Βολιβία Περού Χιλή Περού: άσμα ερωτικόν και ταξιδιωτικόν

[travelbreak]

Χιλή - Περού - Βολιβία - 2003

Δεν είχα σκοπό να γράψω για ένα τόσο μακρινό ταξίδι. Μακρινό με την έννοια του χρόνου και όχι της απόστασης. Είχα πάει το 2003. Όμως επειδή δε θέλουμε να πηγαίνει τίποτα χαμένο, βρίσκω την αφορμή να γράψω εδώ κάτι πρωτότυπο. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι αυτά που σημειώνουμε εδώ θα πλανώνται στο διαδίκτυο για πολλά χρόνια.

Σε εκείνο το ταξίδι λοιπόν, που έγινε με πρακτορείο συμμετείχαν έξι άτομα: εγώ με τη σύζυγο και άλλα δυο ζευγάρια. Το ένα γύρω στην ηλικία των σαράντα και το άλλο άνω των εξήντα. Στο δεύτερο θα έλεγα ότι τα χρόνια φαινόταν περισσότερα πάνω τους. Όμως ήταν μια χαρά. Από τότε τους έχω χάσει.

Τότε είχα ακόμα τη μηχανή με το φιλμ, αλλά κρατούσα και την φρέσκια μου ψηφιακή με μνήμες μια 16άρα και μια 128ΜΒ. Άρα οι φωτογραφίες που θα δείτε εδώ είναι χαμηλής ανάλυσης. Την αξία όμως εδώ(αν υπάρχει) την έχει το κείμενο.

Βρισκόμαστε στις πρώτες μέρες της εκδρομής και αρχηγό έχουμε τη Κλαίρη, μια γυναίκα γύρω στα εξήντα που ουσιαστικά έκανε πρώτη φορά το επάγγελμα του αρχηγού, γι αυτό και είχε λίγο πλάκα στην εκτέλεση των καθηκόντων της. Πολύ καλή όμως κατά τα άλλα και για χρόνια μετά την επιστροφή μας κάναμε παρέα σε ταβερνάκια. Την Κλαίρη τη συναντήσαμε στη Λίμα και ήταν μαζί μας για 7-8 μέρες, αρκετές για να γνωριστούμε καλά εξ αιτίας και του μικρού αριθμού ατόμων του γκρουπ. Επειδή είχαμε μια οικειότητα μου αποκάλυψε ότι της άρεσε ένας κρητικός καθηγητής λυκείου από το προηγούμενο γκρουπ που είχε και ήθελε να της πω μια μαντινάδα, ως κρητικός, να του τη στείλει. Εγώ δεν ξέρω και πολλές. Της είπα μερικές αλλά ήθελε και άλλες. Αρχίζω κι εγώ να κατεβάζω από το κεφάλι μου μερικές. Της άρεσαν και όλοι κάναμε πλάκα αφού ήμασταν μια καλή παρέα. Η πρώτη που της έγραψα (στο Περού για να μην ξεχνιόμαστε) ήταν:


Ρίξε μου μια γλυκιά ματιά
Και μίλησέ μου λίγο
Κι εγώ για το χατίρι σου
Θα έρθω στο Τσιρίγο

Ο κρητικός ήταν καθηγητής μαθηματικών στα Κύθηρα.

Συνεχίζω:

Ετούτο το σπιρτόκουτο
Καλά να το φυλάξεις
Γιατί με ένα σπίρτο του
Φωτιά μούχεις ανάψει.

Εκείνος έκανε συλλογή από σπιρτόκουτα

Θάθελα νάμουνα παιδί
να πήγαινα σχολείο
Και να μου κάνεις μάθημα
τσ’ αγάπης το βιβλίο

Επτά και τέσσερα εννιά
μας λείπανε τα δύο
Τα πήρενε μου φαίνεται
τσι Κρήτης το θηρίο.

Η τελευταία γράφτηκε γιατί εκείνη τη μέρα το πρωί η Κλαίρη έκανε λάθος στην πρόσθεση 7+4 (είπε ότι έκανε εννιά) και της λέγαμε στα αστεία ότι έχει χάσει το μυαλό της από τον Κρητικό.

Πρέπει να έγραψα και άλλες μαντινάδες, αλλά δυστυχώς μόνο αυτές έχω σημειώσει στο ημερολόγιο που κρατούσα.

Τότε, ή αφού επιστρέψαμε στην Ελλάδα, μου ήρθε η ιδέα να γράψω όλο το ταξίδι σε μαντινάδες. Δεν το έχω και πολύ αλλά έχω όλο το ταξίδι σε τετράστιχα. Θα τα γράψω παρακάτω και θα προσθέτω και μερικές φωτογραφίες και διάφορα σχόλια για να εξηγήσω τα γραφόμενα.


1. SANTIAGO

Το ταξίδι ξεκίνησε από το Σαντιάγο της Χιλής και μετά συνεχίσαμε στο Περού. Στο Σαντιάγο είχαμε αρχηγό το Μιχάλη και ξεναγό την Πατρίτσια. Η Ρίτα και ο Τάκης ήταν το ένα ζευγάρι από το γκρουπ των σαράντα ετών.

Ταξίδι αποφασίσαμε
να πάμε στο Περού
να δούμ’ εκεί τι γίνεται
τέλος καλοκαιριού (2003).

Στο πρακτορείο πήγαμε
πρόγραμμα να μας βγάλει
κι αυτό μας έστειλε Χιλή
να βρούμε το Μιχάλη.

Για αρχηγό τον έβαλε
εμάς να ξεναγήσει
την ιστορία της Χιλής
να μας την εξηγήσει.

Μα εμείς από την κούραση
δε βλέπαμε τη φύση
ύστερα από είκοσι
σχεδόν ωρών την πτήση.

Και η Πατρίτσια πάσχιζε
μα άδικος ο κόπος
γιατί ‘χε κίνηση πολύ
του Κριστομπάλ ο λόφος.

Έτσι κατευθυνθήκαμε
για τη Σάντα Λουτσία
που ‘ταν η θέα άριστη
και είχε ηρεμία.

Αφού ξεκουραστήκαμε
τ’ απόγεμα λιγάκι
είπαμε να ξεσκάσουμε
σαν ήρθε το βραδάκι.

Εγώ κι η Ντίνα πήραμε
την Ρίτα με τον Τάκη
να πάμε για καλό φαΐ
σε κανα ταβερνάκι.

Κρέατα παραγγείλαμε
να φάμε παριγιάδα
για να γευτούμε φαγητό
κι εκτός απ’ την Ελλάδα.


Στα κάρβουνα εφέρανε
τα κρέατα να φάμε
να πιούμε μπύρα δροσερή
και στο καλό να πάμε.

 

• 1
• 2
• 3
• 5
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[buffon85]

αααα εδω αποκαλυπτονται και αλλα ταλεντα σου!
σε ευχαριστουμε πολυ, αναμενω με αγωνια την συνεχεια! δεν περιμενα βολιβια και χιλη, τριπλο το σοκ!

 

[travelbreak]

αααα εδω αποκαλυπτονται και αλλα ταλεντα σου!
σε ευχαριστουμε πολυ, αναμενω με αγωνια την συνεχεια! δεν περιμενα βολιβια και χιλη, τριπλο το σοκ!

Από τη δική σου παρότρυνση στη συζήτηση που κάναμε στην προηγούμενη ιστορία μου, αποφάσισα να γράψω ετούτο το ταξίδι.

 

[travelbreak]

2. LIMA

Την άλλη μέρα το πρωί
πετάξαμε για Λίμα
που είναι πόλη όμορφη
στ’ ωκεανού το κύμα.

Η μοίρα τώρα έφερε
για αρχηγό την Κλαίρη
που ήθελε την Κένυα
μα το Περού δεν ξέρει.
Η Κλαίρη είχε ταξιδέψει πολύ στην Κένυα, την οποία μας ανέφερε συνέχεια στο στυλ: αυτό στην Κένυα ήταν έτσι, το άλλο αλλιώς κλπ.

Πάντως καλά περάσαμε
μαζί ξενιτεμένοι
γιατί προσπάθησε πολύ
κι ας ήταν κουρασμένη.

Την πρώτη μέρα είδαμε
τις ομορφιές στη Λίμα
μα ιστορία τίποτα
κι είναι στ’ αλήθεια κρίμα.
Δυστυχώς η Κλαίρη όχι μόνο δεν ήξερε τη δουλειά της ως αρχηγός του γκρουπ, αλλά δεν μπήκε στον κόπο να μάθει ορισμένα πράγματα από τον τόπο που βρισκόμασταν να μας τα πει. Έτσι μαθαίναμε ό,τι μας έλεγαν οι διάφοροι ξεναγοί που είχαμε, (εκείνη τα μετέφραζε) αλλά και εκείνοι δεν έλεγαν πολλά. Έτσι μας έτυχε.

Είχε πλατείες όμορφες
πως να τις αριθμήσω;
Plaza de Armas κεντρικά
καμιά τους δε θ’ αφήσω.

Η Dos de Mayo ήτανε
η πιο όμορφη απ’ όλες
επερπατήσαμε πολύ
κι ελιώσανε οι σόλες.

Στη Bolognesi βγάλαμε
πολλές φωτογραφίες
κι η Grau ήτανε πολύ
πάν’ από Βερσαλίες.

Και στο μουσείο πήγαμε
του Λάρκο του Χερέρα
κι είδαμε αρχαία μπόλικα
για να περάσ’ η μέρα.

Τα πιο ωραία ήτανε
δίπλα στην αποθήκη
κάτι σπουδαία πήλινα
που ήταν σε προθήκη.

Ο Γιώργος πήρε δίπλα του
και πονηρά στη Γιώτα
εξήγησε τα δύσκολα
με τα δικά του φώτα.
Ο Γιώργος και η Γιώτα ήταν το ζευγάρι το μεγαλύτερο σε ηλικία. Το μουσείο αυτό έχει πήλινα ομοιώματα σε σεξουαλικές πράξεις.

Ο Τάκης φωτογράφιζε
νάχει όλες τις στάσεις
κι η Ντίνα μου εφώναζε
«γρήγορα να προφτάσεις».

Χαμπάρι δεν επήραμε
απ’ αρχαιολογία
μόνο τις πόζες βλέπαμε
κι είχαν για μας αξία.

Τ’ απόγεμα Ειρηνικό
είχε το πρόγραμμά μας
που όλοι μας είχαμε δει
μόνο στα όνειρά μας.

Είχε μεγάλα κύματα
κι ένα σωρό τους είδα
τρελούς που κουβαλούσανε
την ιστιοσανίδα.

Μ’ απ’ όλους ήταν πιο τρελοί
αυτοί με παρά πέντε
που σαν πουλιά πετούσανε
με χάρη στον πουνέντε.

Το βράδυ εδειπνήσαμε
μες στο ξενοδοχείο
ψαράκι ή κοτόπουλο
σα νάταν πανδοχείο.

Το πίσκο είχαμε μετά
σα δώρο να το πιούμε
για να καλονυστάξουμε
καλά να κοιμηθούμε.

Το πίσκο είναι τοπικό ποτό.

3. NAZCA BALLESTAS
Την επομένη είχαμε διήμερη εκδρομή για να δούμε τις γραμμές της Νάζκα και τα νησιά Μπαλέστας.
Την άλλη μέρα το πρωί
είδα κακό σημάδι
χαράματα εξύπνησα
θα μούβγαινε το λάδι.

Ο δρόμος ήτανε μακρύς
η ερημιά μεγάλη
ο Κάρλος ήταν ξεναγός
μάχε ξερό κεφάλι.

Το στόμα είχε ανοιχτό
όμως μιλιά δε βγάνει
μονάχα για να πιεί νερό
και λίγο ν’ ανασάνει.

Στην Ίκα σταματήσαμε
μουσείο για να δούμε
κι από τις Νάζκα τις γραμμές
λιγάκι να γευτούμε.

Μα η πραγματικότητα
ήρθε το μεσημέρι
που στο αεροδρόμιο
η τύχη μ’ έχει φέρει.

Όλο χαρούλες ήμασταν
θα βλέπαμ’ επιτέλους
εκείνα που ο Ντένικεν
έμαθε στους ασχέτους.

Η Γιώτα κάτι ήξερε
αρνιόταν να πετάξει
μα μεις την επιέζαμε
το θέαμα μη χάσει.

Πάντως η Κλαίρη έμεινε
κάτω να μας κοιτάει
καθόλου δεν ενοιάστηκε,
μόνους μας παρατάει.

Στα χέρια πάνω ενός τρελού
πιλότου ατρομήτου
που πάσχιζε να δούμ’ εμείς
το σχήμα του πιθήκου.

Σα σβούρα στριφογύριζε
με το μικρό του σκάφος
όμως εμάς μας έτρωγε
ο φόβος και το άγχος.

Μόνο σαν κατεβήκαμε
και κάτσαμε στο χώμα
ηρέμησ’ η καρδούλα μας
κι ήρθε ξανά το χρώμα.

Μα για να είμαστε όπως πριν
στα συγκαλά μας πάλι
καρβέλια φάγαμε πολλά
κι έστρωσε το κεφάλι.
Μας είπε κάποιος ότι για να περάσει η ζαλάδα καλό ήταν να φάμε αρκετό ψωμί. Αν δεν το έχει κάνει αυτό με το αεροπλανάκι να στρυφογυρνά δε μπορεί να καταλάβει πόσο σε ζαλίζει.

Μόνο η Γιώτα ήτανε
χωρίς καμία ζάλη
και άνετα μας κοίταζε
μες στο κακό μας χάλι.

Η ώρα πέρασε λοιπόν
με τούτα και με κείνα
και πήγαμε να μείνουμε
εις τη Χοακακίνα.

Είναι μια λίμνη όμορφη
κοντά εις το Παράκας
με μαγαζάκια τρίγυρα
και μέσα έχει βάρκας.

Κανείς δε μπήκε φυσικά
στον κόπο να μας μάθει
την ιστορία της μικρής
νεράιδας και τα πάθη.
Ιστορικά η λίμνη συνδέεται με κάποια νεράιδα.

Την άλλη μέρα πήγαμε
λιοντάρια για να δούμε
όχι ασφαλώς της Κένυας
και να τα φοβηθούμε.

της θάλασσας τα ήμερα
εις τα νησιά Μπαλέστα
που μαζεμένα κάνανε
σα νάχανε φιέστα.

Και πιγκουΐνους είδαμε
ίσαμε τρεις μονάχα
που όρθιοι κοιτάζανε
μ’ αδιαφορία τάχα.

Χωρίς τον αρχηγό κοντά
για να μας εξηγήσει
φώκιες πως ήταν τα μισά
όλ’ είχαμε νομίσει.
Η αρχηγός μας δεν ήρθε μαζί μας, όπως και στο αεροπλάνο στη Νάζκα, γιατί ήταν λίγο φοβητσιάρα.

Στου Πίσκο σταματήσαμε
μετά εις την πλατεία
με τα ωραία χρώματα
ήτανε μια μαγεία.

Κρασί και πίσκο πήραμε
κι ήταν εγγυημένα
ο Κάρλος το ‘ξερε καλά
μα ήταν ξιδιασμένα.

Έτσι τελείωσε κι αυτή
η εκδρομή στη Νάζκα
θα έρθουν κι άλλα ‘ργότερα
κι εσύ καρδιά μου βάστα.

 

[travelbreak]

4. PUERTO MALDONADO

Την άλλη μέρα πήραμε
πάλι τ’ αεροπλάνο
κι η πτήση μας επέρασε
από τις Άνδεις πάνω.

Η τύχη μου ήταν καλή
παράθυρο μ’ εβάλαν
και είδα όλα τα βουνά
μακάρι νάταν κι άλλα.

Τα χιόνια ήτανε πολλά
είχε και παγετώνες
και λίμνες πεντακάθαρες
που μένουνε αιώνες.

Πορεία είχαμε καλή
και ξεπροβάλει νάτο
μέσα στη ζούγκλα τ’ όμορφο
Πουέρτο Μαλντονάτο.

Μάντρε ντε Ντίος λέγεται
εκείνο το ποτάμι
που ως τον Αμαζόνιο
με τα νερά του φτάνει.

Κι εμείς εμείναμε κοντά
εις ένα λοντζ μεγάλο
Ρεζέρβα Αμαζόνικα
με σήμα παπαγάλο.

Με ξύλινα δωμάτια
κι απ’ έξω δυο αιώρες
μου άρεσε να άραζα
και να κουνιέμαι ώρες.

Και το πρωί κινήσαμε
στη λίμνη για να πάμε
που Σάντοβαλ τη λέγανε
μια ώρα περπατάμε.

Μερικοί πούταν αμάθητοι
γκρινιάξανε λιγάκι
μα το ξεχάσανε ευθύς
σαν μπήκαν στο βαρκάκι.

Ο ξεναγός κάνει κουπί
κι αργά η βάρκα πάει
εμείς χελώνες ψάχναμε
κι εκείνος δε μιλάει.

Καθρέπτης ήταν το νερό
κι η φύση ένα θαύμα
μακάρι νάχαμε καιρό
να μέναμε για πάντα.

Τ’ απόγεμα είχε ξανά
μες στο ποτάμι βόλτα
για μαϊμούδες πήγαμε
μα είχε μόνο χόρτα.

Εκείνο που μας άρεσε
ήτανε μια φυτεία
και μάθαμε τι γίνεται
εκεί στη μπανανία.

Κατόπιν συνεχίσαμε
Κι ήρθε το βράδυ τώρα
και στο ποτάμι ψάχναμε
να βρούμ’ αλιγατόρα.

Κάπως έτσι ετέλειωσε
αυτή η ιστορία
κι αν μες στη ζούγκλα
πήγαμε δεν είδαμε θηρία.

Το μόνο πούτυχε κακό
ήτανε στην Κλαιρίτσα
έχασε όταν φεύγαμε
την κόκκινη βαλίτσα.

5. KUSCO

Στην τύχη μας ήταν γραφτό
εικοσιμιά τ’ Αυγούστου
να φτάσουμε τ’ απόγεμα
στο Νοβοτέλ του Κούσκου.

Τις βόλτες ξεκινήσαμε
χωρίς ν’ αναπαυτούμε
και λόγω του υψόμετρου
να ταλαιπωρηθούμε.

Η Ρίτα λιποθύμησε
μέσα στην εκκλησία
καλά που βοηθήσανε
δυο τρεις απ’ τη Γαλλία.

Μα κι όλοι οι υπόλοιποι
που τρέχαμε στ’ αρχαία
τα χάλια μας τα είχαμε
δε νιώθαμε ωραία.

Τα βράχια ήταν όμορφα
τέλεια ταιριασμένα
και εντυπωσιάσανε
τη Ντίνα και εμένα.

Το ταίριασμα ήταν καλό
κι ο Τάκης απορούσε
που μέσα στους λεπτούς αρμούς
μαχαίρι δε χωρούσε.

Και πως τα κουβαλήσανε
χιλιόμετρα στο χώμα
αφού δεν είχανε τροχούς
και μηχανές ακόμα.

Με τόσες βόλτες πούκανα
δεν μπόρεσα να πάω
το βράδυ στο φολκλορικό
μεζέδες για να φάω.

Πόναγε το κεφάλι μου
και ξάπλα είχα μείνει
τίποτα δε μου κάνανε
ντεπόν και ασπιρίνη.


6. ΜΑΤΣΟΥ ΠΙΤΣΟΥ

Όμως εξεκουράστηκα
κι έτσι την άλλη μέρα
όλα μου φαίνονταν καλά
κι είχ’ άλλονε αέρα.

Στο Μάτσου Πίτσου το βουνό
κινήσαμε να πάμε
γι’ αυτό το τρένο πήραμε
δρόμο μακρύ τραβάμε.

Τέσσερις ώρες έκανε
και πλέον να διανύσει
τα εκατό χιλιόμετρα
κοντά να μας αφήσει.

Κι εκεί το πούλμαν πήραμε
επάνω να μας πάει
κι ήταν ο δρόμος με γκρεμούς
Θεός να μας φυλάει.

Όμως αποζημίωση
πήραμε με τη θέα
που από κει αντίκρισε
ολόκληρ’ η παρέα.

Λένε πως τούτο το βουνό
είναι το πιο ωραίο
κι έχει το πιο σημαντικό
στην ήπειρο αρχαίο.

Και άδικο δεν έχουνε
αξίζει όσο κανένα
το Μάτσου Πίτσου να κοιτάς
με έκπληκτο το βλέμμα.

Πως τέτοια καταφέρανε
οι Ίνκας να τα φτιάσουν
και έρχονται από παντού
σήμερα να θαυμάσουν.

Στ’ αλήθεια νιώσαμε χαρά
κι ακόμη περηφάνια
που εβρεθήκαμε εκεί
κοντά εις τα ουράνια.

Στη μνήμη ανεξίτηλα
χαράχτηκαν εικόνες
εκείνων των κατασκευών
που μένουνε αιώνες.

Τι να μου πουν τα κτίρια
τα σημερνά που χτίζουν
ν’ αντέχουν χρόνια εκατό
κι ύστερα να γκρεμίζουν.

Εδώ ‘ταν άλλοι άνθρωποι
το ‘βλεπαν μ’ άλλα μάτια
έκαναν πάνω στα βουνά
χιλιάδες μονοπάτια.

Οι Ίνκας τα εχάραξαν
τη χώρα να διασχίζουν
και κάστρα στις βουνοκορφές
απόρθητα να χτίζουν.

Το βράδυ σαν γυρίσαμε
ήμασταν κουρασμένοι
μα απ’ αυτά που είδαμε
ικανοποιημένοι.

 

[Sassenach77]

Πρωτότυπη αφήγηση και πάρα πολύ όμορφη !!!!
Σε ευχαριστώ πολύ !!!!

 

[travelbreak]

Πρωτότυπη αφήγηση και πάρα πολύ όμορφη !!!!
Σε ευχαριστώ πολύ !!!!

Δεν θα το έλεγα αφήγηση. Ούτε και μαντιναδοκατασκευή!!
Έτσι όμως που το βλέπω σε συνδυασμό με τις φωτογραφίες μου αρέσει. Εννοείται ότι η στιχουργία είναι απλοϊκότατη, μα δεν διεκδικώ δάφνες.
Ευχαριστώ για την ανεκτικότητα.

 

[travelbreak]

Κάτι δεν πήγε καλά στο ανέβασμα που έκανα. Μου τα πέταξε όλα έξω. Θα ξαναπροσπαθήσω.

 

[travelbreak]

7. ΚΛΑΙΡΗ - ΜΑΝΩΛΗΣ - ΠΕΡΟΥ

Στο Κούσκο η Κλαίρη έφυγε για Ελλάδα και εμείς είχαμε πλέον ως αρχηγό μας τον Μανώλη.
Την Κλαίρη χαιρετήσαμε
έτσ’ ήτανε γραφτό
κι εμείς θα συνεχίζαμε
με άλλο αρχηγό.

Η Κλαίρη ήτανε καλή
μα μόνο για παρέα
αν τύχει κι είσαι μονος σου
θα την περνάς ωραία.

Όμως τα χρόνια φαίνεται
την κούρασαν λιγάκι
της κόψανε τη διάθεση
και το πολύ μεράκι.

Σε τέτοιες χώρες μακρινές
χρειάζονται τα νιάτα
που έχουνε τη δύναμη
κι είν’ όρεξη γεμάτα.
Τότε ήμουν και 14 χρόνια νεότερος. Μάλλον σήμερα διαφωνώ με αυτά. Θα μπορούσε να είναι 60 ετών και να έχει μια χαρά ζωντάνια.

Γιατί ταξίδι μακρινό
όταν αποφασίσεις
θέλεις να κουραστείς πολύ
και όλα να τα ζήσεις.

Δεν λογαριάζεις κούραση
στον μακρινό τον τόπο
βιάζεσαι όλα να τα δεις
και δε σου κάνει κόπο.

Η κούραση είναι γλυκιά
αρκεί να τη γεμίσεις
με εντυπώσεις την καρδιά
κι όμορφες αναμνήσεις.

Η Κλαίρη πια μας άφησε
πίσω για να γυρίσει.
και ο Μανώλης έφτασε
για να μας ξεναγήσει.

Χρόνια ‘ναι κείνος αρχηγός
και το Περού το ξέρει
προσπάθησε πάρα πολύ
για να μας συνεφέρει.

Μεις είχαμε μεσάνυχτα
από την ιστορία
του τόπου που βρισκόμασταν
και αρχαιολογία.

Μας έκαν’ επανάληψη
τα περασμένα μέρη
και τα συνέδεσε σωστά
στο τώρα να μας φέρει.

Σιγά σιγά μας έμαθε
όλη την ιστορία
και όλ’ αυτά που βλέπαμε
απόχτησαν ουσία

8. ΙΕΡΗ ΚΟΙΛΑΔΑ

Την πρώτη μέρα πήγαμε
στην Ιερή Κοιλάδα
και όλα τα μνημεία της
με άλλο μάτι τάδα.

Η πρώτη στάση έγινε
να δούμε ντόπια ζώα
λάμα κι αλπάκα ήτανε
που κοίταζαν αθώα.

Πισάκ ελέγαν το χωριό
που κάναμε μια στάση
μόνο για να ψωνίσουμε
κι η ώρα να περάσει.

Είχε μεγάλη ομορφιά
και μια καλή πλατεία
με μαγαζάκια μπόλικα
και όλο ηρεμία.

Κι αρχαία είχ’ εκεί κοντά
διάβασα σε βιβλίο
μα πρώτ’ απ’ όλα σουβενίρ
μνημεία μου αντίο.

Όμως κατευθυνθήκαμε
δίπλα ‘πο το ποτάμι
σε ένα κάστρο υψηλό
που Ινκας είχαν κάμει.

Και σκαρφαλώσαμε γοργά
σωστοί ήμασταν ράμπο
και στην κορφή εφτάσαμε
του Ογιανταϊτάμπο.

Από ψηλά ‘γναντέψαμε
την ομορφιά του τόπου
με τις πεζούλες τις παλιές
την τέχνη του ανθρώπου.

Για φαγητό καθήσαμε
απόγεμα ‘ταν ήδη
νομίζω πιο καλό φαΐ
δεν είχε το ταξίδι.

Στο γυρισμό περάσαμε
απ’ τ’ όμορφο Τσιντσέρο
στη μνήμη μου τα’ αρχαία του
πολύ συχνά θα φέρω.

Η πρώτη μέρα ήτανε
μαζί με το Μανώλη
να αναλύει κάθε τι
χαρά είχαμε όλοι.

Στ’ αρχαία που πηγαίναμε
εκάνανε την κότα
και δεν ακολουθούσανε ο
Γιώργος με τη Γιώτα.

Συχνά εκουραζότανε
κι ενιώθανε ναυτία
υψόμετρο το λέγανε
μα ήταν ηλικία.


9. ΠΟΥΝΟ - ΤΙΤΙΚΑΚΑ

Πολύ πρωί ξυπνήσαμε
με πούλμαν ξεκινάμε
ο δρόμος ήτανε μακρύς
στο Πούνο για να πάμε.

Νωρίς νωρίς αρχίσανε
προβλήματα μεγάλα
δεν ήτανε κατακλυσμός
ούτε χοντρή ψιχάλα.

Δυό οδηγοί πηγαίνανε
με γκάζι και με φόρα
και έτσι συγκρουστήκανε
δύο βυτιοφόρα.

Δυό ώρες περιμέναμε
ν’ ανοίξουνε το δρόμο
καλά να έχει ο θεός
αυτό τον τροχονόμο.

Μετά άρχισε έρημος
μικρά χωριά περνάμε
άλλοι στον ύπνο τόριξαν
και άλλοι τα κοιτάμε.

Απόγεμα εφτάσαμε
κοντά στο Σιλουστάνι
που είχε πέη όρθια
που ο νους σου δεν τα βάνει.

Αυτοί οι μικροί πύργοι παρίσταναν πέη, όπως μας διαφώτισε ο Μανώλης.

Πάνω σε λόφο ήτανε
στημένα σαν τους πύργους
μυαλό που τόχαν οι τρελοί
σαν φεύγει η ψυχή τους.

Στο Πούνο πήγαμε μετά
στη λίμνη Τιτικάκα
στα τέσσερα χιλιόμετρα
υψόμετρο για πλάκα.

Εγώ η Ντίνα κι ο αρχηγός
ο Τάκης και η Ρίτα
πήγαμε κι είδαμε αργά
το πλοίο στην προβλήτα.

Είναι για χρόνια εκατό
στη λίμνη αραγμένο
σε ξερονήσι σα να δεις
να περιμένει τρένο.


10. ΟΥΡΟΣ - ΤΙΑΧΟΥΑΝΑΚΟ - ΛΑ ΠΑΖ

Η άλλη μέρα ήτανε
από τις πιο ωραίες
με ποικιλία φοβερή
και δυό κρατών σημαίες.

Πήγαμε πρώτα στα νησιά
που λένε πως κινούνται
κι από φτωχούς ιθαγενείς
για χρόνια κατοικούνται.

Ούρος έχουνε τα’ όνομα
και όμοια δεν είδες
μα κάποιος που τα ξέχασε
τα ‘πε βραχονησίδες.

Κατόπιν ξεκινήσαμε
χωρίς νάχουμε βία
μα ως το βράδυ νάμαστε
μέσα στη Βολιβία.

Στο δρόμο σταματήσαμε
εις το χωριό Πομάτα
και αποχαιρετήσαμε
τη λίμνη Τιτικάκα.

Λίγο προτού τα σύνορα
ξανά σ’ ένα ναό τους
δεκάδες ήταν τα πουλιά
θα τάχανε θεό τους.

Και οι γυναίκες έτρεχαν
να τα αγκαλιαστούνε
φωτογραφία θέλανε
μαζί μ’ αυτά να βγούνε.

Στα σύνορα γελάσαμε
με τους γραφειοκράτες
στο τέλος επεράσαμε
χωρίς πολλούς μπελάδες.

Και προχωρήσαμε μπροστά
και ξεπροβάλει νάτο
μ’ ένδοξες αρχαιότητες
το Τιαχουανάκο.

Φωτογραφίες βγάλαμε
στου Ήλιου τη μεγάλη
την Πύλη και θαυμάσαμε
τεράστιο κεφάλι.

Μονόλιθους είχε πολλούς
όλους τους βασιλιάδες
και στο μουσείο είδαμε
που ήτανε δεκάδες.

Εις τη Λα Παζ επήγαμε
λιγάκι πριν βραδιάσει
κι ολόκληρη την είχαμε
από ψηλά θαυμάσει.

 

[travelbreak]

Για όσους παρακολουθούν την «ιστορία» θέλω να πω και ορισμένα ενημερωτικά σε πεζό λόγο γι αυτό το ταξίδι.

Πριν πάω στο Περού, ή μάλλον πριν αρχίσω να το ψάχνω, νόμιζα ότι δεν είχε και πολλά εκτός από το Μάτσου Πίτσου. Θυμάμαι το 1999 που ήταν να πάμε στη Λατινική Αμερική, σκεφτόμασταν το Περού ή το Μεξικό. Η σύζυγος μάλλον ήθελε το Περού αλλά εγώ ήμουν κάθετος: Μεξικό. Και πήγαμε στο Μεξικό. Το Περού που περιγράφω εδώ το κάναμε το 2003. Αποδείχτηκε υπέροχο, αν και παρά λίγο να μη γίνει. Το είχαμε κλείσει με πρακτορείο και 15 μέρες πριν φύγουμε άρχισαν τα τηλέφωνα για να πάμε μια εβδομάδα νωρίτερα. Εμείς δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε τις μέρες μας και τις άλλαξαν τα άλλα δυο ζευγάρια που ήρθαν μαζί μας.

Το κόστος ανήλθε στα 3500 ευρώ, λίγο πιο λίγο από τη σημερινή τιμή του αντίστοιχου ταξιδιού. Το πρόγραμμα ήταν το εξής:

Πρώτη διανυκτέρευση στο αεροπλάνο, δεύτερη στο Σαντιάγο της Χιλής, Τρίτη στη Λίμα. Ακολούθησε διήμερη εκδρομή στη Νάζκα με διαμονή στην πόλη Ίκα. Ξανά διαμονή στην Λίμα και αμέσως αναχώρηση αεροπορικώς για δυο βραδιές στη ζούγκλα κοντά στο Πουέρτο Μαλντονάδο. Από εκέι πετάξαμε για το Κούσκο όπου μείναμε τρεις βραδιές. Περιλαμβανόταν ημερήσια εκδρομή στο Μάτσου Πίτσου. Από το Κούσκο πήγαμε οδικώς στο Πούνο με τη λίμνη Τιτικάκα για μια βραδιά. Στη συνέχεια οδικώς πάλι πήγαμε στη Λα Παζ όπου μείναμε δυο νύχτες. Οι τελευταίες δυο νύχτες στην Νότια Αμερική ήταν στο Σαντιάγο ξανά για να δούμε και το Βαλ Παραΐζο. Η 16η διανυκτέρευση ήταν στο αεροπλάνο επιστρέφοντας.

Συνεχίζω λοιπόν με το τελευταίο μέρος της ποιητικής ιστορίας μου.


11. ΛΑ ΠΑΖ - ΤΣΑΚΑΛΤΑΓΙΑ

Πρωί σαν ξεκινήσαμε
την πόλη για να δούμε
την όρεξη δεν είχαμε
κουβέντα για να πούμε.

Κι ο αρχηγός λες κι ήτανε
τέλεια κουρντισμένος
άρχισε να μιλά πολύ
κι εγώ ‘μουν τσατισμένος.

Διαβάζοντας ξανά τις τότε σημειώσεις μου βλέπω ότι είχα ξυπνήσει με πονοκέφαλο, λόγω του υψομέτρου προφανώς, και γι αυτό είχα νεύρα. αλλά και η ξενάγηση γράφω ότι δεν μπου άρεσε. Η Λα Παζ δε με ενθουσίασε καθόλου, όπως ας πούμε η Λίμα, και ήμουν εκνευρισμένος με το Μανώλη που μας έδειχνε ως αξιοθέατα τα κυβερνητικά κτίρια.

Μας έλεγε για κτίρια
άσχετα και αστεία
για τις πρεσβείες των κρατών
και για νοσοκομεία.

Καλά που πήγαμε εκεί
που λίγη αξία δίνεις
κι ο Άρμστρονγκ την ονόμασε
κοιλάδα της σελήνης.

Πήγαμε πάλι σ’ εκκλησιές
μουσεία και πλατείες
επαναστάσεις μάθαμε
και άλλες ιστορίες.

Όμως αυτό που πιο καλό
ήταν στη Βολιβία
δεν ήτανε τα’ αρχαία της
κι η νέα ιστορία.

Πολλά βουνά έχει ψηλά
που είναι χιονισμένα
κι εμείς απ’ όλα πήγαμε
τ’ απόγεμα σε ένα.

Στο Τσακαλτάγια πήγαμε
πάντα θα το θυμάμαι
γιατί ‘ναι το ψηλότερο
στη μνήμη μου θε νάναι.

Ποτέ μου δεν περίμενα
ν’ ανάβω τέτοιο ύψος
στ’ αυτιά μου ακουγότανε
σα νάταναι ‘νας μύθος.

Στην παρακάτω φωτογραφία φαίνεται το χιονοδρομικό που βρίσκεται στο μεγαλύτερο υψόμετρο παγκοσμίως.

Και όμως το ανέβηκα
μ’ αντέξανε τα κότσια
επήγα μέχρι την κορφή
στα πέντε τετρακόσια.

Πουλί θαρείς πως ήμουνα
μαζί με το Μανώλη
και αντικρύσαμ’ από κει
τη Βολιβία όλη.

Καθόλου δε με πείραξε
αυτ’ η ορειβασία
αντίθετα με έκανε
να νιώθω ευεξία.

Η κορυφή:

Γι’ αυτό κι εγώ συμφώνησα
να βγω με την παρέα
κι ας ήξερα πως άσχημα
θα ήτανε τα νέα.

Πορεία διαμαρτυρίας στη Λα Παζ:

Πήγαμε σε φολκλορικό
κεντράκι για να δούμε
άλλους να μας χορεύουνε
κι άλλους να τραγουδούνε.

Στο τέλος εχορέψαμε
κι εμείς με το ρυθμό τους
σαν ήρθαν να πληρώσουμε
και το λογαριασμό τους.

12. ΛΙΜΑ ( ΞΑΝΑ) – ΒΑΛΠΑΡΑΪΖΟ – ΜΑΔΡΙΤΗ

Ετούτο το ταξίδι μας
πολλά λεφτά αξίζει
την άλλη μέρα το πρωί
επιστροφή αρχίζει.

Στη Λίμα πήγαμε ξανά
μουσεία για να δούμε
στις όμορφες πλατείες της
να περιπλανηθούμε.

Άλλοι στη βόλτα τόριξαν
άλλοι κάνανε ψώνια
μερικοί παπούτσια έβαφαν
ή τρώγαν μακαρόνια.

Αυτό με τα παπούτσια το γράφω γιατί ο Μανώλης πήγε να βάψει τα παπούτσια του στον υποτίθεται καλύτερο του είδους στη χώρα. Ήταν πολυλογάς τελικά.

Στη Λίμα σαν εφτάσαμε
μες στο λεωφορείο
στα πίσω τα καθίσματα
ήταν βαλίτσες δύο.

Της Κλαίρης ήταν και οι δυό
τις είχε παρατήσει
γιατί ήταν υπέρβαρη
στην τελευταία πτήση.

Αν θυμάστε απο την αρχή εδώ έχω αναφέρει ότι η Κλαίρη είχε τέσσερις μεγάλες βαλίτσες. Για ένα χρόνο αφού επιστρέψαμε και βλεπόμασταν δεν της είχε πάρει. Περίμενε να τις στείλει το πρακτορείο, αλλά δεν ξέρω αν έγινε ποτέ.

Ακόμα είναι στο Περού
κι εκείνη περιμένει
νάρθουν τα δώρα πούχουνε
ως πότε η καημένη.

Ίσως μπορούσαμε να τις πάρουμε εμείς αλλά ο Μανώλης δεν μας άφησε, λέγοντας ότι θα το αναλάβει το πρακτορείο. Δεν γούσταρε την Κλαίρη γιατί ίσως φοβόταν μη του πάρει τη δουλειά. Πράγμα αδύνατον γιατί εκείνη δεν ήταν για τέτοια.

Ο αρχηγός δε γούσταρε
φαίνεται τη Μαρία
και τις βαλίτσες άφησε
δείχνοντας μιά κακία.

Τ’ απόγεμα επήραμε
τ’ αεροπλάνο πάλι
στο Σαντιάγο της Χιλής
να βρούμε το Μιχάλη.

Το βράδυ φτάσαμε αργά
η ώρα περασμένη
κι όλοι για ύπνο πέσαμε
ήμασταν κουρασμένοι.

Βαλ Παραΐζο ήτανε
το τελευταίο μέρος
που είχε το ταξίδι μας
σαν έφτανε στο τέλος.

Στο σπίτι πήγαμ’ αρχικά
του Πάμπλο του Νερούδα
κι απ’ όσα μέρη πήγαμε
το πιο καλό ‘ναι πούδα.

Κάναμε βόλτες όμορφες
μπήκαμε σε τρενάκι
πήγαμε και στη θάλασσα
μυρίσαμ’ αεράκι.

Το βράδυ πήγαμ’ όλοι μας
σε μία ταβερνίτσα
μ’ ανέκδοτα γελάσαμε
από την Ελλαδίτσα.

Στ’ αεροπλάνο μπήκαμε
προορισμός Μαδρίτη
να που το τέλος έφτανε
μ’ ένα καλό ξενύχτι.

Στην Ισπανία φτάσαμε
και θέλαμε μια λύση
που πέντε ώρες είχαμε
μέχρι την άλλη πτήση.

Γι’ αυτό και πήγαμε ευθύς
την πόλη για να δούμε
και τις φαρδιές πλατείες της
πάλι να θυμηθούμε.

Στ’ αλήθεια δε μας φάνηκε
πως χάσαμε τη μέρα
γιατί αξίζαν όλ’ αυτά
που είδαμ’ εκεί πέρα.

13. ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Περού ‘ναι χώρα μακρινή
τους Ίνκας έχει βγάλει
με ιστορίες όμορφες
αχ και να πάω πάλι.

Απ’ όλ’ αυτά που είδαμε
το Κούσκο το θαυμάζω
στο Μάτσου Πίτσου στάθηκα
κι ευλαβικά κοιτάζω.

Οι Ισπανοί τα έκαναν
ερείπια και χώμα
μα στέκονται περήφανα
πολλά ‘π’ αυτά ακόμα.

Περήφανοι οι άνθρωποι
γυναίκες με καπέλα
με τις πολύχρωμες στολές
στ’ αρχαία πήγαιν’ έλα.

Στα ύψη χτίζανε ναούς
κάστρα, μεγάλους δρόμους
και είχαν πάντα δίκαιους
για το λαό τους νόμους.

Τώρα τους βλέπεις ήσυχους
φτωχούς τους απογόνους
να κουβαλούν περήφανα
μωρά πάνω στους ώμους.

Μένει να κάνω μια ευχή
νάχω καλά ταξίδια
και άλλους τόπους να χαρώ
του κόσμου τα στολίδια.

Ελπίζω να μη σας κούρασα.
Ευχαριστώ που με παρακολουθήσατε.

 

[LULLU]

μια διαφορετική αφήγηση..

 

[Sassenach77]

Ο επίλογος τα λέει όλα!!!!
Κάθε φορά που διαβάζω για Περού με πιάνουν τα "ζουμιά"....όταν πάω εκεί, τι θα κάνω δλδ;;;....