Τυνησία Ρωμαϊκά Μνημεία, Οάσεις και παζάρια

[travelbreak]

Ναι κάτι Γάλλοι και Γερμανοί όπως είδα στα σχόλια αρέσκονται. Προσωπικά ούτε μας άρεσε το στυλ, ούτε η φιλοξενία, ούτε ο παρεμβατισμός της, ούτε το ξερό ψωμί που μας σέρβιρε για πρωινό και έκατσε στο τραπέζι δίπλα μας να φάει!! Θεωρήσαμε ότι το θεωρεί φιλοξενία αλλά είχαμε αντίθετη άποψη ! Επίσης με ίδια τιμή μείναμε σε πολύ καλύτερα καταλύματα !!

Η άποψή σου ταυτίζεται με της Ντίνας. Εγώ την κρίνω πιο ήπια τη γυναίκα. Ίσως το κάνει και λόγω μοναξιάς.

 

[travelbreak]

Από το Καϊρουάν στο Τοζέρ περνώντας από την υπέροχη Sufetula
Το ξενοδοχείο στο Τόζερ κόστιζε 33 ευρώ τη βραδιά. Ήταν το Résidence El Arich.

Το πρωινό που είχαμε στην κυρία που μας φιλοξενούσε στο σπίτι της, με πολύ καλή αμοιβή για Τυνησία, το είχαμε κανονίσει για τις 7:00 το πρωί. Πράγματι μας είχε ετοιμάσει διάφορα πραγματάκια αλλά καμία σχέση με το πρωινό που είχαμε στο ξενοδοχείο στην Τύνιδα. Όμως νιώσαμε σαν να ήμασταν σε ένα σπίτι, αφού και εκείνη καθόταν κοντά μας και έπινε το τσάι της. Αυτό εμάς δεν μας άρεσε και τόσο. Θα προτιμούσαμε να ήμασταν μόνοι μας. Όμως σε αυτά τα σπίτια έτσι γίνεται: ο οικοδεσπότης προσπαθεί να βρίσκεται όσο γίνεται πιο κοντά στους φιλοξενούμενους. Και σε πολλούς ταξιδιώτες αυτό αρέσει.

Αφού λοιπόν φάγαμε ορισμένα, μαρμελάδες σπιτικές, καφέ και χυμό πήραμε τις φωτογραφικές μηχανές και τις βιντεοκάμερες να πάμε να δούμε κάποια σημεία της πόλης που δεν είχαμε δει την προηγούμενη μέρα. Από το σπίτι φύγαμε στις 8:00 και ο πρώτος μας προορισμός ήταν το μαυσωλείο του Sidi Sahab ή Mosque of the Barber. Ήταν ένας πολύ ωραίος χώρος με καλλιτεχνικές δημιουργίες πάνω σε κεραμικά πλακάκια. Όμως εκείνη την ώρα θυμήθηκα αυτά που είδαμε στο Ουζμπεκιστάν πριν από λίγους μήνες και δεν υπάρχει καμία σύγκριση. Οι Ουζμπέκοι θα γελούσαν βλέποντάς τα. Τέλος πάντων, ήταν και αυτά κάτι άλλο. Ένα άλλο μικρό μαυσωλείο είδαμε λίγο αργότερα στην πόλη μέσα, με ένα όνομα που δεν συγκράτησα.

Μετά από αυτό το μαυσωλείο πήγαμε σε κάποιες δεξαμενές νερού που είχαν γίνει από τους μουσουλμάνους τον 9ο αιώνα. Η ονομασία τους ήταν Aghlabides Basins. Είχαν αρκετό ενδιαφέρον. Η μία από αυτές είχε ένα τεράστιο μεγέθους. Το βάθος δεν ήταν μεγάλο αλλά ήταν αξιόλογο το ότι μπορούσαν και συγκέντρωναν το νερό που ήθελαν για να ποτίζουν, ίσως και για να πίνουν, μία ολόκληρη πόλη. Στο σημείο υπήρχαν εκτός από τη μεγάλη και άλλες δύο-τρεις μικρότερες δεξαμενές, οι οποίες σίγουρα είχαν και αυτές τη σημασία τους. Όλα αυτά ήταν σε απόσταση ενός περίπου χιλιομέτρου από το δωμάτιο που μέναμε.

Και δυο πανοραμικές:

Μετά και από αυτή τη βόλτα αποφασίσαμε να πάμε ξανά στο μεγάλο τζαμί, Great Mosque of Kairouan, στο οποίο πληρώσαμε ένα εισιτήριο για να το δούμε, αλλά ουσιαστικά είδαμε μόνο την αυλή του διότι μέσα δεν επιτρεπόταν να μπουν αυτοί που δεν ήταν μουσουλμάνοι. Έτσι απλά από τις πόρτες που ήταν ανοιχτές πήραμε κάποιες φωτογραφίες από το εσωτερικό και πήγαμε να κάνουμε βόλτα στα στενά της παλιάς πόλης. Περάσαμε και από το τζαμί με τις τρεις πόρτες, Mosque of the Three Gates, αλλά ήταν κλειστά και έτσι δεν είδαμε κάτι περισσότερο από αυτές τις τρεις πόρτες.

Κάναμε βόλτες και στα μαγαζιά που πλέον είχαν ανοίξει και στις 11:00 βρεθήκαμε πάλι ο δωμάτιό μας για να πάρουμε τις βαλίτσες μας να μπούμε στο αυτοκίνητο και να ξεκινήσουμε την ημέρα με τελικό προορισμό την πόλη Τozeur της νότιας Τυνησίας, μάλλον κεντρικής θα έλεγα. Απλά ήταν από τα πιο νότια σημεία της χώρας που πάνε οι περισσότεροι τουρίστες.
Για την πόλη του Καϊρουάν να πω ότι είναι αρκετά όμορφη με την παλιά πόλη, που έχει το μεγάλο τζαμί και κάποια άλλα χαρακτηριστικά της. Όχι όμως και για να μείνεις δύο μέρες. Εκτός αν είσαι από εκείνους που πίνουν καφέδες κάθε τόσο την ώρα που κάνουν βόλτα.

Στις 11 λοιπόν αποχαιρετήσαμε την κυρία, πήραμε τις βαλίτσες μας, τις φορτώσαμε στο αυτοκίνητο (που είχαμε παρκάρει στο δρόμο) και αναχωρήσαμε για το ταξίδι μας, που δεν ήταν και λίγο αφού με τις στάσεις που κάναμε και τις παρακάμψεις πρέπει να κάναμε 400 χιλιόμετρα αυτή τη μέρα. Στον πλοηγό βάλαμε μία μικρή πόλη με το όνομα Τζέλμα, Jilmah. Όταν φτάσαμε ψάχναμε να βρούμε κάτι που να έχει ενδιαφέρον σε αυτή τη μικρή πόλη αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Δεν θυμάμαι καθόλου που βρήκα το όνομά της και ίσως να μπήκε στο πρόγραμμα και από λάθος. Αυτό που καταφέραμε να δούμε ήταν η αγορά της, κάτι σαν λαϊκή που λέμε, και δεν είχε και το περίσσιο ενδιαφέρον. Όμως περπατήσαμε σχεδόν μία ώρα και το μόνο αξιόλογο ήταν τα παιδιά από το σχολείο που μάλλον γελούσαν μαζί μας με μεγάλη περιέργεια γιατί ίσως ήμασταν οι μόνοι τουρίστες που είχαν περάσει από την περιοχή τους.

Να και ο ψαράς:

Η επόμενη στάση που είχε στο πρόγραμμά μου ήταν η μικρή πόλη Sbeitla ή αλλιώς Subaytilah. Υποτίθεται ότι εκεί θα βλέπαμε μερικές Ρωμαϊκές αρχαιότητες με το όνομα Sufetula. Δεν περιμέναμε να είναι και κάτι σπουδαίο. Όμως όταν πήγαμε, ακόμα και λίγο πριν παρκάρουμε, είδαμε ότι επρόκειτο για ένα πολύ μεγάλο χώρο με αρχαιότητες. Πληρώσαμε ευχαρίστως το κλασικό εισιτήριο των 8 δηναρίων και κάναμε βόλτα για πάνω από μία ώρα θαυμάζοντας το χώρο, και μάλιστα τον είδαμε στα βιαστικά. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαν γίνει οι πολλές αναστηλώσεις που θα έπρεπε, όμως είχε μερικά πολύ δυνατά σημεία πολύ όμορφα, που δεν τα είχαμε δει ούτε στην Καρχηδόνα. Είχε και ένα μικρό μουσείο εκεί δίπλα, το οποίο μας άρεσε γιατί ήταν πολύ λιτό. Η ουσία είναι ότι ανέλπιστα είδαμε κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον.

Πλέον όμως η ώρα είχε προχωρήσει και δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτε άλλο πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας πολύ αργά. Γενικά θέλαμε να μην οδηγούμε νύχτα, για λόγους ασφαλείας. Πάντως αποδείχτηκε πως δεν ήταν καθόλου επικίνδυνο. Αν και έλεγα ότι θα είχαν ενδιαφέρον και κάποια άλλα σημεία στη διαδρομή, στο ξενοδοχείο φτάσαμε στην πόλη Τοζέρ περίπου στις 7:30.

Για άλλη μία μέρα διαπιστώσαμε πόσο καλοί είναι οι δρόμοι σε αυτή τη χώρα. Εντάξει υπάρχουν κάποια μικρά προβλήματα με τα σαμαράκια και πολλές φορές οι δρόμοι περνούν μέσα από πόλεις και χωριά, οπότε αναγκαστικά η ταχύτητα μειώνεται. Όμως η κατάσταση του οδοστρώματος είναι πάρα πολύ καλή. Μέχρι και αυτή τη μέρα δεν είχαμε δει ούτε λακκούβες ούτε πολλά σημεία πού να αναρωτιέσαι γιατί δεν περιποιούνται τους δρόμους αυτούς.

Να πω εγώ για τη Sufetula που είδαμε το μεσημέρι, ότι θεωρείται ότι είναι εκτός της πεπατημένης οδού. Δηλαδή δεν πηγαίνει πολύς κόσμος. Και πράγματι δεν είδαμε κανέναν τουρίστα εκτός από ορισμένους ντόπιους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν μαθητές που έκαναν βόλτα, αφού ο καιρός εκείνη την ώρα ήταν πολύ καλός και ο ήλιος ζεστός. Τη στιγμή που παρκάραμε ήρθε ένας τύπος και μας την έπεσε δίνοντας μας πληροφορίες. Στην αρχή σκέφτηκα με κάποιο τρόπο να τον διώξω, αλλά δεν ήθελα να φανώ και αγενής, χωρίς να με έχει προκαλέσει. Εκείνος με ακολουθούσε που πήγαινα για να βγάλω το εισιτήριο του αρχαιολογικού χώρου και όταν μπήκαμε στο ταμείο νόμιζα ότι πήγαινε να πάρει και μίζα επειδή έφερε πελάτες. Όμως τελικά διαπίστωσα ότι ήταν ο ίδιος ο ταμίας, που είχε βγει έξω από το κτήριο στην αυλή που πάρκαραν τα αυτοκίνητα των επισκεπτών για βόλτα, αφού πιθανώς δεν είχε κόψει κανένα εισιτήριο όλη μέρα. Πόσο άδικο είχα στον αρχικό μου χαρακτηρισμό! Το γραφείο για τα εισιτήρια και το μικρό μουσείο ήταν από την μια μεριά ενός κεντρικού δρόμου με πολλή κίνηση και από την άλλη τα αρχαία. Για να περάσουμε με ασφάλεια υπήρχε υπάλληλος που σταματούσε τα αυτοκίνητα!

Αυτό με τον τύπο που έκοβε τα εισιτήρια, συμβαίνει καμιά φορά στη Τυνησία γιατί οι ντόπιοι συχνά είναι πολύ φιλικοί. Βέβαια κάποιες άλλες φορές το κάνουν για ίδιον όφελος. Όμως στη Sufetula παραλίγο να την πατήσω. Ευτυχώς δεν μίλησα άσχημα ή απότομα και ο άνθρωπος ήταν πολύ ευγενικός. Αλλά επειδή δεν είχε κίνηση δεν καθόταν στο ταμείο του αλλά είχε βγει έξω.

Η διαδρομή της ημέρας:

 

[travelbreak]

Στις οάσεις και τα φαράγγια του Tozeur, παρέα με ένα Βέρβερο. Μέρος 1ο.

Από χρόνια πριν, που τα πρακτορεία πήγαιναν στην Τυνησία, δεν θέλαμε να πάμε και τόσο πολύ. Λέγαμε ότι αφού έχουμε πάει σε άλλες χώρες της Βορείου Αφρικής δηλαδή στην Αίγυπτο στη Λιβύη αλλά και στο Μαρόκο, τι να μας κάνει τώρα η Τυνησία; Έτσι δεν το είχαμε πάρει ποτέ απόφαση να κάνουμε ένα τέτοιο ταξίδι. Είχε πάει η κόρη μας πριν περίπου 10 χρόνια και δεν της έκανε ούτε κρύο ούτε ζέστη αυτή η χώρα. Έτσι λοιπόν δεν πιστεύαμε ότι θα έχει κάτι ιδιαίτερο και λέγαμε: Εντάξει, ας πάμε να περάσουμε μερικές ωραίες μέρες στο εξωτερικό. Όμως αυτά που είδαμε όλες τις μέρες ήταν πολύ έντονα. Αν και όχι πρωτόγνωρα, ήταν πάρα πολύ όμορφα.

Μέχρι αυτή τη μέρα βλέπαμε τα μνημεία της Ρωμαϊκής εποχής. Όμως είχε έρθει η μέρα για να δούμε και τα μνημεία της φύσης. Γι αυτό άλλωστε φτάσαμε και στην πόλη Τοζέρ της κεντρικής Τυνησίας. Το βράδυ που φτάσαμε φυσικά δεν μπορέσαμε να δούμε τίποτα από την πόλη. Στο ξενοδοχείο είχαμε ένα καλό πρωινό, αν και υποδεέστερο του πρωινού που είχαμε στην Τύνιδα. Μετά ρώτησα στη ρεσεψιόν ένα νεαρό και μου είπε ότι μπορούμε να επισκεφτούμε τις οάσεις, καθώς και τα φαράγγια της περιοχής κοντά στα σύνορα με την Αλγερία με το αυτοκίνητο που διαθέταμε. Δεν χρειαζόταν δηλαδή ένα αυτοκίνητο 4X4. Εγώ από την Αθήνα που το έψαχνα, το είχα καταλάβει, αλλά καλό είναι να το επιβεβαιώνεις και από κάποιον στα σίγουρα.

Στις 8:00 το πρωί ήμασταν έτοιμοι ξεκινήσαμε για τα βορειοδυτικά σύνορα της χώρας. Το πιο μακρινό σημείο σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχα κάνει, ήταν και ο πρώτος σταθμός που έβαλα στο GPS και ήταν το φαράγγι Mides. Η απόσταση μέχρι εκεί ήταν κοντά στα 80 χιλιόμετρα. Στο δρόμο κάναμε αρκετές στάσεις για να πάρουμε φωτογραφίες στην έρημο. Δεν ήταν μόνο τα συνηθισμένα αλλά και κάποια σημεία όπου πριν από χρόνια θα υπήρχαν λίμνες και πλέον είχε εξαφανιστεί το νερό και υπήρχε μόνο λίγο αλάτι στην επιφάνεια του εδάφους. Κάπου φαινόταν και λίγο νερό ή υγρασία. Ωραίες εικόνες, που την επόμενη μέρα είδαμε σε μεγαλύτερη ένταση. Βλέποντας το χάρτη γίνεται φανερό πως είναι ένα κάτι σαν σύμπλεγμα λιμνών. Τα σημεία που εμείς σταματήσαμε καταλαμβάνονται από τη λίμνη Chott el Rahim.

Όπως προχωρούσαμε, έχοντας ξεπεράσει τη μισή απόσταση μέχρι τον τελικό μας προορισμό, εγώ σταμάτησα να κάνω την ανάγκη μου. Δεν σταμάτησα κάπου τυχαία αλλά σε ένα σημείο ώστε να βγάλουμε και μερικές φωτογραφίες τα βουνά και μία ωραία όαση εκεί κοντά. Όταν ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε αποφασίσαμε να πάμε να δούμε αυτήν την όαση, η οποία δεν ξέραμε πως ονομάζεται. Ανεβήκαμε μία μικρή ανηφόρα με τα σπίτια ενός χωριού δεξιά και αριστερά. Μετά από ένα με δύο χιλιόμετρα φτάσαμε σε ένα σημείο όπου φαινόταν ότι ήταν ένα τουριστικό μέρος, αφού υπήρχαν μαγαζιά με σουβενίρ. Είπαμε να παρκάρουμε να δούμε τι ήταν αυτό εκεί. Πολύ σύντομα καταλάβαμε ότι ήταν ένας από τους προορισμούς της ημέρας μας, συγκεκριμένα ήταν το χωριό με την ομώνυμη όαση και το φαράγγι Chebika.

Παρκάραμε και πριν καταλάβουμε καλά-καλά που ήμασταν, ήρθε ένας ντόπιος ντυμένος με στολή Βερβέρου (αυτό το καταλάβαμε αργότερα που μας είπε ποιος ήταν) και μας ζήτησε να γίνει ο ξεναγός μας. Βασικά αυτός μας είπε που βρισκόμασταν. Δεν ζήτησε πολλά χρήματα, μόλις 20 δηνάρια για μισή ώρα που θα μας έκανε βόλτα. Επειδή το ποσόν των 5,5 ευρώ μας φάνηκε πολύ μικρό, αποφασίσαμε να τον προσλάβουμε για να μας δείξει το μέρος. Δεν κάναμε καθόλου άσχημα. Για μισή ώρα και παραπάνω κάναμε βόλτες με τον Χασάν σε αυτή την περιοχή.

Μας πήγε από τα σημεία που έπρεπε να πάμε για να δούμε τα πιο όμορφα μέρη της περιοχής. Μας εξηγούσε και διάφορα πράγματα και εμείς αρχίσαμε από την αρχή να εντυπωσιαζόμαστε από το τοπίο. Πρώτα περάσαμε από ένα χωριό Βερβέρων εγκαταλειμμένο. Μας είπε ότι το χωριό εγκαταλείφθηκε το 1969 όταν επί 10 μέρες έβρεχε συνέχεια και τα σπίτια καταστράφηκαν. Έτσι οι κάτοικοι του χωριού μεταφέρθηκαν λίγο πιο χαμηλά και έχτισαν καινούργιες κατοικίες παρακάτω. Ήταν το χωριό που είδαμε ανεβαίνοντας μέχρι εκεί. Προχωρήσαμε για να δούμε ένα μικρό καταρράκτη. Μέχρι να φτάσουμε εκεί βλέπαμε αρκετά μικρομάγαζα με πάγκους όπου πουλούσαν διάφορα πετρώματα και άλλα αναμνηστικά. Εμείς αγοράσαμε μερικά όμορφα μικρά από αυτά. Οι τιμές ήταν πολύ χαμηλές, αν και κάναμε και λίγο το επιβεβλημένο παζάρι. Να πω εδώ ότι στον ντόπιο οδηγό μας δεν κάναμε παζάρι στα 20 δηνάρια που μας ζήτησε. Ήμασταν ενθουσιασμένοι με το τοπίο που βλέπαμε. Ένα μικρό φαράγγι με νερό να τρέχει από ένα μικρό καταρράκτη περίπου 7-8 μέτρων και φοίνικες εδώ και εκεί μέσα στο φαράγγι.

Ο Χασάν ταίριαζε απόλυτα με το τοπίο:

Μέχρι να τελειώσουμε τη μικρή βόλτα στο φαράγγι της Τσεμπίκα είχα γεμίσει τις τσέπες μου με πετρούλες που στο εσωτερικό τους είχαν πολύ ωραίους κρυσταλλικούς σχηματισμούς. Ήταν πανέμορφες και κόστιζαν 2-3 ευρώ η μία. Οι μικρές ακόμα πιο λίγο. Και η Ντίνα είχε πάρει διάφορα αναμνηστικά.

Η μισή ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και επιστρέψαμε στο σημείο που είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητό μας. Όταν πλήρωσα τον οδηγό μας τον Χασάν, μας είπε ότι μπορεί να μας συνοδεύσει και στα υπόλοιπα μέρη που είχαμε σκοπό να πάμε. Μας ζήτησε 60 δηνάρια και από τους δύο μαζί, δηλαδή λίγο παραπάνω από 15 ευρώ. Εγώ συμφώνησα αλλά του είπα ότι δεν βιαζόμαστε και θα καθυστερούμε και να μη βιάζεται. Εκείνος απάντησε ότι δεν έχει πρόβλημα να κάνουμε όση ώρα θέλουμε στη βόλτα που θα πηγαίναμε. Εγγυήθηκε ότι ξέρει πολύ καλά όλα αυτά τα μέρη και γι αυτό δεχτήκαμε. Άλλωστε το ποσόν ήταν πολύ μικρό για περίπου 5 ώρες που τον είχαμε από εκείνο το σημείο μέχρι που τον γυρίσαμε πίσω. Ο Χασάν ήταν Βέρβερος πενήντα χρόνων και καταγόταν από την περιοχή. Στο τέλος πήρα το τηλέφωνό του αν το χρειαστεί κανένας γνωστός που θα βρεθεί σε αυτά τα μέρη.

Κάναμε όχι μόνο το πρόγραμμα που είχα εγώ αλλά και μερικά άλλα σημεία που δεν τα ήξερα καθόλου. Αρχικά πήγαμε να δούμε ένα μικρό καταρράκτη που ονομαζόταν Cascade de la Palmeraie, και ήταν πριν το χωριό Tamaghza. Κατεβήκαμε και από εκεί ξεκινούσε ένα φαράγγι, το οποίο εγώ δεν το είχα στο πρόγραμμά μου, αλλά ο Χασάν θεώρησε πως δεν αξίζει όσο τα επόμενα. Περπατήσαμε λίγο σε αυτό, αλλά μετά έπρεπε να βγάλουμε τα παπούτσια μας γιατί είχε νερά. Υπακούσαμε λοιπόν στην πρόταση του οδηγού μας να το αφήσουμε και να πάμε στα άλλα.
Εδώ και μερικές φωτογραφίες από τη διαδρομή μέχρι εκεί:

Πρώτα ήταν το φαράγγι της κωμόπολης Tamaghza. Ή αλλιώς το ονομαζόμενο χρυσό φαράγγι, Golden Canyon. Αφήσαμε το αμάξι στην άκρη του χωριού και προχωρήσαμε λίγη απόσταση μέχρι να φτάσουμε στον καταρράκτη, από όπου ξεκινούσε το φαράγγι. Αφού προχωρήσαμε 5-10 λεπτά ο Χασάν έλεγε να γυρίσουμε πίσω. Ήταν πολύ όμορφο και εκείνος πίστευε ότι εμείς θα πηγαίναμε λίγο στην αρχή του φαραγγιού και μετά θα γυρνούσαμε πίσω κουρασμένοι. Όμως του είπαμε ότι θέλουμε να προχωρήσουμε μέσα στο φαράγγι κι αν θέλει αυτός να μείνει πίσω. Όμως μας διαβεβαίωσε ότι ένας Βέρβερος σαν αυτόν, πάντα πηγαίνει με τους καλούς του φίλους. Έτσι μας θεωρούσε, και προχωρήσαμε αντάμα.

Σε κάποιο σημείο που εκείνος ήθελε να ανέβει ψηλά για να γυρίσει πίσω από ένα άλλο μονοπάτι, εγώ συνέχισα μόνος μέσα στο Φαράγγι και μετά γύρισα πίσω και βρήκα αυτόν με την Ντίνα που είχαν προχωρήσει λίγο. Το θέαμα ήταν πολύ όμορφο Δεν χρειάζεται να το λέω κάθε φορά. Επιστρέψαμε όχι από το ίδιο μονοπάτι αλλά από την επάνω πλευρά του φαραγγιού, βλέποντάς το από άλλα σημεία. Αυτό το καλό είχε η πρόσληψη του Χασάν: μας έδειξε τέτοια μονοπάτια και δρομάκια που μόνοι μας δεν θα τα βλέπαμε.

 

[travelbreak]

Στις οάσεις και τα φαράγγια του Tozeur, παρέα με ένα Βέρβερο. Μέρος 2ο.

Συνεχίζοντας την βόλτα μας με το Βέρβερο πήγαμε να δούμε το φαράγγι που είχα βάλει ως αρχικό προορισμό, δηλαδή το φαράγγι Mides. Στο δρόμο είδαμε ένα φυλάκιο του στρατού και μας είπε ότι ήταν τα σύνορα με την Αλγερία. Δεν απείχαμε περισσότερα από διακόσια μέτρα από τη γειτονική χώρα. Παρκάραμε στο χωριό Mides και προχωρήσαμε μέσα από χουρμαδιές που οι εργάτες μάζευαν το υπέροχο αυτό φρούτο. Μας πρόσφεραν οι άνθρωποι λίγους να φάμε.
Εδώ ένα παλιό χωριό Βερβέρων:

Το Canyon de Mides ήταν διαφορετικό από τα προηγούμενα και νομίζω ακόμα πιο όμορφο. Δεν είναι μονάχα ένα φαράγγι που κατεβαίνει σε μία ευθεία ή ελικοειδή γραμμή. Υπάρχουν και άλλα πιο μικρά φαράγγια, τα οποία έρχονται και ενώνονται με το κεντρικό. Με τον Χασάν είδαμε πολύ περισσότερα από ότι θα βλέπαμε μόνοι μας σίγουρα, διότι ήξερε κάποια μονοπάτια για να μας πάει εκτός από το κεντρικό φαράγγι και σε άλλα τμήματα. Και σε αυτό το φαράγγι γυρίσαμε πίσω από άλλο μονοπάτι.

Να πω εδώ, συγκεντρώνοντας αυτά που είδαμε ως τώρα: τέσσερα φαράγγια και τρεις καταρράκτες. Σίγουρα υπάρχουν και άλλα μικρότερα φαράγγια στη διαδρομή μας, όμως δεν έχουν το ενδιαφέρον εκείνων που επισκεφτήκαμε. Τα βλέπαμε προχωρώντας κοντά στο δρόμο αλλά δεν υπήρχε χρόνος να τα περπατήσουμε.

Μετά το τελευταίο φαράγγι που ήταν να επιστρέψουμε από τον ίδιο δρόμο, μας ρώτησε αν θέλουμε να κάνουμε περίπου 25 χλμ επιπλέον για να γυρίσουμε από μια άλλη ωραία διαδρομή. Του είπαμε ότι δεν έχουμε πρόβλημα και μας πήγε από μία καταπληκτική διαδρομή, τον λεγόμενο δρόμο του γερμανού Ρόμελ, Route de Rommel. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη, πρώτον γιατί περάσαμε από μερικά παραδοσιακά χωριά και δεύτερον γιατί είδαμε υπέροχα βουνά. Τα βουνά ήταν όμορφα γιατί είχαν διάφορους χρωματισμούς και διάφορες πλάκες είτε επίπεδες είτε καμπύλες από τα ιζηματογενή πετρώματα που έχουν ανέβει μέχρι περίπου τα 500 μέτρα υψόμετρο που ήταν όλα αυτά τα βουνά. Εννοείται ότι κάναμε συνέχεια στάσεις για να τραβήξουμε φωτογραφίες στα σημεία της διαδρομής που μας άρεσαν.

Λίγο πριν τις τέσσερις φτάσαμε στο σημείο που είχαμε ξεκινήσει τη βόλτα με τον Χασάν, στην Τσεμπίκα δηλαδή.

Όταν αφήσαμε τον Χασάν εμείς κάναμε περίπου μισή ώρα βόλτα για να δούμε λίγο από κοντά την όαση και να τραβήξουμε φωτογραφίες. Στο σημείο αυτό έχει πάρα πολλά νερά από τις πηγές που είδαμε στον πρώτο καταρράκτη και έτσι η περιοχή είναι γεμάτη από χουρμαδιές και έχουν μεγάλη παραγωγή χουρμάδων. Αυτό φαίνεται στο Τozeur όπου έχει πάρα πολλά καταστήματα να πουλάνε αυτό το προϊόν.

Πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο στο Τοζέρ σταματήσαμε σε κάποιο κεντρικό σημείο για να δούμε λίγο την πόλη. Δεν είναι και τόσο αξιόλογη, διότι αν δεν είχε ένα σωρό τζαμιά με όμορφους μιναρέδες δεν νομίζω να είχε κάτι άλλο ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Βέβαια τα κτίρια έχουν τοπικό χρώμα χτισμένα με τούβλα στο χρώμα της ώχρας για να δένουν με το περιβάλλον και τα μαγαζιά πουλάνε κυρίως χουρμάδες και σε κάποια σημεία έχουν και σουβενίρ. Τα μαγαζιά εκείνη την ώρα ήταν σχεδόν όλα ανοιχτά αλλά δεν μας έκαναν κάποια εντύπωση και έτσι λίγο πριν βραδιάσει πήγαμε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου.

Και και καλλιτεχνικομηχανολογικό:

Μετά τις 7:00 πήγαμε μία βόλτα με τα πόδια ξανά στο κέντρο της πόλης όπου διαπιστώσαμε πλέον ότι τα μόνα καταστήματα που ήταν ανοιχτά ήταν εκείνα που πουλούσαν πρόχειρο φαγητό και τα μικρά παντοπωλεία που είναι γεμάτη αυτή η χώρα. Στο γυρισμό αγοράσαμε τρία μεγάλα μπουκάλια νερό, γιατί πίνουμε αρκετό, και επιστρέψαμε στο δωμάτιο. Να σημειώσω εδώ ότι ένα μπουκάλι νερό του ενάμιση ή των δύο λίτρων κάνει το πολύ ένα δηνάριο, δηλαδή 30 λεπτά του ευρώ, είτε από σουπερμάρκετ το αγοράσεις είτε από μικρό παντοπωλείο.

Έτσι πέρασε η σημερινή μας μέρα και είμαστε ενθουσιασμένοι που ήταν τόσο όμορφη γιατί ποτέ δεν πιστεύαμε ότι έχει τόσες ομορφιές η Τυνησία.

Στις βόλτες που κάναμε στην επαρχία, διαπιστώσαμε ότι σε πολλά σημεία στους δρόμους κάποιοι πουλάνε βενζίνη σε μπουκάλια και σε μπιτόνια. Ο Χασάν μας εξήγησε το φαινόμενο: στην Αλγερία η βενζίνη είναι πέντε φορές ακόμα πιο φθηνή από ό,τι στην Τυνησία, δηλαδή είναι 10 φορές πιο φθηνή από ό,τι στην Ελλάδα. Έτσι λοιπόν κάποιοι άνθρωποι φέρνουν βενζίνη από την Αλγερία και την πουλάνε στην Τυνησία. Τα βενζινάδικα πουλάνε το 1 λίτρο στα 2,5 δηνάρια και αυτοί που την πουλάνε στο δρόμο την δίνουν 1,5 δηνάριο το λίτρο. Και βέβαια καταλαβαίνουμε ότι στην Αλγερία είναι φθηνότερη από μισό δηνάριο το λίτρο. Οι ντόπιοι μπορούν και πηγαίνουν στην Αλγερία με ένα απλό διαβατήριο χωρίς βίζες και χωρίς τίποτα άλλο. Αγοράζουν φτηνό καύσιμο και το πουλούν στην Τυνησία ακριβότερα, αποκομίζοντας ένα καλό κέρδος. Έτσι λύθηκε το μυστήριο με τα βενζινάδικα στους δρόμους. Εννοώ τους ανθρώπους που πουλάνε τη βενζίνη ιδιωτικά, χωρίς να έχουν κανονικό βενζινάδικο. Τώρα, για την ποιότητα της βενζίνης που πουλούν δεν έχω ιδέα. Πάντως εγώ δεν θα έβαζα στο δικό μου αυτοκίνητο. Ούτε καν σε αυτό που ήταν νοικιασμένο. Είδα όμως πολλούς ντόπιους να βάζουν. Να πω εδώ ότι αυτά τα απλά βενζινάδικα βρίσκονται σε όλη τη χώρα. Δεν ξέρω πόσο την πουλούν μακριά από τα σύνορα της Αλγερίας.

Να πούμε ότι εδώ δε φορά κανείς μάσκα για την κόβιντ 19. Σπανίως εμφανίζεται κάποιος αλλά μπορεί να το κάνει για το κρύο.
Οι άνθρωποι είναι γενικά αξιοπρεπείς. Ελάχιστους ζητιάνους είδαμε. Μόνο στα τουριστικά μέρη σε πλησιάζουν με επιμονή για να σου πουλήσουν αυτό που θέλουν. Αλλά κι αυτό είναι αποδεκτό.

Σε χάρτη η σημερινή πορεία μας:

 

[Hayate]

Ωραίες εικόνες απο μια χώρα που ηταν '' παρεξηγημένη'' στα μάτια μου.. Θέλω να πω οτι ελαχιστες φορές την εχω γκουγκλαρει για πληροφορίες.. Πλέον μετα τις προσφατες ιστορίες και το σχολιο της @MarieAries για τα 500 ευρω δωδεκα μέρες θα την βαλω στις υποψήφιες για του χρόνου χειμωνα πιθανόν..
Απο οτι καταλαβαίνω η ύπαρξη αυτοκινήτου ανεβάζει το ταξίδι πολλα level πάνω οπότε αν και solo traveller θα '' αναγκαστώ '' να βρω παρέα
Υ. Γ. Οι χαρτες με τις διαδρομές ειναι απο μονοι τους τουριστικος οδηγος νομίζω..

 

[travelbreak]

Ωραίες εικόνες απο μια χώρα που ηταν '' παρεξηγημένη'' στα μάτια μου.. Θέλω να πω οτι ελαχιστες φορές την εχω γκουγκλαρει για πληροφορίες.. Πλέον μετα τις προσφατες ιστορίες και το σχολιο της @MarieAries για τα 500 ευρω δωδεκα μέρες θα την βαλω στις υποψήφιες για του χρόνου χειμωνα πιθανόν..
Απο οτι καταλαβαίνω η ύπαρξη αυτοκινήτου ανεβάζει το ταξίδι πολλα level πάνω οπότε αν και solo traveller θα '' αναγκαστώ '' να βρω παρέα
Υ. Γ. Οι χαρτες με τις διαδρομές ειναι απο μονοι τους τουριστικος οδηγος νομίζω..

Πήγαινε και σίγουρα θα σου αρέσει. Δεν είναι κάτι τελείως εξωτικό αλλά περνάς όμορφα. Αν σου αρέσουν οι οασεις και η φύση πρέπει να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο στο νότο. Αν θες αρχαιολογικούς χώρους, στο βόρειο τμήμα έχει τους πιο πολλούς.

 

[travelbreak]

Σκηνικό Star Wars, Αλοτολίμνες και χωριό Tamezret.

Το πρωί στις 8 αφήσαμε το ωραίο ξενοδοχείο στο Τοζέρ και βάλαμε πρώτη στάση τα σκηνικά του Star Wars, Mos Espa λέγεται το μέρος, που βρίσκονταν σαράντα χιλιόμετρα από το Τοζέρ. Οι δρόμοι στην Τυνησία είναι καλοί και έτσι φτάσαμε γρήγορα, αν και κάναμε μερικές στάσεις για φωτογραφίες. Κυρίως για να φωτογραφίσουμε την έρημο γενικά, αλλά και καμήλες.

Τα σκηνικά που είδαμε οι Τυνήσιοι τα συντηρούν και είναι αρκετά ζωντανά. Από μακριά, γιατί από κοντά βλέπεις την ψευτιά. Ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες και δυστυχώς δε βοηθήσαμε οικονομικά τους καμηλιέρηδες που περίμεναν να μας πάνε βόλτα στην έρημο. Όμως και αν είχαμε χρόνο δε θα το κάναμε γιατί έκανε κρύο, κυρίως λόγω του δυνατού αέρα που φυσούσε.

Το εσωτερικό ενός από τα οικήματα:

Φεύγοντας από εκεί θα περνούσαμε από τη λίμνη Chott el Djerid. Είναι τεράστια αλλά έχει ελάχιστο νερό αφού για κάποιο λόγο έχει εξατμιστεί το νερό της. Δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και το αλάτι που είδαμε ήταν λιγοστό, σε σχέση με αυτό που φανταζόμασταν ότι θα βλέπαμε. Κάναμε αρκετές στάσεις αλλά δεν ενθουσιαστήκαμε. Βέβαια ακολουθήσαμε μόνο τον κεντρικό δρόμο, χωρίς να μπούμε μέσα στη λίμνη, που άλλωστε δεν είδαμε να διαθέτει δρόμους.

Επόμενος σταθμός ήταν η πόλη Douz. Δεν είδαμε κάτι ενδιαφέρον. Ήταν και τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά λόγω Παρασκευής. Έτσι η βόλτα μας δεν κράτησε πολύ. Λιγότερο από μισή ώρα. Συνήθως χρησιμοποιείται από τους τουρίστες για εξορμήσεις σε γειτονικές περιοχές με ενδιαφέρον.

Η επόμενη στάση ήταν στο χωριό Tamezret που μας άρεσε πολύ. Βέβαια τα περισσότερα σπίτια ήταν μισοκατεστραμμένα αλλά φάνηκε ότι είχε χρώμα.

 

[travelbreak]

Ματμάτα και σπίτια τρωγλοδυτών.

Το ξενοδοχείο στη Ματμάτα κόστιζε 60 ευρώ τη βραδιά. Hôtel Marhala Matmata, 6070, Τυνησία.
Ο τελικός μας προορισμός ήταν το χωριό Matmata. Η περιοχή γύρω από αυτό είναι γνωστή για τα σπίτια τρωγλοδυτών. Πριν μπούμε στο χωριό σταματήσαμε σε ένα τέτοιο σπίτι οργανωμένο τουριστικά και το είδαμε. Είχε ενδιαφέρον.

Όταν φτάσαμε στη Matmata κάναμε μια μικρή βόλτα στο κέντρο πριν πάμε στο ξενοδοχείο. Τα σπίτια που φαίνονταν ήταν κανονικά. Άλλωστε για να δεις τα υπόσκαφα πρέπει να πας από ψηλά ώστε να δεις την τρύπα με τις πόρτες στο κάτω μέρος. Ή να δεις τις πόρτες εισόδου. Συνήθως υπάρχει ένας μεγάλος σκαμμένος λάκκος, σαν αίθριο με διάμετρο 20 μέτρων περίπου, και γύρω από αυτόν υπάρχουν 5-6 πόρτες που οδηγούν στα δωμάτια.

Το ξενοδοχείο μας ήταν και αυτό σε τέτοιο στυλ και μείναμε σε ένα δωμάτιο σκαμμένο στο χώμα. Να εξηγήσω λίγο το σχέδιο του ξενοδοχείου μας. Παρκάρεις έξω και μπροστά σου βλέπεις μια είσοδο σκαμμένη σε ένα τοίχο από χώμα κάποιου ύψους. Περνάς μέσα από εκεί και είσαι σε ένα τούνελ. Σε 6-7 μέτρα το τούνελ συνεχίζεται ευθεία και πάει σε χώρο δωματίων, αλλά στα δεξιά υπάρχει άλλο τούνελ που σε οδηγεί στη ρεσεψιόν. Από τη ρεσεψιόν ξεκινούν 2 ή 3 άλλα τούνελ που οδηγούν σε χώρους δωματίων όπως και το πρώτο που είπα. Να δούμε τώρα τι είναι οι χώροι δωματίων που ανέφερα. Το κάθε αντίστοιχο τούνελ βγάζει σε ένα αίθριο με διάμετρο 15-20 περίπου μέτρων. Γύρω στο αίθριο υψώνονται τα τείχη χώματος σε ύψος πέντε ως δέκα μέτρων. Στο αίθριο υπάρχουν 5-6 πόρτες που είναι κάθε μια για κάθε δωμάτιο, ίδια όλα περίπου σαν το δικό μας. Κάποια αίθρια έχουν και δωμάτια σε μεγαλύτερο ύψος που πας με σκάλα. Το ξενοδοχείο μας είχε 5-6 αίθρια συνολικά με δωμάτια. Τα 3 ή 4 είναι για τους επισκέπτες. Ένα αίθριο ήταν για να συμπεριλάβει την κουζίνα, το εστιατόριο, ένα μπαρ και δεν ξέρω τι άλλο είχαν οι πόρτες. Ένα άλλο αίθριο κατάλαβα ότι είχε τα δωμάτια των εργαζόμενων στο ξενοδοχείο.

Το δωμάτιό μας, το μισό δηλαδή:

Το αίθριο έξω από το δωμάτιο:

Η είσοδος του ξενοδοχείου:

Εμείς το απόγευμα, αφού τακτοποιηθήκαμε κάναμε βόλτα και μέσα στα αίθρια του ξενοδοχείου αλλά πήγαμε και περπατήσαμε από πάνω και τα είδαμε από ψηλά. Λίγο πριν βραδιάσει κάναμε μία μικρή βόλτα στη γειτονιά μας και είδαμε ορισμένα παλιά υπόσκαφα σπίτια, μέσα στο έδαφος. Κάναμε βόλτα και όπου βλέπαμε κάποιο σημάδι μεγάλης τρύπας στο έδαφος, κενού, πηγαίναμε και βλέπαμε μέσα στο κενό τις πόρτες του υπόγειου σπιτιού.

Οι επόμενες είναι κατοικίες ντόπιων:

Αυτές οι φωτογραφίες είναι από το ξενοδοχείο μας από ψηλά:

Ο τύπος στη ρεσεψιόν ήταν ο πιο ευχάριστος άνθρωπος που είδαμε σε όλο το ταξίδι. Όλο χαμόγελο και μέσα στη χαρά. Είχαμε βραδινό στην τιμή των εξήντα ευρώ, που πληρώσαμε συνολικά για τη διαμονή μας, και φάγαμε παρέα με ένα άγγλο ταξιδιώτη. Το φαγητό ήταν μία σούπα, ένα πιάτο με κοτόπουλο, τηγανητές πατάτες και σαλάτα. Είχε και κους κους και δύο μεγάλες τυρόπιτες. Ήπιαμε και από μία μπύρα με έξτρα χρέωση 5 δηνάρια τη μία. Πιάσαμε την κουβέντα με τον άγγλο από τις 19:20 μέχρι τις εννιά που φύγαμε. Αυτός ταξιδεύει ολομόναχος για ένα μήνα στην Τυνησία με τα ΜΜΜ. Χαρά στο κουράγιο του. Γενικότερα ταξιδεύει πολύ.

Είχε κι άλλα ξενοδοχεία στο ίδιο στυλ η περιοχή, αλλά διάλεξα αυτό γιατί είχε μεγάλα δωμάτια. Πιστεύω ότι το δωμάτιό μας είναι στη βάση του πάνω από σαράντα τετραγωνικά. Μήκος έχει τουλάχιστον δέκα μέτρα και πλάτος πάνω από τέσσερα. Όμως από τη βάση του ξεκινά η καμάρα σε όλο του το μήκος και φτάνει σε ύψος σχεδόν τρία μέτρα. Το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας του χώρου αυτού το καταλαμβάνουν τα κρεβάτια. Είναι χτιστές εξέδρες ύψους μισού μέτρου και πάνω σε αυτές έχουν βάλει δύο διπλά στρώματα και δύο μονά. Περισσεύει χώρος πάνω στις εξέδρες να βάλουν πολύ περισσότερα. Είναι γενικά ζεστά χωρίς να έχουν κάποιο σύστημα για θέρμανση. Εμείς στην αρχή νομίζαμε ότι θα έκανε κρύο το βράδυ αλλά με τρεις κουβέρτες εγώ ζεσταινόμουν. Το δωμάτιο έχει κι ένα μικρό τραπέζι με δύο καρέκλες. Τέλος έχει μία λάμπα και μία πρίζα. Μια χαρά.

 

[travelbreak]

Εδώ φαίνεται το δρομολόγιο της χθεσινής μέρας, που ξεκίνησε από το Τοζέρ νωρίς το πρωί και αφού πήγαμε στο σκηνικό των Star Wars, καταλήξαμε στη Ματμάτα:

Σάββατο, 4/2/2023 Τοπίο στην ομίχλη και παλιές αποθήκες τροφίμων.

Το ξενοδοχείο στο Σφαξ κόστιζε 33 ευρώ τη βραδιά. Hôtel GALAXY, Soukra Route.

Κοιμηθήκαμε μία χαρά στο δωμάτιο στο υπόσκαφο και στις επτά είχαμε πάει για πρωινό στο χώρο του εστιατορίου, παρέα με τον άλλο μοναδικό επισκέπτη, όπως πιστεύω, του ξενοδοχείου. Τον Άγγλο Eddie. Πιάσαμε λίγο πάλι την κουβέντα και είπε ότι αυτή τη μέρα θα πήγαινε λίγο πιο Νότια στο Tataouine, που εμείς το γνωρίζαμε, αλλά μας φαινόταν πολύ μακριά για να πάμε. Θα έπρεπε να οδηγώ αρκετές ώρες. Αυτός ταξιδεύει μόνος του και η μοναδική του αποσκευή είναι ένα μικρό backpack. Υποθέτω ότι έχει μέσα μόνο λίγα εσώρουχα. Άντε να έχει και ένα πουκάμισο και ένα παντελόνι. Δεν ξέρω εάν χωρούν άλλα πράγματα εκεί μέσα. Και με αυτά ταξιδεύει στην Τυνησία για ένα ολόκληρο μήνα.

Τέλος πάντων, τον αποχαιρετίσαμε πολύ γρήγορα γιατί βιαζόταν να πάρει το λεωφορείο να συνεχίσει το ταξίδι του. Εμείς στις 7:30 με τα πράγματά μας πήγαμε στο αυτοκίνητο όπου διαπιστώσαμε ότι στην περιοχή που μέναμε έβρεχε λίγο αλλά είχε μία πολύ μεγάλη ομίχλη. Το βράδυ είχαμε καταλάβει πως έβρεξε, αλλά η ομίχλη ήταν πέρα από τη φαντασία μας, αφού το υψόμετρο εκεί ήταν γύρω στα 380 μέτρα. Έτσι ενώ είχαμε σκοπό να κάνουμε βόλτα στην Ματμάτα, δεν το κάναμε, γιατί δεν είχε νόημα, αφού δε φαινόταν τίποτα σε απόσταση πάνω από τα 30 μέτρα. Ήμασταν τυχεροί που το προηγούμενο απόγευμα είχαμε προλάβει να δούμε ορισμένα όμορφα σπίτια αλλά και το ξενοδοχείο μας απ’ έξω.

Επειδή λοιπόν είχε πολύ άσχημο καιρό, πήραμε το αυτοκίνητο για να πάμε στον πρώτο προορισμό μας, ο οποίος ήταν ένα παρόμοιο χωριό με τη Ματμάτα, που ονομάζεται Toujane. Όταν φτάσαμε εκεί η ομίχλη ήταν ακόμα χειρότερη, αφού βρίσκεται σε υψόμετρο 500 μέτρων. Δεν μπορούσες να δεις περισσότερα από 20 μέτρα. Παρόλα αυτά σταματήσαμε σε ένα ξενοδοχείο στο τέλος του χωριού με υπόσκαφα δωμάτια και βγάλαμε μερικές φωτογραφίες, αν και δεν ήταν κανένας εκεί. Μετά γυρίσαμε πίσω και κάναμε μία βόλτα στο χωριό, να δούμε ό,τι μπορούσαμε.

Εννοείται πως δεν υπήρχε τουρίστας ούτε για δείγμα, εκτός από εμάς. Ένας τύπος μας παρακαλούσε να πιούμε καφέ στο καφενείο που είχε, αλλά εμείς του εξηγήσαμε ότι είχαμε πιει. Μας έδειξε δίπλα ένα μικρό παλιό ελαιοτριβείο, και του δώσαμε πέντε δηνάρια, αφού μας ζήτησε κάτι. Συνεχίσαμε κάνοντας μία μικρή βόλτα στο χωριό. Όμως φωτογραφίες με τα παλιά μισογκρεμισμένα σπίτια δεν μπορέσαμε να βγάλουμε ιδιαίτερα καλές, αφού δεν υπήρχε ορατότητα.

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι μιλούν γαλλικά, αλλά σπανίως βρίσκεις κάποιον που να μιλά αγγλικά. Γενικά όμως δεν έχουμε πρόβλημα συνεννόησης ή το κάνουμε με λίγες μικρές δυσκολίες. Στο χωριό αυτό είχαμε σκοπό να καθίσουμε περισσότερο, αφού ήμασταν σίγουροι ότι θα είχε ενδιαφέρον, αλλά δεν μπορέσαμε να δούμε και πολλά. Κάναμε βόλτα όχι περισσότερο από μισή ώρα και προχωρήσαμε σε ένα άλλο χωριό για να δούμε και εκεί κάτι πολύ ενδιαφέρον. Το χωριό ήταν το Metameur.

Να συμπληρώσω ότι μόλις κατηφόρισε λίγο ο δρόμος από τα βουνά, η ομίχλη σταμάτησε και όταν μπήκαμε σε υψόμετρα επιπέδου θαλάσσης, ο καιρός έγινε τελείως διαφορετικός. Δηλαδή η βροχή και η ομίχλη έπαψαν και την πιο πολλή ώρα είχαμε ήλιο. Φυσικά και η θερμοκρασία ανέβηκε στους 15 βαθμούς περίπου. Μάλιστα σε κάποιο σημείο αργότερα είδαμε και τη μεγαλύτερη θερμοκρασία του ταξιδιού στη χώρα, που ήταν 19 βαθμοί. Εννοείται τα ρούχα που φορούσαμε ήταν χειμωνιάτικα και το πρωί εκτός από το πουκάμισο και το σακάκι φορούσαμε και μια μπλούζα. Το μεσημεράκι βέβαια τη βγάζαμε, αλλά το μπουφάν εγώ τουλάχιστον το φορούσα συνέχεια, διότι όταν έβγαινα από το αυτοκίνητο ήταν απαραίτητο αυτό το επανωφόρι. Επίσης μερικές φορές συναντήσαμε αμμοθύελλα, όπως όταν φύγαμε από το Τοζέρ και πηγαίναμε στην Ματμάτα. Μάλιστα τότε ήταν πολύ έντονη και καταλάβαμε πώς μαζεύεται η άμμος στις άκρες των δρόμων και γίνεται ένας μικρός λόφος. Και κατά τη σημερινή μέρα είχε δυνατό αέρα, αλλά όχι για μεγάλο διάστημα.

Στα χωριά που είχα στο πρόγραμμα δεν είχα ψάξει εκ των προτέρων για να δω τι ήταν εκείνο το αξιόλογο που είχαν. Σκεφτόμουν ότι αφού είναι χωριό, θα φανεί αυτό για το οποίο πάνε οι τουρίστες. Για τις πόλεις ψάχνω αρκετά και φτιάχνω και χάρτες με τις πεζοπορίες μας, εκτός από την καταγραφή των αξιοθέατων. Για τους αρχαιολογικούς χώρους που επισκεφτήκαμε τις δυο πρώτες μέρες του ταξιδιού είχα εκτυπώσει και σχεδιαγράμματα, μιας και δεν είχα κάποιο τουριστικό οδηγό.

Εκεί λοιπόν, στο Metameur δεν ξέραμε τι θα δούμε αλλά έβαλα στο Google το όνομα του χωριού να μου δείξει εικόνες, οπότε βρήκα το σημείο που έπρεπε να πάμε. Ήταν αυτό το οποίο είχαν από παλιά οι Βέρβεροι μέσα στα χωριά τους, το λεγόμενο Ksar, που σημαίνει οχυρωμένο χωριό. Όμως μία κυρία εκεί μας είπε, και φαινόταν καθαρά στα κτίσματα, ότι ουσιαστικά δεν ήταν ένα χωριό αλλά ήταν αποθήκες τροφίμων. Κάτι αντίστοιχο είχαμε δει στην Λιβύη πριν πολλά χρόνια, αλλά εκεί οι αποθήκες ήταν και στο κέντρο και περιφερειακά, σε κάτι σαν φρούριο. Ενώ στο Metameur δεν υπήρχε τίποτα στο κέντρο. Ήταν ένας μεγάλος ανοιχτός χώρος σαν πλατεία. Γύρω γύρω υπήρχαν κτίρια τα οποία είχαν μικρές πόρτες και κάθε πόρτα αντιστοιχούσε σε ένα δωμάτιο όπου μέσα τοποθετούσαν τα τρόφιμα που αποθήκευαν οι Βέρβεροι.

Το χωριό που έμεναν σήμερα οι κάτοικοι ήταν δίπλα σε αυτήν την κατασκευή που ήταν ένα μισο-ερειπωμένο μέρος. Το πιο ενδιαφέρον της περιοχής βέβαια ήταν αυτό το Ksar. Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες. Πήραμε και ένα δωράκι από μία κυρία για να πουλήσει και αυτή κάτι και φύγαμε. Είναι μία εποχή τώρα που το Χειμώνα δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου τουρίστες. Συνήθως είμαστε οι μοναδικοί με εξαίρεση την Καρχιδόνα που υπήρχαν λίγο παραπάνω. Τα περισσότερα μαγαζιά τους τα έχουν κλειστά και μερικοί ιδιοκτήτες βρίσκονται δίπλα και όταν μας δουν τα ανοίγουν και μας παρακαλάνε να δούμε τα προϊόντα που πουλούν.

Μετά και από αυτή την επίσκεψη δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε πριν πάμε στο μέρος που θα μέναμε, στο Σφαξ. Βέβαια δεν ήταν και κοντά, αφού απείχε τρεις ώρες δρόμο, 234 χιλιόμετρα. Αλλά η ώρα δεν είχε πάει ακόμα ούτε καν 12, άρα είχαμε χρόνο να δούμε και κάτι άλλο. Νομίζαμε ότι στο Σφαξ δεν είχε τίποτα να δούμε (κακές γλώσσες αλλά και λάθος ενημέρωση) γι αυτό σκεφτόμασταν που αλλού να πηγαίναμε πριν πάμε εκεί. Αποφασίσαμε λοιπόν να επισκεφτούμε την πόλη Tataouine πού βρισκόταν περίπου 70 χιλιόμετρα νότια από κει που βρισκόμασταν και σε αντίθετη κατεύθυνση από το Σφαξ. Ούτε εκεί ξέραμε τι θα δούμε. Είχαμε ακούσει ότι τα ελληνικά πρακτορεία πηγαίνουν καμιά φορά, αλλά το ακούσαμε και από τον Άγγλο στη Ματμάτα, ο οποίος θα πήγαινε εκεί. Αφού είχαμε ελεύθερο χρόνο λέμε: μια ώρα δρόμος και άλλο τόσο να γυρίσουμε χαλάλι, ας πάμε.

Όταν φτάσαμε εκεί είχαμε πάλι το γνωστό πρόβλημα: δεν ξέραμε τι θα βλέπαμε. Ψάξαμε να δούμε στο Google ποιο ήταν το ενδιαφέρον που είχε και ανακαλύψαμε ότι και εκεί έχει κάποια πολύ όμορφα Ksar, δηλαδή αποθήκες τροφίμων. Είχε δυο τέτοια και από τις φωτογραφίες αποφασίσαμε να πάμε στο πιο όμορφο, Ήταν περίπου άλλη μισή ώρα δρόμος από την πόλη. Έτσι συνεχίσαμε το δρόμο μας και φτάσαμε στο Ksar Ouled Soltane. Αυτό ήταν ακόμα πιο όμορφο και πιο μεγάλο αλλά και πιο καλοδιατηρημένο από το προηγούμενο στο Μεταμέρ.

Κάναμε βόλτα σχεδόν μία ώρα, αν και ο χώρος δεν ήταν πολύ μεγάλος, αλλά μας άρεσε πάρα πολύ. Όταν πια είχαμε τελειώσει τη βόλτα εκεί αποφασίσαμε επιτέλους να πάμε και στο Σφαξ. Η άλλη αντίστοιχη περιοχή που υπάρχει εκεί ονομάζεται Ksar Ouled Debbab. Δεν πήγαμε, και καλά κάναμε, γιατί ένας νεαρός στο Ouled Soltane μας ενημέρωσε πως δεν έχει κάτι παλιό, αλλά είναι ένα ξενοδοχείο με αυτό το παραπλανητικό όνομα. Από το Ouled Soltane μέχρι το Tataouine έχει όμορφα χαμηλά βουνά με διάφορα παλιά χτίσματα επάνω στις κορφές τους, που όμως δεν υπήρχε χρόνος να τα επισκεφτούμε. Τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες, αλλά δεν είναι το ίδιο.

Ευτυχώς ο δρόμος για το Σφαξ ήταν αρκετά καλός. Σε κάποιο σημείο μετά το Tataouine το GPS μας έστειλε σε κάτι κακούς δρόμους, αλλά ευτυχώς βρήκαμε τη λύση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μπήκαμε και σε μεγάλο αυτοκινητόδρομο, όπου η ταχύτητα μας ήταν σταθερά πάνω από 100 χλμ την ώρα για μια απόσταση σχεδόν 200 χιλιόμετρα.

Φωτογραφίες από τη διαδρομή στο Σφαξ:

Λίγο μετά τις έξι, δηλαδή είχε ακόμα φως, φτάσαμε στο ξενοδοχείο Galaxy που είχαμε κλείσει δωμάτιο. Ήταν αρκετά καλό. Το δωμάτιο μεγάλο, άνετο και πεντακάθαρο. Φυσικά είχαμε και πρωινό. Αφού αφήσαμε τα πράγματα έβαλα στο Google να δω τι ενδιαφέρον έχει η πόλη, γιατί όπως είπα πριν δεν είχαμε ακούσει καλά λόγια. Όμως βρήκα ότι έχει ένα κάστρο. Τελικά περπατήσαμε με την Ντίνα, σε βρώμικους δρόμους, και σε μισή ώρα είχαμε φτάσει σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης. Το κάστρο κλασικά περιτριγυρίζει την αγορά, όμως τα καταστήματα ήταν κλειστά και έτσι δεν μπορέσαμε αυτό το βράδυ να το δούμε. Γι αυτό δεν μπήκαμε στη Μεδίνα. Το αφήσαμε για την επόμενη μέρα το πρωί.

Επίσης επειδή η ώρα ήταν προχωρημένη, δηλαδή μετά τις επτά, ήταν δύσκολο να βρούμε κάπου να φάμε κάτι της προκοπής και έτσι δούλεψε κανονικά σούπερ μάρκετ. Το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι είδαμε ένα μαγαζί που πουλούσε αλκοολούχα ποτά. Είχε τρομερή δουλειά. Πέντε ταμεία που δούλευαν ασταμάτητα πουλώντας μπύρες, κρασιά, ουίσκι και οτιδήποτε άλλο. Μπήκα κι εγώ και πήρα 6 μικρές μπύρες. Η συνολική ποσότητα ήταν 1,5 lt, αφού ήταν 250 κυβικά εκατοστά η μια σε κουτάκι. Το συνολικό κόστος ήταν κάτι λιγότερο από 4 ευρώ. Οι άνθρωποι εκεί ψώνιζαν συνήθως αγοράζοντας ολόκληρα καφάσια μπύρες. Γινόταν ένας μεγάλος χαμός απ’ έξω με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να φορτώσουν το αλκοολούχο αγαθό. Αν και είχε τόση κίνηση, η εξυπηρέτηση ήταν τρομερά καλή, διότι δίπλα σε κάθε ταμείο από τα πέντε που είχε, ήταν δύο, τρεις υπάλληλοι για να δίνουν κατευθείαν στον πελάτη αυτό το οποίο είχε ήδη πληρώσει στο ταμείο.

Σε όλη την Αφρική έτσι και στην Τυνησία όλοι οι ντόπιοι, αφρικάνοι ή άραβες είναι στο ραχάτι και δεν βιάζονται. Έχουν τις τρεις κλασικές φράσεις: άστο γι αύριο, έχει ο Αλλάχ και δεν πειράζει. Όμως όταν οδηγούν είναι πολύ βιαστικοί. Κορνάρουν λες και θα καεί το φαγητό στη φωτιά. Έτσι και στην κάβα που πήγα, όλοι εκεί μέσα κατά ένα περίεργο λόγο σπρωχνόντουσαν. Είχε πολύ πλάκα και εμένα μόλις πλήρωσε αυτός που ήταν μπροστά μου, αν και δεν μπορούσα να προχωρήσω, αυτός που ήταν πίσω μου με έσπρωχνε και μου έδειχνε το ταμείο ότι έχει αδειάσει να προχωρήσω. Δεν πρόλαβα να πάρω τα ρέστα και με έσπρωχνε ο ίδιος να προχωρήσω μισό μέτρο για να πληρώσει κι αυτός. Τόση βιασύνη να τελειώσουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα, λες και θα τους έπιανε η αστυνομία αν καθυστερούσαν. Μία καλή δουλειά θα ήταν να πουλάει κάποιος αλκοόλ σε μουσουλμανικές χώρες όπως η Τυνησία. Πήγαμε στο δωμάτιο και εννοείται ήπιαμε όλες τις μπύρες μέσα σε μισή ωρίτσα, μαζί με διάφορα άλλα φαγώσιμα που είχαμε πάρει.

Η σημερινή διαδρομή:

 

[MarieAries]

Ωραίες εικόνες απο μια χώρα που ηταν '' παρεξηγημένη'' στα μάτια μου.. Θέλω να πω οτι ελαχιστες φορές την εχω γκουγκλαρει για πληροφορίες.. Πλέον μετα τις προσφατες ιστορίες και το σχολιο της @MarieAries για τα 500 ευρω δωδεκα μέρες θα την βαλω στις υποψήφιες για του χρόνου χειμωνα πιθανόν..
Απο οτι καταλαβαίνω η ύπαρξη αυτοκινήτου ανεβάζει το ταξίδι πολλα level πάνω οπότε αν και solo traveller θα '' αναγκαστώ '' να βρω παρέα
Υ. Γ. Οι χαρτες με τις διαδρομές ειναι απο μονοι τους τουριστικος οδηγος νομίζω..

Αν και προτιμώ γενικά το solo ταξίδι, στην Τυνησία δε θα δεις πολλά χωρίς αμάξι. Εγώ πήγα με μια φίλη, επίσης low budget traveler, νοικιάσαμε αμάξι για τις 11 από τις 12 ημέρες του ταξιδιού, και φαντάσου οδήγησα μόνο εγώ γιατί η φίλη μου δεν ξέρει να οδηγεί. Είναι πολύ εύκολη χώρα και πολύ οικονομική. Τριγυρήσαμε σε πάρα πολλά μέρη, η βενζίνη ήταν πολύ φθηνή και τα δωμάτια που βρήκαμε επίσης. Μόνο με το google maps βγάζεις άνετα άκρη, δε χρειάζεσαι κάτι παραπάνω. Κάναμε σχεδόν το ίδιο πρόγραμμα με τη @fenia42, απλά εμείς είχαμε κλείσει περισσότερες ημέρες και μείναμε και παραλιακά, Djerba, κλπ.

 

[fenia42]

Εμένα λες κακιά γλώσσα για το Σφαξ; Εντάξει ωραίο είναι για μια μικρή επίσκεψη! Και οι ίδιοι οι Τυνήσιοι δε το έχουν σε μεγάλη υπόληψη.

 

[travelbreak]

Εμένα λες κακιά γλώσσα για το Σφαξ; Εντάξει ωραίο είναι για μια μικρή επίσκεψη! Και οι ίδιοι οι Τυνήσιοι δε το έχουν σε μεγάλη υπόληψη.

Κοίτα, δεν είναι για πάνω από 3 ώρες η πόλη αυτή. Αλλά μια αγορά και μια Μεδίνα την έχει.
Εσένα είχα στο μυαλό μου όντως, αλλά κυρίως τον άγγλο που είδαμε στη Ματμάτα. Μίλαγε τελείως απαξιωτικά για το Σφαξ.