Κένυα Ρουάντα Τανζανία Ρουάντα, Κένυα, Τανζανία... live!

[Bahari]

Οι εικόνες που μας μεταφέρεις είναι τόσο ζωντανές που είναι σα να είμαστε κι εμείς μαζί σου!!! Υπέροχο ταξίδι και υπέροχη περιγραφή!

 

[micmic]

15/8/2010
Έχουμε πληρώσει για lodges που καλά-καλά δεν τα βλέπουμε και για γεύματα που παραλείπουμε. Σήμερα ευτυχώς τρώμε πρωϊνό κατά τις 6, και μετά φεύγουμε για εξερεύνηση της λίμνης Nakuru. Συναντάμε τον φύλακα που μας άνοιξε την πύλη χτες το βράδυ, και μας λέει ότι νωρίτερα το πρωΐ βρήκαν ένα πτώμα ζέβρου και μερικά λιοντάρια από πάνω, 100-200 μέτρα μακριά από την πύλη αλλά ΕΞΩ από το πάρκο.

Αυτό το εθνικό πάρκο είναι υπέροχο. Μια λίμνη με χιλιάδες φλαμίνγκος, παραδίπλα τεράστια λιβάδια με πλήθος ζώων και πέρα από τα λιβάδια ένα δάσος με οργιώδη βλάστηση. Αυτή είναι η μέρα που απομυθοποίησα τους φωτογράφους άγριων ζώων. Με τέτοιο τοπίο, τέτοιο φωτισμό και τέτοια συγκέντρωση ζώων, και τυφλός να είσαι θα βγάλεις απίθανες φωτογραφίες. Εκτός από τα φλαμίνγκος -σήμα κατατεθέν της λίμνης- φωτογραφίζουμε βαβουΐνους, γαζέλες, ιμπάλα, ζέβρους, ρινόκερους, καμηλοπαρδάλεις, βουβάλια, ήλαντ κτλ. Και φυσικά πολλά πουλιά.

Έχουμε κάνει το γύρο της λίμνης μιάμιση φορά και εξερευνούμε κάποια από τα πολλά δρομάκια που αναπόφευκτα θα παραλείψουμε, όταν φτάνουμε σε ένα σημείο με πολλά νερά. Προσπαθώ να περάσω από ένα σημείο που βλέπω ροδιές, αλλά κολλάω. Το Mitsubishi iO (= Pajero) δεν ξεκολλάει με τίποτα. Ούτε με κοντές. Επειδή είμαστε σε ένα σημείο από το οποίο δεν περνάνε συχνά αυτοκίνητα, και επειδή πλησιάζει και η ώρα να φύγουμε, σκέφτομαι πως πρέπει να χωθώ στις λάσπες και να αρχίσω τη βρώμικη δουλειά. Ευτυχώς όμως περνάει κάποιος με Landcruiser και ιμάντα και μας ξεκολλάει. Φοβερή τύχη.

Στο δρόμο της επιστροφής προς την πύλη μας ξαναπιάνει τροπική βροχή. Και πάλι καταρρακτώδης, μόνο που αυτή τη φορά έχει και χαλάζι. Φοβόμαστε μην ξανακολλήσουμε αλλά ευτυχώς φτάνουμε στην πύλη χωρίς άλλα προβλήματα.
Τώρα είναι η ώρα της επιστροφής στο Ναϊρόμπι. Αυτή τη φορά επιστρέφουμε μέσω της "εθνικής" και δεν έχουμε προβλήματα κακού δρόμου. Και είναι και μέρα. Αλλά όμως έχουμε πρόβλημα κίνησης στην εθνική. Το οποίο σημαίνει ένα όργιο από φορτηγά και λεωφορεία που το καθένα βγάζει καπνό όσο ένα εργοστάσιο χάλυβα, και ένα σωρό τρελοί (ανάμεσά τους κι εγώ) που μόλις δουν ελεύθερο το αντίθετο ρεύμα προσπερνάνε ανά πεντάδες-δεκάδες όσα περισσότερα αυτοκίνητα και φορτηγά μπορούν. Φυσικά μιλάμε για μια λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση στο μεγαλύτερο μήκος του δρόμου. Κάποια στγμή με σταματάει ένας τροχονόμος και μου λέει "είδα ότι οδηγείτε πολύ επικίνδυνα. Προσπεράσατε από την αριστερή λωρίδα". Εντωμεταξύ δεν είχα προσπεράσει από καμμία αριστερή λωρίδα. "Πότε με είδατε;" του απαντάω. "Ποτέ δεν έκανα προσπέραση από αριστερά". "Ναι, αλλά είχατε σκοπό να κάνετε", μου ξαναλέει. "Ούτε είχα σκοπό ούτε έκανα", ξανα-απαντάω. Και με αφήνει να φύγω. Ίσως να είναι σύστημα της Κενυάτικης τροχαίας: Ρίχνουμε άδεια για να πιάσουμε γεμάτα.

Έχοντας πάρει τον αέρα της οδήγησης υπό Κενυάτικες συνθήκες, φτάνω (έστω και όταν έχει πια νυχτώσει) στο προκαθορισμένο σημείο του Ναϊρόμπι όπου έχω ραντεβού με τον Caleb για να παραδώσω το αυτοκίνητο. Ο Caleb είναι ένας πολύ πολιτικοποιημένος και φιλοσοφημένος Κενυάτης με εκπληκτικά ήρεμη φυσιογνωμία και ομιλία. Μαζί με τον Jason, ο οποίος είναι εμφανώς επιχειρηματικό πνεύμα, είναι τα δύο άτομα που κανόνισαν τις κρατήσεις που σχεδίασα στο Κενυάτικο κομμάτι του ταξιδιού.

Το μόνο που μένει τώρα είναι να υπογράψουμε την παράδοση του αυτοκινήτου και μετά ο Caleb να μας πάει στο ξενοδοχείο μας. Η μέρα θα τελείωνε απροβλημάτιστα αν δεν διαπιστώναμε ότι έχουμε ξεχάσει τον φάκελλο με τα χαρτιά της ενοικίασης αυτοκινήτου και διάφορες άλλες κρατήσεις, στο Flamingo Hill Camp στη λίμνη Nakuru. Και αύριο το πρωΐ πρέπει να φύγουμε πολύ νωρίς για Τανζανία. Και τα χαρτιά αυτά μας είναι απαραίτητα. Και τα πράγματα μπερδεύονται πολύ.

Τέλος πάντων, φτάνουμε στο ξενοδοχείο-camp για άλλη μια φορά χωρίς ώρα για χαλάρωση. Φαγητό, μπάνιο και ύπνος είναι οι μοναδικές μας προτεραιότητες.

16/8/2010

Παρόλο που μέσα στα χαρτιά που έχουμε ξεχάσει στη Nakuru βρίσκονται και οι κρατήσεις του λεωφορείου που θα μας μεταφέρει στην Arusah, ευτυχώς δεν δημιουργείται πρόβλημα. Κατά τις 8 αναχωρούμε, με ένα λεωφορείο που μοιάζει με τα παλιά ΚΤΕΛ. Αποσκευές στην σκεπή κτλ. Προχωρώντας προς τα νότια της Κένυας βλέπουμε μια άλλη εικόνα: Αραιοκατοικημένες έως τελείως ακατοίκητες περιοχές, με πολλά δέντρα, χορτάρι και θάμνους. Αραιά και πού βλέπουμε παιδάκια που χαιρετάνε το λεωφορείο χωρίς υστεροβουλία. Ο δρόμος όταν δεν έχει παρακάμψεις λόγω έργων είναι καλός και η κίνηση ελάχιστη.

Στα σύνορα με την Τανζανία κατεβαίνουμε για έλεγχο και έκδοση βίζας. Το πιστοποιητικό του εμβολίου του κίτρινου πυρετού δεν το ζητάνε ούτε εδώ. Τα σύνορα είναι ένα μικρό χωριό με πολλά παρκαρισμένα φορτηγά που προφανώς περιμένουν έλεγχο και πολλούς τουρίστες που καταφτάνουν για βίζα. Ο έλεγχος του δικού μας λεωφορείου περιορίζεται στο άνοιγμα του μουσαμά που καλύπτει τις αποσκευές. Όσοι επιβάτες βγάζουν βίζα επιβιβάζονται στο λεωφορείο και όταν μαζευόμαστε όλοι ξεκινάμε. Είναι προφανές ότι κάποιος θα μπορούσε απλά να κατέβει και να ξανανέβει στο λεωφορείο χωρίς να έχει βγάλει βίζα, μια που κανένας δεν ελέγχει την ύπαρξή της.

Καθώς μπαίνουμε στην Τανζανία, το τοπίο γίνεται όλο και πιο ξερό, ώσπου στο τέλος βλέπουμε σχεδόν χωμάτινα τοπία με λίγα χόρτα εδώ κι εκεί, όπου βόσκουν αγελάδες και κατσίκες. Για πρώτη φορά βλέπουμε Masai να κυκλοφορούν με τις παραδοσιακές εμφανίσεις τους. Ο δρόμος κι εδώ είναι καλός όταν δεν γίνονται έργα, αλλά έργα γίνονται σε πολλά σημεία.
Φτάνουμε στην Arusha στην ώρα μας, δηλαδή στις 2. Όλα τα σπίτια που έχουμε δει στο δρόμο μέχρι τώρα στην Τανζανία, μας φαίνονται πιο περιποιημένα από αυτά της Κένυας. Και η Arusha είναι πραγματική έκπληξη μια που αποτελεί μια σύγχρονη πόλη με μαγαζιά απολύτως ευρωπαϊκού στυλ. Δεν λείπουν βέβαια και οι παράγκες, κυρίως στα προάστιά της, αλλά σε γενικές γραμμές είναι μια όμορφη και πολιτισμένη πόλη. Η παρουσία λευκών εδώ είναι συχνότατη και κανείς δεν γυρίζει καν να τους κοιτάξει.

Συναντιόμαστε με τον οδηγό μας για τις επόμενες μέρες και βλέπουμε για πρώτη φορά το roof-tent Landrover το οποίο στη συνέχεια θα γίνει το σπίτι μας. Στην οροφή του έχει μια πτυσσόμενη σκηνή και στο πορτ-μπαγκάζ όλα τα απαραίτητα για κάμπινγκ. Επισκεπτόμαστε ένα καθ'όλα σύγχρονο σούπερ μάρκετ για τις πρώτες προμήθειες, και ξεκινάμε με κατεύθυνση το εθνικό πάρκο Tarangire.
Στο Tarangire μπαίνουμε κατά τις 6:30 και αμέσως βλέπουμε (μαζί με 5-6 άλλα τζιπ) το εντυπωσιακό θέαμα μιας λέαινας πάνω σ'ένα δέντρο. Όμως νυχτώνει και πρέπει να πάμε στο campsite μας για την πρώτη νύχτα στη φύση. Το campsite αυτό είναι private, δηλαδή θα βρισκόμαστε εκεί μόνο εμείς και ο οδηγός μας. Με το που φτάνουμε βρίσκουμε μια καμηλοπάρδαλη για να μας υποδεχτεί.

Στα γρήγορα στήνουμε τη σκηνή και ετοιμαζόμαστε για ύπνο. Ο οδηγός κανονικά κοιμάται στη δική του σκηνή, αλλά εδώ θα κοιμηθεί μέσα στο αυτοκίνητο επειδή φοβάται τους ελέφαντες. Μας εξηγεί ότι οι ελέφαντες του Tarangire είναι πολύ επιθετικοί, λόγω εκτεταμένης λαθροθηρίας μέχρι το πρόσφατο παρελθόν. Μπαίνουμε στη σκηνή μας υπό τους ήχους ενός μακρινού βρυχηθμού κάποιου λιονταριού. Ωστόσο η νύχτα είναι ήσυχη και το μόνο που μας ξυπνάει είναι οι φωνές ενός ύρακα των δέντρων που βρίσκεται στο δέντρο κάτω από το οποίο έχουμε κατασκηνώσει. Είναι απίστευτο πώς ένα τόσο μικρό πλάσμα μπορεί να σκληρίζει τόσο δυνατά.

Όλα ιδανικά λοιπόν; Όχι ακριβώς. Στον εξοπλισμό του Landrover δεν περιλαμβάνονται κουβέρτες παρά μόνο ένα σεντόνι, και το βράδυ κάνει πολύ κρύο. Δηλαδή ψοφόκρυο. Δηλαδή τουρτουρίζουμε. 2-3 φορές κατεβαίνω από τη σκηνή για μια βόλτα γύρω από το αυτοκίνητο, αλλά ακόμα και με τον δυνατό φακό μου, δεν είναι καθόλου εύκολο να μην φοβάμαι όταν ακούω κάποιο κλαδί να σπάζει ή όταν βλέπω μια σκιά. Πρόκειτα για έναν ακαταμάχητα γοητευτικό φόβο.

17/8/2010

Παρακοιμηθήκαμε σήμερα: Ξυπνήσαμε στις 6:45. Παρά το κρύο που φάγαμε, κοιμηθήκαμε καλά και για πρώτη φορά συμπληρώσαμε 9 ώρες, αναπληρώνοντας τον ύπνο που μας είχε λείψει τις προηγούμενες μέρες. Το πρωϊνό ξύπνημα και ο καφές στην αφρικανική φύση είναι φανταστικά. Μακάρι να μπορούσα να ξυπνάω έτσι κάθε πρωΐ. Καθιστούμε σαφές τόσο στον οδηγό (που δεν ευθύνεται ο ίδιος) όσο και στο γραφείο, ότι δεύτερο βράδυ χωρίς κουβέρτες δεν περνάμε, και κανονίζουν να μας στείλουν sleeping bags. Η μέρα μέχρι το απόγευμα περνάει εξερευνώντας το Tarangire. Πολλές όμορφες φωτογραφίες, χωρίς όμως κάποια συγκλονιστική συνάντηση. Από ένα σημείο και πέρα παίρνω εγώ το Landrover. Το να έχεις οδηγό σε κάποιο πολιτιστικό ταξίδι μπορεί να είναι πολύ καλό, αλλά καταλήγω ότι στα game drives πρέπει να οδηγάει κανείς μόνος του.

Κατά τις 5-6 επιστρέφουμε στο campsite μας και αυτή τη φορά βρίσκουμε επιτροπή υποδοχής βαβουΐνων. Το μπάνιο και το δείπνο είναι πολύ βασικά αλλά η αίσθηση είναι πολύ όμορφη. Ύστερα καθόμαστε γύρω από τη φωτιά και συζητάμε πολιτική της Ανατολικής Αφρικής με τον οδηγό μας. O Herbert πιστεύει ότι στις εκλογές της Τανζανίας γίνεται νοθεία. Επίσης θεωρεί τους περισσότερους Κενυάτες σκληρούς και υπερόπτες. Έχει σπουδάσει μηχανικός στη Σουηδία, αλλά επέλεξε το επάγγελμα του οδηγού επειδή πληρώνει καλύτερα. Ανεβαίνουμε στη σκηνή μας για να γράψουμε ημερολόγιο και να εξερευνήσουμε τον περίγυρο με τον φακό μας. Ο οδηγός κοιμάται και πάλι στο αυτοκίνητο υπό τον φόβο των ελεφάντων. Ζητήσαμε sleeping bag και γι'αυτόν παρόλο που στο τηλέφωνο είπε στους ιδιοκτήτες ότι δεν το χρειάζεται, κι έτσι δεν θα ξεπαγιάσει ούτε αυτός απόψε. Η νύχτα στη φύση είναι μαγευτική.

 

[Aria_C]

υπέροχο ταξίδι, μαγευτική περιγραφή για ένα ταξίδι που αποτελεί όνειρο ζωής για μένα!
Μακάρι, βέβαια, να εύρισκα εύκολα και κάποιον γνωστό μου πρόθυμο να με ακολουθήσει σε κάτι τέτοιο, καθώς όταν το συζητάω κουνάνε το κεφάλι αριστερά - δεξιά με νόημα... "πάει το έχασε αυτή..."
Είμαι σίγουρη πως άν τους βάλω να διαβάσουν την ιστορία σου, όλο και κάποιος θα δελεαστεί με τις υπέροχες εικόνες που ζωγραφίζεις με τόση ευκολία περιγράφοντας το ταξίδι σου.

 

[micmic]

18/8/2010

Μέχρι τώρα τους καλύτερους ύπνους τους έχουμε κάνει στη σκηνή. Το βράδυ που πέρασε κοιμηθήκαμε θαυμάσια και αν κάτι συνέβη στο campsite, εμείς δεν καταλάβαμε τίποτα. Απολαμβάνουμε άλλο ένα πρωϊνό στην ηρεμία της αφρικανικής φύσης πριν αφήσουμε το Tarangire. Φεύγοντας κάνουμε μια τελευταία βόλτα στις όχθες του ποταμού και συνεχίζουμε για τη λίμνη Manyara. Οι δρόμοι της Τανζανίας που βλέπουμε μέχρι στιγμής είναι πολύ καλοί και με ελάχιστη κίνηση.

Η λίμνη Manyara είναι μια αλκαλική λίμνη που περιβάλλεται από ένα πυκνό δάσος. Το δάσος δεν δίνει πολλές ευκαιρίες θέασης ζώων, αλλά η λίμνη και κάποιες άδεντρες εκτάσεις γύρω απ'αυτήν μας ανταμοίβουν με ιπποπόταμους, πελεκάνους, ίβιδες, κάποιες θαυμάσιες εικόνες καμηλοπαρδάλεων Masai κτλ. Στη λίμνη δεν μένουμε πολλή ώρα. Επόμενος προορισμός ο κρατήρας Ngorongoro.

Στο δρόμο για τον κρατήρα, περνάμε για προμήθειες από το χωριό Karatu. Εκεί κάνουμε και κάποιες αναλήψεις και αλλαγές νομισμάτων επειδή με τις πληρωμές έχουμε μπλεχτεί πολύ. Ευρώ, δολλάρια, φράγκα Ρουάντας, σελλίνια Κένυας, σελλίνια Τανζανίας... έχουμε χάσει λίγο τη μπάλα. Σα να μην έφτανε αυτό, το τί νόμισμα δέχονται τα διάφορα μαγαζιά, υπηρεσίες κτλ, είναι πολύ μπλεγμένο. Π.χ. στα εθνικά πάρκα της Κένυας πρέπει να πληρώσεις την είσοδο επισκεπτών σε δολλάρια, αλλά την είσοδο του αυτοκινήτου σε shillings. Και δεν είναι δυνατόν να πληρώσεις με κάρτα. Αντίθετα, στα πάρκα της Τανζανίας μπορείς να πληρώσεις ΜΟΝΟ με κάρτα, εκτός από τον κρατήρα Ngorongoro όπου δέχονται μόνο μετρητά. Ένα χάος δηλαδή. Όσον αφορά τα μαγαζιά, σε γενικές γραμμές ισχύουν τα εξής: Όσοι θέλουν πολύ να πουλήσουν (μικροπωλητές, ξενοδοχεία κτλ) δέχονται συνήθως τόσο το τοπικό νόμισμα όσο και δολλάρια, ή ακόμα και ευρώ. Αν πληρώσεις όμως σε οτιδήποτε άλλο εκτός από το τοπικό νόμισμα, η ισοτιμία βγαίνει εκείνη τη στιγμή ανάλογα με τις ορέξεις του μαγαζάτορα και σε γενικές γραμμές είναι πολύ χειρότερη από αυτήν που θα εύρισκες σε ένα γραφείο συναλλάγματος. Κάπως πιο οργανωμένες επιχειρήσεις (βενζινάδικα, σούπερ-μάρκετ κτλ) δέχονται ΜΟΝΟ το τοπικό νόμισμα, αλλά εκεί συνήθως μπορείς να πληρώσεις και με κάρτες. Χαμός.

Ενώ γυρνάμε στα μικρομάγαζα του Καράτου προσπαθώντας να βρούμε αυτά που θέλουμε για τις επόμενες μέρες κάμπινγκ, μας πλησιάζουν παιδάκια και ζητάνε στυλό. Άλλα ζητάνε ένα δολλάριο και υπάρχει και κάποιο που θέλει να μας πουλήσει την ζωγραφιά του που απεικονίζει κάτι πουλάκια, δυστυχώς πολύ χειρότερης τεχνικής από αυτήν που θα περίμενε κανείς από παιδί της ηλικίας του. Πάει η ιδέα που είχαμε σχηματίσει για τα Τανζανάκια, ότι δηλαδή δεν ζητιανεύουν όπως τα Κενυατάκια.

Μετά από καμμιά ώρα είμαστε πλέον στον θρυλικό κρατήρα Ngorongoro, ή μάλλον στο χείλος του. Το ξενοδοχείο μας είναι πολύ όμορφο, με θέα στον κρατήρα, και ότι πρέπει για χαλάρωση. Με το που φτάνει το τζιπ στην πόρτα του ξενοδοχείου, αμέσως πετάγονται 5-10 άτομα να βγάλουν τα σακ-βουαγιάζ, να τα ξεσκονίσουν, να τα μεταφέρουν, να μας προσφέρουν βρεγμένες πετσέτες και χυμό, κτλ. Όλα για το τιπ. Βαρεθήκαμε να απαντάμε σε "Jambo", "Karibuni" και "Asante". Πάντως τα Σουαχίλι που διάβαζα για ένα δίμηνο το χειμώνα με βοηθάνε στο να καταλαβαίνω κάποιες επιγραφές, αν και στην ομιλία πιάνω μόνο σκόρπιες λέξεις. Την επόμενη φορά θα είμαι πολύ βελτιωμένος.

Φαγητό που δεν εντυπωσιάζει αλλά σε πολύ ωραίο περιβάλλον και μετά, κατά τα γνωστά, ύπνος. Αυτή τη φορά με καλοριφέρ και με θερμοφόρα στα πόδια, μια που στο υψόμετρο των 2400μ έχει ψύχρα.

19/8/2010

Σήμερα είναι η μέρα που εξερευνούμε τον θρυλικό κρατήρα Ngorongoro. Μια έκταση διαμέτρου περίπου 20 χλμ γεμάτη με κάθε είδος άγριας ζωής. Δεν περνάει πολλή ώρα από τότε που κατεβαίνουμε, και έχουμε την πρώτη στενή επαφή με λιοντάρια: Δύο νεαρά θηλυκά και ένα νεαρό αρσενικό περνάνε δίπλα από το τζιπ μας. Στη συνέχεια πηγαίνουμε δίπλα-δίπλα με ένα μεγαλοπρεπές αρσενικό για 200-300 μέτρα (εμείς και άλλα 3-4 τζιπ). Αργότερα συναντάμε μεγάλες αγέλες από γκνου και ζέβρους, πολλές αντιλόπες, ελέφαντες, ύαινες, πολλά πουλιά κτλ. Σε ένα picnic spot ένα πιθηκάκι ανεβαίνει στο αυτοκίνητο με διαθέσεις κλοπής και όταν πάω να το διώξω αντί να υποχωρήσει αντεπιτίθεται. Το βάζει στα πόδια μόνο όταν με βλέπει να αρπάζω ένα ξύλο. Αυτά τα πιθηκάκια έχουν αποθρασυνθεί τελείως. Γενικά τα ζώα στον κρατήρα είναι εξοικειωμένα με τον άνθρωπο ακόμα περισσότερο απ'ότι σε άλλα εθνικά πάρκα, και έτσι είναι δυνατόν να βρεθείς τόσο κοντά σε κάποιο γκνου ή ζέβρα που να απλώσεις το χέρι σου και να το χαϊδέψεις.

Αργότερα βλέπουμε από αρκετά μακριά δύο μαύρους ρινόκερους. Έχουν παραταχθεί καμμιά 20αριά τζιπ και τους παρακολουθούν από μεγάλη απόσταση επειδή δεν υπάρχει δρόμος για να πλησιάσουν περισσότερο. Τα τζιπ είναι πολλά, αλλά ευτυχώς όχι τόσο πολλά όσο τα περίμενα. Ο οδηγός μας υποστηρίζει ότι τα περισσότερα από τα λεφτά που δίνουν οι τουρίστες δεν πάνε εκεί που θα έπρεπε (π.χ. βελτίωση δρόμων και τουριστικών εγκαταστάσεων) αλλά καταλήγουν στις τσέπες ορισμένων. Και μιλάμε για πολλά λεφτά: $60 το άτομο ημερησίως για είσοδο στο Ngorongoro Conservation Area και επιπλέον $200 ανά αυτοκίνητο που κατεβαίνει στον κρατήρα. Σπουδαία βιομηχανία.

Οι θεάσεις λιονταριών στον κρατήρα συνεχίζονται, και δεν είναι περίεργο αφού λέγεται ότι ο κρατήρας είναι η περιοχή με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση θηρευτών στον κόσμο. Αλλά τα ζώα του κρατήρα δεν είναι απομονωμένα: Μπορούν να μετακινούνται και να φτάνουν μέχρι το Serengeti, το Tarangire ή και άλλα πάρκα. Οι περιοχές μεταξύ των πάρκων δεν είναι απροσπέλαστες για τα ζώα. Αποτελούν βιότοπους και διαδρόμους για τις μετακινήσεις τους. Οι άνθρωποι εδώ είναι μάλλον φιλοξενούμενοι παρά ιδιοκτήτες. Ευτυχώς σ'αυτήν την περιοχή της Τανζανίας αυτό φαίνεται να διατηρείται και να προστατεύεται.

Μετά από περίπου 7 υπέροχες ώρες στον κρατήρα, αναχωρούμε με προορισμό το Serengeti. Όλοι οι δρόμοι στον κρατήρα και στην διαδρομή προς Serengeti είναι χωματόδρομοι, και με τακτικές διελεύσεις τζιπ. Αυτό σημαίνει ότι η σκόνη υπάρχει παντού. Σε όλα τα πάρκα μέχρι τώρα η σκόνη ήταν υπερβολική, αλλά σήμερα η κατάσταση έχει ξεφύγει τελείως. Όλο το αυτοκίνητο είναι γεμάτο σκόνη, τα ηλεκτρονικά είναι γεμάτα σκόνη, εμείς είμαστε γεμάτοι σκόνη και αναπνέουμε σκόνη. Μέχρι στιγμής η σκόνη είναι πιο ενοχλητική από τα έντομα: Στο Tarangire είχαμε μια επαφή με μύγες τσε-τσε, των οποίων το τσίμπημα δεν είναι τόσο οδυνηρό όσο λένε (καμμία σχέση με τα μυρμήγκια του Nyungwe). Με την ηλεκτρική μας ρακέτα δε, δολοφονήσαμε ουκ ολίγες τσε-τσε. Πρόβλημα κουνουπιών αντιμετωπίσαμε μόνο στη λίμνη Nakuru, όπου σε ορισμένα σημεία της η κουνουπόμαζα μπορούσε να κοπεί με το μαχαίρι. Αλλά η σκόνη είναι πανταχού παρούσα.

Στο δρόμο συναντάμε ένα πολιτιστικό χωριό Masai και σκεφτόμαστε να το επισκεφτούμε, αλλά η εικόνα των Masai στο δρόμο να κάνουν σήματα στα διερχόμενα τζιπ σαν τους τσολιάδες στις χασαποταβέρνες στα Βλάχικα, δεν είναι καθόλου πολιτιστικά θελκτική. Ίσως να αποφασίσουμε να επισκεφτούμε ένα πολιτιστικό χωριό μια άλλη μέρα. Οι περισσότεροι Masai που συναντάμε στο δρόμο προς το Serengeti κάνουν διάφορα νοήματα για να σταματήσουμε ή μας κουνάνε κάτι κολιέ περιμένοντας προφανώς να εντυπωσιαστούμε από την αυθεντικότητα των χειροτεχνημάτων τους. Από το πιο ακριβό lodge μέχρι τον πιο φτωχό βοσκό, έχεις συνέχεια την εντύπωση ότι όλες οι πράξεις των ντόπιων έχουν σαν σκοπό το πορτοφόλι σου. Μπορεί να μην είναι σωστό, αλλά συχνά σου δημιουργείται η εντύπωση ότι κανένας δεν σου μιλάει χωρίς να θέλει τα λεφτά σου.

Πλησιάζοντας προς Serengeti, οι τεράστιες πεδιάδες αρχίζουν να μας κυκλώνουν. Πρόκειται για περιοχές χωρίς καθόλου δέντρα, όπου η στάχτη από τις ηφαιστειακές εκρήξεις έχει δημιουργήσει ένα σκληρό υπόστρωμα το οποίο δεν μπορεί να διαπεραστεί από τις ρίζες των δέντρων. Φτάνοντας στην πύλη του Serengeti, διαπιστώνουμε ότι το όνομα του πάρκου που σημαίνει "ατελείωτη πεδιάδα", δικαιολογείται απόλυτα. Όπου και να κοιτάξουμε υπάρχει μια επίπεδη έκταση με χόρτο, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Ζώα υπάρχουν παντού, αλλά χάνονται μπροστά στην απεραντοσύνη του τοπίου. Ωστόσο, μέχρι να πάμε στο campsite συναντάμε μια λιονταρίνα που θηλάζει τρία μικρά, μερικές bat-eared foxes, μερικά topis, και φυσικά ένα σωρό γαζέλες, ζέβρες, γκνου κτλ.

Σήμερα θα μείνουμε σε public campsite. Πλησιάζοντας προς τον ποταμό Seronera, το τοπίο αλλάζει και δέντρα εμφανίζονται. Φτάνουμε στο campsite κατά τις 6:30. Βρίσκουμε εκεί καμμιά 15αριά παρκαρισμένα τζιπ και περίπου 30 σκηνές. Σχεδόν όλοι οι campers είναι Ιταλοί ή Ισπανοί. Έρχονται μ'έναν ντόπιο οδηγό και έναν μάγειρα. Οι μάγειρες μαγειρεύουν για το γκρουπ τους σε έναν ξεχωριστό χώρο αλλά μπορεί να δέχονται και παραγγελίες από τρίτους, κάτι το οποίο εκμεταλευόμαστε μια που δεν υπάρχει όρεξη για μαγείρεμα. Το campsite έχει τουαλέτες και ντους σε αρκετά καλή κατάσταση, αλλά φυσικά δεν υπάρχει ηλεκτρισμός κι έτσι για άλλη μια φορά οι δύο φακοί μας αποδεικνύονται πολύτιμοι.
Ανεβαίνουμε στη σκηνή για χαλάρωση, αλλά κάποιοι campers συνεχίζουν να είναι θορυβώδεις ενώ έχει περάσει 10:30. Ίσως να έπρεπε να πάνε για κάμπινγκ στην Ίο. Τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα από την γαλήνη του private campsite.

20/8/2010

Σήμερα ξυπνάμε από ομιλίες και φωνές αντί για μελωδίες πουλιών. Τα κακά του public campsite. Προσωπικά βρίσκω πολύ προτιμότερο το να πάω σε private campsite και να μαγειρεύω μόνος μου, από το να πάω σε public και να πάρω και μάγειρα. Η διαφορά στην τιμή μεταξύ public και private είναι $20 ανά άτομο ($30 και $50 αντίστοιχα). Είδα σε κάποιο φυλλάδιο τιμές και για έναν τρίτο τύπο campsite που είναι προφανώς καινούριος, το premium campsite. Αυτό μάλλον είναι μια τοποθεσία που σου παραχωρείται για αποκλειστική χρήση και περιλαμβάνει τουαλέτες, ντους και πιθανόν και κάποια σκηνή ή καλύβα.

Σήμερα είναι μέρα game driving γύρω από την περιοχή του ποταμού Seronera στο κεντρικό Serengeti. Βλέπουμε πολλά και διάφορα, μεταξύ των οποίων και αρκετά λιοντάρια. Σε κάποια στιγμή συναντάμε έναν μοναχικό ελέφαντα που περπατάει πάνω στο δρόμο και έρχεται προς το μέρος μας. Κάνουμε στην άκρη, σβήνουμε τη μηχανή και περιμένουμε να τον δούμε να περνάει δίπλα μας. Αυτός πλησιάζει και σταματάει ακριβώς δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο του συνοδηγού, μερικά εκατοστά από τη φίλη μου. Ακουμπάει τον καθρέφτη και το καπώ με την προβοσκίδα του κι εμείς μένουμε τελείως ακίνητοι. Ο οδηγός μας ψιθυρίζει να κλείσουμε το παράθυρο αλλά πριν προλάβουμε ο ελέφαντας μας βαριέται και φεύγει. Αναρωτιόμαστε τί θα είχε συμβεί αν ξαφνικά το ζώο είχε πάρει ανάποδες.

Κατά το απογευματάκι φτάνουμε στο επόμενο campsite μας, private αυτή τη φορά. Βρίσκεται στο βόρειο Serengeti, στους λόφους Lobo. Lobo ήταν το όνομα ενός αρχηγού των Masai που ζούσε παλιότερα εδώ. Τα καθαρά ρούχα έχουν σχεδόν τελειώσει και αρχίζω να φοράω τα μπλουζάκια σουβενίρ και να ανακυκλώνω τα λιγότερο λερωμένα. Και πάλι καθόμαστε γύρω από τη φωτιά και συζητάμε περί ανέμων και υδάτων προτού πάμε για ύπνο.

21/8/2010

Ο οδηγός μας λέει ότι όλη τη νύχτα ακουγόντουσαν λιοντάρια και ύαινες, αλλά εμείς κοιμόμασταν βαριά και δεν ακούσαμε τίποτα. Σήμερα εξερευνούμε το βόρειο Σερενγκέτι. Όσο προχωράμε προς τα βόρεια, τόσο αυξάνεται ο πληθυσμός των ζώων. Οδηγάμε για ώρες και βλέπουμε συνέχεια γκνου και ζέβρους. Ο οδηγός μας λέει ότι πριν μια βδομάδα ήταν σχεδόν ερημικά σ'αυτά τα μέρη - τώρα τα ζώα αρχίζουν σιγά-σιγά να επιστρέφουν από το Μασάϊ Μάρα. Το τοπίο έχει πια και αρκετά δέντρα - έχουμε περάσει από τις απέραντες πεδιάδες στην απέραντη σαβάνα. Σήμερα είδαμε μεταξύ άλλων για πρώτη φορά ρέμποκ και κλιπσπρίνγκερ. Αλλά ο πραγματικός πρωταγωνιστής ήταν ο τεράστιος αριθμός των γκνου και των ζέβρων - και να σκεφτεί κανείς ότι τα περισσότερα είναι ακόμα στο Μάρα.

Κάποια στιγμή το μεσημέρι περάσαμε από έναν οικισμό στους λόφους Lobo που μένουν κάποιοι rangers του πάρκου με τις οικογένειές τους. Ζουν ουσιαστικά στη μέση της σαβάνας - παιδάκια και βαβουΐνοι σχεδόν συγκατοικούν. Ο οδηγός μας κανόνισε και έναντι 7000 TSh φάγαμε φαγητό στην αυλή ενός σπιτιού, μαγειρεμένο από τη γυναίκα κάποιου ranger. Ήταν πολύ απλό, ugali με κοτόπουλο. Και φυσικά φάγαμε με τα χέρια.

Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στο campsite μας. Κατά τη διάρκεια του φαγητού και μόλις είχε σκοτεινιάσει, ακούστηκαν βρηχυθμοί λιονταριού που δεν θα ήταν πάνω από 500-700 μέτρα μακριά. Όταν ακούς το λιοντάρι τόσο κοντά, το σκέφτεσαι πολύ πριν απομακρυνθείς έστω και 20 μέτρα από τη φωτιά και το αυτοκίνητο. Ο οδηγός μας, που επρόκειτο να κοιμηθεί και πάλι στη σκηνή του, δεν χρειάστηκε ιδιαίτερες προτροπές για να προτιμήσει την ασφάλεια του αυτοκινήτου. Μέσα στη σκηνή μας γράφουμε το καθιερωμένο log υπό τους ήχους λιονταριών, υαίνων και ενός ζέβρου.

22/8/2010

Κοιμόμαστε πολύ καλά στη σκηνή. 9,5 ώρες ύπνος, ξυπνώντας βέβαια κατά διαστήματα από ένα κοντινό λιοντάρι. Σήμερα ο καιρός είναι συννεφιασμένος και σχεδόν έτοιμος για βροχή. Είναι η τελευταία μέρα μας στο Serengeti και κάνουμε ένα τελευταίο game drive πριν αναχωρήσουμε με προορισμό τη Musoma. Συναντάμε κάτι λιοντάρια που τρώνε ένα αδιευκρίνιστο πτώμα - ή μάλλον τα θηλυκά και τα μικρά τρώνε, ενώ τα αρσενικά ξεκουράζονται αφού προφανώς έχουν ήδη χορτάσει.

Το Serengeti είναι πανέμορφο και όσο προχωράμε προς τα βόρεια η πυκνότητα των ζώων όλο και αυξάνει. Όμως από οργάνωση τα πάρκα αυτά δεν έχουν καμμία σχέση με το Kruger που είχαμε επισκεφτεί πέρυσι. Εκεί υπήρχαν ανά διαστήματα οργανωμένα "χωριά" με καταλύματα, εστιατόρια, μαγαζάκια κτλ. ή απλώς picnic sites με κάποιες καντίνες. Υπήρχαν πολύ όμορφα παρατηρητήρια πουλιών για να βγεις έξω από το αυτοκίνητο και να περπατήσεις λίγο. Υπήρχε η δυνατότητα για game drives, night drives, game walks αλλά και άλλες δραστηριότητες (π.χ. braai, αστρονομική βραδιά, βόλτα με ποδήλατα κτλ). Στα περισσότερα μέρη υπήρχαν ATM. Οι δρόμοι ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Στο Serengeti, το οποίο πάνω-κάτω έχει την ίδια έκταση με το Kruger, βρίσκεις ελάχιστα μόνο μαγαζιά σε κάποια σημεία, με πολύ περιορισμένη ποικιλία φαγώσιμων και souvenirs. Και ένα μπουκάλι νερό να θέλεις να πάρεις, μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά δύσκολο και χρονοβόρο ανάλογα με το σημείο που βρίσκεσαι. Γενικά υπάρχει μια πιο "άγρια" και ανοργάνωτη αίσθηση, που πολλές φορές με γοητεύει επειδή μου δίνει την εντύπωση μιας πιο "αυθεντικής" Αφρικής, αλλά άλλες φορές κουράζει, ειδικά όταν σκέφτεται κανείς ότι τα χρήματα που εισπράττει το πάρκο είναι πάρα πολλά και όλα είναι σημαντικά ακριβότερα απ'ότι στο Kruger.

Βγαίνουμε από το πάρκο από μια έξοδο που σπάνια χρησιμοποιείται από τουρίστες - η "πύλη" είναι ένα ξύλινο κοντάρι και τα "γραφεία" ένα μικρό ξύλινο αναλόγιο. Βγαίνοντας από αυτή την πύλη, περνάμε από αγροτικές περιοχές και νιώθουμε πάλι "mzungu". Προφανώς εδώ οι κάτοικοι δεν είναι συνηθισμένοι σε τουρίστες κι έτσι μας κοιτάνε περίεργα. Μερικά παιδάκια ζητιανεύουν ως συνήθως. Ο οδηγός ρωτάει για τον σωστό δρόμο τον οποίο εμείς βλέπουμε στο GPS κι είμαστε έτοιμοι να τον διορθώσουμε αν κάνει κάποιο λάθος. Εννοείται πως πινακίδα δεν υπάρχει ούτε για δείγμα.

Μόλις φτάσουμε στη Musoma θα αφήσουμε τον οδηγό και θα κρατήσουμε το αυτοκίνητο. Δοκιμάσαμε lodges με οδηγό, lodges μόνοι μας, camping με οδηγό και τώρα θα κάνουμε camping μόνοι μας. Το συμπέρασμα είναι ένα: Ποτέ ξανά οδηγός σε game drives. Τα θετικά είναι ελάχιστα και τα αρνητικά πολλά. Φυσικά όσο περισσότερα μάτια ψάχνουν για ζώα τόσο το καλύτερο, και ένας ντόπιος πάντα μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμος. Αλλά εμείς που έχουμε συνηθίσει από πέρυσι να οδηγούμε μόνοι μας σε game drives, αισθανόμαστε πολύ περισσότερο τα μειονεκτήματα: Πρώτα απ'όλα, είναι αδύνατον ένας οδηγός να ξέρει τί ακριβώς θέλεις, όσο καλά κι αν του το εξηγήσεις. Οι οδηγοί είναι συνηθισμένοι σε πελάτες που πάνε ένα σαφάρι στη ζωή τους και θέλουν να δουν πέντε-δέκα ζώα στα γρήγορα και μετά να γυρίσουν στο lodge τους για ζεστό μπανάκι και ωραίο φαγητό. Ίσως να είναι χρήσιμοι για τουρίστες που δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν ένα nyala από ένα kudu, αλλά από ένα σημείο και πέρα είναι μάλλον κουραστικό να ακούς κάποια τετριμμένα πράγματα μέχρι να καταλάβει ο οδηγός ότι ξέρεις τουλάχιστον ορισμένα βασικά. Από φωτογραφικής απόψεως, το σαφάρι με οδηγό είναι δράμα. Όσο καλή διάθεση και να έχει, είναι αδύνατον να σταματήσει εκεί ακριβώς που θέλεις εσύ, στη γωνία που θέλεις εσύ, να ξέρει πότε παρεμβάλλονται χόρτα και κλαδιά στην οπτική σου γωνία, να πηγαίνει πιο αργά όταν θες να κοιτάξεις καλύτερα μέσα σε μια ρεματιά ή να πηγαίνει πιο γρήγορα όταν θες να ψάξεις για κάτι συγκεκριμένο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που πήρα εγώ το αυτοκίνητο επειδή δεν ήταν δυνατόν να βγάλω αλλιώς τις φωτογραφίες που ήθελα. Επίσης, ο οδηγός θέλει να νιώσει χρήσιμος πηγαίνοντάς σε εκεί που πιστεύει ότι θα δεις αυτό που θέλεις και πολλές φορές έχει δίκιο. Αλλά για κάποιον που ξέρει τα βασικά (π.χ. ότι για λεοπαρδάλεις θα ψάξεις στα παραποτάμια δέντρα, για κλιπσπρίνγκερς στα βράχια και στα kopjes κτλ), η αξία του οδηγού μειώνεται δραστικά. Επίσης δεν παίζει και τόσο ρόλο αν ο οδηγός μπορεί να σου πει αμέσως πιο πουλί είναι αυτό που βλέπεις - αυτό είναι κάτι που μπορείς να το βρεις αργότερα και μόνος σου από τις φωτογραφίες και να το μελετήσεις και πολύ περισσότερο αν σε ενδιαφέρει. Και τέλος, με το GPS μας, πάντα ξέραμε πού βρισκόμαστε τουλάχιστον εξίσου καλά με τον οδηγό. Όσο για τα τζιπ με τα 6-8 άτομα όπου μειώνεται ακόμα περισσότερο ο έλεγχος που έχει κάποιος στον καθορισμό της διαδρομής και την οπτική γωνία, δεν είναι για μας. Όταν πρόκειται για game drives, το self-driving θα είναι από δω και πέρα η αποκλειστική μας επιλογή.

Φτάνοντας στη Musoma πήγαμε στο Tembo Beach Hotel για να δούμε αν υπάρχει ελεύθερο δωμάτιο, μιας και δεν είχαμε κλείσει κάτι. Δωμάτιο υπήρχε, σε ένα παμπάλαιο κτίριο. Πάντως ήταν πολύ καθαρό και γουστόζικο. Απέναντι από το κτίριο του ξενοδοχείου υπάρχει χώρος για κάμπινγκ όπου βρίσκονται 5-6 σκηνές. Και ακόμα παραπέρα, ένα μπαράκι με δυνατή swahili hip-hop και ενδιαφέρουσα πελατεία. Όλοι πολύ φιλικοί - ίσως να παίζει ρόλο και το αλκοόλ. Υπάρχουν και μερικά τραπεζάκια έξω, όπου κατά τις 8-9 την αράζουν οι campers και οι θαμώνες. Κάποιοι κάνουν και μπάνιο - όλα αυτά συμβαίνουν στις όχθες της λίμνης Victoria. Μετά την εξασφάλιση του δωματίου, κάναμε ένα μικρό tour σε ορισμένα μπακαλικάκια. Κι εδώ ο οδηγός δεν αποδείχτηκε ιδιαίτερα χρήσιμος αφού καθόταν στο αυτοκίνητο ενώ εμείς προσπαθούσαμε να καταλάβουμε με τα λίγα αγγλικά που μιλούσαν κάποιοι από τους μαγαζάτορες, πού ακριβώς θα βρούμε τί. Προσπαθούσα να λέω μια-δυο λέξεις Σουαχίλι στους ντόπιους ώστε να μην περνάω και για τελείως mzungu. Μετά τα ψώνια πήγαμε μαζί με τον οδηγό σε ένα πιο κυριλέ ξενοδοχείο όπου φάγαμε αρκετά καλά σε ένα μικρό δωμάτιο με 4 τραπεζάκια στο οποίο ήμασταν οι μοναδικοί που τρώγαμε. Άλλοι 4-5 έβλεπαν σε δορυφορικό κανάλι αγώνα Αγγλικού πρωταθλήματος ενώ κατά διαστήματα ακούγαμε και τον τοπικό ιμάμη από δίπλα. Αρκετά σουρεαλιστικό σκηνικό.

Αργότερα αποχαιρετιστήκαμε με τον οδηγό, μετά την παράδοση του -ολίγον προβληματικού- Landrover και φυσικά μετά το καθιερωμένο tip. Μετά από δύο βράδια στο campsite Lobo 1 χωρίς σήμα κινητού και επομένως χωρίς ίντερνετ, σήμερα είμαστε και πάλι καλωδιωμένοι. Ώρα για ύπνο υπό τους ήχους των κυμάτων της λίμνης Victoria και ενός σκύλου που δε λέει να σταματήσει να ουρλιάζει.

 

[YBONNH]

Ngorongoro και Serengeti ειναι δυο μερη που παντα ηθελα να επισκευθώ.
Με την περιγραφη σου φερνεις κοντα οχι μονο τους τοπους, αλλα και την επιθυμια γι αυτους.
Σε ευχαριστω!

 

[GTS]

Εκπληκτικές εικόνες από την αγαπημένη Αφρική....δυο παρατηρήσεις μόνο: στη Μποτσουάνα δε πρόκειται ποτέ να είσαι με άλλα 20 τζιπ να βλέπεις τα ζώα. Εμείς είμασταν συνέχεια μόνοι μας και 2-3 φορές μόνο με άλλα, το πολύ 2 τζιπ, να χαζεύουμε λιοντάρια να κοιμούνται.

Ο ύπνος στη σκηνή όλα τα λεφτά, από τις πιο ωραίες εμπειρίες της ζωής μου, εγώ στη σκηνή και απ'έξω ύαινες....μππρρρρρρρρρ. Δε το αλλάζω με το καλύτερο λοτζ του κόσμου (άντε, για 1-2 βράδυα μόνο).

 

[micmic]

23/8/2010

Σήμερα είναι η μέρα που επιστρέφουμε στην Κένυα. Αποχαιρετούμε τη λίμνη Victoria και κατευθυνόμαστε προς τα σύνορα. Ο δρόμος είναι πολύ καλός και η κίνηση ελάχιστη, οπότε η διαδρομή είναι μια χαλαρωτική βόλτα. Έχουμε βέβαια και δύο τυπικούς ελέγχους από αστυνομικούς - πράγμα συνηθισμένο και στην Κένυα και στην Τανζανία.

Το πέρασμα των συνόρων δεν είναι δύσκολη υπόθεση, αλλά όσο νάναι θέλει κάποια ώρα. Να συμπληρώσεις την κάρτα αναχώρησης στην Τανζανία, να ελέγξουν τα στοιχεία, να περάσεις στην Κένυα, να συμπληρώσεις την κάρτα εισόδου, να διεκπεραιώσεις την είσοδο του αυτοκινήτου... και φυσικά υπάρχουν πάντα οι διάφοροι τύποι που σε πλησιάζουν για να σε βοηθήσουν επ'αμοιβή ή για να σου αλλάξουν συνάλλαγμα σε συμφέρουσες (γι'αυτούς) τιμές.

Περνώντας στην Κένυα, κατευθυνόμαστε προς το Masai Mara με οδηγό τον χάρτη και το GPS. Είναι απορίας άξιον το ότι δεν υπάρχει μια πινακίδα που να λέει "Masai Mara", δηλαδή να σε καθοδηγεί προς την μεγαλύτερη τουριστική ατραξιόν της Κένυας. Ο λόγος μάλλον είναι ότι ελάχιστοι τουρίστες κάνουν αυτή τη διαδρομή. Οι περισσότεροι πηγαίνουν στο Mara από το Nairobi. Έτσι κι εμείς δεν συναντάμε καθόλου τουρίστες, αλλά περνάμε από αγροτικές περιοχές με παιδάκια που απαρέγκλιτα χαιρετάνε και ενίοτε απλώνουν το χέρι. Συναντήσαμε και δύο που φώναζαν επιτακτικά "give me - give me".

Ξέραμε από περιγραφές άλλων ότι σε αυτόν τον δρόμο υπάρχουν κάποια αυτοσχέδια "διόδια". Τα συναντήσαμε κι εμείς, είτε με τη μορφή κανονικής μπάρας την οποία σήκωσε μια κυρία μόλις μας είδε να περνάμε, είτε με τη μορφή σκοινιού το οποίο ανεβοκατέβαζαν κάποιοι βαριεστημένοι τύποι. Σε μας πάντως ουδέποτε ζητήθηκε κάποιο αντίτιμο για να περάσουμε.

Στην πορεία κάναμε μια μικρή παράκαμψη προς το χωριό Kehancha προκειμένου να βρούμε ATM. Ευτυχώς βρήκαμε και κάναμε ανάληψη. Μεγάλη αντίθεση ο κοστουμαρισμένος υπάλληλος της τράπεζας με τον κόσμο που πέρναγε έξω απ'αυτήν. Λίγο παρακάτω αγόρασα 20 υπέροχες μπανάνες με μισό ευρώ.

Ο δρόμος που ξεκίνησε ως καλή άσφαλτος και συνεχίστηκε ως καλός χωματόδρομος, όλο και χειροτερεύει. Τα τελευταία 20 χιλιόμετρα, μετά το Lolgorian, είναι χωρίς αμφιβολία ο χειρότερος δρόμος που συνάντησα σε Κένυα, Τανζανία και Ρουάντα. Όταν είπα στον υπάλληλο στην είσοδο του Masai Mara ότι ήρθαμε από τον δρόμο του Lolgorian, γούρλωσε τα μάτια και είπε "very bad road!"

Μπαίνοντας στο Masai Mara πληροφορηθήκαμε ότι στο private campsite μας θα πρέπει να έχουμε και 2 οπλισμένους rangers για προστασία, τους οποίους μάλιστα θα έπρεπε να πληρώνουμε 20 ευρώ τον έναν για κάθε βράδυ. Παραμένουν στο campsite από τις 6:30 το απόγευμα μέχρι τις 6:30 το πρωΐ. Αυτό που ήταν προαιρετικό μέχρι πρότινος, έγινε υποχρεωτικό μετά το περιστατικό της 26ης Ιουλίου. Το θέμα όμως είναι ότι πρόκειται για ένα έξοδο που το μαθαίνεις μετά την είσοδό σου στο πάρκο, πράγμα απαράδεκτο. Επίσης, εμείς όχι μόνο δεν είχαμε διάθεση να πληρώσουμε για να έχουμε δυο rangers να μας φυλάνε, αλλά δεν τους θέλαμε ακόμα και να μας πληρώνανε.

Κατευθυνόμαστε στα γραφεία του πάρκου (ή μάλλον, για την ακρίβεια, του Mara Triangle) τα οποία βρίσκονται δίπλα στο ξενοδοχείο Serena. Εκεί συναντάμε τον διευθυντή ασφαλείας στον οποίο εξηγούμε το γελοίον της υπόθεσης: Να είσαι υποχρεωμένος να πληρώσεις για κάτι το οποίο το μαθαίνεις αφού έχεις ήδη μπει στο πάρκο, και να έχεις "private campsite" με δυο rangers πάνω από το κεφάλι σου όλη την ώρα. Με τα πολλά, συμφωνεί να μην απαλλάξει από την παρουσία των rangers φτάνει να υπογράψουμε ένα χαρτί που να δηλώνουμε ότι ενημερωθήκαμε πλήρως για τους κινδύνους αλλά παρ'όλα αυτά θέλουμε να είμαστε μόνοι μας.

Με όλη αυτή την ιστορία έχουμε εκνευριστεί αρκετά, αλλά στο τέλος υπογράφουμε το χαρτί και συνεχίζουμε σύμφωνα με το αρχικό πλάνο. Το campsite μας είναι πολύ όμορφο, στην όχθη του ποταμού Mara. Με το που φτάνουμε μας περιμένουν μια καμηλοπάρδαλη και 3 ελέφαντες. Έχουμε ήδη αργήσει, οπότε ίσα-ίσα που προλαβαίνουμε να κάνουμε μπάνιο και να φάμε κάτι πριν νυχτώσει. Το φεγγάρι είναι κρυμμένο πίσω από σύννεφα και οι ήχοι της νύχτας είναι τρομακτικοί. Ανεβαίνουμε γρήγορα στη σκηνή ακούγοντας ιπποπόταμους, ύαινες, κλαδιά να σπάζουν και διάφορους άλλους ακαθόριστους θορύβους.

24/8/2010

Μετά το ως συνήθως θαυμάσιο πρωϊνό ξύπνημα στη φύση, κατευθυνόμαστε προς το αρχηγείο και το Serena για διάφορες δουλειές: Να πάρουμε νερό, να βάλουμε βενζίνη, να δούμε αν μπορεί το Serena να μας δώσει χρήματα χρεώνοντας την πιστωτική μας κάρτα, κτλ. Η γενική εντύπωση για την οργάνωση του πάρκου είναι πολύ κακή. Όλα είναι παραδομένα στις μεγάλες αλυσίδες ξενοδοχείων και δεν υπάρχει καμμία μέριμνα για τον camper ή ακόμα και για τον απλό επισκέπτη. Ακόμα και το αρχηγείο του πάρκου, από το Serena παίρνει νερό. Σε όλο το πάρκο δεν υπάρχει ένα ATM, για βενζίνη πρέπει να βασιστείς στα ξενοδοχεία, ενώ και ένα μπουκάλι νερό να θέλεις να πάρεις, πάλι σε ξενοδοχείο πρέπει να πας. Και πάλι, οι συγκρίσεις με το Kruger είναι αναπόφευκτες. Εδώ έχει επικρατήσει το μοντέλο του τουρίστα που έρχεται για 2-3 μέρες και μένει σε lodge, κάνει δε τα πάντα μέσω αυτού του lodge. Για game drives, φαγητό, νερό, σουβενίρ κτλ, βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στο lodge.

Αφού τελειώνουμε μ'αυτά τα εκνευριστικά, φτάνει η ώρα για το δικό μας game drive. Το Masai Mara (ή μάλλον το Mara Triangle, μια που αυτό έχουμε δει μέχρι στιγμής) είναι πανέμορφο. Πρόκειται για την κλασσική εικόνα της Αφρικής. Σε κάθε στροφή βρίσκεται και μια καρτ-ποστάλ. Καταπράσινα λιβάδια με διασκορπισμένες ακακίες, και σε πολλά σημεία, τεράστιες αγέλες από γκνου. Είδαμε διάφορα ζώα, αλλά αυτό που μένει είναι ο απίστευτος αριθμός των γκνου που γεμίζουν με μαύρες βούλες τις τεράστιες πεδιάδες. Σήμερα είδαμε και ολίγον από crossing. "Ολίγον", διότι είδαμε να περνάνε μόνο 20-30 ζώα. Τα υπόλοιπα το ξανασκέφτηκαν. Η διαδικασία είναι ως εξής: Κάποιο ζώο πλησιάζει στο νερό, μπορεί να πιεί λιγάκι, αλλά το μετανιώνει και πισωγυρίζει. Αργότερα κάποιο άλλο ξαναπλησιάζει. Σιγά-σιγά γίνονται πολλά αυτά που βρέχουν τα πόδια τους, και από πίσω όλο κι έρχονται άλλα. Ύστερα κάποιο σκιάζεται για απροσδιόριστο λόγο, κάνει πίσω, και αμέσως τρομάζουν και τα υπόλοιπα και οπισθοχωρούν. Αυτό μπορεί να γίνεται για ώρες. Όσο πληθαίνουν τα ζώα σε ένα πέρασμα, τόσο πληθαίνουν και τα τζιπ που περιμένουν να δουν το σπουδαίο θέαμα. Μετά από καμμιά-δυο ώρες απραξίας των γκνου και των ζέβρων, πολλοί βαριούνται και φεύγουν είτε για να ελέγξουν κάποιο άλλο πέρασμα είτε για να δουν κάτι άλλο. Το πέρασμα του ποταμού μπορεί να γίνει αργότερα την ίδια μέρα ή αύριο. Κανείς δεν ξέρει, και άλλωστε δεν είναι ένα γεγονός που γίνεται μόνο για λίγες μέρες. Συνεχίζεται για μήνες, με αυξομειούμενη ένταση.

Κατά τις 6 επιστρέφουμε στο campsite μας και με το που νυχτώνει ανεβαίνουμε στη σκηνή. Παρακολουθούμε από τα παραθυράκια της υπό το φως της πανσελήνου, ελπίζοντας κάποιο ζώο να μας κάνει την τιμή να εμφανιστεί κοντά μας - φτάνει να μη μας δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα. Κάποια κλαδιά ακούγονται να σπάζουν κοντά μας...

 

[ΝΑΝΑΕΑ]

Ύπέροχες οι εικόνες και η ατμόσφαιρα που περιγράφεις! Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ ιδιαίτερα με την Αφρική και διαβάζοντας την ιστορία σου μου φαίνεται πως την έχω αδικίσει. Εντελώς διαφορέτικός τρόπος ταξιδιού απ' ότι έχω συνηθίσει. Πολύ ενδιαφέρον! Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!

 

[micmic]

25/8/2010

Χθες το βράδυ ακούγαμε τα κλαδιά να σπάζουν για αρκετές ώρες, αλλά τελικά δεν είδαμε τον υπαίτιο. Κατά πάσα πιθανότητα κάποιος ελέφαντας ή ιπποπόταμος, μια που διαπιστώσαμε ότι 10 μέτρα από τη σκηνή μας υπάρχει ένα πέρασμα απ'όπου οι ιπποπόταμοι ανεβοκατεβαίνουν στο ποτάμι.

Σήμερα εξερευνούμε την ανατολική όχθη του ποταμού Mara και το κεντρικό Masai Mara. Αφού πρώτα βέβαια φροντίσουμε για την απαραίτητη αλλαγή ελαστικού - η δεύτερη σ'αυτό το ταξίδι και ίσως πάμε και για τρίτη. Και αφού επιχειρήσουμε για άλλη μια φορά ανεπιτυχώς να πληρώσουμε με Visa το υπόλοιπο του λογαριασμού μας στο πάρκο. Οι υπάλληλοι του πάρκου είναι ομολογουμένως εξυπηρετικότατοι, αλλά αυτό δεν φτάνει να καλύψει τα οργανωτικά προβλήματα. Ο υπεύθυνος μου λέει ότι αν και αύριο δεν δουλεύει το σύστημά τους, θα πάμε στο Serena για να γίνει η πληρωμή μέσω αυτού. Φυσικά στο Serena είναι και το μοναδικό βενζινάδικο και μόνο εκεί μπορείς να ελέγξεις τον αέρα των ελαστικών. Είμαι σίγουρος ότι αν κλείσει το Serena θα κινδυνέψει να κλείσει και το πάρκο.

Περνάμε τη Mara Bridge, τη γέφυρα στα νότια του πάρκου η οποία είναι και το μοναδικό σημείο απ'όπου μπορεί κανείς να διασχίσει το ποτάμι. Από την ανατολική πλευρά του Mara, επιτρέπεται το offroad driving και ερχόμαστε σε πολύ κοντινή επαφή με πολλά ζώα: Λιοντάρια, ιπποπόταμους, ελέφαντες, καμηλοπαρδάλεις, βούβαλους... και φυσικά γκνου, ζέβρους, ιμπάλα και γαζέλες. Σε αντίθεση με αυτό που περίμενα, τα τζιπ στο Masai Mara είναι συγκριτικά πολύ λίγα. Πολλές φορές οδηγάμε για ώρες χωρίς να συναντήσουμε άλλο αμάξι. Τα περισσότερα αυτοκίνητα τα είδα στις όχθες του Mara να περιμένουν το crossing. Σήμερα ευχαριστήθηκα game drive: Κοντινές επαφές με ζώα, ελάχιστα ως καθόλου αυτοκίνητα, υπέροχα τοπία όπως πάντα και αίσθηση περιπέτειας με την offroad οδήγηση και το ψάξιμο για το καλύτερο σημείο περάσματος του Talek.

Η απογευματινή μας ρουτίνα είναι η ίδια: Μπάνιο, φαγητό και relax με τη συντροφιά των ιπποπόταμων. Μόλις σκοτεινιάζει (κατά τις 7:30) ανεβαίνουμε στη σκηνή. Υποτίθεται πως έχει φεγγάρι, αλλά σήμερα είναι κρυμμένο πίσω από τα σύννεφα. Όλη η μέρα σήμερα ήταν συννεφιασμένη και το απόγευμα έπεσε μια ψιλή βροχή ενώ ήμασταν περιτρυγιρισμένοι από τα καταπράσινα τοπία του Mara.

26/8/2010

Σήμερα όλη η μέρα είναι αφιερωμένη σε game drive. Εξερευνούμε την νοτιοανατολική πλευρά του Masai Mara. Νοτιοανατολικά του Keekorok Lodge κάποιες παραποτάμιες περιοχές είναι πολύ διαφορετικές από την σαβάνα που δεσπόζει στο τοπίο: Εδώ έχουμε πυκνό δάσος με ψηλά δέντρα. Λίγο παρακάτω βλέπουμε και δυο λιοντάρια που ζευγαρώνουν. Τα λιοντάρια είναι συχνό θέαμα στο Mara. Το δύσκολο είναι η λεοπάρδαλη (η οποία είναι δύσκολη παντού), οι μαύροι ρινόκεροι (οι οποίοι είναι ελάχιστοι και τους έχουμε δει από μακριά μόνο στο Ngorongoro) και το τσίτα, με το οποίο είχαμε μια πολύ εποικοδομητική συνάντηση στο Samburu.

Το μεσημεράκι σταματάμε για φαγητό στο Mara Sarova. Δεν πολυπεινάμε, αλλά μετά από τόσες μέρες κάμπινγκ ένα κανονικό γεύμα είναι ευπρόσδεκτο. Φτάνουμε μέχρι την πύλη Sekenani, όπου αρκετοί Masai περιμένουν μπας και βγει κανένας τουρίστας για να τον πολιορκήσουν με τα χειροτεχνήματά τους.

Ανεβαίνουμε προς τα βόρεια μέχρι να συναντήσουμε τον ποταμό Talek, και στη συνέχεια τον ακολουθούμε μέχρι την ένωσή του με τον Mara. Στο σημείο ακριβώς που ενώνονται, περνάμε από ένα tented camp όπου κάποιος κύριος μας πληροφορεί ότι ο δρόμος είναι ιδιωτικός. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει (χωρίς κανενός είδους σήμανση), αλλά είναι γεγονός ότι η ιδιωτικοποίηση στο Mara έχει φτάσει σε όρια γελοιότητας. Ας το πουλήσουν όλο να ξεμπερδεύουν μια και καλή. Κρίμα, γιατί το πάρκο είναι πανέμορφο και δίνει μοναδικές ευκαιρίες για κοντινές θεάσεις πολλών ζώων.

Ο γυρισμός είναι, όπως συμβαίνει συχνά, λίγο αγχωτικός. Έχει ήδη αρχίσει να πέφτει το φως και είμαστε αρκετά μακριά από το campsite μας. Κάποια περάσματα ποταμών δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρουμε, άλλα τα καταφέρνουμε με το ζόρι. Ο χάρτης του Tracks4Africa είναι μακράν καλύτερος από οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί, αλλά δεν είναι δυνατόν να περιλαμβάνει όλα τα δρομάκια, τα περάσματα, τις μεταβαλλόμενες συνθήκες που δημιουργούν τα καιρικά φαινόμενα. Για σήμανση βέβαια δεν γίνεται λόγος, πέρα από τις πινακίδες που δείχνουν την κατεύθυνση προς τα ξενοδοχεία.

Όταν φτάνουμε τελικά στο campsite, λίγο πριν νυχτώσει, ίσα-ίσα που προλαβαίνουμε να κάνουμε μπάνιο πριν αρχίσει η βροχή. Έτσι σήμερα ανεβαίνουμε στην σκηνή πριν τις 7, νωρίτερα από κάθε άλλη φορά. Τα σύννεφα είναι τόσο πυκνά που κρύβουν τελείως το φεγγάρι και έξω το σκοτάδι είναι πίσσα. Ακούγεται μόνο η βροχή που πέφτει στη σκηνή μας και κατά διαστήματα οι φίλοι μας οι ιπποπόταμοι.

 

[micmic]

27/8/2010

Και σήμερα game drive, όλη μέρα. Πάμε στο βορειοανατολικό κομμάτι του Mara, βόρεια του Talek και ανατολικά του Mara. Κι εδώ υπάρχουν ορισμένα μέρη τελείως διαφορετικά από την κλασική σαβάνα, με πυκνή βλάστηση και ψηλά δέντρα. Πολύ όμορφα τοπία, στα οποία φυσικά έχουν χωθεί 2-3 tented camps. Τα tented camps είναι κάποιες μεγάλες, "πολυτελείς" σκηνές στημένες μέσα στα δέντρα, χωρίς περιφράξεις, τα οποία ως κατασκευές κοστίζουν πολύ λιγότερο από ένα lodge και συνήθως προσφέρουν πολύ λιγότερα από άποψη ανέσεων, αλλά συνήθως η διαμονή σ'αυτά είναι πολύ ακριβότερη επειδή πουλάνε "αυθεντικότητα" και "african image". Ατρόμητοι εξερευνητές, Out of Africa, Livingston κτλ. Χωρίς φυσικά τις τροπικές ασθένειες, τις καθυστερήσεις και τις αλλαγές στο πρόγραμμα, τις ελλείψεις φαγητών, τα πολλά έντομα κτλ.

Σήμερα βλέπουμε και κανονικό wildebeest crossing. Νομίζω ότι βρεθήκαμε στο καλύτερο σημείο: Υπάρχει ένα πολύ δημοφιλές πέρασμα λίγο πιο πάνω από το Serena, όπου όλα τα τζιπ πάνε και στήνονται στην δυτική πλευρά του Mara. Εκεί είναι δύσκολο να έχει κανείς καλή ορατότητα. Αν όμως βρεις το ίδιο σημείο από την απέναντι όχθη, στην ανατολική πλευρά του ποταμού, τότε η ορατότητα είναι πολύ καλύτερη και μια που εκεί επιτρέπεται και το off-road driving, είναι σίγουρο ότι θα έχεις καλή θέση. Βέβαια το να πας από το ένα σημείο στο απέναντι δεν είναι και τόσο απλή υπόθεση - μιλάμε για τουλάχιστον 2-2,5 ώρες οδήγηση. Εμείς σταθήκαμε και τυχεροί, μιας που λίγο μετά που φτάσαμε στο πέρασμα, τα γκνου το πήραν επιτέλους απόφαση και άρχισαν να βουτάνε και να περνάνε. Καθώς έβγαιναν στην όχθη που ήμασταν, περνούσαν λίγα μέτρα δίπλα μας. Είναι όντως πολύ εντυπωσιακό θέαμα.

Τυχεροί σταθήκαμε και αργότερα όμως, όταν συναντήσαμε 3 τσίτα να αναπαύονται στη σκιά ενός δέντρου. Σ'αυτό το ταξίδι, από τα πλέον "περιζήτητα" ζώα δεν είδαμε μόνο λεοπάρδαλη (και άγρια σκυλιά, αλλά αυτά δεν είχαμε καν ελπίδα να τα δούμε στα πάρκα που επισκεφτήκαμε).

Σήμερα πρέπει να έσπασα ρεκόρ οδήγησης: 9-10 ώρες στο τιμόνι του Landrover. Πέρασα άπειρα ρυάκια και ποταμάκια, κάποια απ'αυτά με ιδιαίτερη δυσκολία. Αν είχα άλλη μια βδομάδα στο Mara νιώθω ότι θα το είχα μάθει απ'έξω κι ανακατωτά. Πρέπει να έχουμε κάνει πάνω από 1000 χιλιόμετρα μέσα στο πάρκο.

Καθώς επιστρέφαμε η βενζίνη έπεφτε επικίνδυνα και φτάσαμε στο Serena λίγο πριν κλείσει το βενζινάδικο και με το δείκτη κολλημένο στο "empty". Σίγουρα το self-drive στα πάρκα της Ανατολικής Αφρικής δεν είναι για όλους. Πολλά μπορεί να συμβούν και να σε καθυστερήσουν πολύ περισσότερο απ'όσο θα ήθελες, και αν έχεις φτιάξει ένα σφιχτό πρόγραμμα μπορεί να πέσεις και τελείως έξω χάνοντας κρατήσεις σε lodges ή αεροπορικές πτήσεις. Αλλά εμείς πιστεύουμε ότι η αίσθηση ανεξαρτησίας και ελευθερίας που σου δίνει υπερκαλύπτει το πιθανό άγχος και την ταλαιπωρία κάποιας αναποδιάς. Μέχρι τώρα έχουμε σταθεί τυχεροί και δεν είχαμε κάποια σοβαρή βλάβη στο αυτοκίνητο ή κάποιο τρακάρισμα, αλλά σε κάθε περίπτωση όποιος αποφασίσει την οδήγηση στην Αφρική θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος για παν ενδεχόμενο.

Η βραδυνή ρουτίνα είναι η συνηθισμένη, και το γράψιμο log μαζί με λίγο σερφάρισμα στο ίντερνετ υπό τους ήχους της αφρικανικής φύσης, είναι πλέον αγαπημένες συνήθειες μόλις ανεβαίνουμε στη σκηνή. Σήμερα όμως είναι το τελευταίο βράδυ μας ανάμεσα στα δέντρα στις όχθες του Mara, παρέα με τους ιπποπόταμους.

28/8/2010

Έτσι λοιπόν έφτασε η τελευταία μας μέρα στο Masai Mara. Αποχωριστήκαμε το αγαπημένο μας campsite και πήγαμε για πρωϊνό στο Serena. Εκεί έλεγξα και τις τιμές του καφέ για να κάνω τις απαραίτητες συγκρίσεις με την Ελλάδα. Ο εσπρέσο είχε περίπου 2 ευρώ (και μιλάμε για ένα ακριβό lodge με υπέροχη θέα σε ένα από τα πιο διάσημα πάρκα του κόσμου).

Στο τελευταίο μας game drive, ανεβήκαμε σιγά-σιγά την δυτική όχθη του ποταμού προχωρώντας προς την πύλη Oloololo. Παρολίγο να εισπράξω και ένα πρόστιμο 10000 KSh επειδή βγήκα από το αυτοκίνητο κοντά σε κάτι γκνου και ζέβρες, αλλά τη γλίτωσα επειδή δεν είχα χρήματα και η προθυμία μου να πληρώσω με Visa δεν διευκόλυνε τον ranger. Κατά τις 12 βγήκαμε από το Mara και πήραμε τον δρόμο προς το Nairobi. Βγαίνοντας ρωτήσαμε και μάθαμε ότι μπορούσαμε να διασχίσουμε τον ποταμό και εκτός του πάρκου, δηλαδή να βγούμε από την πύλη Oloololo στην δυτική όχθη του Mara, και να ξαναμπούμε από την πύλη Musiara στην ανατολική όχθη του Mara. Δρόμος πολύ πιο σύντομος από το ταξίδι που κάναμε εμείς μέχρι τη Mara Bridge στα νότια σύνορα του πάρκου. Τέλος πάντων, την επόμενη φορά θα ξέρουμε.

Τα ζώα είναι πολλά και στον περίγυρο του Masai Mara, άλλωστε το πάρκο δεν είναι περιφραγμένο. Κάποια στιγμή διαπιστώσαμε ότι ένας δρόμος από τον οποίο μας πήγαινε το GPS ήταν κλειστός, και κάναμε μια παράκαμψη. Λίγο αργότερα συναντήσαμε άλλους rangers που ήθελαν κι αυτοί να μας βάλουν πρόστιμο 10000 KSh επειδή ήμασταν μέσα στο πάρκο χωρίς εισιτήρια. Ποιό πάρκο όμως; Απ'ότι μάθαμε, οι περιοχές βόρεια του Mara μπορεί να μην είναι εθνικό πάρκο αλλά έχουν συστήσει το "Mara North Conservacy" και λειτουργούν περίπου ως πάρκο, μόνο που υπάρχουν και χωριά και κάτοικοι στις περιοχές αυτές. Αν δηλαδή βγαίνοντας από την πύλη του Masai Mara ξεστρατίσετε σε τίποτα δρομάκια, είναι πολύ πιθανόν να βρεθείτε σε περιοχή που δεν θα έπρεπε να είστε. Και φυσικά η αστεία σήμανση της περιοχής ή η παντελής έλλειψή της, δεν αποτελούν καλές δικαιολογίες για τους ντόπιους rangers. Γελοιότητες δηλαδή. Πάντως και αυτό το πρόστιμο το γλιτώσαμε με τον ίδιο τρόπο όπως και το προηγούμενο.

Τα πρώτα 50-70 χιλιόμετρα στο δρόμο προς το Nairobi είναι κακός χωματόδρομος που περνάει μέσα από αγροτοκτηνοτροφικές περιοχές. Ανά διαστήματα υπάρχουν παιδάκια που σε απελπιστικά μεγάλο ποσοστό απλώνουν το χέρι μόλις σε δουν, και Masai που σου κάνουν νοήματα να σταματήσεις. Τα γνωστά δηλαδή. Αργότερα ο δρόμος γίνεται καλή άσφαλτος, αλλά σε κάποιο σημείο περνάς από έναν στενό δρόμο γεμάτο με νταλίκες και φορτηγά και από κάτω τον απέραντο γκρεμό του Rift Valley. Εκεί έκανα το διδακτορικό μου στην οδήγηση στην Κένυα. Πάντως πολλά σημεία της διαδρομής είναι πανέμορφα, μοιάζουν με τοπία σαβάνας αλλά με χορτάρι τόσο φροντισμένο σα να είναι γήπεδα του γκολφ. Δυσκολευόμουν να καταλάβω αν πρόκειται για απλά βοσκοτόπια, για δημόσιες εκτάσεις ή για ιδιωτικά ράντσα.

Κατά τις 6 φτάσαμε στο πολύ φιλικό Wildebeest Camp όπου παραδώσαμε το αυτοκίνητο στον εκπρόσωπο της Τανζανέζικης εταιρίας και συναντηθήκαμε με τον Jason, τον εκπρόσωπο της Κενυάτικης εταιρίας που μας είχε κάνει τις κρατήσεις στο Masai Mara και μας είχε νοικιάσει και αυτοκίνητο για το πρώτο κομμάτι της διαδρομής μας στην Κένυα. Ο Jason απλά ήρθε να ρωτήσει πώς περάσαμε και να μας αποχεραιτήσει, χωρίς να θέλει κάτι άλλο. Και αυτός και ο συνεργάτης του ο Caleb, μας άφησαν άριστες εντυπώσεις και σίγουρα θα διατηρήσουμε επικοινωνία μαζί τους.

Μετά από ένα πολύ καλό δείπνο και αφού αγοράσαμε κάτι τελευταία σουβενίρ, κοιμόμαστε για λίγες ώρες πριν πετάξουμε αύριο το πρωΐ για Αθήνα. Ο απολογισμός ακόμα δεν έχει γίνει, αλλά για μας ένα είναι σίγουρο: Αυτό το ταξίδι δεν ήταν "ταξίδι ζωής", επειδή ήδη από πέρυσι ξέρουμε πως η σχέση μας με την Αφρική έχει πολλά κεφάλαια ακόμα. Ήδη ξέρουμε ότι το επόμενο ταξίδι μας θέλουμε να είναι και πάλι στη Μαύρη Ήπειρο. Και προσωπικά δεν βλέπω στον ορίζοντα γιατρειά από το Mal d'Afrique...

 

[skoumpi]

Μολις διάβασα την ιστορία σου και μου αρεσε πολύ!! Συγχαρητηρια και καλή συνεχεια στις περιπλανήσεις σου στη μαυρη ηπειρο!!!

 

[StellAnna]

Διάβασα την ιστορία σου μονοκοπανιά.
Με συνεπήρε.
Χίλια ευχαριστώ για τις εικόνες που έδωσες. Πράγματι η Αφρική έχει πολλές, μα πάρα πολλές ευκαιρίες για ταξίδια ζωής.