Γαλλική Πολυνησία Πολυνησία με ιστιοφόρο

[tripdreamer1975]

Η αναμονή στο αεροδρόμιο του Λος Άντζελες γλυκιά. Από το παράθυρο της θύρας φαίνεται ήδη το αεροσκάφος της Air Tahiti Nui, ολοκαίνουριο, καλογυαλισμένο και με τα γιορτινά του χρώματα (επεταιακά), έτοιμο να μας υποδεχτεί. Είναι στην κυριολεξία αυτό που λέμε ότι οι διακοπές ξεκινάνε από το αεροπλάνο. Άψογο σέρβις, ασταμάτητο για τις 8.30 ώρες της πτήσης, βολικότατα καθίσματα, ατομικό πρόγραμμα ψυχαγωγίας και υπέροχο φαγητό.

Η πόρτα του αεροσκάφους ανοίγει και εκτός από τη ζέστη και τα αρώματα του τόπου, τα αυτιά μας γεμίζει η μουσική των γιουκαλίλι που έχουν αναλάβει την υποδοχή μας, ώστε να περάσει ευχάριστα η ελάχιστη ώρα για την παραλαβή τω αποσκευών. 20λεπτη διαδρομή με το ταξί μέχρι το ξενοδοχείο και... οι εκπλήξεις αρχίζουν.

Τις αποσκευές μας αναλαμβάνει ο γκρούμ ντυμένος μόνο με ένα παρεό αλλά και ένα στεφάνι με ολόφρεσκα λουλούδια στο κεφάλι. Ia orana ταξιδιώτες, καλωσήλθατε στο Intercontinental Resort Tahiti. Περάστε στο δωμάτιό σας... Παραμυθένιο overwater bungalow, στην εξωτερική πλευρά της παραλίας, σε τοπικό αρχιτεκτονικό ρυθμό με όλα τα αναμενόμενα και μη facilities. Το δώρο καλωσορίσματος του διευθυντή ένα παραδοσιακό παρεό, το δωμάτιο ολοστόλιστο με ιβίσκους και άλλα τοπικά λουλούδια και το μεγαλύτερο δώρο, η υπέροχη θέα από το μπαλκόνι πάνω στον Ειρηνικό προς την Μοορέα.

Το ξενοδοχείο βρίσκεται πολύ κοντά στο αεροδρόμιο, με τεχνητές παραλίες λευκής άμμου πράγμα μοναδικό στο νησί μια και η Ταιτή φημίζεται για τις παραλίες με την μαύρη ηφαιστειακή άμμο.
Ώρα λοιπόν για εξερεύνηση. Ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο, φωτογραφική μηχανή ανά χείρας και... hit the road. Η βλάστηση καλύπτει τα πάντα, μέχρι την άκρη της παραλίας και μέχρι την κορυφή των ορεινών όγκων. Το χαμόγελο των κατοίκων και η χαλαρή τους διάθεση - μα πολύ χαλαρή όμως - είναι εντονότατα. Σπίτια ξύλινα ως επί το πλείστον, χτισμένα δίπλα στις παραλίες, φτωχά στα μάτια τα δικά μας αλλά με κήπους τόσο πλούσιους και φροντισμένους που συμπληρώνουν την εικόνα. Άλλωστε, τί να το κάνουν το καλό σπίτι όταν περνάνε το 90% του χρόνου τους εκτός και ειδικά στους κήπους; Ανάμεσα στα χωριουδάκια, κατά μήκος της παραλιακής το τοπίο διακόπτεται από χαρακτηριστικές εκκλησίες, αποικιακού στυλ, πολύχρωμες. Τις κυριακές αυτές οι εκκλησίες παίρνουν ζωή καθώς γεμίζουν από ένα πολύβουο πλήθος χαρούμενων πολυνήσιων που ντυμένοι στα καλά τους, πάντα λευκά τραγουδούν όλοι μαζί ύμνους στο θεό. Μάλλον τον ευχαριστούν έτσι για τον παράδεισο που τους έδωσε να ζουν.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[tripdreamer1975]

Αφήνοντας τον παραλιακό δρόμο και τις τουριστικές ατραξιόν (τύπου μουσείο Γκωγκέν κλπ) μπαίνεις σε μικρά δρομάκια που σε οδηγούν προς ένα άλλο τοπίο. Ξεχνάς τον απέραντο Ειρηνικό και μπαίνεις στο τροπικό δάσος. Ένα δάσος γεμάτο ήχους της φύσης, πουλιά, καταρράκτες, ρυάκια αλλά και κουνούπια. Κάτι βέβαια θα έπρεπε να έχει ένας τόπος που στα δάση του δεν έχει τίποτε το επικίνδυνο (πχ. φίδια, κροκόδειλους κλπ) ως εξαίρεση για να επιβεβαιώνει τον κανόνα. Και ο κανόνας είναι ένας: χαλαρότητα και ηρεμία.
Επιστροφή στον παραλιακό δρόμο και το μάτι μας τραβάει η ανατολική ακτή του νησιού με τα κύματα του Ειρηνικού να σκάνε στους κοραλιογεννείς υφάλους και ένα πλήθος όλων των ηλικιών να καβαλάει τις σανίδες του surf. Μα ναι, είναι κι όλας μεσημέρι, τα μαγαζιά και οι υπηρεσίες έχουν κλείσει και όλοι τρέχουν να προλάβουν... το κύμα. Άλλοι λαοί, άλλα ήθη.
Τα βράδυα μας, αποφασίσαμε να μην μπλέξουμε με την πολύβουη αλλά αρκετά άχρωμη Παπεέτε. Υπάρχουν αμέτρητα εστιατόρια δίπλα στο κύμα, γύρω από το νησί με πολύ καλή επιλογή φαγητού, τοπικού και διεθνούς. Το ξενοδοχείο δε, προσφέρει ένα υπέροχο φολκλορικό πρόγραμμα, ποιοτικό και καθόλου τουριστικό με τη συμμετοχή των Grand Ballet of Tahiti. Εμπειρία που κανείς δεν πρέπει να χάσει.
Η πρωτεύουσα του νησιού αλλά και της χώρας Παπεέτε, αρκετά εναρμονισμένη με τους δυτικούς αλλά και τους τουριστικούς ρυθμούς έχει λίγα αξιοθέατα να προσφέρει. Σημαντικότερο όλων, η Αγορά. Το ισόγειο γεμάτο πάγκους με φρέσκα ψάρια και μια ποικιλία φρούτων και λαχανικών απίστευτη, όλα όμορφα στολισμένα, πεντακάθαρα και τακτικά, τονίζοντας με τα χιλιάδες χρώματα την ήδη πλούσια εικόνα. Στον πρώτο όροφο, τοπικές καλλιτεχνικές δημιουργίες από ότι μπορεί να φανταστεί ο νους.
Στην πλατεία της παραλιακής λεωφόρου, το Σάββατο βράδυ όλοι είναι εκεί. Λειτουργούν βλέπετε δεκάδες μικρές καντίνες (roullotes) που ψήνουν, τηγανίζουν, βράζουν όλα τα καλά σε απίθανες γεύσεις και σε αμέτρητες επιλογές.

Η Ταϊτή, συνήθως είναι για τους ταξιδιώτες μια απλή στάση μετεπιβίβασης προς τα υπόλοιπα νησιά. Αν εξαιρέσει όμως κάποιος την Παπεέτε που είναι το αναγκαίο κακό, υπάρχουν πολλοί λόγοι να αφιερώσει λίγες μέρες σε αυτό το αντιφατικό νησί. Υπάρχουν ολόγυρα δεκάδες μικρές γωνίες που θα τραβήξουν το μάτι αυτού που θέλει να δεί τα πράγματα πιο διαφορετικά και ο όλος χαρακτήρας του νησιού. Η μάχη ανάμεσα στην οικονομική ανάπτυξη και την χαλαρότητα της παραδοσιακής ζωής είναι χαρακτηριστική και ενδιαφέρουσα. Εμείς μπορεί στα μέρη μας να ξέρουμε την έκβασή της αλλά ποιός ξέρει, ίσως εκεί να ξεκινάν από άλλη βάση.

 

[tripdreamer1975]

Κυριακή μεσημέρι στο λιμάνι της Παπεέτε. Αραγμένο μας περιμένει το όνειρο μηνών έρευνας και daydreeming. Το ιστιοφόρο Star Flyer, κατάλευκο, περήφανο ενθύμιο μιας άλλης εποχής, της εποχής των εξερευνητών και των περιηγητών. Τα ξύλινα ντεκ, τα μπρούτζινα φινιστρίνια και τα εκατοντάδες σκοινιά (σκότες, μαντάρια, ξάρτια για τους μυημένους) σε ταξιδεύουν ηδη από την πρώτη στιγμή που ανεβαίνεις στο σκάφος. Το πλήθος των συνταξιδιωτών ετερόκλητο. Ευρωπαίοι έμπειροι ταξιδιώτες, αμερικανοί συνταξιούχοι, αυστραλοί νεόνυμφοι και ασιάτες απλώς εντυπωσιασμένοι, τρέχουμε όλοι στο ανοικτό κατάστρωμα κατόπιν εντολής του καπετάνιου για τον πρώτο απόπλου. Τα πανιά σηκώνονται αργά υπό τους ήχους της μουσικής του Βαγγέλη Παπαθανασίου, τα σκοινιά τρίζουν και το αεράκι του Ειρηνικού αρχίζει σιγά σιγά να μας οδηγεί προς τον επόμενό μας προορισμό. Μόνο και μόνο για αυτή τη σκηνή, θα ήθελα να ήμουν λογοτέχνης ώστε να την περιγράψω όσο καλύτερα μπορώ. Καί πάλι όμως τα συναισθήματα που σου γεννά δεν νομίζω ότι θα κατάφερνα να τα περιγράψω.

Η πλεύση για την Huahine θα διαρκέσει 8 περίπου ώρες. Περνούν γρήγορα όμως, αρχικά με την εξερεύνηση του σκάφους, μετά με το υπέροχο δείπνο σε μια τραπεζαρία που θυμίζει καρέ αξιωματικών κάποιου άλλου αιώνα και τέλος με έναν απίθανο ύπνο στην ευρύχωρη καμπίνα με τη συνοδεία του ελαφρού κουνήματος και τον ήχο του κύματος στο φινιστρίνι μας.

[url=http://www.travelstories.gr/photo/showphoto.php?photo=8789][/URL]

 

[tripdreamer1975]

Η είσοδος στη λιμνοθάλασσα της Huahine είναι νωρίς το πρωί, όλοι όμως είναι παρόντες στο κατάστρωμα, να τη δουν και να απολαύσουν. Το πλοίο είναι πολύ μεγάλο για το μικρό λιμανάκι του νησιού και έτσι την αποβίβασή μας αναλαμβάνουν οι σωστικές λέμβοι για όσους θέλουν να κατέβουν στο νησί ή κάποια φουσκωτά για όσους θέλουν να πάνε σε συγκεκριμένους κοραλιογεννείς υφάλους για κατάδυση ή απλώς snorkelling. Εμείς επιλέγουμε το χωριό του νησιού, με τα 10 σπίτια για βόλτα και στη συνέχεια βουτιές στην γραφική κατάλευκη παραλία που απέχει μόλις 20 λεπτά από εκεί. Μάλλον το αίσθημα της χαλάρωσης έχει αρχίσει να μας κυριεύει ήδη και αποφεύγουμε έτσι την περαιτέρω εξερεύνηση. Δίπλα μας ακριβώς, βγαίνει από το σπίτι που απέχει 20 μέτρα από την παραλία πιτσιρικάς ηλικίας 8-9 ετών με τα βιβλία του σχολείου, τα αφήνει στην άμμο και βουτάει στην θάλασσα. Σε λίγο, τον ακολουθεί η μητέρα του, πολυνήσια καλλονή όπως αυτές που βλέπουμε στις καρτ ποστάλ, για να κολυμπήσουν μαζί. Η εικόνα ολοκληρώνεται όταν από τον διπλανό ύφαλο ξεπροβάλει με την μάσκα του και ο πατέρας της οικογένειας, για να καθήσουν στη συνέχεια και οι τρείς στην παραλία να κάνουν τα μαθήματα του μικρού. Τα άχ αυτή είναι ζωή από τα σπλάχνα μας μάλλον πρέπει να ακούστηκαν μέχρι την Ελλάδα, ο πόνος μας μεγάλωσε όμως όταν διακρίναμε ότι ο πατέρας είχε ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά. Υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο μετανάστευση και... μετανάστευση.
Η ώρα του απόπλου για την Ραϊατεα έφθασε το σούρουπο. Παρέα με μια Hinano στο χέρι μείναμε στο κατάστρωμα να παρακολουθούμε τον άνεμο να γεμίζει τα 21 πανιά του πλοίου ακούγοντας τον καπετάνιο να μας διηγείται ιστορίες από ιστιοπλοϊες στο Αιγαίο.

 

[tripdreamer1975]

Η Raiatea θεωρείται από τους πολυνήσιους το κέντρο της εξερεύνησης-αποίκισης όλου του Ειρηνικού. Σε ένα από τα marae της, αυτό με το πιο δύσκολο όνομα θα έλεγα, λέγεται ότι δίνονταν οι εντολές σε όσους δεν χώραγαν στο νησί (λόγω αποθεμάτων τροφής) ή δεν ήταν ιδιαίτερα παραγωγικοί στις αγροτικές εργασίες, να αναχωρήσουν μαζί με την οικογένειά τους για άλλα νησιά, με μια πιρόγα-κανώ, φθάνοντας μέχρι την Χαβάη. Το marae, ένα σύμπλεγμα ναών εξαιρετικά επιβλητικό ιδιαίτερα άν σκεφτόσουν ότι κάτω από εκεί βρέθηκαν πάνω από 5000 λείψανα από ανθρωποθυσίες. Βλέποντας σε κοντινή απόσταση το πλοίο και ταυτόχρονα ακούγοντας τον ξεναγό να διηγείται ιστορίες για φυλές, τοπικούς πολέμους και τους προγονικούς θεούς είχες την εντύπωση ότι ζούσες στην εποχή του Captain Cook ή έστω συμμετείχες και συ o σύγχρονος (...τρομάρα σου) στην ανταρσία του Bounty.
Ο καιρός άλλαξε λίγο προς το χειρότερο, το πρόγραμμα όμως του πλοίου ανεπηρέαστο. Η επόμενη σκηνή μας βρίσκει λοιπόν σε έναν απέραντο κοραλιογεννή ύφαλο κάπου στα ανοικτά, μόνους με μια μάσκα και έναν αναπνευστήρα, υπό καταρρακτώδη τροπική βροχή να εξερευνούμε τα αμέτρητα πολύχρωμα κοράλλια και θαλάσσια είδη της περιοχής. Εμπειρία από τις λίγες που δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ.

Επόμενος προορισμός μας η Tahaa. Μοιράζεται την ίδια λιμνοθάλασσα με την Ραιατέα και έτσι το ταξίδι μας για εκεί σύντομο αλλά απολαυστικό και γεμάτο εικόνες. Επιλογή μας εκεί το έκτασης λίγων τετραγωνικών μέτρων νησάκι, στο οποίο πρέπει να βγαίνουν όλες εκείνες οι φωτογραφίες με τους τροπικούς παραδείσους που μας κάνουν όλο τον χρόνο να μην μπορούμε να δουλέψουμε. Τί να πω, χάλια, τα νερά κρυστάλινα, η άμμος κατάλευκη, οι φοίνικες μέχρι την άκρη της παραλίας, οι τοπικοί μουσικοί να παίζουν τις κιθάρες και τα τύμπανά τους, οι αστακοί στα κάρβουνα να ροδοψήνονται ... και γενικά μια κατάσταση συνηθισμένη για όλους.

Η Τάχαα όμως είναι και το νησί της βανίλιας και συγκεκριμένα της καλύτερης (και ακριβότερης) ποικιλίας βανίλιας του κόσμου. Τα αρώματά της από τα ξηραντήρια καλύπτουν κάθε άλλη μυρωδιά στο νησί, ενώ οι παρασκευές της είτε είναι φαγητά, είτε γλυκά, πραγματικά δικαιώνουν τον τίτλο της.

Φεύγοντας από την Τάχαα βάζουμε πλώρη για την Μπόρα Μπόρα. Ο ορεινός όγκος του νησιού, ορατός από πολλά μίλια μακριά κάνει την προσμονή μας ακόμη μεγαλύτερη. Οι υπεύθυνοι του πλοίου, περήφανοι για τις εμπειρίες που προσφέρουν διαλέγουν την ώρα του ηλιοβασιλέματος και το φόντο της καταγάλανης λιμνοθάλασσας για να κατεβάσουν τις βάρκες και να μας ωθήσουν να βγάλουμε τις πιο ωραίες φωτογραφίες της ζωής μας. Ένα παραμυθένιο πλοίο, με όλα του τα πανιά ανοιχτά, σε έναν φωτεινό ορίζοντα, σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία του κόσμου και με τους ναύτες με τις χαρακτηριστικές στολές τους σε παράταξη να μας χαιρετούν από τα ξάρτια. Μαγεία.

 

[go2dbeach]

Καλα καπως ετσι ειναι τα απογευματα μου με τον Junior και τον Mr.go2!

Δίπλα μας ακριβώς, βγαίνει από το σπίτι που απέχει 20 μέτρα από την παραλία πιτσιρικάς ηλικίας 8-9 ετών με τα βιβλία του σχολείου, τα αφήνει στην άμμο και βουτάει στην θάλασσα. Σε λίγο, τον ακολουθεί η μητέρα του, πολυνήσια καλλονή όπως αυτές που βλέπουμε στις καρτ ποστάλ, για να κολυμπήσουν μαζί. Η εικόνα ολοκληρώνεται όταν από τον διπλανό ύφαλο ξεπροβάλει με την μάσκα του και ο πατέρας της οικογένειας, για να καθήσουν στη συνέχεια και οι τρείς στην παραλία να κάνουν τα μαθήματα του μικρού

Tripdreamer εχω λιωσει πανω στην οθονη..περιμενω τη συνεχεια. Υπαρχει περιπτωση να δουμε φωτος ή βιντεο?

 

[tripdreamer1975]

Θα ανεβάσω φωτό αργότερα, μόλις τελειώσω την περιγραφή.

 

[tripdreamer1975]

Λιμνοθάλασσα της Μπόρα Μπόρα. Ο όρος λιμνοθάλασσα δεν αρκεί για να περιγράψει το χαρακτηριστικότερο δείγμα της τεράστιας φυσικής πισίνας. Σε σύγκριση με τα υπόλοιπα νησιά της πολυνησίας, η Μπόρα Μπόρα έχει μόνο μία είσοδο στον ύφαλο που την περιβάλει, δημιουργώντας έτσι μια τεράστια λεκάνη από ακύμαντο καταγάλανο ρηχό νερό, κατάλευκη κοραλιογεννή άμμο και όλων των είδών τα πολύχρωμα ψάρια, από σαλάχια μέχρι καρχαριάκια. Διαλέγουμε να αφήσουμε το κυρίως νησί για αργότερα και να περιηγηθούμε στο lagoon (θα το λέω έτσι τελικά) με βαρκάκι. Οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη τόσο γρήγορα που είναι δύσκολο να διακρίνεις την πραγματικότητα από το όνειρο που μέχρι τώρα ζούσες για αυτή την περιοχή. Κοπάδια ψαριών εναλάσσονται με καρύδες που επιπλέουν, ζευγάρια σαλαχιών να παίζουν μπροστά την πλώρη μας, ντόπιοι ψαράδες με χαρακτηριστικές πιρόγες, ένα πλοίο τύπου μαούνα φορτωμένο με μπαμπού μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, και ξάφνου ένας μικρός καρχαρίας να σκίζει το νερό. Ο ντόπιος βαρκάρης, μας οδηγεί σε ένα σημείο από όπου τα νερά του ωκεανού μπαίνουν στο lagoon. Φθάνουμε στην άκρη του υφάλου όπου ο εκκωφαντικός θόρυβος των κυμάτων τραντάζει το κορμί μας. Βουτάμε ακριβώς στην άκρη του μικρού ισθμού μου δημιουργείται από την είσοδο και το δυνατό ρεύμα μας φέρνει ξανά στην αγκαλιά των ζεστών νερών του lagoon. Αυτά πάνω στην επιφάνεια. Γιατί υποθαλάσσια, βρίσκεται ένας από τους πιο ζωντανούς υφάλους που έχουμε δει, γεμάτος χιλιάδες μικρά και μεγάλα ψάρια όλων των ειδών. Η πρώτη επαφή με τα σαλάχια που περνούν κάπως άβολη, η συνέχεια όμως μαγευτική. Ομολογώ πάντως ότι η επαφή με το διερχόμενο ζεύγος καρχαριών παρέμεινε άβολη, όσο και αν μας διαβεβαίωνε ο βαρκάρης ότι είναι ακίνδυνα. Μετά από αρκετές ώρες παιχνιδιών στη θάλασσα (που σίγουρα δεν φτάνουν για να την απολαύσεις), το στέκι του νησιού είναι ένα: Bloody Mary's. Ντεκόρ χαρούμενα νησιωτικό, δάπεδο λευκής άμμου και υπέροχο φαγητό, από θαλασσινά μέχρι burgers. Για τις Hinano δεν ξαναγράφω, εννοείται ότι δεν έλειψαν καμιά στιγμή από το χέρι μας.
Το δείπνο στο πλοίο συνοδεύτηκε από ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα, επιστέγασμα μιας πολύ ξεχωριστής μέρας στην Μπόρα Μπόρα.

Μερικές παρατηρήσεις για την Μπόρα Μπόρα. Το νησί αυτό καθεαυτό δεν μου είπε τίποτε και μάλλον έχουν δίκιο όσοι το κατηγορούν για υπερτουριστικοποίηση. Η ουσία όμως εκεί δεν είναι η ξηρά αλλά η λιμνοθάλασσα. Παραλίες λευκές τύπου καρτ ποστάλ θα βρείτε μόνο στα υπερπολυτελή (και υπερπανάκριβα) ξενοδοχεία που βρίσκονται στα κοραλιογεννή νησάκια γύρω από το lagoon. Δεν χρειάζεται όμως σχεδόν τίποτε παραπάνω από το να πάρεις έναν βαρκάρη, να εξερευνήσεις σπιθαμή προς σπιθαμή την θάλασσα, να σταματήσεις όπου θέλεις για μια γρήγορη βουτιά ξεπλένοντας από πάνω σου το απωθημένο που για τους περισσότερους από μας είναι η Μπόρα Μπόρα.

 

[tripdreamer1975]

Τί έλεγα πριν για το Μπάουντυ και τον κάπτεν Κούκ? Γράψτε άκυρο. Μοορέα είναι η λέξη. Εδώ είναι όλα. Εδώ γυρίστηκε και η τελευταία ταινία και μπαίνοντας στο Opunohu Bay με το ιστιοφόρο είναι σαν να συμμετέχεις και εσύ. Το νησί, μικρογραφία κατά τη γνώμη μου της Μπόρα Μπόρα, είναι αυτό που σήμερα είναι η πολυνησία του χθες. Οι δύο τεράστιοι φυσικοί κόλποι του θα είναι σίγουρο λιμάνι για το ιστιοφόρο μας όσο εμείς θα εξερευνούμε αλλά και θα χαλαρώνουμε. Ουσιαστικά στο νησί πόλη δεν υπάρχει παρά μόνο μικροί συνοικισμοί με λίγα καταστήματα και όλα τα σπίτια των ντόπιων βρίσκονται διάσπαρτα δίπλα στον κυκλικό δρόμο του νησιού. Η θέα από την κορυφή του βουνού με το κατάφυτο νησί στα πόδια σου, τον σκοτεινό ωκεανό στο βάθος και τα τυρκουάζ νερά μέσα στην λιμνοθάλασσα είναι ανεπανάληπτη. Κοιτώντας όμως μέσα από τη λιμνοθάλασσα το βουνό, σου προκαλεί δέος το απότομο ύψος αλλά και τα μονίμως σκαλωμένα σύνεφα στην κορυφή. Εδώ, ο κόσμος πραγματικά είναι χαλαρός. Ναί ασχολούνται με τον τουρισμό αλλά δεν θα κάτσουν να σκάσουν κι όλας. Ναι έχουν αυτοκίνητα αλλά ούτε θα προσπεράσουν ούτε και θα τρέξουν πάνω από 50 χλμ. Ποιός ο λόγος. Η θάλασσα είναι εκεί, το κύμα είναι εκεί (για το surf) και κυρίως η γη είναι τόσο πλούσια σε φρούτα και λουλούδια που δεν τους λείπει τίποτε. Και αν τους λείψει; Όλοι έχουν ένα αρτόδεντρο στον κήπο τους ικανό να τους θρέψει.

Εμείς, μια μόνο γεύση θα πάρουμε από αυτό, στο επίσημο δείπνο του καπετάνιου πάνω στο πλοίο. Αγκυροβολημένοι την άλλη μέρα στο Cook's Bay, θα απολαύσουμε μια υπέροχη βραδυά μαζί με το πολυτάλαντο πλήρωμα και τους συνεπιβάτες, άλλωστε, μετά τόσες μέρες έχουμε γίνει όλοι μια μεγάλη παρέα. Αργά το βράδυ, θα σηκώσουμε για τελευταία φορά πανιά, βοηθώντας όλοι για την επιστροφή μας στην Ταϊτή.

Η είσοδός μας με τα φουσκωμένα πανιά στο πολύβουο λιμάνι, αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Ο δε αποχαιρετισμός το άλλο πρωί είναι σίγουρα υπόσχεση: "θα σας ξαναδούμε σύντομα".

 

[tripdreamer1975]

Έχοντας άλλες 4 μέρες να περάσουμε στην Πολυνησία η απάντηση στην ερώτηση που? ήταν εύκολη. Η πτήση της AirMoorea με το αεροπλανάκι των 12 θέσεων διήρκεσε μόλις 5 μαγευτικά λόγω θέας λεπτά και... νάμαστε πάλι στην λατρεμένη Μοορέα. Επιλογή μας το ξενοδοχείο Intercontinental Moorea. Και οι εκπλήξεις συνεχίζονται με ένα ακόμη πιο όμορφο overwater bungalow από αυτό της Ταϊτής, διπλάσιο σε μέγεθος και ένα ξενοδοχείο με: δικό του lagoon, 2 παραλίες, κέντρο φιλοξενίας δελφινιών, κέντρο περίθαλψης θαλάσσιων χελωνών και πόσα άλλα ακόμη. Περάσαμε λοιπόν μια ολόκληρη μέρα στο ξενοδοχείο (εξάλλου είμαστε στην Μοορέα, την πατρίδα της χαλάρωσης).
Ο γύρος του νησιού με αυτοκίνητο διαρκεί κανονικά λιγότερο από 2 ώρες. Και λέω κανονικά γιατί πώς να αντισταθείς στις υπέροχες παραλίες που συναντάς κάθε λίγα μέτρα αλλά και στις ομορφιές της ενδοχώρας, marae, φάρμες, μαγαζάκια με χειροτεχνίες και εστιατόρια.
Την καλύτερη γαλλική κουζίνα της ζωής μου έφαγα σε παραλιακό εστιατόριο στο Opunohu Bay. Γαλλική κρεμμυδόσουπα και σαλιγκάρια au vin δίπλα στο κύμα με 30 βαθμούς θερμοκρασία. Όλα είναι εμπειρίες, αλλά κάποιες είναι ξεχωριστές.
Δυστυχώς οι μέρες πέρασαν γρήγορα (όχι όπως στο γραφείο) και ήρθε η ώρα να ξαναμπούμε στο αεροπλανάκι της Air Tahiti για ακόμη μοναδικότερες πανοραμικές φωτογραφίες του νησιού. Για την υπόλοιπη επιστροφή δεν θα γράψω τίποτε, σίγουρα κανείς στην παρέα μας δεν θέλει να ακούει για επιστροφές.
Η παρέα του travelstories σχεδιάζει ήδη τις επόμενες αναχωρήσεις.

 

[tripdreamer1975]

Γενικές πληροφορίες για το ταξίδι:
Το ταξίδι μας αυτό αποτέλεσε μέρος ενός μεγαλύτερου ταξιδιού στο Los Angeles. Το κόστος μετάβασης από ΛΑ-Παπεέτε ήταν περίπου 800? κατ/άτομο με επιστροφή. Το κόστος των ξενοδοχείων γύρω στα 220? ανά διανυκτέρευση.
Η κρουαζιέρα με το εκπληκτικό ιστιοφόρο Star Flyer του ομίλου Star Clippers διήρκεσε 7 ημέρες (7 δ/ν) και περιέλαβε τα νησιά Ταϊτή-Huahine-Raiatea-Tahaa-Bora Bora-Moorea (Opunohu bay + Cooks bay) - Ταϊτή. Το κόστος ήταν γύρω στα 1600? το άτομο (super early booking και πολύ καλή ισοτιμία δολαρίου-ευρώ όταν κλείσαμε) και συμπεριλαμβάνει πλήρη διατροφή, καφέδες και αναψυκτικά όλη μέρα και θαλάσσια σπορ.
Το πλοίο είναι ιστιοφόρο (ναι, πάει 90% μόνο με τα πανιά) και γιαυτό κουνάει αρκετά. Οι επιβάτες είναι μοιρασμένοι 50% ευρωπαίοι, 50% αμερικάνοι περίπου, ενώ οι έλληνες φαντάζαμε εξωτικοί. Χωράει περίπου 170 επιβάτες αλλά ποτέ δεν είναι γεμάτο (εμείς είμασταν κάτω από 100) και έχει 70 άτομα πλήρωμα. Θεωρείται το υψηλότερο ιστιοφόρο του κόσμου. Το σέρβις και το φαγητό είναι πάρα πολύ καλό (γενικά, από τους γνώστες θεωρείται luxury κρουαζιέρα) το ίδιο και οι επιλογές θαλασσίων σπορ ή εκδρομών.
Η Πολυνησία δεν θεωρείται μόνο, ΕΙΝΑΙ ακριβή ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα. Δείπνο σε κανονικό εστιατόριο με κρασί >80? το ζευγάρι. Δείπνο απλό σε πιτσαρία με μπύρες περίπου 40? το ζευγάρι. Τηλεπικοινωνίες, ιντερνετ πανάκριβα. Αξίζει να πάρετε έναν αριθμό καρτοκινητού της ViniPhone για να το χρησιμοποιείτε όσο είστε εκεί. Ενοικίαση αυτοκινήτου από 80? ημερησίως.

Γενικά ισχύει και εδώ το "ή όσο νωρίτερα γίνεται ή τελευταία στιγμή" σε ότι κρατήσεις θέλετε να κάνετε. Οι τιμές βέβαια μαζεύονται πλέον αρκετά γιατί η οικονομική κρίση έχει τσακίσει την ζήτηση. (πληρότητες ξενοδοχείων Ιανουαρίου 45%, Φεβρουαρίου 30%)

 

[StellAnna]

Τώρα τι να σου πω...
τι?
Εκπληκτική περιγραφή
Πολύ καλές πληροφορίες
Όσον αφορά τις τιμές, λογικές.
Εδώ για να πας 5 μέρες στη Ρόδο θέλεις 2.000 ευρώ
επομένως τι λέμε τώρα?