Και δυστυχώς ήρθε εκείνη η Κυριακή για τον Ανεστόπουλο.
Μετανιώνω που, αν και είχα πάμπολλες φορές την ευκαιρία, δεν πήγα ποτέ σε κάποιο live, γιατί φοβόμουν ότι η μουσική του θα με ρίξει ψυχολογικά. Πηγαίνετε σε live, μην τα φοβάστε, μη σας φοβάστε...
Δεν ξερω αν εχει ξαναπαιξει παντως εμεις οι ροκαδες συνηθως ειμαστε κολλημενοι στα 70-80ies και δεν δινουμε ευκαιριες σε νεα συγκροτηματα. Λοιπον γραφτηκε μουσικη και μετα τα 80ies.
Με αφορμή το μήνυμα της μικρής τσοπάνας για τον Ανεστόπουλο... την ιστορία του Αλέξανδρου για την Υεμένη... αλλά με αιτία το μεγάλο ταξίδι φίλου, του Κώστα Σταρίδα.
Ηθοποιός, σκηνοθέτης, φωτογράφος, αφηγητής... εξαίρετη σχέση με τον πολιτισμό, την ιπποσύνη.
Στην ταινία του Φύλακας Άγγελος, υπάρχει στο youtube, στο 03:22, λες και ξέρει τα άσχημα από τότε, το 2004.
Διαφωνούσαμε για την Υεμένη. Ταξιδευτής συγκροτημένος, την αγαπούσε και υπολήπτονταν ιδιαίτερα, όπως και τους ανθρώπους της.
Πέρσι μου έδειξε τρεις φωτογραφίες που είχε τραβήξει στη Νέα Υόρκη, ποια να υποβάλλει σε κάποιον διαγωνισμό. Τι να λέμε τώρα...όποια και να έβαζε θα διακρίνονταν! όπως και έγινε, τρίτο βραβείο σε διαγωνισμό φωτογραφίας στη Νέα Υόρκη! έτσι...στα πρόχειρα..!
Τι να υποθέσει κανείς για το φωτογραφικό αρχείο του από την Υεμένη;
Όλο και αναβάλλαμε ταξίδι στα μέρη τα αγαπημένα τα δικά μου, τα ανατολικά, που επίσης εκτιμούσε, μέχρι που νικήθηκε στα 47, πρόσφατα στην ΑΘήνα. Από τους γενναιότερους και αξιοπρεπέστερους που έχω γνωρίσει.
Με τίμησες πολύ, με λίγες κουβέντες και με τα κονιάκ που κέρασες! Καλόν ύπνο φίλε μου με τα όνειρα του κοζάκου, τόσο θλιμμένο γιατί για άλλα ταξίδια λέγαμε. Τόχω στη διαπασον να το ακούσεις.
Δηλώνω ερωτευμένη με τη Χώρα των Βάσκων, με τους ίδιους τους Βάσκους, με τη γλώσσα και τη μουσική τους. Μήπως επειδή αν κάνουμε το α ο από βάσκος γίνεται βοσκός;
Το 1990 ο Chris Cornell(Soundgarden, Audioslave) έγραψε το παρακάτω τραγούδι ως φόρο τιμής στον αποθανόντα φίλο του, Andrew Wood, τραγουδιστή των Mother Love Bone. Μάλιστα, για να τον τιμήσει ακόμη περισσότερο, έφτιαξε το συγκρότημα Temple of the Dog, το οποίο αποτέλεσε την απαρχή της καριέρας του (μελλοντικού μου συζύγου) Eddie Vedder και των Pearl Jam. Επειδή όμως δυστυχώς ρόδα είναι και γυρίζει, σήμερα τα δύο επόμενα τραγούδια οφείλουν να αφιερωθούν στον Chris.
υγ. το ντουετάκι με την Αννούλα προτιμώ να το διαγράψω από τη μνήμη μου