Ιταλία Ρώμη, Οκτώβριος 2014

[Fanie]

Η ιστορία αφορά το δεύτερο ταξίδι μας στη Ρώμη.
Το πρώτο είχε λάβει χώρα το μακρινό 2009, ήταν το πρώτο μας στο εξωτερικό, κράτησε τέσσερις μέρες και θα το θυμόμαστε για τα σκληρά μαθήματα ταξιδιωτικής ζωής που μας είχε δώσει: α) φόρα άνετα αθλητικά παπούτσια, β) πάρε μια έξτρα μπαταρία για την φωτογραφική σου, γ) πάρε ένα καπέλο, δ) έχε μαζί σου ένα μπουκάλι - το νερό των σιντριβανιών είναι πόσιμο, ε) τα εστιατόρια είναι κλειστά 15:00-19:00, στ) δεν μπορείς να δεις τα πάντα όλα σε τέσσερις μέρες και να μην το προσπαθήσεις καν, ζ) για ό,τι θες να δεις διπλοτσέκαρε το ωράριο λειτουργίας του.

Αυτή τη φορά θα μέναμε στην πόλη για 10 ολόκληρες ημέρες με σκοπό να την ξεψαχνίσουμε λιγάκι παραπάνω.

 

[Fanie]

Sant'Agnese εκτός των τειχών, Μαυσωλείο της Santa Costanza, Villa Torlonia, Coppedè, Gallery Borghese

Η πρώτη ημέρα του ταξιδιού είχε αρχικά σαν σημείο έναρξης την Villa Torlonia, αλλά αφού ούτως ή άλλως θα παίρναμε μετρό αποφάσισα να κατεβούμε μια στάση παραπέρα και να βάλουμε στο πρόγραμμα και δύο εκκλησίες.

Έτσι πήγαμε στο Termini που ήταν και κοντά μας (μέναμε σχετικά ψηλά στη Via Nazionale), πήραμε το μετρό και κατεβήκαμε στον σταθμό S. Agnese/Annibaliano. Βγήκαμε σε μια μικρή πλατεία και με τον χάρτη ανά χείρας προσπαθούσαμε να προσανατολιστούμε. Βρήκαμε το ζητούμενο ανηφορικό δρομάκι και σε λίγο μπαίναμε στο προαύλιο χώρο της βασιλικής Sant'Agnese εκτός των τειχών (Sant'Agnese fuori le mura).

O ναός είναι του 7ου αιώνα κι έχει χτιστεί επάνω σε κατακόμβες του 4ου αιώνα, όπου πίστευαν ότι βρίσκονταν ο τάφος της 13χρονης αγίας. Οι κατακόμβες είναι επισκέψιμες κάθε μισάωρο με ξεναγό. Εμείς μπήκαμε μόνο στην εκκλησία.

Το ξυλόγλυπτο ταβάνι (1606) και ο γυναικωνίτης.

Την μέρα της γιορτής της (21/1) τελείται εδώ λειτουργία από τον Πάπα και ευλογούνται δύο αρνάκια. Από το μαλλί τους θα υφανθεί στη συνέχεια το πάλλιο (pallium), το πετραχήλι που φορούν ο Πάπας και οι αρχιεπίσκοποι γύρω από το λαιμό τους.

Δίπλα ακριβώς στο ναό βρίσκεται το Μαυσωλείο της Santa Costanza.

Πρόκειται για ένα κυκλικό ναό του 4ου αιώνα, διαμέτρου περίπου 29 μέτρων, που λέγεται ότι χτίστηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο για να ταφεί εκεί η κόρη του Κωνσταντίνα (Κωνστάνζα). Αυτή η θεωρία αμφισβητείται από νεότερες μελέτες που λένε ότι χτίστηκε από τον Ιουλιανό τον Παραβάτη για την σύζυγό του Ελένη, κόρη επίσης του Μ. Κωνσταντίνου.

Τέχνη του 4ου αιώνα.

Στο εσωτερικό της ροτόντας υπάρχει το αντίγραφο μιας περίτεχνης σαρκοφάγου από πορφυρίτη (το πρωτότυπο βρίσκεται στο μουσείο του Βατικανού).

Αφήσαμε τις εκκλησίες και κατηφορίσαμε την Via Nomentana προς τον επόμενο προορισμό μας, τη Villa Torlonia. Πρόκειται για ένα μεγάλο σε έκταση πάρκο με αρχοντικά και κήπους που ανήκε στην ομώνυμη οικογένεια.

Επισκευτήκαμε αρχικά το Casino Nobile που λειτουργεί ως μουσείο.

Από το 1925 έως το 1943 έμενε εδώ ο Μπενίτο Μουσολίνι, πληρώνοντας ως ενοίκιο στους ιδιοκτήτες το ποσό της μίας λίρας τον χρόνο.
Παρακαλώ, περάστε στα ενδότερα:

Εκτός από το Casino Nobile, στο κτήμα υπάρχει και ένα ιδιαίτερο οίκημα, το Σπίτι με τις Κουκουβάγιες (Casina delle Civette).

Το σπίτι σχεδιάστηκε το 1840, το 1916 πήρε το σημερινό του όνομα, ήταν ιδιωτική κατοικία έως το 1938 και το 1944 καταλήφθηκε από άγγλο-αμερικανικά στρατεύματα. Οι στρατιώτες έμειναν εκεί για περισσότερο από τρία χρόνια, το άφησαν στο κακό του το χάλι κι έφυγαν. Κατά καιρούς έπεφτε θύμα βανδαλισμών και το 1991 κάηκε. Το 1992 ξεκίνησε μια γερή ανακαίνιση που κράτησε ως το 1997 και το αποτέλεσμα ήταν το εξής:

Αν εξαιρέσεις τα βιτρό το σπίτι είναι ουσιαστικά άδειο. Σε ορισμένους τοίχους υπάρχουν φωτογραφίες που δείχνουν την κατάστασή του πριν από την ανακαίνιση.
Μερικές φωτογραφίες κι από το εξωτερικό του:

Μετά την Casina delle Civette και τις κουκουβάγιες ήταν η σειρά της Limonaia, του εστιατορίου που λειτουργεί στον χώρο του πάρκου. Οι μερίδες ήταν μεγάλες και μας χόρτασαν με το παραπάνω.

Ήταν πλέον η σειρά της Συνοικίας Κοπεντέ (Quartiere Coppedè), μιας μικρής, αλλά εντυπωσιακής, γειτονιάς της Ρώμης, μόλις ένα τέταρτο μακριά με τα πόδια (μισή ώρα με τις φωτογραφίες που θα τραβούσαμε στον δρόμο).
Η συνοικία έχει τη δική της εντυπωσιακή είσοδο, μέσα από μια μεγάλη αψίδα στολισμένη με πολυέλαιο. Θα βρείτε αυτή την είσοδο στην Via Dora.

Μετά την είσοδο βρίσκεται το Συντριβάνι των Βατράχων (Fontana delle Rane). Εδώ βούτηξαν οι Beatles έπειτα από την ερμηνεία τους στο γειτονικό Piper club.

Τα κτίρια που απαρτίζουν τη συνοικία κατασκευάστηκαν μεταξύ του 1921 και του 1926 για τις οικογένειες της ανώτερης αστικής τάξης και σήμερα στεγάζουν κυρίως πρεσβείες.

Είχε έρθει πλέον το απόγευμα και πλησίαζε η ώρα που είχαμε κάνει κράτηση για να μπούμε στην στην Galleria Borghese. Αν δεν κάνω λάθος, το 2014 ήταν η πρώτη χρονιά που άρχισαν να επιτρέπουν τη λήψη φωτογραφιών στο εσωτερικό του μουσείου.
Όταν φτάσαμε χρειάστηκε να περιμένουμε να έρθει η σειρά μας κι όταν μπήκαμε είδαμε ότι στην κεντρική αίθουσα είχαν τοποθετήσει ένα μικρό carussel που παρουσίαζε την σφαγή των νηπίων. Εγώ δεν κατάλαβα τι ήταν όταν το πρωτοείδα, ρώτησα και μου είπαν.

Τα φώτα έσβησαν και το carussel άρχισε να γυρίζει τόσο γρήγορα που οι φιγούρες απέκτησαν κίνηση.
Βρήκα και βίντεο στο youtube να το δείτε κι εσείς:

Όταν τα φώτα άνοιξαν προχωρήσαμε στις υπόλοιπες αίθουσες.

Είχε βασιλέψει όταν βγήκαμε από την gallery.

Στο δρόμο για το ξενοδοχείο σταματήσαμε να φωτογραφίσουμε και το συντριβάνι του Τρίτωνα.

Η πρώτη μας βόλτα είχε στεφτεί με επιτυχία και εκατοντάδες φωτογραφίες.
Ανυπομονούσαμε να ξημερώσει!

 

[Sassenach77]

Εκπληκτικό!!! Δείχνει τόσο τέλεια το άγγιγμα του δέρματος....
Για 10 λεπτά δεν πρόλαβα να μπώ στη βίλα....δεν πειράζει, την επόμενη φορά.

 

[Fanie]

Μουσεία Καπιτωλίου, Trastevere, Piazza del Colosseo (by night)

Σήμερα θ' ανεβαίναμε τα σκαλοπάτια του Καπιτωλίνου λόφου για να δούμε τα μουσεία του και αργότερα θα τρώγαμε στο Trastevere. Επί τη ευκαιρία της βόλτας είχα σκοπό να μπω σε όποια εκκλησία έβρισκα στο δρόμο μου.

Αρχής γενομένης από την βασιλική του San Vitale, που την έπιασε το μάτι μου όπως κατηφόριζα την Via Nazionale.

Χτίστηκε το 400 κι ανακαινίστηκε πολλές φορές από τότε. Στις ζωγραφιστές κολώνες στους τοίχους έχει χρησιμοποιηθεί η τεχνική trompe l'oeil και τις κάνει να μοιάζουν τρισδιάστατες.

Συνεχίσαμε προς το Μνημείο του Βίκτωρα Εμμανουήλ Β' όπου και συναντήσαμε την Insula dell'Ara Coeli, τα απομεινάρια μιας ρωμαϊκής πολυκατοικίας του 2ου μ.Χ. αιώνα. Λέγεται ότι είχε τουλάχιστον πέντε ορόφους (σώζονται οι τέσσερις) και ήταν χωρητικότητας 380 ατόμων.

Ανεβήκαμε τον Καπιτωλίνο, τον μικρότερο από τους επτά λόφους της Ρώμης, και βρεθήκαμε στην όμορφη πλατεία που σχεδίασε ο Μιχαήλ Άγγελος. Τα μουσεία που θα δούμε, τρία στον αριθμό, βρίσκονται περιμετρικά της.
Σ' αυτήν εδώ την πλατεία είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου selfie stick!

Μπήκαμε στο πρώτο μουσείο.

Κάναμε ένα διάλειμμα για να βγούμε στην καφετέρια, να φάμε κάτι και να δούμε την θέα από ψηλά.

Μετά ξαναμπήκαμε στο μουσείο και κατεβήκαμε στο ισόγειο. Από τα μεγάλα παράθυρα είχαμε θέα της Αρχαίας Αγοράς.

Περάσαμε και στο τελευταίο μουσείο.

Τελειώσαμε με τα μουσεία, αλλά δεν κατεβήκαμε τον Καπιτωλίνο.
Στρίψαμε αριστερά σ' ένα μικρό δρομάκι και μπήκαμε στην μοναδική εκκλησία του λόφου, τη Santa Maria in Aracoeli, από την πλαϊνή της πόρτα.

Η βασιλική στηρίζεται σε 22 κίονες που προέρχονται από διάφορα αρχαία οικοδομήματα.

Σ' αυτό τον ναό βρίσκονται τα λείψανα της Αγίας Ελένης, μητέρας του Μ. Κωνσταντίνου.
Εδώ επίσης βρίσκεται και το Άγιο Παιδί (Santo Bambino), ένα ομοίωμα του Ιησού ως βρέφους κατασκευασμένο από ξύλο ελιάς που προέρχονταν από τον κήπο της Γεσθημανής. Αυτό που βλέπουμε είναι το αντίγραφο ενός πρωτότυπου του 15ου αιώνα το οποίο κλάπηκε το 1994.

Κατεβήκαμε τα 124 μαρμάρινα σκαλοπάτια της εκκλησίας (ο θρύλος λέει πως όποιος τ' ανέβει γονατιστός θα κερδίσει το ιταλικό λαχείο) και ξεκινήσαμε για το Trastevere.
Περπατήσαμε κατά μήκος του Τίβερη,

περάσαμε απέναντι και καθίσαμε για φαγητό στο Sette Oche.

Μέσα στην ιταλική νύχτα και με τις θερμίδες να μας βαραίνουν, πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο.

 

[Fanie]

Via del Quirnalle, Piazza di Spagna, Domus Romane, Museum of Purgatory, Vatican Museums

Δύο δρόμους μακριά από το ξενοδοχείο μας βρίσκεται η Via del Quirnalle με τη μια της άκρη να ακουμπά στα συντριβάνια των Τεσσάρων Κρηνών (Le Quatro Fontane) και την άλλη να φτάνει την κορυφή του Κυρινάλιου Λόφου, μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο (Palazzo Quirnalle).
Δυστυχώς οι τέσσερις κρήνες εκείνο τον καιρό ανακαινίζονταν και κράτηση για την ξενάγηση στο μέγαρο δεν μπόρεσα να κάνω.

Όμως τα αξιοθέατα της Via del Quirnalle δεν εξαντλούνται εδώ.
Εκτός από την όμορφη διαδρομή ανάμεσα σε αρχοντικά και κήπους, η συγκεκριμένη οδός φιλοξενεί δύο μικρές εκκλησίες του 17ου αιώνα. Πρόκειται για τα αρχιτεκτονικά βλαστάρια των δύο μεγάλων δασκάλων της μπαρόκ τεχνοτροπίας, τη San Carlo alle Quattro Fontane (1634), δια χειρός Borromini και τη Sant'Andrea al Quirinale (1658) του Bernini.

Οι δύο καλλιτέχνες προέρχονταν από εντελώς διαφορετικά υπόβαθρα και το ίδιο διαφορετικός ήταν και ο τρόπος με τον οποίο προσέγγιζαν το μπαρόκ.

O Borromini (1599–1667)

ήταν ένας ιδιότροπος χαρακτήρας με δύσκολα παιδικά χρόνια που πάλεψε για την καταξίωσή του, βασανίζονταν από ψυχικές ασθένειες (τελικά αυτοκτόνησε), αλλά είχε ένα λαμπρό, αναλυτικό μυαλό που αντανακλώνταν στις δημιουργίες του.
Μπαίνουμε πρώτα στο δικό του έργο, στην San Carlo alle Quattro Fontane και στο "μαθηματικό" μπαρόκ.

O Bernini (1598-1680)

ήταν γιος ένος ήδη φημισμένου γλύπτη, ήταν ταλαντούχος, δημοφιλής, αυτάρκης και εκλεπτυσμένος. Είναι εκείνος που όλοι μας έχουμε συνδέσει με το μπαρόκ κι έχουμε αναζητήσει και πολυφωτογραφίσει τα έργα του σε μουσεία, σε ναούς και σε πλατείες χωρίς να συνειδητοποιούμε άμεσα πως εκείνο που μας τραβάει στην τέχνη του είναι η κίνηση, η έκφραση, το δράμα. Με άλλα λόγια, η θεατρική του προσέγγιση.

Χωρίς άλλη καθυστέρηση, μπαίνουμε στην Sant'Andrea al Quirinale και στο "θεατρικό" μπαρόκ.

Αφήνουμε τη Via del Quirnalle και κατηφορίζουμε τον Κυρινάλιο Λόφο προς την Fontana di Trevi.
Ξέραμε ότι το συντριβάνι ανακαινίζονταν, οπότε δεν θα το βλέπαμε γεμάτο όπως το 2009, αλλά δεν ξέραμε ήταν πως, ούτως ή άλλως, οι Ρωμαίοι είχαν βρει τρόπο να πάρουν τον οβολό μας.

Προσεγγίζοντας την Piazza di Spagna και τη Scalinata της, σταματήσαμε στα McDonald's να φάμε κάμποσα μπέργκερ.
Ανεβήκαμε ως τον ρωμαϊκό οβελίσκο μπροστά από την Trinità dei Monti

και φωτογραφίσαμε τη θέα από κάτω.

Η μαρμάρινη βαρκούλα του μπαμπά Bernini ήταν περικυκλωμένη από κόσμο και θέλαμε κι εμείς να μπούμε στην παρέα, αλλά σιγά που θα κατεβαίναμε τις σκάλες. Αντ' αυτού στρίψαμε στη Via Gregoriana, όχι απλά για να περπατήσουμε μερικά μέτρα παραπάνω, αλλά γιατί εκεί βρίσκεται η ιδιαίτερη πρόσοψη του Palazzetto Zuccari (1592).

Το κτίριο στεγάζει σήμερα την βιβλιοθήκη Hertziana, αλλά τον 16ο αιώνα ζούσε εκεί ο Federico Zuccari (1540-1609), μανιεριστής ζωγράφος και αρχιτέκτονας. Η πρόσοψη είναι έργο δικό του.

Ο μανιερισμός ήταν ένα καλλιτεχνικό ρεύμα του 16ου αιώνα που γεννήθηκε στον απόηχο της Αναγέννησης, όταν όλοι συμφωνούσαν πως η τέχνη είχε φτάσει στο απόγειο της τελειότητάς της.
Οι οπαδοί του τόλμησαν να ταράξουν αυτή την τελειότητα πειραματιζόμενοι με όλα όσα την προσδιόριζαν: τις καθαρές φόρμες, τις αρμονικές αναλογίες, την απλότητα της σύνθεσης. Αντί να καταλήξουν μιμητές των μεγάλων δασκάλων, διαφοροποιήθηκαν σύμφωνα με τον δικό τους τρόπο, την δική τους μανιέρα, κι αποτέλεσαν εν αγνοία τους το σκαλοπάτι για την εποχή του Μπαρόκ που θα ακολουθούσε.

Από το Palazzetto Zuccari φτάσαμε στην Κρήνη του Σαπιοκάραβου (Fontana della Barcaccia). Το συντριβάνι είχε ανακαινιστεί πρόσφατα και ήταν κατάλευκο.

Λέγεται ότι σε μία από τις πλημμύρες του Τίβερη, το 1598, ο ποταμός έφερε ως εδώ μια διαλυμένη βάρκα. Την ανακάλυψαν όταν αποτραβήχτηκαν τα νερά και το συντριβάνι χτίστηκε στη θέση της. Κατασκευάστηκε μεταξύ 1627 και 1629 από τον Pietro Bernini. Πιθανολογείται ότι ο διάσημος γιος του, Gian Lorenzo, βοήθησε στην ολοκλήρωσή του μετά τον θάνατο του πατέρα του.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στη Ρώμη με σκοπό να καταλήξουμε κάποια στιγμή στο Palazzo Valentini γιατί είχαμε κάνει κράτηση για ξενάγηση στο Domus Romane. Είχαμε αρκετή ώρα στη διάθεσή μας.
Κατηφορίσαμε προς την Galleria Alberto Sordi, ένα μεγάλο πολυκατάστημα σε τεχνοτροπία Art Nouveau που άνοιξε τις πύλες του το 1922.

Μερικά μέτρα παρακάτω βρίσκεται ακόμα ένα διαμαντάκι της Art Nouveau, η Galleria Sciarra. Πρόκειται για ένα θολωτό πέρασμα που ενώνει την Via Marco Minghetti με την Piazza dell'Oratorio.

Κατασκευάστηκε μεταξύ του 1885 και του 1888 και οι τοιχογραφίες του απεικονίζουν τις γυναικείες αρετές. Το πέρασμα στεγάζει γραφεία και γι' αυτό είναι ανοιχτό μόνο τις εργάσιμες ώρες.

Φτάσαμε μέχρι την στήλη του Τραϊανού, εκεί που βρίσκονται δύο εκκλησίες, μια μικρή του 16ου αιώνα και μια μεγαλύτερη του 18ου αιώνα.

Μπήκαμε στην παλαιότερη, την Santa Maria di Loreto (1507).

Είχε έρθει η ώρα για την ξενάγησή μας στο Domus Romane.
Πρόκειται για τα ερείπια μιας μεγαλόπρεπης αρχαίας κατοικίας της αυτοκρατορικής Ρώμης που ανακαλύφθηκαν στο υπόγειο του Palazzo Valentini, του κτιρίου που στεγάζει την Νομαρχία.
Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης επιστρατεύτηκαν διάφορα οπτικά και ηχητικά εφέ και μπορέσαμε να δούμε πως ήταν το Domus παλιά, με τα μωσαϊκά, τις διακοσμήσεις του, ακόμα και με τα έπιπλά του.
Όταν ολοκληρώθηκε η ξενάγηση μάς οδήγησαν σε μια αίθουσα όπου μας έδειξαν ένα βίντεο σχετικό με την κατασκευή της στήλης του Τραϊανού και του κτιρίου που την περιέκλειε.
Παραθέτω και το site για όποιον ενδιαφέρεται: https://www.palazzovalentini.it/domus-romane/index-en.html#visita.

Βγήκαμε από τη Νομαρχία κι αρχίσαμε ν' ανηφορίζουμε προς την Piazza Navona. Στο δρόμο απαντήσαμε τη Fontana del Facchino (~1580), με το νεότερο από τα έξι ομιλούντα αγάλματα της Ρώμης, που δέχονταν τα ανώνυμα σημειώματα σάτιρας και διαμαρτυρίας των πολιτών.

Το πρόσωπό του είναι κατεστραμμένο από τους πολύχρονους λιθοβολισμούς, επειδή, εξαιτίας του καπέλου του, θεωρούσαν πολλοί πως παριστάνει τον Μαρτίνο Λούθηρο.

Στην πραγματικότητα το άγαλμα απεικονίζει έναν acquarolo, έναν επαγγελματία που μέχρι τον 16ο αιώνα, πουλούσε νερό που μάζευε από τον Τίβερη.
Γεμίσαμε τα μπουκάλια μας από το βαρελάκι του και συνεχίσαμε.

Βγήκαμε από το δρόμο μας για να μπούμε στην Via della Gatta και να φωτογραφίσουμε τη... γάτα

και βρεθήκαμε στο Largo di Torre Argentina, έναν αρχαιολογικό χώρο που από το 1993 έχει μετατραπεί σε καταφύγιο αδέσποτων γατιών. Εδώ πιστεύεται ότι δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας.

Βρήκαμε μια πιτσαρία απέναντι από την πλατεία και καθίσαμε για φαγητό. Εκεί έφαγα για πρώτη φορά πίτσα μ' αντζούγιες που τότε δεν ήξερα ότι είναι παστός γαύρος και νόμιζα ότι έτρωγα κάτι εξωτικό.

Μια ανάσα πριν την Piazza Navona συναντήσαμε την μικροσκοπική Piazza de Massimi, με την κολόνα ύψους 8,6 m, από το Ωδείο του Δομιτιανού (Odeon di Domiziano) και τις μονόχρωμες τοιχογραφίες (1523) στην πρόσοψη του Palazzo Massimo Istoriato. Οι τοιχογραφίες απεικονίζουν περιστατικά από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, αλλά έχουν ξεθωριάσει πολύ με τον καιρό.

Φτάσαμε εν τέλει και στην πολύβουη Piazza Navona.

Από εδώ θα παίρναμε τον δρόμο που περνάει στην απέναντι όχθη του Τίβερη για να επισκεφτούμε την Sacro Cuore del Suffragio (1894) και το ιδιαίτερο μουσείο της.
Ο ήλιος είχε αρχίσει να χαμηλώνει όταν φτάσαμε μπροστά στο κτίριο του Ανωτάτου Δικαστηρίου.

Φτάσαμε στη νεο-γοτθική εκκλησία και μπήκαμε στο μισοσκότεινο εσωτερικό της. Λέγεται πως σχεδιάστηκε για να μοιάζει στον καθεδρικό ναό του Μιλάνου και γι' αυτό έχει το παρατσούκλι Il Piccolo Duomo di Milano.

Στο βάθος δεξιά υπάρχει μια μικρή πορτούλα που οδηγεί στο σκευοφυλάκιο. Μπαίνοντας μέσα, αριστερά είναι το γραφείο του επιτρόπου και δεξιά ένα σκοτεινό δωμάτιο με έναν διακόπτη ρεύματος απ' έξω και μια επιγραφή: πιέστε εδώ.

Αυτό το μικρό δωμάτιο είναι το Μουσείο των Ψυχών στο Καθαρτήριο (Museo delle anime del Purgatorio), και φιλοξενεί την συνοπτική συλλογή απτών αποδείξεων για την ύπαρξη φαντασμάτων, του ιερέα Victor Jouët, αρχής γενομένης το 1894.
Τότε καταστράφηκε από πυρκαγιά ένα από τα παρεκκλήσια του ναού και ο Jouët πρόσεξε επάνω στον καψαλισμένο τοίχο (ή επάνω σε ένα κομμάτι βιτρό - οι απόψεις διίστανται), το αποτύπωμα ενός ανθρώπινου προσώπου με θλιμμένη έκφραση. Πίστεψε ότι ήταν μια ψυχή παγιδευμένη στο Καθαρτήριο που προσπαθούσε να έρθει σε επαφή με τον κόσμο των ζωντανών. Από τότε αφιερώθηκε στο να μαζέψει τις αποδείξεις που βλέπουμε σήμερα καδραρισμένες.

Βγαίνουμε πάλι στον καθαρό αέρα και παίρνουμε τον δρόμο για τα μουσεία του Βατικανού, όπου είχαμε κλείσει βραδυνή ξενάγηση.

Πήραμε τα ακουστικά μας και περιμέναμε την ξεναγό μας.
Εκείνη μας πήρε πρώτα παράμερα και μας μίλησε πρώτα για την Καπέλα Σιστίνα (Cappella Sistina), γιατί δεν θα ήταν μαζί μας όταν θα μπαίναμε στο παρεκκλήσι. Έπειτα ξεκίνησε η κυρίως ξενάγηση.

Δεν είναι γλυπτό, είναι ζωγραφική.

Ο διάδρομος με τους χάρτες των επαρχιών της Ιταλίας (1580-1583).

Συμπεριλαμβανομένης της Κορσικής.

Προοπτική του 1582 από τον Tommaso Laureti. Το έργο ολοκληρώθηκε σε τρία χρόνια.

Λεπτομέρεια από τη Σχολή των Αθηνών (1510-1511), του Ραφαήλ.
Κεντρικοί χαρακτήρες ο ηλικιωμένος Πλάτωνας που δείχνει προς τον ουρανό και ο νεαρός Αριστοτέλης που δείχνει προς τη γη. Ο δημιουργός του πίνακα, ντυμένος στα λευκά, έχει στραμμένα τα μάτια του επάνω μας.

H Πυρκαγιά του Μπόργκο (1514), Ραφαήλ.
Πρόκειται για την εξιστόρηση μιας φωτιάς που ξέσπασε το 847 στη συνοικία Μπόργκο της Ρώμης και η οποία έσβησε όταν την ευλόγησε ο Πάπας.
Σύμφωνα με την ξεναγό μας ο συγκεκριμένος πίνακας άναψε φωτιές. Τα γυμνά, μυώδη σώματα που στερούνται σωστών αναλογιών, μοιάζουν με προσπάθεια παρωδίας του τρόπου ζωγραφικής του Μιχαήλ Αγγέλου. Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο κι ενέτεινε την αντιπαλότητα μεταξύ των δύο καλλιτεχνών.

Τελευταία μας στάση ήταν η Καπέλα Σιστίνα, όπου οι φωτογραφίες απαγορεύονταν. Εκτός από την οροφή και την Δευτέρα Παρουσία του Μιχαήλ Αγγέλου, το παρεκκλήσι έχει έργα κι άλλων γνωστών καλλιτεχνών της Αναγέννησης όπως του Μποττιτσέλλι και του Γκιρλαντάιο (του δασκάλου του Μιχαήλ Αγγέλου).
Βγήκαμε έξω από τα κτίρια με τη σκέψη, την επόμενη φορά, να κλείσω μια ξενάγηση ημέρα που να περιλαμβάνει και τους κήπους.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο αργά τη νύχτα και πέσαμε αμέσως για ύπνο.

 

[Fanie]

Palazzo Colonna, Santa Maria sopra Minerva, Piazza di Popolo

Πρωί Σαββάτου σήμερα και η μοναδική ημέρα που είναι ανοιχτή για το κοινό η πινακοθήκη της οικογένειας Colonna, στο Palazzo Colonna. Μετά το πρωινό πήραμε το δρόμο για το παλάτι και αγοράσαμε εισιτήρια που περιλάμβαναν ξενάγηση στην πινακοθήκη και στα διαμερίσματα της πριγκίπισσας Isabelle.

O οίκος Colonna (ή Sciarra) είναι οικογένεια ευγενών με ιστορία που ξεκινάει από το 1100 και που στα επιφανή μέλη της περιλαμβάνονται πολιτικοί, διπλωμάτες, στρατιωτικοί, καρδινάλιοι κι ένας πάπας (ο Μαρτίνος Ε').
Από το 1710 ο εκάστοτε επικεφαλής του οίκου είναι "βοηθός το παπικού θρόνου" κι από το 1854 είναι "πριγκιπικός βοηθός". Πρόκειται για το μοναδικό κληρονομικό αξίωμα που είναι ακόμα σε ισχύ στο Βατικανό, μετά τη μεταρρύθμιση του 1968.

Στην πινακοθήκη του Palazzo εκτίθεται η μεγαλύτερη ιδιωτική συλλογή έργων τέχνης στη Ρώμη.

Στα σκαλοπάτια που οδηγούν στην πινακοθήκη υπάρχει και μια οβίδα κανονιού. Εκτοξεύτηκε το 1849 από τον γαλλικό στρατό, από τον λόφο Janiculum, κατά τη διάρκεια της δεύτερης ρωμαϊκής δημοκρατίας και τη μάχη για την απελευθέρωση του πάπα. Την έχουν αφήσει εκεί σε ανάμνηση του περιστατικού.

O Φασολοφάγος, Annibale Carracci (~1583)

Η ξεναγός μάς έδειξε αυτό το άγαλμα με τον λιγνό κορμό και το δυσανάλογα μεγάλο κεφάλι και μας είπε ότι ήταν κοινή πρακτική των συλλεκτών της εποχής να "διορθώνουν" τις όποιες ατέλειες των αρχαίων αγαλμάτων με γνώμονα την αισθητική.
Όπως σε αυτή την περίπτωση που είχαν βρει έναν όμορφο μαρμάρινο κορμό και διόρθωσαν το αισθητικό πρόβλημα κολλώντας πάνω του ένα κεφάλι που θεώρησαν ότι του ταιριάζει.

Μετά την ξενάγηση στην πινακοθήκη κατεβήκαμε στα διαμερίσματα της πριγκίπισσας Isabelle Colonna.

Η πριγκίπισσα Isabelle Hélène Sursock (1888-1984), ήρθε στην Ιταλία από το Λίβανο, όταν ερωτεύτηκε τον πρίγκηπα Marcantonio VII Colonna (1881-1947).
Στους υψηλούς κύκλους ήταν γνωστή ως η "εναλλακτική βασίλισσα", όταν μετά την πτώση της μοναρχίας ανέλαβε να φιλοξενεί βασιλείς και ηγέτες απ' όλο τον κόσμο και να διοργανώνει δεξιώσεις. Απεβίωσε το 1984 σε ηλικία 96 ετών και τα διαμερίσματά της διατηρούνται στο Palazzo Colonna όπως τα είχε αφήσει.

Μετά το τέλος της ξενάγησης βγήκαμε σε μια μικρή αυλή και σερβιριστήκαμε νερό και χυμούς πριν αποχωρήσουμε από το παλάτι.

Ξεκινήσαμε για μια βόλτα ως την Piazza del Popolo και μπήκαμε στην εκκλησία του Sant' Ignazio di Loyola (1626-1650), που ήταν στον δρόμο μας.
Η εκκλησία είναι γνωστή για την οπτική εντύπωση του θόλου της, ενώ στην πραγματικότητα δεν διαθέτει τρούλο.

Στα αρχικά σχέδια ήταν να κατασκευαστεί κι ένας πραγματικός τρούλος, όμως τα χρήματα δεν έφτασαν τελικά και επιστρατεύτηκε η τεχνική trompe l'oeil για την δημιουργία της ψευδαίσθησης.
Για να έχετε την καλύτερη δυνατή θέαση του "θόλου" πατήστε επάνω στην κίτρινη μαρμάρινη πλάκα στο πάτωμα του κυρίως ναού.

Αυτό που βλέπουμε είναι ακριβές αντίγραφο του έργου σε καμβά που ζωγράφισε ο Andrea Pozzo το 1685. Έχει διάμετρο 17 μέτρα. Το πρωτότυπο κάηκε σε πυρκαγιά στις αρχές του 19ου αιώνα, το αντίγραφο είναι έργο του 1823 από τον Francesco Manno που είχε πρόσβαση στα σχέδια του Pozzo.

Ξύλινο μοντέλο με τους διασημότερους ναούς του κόσμου, σε ένα από τα παρεκκλήσια του ναού.

Συνεχίζοντας τη βόλτα περάσαμε μπροστά από το τέμπλο του Αδριανού, στην Piazza di Pietra. Αποτελούταν αρχικά από 38 κολώνες ύψους 15 μέτρων. Σήμερα σώζονται έντεκα κολώνες της βόρειας πλευράς του.

Πολλοί καλλιτέχνες του δρόμου διαλέγουν την πλατεία για τις παραστάσεις τους.

Σ' αυτό το σημείο είχαμε πεινάσει πολύ και σταματήσαμε στο La Scaletta, όπου φάγαμε ζυμαρικά (πολύ λάδι βρε παιδί μου).
Στο Πάνθεον γινόταν ο κακός χαμός από τον κόσμο κι αποφασίσαμε να μην μπούμε μέσα. Το είχαμε εξάλλου δει την πρώτη μας φορά.

Περάσαμε δίπλα του, στη βασιλική της Santa Maria Sopra Minerva (1280). Πρόκειται για την μοναδική γοτθική εκκλησία που βρίσκεται εντός των τειχών της Ρώμης (υπάρχουν και τα ερείπια μιας δεύτερης στην Αππία Οδό).
Στα δεξιά του εξωτερικού της τοίχου βρίσκονται ενσωματωμένες πλάκες που δείχνουν το ύψος που έφταναν τα νερά όταν πλημμύριζε ο Τίβερης. Οι πλάκες χρονολογούνται από το 1422 έως το 1870. Το 1875 φτιάχτηκαν αναχώματα στον ποταμό και σταμάτησαν οι πλημμύρες.

Σας έχω ήδη αναφέρει για την πλημμύρα του 1598 που ξέβρασε μια βάρκα στη Piazza di Spagna. Η πλάκα της βρίσκεται πιο ψηλά απ' όλες τις άλλες και δείχνει πως το νερό έφτασε σε ύψος τεσσάρων μέτρων πάνω από το επίπεδο του δρόμου.

Μπήκαμε στην εκκκλησία.

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, Filippino Lippi (1487-1493)

Οι Τέσσερις Σίβυλες, Filippino Lippi (1487-1493)

Ο Αναστάντας Χριστός, Michelangelo (1519-1521)

Η Δικαιοσύνη, Giovanni Antonio Mari (1653)

Βγήκαμε από την εκκλησία και συνεχίσαμε τον δρόμο για την Popolo.

Η επόμενη στάση μας ήταν η εκκκλησία του San Luigi dei Francesi (1518-1589).

Στο Παρεκκλήσι Contarelli υπάρχουν τρεις πίνακες γύρω από την ζωή και το μαρτύριο του Αγίου Ματθαίου, όλοι δημιουργήματα του Michelangelo da Caravaggio.

Το Κάλεσμα του Αγ. Ματθαίου, (1599-1600)

H Επιφώτιση του Αγ. Ματθαίου, (1602)

και τέλος Το Μαρτύριο του Αγ. Ματθαίου, (1599-1600)

Ήρθε η ώρα για μία ακόμα ιστορία!
Όχι, δεν θα σας αρχίσω με τα βιογραφικά βιώματα του ζωγράφου, αλλά νομίζω πως θα θέλατε να μάθετε πως Η Επιφώτηση του Αγ. Ματθαίου, δεν ήταν το αρχικό του έργο.
Προηγήθηκε ο πίνακας: Ο Αγ. Ματθαίος και ο Άγγελος (1602), που απορρίφθηκε ως ένδειξη ασέβειεας προς τον Ευαγγελιστή. Ο άγιος δεν ακολουθούσε τις συμβατικές απόψεις της εποχής. Απεικονίζονταν ως ένας αδέξιος χωρικός, με βρώμικα, ξυπόλητα πόδια και σουφρωμένο μέτωπο.

Ο πίνακας είναι γνωστός μόνο από ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
Το πρωτότυπο ήταν μέρος της συλλογής του μουσείου Kaiser Friedrich στο Βερολίνο (τώρα Μουσείο Bode). Καταστράφηκε από φωτιά τον Μάιο του 1945, στο τέλους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου,

Με το ηλιοβασίλεμα φτάσαμε στην Piazza del Popolo.

Κόσμος πολύς και παιδάκια που διασκέδαζαν με τεράστιες σαπουνόφουσκες.

Καθίσαμε να ξεκουραστούμε στο συντριβάνι με τον αιγυπτιακό οβελίσκο.

Και κατηφορίσαμε μετά για την Piazza di Spagna. Κόσμος κι εκεί.

Γεμάτη και η Condotti.

Οι λάμπες άναβαν στους δρόμους καθώς προχωρούσαμε προς το ξενοδοχείο.

Μία ακόμα μεγάλη μέρα στη Ρώμη είχε τελειώσει.

 

[Fanie]

San't Ivo di Sapienza, Museo Napoleonico, San't Agostino, Palazzo Altemps

Ξημερώνει Κυριακή και υπάρχει μία μικρή εκκλησία στη Ρώμη που ανοίγει για το κοινό μόνο την ημέρα αυτή. Πρόκειται για την San't Ivo di Sapienza. Χτίστηκε μεταξύ του 1642 και του 1660 και λειτούργησε ως εκκλησία του Πανεπιστημίου της Ρώμης. Λέγεται ότι είναι η μοναδική εκκλησία στη Ρώμη χωρίς αγάλματα.

Η εκκλησία βρίσκεται στην άκρη της μακρόστενης αυλή του Palazzo della Sapienza. Στην αυλή οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονταν γιατί λειτουργούσε μια υπαίθρια έκθεση μοντέρνας τέχνης.

Μπαίνοντας μέσα στην εκκλησία μάς ήρθε αμέσως μυρωδιά από ξυσμένο μολύβι. Τουλάχιστον είκοσι νεαρά παιδιά ήταν εκεί και σκυμμένα πάνω στα μπλοκ τους και αντέγραφαν αστέρια, ρόδακες κι αγγέλους μέσα σε απόλυτη ησυχία. Ίσως να ήταν από κάποια σχολή αρχιτεκτονικής, ποιος ξέρει;

Έβγαλα βιαστικά μερικές φωτογραφίες και τους αφήσαμε στην εργασία τους. Παράπλευρα της εκκλησίας, στην οδό Via degli Staderari, βρίσκεται η Fontana dei Libri (1927).

Φωτογραφίσαμε την πορτοκαλιά πρόσοψη της Nostra Signora del Sacro Cuore

και προχωρήσαμε στη Pizza Navona.

Προορισμός μας ήταν το Palazzo Altemps, ένα από τα κτίρια του Εθνικού Ρωμαϊκού Μουσείου. Αλλά είχαμε χρόνο για μια σύντομη βόλτα τριγύρω.
Ο δρόμος μάς έβγαλε αρχικά σ' έναν τοίχο γεμάτο ξύλινες πινακίδες

και στο εργαστήρι ξυλογλυπτικής του Maestro Ferdinando Codognotto.

Φτάσαμε μέχρι τον φωτογενή Τίβερη.

Είχαμε ακόμα χρόνο και το Museo Napoleonico ήταν σχετικά κοντά. Ευκαιρία να το εντάξουμε στο πρόγραμμά μας!

Το μουσείο στεγάζεται στο ισόγειο του Palazzo Primoli. Παρουσιάζει την συλλογή του κόμη Giuseppe Primoli (1851-1927), δισέγγονου από την πλευρά της μητέρας του, του Joseph Bonaparte, μεγαλύτερου αδερφού του Ναπολέοντα.

Λετίτσια Ραμολίνο, η μητέρα του Ναπολέοντα και Ιωσηφίνα, η πρώτη σύζυγος,

Μαρία-Λουίζα, η δεύτερη σύζυγος,

Ναπολέων ΙΙ, ο διάδοχος

Αφήσαμε το μουσείο και περπατήσαμε ως την εκκλησία του Sant' Agostino. Ήταν κι αυτή κοντά, κρίμα να μην την δούμε.

Εδώ είναι το παρεκκλήσιο Cavalletti, με την Παναγία των Προσκυνητών (Madonna di Loreto - 1604) του Caravaggio.
Στο Λορέτο βρίσκεται το σπίτι που οι καθολικοί πιστεύουν ότι έμενε η Παναγία. Μεταφέρθηκε από τη Ναζαρέτ με θαυμαστό τρόπο και με την βοήθεια αγγέλων, πρώτα στο Trsat της Κροατίας, έπειτα στο Ρεκανάτι και τέλος στο Λορέτο. Γύρω του χτίστηκε μια εκκλησία, η Basilica della Santa Casa. O Caravaggio βρίσκονταν στην περιοχή τον χειμώνα του 1603-1604 και μπορεί να είχε πάει να το δει.
Ζωγράφισε την Παναγία στο κατώφλι του σπιτιού της.
Κάποιοι της είχαν χτυπήσει νύχτα την πόρτα κι εκείνη έτρεξε βιαστική να τους ανοίξει. Δεν πρόλαβε ούτε τα σανδάλια της να φορέσει. Οι άνθρωποι γονατίζουν μπροστά της. Έχουν κάνει μεγάλη διαδρομή (κρατούν ραβδιά στα χέρια). Είναι κουρασμένοι, τσαλακωμένοι, βρώμικοι, αλλά χαμογελαστοί. Φως δεν υπάρχει τριγύρω. Τους φωτίζει μονάχα η λάμψη της Παναγίας και του Βρέφους.

Παρά τις επικρίσεις που δέχτηκε, ο πίνακας έχει παραμείνει στη θέση του από την ημέρα που τον τοποθέτησαν.

Στην ίδια εκκλησία υπάρχει και μια νωπογραφία του Προφήτη Ησαΐα, διά χειρός Ραφαήλ (1512).

Το έργο ήταν παραγγελία του Janus Corycius, ο οποίος θρυλείται πως παραπονέθηκε στον Μιχαήλ Άγγελο ότι υπερχρεώθηκε για την νωπογραφία. Η απάντηση του καλλιτέχνη ήταν: "Το γόνατο από μόνο του αξίζει όλο το κόστος".

Ένα άλλο έργο που υπάρχει εδώ είναι η Παναγία του Τοκετού (Madonna del Parto - 1516) του Jacopo Sansovino, προστάτιδα των εγγύων. Η γωνιά της είναι γεμάτη γαλάζια και ροζ αφιερώματα.

Είχε έρθει και η ώρα για την επίσκεψη στο Ρωμαϊκό Μουσείο στο Palazzo Altemps.

Πρόκειται για ένα από τα τρία παραρτήματα του Εθνικού Ρωμαϊκού Μουσείου. Φιλοξενεί κυρίως ρωμαϊκά γλυπτά, αντίγραφα ελληνικών.

Πλούτωνας

Απόλλωνας Κιθαρωδός

Αθηνά (φτιαγμένο από θραύσματα που ανακαλύφθηκαν κοντά στην Santa Maria sopra Minerva).

Διόνυσος και Σάτυρος (τα αυθεντικά στοιχεία της σύνθεσης είναι το δεξί χέρι του Διόνυσου καθώς και το κεφάλι, ο κορμός και οι μηροί του Διόνυσου και του Σάτυρου. Τα υπόλοιπα αφορούν αποκαταστάσεις του 16ου αιώνα).

Βγαίνουμε για λίγο στο μπαλκόνι.

Γαλάτης που αυτοκτονεί.

Λεπτομέρεια από σαρκοφάγο με θέμα τη μάχη Ρωμαίων και βαρβάρων

Αναπαυόμενος Άρης

Ορέστης και Ηλέκτρα

Ερμής

Ήρα (ή Αντωνία, μητέρα του Καλιγούλα και του Κλαύδιου)

Θρόνος Λουντοβίζι (ελληνικό έργο, 5ος αι. π.Χ.), το κυρίως έκθεμα του μουσείου.

Βγήκαμε σε άλλο μπαλκόνι.

Φύγαμε για φαγητό (καιρός ήταν). Καθίσαμε στο 4 Fiumi, στη Navona. Πολύ νόστιμα ζυμαρικά.

Για να χωνέψουμε πήγαμε κι είδαμε μια έκθεση του Escher που παρουσιάζονταν εκείνες τις μέρες στο Chiostro del Bramante.

Με την ευκαιρία είδα και την αναγεννησιακή αυλή του Donato Bramante.

Αυτή ήταν και η τελευταία μας επίσκεψη για σήμερα. Τώρα βόλτες μέχρι να νυχτώσει.

Πώς περνούν έτσι γρήγορα οι μέρες;

 

[Fanie]

Trastevere

Η μέρα από το πρωί φαίνεται και το πρωί ξεκίνησε με έντονο αίσθημα κούρασης και στομαχόπονο. Ίσως να ήταν το σύμπαν που έκανε την πρότασή του να μείνουμε στο δωμάτιό μας σήμερα και να ξεποδαριαστούμε, πρώτα ο Θεός, αύριο. Αλλά δεν το ακούσαμε κι είπαμε να το παίξουμε γενναίοι και ν' ακολουθήσουμε το πρόγραμμα που έλεγε Trastevere all day long.
Φορέσαμε τα παπούτσια μας, πήραμε τις φωτογραφικές μας, γεμίσαμε τα μπουκαλάκια μας και κατηφορίσαμε τη Via Nazionale για μία ακόμα φορά.
Στο δρόμο απαντήσαμε ό,τι απέμεινε από τον ναό των Νυμφών που καταστράφηκε από πυρκαγιά πολλές φορές, αλλά που παρέμεινε σε λειτουργία μέχρι τον 4ο αι. μ.Χ.

Κρυφοκοιτάξαμε εσωτερικές αυλές.

Κάναμε μια στάση στην εκκλησία Santi Biagio e Carlo ai Catinari (1638). O τρούλος της είναι ο τρίτος μεγαλύτερος στο Ιστορικό Κέντρο μετά από εκείνον του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό και του Sant' Andrea della Valle.
Πάνω από τον κυρίως βωμό βρίσκεται ένα από τα τελευταία έργα του δασκάλου του μπαρόκ Pietro da Cortona. Παρουσιάζει τον άγιο Carlo Borromeo να λιτανεύει το Άγιο Καρφί για να γλυτώσει το Μιλάνο από την πανούκλα (1667).

Βγήκαμε στο Campo di Fiori όπου πετύχαμε ανοιχτή την αγορά των λουλουδιών. Πάρτε ένα γλαστράκι για το μπαλκόνι σας!

Σ' αυτή την, χωρίς εκκλησία, πλατεία υπάρχει το μπρούτζινο άγαλμα του Giordano Bruno, ενός Δομινικανού καλόγερου που καταδικάστηκε να καεί στην πυρά για τις φιλοσοφικές, θρησκευτικές και κοσμολογικές του τοποθετήσεις.
Η εκτέλεσή του πραγματοποιήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου του 1600 και το άγαλμα τοποθετήθηκε το 1889 στο σημείο της πυράς με το πρόσωπο στραμμένο προς το Βατικανό. Η επιγραφή στη βάση γράφει: Στον Μπρούνο - Από την Εποχή που εκείνος Προέβλεψε - Εδώ που έκαψε η Φωτιά.

Μερικά βήματα από το Campo di Fiori είναι το αναγεννησιακό Palazzo della Cancellaria με το διαδραστικό μουσείο Leonardo da Vinci.

Εδώ λειτουργεί μόνιμη έκθεση με αντίγραφα, σε φυσικό μέγεθος, των μηχανών που σχεδίασε ο da Vinci.

Υγρόμετρο.

Ιπτάμενες μηχανές.

Τανκ

Γιγάντια βαλλίστρα.

Βατραχο-γάντια.

Είδαμε και παίξαμε με διάφορες κατασκευές πριν πάρουμε τον δρόμο για το ποτάμι.

H γέφυρα Ponte Sisto (1473-1479). Λέγεται πως για την κατασκευή της χρησιμοποιήθηκαν κομμάτια του Colosseum.

Είμαστε πλέον επισήμως στο Trastevere. Προσπερνούμε με βαριά καρδιά την Villa Farnesina (ο Ραφαήλ και η Γαλάτεια θα πρέπει να περιμένουν επόμενη επίσκεψή μας) και συνεχίζουμε τη βόλτα μας.
Φτάνουμε στη Fontana di Ponte Sisto.

Η συνέχεια της βόλτας μάς έβγαλε στο μεσαιωνικό Palazzo Anguillara και τον πύργο του. Το σύμπλεγμα είναι το μοναδικό από τα πολλά που υπήρχαν στην περιοχή. Χτίστηκε αρχικά τον 11ο αιώνα και ξαναχτίστηκε εκ νέου τον 15ο αιώνα.
Μία μαρμάρινη πλάκα δίπλα στην είσοδο του Palazzo μας ενημερώνει πως εδώ είναι το Σπίτι του Δάντη (Casa di Dante). Ο Δάντης δεν έζησε ποτέ στη Ρώμη και το συγκεκριμένο "σπίτι" χρησιμοποιείται για διαλέξεις και μαθήματα σχετικά με το έργο του ποιητή. Έχει και μία όμορφη αυλή, αλλά ήταν κλειστά και δεν μπήκαμε.

Νιώθουμε σιγά-σιγά την αύρα του Trastevere.

Βρήκαμε ανοιχτή μια εκκλησία και μπήκαμε μέσα. Ήταν η Santa Maria 'dell'Orto' (1530-1579), η εθνική εκκλησία της Ιαπωνίας στη Ρώμη (η Ελλάδα έχει τέσσερις εθνικές εκκλησίες εδώ, τις αφήσαμε για άλλη φορά).

O Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, Taddeo Zuccari (1561).

H Βάπτιση του Ιησού, Corrado Giaquinto (1750).

Μερικά στενά πιο πέρα ήταν μια εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, η Chiesa di San Francesco a Ripa (1231 & 1603).

Εδώ είναι και ένα έργο του Bernini, το άγαλμα της Blessed Ludovica Alberoni (1674),

το οποίο παραπέμπει άμεσα στην Έκσταση της Αγίας Τερέζας (1647–1652) που βρίσκεται στην Santa Maria della Vittoria.

H τελευταία εκκλησία για σήμερα ήταν το γυναικείο μοναστήρι της Santa Cecilia (9ος και 18ος αι.), αφιερωμένο στην Αγία Κικιλία που μαρτύρησε τον 2ο αι. επί Μάρκου Αυρήλιου. Είναι η προστάτιδα της μουσικής.

Το όνομα Cecilia (Caecilia) δεν είναι προσωπικό όνομα. Αυτό το επίθετο έπαιρναν όλες οι γυναίκες-μέλη μιας αρχαίας φυλής πληβείων γνωστής ως το γένος Caecilia. Οι άντρες έπαιρναν το επίθετο Caeculus. Το όνομα του γένους σημαίνει πως τα άρρενα μέλη αυτής της αρχαίας φυλής είχαν έναν κοινό πρόγονο ο οποίος ήταν τυφλός (caecus). [https://en.wikipedia.org/wiki/Caecilia_(gens)].

Η εκκλησία διαθέτει έναν όμορφο κήπο με τριανταφυλλιές.

To βυζαντινής τεχνοτροπίας ψηφιδωτό είναι του 820. O άνθρωπος με το γαλάζιο φωτοστέφανο αριστερά είναι ο πάπας Paschal I, ο αναστηλωτής του ναού. Το γεγονός ότι το φωτοστέφανο είναι τετράγωνο μαρτυρά ότι ζούσε όταν έγινε το έργο.

To άγαλμα της αγίας Cecilia, του Stefano Maderno (1600). Tην απεικονίζει (σύμφωνα με επιγραφή του ίδιου του γλύπτη), όπως ακριβώς βρέθηκε όταν ανοίχτηκε η σαρκοφάγος της το 1599.

Σ' αυτό το σημείο ο στομαχόπονος που μας βασάνιζε από το πρωί επιδεινώθηκε κι αναγκαστήκαμε να πάρουμε ταξί για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Δεν ξαναβγήκαμε. Είπαμε ν' ακούσουμε επιτέλους το σύμπαν και να μείνουμε στο δωμάτιο για να πάρουμε δυνάμεις για αύριο.

 

[Fanie]

Santa Pudenziana, Santa Maria Maggiore, Santa Prassede, San Pietro in Vincoli, Testaccio, Aventino

Ξυπνήσαμε υγιείς και ορεξάτοι! Τι καλά! Ευκαιρία να κουραστούμε πάλι!
Ανοίξαμε τον χάρτη, ξεφυλλίσαμε τους οδηγούς και χαράξαμε πορεία. Θα περπατούσαμε μέχρι το Testaccio και στον γυρισμό θα ανεβαίναμε και στον Αβεντίνο Λόφο.
Ξεκινήσαμε απ' το ξενοδοχείο μας, προσπεράσαμε το Palazzo del Viminale, που στεγάζει το Υπουργείο Εσωτερικών,

και κάναμε την πρώτη μας στάση στην Βασιλική της Santa Pudenziana (4ος αι.). Πρόκειται για την μετασκευή ενός ρωμαϊκού λουτρού του 2ου μ.Χ. αιώνα και είναι από τα ελάχιστα αρχαία ρωμαϊκά κτίρια που έχει διατηρήσει την ακεραιότητά του.
Η Santa Pudenziana είναι η εθνική εκκλησία των Φιλιππίνων.

Ο Χριστός εν μέσω των Αποστόλων (390), το παλαιότερο εκκλησιαστικό ψηφιδωτό στη Ρώμη.

Βγαίνουμε από την Santa Pudenziana και προχωρόντας μερικά μέτρα, φτάνουμε μπροστά στην μεγαλύτερη καθολική εκκλησία που είναι αφιερωμένη στην Παναγία, την επιβλητική Santa Maria Maggiore (5oς αι.). Πρόκειται για μία από τις τέσσερις μεγάλες Παπικές Βασιλικές και η μοναδική που θα δούμε σε αυτό το ταξίδι.

Το μήκος του εσωτερικού της Βασιλικής είναι 86 μέτρα.
Ο κυρίως ναός στηρίζεται σε 42 κολώνες ιωνικού ρυθμού, οι 38 φτιαγμένες από μάρμαρο Υμηττού και οι υπόλοιπες από γκρίζο γρανίτη. Όλες προέρχονται από διάφορα αρχαία ρωμαϊκά κτίσματα και έχουν υποστεί μετατροπές για να μοιάζουν μεταξύ τους.
Το δάπεδο, σε τεχνική Cosmatesque, τοποθετήθηκε μεταξύ του 1145 και του 1153 και ανακαινίστηκε δυο φορές, (τα λευκά μάρμαρα ανάμεσα στα χρωματιστά Cosmatesque είναι 18ος αιώνας).

Κάτω από τα παράθυρα υπάρχει μια σειρά από προ-βυζαντινά ψηφιδωτά με σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη. Χρονολογούνται μεταξύ του 432 και του 440 γεγονός που καθιστά τον κύκλο τους τον παλαιότερο σε εκκλησία της Ρώμης.
Αρχικά ήταν 42, αλλά τα 6 καταστράφηκαν κατά την κατασκευή δύο παρεκκλησιών.

O κύριος βωμός στολισμένος με τέσσερις μεγάλες κολώνες από κόκκινο μάρμαρο, πάνω από την κρύπτη της Αγίας Φάτνης.

Λεπτομέρεια από ψηφιδωτό του 13ου αιώνα με σκηνές από τη ζωή της Παναγίας. Αντικατέστησε ένα κατεστραμμένο του 5ου αιώνα που λέγεται πως είχε παρόμοιο θέμα.

Νωπογραφία πίσω από τον κυρίως βωμό που απεικονίζει την Στέψη της Παναγίας.

Υπερμέγεθες άγαλμα του πάπα Πίου ΙΧ που τον δείχνει να προσεύχεται μπροστά στην λειψανοθήκη της Αγίας Φάτνης.

Η ασημένια λειψανοθήκη περιέχει πέντε κομμάτια ξύλο που πιστεύεται ότι αποτελούσαν τμήματα της φάτνης του Ιησού στη Βηθλεέμ.

Η Santa Maria Maggiore διαθέτει δύο πραγματικά τεράστια παρεκκλήσια. Δυστυχώς στο ένα από αυτά, στην Cappella Paolina (17ος αι.), δεν μπήκαμε γιατί γίνονταν λειτουργία. Το δεύτερο είναι η Cappella Sistina (16oς. αι.), παρεκκλήσιο προς τιμή του πάπα Sixtus V.

Αφήσαμε την Santa Maria Maggiore και κατευθυνθήκαμε λίγα μέτρα νοτιότερα, στον ναό της Santa Prassede (9ος αι.).

Ο ναός κατασκευάστηκε από τον πάπα Paschal I κοντά στη θέση ενός παλαιότερου. Πρόκειται για τον ίδιο πάπα που ευθύνεται για την ανακατασκευή του ναού της Santa Cecilia και βρίσκουμε κι εδώ πανομοιότυπο ψηφιδωτό να τον απεικονίζει.

Ο ναός διαθέτει κι ένα μοναδικό παρεκκλήσιο, αφιερωμένο στον St. Zeno. Σε μια εποχή που δεν συνηθίζονταν να χτίζονται παρεκκλήσια μέσα στους ναούς, ο πάπας Paschal I έχτισε αυτό εδώ για να λειτουργήσει κάποια στιγμή ως μαυσωλείο για την μητέρα του, Θεοδώρα.