perictione
Member
- Μηνύματα
- 66
- Likes
- 83
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα σου΄ρχομαι (25/08)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Η αρχή
Πριν ξεκινήσω να σας μεταφέρω εικόνες από τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής εδώ στην Ατλάντα και ταξιδιωτικές εμπειρίες στην ευρύτερη περιοχή των ΗΠΑ σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να μιλήσω λιγάκι για το παρασκήνιο των εξελίξεων που με έφερε εδώ. Αν λοιπόν πριν από πέντε χρόνια, που πήρα το πτυχίο μου, μου φανέρωνε κάποιος το μέλλον, θα έλεγα ότι αποκλείεται να είμαι εγώ αυτή που έκανε ένα τέτοιο βήμα. Είναι και θέμα χαρακτήρα βλέπετε. Δεν ήμουν από αυτούς τους ανθρώπους που θα μπορούσε να πάρει μια τέτοια μεγάλη απόφαση. Το πρώτο φλερτ με την Αμερική το είχα στο 5 έτος. Τότε ήταν που ήξερα ξεκάθαρα ότι αυτό που σπούδασα μου άρεσε πάρα πολύ και ήθελα να κάνω ένα βήμα παρά πάνω. Το βήμα αυτό άκουγε στη λέξη διδακτορικό. Τα αμερικάνικα πανεπιστήμια ήταν μια πολύ καλή επιλογή ειδικά για τον τομέα της επιστήμης μου, οπότε άρχισα λιγάκι να το ψάχνω. Τελικά σε αυτό το φλερτ δεν ενέδωσα. Με κέρδισε, για αρκετούς λόγους, το ελληνικό πανεπιστήμιο και η παραμονή μου για άλλα πέντε χρόνια στην πόλη που σπούδασα έγινε πραγματικότητα. Μέσα λοιπόν σε αυτά τα 5 χρόνια η αγάπη μου για τα ταξίδια πήρε σάρκα και οστά. Αρχικά μελετώντας απλά τους χάρτες (λόγω της δουλειάς μου) και στη συνέχεια επισκέπτοντας αρκετές φορές η ίδια τα μέρη για τα οποία δούλευα. Τις ΗΠΑ, τα δυο πρώτα χρόνια του διδακτορικού μου, και τη πόλη του Μεξικού τα υπόλοιπα τρία. Και δε σας κρύβω ότι ειδικά το δεύτερο έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.
Τα ταξίδια πριν το μεγάλο ταξίδι
Όταν πρώτο-άκουσα το ενδεχόμενο ότι θα χρειαστεί να επισκεφθώ την Αμερική δεν το πίστευα! Για εμένα, ξέρω ότι ακούγετε αστείο για τους πολύ-ταξιδεμένους του site, αυτές οι αποστάσεις μου φαίνονταν αδιανόητες και δε μπορούσα με τίποτα να φανταστώ τον εαυτό μου να τις κανει, και να τις ξανακάνει και να τις "ματα"-ξανά κάνει. Το πίστεψα μόνο όταν είχα το εισιτήριο στο χέρι, όχι ψέμματα, το πίστεψα όταν μπήκα στο αεροπλάνο...έλεγα τότε: τι στο καλό αυτό το σιδερένιο πουλάκι κάπου θα με πάει. Και όντως, γερό να είναι το άτιμο, την πρώτη φορά με άφησε σε δυο σημεία. H πρώτη στάση έγινε στο Austin, την πρωτεύουσα του Τέξας. Μια σχετικά μικρή αμερικάνικη πόλη χωρίς ουρανοξύστες (αυτό βέβαια το κατάλαβα αργότερα γιατί τότε ακόμα και τα κτήρια του Austin ουρανοξύστες μου φαίνονταν!), με αρκετά μπαράκια όπου οι θαμώνες απολαμβάνουν ζωντανή country μουσική, μαγαζιά που πουλούν αυθεντικά καουμπόικα καπέλα, με τα μικρά ζωάκια , armadillo, να επιδίδονται στο επικίνδυνο sport της διάβασης των δρόμων (ναι, δεν το έχουν μόνο οι γάτες αυτό το χόμπι) και τέλος με το καπιτώλειο στο κέντρο να είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της. Η χαρά και ο ενθουσιασμός μου, βάραγε κόκκινο. Μα με το Τέξας θα μου πείτε? ε με το Τέξας θα σας πω! Πάντα η πρώτη φορά μας σημαδεύει. Μπήκα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και ήθελα να χοροπηδήσω από τη χαρά μου. Εκεί αντίκρισα και μια μαγική εικόνα που δεν είχα ξαναδεί. Η μια πλευρά του δωματίου ήταν όλη από τζάμι με μοναδική θέα μια ατέλειωτη πεδιάδα που απλωνόταν όσο έφτανε το μάτι και ακόμα παρά πέρα. Κανένας λόφος, κανένα βουναλάκι. Τίποτα. Το μάτι δε σταματούσε πουθενά, παρά μόνο στον ορίζοντα. Την οφθαλμαπάτη της ένωσης του ουρανού με τη γή λόγω της κυρτότητας της, την έχουμε συνηθίσει να την βιώνουμε στη θάλασσα. Ήταν η πρώτη φορά λοιπόν που έβλεπα τον ουρανό να ακουμπάει τη στεριά στο βάθος του ορίζοντα και αυτή η θέα με είχε συνεπάρει. Κάθε πρωί σηκωνόμουν με την αυγή. Ήθελα να βλέπω τον ήλιο να βγαίνει από τα έγκατα της γης.
Η δεύτερη στάση σε εκείνο το ταξίδι έγινε στο βιομηχανικό Pittsburgh της Πενσιλβανίας. Δυο εικόνες έχω κρατήσει από εκεί. Η μια ήταν το πρώτο μου ραντεβού με τους, πραγματικούς αυτή τη φορά, ουρανοξύστες. Μα με τους λίγους και σχετικά κοντούς ουρανοξύστες του άγνωστου Pittsburgh και όχι της Νέας Υόρκης θα μου πείτε? ε ναι θα σας πω! Αυτοί με εντυπωσίασαν περισσότερο, γιατί ήταν η πρώτη φόρα που τους αντίκρισα. Καθισμένη στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου κινούμασταν από το αεροδρόμιο προς το κέντρο της πόλης. Συνήθως έχω το κεφάλι μου κολλημένο στο παράθυρο για να πάρω μια πρώτη ιδέα για το μέρος στο οποίο βρίσκομαι, αλλά τότε θες ότι ήταν νύχτα? θες ότι είχα εξαντλήσει όλα τα αποθέματα ενέργειας μου κατά τη διάρκεια του ταξιδιού στο αεροπλάνο, μιας και τα φοβάμαι? δεν είχα το κουράγιο. Απλά καθόμουν στη μέση και κοιτούσα μπροστά. Σε κάποια στιγμή της διαδρομής μπήκαμε σε ένα τούνελ. Το σκοτάδι έγινε ακόμα πιο βαθύ...ώσπου, φτάνοντας στην άκρη, άρχισε να μας τυφλώνει το φως. Ξύπνησα! Βγαίνοντας από εκεί είδα μια μαγική εικόνα. Έβλεπα την πόλη του μέλλοντος....με φωτισμένους, πανύψηλους χιλιάδες ουρανοξύστες να ορθώνονται ακριβώς μπροστά μου! Ένιωθα πως με είχε πάρει ο ΕΤ βόλτα με το ποδηλατάκι του και με φόντο το φεγγάρι της βραδιάς θαυμάζαμε από ψηλά τη πολή του μέλλοντος! Η δεύτερη είκονα που κράτησα ήταν από την επίσκεψη μου στο Carnegie Mellon University. Για την ακρίβεια από εκεί δε μου έμεινε κάποια εικόνα αλλά ένα συναίσθημα: το συναίσθημα της ζήλιας. Ζήλεψα τις εγκαταστάσεις τους, την οργάνωση τους, τις σχέσεις ανάμεσα σε καθηγητές και φοιτητές, την αντιμετώπιση που έχουν οι ξένοι φοιτητές από τους αμερικάνικους φορείς, ζήλεψα όλα αυτά που πιστεύω ότι δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να αποκτήσουμε στη χώρα μας αλλά δυστυχώς δεν τα έχουμε. Και ξέρετε τα έχουν και τα χαίρονται αυτοί που πολύ συχνά στην Ελλάδα τους αποκαλούμε και χαζό-Αμερικάνους...εμείς λοιπόν οι έξυπνο-Έλληνες γιατί τα στερούμαστε? Αυτό λοιπόν ήταν και το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό. Μετά μέσω της δουλειάς ακολούθησαν και άλλα, San Francisco, New York, Chicago, Orlando, Miami, Buffalo, La Jolla, San Diego, Los Angeles, Las Vegas, Houston, Boston, Puerto Rico, Mexico και σιγά σιγά το σενάριο της διαμονής μου στην ήπειρο της Αμερικής άρχισε να περνάει στη σφαίρα της πραγματικότητας.
Η απόφαση
Η χρονιά 2009-2010 ήταν μια πολύ σημαντική χρόνια για εμένα. Διάνυα τον 5 χρόνο των μεταπτυχιακών μου σπουδών και ήξερα ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε θα έμπαινε και το οριστικό τέλος σε αυτό το κεφάλαιο που τελικά δε μου πρόσφερε μόνο γνώση αλλά ενίσχυσε και την αγάπη μου για τα ταξίδια. Το διδακτορικό έτυχε να είναι για μένα το εισιτήριο για μια διαφορετική ζωή. Κάπου εκεί λοιπόν, λίγο πριν το τέλος, πρέπει να απαντήσεις και στο ποιο θα είναι ή θέλεις να είναι το επόμενο σου βήμα. Αυτό το ερώτημα δυστυχώς δεν είναι εύκολο να απαντηθεί στη χώρα μας. Οι επιλογές που έχουμε είναι σχετικά περιορισμένες. Πλέον υπάρχει ένα έντονο μεταναστευτικό ρεύμα Ελλήνων πτυχιούχων στο εξωτερικό. Διάβασα πρόσφατα και μια ενδιαφέρον έρευνα για το συγκεκριμένο θέμα. Σύμφωνα με αυτή την έρευνα η βασική αιτία είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει μετακινηθεί στην αλυσίδα παραγωγής της αξίας, ώστε να παράγει πιο σύνθετα προϊόντα και υπηρεσίες (έντασης γνώσης/τεχνολογίας). Έτσι, υπάρχει περιορισμένη ζήτηση για πτυχιούχους και συνεπώς η “διαρροή εγκεφάλων” , όπως χαρακτηρίζουν αυτή την τάση, δεν είναι αποκλειστικά απόρροια της υπερπροσφοράς πτυχιούχων. Παρ' όλο ότι στη χώρα μας ο αριθμός των πτυχιούχων αυξάνεται τα τελευταία χρόνια, εξακολουθεί να είναι μικρότερος αναλογικά με τον πληθυσμό, σε σχέση με άλλες αναπτυγμένες χώρες. Για όποιον ενδιαφέρεται μπορεί να διαβάσει ολόκληρο το άρθρο εδώ.
Κύμα διαρροής «εγκεφάλων» στο εξωτερικό | Άρθρα | Ελευθεροτυπία
Ο λόγος βέβαια που τελικά πήρα την απόφαση να φύγω δεν είναι αυτός. Πιστεύω ότι αν αγαπάμε κάτι θα πρέπει να επενδύουμε σε αυτό και να προσπαθούμε να γίνουμε όσον το δυνατόν καλύτεροι. Αυτό λοιπόν επιδιώκω και εγώ με την παραμονή μου για κάποια χρόνια εδώ, να γίνω καλύτερη, να εξελιχθώ, και κάποια στιγμή αν μου το επιτρέπουν οι συνθήκες να γυρίσω πίσω. Ι have to go back…………………..αν και είμαι πολύ φρέσκια (5 μήνες μακρυά από την Ελλάδα) μου λείπει πάρα πολύ ο τόπος μου και προσωπικά θα ήθελα τις υπηρεσίες μου, είτε μικρές είτε μεγάλες, να τις προσφέρω εκεί και όχι κάπου αλλού.
Το μεγάλο ταξίδι
H απόφαση λοιπόν πάρθηκε πριν περίπου από ένα χρόνο. Έβαλα κάτω τις επιλογές που είχα και διάλεξα: Atlanta στην πολιτεία Georgia των HΠΑ. Χρόνο για να ετοιμαστώ για το ταξίδι δεν είχα. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ήταν σαν το πρώτο μου ταξίδι στην Αμερική, δε το πίστευα, ακόμα και τώρα, ζώντας πραγματικά διαφορετικές καταστάσεις, απορώ, πως γίνετε να είμαι εγώ εδώ και να τα ζω όλα αυτά. Ζω σε ένα σπιτάκι μέσα στο δάσος δίπλα από ένα ποτάμι. Και αναρωτιέμαι πως η ζωή από τη Σπάρτη, με πήγε στην Πάτρα, μετά για πολύ λίγο στην Αθήνα και τώρα σε ένα σπιτάκι μέσα στο δάσος στην Αμερικάνικη ήπειρο. Δε θα ήθελα όμως να κλείσω έτσι αυτό το θέμα. Θα ήθελα να κλείσω με άρωμα Ελλάδας. Μέσα στο αεροπλάνο, τα φώτα κλείνουν, απογειωνόμαστε, και αν και κάθε άλλη φορά που έβλεπα την Αθήνα από ψηλά δεν έδινα σημασία, τσιμεντούπολη έλεγα από μέσα μου, εκείνη τη βραδιά έγινε το ακριβώς αντίθετο. Η Αθήνα είχε βάλει τα καλά της, χιλιάδες φωτάκια λαμπύριζαν φωτίζοντας τον ουρανό και με αποχαιρετούσε με τον καλύτερο τρόπο. Σε αυτό το site έχω διαβάσει αρκετές διαμάχες για το τι είναι ωραίο και τι άσχημο, για το ότι η πραγματική ομορφιά βρίσκεται σε αγνά και παρθένα μέρη, το ότι οι ψαγμένοι ταξιδιώτες ξέρουν τι πάει να πει ταξίδι....και εν μέρη είναι σωστό....αλλά τα ταξίδια σε οποιοδήποτε προορισμό και αν πάμε μπορούν να μας σημαδέψουν, αρκεί να έχουμε ανοιχτές όλες τις αισθήσεις μας και έτοιμοι να αποθηκεύσουμε το οποιοδήποτε ερέθισμα. Εντυπωσιάστηκα από μια βαρετή πεδιάδα, ένιωσα υπέροχα βλέποντας τους πενιχρούς ουρανοξύστες του βιομηχανοποιημένου Pittsburgh και μαγεύτηκα από τα φώτα της αστικής Αθήνας Εικόνες που όταν τις αντικρίζεις θαρρείς πως ο χρόνος σταματάει να κυλά για να τις χαζέψει μαγεμένος κι αυτός μαζί με εσένα!
Πριν ξεκινήσω να σας μεταφέρω εικόνες από τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής εδώ στην Ατλάντα και ταξιδιωτικές εμπειρίες στην ευρύτερη περιοχή των ΗΠΑ σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να μιλήσω λιγάκι για το παρασκήνιο των εξελίξεων που με έφερε εδώ. Αν λοιπόν πριν από πέντε χρόνια, που πήρα το πτυχίο μου, μου φανέρωνε κάποιος το μέλλον, θα έλεγα ότι αποκλείεται να είμαι εγώ αυτή που έκανε ένα τέτοιο βήμα. Είναι και θέμα χαρακτήρα βλέπετε. Δεν ήμουν από αυτούς τους ανθρώπους που θα μπορούσε να πάρει μια τέτοια μεγάλη απόφαση. Το πρώτο φλερτ με την Αμερική το είχα στο 5 έτος. Τότε ήταν που ήξερα ξεκάθαρα ότι αυτό που σπούδασα μου άρεσε πάρα πολύ και ήθελα να κάνω ένα βήμα παρά πάνω. Το βήμα αυτό άκουγε στη λέξη διδακτορικό. Τα αμερικάνικα πανεπιστήμια ήταν μια πολύ καλή επιλογή ειδικά για τον τομέα της επιστήμης μου, οπότε άρχισα λιγάκι να το ψάχνω. Τελικά σε αυτό το φλερτ δεν ενέδωσα. Με κέρδισε, για αρκετούς λόγους, το ελληνικό πανεπιστήμιο και η παραμονή μου για άλλα πέντε χρόνια στην πόλη που σπούδασα έγινε πραγματικότητα. Μέσα λοιπόν σε αυτά τα 5 χρόνια η αγάπη μου για τα ταξίδια πήρε σάρκα και οστά. Αρχικά μελετώντας απλά τους χάρτες (λόγω της δουλειάς μου) και στη συνέχεια επισκέπτοντας αρκετές φορές η ίδια τα μέρη για τα οποία δούλευα. Τις ΗΠΑ, τα δυο πρώτα χρόνια του διδακτορικού μου, και τη πόλη του Μεξικού τα υπόλοιπα τρία. Και δε σας κρύβω ότι ειδικά το δεύτερο έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.
Τα ταξίδια πριν το μεγάλο ταξίδι
Όταν πρώτο-άκουσα το ενδεχόμενο ότι θα χρειαστεί να επισκεφθώ την Αμερική δεν το πίστευα! Για εμένα, ξέρω ότι ακούγετε αστείο για τους πολύ-ταξιδεμένους του site, αυτές οι αποστάσεις μου φαίνονταν αδιανόητες και δε μπορούσα με τίποτα να φανταστώ τον εαυτό μου να τις κανει, και να τις ξανακάνει και να τις "ματα"-ξανά κάνει. Το πίστεψα μόνο όταν είχα το εισιτήριο στο χέρι, όχι ψέμματα, το πίστεψα όταν μπήκα στο αεροπλάνο...έλεγα τότε: τι στο καλό αυτό το σιδερένιο πουλάκι κάπου θα με πάει. Και όντως, γερό να είναι το άτιμο, την πρώτη φορά με άφησε σε δυο σημεία. H πρώτη στάση έγινε στο Austin, την πρωτεύουσα του Τέξας. Μια σχετικά μικρή αμερικάνικη πόλη χωρίς ουρανοξύστες (αυτό βέβαια το κατάλαβα αργότερα γιατί τότε ακόμα και τα κτήρια του Austin ουρανοξύστες μου φαίνονταν!), με αρκετά μπαράκια όπου οι θαμώνες απολαμβάνουν ζωντανή country μουσική, μαγαζιά που πουλούν αυθεντικά καουμπόικα καπέλα, με τα μικρά ζωάκια , armadillo, να επιδίδονται στο επικίνδυνο sport της διάβασης των δρόμων (ναι, δεν το έχουν μόνο οι γάτες αυτό το χόμπι) και τέλος με το καπιτώλειο στο κέντρο να είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της. Η χαρά και ο ενθουσιασμός μου, βάραγε κόκκινο. Μα με το Τέξας θα μου πείτε? ε με το Τέξας θα σας πω! Πάντα η πρώτη φορά μας σημαδεύει. Μπήκα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και ήθελα να χοροπηδήσω από τη χαρά μου. Εκεί αντίκρισα και μια μαγική εικόνα που δεν είχα ξαναδεί. Η μια πλευρά του δωματίου ήταν όλη από τζάμι με μοναδική θέα μια ατέλειωτη πεδιάδα που απλωνόταν όσο έφτανε το μάτι και ακόμα παρά πέρα. Κανένας λόφος, κανένα βουναλάκι. Τίποτα. Το μάτι δε σταματούσε πουθενά, παρά μόνο στον ορίζοντα. Την οφθαλμαπάτη της ένωσης του ουρανού με τη γή λόγω της κυρτότητας της, την έχουμε συνηθίσει να την βιώνουμε στη θάλασσα. Ήταν η πρώτη φορά λοιπόν που έβλεπα τον ουρανό να ακουμπάει τη στεριά στο βάθος του ορίζοντα και αυτή η θέα με είχε συνεπάρει. Κάθε πρωί σηκωνόμουν με την αυγή. Ήθελα να βλέπω τον ήλιο να βγαίνει από τα έγκατα της γης.
Η δεύτερη στάση σε εκείνο το ταξίδι έγινε στο βιομηχανικό Pittsburgh της Πενσιλβανίας. Δυο εικόνες έχω κρατήσει από εκεί. Η μια ήταν το πρώτο μου ραντεβού με τους, πραγματικούς αυτή τη φορά, ουρανοξύστες. Μα με τους λίγους και σχετικά κοντούς ουρανοξύστες του άγνωστου Pittsburgh και όχι της Νέας Υόρκης θα μου πείτε? ε ναι θα σας πω! Αυτοί με εντυπωσίασαν περισσότερο, γιατί ήταν η πρώτη φόρα που τους αντίκρισα. Καθισμένη στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου κινούμασταν από το αεροδρόμιο προς το κέντρο της πόλης. Συνήθως έχω το κεφάλι μου κολλημένο στο παράθυρο για να πάρω μια πρώτη ιδέα για το μέρος στο οποίο βρίσκομαι, αλλά τότε θες ότι ήταν νύχτα? θες ότι είχα εξαντλήσει όλα τα αποθέματα ενέργειας μου κατά τη διάρκεια του ταξιδιού στο αεροπλάνο, μιας και τα φοβάμαι? δεν είχα το κουράγιο. Απλά καθόμουν στη μέση και κοιτούσα μπροστά. Σε κάποια στιγμή της διαδρομής μπήκαμε σε ένα τούνελ. Το σκοτάδι έγινε ακόμα πιο βαθύ...ώσπου, φτάνοντας στην άκρη, άρχισε να μας τυφλώνει το φως. Ξύπνησα! Βγαίνοντας από εκεί είδα μια μαγική εικόνα. Έβλεπα την πόλη του μέλλοντος....με φωτισμένους, πανύψηλους χιλιάδες ουρανοξύστες να ορθώνονται ακριβώς μπροστά μου! Ένιωθα πως με είχε πάρει ο ΕΤ βόλτα με το ποδηλατάκι του και με φόντο το φεγγάρι της βραδιάς θαυμάζαμε από ψηλά τη πολή του μέλλοντος! Η δεύτερη είκονα που κράτησα ήταν από την επίσκεψη μου στο Carnegie Mellon University. Για την ακρίβεια από εκεί δε μου έμεινε κάποια εικόνα αλλά ένα συναίσθημα: το συναίσθημα της ζήλιας. Ζήλεψα τις εγκαταστάσεις τους, την οργάνωση τους, τις σχέσεις ανάμεσα σε καθηγητές και φοιτητές, την αντιμετώπιση που έχουν οι ξένοι φοιτητές από τους αμερικάνικους φορείς, ζήλεψα όλα αυτά που πιστεύω ότι δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να αποκτήσουμε στη χώρα μας αλλά δυστυχώς δεν τα έχουμε. Και ξέρετε τα έχουν και τα χαίρονται αυτοί που πολύ συχνά στην Ελλάδα τους αποκαλούμε και χαζό-Αμερικάνους...εμείς λοιπόν οι έξυπνο-Έλληνες γιατί τα στερούμαστε? Αυτό λοιπόν ήταν και το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό. Μετά μέσω της δουλειάς ακολούθησαν και άλλα, San Francisco, New York, Chicago, Orlando, Miami, Buffalo, La Jolla, San Diego, Los Angeles, Las Vegas, Houston, Boston, Puerto Rico, Mexico και σιγά σιγά το σενάριο της διαμονής μου στην ήπειρο της Αμερικής άρχισε να περνάει στη σφαίρα της πραγματικότητας.
Η απόφαση
Η χρονιά 2009-2010 ήταν μια πολύ σημαντική χρόνια για εμένα. Διάνυα τον 5 χρόνο των μεταπτυχιακών μου σπουδών και ήξερα ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε θα έμπαινε και το οριστικό τέλος σε αυτό το κεφάλαιο που τελικά δε μου πρόσφερε μόνο γνώση αλλά ενίσχυσε και την αγάπη μου για τα ταξίδια. Το διδακτορικό έτυχε να είναι για μένα το εισιτήριο για μια διαφορετική ζωή. Κάπου εκεί λοιπόν, λίγο πριν το τέλος, πρέπει να απαντήσεις και στο ποιο θα είναι ή θέλεις να είναι το επόμενο σου βήμα. Αυτό το ερώτημα δυστυχώς δεν είναι εύκολο να απαντηθεί στη χώρα μας. Οι επιλογές που έχουμε είναι σχετικά περιορισμένες. Πλέον υπάρχει ένα έντονο μεταναστευτικό ρεύμα Ελλήνων πτυχιούχων στο εξωτερικό. Διάβασα πρόσφατα και μια ενδιαφέρον έρευνα για το συγκεκριμένο θέμα. Σύμφωνα με αυτή την έρευνα η βασική αιτία είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει μετακινηθεί στην αλυσίδα παραγωγής της αξίας, ώστε να παράγει πιο σύνθετα προϊόντα και υπηρεσίες (έντασης γνώσης/τεχνολογίας). Έτσι, υπάρχει περιορισμένη ζήτηση για πτυχιούχους και συνεπώς η “διαρροή εγκεφάλων” , όπως χαρακτηρίζουν αυτή την τάση, δεν είναι αποκλειστικά απόρροια της υπερπροσφοράς πτυχιούχων. Παρ' όλο ότι στη χώρα μας ο αριθμός των πτυχιούχων αυξάνεται τα τελευταία χρόνια, εξακολουθεί να είναι μικρότερος αναλογικά με τον πληθυσμό, σε σχέση με άλλες αναπτυγμένες χώρες. Για όποιον ενδιαφέρεται μπορεί να διαβάσει ολόκληρο το άρθρο εδώ.
Κύμα διαρροής «εγκεφάλων» στο εξωτερικό | Άρθρα | Ελευθεροτυπία
Ο λόγος βέβαια που τελικά πήρα την απόφαση να φύγω δεν είναι αυτός. Πιστεύω ότι αν αγαπάμε κάτι θα πρέπει να επενδύουμε σε αυτό και να προσπαθούμε να γίνουμε όσον το δυνατόν καλύτεροι. Αυτό λοιπόν επιδιώκω και εγώ με την παραμονή μου για κάποια χρόνια εδώ, να γίνω καλύτερη, να εξελιχθώ, και κάποια στιγμή αν μου το επιτρέπουν οι συνθήκες να γυρίσω πίσω. Ι have to go back…………………..αν και είμαι πολύ φρέσκια (5 μήνες μακρυά από την Ελλάδα) μου λείπει πάρα πολύ ο τόπος μου και προσωπικά θα ήθελα τις υπηρεσίες μου, είτε μικρές είτε μεγάλες, να τις προσφέρω εκεί και όχι κάπου αλλού.
Το μεγάλο ταξίδι
H απόφαση λοιπόν πάρθηκε πριν περίπου από ένα χρόνο. Έβαλα κάτω τις επιλογές που είχα και διάλεξα: Atlanta στην πολιτεία Georgia των HΠΑ. Χρόνο για να ετοιμαστώ για το ταξίδι δεν είχα. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ήταν σαν το πρώτο μου ταξίδι στην Αμερική, δε το πίστευα, ακόμα και τώρα, ζώντας πραγματικά διαφορετικές καταστάσεις, απορώ, πως γίνετε να είμαι εγώ εδώ και να τα ζω όλα αυτά. Ζω σε ένα σπιτάκι μέσα στο δάσος δίπλα από ένα ποτάμι. Και αναρωτιέμαι πως η ζωή από τη Σπάρτη, με πήγε στην Πάτρα, μετά για πολύ λίγο στην Αθήνα και τώρα σε ένα σπιτάκι μέσα στο δάσος στην Αμερικάνικη ήπειρο. Δε θα ήθελα όμως να κλείσω έτσι αυτό το θέμα. Θα ήθελα να κλείσω με άρωμα Ελλάδας. Μέσα στο αεροπλάνο, τα φώτα κλείνουν, απογειωνόμαστε, και αν και κάθε άλλη φορά που έβλεπα την Αθήνα από ψηλά δεν έδινα σημασία, τσιμεντούπολη έλεγα από μέσα μου, εκείνη τη βραδιά έγινε το ακριβώς αντίθετο. Η Αθήνα είχε βάλει τα καλά της, χιλιάδες φωτάκια λαμπύριζαν φωτίζοντας τον ουρανό και με αποχαιρετούσε με τον καλύτερο τρόπο. Σε αυτό το site έχω διαβάσει αρκετές διαμάχες για το τι είναι ωραίο και τι άσχημο, για το ότι η πραγματική ομορφιά βρίσκεται σε αγνά και παρθένα μέρη, το ότι οι ψαγμένοι ταξιδιώτες ξέρουν τι πάει να πει ταξίδι....και εν μέρη είναι σωστό....αλλά τα ταξίδια σε οποιοδήποτε προορισμό και αν πάμε μπορούν να μας σημαδέψουν, αρκεί να έχουμε ανοιχτές όλες τις αισθήσεις μας και έτοιμοι να αποθηκεύσουμε το οποιοδήποτε ερέθισμα. Εντυπωσιάστηκα από μια βαρετή πεδιάδα, ένιωσα υπέροχα βλέποντας τους πενιχρούς ουρανοξύστες του βιομηχανοποιημένου Pittsburgh και μαγεύτηκα από τα φώτα της αστικής Αθήνας Εικόνες που όταν τις αντικρίζεις θαρρείς πως ο χρόνος σταματάει να κυλά για να τις χαζέψει μαγεμένος κι αυτός μαζί με εσένα!
(κυριολεκτικά!)
