Ποιος φταίει?

[HELEN]

Συμφωνώ και εγώ με Trapper. Όσο αναφορά την υπογραφή μου, τη θεωρώ σημαντική από την στιγμή που κάποιος μπει στο δίλημμα να σκεφτεί το να έχει ή να είναι. Για μένα δεν είναι δίλημμα, προτιμώ και εγώ το δεύτερο, αλλά για κάποιους άλλους πίστεψέ με είναι. Τελικά η υπογραφή μου ταιριάζει απόλυτα με το θέμα που έχω ανοίξει περι εκπαιδευτικού συστήματος. Συνεχίζοντας, η γνώμη μου είναι, ότι αν το κοινωνικό περιβάλλον ήταν καλό, όπως λές, θα ήταν διαφορετική και η κατάσταση στην εκπαίδευση. Πρέπει να μάθουμε ότι την ποιότητα του κοινωνικού περιβάλλοντος, του οικογενειακού, της εκπαίδευσης, τη δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι. Άρα εμείς βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια σε αυτό το κράτος. Τα παιδιά έχουν την ανάγκη να πιστεψουν κάπου, να τους καθοδηγήσει κάποιος, να τους μάθει.Άρα πείτε μου, που είναι το λάθος και ποιος φταίει? Οι άλλοι οι εμείς οι ίδιοι?

 

[trapper]

....Τα παιδιά έχουν την ανάγκη να πιστεψουν κάπου, να τους καθοδηγήσει κάποιος, να τους μάθει.

Εχω ακούσει νεαρούς να μιλούν, και σε κάποια στιγμή σκέφτηκα "Αυτός μιλάει για διάφορα, αλλά στην ουσία κραυγάζει: ΘΕΛΩ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ, ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΛΕΤΕ;". Μου μοιάζει με τραγική αγωνία. Τώρα που αισθάνεται ότι πρέπει επιτέλους να πάρει τις μεγάλες αποφάσεις, δεν έχει αρχές που θα χρησιμοποιήσει αυτόματα στις αποφάσεις του, δεν έχει ικανοτητα κρίσης για να βγάλει μόνος του πορεία. Δεν είχε κάποιον να τον συμβουλέψει όλα αυτά τα χρόνια. Του έλεγαν "είσαι ελεύθερος να αποφασίσεις" σαν να του έλεγαν "είσαι ελεύθερος να αυτοκτονήσεις όποτε θές".

Δε θέλει όμως υπενθύμιση ότι είναι ελεύθερος να αποφασίσει, αλλά συμβουλές πως ακριβώς να καλυτερέψει τη ζωή του. Αυτό το ακριβώς, δεν είναι, φυσικά, αρμοδιότητα του κράτους (ενέργεια καταναγκασμού), αλλά του κοινωνικού περίγυρου (συμβουλή). (έχουμε συνηθίσει όλα να τα κάνουν οι αρμόδιοι, που είναι φυσικό στο τέλος να καθίσουν πάνω στο κεφάλι μας με τόσες αρμοδιότητες που τους δίνουμε-για να ξεννοιάσουμε εμείς).

Ετσι φτάνουμε στο μεγάλο σκαλοπάτι: "κοινωνική συνοχή". Το θεμέλιο που ρυθμίζει το βαθμό μιας πολιτισμένης κοινωνίας.

 

[Dafni]

Φαίνεται να συμφωνουμε ότι είναι θέμα κυρίως οικογενειακής μέριμνας η άρτια ανάπτυξη της προσωπικότητας και ευθύνη των γονιών η καθοδήγηση των παιδιών το να βοηθήσουν τα παιδιά τους να ανοίξουν τους ορίζοντές τους και τα φτερά τους.
Επιτρέψτε μου εδώ να πω ότι το θέμα είναι φαύλος κύκλος.Αν κάποιος δεν έχει ο ίδιος την αίσθηση της ευθύνης του όταν γίνεται γονιός δεν μπορεί να σταθεί όπως θα όφειλε ίσως απέντατι στο ρόλο του και έτσι αυτή η ανεπάρκεια περνά από τη μια γενιά στην άλλη.
Η ωρίμανση των ανθρώπων που αναλαμβάνουν το γονεικό ρόλο γίνεται σταδιακά και τα αποτελέσματα δεν μπορεί να είναι εμφανή παρά σταδιακά και να ακολουθούν τη γενικότερη εξέλιξη της ταυτότητας ενός λαού.....
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων ,διευκρινίζω ότι η παραπάνω διαπίστωσή μου είναι καθαρά γενική και φυσικά γνωρίζω και εγώ προσωπικά ανθρώπους που είναι κατά τη γώμη μου είναι εξαιρετικοί γονείς..... δεν μπορώ όμως να μην πω ότι υπάρχει και ένα σημαντικό ποσοστό που εκτελει αυτό το έργο με μεγάλο βαθμό ελλείμματος.