tania
Member
- Μηνύματα
- 203
- Likes
- 179
- Επόμενο Ταξίδι
- δεν ξέρω!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Το επόμενο ταξίδι
Αγαπητή go2dbeach, οι ατάκες σου είναι ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!
Συνεχίζοντας λοιπόν, το καραβάκι μας άφησε στο λιμανάκι της Οίας. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα το χωριό πάνω στο βράχο. Ήταν πολύ ψηλά. Έχοντας την κούραση από το ηφαίστειο και την άπειρη ορθοστασία κάτω απο τον καυτό ήλιο, η ιδέα της ανάθασης σε γαϊδουράκι δεν έμοιαζε τελικά και τόσο κακή. Πήγαμε με την Αγγελική και τα κοιτούσαμε. Να μη σας τα πολυλογώ, το καλντερίμι για την Οία είναι πολύ πιο απότομο από εκείνο των Φηρών και σε συνδυασμό με τις τσιρίδες όσων είχαν ανέβει στο γαϊδούρι και ανηφόριζαν, λέμε "ας ανεβούμε καλύτερα με τα πόδια". Ήταν πραγματικά κουραστικό, εξουθενωτικό θα έλεγα.
Όταν είχαμε φτάσει στα μισά περίπου, ακούμε από πάνω μας ένα ποδοβολητό. Μπροστά μας ήταν δύο τουρίστες. Γύρισαν και άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μας. "Ελάτε να κρυφτείτε!", μας είπαν. "Κατεβαίνουν τα γαϊδουράκια!", και πήδηξαν μέσα σε μία εσοχή που σχημάτιζε το χώμα. Η Αγγελική ακολούθησε την συμβουλή τους. Εγώ το έπαιξα cool. Ενώ ο ήχος του ποδοβολητού πλησίαζε, λέω "σιγά καλέ! Τι θα πάθω! Θα περάσουν από δίπλα μου τα γαϊδουράκια"! Η Αγγελική με κοίταξε κάπως περίεργα και το επόμενο δευτερόλεπτο κατάλαβα το λόγο. Γύρισα και κοίταξα πίσω μου. Από τη στροφή ξεπρόβαλε μια στρατιά γαϊδουριών που έτρεχε μανιασμένα προς τα πάνω μου. "Χμμμμ :roll:, λέω, αυτά τα γαϊδουράκια μάλλον θα με ποδοπατήσουν" και χώθηκα και εγώ στην εσοχή μαζί με τους υπόλοιπους και σταμάτησα να κάνω τον μάγκα.
Όταν φτάσαμε στο χωριό αναζητήσαμε ένα καφέ με ωραία θέα και δροσερούς χυμούς. Η Αγγελική πήρε ένα μιλφέιγ που ήταν νοστιμότατο, τσουχτερό στην τιμή και μισό σε μέγεθος από τα υπόλοιπα μιλφέιγ που έχει δει μέχρι σήμερα.
Μ' αυτά και με 'κείνα, έφτασε η ώρα να πάμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα από το περίφημο κάστρο που μαζεύεται ο περισσότερος κόσμος - αν και σε όλα τα σημεία του χωριού υπάρχει κόσμος για να δει τον ήλιο να δύει. Υπήρχαν και κάποιου τουρίστες από την Αυστραλία που έκαναν κάτι σαν πάρτι με ποτά και φαγητά. Γενικά, το ηλιοβασίλεμα δεν ενθουσίασε ούτε έμένα ούτε τη φίλη μου και φαντάζομαι ότι γι' αυτό φταίει το γεγονός ότι είχαμε πολύ μεγάλες προσδοκίες. Βλέπεις απλά τον ήλιο να βυθίζεται στην θάλασσα. So what? Το έχω δει πολλές φορές αυτό χωρίς να είμαι στην Σαντορίνη. Ίσως αν κάποιος επιλέξει το νότιο τμήμα του νησιού, από εκεί να φαίνεται καλύτερα, γιατί θα συνδυάζει και μέρος της καλντέρας. Ίσως λέω. Η Οία όμως βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο, με αποτέλεσμα να μην έχεις καθόλου εικόνα της καλντέρας όταν παρακολουθείς το ηλιοβασίλεμα. Και γενικά η Οία δεν μου άρεσε. Το κεντρικό της καλντερίμι είναι θεόστενο και ο ένας περπατάει πάνω στον άλλο. Τελοσπάντων, χτυπήσαμε κάτι σουβλάκια και την κάναμε για Φηρά με το λεοφωρείο. Πέσαμε για ύπνο ξερές μετά από τόσο περπάτημα.
Συνεχίζοντας λοιπόν, το καραβάκι μας άφησε στο λιμανάκι της Οίας. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα το χωριό πάνω στο βράχο. Ήταν πολύ ψηλά. Έχοντας την κούραση από το ηφαίστειο και την άπειρη ορθοστασία κάτω απο τον καυτό ήλιο, η ιδέα της ανάθασης σε γαϊδουράκι δεν έμοιαζε τελικά και τόσο κακή. Πήγαμε με την Αγγελική και τα κοιτούσαμε. Να μη σας τα πολυλογώ, το καλντερίμι για την Οία είναι πολύ πιο απότομο από εκείνο των Φηρών και σε συνδυασμό με τις τσιρίδες όσων είχαν ανέβει στο γαϊδούρι και ανηφόριζαν, λέμε "ας ανεβούμε καλύτερα με τα πόδια". Ήταν πραγματικά κουραστικό, εξουθενωτικό θα έλεγα.
Όταν είχαμε φτάσει στα μισά περίπου, ακούμε από πάνω μας ένα ποδοβολητό. Μπροστά μας ήταν δύο τουρίστες. Γύρισαν και άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μας. "Ελάτε να κρυφτείτε!", μας είπαν. "Κατεβαίνουν τα γαϊδουράκια!", και πήδηξαν μέσα σε μία εσοχή που σχημάτιζε το χώμα. Η Αγγελική ακολούθησε την συμβουλή τους. Εγώ το έπαιξα cool. Ενώ ο ήχος του ποδοβολητού πλησίαζε, λέω "σιγά καλέ! Τι θα πάθω! Θα περάσουν από δίπλα μου τα γαϊδουράκια"! Η Αγγελική με κοίταξε κάπως περίεργα και το επόμενο δευτερόλεπτο κατάλαβα το λόγο. Γύρισα και κοίταξα πίσω μου. Από τη στροφή ξεπρόβαλε μια στρατιά γαϊδουριών που έτρεχε μανιασμένα προς τα πάνω μου. "Χμμμμ :roll:, λέω, αυτά τα γαϊδουράκια μάλλον θα με ποδοπατήσουν" και χώθηκα και εγώ στην εσοχή μαζί με τους υπόλοιπους και σταμάτησα να κάνω τον μάγκα.
Όταν φτάσαμε στο χωριό αναζητήσαμε ένα καφέ με ωραία θέα και δροσερούς χυμούς. Η Αγγελική πήρε ένα μιλφέιγ που ήταν νοστιμότατο, τσουχτερό στην τιμή και μισό σε μέγεθος από τα υπόλοιπα μιλφέιγ που έχει δει μέχρι σήμερα.
Μ' αυτά και με 'κείνα, έφτασε η ώρα να πάμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα από το περίφημο κάστρο που μαζεύεται ο περισσότερος κόσμος - αν και σε όλα τα σημεία του χωριού υπάρχει κόσμος για να δει τον ήλιο να δύει. Υπήρχαν και κάποιου τουρίστες από την Αυστραλία που έκαναν κάτι σαν πάρτι με ποτά και φαγητά. Γενικά, το ηλιοβασίλεμα δεν ενθουσίασε ούτε έμένα ούτε τη φίλη μου και φαντάζομαι ότι γι' αυτό φταίει το γεγονός ότι είχαμε πολύ μεγάλες προσδοκίες. Βλέπεις απλά τον ήλιο να βυθίζεται στην θάλασσα. So what? Το έχω δει πολλές φορές αυτό χωρίς να είμαι στην Σαντορίνη. Ίσως αν κάποιος επιλέξει το νότιο τμήμα του νησιού, από εκεί να φαίνεται καλύτερα, γιατί θα συνδυάζει και μέρος της καλντέρας. Ίσως λέω. Η Οία όμως βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο, με αποτέλεσμα να μην έχεις καθόλου εικόνα της καλντέρας όταν παρακολουθείς το ηλιοβασίλεμα. Και γενικά η Οία δεν μου άρεσε. Το κεντρικό της καλντερίμι είναι θεόστενο και ο ένας περπατάει πάνω στον άλλο. Τελοσπάντων, χτυπήσαμε κάτι σουβλάκια και την κάναμε για Φηρά με το λεοφωρείο. Πέσαμε για ύπνο ξερές μετά από τόσο περπάτημα.