Jim Vene
Member
- Μηνύματα
- 8
- Likes
- 78
- Επόμενο Ταξίδι
- Oss - Holland
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βανουάτου
Σαν πέρσι τέτοιον καιρό, αρχές της συνειδητοποίησης του "Γολγοθά" που διανύουμε και ψάχνοντας λύσεις στο να σπρώχνονται οι δείκτες του ρολογιού με πιο γρήγορους ρυθμούς, βρισκόμενος σε μια πόλη της δυτικής Γερμανίας ονόματι Κόμπλεντζ, αποφάσισα να ξεκινήσω ποδήλατο σε βουνά, λαγκάδια και δάση.
Πριν ξεκινήσω την ιστορία μου, θα ήθελα να πω δυο λόγια για αυτήν την όχι και τόσο εύηχη στα ελληνικά αυτιά πόλη και συνάμα άγνωστη στους περισσοτέρους.
Το Κόμπλεντζ είναι τόσο γραφικό που περπατώντας το, νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μίαν άλλην εποχή συνδυάζοντας το παλιό με το υγρό των ποταμών που το διαπερνάνε. Αν και οι κάτοικοι του δεν είναι ιδιαίτερα φιλικοί με τους ξένους ,αυτό δεν επηρεάζει την γνώμη μου στο ότι είναι η ομορφότερη γερμανική πόλη που έχω επισκεφτεί. Στο επικείμενο μέλλον μπορώ να σας αναφέρω εκτενέστερα περισσότερες λεπτομέρειες εφόσον το επιθυμείτε.
Πάμε λοιπόν στην ιστοριούλα μας...Κατεβάζοντας μια εφαρμογή για ποδηλατικές διαδρομές, το 'χα κάνει σύστημα κάθε μέρα να διανύω και από μία αυτές. Μια ηλιόλουστη μέρα όμως, αχ αυτή η μέρα, είχα τη φαεινή ιδέα να πάω στα βουνά του απέναντι μαχαλά, στην οροσειρά του Westerwald. Καλά μη φανταστείτε τίποτα θεόρατα ύψη.
Αφού λοιπόν οργανώθηκα πλήρως(έναν φραπέ στη θέση του παγουριού του νερού του ποδηλάτου), ξεκίνησα για την κατάβαση προς το ποτάμι(Rhein) για να περάσω απέναντι. Eίχα σαν αφετηρία ένα παραδοσιακό γερμανικό σπίτι, με ξύλινες εσωτερικές σκάλες που σε κάθε σου βήμα ένιωθες ότι κατεβαίνει ο γίγαντας από τη μαγική φασολιά.
Διέσχισα την τελευταία γέφυρα πριν ενωθεί ο Ρήνος με το Mozel, πέρασα και κάτω από το μεγάλο φρούριο της πόλης και έφτασε η ώρα της ανάβασης.
Δε δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα, είναι η αλήθεια, να φτάσω μέχρι πάνω και σκεφτόμουν κιόλας ότι είναι αρκετά βατή διαδρομή. Αμ έλα όμως που το πρόβλημα δεν ήταν να ανέβω, αλλά να κατέβω. Η πορεία έφτανε μέχρι έναν παραπόταμο του Ρήνου, ονόματι Lahn. Μετά από κει ξεκινούσε η κατάβαση. Μη έχοντας το κινητό στο χέρι ,λόγω του ότι ήμουν πάνω στο ποδήλατο, δεν διαπίστωσα ότι στην εφαρμογή έδειχνε ότι έπρεπε να κάνω μία μικρή παράκαμψη, με συνέπεια να φέρω κωλοτούμπες και να με έρχεται το ποδήλατο εξ ουρανού. Δεν πτοήθηκα όμως. Με λιγοστές εκδορές και σκονισμένα μπατζάκια ανέβηκα πάλι στο ποδήλατο και συνέχισα. Αυτό ήταν! Βρήκα το τέλειο μέρος για να πιώ το φραπεδάκι μου. Υπήρχε σαν ένα τεράστιο ξύλινο ανάκλινδρο στην άκρη του πουθενά με θέα από τη μια τα βουνά του Hunsrück,από την άλλη του Taunus, στη μέση να τα χωρίζει ο Ρίνος και ακριβώς από κάτω ο Lahn να προσπαθεί και αυτός να δείξει τη μεγαλοπρέπεια του.
Μετά το μιας ώρας διάλειμμα, ανέβηκα στο ποδήλατο και άρχισα να κατηφορίζω. Ο χωμάτινος δρόμος ήταν αρκετά στενός και με πολλά ζικ ζακ αλλά αρκετά ομαλός. Μέχρι που εντελώς ξαφνικά και ενώ ήδη είχα μια ψιλοταχύτητα, έγινε πολύ απότομος, κακοτράχαλος με ρίζες δέντρων να έχουν βγει σε αυτόν και δεξιά - αριστερά γκρεμός. Χάνω τον έλεγχο, πέφτω και άρχισα να κατρακυλώ σε έναν από αυτούς. Για καλή μου τύχη σταμάτησα σε ένα δέντρο, στις αρχές του ρέματος. Το πόδι όμως πονούσε και πονούσε πολύ. Το ποδήλατο διαλυμένο με ξεχαρβαλωμένο το πίσω φρένο, σπασμένα τα φαναράκια, σκισμένα χερούλια, σέλα και μπλοκαρισμένες ταχύτητες.
Κουτσαίνοντας και με το ποδήλατο να το σέρνω κατέβηκα την υπόλοιπη κατηφόρα. Να σου και μια πινακίδα στα γερμανικά με ανάποδη κατεύθυνση να γράφει ότι απαγορεύεται η διέλευση στο δρόμο που βρισκόμουν λόγω επικινδυνότητας.
Κοίταξα στην εφαρμογή προς τα πού πρέπει να πάω. Έδειχνε ότι το μονοπάτι πάει παράλληλα σε ένα ποταμάκι. Αμ δε! Το ποταμάκι ήταν το ίδιο το μονοπάτι. Ευτυχώς δεν είχε πολύ νερό και έτσι βράχηκα μέχρι τους αστραγάλους. Πήρα λοιπόν την απόφαση και και ακολούθησα το ρυάκι. Πήγαινα και πήγαινα περνώντας βράχια, κλαδιά ή ακόμα και πεσμένους κορμούς δέντρων που δυσκόλευαν ακόμα περισσότερο το οδοιπορικό μου. Ξάφνου διέκρινα κάτι μπροστά μου που με κοψε τα πόδια! Το ρυάκι δεν ήταν πια ρυάκι. Είχε έναν ψηλό καταρράκτη που δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσω να τον κατέβω και ειδικά έτσι όπως ήμουν. Χωρίς να χρονοτριβώ γιατί άρχισε να νυχτώνει, έβαλα το ποδήλατο στους ώμους και προσπάθησα να σκαρφαλώσω από τη μία πλευρά και να βρεθώ ίσως σε κάποιο παράλληλο δρομάκι. Ήταν ανούσιο. Γρήγορα διαπίστωσα ότι δε θα τα κατάφερνα. Κοίταξα στο google map ότι το κοντινότερο δρομάκι βρίσκεται σε 150-200 μέτρα σχεδόν κάθετο ύψος από κει που βρισκόμουν. Και το χειρότερο; Μόλις έκλεισε το κινητό από μπαταρία.
Η απελπισία ήταν ολοφάνερη στο πρόσωπο μου...Ταυτόχρονα και η σελήνη πάνω από το κεφάλι μου. Ευτυχώς που ήταν και αυτή και δημιουργούσε λίγο φως. Στο σημείο που βρισκόμουν δεν είχε τόσο πλούσια βλάστηση με συνέπεια να φτάνουν κάποιες αχτίδες μέχρι το έδαφος.
Μη έχοντας άλλη επιλογή αφού δε μπορούσα να πάω ούτε μπροστά, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, πήρα πάλι το ποδήλατο στους ώμους και με χτυπημένο πόδι και βουτηγμένος στο ποταμάκι πήγα πάλι προς τα πίσω μέσα στη νύχτα σαν άλλος Ράμπο (το κόκκινο μαντίλι στο μέτωπο με έλειπε). Ήδη είχε μπει η ιδέα στο μυαλό μου, να διανυκτερεύσω το βράδυ εκεί και να συνεχίσω το πρωί. Υπήρχε στις αρχές του μικρού αυτού ποταμού μια εγκαταλελειμμένη ξύλινη καλύβα. Ή κάτι τέτοιο ήταν. Όμως έπρεπε να αλλάξω τα σχέδια μου. Ήμουν σίγουρος ότι οι άνθρωποι μου μόλις διαπίστωναν ότι έχω κλειστό το κινητό, θα μπαίναν σε υποψίες ότι κάτι κακό με 'χει συμβεί. Αφού ουκ ολίγες φορές τους έχω αναστατώσει με τις ριψοκίνδυνες εμπειρίες μου.
Καθώς πέρασα από τα μέρη που είχα διασχίσει προηγουμένως , φτάνω σε μια διχάλα. Ο ένας δρόμος είχε μια ίδια πινακίδα με το δρομάκι που δεν ήταν και τόσο φιλικό μαζί μου. Ο άλλος έβλεπα ότι οδηγεί προς το δάσος. Ποιο δρόμο λέτε να επέλεξα; Μα φυσικά αυτόν με την πινακίδα. Απλά αυτή τη φορά ήμουν από την αρχή δίπλα και όχι πάνω στο ποδήλατο. 'Ηταν ένα πολύ κακοτράχαλο και απότομο μονοπάτι που όμως οδηγούσε ακριβώς πάνω στον αυτοκινητόδρομο. Μα τι κάνω μέσα στη μαύρη νύχτα, μόνος με ένα κατεστραμμένο ποδήλατο δίχως φώτα σε μια autobahn; Χωρίς να το σκεφτώ και πολύ μπήκα στη Λέα και ευχόμουν να μη βρεθεί κάποιος που για χ ψ λόγους θέλει να μπει και αυτός σε αυτήν.
Όταν έφτασα και πάλι σε μία από τις γέφυρες του Ρήνου, εκεί κοντοστάθηκα λιγάκι και είπα από μέσα μου ότι πλέον είμαι ασφαλής.
Εν τέλη έπαθα ρήξη συνδέσμου και 8 βδομάδες δέσιμο το πόδι.
Υστ.: Δεν ξέρω αν είμαι εντός θέματος του φόρουμ. Πρώτη φορά γράφω εδώ...Βασικά πρώτη φορά γράφω γενικά.
Πριν ξεκινήσω την ιστορία μου, θα ήθελα να πω δυο λόγια για αυτήν την όχι και τόσο εύηχη στα ελληνικά αυτιά πόλη και συνάμα άγνωστη στους περισσοτέρους.
Το Κόμπλεντζ είναι τόσο γραφικό που περπατώντας το, νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μίαν άλλην εποχή συνδυάζοντας το παλιό με το υγρό των ποταμών που το διαπερνάνε. Αν και οι κάτοικοι του δεν είναι ιδιαίτερα φιλικοί με τους ξένους ,αυτό δεν επηρεάζει την γνώμη μου στο ότι είναι η ομορφότερη γερμανική πόλη που έχω επισκεφτεί. Στο επικείμενο μέλλον μπορώ να σας αναφέρω εκτενέστερα περισσότερες λεπτομέρειες εφόσον το επιθυμείτε.
Πάμε λοιπόν στην ιστοριούλα μας...Κατεβάζοντας μια εφαρμογή για ποδηλατικές διαδρομές, το 'χα κάνει σύστημα κάθε μέρα να διανύω και από μία αυτές. Μια ηλιόλουστη μέρα όμως, αχ αυτή η μέρα, είχα τη φαεινή ιδέα να πάω στα βουνά του απέναντι μαχαλά, στην οροσειρά του Westerwald. Καλά μη φανταστείτε τίποτα θεόρατα ύψη.
Αφού λοιπόν οργανώθηκα πλήρως(έναν φραπέ στη θέση του παγουριού του νερού του ποδηλάτου), ξεκίνησα για την κατάβαση προς το ποτάμι(Rhein) για να περάσω απέναντι. Eίχα σαν αφετηρία ένα παραδοσιακό γερμανικό σπίτι, με ξύλινες εσωτερικές σκάλες που σε κάθε σου βήμα ένιωθες ότι κατεβαίνει ο γίγαντας από τη μαγική φασολιά.
Διέσχισα την τελευταία γέφυρα πριν ενωθεί ο Ρήνος με το Mozel, πέρασα και κάτω από το μεγάλο φρούριο της πόλης και έφτασε η ώρα της ανάβασης.
Δε δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα, είναι η αλήθεια, να φτάσω μέχρι πάνω και σκεφτόμουν κιόλας ότι είναι αρκετά βατή διαδρομή. Αμ έλα όμως που το πρόβλημα δεν ήταν να ανέβω, αλλά να κατέβω. Η πορεία έφτανε μέχρι έναν παραπόταμο του Ρήνου, ονόματι Lahn. Μετά από κει ξεκινούσε η κατάβαση. Μη έχοντας το κινητό στο χέρι ,λόγω του ότι ήμουν πάνω στο ποδήλατο, δεν διαπίστωσα ότι στην εφαρμογή έδειχνε ότι έπρεπε να κάνω μία μικρή παράκαμψη, με συνέπεια να φέρω κωλοτούμπες και να με έρχεται το ποδήλατο εξ ουρανού. Δεν πτοήθηκα όμως. Με λιγοστές εκδορές και σκονισμένα μπατζάκια ανέβηκα πάλι στο ποδήλατο και συνέχισα. Αυτό ήταν! Βρήκα το τέλειο μέρος για να πιώ το φραπεδάκι μου. Υπήρχε σαν ένα τεράστιο ξύλινο ανάκλινδρο στην άκρη του πουθενά με θέα από τη μια τα βουνά του Hunsrück,από την άλλη του Taunus, στη μέση να τα χωρίζει ο Ρίνος και ακριβώς από κάτω ο Lahn να προσπαθεί και αυτός να δείξει τη μεγαλοπρέπεια του.
Μετά το μιας ώρας διάλειμμα, ανέβηκα στο ποδήλατο και άρχισα να κατηφορίζω. Ο χωμάτινος δρόμος ήταν αρκετά στενός και με πολλά ζικ ζακ αλλά αρκετά ομαλός. Μέχρι που εντελώς ξαφνικά και ενώ ήδη είχα μια ψιλοταχύτητα, έγινε πολύ απότομος, κακοτράχαλος με ρίζες δέντρων να έχουν βγει σε αυτόν και δεξιά - αριστερά γκρεμός. Χάνω τον έλεγχο, πέφτω και άρχισα να κατρακυλώ σε έναν από αυτούς. Για καλή μου τύχη σταμάτησα σε ένα δέντρο, στις αρχές του ρέματος. Το πόδι όμως πονούσε και πονούσε πολύ. Το ποδήλατο διαλυμένο με ξεχαρβαλωμένο το πίσω φρένο, σπασμένα τα φαναράκια, σκισμένα χερούλια, σέλα και μπλοκαρισμένες ταχύτητες.
Κουτσαίνοντας και με το ποδήλατο να το σέρνω κατέβηκα την υπόλοιπη κατηφόρα. Να σου και μια πινακίδα στα γερμανικά με ανάποδη κατεύθυνση να γράφει ότι απαγορεύεται η διέλευση στο δρόμο που βρισκόμουν λόγω επικινδυνότητας.
Κοίταξα στην εφαρμογή προς τα πού πρέπει να πάω. Έδειχνε ότι το μονοπάτι πάει παράλληλα σε ένα ποταμάκι. Αμ δε! Το ποταμάκι ήταν το ίδιο το μονοπάτι. Ευτυχώς δεν είχε πολύ νερό και έτσι βράχηκα μέχρι τους αστραγάλους. Πήρα λοιπόν την απόφαση και και ακολούθησα το ρυάκι. Πήγαινα και πήγαινα περνώντας βράχια, κλαδιά ή ακόμα και πεσμένους κορμούς δέντρων που δυσκόλευαν ακόμα περισσότερο το οδοιπορικό μου. Ξάφνου διέκρινα κάτι μπροστά μου που με κοψε τα πόδια! Το ρυάκι δεν ήταν πια ρυάκι. Είχε έναν ψηλό καταρράκτη που δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσω να τον κατέβω και ειδικά έτσι όπως ήμουν. Χωρίς να χρονοτριβώ γιατί άρχισε να νυχτώνει, έβαλα το ποδήλατο στους ώμους και προσπάθησα να σκαρφαλώσω από τη μία πλευρά και να βρεθώ ίσως σε κάποιο παράλληλο δρομάκι. Ήταν ανούσιο. Γρήγορα διαπίστωσα ότι δε θα τα κατάφερνα. Κοίταξα στο google map ότι το κοντινότερο δρομάκι βρίσκεται σε 150-200 μέτρα σχεδόν κάθετο ύψος από κει που βρισκόμουν. Και το χειρότερο; Μόλις έκλεισε το κινητό από μπαταρία.
Η απελπισία ήταν ολοφάνερη στο πρόσωπο μου...Ταυτόχρονα και η σελήνη πάνω από το κεφάλι μου. Ευτυχώς που ήταν και αυτή και δημιουργούσε λίγο φως. Στο σημείο που βρισκόμουν δεν είχε τόσο πλούσια βλάστηση με συνέπεια να φτάνουν κάποιες αχτίδες μέχρι το έδαφος.
Μη έχοντας άλλη επιλογή αφού δε μπορούσα να πάω ούτε μπροστά, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, πήρα πάλι το ποδήλατο στους ώμους και με χτυπημένο πόδι και βουτηγμένος στο ποταμάκι πήγα πάλι προς τα πίσω μέσα στη νύχτα σαν άλλος Ράμπο (το κόκκινο μαντίλι στο μέτωπο με έλειπε). Ήδη είχε μπει η ιδέα στο μυαλό μου, να διανυκτερεύσω το βράδυ εκεί και να συνεχίσω το πρωί. Υπήρχε στις αρχές του μικρού αυτού ποταμού μια εγκαταλελειμμένη ξύλινη καλύβα. Ή κάτι τέτοιο ήταν. Όμως έπρεπε να αλλάξω τα σχέδια μου. Ήμουν σίγουρος ότι οι άνθρωποι μου μόλις διαπίστωναν ότι έχω κλειστό το κινητό, θα μπαίναν σε υποψίες ότι κάτι κακό με 'χει συμβεί. Αφού ουκ ολίγες φορές τους έχω αναστατώσει με τις ριψοκίνδυνες εμπειρίες μου.
Καθώς πέρασα από τα μέρη που είχα διασχίσει προηγουμένως , φτάνω σε μια διχάλα. Ο ένας δρόμος είχε μια ίδια πινακίδα με το δρομάκι που δεν ήταν και τόσο φιλικό μαζί μου. Ο άλλος έβλεπα ότι οδηγεί προς το δάσος. Ποιο δρόμο λέτε να επέλεξα; Μα φυσικά αυτόν με την πινακίδα. Απλά αυτή τη φορά ήμουν από την αρχή δίπλα και όχι πάνω στο ποδήλατο. 'Ηταν ένα πολύ κακοτράχαλο και απότομο μονοπάτι που όμως οδηγούσε ακριβώς πάνω στον αυτοκινητόδρομο. Μα τι κάνω μέσα στη μαύρη νύχτα, μόνος με ένα κατεστραμμένο ποδήλατο δίχως φώτα σε μια autobahn; Χωρίς να το σκεφτώ και πολύ μπήκα στη Λέα και ευχόμουν να μη βρεθεί κάποιος που για χ ψ λόγους θέλει να μπει και αυτός σε αυτήν.
Όταν έφτασα και πάλι σε μία από τις γέφυρες του Ρήνου, εκεί κοντοστάθηκα λιγάκι και είπα από μέσα μου ότι πλέον είμαι ασφαλής.
Εν τέλη έπαθα ρήξη συνδέσμου και 8 βδομάδες δέσιμο το πόδι.
Υστ.: Δεν ξέρω αν είμαι εντός θέματος του φόρουμ. Πρώτη φορά γράφω εδώ...Βασικά πρώτη φορά γράφω γενικά.
