Σουηδία Πόλη να ζεις. Ποιότητα ζωής. (Δηλαδή Στοκχόλμη).

[Borealis]

Τώρα που το διάβαζα (δεύτερη φορά) σκέφτηκα ότι με τόση μπύρα και μαλτ πάει και αυτό

 

[giannoula]

ξέρεις ότι είμαι fan σου οπότε περιμένω Στοκχόλμη με οινοποσίες! Τον προηγούμενο Αύγουστο ήμουν και γω εκεί και θα έλεγα ότι την λάτρεψα! Επίσης το Accurat που αναφέρθηκε παραπάνω είναι ένας ωραίος χώρος που παίζουν πολύ συχνά live μπάντες. Εκεί είδα μια καταπληκτική live jazz band. Oπότε αναμένουμε τη συνέχεια...

 

[georgeant]

Απολαυστική η αφήγησή σου και οι φωτογραφίες χάρμα οφθαλμών. Τι απίστευτη πόλη! Και πόσα μέρη παρατηρώ που δεν είδα όταν είχα πάει πριν μερικά χρόνια. Έμεινα 1 εβδομάδα και τριγυρνούσα όλη μέρα και νόμιζα ότι την είχα ξεψαχνίσει. Τελικά η Στοκχόλμη είναι ανεξάντλητη.

 

[gelf]

@Borealis. Οι παρεμβάσεις σου είναι πάντα πολύ εύστοχες. Άριστες.

@giannoula. Σε ευχαριστώ πολύ. Φαίνεται ότι έχουμε τα ίδια ή/και παρόμοια γούστα. Είχα περάσει σε προηγούμενο ταξίδι μου από το Accurat, όπου δυστυχώς είχα κάνει μόνο διανυκτέρευση στη Στοκχόλμη. Έχεις απόλυτο δίκιο. Μου είχε τύχει πολύ καλή μπάντα. Αυτή τη φορά την έβγαλα - κυρίως - στο jazz bar Fasching.

@georgeant. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σου και για το κείμενο και για τις φωτογραφίες. Για το άλλο θέμα που αναφέρεις, είναι προφανές, ότι θα υπάρχουν πάρα πολλά σημεία που έχεις απολαύσει εσύ και δεν τα έχω δει εγώ.



Κεφάλαιο 3

Περπατώντας προς βορρά. Strindbergsmuseet.

Το προηγούμενο απόγευμα βγαίνοντας από το ξενοδοχείο μου είχα προχωρήσει προς νότο, προκειμένου να περπατήσω στα ατμοσφαιρικά σοκάκια της παλιάς πόλης. Την επόμενη ημέρα μετά το άριστο πρωινό του ξενοδοχείου στο Belgobaren, αποφάσισα να προχωρήσω προς βορρά, προς το βόρειο Normalm. Όπως και την προηγούμενη ημέρα, ύστερα από περπάτημα λίγων μέτρων, βγήκα στον κεντρικό πεζόδρομο της Στοκχόλμης, Drottninggatan.
Έριξα μια ματιά προς νότο,

όπου ο πεζόδρομος καταλήγει στη γέφυρα Riksbron, δηλαδή κατευθύνεται προς την παλιά πόλη, βόλτα που έκανα δυο φορές την προηγούμενη ημέρα και στη συνέχεια γύρισα προς βορρά.

Ο πεζόδρομος Drottninggatan, είναι ένας (ο πιο σημαντικός) πεζόδρομος (στο μεγαλύτερο μήκος του) της Στοκχόλμης, στην περιοχή Norrmalm. Στην αρχή η ονομασία του δρόμου ήταν "οδός μεγάλου βασιλιά", αλλά αργότερα πήρε την τελική ονομασία προς τιμή της βασίλισσας Χριστίνας, η οποία κυβέρνησε από το έτος 1632, έως το έτος 1654. Στον πεζόδρομο υπάρχουν πολλά εμπορικά καταστήματα, καταστήματα με σουβενίρ, μπαρ, εστιατόρια κλπ.
Κατευθυνόμενος προς βορρά, γνώριζα ότι στο δρόμο αυτό, στον αριθμό 85, βρίσκεται το κτίριο το οποίο ονομάζεται μπλε πύργος (Bla Tornet). Σ' ένα διαμέρισμα του μπλε πύργου, έζησε τα τέσσερα τελευταία χρόνια της ζωής του ο μεγάλος δραματουργός και πολυσύνθετος καλλιτέχνης, ο αγαπημένος μου θεατρικός συγγραφέας August Strindberg. Το τότε (τελευταίο) σπίτι του έχει σήμερα μετατραπεί σε μουσείο, το Strindbergsmuseet, το οποίο αυτή τη φορά ήθελα οπωσδήποτε να το επισκεφτώ. Άλλωστε ύστερα από τόσες φορές που είχα περάσει από τη Στοκχόλμη, ήταν η πρώτη φορά που θα είχα χρόνο για να αφιερώσω στην πόλη και σ' αυτά που ήθελα να κάνω στη Στοκχόλμη.
Όταν βγήκα στον πεζόδρομο έκανα μια μικρή παράκαμψη και έτσι βρέθηκα πάλι στην πλατεία Hötorget. Ήταν πρωί, οπότε η αγορά λειτουργούσε. Στην αγορά εκείνη την ημέρα (Σάββατο πρωί) επικρατούσε η αγορά των λουλουδιών,

αλλά υπήρχε στους πάγκους και μικρή αγορά φρούτων καθώς και μικρή αγορά βιβλίων και πινάκων.
Όπως έχω προαναφέρει στην πλατεία δεσπόζει το Βασιλικό μέγαρο Μουσικής (αίθουσα συναυλιών) κτίσμα του έτους 1926.

Όπως προαναφέρθηκε, το Βασιλικό μέγαρο Μουσικής (Blue Stockholm Concert Hall) είναι κτίσμα του έτους 1926, είναι ένα από τα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα της Στοκχόλμης του 20ου αιώνα, σχεδιασμένο σε νεοκλασικό στιλ και το οποίο κατασκευάστηκε ειδικά για να στεγάσει τη Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα της Στοκχόλμης. Εκτός από τη διοργάνωση των υψηλής ποιότητας συναυλιών, το κτίριο φιλοξενεί την ετήσια τελετή απονομής βραβείων Νόμπελ και των βραβείων μουσικής. Μπροστά από το κτίριο υπάρχει το άγαλμα του Ορφέα,

ένα από τα ορόσημα της πόλης και ένα δημοφιλές σημείο συνάντησης. Το έργο παρουσιάστηκε το έτος 1936 και είναι δημιουργία του γλύπτη Carl Milles. Προχώρησα προς τη βόρεια πλευρά της πλατείας, δηλαδή προς την κεντρική οδό Kungsgatan

της περιοχής Norrmalm και μέσω αυτής επέστρεψα στον κεντρικό πεζόδρομο Drottninggatan.

Περπατώντας στον κεντρικό πεζόδρομο με κατεύθυνση βόρεια, έκανα μερικές παρακάμψεις για να απολαύσω διάφορα ενδιαφέροντα σημεία του κέντρου της πόλης, της περιοχής Normalm.

Δεν άργησα να φτάσω στον αριθμό 85 του πεζόδρομου Drottninggatan, όπου είναι το Strindbergsmuseet. Το μουσείο άνοιξε το έτος 1973 και όπως προαναφέρθηκε, στο διαμέρισμα το οποίο φιλοξενεί το μουσείο έζησε τα τέσσερα τελευταία χρόνια της ζωής του ο August Strindberg από το έτος 1908 έως τον θάνατό του το έτος 1912 (η τελευταία κατοικία του μεγάλου δραματουργού και πολυσύνθετου καλλιτέχνη).

Το κτίριο εξωτερικά, δεν ήταν μπλε,

αλλά μπαίνοντας μέσα, μου λύθηκε η απορία για την ονομασία του κτιρίου (Bla Tornet, δηλαδή μπλε πύργος), αφού ο τοίχος στη σκάλα είχε μπλε χρώμα σε κτίριο στιλ αρτ νουβό, κατασκευής του έτους 1907.

Το ίδιο και οι πόρτες όλων των διαμερισμάτων.

Το κτίριο ήταν υπερσύγχρονο για την εποχή του (πριν από 110 χρόνια), με ηλεκτρικό ρεύμα, δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης, τουαλέτες, κεντρική θέρμανση, ασανσέρ και λοιπές ανέσεις
Μπήκα στο ασανσέρ, πρωτοποριακό για την εποχή του - αντίκα σήμερα. Το ασανσέρ διαθέτει πόρτα ασφαλείας, ξυλόγλυπτο εσωτερικό, κάθισμα και λοιπά στοιχεία τα οποία σε παραπέμπουν μια εκατονταετία πίσω στον χρόνο.

Όταν έφτασα στο διαμέρισμα το οποίο στεγάζει το Strindbergsmuseet, παρατήρησα μπαίνοντας, ότι ήταν ένα διαμέρισμα τριών δωματίων. Σταμάτησα αμέσως στο πρώτο δωμάτιο, όπου ήταν μια οθόνη στην οποία παρουσιαζόταν η ζωή του μεγάλου δραματουργού.

Όταν ολοκληρώθηκε η (περίπου 20λεπτη) ταινία, έκανα μια περιήγηση στο τελευταίο σπίτι του August Strindberg, όπου η βιβλιοθήκη, τα προσωπικά αντικείμενα και τα λοιπά στοιχεία παρέμεναν άθικτα στο σπίτι του μεγάλου Σουηδού δραματουργού.

Ήμουν τυχερός που βρήκα το Strindbergsmuseet ανοιχτό, γιατί ύστερα από λίγες ημέρες από την επίσκεψή μου και συγκεκριμένα από 01-07-2017 έως 19-01-2018, το μουσείο παραμένει κλειστό λόγω ανακαίνισης. Πάντως επειδή ο Strindberg είναι από τους αγαπημένους μου δραματουργούς, την επίσκεψη στο μουσείο την απόλαυσα σε υπερθετικό βαθμό.
Βγαίνοντας από το Strindbergsmuseet, έριξα μια ματιά προς νότο, όπου ο κεντρικός πεζόδρομος Drottninggatan, από το ύψος του μουσείου έως κατάντη στην παλιά πόλη, ήταν γεμάτος από κόσμο που περπατούσε, καθόταν στα bar, έκανε shopping αλλά και διάφορες άλλες δημοφιλείς δραστηριότητες σε μια πόλη, ένα ηλιόλουστο Σάββατο μεσημέρι και μάλιστα σε μια σκανδιναβική πρωτεύουσα.

Αφού κοίταξα προς νότο (κυριολεκτικά προς νότιο-νοτιοανατολικά) προχώρησα προς βορρά όπου στο τέλος της οδού (πεζόδρομου στο μεγάλο μήκος) Drottninggatan ξεκινά το Πάρκο Observatorielunden.

Το πάρκο είναι ένας λοφώδης σχηματισμός, αποφάσισα να ανέβω στην κορυφή, προκειμένου να έχω θέα προς το κέντρο της πόλης.
Όταν έφτασα στο υψηλότερο σημείο του πάρκου, άκουσα μουσικές από την κεντρική οδό Sveavägen της περιοχής Normalm και είδα παρέλαση.

Όπως είδα την παρέλαση από ψηλά, με τις μουσικές και τα αυτοσχέδια άρματα, μου θύμισε παρέλαση καρναβαλιού. Ρώτησα και η απάντηση ήταν Quarnevalen. Πράγματι στη Στοκχόλμη τις 13-05-2017 είχε καρναβάλι. Μου εξήγησαν, μάλιστα ότι η παρέλαση του καρναβαλιού γίνεται κάθε τρία χρόνια. Η παρέλαση προχωρούσε κατά μήκος της οδού (μάλλον λεωφόρου) Odengatan κατευθυνόμενη δυτικά-νοτιοδυτικά, έστριβε στη διασταύρωση με τη λεωφόρο Sveavägen κατευθυνόμενη νότια-νοτιοανατολικά. Αφού παρατήρησα για αρκετή ώρα τα δρώμενα από ψηλά (όπως και πολλοί Σουηδοί), αποφάσισα να κατέβω από το λοφοειδές πάρκο Observatorielunden και έτσι βρέθηκα στην οδό Odengatan, όπου υπήρχε αρκετός κόσμος που παρακολουθούσε την παρέλαση,

ενώ δεξιά είναι η Δημόσια Βιβλιοθήκη της Στοκχόλμης

Στη διασταύρωση των κεντρικών λεωφόρων Sveavägen και Odengatan, απέναντι από τη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Στοκχόλμης, στο βόρειο άκρο της περιοχής Normalm, βρίσκεται το Hard Rock Cafe Stockholm,

όπου σταμάτησα για την πρώτη μπίρα της ημέρας, απολαμβάνοντας παράλληλα το θέαμα και τις μουσικές. Η θέση αυτή είναι στα όρια της περιοχής Normalm με τη μοντέρνα περιοχή Vasastan, η οποία βρίσκεται βόρεια του Normalm.

Αφού ξεκουράστηκα, έφυγα από το Hard Rock Cafe, πέρασα από την άλλη πλευρά της λεωφόρου Sveavägen και κατευθυνόμενος νότια-νοτιοανατολικά, παρακολουθούσα την καρναβαλική παρέλαση, η οποία ήταν στα τελειώματά της.

Συνέχισα να προχωρώ κατά μήκος της λεωφόρου, επειδή κάποια αγαπημένα μου πρόσωπα, στην προσπάθειά τους να κόψουν το κάπνισμα, μου είχαν ζητήσει να αγοράσω υγρά για ηλεκτρονικό τσιγάρο από το ευρισκόμενο στη λεωφόρο Sveavägen 96, το Ecigg City αποκλειστικό κατάστημα για ατμιστές. Όταν μου το είχαν ζητήσει, αυτό μου φάνηκε απόλυτα παράλογο, αφού θεώρησα ότι είναι αδύνατο να αγοράσεις πιο φτηνά από την ακριβότερη χώρα (ή μάλλον από μία από τις ακριβότερες χώρες της Ευρώπης και όχι μόνον). Όμως όταν το έψαξα στο διαδίκτυο κι εγώ, κατάλαβα ότι είχαν απόλυτο δίκιο. Η φορολογία στην Ελλάδα είναι εξωπραγματική και τα υγρά κοστίζουν πέντε (5)! φορές περισσότερο από όσο κοστίζουν στη Σουηδία!!!
Αφού προμηθεύτηκα τα υγρά για τα ηλεκτρονικά τσιγάρα, συνέχισα τη βόλτα μου, κάποια στιγμή τέλειωσε η καρναβαλική παρέλαση, η λεωφόρος Sveavägen άρχισε να αδειάζει από κόσμο

και εγώ άρχισα να κατηφορίζω προς νότο. Περιπλανήθηκα λίγο, πέρασα από την εκκλησία Adolf Fredriks kyrka, εκκλησία που άνοιξε το έτος 1774 και που μου έκανε εντύπωση.

Στον περίβολο της εκκλησίας Adolf Fredriks έχουν ταφεί επιφανείς Σουηδοί, μεταξύ των οποίων και ο μεγάλος ειρηνιστής πρωθυπουργός της Σουηδίας Όλαφ Πάλμε (1927-1986). Ο τάφος του Πάλμε απέχει μόλις λίγα μέτρα από το σημείο της δολοφονίας του.

Όπως θυμούνται οι παλαιότεροι, ο Όλαφ Πάλμε, ο πιο γνωστός Σουηδός πολιτικός, ήταν ηγέτης του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Σουηδίας από το έτος 1969 έως το έτος 1986 και πρωθυπουργός της χώρας από τις 14-10-1969 έως τις 08-10-1976 και από τις 08-10-1982 έως τις 28-02-1986, ημέρα της δολοφονίας του. Οι προοδευτικές πολιτικές θέσεις του Πάλμε, όπως η οξύτατη καταδίκη των ΗΠΑ για τον πόλεμο του Βιετνάμ, οι εκστρατείες του κατά της εξάπλωσης των πυρηνικών όπλων, η καταδίκη του απαρχάιντ, η υποστήριξή του σε κινήματα όπως της Οργάνωσης Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης και του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου και οι λοιπές ειρηνευτικές του δραστηριότητες, του είχαν δημιουργήσει πολλούς εχθρούς. Ο Όλαφ Πάλμε κυκλοφορούσε χωρίς σωματοφύλακες και αστυνομική προστασία. Έτσι τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 1986, επιστρέφοντας πεζός στο σπίτι του, μαζί με τη γυναίκα του, από κινηματογράφο, δέχθηκε επίθεση από ένα δολοφόνο, στη λεωφόρο Sveavägen (στην κεντρική οδό όπου ήμουν πριν από λίγα λεπτά) και σε μια διασταύρωση αυτής με έναν κάθετο δρόμο. Ο Όλαφ Πάλμε πυροβολήθηκε δυο φορές στο στομάχι και πέθανε, ενώ η γυναίκα του πυροβολήθηκε στην πλάτη και επέζησε. Ο δολοφόνος διέφυγε ανατολικά από την κάθετη στην κεντρική λεωφόρο Sveavägen, οδό Tunnelgatan.
Προς τιμή του Όλαφ Πάλμε, ο κάθετος δρόμος της λεωφόρου Sveavägen, στο σημείο της δολοφονίας του (απέναντι από την Tunnelgatan) , ονομάστηκε Olof Palmes gata και είναι ο πρώτος παράλληλος νότια του περιμετρικού δρόμου της εκκλησίας Adolf Fredriks (Adolf Fredriks kyrkogata).
Σκεπτόμενος αυτά και σκεπτόμενος ότι η δολοφονία του μεγάλου σοσιαλδημοκράτη ηγέτη, του ανθρώπου με τη μεγάλη επιρροή στη διεθνή πολιτική σκηνή, παρέμεινε ανεξιχνίαστη, συνέχισα τον περίπατό μου το ηλιόλουστο εκείνο Σάββατο μεσημέρι, επανήλθα στον πεζόδρομο Drottninggatan, όπου σταμάτησα σε ένα μπαράκι για μια μπίρα και συνέχισα προς το ξενοδοχείο μου για ολιγόωρη ξεκούραση.
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο μου, δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να πιω στο Belgobaren,

μια βέλγικη μπίρα Trappistes Rochefort.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 4

Περπατώντας δυτικά και στη συνέχεια νότια. Δημαρχείο, Riddarholmen, Södermalm.

Μετά τη μπίρα στο Belgobaren, ένα σύντομο ντους και μια ολιγόλεπτη ξεκούραση, ξεκίνησα από το ξενοδοχείο μου, με κατεύθυνση προς το Δημαρχείο.
Βγήκα στην κεντρική λεωφόρο Vasagatan, όπου πολύ κοντά στο ξενοδοχείο δεσπόζει ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της Στοκχόλμης (Centralstation), ο οποίος δέχεται πάνω από 250.000 επιβάτες ημερησίως, όπως έχω προαναφέρει.

Από ένα στενό δρομάκι διακρινόταν και ο ναός της Αγίας Κλάρας ο οποίος άρχιζε να χτίζεται το έτος 1500 με τούβλα, με το ύψος του πύργου του να ανέρχεται σε 116 μέτρα.

Περνώντας τη γέφυρα Stadshusbron, η οποία ενώνει το Normalm με το νησί Kungsholmen, διακρίνοντας το επιβλητικό κτίριο του Δημαρχείου.

Η θέα από το νότιο πεζοδρόμιο της γέφυρας Stadshusbron προς τη νησίδα Riddarholmen (νησί των ιπποτών) με τον Ναό Ρίνταρχολµ κλπ, ήταν εξαιρετική.

Προχώρησα προς το Δημαρχείο και μπήκα στο αίθριο.

Το Δημαρχείο της Στοκχόλμης, (Stockholm city hall), βρίσκεται στο ανατολικό άκρο του νησιού Kungsholmen επί της οδού Hantverkargatan , με το χαρακτηριστικό κωδωνοστάσιο με τα τρία χρυσά στέμματα,

Το κτίριο του Δημαρχείου είναι ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης και όπως προαναφέρθηκε, βρίσκεται στην ανατολική άκρη του νησιού Kungsholmen.
Το Δημαρχείο στεγάζει γραφεία και αίθουσες συνεδριάσεων, αίθουσες τελετών και το πολυτελές εστιατόριο Stadshuskallaren. Στο κτίριο του Δημαρχείου γίνονται και οι δεξιώσεις μετά την απονομή των βραβείων Nobel. Το κτίριο σχεδιάστηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και η κατασκευή του είχε διάρκεια 12 χρόνια, από το έτος 1911, έως το έτος 1923 (εγκαινιάστηκε στις 23 Ιουνίου 1923), ενώ για την κατασκευή του απαιτήθηκαν οχτώ εκατομμύρια κόκκινα τούβλα. Το κτίριο έχει ύψος 106 μέτρα.
Ήθελα να ανέβω στην κορυφή του πύργου. Μπήκα μέσα στο κτίριο και βλέπω ότι σε μια αίθουσα γινόταν ένας γάμος. Προχώρησα προς το σημείο ανόδου στον πύργο, αλλά μια επιγραφή ανέφερε ότι η διάβαση προς τον πύργο, δεν έχει ανοίξει ακόμα, λόγω εποχής. Άλλωστε εκείνη την ημέρα παρ' όλο ότι ήταν μέσα Μάη, η θερμοκρασία δεν ήταν πάνω από +5 βαθμούς Κελσίου.
Βγήκα έξω από το κτίριο του Δημαρχείου. Μεταξύ του κτιρίου και της λίμνης (λιμνοθάλασσας) και συγκεκριμένα στην ακτή της λίμνης Μαλάρεν, βρίσκεται ένα μικρό πάρκο, το Stadshusparken, με όμορφη αρχιτεκτονική κήπου

και διακοσμημένο με πολλά γλυπτά, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και το άγαλμα του August Strindberg (22 Ιανουαρίου 1849 – 14 Μαΐου 1912), του μεγάλου Σουηδού θεατρικού συγγραφέα, μυθιστοριογράφου και δοκιμιογράφου, το μουσείο του οποίου είχα επισκεφτεί πριν από λίγες ώρες. Αφού σταμάτησα αρκετή ώρα στο Stadshusparken, το οποίο μου άρεσε πολύ, και το οποίο είχε πολύ ωραία θέα προς τα νησιά Riddarholmen και Södermalm.

Μάλιστα παρά το τσουχτερό κρύο παρακολούθησα τη φωτογράφιση ενός γάμου και στη συνέχεια περπάτησα ανατολικά, περιμετρικά, του εξωτερικού χώρου του Δημαρχείου και βρέθηκα στο Birger Jarls kenotaf, στη μνήμη του ιδρυτή της πόλης.

Στη συνέχεια προχώρησα προς την πεζογέφυρα Norra Järnvägsbron,

δίπλα στη γέφυρα Centralbron, γέφυρα-οδική αρτηρία που συνδέει το Normalm με τη νησίδα Riddarholmen και στη συνέχεια με το νησί Södermalm.
Έτσι μέσω αυτής της πεζογέφυρας πέρασα στη νησίδα Riddarholmen, η οποία ανήκει στη Gamla Stan και είναι κατ' ουσία επέκταση και όμορη του νησιού Stadsholmen. Όπως έχει προαναφερθεί στο νησί Riddarholmen, είναι το κτίριο Gamla Riksdagshuset η παλιά έδρα του κοινοβουλίου. Άρχισα να περπατώ στη νησίδα κατά μήκος της βόρειας παραλιακής οδού Norra Riddarholmshamnen, ρίχνοντας ματιά απέναντι προς το νησί Kungsholmen όπου διακρίνεται το επιβλητικό κτίριο του Δημαρχείου.

Συνέχισα το περπάτημα στη νησίδα Riddarholmen, και αφήνοντας την παραλιακή οδό ανέβηκα προς την (γοτθικής αρχιτεκτονικής) εκκλησία Ρίνταρχολµ, στην οποία έχουν ταφεί οι περισσότεροι Σουηδοί βασιλείς. Η εκκλησία, η πλατεία Birger Jarls torg και η γύρω περιοχή, η πιο παλιά περιοχή της Στοκχόλμης συνθέτουν ένα αριστοκρατικό μεσαιωνικό σκηνικό.

Όπως περπατούσα παρατηρούσα και το όμορο του νησί Stadsholmen, το κέντρο της Gamla Stan.

Έκανα αρκετές βόλτες στο υπέροχο αυτό σκηνικό και αφού ξεκουράστηκα σε ένα παγκάκι παρατηρώντας το απέναντι νησί Södermalm,

τελικά αποφάσισα να προχωρήσω προς την πεζογέφυρα Södra Järnvägsbron,

επίσης δίπλα στη γέφυρα Centralbron η οποία συνδέει τη νησίδα Riddarholmen με το νησί Södermalm. Το νησί Södermalm είναι ένα νησί νότια της Gamla Stan. Η πρώην εργατική και φτωχή γειτονιά, έχει μετατραπεί σε μια ανερχόμενη, εναλλακτική και δυναμική περιοχή, όπου υπάρχουν τα κεντρικά καταστήματα καινοτόμων σχεδιαστών μόδας, γκαλερί, καφέ, μπαρ κλπ.
Έφτασα στο νησί Södermalm και φτάνοντας, παρέκαμψα το Slussen και κατευθύνθηκα δυτικά προς το Monteliusvägen.

Το Monteliusvägen είναι ένας πεζόδρομος - μονοπάτι στο δυτικό Södermalm και είναι ένα από τα σημεία της Στοκχόλμης που σου προσφέρουν εξαιρετική θέα. Θέα προς την παλιά πόλη, δηλαδή προς τη Gamla Stan και συγκεκριμένα τόσο προς τη νησίδα Riddarholmen,

όσο και προς το νησί Stadsholmen (το κέντρο της Gamla Stan),

θέα προς το νησί Kungsholmen και προς το Δημαρχείο,

δηλαδή θέα προς βασικά ορόσημα της πόλης. Έμεινα αρκετή ώρα στα παγκάκια και στα καθιστικά στο Monteliusvägen, απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα προς τη Gamla Stan,

αλλά δυστυχώς ο χρόνος είναι αμείλικτος, οπότε κάποια στιγμή αποφάσισα να προχωρήσω

προς το κέντρο του νησιού Sodermalm και προς την περιοχή SoFo.

Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια, ώστε να προχωρήσω προς το κέντρο του νησιού Sodermalm, συνειδητοποίησα ακόμα μια φορά γιατί οι σκανδιναβικές χώρες, είναι οι χώρες οι πιο φιλικές στον άνθρωπο. Αυτό που καταλαβαίνω σε κάθε ταξίδι στη Σκανδιναβία.
Στην παλιά σκάλα καθόδου προς το κέντρο του Sodermalm, είχαν τοποθετηθεί μεταλλικές ράμπες για την πρόσβαση ΑΜΕΑ.

Κατέβηκα στην Hornsgatan, μία από τις κεντρικές οδούς του νησιού Sodermalm

και προχώρησα νοτιοανατολικά προς την περιοχή SoFo, κατά μήκος χαρακτηριστικών δρόμων του Sodermalm

και αφού διέσχισα διαγώνια το πάρκο Fatbursparken,

έφτασα στην κεντρική λεωφόρο Götgatan,

όπου στο βάθος, νότια του Sodermalm διακρινόταν το Ericsson Globe Arena, σε σχήμα μπάλας Golf.

Όπως έχει προαναφερθεί το νησί Södermalm, νησί νότια της Gamla Stan, ήταν πρώην εργατική και φτωχή γειτονιά, ενώ τώρα έχει μετατραπεί σε μια ανερχόμενη, εναλλακτική και δυναμική γειτονιά, όπου υπάρχουν τα κεντρικά καταστήματα καινοτόμων σχεδιαστών μόδας, γκαλερί, καφέ, μπαρ κλπ. Κέντρο των εναλλακτικών δραστηριοτήτων είναι η περιοχή SoFo. Δεν είχα περάσει πάλι από την περιοχή SoFo, στα προηγούμενα ταξίδια μου στη Στοκχόλμη. Σύμφωνα με τη Βικπαίδεια η περιοχή SoFo οριοθετείται από τους δρόμους Folkungagatan στα βόρεια, Erstagatan στα ανατολικά, Ringvägen νότια και Götgatan στα δυτικά. Η περιοχή αυτή, θυμίζει, αλλά κυρίως έχει ονοματιστεί από τις περιοχές Soho του Λονδίνου και του Μανχάταν. Κέντρο της περιοχής SoFo, είναι η πλατεία-πάρκο Nytorget, η οποία ήταν και η τελική μου κατεύθυνση.

Ύστερα από μια ολόκληρη ημέρα με ποδαρόδρομο και αφού είχα δει από το μουσείο του μεγάλου Σουηδού θεατρικού συγγραφέα, μυθιστοριογράφου και δοκιμιογράφου August Strindberg, παρέλαση καρναβαλιού, το εντυπωσιακό κτίριο του Δημαρχείου με το πάρκο μπροστά απ' αυτό, την εξαιρετική θέα από το Monteliusvägen και τον περίπατο στο κέντρο του Sodermalm, σκέφτηκα ότι η καλύτερη ανταμοιβή ήταν ένα μπαρ κι ένα εστιατόριο στο κέντρο της περιοχής SoFo. Έτσι με βήμα ταχύ, έστριψα από την κεντρική λεωφόρο Götgatan και αφού διέσχισα την οδό Skånegatan, η οποία στην αρχή της ήταν αλέα,

περπάτησα προς την πλατεία Nytorget. Όταν έφτασα στην πλατεία Nytorget,

μου έκαναν ακόμα μια φορά εντύπωση τα παλιά σπίτια τα οποία προσομοίαζαν με τα σπιτάκια που συναντώνται στη σουηδική επαρχία. Πάντα μου κάνει θετική εντύπωση η αποχέτευση ομβρίων αυτών των σπιτιών.

Αφού πέρασα για μια σύντομη μπίρα από το επί της γωνία της πλατείας Nytorget, Urban Deli Nytorget,

μαγαζάκι το οποίο είναι αγορά και μπαρ-ρεστοράν ταυτόχρονα, περπάτησα αρκετά στην περιοχή ανατολικά της πλατείας Nytorget,

στην περιοχή της εκκλησίας Sofia Kyrka και επέστρεψα μέσω της πλατείας Nytorget, στην οδό Skånegatan σε ένα μπαράκι για ένα σύντομο ποτό. Αμέσως μετά κατευθύνθηκα προς το εστιατόριο Sapori Di Sicilia,

επίσης επί της οδού Skånegatan (αρ. 86), για το οποίο οφείλω να ομολογήσω ότι η όσφρησή μου με δικαίωσε, αφού και το φαγητό ήταν εξαιρετικό,

καθώς εξαιρετικό ήταν και το κρασί Sauvignon Blanc, με το οποίο συνόδευσα το φαγητό.

Όταν βγήκα έξω από το ιταλικό restaurant, παρατήρησα ότι τα μπαράκια της οδού Skånegatan ήταν γεμάτα κόσμο, οπότε σταμάτησα σε ένα από αυτά για ποτό. Στη συνέχεια, μέσω της οδού Skånegatan, έφτασα στην κεντρική λεωφόρο Götgatan, στο βάθος, τo Ericsson Globe Arena, είχε κόκκινο χρώμα εκείνη τη στιγμή,

εγώ πήρα ένα ταξί και κατευθύνθηκα στο ξενοδοχείο. Είχα σκεφτεί να περάσω από το μπαρ (και restaurant) Accurat, όπου στο παρελθόν είχα περάσει όμορφες στιγμές, στα σύντομα περάσματα από τη Στοκχόλμη για επαγγελματικούς λόγους. Όμως τελικά αποφάσισα να επιστρέψω στη βάση μου. Όταν έφτασα στο ξενοδοχείο, δεν ανέβηκα στο δωμάτιο. Ήθελα να πιω μερικές βέλγικες μπίρες στο Belgobaren.

Ξεκίνησα με το εξαιρετικό malt whisky Cragganmore, σε συνδυασμό με τη βέλγικη μπίρα, μπλε Chimay, την οποία το Belgobaren, τη διέθετε από βαρέλι.

Πριν κλείσει το Belgobaren, ήπια μια τελευταία βέλγικη μπίρα, συγκεκριμένα την αγαπημένη μου, Trappistes Rochefort

και στη συνέχεια, βγήκα για το γνωστό δρομολόγιο προς το jazz bar Fasching, όπου ήπια ένα υπέροχο Ardbeg Single Malt Whisky, για να ολοκληρωθεί η νύχτα με τον καλύτερο τρόπο, δηλαδή, πίνοντας Ardbeg και ακούγοντας jazz.

 

[oanna mpourletou]

υποκλινομαi μηπως ειστε βιονικος και τα θυμαστε ολα αυτα αλλωστε σας εχω σε μεγαλη υποληψη ως ποτρια .μου εχει ζητησει ο συζυγος στοκχολμη οποτε ειμαι ετοιμη και τι θα δω και που θα φαω και που θα πιω ευχαριστουμε τα μεγιστα

 

[Borealis]

υποκλινομαi μηπως ειστε βιονικος και τα θυμαστε ολα αυτα αλλωστε σας εχω σε μεγαλη υποληψη ως ποτρια .μου εχει ζητησει ο συζυγος στοκχολμη οποτε ειμαι ετοιμη και τι θα δω και που θα φαω και που θα πιω ευχαριστουμε τα μεγιστα

Το πιο ωραίο ευχαριστήριο που έχω δει εδώ μέσα! άξιος ο Geld

 

[oanna mpourletou]

για μη πω και για την οινοθηκη στην οδο dobracina στο βελιγραδι που κατοπι απο εσας πηγαμε και ηταν εξαιρετικη το μονο στεναχωρο ηταν οτι γινοταν παζαρι γυναικων η αληθεια πολυ ομορφων απο ευρωπαιους μεγαλης ηλικιας κατι που μας εκανε να φυγουμε πριν την ωρα μας .

 

[gelf]

@Borealis. Σε ευχαριστώ, ακόμα μια φορά.

@oanna mpourletou. Σ' ευχαριστώ πολύ. Για να μην σε απογοητεύσω, στη Στοκχόλμη, δεν πέρασα, αυτή τη φορά, από πολλά μπαρ ή/και ρεστοράν.
Όσον αφορά στο Βελιγράδι συχνάζω σε κάποιες οινοθήκες, όπως η οινοθήκη Podrum Wine art, το μπαρ-ρεστοράν Manufaktura, το ρεστοράν Mala Gostionica, επί της οδού Dobračina και η οινοθήκη Cantina del Vino, ευρισκόμενη στη διασταύρωση των οδών Dobračina και Strahinjića Bana. Φαντάζομαι ότι αναφέρεσαι στην τελευταία, εγώ δεν παρατήρησα παζάρι γυναικών, γιατί θα με στενοχωρούσε και θα το ανέφερα. Πιθανώς να μην έτυχε ή να μην το παρατήρησα. Τότε ήταν και βαρύς χειμώνας χωρίς τουρισμό. Σε ευχαριστώ για την επισήμανσή σου και σε ευχαριστώ πολύ και πάλι για τα σχόλιά σου.




Κεφάλαιο 5

Περπατώντας ανατολικά και στη συνέχεια νότια. Östermalm, Θέατρο και Djurgården.

Ξυπνάω, ήταν Κυριακή πρωί και μετά το άριστο πρωινό στο ξενοδοχείο μου, είχα αποφασίσει να περπατήσω ανατολικά και στη συνέχεια νότια ώστε να βρεθώ στο νησί Djurgården. Είχα ήδη παρατηρήσει, ότι η πόλη διαθέτει πάρα πολλά θέατρα. Όμως το κορυφαίο όλων είναι το Βασιλικό Δραματικό Θέατρο. Έτσι κατέληξα σε μια διαδρομή, όπου κατ' αρχή θα προχωρούσα ανατολικά προς την περιοχή Östermalm.
Βγήκα από το ξενοδοχείο και κάνοντας τη συνηθισμένη διαδρομή λίγων μέτρων έφτασα στον κεντρικό πεζόδρομο της Στοκχόλμης, Drottninggatan, όπου κυκλοφορούσε πολύς κόσμος.

Αυτό ήταν πολύ λογικό, αφού ήταν Κυριακή πρωί. Ήταν και μέσα Μάη. Βέβαια με σκανδιναβικό καιρό. Όπως και άλλες φορές, κατευθύνθηκα έως την πρώτη διασταύρωση βόρεια-βορειοδυτικά όπου και έστριψα δεξιά (ανατολικά-βορειοανατολικά) και βρέθηκα στην πλατεία Hötorget, στο κέντρο της Στοκχόλμης. Εκείνη την ημέρα (Κυριακή) επικρατούσε η αγορά κυρίως λουλουδιών και πινάκων. Αφού παρατήρησα για ακόμα μια φορά το Βασιλικό μέγαρο Μουσικής (Blue Stockholm Concert Hall) και το άγαλμα του Ορφέα, προχώρησα προς τη βόρεια πλευρά της πλατείας, δηλαδή προς την κεντρική οδό Kungsgatan. Αυτή τη φορά κατευθύνθηκα ανατολικά, πέρασα από την κεντρική διασταύρωση των λεωφόρων του Normalm, Sveavägen και Kungsgatan,

συνέχισα να προχωρώ κατά μήκος της λεωφόρου Kungsgatan, με ανατολική κατεύθυνση προς Östermalm. Η κεντρική διασταύρωση των λεωφόρων του Normalm, Sveavägen και Kungsgatan, βρίσκεται δύο τετράγωνα νοτιότερα από τη διασταύρωση της λεωφόρου Sveavägen με την οδό Olof Palmes gata, δηλαδή με τη θέση της δολοφονίας του του Όλαφ Πάλμε.
Η λεωφόρος Kungsgatan, είναι μια όμορφη οδός και διέρχεται κάτω από δύο γέφυρες - αψίδες, οι οποίες της προσδίδουν μια αριστοκρατική υφή.

Περνώντας από τις γέφυρες και παρ' όλο ότι ο στόχος μου ήταν άλλος, δεν άντεξα να μην ανέβω τις σκάλες. Έτσι έφτασα στο πάρκο και στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, με το κοιμητήριο. Η εκκλησία είναι νεογοτθικής αρχιτεκτονικής, άνοιξε το έτος 1890 και μετά από μικρή περιπλάνηση, επέστρεψα στη λεωφόρο Kungsgatan, αφού εν τω μεταξύ είχε ξεκινήσει ένα πολύ ελαφρύ ψιλόβροχο, το μόνο που αντιμετώπισα στο ταξίδι αυτό στη Σουηδία. Το ψιλόβροχο. δεν είναι κατ' ανάγκη κακό, αφού μου έδωσε την ευκαιρία να πιω την πρώτη μπίρα της ημέρας σε ένα μπαράκι, στη θέση όπου η λεωφόρος Kungsgatan συνδέεται με την κεντρική λεωφόρο Sturegatan της περιοχής Östermalm και συγκεκριμένα στη Stureplan.

Η πλατεία Stureplan βρίσκεται μεταξύ Norrmalm και Östermalm, συνδέει τις μεγάλες λεωφόρους Kungsgatan, Birger Jarlsgatan και Sturegatan και εκεί βρίσκονται μερικά από τα πιο διάσημα και ακριβά μπαρ και εστιατόρια της πόλης. Τα περισσότερα κτίρια της περιοχής έχουν ανακατασκευαστεί τη δεκαετία του 1980. Τα κτίρια φιλοξενούν οίκους μόδας, τράπεζες και λοιπά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Όπως προαναφέρθηκε, είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει. Το ψιλόβροχο κράτησε για ελάχιστη ώρα, οπότε προχώρησα προς το πάρκο Humlegården του Östermalm, ενώ μέσα στο πάρκο Humlegården βρίσκεται και η National Library of Sweden.
Στη συνέχεια, αφού διέσχισα το πάρκο και έφτασα στην κεντρική λεωφόρο Karlavägen του Östermalm, επέστρεψα στη λεωφόρο Birger Jarlsgatan, ώστε να κατευθυνθώ στο κυριότερο αξιοθέατο της περιοχής Östermalm. Το Βασιλικό Δραματικό Θέατρο. The Royal Dramatic Theatre.

Το βασιλικό δραματικό θέατρο αποτελεί την κοιτίδα του "σουηδικού δράματος" που κατά πολλούς θεωρείται διαφορετικό θεατρικό είδος και του οποίου η ιστορία του ανάγεται από το έτος 1788. Το σημερινό κτίριο του θεάτρου κατασκευάστηκε το έτος 1908, από τον διάσημο αρχιτέκτονα Fredrik Lilljekvist, στη συνέχεια οι καλλιτέχνες Carl Milles και Carl Larson προσέθεσαν μία εικαστική παρέμβαση, ενώ για τον εξαίσιο εσωτερικό διάκοσμο υπεύθυνος είναι ο Prince Eugen. Η δραματική σχολή που στεγάζεται και λειτουργεί στο θέατρο εκπαίδευσε πολλούς ηθοποιούς αλλά και σκηνοθέτες που αργότερα μεγαλούργησαν σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Μερικοί από αυτούς είναι ο Ingmar Bergman, o Alf Sjoberg, η Creta Garbo, η Ingrid Bergman και πολλοί άλλοι. Ο Ingmar Bergman είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Ή μάλλον από τους πολύ αγαπημένους μου. Ήμουν ευτυχής γιατί ένας από τους δρόμους, πλησίον του Βασιλικού Δραματικού Θεάτρου, έχει ονοματιστεί Ingmar Bergmans gata.

Πηγή: taxidologio.gr

Μάλιστα πριν από πολλά (πάρα πολλά) χρόνια, τότε που ήμουν φοιτητής στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο και ήμουν στην πολιτιστική ομάδα, είχαμε αποφασίσει να προβάλλουμε ταινίες μεγάλων σκηνοθετών. Είναι προφανές ότι η πρώτη ταινία που είχαμε επιλέξει ήταν η "Έβδομη Σφραγίδα". Η σκηνή του ιππότη που παίζει σκάκι με τον θάνατο είναι, κατά τη γνώμη μου, μία από τις κορυφαίες σκηνές του κινηματογράφου. Αλλά και μια άλλη σκηνή προς το τέλος της ταινίας, όπου είναι μπροστά ο Χάρος και οι άλλοι ακολουθούν, με έχει στοιχειώσει. Πριν από μερικά χρόνια αυτή τη σκηνή την είχα δει στον ύπνο μου. Στο μεσημεριανό ύπνο, μετά τη δουλειά. Μόνο που τότε είχα δει στον ύπνο μου αυτή τη σκηνή του μεγάλου Μπέργκμαν, σε παραλλαγή. Πάλι ο Χάρος ήταν μπροστά και πίσω ακολουθούσαν αυτοί οι οποίοι παρουσιάζονται στην ταινία. Με μια, για εμένα, μεγάλη διαφορά. Στο τέλος αυτής της σειράς, προτελευταίος ήταν ο πατέρας μου και τελευταίος εγώ. Τότε θυμάμαι ότι ξύπνησα ανήσυχος και ιδρωμένος. Σπάνια ιδρώνω. Μπήκα κάτω από το ντους, συνήλθα, πήρα το αυτοκίνητο και έφτασα γρήγορα στο σπίτι του πατέρα μου. Τον είδα ακμαιότατο. Ήταν ο προτελευταίος που τράβαγε το σχοινί του Χάρου. Εγώ ήμουν ο τελευταίος. Αυτό είχα δει τότε στο όνειρό μου. Μέσα στην εβδομάδα έχασα τον αγαπημένο μου πατέρα. Από τότε έχουν περάσει αρκετά χρόνια Το όνειρο όμως μένει ζωντανό. Ευτυχώς, ο Χάρος δεν έχει φτάσει στον τελευταίο της αλυσίδας του ονείρου. Ευτυχώς, εγώ ζω ακόμα. Δεν έχω, όμως, καταφέρει στο να καταλήξω στο εάν η έβδομη σφραγίδα είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Πιθανώς να είναι, πιθανώς όχι. Το ερώτημα περί καλύτερης ταινίας μένει και θα μείνει για πάντα αναπάντητο.

Από το 1967 η σχολή στο βασιλικό δραματικό θέατρο λειτουργεί σαν ξεχωριστό ίδρυμα και συνεχίζει ακατάπαυστα το επιτυχημένο έργο της. Στην περίοδο αυτή το βασιλικό δραματικό θέατρο, διαθέτει οχτώ σκηνές και καθημερινά φιλοξενεί διάφορες παραστάσεις καλύπτοντας τα γούστα των απαιτητικότερων φίλων του θεάτρου. Μάλιστα θεωρείται ένα από τα πιο ενεργά θέατρα σε παγκόσμιο επίπεδο με περισσότερες από 1000 παραστάσεις ετησίως. Πολλές παραστάσεις γίνονται στην αγγλική γλώσσα, οπότε είναι εύκολη η παρακολούθηση της παράστασης.
Αφού έφτασα μπροστά από το μεγαλοπρεπές κτίριο,

μπήκα μέσα. Ήταν Κυριακή μεσημέρι, κάποιες πρωινές παραστάσεις είχαν ολοκληρωθεί, κυκλοφορούσε αρκετός, κόσμος στο κτίριο,

ενώ οι ηθοποιοί με τα ρούχα της παράστασης πωλούσαν προγράμματα και υπέγραφαν αυτόγραφα.
Μου άρεσε πολύ η θεατρική ατμόσφαιρα, κάποια στιγμή βγαίνω έξω από το κτίριο, ρίχνω μια ματιά προς την προκυμαία και προς την παραλιακή λεωφόρο Strandvägen,

και στο απέναντι πάρκο το Berzelii park.

Διασχίζω τον κεντρικό δρόμο και περνάω απέναντι στο Berzelii park, το οποίο βρίσκεται δίπλα στο βασιλικό δραματικό θέατρο, είναι ένα μικρό πάρκο το οποίο λειτούργησε στις 13-07-1858 και οφείλει το όνομά του στον Σουηδό χημικό Jons Jacob Berzelius. Αφού έκανα μια μικρή βόλτα στο πάρκο

και παρατήρησα μερικές φορές ακόμα το κτίριο του βασιλικού δραματικού θεάτρου,

προχώρησα κατά μήκος της παραλιακής λεωφόρου Strandvägen,

προς το νησί Djurgården και παρατηρώντας από μακριά το μεγάλο λούνα παρκ του νησιού.

Σταμάτησα για λίγο σε μια αποβάθρα και παρατήρησα από ένα παγκάκι το μουσείο Vasa και το παιδικό μουσείο Junibacken στο νησί Djurgården.

Αφού ξεκουράστηκα στην αποβάθρα, επανήλθα στην παραλιακή λεωφόρο Strandvägen,

όπου προχώρησα κατά μήκος αυτής, έως τη γέφυρα Djurgårdsbron,

η οποία συνδέει το Östermalm με το νησί Djurgården.

Το νησί Djurgården, εκτός από το μεγάλο λούνα παρκ Γκρόνα Λουντ, το οποίο διακρίνεται από πολλά σημεία της πόλης, διαθέτει αρκετά αξιοθέατα, όπως:
Το μουσείο Skansen. Το μουσείο Skansen θεωρείται το μεγαλύτερο υπαίθριο μουσείο του κόσμου, πρόκειται για μια εντυπωσιακή μινιατούρα της Σουηδίας, ιδρύθηκε το έτος 1891, από τον Artur Hazelius, ώστε να μπορεί να βλέπει ο επισκέπτης, το πως ζούσαν οι Σουηδοί τα παλιότερα χρόνια. Σήμερα υπάρχουν περίπου 150 παραδοσιακά σπίτια, καταστήματα εποχής και άλλα εκθέματα απ' όλη τη Σουηδία. Το Skansen διαθέτει και αξιόλογο ενυδρείο.
Το Nordiska museet. Το Σκανδιναβικό μουσείο, ιδρύθηκε το έτος 1873, επίσης από τον Artur Hazelius και είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στεγασμένος χώρος στη Σουηδία. Το κτίριο σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Isak Gustaf Clason και το μουσείο αυτό αφορά στη σουηδική πολιτιστική ιστορία, από το έτος 1520 μέχρι σήμερα. Το κτίριο στην τελική του μορφή ολοκληρώθηκε το έτος 1907.
Το Vasa Museum. Ναυτικό μουσείο το οποίο άνοιξε το έτος 1990, με κύριο έκθεμα το πλοίο Vasa, που ανασύρθηκε από το αρχιπέλαγος, ύστερα από τρεις αιώνες. Το μουσείο αυτό δέχεται τους περισσότερους επισκέπτες από οποιοδήποτε άλλο μουσείο σε ολόκληρη τη Σκανδιναβία.
Το μουσείο Junibacken. Το μουσείο Junibacken, βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού, κοντά στην είσοδο και δυτικά αυτής από τη γέφυρα Djurgårdsbron, είναι παιδικό μουσείο και συγκεκριμένα το μουσείο της Πίπης Φακιδομύτης.
Το μουσείο των Abba, το οποίο ιδρύθηκε το έτος 2013 και απευθύνεται στους λάτρεις του συγκροτήματος και τους νοσταλγούς της ντίσκο.
Το κεντρικό και ανατολικό τμήμα του νησιού Djurgården, καλύπτεται από τους βασιλικούς κήπους (Royal Djurgården), αλλά και από λοιπά - κατά την άποψή μου - μικρότερης σημασίας κτίρια και μουσεία, όπως το Μουσείο Τέχνης του πρίγκιπα Ευγένιου (στο νότιο τμήμα), αλλά και τη Thielska Galleriet, το ανατολικό άκρο του νησιού.

Όπως έφτανα στη γέφυρα Djurgårdsbron, διακρινόταν το επιβλητικό κτίριο του μουσείου Nordiska.

Από τα παραπάνω αξιοθέατα, απέκλεισα, αρχικά προφανώς, το μουσείο Junibacken και τελικά, λόγω χρόνου αποφάσισα να επισκεφτώ μόνο το μουσείο Skansen.
Έτσι μπαίνοντας στο νησί από τη γέφυρα Djurgårdsbron, έριξα μια ματιά προς το Östermalm,

παρέκαμψα τη δυτική είσοδο προς τους βασιλικούς κήπους,

παρέκαμψα το δρομάκι που οδηγούσε προς το μουσείο Junibacken, θαύμασα εξωτερικά την αρχιτεκτονική του Nordiska museet,

αλλά το παρέκαμψα κι αυτό, όπως παρέκαμψα και τη δυτική είσοδο του μουσείου Skansen,

κατόπιν συμβουλής μιας αστυνομικίνας. Έτσι συνέχισα να προχωρώ κατά μήκος του κεντρικού δρόμου του νησιού, λεωφόρο Djurgårdsvägen,

έφτασα στο μουσείο των Abba,

πέρασα από την αίθουσα συναυλιών Cirkus

και προχώρησα προς την κεντρική είσοδο του μουσείου Skansen. Έβγαλα εισιτήριο και μπήκα μέσα στο θεωρούμενο μεγαλύτερο υπαίθριο μουσείο του κόσμου.

 

[STKF]

Αλλά και μια άλλη σκηνή προς το τέλος της ταινίας, όπου είναι μπροστά ο Χάρος και οι άλλοι ακολουθούν, με έχει στοιχειώσει. Πριν από μερικά χρόνια αυτή τη σκηνή την είχα δει στον ύπνο μου. Στο μεσημεριανό ύπνο, μετά τη δουλειά. Μόνο που τότε είχα δει στον ύπνο μου αυτή τη σκηνή του μεγάλου Μπέργκμαν, σε παραλλαγή. Πάλι ο Χάρος ήταν μπροστά και πίσω ακολουθούσαν αυτοί οι οποίοι παρουσιάζονται στην ταινία. Με μια, για εμένα, μεγάλη διαφορά. Στο τέλος αυτής της σειράς, προτελευταίος ήταν ο πατέρας μου και τελευταίος εγώ. Τότε θυμάμαι ότι ξύπνησα ανήσυχος και ιδρωμένος. Σπάνια ιδρώνω. Μπήκα κάτω από το ντους, συνήλθα, πήρα το αυτοκίνητο και έφτασα γρήγορα στο σπίτι του πατέρα μου. Τον είδα ακμαιότατο. Ήταν ο προτελευταίος που τράβαγε το σχοινί του Χάρου. Εγώ ήμουν ο τελευταίος. Αυτό είχα δει τότε στο όνειρό μου. Μέσα στην εβδομάδα έχασα τον αγαπημένο μου πατέρα. Από τότε έχουν περάσει αρκετά χρόνια Το όνειρο όμως μένει ζωντανό. Ευτυχώς, ο Χάρος δεν έχει φτάσει στον τελευταίο της αλυσίδας του ονείρου.

Τι να πω ρε φίλε για αυτό το κομμάτι της ιστορίας σου? Εύχομαι να αργήσει πολύ!

 

[LULLU]

ήταν αργά, πολύ αργά.[/QUOTE]
...ακομη και εμενα πονεσανε τα ποδια μου με τοσο περπατημα..νασε καλα παντως για τις πληροφοριες...

 

[gelf]

@STKF. Ευχαριστώ πολύ για όλα και κυρίως για την ευχή σου. Η ταινία αυτή με έχει στοιχειώσει.

@LULLU. Σε ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σου.



Κεφάλαιο 6

Skansen. Επιστροφή στο κέντρο. Opera. Νυχτερινή έξοδος.

Όπως προαναφέρθηκε, το μουσείο Skansen θεωρείται το μεγαλύτερο υπαίθριο μουσείο του κόσμου, πρόκειται για μια εντυπωσιακή Σουηδία σε μινιατούρα, ιδρύθηκε το έτος 1891, από τον Artur Hazelius, ώστε να μπορεί να βλέπει ο επισκέπτης, το πως ζούσαν οι Σουηδοί τα παλιότερα χρόνια.
Από την κύρια είσοδο, ανέβηκα με την αυτόματη σκάλα και βρέθηκα στη Σουηδία του 19ου αιώνα.

Σήμερα, στο Skansen, υπάρχουν περίπου 150 παραδοσιακά σπίτια, καταστήματα εποχής και άλλα εκθέματα απ' όλη τη Σουηδία.
Τα καταστήματα ήταν διαφόρων ειδών, από φούρνους έως κατασκευή υαλικών, ξύλινων κατασκευών κλπ. Αυτά τα μαγαζιά πουλούσαν παραδοσιακά προϊόντα. Ένα από τα παραδοσιακά προϊόντα της Σουηδίας ήταν και το φυσητό γυαλί, που προ ετών είχα παρακολουθήσει επίδειξη κατασκευής στο εργοστάσιο της Κosta Boda, στη νοτιοδυτική Σουηδία, φιλοξενούμενος για άλλο ζήτημα. Η επίδειξη της παραγωγής υαλικών είναι μια από τις συνήθεις τουριστικές ατραξιόν της Σουηδίας, οπότε για λόγους ευγένειας, παρακολούθησα μία ακόμα, σε ένα μικρό μαγαζάκι στο Skansen.

Συνέχισα τον περίπατο στο μουσείο, παρατηρώντας τις στέγες των προηγούμενων αιώνων,

τα σοκάκια με τα σπιτάκια και τα μικρά καταστήματα,

με τους κατοίκους με τις παραδοσιακές στολές,

στον φούρνο υπήρχε ουρά,

συνέχισα να προχωρώ και κάποια στιγμή σταμάτησα σε ένα υπαίθριο καφέ για να πιω μια μπύρα και ένα τοπικό απόσταγμα,

ποτά τα οποία παίρνεις από το εσωτερικό του μπαρ.

Ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει, έφτανε άλλωστε και η ώρα να κλείσει το μουσείο, οπότε όταν σηκώθηκα από το υπαίθριο καφέ, παρατήρησα ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι αποχωρούσαν από το μουσείο.

Συνέχισα τον περίπατο πιο βιαστικά, υπήρχαν ακόμα σημεία με δραστηριότητες, όπως η επεξεργασία ξύλου, ενώ στο βάθος διακρινόταν η εκκλησία Seglora,

η οποία έχει μεταφερθεί στο Skansen, το έτος 1918, συνέχισα το βιαστικό περπάτημα γιατί ο κόσμος είχε αραιώσει,

περνώντας από το θεατράκι

και φτάνοντας προς τη θέση που θα κατέβαινα με τις αυτόματες κυλιόμενες σκάλες, απόλαυσα για λίγο τη θέα προς τα κάτω προς την είσοδο του μουσείου, προς το μεγάλο λούνα παρκ Γκρόνα Λουντ και προς τα απέναντι νησάκια. Η θέα μάλιστα έφτανε και έως το Ericsson Globe Arena.

Όταν βγήκα από το Skansen, σκέφτηκα ότι δεν ήταν σκόπιμο να ξαναπερπατήσω, στην αντίθετη βέβαια κατεύθυνση, όλη τη λεωφόρο Djurgårdsvägen, δηλαδή τον κεντρικό δρόμο του νησιού. Έτσι έψαξα να βρω ταξί. Αλλά δεν υπήρχε πουθενά ταξί. Η ώρα ήταν περασμένη, το μουσείο Skansen έκλεινε, αφού ήμουν από τους τελευταίους επισκέπτες και ταξί δεν υπήρχαν. Έχοντας επιλέξει ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης και έχοντας χρησιμοποιήσει, μόνο, μια φορά ταξί, την προηγούμενη νύχτα από το Sodermalm, δεν είχα προβλέψει να έχω εισιτήριο ή κάρτα ΜΜΜ, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει λόγος για το μέγεθος της Στοκχόλμης. Άλλωστε είμαι του περπατήματος. Έτσι καταλαβαίνω την πόλη, όταν βέβαια είναι σε ανθρώπινη κλίμακα όπως η Στοκχόλμη.
Κοίταξα μήπως βρω κιόσκι το οποίο να πουλά εισιτήρια ΜΜΜ. Πουθενά κιόσκι. Ενώ είχα αποφασίσει να περπατήσω τα δύο περίπου χιλιόμετρα έως τη γέφυρα Djurgårdsbron, εκείνη τη στιγμή βλέπω ένα λεωφορείο να έρχεται προς τον τερματικό σταθμό. Τρέχω και ρωτώ τον οδηγό που μπορώ να βγάλω εισιτήριο για το λεωφορείο. Μου απάντησε ευγενικά, ότι δεν μπορώ να βρω εισιτήριο, αλλά ότι μπορώ να μπω στο λεωφορείο και να με κατεβάσει όπου θέλω. Τον ευχαρίστησα και ανέβηκα στο λεωφορείο. Ανοίγω αμέσως τις εφαρμογές στο κινητό (here, maps.me κλπ), ελέγχω το νούμερο του λεωφορείου, ήταν το 67 με τελικό προορισμό τη Solna, βόρεια της Στοκχόλμης. Αποφάσισα να κατέβω μετά τη γέφυρα Djurgårdsbron, ώστε να κάνω μια μικρή βόλτα στο ανατολικό τμήμα του Östermalm. Το λεωφορείο πέρασε το Nordiska museet,

τη γέφυρα Djurgårdsbron και έκανε μια στάση επί της κεντρικής λεωφόρου Narvavägen του Östermalm, κοντά στην εκκλησία Oscarskyrkan.
Ευχαρίστησα τον οδηγό και κατέβηκα από το λεωφορείο. Παρατήρησα την εκκλησία.

Η εκκλησία Oscarskyrkan (πήρε το όνομά της από τον βασιλιά Όσκαρ Β ο οποίος έβαλε το θεμέλιο της εκκλησίας επί αντιβασιλείας του), είναι νεογοτθικής αρχιτεκτονικής, σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Gustaf Hermansson και άνοιξε το έτος 1903. Συνέχισα να περπατώ κατά μήκος της κεντρικής λεωφόρου Narvavägen προς βορρά (για την ακρίβεια βόρειο-βορειοδυτικά),

πέρασα από το Ιστορικό Μουσείο της Σουηδίας, το οποίο ιδρύθηκε το έτος 1934 και σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Bengt Romare και Γκιόργκ Σέρμαν. Η είσοδος στο Ιστορικό Μουσείο της Σουηδίας, είναι δωρεάν, μπήκα για λίγο μέσα στο μουσείο, ένα μεγάλο τμήμα του οποίου είναι αφιερωμένο στην περίοδο των Vikings. Δεν είχα πολύ ώρα, άλλωστε το μουσείο έκλεινε, βγήκα έξω, συνέχισα να προχωρώ κατά μήκος της κεντρικής λεωφόρου Narvavägen προς βορρά και έφτασα έως την πλατεία Karlaplan, η οποία είχε σχεδιαστεί ως θέση σύγκλισης των λεωφόρων του νέου πολεοδομικού σχεδίου της Στοκχόλμης, αλλά τελικά κατέληξε να είναι η θέση σύγκλισης των δύο λεωφόρων του Östermalm και συγκεκριμένα της λεωφόρου Narvavägen και της λεωφόρου Karlavägen, στην αρχή της οποίας είχα περπατήσει το πρωί, μετά το πάρκο Humlegården.
Η πλατεία Karlaplan, δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1890 και σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Lindhagen, με το πρότυπο της Place de l' Etoile του Παρισιού. Ο μεγάλος δραματουργός August Strindberg, έζησε στην Karlaplan, από το έτος 1901 έως το έτος 1908, όπου και μετακόμισε στον, επί του πεζόδρομου Drottninggatan 85, μπλε πύργο (Bla Tornet) και το τότε διαμέρισμά του έχει σήμερα μετατραπεί σε μουσείο, το Strindbergsmuseet, το οποίο είχα επισκεφτεί την προηγούμενη ημέρα, όπως έχω ήδη αναφέρει. Η πλατεία Karlaplan, η οποία κατά τον Α παγκόσμιο πόλεμο χρησιμοποιήθηκε για καλλιέργεια λαχανικών, σήμερα είναι από τις πιο ακριβές περιοχές για κατοικία στη Στοκχόλμη, μαζί με την πλατεία Stureplan και τις λεωφόρους Narvavägen και Karlavägen, οι οποίες συγκλίνουν στην πλατεία Karlaplan, όπως έχει προαναφερθεί. Περπάτησα για λίγο κατά μήκος της λεωφόρου Karlavägen, με δυτική κατεύθυνση προς Stureplan, αλλά επειδή δεν ήθελα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο, έκανα μεταβολή και επέστρεψα στην πλατεία Karlaplan.
Αφού έκλεισα τον κύκλο του Östermalm, άρχισα να επιστρέφω προς νότο (για την ακρίβεια νότια-νοτιοανατολικά) και συγκεκριμένα προς την παραλιακή λεωφόρο Strandvägen.

Περπάτησα ακόμα μια φορά κατά μήκος της παραλιακής λεωφόρου Strandvägen, με αντίθετη κατεύθυνση από τη μεσημεριανή, κινούμενος προς το Berzelii park και προς το βασιλικό δραματικό θέατρο. Αυτός ο παραλιακός περίπατος ήταν μια βόλτα που μου άρεσε πολύ στη Στοκχόλμη, αφού έχει θέα και στα απέναντι νησάκια και στην ηπειρωτική πόλη.

Όταν έφτασα στο Berzelii park, θαύμασα ακόμα μια φορά το βασιλικό δραματικό θέατρο και στη συνέχεια ακολούθησα την οδό Arsenalsgatan και έφτασα στο πάρκο Kungsträdgården, πάρκο το οποίο είναι ο κήπος των ανακτόρων (Kungsträdgården, σημαίνει King's garden).

Το πάρκο Kungsträdgården, είναι από τους δημοφιλείς χώρους συναντήσεων στη Στοκχόλμη. Στο πάρκο πραγματοποιούνται συναυλίες και λοιπές πολιτιστικές εκδηλώσεις το καλοκαίρι, ενώ τον χειμώνα όπου είχα βρεθεί δυο - τρεις φορές είχα δει ότι τμήμα του χώρου είχε μετατραπεί σε παγοδρόμιο.
Στη δυτική πλευρά του πάρκου βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου (St. Jacobs Kyrka).

Η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου άρχισε να κατασκευάζεται τη δεκαετία του 1580, αλλά ολοκληρώθηκε το έτος 1643.
Το πάρκο Kungsträdgården, έχει πρόσωπο στη θάλασσα και απέναντι διακρίνεται το βασιλικό παλάτι (The Royal Palace), σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Ξεκουράστηκα για λίγο σε ένα παγκάκι παρατηρώντας και φωτογραφίζοντας το παλάτι.

Έστριψα το βλέμμα μου προς τα αριστερά. Μπροστά στην παραλιακή λεωφόρο Södra Blasieholmshamnen, διέκρινα το περίφημο ξενοδοχείο Grand Hotel, στο οποίο έχουν γυριστεί σκηνές από πολλές γνωστές κινηματογραφικές ταινίες.

Θυμήθηκα μια ταινία που είχα δει πρόσφατα "The Hundred Year-Old Man Who Climbed Out of the Window and Disappeared" του Σουηδού σκηνοθέτη Felix Herngren, όπου μια σκηνή διαδραματιζόταν στο ξενοδοχείο και άλλη μία στoν παραλιακό πεζοδρόμιο και γέλασα. Μου άρεσε αυτή η ταινία.

Όταν ξεκουράστηκα σηκώθηκα από το παγκάκι και προχώρησα κατά μήκος της παραλιακής λεωφόρου Strömgatan, διερχόμενος μπροστά από τη νότια όψη της όπερας φτάνοντας μέχρι την πλατεία Gustav Adolfs torg, η οποία είναι μπροστά από τη βασιλική όπερα και απέναντι από το νησί του Κοινοβουλίου. Το δυτικό τμήμα της πλατείας Gustav Adolfs, καλύπτεται από το κτίριο του Υπουργείου Εξωτερικών της Σουηδίας. Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζει το άγαλμα του Gustav Adolfs (1594-1632), θεωρούμενου ως ιδρυτή της σουηδικής υπερδύναμης.

Από την πλατεία Gustav Adolfs διακρίνεται και το παλάτι. Το ανατολικό τμήμα της πλατείας Gustav Adolfs, καλύπτεται από την πρόσοψη της Royal Swedish Opera.

Η βασιλική όπερα της Σουηδίας, είναι η εθνική σκηνή της χώρας για την όπερα και το μπαλέτο και άνοιξε στη σημερινή της μορφή, στις 19-09-1898. Το κτίριο της όπερας σχεδίασε ο αρχιτέκτονας Axel Anderberg (1860-1937). Αφού παρατήρησα την πλατεία, την όπερα και τα γύρω επιβλητικά κτίρια, προχώρησα προς τα δυτικά έως τον πεζόδρομο Drottninggatan και κατευθύνθηκα στο ξενοδοχείο μου για ένα σύντομο ντους και λίγη ξεκούραση.

Ήταν Κυριακή βράδυ και είχα αποφασίσει να κατέβω για φαγητό στο ισόγειο του ξενοδοχείου, στο υπέροχο bar-restaurant Belgobaren. Μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση η άριστη ποιότητα του πρωινού, αλλά και οι αγαπημένες βελγικές μπύρες που είχα πιει και την προηγούμενη νύχτα. Μετά από σύντομη ξεκούραση κατεβαίνω από το δωμάτιό μου, λέω στο Belgobaren, ότι θα επιστρέψω αργότερα για φαγητό, μου απαντούν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα κράτησης θέσης, λόγω Κυριακής και ότι απλώς ότι η κουζίνα κλείνει τα μεσάνυχτα, οπότε βρίσκω την ευκαιρία να εξορμήσω στην ευρύτερη περιοχή.
Βγήκα και ακολούθησα αρχικά τη λεωφόρο Vasagatan, με βόρεια κατεύθυνση,

στη συνέχεια έστριψα ανατολικά στην οδό Kungsgatan, παρατηρώντας ότι σε όλη τη Στοκχόλμη υπήρχαν παντού θέατρα,

έκανα μια μεγάλη βόλτα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό, στη συνέχεια αφού διέσχισα πάλι τη λεωφόρο Vasagatan κατευθύνθηκα δυτικά, πέρασα από το μεγαλύτερο πολυκατάστημα της Στοκχόλμης το Ahlens city, πέρασα από την εκκλησία της Αγίας Κλάρας

και αφού έφτασα στην κεντρική πλατεία Sergels,

όπου στην ευρύτερη περιοχή κατασκευάζονται έργα, κάποια στιγμή, μέσω του κεντρικού πεζόδρομου Drottninggatan,

επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου και στο Belgobaren. Παρήγγειλα τη σπεσιαλιτέ του καταστήματος, δηλαδή μύδια συνοδευόμενα με τηγανιτές πατάτες και μαγιονέζα.

Προφανώς το φαγητό το συνόδευσα με μπλε Chimay, από βαρέλι.

Καθαρά βέλγικο φαγητό.
Μου έκανε εντύπωση, ότι ενώ στο πρωινό τα κηροπήγια ήταν κανονικά από φυσητό γυαλί, το βράδυ στο Belgobaren, είχαν αντικατασταθεί από μπουκάλια βέλγικης μπίρας.

Μου άρεσε αυτή η αλλαγή. Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι το κόστος της μπίρας, όπως και των λοιπών αλκοολούχων ποτών, στη Σουηδία εξαρτάται από το βαθμό του αλκοόλ. Για παράδειγμα η μπλε Chimay (9%), είναι πιο ακριβή από την κόκκινη Chimay (7%).
Το φαγητό ήταν υπέροχο και οι μπίρες οι οποίες επέλεξα ήταν εξαιρετικές.
Όταν το Belgobaren έτεινε προς κλείσιμο, ακολούθησα τη γνωστή πορεία. Βγήκα από το ξενοδοχείο, στην οδό Bryggargatan, έστριψα δεξιά (βόρεια) και προχώρησα κατά μήκος της λεωφόρου Vasagatan, στη συνέχεια έστριψα αριστερά (δυτικά) στη λεωφόρο Kungsgatan και βρέθηκα για ακόμα μια φορά στο jazz bar Fasching. Μπήκα μέσα στο bar.

Ήταν Κυριακή βράδυ και ζωντανή μουσική δεν υπήρχε. Άλλωστε και η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη. Όμως εκεί ήπια μερικά ποτήρια εξαιρετικού Ardbeg Single Malt Whisky,

ακούγοντας jazz.
Άλλη μια νύχτα, στην οποία γράφτηκε ο ομορφότερος επίλογος της ημέρας, μιας ημέρας αφιερωμένης σε μια πόλη με υψηλή ποιότητα ζωής.