Γαλλία Πως είναι στα Γαλλικά το φθηνό; Αφιέρωμα στις πόλεις της Γαλλίας.

[tripakias]

Συμφωνώ με @paefstra & @taver . Περιφερειακά του Παρισιού δεν βρίσκεις κάτι οικονομικό; Ας πούμε 90-100€ τη βραδιά είναι λογική τιμή ή ψάχνεις κάτι αρκετά φθηνότερο. Και η προτεραιότητα σου είναι να δεις τη Νορμανδία ή το Rolan Garros;

 

[paefstra]

Θα ηθελα να ρωτησω αν η Rouen ειναι καλη βαση για εξερευνηση Χαβρης, Ονφλερ, Ντοβιλ-Τουρβιλ η προτιμαται η Χαβρη. Ειδα οτι το τρενο κανει λιγοτερο απο μια ωρα για Χαβρη, μετα λεωφορειο για παραλιακες πολεις. Η Rouen εχει αξιοθεατα που βρισκω ενδιαφεροντα. Επισης ευκολα παει κι ερχεται κανεις Παρισι για να παρει πτηση ειτε να κανει στοχευμενη επισκεψη σε κανενα μουσειο ενω η τιμες των ξενοδοχειων ειναι λογικοτατες. Για καποιο λογο η Χαβρη δεν μου κανει κλικ για διανυκτερευση, ενω ανετα θα επελεγα ενα βραδι στην Ονφλερ.
Προφανως και δεν εχω ορεξη να πληρωνω 150+ για ενα δικλινο στο Παρισι και ταυτοχρονα να τρωω ωρες για τα παραλια της Νορμανδιας, γι αυτο και ρωταω γι αυτο το πλανο.

 

[tripakias]

Θα ηθελα να ρωτησω αν η Rouen ειναι καλη βαση για εξερευνηση Χαβρης, Ονφλερ, Ντοβιλ-Τουρβιλ η προτιμαται η Χαβρη. Ειδα οτι το τρενο κανει λιγοτερο απο μια ωρα για Χαβρη, μετα λεωφορειο για παραλιακες πολεις. Η Rouen εχει αξιοθεατα που βρισκω ενδιαφεροντα. Επισης ευκολα παει κι ερχεται κανεις Παρισι για να παρει πτηση ειτε να κανει στοχευμενη επισκεψη σε κανενα μουσειο ενω η τιμες των ξενοδοχειων ειναι λογικοτατες. Για καποιο λογο η Χαβρη δεν μου κανει κλικ για διανυκτερευση, ενω ανετα θα επελεγα ενα βραδι στην Ονφλερ.
Προφανως και δεν εχω ορεξη να πληρωνω 150+ για ενα δικλινο στο Παρισι και ταυτοχρονα να τρωω ωρες για τα παραλια της Νορμανδιας, γι αυτο και ρωταω γι αυτο το πλανο.

Η Rouen είναι καλή επιλογή με μερικά αξιοθέατα όπως ο Καθεδρικός της Notre Dame, η ιδιαίτερη αρχιτεκτονικά εκκλησίας της Jean d'Arc, το μουσείο Beaux-arts, το Donjon, το μεγάλο ρολόι, την πλατεία παλιάς αγοράς Vieux Marché και το Σηκουάνα φυσικά. Όμορφη κτίρια, ωραία αγορά. Αν σου άρεσει ο Claude Monet είναι ιδανική επιλογή. Θα τον βρεις και στον καθεδρικό και στο μουσείο. Άλλωστε κοντά είναι και το Giverny όπου βρίσκονται το σπίτι και οι πανέμορφοι κήποι του διάσημου ζωγράφου.

Μια άλλη καλή επιλογή ειναι η Caen αρκετά μικρότερη από Rouen, αρκετά πιο μακριά από Παρίσι αλλά σε πιο στρατηγική θέση για να εξερεύνηση κανείς τη Νορμανδία. Ειδικά για όσους θέλουν να επισκεφθούν Mont Saint Michelle. Στην Caen υπάρχει το ομώνυμο chateau και το υπέροχο Abbaye aux hommes (αββαείο των ανδρών).

 

[paefstra]

Οχι δεν τρελαινομαι να δω το Mont Saint Michelle. Ηθελα τα χωρια της Χαβρης.
Εν τω μεταξυ ηδη εκλεισα εισιτηρια με μιλια απο Παρισι ως επεκταση του ταξιδιου στο Βελγιο. Η Caen περιπλεκει αρκετα τις μετακινησεις απο Βρυξελλες, ενω η Ρουεν ειναι παιχνιδακι.
Τελος παντων εκλεισα και εισιτηρια με μιλια και τις διαμονες ακομη και στην Ονφλερ που την ηθελα τρελα και ειναι σχετικα ακριβη, αλλα οχι και σε επιπεδο Παρισιου. Ολα ειναι ακυρωσιμα και, αν δεν επεκταθει το ταξιδι απο το Βελγιο προς Ρουεν, θα μετατεθουν για αλλη ημερομηνια.

 

[tripakias]

Οχι δεν τρελαινομαι να δω το Mont Saint Michelle. Ηθελα τα χωρια της Χαβρης.
Εν τω μεταξυ ηδη εκλεισα εισιτηρια με μιλια απο Παρισι ως επεκταση του ταξιδιου στο Βελγιο. Η Caen περιπλεκει αρκετα τις μετακινησεις απο Βρυξελλες, ενω η Ρουεν ειναι παιχνιδακι.
Τελος παντων εκλεισα και εισιτηρια με μιλια και τις διαμονες ακομη και στην Ονφλερ που την ηθελα τρελα και ειναι σχετικα ακριβη, αλλα οχι και σε επιπεδο Παρισιου. Ολα ειναι ακυρωσιμα και, αν δεν επεκταθει το ταξιδι απο το Βελγιο προς Ρουεν, θα μετατεθουν για αλλη ημερομηνια.

Rouen (Γουά) είναι μια χαρά τότε.

 

[paefstra]

Rouen (Γουά)

Κορωπι Ζαμε.

 

[tripakias]

Κορωπι Ζαμε.

Συγγνώμη νόμιζα πως δεν γνώριζες Γαλλικά. Πού να φανταστώ πως έχεις επίπεδο "Δημητρακόπουλος" (aka αγόρευσης σε βελγικό δικαστήριο);

 

[Señor_Nada]

Paris (μέρος 3ο)

Θα ξεκινήσω με ένα κουίζ: Ποια είναι η πρωτεύουσα της ηλεκτρονικής μουσικής; Η απάντηση στο ποστ που ακολουθεί.

Ο 17ο αιώνας ήταν πολύ σημαντικός για το Παρίσι ιστορικά. Το 1635 φτιάχτηκε ο κήπος Jardin des Plantes σαν κήπος με φαρμακευτικά βότανα για τον βασιλιά Louis XIII. Μετά τη Γαλλική επανάσταση ο κήπος προφανώς έχασε το βασιλικό του χαρακτήρα. Σε αυτόν τον κήπο θα βρείτε παμπάλαια δέντρα και το μουσείο φυσικής ιστορίας. Ωραίος κήπος για βόλτα και συνδυάζεται εύκολα με πανεπιστήμιο της Sorbonne, Pantheon και arénes de Lutéce. Συνδυάζεται και με κήπους και παλάτι Louxembourg, αλλά αυτά προτείνω να συνδυαστούν με βόλτα στην περιοχή Montparnasse, θα γράψω σε επόμενο ποστ για αυτό.

Στον jardin des plantes βρίσκεται και ένας απ'τους παλιότερους ζωολογικούς κήπους στον κόσμο. Οι βασιλιάδες ήθελαν να διακοσμούν τα παλάτια τους με εξωτικά ζώα. Ο Louis XIV είχε μαζέψει διάφορα ζώα στο παλάτι των Βερσαλλιών. Μετά την γαλλική επανάσταση τα ζώα μεταφέρθηκαν στον jardin des plantes. Με μια βόλτα στο πάρκο βλέπεις και κάποια ζώα αφού τα κρύβουν μόνο κάτι δέντρα. Πολύ πιθανό να πετύχετε το κόκκινο πάντα για παράδειγμα. Ενώ έχει και μερικά wallabies έξω απ'το ζωολογικό κήπο.

Δίπλα από τον κήπο βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα τζαμιά της Γαλλίας, Grande Mosquée de Paris. Έχει και καφετέρια με τσάι με μέντα (ότι καλύτερο) και αραβικά γλυκά. Γίνεται πανικός από κόσμο, αν και είναι μεγάλος χώρος δεν βρίσκεις εύκολα να κάτσεις.

Ήρθε η ώρα του le Grand. Το 1638 γεννιέται στο château Neuf της Saint-Germain-en-Laye ο Louis XIV. Ένα κάστρο που δεν υπάρχει σήμερα αφού κατά τη διάρκεια της γαλλικής επανάστασης εθνικοποιήθηκε, μετέπειτα πουλήθηκε και ο νέος ιδιοκτήτης προτίμησε να το γκρεμίσει και να πουλήσει το οικόπεδο και τα επί μέρους υλικά. Αυτό που διατηρείται μέχρι σήμερα είναι το κάστρο château Vieux, το οποίο μάλιστα είχε τροποποιηθεί στο Αναγεννησιακό στυλ. Όχι μόνο είναι επισκέψιμο σήμερα αλλά στεγάζει και το εξαιρετικό εθνικό αρχαιολογικό μουσείο. Μια επίσκεψη σε αυτό το μουσείο ισοδυναμεί με ταξίδι στην εξέλιξη της ανθρωπότητας μέσα από ευρήματα της Γαλλίας. Το highlight του μουσείου είναι χωρίς αμφιβολία το γλυπτό σε ελεφαντόδοντο περίπου 25 χιλιάδων ετών της dame de brassempouy. Το μοναδικό γλυπτό από εκείνη την εποχή που έχουν διασωθεί οι λεπτομέρειες του προσώπου. Το κτίριο είναι από μόνο του όμορφο.

Απέναντι από το κάστρο έχει και ωραία ιδιαίτερη εκκλησία. Αυτό όμως που πιθανότατα θα τραβήξει την προσοχή σας είναι η θέα που προσφέρει ο λόφος προς το Παρίσι. Είναι φανερό ότι τα προάστια του Παρισιού τα χαρακτηρίζουν οι μεγάλες πράσινες εκτάσεις. Σε αντίθεση με το κέντρο του Παρισιού που το κατατάσσουν σε μία από τις πρωτεύουσες με λιγότερο πράσινο στην Ευρώπη.

Ο Louis XIV έγινε βασιλιάς στην ώριμη ηλικία των 5 χρονών. Άρχισε να κυβερνά πραγματικά στα 23 του. Μέχρι τότε είχαν χτιστεί πολλά παλάτια οπότε μπορούσε να αλλάζει παραστάσεις. Εκτός από τα παλάτια που έχω ήδη αναφέρει, ένα απ'τα παλάτια που έμενε ήταν το Vincennes. Με έναν από τους ψηλότερους πύργους που είχαν χτιστεί εκείνη την εποχή.

Το κάστρο βρίσκεται δίπλα στη μεγάλη έκταση πρασίνου bois de Vincennes. Είναι ωραία για βόλτα κι έχει και ένα άλλο μέρος εκεί που αξίζει μια βόλτα, θα επανέλθω σε επόμενο ποστ.

Ο Louis XIV έφερε σημαντικές αλλαγές στο Παρίσι όπως το να γεμίσει την πόλη με λάμπες για να παραμένει φωτεινή το βράδυ. Αυτό συνεχίστηκε με την πόλη να διαθέτει χιλιάδες λάμπες σήμερα πράγμα που της δίνει τον τίτλο η πόλη του φωτός. Προώθησε τις τέχνες, ιδρύοντας την θεατρική ομάδα Comédie-Française (δεν βρισκόταν στο ίδιο θέατρο που ανέφερα στο προηγούμενο ποστ), την ακαδημία χορού και την ακαδημία της όπερας. Η επιθυμία του να έχει μια μεγαλοπρεπή διαδρομή προς το παλάτι οδήγησε στο άνοιγμα του δρόμου που γνωρίζουμε σήμερα σαν Champs-Élysées. Ίσως η πιο εντυπωσιακή λεωφόρος του Παρισιού στην οποία γίνονται και πάρα πολλά δρώμενα. Από θερινό σινεμά μέχρι καρναβάλι των χωρών της Καραϊβικής.

Καλή φάση είναι να την πετύχετε κλειστή για τα αυτοκίνητα που μετατρέπεται σε έναν απέραντο πεζόδρομο. Κατά την διάρκεια της journée de patrimoine είναι μια τέτοια περίπτωση. Εννοείται πως πλημμυρίζει από κόσμο.

Οι περίφημες οχυρώσεις του Vauban, σε κάποιες από τις οποίες έχω αναφερθεί σε προηγούμενα ποστ, χτίστηκαν κατά τη διάρκεια της θητείας του Louis XIV. Το κτίριο hôtel des Invalides χτίστηκε με εντολή του Louis XIV για να φιλοξενεί τραυματίες πολέμου αλλά και να λειτουργεί σαν γηροκομείο για τους στρατιώτες. Σήμερα εκεί είναι το πολεμικό μουσείο και ο τάφος του Ναπολέοντα του πρώτου. Δεν το έχω επισκεφθεί. Τόσες επιτυχίες έκανε ο Louis XIV δεν άξιζε αψίδες θριάμβου; Ζήτησε να μετατρέψουν τις μεσαιωνικές πύλες Porte Saint Denis και Porte Saint Martin σε αψίδες του θριάμβου. Η Porte Saint Denis.

Τόσα χρόνια βασιλιάς δεν άξιζε κι ένα ταπεινό παλατάκι; Εκείνο το εξοχικό που έχουμε στις Βερσαλλίες για κυνήγι δεν μπορούμε να το κάνουμε παλάτι; Οι εργασίες κράτησαν 54 χρόνια με τον Louis XIV να μετακομίζει μόνιμα εκεί το 1682. Όλη αυτή η μεγαλομανία του συνοδεύτηκε από την καθιέρωση του βασιλιά στον απόλυτο μονάρχη. Έχοντας την δύναμη να κάνουν ότι γουστάρουν χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν ούτε καν την εκκλησία και την αριστοκρατία. Η απόλυτη μοναρχία συνεχίστηκε και από τους μετέπειτα βασιλιάδες για να την τελειώσει με πάταγο η Γαλλική επανάσταση. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της μεγαλομανίας του Louis XIV είναι το παλάτι των Βερσαλλιών και οι κήποι του. Αποτελεί μνημείο Ουνέσκο και είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό. Διοργανώνονται και χοροί στην αίθουσα χορού του παλατιού με παραδοσιακές ενδυμασίες της εποχής αν εκτιμάτε τις γραφικές καταστάσεις.

Η επίσκεψη στους κήπους είναι δωρεάν με εξαίρεση τις φορές που έχει κάποιο δρώμενο που μπορεί να είναι συναυλία ή σόου με τα πυροτεχνήματα. Πέρσι για να τιμήσουν τον Molière και τα 400 χρόνια από την γέννησή του είχαν και παραστάσεις στους κήπους στα 2ε. Εγώ τους είχα πετύχει χιονισμένους και με παγωμένα συντριβάνια.

Ο χρόνος για το κουίζ τελείωσε. Η πρωτεύουσα της ηλεκτρονικής μουσικής είναι φυσικά οι Βερσαλλίες! Τι; Δεν το ξέρατε; Τι να σας πω, Παριζιάνοι μου το είπαν, εγώ δεν ακούω αυτή τη μουσική. Λένε έχει βγάλει πολύ μεγάλα ονόματα όπως οι Daft Punk και οι Phoenix και γίνονται και φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής ακόμα και στο παλάτι. Δεν με έχουν πείσει.

Η μεγαλομανία του Louis XIV δεν βγήκε σε καλό στους Γάλλους φυσικά. Ο θανάτος του το 1715 πέρα απ'το ότι τον κατατάσσει σε έναν από τους μακροβιότερους βασιλιάδες που έχουν υπάρξει, άφησε κι ένα τεράστιο χρέος στους Γάλλους. Και τι μ'αυτό, οι μοναρχιδιές συνεχίστηκαν. Νέο παλάτι στο κέντρο του Παρισιού το Palais de l’Élysée. Εδώ σήμερα μένει ο βασιλιάς της Ανδόρας, δηλαδή ο πρόεδρος της Γαλλίας δηλαδή ο Μακρόν. Και αυτό το κτίριο είναι επισκέψιμο στη journée de patrimoine. Αν έχω γράψει ότι πολλές φορές δεν προλαβαίνεις να δεις καν την ανακοίνωση, καταλαβαίνετε τι ζήτηση έχει αυτό. Το παλάτι βρίσκεται πίσω από ψηλούς φράχτες και δεν μπορείς να δεις ούτε το εξωτερικό του μέρος.

Στη journée de patrimoine υπάρχουν άπειρες επιλογές. Ακόμα και μεγάλοι οίκοι μόδας ή κοσμημάτων μπορούν να σας κάνουν δωρεάν τουρ. Εγώ είχα πάει στο υπουργείο εξωτερικών. Ένα κτίριο που είναι του 19ου αιώνα και είναι και αυτό εντυπωσιακό. Εδώ είχε φιλοξενηθεί το βασιλικό ζεύγος της Αγγλίας το 1938 για το οποίο έχτισαν ειδικά δωμάτια που χρησιμοποιήθηκαν μόνο για τη διαμονή τους. Money well spent που λέμε. Αν πάτε θα έχετε την τιμή να δείτε τις λεκάνες που ακούμπησαν τα βασιλικά τους κωλομάγουλα. Time well spent που λέμε.

Και η κόρη του Louis XIV που θα έμενε; Στο δρόμο; Ας είμαστε σοβαροί. Νέο παλάτι στο κέντρο του Παρισιού, το Palais Bourbon. Με τη Γαλλική επανάσταση ήρθε η εθνικοποίηση του και σήμερα φιλοξενεί το Γαλλικό κοινοβούλιο. Η πρόσοψη του χτίστηκε τον 19ο αιώνα αντιγράφοντας την εκκλησία της Madeleine. Δεν μπορώ να θυμηθώ αν όσο είμαι στο Παρίσι το έχω δει χωρίς αυτό το σεντόνι. Σίγουρα το είχα δει χωρίς σεντόνι το 2011.

Δεν είχαμε όμως μόνο την κατασκευή παλατιών αλλά και εκκλησιών. Τον 17ο αιώνα χτίστηκε πάνω στα θεμέλια μια εκκλησίας του 13ου αιώνα η 2η μεγαλύτερη εκκλησία του Παρισιού μετά τη Notre-Dame, η Saint-Sulpice. Μια εκκλησία που συνέχισαν να χτίζουν μέχρι τον 18ο αιώνα και ουσιαστικά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Την έχτιζαν έχοντας σαν πρότυπο τον καθεδρικό Saint Paul του Λονδίνου αλλά οι κορυφές των πύργων δεν χτίστηκαν ποτέ.

Διοργανώνονται συναυλίες κλασσικής ή εκκλησιαστικής μουσικής στη Saint-Sulpice, ενώ κάνουν και δωρεάν ξεναγήσεις στο υπόγειο κομμάτι της εκκλησίας που μπορείς να δεις τα θεμέλια του παλιού ναού και αγάλματα από τότε. Πιθανότατα θα δείτε και τον μίκι μάους και δεν εννοώ αυτόν της Disney. Έχω πάει στη ξενάγηση και δεν θα την πρότεινα γιατί είναι μόνο στα Γαλλικά και κρατάει 2 ώρες! Δεν νομίζω ότι χρειαζόταν να το κουράσουν τόσο. Βέβαια ψοφάω για τα μακάβρια και σκοτεινά έργα τέχνης των εκκλησιών.

Το 1749 ο Louis XV στην προσπάθεια του να περάσει ακόμα έναν φόρο βρήκε την αντίσταση της βουλής του Παρισιού. Φυσικά διέλυσε τη βουλή και έδωσε περισσότερη εξουσία στον εαυτό του και στους παρατρεχάμενους του. Έτσι φτάνουμε στο 1751 και μια ομάδα φιλοσόφων με επικεφαλής τους Diderot και D'Alembert εκδίδουν τον πρώτο από τους 28 τόμους της Εγκυκλοπαίδειας. Έχουμε τη γέννηση του Διαφωτισμού. Ο Voltaire καλεί σε αντίσταση κατά της καταπίεσης, ο Diderot αμφισβητεί την απόλυτη μοναρχία του βασιλιά, ο Montesquieu εξήγησε την ανάγκη για διαχωρισμό της εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας και ο Rousseau βεβαιώνει ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι απέναντι στο νόμο. Ακόμα και η ανοχή στις άλλες θρησκείες τονίστηκε από τους φιλόσοφους. Ο Montesquieu κι ο Voltaire θεωρούνται πρωτοπόροι στο κίνημα της κατάργησης της δουλείας. Η υποκρισία τελικά περίσσευε και για τους φιλόσοφους του Διαφωτισμού. Ο Voltaire συγκεκριμένα μάλλον ήταν φιλόσοφος του σκοταδιού. Πέρα απ'τό ότι ήταν αντισημίτης, υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία με συμμετοχή του Voltaire σε χρηματοδοτήσεις πλοίων που μετέφεραν σκλάβους. Έφαγε cancel και το άγαλμα του στο Παρίσι βανδαλίστηκε με αποτέλεσμα να το μετακινήσουν. Δεν γνωρίζω αν το έχουν επιστρέψει μέχρι σήμερα στην αρχική του θέση, νομίζω πως όχι. Ο Voltaire κι ο Rousseau έχουν μπει στο Panthéon του Παρισιού. Μια πρώην εκκλησία που μετά τη Γαλλική επανάσταση μετατράπηκε σε χώρο που θα τιμούσε τους σημαντικούς άντρες της Γαλλίας. Το Panthéon φτιάχτηκε για να φιλοξενεί μόνο άντρες, φαίνεται και από το Aux grands hommes που είναι γραμμένο στην πρόσοψη του. Φέτος μπήκε στο Panthéon η Josephine Baker όπως βλέπετε στο πανό. Κάποιοι κακόγουστοι έχουν βάλει μια φούστα με μπανάνες μπροστά στον τάφο της επειδή ήταν χορεύτρια. Ήμαρτον!

Στο Panthéon πλέον βρίσκονται 6 γυναίκες. Η πρώτη γυναίκα που μπήκε στο Panthéon ήταν η Marie Curie. Το μουσείο της Marie Curie που ήταν το γραφείο και το εργαστήριο της βρίσκεται μερικά μέτρα μακριά και είναι δωρεάν. Είμαι απαράδεκτος, δεν το έχω επισκεφθεί ακόμα. Αντίθετα στο Panthéon έχω μπει μέσα. Είναι από τα μέρη που θα σας πρότεινα να μην πάτε. Δεν είναι τόσο εντυπωσιακό μέσα, ειδικά το κομμάτι των τάφων και πιθανότατα δεν θα έχετε ιδέα ποιοι είναι οι περισσότεροι αν δεν πάτε με κάποιον Γάλλο ή ξεναγό. Δυστυχώς πήγα χειμώνα και έχασα την δυνατότητα να ανέβω πάνω και να δω και λίγη θέα αφού το πάνω μέρος ανοίγει από την άνοιξη. Στο κεντρικό δωμάτιο του Panthéon μπορείτε να δείτε και το εκκρεμές του Foucault.

Να πω επίσης ότι έχει πολύ καλή παμπ πίσω από το Panthéon που γίνεται χαμός όταν έχει κάποιο ποδοσφαιρικό αγώνα, η le bombardier.

Στα τέλη του 18ου αιώνα έχουμε επίσης πολύ σημαντικά γεγονότα για το Παρίσι. Ο υπουργός Tourgot που συμμετείχε στην Εγκυκλοπαίδεια του Διαφωτισμού βλέπει ότι η πληρωμή φόρων που δεν πιάνει τους κληρικούς και τους αρχόντους έχει δημιουργήσει τρεις τάξεις με την εργατική τάξη να είναι καταφανέστατα αδικημένη. Προτείνει λοιπόν την πληρωμή φόρων σε όλους τους ιδιοκτήτες για να τους πιάσει όλους. Φυσικά αυτό δεν ευχαρίστησε τους αρχόντους και μετά το φιάσκο με την έλλειψη λόγω κακών σοδειών του βασικού αγαθού που είναι τα σιτηρά, οδήγησε στην απόλυση του. Το αποκορύφωμα της αγανάκτησης ήρθε το 1788 που ο πληθυσμός της Γαλλίας είχε αυξηθεί, ο λιμός είχε εξαπλωθεί στην επαρχία, ενώ στο Παρίσι είχαμε αύξηση τιμών στο ψωμί που έφερε διαδηλώσεις. Ο λαός είχε ξεφραγκιαστεί από τους φόρους και η αριστοκρατία δεν ήθελε να πληρώσει άλλους φόρους. Η Γαλλία είχε πτωχεύσει. Σαν αποκορύφωμα τα νεκροταφεία τους είχαν αρχίσει να γίνονται υγειονομικές βόμβες. Το νεκροταφείο des Innocents στη συνοικία Halles, που ήταν αφιερωμένο στα παιδιά που είχε σκοτώσει ο Ηρώδης, έκλεισε και τελικά μετατράπηκε σε αγορά. Σήμερα στην πλατεία βρίσκεται ένα συντριβάνι του 16ου αιώνα.

Στην περιοχή les Halles υπάρχει και τεράστιο εμπορικό κέντρο με πολλά μαγαζιά και πολλά φαγάδικα, καφέ κάπως πιο οικονομικά από άλλα μέρη του Παρισιού. Εκεί είναι και το μουσείο μοντέρνας τέχνης Bourse de commerce καθώς και το Centre Pompidou. Η μοντέρνα τέχνη με απωθεί όπως τα σκόρδα τον δράκουλα, δεν έχω πάει ούτε τις τσάμπα ημέρες. Τα Χριστούγεννα θα πετύχετε στο εμπορικό τον μπαρμπά Βασίλη να αράζει.

Καθώς τα νεκροταφεία άρχισαν να κλείνουν, αποφασίζουν να τοποθετήσουν τα κόκκαλα υπόγεια. Έτσι σταδιακά έχουμε την δημιουργία των κατακομβών του Παρισιού. Υπάρχουν μπόλικες κατακόμβες στο Παρίσι, στο μεγαλύτερο κομμάτι είναι παράνομο να πας αλλά διοργανώνουν σε αυτές από ξεναγήσεις με δάδες μέχρι πάρτι. Εγώ έχω πάει στο επίσημα επισκέψιμο κομμάτι και το προτείνω. Έχει πολύ ενδιαφέρον ο χώρος. Έχουν τοποθετήσει τα κόκκαλα με καλλιτεχνικό τρόπο. Οπωσδήποτε κάντε κράτηση γιατί παίρνουν περιορισμένο αριθμό επισκεπτών και εξαντλούνται γρήγορα.

 

[Señor_Nada]

Paris (μέρος 4ο)

Βρισκόμαστε στο έτος 1789 και συγκεκριμένα στις 17 Ιουνίου. Οι τότε βουλευτές μαζί με κάποια μέλη του κλήρου διακηρύσσουν τους εαυτούς τους εθνοσυνέλευση και ισχυρίζονται ότι αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μέρος του έθνους. Ο Louis XVI αντιδρά κλείνοντας την αίθουσα που θα πραγματοποιούσαν την επόμενη συνάντηση τους και στα καπάκια προγραμματίζει πανηγυρική συνεδρία στις 23 Ιουνίου. Οι βουλευτές δεν το βάζουν κάτω και πραγματοποιούν τη συνέλευση τους στην αίθουσα του Jeu de Paume (le serment du jeu de paume) που βρίσκεται στους κήπους Tuileries και σήμερα λειτουργεί σαν μουσείο φωτογραφίας και βίντεο (είναι απ'τα μέρη που δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να επισκεφθώ). Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το μουσείο Orangerie, το οποίο επίσης δεν έχω επισκεφθεί και δεν με τραβάει καθόλου για να πω την αλήθεια.

Η le serment du jeu de paume θεωρείται θεμελιώδης για τη Γαλλική επανάσταση αφού έδωσαν όρκο να μην χωριστούν πριν παραδώσουν ένα νέο σύνταγμα στο βασίλειο. Ο βασιλιάς φαίνεται να υποχωρεί αλλά ταυτόχρονα μαζεύει στρατεύματα στο Παρίσι και στις Βερσαλλίες. Στις 14 Ιουλίου ο λαός λεηλατεί το hôtel des Invalides κλέβοντας ντουφέκια και κανόνια και οδεύει προς το φρούριο της Βαστίλης που λειτουργούσε σαν φυλακή από τον 17ο αιώνα για να πάρει πυρομαχικά. Ο κυβερνήτης της Βαστίλης αρνείται να τους τα δώσει και ο όχλος τον σκοτώνει με έναν πραγματικό χασάπη να τον αποκεφαλίζει και να περιφέρουν το κεφάλι του στην άκρη ενός ξύλου. Το φρούριο αργότερα ισοπεδώθηκε και σήμερα στη θέση του είναι η πλατεία της Βαστίλης. Μια αδιάφορη πλατεία για μένα. Στο κέντρο της βρίσκεται μια στήλη στη μνήμη της Ιουλιανής επανάστασης, όχι αυτής του 1789 αλλά αυτής του 1830. Η επανάσταση είχε πάρα πολλά στάδια. Σε αυτή την πλατεία βρίσκεται η όπερα. Τριγύρω υπάρχουν αμέτρητα θέατρα, καφέ, μπαρ, φαγάδικα. Είναι χωρίς αμφιβολία το αγαπημένο μου μέρος για να βγαίνω το βράδυ. Πάρα πολλές επιλογές για όλα τα γούστα. Το ακόμα καλύτερο είναι ότι μπορεί εύκολα να συνδυαστεί με βόλτες πχ περπάτημα από hôtel de ville μέχρι εκεί, περνώντας από τα ενδιαφέροντα σημεία της les marais (θα γράψω σε επόμενο ποστ) ή κάνοντας μια βόλτα στο πολύ όμορφο υπερυψωμένο πάρκο Coulée verte René-Dumont.

Εκεί κοντά είναι κι ένα γραφικό δρομάκι στο οποίο απαγορεύονται οι φωτογραφίες και φαντάζομαι ότι οι κάτοικοι του θα έχουν αγανακτήσει. Ειλικρινά διάβασα ότι απαγορεύονται οι φωτογραφίες αφού την είχα τραβήξει. Δεν περπάτησα καν μέσα στο δρομάκι. Η rue Crémieux:

Εναλλακτικά μπορείτε να πάτε προς rue Oberkampf όπου και εκεί γίνεται χαμός από μπαρ και φαγάδικα. Επιβάλλεται μια βόλτα εκεί το βράδυ. Κάπου ανάμεσα θα πετύχετε και το Bataclan στο οποίο έγινε η τρομοκρατική επίθεση το 2015 από μουσουλμάνους πολιτογραφημένους Γάλλους με καταγωγή από την Αλγερία (για τις σχέσεις Γαλλίας-Αλγερίας θα γράψω σε επόμενο ποστ). Το Bataclan είναι ένα θέατρο που χτίστηκε το 1864 και σήμερα σε αυτό πραγματοποιούνται παραστάσεις και συναυλίες. Είναι ένας από τους καλύτερους συναυλιακούς χώρους που έχω πάει. Πανέμορφο κτίριο, κρυστάλλινος ήχος και μπαλκονάκι με αναπαυτικές καρέκλες για τα γεροντοπαλίκαρα.

Να ενημερώσω σε αυτό το σημείο τους άντρες, ότι οι αντρικές τουαλέτες του Bataclan, όπως και σε πολλά άλλα ροκ και μεταλ μαγαζιά του Παρισιού, έχουν κοινό ουρητήριο χωρίς κάτι να εμποδίζει τα αδιάκριτα βλέμματα ενδιάμεσα. Φανταστείτε κάτι σαν ταΐστρα αλλά αντί για πρόβατα είναι κάτι μαντραχαλαίοι με τις μαλαπέρδες έξω. Θλιβερή εικόνα και ακόμα χειρότερη μυρωδιά. Στο Bataclan είδα τους In Flames και ήταν συναυλιάρα. Ε, ε μην πετάτε ντομάτες, μισό λεπτό να σας εξηγήσω. Ήμουν πολύ κουρασμένος, κάτω γινόταν πανικός, ανεβαίνω λίγο πάνω όσο έπαιζαν οι at the gates, κάθομαι κι εκεί καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει γυρισμός και θα έβλεπα όλο το live καθιστός. Χτυπιόμουν με τη μουσική σας το ορκίζομαι!

Αν το λέει η καρδιά σας και τα πόδια σας μπορείτε να συνεχίσετε μέχρι την Belleville - προειδοποιώ ότι έχει μπόλικη ανηφόρα. Μία γειτονιά με μπόλικη street art και έντονο το πολιτικό στοιχείο. Ήταν ιστορικά μια συνοικία εργατών που υποστήριξε θερμά την Παρισινή κομμούνα. Θα δείτε σίγουρα αφίσες με καλέσματα σε πορείες. Η μοναδική γειτονιά που δεν έχω δει ποτέ κάποιο από τα κλασσικά ψώνια του Παρισιού. Ερμηνεύστε αυτή την πρόταση όπως νομίζετε.

Το πάρκο της Belleville έχει ωραία θέα του Παρισιού, Belvédère de Belleville.

Εκεί βρίσκεται το maison de l'air. Ένα πρώην μουσείο στο οποίο έχει κάνει κατάληψη μια κολεκτίβα και παρουσιάζει εκθέσεις και διάφορα δρώμενα. Η συμπεριφορά των ανθρώπων με κάνει να ξεχνάω ότι είμαι στο Παρίσι. Αυτή την περιοχή θα την χαρακτήριζα το αποκούμπι μου. Από τις ατάκες που λυπάμαι που δεν την σκέφτηκα εγώ:

Επιστροφή στην όχι και τόσο πεζή πραγματικότητα του 1789. Ο Louis XVI πηγαίνει στο hôtel de ville στις 17 Ιουλίου όπου λαμβάνει ένα έμβλημα με τρία χρώματα, το άσπρο που αντιπροσωπεύει τη μοναρχία, το μπλε και το κόκκινο που είναι τα χρώματα του Παρισιού. Τσάμπα η χαρά του. Ακριβώς ένα χρόνο μετά την πολιορκία της Βαστίλης ο Louis XVI δηλώνει ότι θα σεβαστεί το σύνταγμα που προτείνει η Επανάσταση. Έχουμε την la fête de la Fédération που μαζί με την πολιορκία της Βαστίλης γιορτάζεται κάθε χρόνο μία από τις μεγαλύτερες εθνικές γιορτές της Γαλλίας. Στην πράξη ο Louis δεν δέχτηκε τίποτα. Έτσι φτάνουμε στις 10 Αυγούστου του 1792 με τους περίφημους sans-culottes να καταλαμβάνουν το παλάτι Tuileries και τον βασιλιά να συμφωνεί για μια νέα εκλεγμένη εθνική συνέλευση. Η βόλτα στους κήπους Tuileries επιβάλλεται ακόμα κι αν έχει αυτή την χτυπητή παραφωνία!

Η μοναρχία καταργείται, η δημοκρατία ιδρύεται με την διακήρυξη των δικαιωμάτων του άντρα και του πολίτη (δεν υπήρχαν γυναίκες τότε, μετά ανακαλύφθηκαν) αλλά την ίδια ώρα υπάρχουν διαμάχες με γειτονικές χώρες, ενώ και εντός Γαλλίας υπάρχουν αντιφρονούντες της νέας Συνέλευσης που δεν θα έλεγες ότι ήθελαν να λύσουν τις διαφωνίες τους ειρηνικά. Στο παλάτι του Tuileries βρίσκουν κάποια ύποπτα ντοκουμέντα για τον Louis XVI ότι συνεργαζόταν με τους εισβολείς. Η απόφαση ήταν δημοκρατική κατά πλειοψηφία, ο Louis XVI έπρεπε να έχει το τέλος που αρμόζει σε κάθε βασιλιά, θάνατος στα βαθειά γεράματα στην παραθαλάσσια έπαυλη του. Αστειεύομαι. Δημόσιος αποκεφαλισμός με γκιλοτίνα στην place de la révolution ή όπως την γνωρίζουμε σήμερα place de la concorde. Στο κέντρο της πλατείας ξεχωρίζει ο αρχαίος οβελίσκος του Luxor, ένα δώρο της κυβέρνησης της Αιγύπτου τον 19ο αιώνα.

Προτείνω βόλτα που να ξεκινά από Λούβρο, να συνεχίζει Tuileries, να φτάνει μέχρι Concorde όπου θα δείτε και το Γαλλικό κοινοβούλιο και που μένει ο βασιλιάς της Ανδόρας, μετά μπορείτε να συνεχίσετε προς Invalides και να πιάσετε και Champs-Élysées. Είναι ωραία για περπάτημα και πίσω απ'το palais Élysée που έχει πολλές πρεσβείες που στεγάζονται σε ωραία κτίρια, ενώ και τα μαγαζιά είναι ωραία. Μιλάμε για την καρδιά του Παρισιού.

Το 1793 γίνεται επικεφαλής της Συνέλευσης ο Robespierre. Ένας καλοκάγαθος άνθρωπος που δεν ήθελε το κακό κανενός. Οι κακοπροαίρετοι βάφτισαν την κυριαρχία του "ο Τρόμος". Την ίδια χρονιά οι sans-culottes πιέζουν και καταφέρνουν να καθιερωθεί η μέγιστη τιμή στα προϊόντα καθώς και αυξήσεις στους μισθούς. Ο Τρόμος κάνει ξεκάθαρο ότι όσοι δεν συμφωνούν με τη Συνέλευση είναι εχθροί του κράτους και θα φυλακίζονται στο μεσαιωνικό κάστρο Conciergerie και εκτός απροόπτου θα εκτελούνται. Πάλι κάποιοι κακοπροαίρετοι μπορεί να πουν ότι αυτός είναι ένας πλάγιος τρόπος να βγάζεις από την μέση στην κυριολεξία τους πολιτικούς σου αντιπάλους. Δεν θέλω να πιστέψω κάτι τέτοιο για τον Robespierre! Στη Conciergerie φυλακίστηκε και η Marie-Antoinette και αργότερα δικάστηκε και αποκεφαλίστηκε με γκιλοτίνα στην place de la Concorde. Η Conciergerie είναι επισκέψιμη και μπορείτε να δείτε και το δωμάτιο που κρατούσαν τη Marie-Antoinette το οποίο για κάποιο λόγο έχει μετατραπεί σε ξωκλήσι. Είναι από τα μέρη που επίσης προτείνω για τις δωρεάν Κυριακές και συνδυάζεται πανεύκολα με Saint-Chapelle, είναι δίπλα.

Ένα χρόνο αργότερα ο Robespierre τιμωρήθηκε κατά τα έργα του σε δημόσιο αποκεφαλισμό με γκιλοτίνα στην place de la Concorde. Η κυριαρχία του τρόμου είχε τελειώσει. Οι καταστροφές σε παλάτια και εκκλησίες συνεχίζονταν όμως, όπως πχ στην εκκλησία Saint-Jacques από την οποία έχει απομείνει μόνο ένα πύργος (μπορείς να ανέβεις για θέα μαζί με ξενάγηση, δεν το έχω κάνει) ή στο παλάτι Sceaux.

Ένα παλάτι με καταπληκτικό πάρκο που είναι ιδανικό για επίσκεψη όταν έχουν ανθίσει οι κερασιές του.

Οι πολιτικές αναταράξεις συνεχίζονται με εμφάνιση φιλοβασιλικών να θέλουν να πάρουν την εξουσία (και με τους Άγγλους να σιγοντάρουν). Τον Gracchus Babeuf να οργανώνει κίνημα και να καλεί σε ένοπλο αγώνα ενάντια της μπουρζουαζίας με σκοπό την απόλυτη δημοκρατία που όλοι θα είναι ίσοι. Τον σκότωσαν και αυτόν και τους ακόλουθους του με αποκεφαλισμό στη γκιλοτίνα. Κάπου εκεί εμφανίζεται ένας φτωχός και μόνος καουμπόι που στον φόβο να πάρουν την εξουσία οι φιλοβασιλικοί κάνει πραξικόπημα και παίρνει ο ίδιος την εξουσία λέγοντας ότι θα σεβαστεί την Επανάσταση. Είχε έρθει η ώρα του Napoléon Bonaparte. Όσο αστείο κι αν ακούγεται ο Ναπολέων δεν γούσταρε τη βασιλεία..... των άλλων. Δεν σεβάστηκε και πολύ την Επανάσταση αφού ένα από τα πράγματα που είχαν καταργήσει και επανέφερε ήταν η δουλεία στις αποικίες της Γαλλίας. Έκανε τα Γαλλικά την επίσημη γλώσσα της χώρας, σκοτώνοντας τοπικές διαλέκτους όπως αυτή στη Bretagne, αλλά ταυτόχρονα προώθησε το ίδιο σύστημα εκπαίδευσης σε όλη τη Γαλλία. Έκανε την καθολική εκκλησία την επίσημη θρησκεία του κράτους. Στο τέλος κατέληξε να γίνει αυτοκράτορας και να θέλει να κατακτήσει τον κόσμο. Ευτυχώς απέτυχε παταγωδώς. Όπως έχω γράψει ο τάφος του βρίσκεται στο hôtel des Invalides.

Διάφορα μνημεία μπορείτε να επισκεφθείτε σήμερα και να δείτε τη μεγαλομανία του Ναπολέοντα του 1ου.

Arc de Triomphe du Carrousel

Arc de Triomphe de l'Étoile (μάλλον το πιο χαρακτηριστικό του).

Όπου έχω ανέβει και πάνω για θέα. Δεν τρελάθηκα και σίγουρα δεν θα ήθελα να έχω πληρώσει για κάτι τέτοιο. Πήγα μια δωρεάν Κυριακή αργά το απόγευμα και δεν είχε σχεδόν καθόλου αναμονή.

Ενώ στη θητεία του έγιναν και πολύ ωραία έργα όπως γέφυρες, το νεκροταφείο Pére Lachaise (θα επανέλθω σε επόμενο ποστ) και η καταπληκτική εκκλησία Madeleine. Εδώ με συνοδεία μουσικής από την Καραϊβική.

Είναι και το εσωτερικό κομμάτι καταπληκτικό. Είχα παρακολουθήσει και δωρεάν συναυλία κλασσικής μουσικής (δεν την αντέχω δευτερόλεπτο) με έναν οργανοπαίχτη να την παίζει σόλο στο εκκλησιαστικό όργανο. Προτιμώ τα τύμπανα στην αποπάνω φώτο.

Οι Γάλλοι για το Ναπολέοντα μάλλον δεν έχουν την ίδια άποψη που έχει ο υπόλοιπος πλανήτης. Ακόμα και τώρα υπάρχουν πολλοί Γάλλοι που θα πουν κάποια καλά λόγια για αυτόν και θα πάνε σε εκθέσεις του.

Αυτή η έκθεση είχε γίνει στο πάρκο La Vilette, ένα πιο σύγχρονο πάρκο με μοντέρνα κτίρια. Είχα πάει βόλτα στο πάρκο και όχι στην έκθεση. Σε αυτό το πάρκο βρίσκεται η φιλαρμονική του Παρισιού.

Μου άρεσε και η βόλτα μέχρι εκεί περπατώντας παράλληλα με το κανάλι Saint-Martin.

 

[Señor_Nada]

Paris (μέρος 5ο)

Η βασιλεία δεν έχει τελειώσει στη Γαλλία. Στις αρχές του 19ου αιώνα έχουμε επιστροφή στο Παρίσι του Louis XVIII και στη συνέχεια τον διάδοχό του Charles X με τους φιλοβασιλικούς ultras να θέλουν επιστροφή της Γαλλίας στην εποχή προ επανάστασης, δηλαδή εμείς να περνάμε καλά και η πλειοψηφία ας τρώει αρουραίους, τόσους έχει το Παρίσι. Φτάνουμε στο 1830 που ήταν άλλη μια σημαντική χρονιά για τη Γαλλία. Τον Μάη έχουμε την κατάκτηση της Αλγερίας. Τα εγκλήματα των Γάλλων κατά των Αλγερινών δεν έχουν τελειωμό. Όχι μόνο τον 19ο αιώνα αλλά ακόμα και τον 20ο και τον 21ο. Οι σχέσεις τους σήμερα εξακολουθούν να μην είναι καλές με την Αλγερία να μην δέχεται τον επαναπατρισμό ακόμα και παράνομων μεταναστών για τους οποίους έχει βγει απόφαση να απελαθούν. Για μια τέτοια περίπτωση ίσως να διαβάσατε/ακούσατε πρόσφατα με μία Αλγερινή που βίασε και σκότωσε μια μαθήτρια, ενώ έπρεπε να είχε απελαθεί μήνες πριν. Το 1961 έχουμε το μακελειό στο Παρίσι που η αστυνομία σκοτώνει εκατοντάδες Αλγερινούς διαδηλωτές (η Γαλλία έχει αναγνωρίσει επίσημα 40 δολοφονίες) σε πορεία υπέρ της ανεξαρτησίας της Αλγερίας. Ο επικεφαλής της αστυνομίας Maurice Papon καταδικάστηκε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ο Papon δεν έχει δώσει δικαιώματα, αν εξαιρέσεις το μακελειό του 1962 στο Παρίσι με την αστυνομία να σκοτώνει διαδηλωτές μέλη συνδικάτων και ότι κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής ήταν επικεφαλής της αστυνομίας του Bordeaux και συνεργαζόταν με τους ναζί στέλνοντας Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για τρία μεμονωμένα περιστατικά θα καταδικάσουμε έναν άνθρωπο; Που πήγε η δημοκρατία μας; Το 2020 σε ένα περιστατικό που θυμίζει ταινία με τον Τσάκωνα, η Γαλλία επιστρέφει λάθος κρανία των ηρώων της ανεξαρτησίας της Αλγερίας. Α ναι, κατα την διάρκεια της αποικιοκρατίας άρεσε στους Γάλλους να αποκεφαλίζουν τους ιθαγενείς, ιδιαίτερα όσους πολεμούσαν τη Γαλλική εισβολή, να κρατάνε μόνο τα κρανία και να τα στέλνουν σε αυτό που έχουν το θράσος να αποκαλούν μουσείο του ανθρώπου (musée de l'homme). Στο υπόγειο του βρίσκονται σήμερα χιλιάδες κρανία ιθαγενών και ευτυχώς δεν είναι επισκέψιμο. Έχω επισκεφθεί το μουσείο που βρίσκεται στην πλατεία Trocadéro και είναι εύκολα προσβάσιμο. Δεν ενδιαφερόμουν για τα κύρια εκθέματα του αλλά για την προσωρινή έκθεση με προϊστορικά έργα τέχνης. Το παρακάτω έκθεμα κανονικά βρίσκεται στο μουσείο της Aquitaine στη Bordeaux όπως είχα γράψει στο αντίστοιχο ποστ.

Η ιστορία του εκθέματος έχει και λίγο πλάκα. Ο αρχαιολόγος Lalanne που το βρήκε ζήτησε να κόψουν το βράχο και να το μεταφέρουν σπίτι του όπου και παρέμεινε μέχρι οι απόγονοι του να φιλοτιμηθούν να το δώσουν στο μουσείο!

Επιστροφή στο 1830 και συγκεκριμένα τον Ιούλιο με 3 ημέρες αναταραχών (27, 28 και 29) που έμειναν στην ιστορία με το όνομα Trois Glorieuses. Οι εργάτες παλεύουν πλάι με τους φιλελεύθερους αστούς για να ξεφορτωθούν τον βασιλιά και τα καταφέρνουν. Οι αστοί φυσικά οικειοποιήθηκαν αυτό που ονομάστηκε Ιουλιανή επανάσταση.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να τονιστεί ο καθοριστικός ρόλος των ιστορικών καφέ του Παρισιού στις διάφορες φάσεις της επανάστασης. Ήταν χώροι ανταλλαγής ιδεών, προτάσεων και οργάνωσης της επανάστασης. Αξίζει βόλτα στην περιοχή Saint-Germain-des-Prés που είναι πολύ ωραία συνοικία από μόνη της για να δείτε τα καφέ. Συνδυάζεται εύκολα με Île de la Cité και με Saint Sulpice. Είναι πολύ ωραία και το βράδυ εκεί. Από καφέ έχω κάτσει μόνο στο le procope που διαφημίζεται ως το παλαιότερο καφέ του Παρισιού, αν και για πολλά χρόνια είχε σταματήσει να λειτουργεί ως τέτοιο. Υπέροχος χώρος και είναι ωραία και για βόλτα από την πίσω μεριά που είναι η στοά.

Από τους καλύτερους café gourmand που έχω πιεί, αλλά το προφιτερόλ ήταν απαράδεκτα μέτριο για αυτή την τιμή. Γενικά είναι ακριβό για καφέ.

Οι πολιτικές αναταραχές αλληλοεπηρεάστηκαν με τη λογοτεχνία με τους Hugo, Balzac και αργότερα τον Zola να γίνονται εκφραστές των κοινωνικών αδικιών μέσα από τα έργα τους, αν και ο Hugo ήταν φιλοβασιλικός στα νιάτα του. Τα σπίτια των Hugo και Balzac βρίσκονται στο Παρίσι και είναι επισκέψιμα δωρεάν. Έχω επισκεφτεί μόνο αυτό του Hugo. Κατά τη γνώμη μου αξίζει επίσκεψη για να δείτε μια έπαυλη της εποχής πέρα απ'το ότι ήταν το σπίτι ενός τόσο σπουδαίου λογοτέχνη. Ακόμα και να έχει ουρά, επειδή η επίσκεψη στον χώρο δεν κρατάει πολύ, λογικά δεν θα περιμένετε πολύ ώρα.

Το σπίτι βρίσκεται στην ομορφότερη πλατεία του Παρισιού κατά τη γνώμη μου, την πέμπτη και τελευταία βασιλική πλατεία για την οποία γράφω την place des Vosges. Μια πλατεία που διαφέρει από τις κλασσικές άδειες μεγάλες Γαλλικές πλατείες αφού έχει σχεδιαστεί με πρότυπο τις Ιταλικές πλατείες. Τα τριγύρω κτίρια όπως φαντάζεστε έχουν πανάκριβα ενοίκια.

Και ωραίες καμάρες στα υπόστεγα.

Οι οικονομικές κρίσεις συνεχίζονται, οι διαδηλώσεις επίσης και η χολέρα χτυπάει τη Γαλλία και ιδιαίτερα το Παρίσι. Φτάνουμε στα μέσα του 19ου αιώνα που οι Γάλλοι (μόνο οι άντρες προφανώς, όπως είπαμε οι γυναίκες ανακαλύφθηκαν τον 20ο αιώνα) ψηφίζουν για πρώτη φορά στις προεδρικές εκλογές. Βγαίνει με συντριπτική πλειοψηφία ο Ναπολέων ο τρίτος, ανιψιός του Ναπολέοντα του 1ου. Αργότερα για να κρατήσει την εξουσία έκανε κι ένα πραξικοπηματάκι. Η εικόνα του Παρισιού αλλάζει ριζικά κι έχουμε τη μεταμόρφωση της πόλης σε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα. Το πιο ωραίο χαρακτηριστικό της νέας εποχής είναι για μένα η δημιουργία των galeries ή passages couvertes ή στοές για να συνεννοούμαστε καλύτερα. Οι στοές είναι γεμάτες γραφικά μαγαζάκια που θυμίζουν μια άλλη εποχή. Προτείνω την εξής βόλτα: ξεκινάτε απ'το palais royal και παίρνετε τις στοές με τη σειρά galerie Vivienne, Panorama, Jouffroy και συνεχίζετε όσο βαστάνε τα πόδια σας. Έχω κάνει αυτό το κομμάτι με ξεναγό, θα σας το πρότεινα. Δεν ξέρω αν υπάρχει δωρεάν walking tour, εγώ είχα πληρώσει (ο ξεναγός δεν γνώριζε καθόλου Αγγλικά).

Θα δείτε τέτοια σκηνικά.

Βιβλιοπωλείο που σύχναζαν ο Hugo κι ο Balzac.

Αν με ρώταγαν τι να μην χάσω απ'το Παρίσι οι στοές με τους κήπους του palais Royal είναι τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό.

Από το 1853 μέχρι το 1870 ο Ναπολέων εμπιστεύεται στον Haussmann την ριζική αλλαγή της πόλης μετατρέποντας τη σε μια μοντέρνα πρωτεύουσα. Μέχρι εκείνο το σημείο το Παρίσι είχε στενούς δρόμους, κακό αποχετευτικό σύστημα, λίγες πηγές νερού. Όλα αυτά άλλαξαν. Χιλιάδες νέα έργα μετέτρεψαν το Παρίσι σε ένα απέραντο εργοτάξιο. Νέα κτίρια κατασκευάστηκαν, χιλιάδες γκρεμίστηκαν, νέοι σταθμοί, νέα μεγάλα μαγαζιά, μεγάλοι πεζόδρομοι, άρχισαν να χτίζουν μια μεγαλειώδη πόλη. Αυτό το απέραντο εργοτάξιο είχε και το καλό για την κυβέρνηση να εμποδίζει διαδηλώσεις. Έχω ακούσει ότι η ομοιομορφία της πόλης είναι μονότονη. Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ το τελικό αποτέλεσμα. Είναι μια πόλη που συνδυάζει το μοντέρνο με το κλασσικό, ελάχιστες είναι οι φορές που θα δω κάτι που δεν κολλάει με την υπόλοιπη πόλη. Σε αντίθεση με το Λονδίνο και τη (έχω μικρή εικόνα) Νέα Υόρκη που μου φαίνονται ένας αχταρμάς.

Τότε έχουμε την δημιουργία του μεγάλου εμπορικού Printemps. Υπάρχουν και ξεναγήσεις στο εμπορικό που σε πηγαίνουν και σε κομμάτια του κτιρίου που δεν είναι ανοιχτά στους επισκέπτες. Δεν έχω πάει ακόμα. Νομίζω δεν έχω μπει καθόλου μέσα στο κτίριο.

Συνδυάζεται σε βόλτα με άλλη μεγάλη κατασκευή της περιοχής, το παλάτι Garnier στο οποίο στεγαζόταν η παλιά όπερα.

Αν βρεθείτε σε εκείνα τα μέρη μην παραλείψετε να περάσετε από το παλιότερο κτίριο στον κόσμο που στεγάζεται η ντροπή των εστιατορίων. Όπως είχα διαβάσει σε ένα σχόλιο ακόμα κι αν φύγει απ'το κτίριο, η μυρωδιά του καμένου λαδιού θα στοιχειώνει το κτίριο αιώνια.

Φτιάχτηκε το Παρίσι, ώρα για νέα επανάσταση! Το 1871 η Γαλλία έχει ηττηθεί από τη Γερμανία και κάποιοι Γάλλοι στρατιώτες καταλαμβάνουν το Παρίσι και δεν αναγνωρίζουν την κυβέρνηση της Γαλλίας. Ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Adolphe Thiers, που έπαιξε σημαντικό ρόλο και στην επανάσταση του 1830 και σε αυτή του 1848 εγκαθίσταται στις Βερσαλλίες και φαίνεται να θέλει να πάρει τον ρόλο της πρωτεύουσας απ'το Παρίσι. Στέλνει στρατό στη Μονμάρτη που είχαν μαζευτεί οι αντάρτες με σκοπό να πάρει πίσω τον οπλισμό τους. Η αποστολή στέφεται με αποτυχία. Στις 26 Μαρτίου εκλέγεται η Κομμούνα που συστήνεται ως κυβέρνηση της εξέγερσης με έμβλημά της την κόκκινη σημαία. Στο κοινωνικό τους πρόγραμμα ανακοινώνουν την κατάργηση της νυχτερινής δουλειάς (οι φούρνοι έμεναν ανοιχτοί όλη τη νύχτα), κάνει την εκπαίδευση υποχρεωτική και δωρεάν και φυσικά αποφασίζει τον διαχωρισμό εκκλησίας κράτους.

Η Μονμάρτη είναι μία απ'τις αγαπημένες μου περιοχές για βόλτα. Θα ξεκίναγα με βόλτα από Moulin Rouge και θα ανέβαινα προς τα πάνω.

Θα έριχνα μια μάτια σε moulin de la galette, ο μόνος παλιός μύλος που έχει διατηρηθεί.

Οπωσδήποτε πέρασμα από την πλακόστρωτη πλατεία Émile Goudeau που έζησε ο Picasso.

Γενικά έχει πανέμορφα δρομάκια η Μονμάρτη. Ξεχωρίζω τη rue de l'Abreuvoir ούτε ζωγράφος να τη σχεδίασε.

Δρομάκια που ξεχνάς ότι είσαι στο Παρίσι.

Περάστε μια βόλτα κι απ'το καμπαρέ au lapin agile που διατηρείται ακόμα στο παραδοσιακό στυλ των καμπαρέ και είναι και ωραίο κτίριο και ρίξτε και μια ματιά στο αμπέλι της Μονμάρτης που βγάζει κρασί μέχρι σήμερα. Τον Οκτώβρη έχουν και γιορτή του κρασιού με διάφορα δρώμενα και ξενάγηση στο αμπέλι. Κάνουν και παρελάσεις οι διάφορες τοπικές οργανώσεις. Εδώ μία που παρωδεί την Κομμούνα.

Ναι οκ ρίχτε μια βόλτα κι από την place du Tertre. Για εμένα όλη αυτή η κατάσταση με τα σουβενιράδικα, τις μύτες στο θεό κλπ είναι απωθητική όσο δεν πάει.

Δύο μήνες μετά την έναρξη της κυβέρνησης της Κομμούνας, ο πρόεδρος της Γαλλίας μαζεύει εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες και πολιορκεί το Παρίσι. Φυλακίζουν και σκοτώνουν δεκάδες χιλιάδες communards, οι οποίοι για αντίποινα αρχίζουν να καίνε το Παρίσι από άκρη σε άκρη, τότε είναι που καταστράφηκε το παλάτι Tuileries. Οι τελευταίοι communards βρίσκουν καταφύγιο στο νεκροταφείο Pére Lachaise όπου εκτελούνται κι έτσι μπαίνει τέλος στην Κομμούνα και σε αυτό που ονομάστηκε αιματοβαμμένη βδομάδα. Στο νεκροταφείο υπάρχει πλακέτα στη μνήμη των communards.

Το νεκροταφείο Pére Lachaise είναι το νούμερο 1 νεκροταφείο σε επισκεψιμότητα στον κόσμο. Αξίζει σίγουρα επίσκεψη όχι μόνο γιατί θα δείτε τους τάφους του Chopin (έργο τέχνης πραγματικά), του Oscar Wylde, της Edith Piaf, του Jim Morrison κλπ αλλά γιατί είναι γενικά πολύ ατμοσφαιρικός. Αν πάτε φθινόπωρο προσοχή γιατί βρέχει κάστανα!

Αν σας ενδιαφέρει η ιστορία της Κομμούνας προτείνω το μουσείο d'art et d'histoire στο Saint Denis που μπορείτε να το συνδυάσετε με τη μονή που γεννήθηκε το γοτθικό στυλ. Το μουσείο παρουσιάζει όλη την ιστορία της Κομμούνας με πολλά ντοκουμέντα. Τα πάντα είναι στα Γαλλικά, δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει δυνατότητα για Αγγλική ξενάγηση ή έστω audioguide.

Αφού έπεσε η Κομμούνα η οποία ήταν συνώνυμη της Μονμάρτης, η κυβέρνηση αποφασίζει να χτίσει μια εκκλησία όλως τυχαίως στη Μονμάρτη. Κάποιοι λένε ότι η εκκλησία χτίστηκε για να σφραγίσει την επόμενη ημέρα μια ενωμένης Γαλλίας και γίνεται ωρέ Παριζιάνοι να τουφεκάνε Παριζιάνους; Η δική μου ερμηνεία των πραγμάτων είναι η άλλη άποψη που λέει ότι αφού τελείωσαν με την Κομμούνα ήθελαν να δείξουν ότι κουμάντο στη Μονμάρτη και στο Παρίσι κάνουν αυτοί, χτίζοντας κάτι που μισούσαν οι communards. Η περίφημη Sacré-Cœur είναι ένα ακόμα σύμβολο εξουσίας κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ακόμα κι αν έχετε μηδενικό ταλέντο στη φωτογράφιση, σας εγγυώμαι ότι με φόντο την Sacré-Cœur θα νιώσετε πραγματικοί ινφλουένσερς.

 

[Señor_Nada]

Paris (μέρος 6ο και τελευταίο!)

Τον 19ο αιώνα γεννήθηκε στη Γαλλία ο ιμπρεσιονισμός από τον πίνακα του Monet "Impression" που βρίσκεται στο μουσείο Monet που βρίσκεται που αλλού, στο Παρίσι. Δεν το έχω επισκεφθεί, έχω επισκεφθεί ένα άλλο μουσείο με την μεγαλύτερη συλλογή με πίνακες του ιμπρεσιονισμού το Orsay. Ένας παλιός σταθμός τρένων που μετατράπηκε σε μουσείο το 1986 μεταφέροντας τα έργα τέχνης που πριν βρίσκονταν στο Jeu de Paume. Το Orsay έχει επίσης γλυπτά, φωτογραφίες και πίνακες του Van Gogh (έζησε και αυτός για μικρό διάστημα στο Παρίσι, συγκεκριμένα στη Μονμάρτη, αν θυμάμαι καλά υπάρχει και πλακέτα που γράφει που έζησε). Δεν τρελαίνομαι με τη ζωγραφική ειδικά με τους πολύ ρεαλιστικούς πίνακες, προτιμώ μπόλικη φαντασία και απόκοσμα έργα τέχνης του στυλ H. R. Giger και Zdzisław Beksiński. Σε αυτό το μουσείο πήγα περισσότερο για να δω πως ήταν ένας παλιός σταθμός και πως το έχουν συνδυάσει με μουσείο. Από αυτή την άποψη απογοητεύτηκα. Περίμενα να είναι πιο έντονο το στοιχείο του παλιού σταθμού. Αν είστε λάτρεις της ζωγραφικής λογικά θα ενθουσιαστείτε. Το μουσείο είναι ατελείωτο.

Έχω επισκεφθεί έκθεση του Monet στο Fondation Louis Vuitton που βρίσκεται στο Jardin d'Acclimatation. Το επισκέφθηκα κατά την διάρκεια των Journées Particulières, άλλη μια μέρα που μπορείς να επισκεφθείς αρκετούς χώρους δωρεάν, σίγουρα οίκους μόδας και κοσμηματοπωλεία. Ωραίο μέρος για βόλτα το Jardin d'Acclimatation. Θα δείτε και κανένα άλπακα.

Το Fondation Louis Vuitton.

Το 1889 διοργανώθηκε στο Παρίσι μια διεθνής έκθεση και ένα από τα κεντρικά εκθέματα ήταν ο πύργος του Eiffel. Ακόμα μία μοντέρνα κατασκευή που αρχικά δεν είδαν με καλό μάτι οι Παριζιάνοι. Στα δικά μου μάτια εξακολουθεί να μην κολλάει με την υπόλοιπη πόλη. Σε κανά Λονδίνο ή στη Νέα Υόρκη νομίζω θα ταίριαζε περισσότερο. Βέβαια μάλλον στραβά αρμενίζω αφού αποτελεί το σήμα κατατεθέν της πόλης. Βλέπεις τους τουρίστες να ψάχνουν ποιο είναι το καλύτερο σημείο για να βγουν με φόντο τον πύργο. Νομίζω ότι η πλατεία του Trocadéro είναι το ιδανικό σημείο. Αν και από πέρσι έχουν βάλει ένα φράχτη που εμποδίζει την θέα.

Θεωρώ την περιοχή κοντά στον πύργο αρκετά υποτιμημένη. Είναι ωραία για βόλτα και κατα μήκος της λεωφόρου Bourdonnais έχει ωραία καφέ. Καθώς περνάτε τα δρομάκια θα βλέπετε και τον πύργο να ξεπροβάλει και σε σημεία αυτή η σιδεροκατασκευή μοιάζει γραφική.

Στα τέλη του 19ου αιώνα είχαμε και την κατασκευή της galeries Lafayette. Ένα από τα πιο διάσημα μέρη του Παρισιού για Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Η κλωτσοπατινάδα βέβαια και το σπρωξίδι για μια φωτογραφία είναι δεδομένα. Αξίζει πάντως επίσκεψη και οπωσδήποτε ανέβασμα στην ταράτσα για θέα (είναι δωρεάν).

Στα τέλη του 19ου αιώνα κατασκευάστηκε για πρώτη φορά το στάδιο Parc des Princes, που πήρε την ονομασία του επειδή αυτή η έκταση πριν τη Γαλλική επανάσταση ανήκε στη βασιλική οικογένεια. Σήμερα μετά από ανακατασκευές εκεί βρίσκεται η έδρα της Paris Saint-Germain, μια ομάδα που χωρίς υπερβολή αυτή τη στιγμή είναι μια μικτή κόσμου. Επειδή είναι άγνωστο πόσο θα κρατήσει αυτό αν σας αρέσει το ποδόσφαιρο είναι καλή ευκαιρία να την δείτε. Για το Γαλλικό πρωτάθλημα βρίσκεις εισιτήρια σε αρκετά καλές θέσεις με 50-60ε. Προφανώς μιλάμε για γηπεδάρα.

Στον ευρύτερο χώρο έχει και άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις όπως γήπεδα τένις που διοργανώνεται το Roland Garros. Είναι δίπλα στο απέραντο πάρκο Boulogne. Ούτε ποδόσφαιρο ούτε τένις στο υψηλότερο επίπεδο σας αρέσει; Τι θέλετε δηλαδή NBA; Ε λοιπόν στις 19 Γενάρη το παιχνίδι Chicago Bulls Detroit Pistons θα διεξαχθεί στην Accor Arena του Παρισιού. Δεν είναι φιλικό, είναι ματς του πρωταθλήματος. Τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί και πλέον απλά μπορείς να μπεις σε λίστα αναμονής. Μπορείτε να προσπαθήσετε αλλά φαντάζομαι στην καλύτερη θα σας αφήσουν στο διαβάστηκε. Στο Accor Arena πραγματοποιούνται και συναυλίες. Άλλος ένας καταπληκτικός συναυλιακός χώρος. Είδα Tool και η τρίχα ήταν κάγκελο σε όλη την διάρκεια της συναυλίας με την ηχάρα που είχε. Ε ε με τίποτα δεν αξίζω ντομάτες τώρα. Ήταν η εποχή που ακόμα υπήρχαν μέτρα για τον ιο και ακόμα και στην αρένα έπρεπε να κάθεσαι.

Στις αρχές του 20ου αιώνα έχουμε σημαντικές πολιτικές αλλαγές στη Γαλλία. Αυτό που ξεχωρίζει είναι ο διαχωρισμός εκκλησίας κράτους που ισχύει μέχρι σήμερα. Προφανώς δεν ήταν κάτι που η εκκλησία δέχτηκε με χαρά. Υπήρχαν τεράστιες κόντρες που σε κάποιες περιπτώσεις κατέληξαν σε καταστροφές ναών. Μια τέτοια περίπτωση ήταν η εκκλησία Saint-Clothilde την οποία έκαψαν. Σήμερα μπορείτε να την δείτε ανασκευασμένη με μια βόλτα κοντά στον πύργο του Eiffel που σας πρότεινα. Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφία.

Στις αρχές του 20ου αιώνα έχουμε και άνθηση των τεχνών. Οι καλλιτέχνες μετακινούνται μαζικά στην περιοχή Montparnasse και δικιολογημένα μένει στην ιστορία ως η cité des artistes. Μέσα στους καλλιτέχνες που μετακομίζουν στη Montparnasse είναι και ο Picaso που αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομά του σε Picasso για να σταματήσουν οι Γάλλοι να τον λένε Πικάζο. Αυτή η περιοχή αξίζει σίγουρα βόλτα ακόμα κι αν δεν σας ενδιαφέρουν τα μουσεία των καλλιτεχνών της εποχής ή τα ατελιέ τους (εδώ είναι και του Picasso, φυσικά υπάρχει και ξεχωριστό μουσείο με τα έργα του). Προτείνω βόλτα με ξεκίνημα από Jardin de Luxembourg, συνέχεια με την ωραιότερη brasserie που έχω δει la Closerie des Lilas, μετά βόλτα στους δρόμους της που θα δείτε μερικά από τα ομορφότερα κτίρια του Παρισιού και οπωσδήποτε πέρασμα από rue Campagne Première που έζησαν πάρα πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες της εποχής.

Ένας από τους καλλιτέχνες της Montparnasse ήταν ο Yves-Klein. Ίσως ο πρωτοπόρος των μονόχρωμων πινάκων με τα χαρακτηριστικό μπλε χρώμα. Υπάρχει και πάρκο Yves-Klein με τα παγκάκια να έχουν το χαρακτηριστικό χρώμα των πινάκων του.

Δυστυχώς η Villa Vassilieff που φιλοξένησε πολλούς καλλιτέχνες δεν είναι επισκέψιμη. Ελπίζω να αλλάξει αυτό γιατί ο περιβάλλον χώρος είναι πολύ καλός. Από ότι μου έχουν πει παλιά λειτουργούσε καφέ εντός του κτιρίου.

Η περιοχή Montparnasse έχει και πολλά ιστορικά καφέ. Κάποια από αυτά μπορεί να τα έχετε δει σε πίνακες. Οι καλλιτέχνες εκείνη την εποχή έκαναν τέτοιες συμφωνίες για να τρώνε τσάμπα. Πέθαναν στην ψάθα πολλοί από αυτούς δυστυχώς.

Κάθε Κυριακή στη Montparnasse έχει μια αγορά καλλιτεχνών στη λεωφόρο Edgar Quinet, marché de la création. Καμία σχέση με το θέατρο στη Μονμάρτη, πιο αυθεντική εμπειρία εδώ. Έχει και νεκροταφείο στη Montparnasse που πέρα από τους διάσημους Γάλλους και Γαλλίδες που έχουν ταφεί εκεί, υπάρχει και Ελλνηικό ενδιαφέρον, καθώς εκεί βρίσκεται κενοτάφιο του Αδαμάντιου Κοραή που έζησε και πέθανε στο Παρίσι.

Το 1931 η Γαλλία θέλοντας να γιορτάσει την αποικιοκρατία της διοργανώνει μια έκθεση με αφιέρωμα στις αποικίες της φτιάχνοντας ένα πάρκο που κάθε περιοχή που έχουν κατακτήσει εκπροσωπείται από ένα χαρακτηριστικό κτίριο, αντίστοιχη βλάστηση και φυσικά ιθαγενείς. Μαντέψτε. Το πάρκο υπάρχει ακόμα. Είναι το Jardin d'Agronomie Tropicale που βρίσκεται στο πάρκο Vincennes. Είχα γράψει ότι θα επανέλθω σε αυτό το πάρκο, αυτό εννοούσα. Περπατάς σε ένα πάρκο του Παρισιού βλέποντας Αφρικάνικα και Ασιατικά κτίρια μέσα σε τροπική βλάστηση.

Ήταν τόσο περήφανοι για τις αποικίες που έφτιαξαν και μουσείο για να αναδείξουν τις επιτυχίες τους. Αυτό που σήμερα ονομάζεται μουσείο de l'histoire de l'immigration. Όταν πήγα εγώ είχε μια προσωρινή έκθεση με έργα διάσημων μεταναστών του Παρισιού. Ο κύριος λόγος που πήγα ήταν για να δω τι έχει απομείνει που να θυμίζει το παλιό αποικιοκρατικό μουσείο και πήρα μια γεύση. Παρακάτω μπορείτε να δείτε την διαχρονική πανανθρώπινη αξία των εισβολέων: εισβολή = σας σώζουμε, thank us later.

Από μουσεία με τα πλιάτσικα των Γάλλων έχει μπόλικο πράγμα. Τι θέλετε να δείτε; Ευρήματα από όλες τις ηπείρους; Μουσείο Quai Branly. Νομίζω ότι εδώ βρίσκεται η μεγαλύτερη συλλογή Ινδιάνικων ευρημάτων στον κόσμο. Έχει και δωρεάν ξενάγηση που κρατάει λίγο διαλέγοντας ποιο κομμάτι προτιμάτε, επιλέγεται αυτό που θέλει η πλειοψηφία. Η μόνη φορά που έχω φύγει από ξενάγηση όταν η ξεναγός είπε ότι ευτυχώς η Γαλλία έχει πάρει τα Αφρικανικά ευρήματα γιατί αφού εκχριστιανίστηκαν ήθελαν να καταστρέψουν ότι σχετιζόταν με τις παλιές τους δοξασίες. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.

Θέλετε μόνο ασιατικά; Μουσείο Guimet.

Θέλετε προσωπική συλλογή αρχόντου της εποχής μέσα στην έπαυλη του που είναι και δωρεάν; Μουσείο Cernuschi που βρίσκεται στο πολύ ωραίο πάρκο για βόλτα το Monceau.

Φτάνουμε στον 2ο ΠΠ. Έχει μπόλικο ενδιαφέρον το πριν που αντιμετώπιζαν τη ναζιστική Γερμανία σαν μια κυβέρνηση όπως τις υπόλοιπες. Στο Παρίσι υπήρχε άγαλμα της ναζιστικής Γερμανίας απέναντι από άγαλμα της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης.

Όπως είναι γνωστό η ναζιστική Γερμανία μπήκε στο Παρίσι για πλάκα. Συμφωνούν με το φασίστα πρόεδρο της Γαλλίας Pétain (το σύνθημα του πατρίδα, δουλειά, οικογένεια) να χωρίσουν τη Γαλλία στα δύο με τη Γερμανία να κρατάει το Παρίσι και τη Γαλλία να έχει νέα πρωτεύουσα τη Vichy. Φοβερό ντιλ, τους πιάσανε κορόιδο τους ναζί. Ενώ υπήρχε ξεκάθαρη βοήθεια στους ναζί από τους Γάλλους, αφού ελευθερώθηκε το Παρίσι όλοι οι Γάλλοι εμφανίστηκαν ως αντιναζί. Αυτό το πράγμα απ'ότι μου έχουν πει έχει αρχίσει να αλλάζει και πλέον τονίζουν ότι κάποιοι Γάλλοι ήταν συνεργάτες των ναζί. Η περιοχή les Marais ήταν η Εβραϊκή συνοικία. Σήμερα εκεί υπάρχει ένα μνημείο στα θύματα των ναζί που είναι δωρεάν επισκέψιμο, το Mémorial de la Shoah, στον τοίχο του κτιρίου είναι τα ονόματα Παριζιάνων που βοήθησαν τους Εβραίους να γλιτώσουν από το μάζεμα των ναζί. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται μια επιγραφή να θυμίζει ότι Γάλλοι αστυνομικοί ήταν αυτοί που πήγαιναν στα σχολεία να μαζεύουν τα παιδιά (11000 στο σύνολο) και να τα στέλνουν στο θάνατο.

Η περιοχή les marais έχει πολλά Εβραϊκά μαγαζιά, εκεί είναι και τα γνωστά φαλαφελάδικα. Θεωρείται σήμερα η γκέι συνοικία του Παρισιού. Θα δείτε διάφορα σημεία με σημαίες pride. Ωραία είναι για βόλτα αλλά για βραδινή έξοδο δεν μου αρέσει. Ο παράδεισος των χίπστερ. Πολλά κρυφά μαγαζιά που πρέπει να περιμένεις με τις ώρες στην ουρά για να μπεις κι αφού μπεις περισσότερο μου δίνουν την αίσθηση ότι ο κόσμος βγήκε για να πει ότι βγήκε εκεί παρά για να περάσει καλά. Προτιμώ Bastille ή rue mouffetard. Στη rue mouffetard έχει κι ένα από τα μπαρ που κάθε Σάββατο έχει συναντήσεις για language exchange (έχει μπόλικα τέτοια το Παρίσι), είναι η παμπ margen's. Αν θέλετε να μιλήσετε Γαλλικά, Αγγλικά ή Ισπανικά ή ότι άλλη γλώσσα ή αν απλά θέλετε να γνωρίσετε κόσμο είναι καλή περίπτωση. Η rue mouffetard είναι από τα παλαιότερα δρομάκια του Παρισιού και αξίζει βόλτα έτσι κι αλλιώς. Εκεί έχω πετύχει τυχαία και τον @psilos3. Εντελώς κουφό!

Στο Παρίσι υπάρχει και νόμος που λέει ότι εργατικές κατοικίες πρέπει να υπάρχουν παντού, ακόμα και στις πιο ακριβές γειτονιές δίπλα σε επαύλεις. Αν θέλετε να δείτε κάτι τέτοιο, μια καλή περίπτωση είναι στη rue de la Hesse.

Το 1968 έχουμε την μεγάλη φοιτητική κρίση που οδήγησε στις τεράστιες κινητοποιήσεις τον Μάιο και στις πορείες φοιτητών και εργατών που οδήγησαν στην κατάκτηση πολλών φοιτητικών και εργατικών δικαιωμάτων. Τον Οκτώβρη για μια βδομάδα γιορτάζονται οι επιστήμες, στη γιορτή fête de la Science. Αυτή τη βδομάδα είναι επισκέψιμα όλα τα πανεπιστημιακά συμπεριλαμβανομένων των παλιών εργαστηρίων που πλέον δεν χρησιμοποιούνται. Χρειάζεται ραντεβού και τη ζήτηση θέλω να πιστεύω ότι τη φαντάζεστε. Τότε είναι δωρεάν και το μουσείο des Arts et Métiers που έχει πολλές Παριζιάνικες εφευρέσεις. Μόνο για τους σκληροπυρηνικούς λάτρεις των επιστημών.

Αυτά προς το παρόν για το αγαπημένο Παρίσι. Ξέρω ότι υπάρχουν πράγματα για τα οποία δεν έχω γράψει. Όπως έγραψα στην αρχή η πόλη είναι ανεξάντλητη. Δεν αποκλείω να επανέλθω στο μέλλον με νέο ποστ για την πόλη.

Θα κλείσω τονίζοντας ότι ακόμα κι αν έγραψα για πολλά συγκεκριμένα αξιοθέατα, εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι οι βόλτες στην πόλη είναι το highlight της.

 

[chris7]

Δεν αποκλείω να επανέλθω στο μέλλον με νέο ποστ για την πόλη.

Το ελπίζουμε.