MARCANGELO
Member
Σκύρο θα πάμε μου λέει ο κουμπάρος μου φέτος...
Ρε συ που πέφτει η Σκύρος του απαντώ, Κυκλάδες;
Πες το κι έτσι μου λέει και δε πέφτεις πολύ έξω, αλλά πρόσεξε όχι Σύρος, Σκύρος...
Πολύ πιο χαμηλά λοιπόν από την ...παραδοσιακή τριπλέτα των Σποράδων (Σκιάθος-Σκόπελος-Αλλόνησος) και πολύ πιο βόρεια από τις Κυκλάδες, κάπου μία ώρα και σαράντα λεπτά απέναντι από την Κύμη Ευβοίας βρίσκεται η όμορφη Σκύρος.
Σου έφερα και τα εισητήρια με το καράβι μου λέει 110 ευρώ για αυτοκίνητο και πέντε άτομα (η μικρή δε πληρώνει...)
-110 ευρώ; οικογένεια κι αυτοκίνητο, λογική τιμή για να πας μου ακούγεται
-δε κατάλαβες φίλε μου ήταν η απάντησή του, τα χρήματά αυτά περιλαμβάνουν και την επιστροφή κι όντως έτσι ήταν.
Οι φίλοι μας οι Σκυριανοί έχουν οι ίδιοι δρομολογήσει τον <<Αχιλλέα>>, ένα συμπαθέστατο και καθαρό καράβι για να εξυπηρετούνται πρώτα οι ίδιοι, με αποτέλεσμα οι τιμές να είναι πολύ χαμηλές ακόμη και στο κυλικείο του καραβιού και τα δρομολόγια να γίνονται πάντα ελλείψει απεργιών. Το μόνο μεμπτό στο συγκεκριμένο πλοίο είναι ότι πουθενά αλλού δεν έχω δει να στιβάζουν τόσο στον μισό στη κυριολεξία πόντο τα αυτοκίνητα.
<<Σε λίγα λεπτά πλησιάζουμε στο λιμάνι της Σκύρου>> ακούγεται από τα μεγάφωνα κι όσο κοντεύουμε στο γραφικό οικισμό της Λιναριάς που είναι και το όνομά του, ενας περίεργος ήχος φτάνει στα αυτιά μου. Είναι από μία πανέμορφη καφετέρια, τον Κάβο ακριβώς απεναντί μας γατζωμένη σε μία απότομη πλαγιά που καταλήγει ως τη θάλασσα, που βάζει διαπασών για 2-3 λεπτά εμφατική κλασσική μουσική (κάτι από τον πόλεμο των άστρων μου έκανε) για να μας καλωσορίσει..
Φύγαμε για Μώλο το σύνθημα της παρέας όπου μας περίμεναν τα δωμάτιά μας πάνω στην παραλία που στην προέκτασή της λέγεται Μαγαζιά και είναι η πιο φημισμένη του νησιού..Ρίχνοντας την πρώτη βουτιά η παρέα με προτρέπει να κοιτάξω πίσω πάνω δεξιά και τι να δω...είναι η Χώρα, χτισμένη στην πλαγιά ενός απότομου βράχου με πανέμορφα κυκλαδίτικου τύπου παραδοσιακά σπίτια και στην κορυφή του να δεσπόζει το βυζαντινό κάστρο και το μοναστήρι του Αγ. Γεωργίου που όπως μας είπαν δε λειτουργεί λόγω κατολισθήσεων στο παρελθόν.
Οι ασθενείς άνεμοι μας επέτρεψαν τις υπόλοιπες μέρες να εξερευνήσουμε κι άλλες παραλίες του νησιού, όπως τη βορεινή γειτονική στα Γυρίσματα που αν δεν την πιάνει ο αέρας είναι κατά τη γνώμη μου η καλύτερη του νησιού με αμμουδιά και πολύ πολύ ψιλό βοτσαλάκι...
Στον Άγιο Πέτρο πήραμε βατό χωματόδρομο για να φτάσουμε, η παραλία δεν έλεγε και πολλά πράγματα, αλλά στο χιλιόμετρο πριν η ομώνυμη ταβέρνα είναι πραγματικά υπερπαραγωγή...Ένα μόνο θα σας πω, παραγγέλνουμε δύο μερίδες μπιφτέκια και μας φέρνει ένα πιάτο με δύο τεράστια ζουμερά, ε λέμε και εμείς τα σύμπτηξε και τι να δούμε, ακολουθούσε και δεύτερο πιάτο ακριβώς το ίδιο, κοινώς εγκεφαλικό, αφήστε το παιδάκι του που θα μπορούσε να πουληθεί σε..ζαχαροπλαστείο(κοινώς γλύκισμα), οπότε συστήνεται ανεπιφύλακτα το μέρος.
Στην Κυρά Παναγιά τα νερά είναι πολύ ρηχά ιδανικά για μικρά παιδάκια, ενώ πολύ όμορφη είναι και η παραλία του Πεύκου όχι τόσο για την αμμουδιά της όσο για τον ολόπευκο λόφο που την περικλύει και της έχει χαρίσει το όνομα, με φοβερή αντανάκλαση του καταπράσινου τοπίου πάνω στη θάλασσα και την ταβέρνα Σταματία δίπλα να παίζει με τον ουρανίσκο μας με τα πεντανόστιμα κεφτεδάκια σπεσιαλιτέ....
Άλλη ταβέρνα που προτίνεται είναι και οι Μουριές στο δρόμο για την Καλαμίτσα, όχι τόσο για το φαγητό της, όσο για ένα άτυπο ράντζο που βρίσκεται εκεί και φυλάσσονται μερικά γλυκύτατα Σκυριανά αλογάκια (σήμα κατατεθέν του νησιού) τα οποία και θα λατρέψουν οι μκροί μας φίλοι αλλά και οι μεγάλοι. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια με την εκμηχάνιση και τη σταδιακή εγκατάλειψη της γεωργίας, το Σκυριανό αλογάκι συμπεριλαβάνεται στα προστατευόμενα προς εξαφάνιση είδη της Ελλάδας και γίνονται ενέργειες για τη σωτηρία του.
Πριν αναφέρω για τα καθέκαστα της ίδιας της χώρας θα σταθώ σε μία αφίσα διαμαρτυρίας που δέσποζε παντού και καλούσε τους κατοίκους σε ξεσηκωμό. Ο λόγος, η απόφαση κάποιας μονής στη οποία ανήκουν εκτάσεις του νότιου,ξερού, άγονου και παντελώς ακατοίκητου τμήματος του νησιού, να τις παραχωρήσει για τοποθέτηση τεράστιων ελίκων αιολικής ενέργειας που θα ηλεκτροδοτούσε όλο το Αιγαίο. Κάτι τέτοιο θα αλλοίωνε την εικόνα του νησιού όπως λένε οι ντόπιοι και θα κατέστρεφε την εκεί χλωρίδα και πανίδα, οπότε έπεται και συνέχεια:roll:
Καλά καλά θα πάμε και στη χώρα, τα ωραία τα αφήνουμε τελευταία, αλλά πρώτα πείτε μου ρε παιδιά που να παρκάρουμε; (all time classic πρόβλημα πρωτεύουσας ελληνικού νησιού).H λύση που δίνει ένα πάρκινγκ μέσα σε μία γούβα (αν βρεις κι εκεί) προυποθέτει μετά ανηφορικό περπάτημα, αλλά είπαμε τα ωραία κόποις κτώνται και μιας και μιλάμε για ωραία φυσικά, αναφέρομαι στη Χώρα της Σκύρου.Περιπλανηθήκαμε πάμπολλες φορές στα στενά λιθόστρωτα δρομάκια της ανάμεσα σε κατάλευκα κουκλίστικα σπίτάκια και φτάσαμε ως τη βόρεια άκρη της, την πλατεία Μπρουκ με την υπέροχη θέα να αφήνει το βλέμμα να ταξιδεύει... Η κεντρική δε περαντζάδα δε πρέπει να ξεπερνά τα 100-150 μέτρα με όλα τα μαγαζιά αριστερά δεξιά να υποδύονται πολλούς ρόλους, μερικά κλασσικά καφενεδάκια του 60 σερβίρουν πλέον και μεζεδάκι, ενώ κάποια άλλα παρόμοια το βραδάκι πέρνουν μια πιο ...κουλτουριάρικη υπόσταση και γίνονται μπαράκια, ένα δυό βιβλιοπωλέια είναι συνάμα και παιχνιδάδικα με νεροπίστολα αλλά και είδη λαικής τέχνης, ενώ κατάστημα κινητής τηλεφωνίας και ηλεκτρονικών είναι και ίντερνετ κόρνερ,όλοι λίγο από όλα δηλαδή αλλά αυτό ήταν που μας άρεσε....Στο μέσο κάπου της παραπάνω οδού μη παραλείψετε να δοκιμάσετε το παγωτό της Φαλτάινας, πιστέψτε με δε θα δυκολευτείτε καθόλου να το βρείτε, είναι το μοναδικό σημείο του δρόμου που επί ώρες έχει καμιά δεκαριά να περιμένουν στην ουρά, σίγουρα όμως η ολιγόλεπτη αναμονή στο τέλος θα σας αποζημιώσει....Τώρα για την πολυπληθή μας παρέα με τα παιδιά, το μόνο μέρος να μας υποδεχθεί αλλά και ...ανεχθεί συνάμα είναι η κεντρική πλατεία της Χώρας, το μοναδικό πλάτωμα με τραπεζάκια από τα γύρω καφε (σπεσιαλιτέ οι λουκουμάδες) και δεκάδες πιτσιρίκια να κυνηγιούνται θυμίζοντάς μας πως υπάρχουν κι άλλοι ομοιοπαθείς, οπότε το μέρος αντεδείκνυται για φυσιολογικούς ανθρώπους που θέλουν την ησυχία τους, κάτι που θα απολαύσουν σε δύο πολύ όμορφα καφέ-μπαρ στο τέρμα της βόλτας, στο Καλυψώ ή στον Νεοπτόλεμο, ενώ άφτερ μπαράκι με πάρα πολύ όμορφη θέα προς τη χώρα της Σκύρου είναι και το Μέλον ένα χιλιόμετρο πιο έξω..
Από εκεί και πέρα η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή, τώρα πια είμαστε εμείς ...αγκυροβολμένοι στην καφετέρια Κάβος περιμένοντας να προυπαντήσουμε τον <<Αχιλλέα>> για το ταξίδι της επιστροφής.
Και για να εξηγούμαστε πήγαμε στη Σκύρο όχι στη Σύρο κι επειδή μας άρεσε αργά ή γρήγορα λέμε να ξανάρθουμε, Αχιλλέα εσύ τι λες;
Ρε συ που πέφτει η Σκύρος του απαντώ, Κυκλάδες;
Πες το κι έτσι μου λέει και δε πέφτεις πολύ έξω, αλλά πρόσεξε όχι Σύρος, Σκύρος...
Πολύ πιο χαμηλά λοιπόν από την ...παραδοσιακή τριπλέτα των Σποράδων (Σκιάθος-Σκόπελος-Αλλόνησος) και πολύ πιο βόρεια από τις Κυκλάδες, κάπου μία ώρα και σαράντα λεπτά απέναντι από την Κύμη Ευβοίας βρίσκεται η όμορφη Σκύρος.
Σου έφερα και τα εισητήρια με το καράβι μου λέει 110 ευρώ για αυτοκίνητο και πέντε άτομα (η μικρή δε πληρώνει...)
-110 ευρώ; οικογένεια κι αυτοκίνητο, λογική τιμή για να πας μου ακούγεται
-δε κατάλαβες φίλε μου ήταν η απάντησή του, τα χρήματά αυτά περιλαμβάνουν και την επιστροφή κι όντως έτσι ήταν.
Οι φίλοι μας οι Σκυριανοί έχουν οι ίδιοι δρομολογήσει τον <<Αχιλλέα>>, ένα συμπαθέστατο και καθαρό καράβι για να εξυπηρετούνται πρώτα οι ίδιοι, με αποτέλεσμα οι τιμές να είναι πολύ χαμηλές ακόμη και στο κυλικείο του καραβιού και τα δρομολόγια να γίνονται πάντα ελλείψει απεργιών. Το μόνο μεμπτό στο συγκεκριμένο πλοίο είναι ότι πουθενά αλλού δεν έχω δει να στιβάζουν τόσο στον μισό στη κυριολεξία πόντο τα αυτοκίνητα.
<<Σε λίγα λεπτά πλησιάζουμε στο λιμάνι της Σκύρου>> ακούγεται από τα μεγάφωνα κι όσο κοντεύουμε στο γραφικό οικισμό της Λιναριάς που είναι και το όνομά του, ενας περίεργος ήχος φτάνει στα αυτιά μου. Είναι από μία πανέμορφη καφετέρια, τον Κάβο ακριβώς απεναντί μας γατζωμένη σε μία απότομη πλαγιά που καταλήγει ως τη θάλασσα, που βάζει διαπασών για 2-3 λεπτά εμφατική κλασσική μουσική (κάτι από τον πόλεμο των άστρων μου έκανε) για να μας καλωσορίσει..
Φύγαμε για Μώλο το σύνθημα της παρέας όπου μας περίμεναν τα δωμάτιά μας πάνω στην παραλία που στην προέκτασή της λέγεται Μαγαζιά και είναι η πιο φημισμένη του νησιού..Ρίχνοντας την πρώτη βουτιά η παρέα με προτρέπει να κοιτάξω πίσω πάνω δεξιά και τι να δω...είναι η Χώρα, χτισμένη στην πλαγιά ενός απότομου βράχου με πανέμορφα κυκλαδίτικου τύπου παραδοσιακά σπίτια και στην κορυφή του να δεσπόζει το βυζαντινό κάστρο και το μοναστήρι του Αγ. Γεωργίου που όπως μας είπαν δε λειτουργεί λόγω κατολισθήσεων στο παρελθόν.
Οι ασθενείς άνεμοι μας επέτρεψαν τις υπόλοιπες μέρες να εξερευνήσουμε κι άλλες παραλίες του νησιού, όπως τη βορεινή γειτονική στα Γυρίσματα που αν δεν την πιάνει ο αέρας είναι κατά τη γνώμη μου η καλύτερη του νησιού με αμμουδιά και πολύ πολύ ψιλό βοτσαλάκι...
Στον Άγιο Πέτρο πήραμε βατό χωματόδρομο για να φτάσουμε, η παραλία δεν έλεγε και πολλά πράγματα, αλλά στο χιλιόμετρο πριν η ομώνυμη ταβέρνα είναι πραγματικά υπερπαραγωγή...Ένα μόνο θα σας πω, παραγγέλνουμε δύο μερίδες μπιφτέκια και μας φέρνει ένα πιάτο με δύο τεράστια ζουμερά, ε λέμε και εμείς τα σύμπτηξε και τι να δούμε, ακολουθούσε και δεύτερο πιάτο ακριβώς το ίδιο, κοινώς εγκεφαλικό, αφήστε το παιδάκι του που θα μπορούσε να πουληθεί σε..ζαχαροπλαστείο(κοινώς γλύκισμα), οπότε συστήνεται ανεπιφύλακτα το μέρος.
Στην Κυρά Παναγιά τα νερά είναι πολύ ρηχά ιδανικά για μικρά παιδάκια, ενώ πολύ όμορφη είναι και η παραλία του Πεύκου όχι τόσο για την αμμουδιά της όσο για τον ολόπευκο λόφο που την περικλύει και της έχει χαρίσει το όνομα, με φοβερή αντανάκλαση του καταπράσινου τοπίου πάνω στη θάλασσα και την ταβέρνα Σταματία δίπλα να παίζει με τον ουρανίσκο μας με τα πεντανόστιμα κεφτεδάκια σπεσιαλιτέ....
Άλλη ταβέρνα που προτίνεται είναι και οι Μουριές στο δρόμο για την Καλαμίτσα, όχι τόσο για το φαγητό της, όσο για ένα άτυπο ράντζο που βρίσκεται εκεί και φυλάσσονται μερικά γλυκύτατα Σκυριανά αλογάκια (σήμα κατατεθέν του νησιού) τα οποία και θα λατρέψουν οι μκροί μας φίλοι αλλά και οι μεγάλοι. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια με την εκμηχάνιση και τη σταδιακή εγκατάλειψη της γεωργίας, το Σκυριανό αλογάκι συμπεριλαβάνεται στα προστατευόμενα προς εξαφάνιση είδη της Ελλάδας και γίνονται ενέργειες για τη σωτηρία του.
Πριν αναφέρω για τα καθέκαστα της ίδιας της χώρας θα σταθώ σε μία αφίσα διαμαρτυρίας που δέσποζε παντού και καλούσε τους κατοίκους σε ξεσηκωμό. Ο λόγος, η απόφαση κάποιας μονής στη οποία ανήκουν εκτάσεις του νότιου,ξερού, άγονου και παντελώς ακατοίκητου τμήματος του νησιού, να τις παραχωρήσει για τοποθέτηση τεράστιων ελίκων αιολικής ενέργειας που θα ηλεκτροδοτούσε όλο το Αιγαίο. Κάτι τέτοιο θα αλλοίωνε την εικόνα του νησιού όπως λένε οι ντόπιοι και θα κατέστρεφε την εκεί χλωρίδα και πανίδα, οπότε έπεται και συνέχεια:roll:
Καλά καλά θα πάμε και στη χώρα, τα ωραία τα αφήνουμε τελευταία, αλλά πρώτα πείτε μου ρε παιδιά που να παρκάρουμε; (all time classic πρόβλημα πρωτεύουσας ελληνικού νησιού).H λύση που δίνει ένα πάρκινγκ μέσα σε μία γούβα (αν βρεις κι εκεί) προυποθέτει μετά ανηφορικό περπάτημα, αλλά είπαμε τα ωραία κόποις κτώνται και μιας και μιλάμε για ωραία φυσικά, αναφέρομαι στη Χώρα της Σκύρου.Περιπλανηθήκαμε πάμπολλες φορές στα στενά λιθόστρωτα δρομάκια της ανάμεσα σε κατάλευκα κουκλίστικα σπίτάκια και φτάσαμε ως τη βόρεια άκρη της, την πλατεία Μπρουκ με την υπέροχη θέα να αφήνει το βλέμμα να ταξιδεύει... Η κεντρική δε περαντζάδα δε πρέπει να ξεπερνά τα 100-150 μέτρα με όλα τα μαγαζιά αριστερά δεξιά να υποδύονται πολλούς ρόλους, μερικά κλασσικά καφενεδάκια του 60 σερβίρουν πλέον και μεζεδάκι, ενώ κάποια άλλα παρόμοια το βραδάκι πέρνουν μια πιο ...κουλτουριάρικη υπόσταση και γίνονται μπαράκια, ένα δυό βιβλιοπωλέια είναι συνάμα και παιχνιδάδικα με νεροπίστολα αλλά και είδη λαικής τέχνης, ενώ κατάστημα κινητής τηλεφωνίας και ηλεκτρονικών είναι και ίντερνετ κόρνερ,όλοι λίγο από όλα δηλαδή αλλά αυτό ήταν που μας άρεσε....Στο μέσο κάπου της παραπάνω οδού μη παραλείψετε να δοκιμάσετε το παγωτό της Φαλτάινας, πιστέψτε με δε θα δυκολευτείτε καθόλου να το βρείτε, είναι το μοναδικό σημείο του δρόμου που επί ώρες έχει καμιά δεκαριά να περιμένουν στην ουρά, σίγουρα όμως η ολιγόλεπτη αναμονή στο τέλος θα σας αποζημιώσει....Τώρα για την πολυπληθή μας παρέα με τα παιδιά, το μόνο μέρος να μας υποδεχθεί αλλά και ...ανεχθεί συνάμα είναι η κεντρική πλατεία της Χώρας, το μοναδικό πλάτωμα με τραπεζάκια από τα γύρω καφε (σπεσιαλιτέ οι λουκουμάδες) και δεκάδες πιτσιρίκια να κυνηγιούνται θυμίζοντάς μας πως υπάρχουν κι άλλοι ομοιοπαθείς, οπότε το μέρος αντεδείκνυται για φυσιολογικούς ανθρώπους που θέλουν την ησυχία τους, κάτι που θα απολαύσουν σε δύο πολύ όμορφα καφέ-μπαρ στο τέρμα της βόλτας, στο Καλυψώ ή στον Νεοπτόλεμο, ενώ άφτερ μπαράκι με πάρα πολύ όμορφη θέα προς τη χώρα της Σκύρου είναι και το Μέλον ένα χιλιόμετρο πιο έξω..
Από εκεί και πέρα η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή, τώρα πια είμαστε εμείς ...αγκυροβολμένοι στην καφετέρια Κάβος περιμένοντας να προυπαντήσουμε τον <<Αχιλλέα>> για το ταξίδι της επιστροφής.
Και για να εξηγούμαστε πήγαμε στη Σκύρο όχι στη Σύρο κι επειδή μας άρεσε αργά ή γρήγορα λέμε να ξανάρθουμε, Αχιλλέα εσύ τι λες;
