Ιταλία Ρώμη/Νάπολη. Στα ίχνη του Caravaggio.

[Grerena]

Αρχαία αγορά
Μετά την έξοδό μας από την κρύπτη βολτάραμε λίγο στη διάσημη Via Veneto. Δεν ξέρω γιατί δεν έχω φωτογραφίες από τη βόλτα αυτή.

Ή μάλλον έχω μία...

Δεν έβγαλα γιατί μάλλον είχα απορροφηθεί από τις βιτρίνες των καταστημάτων της. Και μεγάλους οίκους είχε και πεντάστερα ξενοδοχεία είχε και διάσημα cafe είχε.

Εδώ φαίνεται η βιτρίνα του Café De Pari, που διαφημίζει τους διάσημους θαμώνες της Via Veneto...

Οι Marcello Mastroianni, James Coburn, Jean Paul Belmondo, Salvador Dali και άλλοι πολλοί, εδώ έπιναν το ποτό τους και εδώ έκαναν την Dolce Vita τους.

Πήραμε γρήγορα το metro για την αρχαία αγορά. Κατεβήκαμε στο σταθμό του Κολοσσαίου. Πήραμε στο χέρι ξανά μία πίτσα από το σταθμό, που είχαμε δοκιμάσει την προηγούμενη ημέρα και ήταν φανταστική και μπήκαμε στην αρχαία αγορά, χωρίς καμία καθυστέρηση και καμία ουρά.

Περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα ανάμεσα στα ερείπια της αρχαίας πόλης.

Είναι γνωστό ότι μπορείς και απ’ έξω να δεις την αρχαία αγορά, αλλά είναι άλλη η αίσθηση να περπατάς ανάμεσα στους αρχαίους δρόμους, να περνάς κάτω από τις αρχαίες πύλες, δίπλα από τους ναούς και τα δημόσια κτίρια της αρχαίας Ρώμης.

Και την Ακρόπολη της Αθήνας τη βλέπεις από παντού. Δεν είναι το ίδιο όμως να περπατάς δίπλα στο Ερέχθειο και τον Παρθενώνα.

Διασχίσαμε τη Via Sacra (ιερά οδό), στην αρχή της οποίας συναντήσαμε την αψίδα του Τίτου. Είναι μια θριαμβευτική καμάρα, που ανεγέρθηκε για να τιμήσει τη νικηφόρα πορεία του Τίτο στην Ιερουσαλήμ.

Μετά συναντήσαμε το ναό της Vesta, (της Εστίας) ο οποίος περιείχε την Ιερή φωτιά, που καλούνταν να φυλάξουν έξι ιέρειες (vestals). Δίπλα στο ναό υπάρχει και το σπίτι των vestals. Τα ερείπια του σπιτιού είναι τόσο καλά διατηρημένα, που μπορείς άνετα να φανταστείς το σχέδιο του σπιτιού. Πολύ εντυπωσιακή η αυλή με τα αγάλματα.

Είδαμε το ναό του Κρόνου, κάτω από τον οποίο οι Ρωμαίοι διατηρούσαν το Κρατικό θησαυροφυλάκιο. Είδαμε το ναό του Κάστωρα και του Πολυδεύκη (δηλ. μόνο τις τρεις κολώνες του που έχουν διατηρηθεί!). Ναι. Πρόκειται για τους Διόσκουρους της ελληνικής μυθολογίας, στους οποίους αποδόθηκε μια Ρωμαϊκή νίκη και τους έχτισαν ναό για να τους τιμήσουν!
Είδαμε και το ναό του Ρωμύλου, το ναό του Βεσπασιανού, τη Βασιλική του Μαξεντίου...

Είδαμε από πολύ κοντά και το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα τα «ερείπια». Το βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν ήταν και πολύ ερείπιο. Πρόκειται για το ναό του Αντωνίνου Πίου και της Φαουστίνας.

Είχα μεγάλη χαρά που περπατούσα ανάμεσα στα ερείπια της αρχαίας Ρώμης και ακόμη μεγαλύτερη που έβλεπα ευχαριστημένο το γιο μου, ο οποίος έχει μεγάλη αγάπη για την ιστορία της αρχαίας Ρώμης. Προχωρούσε από ναό σε ναό διαβάζοντας τις πινακίδες και δείχνοντας ιδιαίτερο ενθουσιασμό, που απ’ ότι κατάλαβα αργότερα οφειλόταν στο ότι αναγνώρισε μέρη που είχε ήδη γνωρίσει μέσα από ηλεκτρονικά παιχνίδια που διαδραματίζονται στην αρχαία Ρώμη!!!
Δεν πειράζει. Ας είναι και αυτά τα παιχνίδια η αιτία για να γίνουν τα παιδιά μας «ταξιδιάρικα» και κατ’ επέκταση open-minding!

Παλατίνο
Και εκεί που νόμιζα ότι τα γυρίσαμε όλα, συνειδητοποίησα ότι είχαμε να πάμε και στον Παλατίνο λόφο. Αφήνουμε το foro Romano και πήραμε ένα ανηφορικό δρομάκι που οδηγούσε στην είσοδο του Παλατίνου λόφου.

Ο Παλατίνο λόφος είναι ο τόπος που είχαν τα παλάτια τους οι προύχοντες του αρχαίου κόσμου της Ρώμης. Από το όνομα του λόφου αυτού προέρχεται εξάλλου και η λέξη “παλάτι”, palazzo που σημαίνει “πολυτελής οικία”. Ήταν λίγο αργά (γύρω στις 5:30 το απόγευμα) και δεν είχε κόσμο και εμείς περπατούσαμε σε ένα καταπράσινο λόφο με θέα την αγορά, ανάμεσα στα ερείπια. Εδώ βέβαια τα ερείπια ήταν πιο …ερείπια, αφού πρόκειται για ερείπια σπιτιών και όχι μεγαλοπρεπών ναών και Δημόσιων κτιρίων. Είχε μισογκρεμισμένες αψίδες, αγάλματα και ένα στάδιο. Αυτή η βόλτα μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί αφενός δεν είχε κόσμο και ήμασταν σχεδόν μόνοι μας και αφετέρου μου φαινόταν πολύ συναρπαστική η ιδέα του ότι περπατούσα ανάμεσα στα σπίτια του Κικέρωνα, του Μάρκου Αντώνιου και του Αυγούστου!

Και όλα αυτά μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο, μέσα στο οποίο όμως υπήρχαν και πεύκα. Τα πολύ ιδιαίτερα πεύκα της Ρώμης. Ο κορμός προχωρά γυμνός και σε μεγάλο ύψος ξεκινά το φύλλωμα, που απλώνεται σαν ομπρέλα. Κατακλύζουν όλη τη Ρώμη, αλλά και το Παλατίνο χαρίζοντας έτσι στα ερείπια και μια ρομαντική πινελιά!

Περπατήσαμε αρκετά έως ότου πέρασε η ώρα τόσο που …δεν βλέπαμε πια, γιατί είχε αρχίζει να σκοτεινιάζει.
Αυτή η ρομαντική αλλά και λίγο «βουκολική» βόλτα και μάλιστα σούρουπο στον Παλατίνο λόφο τη συστήνω ανεπιφύλακτα.

Έφτασε 6:30 η ώρα. Έπρεπε να βγούμε έξω. Ο χώρος είναι πολύ μεγάλος και μέχρι να φτάσουμε στην κοντινότερη έξοδο είχε φθάσει σχεδόν 7:00. Νύχτα βγήκαμε από τον Παλατίνο λόφο. Βγήκαμε από την έξοδο της Via di San Gregorio. Μπροστά μας πια είδαμε το Κολοσσαίο. Και το είδαμε φωταγωγημένο πια.

Ευτυχώς που αποζημιώθηκα με την αρχαία αγορά και το Παλατίνο, γιατί το Βατικανό όχι μόνο δεν το ευχαριστήθηκα, αλλά με ταλαιπώρησε πολύ.

Πάντως είχα καταφέρει μέσα στην ημέρα να δω και … δύο Caravaggio!

Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο του γυρισμού προς το ξενοδοχείο, κάνοντας μία στάση στον κεντρικό σταθμό των τρένων, προκειμένου να βρούμε εισιτήρια για τη Νάπολη, για την επόμενη ημέρα.
Για τη Νάπολη είχε 3 ειδών τρένα. Ένα πολύ αργό που έκανε σκάρτες 3 ώρες με 11€ εισιτήριο, ένα σχετικά αργό που έκανε 2 ώρες να πάει με 25€ εισιτήριο και ένα πολύ γρήγορο που έκανε 1 ώρα να πάει και κόστιζε 43€. Προκειμένου να μας βγουν οι ώρες που θέλαμε στη Νάπολη και η βόλτα στην Πομπηία τελικά αποφασίσαμε να φύγουμε πρωί με το γρήγορο τρένο και να γυρίσουμε αργά με το πολύ αργό τρένο. Το καλό για μένα ήταν ότι με το γρήγορο τρένο είχε μια προσφορά για τα παιδιά κάτω των 15€ να ταξιδέψουν δωρεάν. Έτσι μαζί με το παιδί το πήγαινε-έλα στη Νάπολη θα μου στοίχιζε 65€.
Προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε νωρίς, γιατί θα είχαμε πρωινό ξύπνημα την άλλη ημέρα.

Ημερήσια στη Νάπολη …και όχι μόνο
Το γρήγορο τρένο ήταν μια αποκάλυψη και μία έκπληξη συγχρόνως. «Έπιασε» 300km την ώρα, ήταν καθαρό και άνετο.
Και ιδού το αληθές….

Δηλ. περίπου αληθές, γιατί την ένδειξη των 300km … δεν την πρόλαβα!

Ούτε που καταλάβαμε πότε φθάσαμε στη Νάπολη. Στις εννέα και πέντε φύγαμε από Ρώμη και στις 10:15 η ώρα ήμασταν Νάπολη!

Βγήκαμε από το σταθμό. Διασχίζαμε την piazza Garibaldi και στη συνέχεια μετά από 2 τετράγωνα φτάσαμε στην Piazza de Nicola, από την οποία ξεκινά η Via Tribunalli. Μέτά από 5’ περπάτημα από το σταθμό του τρένου και βρισκόμασταν ήδη στο ιστορικό κέντρο της Νάπολη.

Ύστερα από εικόνες τριών ημερών της μεγαλοπρεπούς Ρώμης, η εικόνα της βρώμικης Νάπολη, με τα καλντερίμια, τις μπουγάδες, τα στενά δρομάκια, τα διπλοπαρκαρίσματα και τα κορναρίσματα μάλλον ήταν σοκαριστική για κάποιους από την παρέα μου! Ένιωσα το χέρι της μαμάς μου να με σφίγγει λίγο καθώς περπατούσαμε. Που την έφερα;

Εμένα όμως μου άρεσε. Βρισκόμουν επιτέλους σε μια πόλη «μύθο». Έβρισκα την πόλη πολύ μυστήρια, διαφορετική και γοητευτική.

Βρισκόμαστε σε μια γειτονιά, η οποία είναι από τις παλαιότερες και πιο αυθεντικές της Νάπολη. Ο γιος μου είχε “σηκώσει κεραίες” ψάχνοντας να μπει στην πρώτη πιτσαρία που θα συναντούσαμε. Είχε ήδη δηλώσει ότι γι’ αυτόν τα δυο μεγαλύτερα δέλεαρ του ταξιδιού ήταν η αρχαία Ρώμη και η πίτσα της Νάπολη.
Εγώ είχα μαζί μου μερικές διευθύνσεις για πίτσα, οι δυο εκ των οποίων βρίσκονταν στην οδό Tribunalli, κεντρικότατου δρόμου του ιστορικού κέντρου. Η πρώτη μας στάση όμως έμελλε να είναι …νωρίτερα από την πίτσα.

Πάνω στην Tribunalli βρίσκεται ένας Caravaggio! Η παρέα μου νομίζω ότι ξαφνιάστηκε όταν το άκουσε αυτό. Ποιος να το περιμένει ότι σε αυτή τη γειτονιά (την όχι και τόσο γκλαμουράτη) θα υπήρχε ένας Caravaggio; Και που είναι η εκκλησία;
Δεν βλέπαμε τίποτα τριγύρω...

Στο νούμερο 253 της Tribunalli υπήρχε το Pio Monte della Misericordia. Μπήκαμε μέσα στην εσωτερική αυλή του κτιρίου και λίγο πριν το γκισέ η παρέα μου, μου ανακοίνωσε ότι δεν ήθελε να με ακολουθήσει.
«Είδαμε αρκετούς Caravaggio. Πήγαινε μόνη σου, θα σε περιμένουμε».

Προσπάθησα λίγο παραπάνω μήπως και πείσω το γιο μου να με ακολουθήσει. Μάταια όμως. Ακόμα θυμάται το overdose του Dali, που είχε πάθει όταν πήγαμε στην Ισπανία. Η απάντησή του ήταν: «Αρκεί, τον εμπέδωσα τον Caravaggio. Εγώ για την πίτσα ήθελα να ’ρθω στη Νάπολη».
Πλήρωσα λοιπόν και εγώ ένα εισιτήριο των 6€ και μπήκα μέσα.

Το Pio Monte della Misericordia είναι ένα ίδρυμα που ιδρύθηκε το 1600 από μία ομάδα (επτά) ευγενών αφιερωμένο αποκλειστικά σε πράξεις ανθρώπινης φιλανθρωπίας. Η λέξη misericordia σημαίνει «έλεος».
Το ίδρυμα αυτό είναι ακόμα και σήμερα σε λειτουργία. Εξακολουθεί να εκτελεί την ίδια αποστολή που εκτελούσε και όταν ιδρύθηκε, βοηθώντας τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, έχοντας έτσι 400 χρόνια συνεχούς λειτουργίας Ταυτόχρονα αποτελεί και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μουσεία στη Νάπολη.

Μέσω μιας πανέμορφης εντυπωσιακής σκάλας οδηγήθηκα στον πρώτο όροφο του μουσείου. Είναι ένας χώρος γεμάτος γοητεία, στον οποίο μπορούσες να αισθανθείς έντονα τη σχέση με το παρελθόν.

Τα δωμάτια του φιλοξενούν μια πλούσια συλλογή έργων τέχνης, πίνακες, γλυπτά, ταπισερί και έπιπλα Ναπολιτάνικης τέχνης του 17ου αι. Σε μια αίθουσα βρίσκεται το επταθέσιο τραπέζι όπου συναντήθηκαν τα αρχικά μέλη του θεσμού, το οποίο φιλοξενούν ακόμα και σήμερα συναντήσεις των Διοικητών του Θεσμού.
Σε μιαν άλλη αίθουσα, τη Sala Coretto υπάρχει μια μυστική πόρτα, η οποία «έβγαινε» σε ένα κρυφό μπαλκόνι από το οποίο οι Κυβερνήτες παρακολουθούσαν ingognito τα δρώμενα που πραγματοποιούνταν στο παρεκκλήσι του ιδρύματος, που βρίσκονταν στον κάτω όροφο. Την άνοιξα και εγώ και βγήκα στο μπαλκονάκι. Και από εκεί είδα …

Είδα μια κατάλευκη μπαρόκ εκκλησία … που δεν περίμενα να δω. Τους τοίχους της κοσμούσαν έργα καλλιτεχνών, αλλά το βλέμμα το προσελκύει ο μεγάλος καμβάς πάνω από τον κύριο βωμό. Είναι «Οι επτά πράξεις της Φιλεσπλαχνίας» του Caravaggio.

Πόσο διαφορετικός μου φάνηκε από τους άλλους πίνακες που είχα δει. Αυτός βρισκόταν σε μια προνομιακή θέση, πάνω από την αγία Τράπεζα. Είναι φανερό πόσο οι Ναπολιτάνοι του 17ου αι. εκτίμησαν τον ζωγράφο. Ίσως επειδή ο συγκεκριμένος πίνακας δεν “προκάλεσε” όπως άλλοι στη Ρώμη που τους έβαζαν σε σκοτεινά γωνιακά παρεκκλήσια, για να μην προκαλέσουν σκάνδαλο.

Πανέμορφο κρυφό μπαλκόνι-θεωρείο!

Κατεβαίνοντας πια από το μουσείο οδηγήθηκα στην είσοδο της εκκλησίας και έφτασα κοντά στην Αγία Τράπεζα.

Οι φωτογραφίες (για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, απαγορεύονταν). Βγήκανε με δυσκολία και γι' αυτό είναι και λίγο στραβές.

Ο Caravaggio απεικονίζει στη ζωγραφική του τις επτά πράξεις του ελέους με μια ζωντανή, γήινη και περίπλοκη σκηνή εμπνευσμένη από τους δρόμους της πόλης. Όλες οι πράξεις λαμβάνουν χώρα σε ένα μυστηριώδες σκοτεινό σοκάκι της Spaccanapoli (γειτονιάς που βρίσκεται και το παρεκκλήσι) στο κάτω μέρος του πίνακα, ενώ στο πάνω μέρος υπάρχουν δύο άγγελοι που στηρίζουν την Παναγία του ελέους με το παιδί.

Το έργο είχε τεράστια αποδοχή και ο Caravaggio έγινε πολύ διάσημος στη Νάπολη.
Η Νάπολη την εποχή εκείνη ήταν μέρος της ισπανικής αυτοκρατορίας και η πόλη ήταν ένα ζωντανό πολιτιστικό και οικονομικό κέντρο λόγω του σημαντικού λιμανιού της. Πολλοί καλλιτέχνες από όλη την Ευρώπη προσκαλούνταν στην πόλη από ευγενείς για να κοσμήσουν τις πολλές εκκλησίες και καθεδρικούς ναούς της. Έτσι ήρθε και ο Caravaggio και κατά την ολιγόμηνη διαμονή του στην πόλη της χάρισε τρεις αριστουργηματικούς καμβάδες.
Μετά από αυτόν η καλλιτεχνική ζωή στη Νάπολη δεν θα ήταν ποτέ η ίδια. Άφησε πίσω του ένα πολύ παραγωγικό κίνημα Caravaggesque με ναπολιτάνους καλλιτέχνες, που κρατούσαν ζωντανό το στυλ του, ζωγραφίζοντας θέματα που ο ίδιος ο Caravaggio έκανε δημοφιλή.

Βγήκα έξω από την εκκλησία και συνάντησα την παρέα μου.
Συνεχίσαμε στην Tribunalli. Στο Νο 120 συναντήσαμε μία πιτσαρία της λίστας μου, την “Il Pizzaiolo del Presidente”, η οποία (τι απογοήτευση) ήταν κλειστή.

Η επόμενη όμως στο Νο 94 της Tribunalli, η Di Mateo, όχι μόνο ήταν ανοιχτή, αλλά έπρεπε να περιμένουμε τη σειρά μας επειδή είχε κόσμο.

Φάγαμε ατομική πίτσα μαργαρίτα με 1€. Ήταν εξαιρετική. Ο γιος μου ήθελε κι άλλη, οπότε περιμέναμε και την επόμενη φουρνιά, γιατί η κατανάλωση προχωρούσε γοργά και δεν τη προλαβαίναμε!

Επόμενή μας στάση ήταν στο Tribunalli 316.
Μα όλα πια σε αυτόν τον δρόμο βρίσκονται;
Εδώ βρίσκεται η San Lorenzo Maggiore. Στόχος μας ήταν όχι να δούμε την εκκλησία (δεν είχε Caravaggio μέσα άλλωστε), αλλά να επισκεφτούμε την υπόγεια Νάπολη.

Οι κυρίες της παρέας πάλι δεν “ψήνονταν” να μας ακολουθήσουν. Είχαν επισημάνει κάτι καλύτερο για να κάνουν.
Κάθετη στην Tribunalli, στην οδό San Gregorio Armeno υπήρχε μια πολύ ιδιαίτερη αγορά. Ήταν η αγορά των presepi. Η Νάπολη ειδικεύεται στην κατασκευή από τερακότα μινιατούρων, με θέματα που έχουν σχέση με την καθημερινότητα των Ναπολιτάνων αλλά και με τα Χριστούγεννα!!

Με αυτά, ο γιος μου και εγώ, θα ασχολιόμασταν αργότερα.
Προς το παρόν λοιπόν αφήσαμε τα κορίτσια στην αγορά και ο γιος μου και εγώ μπήκαμε στο San Lorenzo Maggiore underground.
Η San Lorenzo Maggiore είναι η εκκλησία, μέσω της οποίας θα κατεβαίναμε στο “underground”, δηλ. στην… υπόγεια Νάπολη.

Αλλά…σε επόμενο post.

 

[Sassenach77]

Η ιστορία ξεκινάει πολλά χρόνια πίσω όταν ένα μεσημέρι Κυριακής κάνοντας βόλτα στην παραλία της ……..

Για να πω την αλήθεια δεν ξέρω αν έχει κάποιο συγκεκριμένο όνομα η παραλία, αλλά η φώτο δείχνει το σημείο που βρίσκεται η πρώην βασιλική εξοχική κατοικία, γνωστή ως "Παλατάκι". Στην μικρή μαρίνα που φαίνεται βρισκόταν ο "Ερωτικός". Νομίζω έχει κλείσει, αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρη. Εκεί έχει (ή είχε, γιατί έχω να παώ χρόνια) μία ταβέρνα που κάνει/έκανε τις ωραιότερες γιαχνί γαρίδες που έχω φάει!

Είδα μια αφίσα ενός έργου του Caravaggio, έξω από το …

...."Παλατάκι"

Δεν θα γράψω ακόμα που έγινε η παραπάνω έκθεση, μήπως και δημιουργήσω λίγο σασπένς και καταφέρω να κρατήσω κανέναν αναγνώστη μέχρι το επόμενο post, που θα το αποκαλύψω…...
Εκτός αν το βρείτε νωρίτερα … πριν την αποκάλυψη.

Δεν συνεχίζω την ανάγνωση της ιστορίας μέχρι να μου πείς αν το βρήκα! Αν και είμαι σίγουρη οτι το έχω βρεί και οτι το έχεις αποκαλύψει ήδη στην συνέχεια.
Για πές;

 

[Grerena]

Για να πω την αλήθεια δεν ξέρω αν έχει κάποιο συγκεκριμένο όνομα η παραλία, αλλά η φώτο δείχνει το σημείο που βρίσκεται η πρώην βασιλική εξοχική κατοικία, γνωστή ως "Παλατάκι". Στην μικρή μαρίνα που φαίνεται βρισκόταν ο "Ερωτικός". Νομίζω έχει κλείσει, αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρη. Εκεί έχει (ή είχε, γιατί έχω να παώ χρόνια) μία ταβέρνα που κάνει/έκανε τις ωραιότερες γιαχνί γαρίδες που έχω φάει!


...."Παλατάκι"


Δεν συνεχίζω την ανάγνωση της ιστορίας μέχρι να μου πείς αν το βρήκα! Αν και είμαι σίγουρη οτι το έχω βρεί και οτι το έχεις αποκαλύψει ήδη στην συνέχεια.
Για πές;

Και το βρήκες ... αλλά και το έχω αποκαλύψει στη συνέχεια!
Το "παλατάκι" το πρόλαβα και ήταν πολύ όμορφο. Τις γαρίδες γιαχνί ... δυστυχώς δεν τις πρόλαβα.

 

[Grerena]

Νάπολη Underground...
Κάτω από τη σύγχρονη Νάπολη βρίσκεται η αρχαία Νάπολη.
Η εκκλησία και το μοναστήρι του San Lorenzo Maggiore χτίστηκε ακριβώς επάνω από την αρχαία αγορά της Ελληνικής Νεάπολης, που αργότερα έγινε το forum της Ρωμαϊκής Νεάπολης και αποτελεί ένα από τα πολλά σημεία εισόδου της.

San Lorenzo Maggiore...

Με το που κατεβήκαμε τη σκάλα του μοναστηριού βρεθήκαμε στην καρδιά της Neapoli Sotterranea.
Με έκπληξη είδαμε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της υπόγεια πόλης.
Περπατήσαμε σε ένα κεντρικό λιθόστρωτο δρόμο, όπου δεξιά και αριστερά του βρισκόταν οι τοίχοι των καταστημάτων και των σπιτιών της αρχαίας πόλης. Είδαμε κανάλια υδροδότησης, περάσματα με διακοσμητικές αψίδες. Συναντήσαμε και ένα φούρνο και ένα πλυντήριο!

Θεωρητικά η πόλη αυτή ωχριά μπροστά στην Πομπηία, που είδαμε αργότερα. Αλλά το γεγονός του ότι είναι όλη … υπόγεια, την κάνει μοναδική και μυστήρια!

Η ύπαρξή της ήταν γνωστή εδώ και χρόνια, αλλά «άνοιξαν» κάποια τμήματα για το κοινό μόλις το 1992, ύστερα από 25 χρόνια δύσκολων ανασκαφών.
Η αρχαία πόλη δεν είναι όλη επισκέψιμη, παρά μόνο κάποια τμήματά της και απ’ ότι κατάλαβα δεν πρέπει να είναι και πολύ γνωστή. Πολύ λίγο κόσμο συναντήσαμε κατά την περιήγησή μας στα υπόγεια.

Έχει πολλά μυστικά η Νάπολη!

Η βόλτα μας δεν κράτησε πολύ. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και στη συνέχεια ανεβήκαμε στον πάνω κόσμο σε ένα μικρό μουσείο του μοναστηριού, κάνοντας μια γρήγορη βόλτα βλέποντας τα εκθέματά του, που ήταν κυρίως presepi - φιγούρες, γνωστών φυσιογνωμιών της Νάπολη του 17ου αι..

Την παρέα μας τη βρήκαμε εύκολα με το που στρίψαμε στην Gregorio Armeno, μέσα σε ένα μαγαζί της αγοράς.
«Κολλήσαμε» και εμείς.

San Gregorio Armeno...
Μα τι δρόμος ήταν αυτός! Όλη η κουλτούρα και η παράδοση της πόλης είναι συγκεντρωμένες στη Via San Gregorio Armeno, η οποία είναι γνωστή και σαν οδό των τεχνιτών!

Πρόκειται για ένα δρόμο, που είναι γεμάτος μαγαζάκια δεξιά και αριστερά, τα οποία πουλούν μικρογραφίες από σκηνές της γέννησης του Χριστού μέχρι και τις πιο απλές καθημερινές σκηνές από την καθημερινότητα του Ναπολιτάνου.

Τα λεγόμενα presepi είναι καταπληκτικά χειροποίητα έργα τέχνης σε μικρογραφίες, κατασκευασμένα από τερακότα. Το κυριότερο θέμα τους είναι οι Χριστουγεννιάτικες «φάτνες»!

Είχε όμως και πολλά άλλα. Είχε εικόνες, σταυρούς, φιγούρες, κομποσχοίνια, μουσικά όργανα, χριστουγεννιάτικα στολίδια, γούρια, μάσκες, όλα κατασκευασμένα από τερακότα. Ιδιαίτερα χαριτωμένες ήταν οι φιγούρες τυπικών χαρακτήρων της Νάπολη σαν τον Benito, τον Vicienzo και τον Pascale.

Χαζέψαμε πολύ ώρα αλλά και ψωνίσαμε. Σε αυτόν τον δρόμο καταφέραμε να βγούμε εκτός προϋπολογισμού και …χρονικού και …οικονομικού. Τρελαθήκαμε!

Είναι πρακτικά αδύνατο να φύγεις από αυτόν το δρόμο, χωρίς να αγοράσεις … κάτι.
Εγώ ψώνισα όλη τη σύνθεση που αποτελεί μία φάτνη (Το Χριστό, την Παναγία, τους τρεις μάγους, 2-3 βοσκούς και άλλα τόσα προβατάκια), σε μέγεθος που να χωράνε στη βαλίτσα , πήρα και τρεις διακοσμητικές πιπεριές για την κουζίνα μου, μια διακοσμητική μάσκα για τον τοίχο σε γήινα χρώματα και ένα ντέφι χειροποίητο με ζωγραφισμένο το Βεζούβιο πάνω του. Μοναδικά κομμάτια. Πήρα και μερικά δωράκια.
Με μεγάλη δυσκολία ξεκολλήσαμε από αυτόν τον δρόμο.

Βόλτα στη Νάπολη...
Με τα πολλά φύγαμε. Στρίψαμε δεξιά στην Scapanapoli (Via S. Biagio Dei Librai ή B. Crocce) και προχωρήσαμε χαζεύοντας τον ομολογουμένως πολυσύχναστο αυτό δρόμο.

Περάσαμε δίπλα από το άγαλμα του Θεού Νείλου. Αυτό το αρχαίο ελληνιστικό, μαρμάρινο άγαλμα χρονολογείται από τον 2ο αιώνα π.Χ. βρίσκεται σε ένα πλάτωμα, που φέρει το όνομά του.

Μα τι δουλειά έχει ο Νείλος στην καρδιά της Νάπολη;
Πολύ απλά: Εδώ βρισκόταν η Αλεξανδρινή συνοικία της αρχαίας ελληνικής πόλης!

Δύο τετράγωνα αργότερα, συναντήσαμε την εκκλησία του San Domenico Maggiore και την ομώνυμη πλατεία της.

Εδώ πια καθίσαμε για έναν καφέ. Ο γιος μου πήρε μία από τις 50 γεύσεις σοκολάτας. Δεν έχω δει τόσο μεγάλη ποικιλία γεύσεων σε σοκολάτα ρόφημα. Η λέξη «ρόφημα» μάλλον είναι λίγο σχετική, γιατί ήταν τόσο πηχτή που μάλλον την έτρωγες με το κουταλάκι, παρά την έπινες. Καθίσαμε αρκετή ώρα, μιας και το ρόφημα ήταν λιγοτικό και πινόταν σιγά – σιγά.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας περνώντας μπροστά από την πλατεία Gesu και τις εκκλησίες Gesu και Santa Kiara, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, χωρίς να κάνουμε κάποια στάση, ώσπου καταλήξαμε στη Via Toledo.

Εδώ πια είχαμε βγει από το ιστορικό κέντρο και συναντήσαμε την πιο σύγχρονη και μοντέρνα πόλη.

Συναντήσαμε μεγάλους πια δρόμους με μαγαζιά και εμπορική κίνηση, όμοια με αυτές του Μιλάνου. Μέχρι και galleria γυάλινη σαν αυτή του Μιλάνου έχει, την Galleria UBERTO Ι’.

Πρόκειται για ένα πανέμορφο κτίριο σε σχήμα σταυρού. Έχει ένα πανύψηλο κλειστό αίθριο από σίδερο και γυαλί, ενώ τα μαρμάρινα δάπεδά του είναι γεμάτα από κομψότατα σχέδια.

Παρόλη όμως τη μεγαλοπρέπεια της κατασκευής σε καμία περίπτωση δεν «βγάζει» την αίγλη της αντίστοιχης Galleria του Μιλάνου. Εδώ υπήρχε μια υποψία «εγκατάλειψης».

Που είναι οι δόξες της δεκαετίας του ’80, τότε που γυρίστηκε η ταινία “Maccheroni”, με τους Marcello Mastroianni και Jack Lemon;

Η βόλτα μας στη Via Toledo, με τα μαγαζιά της, την Galleria Uberto I, τη Via San Carlo με το ομώνυμο Θέατρο της και το Castel Nuovo μας έδωσε μιαν άλλη οπτική της πόλης σε σχέση με αυτή που πρωτοαντικρίσαμε όταν πρωτοήρθαμε.
Εδώ είδα και τη μαμά μου, που αναθάρρησε λίγο.
«Α! Εδώ είναι πιο ωραία» «Φοβόμουν ότι η Νάπολη είναι μόνο αυτό που είδαμε μέχρι τώρα. Εδώ έχει φαρδιές λεωφόρους, κίνηση και μαγαζιά».

«Μαμά μην ετοιμάζεσαι για ψώνια», της είπα. « Ότι ψώνισες, ψώνισες. Δεν έχουμε χρόνο για άλλα ψώνια»

Pizza...
Το πρόγραμμα είχε να πάμε για πίτσα στη διασημότερη πιτσαρία της Νάπολη και μετά αναχώρηση για Πομπηία. Το “Da Michele” ήταν κοντά στο σταθμό των τρένων, που φεύγουν για Πομπηία, αλλά δεν προλαβαίναμε να πάμε με τα πόδια μέχρι εκεί, οπότε …
Στρίβουμε στην Corso Uberto, προκειμένου να πάρουμε λεωφορείο πια, γιατί ήμασταν εκτός χρόνου, για την τελευταία επίσκεψη-υποχρέωση στη Νάπολη, την πιτσαρία του “Da Michele”.

Λεωφορείο όμως δεν περνούσε. Το αυτόματο μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων δεν λειτουργούσε. Μια κυρία που περίμενε στη στάση μας είπε ότι θα πρέπει να έχουμε λίγο υπομονή. Είχε και κίνηση.
Το έβλεπα εγώ… δεν έβγαινε…ούτε οριακά!
Τέσσερις είμαστε… χωράμε σε ταξί.
Βρήκαμε γρήγορα ταξί.

Πολύ το χάρηκε και ο ταξιτζής που είμαστε Έλληνες.
«Στο “Da Michele” θέλουμε να πάμε», του είπα. Δεν χρειάστηκε να του πω τη διεύθυνση.
«Α! Da Michele for piiizza»
«Yes. For pizza.». «Αλλά βιαζόμαστε, γιατί θέλουμε και να προλάβουμε το τρένο των 4:00 για Πομπηία».

Ο ταρίφας ήταν πολύ υποχρεωτικός. Πάτησε τα γκάζια του βέβαια, αλλά ευτυχώς δεν αντιλήφθηκα καμιά “κουλή” Ναπολιτάνικη οδήγηση, που φοβόμουν.

Μια ευθεία ήταν.
Μια γρήγορη ευθεία όμως.
Σε 4 λεπτά ακριβώς ...είχαμε φτάσει.
Ευτυχώς δεν συναντήσαμε τον «κόσμο» που γράφουνε όλα τα site ότι έχει. Είναι 3:30 το μεσημέρι μια καθημερινή του Οκτωβρίου.

Ο χώρος φαίνεται ότι είναι antica. Φυσικά στους τοίχους είχε παλιές διαφημίσεις και φωτογραφίες με διάσημους θαμώνες, όπως έχουν όλα τα παραδοσιακά φαγάδικα. Την Julia Roberts πάντως δεν την είδα πουθενά (Στην ταινία “Eat, pray, love”, εδώ είχε έρθει να φάει!)

Εγώ βέβαια παραλίγο να μπω μέσα στο φούρνο προκειμένου να βγάλω φωτογραφία. Πάντως δεν έδειξε να ενοχλήθηκε κανείς. Είναι πιθανώς συνηθισμένοι σε paparazzi.

Με το που μπαίνουμε μέσα πάω φουριόζα στο ταμείο για να παραγγείλω 3 πίτσες. Και ακούω τη μαμά μου να λέει: «Τι παραγγέλνεις; Να μη σου πω τι γεύση θέλω;»
«Μία είναι η γεύση εδώ μαμά. Μαργαρίτα» (αν και νομίζω ότι υπάρχει και μια παραλλαγή με σκόρδο και ρίγανη). Η Ναπολιτάνικη πίτσα έχει μόνο ντομάτα, τυρί και βασιλικό. Μπορεί να έχει ειπωθεί πολλές φορές, αλλά δεν μπορώ να μην το αναφέρω ξανά γιατί μου αρέσει αυτή η ιστορία:

Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, το 1889, 28 χρόνια μετά την ενοποίηση της Ιταλίας, ο βασιλιάς Umberto I και η γυναίκα του βασίλισσα Margherita της Σαβοΐας ήταν σε μια επίσκεψη στη Νάπολη. Οι ιστορικοί λένε ότι η βασίλισσα ήταν «κουρασμένη» από την γκουρμέ γαλλική κουζίνα, που ήταν τότε πολύ δημοφιλής μεταξύ των βασιλιάδων σε ολόκληρη την Ευρώπη και ζήτησε από τον πιο διάσημο σεφ της Νάπολη Raffaele Esposito να φάει πίτσα. Εκείνος δημιούργησε τρεις παραλλαγές, η μία εκ των οποίων εγκρίθηκε από τη βασίλισσα. Η πίτσα που έχει τα χρώματα της Ιταλικής σημαίας, κόκκινη (ντομάτα), λευκή (μοτσαρέλα) και πράσινη (βασιλικός) και δημιουργήθηκε για χάρη της βασίλισσας, πήρε και το όνομά της: Pizza Margherita.

Δεν υπήρχε χρόνος για να καθίσουμε σε τραπέζι.. Αν χάναμε το τρένο των 4:00 για Πομπηία, μετά άγνωστο πότε θα ήταν το επόμενο και σίγουρα ο χρόνος για εκεί δεν θα ήταν επαρκής.

Αποφασίσαμε να πάρουμε τις πίτσες στο χέρι και να τις φάμε μέσα στο τρένο για Πομπηία.
Έτσι, πήραμε τις πίτσες αγκαλιά και μετά από 7-8 λεπτά περπάτημα ήμασταν μέσα στο σταθμό. Δευτερόλεπτα καθυστέρησης στην ακύρωση των εισιτηρίων ήταν αρκετά για να μας κάνουν να χάσουμε το τρένο των 3:50. Προς στιγμή στεναχωρηθήκαμε, αλλά μετά καθίσαμε στο παγκάκι να φάμε τις πίτσες.

Δεν έχω λόγια για τις πίτσες. Δεν είναι τυχαίο το “Da Michele”. Δεν είναι τυχαίο το ότι η Νάπολη είναι διάσημη για την “μαργαρίτα” της. Πολλές είναι οι πιτσαρίες που έχουν ωραίες πίτσες. Το πρωί στη Via Tribunalli είχαμε φάει μία από αυτές, που είναι στο top 10 της Ναπολιτάνικης πίτσας και μάλιστα αρκετά ψηλά στη λίστα. Η πίτσα του “Da Michele” δεν έχει καμία σχέση. Είναι η καλύτερη και απέχει παρασάγγας σε νοστιμιά από οποιαδήποτε άλλη. Αξίζει να πας στην Νάπολη μόνο και μόνο για αυτήν. Όσα λέγονται και όσα είχα διαβάσει είναι πέρα για πέρα αλήθεια!

Με την πρώτη μπουκιά μου ήρθε στο μυαλό κάτι που είχα διαβάσει και μου είχε κάνει εντύπωση: «Η Ιταλία κάνει την καλύτερη πίτσα στον κόσμο. Η Νάπολη κάνει την καλύτερη πίτσα της Ιταλίας. Το “Da Michele” κάνει την καλύτερη πίτσα της Νάπολη. Άρα εγώ αυτή τη στιγμή τρώω την καλύτερη πίτσα του κόσμου!».

Νόμιζα ότι είναι υπερβολές και ότι όλοι έχουν παρασυρθεί από τη φήμη, την ιστορία και τη γοητεία της Νάπολη. Όχι δεν ήταν έτσι. Εγώ την έφαγα κρύα, σε ένα παγκάκι του σταθμού, στριμωγμένη ανάμεσα σε κόσμο και πάλι την ίδια άποψη έχω με τόσους και τόσους άλλους για την πίτσα του Michele. Εμπειρία.

Αυτή μου η εμπειρία ήταν η αιτία ώστε να παρασύρω την παρέα μου μερικά χρόνια αργότερα κατά τη διάρκεια ενός οδικού ταξιδιού στην Ιταλία να ξαναβρεθώ στη Νάπολη. Στη διαδρομή: Ρώμη – Μπάρι, όταν έριξα την ιδέα να κάνουμε ένα πέρασμα από τη Νάπολη για να πάμε στου “Da Michele” η αντίδραση ήταν ενθουσιώδης.
Έτσι, την κάναμε την παράκαμψη και ύστερα από κάποια ώρα στη Ναπολιτάνικη κίνηση και ύστερα από μία λάθος διεύθυνση... φθάσαμε τελικά στο Da Michele και ω!: τι απογοήτευση... ήταν κλειστός!
"Τι να κάνουμε τώρα";
Απέναντι από το “Da Michele” υπήρχαν άλλες δύο πιτσαρίες. Επιλέξαμε την “D’ Angeli”. Παραγγείλαμε πίτσες “Μαργαρίτα” και ... οι πίτσες που πήραμε ήταν επίσης θεϊκές σαν του Michele. Μου φαίνεται όλοι εδώ στη Νάπολη το ξέρουν το μυστικό. Δεν έχω φάει ισάξια πίτσα σε καμιά άλλη πόλη της Ιταλίας.
Γι’ αυτό φαντάζομαι άλλωστε η «τέχνη» της παρασκευής της παραδοσιακής πίτσας της Νάπολης
συμπεριλαμβάνεται πλέον (από το 2017) στον κατάλογο της άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Πομπηία...
Εμπειρία ήταν η πίτσα, όπως εμπειρία είναι και ... να μπεις στο τρένο Νάπολη – Πομπηία και να ταξιδέψεις γύρω στις 4:00 ένα μεσημέρι καθημερινής. Το απόλυτο στρίμωγμα. Έκανε απίστευτη ζέστη, ήμασταν όρθιοι και δεν είχε και από πού να πιαστείς. Αφού τη μαμά μου την έπιασε η κλειστοφοβία της. Χλώμιασε.
«Θέλεις να βγούμε από το τρένο;», τη ρώτησα.
«Ναι!» Μου απαντάει.
Τά ‘χασα. Δεν περίμενα τέτοια απάντηση. Τόσο αγώνα κάναμε για μπούμε στο τρένο, και τώρα πάει η Πομπηία;
Αντί να κάνω οποιαδήποτε κίνηση για να βγούμε από το τρένο, της είπα: «Έλα κρατήσου. Για λίγο θα είναι»
Και ξεκίνησε το τρένο. Και πήγαινε και αργά – αργά! Μου αρέσει που είχαμε σκοπό να φάμε και τις πίτσες εκεί μέσα. Αδύνατον. Τελικά ήμασταν τυχεροί, που χάσαμε το προηγούμενο τρένο και τις φάγαμε στο παγκάκι!
Σιγά σιγά από τη δεύτερη στάση και μετά άρχισε να αραιώνει ο κόσμος, στην τρίτη στάση βρήκαμε και καθίσαμε και ξεχλώμιασε και η μαμά μου και τελικά ύστερα από μισή ώρα φθάσαμε στην Pompei Scavi.

Με το που κατεβήκαμε σχεδόν μπροστά μας ήταν τα εκδοτήρια. Εισιτήριο 11€ για μένα και δωρεάν για τη μαμά μου και το παιδί. Μπήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο περίπου 5 παρά τέταρτο. Ο χώρος θα ήταν ανοιχτός μέχρι τις 7:30, αλλά στην ουσία μέχρι τις 7:00, γιατί εκείνη την ώρα οι σημειώσεις μου έλεγαν ότι θα ήταν πια νύχτα. Πολύ λίγος χρόνος για ένα τέτοιον χώρο.

Αλλά και σε αυτόν τον λίγο χρόνο «γεμίζεις» από Πομπηία. Είναι τόσο «αληθινή» πόλη, τόσο ολόκληρη, τόσο πλήρης….Όλοι οι αρχαιολογικοί χώροι αντίστοιχης εποχής ωχριούν μπροστά στην Πομπηία. Τον αποκαλώ αρχαιολογικό χώρο και νομίζω ότι κάνω λάθος…Υπάρχουν σπίτια, που κάθε άλλο παρά αρχαία μοιάζουν, αφού … στέκονται ολόκληρα! Και είναι σπίτια ηλικίας σχεδόν 2.000 ετών.

Τι να πω για τα αίθρια των σπιτιών, για τις αυλές τους και τα συντριβάνια τους, τις τοιχογραφίες και το οδικό δίκτυο. Νομίζω ότι είναι ένα αξιοθέατο που με ξάφνιασε πιο πολύ απ’ όλα. Το παιδί μου δε, επίσης ενθουσιάστηκε. Σε κάποια στιγμή … το έχασα μέσα στα στενά της Πομπηίας. Έχει και τα καλά του το «αργά» της υπόθεσης, γιατί δεν είχε κόσμο. Είμαστε μόνοι μας στην πόλη. Στην … αρχαία πόλη.

Περιττό βέβαια να πω ότι πάλι μας έπιασε η νύχτα. Και πάλι ήμασταν μόνοι μας σε έναν αρχαιολογικό χώρο νύχτα (όπως και στο Παλατίνο). Και πάλι μου φάνηκε συναρπαστικό όλο αυτό.

Προφανώς ο χρόνος ήταν λίγος. Πολύ θα ήθελα να είχα στη διάθεσή μου ολόκληρη ημέρα, να περπατήσω όλους τους δρόμους της να μπω σε όλα τουλάχιστον τα διατηρημένα σπίτια.

Την αυλή του «The house of Faun» ... εμείς τα θαυμάσαμε μέσα στη ...νύχτα ...

Όπως και τα πολύ γνωστό ψηφιδωτό που δείχνει τον Μ. Αλέξανδρο και τη μάχη της Ισσούς...

Και το μεγάλο περιστύλιο του κήπου... νύχτα και αυτό!

Τελικά ύστερα και από αυτή μου την επίσκεψη λέω να το κάνω σύστημα να πηγαίνω στους αρχαιολογικούς χώρους αργά. Και δεν έχει κόσμο, αλλά βλέπω και τον τόπο και μέρα και νύχτα.

Πήραμε το τρένο των 7:15. Φθάσαμε Νάπολη και αλλάξαμε τρένο για Ρώμη. Το ταξίδι του γυρισμού παρόλο που κράτησε 2 ώρες και 45 λεπτά, πάλι δεν το καταλάβαμε. Το τρένο βέβαια δεν είχε καμιά σχέση με το πρωινό. Αυτό ήταν λίγο βρώμικο και παλιό αλλά ευτυχώς ήταν άδειο. Μόνοι μας είμαστε στο βαγόνι μας. Εμάς μας είχε πιάσει λογοδιάρροια. Είχαμε τόσα πολλά να πούμε για τα …της ημέρας. Χαζέψαμε τις φωτογραφίες που είχαμε βγάλει, καθώς και τα σουβενίρ που είχαμε ψωνίσει από την Gregorio Armeno και γενικά είμαστε και οι τέσσερις ενθουσιασμένοι με την ομολογουμένως πιο έντονη ημέρα του ταξιδιού μας.

Γενικά, η Νάπολη και η Πομπηία αντιλαμβάνομαι ότι είναι από μόνες τους ένα τριήμερο, ένα ξεχωριστό ταξίδι. Παρόλα αυτά νομίζω ότι αυτή η ημερήσια εκδρομή περιέλαβε έστω και συνοπτικά τα πιο σημαντικά και πήρα μια γερή γεύση της περιοχής. Είχε πίτσα, ψώνια, αρχαία Νάπολη, Πομπηία και φυσικά …Caravaggio.

Αργήσαμε να κοιμηθούμε. Οι αναμνήσεις από τη σημερινή ημέρα ήταν πολλές. Μας είχε μείνει και μια μικρή «ένταση» από το τρεχαλητό, το στρίμωγμα, τη ζέστη, τα τρένα και τις συγκινήσεις της ημέρας.

 

[Grerena]

Τελευταία μας ημέρα ...
Σήμερα είναι η ημέρα της επιστροφής μας. Μετά το πρωινό φαγητό μας θα φεύγαμε άμεσα.
Είχε σημάνει το τέλος της εκδρομής για τους άλλους, αλλά … όχι όμως για μένα.

Είχα εκκρεμότητες. Είχα στο πρόγραμμα να δω άλλους δύο Caravaggio, οι οποίοι βρίσκονταν στη Santa Maria del Popolo. Βάση προγράμματος, έπρεπε να τους είχαμε δει ήδη, αλλά με τις αλλαγές του προγράμματός μας, που ξεκίνησαν από την πρώτη ημέρα (λόγω των εργασιών στο Βατικανό) δεν προλάβαμε.
Εγώ εννοείται ότι θα ξυπνούσα πρωί για να προλάβω να πάω να τους δω πριν την αναχώρησή μας για το αεροδρόμιο. Οι υπόλοιποι της παρέας ούτε για αστείο δεν θέλανε να ακούσουν το να έρθουν μαζί μου. Είχαν «κλείσει» με το θέμα Caravaggio.

Έτσι ξύπνησα κατά τις 7 παρά, ετοιμάστηκα, πήρα το μετρό και κατέβηκα στη στάση Flaminio. Πήρα έναν espresso στο χέρι, τον οποίο ήπια μονορούφι αλά Ιταλικά και στις 7:50 ακριβώς ήμουν έξω από την εκκλησία.

Εγώ καλά τα είχα λογαριάσει και την ώρα που έπρεπε ήμουν εκεί για να προλάβω, αλλά δεν είχα υπολογίσει ότι ήταν Κυριακή πρωί και το σύνηθες είναι να έχει λειτουργία τέτοια ώρα.
Και τι έγινε θα μου πείτε. Ποιο το κακό; Δεν μπορείς εν ώρα λειτουργίας να πας να θαυμάσεις ένα εικόνισμα;
Όχι .... αν αυτό το εικόνισμα είναι μια διασημότητα και βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο ιερό!

Οι πίνακες βρίσκονται σε ένα παρεκκλήσι, στον αριστερό διάδρομο της εκκλησίας και δίπλα στο ιερό. Μόλις προσπάθησα να πλησιάσω για να τους δω, ο παπάς, που εκείνη την ώρα λειτουργούσε με πρόσεξε και αρκετά διακριτικά, έκανε μια χειρονομία με την παλάμη του κοιτώντας με και «λέγοντάς» μου “stop”.

Ήταν σαφές ότι δεν μπορούσα να προχωρήσω άλλο. Αναγκάστηκα να περιμένω να τελειώσει η λειτουργία με το άγχος του ρολογιού.
Πότε θα τελειώσει η λειτουργία; Δεν είχα περιθώρια χρονικά. Το αργότερο 8:30 έπρεπε να φύγω για να προλάβω τα τρένα, τα λεωφορεία και τα αεροπλάνα. Ήταν η δεύτερη φορά που βρισκόμουν σε αυτήν την εκκλησία και πάλι δεν θα έβλεπα τον Caravaggio; Κοίταζα συνέχεια το ρολόι μου και παράλληλα προσπαθούσα να ¨κλέψω" κάνοντας μικρά μικρά ανεπαίσθητα βηματάκια προς το παρεκκλήσι. Πρέπει κατά τη διάρκεια της λειτουργίας να προχώρησα και κανένα μέτρο.

Τελικά κατά τις 8:20 τελείωσε η λειτουργία, εγώ ανακουφίστηκα, ο παπάς με κοίταξε μισοχαμογελώντας και μαζί με εμένα εμφανίστηκαν άλλοι 4 τουρίστες στο παρεκκλήσι.

O Caravaggio για την εκκλησία Santa Maria del Popolo φιλοτέχνησε τα έργα «Η Σταύρωση του Πέτρου» και η «Μεταστροφή του Παύλου», απρόσμενα ρεαλιστικές συνθέσεις με δραματική φωτοσκίαση που προσδίδει στις μορφές τρισδιάστατη αίσθηση. Είναι δύο υπερβολικά βιωματικές απεικονίσεις κορυφαίων στιγμών από το βίο των σημαντικότερων μαθητών του Χριστού, Πέτρου και Παύλου.
Οι πρώτες εκδοχές και των δύο έργων απορρίφθηκαν!!!

Στη Σταύρωση του Πέτρου…

Ο Caravaggio φιλοτέχνησε την εκδοχή αυτή της Σταύρωσης έχοντας σαν οδηγό τη «στοχαστική και στωική» ηρεμία του Πέτρου. Η σύνθεση επικεντρώνει την προσοχή του θεατή στη μυϊκή ένταση των τριών δημίων και στο βλέμμα του Πέτρου. Το φως που διαχέεται στη σύνθεση αντιπαρατίθεται στο σκοτεινό φόντο. Αναδεικνύοντας τους όγκους ζωγραφισμένους σε γήινους τόνους , τονίζει τη λευκότητα των υφασμάτων, την ίδια στιγμή που στο έδαφος ρίχνουν τη σκιά τους τα όργανα του μαρτυρίου.

Στη μεταστροφή του Παύλου…

Η σκηνή τοποθετείται στη ζεστή ατμόσφαιρα του στάβλου όπου κυριαρχεί η ηρεμία του αλόγου που το βαστάει ο ιπποκόμος αλλά και η κίνηση του Παύλου, καθώς ανοίγει διάπλατα τα χέρια για να δεχτεί τη θεϊκή αποκάλυψη. Η θεία παρουσία με τη μορφή δέσμης φωτός προερχόμενης από την άνω δεξιά γωνία , αποτελεί εδώ τη μοναδική «παραχώρηση» στο υπερφυσικό στοιχείο.

Η καινοτομία σε αυτά τα έργα δεν αφορούσε μόνο την τεχνική, αλλά και τη σύνθεση. Τοποθέτησε τις μορφές πιο κοντά στο θεατή, ενώ παράλληλα χρησιμοποίησε την προοπτική και την ατμοσφαιρική σκίαση για να δώσει την αίσθηση του βάθους. Όπως και στα άλλα έργα του, έτσι και εδώ ζωγράφισε ταπεινά μοντέλα σαν μορφές από τη Βίβλο.
Ο Caravaggio απέδωσε τα Βιβλικά θέματα με νέο τρόπο, δίνοντας έμφαση στο δραματικό, το βίαιο και το μακάβριο στοιχείο, έτσι ώστε οι πιστοί να επηρεάζονται συναισθηματικά.
Ακολουθώντας την αισθητική του ευρύτερου κοινού, ο Caravaggio εξειδικεύτηκε στην αναπαράσταση κορυφαίων δραματικών στιγμών.
Οι πίνακες αυτοί ήταν επαναστατικοί από κάθε άποψη: υφολογική, τεχνική, εικονογραφική.

Οι φωτογραφίες μου δεν ήταν καλές. Με είχε ταράξει και ο παπάς και ο χρόνος που «έτρεχε» και βγήκαν κουνημένες.

Ανακουφισμένη πια που είχα προλάβει να δω τους δύο τελευταίους πίνακες του προγράμματός μου αποφάσισα να φύγω. Βγαίνοντας παρατήρησα ότι ...σαν να είχε γεμίσει πολλούς τουρίστες ξαφνικά η εκκλησία.
Η συγκεκριμένη εκκλησία εκτός του ότι έχει τις δύο διασημότητες του Caravaggio, είναι γνωστή στο ευρύ κοινό από την ταινία Illuminati, όπου σε δύο παρεκκλήσια αυτής της εκκλησίας γυρίστηκαν σκηνές. Σε μία από αυτές μάλιστα φαίνεται και η «Σταύρωση του Πέτρου». Λέγεται ότι μετά την ταινία αυξήθηκε η επισκεψιμότητα της εκκλησίας σε ... πιστούς και τουρίστες.

Στις 8:30 πρωί Κυριακής την πλατεία της Piazza del Popolo την βλέπεις σίγουρα διαφορετική απ’ ότι συνήθως, δηλ. ...άδεια από κόσμο.

Τώρα έπρεπε να καθίσω στο Rosati για καφέ, αλλά που ...χρόνος;

Μπορεί να είχα άγχος για το χρόνο, … είχα όμως και το …χούι. Αντί να κατέβω στη στάση του termini (που ήταν το ξενοδοχείο μου), κατέβηκα μια στάση νωρίτερα, στη Barberini, προκειμένου να δω έναν Bernini, που ήταν στο δρόμο μου.
Στη Santa Maria della Vittoria, είδα «την έκσταση της Αγίας Τερέζας», του Bernini. Το συγκεκριμένο έργο έγινε διασημότερο από τότε που πήρε μέρος και αυτό στην ταινία “Illuminati”. Έτσι με ένα σμπάρο … και Bernini και film location!!

Να και ο Tom Hanks στην ταινία,,,

Στις 9:10 ακριβώς έφτασα στο ξενοδοχείο.
Πήραμε λεωφορείο για Fumicino και easyjet για Αθήνα.

Τέλος εκδρομής.

Ύστερα από δύο γεμάτα πενθήμερα στη Ρώμη, που ήδη έχω κάνει, έχω σκεφτεί ότι ΟΤΑΝ (και όχι αν…) ξαναπάω στη Ρώμη έχω τόσα ακόμα που θα ήθελα να δω, που πάλι «γεμίζω» ένα ακόμη πενθήμερο πρόγραμμα.

Η εκδρομή μου είχε μεγάλη επιτυχία. Είχα δει 9 καμβάδες του Caravaggio. Είχα καλύψει το κενό των αρχαιοτήτων (εκ των έσω…) και είχα γνωρίσει έστω και για λίγο τη συναρπαστική Νάπολη!
Η μαμά μου ανταποκρίθηκε αδιαμαρτύρητα στις απαιτήσεις της εκδρομής, με τους μάλλον έντονους ρυθμούς. Δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς, αφού .... είναι μαμά μου! Κάτι πήρε και από εμένα!!!

Το κεφάλαιο Ρώμη δεν κλείνει ποτέ. Αφού η Ρώμη είναι …αιώνια!

Προσωρινά λοιπόν … κλείνω την ιστορία αυτή με μερικές φωτογραφίες από γωνιές της Ρώμης από αυτό και από κάποια άλλα ταξίδια μου σε αυτήν.

Arrivederci Roma.

Θα σε επισκεφτώ ξανά για Roman Holiday...

 

[Greg_ce]

Η ιστορία σου, βγάζει το έντονο πάθος που έχεις για την τέχνη και επιπλέον την διάθεσή σου για μάθηση και γνώση, μέσα από τις αναζητήσεις σου. Συγχαρητήρια για αυτή σου την επιλογή!

 

[Grerena]

Η ιστορία σου, βγάζει το έντονο πάθος που έχεις για την τέχνη και επιπλέον την διάθεσή σου για μάθηση και γνώση, μέσα από τις αναζητήσεις σου. Συγχαρητήρια για αυτή σου την επιλογή!

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!

Προσπαθώ να ακολουθώ τα λόγια του αποφθέγματος του Γκάντι: "Πρέπει να ζούμε σαν να πρόκειται να πεθάνουμε αύριο και να μελετάμε σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα", κάτι όμως που λίγο πολύ το κάνουν όλοι οι ταξιδευτές ίσως χωρίς να το συνειδητοποιούν.

 

[Grtraveler]

Έχω πάει αρκετές φορές στη Ρώμη, το είχα ψάξει για τη Νάπολη γιατί είχα δει κάτι διαφημιστικά στο ξενοδοχείο για ημερήσιες οδικές εκδρομές με ξενάγηση αλλά μου είχαν φανεί αρκετά ακριβά...τώρα που είδα ότι είναι μια ώρα απόσταση με το γρήγορο τραινο θα βγάλω νωρίτερα εισιτήρια και θα πάω μια μονοήμερη....καλή ιδέα έδωσες

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη