dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.066
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Σήκωσε Τα Κόκκινα Φανάρια
(Μια ιστορία, αφιερωμένη στο μέλος Ρόζα)
Οκ. Ηρθε η ώρα να σπάσω την σιωπή μου και να αποκαλύψω τα του ταξιδιού μου εις τα εδάφη της Νοτίου Κινας. Αμφιβάλω ποσώς βεβαια αν σε κάποιον φανούν χρήσιμα (ως γνωστό ΔΕΝ είμαι χρηστική, διότι ΔΕΝ θέλω να ειμαι χρηστική στις ιστορίες μου), και σίγουρα είναι χλωμό έως ομιχλώδες να θέλει κάποιος να ακολουθήσει τους προορισμούς που πάτησε το ποδάρι μου νούμερο παπουτσιού 38, για λόγους απλά αυτοσυντήρησης,
αλλά δεν βαριέσαι βρε αδελφέ... εγώ θα παραθέσω όλες τις περιπέτειες, -που φανταζουν φαρσοκωμωδία σε πολλά σημεία-, όλες τις ομηρικές παλινωδιες , και όλες τις τραγικές σοφόκλειες ιστορίες , για λόγους καταγραφής , συντήρησης και διατήρησης τουριστικού αρχείου.
Καταρχήν, όλες οι ιστορίες έχουν μια αφετηρία, ένα σημείο αναφοράς, μια απαρχή.
Στην συγκεκριμένη αφήγηση, η αρχή έλαβε χώρα μέσα σε ένα μίζερο και χαμηλοτάβανο δωματιάκι που σε μια κρίση μεγαλομανίας και αυτοψευδαίσθησης επιμένει να ονομάζεται προξενείο της Κίνας. Αρωγός στην προσπάθειά μου να βγάλω βίζα για την χώρα, στάθηκε εκλεκτό μέλος του φόρουμ, αλλά επειδή ήταν συνάμμα και επίκουρος στην μικροαπάτη ψευδών στοιχείων στην συμπλήρωση της αίτησης , δεν θέλω να το εκθέσω και έτσι παραλείπω το όνομά του και θα ήθελα να μην με πιέσετε να το
αποκαλύψω. Είναι θέμα διακριτικότητας (Ρόζα, κάτοικος Αττικής, τηλ. 210-34274523, Δελτίο Ταυτότητας ΑΓ 23453, ομάδα αίματος Ρέζους+, ΑΦΜ 35456378253, ΔΟΥ Χαλανδρίου, έγγαμη με 1 παιδί, γεννηθείς εις Αθήνα). Απο εκείνο το σημείο νομίζω φάνηκε το επικό του ταξιδιού.
Αφού δεν είχα φροντισει να ενημερωθώ απο το διαδίκτυο για τα στοιχεία της αίτησης, και πιστή στον Νικολό Μακιαβέλι και το δόγμα του, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, οδηγήθηκα -και δεν έχω τύψεις για αυτό- στην τακτική του απόψε αυτοσχεδιάζουμε. ΟΛΑ τα στοιχεία εκτός απο ονόματα και αριθμό διαβατηριών ήταν μια απάτη.
Θυμάμαι το μέλος που για ευνόητους λόγους δεν κατανομάζω (Ρόζα, κάτοικος Αττικής, τηλ. 210-34274523, Δελτίο Ταυτότητας ΑΓ 23453, ομάδα αίματος Ρέζους+, ΑΦΜ 35456378253, ΔΟΥ Χαλανδρίου, έγγαμη με 1 παιδί, γεννηθείς εις Αθήνα) να με ρωτάει "βρε Dim, θέλουν και ξενοδοχείο, τι να γράψω?" Γράψε Γκουαντζού χοτελ μωρε.......
Πάει στο διάλο, σε αυτήν την πόλη θα προσγειωθούμε... θα πρέπει να υπάρχει ένα με τέτοιο όνομα. Κι αν δεν υπάρχει σκασίλα μας. χα χα χα...
-Και διεύθυνση, με ξαναρωτά το μέλος που δεν αναφέρω απο διακριτικότητα (Ρόζα, κάτοικος Αττικής, τηλ. 210-34274523, Δελτίο Ταυτότητας ΑΓ 23453, ομάδα αίματος Ρέζους+, ΑΦΜ 35456378253, ΔΟΥ Χαλανδρίου, έγγαμη με 1 παιδί, γεννηθείς εις Αθήνα). Τότε βούτηξα ένα διαφημιστικό προσπέκτους που ήταν πάνω στο γραφείο, είδα μια διεύθυνση (μάλλον τουριστικού γραφείου) σε παντελώς άσχετο κομμάτι της Κίνας
και της λέω με σατανικό βλέμα "ας την αντιγράψουμε".
Τηλέφωνα, διευθύνσεις εργασίες, τόπους διαμονής κλπ τα βγάλαμε απο το μυαλό μας.
Νομίζω η παραπάνω τακτική λέει πολλά για τον λεπτομερέστατο σχεδιασμό για αυτό και το ανέφερα.
Περνάμε τώρα στο επόμενο κομμάτι της βασικής/ουσιαστικής οργάνωσης.
α ν υ π α ρ ξ ί α
Τι' ναι τούτο?
κ ε ν ό
Error
αγνωστη λέξη το πρόγραμμα δεν ανταποκρίνεται
out of order brain damage
Αυτά.
Τι? Δεν κατάλαβες? Κρίμα. Αλλά θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω αφού είσαι και λίγο βραδύνους
Σου είναι αρκετό για να κατανοήσεις το παραπάνω γεγονός, ότι στην διαδρομή προς αεροδρόμιο αντιληφθήκαμε ότι είχαμε ξεχάσει να πάρουμε (αφού οι αποσκευές τελικά φτιάχτηκαν 1 ώρα πριν φύγουμε) οδοντόβουρτσες, κάρτες, μπουφάν, φάρμακα εκτός απο
ένα ντεπόν (ληγμένο), επίδεσμο για το πόδι του Γκιούλιβερ (είχε κουτσαθεί απο πέσιμο ο χαλάστρας 3 ημέρες πριν) και άλλα "ασήμαντα" μπιχλιμπίδια???
Σου είναι αρκετό ότι όλο το κομμάτι οργάνωση περικλείεται στο ότι είχαμε τυπώσει κάτι χάρτες της συμφοράς/πατσαβούρια σε Α4 την τελευταία νύχτα που θα φεύγαμε, και δεν είχαμε σχεδόν κανένα ουσιαστικό πρόγραμμα, ξενοδοχείο, πληροφορίες, γενική ενημέρωση, οδηγό, χάρτες της προκοπής, και εφόδιο διαθέταμε μόνο την αισιοδοξία μας,
η οποία παρεπιπτόντως ήρθαν στιγμές που δέχτηκε πολλά πλήγματα και κατάντησε αναξιόπιστο συναίσθημα και κουρελιασμένο πατάκι για την είσοδο? Μετά δε απο τα πολλαπλά χτυπήματα, μας εγκατέλειψε τελείως. Ατιμο συναίσθημα η αισιοδοξία. Υπουλο και πονηρό. Κλειδώνει και ακυρώνει αρετές όπως αυτήν της προνοητικότητας και της διορατικότητας.
Σου είναι αρκετό ότι ταξίδεψα μόνο με μια μικρή χειραποσκευή για ένα ταξίδι 3 εβδομάδων γιατί ξέχασα να αγοράσω αποσκευή και το θυμήθηκα το βράδυ της προηγουμένης ημέρας που θα φεύγαμε, και αυτό γιατί πολύ απλά τότε ανακάλυψα ότι δεν είχα σάκο να βάλω τα βρακιά μου? Ο Γκιούλι ήταν ανένδοτος στο να τα βάλω στην δική του αποσκευή δίπλα απο τα σώβρακά του -και σιγά την αποσκευή... αυτήν την στιγμή σαπίζει κάπου στους σκουπιδότοπους της Κίνας αφού σκίστηκε- και με παρέπεμπε σε σακούλα σούπερ μάρκετ, (AB όμως, όχι Γαλαξίας, γιατί δεν ήθελε λέει να
τον κάνω τελείως ρεζίλι) "και άλλη φορά να έχω μυαλό".
Σου ειναι αρκετό ότι οδηγό τύπου LP απο αμέλεια δεν είχαμε μαζί μας?
Σου είναι αρκετό ότι αναγκάστηκα 1 φορά να πλύνω ρούχα στο χέρι (τσεμπέρι δεν φόραγα) και άλλη μία να ψάχνουμε για πλυντήριο γιατί δεν είχα ικανό αριθμό ρούχων μαζί μου?
Σου είναι αρκετό ότι κολλήσαμε 2 ολόκληρες ημέρες σε μια πόλη (μην ψάχνεις. Δεν την έχει ο χάρτης) μόνο και μόνο γιατί ΚΑΝΕΙΣ δεν μίλαγε Αγγλικά για να μπορέσει να καταλάβει που θέλουμε να πάμε, λόγω του ότι δεν είχαμε το όνομα της πόλης στην κινεζική γραμμένη? 2 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΗΜΕΡΕΣ!!!! Θέλαμε να φύγουμε και δεν είχαμε τρόπο! Η μέρα της μαρμότας!
Σου είναι αρκετό ότι τηλεφωνήσαμε στην Ελλάδα μόλις 3 φορές κι αυτές στο τέλος του ταξιδιού ?
Σου είναι αρκετό ότι ξεμείναμε απο χρήματα (κινεζικα) γιατί πολύ απλά δεν είχαμε ψάξει πληροφορίες για συνάλλαγμα?
Σου είναι αρκετό ότι.... ααααα.... δεν λέω άλλα. Νομίζω σε κάλυψα.
Αυτά περί της άψογης προετοιμασίας. Αυτά γενικώς. Αντε και κάτι τελευταίο.
Οσο πλησίαζαν οι ημέρες για την πραγματοποίηση του ταξιδιού, λες και κάποιος είχε καταραστεί την χώρα. Λεωφορεία έπαιρναν φωτιά, πλημμυρες κάλυπταν με νερό ολόκληρες εκτάσεις, φράγματα έσπαγαν, τρένα εκτροχιάζονταν.... Και ακόμα δεν είχαμε πατήσει το πόδι μας...... Δηλαδή, οι οιωνοί ήταν με το μέρος μας και όλα εβαιναν καλώς όπως συνηθως (στο περσινό ταξίδι στο Λάος/Καμπότζη είχε ξεσπάσει επιδημία χολέρας στην Καμπότζη λίγες ημέρες πριν φτάσουμε και κιτρινος πυρετός είχε πλήξει μεγάλο μέρος του πληθυσμού στο Λάος). Το γεγονός ότι είμαστε λίγο μαυρόγατες -φυσικά- δεν πέρασε ποτέ απο το μυαλό μας.
Εισαγωγή τέλος. Ακολουθησε. Μαζί θα αλώσουμε την Νότια Κίνα. Μαζί θα μπούμε σε κινεζικά ΚΤΕΛ, μαζί θα φάμε στους πάγκους, μαζί θα μείνουμε σε ερημωμένα χόστελ, μαζί θα κολλήσουμε σε πόλεις -εκτρώματα, μαζί θα αρρωστήσουμε, μαζί θα γελάσουμε και μαζί θα απελπιστούμε.
Ας αρχίσουν τα όργανα. Ας πέσουν οι μάσκες. Ας πάρει φωτιά το κορδελιό. Ας σηκωθούν επιτέλους αυτά τα ρημάδια τα.......... κόκκινα
φανάρια!!!
(Μια ιστορία, αφιερωμένη στο μέλος Ρόζα)
Οκ. Ηρθε η ώρα να σπάσω την σιωπή μου και να αποκαλύψω τα του ταξιδιού μου εις τα εδάφη της Νοτίου Κινας. Αμφιβάλω ποσώς βεβαια αν σε κάποιον φανούν χρήσιμα (ως γνωστό ΔΕΝ είμαι χρηστική, διότι ΔΕΝ θέλω να ειμαι χρηστική στις ιστορίες μου), και σίγουρα είναι χλωμό έως ομιχλώδες να θέλει κάποιος να ακολουθήσει τους προορισμούς που πάτησε το ποδάρι μου νούμερο παπουτσιού 38, για λόγους απλά αυτοσυντήρησης,
αλλά δεν βαριέσαι βρε αδελφέ... εγώ θα παραθέσω όλες τις περιπέτειες, -που φανταζουν φαρσοκωμωδία σε πολλά σημεία-, όλες τις ομηρικές παλινωδιες , και όλες τις τραγικές σοφόκλειες ιστορίες , για λόγους καταγραφής , συντήρησης και διατήρησης τουριστικού αρχείου.
Καταρχήν, όλες οι ιστορίες έχουν μια αφετηρία, ένα σημείο αναφοράς, μια απαρχή.
Στην συγκεκριμένη αφήγηση, η αρχή έλαβε χώρα μέσα σε ένα μίζερο και χαμηλοτάβανο δωματιάκι που σε μια κρίση μεγαλομανίας και αυτοψευδαίσθησης επιμένει να ονομάζεται προξενείο της Κίνας. Αρωγός στην προσπάθειά μου να βγάλω βίζα για την χώρα, στάθηκε εκλεκτό μέλος του φόρουμ, αλλά επειδή ήταν συνάμμα και επίκουρος στην μικροαπάτη ψευδών στοιχείων στην συμπλήρωση της αίτησης , δεν θέλω να το εκθέσω και έτσι παραλείπω το όνομά του και θα ήθελα να μην με πιέσετε να το
αποκαλύψω. Είναι θέμα διακριτικότητας (Ρόζα, κάτοικος Αττικής, τηλ. 210-34274523, Δελτίο Ταυτότητας ΑΓ 23453, ομάδα αίματος Ρέζους+, ΑΦΜ 35456378253, ΔΟΥ Χαλανδρίου, έγγαμη με 1 παιδί, γεννηθείς εις Αθήνα). Απο εκείνο το σημείο νομίζω φάνηκε το επικό του ταξιδιού.
Αφού δεν είχα φροντισει να ενημερωθώ απο το διαδίκτυο για τα στοιχεία της αίτησης, και πιστή στον Νικολό Μακιαβέλι και το δόγμα του, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, οδηγήθηκα -και δεν έχω τύψεις για αυτό- στην τακτική του απόψε αυτοσχεδιάζουμε. ΟΛΑ τα στοιχεία εκτός απο ονόματα και αριθμό διαβατηριών ήταν μια απάτη.
Θυμάμαι το μέλος που για ευνόητους λόγους δεν κατανομάζω (Ρόζα, κάτοικος Αττικής, τηλ. 210-34274523, Δελτίο Ταυτότητας ΑΓ 23453, ομάδα αίματος Ρέζους+, ΑΦΜ 35456378253, ΔΟΥ Χαλανδρίου, έγγαμη με 1 παιδί, γεννηθείς εις Αθήνα) να με ρωτάει "βρε Dim, θέλουν και ξενοδοχείο, τι να γράψω?" Γράψε Γκουαντζού χοτελ μωρε.......
Πάει στο διάλο, σε αυτήν την πόλη θα προσγειωθούμε... θα πρέπει να υπάρχει ένα με τέτοιο όνομα. Κι αν δεν υπάρχει σκασίλα μας. χα χα χα...
-Και διεύθυνση, με ξαναρωτά το μέλος που δεν αναφέρω απο διακριτικότητα (Ρόζα, κάτοικος Αττικής, τηλ. 210-34274523, Δελτίο Ταυτότητας ΑΓ 23453, ομάδα αίματος Ρέζους+, ΑΦΜ 35456378253, ΔΟΥ Χαλανδρίου, έγγαμη με 1 παιδί, γεννηθείς εις Αθήνα). Τότε βούτηξα ένα διαφημιστικό προσπέκτους που ήταν πάνω στο γραφείο, είδα μια διεύθυνση (μάλλον τουριστικού γραφείου) σε παντελώς άσχετο κομμάτι της Κίνας
και της λέω με σατανικό βλέμα "ας την αντιγράψουμε".
Τηλέφωνα, διευθύνσεις εργασίες, τόπους διαμονής κλπ τα βγάλαμε απο το μυαλό μας.
Νομίζω η παραπάνω τακτική λέει πολλά για τον λεπτομερέστατο σχεδιασμό για αυτό και το ανέφερα.
Περνάμε τώρα στο επόμενο κομμάτι της βασικής/ουσιαστικής οργάνωσης.
α ν υ π α ρ ξ ί α
Τι' ναι τούτο?
κ ε ν ό
Error
αγνωστη λέξη το πρόγραμμα δεν ανταποκρίνεται
out of order brain damage
Αυτά.
Τι? Δεν κατάλαβες? Κρίμα. Αλλά θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω αφού είσαι και λίγο βραδύνους
Σου είναι αρκετό για να κατανοήσεις το παραπάνω γεγονός, ότι στην διαδρομή προς αεροδρόμιο αντιληφθήκαμε ότι είχαμε ξεχάσει να πάρουμε (αφού οι αποσκευές τελικά φτιάχτηκαν 1 ώρα πριν φύγουμε) οδοντόβουρτσες, κάρτες, μπουφάν, φάρμακα εκτός απο
ένα ντεπόν (ληγμένο), επίδεσμο για το πόδι του Γκιούλιβερ (είχε κουτσαθεί απο πέσιμο ο χαλάστρας 3 ημέρες πριν) και άλλα "ασήμαντα" μπιχλιμπίδια???
Σου είναι αρκετό ότι όλο το κομμάτι οργάνωση περικλείεται στο ότι είχαμε τυπώσει κάτι χάρτες της συμφοράς/πατσαβούρια σε Α4 την τελευταία νύχτα που θα φεύγαμε, και δεν είχαμε σχεδόν κανένα ουσιαστικό πρόγραμμα, ξενοδοχείο, πληροφορίες, γενική ενημέρωση, οδηγό, χάρτες της προκοπής, και εφόδιο διαθέταμε μόνο την αισιοδοξία μας,
η οποία παρεπιπτόντως ήρθαν στιγμές που δέχτηκε πολλά πλήγματα και κατάντησε αναξιόπιστο συναίσθημα και κουρελιασμένο πατάκι για την είσοδο? Μετά δε απο τα πολλαπλά χτυπήματα, μας εγκατέλειψε τελείως. Ατιμο συναίσθημα η αισιοδοξία. Υπουλο και πονηρό. Κλειδώνει και ακυρώνει αρετές όπως αυτήν της προνοητικότητας και της διορατικότητας.
Σου είναι αρκετό ότι ταξίδεψα μόνο με μια μικρή χειραποσκευή για ένα ταξίδι 3 εβδομάδων γιατί ξέχασα να αγοράσω αποσκευή και το θυμήθηκα το βράδυ της προηγουμένης ημέρας που θα φεύγαμε, και αυτό γιατί πολύ απλά τότε ανακάλυψα ότι δεν είχα σάκο να βάλω τα βρακιά μου? Ο Γκιούλι ήταν ανένδοτος στο να τα βάλω στην δική του αποσκευή δίπλα απο τα σώβρακά του -και σιγά την αποσκευή... αυτήν την στιγμή σαπίζει κάπου στους σκουπιδότοπους της Κίνας αφού σκίστηκε- και με παρέπεμπε σε σακούλα σούπερ μάρκετ, (AB όμως, όχι Γαλαξίας, γιατί δεν ήθελε λέει να
τον κάνω τελείως ρεζίλι) "και άλλη φορά να έχω μυαλό".
Σου ειναι αρκετό ότι οδηγό τύπου LP απο αμέλεια δεν είχαμε μαζί μας?
Σου είναι αρκετό ότι αναγκάστηκα 1 φορά να πλύνω ρούχα στο χέρι (τσεμπέρι δεν φόραγα) και άλλη μία να ψάχνουμε για πλυντήριο γιατί δεν είχα ικανό αριθμό ρούχων μαζί μου?
Σου είναι αρκετό ότι κολλήσαμε 2 ολόκληρες ημέρες σε μια πόλη (μην ψάχνεις. Δεν την έχει ο χάρτης) μόνο και μόνο γιατί ΚΑΝΕΙΣ δεν μίλαγε Αγγλικά για να μπορέσει να καταλάβει που θέλουμε να πάμε, λόγω του ότι δεν είχαμε το όνομα της πόλης στην κινεζική γραμμένη? 2 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΗΜΕΡΕΣ!!!! Θέλαμε να φύγουμε και δεν είχαμε τρόπο! Η μέρα της μαρμότας!
Σου είναι αρκετό ότι τηλεφωνήσαμε στην Ελλάδα μόλις 3 φορές κι αυτές στο τέλος του ταξιδιού ?
Σου είναι αρκετό ότι ξεμείναμε απο χρήματα (κινεζικα) γιατί πολύ απλά δεν είχαμε ψάξει πληροφορίες για συνάλλαγμα?
Σου είναι αρκετό ότι.... ααααα.... δεν λέω άλλα. Νομίζω σε κάλυψα.
Αυτά περί της άψογης προετοιμασίας. Αυτά γενικώς. Αντε και κάτι τελευταίο.
Οσο πλησίαζαν οι ημέρες για την πραγματοποίηση του ταξιδιού, λες και κάποιος είχε καταραστεί την χώρα. Λεωφορεία έπαιρναν φωτιά, πλημμυρες κάλυπταν με νερό ολόκληρες εκτάσεις, φράγματα έσπαγαν, τρένα εκτροχιάζονταν.... Και ακόμα δεν είχαμε πατήσει το πόδι μας...... Δηλαδή, οι οιωνοί ήταν με το μέρος μας και όλα εβαιναν καλώς όπως συνηθως (στο περσινό ταξίδι στο Λάος/Καμπότζη είχε ξεσπάσει επιδημία χολέρας στην Καμπότζη λίγες ημέρες πριν φτάσουμε και κιτρινος πυρετός είχε πλήξει μεγάλο μέρος του πληθυσμού στο Λάος). Το γεγονός ότι είμαστε λίγο μαυρόγατες -φυσικά- δεν πέρασε ποτέ απο το μυαλό μας.
Εισαγωγή τέλος. Ακολουθησε. Μαζί θα αλώσουμε την Νότια Κίνα. Μαζί θα μπούμε σε κινεζικά ΚΤΕΛ, μαζί θα φάμε στους πάγκους, μαζί θα μείνουμε σε ερημωμένα χόστελ, μαζί θα κολλήσουμε σε πόλεις -εκτρώματα, μαζί θα αρρωστήσουμε, μαζί θα γελάσουμε και μαζί θα απελπιστούμε.
Ας αρχίσουν τα όργανα. Ας πέσουν οι μάσκες. Ας πάρει φωτιά το κορδελιό. Ας σηκωθούν επιτέλους αυτά τα ρημάδια τα.......... κόκκινα
φανάρια!!!
. Ανυπομονώ για τη συνέχεια 
