Πόλσκα, Ουκραγίνα

[delmem2233]

Έχω σχεδόν μια βδομάδα να γράψω, φοβάμαι ότι το κείμενο θα μου βγει... τόμος εγκυκλοπαίδειας, οπότε αρχίζω και μάλλον θα το ανεβάσω σε... δόσεις, όχι -πολύ- μεγαλύτερες των χιλίων λέξεων, για να μη σας μπαφιάσω.

Μετράω τρεις εβδομάδες στην Ουκρανία, είδα κομμάτια του Λβιβ, του Κιέβου και της Οδησσού που δεν είδα το 2011 και το 2012, όμως απόψε είναι η πρώτη φορά που θα βρεθώ σε “καινούργια” πόλη για πρώτη φορά, “κάποια” Πολτάβα, πέντε ώρες με το -δικό μου, το αργό, το απλό- τρένο από το Κίεβο. Η αρχική ιδέα μου ήταν να επιστρέψω σε όλα τα μέρη που πέρασα χρόνο το 2012, όμως από τη στιγμή που δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να βγάλω βίζα για την Κριμαία, και το πέρασμα των “συνόρων” για να φθάσω στο Ντόνετσκ είναι... “υπερβολικά μπελαλίδικο” (πρακτικά εφικτό, αλλά με τόσα ρίσκα, που το καθιστούν -για μένα- ανόητο), σκέφτηκα να πάω και σε μία πόλη για πρώτη φορά. Την Κυριακή η τοπική Βόρσκλα παίζει εντός , η Πολτάβα είναι... στον δρόμο για το Χάρκοβο, στο οποίο δεν μπορώ να μην πάω, οπότε...

Σχόλια-εντυπώσεις από Κίεβο, στο οποίο πέρασα τις πέντε τελευταίες ημέρες...

Κάνοντας βόλτα, η διαφήμιση που βλέπεις σε μεγάλες ταμπέλες στους δρόμους περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλη, είναι του ουκρανικού στρατού. Προσλαμβάνουν κόσμο. Έχουν φωτογραφίες στρατιωτών που φαίνονται πολύ περήφανοι που υπηρετούν την πατρίδα τους, παράλληλα όμως, σε πολύ ευδιάκριτο σημείο των “πόστερ”, διαβάζει κανείς για το “εγγυημένο και ικανοποιητικό συμβόλαιο” που συνοδεύει κάθε πρόσληψη. Χθες διάβασα κάπου ότι 45.000 άτομα που στρατολογήθηκαν όταν ξέσπασε η κρίση στην ανατολική Ουκρανία, επέστρεψαν στα σπίτια τους. Ήταν απλοί πολίτες, οι οποίοι προφανώς δεν μπορούσαν να μείνουν στον στρατό για... πάντα. Τους έδωσαν κάτι... αναμνηστικά σαν “ευχαριστούμε” για τις υπηρεσίες τους. Στόχος της ουκρανικής Κυβέρνησης είναι να προσληφθούν τουλάχιστον 15.000 άτομα, άνδρες και γυναίκες. Η πόρτα είναι ανοικτή σε όλους.

Το Κίεβο είναι γεμάτο από... πολύ, ΠΟΛΥ όμως, βαρβάτους άντρακλες(...), που πρέπει να έχουν τεράστιο “μόριο”(!), κάτι που φροντίζουν να επιδείξουν με τη συμπεριφορά τους κρατώντας τιμόνι τεράστιου SUV, γκαζώνοντας σαν να είναι οδηγοί αγώνα ταχύτητας, από ένα φανάρι μέχρι το επόμενο. Ειλικρινά, υπάρχουν φορές που τους βλέπω και χασκογελάω, υπάρχουν και φορές που τσατίζομαι. Η απόσταση ανάμεσα σε δύο φανάρια μπορεί να είναι ακόμα και... εκατό μέρα, όμως με το που ανάβει πράσινο, το “σανιδώνουν”, έστω κι αν ξέρουν -προφανώς- ότι μετά από 3-4 δευτερόλεπτα ανείπωτης ηδονής θα πρέπει να φρενάρουν απότομα, μια και το επόμενο φανάρι παραμένει κόκκινο. Τα περισσότερα από αυτά τα αυτοκίνητα-θωρηκτά έχουν φιμέ τζάμια. Πώς μπορώ να είμαι βέβαιος ότι πρόκειται για άνδρες οδηγούς και όχι γυναίκες; Απλά... δεν μπορώ να φανταστώ γυναίκα οδηγό να συμπεριφέρεται έτσι. Έχω δει, και μάλιστα πολλές, να οδηγούν αντίστοιχα τεράστια αυτοκίνητα (ένα... ζητηματάκι με το παρκάρισμα και το ξεπαρκάρισμα το έχουν), όμως... όχι, δεν μπορώ να φανταστώ γυναίκα να κάνει σπριντ από ένα φανάρι σε άλλο. Τη συγκεκριμένη... εξυπνάδα (για να μην χρησιμοποιήσω άλλη λέξη) την θεωρώ ανδρική αποκλειστικότητα...

Το 2011 και το 2012 πρόσεξα ότι πολλά-πολλά-πολλά “πράγματα” ήταν βαμμένα μπλε και κίτρινα, τα χρώματα της ουκρανικής σημαίας. Μπορεί να ήταν... οτιδήποτε, κάγκελα, κολόνες, παγκάκια, κάδοι, τοίχοι, σκαλοπάτια, παρτέρια, η λίστα ήταν... πάπυρος, ατελείωτη. Φέτος όμως βλέπω ότι οι Ουκρανοί “το έχουν τερματίσει”. Με έχω πιάσει μια ντουζίνα φορές να γελάω αυθόρμητα με το τι βλέπω βαμμένο μπλε και κίτρινο, κι αυτόματα να προσπαθώ να περιορίσω το γέλιο μου, επειδή περνάει και κόσμος από δίπλα, και δεν είναι ο ορισμός της διακριτικότητας και του σεβασμού να γελάς βλέποντας κάτι βαμμένο στα χρώματα της σημαίας της χώρας στην οποία βρίσκεσαι (όχι ότι οι γύρω μου μπορούν να είναι βέβαιοι γιατί ακριβώς γελάω σαν χάχας). Το αγαπημένο μου, ΤΟ αγαπημένο μου, έβαψαν ακόμα και το αστέρι που κοσμεί την κορυφή ενός εντυπωσιακού κτηρίου πάνω στον κεντρικό δρόμο, εκατό μέτρα από την Πλατεία Ανεξαρτησίας. Μου έκανε ΤΟΣΗ εντύπωση αφενός επειδή πρόκειται για λατρεμένο μου κτήριο, από αυτά που δεν χορταίνω να χαζεύω, κι αφετέρου επειδή... ακόμα κι ένα παιδάκι θα μπορούσε να βάψει ένα παγκάκι, αλλά το συγκεκριμένο αστέρι, εκεί ψηλά, κάποιος πρέπει να αφιέρωσε πολύ κόπο για να το φθάσει και να το βάψει. Του βγάζω το καπέλο...

Κάτι άλλο που πρόσεξα είναι ότι φέτος “λείπουν” ακόμα περισσότερα αγάλματα από το 2012. Εννοώ ότι βλέπεις πολλά... βάθρα, αν αυτή είναι η σωστή λέξη, πάνω στα οποία ΠΡΟΦΑΝΩΣ κάποτε υπήρχε ένα άγαλμα, και μάλιστα μεγάλο (κρίνοντας από το μέγεθος του βάθρου), βάθρα όμως από τα οποία έχουν πλέον αφαιρεθεί τα αγάλματα, κι έχουν... μπογιατιστεί οι επιγραφές στο μπροστά μέρος τους, έτσι ώστε αυτό που κάποτε αναγραφόταν εκεί, να είναι πλέον αδύνατο να διαβαστεί.

Κάτι αντίστοιχο με έκανε -ξανά- να χασκογελάσω στην Οδησσό, τη μέρα που πήγα βόλτα σε τρία... αρχαία στάδια. Σε ένα από αυτά, οι δύο από τους τέσσερις περιφερειακούς τοίχους του ήταν γεμάτοι από... σκαλιστά αστέρια, με “κάτι” γραμμένο από κάτω. Τα σκαλιστά που ήταν σε χαμηλό ύψος, ήταν επίσης μπογιατισμένα και φθαρμένα, τόσο που δεν μπορούσα να διακρίνω τι έγραφε κάποτε εκεί. Ακριβώς από πάνω όμως, σε ύψος απίθανο να φθάσει κανείς χωρίς σκάλα, υπήρχε δεύτερη σειρά ολόιδιων σκαλιστών. Εκεί οι επιγραφές ήταν άθικτες. “CCCP” . Αυτό που -οι κάπως παλιότεροι- μάθαμε σαν “ΕΣΣΔ”, Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (θεωρώ δεδομένο ότι οι περισσότεροι το ξέρετε, αλλά μπορεί να διαβάζει και κανένας 20άρης που τα περί Σοβιετικής Ένωσης να του φαίνονται... μεσαιωνική ιστορία).

Σχεδόν καθημερινά κουβεντιάζω με κόσμο που γνωρίζω σε χόστελ, κι η πιο ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχα τις τελευταίες ημέρες ήταν με μία νεαρή Αγγλίδα που πέρασε τους τελευταίους μήνες στην Ουκρανία διδάσκοντας Αγγλικά σε πιτσιρίκια, για λογαριασμό μίας ΜΚΟ. Θα χρειαζόμουν ένα ξεχωριστό ποστ για να αναφερθώ σε όσα είπαμε περί Ουκρανίας, φαντάζομαι ότι για τους περισσότερους εξ υμών δεν θα είχαν τρελό ενδιαφέρον, όμως πρέπει να αναφέρω ΕΝΑ. Μιλούσε για το πόσο “ασαφές” είναι το τοπίο, φορολογικά, στην Ουκρανία. Συμφωνήσαμε ότι το ίδιο “ασαφές” είναι το πλαίσιο σε πολλούς τομείς, όχι μόνο στη φορολογία, κι εκεί μοιράστηκα την εμπειρία μου-παράδειγμα από τα τρία τρένα που έχω πάρει μέχρι στιγμής στην Ουκρανία -σε αυτό το ταξίδι, όχι γενικά. Το 2012 αγόρασα όλα τα εισιτήρια στο ίντερνετ, κι ήξερα ότι έπρεπε να πάω σε ειδική “κάσα” σε κάθε σταθμό, να παρουσιάσω το εκτυπωμένο από μένα “εισιτήριο”, και να μου δώσουν κανονικό εισιτήριο. Φέτος, στο Λβιβ-Κίεβο, οι υπεύθυνοι των βαγονιών (κάθε ένα έχει τον/την δικό/δική του), είχαν μηχανήματα με τα οποία σκάναραν τα εκτυπωμένα από τους επιβάτες εισιτήρια, δεν χρειαζόταν να πάμε σε “κάσα” και να τα ανταλλάξουμε με κανονικά εισιτήρια. Στο Κίεβο-Οδησσός λίγο έλειψε να χάσω το τρένο, επειδή η υπεύθυνη του βαγονιού “μου” δεν είχε τέτοιο μηχάνημα, κανείς συνάδελφός της δεν είχε, κι έπρεπε την τελευταία στιγμή να τρέξω σε “κάσα” για να μου δώσουν “κανονικό” εισιτήριο. Στο δε Οδησσός-Κίεβο, στον σταθμό επέμεναν ότι δεν χρειαζόταν να ανταλλάξω το εκτυπωμένο με κανονικό εισιτήριο. Όντως. Έδειξα το εκτυπωμένο, και επιβιβάστηκα. Ούτε καν μηχάνημα για να σκανάρουν τον κωδικό είχαν. Επιπλέον, στην πόρτα του βαγονιού “μου” είδα ότι κάποιοι επιβάτες δεν είχαν καν εκτυπώσει το εισιτήριό τους, έδειχναν στην υπεύθυνη απλά την οθόνη του κινητού τους (όπως θα έπρεπε να συμβαίνει, με δεδομένο ότι είμαστε στο 20-&*%$#-16 -κεκαλυμμένο μπινελίκι είναι όλο εκείνο στη μέση του 2016). Τρεις επιβιβάσεις σε τρία τρένα της ίδιας -και μοναδικής- εταιρείας στην ίδια χώρα, τρένα ΙΔΙΑΣ κατηγορίας, τρεις διαφορετικοί τρόποι επιβίβασης... Ένα μικρό αλλά, εκτιμώ, ΠΟΛΥ χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο... ασαφείς είναι οι κανόνες σε αμέτρητους τομείς στην Ουκρανία...

(Συνεχίζεται αύριο)

Άσχετο. Chris7, σ' ευχαριστώ πολύ. Το παλεύω σε διπλό ταμπλό (εύρεση Μέσου για συνεργασία στην Ελλάδα, εύρεση γνωστών γνωστών μου στη Γαλλία που θα μπορούσαν να με φιλοξενήσουν ένα-δύο βράδια), για την ώρα έχω σχεδόν μηδαμινή επιτυχία και στα δύο, αλλά όπως και να έχει, σ' ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τις ευχές.

 

[delmem2233]

(συνέχεια από χθες)

Προχθές το βράδυ, ελλείψει διαθέσιμου ποδοσφαιρικού αγώνα, πήρα την... αθλητική τζούρα μου στο μεγαλύτερο κλειστό γήπεδο του Κιέβου, δίπλα στο Ολυμπιακό Στάδιο, παρακολουθώντας τον τρίτο τελικό των πλέι-οφ του ουκρανικού πρωταθλήματος χόκεϊ(!). Μπήκε έτσι η Ουκρανία στην φτωχή λίστα μου των χωρών στις οποίες έχω παρακολουθήσει χόκεϊ, μαζί με την Τσεχία και τη Λετονία. Με τα φθηνότερα εισιτήρια στα 30 χρίβνια, ένα ευρώ, και με εγγυημένο απολαυστικό people-watching, δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω. Κι όντως, τελικά, δεν χανόταν...

Το ότι η... ατμόσφαιρα ήταν πολύ διαφορετική από εκείνη στα οκτώ ποδοσφαιρικά παιχνίδια που παρακολούθησα τις τρεις τελευταίες εβδομάδες στην Ουκρανία, έκανε μπαμ πριν ακόμα ανοίξουν οι πόρτες. Ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός. Ναι μεν υπήρχαν ζευγαράκια, ανδροπαρέες, γυναικοπαρέες, κόσμος που πηγαίνει και σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, ΟΜΩΣ, έλειπαν τα... “μπερδεμένα”, που θα έλεγε ο Άγγελος Αναστασιάδης (πρώην προπονητής του ΠΑΟΚ), έφηβοι και τύποι που μόλις έκλεισαν τα 20, με ξυρισμένα κεφάλια, ντυμένοι ολοκληρωτικά στα μαύρα, με κουκούλες, “γκρουπ” που σκάει μύτη, συνήθως μαζικά, σε ποδοσφαιρικούς αγώνες στην Ουκρανία.

Αντίθετα, ΗΤΑΝ εκεί πολλοί άνδρες στα 40 τους, στα 50, στα 60, με τις trophy-wives τους (ή απλά girlfriends, ποιος ξέρει), 20χρονα μοντέλα (κοπέλες τόσο όμορφες και περιποιημένες που άνετα θα μπορούσαν να φιγουράρουν σε σελίδες περιοδικών μόδας), κόσμος που έφθασε στο γήπεδο μέσα σε εκείνα τα γιγαντιαία SUV που ανέφερα και χθες, τα οποία πάρκαραν όχι... ό,που να'ναι, αλλά ακριβώς μπροστά στην κεντρική πύλη του γηπέδου (για να μην περπατήσουν και πολύ και κουραστούν). Η ατμόσφαιρα-εικόνα ήταν... κινηματογραφική, μου θύμισε αμερικάνικες ταινίες που μαφιόζοι πηγαίνουν σε αγώνα μποξ. Όταν άνοιξαν οι πόρτες, οι “βαρόνοι” (μαφιοζόφατσες πολλοί εξ αυτών) με τις συνοδούς τους μπήκαν στο γήπεδο, αφήνοντας πίσω τους μία... θάλασσα SUV, δίπλα στο κάθε ένα από τα οποία στέκονταν εύσωμοι τύποι, προφανώς οι οδηγοί-σωματοφύλακες των ιδιοκτητών των αυτοκινήτων.

Εντός του γηπέδου, η ατμόσφαιρα ήταν επίσης “κινηματογραφική”, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Ήταν... μίνι ταξίδι πίσω στον χρόνο, αλλά με ταξιδιώτες του 2016. Εννοώ ότι όσοι ήμασταν μέσα ήμασταν ντυμένοι σαν ζώντες το 2016, όμως το γήπεδο είναι... old-school, παλιό, κάποιες σειρές θέσεων είναι ξύλινες, σαν σχολική αίθουσα του δημοτικού σχολείου μου, οι θέσεις των “επισήμων” έμοιαζαν θεαματικά παρόμοιες με καναπέδες που είχαν οι δικοί μου στο σπίτι μας αρχές δεκαετίας του '80, ο “πίνακας” πίσω από το ένα “πέταλο” του γηπέδου είναι από εκείνους που πρέπει να “δουλεύονται” χειροκίνητα (υπάρχει ΚΑΙ ηλεκτρονικός, ψηλά, στο κέντρο του αγωνιστικού χώρου), ενώ η μουσική... Αααααχ... Η μουσική...

Whitesnake, Def Leppard, Europe, Alice Cooper, μουσική που άκουγα τελειώνοντας το δημοτικό και αρχίζοντας το γυμνάσιο, πριν από πολλά(-πολλά-πολλά) χρόνια...

Για το παιχνίδι αυτό καθεαυτό, αναφέρω μόνο ότι επιτέλους είδα γκολ!! Γκολ υπήρχαν και στα δύο προηγούμενα παιχνίδια που είδα στην Πράγα και στη Ρίγα, όμως δεν θυμάμαι να “πρόλαβα” κάποιο εξ αυτών, πάντα... τελευταίος καταλάβαινα ότι είχε μπει γκολ, επειδή... (τι ντροπή...) δεν μπορώ να διακρίνω το καταραμένο το “πακ”, την “μπάλα” του χόκεϊ! Η δικαιολογία μου είναι ότι είναι μικροσκοπικό, και ναι μεν είναι μαύρο πάνω σε λευκό “γήπεδο” (ο πάγος), όμως, ΟΜΩΣ, ο αγωνιστικός χώρος έχει πολλές διαφημίσεις, και οι παίκτες φοράνε σκούρα παντελόνια, οπότε ένα μικροσκοπικό μαύρο “πράγμα” χάνεται, δεν το προλαβαίνεις, ειδικά αν είναι κρυμμένο ανάμεσα σε ένα μπουλούκι παικτών. Προχθές, ΕΙΔΑ ένα από τα τρία γκολ, και νοερά χτύπησα επιδοκιμαστικά τον ώμο μου για την “επιτυχία” μου...

Εξωαγωνιστικά, είτε το πιστεύετε είτε όχι, προχθές είδα την πιο καλά οργανωμένη κερκίδα που έχω δει στην Ουκρανία. Οι γηπεδούχοι “Στρατηγοί του Κιέβου”, φιλοξένησαν την “Ντονμπάς”, ομάδα από το Ντόνετσκ, η οποία είχε την υποστήριξη περίπου 150 οπαδών της, ο μέσος όρος ηλικίας των οποίων... άντε να ήταν 17 ετών. Το ακόμα “καλύτερο” είναι ότι στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι οπαδοί της Ντονμπάς, όλες ντυμένες με εκείνες τις τεράστιες φανέλες που φοράνε οι παίκτες στο χόκεϊ (ναι, ντυμένΕΣ, όχι ντιμένΟΙ), ήταν κοπέλες!! Στα τρία 20λεπτα που διαρκεί ένα παιχνίδι χόκεϊ, οι κοπελιές τα έδωσαν όλα, πραγματικά δεν σταμάτησαν να φωνάζουν συνθήματα, και, ΤΟ κλου, τα περισσότερα συνθήματα τα κραύγαζαν χοροπηδώντας!! Τέτοιο πάθος και τέτοια... αρμονία (στο πόσο πιστά ακολουθούσαν όλες/όλοι τα παραγγέλματα του οργανωτή της κερκίδας) δεν έχω δει σε οκτώ ποδοσφαιρικούς αγώνες στην Ουκρανία φέτος...

Κατά τα άλλα, κάτι που με έκανε να χασκογελάσω (κάτι που μάλλον κάνω αρκετά στην Ουκρανία, για πολλούς διαφορετικούς λόγους), ήταν οι οκτώ cheerleaders των “Στρατηγών”. Στην Πράγα, οι κοπέλες είχαν δική τους “σκηνή” σε ένα πέταλο των κερκίδων. Στη Ρίγα, χόρευαν στα λίγα μέτρα μεταξύ του αγωνιστικού χώρου και των κερκίδων. Προχθές, οι οκτώ κοπέλες, φορώντας πολύ-πολύ λίγα, έκαναν το σόου τους κατά τη διάρκεια του αγώνα (κάθε φορά που υπήρχε διακοπή και έπαιζαν δυνατά μουσική από τα ηχεία) στα σκαλοπάτια των κερκίδων, ελλείψει άλλου χώρου.

Εκείνο που έκανε το... θέαμα “αξέχαστο”, ήταν ο συνδυασμός χορογραφίες-απόσταση από τους θεατές, για την ακρίβεια... μη ύπαρξη απόστασης από τους θεατές, μια και τα σκαλοπάτια είναι στενά, κι όταν οι κοπέλες λικνίζονταν, το έκαναν με τους πλησιέστερους θεατές τόσο κοντά που από την ανάσα τους οι κοπέλες μπορούσαν να μαντέψουν τι είχαν φάει πριν από λίγο.

Πώς λικνίζονταν; Πώς να το περιγράψω -διακριτικά; Σκεφτείτε... lap dance σε στριπτιτζάδικο (πιο διακριτικά δεν μπορώ να το περιγράψω). Επαναλαμβάνω, σε -μη- απόσταση αναπνοής από τους θεατές. Κρίνοντας από το πόσο... απολάμβαναν κάποιοι τα χορευτικά των κοριτσιών, υποπτεύομαι ότι πήγαν στο γήπεδο πρώτα για αυτό, και μετά για οτιδήποτε άλλο...

Όχι ότι ξαφνιάστηκα τρελά από τις χορογραφίες... Σε όσες χώρες έχω δει cheerleaders, σε αγώνες διαφόρων αθλημάτων, η περιβολή είναι πάντα... ξέρετε, και οι χορογραφίες είναι πάντα... ξέρετε. Προχθές όμως, εκείνο που έβγαζε μάτι ήταν το πόσο κοντά ήταν οι κοπέλες στους θεατές. Επιπλέον, γενικότερα το θέμα της “πρόκλησης” μέσω της γλώσσας του σώματος, στην Ουκρανία (βασικά... στη Ρωσία, αλλά οτιδήποτε συμβαίνει στη Ρωσία φαίνεται να βρίσκει πιστή εφαρμογή και στην Ουκρανία), το έχουν ανεβάσει σε... άλλο επίπεδο.

Καλύτερο παράδειγμα είναι τα βίντεο κλιπ της ρωσικής ποπ μουσικής, η οποία φαίνεται να παραμένει το πιο δημοφιλές είδος μουσικής στην Ουκρανία, παρά τις τεταμένες σχέσεις των δύο χωρών. Το συγκεκριμένο με τα βίντεο κλιπ με άφησε άναυδο και το 2012, την πρώτη φορά που πέρασα χρόνο χαζεύοντας (και σκουπίζοντας το πηγούνι μου από τα σάλια) μουσικά κλιπ στην τηλεόραση στην Ουκρανία. Τι να πρωτοθυμηθώ;...

Πάμπολλα από τα κλιπ που παίζονται σε μουσικά κανάλια, είναι, θα το γράψω χωρίς, ειλικρινά, να νιώθω ότι απέχω πολύ από την πραγματικότητα, μικρού μήκους ταινίες σοφτ πορνό(!). Έχω δει κλιπ με τις τραγουδίστριες γυμνές, σε ημισκοτεινούς χώρους, στους οποίους διαγραφόταν η σιλουέτα τους, αλλά δεν φαινόντουσαν τα “επίμαχα” σημεία”. Σε άλλο βίντεο κλιπ η τραγουδίστρια είναι ολόγυμνη σε σάουνα, κι απλά αλλοιώνεται η εικόνα στο στήθος και στο... σημείο ψηλά, ανάμεσα στα πόδια της, κάθε φορά που τα ανοίγει. Σε άλλο, η τραγουδίστρια, φορώντας ελαχιστότερα κι από ελάχιστα, φαίνεται να τρώει με τα μάτια της μια ντουζίνα πολύ γυμνασμένους άνδρες, και κάποια στιγμή να χύνει κάποιος πάνω της ολόκληρη... καρδάρα γάλα, εννοώ... μεγάλες σταγόνες, λευκές, και... ο νοών νοείτω. Κι όλα αυτά, σε κλιπ που μπορεί ακόμα και παιδί να δει μέρα μεσημέρι.

Η “πλάκα” είναι ότι όταν ρώτησα κοπέλα που με φιλοξένησε στο Χάρκοβο το 2012 για το πώς της φαίνονταν τα κλιπ, για την ώρα που παίζονταν, για το γυμνό, για τα υπονοούμενα, η αντίδρασή της ήταν ένα, “τι εννοείς;” Τόσο μα ΤΟΣΟ φυσιολογικό τής φαινόταν, που ούτε καν περνούσε από το μυαλό της ότι μπορεί σε κάποιον -ξένο, όχι όμως από τη Ρωσία- τέτοια κλιπ μέρα μεσημέρι να φαντάζουν... “seriously?! SERIOUSLY?!”

(Είμαι ήδη στην Πολτάβα, για την οποία θα είναι το επόμενο κείμενο, έχοντας ολοκληρώσει -για την ώρα- με τις εντυπώσεις από Κίεβο -και μουσικά κανάλια που βλέπει κανείς στην ουκρανική τηλεόραση).

 

[delmem2233]

Κάτι που δεν έχω αναφέρει πάνω από τρεις εβδομάδες τώρα, όσο είμαι στην Ουκρανία, είναι ότι η ατμόσφαιρα στα χόστελ εδώ, έχει τόση σχέση με εκείνη στα χόστελ που έμεινα στην Πολωνία, όση η... Άντζελα Δημητρίου με την πυρηνική φυσική (για να μην κάνω τον έξυπνο, και το δικό μου όνομα να έβαζα αντί της κυρίας Δημητρίου, το ίδιο θα έκανε).

Στην Πολωνία, τα δέκα χόστελ στα οποία έμεινα, ήταν χόστελ... χόστελ, έτσι όπως τα έχετε συνηθίσει εσείς που τα προτιμάτε στα ταξίδια σας στο εξωτερικό. Εννοώ, ήταν καταλύματα στα οποία βρήκα άλλους ταξιδιώτες, αρκετούς “Δυτικούς”, ακόμα και Λατινοαμερικάνους, τουρίστες.

Στην Ουκρανία, το χόστελ στο οποίο έμεινα τρία βράδια στην Πολτάβα, ήταν το έκτο τις τελευταίες τρεις -και κάτι- εβδομάδες, έκτο -επαναλαμβάνω, στα έξι- χόστελ στο οποίο οι “τουρίστες” ήμασταν ισχνή μειοψηφία, με συντριπτική πλειοψηφία τούς Ουκρανούς που μένουν εκεί για πολύ καιρό (βδομάδες, αν όχι μήνες), και κάποιους ξένους που επίσης έχουν κάνει το κάθε χόστελ... σπίτι τους, ζώντας, ο καθένας για τους λόγους του, στο Λβιβ, στο Κίεβο, στην Οδησσό, στην Πολτάβα.

Στο συγκεκριμένο, εκτός από μένα, τουρίστας ήταν κι ένας Ασιάτης. Τα άλλα 12-13 άτομα που είδα εκεί (είμαι ήδη στο Χάρκοβο) αυτές τις τρεις ημέρες, ανήκαν στις δύο κατηγορίες που προανέφερα, των long-term residents.

Τα αναφέρω όλα αυτά επειδή από τις περίπου 60 ώρες που πέρασα στην Πολτάβα, εκείνο που θα μου μείνει περισσότερο (εκτός από το παιχνίδι που είδα εκεί, το οποίο ήταν “ξεχωριστό” για δύο λόγους), είναι οι κουβέντες που είχα με δύο Άγγλους που μένουν εκεί καιρό τώρα. Όχι ότι η πόλη με απογοήτευσε... Κάθε άλλο. Εντυπωσιακό κεντρικό πάρκο/πλατεία (τεράστιος πράσινος “κύκλος” με οκτώ δρόμους να απλώνονται ακτινωτά γύρω του), όμορφος κεντρικός πεζόδρομος, ενδιαφέροντα κτήρια, αρκετά μικρά “ζεστά” πάρκα, κάποια μάλιστα σε ρόλο νησίδων μεταξύ αντίθετων ρευμάτων κυκλοφορίας αυτοκινήτων, πανοραμική θέα από “μπαλκόνι” από το οποίο έχεις “πιάτο” το “κάτω” μέρος της πόλης, και, last but most certainly not least, πανέμορφος κόσμος...

Από τη μέρα που ήρθα στην Ουκρανία απέφυγα να αναφερθώ στο του γυναικείου φύλλου, κυρίως επειδή μου φαίνεται ότι έχει καταντήσει κλισέ να διαβάζει κανείς για τις γυναίκες στην Ουκρανία (μπορεί φυσικά να είναι απλά εντύπωσή μου). Το ποσοστό των πανέμορφων γυναικών όμως στην Πολτάβα ήταν τέτοιο, που μου έκανε εντύπωση ακόμα και για τα ουκρανικά δεδομένα(!). Για να το θέσω αθλητικά, όχι όμως ποδοσφαιρικά, αλλά μπασκετικά, η Πολτάβα είναι σαν τον MVP ενός All-Star Game. Εξ ορισμού, είναι το παιχνίδι με τα μεγαλύτερα αστέρια του πρωταθλήματος μίας χώρας. Αν κερδίζεις τον τίτλο του Πολυτιμότερου Παίκτη σε έναν αγώνα που ΟΛΟΙ είναι ήδη αστέρια, δικαιούσαι μία ειδική αναφορά λίγων γραμμών σε αυτό το κείμενο...

Άρχισα λοιπόν να γράφω για τους δύο Άγγλους, οι οποίοι, ο καθένας για πολύ διαφορετικούς λόγους, θα μου μείνουν στη μνήμη. Τον έναν ελπίζω να τον μιμηθώ, τον άλλον αναρωτιέμαι αν θα τον μιμηθώ αν με κάποιον... μαγικό τρόπο βρεθώ στην θέση του...

Ο ένας είναι 61 ετών, πατέρας τριών μεγάλων -πλέον- παιδιών, χωρισμένος, ο οποίος μόλις πριν από λίγους μήνες ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τη διδασκαλία Αγγλικών, κι έχει εγκατασταθεί στην Πολτάβα αφενός επειδή του αρέσουν οι χαμηλοί ρυθμοί της ζωής εκεί, αφετέρου επειδή “πολιορκεί” μία ντόπια κυρία, με καλό σκοπό, για να την... αποκαταστήσει.

Όπως είπα και σ' εκείνον, μακάρι να είχα τη ΜΙΣΗ διάθεσή του για ζωή. Είναι 61, πρόσφατα ασχολήθηκε επαγγελματικά με κάτι για πρώτη φορά στη ζωή του (κάτι που λέει πράγματα για τη νοοτροπία κάποιου όταν συμβαίνει σε ΤΕΤΟΙΑ ηλικία), κυνηγάει με υπομονή και επιμονή μία γυναίκα, και φαίνεται να βρίσκει ευχαρίστηση στα απλά πράγματα, σε ένα καλό πρωινό, σε ένα παραγωγικό δίωρο στην δουλειά, σε ένα απογευματινό τσάι χαζεύοντας τα νέα στον υπολογιστή του, σε ένα δείπνο με την “καλή” του (ή εκείνη που θέλει κάποια στιγμή να γίνει η “καλή” του). Κάνει δε σχέδια για το μέλλον.

Εγώ είμαι 40, εργασιακά άκαμπτος (όχι επειδή θα έλεγα όχι στο να δοκιμάσω κάτι άλλο πέρα από τη δημοσιογραφία, αλλά επειδή με θεωρώ ανίκανο να κάνω οτιδήποτε άλλο), με εξανεμισμένη την όρεξη για ζωή (νόμιζα ότι κάνοντας αυτό το ταξίδι σε χώρες που πέρασα σπουδαία πριν από τέσσερα χρόνια θα με... ταρακουνούσα, θα με “ξυπνούσα”, αλλά... το κόλπο έπιασε σε πολύ μικρό βαθμό), αισθάνομαι ότι από πολλές απόψεις η ζωή μου έχει τελειώσει, κι από σχέδια... Το μόνο σχέδιο που κάνω είναι εντελώς σκοτεινό, και το μελετάω κυρίως όταν είμαι στο Κίεβο, σε σταθμό του μετρό, όπως στέκομαι ακριβώς πάνω στην κίτρινη γραμμή, και βλέπω κάποιον συρμό να έρχεται με ταχύτητα(...).

Ο άλλος Άγγλος είναι λίγο μεγαλύτερος από μένα, και περνάει πάρα πολύ καιρό στην Πολτάβα όχι επειδή του αρέσει ιδιαίτερα η πόλη, αλλά επειδή εκεί ζει η Ουκρανή πρώην γυναίκα του (που σύντομα ξαναπαντρεύεται. Για κάποιον λόγο οι περισσότεροι άνθρωποι που πιάνουμε κουβέντα, σύντομα αρχίζουν να μου λένε πολύ προσωπικά τους πράγματα) με την πεντάχρονη κορούλα τους. Απόλυτη προτεραιότητα στη ζωή του είναι να περνάει χρόνο με την κόρη του, κάτι που αν ήταν άλλος δεν θα μου προκαλούσε μεγάλη έκπληξη, όμως ο συγκεκριμένος παραδέχθηκε ότι μέχρι τη στιγμή που έγινε πατέρας ήταν γενικά εγωιστής και δεν έβαζε κανενός άλλου τις προτεραιότητες και τις ανάγκες πάνω από τις δικές του (πολύ γνώριμά μου χαρακτηριστικά), κάτι που άλλαξε ΤΕΛΕΙΩΣ όταν ήρθε στον κόσμο η κόρη του, για την οποία, αφού χώρισε με τη σύζυγό του, και χώρα άλλαξε (στην Αυστραλία γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν), και πόλη άλλαξε (στο Κίεβο εγκαταστάθηκε αρχικά στην Ουκρανία, αλλά σύντομα άρχισε να περνάει τον περισσότερο χρόνο του στην Πολτάβα. Η δουλειά του είναι τέτοια που του το επιτρέπει).

Επαναλαμβάνω πως το ότι από τον χρόνο που πέρασα στην Πολτάβα θα μου μείνουν περισσότερο οι eye-opening κουβέντες μου με τους δύο Άγγλους στο χόστελ, δεν αποτελεί μομφή κατά της πόλης. Απλά... δεν μου ταρακούνησε τον κόσμο. Όχι ότι πήγα με τέτοια προσδοκία. Είδα αυτά που περίμενα, ξαφνιάστηκα ευχάριστα από το ασύλληπτο ποσοστό των όμορφων γυναικών, και... μέχρι εκεί.

Όσο για το παιχνίδι που είδα εκεί, για δύο λόγους “έγραψε ιστορία”. Από τους 230-235 αγώνες που έχω δει εκτός Ελλάδας, πολλούς τους είδα χωρίς να πληρώσω εισιτήριο (είτε επειδή είχα διαπίστευση, πρόσκληση, είτε επειδή, πολύ απλά, δεν υπήρχε εισιτήριο -έχει συμβεί κι αυτό, κι όχι μόνο μια και δυο). Από εκείνους όμως στους οποίους ΠΛΗΡΩΣΑ εισιτήριο, ο αγώνας στην Πολτάβα ήταν εκείνος με ΤΟ φθηνότερο εισιτήριο. Στις 2 Απριλίου, σύμφωνα με την επίσημη ισοτιμία της ημέρας, 15 χρίβνια ήταν 0.4979 ευρώ, λιγότερο από μισό, για αγώνα μάλιστα της “μεγάλης” κατηγορίας της Ουκρανίας, όχι μικρότερης.

Ο άλλος λόγος που καθιστά το Βόρσκλα-Σταλ “ιστορικό”, ήταν ότι μου έδωσε την ευκαιρία να επιβεβαιώσω το πόσο “σαλεμένος” είμαι. Το γήπεδο στην Πολτάβα είναι παλιό, ούτε η κεντρική κερκίδα έχει σκέπαστρο, κι οι θεατές είναι εκτεθειμένοι στα... στοιχεία της φύσης. Ο καιρός προχθές ήταν... μεθυσμένος, τα σύννεφα κινούνταν πολύ γρήγορα, με αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια του αγώνα τη μια στιγμή να έχουμε ήλιο (και να μουρμουρίζω επειδή είχα ξεχάσει τα γυαλιά στο χόστελ), την επόμενη συννεφιά, την επόμενη βροχή, ΚΑΙ, εδώ έγκειται το “ιστορικό” της υπόθεσης, μία φορά κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου και μία του δευτέρου, για πέντε λεπτά κάθε φορά, είχαμε ΚΑΙ χαλαζόπτωση(!!). Αυτό, ομολογώ, δε μου είχε τύχει ποτέ σε γήπεδο.

Για να μην δραματοποιώ την κατάσταση, οι “μπαλίτσες” χαλαζιού ήταν ακριβώς “μπαλίτσες”, δεν ήταν μεγάλες, δεν ήταν ότι... κινδύνεψαν ζωές, αλλά ακόμα και κάτι πολύ μικρό, όταν πέφτει από μεγάλο ύψος και σε βρίσκει σε ακάλυπτο δέρμα (μάγουλα), πονάει, και κάθε φορά που αυτό συνέβαινε, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν, “δεν πάω καλά, δεν πάω καλά, δεν πάω καλά” (εννοείται ότι αντί να προστατέψω τον εαυτό μου, εγώ επικεντρώθηκα στην προστασία των δύο φωτογραφικών μηχανών που είχα μαζί μου).

Το επόμενο κείμενο θα είναι για το Χάρκοβο, στο οποίο βρίσκομαι από χθες το μεσημέρι και θα μείνω μέχρι αύριο το απόγευμα. Το ΜΕΘεπόμενο κείμενο όμως δεν θα είναι για το Ντνιπροπετρόβσκ (στο οποίο θα μείνω πέντε μέρες, άρα θα έχω χρόνο να... ασχοληθώ μαζί του αργότερα σε άλλο κείμενο), αλλά θα είναι φωτογραφίες από το Κίεβο. Κάποιοι μπορεί να θυμάστε ότι τη μέρα που ανέβασα φωτογραφίες από την Πολωνία, έκανα σαν κακομαθημένο παιδάκι, παίρνοντας όρκο να μην ασχοληθώ ποτέ ξανά με το ανέβασμα φωτογραφιών εδώ, θεωρώντας το πολύ χρονοβόρο. Πριν από λίγες ημέρες όμως, πρόσεξα τις φωτογραφίες που ανέβασε o ThanasisU2 σε δική του ιστορία από την Πλατεία Ανεξαρτησίας (και τριγύρω) του Κιέβου, από 2014 και 2015, κι όπως έγραψα εκεί, νομίζω ότι για κάποιους θα έχει ενδιαφέρον να δουν πώς είναι σήμερα τα ίδια σημεία του Κιέβου, τι έχει απομείνει από τον χώρο που αποτέλεσε “καρδιά” του αγώνα χιλιάδων Ουκρανών να ξεφορτωθούν τον Γιανουκόβιτς. Έχω ήδη διαλέξει τις φωτογραφίες, κι απλά ελπίζω να βρω τον σωστό τρόπο να τις ανεβάσω, για να μην επαναλάβω τη γελοιότητα της προηγούμενης φοράς, αλλού να είναι οι φωτογραφίες (σε ένα “άλμπουμ”), κι αλλού οι κειμενολεζάντες (σε απλή ανάρτηση στην ιστορία).

 

[greco]

Ευχαριστουμε πολυ για τις εξαιρετικες ανταποκρισεις σου.Προσωπικα,περιμενω μ ενδιαφερον καθε νεα σου δημοσιευση.

 

[Yorgos]

Προσυπογράφω ό,τι είπε ο από πάνω και ό,τι γράψουν οι από κάτω.

 

[paefstra]

Για το ότι κάθομαι και ρουφάω κείμενα που έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Δεν έχω δει άλλον να γράφει εδω μέσα με τετοιο ύφος. Βάλσαμο. (@Yorgos, προσυπογράφεις, ξέρω).

 

[Vasileti]

Δεν θέλω να εκτρέψω την τόσο ωραία ροή και απόδοση του ταξιδιού αλλά μια και περιδιαβαίνεις τώρα εκεί, θα ήθελα την επικαιροποιημένη γνώμη σου σε προ τριετίας άποψη μου, http://www.travelstories.gr/community/threads/%CE%9F%CE%A5%CE%9A%CE%A1%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%91.28191/page-8#post-485291

Στην Ουκρανική επαρχία- πολύ λιγότερο στο Κίεβο- έχει κανείς την έκπληξη παραμυθένιων γυναικείων υπάρξεων. Κατά σύμπτωση ήμουν στην Πολτάβα τις μέρες που ήσουν κι εσύ, απλά εγώ την επισκέπτομαι κάθε χρόνο τα τελευταία 9 χρόνια. Έχει πολλά ομορφόσογα, βλέπεις δηλαδή μια ολόκληρη οικογένεια εξαιρετικού DNA, αλλά αυτό που κάνει ιδιαίτερη την ομορφιά τους είναι ότι πρόκειται για εργαζόμενες του μόχθου και της προσπάθειας για τα 100 δολάρια το μήνα, της πανεπιστημιακής μόρφωσης και της εξαιρετικής αγωγής και τρόπων συμπεριφοράς. Αυτή τη «φυλή» την έχω δει κατά κανόνα στην φτωχή επαρχιακή ουκρανία, από τις περίπου 60 χώρες που έχω επισκεφθεί, όπου συνήθως η εξαιρετική ομορφιά εξαργυρώνεται με πιο bitchy τρόπο. Ισχύει για ηλικίες άνω των 25 κατά κανόνα ή έχουσες γονείς που ήκμασαν στα χρόνια του προηγούμενου καθεστώτος. Όπως ίσως σου τύχει να διαπιστώσεις έχουν ένα τρόπο ζωής, βιβλίο-δείπνο-υγιεινή κλπ, που ίσως ευθύνεται για την προκοπή του DNA. Επίσης συμπεριφορές και τρόπους που δείχνουν ότι οι ήπια μητριαρχικές τους κοινωνίες δεν επηρεάσθηκαν τόσο πχ από το φεμινισμό, στο βαθμό που αυτό άλλαξε τις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες, τουλάχιστον για τις παλιότερες γενιές.
Η φυσιολογική αντίδραση της φίλης σου από το Χάρκοβο νομίζω ότι έχει να κάνει με τις από δεκαετίες απελεύθερες ερωτικά κοινωνίες χωρών όπως η Ρωσία και η Ουκρανία, πολύ πιο προηγμένων από στρεβλές σε αυτά τα θέματα κοινωνίες, όπως της Ελλάδας και της Τουρκίας, (πολύ συγγενικές αυτές οι δύο), πράγμα που και ο Καζατζάκης υπονόησε, καίτοι αμφιλεγόμενος. Αυτή βέβαια είναι η άποψη ενός 55άρη που λίγη έχει σχέση με Ελλάδα την τελευταία 15ετία. Ισχυρίζεται όμως ότι ήταν έτσι τουλάχιστον μέχρι τον καιρό που αυτός ήταν νέος.
Στην Ουκρανική επαρχία θα βρεις σχολές χορού όπου υπάρχει πέρα από latin κλπ και ο πριβε αισθησιακός χορός που παρακολουθούν παντρεμένες και ανύπαντρες, όχι επειδή ενδιαφέρονται να μετοικήσουν για άλλους λόγους αλλά από ενδιαφέρον για ένα διαφορετικού τύπου realization με τους συντρόφους τους.
Και στο Ντνιπροπετροσβκ επίσης θα χρειαστείς μερικές ασπιρίνες...

 

[delmem2233]

Το κείμενο για το Χάρκοβο (στο οποίο συνέβη ένα ευτράπελο που θα με κάνει να γελάω ακόμα κι αν φθάσω τα 99), το αφήνω για αύριο, επειδή δεν μπορώ να μη σχολιάσω τα πολύ-πολύ ενδιαφέροντα που ανέφερε ο Vasileti στο δικό του σχόλιο, κι εκείνα που έγραψε στο λινκ που μου/μας έκανε πάσα.

Με την ευκαιρία, Vasileti, να σου “πω” ότι με έκανες να χαμογελάσω αρκετές φορές, “δένοντας” όσα έγραψες με εικόνες που έχω ακόμα φρέσκες στη μνήμη μου.

“Έχει πολλά ομορφόσογα, βλέπεις δηλαδή μια ολόκληρη οικογένεια εξαιρετικού DNA” . Η μία από τις δύο γεμάτες ημέρες που πέρασα στην Πολτάβα, ήταν Σάββατο, κι ο κόσμος βγήκε σεργιάνι στον κεντρικό πεζόδρομο. Οι χαμογελαστές φατσούλες έχουν να κάνουν με το ότι όπως περπατούσα και χάζευα τον κόσμο, η προσοχή μου ήταν μοιρασμένη ανάμεσα στις... 45άρες-50άρες μάνες, και τις 20άρες-25άρες κόρες, για να μην “πω” και στις γιαγιάδες της οικογένειας. Κοιτούσα τις τρεις γενιές γυναικών κάθε οικογένειας, κι εκείνο που σκεφτόμουν ήταν, “έτσι εξηγείται” . Ακόμα και οι περισσότερες κυρίες άνω των 60 ήταν αφενός κομψές, αφετέρου με πανέμορφα χαρακτηριστικά, κάτι που όσο να 'ναι δικαιολογεί το πώς... βγήκαν οι κόρες και οι εγγονές τους.

“αυτό που κάνει ιδιαίτερη την ομορφιά τους είναι ότι πρόκειται για εργαζόμενες του μόχθου και της προσπάθειας για τα 100 δολάρια το μήνα, της πανεπιστημιακής μόρφωσης και της εξαιρετικής αγωγής και τρόπων συμπεριφοράς” . Το σχόλιο που εγώ έχω να “προσφέρω” στην... κουβέντα, δεν είναι για τις Ουκρανές, αλλά για τις Μολδαβές, οι οποίες σε αυτόν τον τομέα πρέπει να μοιάζουν ΠΟΛΥ στις Ουκρανές. Το 2011, την πρώτη φορά που πήγα στο Κισινάου, πέρασα αρκετή ώρα μιλώντας με Έλληνα, απίθανο τύπο, “γενικό υπεύθυνο” ελληνικού ρεστοράν σε τσίλικο -τότε- εμπορικό κέντρο της πόλης. Μου έλεγε για τη ζωή στο Κισινάου, και σύντομα, μοιραία, αναπόφευκτα, η κουβέντα πήγε στις γυναίκες. Τον θυμάμαι να μου λέει ότι οι κοπελίτσες που δούλευαν στο μαγαζί έβγαζαν ψίχουλα, αλλά στη δουλειά τους ήταν “σκυλιά”, με την καλή και μόνο με την καλή έννοια.

Τον θυμάμαι να μου λέει ότι οι κοπέλες πήγαιναν στην δουλειά στην ώρα τους, ήταν σούπερ υπεύθυνες, αξιόπιστες, φιλότιμες, και γενικά τιμούσαν με το πολύ-πολύ παραπάνω τα χρήματα που έβγαζαν, ακόμα κι αν είχαν σπουδάσει κάτι και προφανώς το να δουλεύουν σε ρεστοράν δεν ήταν το... όνειρό τους. Γενικά, όπως μου είπε, “αν γυναίκες διοικούσαν τη Μολδαβία, θα ήταν μία από τις καλύτερα οργανωμένες χώρες. Δυστυχώς τη διοικούν άνδρες”, τους οποίους ο ίδιος συνομιλητής μού περιέγραψε σαν... χαμένα τομάρια, ανεύθυνους, ασυνεπείς, με σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού. Για να καταλήξω, και για να επιστρέψω στις Ουκρανές, ναι, κι η δική μου διαπίστωση είναι ότι έχουν τρόπους, κάτι που έχω προσέξει περισσότερο στα τρένα που πήρα, παρατηρώντας (και λίγο μιλώντας) με κοπέλες που δεν ήταν... ρεσεψιονίστ χόστελ, που δεν ήταν “αναμενόμενο” να είναι ευγενικές, επειδή για εκείνες είμαι πελάτης.

Περί bitchy τρόπου με τον οποίο εξαργυρώνεται η ομορφιά των γυναικών (όχι τόσο) στην Ουκρανία και (πολύ περισσότερο) αλλού, από την πρώτη φορά που ήρθα στην Ουκρανία το 2011 έχω να λέω για το πόσο “κοπέλα της διπλανής πόρτας” συμπεριφορά έχουν ακόμα και κοπέλες στην Ουκρανία με ομορφιά που σε κάνει να ξεστομίζεις ένα αυθόρμητο “πωωωωω” και να μένεις με το στόμα ανοικτό (απόρροια του παρατεταμένου “ωωω”). Κουβεντιάζοντάς το με άλλους “Δυτικούς”, έχουμε καταλήξει στο ότι πέρα από ζήτημα τρόπων/ανατροφής, είναι και θέμα... πληθώρας πανέμορφων γυναικών. Εννοώ ότι φαντάζομαι πως μία πολύ όμορφη Ουκρανή, μία από τα εκατομμύρια σε αυτήν την χώρα, ξέρει ότι μόνο με τα χαρακτηριστικά της, το κορμί της, το σεξ απίλ της, δεν φθάνει για να... ξεχωρίζει. Οι άνδρες, οι οποίοι αριθμητικά πρέπει να είναι κατά πολύ λιγότεροι από τις γυναίκες στην Ουκρανία, έχουν τόσες... επιλογές, που εκτός από την εμφάνιση “τσεκάρουν” κι άλλα πράγματα (λες κι οι ίδιοι είναι λαβράκια), κι έτσι οι Ουκρανές φροντίζουν -στο μέτρο του δυνατού για την κάθε μία- να έχουν... όλο το πακέτο, την εμφάνιση ΚΑΙ τη συμπεριφορά.

“βιβλίο-δείπνο-υγιεινή” . Ξανά στα τρένα θα αναφερθώ, στα οποία παρατηρείς πολύ ενδιαφέροντα πράγματα σε κάθε χώρα. Πόσες και πόσες φορές αυτόν τον τελευταίο μήνα, όντας σε τρένο, ή στο μετρό στο Κίεβο, δεν σκέφτηκα, “χμ, κοίτα, διαβάζει βιβλίο”. Όχι ότι δεν έχουν “έξυπνα” κινητά, ότι δεν περνούν χρόνο στο... facebook και δεν ξέρω πού αλλού, αλλά... ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΒΙΒΛΙΑ, και το γράφω έτσι, με κεφαλαία, για να δείξω την έκπληξή μου, επειδή δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκα σε χώρα όπου ο κόσμος φαινόταν να είναι τόσο ένθερμος αναγνώστης (κυρίως οι γυναίκες, πολύ λιγότερο οι άνδρες).

Περί σχολές χορού και αισθησιακούς χορούς, το δικό μου σχόλιο είναι για τις σχολές στις οποίες γυναίκες πηγαίνουν για να μάθουν pole dancing. Αυτό που εγώ στην Ελλάδα είχα συνδέσει με στριπτιτζάδικο, στην Ουκρανία είναι αυτό, αλλά και πολλά-πολλά περισσότερα. Το συγκεκριμένο ζήτημα το κουβέντιασα με την κοπέλα που με φιλοξένησε αμέτρητες ημέρες στο Κίεβο κατά τη διάρκεια του Euro το 2012. Το σπίτι της ήταν κοντά στον Ποζνιάκι, έναν σταθμό του μετρό στην ανατολική πλευρά του ποταμού, στην... ΠΟΛΥ ανατολική πλευρά του ποταμού, μακριά από το κέντρο. Ακόμα κι εκεί, στο ισόγειο του κτηρίου της, υπήρχε σχολή pole dancing, το οποίο, όπως μου είπε, οι Ουκρανές το “δουλεύουν” αφενός επειδή θεωρείται εξαιρετική άσκηση για όλο το σώμα, αφετέρου επειδή θεωρούν -ειδικά οι παντρεμένες- ότι βοηθάει στο να κρατάει τον γάμο τους... “πιπεράτο”. Το βρίσκουν πολύ θηλυκό, αυξάνει ακόμα περισσότερο την αυτοπεποίθησή τους, την... παιχνιδιάρικη διάθεσή τους, και... προφανώς όλο αυτό βγαίνει εντός σπιτιού(...).

Περί “επίδειξης” και καταναλωτισμού στο Κίεβο, τα τελευταία τρία βράδια μου εκεί τα πέρασα σε χόστελ δίπλα στον Κλόβσκα, σταθμό του μετρό πολύ κεντρικό. Με αφορμή τη “μετακόμισή” μου, περπάτησα σε δρόμους που δεν είχα περπατήσει νωρίτερα. Στον κεντρικό της περιοχής, βλέπεις το ένα SUV μετά το άλλο, καβάλα στο πεζοδρόμιο, με “παρκαδόρους” να βοηθάνε στο παρκάρισμα. Από μαγαζιά, βλέπεις για παράδειγμα... το “Napule”, ναπολιτάνικο ρεστοράν, κι ακριβώς δίπλα ένα τεράστιο μαγαζί ονόματι “Good Wine”. Μπαρ, κλαμπ, και δωσ' του ακόμα περισσότερα SUV. Όλα αυτά τα αναφέρω επειδή στον συγκεκριμένο δρόμο είδα κάτι που με έκανε να χασκογελάσω. Υπάρχει κάπου στριμωγμένο ένα πλυντήριο αυτοκινήτων, ΚΙ ΑΥΤΟ ΑΚΟΜΑ, “πλυντήριο αυτοκινήτων VIP” λέγεται , για να είναι στο... πνεύμα της περιοχής.

Κάτι τελευταίο για τις Ουκρανές... Όσο ξαφνιάστηκα βλέποντας πόσες διαβάζουν βιβλία (σε τρένα, σε πάρκα), άλλο τόσο και ακόμα περισσότερο ξαφνιάστηκα διαπιστώνοντας πόσο δημοφιλές παραμένει στην Ουκρανία, ακόμα και μεταξύ γυναικών μικρής ηλικίας, το πλέξιμο(!). Πιο “κουφή” περίπτωση, οι κοπέλες που δουλεύουν το χόστελ στην Πολτάβα. Έφθασα σχεδόν μεσάνυχτα, μου έδειξαν τα κατατόπια, μπήκα για ντουζ, πήγαν εκείνες στην κουζίνα, κι αφού τελείωσα από το ντουζ, είπα να πιω ένα τσάι και να ρίξω μια ματιά στο μέιλ μου και κάτι άλλα στο ίντερνετ. Τις βρήκα λοιπόν στην κουζίνα, να χαζεύουν, κυρίως να ακούνε, μία ταινία σε ένα κινητό, και παράλληλα να πλέκουν , και οι δύο . Ακόμα και σε τρένο(!) έχω δει να πλέκουν. Απίστευτο μου φάνηκε...

Και κάτι πραγματικά τελευταίο (για σήμερα τουλάχιστον) για τις Ουκρανές... Σχόλιο-παραδοχή κοπελιών στην Πολωνία, σε παρέα που βρέθηκα το 2011, την πρώτη φορά μου σε αυτές τις χώρες (τις είχα πάρει κυκλικά, Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία, Ουκρανία, Πολωνία, και πίσω στην Θεσσαλονίκη μέσω Γερμανίας, Τσεχίας, Σλοβακίας, Ουγγαρίας, Σερβίας). “Εμείς μπορεί να σκοντάψουμε ακόμα και σε αίθουσα αεροδρομίου φορώντας επίπεδα παπούτσια, μία Ουκρανή όμως δεν σκοντάφτει ούτε με ψηλά τακούνια σε παγωμένο λιθόστρωτο δρόμο”. I rest my case (για το πόσο αρμονικά “δένουν” στην περίπτωση των Ουκρανών τα φυσικά χαρακτηριστικά με την “χάρη” στο περπάτημα και γενικά στις κινήσεις).

Περιττό-ξεπεριττό, θέλω να “πω” κι ένα “ευχαριστώ” για τα σχόλια του τελευταίου διημέρου.

 

[Yorgos]

Aυτό για το pole dancing ισχύει παντού και στη λατινική αμερική. Θεωρείται μάλιστα και πολύ σικ να σηκώνουν και φωτογραφίες στο ίντερνετ, είναι ένδειξη fitness και θυληκότητας. Το πόσοι διαγωνισμοί pole γίννται κάθε ΣΚ σε Μπογοτές και Καρλακας, δεν το ξέρω, αλλά έχω πάει σε μερικούς (η πρώην μου είχε και βγάλει και δίπλωμα καθηγήτριας) και πάνε ΣΥΣΣΩΜΑ τα σόγια να θαυμάσουν τις κοπέλες.

Ωραία για τις Ουκρανές. Οι Ουκρανοί πώς είναι; Σαν τους Μολδαβούς;

 

[ThanasisU2]

Το πόσοι διαγωνισμοί pole γίννται κάθε ΣΚ σε Μπογοτές και Καρλακας

Και εγώ ο κάφρος πήγαινα σε χωρούς Σάλσα στην Μπογκοτά...

 

[Yorgos]

Και εγώ ο κάφρος πήγαινα σε χωρούς Σάλσα στην Μπογκοτά...

Χαχα, αυτό είναι σα να πηγαίνεις στην Αθηνα και να ψάχνεις πού σπανε πιάτα... Ειδικά στη Μπογοτά που έχει και την καλύτερη alternative σκηνή στην ήπειρο.

 

[Vasileti]

10900km έχεις ανυπόμονο κοινό, περιμένουμε!
(ps: αυτό με τα τακούνια είναι έτσι ακριβώς! ps2: καλή ιδέα είναι και η βόλτα σε κανένα dance club to Σ/Κ)