Προτάσεις για βιβλία

[ΕΡΣΗ]

Γιατι πεφτει το επιπεδο; Μια χαρα τα βρισκω τα βιβλια που προτεινει ο madman, πολυ σοβαροτερα απο αρκετα που αναφερονται παρα κατω.
Να προσθεσω στην κατηγορια που αναφερει ο Madman στα καθ' ημας τον Μεγαλο Ανατολικο του Ανδρεα Εμπειρικου. Ανοικονομητο μεν (9 τομοι) ερωτικο και ταξιδιωτικο![/quote

η λογοτεχία είναι σοβαρή απο μονη της.......δεν αναφερόμαστε σε άρλεκιν,νομίζω άστοχος ο χαρακτηρισμος σου περι σοβαροτερου......απο κει και πέρα ειναι καθαρά θέμα γουστου ,προσωπικής επιλογής,ιδιοσυγκρασίας το τι θα επιλέξει ο καθενας ,τι του αρεσει η όχι

Να πω οτι συμφωνώ οτι το τι αρέσει στον καθένα είναι θέμα γούστου και είναι απολύτως θεμιτό και λογικό ένα αριστουργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας σε κάποιους να μην αρέσει.
Αλλά το οτι δεν αναφερόσαστε σε έργα των εκδόσεων Αρλεκιν από μόνο του δε σημαίνει και τίποτε. Στους χαλεπούς καιρους που ζουν οι εκδότες, οι περισσότεροι έχουν λίγο ή πολύ ζηλέψει τα κέρδη των εκδοσεων τύπου Άρλεκιν ή τύπου βίπερ Νόρα και αναλόγως έχουν αναπροσαρμόσει το είδος των εκδόσεών τους έτσι ώστε να χτυπήσουν κυκλοφορίες και να συντηρηθούν. Εν ολίγοις: όλοι οι εκδότες λίγο ως πολύ λειτουργούν και ως "Άρλεκιν". Τη μια θα εκδίδουν Έκο ή Μαρκές και την άλλη οτιδήποτε που θα διαγραφεί από τη μνήμη μας μια εβδομάδα μετά την ανάγνωσή του.
Όταν χαρακτηρίζουμε ένα βιβλίο τύπου "Άρλεκιν" εννοούμε οτι έχει γραφεί βάσει μιας προκαθορισμένης συνταγής που περιλαμβάνει ολίγον από περίπλοκο συνήθως έρωτα σε κάποιο ιστορικό φόντο είτε σε κάποιο μακρινό τόπο είτε και στα δύο, ενδεχομένως και ολίγον από μυστήριο -ίσως και μεταφυσικής τάξης- και κάποια ανατροπη για να δικαιολογηθεί και ο ογκος των γραφομένων. Τώρα αναλόγως με το πόσο καλογραμμένα είναι, άλλοτε το αποτέλεσμα είναι πιο θελκτικό και άλλοτε πιο αδιάφορο.
Εννοείται οτι συν το χρόνο οι απαιτήσεις του αναγνωστικού κοινού έχουν ανεβεί και πλέον δεν χρειάζεται να διαβάζουμε τόσο πολύ για "τετράγωνα θεληματικά πηγούνια", με συνέπεια η συνταγή να έχει γίνει κάπως πιο εκλεπτυσμένη. Το γεγονός μάλιστα οτι πρόκειται για ελληνίδες συγγραφείς κυρίως δίνει στο χαρακτήρα του έργου ένα ενδιαφέρον μεγαλύτερο για εμας. Πόσο πια να συγκινηθεί κανείς με τις αντίστοιχες αγγλίδες συγγραφείς η οποίες έστελναν τις ηρωίδες τους γκουβερνάντες στην Ινδία προκειμένου να γνωρίσουν τον μαχαραγιά ή τον λόρδο των ονείρων τους;
Συμφωνώ και εγώ οτι η λογοτεχνία είναι σοβαρή από μόνη της. Μόνο που πολλά έργα από όσα αναφέρθηκαν δεν τα κατατάσσω στη λογοτεχνία, αλλά στην παραλογοτεχνία. Εννοείται φυσικά οτι το γεγονός οτι κάποιο βιβλίο έχει υψηλές πωλήσεις δε σημαίνει οτι αυτομάτως κατατάσσεται σε κάποια ομάδα (ειτε του λογοτεχνικού έργου ειτε του παραλογοτεχνικού). Ούτε οτι όσοι γράφουν παραλογοτεχνικό είδος δε μπορούν να το αναδείξουν σε λογοτεχνικό αριστούργημα: Τρανό παράδειγμα Κάρολος Ντίκενς. Επί τη ευκαιρία το Bleak House το οποίο εκδόθηκε πρόσφατα σε εκδόσεις Gutenberg και θεωρείται από τα αριστουργήματά του γράφηκε σε συνέχειες για εφημερίδα. Ήταν δηλαδή ένα roman feuilleton στα οποία οι λόγιοι της εποχής σούρνανε τα εξ αμάξης ως ένα είδος μη σοβαρό.
Όσον αφορά τον Στέφεφν Κίνγκ που αναφέρει ο Traveladdict θεωρώ οτι τα πρώτα του έργα ήταν σαφώς πιο πρωτότυπα από τα επόμενα, στα οποία προσπαθεί να αντιγράψει τον παλιό επιτυχημένο εαυτό του. Αν έχει εκδοθεί κάτι αξιόλογο πρόσφατα, θα χαρώ να το μάθω. Ένα από τα αγαπημένο μου αυτού του συγγραφέα είναι ένα που μάλλον πέρασε απαρατήρητο "Το καλοκαίρι της διαφθοράς". Υποθέτω οτι θα σόκαρε λόγω του θέματος. Στην Αμερική πάντως πήγε άπατο.

 

[romantic woman]

θιγεις πολλά θέματα και κάνεις γενικεύσεις ενώ είναι προσωπικες σου καθαρά απόψεις,οποτε αναγκάζομαι να απαντήσω....
Μιλας για εκδότες που εκδίδουν οτιδήποτε ...το οποιο θα εχει ξεχαστεί απο τη μνημη μας μια βδομάδα αφοτου το διαβάσουμε....με συγχωρεις αλλα αν η δική σου μνημη ξεχνάει τα μυθιστορήματα της Μαντα ,Δημουλίδου κλπ η δική μου τα θυμάται και πολυ καλά μάλιστα,μετα απο χρόνια και μου είναι αδιάφορο το τι πωλήσεις κάνουν μια και εθιξες και αυτο το θεμα,όταν διαβάζω ένα βιβλίο μενδιαφέρει να παίρνω μηνύματα,να προβληματίζομαι για κάποια θέματα και καταστάσεις της ζωής,άλλοτε παλι αυτο που θέλω ειναι απλα και μόνο να γελάσω και να χαλαρώσω....
Λες για τις αγγλίδες συγγραφείς ποσο πια να μας συγκινήσουν με τις γκουβερναντες κλπ.......τα βιβλία της Hislop παντως ουδεμία σχεση εχουν μαυτα,είναι εξαιρετικα μυθιστορήματα,οπως και της Καθυ Κέλυ ( η οποια νομίζω ειναι γεννημένη ιρλανδία αλλά ζει και εργάζεται αγγλία),τα μυθιστορήματα της πολύ ανθρώπινα,και σε διασκεδάζουν και σε προβληματίζουν κλπ
Το ότι κατατασσεις αυτά τα βιβλία(τους συγγραφείς που αναφέραμε και αναφέραμε πολλους και πολλά βιβλία),στην παραλογοτεχνία και όχι στη λογοτεχνία πάλι ειναι κριτήριο και θεση δική σου.......Μέσα σαυτα τα ονόματα είναι και ένας Paulo coelho,του οποιου τα εργα εχουν δώσει το εναυσμα για κοινωνικές και πολιτιστικες δημόσιες εκδηλώσεις παγκοσμια ,μια και θίγουν θέματα υπαρξιακά,φιλοσοφικά,εσωτερικών συγκρούσεων κλπ

 

[thanosth]

ποια η διαφορά ανάμεσα στην λογοτεχνία και την παραλογοτεχνία!
τα αρλεκιν κ τα συν αυτώ ανήκουν στην 2η κατηγορία;:roll:

 

[romantic woman]

πολυ καλό!!σωστός!!άλλη .....μίλησε για παραλογοτεχνία τι να σου πω

 

[thanosth]

η απορία μου είναι καθαρά φιλολογική, η οποία απορία δεν εμπεριέχει στοιχεία αντιπαράθεσης!
ποιά είδη βιβλίων εντάσσονται στην κατηγορία της παραλογοτεχνίας; είναι αυτό που με ενδιαφέρει να μάθω...

ισως ομως να ειμαι κ πολύ οφ τοπικ, οπωτε συνεχίστε με τις προτάσεις βιβλίων!


Το τελευταίο βιβλίο, αν θυμάμαι καλά πάντως, που διάβασα ήταν το "οταν έκλαψε ο Νιτσε" του Ιρβιν Γιάλομ!

 

[romantic woman]

ακόμα και τα άρλεκιν στις εφηβικες ηλικίες που τα διαβάζαμε κάτι μας προσφέρανε......τα όνειρα ,τους ερωτες ,τα παθη.......
Ουτως η αλλως αργότερα η ζωη θα μας προσγείωνε

 

[romantic woman]

η απορία μου είναι καθαρά φιλολογική, η οποία απορία δεν εμπεριέχει στοιχεία αντιπαράθεσης!
ποιά είδη βιβλίων εντάσσονται στην κατηγορία της παραλογοτεχνίας; είναι αυτό που με ενδιαφέρει να μάθω...

ισως ομως να ειμαι κ πολύ οφ τοπικ, οπωτε συνεχίστε με τις προτάσεις βιβλίων!


Το τελευταίο βιβλίο, αν θυμάμαι καλά πάντως, που διάβασα ήταν το "οταν έκλαψε ο Νιτσε" του Ιρβιν Γιάλομ!

ααααα εχω διαβασει του Γιαλομ το δημιο του ερωτα ,στο ντιβανι,και η μανα και το νοημα της ζωης ,αυτο που λες οχι
μαρεσει πολυ,τωρα ξαναδιαβάζω το ντιβάνι

 

[romantic woman]

ο ορος παραλογοτεχνία δεν είναι χαρακτηρισμος ενος εργου,είναι αρνητικός προσδιορισμός ,απαξιωτικός,τον χρησιμοποιουν σε λογοτεχνικους κύκλους για έργα που θεωρουν ότι υστερουν απο πλευρας ποιότητας ,απευθυνονται σε πλατύ κοινό χωρίς ιδιαιτερες αξιωσεις

 

[varioAthens]

Το καλύτερο ταξιδιωτικό βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ μου είναι Το Ελληνικό Καλοκαίρι του Ζακ Λακαριέρ. Μακράν το καλύτερο.
Επίσης έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του Στήβεν Κινγκ: Μια αδιόρατη απειλή, που όσο προχωράς το βιβλίο γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Σπεσιαλίστας.
Αναφορικά με τον Μπουκόφσκι και τον Ντε Σαντ, τους διάβαζα όταν ήμουν φοιτητής και τους βρίσκω λίγο ξεπερασμένους σήμερα, δεν με εντυπωσιάζουν, ούτε με σοκάρουν.
Βρίσκω αφόρητα βαρετά, όλα αυτά τα βιβλία - από Ελληνίδες συνήθως συγγραφείς - που όλα περιλαμβάνουν ανεκπλήρωτους έρωτες σε ατμοσφαιρικά τοπία, που επαναλαμβάνονται και επαναλαμβάνονται.
Είτε είναι ερωτικό το βιβλίο, είτε θρίλερ, είτε έχει σασπένς, πάντα θα έχει κάποιο δυνατό έρωτα, ή θα πραγματεύεται τις σχέσεις των δύο φύλων. Πάντα το ίδιο μοτίβο. Βγαίνει η καθε μιά που έχει καλή πένα και γράφει αυτά που την απασχολούν, που πάντα σε όλες είναι τα ίδια. Καλύτερο το σεξ εντ δε σίτυ. Έχει και πιο πολύ γέλιο.
Romantic woman συμφωνώ με το Βιολονίστα, είναι πολύ καλό βιβλίο.

Ναι αλλά και ο Βιολονίστας είναι ένα βιβλίο από έναν συγγραφέα με καλή πένα που περιλαμβάνει τόσο ατμοσφαιρικά τοπία όσο και έναν ανεκπλήρωτο έρωτα......

 

[ΕΡΣΗ]

θιγεις πολλά θέματα και κάνεις γενικεύσεις ενώ είναι προσωπικες σου καθαρά απόψεις,οποτε αναγκάζομαι να απαντήσω....
Μιλας για εκδότες που εκδίδουν οτιδήποτε ...το οποιο θα εχει ξεχαστεί απο τη μνημη μας μια βδομάδα αφοτου το διαβάσουμε....με συγχωρεις αλλα αν η δική σου μνημη ξεχνάει τα μυθιστορήματα της Μαντα ,Δημουλίδου κλπ η δική μου τα θυμάται και πολυ καλά μάλιστα,μετα απο χρόνια και μου είναι αδιάφορο το τι πωλήσεις κάνουν μια και εθιξες και αυτο το θεμα,όταν διαβάζω ένα βιβλίο μενδιαφέρει να παίρνω μηνύματα,να προβληματίζομαι για κάποια θέματα και καταστάσεις της ζωής,άλλοτε παλι αυτο που θέλω ειναι απλα και μόνο να γελάσω και να χαλαρώσω....
Λες για τις αγγλίδες συγγραφείς ποσο πια να μας συγκινήσουν με τις γκουβερναντες κλπ.......τα βιβλία της Hislop παντως ουδεμία σχεση εχουν μαυτα,είναι εξαιρετικα μυθιστορήματα,οπως και της Καθυ Κέλυ ( η οποια νομίζω ειναι γεννημένη ιρλανδία αλλά ζει και εργάζεται αγγλία),τα μυθιστορήματα της πολύ ανθρώπινα,και σε διασκεδάζουν και σε προβληματίζουν κλπ
Το ότι κατατασσεις αυτά τα βιβλία(τους συγγραφείς που αναφέραμε και αναφέραμε πολλους και πολλά βιβλία),στην παραλογοτεχνία και όχι στη λογοτεχνία πάλι ειναι κριτήριο και θεση δική σου.......Μέσα σαυτα τα ονόματα είναι και ένας Paulo coelho,του οποιου τα εργα εχουν δώσει το εναυσμα για κοινωνικές και πολιτιστικες δημόσιες εκδηλώσεις παγκοσμια ,μια και θίγουν θέματα υπαρξιακά,φιλοσοφικά,εσωτερικών συγκρούσεων κλπ

Όσον αφορά τη μνήμη έχεις δίκιο: εσένα μπορεί να σου μένουν στη μνήμη η ηρωίδες της Μαντά, εμένα πάλι η κυρά Εκάβη από το Τρίτο Στεφάνι του Ταχτση και ας έχω να το διαβάσω πάνω από είκοσι πέντε χρόνια, για να περιοριστούμε στην νεοελληνική λογοτεχνία. Το ζήτημα όμως είναι ποιοί θα μείνουν στη συλλογική μνήμη στο μέλλον. Προφανώς από τώρα κάτι τέτοιο δε μπορούμε να το ξέρουμε. Πάντως δε θα στοιχημάτιζα εύκολα για τα περισσότερα από τα ονόματα που αναφέρθηκαν.
Θα μπορουσε να μου παραθέσει κάποιος μια κριτική που να αφορά αυτά τα βιβλία που αναφέρθηκαν σε κάποιο από τα λογοτεχνικά περιοδικά που κυκλοφορούν στην χώρα μας; Αν είναι τόσο αξιόλογες λογοτέχνιδες οι κυρίες αυτές υποθέτω οτι κάποια κριτική θα έχει δημοσιευτεί στη Νέα Εστία, στο Δένδρο, στο Διαβάζω κλπ. Κάποιοι πιο επαίοντες από εμένα θα έχουν εκφέρει γνώμη. Εξ όσων έχω διαβάσει δεν έχει τύχει να συναντήσω κανένα από αυτά τα ονόματα, αλλά φυσικά δεν διαβάζω και εξαντλητικά λογοτεχνικά περιοδικά, είναι λοιπόν πιθανόν να μου έχουν διαφύγει κάποιες κριτικές. Όχι οτι είναι αποκλειστικό κριτήριο για την ένταξη κάποιου μυθιστορήματος στην κατηγορία του λογοτεχνικού έργου, αλλά σίγουρα είναι μια κάποια ένδειξη.
Η αναφορά μου στις αγγλίδες γκουβερνάντες: "Το γεγονός μάλιστα οτι πρόκειται για ελληνίδες συγγραφείς κυρίως δίνει στο χαρακτήρα του έργου ένα ενδιαφέρον μεγαλύτερο για εμας. Πόσο πια να συγκινηθεί κανείς με τις αντίστοιχες αγγλίδες συγγραφείς η οποίες έστελναν τις ηρωίδες τους γκουβερνάντες στην Ινδία προκειμένου να γνωρίσουν τον μαχαραγιά ή τον λόρδο των ονείρων τους;" είχε να κάνει για να δικαιολογήσει τη μεταφορά του ενδιαφέροντος που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια απο τις ξενόφωνες -κυρίως δε αγγλόφωνες συγγραφείς - προς τις ελληνίδες συναδέλφους τους. Και να την εξηγήσω αναλυτικότερα: είναι προφανές οτι το ελληνικό αναγνωστικό κοινό ενδιαφέρεται περισσότερο να διαδραματίζεται η ιστορία σε οικείο περιβάλλον είτε από πλευράς ηρώων είτε από πλευράς ιστορικής στιγμής, οπότε λογικό είναι να εκτοξεύτηκαν τα τελευταία χρόνια οι πωλήσεις των ελληνίδων συγγραφέων. Δεν αφορούσε η αναφορά αυτή τη Hislop ουτε την Κάθυ Κέλυ, το έργο της οποίας αγνοώ και δε μπορώ να εκφράσω γνώμη, αλλά τις ελληνίδες συγγραφείς.
Για να μην αναφέρομαι μόνο στις ελληνίδες- όπου εκεί τα πράγματα είναι πιο εύκολα καθ' οτι δε μεσολαβεί η μετάφραση η οποία μπορει εφόσον είναι κακή να καταστρέψει και το μεγαλύτερο αριστούργημα: Διάβασα το "Νησί" το οποίο είναι όντως εξαιρετικά καλογραμμένο- ουδέποτε αλλωστε αμφισβήτησα οτι έχουν καλή πένα οι περισσότερες από αυτές τις συγγραφείς- και πραγματικά δίνει και πολλές πληροφορίες για τη ζωή των λεπρών στη Σπιναλόγκα. Η συγγραφέας προφανώς έκανε πολύ σοβαρή έρευνα πριν στρωθεί στο γράψιμο και είναι αξιέπαινη. Ας έγραφε και ένα δοκίμιο "Περί της ζωής των λεπρών στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου. Το παράδειγμα της Σπιναλόγκας", με όλη τη σχετική τεκμηρίωση, κατά τη γνώμη μου θα είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον. Ωστόσο θεωρώ οτι οι χαρακτήρες του έργου της είναι προσχηματικοί και προβλέψιμοι ως προς τις ενέργειες τους: Άμα από το μέσον του βιβλίου έχω μαντέψει όχι απλώς το τέλος του, αλλά και το "τι θέλει να πει ο συγγραφέας", τι μήνυμα θέλει να περάσει στον αναγνώστη, ποιός ο λόγος να διαβάσω παρακάτω; Ο χρόνος είναι πολύτιμος: όταν έχω όρεξη να διαβάσω σοβαρή λογοτεχνία δε θα καταφύγω σε αυτές τις περιπτώσεις. Στην πράξη κιόλας δε θέλω και το ξεκάθαρο μήνυμα εκ του συγγραφέως. Θέλω να παιδεύομαι επί χρόνια να καταλάβω τι εννοούσε και ανάλογα με τη συναισθηματική και διανοητική κατάσταση που βρίσκομαι σε συγκεκριμένες στιγμές να προβάλει στη συνείδησή μου και μια διαφορετική εκδοχή, ενδεχομένως και αντιδιαμετρικά αντιθετη, για το τι ήθελε να πει ο συγγραφέας. Αν έχω χρόνο για άραγμα (βλέπε παραλία, ξαπλώστρα κλπ) μια χαρά είναι τα συγκεκριμένα βιβλία και τα απολαμβάνω και με το παραπάνω μάλιστα, αλλά έχω συνείδηση οτι δε διαβάζω σοβαρή λογοτεχνία. Κατατάσσονται στην κατηγορία "βιβλία για το καλοκαίρι" ή αλλιώς το παλιό μοτο" με ένα άρλεκιν ξεχνιέμαι". Και δεν είναι καθόλου κακό να ξεχνιέται κανείς.
Η ένστασή μου αφορά στο γεγονός οτι τα έργα αυτά έχουν γραφτεί βάση κάποιας "συνταγής" και έχουν μια δομική ομοιομορφία. Οι συγγραφείς αυτοί δε με πείθουν οτι είναι ελεύθεροι αφηγητές του εαυτού τους, αλλά αφηγούνται μια ετεροκαθορισμένη ρετσέτα. Και κατ' εμέ αυτό είναι η παραλογοτεχνία: όχι το κακό γράψιμο, μια χαρά γράφουν συνήθως, αλλά το να γράφει κανείς με βάση εκ των προτερων δοσμένων μοντέλων τα οποία δεν δουλεύονται με γνώμονα τον ψυχισμό του λογοτέχνη, αλλά με βάση τις επιθυμίες του νοητού "μέσου αναγνώστη". Όταν δηλαδή δεν ενδύουν τα σχήματα με τον εσώτερο εαυτό τους. Εν ολίγοις έχω την αίσθηση οτι τα περισσότερα εξ αυτών των βιβλίων δεν γράφηκαν "με το αίμα της ψυχής του συγγραφέα τους". Αν εσύ έχεις διαφορετική αντίληψη και πιστεύεις οτι τα περισσότερα από τα βιβλία που έχουν αναφερθεί στο thread αυτό είναι αποτέλεσμα ψυχικού βασάνου: δηλαδή αν κάποιος απαγόρευε στο συγγραφέα να γράψει το βιβλίο κάτι τρομερό θα είχε συμβεί στο συγγραφέα του, στην καλύτερη των περιπτώσεων δηλαδή θα έπεφτε σε μελαγχολία, τότε σημαίνει οτι μάλλον δεν πρόκειται να βρούμε πεδίο συμφωνίας στο συγκεκριμένο θέμα, οπότε ας το ξεχάσουμε καλύτερα.
Όπως είπα οι αναφερόμενοι συγγραφείς μια χαρά γράφουν και ευχάριστα. Εκτός από μια εξαίρεση (σίγουρα μπορεί να υπάρχουν και άλλες, αλλά αυτή υπέπεσε στην αντίληψή μου) τον Paolo Coelo. Αυτόν αρνήθηκα να τον διαβάζω μετά από εκείνο το μακρόσυρτο και ανούσιο "αλχημιστή" το οποίο μάλιστα θεωρήθηκε και η πεμπτουσία του φιλοσοφικού μυθιστορήματος. Εξηγούμαι: Πήρε έναν υπέροχο μύθο από το έργο "Χίλιες και μια Νύχτες" - καμιά αντίρρηση ως προς αυτό όλοι από κάπου εμπνέονται- ο οποίος έχει έκταση μισή σελίδα και είναι υπέροχος στην κομψότητα του, στην οικονομία του και στην λιτότητά του και τον τράβηξε και τον έσυρε σε διακόσιες πενήντα σελίδες για να δώσει ακριβώς το ίδιο μήνυμα που με λιτότητα και οικονομία διατύπωνε έξοχα ο αραβικός μύθος σε σοφή συντομία. Ποιό το ώφελος; Οτι είπε το είπε αιώνες πριν από αυτόν η αραβική ανώνυμη μούσα και μάλιστα περιεκτικότερα και φιλοσοφικότερα και ποιητικότερα. Όποτε πλέον και το κουράγιο μου με τον φλύαρο αυτόν συγγραφέα εξαντλήθηκε μια για πάντα. Μεταξύ Hislop και Coelo η πρώτη πάει για Νobel. Τουλάχιστον είναι συνεπής. Ο δεύτερος όλο αναμασήματα και φιλοσοφικοθολούρες, νάχαμε να λέγαμε! Προφανώς απευθύνεται σε ανθρώπους με κάποιου τύπου φιλοσοφικές αναζητήσεις και οι οποίοι για διάφορους λόγους δε μπαίνουν στον κόπο να διαβάσουν φιλοσοφικά δοκίμια και έλκονται από την ευκολία (και τη λέξη αυτη τη χρησιμοποιώ στο σημείο αυτό με αρνητική χροιά) του εν λόγω έργου.
Και αυτή είναι μια νέα μόδα των ημερών μας: Αντι, ως αναγνωστικο κοινό, να διαβάζουμε φιλοσοφία διαβάζουμε Coelo, αντί να διαβάζουμε για τη ψυχανάλυση (ή να κάνουμε ψυχανάληση) διαβάζουμε τα μυθιστορήματα του Irvin Yalom και όχι τις επιστημονικές μελέτες του. (Προς θεού δε θέλω να κάνω καμία σύγκριση μεταξύ του Coelo και του Yalom, εννοείται ο Yalom είναι άλλης κλάσης, κάθε σύγκριση είναι ύβρις, καμία σχέση). Αντί να διαβάζουμε μαθηματικά (με τα οποία πάρα πολλοί είχαν προβλήματα στο σχολείο) τρελλαινόμαστε να διαβάζουμε "το θεώρημα του Παπαγάλου" και ένα σωρό άλλα μαθηματικά μυθιστορήματα. Αν διαβάζαμε έτσι και μαθηματικά στο σχολείο ποιός ξέρει, μπορεί τα μούτρα των γονιών μας στους ελέγχους να μην ήταν τόσο πεσμένα.
Και για να ξαναγυρίσω στην αρχική μου παρατήρηση: Ακόμη και στην λογοτεχνία, ακόμη και έτσι όπως όλοι λίγο πολύ την αντιλαμβανόμαστε, υπάρχουν αποδεκτές διαβαθμίσειςκαι αξιολογήσεις: υπάρχει για παράδειγμα ολόκληρη κατηγορία από ελισσαβετιανούς ήσσονες ποιητές (ήσσονες προφανώς έναντι του Σαίξπηρ, Μάρλοου κλπ), οπότε εσένα γιατί σε ενόχλησε η διαβάθμιση που έκανα οτι κάποιο έργο μπορεί να είναι σοβαρώτερο από κάποιο άλλο; Δεν είπα οτι κάτι δεν είναι καθόλου σοβαρό, είπα οτι κάτι μπορεί να είναι περισσότερο σοβαρό από κάποιο άλλο. Παράδειγμα: ένα ευθυμογράφημα δε μπορεί να είναι εξίσου σοβαρό με ένα δράμα.
Και φυσικά ένα λογοτεχνικό έργο μπορεί να είναι καλύτερο από ένα άλλο. Και πολλές φορές μάλιστα πρόκειται και για έργα του ιδίου συγγραφέα: Άλλα είναι καλύτερα και άλλα όχι και τόσο καλά. Καμιά φορά μάλιστα μπορεί και να αποτύχει κίολας, δεν είναι και προς θάνατον. Αλίμονο, κάθε δημιουργός έχει το δικαίωμα της αποτυχίας. Αρκεί όπως προείπα να είναι η προσπάθειά του έντιμη.

 

[ΕΡΣΗ]

η απορία μου είναι καθαρά φιλολογική, η οποία απορία δεν εμπεριέχει στοιχεία αντιπαράθεσης!
ποιά είδη βιβλίων εντάσσονται στην κατηγορία της παραλογοτεχνίας; είναι αυτό που με ενδιαφέρει να μάθω...

ισως ομως να ειμαι κ πολύ οφ τοπικ, οπωτε συνεχίστε με τις προτάσεις βιβλίων!


Το τελευταίο βιβλίο, αν θυμάμαι καλά πάντως, που διάβασα ήταν το "οταν έκλαψε ο Νιτσε" του Ιρβιν Γιάλομ!

Θα σου δόσω Θάνο μου μια δική μου εξήγηση του τι είναι παραλογοτεχνία, που φυσικά μπορεί να είναι και απολύτως προβληματική. Όταν κάποιος γράφει ένα έργο όχι απλώς υπακούοντας στους κανόνες του είδους του έργου που γράφει, πράγμα που είναι απολύτως αποδεκτό: πχ αστυνομικό μυθιστόρημα χωρίς ένα κάποιου είδους μυστήριο δεν νοείται ως αστυνομικό, αλλά το γράφει έχοντας κατά νου ένα κάποιο μοντέλο το οποίο δεν τον αγγίζει εσωτερικά, δεν το συγκινεί ψυχολογικά καθόλου, αλλά το χρησιμοποιεί για άλλους λόγους, συνηθέστερη αιτία είναι οτι πιστεύει οτι με αυτόν τον τρόπο θα αγγίξει το "μέσο αναγνώστη" και έτσι θα έχει μεγαλύτερη επιτυχία. Το να θέλει ο συγγραφέας να έρθει σε επαφή μα τον αναγνώστη, ούτε αυτό καθεαυτό είναι κακό, αλίμονο κάθε ένας συγγραφέας θέλει να διαβάζεται και να αρέσει. Το πρόβλημα ξεκινά στην περίπτωση εκείνη που ο συγγραφέας δεν εξωτερικεύει το βαθύτερο είναι του. Ο "τσιγκούνης" συγγραφέας που δε γράφει με πόνο καρδιάς. Αυτός που δεν διακατέχεται από το έργο του, αλλά προσπαθεί να το ελέγξει, να το εξουσιάσει. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ένα πολύ καλογραμμένο έργο, αλλά θα είναι βάσει προαποφασισμένης συνταγής. Ο συγγραφέας δηλαδή μόνος του και αυτοβούλως έθεσε περιορισμούς στην συγγραφική του ελευθερία προκειμένου να ικανοποιήσει άλλους στόχους πέρα από τη γραφή αυτή καθεαυτή. Η ενστασή μου στην τελική είναι η εξής: κάθε καλογραμμένο έργο δεν είναι ντε και καλά λογοτεχνία. Φυσικά αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα, γιατί ναι μεν ο χρόνος αποφασίζει ποιά έργα θα μείνουν στις αιώνιες δέλτους της λογοτεχνίας, οι μελετητές της λογοτεχνίας όμως δε θα είναι εσαεί παρόντες για να μάθαίνουν αν το αντικείμενο των μελετών τους ήταν λογοτεχνικό έργο ή όχι. Πολλά λογοτεχνικά έργα ξεκίνησαν ως παραλογοτεχνία, είδη ολόκληρα, όπως η επιστημονική φαντασία και τα αστυνομικά μυθιστορήματα για να καταλήξουν ως λογοτεχνία και υπήρξαν και άλλα είδη λόγου που θεωρούνταν κάποτε δείγματα υψηλής διανόησης και μετά ξεχάστηκαν εντελώς. Ουτε καν παραλογοτεχνία. Παράδειγμα: η επιστολική αλληλογραφία. Κάποτε ο κόσμος διαβαζε μετά πάθους επιστολές που έστειλαν εξέχοντες άνθρωποι, λαμπρό παράδειγμα η αλληλογραφία της Madame de Stael με την κόρη της. Πλέον η μόνη αλληλογραφία που λαμβάνουμε είναι δυστυχώς οι λογαριασμοί, ούτε λόγος για νέα παραγωγή.
Προσοχή: Καθένας ο οποίος αραδιάζει στο χαρτί τα εσώτερα φύλλα της καρδιάς του δε σημαίνει οτι αυτομάτως γίνεται και λογοτέχνης. Ένας ερωτοχτυπημένος που γράφει ποιήματα στην καλή του μπορεί να είναι κάκιστος ποιητής.Το πώς γίνεται κάποιος ποιητής είναι έτερο τεράστιο ζήτημα, άλυτο εντελώς.

 

[romantic woman]

σίγουρα δε θα συμφωνήσουμε και δεν έχει κανενα νόημα ουτε βρίσκω το λόγο να γράψω ενα κατεβατο............ τωρα για να σου ξανααντιπαρατεθώ,απλά ο τροπος που μίλησες αρχικά για ..΄¨΄'σοβαρώτερα''βιβλία, ήταν κατα τη γνωμη μου προσβλητικός.
Στην τελική ...έτσι ειναι αν ετσι νομίζετε...(κουβέντα με πολλαπλές ερμηνείες)