Πληγώθηκε η Clelia II στην Ανταρκτική..

[Samion]

σημαντικά προβλήματα αντιμετώπισε η "δική" μας Clelia II στην Ανταρκτική, 500 μίλια από Ushuaia. αντιμετώπισε ανέμους που έφταναν τα 55 μίλια την ώρα και ιδιαίτερα υψηλά κύματα, ένα εκ των οποίων έσπασε παράθυρο της γέφυρας. η επακόλουθη εισροή νερού προκάλεσε δυσλειτουργίες στα ηλεκτρικά, επικοινωνίες και προβλημα στη μηχανή. οι 88 επιβάτες δεν έπαθαν κάτι, μόνο μερικοί από τους 77 του πληρώματος μικροτραυματισμούς. με ίδια μέσα κατευθυνεται στην Ushuaia.
εντυπωσιακό το βίντεο:
Horror on the High Seas

 

[liopyr]

Χωρίς να είμαι ειδικός στο θέμα, δεν θεωρείται εγκληματικό λάθος να πηγαίνεις κόντρα στον καιρό και όχι "πλευρικά";

 

[Leftris B]

Χωρίς να είμαι ειδικός στο θέμα, δεν θεωρείται εγκληματικό λάθος να πηγαίνεις κόντρα στον καιρό και όχι "πλευρικά";

μπορεί να ήταν πλευρικό το παράθυρο που έσπασε.... πάντως αυτοι που το κουμαντάραν κάτι θα ξέραν παραπάνω..:xmas_biggrin: έτσι δεν ειναι κάπτεν?

 

[liopyr]

E όχι και captain, η μεγαλύτερη σχέση που έχω με καπετανιλίκι είναι τα ποπάυ που διάβαζα παιδούλης.

Ρωτάω επειδή κάποτε έτυχε να ταξιδέψω χειμώνα με σάπιο καράβι και ζόρικο καιρό, και άκουγα να λένε πως θα υπάρξει καθυστέρηση επειδή έχουμε κόντρα το καιρό και αναγκαστικά κάνουμε κύκλους.

Δε το λέω μόνο για το τζάμι που έσπασε, έχω την εντύπωση πως τα απότομα "σκασίματα" που κάνει κάθε φορά διαπερνώντας ένα κύμα ταλαιπωρούν το σκαρί.

(μπορεί να λέω και μαλακίες ε).

 

[Samion]

μάλλον σε μένα αναφερόταν..:xmas_wink:
σε γενικές γραμμές πρέπει να εχει μία γωνία, αλλά αυτό φυσικά είναι συναρτηση πολλών παραγόντων, απόσταση κυμάτων, υψος αυτών, μηκος πλοίου, ταχύτητα κ άλλα πολλά.
δεν είναι κ τόσο σπάνιο πάντως. είχε συμβεί στο Superfast 11, πολύ μεγαλύτερο από τhn Clelia, προ ολίγων ετών στην κάθοδό του από Ανκόνα..

 

[liopyr]

Οπότε παίζει αυτό που λέω ε, επειδή στο βίντεο σε κάποιες φάσεις δείχνει να πηγαίνει αλύπητα κόντρα.

;p

 

[lastsupper]

επεισης αυτα τα πλοια(καθως και ολα πλεον τα μεγαλα πλοια) ειναι πλατμορφες κατι που κανει ασυγκριτα δυσκολοτερη την βυθιση τους λογο καιρου.Επεισης τα παλαιοτερα πλοια αν επεφταν σε κυμα πηγαιναν κοντρα γιατι με το πλαι υπηρχε ο κινδυνος να αναποδογυρισουν.Εχει τυχει σε δρομολογιο για χανια να φευγουμε μετα απο 9 ωρες απαγορευτικου και να μας πιανει μεσοπελαγα(στον ανοιχτο κρητικο πελαγος) μια απιστευτη φουρτουνα.ενα παλικαρι που δουλευε στο πλοιο καθως περναγε διπλα μας τονρωταμε για πλακα ποτε βυθιζομαστε και μας απαντησε οτι αυτα τα πλοια θεωρητικα ταξιδευουν και με 10-11 μποφωρ.

 

[McElk]

Θαύμασα τις δηλώσεις των επιβατών μετά την επιστροφή τους στην Ουσουάια. Σαν να θεώρησαν την περιπέτειά τους μέρος του ταξιδιού. «Έπιασαν τόπο τα λεφτά μου !» είπε χαμογελώντας μια μεσήλικας.

 

[traveladdict]

Ενώ άμα ήταν ελληνικό γκρουπ, θα τσίριζαν και θα φώναζαν: μας εξοντώσατε, πως πάτε ανθρώπους σε τέτοια μέρη, είστε υπεύθυνοι για την ταλαιπωρία μας κλπ.
Θα ζητούσαν αποζημιώσεις, θα απειλούσαν με δυσφημίσεις (τώρα θα δεις, ξέρεις ποιος είμαι εγώ??) και θα καταστρατηγούσαν ΚΑΘΕ όρο συμμετοχής που υπέγραψαν (που αναφέρονται ρητά στις καιρικές συνθήκες).
Τάχω ζήσει σαν αρχηγός γκρουπ ...ευυπόληπτων και "πολυταξιδεμένων" ελλήνων στο παρελθόν και ευχαριστώ δεν θα πάρω άλλο...

 

[McElk]

Εγώ νομίζω ότι έχει σχέση εν μέρει και με τον προορισμό. Άτομα που κάνουν τέτοια ταξίδια επιζητούν την περιπέτεια.

 

[traveladdict]

Όχι. Είναι καθαρά θέμα ταξιδιωτικής παιδείας.
Αυτοί που αναφέρω πιο πάνω, γνώριζαν πολύ καλά ότι πάνε σε ταξίδι περιπέτειας - με ανάλογο βαθμό δυσκολίας - γνώριζαν ότι μπορεί να γίνουν αλλαγές λόγω κακών καιρικών συνθηκών, γνώριζαν ότι μπορούσαν να ταλαιπωρηθούν.
Είναι βλέπεις πολύ σικ στην Ελλάδα να κάνεις περιπέτεια σήμερα, ειδικά για να πουλάς μούρη σε όσους δεν μπορούν.
Αλλά άμα έρθουν τα δύσκολα - που περιπέτεια διάλεξες μαντάμ, δεν θα βρέχει χρυσόσκονη, ούτε θάρθει ο αντάρτης με πάστες για να σε κεράσει - τότε όλοι τα κάνουν πάνω τους και ξετσίπωτα απειλούν με τα όσα προανέφερα.
Θυμάμαι σε ένα ταξίδι στη Λιβύη - επί εμπάργκο - αποκλειστήκαμε από αμμοθύελλα και περάσαμε όλη τη μέρα στην έρημο. Γκρίνια, κακό, τους έλεγα, μα αφού θέλατε να ρθείτε στην έρημο και να πάτε και στους Τουαρέγκ κιόλας (που τότε ήταν και ξεσηκωμένοι και σκότωναν κόσμο). Η απάντηση: ναι, το ξέρουμε, αλλά δεν περιμέναμε ότι η έρημος θα ήταν έτσι... Άντε μπες εσύ στο κεφάλι του καθένα να μαντέψεις τι σκέφτεται για το κάθε μέρος που θα πάει.
Γιαυτό σου λέω, είναι θέμα ταξιδιωτικής παιδείας. Οι επιβάτες του Κλέλια ήταν όλοι αμερικανοί, ταξιδιώτες που μελετάνε το πρόγραμμα λέξη-λέξη, διαβάζουν τους όρους συμμετοχής για τα δικαιώματα τους -αλλά και για τις υποχρεώσεις τους.

 

[Yorgos]

Νομίζω πως έχει αλλάξει πάρα πολύ το ελληνικό κοινό τα τελευταία χρόνια. Θυμάμαι πολύ καλά πώς ήταν πριν από 10-12 χρόνια και δεν έχει καμία σχέση με το σήμερα. Είχα φέτος μεγαλούτσικο γκρουπ στο Περού όπου είχαμε κατολισθήσεις, βροχές, αποκλεισμό στο Μάτσου Πίτσου, ένα άτομο δηλητηριάστηκε, τα γνωστά προβληματάκια με το υψόμετρο, ξανά αποκλεισμό στο Κούσκο λόγω βροχοπτώσεων, απεργίες στη Χιλή, κίνδυνο για κλείσιμο αεροδρομίου στη Λα Παζ, υποχρεωτικές αφυπνίσεις στις 4 το πρωί λόγω των αλλαγών που επέφερε η κακοκαιρία, καταρρακτώδη βροχόπτωση και λάσπη μέχρι το γόνατο σε πεζοπορίες ωρών στη ζούγκλα και δεν είπε κανείς τίποτε, ακόμη και το ευγενέστατο ζευγάρι που δεν κατάφερε να πάει στο Μάτσου Πίτσου. Ο κόσμος που πάει σε τέτοια ταξίδια πλέον και ταξιδεμένος είναι και ξέρει τι δυσκολίες θα αντιμετωπίσει. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά εξαιρέσεις είναι. Το πρόβλημα κυρίως εστιάζεται στους πιο κοντινούς προορισμούς ή στους "μοδάτους" (π.χ η Κούβα πριν το 2005 ήταν μόδα κι ερχόντουσαν κάτι απίθανοι Έλληνες για να πουν ότι πήγαν ή για να πηδήξουν), αλλά κι εγώ συμφωνώ με τον McElk, είναι θέμα προορισμού κι όχι εθνικότητας. Για του λόγου το αληθές:

Μια φίλη Αμερικανίδα πήγε φέτος στο Βόρειο Πόλο για 3 εβδομάδες extreme trekking. Οι συμμετέχοντες ήταν χωρισμένοι σε ομάδες ανάλογα με την εθνικότητά τους και το όλο πειραματικό πρότζεκτ είχε και την έννοια race, με τις τρεις ομάδες να ανταγωνίζονται η μία την άλλη. Η αμερικάνικη ομάδα ήταν ξεκαρδιστική, με μια υπέρβαρη που έβριζε τον άντρα της κι έκλεβε τα candy bars των άλλων, έναν τύπο που απειλούσε με μηνύσεις διότι δεν του άρεσε το φαγητό και μια νεαρή που επέμενε πως το GPS κάνει λάθος. Φυσικά έφτασαν τελευταίοι, καταϊδρωμένοι και τσακωμένοι, σε ένα ταξίδι όπου πήγαν εθελοντικά, δεν πλήρωσαν τίποτε απολύτως και γνώριζαν εκ των προτέρων ότι μπορεί να πέσουν σε χιονοθύελλα (που συνέβη), να δεχθούν επίθεση από αρκούδα (που συνέβη) και πως το φαγητό ήταν σε κανονισμένες μερίδες. Μάλλον κανείς τους δεν είχε διαβάσει το εκτενέστατο handbook.

Στην Κούβα που έχω εργαστεί με Αμερικανούς, είναι όλοι τους άψογοι: ο Αμερικάνος που θα πάει στην Κούβα δεν είναι ο μέσος Αμερικανός, αλλά ένα άτομο συνήθως "ψαγμένο" που έχει διαβάσει τα πάντα, έχει συναίσθηση του πού βρίσκεται και τι περιορισμοί υπάρχουν, ξέρει καντάρια ιστορία και στο κάτω-κάτω έχει ρισκάρει και να πληρώσει και πρόστιμο στην κυβέρνησή του για την ταξιδιωτική του επιλογή. Εργάστηκα με Αμερικάνους και στην Ισπανία και ήταν ένα χάλι μαύρο, οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν ότι η Πορτογαλία είναι άλλη χώρα από την Ισπανία, δεν είχαν ιδέα παγκόσμιας ιστορίας κι έκαναν ηλίθιες ερωτήσεις του στιλ αν οι Άραβες που ζούσαν στη Σεβίλλη ήταν Σαουδάραβες κι αν ακόμη υπάρχουν σκλάβοι και γενικώς ήταν ένα ψυχαγωγικό μαρτύριο (γελούσαμε πολύ πάντως, το σωστό να λέγεται). Οι Αμερικανοί που πάνε στο Μεξικό είναι σαφώς χαμηλότερου επιπέδου από αυτούς που θα πάνε στην Ανταρκτική, την Παπούα ή το Θιβέτ και θα αντιμετωπίσουν ανάλογα και την κάθε δυσκολία. Το ίδιο ισχύει και για τους Έλληνες ή τους Ιταλούς ή τους Αυστραλούς, ο κάθε προορισμός προσελκύει διαφορετικά ταξιδιωτικά στρώματα.

Επιμένω πως το ελληνικό κοινό εν έτει 2010 είναι απείρως πιο "ψημένο" απ' ό,τι το 1996 ή το 2000. Ε, τώρα αν πας και στην εκδρομή "Τριήμερη απόδραση στην Πράγα" θα πέσεις και στους απίθανους Ελληνάρες, αλλά δεν έχουν διαφορά από τους Τεξανούς του Κανκούν που πάνε εκδρομές στις πυραμίδες και ρωτάνε αν οι "αρχαίοι Μεξικανοί" μιλούσαν Ισπανικά. Μάλλον καλύτεροι είναι...