Ποιητικό... "ταξίδι"

[soudianos]

Για μας που απόψε βράδυ "φυλάμε Θερμοπύλες"



" Το Ταξίδι"

Ι

Για τα παιδιά που οι ζωγραφιές κ΄οι χάρτες τα μαγεύουν

Είναι σαν τη λαχτάρα τους η Σφαίρα μας τρανή

Α! Πως στις λάμπας της φεγγιά τα όρια της αλαργεύουν

και πόσο μπρος στις θύμησες γίνεται αυτή μικρή!

.-.-.-.

Κάποιο πρωί μ’ ολόφλογη τη φαντασία κινάμε,

Γεμάτη πόθους την καρδιά κ΄ έχτρες που μαραζώνουν,

Και της ψυχής μας το άπειρο ως με το κύμα πάμε

Λικνίζουμε σε θάλασσες τρανές μα που τελειώνουν.
.-.-.

Άλλοι χαρούμενοι που μια πατρίδα άτιμη αφήκαν

Άλλοι, το φρικτό λίκνο τους, και μερικοί - αστρολόγοι

που ωστόσο μες τα μάτια μιας γυναίκας επνιγήκαν,-

Την Κίρκη με το επίφοβο μοσχοβοτανολόγι

.-.-.-.

Κι όμοιοι για να μη γίνουνε με ζώα, από φως μεθούνε,

απ΄το άπειρο κι απ΄ ουρανούς κόκκινους σα φωτιά.

οι πάγοι τους δαγκώνουνε κ’ οι ήλιοι που καίνε, σβούνε

σιγά-σιγά στα χείλη τους τα ίχνη απ΄ τα φιλιά.

.-.-.-.

Μα αληθινοί ταξιδευτές εκείνοι είναι που φεύγουν

μονάχα για να φύγουνε. λαφρές καρδιές καθώς

μπαλόνια, το μοιραίο τους ποτέ δεν τ’ αποφεύγουν.·

χωρίς να ξέρουν το γιατί, πάντοτε λένε «Εμπρός!

.-.-.-.

​

Εκείνοι που σαν σύννεφα οι απροθυμιές τους μοιάζουν

και που σαν νεοσύλλεκτοι κανόνια λαχταρούν

άγνωστες ηδονές τρανές, που πάντοτε αλλάζουν

Και που τι όνομα έχουνε δεν μπόρεσαν να βρουν!

ΙΙ

​

Φρίκη! Σαν σβούρα μοιάζουμε, σαν φούσκα που πηδάει·

Ακόμα και στον ύπνο μας, απάνω μας σιμώνει,

Μας δέρνει η Περιέργεια και μας κυλά στα χάη,

Σαν ένας Άγγελος σκληρός που ήλιους μαστιγώνει.

.-.-.-.
Μοίρα παράξενη! Ο σκοπός πάντα άλλη θέση παίρνει,

Μια και δεν είναι πουθενά, τι νοιάζει που’ ναι αυτός;

ο Άνθρωπος που ακούραστα η Ελπίδα τόνε σέρνει,

τρέχει την ησυχία να βρει αιώνια σαν τρελός

.-.-.-.-

​

Πλοίο τρικάταρτο η ψυχή, ζητάει την Ικαρία·

Κάποια φωνή απ’ την γέφυρα φωνάζει: «Προσοχή!»

Κι από τη σκοπιά μια άλλη φωνή απαντά: « Ευτυχία…

’Έρωτας…Δόξα..» Κόλαση! σκόπελος είν’ εκεί!

.-.-.-.

​

Κάθε νησάκι που ο σκοπός του πλοίου μακριά κοιτάζει,

Είν’ Ελδοράδο που μας έχει η Μοίρα υποσχεθεί·

Κι η Φαντασία, που έξαλλη στην κεφαλή οργιάζει,

Βρίσκει μόνο έναν ύφαλο μόλις ο ήλιος βγει.

.-.-.-.

Ω των χιμαιρικών χωρών ο ποθοπλανταγμένος!

Στα σίδερα ή στη θάλασσα πρέπει να πεταχτεί

Ο οικτρός σκοπός, που Αμερικές βλέπει σαν μεθυσμένος

Κι η πλάνη του το βάραθρο το κάνει πιο βαθύ;

.-.-.-.

Κι ο γερο- αλήτης έτσι δα στις λάσπες που πατάει,

Χάσκοντας, παραδείσια ονειρεύεται παλάτια·

Σε κάθε τρώγλη που κερί μονάχα την φωτάει,

ανακαλύπτουν Κάπουες τα εκστατικά του μάτια.»

………………….……………………………………………..

Μπωντλαίρ
Μτφρ Σημηριώτης

 

[soudianos]

21 Μαρτίου Μέρα Ποίησης

Συνέχεια στο προηγούμενο και Τέλος.
...........................

" Έκθαμβοι ταξιδιώτες, τι ιστορήματα λαμπρά Διαβάζουμε στα μάτια σας σα θάλασσα βαθιά!
Δείξτε μας των θυμητικών την πλούσια μπιζουτιέρα,
Τα ωραία στολίδια που ‘γίναν απ΄ άστρα κι απ΄αιθέρα


Θέμε να ταξιδέψουμε χωρίς πανιά κι ατμούς!
Στις πληχτικές μας φυλακές λίγη χαρά σκορπίστε,
Και στο μυαλό μας-τεντωτό τελάρο-ζωγραφίστε
Τις θύμισες σας μ όλους τους γύρω τους ουρανούς.


Για πήτε μας τι είδατε; «ώ είδαμε άστρα, πόσα!
Κύματα κι αμμοθάλασσες ακόμα, κι όμως, να!
Παρά τ΄άξαφνα εμπόδια και τα δεινά τα τόσα,
Πλήξαμε στο ταξίδι μας, όπως εδώ συχνά!


Η δόξα του ήλιου σε πέλαγα πάνω μενεξεδένια
Κ’ η δόξα των πρωτευουσών στις δύσες τις χρυσές,
Μες τις καρδιές μας άναβαν κάποια λαχτάρα κ΄ένοια,
Να βυθιστούμε σε ουρανούς με ανταύγειες μαγικές.


Οι πόλεις οι πιο πλούσιες, τα πιο τρανά τοπεία
Ποτέ δε δείχναν τους λαμπρούς κείνους σχηματισμούς
Των σύγνεφων όπού’ χουνε μια κρύφια γοητεία,
Και πάντοτε μας έκανε ο πόθος σκεφτικούς!


-Ω πόθε ! δένδρο γέρικο που η ηδονή λιπαίνει!
Η απόλαψη τις ρίζες σου πιότερο δυναμώνει,
Και μ΄ όλο που σκληραίνεται ο φλοιός σου και χοντραίνει,
Να δουν τον ήλιο πιο κοντά θένε οι γέροι σου κλώνοι.

Δέντρο τρανό πιο ολόζωο κι από το κυπαρίσσι,
Θα μεγαλώνεις πάντοτε ; Ωστόσο διαλεχτά
Κάποια για τ’ άπληστο άλμπουμ σας σκίτσα’ χουμε κρατήσει
Αδέρφια, που ωραίο βρίσκεται ό,τι ήρθε από μακριά.

Με προβοσκίδες είδωλα είδαμε ελεφαντένια,
Θρόνους χρυσούς με ολόφωτους αστεροστολισμούς,
Παλάτια αριστοτεχνικά, τόσο παραμυθένια
Που η αγορά τους θα’ κανε κ΄ υπέρπλουτους φτωχούς.

Φορέματα που γέννηκαν τα μάτια να μαγεύουν,
Γυναίκες που δόντια είχανε νύχια χρωματιστά
Μάγους που πάνω στο ραβδί τα φίδια τους χαϊδεύουν.»

Κ’ ύστερα; Τι άλλα ύστερα; «ώ, παιδικά μυαλά!
Να για να μη ξεχάσουμε τα πιο σπουδαία μες τα’ ‘άλλα
Απάνω σ΄ όλα τα σκαλιά που’ χει η μοιραία σκάλα,
Χωρίς να ψάξουμε είδαμε παντού το πληχτικό
Της αμαρτίας θέαμα και το παντοτινό:

Μια σκλάβα τη γυναίκα να’ ναι ανόητη, ξεπαρμένη,
Που αγέλαστα λατρεύεται, σιχαμερά αγαπιέται,
Τον άντρα τύραννο, άπληστο, λάγνο, σκληρό, να γένει:
Σκλάβος της σκλάβας, σε οχετό σα βούρκος να κυλιέται.

Το δήμιο να χαίρεται το θύμα να ολολύζει.
Τα γλέντια που ραντίζει τα, το αίμα να τα μυρώνει
Τον Άρχοντα της Εξουσίας η πίκρα να ερεθίζει,
Και βούρδουλα να ποθεί ο λαός που τον αποκτηνώνει.


Θρησκείες πολλές που κάθε μια στους ουρανούς σκαλώνει
Σαν τη δική μας, κι ο ασκητής, κ’ εκείνος να ζητεί,
-όπως πάνα στα πούπουλα ο μαμόθρευτος ξαπλώνει-
Σε σάκους τρίχινους, καρφιά, την ηδονή να βρει.

Τη φλύαρη Ανθρωπότητα τρελή και μεθυσμένη,
Για το μεγάλο πνεύμα της πάντοτε ν’ αλαλάζει,
Και μες την αγωνία της στο Θεό σα μανιασμένη
«Ανάθεμα σου Κύριε κι όμοιε μου να φωνάζει!»

Κι απ’ το κοπάδι αυτό μακριά, που η Μοίρα έχει απλώσει!
Οι πιο λίγοι κουτοί που αδράχτει ο Παραλογισμός,
Να πέφτουν στ΄ όπιο που άπειρα πλοκάμια έχει απλώσει!
-Της Σφαίρας όλης να ποιος είν’ ο απολογισμός!

VII

Τι πικρή γνώση πίσω του που το ταξίδι αφήνει!
Πάντα μικρός, μονότονος, και σήμερα και χτές,
Κι αύριο, την εικόνα μας ο κόσμος αναδίνει:
Μια φριχτή δόση ανάμεσα σε πλήξης ερημιές!

Να φύγουμε; Να μείνουμε; Ναι, μείνει αν το μπορείς,
Κι’ αν πρέπει, φύγε. Ένας τραβά κι άλλος ζαρώνει μόνο
Για να γελάσει το σκληρό κι άγρυπνο εχθρό, το Χρόνο!
Κ’ είναι και κάποιοι, αλίμονο! Ακούραστοι δρομείς,

Ιουδαίοι περιπλανώμενοι, κι Απόστολοι, που ως πάμε
Τίποτα, μήτε πλοίο μηδέ βαγόνια τους χωρούν,
Το μαύρο διχτυορίχτη αυτόν για να τόνε ξεχνάνε,
Κι άλλοι που τον σκοτώνουνε χωρίς να κινηθούν.

Κι όταν τέλος το πόδι του στη ράχη μας θα βάλει
Και τότε ακόμα ελπίζουμε κ’ εμπρός κράζουμε πάλι
Κι όπως στην Κίνα φεύγαμε με τα μαλλιά αφρισμένα
Στ’ αγέρι και τα μάτια μας στο πέλαο καρφωμένα,

Απάνω θα μπαρκάρουμε στη θάλασσα τους Σκότους
Με την καρδιά χαρούμενη νέου ταξιδευτή
Ακούτε τις φωνές αυτές, τον πένθιμο σκοπό τους
Ψέλνουν γλυκά: «Από δώθε αυτός που θέλει να γευτεί

Τον ολοεύωτο Λωτό: Δω πέρα θα τρυγήστε
Τους που ποθήσατε καρπούς μ’ εξαίσιο χυμό
Ερχόστε απ΄ την αλλοιώτικη γλυκάδα να μεθήστε,
Αυτού του απομεσήμερου του δίχως τελειωμό;»

VIII
Ω Χάρε, γέρο πλοίαρχε, σήκω τη άγκυρα μας!
Μας πλήττει τούτη η Γη, καιρός το πλοίο πανιά να κάνει!
Κι αν θάλασσα κι αν ουρανός μαύρα είναι σα μελάνι,
Το ξέρεις πως γεμάτη’ ναι απ΄ αχτίδες η καρδιά μας !

Χύσε μας το φαρμάκι σου που ορμή μέσα μας βάζει!
αυτή η φωτιά μες το μυαλό τόση είναι, που ζητούμε
να πέσουμε στο βάραθρό, Άδης, Εδέμ, τι νοιάζει;
φτάνει στα βάθη του Άγνωστου κάτι το νέο να βρούμε!"


.-.