ώρα , αφού είχαμε παρει αρκετες φωτο από την αντιθετη πλευρά της σαντορινης πήραμε το δρόμο του γυρισμού ιδρωμένοι, διψασμένοι και σκονισμένοι...αλλά χαλάλι !
Τέλος, ένα απο τα απογεύματα το αφιερώσαμε στο περίφημο ηλιοβασίλεμα και επειδή το είχαμε δει από τους κλασσικούς τόπους , είπαμε να φτάσουμε στο Φάρο.Ετσι και κάναμε...σκαρφαλώσαμε στο βράχο και αφεθήκαμε στην παρεά του Ηλιου...
Αποχαιρέτησα το νησι της Αγίας Ειρήνης και πάλι με τις καλύτερες εντυπώσεις από κάθε άποψη ( ακόμα και για ό,τι δεν ανέφερα -διασκεδαση -φαγητο κτλ.) πίνοντας την τελευταία γούλιά βινσαντο και κρατώντας μια ασπρόμαυρη καρτ ποσταλ με το καπνίζον ηφαίστειο του 1956.
Με τι δε θα ήθελα να έρθω αντιμέτωπη την επόμενη φορά που θα πάω στη Σαντορίνη?Τον πολύ τουρισμό, το καυσαέριο, τη βιασύνη των σερβιτόρων και της αυτοποιημένης υπηρεσίας που προσφέρεται. Αλλά ακόμα και με αυτά...βρήκα τρόπους να απολάυσω το μεγαλείο!
ΣΥΣΤΗΝΕΤΑΙ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ:xmas_biggrin:
Λόγω χαμηλού budget βρήκαμε κατάλυμα ικανοποιητικό για τις απαιτήσεις της ηλικίας μας και φτηνό και αρχίσαμε την εξερεύνηση της Θήρας.
Πρώτος μου στόχος ήταν να γυρίσω και πάλι το νησί, απ' άκρη σ΄άκρη. Πήραμε λοιπόν το αμάξι και αρχίσαμε να γράφουμε χιλιόμετρα...ανεβαιναμε σε ραχούλες για να δούμε το νησί ολόκληρο και να ατενίσουμε το πέλαγος . Καθώς κατεβαίναμε, έσκαγαν μύτη τα μικρά αμπελάκια, που θαρρείς πως λόγω μεγέθους προορίζονται για όντα άλλων διαστάσεων. Τόσο αξιολάτρευτο θέαμα , όσο γλυκόπιοτο το κρασί που βγάζουν!
Και από την άλλη, οι καλλιέργειες της μικροσκοπικής ντομάτας μέσα σε κίσσηρη...μοναδική εμπειρία. Δε μπόρεσα να συγκρατηθώ , άφησα το αμάξι και πήγα να κόψω μερικά. Από τότε, κάθε μέρα έτρωγα για πρωινό αυτά τα μικρά και ιδιαίτερα γευστικά ντοματάκια...:xmas_razz:
Επισκέφτηκα τα περισσότερα απο τα χωριουδάκια και όλα ήταν γραφικά , δεν έχω παράπονο. Φυσικά , τα πρωτεία κρατούν το Ημεροβίγλι και η Οια. Εκεί, αισθάνεσαι πως είσαι σε ένα μέρος ολόδικό σου -ακόμα και αν έχεις εκατοντάδες κόσμου γύρω σου-, απολαμβάνεις το στριμωξίδι των μικρών αυλών και των καφέ, των ιδιωτικών πισίνων των δωματίων των οποίων οι αυλές είναι οι ταρατσούλες άλλων σπιτιών. Και τα χρώματα ακόμα βοηθούν στη ρομαντικότητα του χωροχρόνου...
Επόμενος στόχος ήταν η επίσκεψη στο ηφαίστειο. Επιλέξαμε το τελεφερικ για την κατάβασή μας λόγω πολλής ζέστης και βρεθήκαμε μετά από μια σύντομη αλλά πανοραμικής θέας διαδρομή στο λιμανάκι των Φηρών. Από κει έβλεπες με άλλο μάτι την όλη κατάσταση. Ολα ορθώνονταν εμπρός μας πανύψηλα και επιβλητικά.Και ναι , ήμασταν μέσα στην καλδέρα,τη μεγαλύτερη καλδέρα στον κοσμο. Δεν ήθελα και πολύ για να βουτήξω , αλλά συγκρατήθηκα! Αρριβάραμε για το νησακι της Καμένης και καθώς πλησιάζαμε τα μάτια μου δε μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν!!! Κατάμαυρη λάβα παντού, γυαλιστερά κομμάτια ηφαιστειακού γυαλιού ήταν ό,τι δομούσε ολόκληρο το νησί. Πήδηξα από το καίκι και άρχισα να ανεβαίνω προς τα ενδότερα για να συναντήσω τους κρατήρες. Ο δρόμος της ανάβασης δύσκολος κάτω από τον καυτερό ήλιο , αλλά άξιζε την κούραση. Η θέα με αποζημίωσε υπερ του δέοντος!!!
Λαοθάλασσα εδώ και εκεί, που εμοιαζαν με εργατικά μυρμήγκια στις κορυφές των κρατήρων να κοιτούν προς το κέντρο τους! Σε κάποιο σημείο , ένας ξεναγος έβαλε το χέρι του στην άμμο και έσκαψε λίγο. Τα έγκατα της γης απειλούσαν ειρηνικά...ατμος εβγαινε από τη ρηχη τρύπα και η άμμος έκαιγε. Μετά από καμιά ώρα , αφού είχαμε παρει αρκετες φωτο από την αντιθετη πλευρά της σαντορινης πήραμε το δρόμο του γυρισμού ιδρωμένοι, διψασμένοι και σκονισμένοι...αλλά χαλάλι !
Τέλος, ένα απο τα απογεύματα το αφιερώσαμε στο περίφημο ηλιοβασίλεμα και επειδή το είχαμε δει από τους κλασσικούς τόπους , είπαμε να φτάσουμε στο Φάρο.Ετσι και κάναμε...σκαρφαλώσαμε στο βράχο και αφεθήκαμε στην παρεά του Ηλιου...
Αποχαιρέτησα το νησι της Αγίας Ειρήνης και πάλι με τις καλύτερες εντυπώσεις από κάθε άποψη ( ακόμα και για ό,τι δεν ανέφερα -διασκεδαση -φαγητο κτλ.) πίνοντας την τελευταία γούλιά βινσαντο και κρατώντας μια ασπρόμαυρη καρτ ποσταλ με το καπνίζον ηφαίστειο του 1956.
Με τι δε θα ήθελα να έρθω αντιμέτωπη την επόμενη φορά που θα πάω στη Σαντορίνη?Τον πολύ τουρισμό, το καυσαέριο, τη βιασύνη των σερβιτόρων και της αυτοποιημένης υπηρεσίας που προσφέρεται. Αλλά ακόμα και με αυτά...βρήκα τρόπους να απολάυσω το μεγαλείο!
ΣΥΣΤΗΝΕΤΑΙ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ:xmas_biggrin:
