Λευκορωσία Λιθουανία Πόλη μοντέλο ή πόλη των μοντέλων?

[ThanasisU2]

Μπορεις να μας πεις τιμες για διαμονή και κόστος παραμονής;

διαμονή δυστηχώς δε μπορώ να σε βοηθήσω, αλλά στο θέμα παραμονή όταν ήμουν εγώ (ένα $ 4500 ρούβλια) ήταν πολλή φθηνά για τα ελληνικά δεδομένα. Τώρα που ακούω, ότι το $ έφτασε στα 8000 ρούβλια, πιστεύω θα είναι ακόμα φθηνά.

το εισιτήριο για το Μέτρο αν δε κάνω λάθος κοστίζει κοντά στα 1000 ρούβλια, κι τα Τραμ,Λεωφορείο,Τρόλευ κοντά στα 800

 

[Sokratis]

Θα ήμουν ευγνωμων αν τα παραπάνω νούμερα μετατρέπονταν σε ευρώ...

 

[ThanasisU2]

1 euro 11000 Belarusian Rouble (τιμή ανταλακτήριου, μαύρη αγορά 15000 ρούβλια)

τιμή μετρό 0,11 ευρώ, 0,7 ευρώ λεωφορείο

 

[taver]

Μπορεις να μας πεις τιμες για διαμονή και κόστος παραμονής;

Διαμέρισμα για ένα βράδυ (με internet): ?68
Μεταφορά από το αεροδρόμιο: ?30
Visa Support (το άτομο): ?30
Visa on Arrival (το άτομο): ?90
Αεροπορικά εισιτήρια (2 άτομα): ?326.90
Ξόδεψα εκεί: Περίπου ?60-?65 (με 3 γεύματα, μετακινήσεις, καφέδες...)

Η χώρα πάντως είναι φθηνή....

 

[taver]

Μερικές ακόμα φωτογραφίες

Κέντρο πόλης (γωνία Lenina και Nezavisimosti):

Κτήριο KGB:

Άγαλμα Felix Dzerzhinsky:

Κτήριο πανεπιστημίου στην πλατεία ανεξαρτησίας:

Εμπορικό κέντρο κάτω από την πλατεία:

Κυβερνητικό κτήριο & άγαλμα Λένιν:

 

[ThanasisU2]

Κτήριο KGB:
View attachment 10257

να ξέρεις ότι πρώτον είναι απαγορεύμενο να βγάζεις photoes, κυβερνιτικά κτήρια στην Λευκορωσίας (όπως είναι κι η KGB), πόσο μάλλον να τα αναιβάζεις

στο λέω, μιας κι εγώ είχα περιπέτειες στο Μινσκ, με την KGB, κι το κτήριο της

 

[North66]

Aπ' ότι όμως φαίνεται ο σύντροφος taver είναι μαχίμι στο θέμα της κατασκοπευτικής φωτογραφίας.

 

[pattyyy]

Πολύ όμορφες φωτογραφίες και όπως πάντα εξαιρετική γραφή! Σε διαβάζω με ενδιαφέρον!

 

[taver]

Η επόμενη μέρα ξεκινάει… εχμ… αργά, με ένα πρωινό σε ένα Golden Coffee πάνω στη Nezalezhnastsi, check-out από το διαμέρισμα, και… μετρό. Μετρό για…? Θέλουμε να πάμε στο σιδηροδρομικό σταθμό, για να αφήσουμε τα πράγματα στο left luggage που έχει εκεί, αλλά… πως πάνε στο σταθμό? Βλέπουμε το χάρτη του μετρό στο σταθμό, αλλά δεν καταλαβαίνουμε ούτε που βρισκόμαστε, ούτε που θέλουμε να πάμε, ούτε αναγνωρίζουμε κάποιον από τους σταθμούς. Ο χάρτης είναι βλέπετε στα Ρωσικά, και οι είσοδοι των σταθμών όπως και ο χάρτης μας είναι στα Ρωσικά, με τα ονόματα να διαφέρουν.


Ρωτάμε μια κυρία στο σταθμό για το "station", αυτή καταλαβαίνει το σταθμό των λεωφορείων, και μας στέλνει αλλού για αλλού. Πρέπει να φτάσουμε εκεί για να καταλάβουμε το λάθος. Βούρ πίσω με το ίδιο εισιτήριο, αλλαγή γραμμής εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε, και διαδρομή μιας στάσης. Το μετρό του Μινσκ θυμίζει έντονα τα δίκτυα των μετρό στις πρώην Σοβιετικές πόλεις (π.χ. Μόσχα, Αγ. Πετρούπολη, Κίεβο). Σταθμοί σε μεγάλο βάθος με μακριές κυλιόμενες σκάλες, και αποβάθρες με ενίοτε εντυπωσιακό διάκοσμο. Ε, άμα έχεις δει το μετρό στις άλλες σοβιετικές πόλεις αυτό εδώ δεν κάνει εντύπωση, αλλά αν είναι το πρώτο που συναντάς αξίζει τον κόπο μια "μετρότσαρκα" για να δει κανείς τους σταθμούς…


Αφήνουμε τα πράγματα, και βγαίνουμε έξω, για να αντικρίσουμε την αποθέωση της Σταλινικής αρχιτεκτονικής. Ψάχνουμε για το σταθμό των λεωφορείων απ΄ όπου θα φύγουμε το βράδυ για το Vilnius (η πόλη έχει 3 σταθμούς, εμάς μας ενδιαφέρει αυτός που είναι δίπλα στο σταθμό). Τον βρίσκουμε, βρίσκουμε και την αποβάθρα μας, και επιστρέφουμε στο μετρό.


Επιστροφή στο κέντρο, και πρώτη στάση η πλατεία Oktyabrskaya. Είναι η κεντρικότερη και μεγαλύτερη πλατεία της πόλης, πάνω στη λεωφόρο ανεξαρτησίας. Εδώ γίνονται και οι διαδηλώσεις της πόλης, καθώς στην απέναντι πλευρά της και πίσω από το παρκάκι της Tsentralny Skver βρίσκεται και η κατοικία του Προέδρου. Εκεί βρίσκεται το Palats Respubliki, ένας εντυπωσιακό βαρύ κτήριο που στεγάζει το concert hall της πόλης (σημειώστε ότι στις βόλτες μας συναντήσαμε ένα σωρό θέατρα, φιλαρμονικές, όπερες…).


Στην άλλη πλευρά της πλατείας, ένα εντυπωσιακό κτήριο κλασσικού ρυθμού στεγάζει το Trade Unions Culture Palace, και δίπλα σ' αυτό είναι ο επόμενος σταθμός μας: Μουσείο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου – ένα μουσείο αφιερωμένο στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα παρόμοιο μουσείο – που μοιάζει να το έχει στήσει ο ίδιος άνθρωπος, τόσο παρόμοιο – υπάρχει και στο Κίεβο, και τολμώ να πω ότι αυτό του Κιέβου μου άρεσε περισσότερο, με ελαφρώς πιο ενδιαφέροντα εκθέματα. Ούτε ίχνος επιγραφής στα Αγγλικά, εννοείται.


Μετρό και πάλι, και επόμενη στάση, πλατεία Νίκης (Victory, Peramohi ή Pobedy, όπως προτιμάτε… Αυτό το πράγμα που το κάθε τι πρέπει να το μαθαίνεις σε 2 γλώσσες έχει αρχίσει να μου τη δίνει σ' αυτή την πόλη). Εδώ, η λεωφόρος φαρδαίνει, και στο κέντρο της βρίσκεται μια "νησίδα" με ένα τεράστιο οβελίσκο και μια άσβεστη φλόγα. Θα θύμιζε λίγο από Buenos Aires, αν δεν ήταν η Σταλινική αρχιτεκτονική και το τεράστιο πάρκο δίπλα.

Ένα φόρο τιμής κι εκεί, λίγες φωτογραφίες, και πάμε προς το ποτάμι… Ωπ, μισό. Προς τα πού είναι το ποτάμι? Πάλι δεν καταφέρνουμε να αναγνωρίσουμε ούτε μισό όνομα δρόμου από αυτά που έχει ο χάρτης (που είναι στα Λευκορωσικά). Παίρνουμε μια κατεύθυνση στην τύχη, αποδεικνύεται λάθος, επιστρέφουμε, για να καταλήξουμε επιτέλους εκεί που θέλαμε, δίπλα στο ποτάμι, όπου στο σπίτι στον αριθμό 4 του δρόμου βρίσκεται το διαμέρισμα όπου έμενε όσο ζούσε εδώ ο Lee Harvey Oswald. O τύπος παράτησε τους πεζοναύτες των ΗΠΑ όπου υπηρετούσε, αποσκίρτησε στην ΕΣΣΔ, εγκαταστάθηκε στο Minsk, παντρεύτηκε εδώ, έκανε παιδί, έπιασε δουλειά σε ένα εργοστάσιο, μέχρι και άλλαξε το όνομά του σε Alek. Αλλά μετά γύρισε στις ΗΠΑ, και όλοι ξέρουμε τι (λέγεται ότι) έκανε στις 22 Νοεμβρίου 1963.

 

[soudianos]

αριθμό 4 του δρόμου βρίσκεται το διαμέρισμα όπου έμενε όσο ζούσε εδώ ο Lee Harvey Oswald. O τύπος παράτησε τους πεζοναύτες των ΗΠΑ όπου υπηρετούσε, αποσκίρτησε στην ΕΣΣΔ, εγκαταστάθηκε στο Minsk, παντρεύτηκε εδώ, έκανε παιδί, έπιασε δουλειά σε ένα εργοστάσιο, μέχρι και άλλαξε το όνομά του σε Alek. Αλλά μετά γύρισε στις ΗΠΑ, και όλοι ξέρουμε τι (λέγεται ότι) έκανε στις 22 Νοεμβρίου 1963.


ευχ για την υπενθύμιση

 

[taver]

Μερικές ακόμα φωτογραφίες

Πλατεία Oktyabrskaya:


Φαρδιά πεζοδρόμια:


Τα πρώτα χιόνια έχουν πέσει:


Σιδηροδρομικός σταθμός:


Οβελίσκος:

 

[taver]

Η βόλτα δίπλα στο ποτάμι είναι πολύ όμορφη, αλλά είναι για καλύτερο καιρό. Προχωράμε για λίγο δίπλα στο ποτάμι, ώσπου στρίβουμε στην λεοφώρο Janki Kupaly που μας οδηγεί μπροστά από ένα εκθεσιακό κέντρο, στο οποίο μια έκθεση για κατοικίδια έχει δημιουργήσει ΤΟ χαμό, και επίσης μπροστά από το εντυπωσιακό κτήριο της όπερας της πόλης. Μπροστά μας, μετά από όλα αυτά, και ακριβώς δίπλα στο ποτάμι, είναι ο λόφος της Αγ. Τριάδας (Traetskae Pradmestse), όπου έχουν ανακατασκευάσει ένα μέρος της πόλης, όπως περίπου ήταν προπολεμικά. Η γειτονιά είναι γεμάτη εστιατόρια και bar, αλλά σήμερα, με αυτό το κρύο και εντελώς εκτός σεζόν, τα περισσότερα είναι κλειστά.


Από κει, μια πεζογέφυρα οδηγεί σε ένα μικρό νησάκι μέσα στο ποτάμι, όπου τουλάχιστον 3 διαφορετικά ζευγάρια γαμπρών – νυφών έχουν στηθεί και βγάζουν φωτογραφίες με φόντο την πόλη. Εκτός από αυτά, όμως, εκεί βρίσκεται κι ένα μνημείο. Από μακριά μοιάζει με μικρό ορθόδοξο ναό, αλλά από κοντά, το μνημείο για τα θύματα του πολέμου του Αφγανιστάν θυμίζει σε όλους τη βιαιότητα και τη ματαιότητα ορισμένων πολέμων.


Μια στάση για ένα καφέ (με σερβιτόρες – αξιοθέατα του τοπικού DNA) , μια βόλτα ακόμη στη Svobody με μερικές νύφες ακόμη, και οι βόλτες τελειώνουν. Είναι ώρα για φαί, γιατί στις 20:00 φεύγει το λεωφορείο μας για το Vilnius, κι αν δε φάμε πριν μπορεί και να μείνουμε νηστικοί…. Βγαίνουμε στη λεωφόρο ανεξαρτησίας, και ψάχνουμε για ένα εστιατόριο στον αριθμό 49 του δρόμου. Ε, πόσο έχουμε εδώ? Α, 25. Ε, πάμε, εδώ κοντά θα είναι και το 49….. Πόσο λάθος μπορεί να κάνει κανείς…. Το 49 ήταν περίπου 2 χιλιόμετρα πιο κάτω, μετά τον οβελίσκο (που ήταν στο 35), και μια ακόμη στάση μετρό πιο πέρα… Πήραμε μια γερή δόση βραδινού περπατήματος. Τα κτήρια εδώ, βλέπετε, είναι τεράστια, και παρεμβάλλονται και πάρκα, πλατείες, ποτάμια, λεωφόροι….

Το φαγητό στο Lido ήταν καλό. Είχα τους ενδοιασμούς μου να φάω σε εστιατόριο με σύστημα self-service, αλλά ήταν ένα από τα καλύτερα του είδους που έχω δοκιμάσει.

Μετά το φαγητό, θέλουμε να πάρουμε το μετρό για να πάμε να δούμε και το τελευταίο αξιοθέατο της πόλης, την Εθνική βιβλιοθήκη της Λευκορωσίας. Ένα περίεργο κτήριο σε σχήμα ρόμβο-κυβικού οκτάεδρου, από ατσάλι και γυαλί, που έχει γίνει εθνικό σύμβολο κυρίως λόγω της εμμονής του Λουκασένκο μ' αυτό. Το βράδυ, είναι φωτισμένο με λαμπιόνια που αλλάζουν χρώματα, σαν διαφημιστικές επιγραφές. Αλλά πως πάμε? Οι οδηγίες λένε να πάμε στο σταθμό Vostok (ανατολή, στα Ρώσικα), αλλά στους χάρτες του μετρό δε βλέπουμε τέτοια στάση…. Τη λύση, μας τη δίνει ένας νεαρός στη στάση του μετρό. Πάρτε αυτό το τρένο, και κατεβείτε 3 στάσεις πιο κάτω. Αυτό σημαίνει στη στάση Ουσχόντ (που όπως διαβάζω, σημαίνει επίσης Ανατολή, στα Λευκορώσικα).


Πράγματι φτάνουμε, βλέπουμε τη βιβλιοθήκη φωτισμένη, και επιστρέφουμε στο μετρό. Επόμενη στάση, σιδηροδρομικός σταθμός. Παίρνουμε τα μπαγκάζια, πάμε στο σταθμό των λεωφορείων, επιβίβαση, αναχώρηση ακριβώς στην ώρα μας… Μα που είναι οι άλλοι επιβάτες? Όταν κλείσαμε τα εισιτήρια, το σύστημα έδειχνε ότι το λεωφορείο είχε μόλις 6 θέσεις ελεύθερες…. Στο λεωφορείο είμαστε όλοι κι όλοι 4 επιβάτες. Που είναι όλοι οι άλλοι? Ε, δε μάθαμε ποτέ. Η διαδρομή ήσυχη, σε ένα απελπιστικά ευθύγραμμο αυτοκινητόδρομο. Και η επόμενη στάση, που φορτώσαμε 5-6 άτομα ακόμη, ήταν λίγο πριν τα σύνορα. 5-6 άτομα που πέρασαν μαζί μας τα σύνορα, και κατέβηκαν σε μια άλλη στάση λίγο μετά.
Οι συνοριακοί έλεγχοι ήταν περίεργοι. 9 χιλιόμετρα πριν τα σύνορα, βρεθήκαμε να προσπερνάμε μια ατελείωτη ουρά από φορτηγά, που περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους για να τα περάσουν. Φτάνουμε πρώτα στα λευκορωσικά σύνορα, όπου τελωνειακοί χτένισαν όλο το λεωφορείο, και οι συνοριακοί πήραν τα διαβατήριά μας και τα σφράγισαν. Και μετά, στα Ευρωπαϊκά σύνορα, όπου μας κατέβασαν όλους από το λεωφορείο, περάσαμε τις βαλίτσες από τελωνειακό έλεγχο, ελέγχθηκαν εξονυχιστικά τα διαβατήριά μας για να μας αφήσουν να περάσουμε. Η κατάσταση μου θύμισε έντονα τους ελέγχους στο αεροδρόμιο του Tel Aviv….

ΤΕΛΟΣ