Καλοκαίρι 2016
Κάθομαι στην υποδοχή και παρατηρώ τους Ιταλούς πελάτες να περνάνε από μπροστά μου πιο μαυρισμένοι από μπριζόλα που έχει παραψηθεί στα κάρβουνα.. Την ροή των σκέψεων μου σταματάει μια ειδοποίηση στο κινητό. Η Ryanair διαφημίζει τη νέα της προσφορά. Αθήνα-Μπεργκαμο με 19,99. Την ίδια ώρα η Aegean ανακοινώνει εκπτώσεις στις εσωτερικές πτήσεις για τον Φεβρουάριο.Ήταν γραφτό!
Φεβρουάριος 2017
Ετοιμαζόμασταν μέρες για το ταξίδι. Εγώ,ο Νίκος, ο Ιάκωβος, ο Στέλιος και ο αδερφός μου θα πετούσαμε από Ρόδο για Αθήνα και έπειτα με μετεπιβίβαση για Μπέργκαμο.Ο Ενίς με τη Φεϊζά θα πετούσαν από Θεσσαλονίκη για Μπέργκαμο και ο Λευτέρης θα έρχοταν να μας βρεί στο Μιλάνο από το Λονδίνο. Σύνολο ατόμων 8!
Σηκωθήκαμε αξημέρωτα να προλάβουμε την πρώτη πρωινή πτήση. Ο αέρας λυσσομανούσε ενώ κατά διαστήματα ακούγονταν ο ήχος από το χαλάζι που έπεφτε με δύναμη πάνω στα παντζούρια. Πρώτο πρωινό μήνυμα από τον Ιάκωβο “Δεν το πιστεύω..Πού μας τραβολογάς πάλι μες στο καταχείμωνο..” και άλλα τέτοια απαισιόδοξα.Αλλά δεν μας πτοεί τίποτε, όταν μιλάμε για ταξίδια..Μετα κόπων και βασάνων φτάσαμε στο αεροδρόμιο εν μέσω καταιγίδας. Για καλή μας τύχη η πτήση έγινε κανονικά (ενταξει βρε παιδιά δεν μας σέρβιραν,είχε και λίγες αναταράξεις καμια 30αρια κενά αέρος,σιγά τα ωά..σημασία έχει να φτάσεις) προλάβαμε την ανταπόκριση στην Αθήνα και κατά το μεσημέρι βρισκόμασταν στο Μπέργκαμο.
Πήραμε το εξπρες λεωφορείο που έχει ως τελικό προορισμό τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου(Milano Centrale) . Σε λιγότερο από μια ώρα ήμασταν εκεί. Είχαμε κλείσει διανυκτέρευση με πρωινό στο 43 Station Hotel,το οποίο ήταν ακριβώς πίσω από τον σταθμό. Εξαιρετική τοποθεσία με τιμή γύρω στα 70ευρώ το δίκλινο.
Αφού τακτοποιηθήκαμε, βγήκαμε έξω για να κλείσουμε αμάξι. Είχαμε κάνει χιλιάδες φορές αυτή τη συζήτηση. Είχα διαβάσει άπειρες ιστορίες στο φόρουμ για την βόρεια Ιταλία και είχαμε αποφασίσει να νοικιάσουμε αμάξι.Οι μέρες περνούσαν,η έγκριση για την πιστωτική αργούσε και έτσι βρεθήκαμε στα γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων στο Μιλάνο χωρίς προκράτηση. Το αποτέλεσμα ήταν μια λαχταριστή χυλόπιτα απ'όλα τα γραφεία αφού 10θέσιο αμάξι δεν βρίσκεις εύκολα και δη τελευταία στιγμή.
Πάμε γρήγορα στο plan B. Μπήκαμε στα εκδοτήρια της treni italia. Ο αυστηρός και σε σχετικά μεγάλη ηλικία κυριούλης που μας εξυπηρετούσε ,με κοιτούσε με διαπεραστικό βλέμμα πάνω απ'τα μεγάλα του γυαλιά καθώς του ανέλυα το πρόγραμμα μας. Ψάρωσα προς στιγμήν.. “Μπας και δεν το parlare καλά το ιταλικό μου;” σκέφτηκα. Δίπλα μου ο Στέλιος εκλάμβανε τη σιωπή του ως σημαδι και πήγε να χωθεί στη συζήτηση στα αγγλικά. Εκνευρίστηκα,ανταλλάξαμε μερικά ελληνικά καντήλια...μέχρι που ο κυριούλης σήκωσε το χέρι. “Μπάστα σινιόρε.Θα μιλάω μόνο με τη σινιορίνα”Τον αγάπησα αυτόν τον κυριούλη. Μας βοήθησε πολύ βγάζοντάς μας όλα τα εισητήρια των τρένων για τις διαδρομές που θέλαμε με σημαντικές εκπτώσεις. Στο τέλος τα εισιτήρια για διαδρομές τρένων με καθορισμένες θέσεις μας κόστισαν γύρω στα 100ευρώ το άτομο.Παραθέτω τις διαδρομές Μιλάνο -Φλωρεντία,Φλωρεντία-Πίζα με επιστροφή, Φλωρεντία- Βενετία, Βενετία- Μπέργκαμο.
Πλέον ήμασταν έτοιμοι να εξερευνήσουμε το Μιλάνο μέχρι να έρθουν και οι υπόλοιποι της παρέας. Πρώτη στάση το Duomo. Ανεβήκαμε στο καμπαναριό και θαυμάσαμε την θέα.Στην κορυφή πετύχαμε τους γονείς ενός φίλου που ζουν στην Φινλανδία. Μικρή η Ευρώπη,μικρός ο κόσμος (και αν δεν είχε covid εγώ τώρα θα μουν ...ανάσες Τσαμπίκα....βαθιές ανάσες...και αισιοδοξία) Περπατήσαμε δια μέσου της Galleria Vittorio Emanuelle,προς τη Σκαλα του Μιλανου, την Piazza Mercanti και γυρίσαμε στην Piazza Duomo όπου μας περίμεναν ο Ενίς με τη Φεϊζά, οι οποίοι μόλις είχαν φτάσει. Μα καλά, ο Λευτέρης που χάθηκε πάλι.αναρωτιόμασταν. Μας επιφύλασσε μεγαλειώδη εμφάνιση πάλι,αφού ξεπρόβαλε πάνω σ'ένα ποδηλατο με την πίπα στο χέρι και look που παρέπεμπε σε Ιταλό νονό της νύχτας..
Επόμενη στάση μας ήταν η περιοχή Ticinese και η Basilica San Lorenzo Mazziore. Είδαμε τις Colonne di San Lorenzo και περπατήσαμε μέχρι την Arco di Porta. Εκεί το στομάχι άρχισε να παραπονιέται και έτσι καταλήξαμε στα Navigli.Επιλέξαμε ένα από τα εστιατόρια εκεί και φάγαμε spaghetti και pizza. Εμφανώς κουρασμενοι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Η επόμενη μέρα θα ήταν το ίδιο κουραστική.
Ξυπνήσαμε πολύ νωρίς αφού έπρεπε να προλάβουμε το τρένο για Φλωρεντία. Οι δυο γυναίκες της παρέας ήμασταν έτοιμες πολύ νωρίτερα και περιμέναμε 6 άντρες στην υποδοχή. Μετά βαϊων και κλάδων φτάσαμε στις αποβάθρες. Ρωτήσαμε έναν από τους εργαζόμενους και μας έδειξε το τρένο που έπρεπε να πάρουμε. Καθίσαμε περιχαρείς στις θέσεις μας,μέχρι που ακούσαμε κάποιους δίπλα να συζητούν πώς θα περάσει η ώρα μέχρι να φτάσουν στο Cluj.Ρωτήσαμε απορημένοι πού πάει το τρένο και μας είπαν πως το τρένο που ψάχνουμε είναι πιο μπροστά.
Ο Κεντέρης θα είχε φάει τη σκόνη μας,αν μας συναγωνίζονταν. Τρέξαμε σαν σίφουνες και μπήκαμε στο σωστό τρένο δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσει. Η διαδρομή διήρκησε λιγότερο από 2 ώρες μέσω Bolognia. Φτάσαμε στον σταθμό της Santa Maria Novella και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο. Δεν είχε πάει καν 9 μιση οπότε αφήσαμε τα πραγματά μας και φύγαμε αμέσως για Πίζα.Εκεί επισκεφθήκαμε τον Πύργο της Πίζας και το Βαπτιστήριο. Παρά την ομορφιά του αξιοθέατου,η Πίζα δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.Η δική μου καρδιά βρισκόταν στην αγαπημένη μου Φλωρεντία.
Επιστρέψαμε το μεσημεράκι από Πίζα, πήραμε τα δωμάτια μας (Hotel Palazzo Benci) και βγήκαμε για βόλτα στους δρόμους της Φλωρεντίας. Πήραμε το λεωφορείο για να ανεβούμε στην Piazzale Michelangelo. Δυστυχως δεν καταφέραμε να απολαύσουμε την θέα καθώς μόλις φτάσαμε ξεκίνησε μια δυνατή μπόρα. Κατεβήκαμε και πάλι στο παλιό κέντρο. Περιηγηθήκαμε στα στενά, θαυμάσαμε την Santa Maria del Fiore,φτάσαμε στο Palazzo Veccio και μετά στο κανάλι με τελικό προορισμό τη γέφυρα του Ponte Vechhio.
Η ώρα είχε περάσει, τα παρόπονα δεν άργησαν να εμφανιστούν και έτσι καταλήξαμε πίσω στην αγορά του Mercanto Centrale. Οι μισοί της παρέας κάθισαν στην αγορά για φαγητό ενώ οι υπόλοιποι πήγαμε στην Braciere Malatesta για μια Bistecca Fiorentina.
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε με το πάσο μας-όχι φυσικά-ξυπνήσαμε πολύ νωρίς,φάγαμε το πρωινό μας και πήραμε το τρένο για τη Βενετία. Στον σιδηροδρομικό σταθμό της Βενετίας,αφήσαμε τις βαλίτσες μας στα lockers και βγαλαμε εισητήρια για το vaporetto. Κατεβήκαμε στην σταση του Σαν Μάρκο και περιμέναμε στην ουρά για να μπούμε στην εκκλησία. Η αναμονή όμως ήταν μεγάλη και έτσι τα παιδιά αποφάσισαν πως θα ήταν καλύτερα να περιηγηθούμε στην πόλη απ΄το να χάσουμε πολύτιμο χρόνο περιμένοντας (για μένα ήταν η δεύτερη φορά στην Βενετία).Το κρύο ήταν τσουχτερό,ενώ κάποιες στιγμές έριχνε ψιλόβροχο. Αλλά τίποτε δεν μπορούσε να μας χαλάσε τη διάθεση. Χαθήκαμε στα στενά,βγάλαμε φωτογραφίες,θαυμάσαμε τα κανάλια, τις γέφυρες και τα μικρά μαγαζάκια.Είχα κλείσει επίσκεψη στην ταράτσα του t fonadacco για να θαυμάσουμε τη Βενετία από ψηλά. Όταν φτάσαμε εκεί μας ανακοίνωσαν πως η ταράτσα θα μείνει κλειστή λόγω καιρού και έτσι φανερά απογοητευμένοι συνεχίσαμε την περιήγηση μας. Προσωπικά έπνιξα την απογοήτευση μου σ'ένα φλιτζάνι cappuccino με συνοδεία tiramisu (άχαστος συνδυασμός-ξεχνάς κάθε πίκρα) .Στη συνέχεια αγοράσαμε και τα απαραίτητα σουβενίρ,φάγαμε πίτσα και νωρίς το απόγευμα γυρίσαμε στον σταθμό για να πάρουμε το τρένο για Bergamo.Φυσικά δεν έλλειπαν τα ευτράπελα,αφού όταν φτάσαμε στο σταθμό βρεθήκαμε μπροστά σε ένα συλαλλητήριο! Ευτυχώς οι διαδηλωτές δεν εμπόδισαν την είσοδο στον σταθμό,ούτε προκάλεσαν κάποιο πρόβλημα στην λειτουργία του οπότε και εμείς φύγαμε για τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας.
Μετά από την επεισοδιακή μας μετεπιβίβαση στην Brescia, καταφέραμε να φτάσουμε στον σιδηροδρομικό σταθμό του Bergamo απ'όπου πήραμε το λεωφορείο για το ξενοδοχείο μας, το Mercure Bergamo Centro Palazzo Dolci. Πολύ καλό ξενοδοχείο,στην νέα πόλη του Bergamo το οποίο βόλευε πάρα πολύ για την μετακίνηση από και προς αεροδρόμιο. Ο ευγενικός νεαρός μας εκλεισε τραπεζί στο εστιατόριο Valtelinesse. Εκεί φάγαμε εξαιρετικό φαγητό,με το ελάφι και τα ραβιόλι με μανιτάρια να κλέβουν την παράσταση. Μετά το φαγητό, πήραμε το τελεφερικ και ανεβήκαμε στην παλιά πόλη. Αντικρύσαμε γνώριμες εικόνες αφού μας θύμισε έντονα την παλιά πόλη της Ρόδου.Το τελευταίο βράδυ μας, αφήσαμε τη μαγεία του Bergamo να μας συνεπάρει περιπλανόμενοι στα στενά της παλιάς πόλης προσπαθώντας να βρούμε κάποια χαραμάδα ανάμεσα στα στενά για να θαυμάσουμε τη θεα από ψηλά.
Το ταξίδι είχε φτάσει στο τέλος του. Ήταν σύντομο, ίσως αγχωτικό και σίγουρα δεν αποκομίσαμε όλα όσα έχει η κάθε Ιταλική πόλη που επισκεφθήκαμε, να μας δώσει. Έχοντας επισκεφθεί και άλλες φορές την Ιταλία, ήξερα ότι οι φίλοι μου πήραν μόνο μια μικρή,ελάχιστη και ίσως επιφανειακή γεύση απ'την μεγαλειότητά της.Παρ'όλα αυτά ήμασταν όλοι γεμάτοι από εικόνες, αναμνήσεις και εμπειρίες που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας.
Τέσσερα χρόνια μετά, γράφω την ιστορία, βρισκόμενη σε καραντίνα, αφού διαγνώστηκα θετική-όντας ταυτόχρονα πλήρως εμβολιασμένη- σε έναν ιό,που ουτέ καν περνούσε απ΄το μυαλό μου τοτε ότι μπορεί να υπάρξει. Το ταξίδι αυτό,όπως και άλλα, θα μου θυμίζει πάντα μια εποχή που εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου να επιστρέψει σύντομα.. Μια εποχή χωρίς φόβο,χωρίς μάσκες,χωρίς περιορισμούς...
Κάθομαι στην υποδοχή και παρατηρώ τους Ιταλούς πελάτες να περνάνε από μπροστά μου πιο μαυρισμένοι από μπριζόλα που έχει παραψηθεί στα κάρβουνα.. Την ροή των σκέψεων μου σταματάει μια ειδοποίηση στο κινητό. Η Ryanair διαφημίζει τη νέα της προσφορά. Αθήνα-Μπεργκαμο με 19,99. Την ίδια ώρα η Aegean ανακοινώνει εκπτώσεις στις εσωτερικές πτήσεις για τον Φεβρουάριο.Ήταν γραφτό!
Φεβρουάριος 2017
Ετοιμαζόμασταν μέρες για το ταξίδι. Εγώ,ο Νίκος, ο Ιάκωβος, ο Στέλιος και ο αδερφός μου θα πετούσαμε από Ρόδο για Αθήνα και έπειτα με μετεπιβίβαση για Μπέργκαμο.Ο Ενίς με τη Φεϊζά θα πετούσαν από Θεσσαλονίκη για Μπέργκαμο και ο Λευτέρης θα έρχοταν να μας βρεί στο Μιλάνο από το Λονδίνο. Σύνολο ατόμων 8!
Σηκωθήκαμε αξημέρωτα να προλάβουμε την πρώτη πρωινή πτήση. Ο αέρας λυσσομανούσε ενώ κατά διαστήματα ακούγονταν ο ήχος από το χαλάζι που έπεφτε με δύναμη πάνω στα παντζούρια. Πρώτο πρωινό μήνυμα από τον Ιάκωβο “Δεν το πιστεύω..Πού μας τραβολογάς πάλι μες στο καταχείμωνο..” και άλλα τέτοια απαισιόδοξα.Αλλά δεν μας πτοεί τίποτε, όταν μιλάμε για ταξίδια..Μετα κόπων και βασάνων φτάσαμε στο αεροδρόμιο εν μέσω καταιγίδας. Για καλή μας τύχη η πτήση έγινε κανονικά (ενταξει βρε παιδιά δεν μας σέρβιραν,είχε και λίγες αναταράξεις καμια 30αρια κενά αέρος,σιγά τα ωά..σημασία έχει να φτάσεις) προλάβαμε την ανταπόκριση στην Αθήνα και κατά το μεσημέρι βρισκόμασταν στο Μπέργκαμο.
Πήραμε το εξπρες λεωφορείο που έχει ως τελικό προορισμό τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου(Milano Centrale) . Σε λιγότερο από μια ώρα ήμασταν εκεί. Είχαμε κλείσει διανυκτέρευση με πρωινό στο 43 Station Hotel,το οποίο ήταν ακριβώς πίσω από τον σταθμό. Εξαιρετική τοποθεσία με τιμή γύρω στα 70ευρώ το δίκλινο.
Αφού τακτοποιηθήκαμε, βγήκαμε έξω για να κλείσουμε αμάξι. Είχαμε κάνει χιλιάδες φορές αυτή τη συζήτηση. Είχα διαβάσει άπειρες ιστορίες στο φόρουμ για την βόρεια Ιταλία και είχαμε αποφασίσει να νοικιάσουμε αμάξι.Οι μέρες περνούσαν,η έγκριση για την πιστωτική αργούσε και έτσι βρεθήκαμε στα γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων στο Μιλάνο χωρίς προκράτηση. Το αποτέλεσμα ήταν μια λαχταριστή χυλόπιτα απ'όλα τα γραφεία αφού 10θέσιο αμάξι δεν βρίσκεις εύκολα και δη τελευταία στιγμή.
Πάμε γρήγορα στο plan B. Μπήκαμε στα εκδοτήρια της treni italia. Ο αυστηρός και σε σχετικά μεγάλη ηλικία κυριούλης που μας εξυπηρετούσε ,με κοιτούσε με διαπεραστικό βλέμμα πάνω απ'τα μεγάλα του γυαλιά καθώς του ανέλυα το πρόγραμμα μας. Ψάρωσα προς στιγμήν.. “Μπας και δεν το parlare καλά το ιταλικό μου;” σκέφτηκα. Δίπλα μου ο Στέλιος εκλάμβανε τη σιωπή του ως σημαδι και πήγε να χωθεί στη συζήτηση στα αγγλικά. Εκνευρίστηκα,ανταλλάξαμε μερικά ελληνικά καντήλια...μέχρι που ο κυριούλης σήκωσε το χέρι. “Μπάστα σινιόρε.Θα μιλάω μόνο με τη σινιορίνα”Τον αγάπησα αυτόν τον κυριούλη. Μας βοήθησε πολύ βγάζοντάς μας όλα τα εισητήρια των τρένων για τις διαδρομές που θέλαμε με σημαντικές εκπτώσεις. Στο τέλος τα εισιτήρια για διαδρομές τρένων με καθορισμένες θέσεις μας κόστισαν γύρω στα 100ευρώ το άτομο.Παραθέτω τις διαδρομές Μιλάνο -Φλωρεντία,Φλωρεντία-Πίζα με επιστροφή, Φλωρεντία- Βενετία, Βενετία- Μπέργκαμο.
Πλέον ήμασταν έτοιμοι να εξερευνήσουμε το Μιλάνο μέχρι να έρθουν και οι υπόλοιποι της παρέας. Πρώτη στάση το Duomo. Ανεβήκαμε στο καμπαναριό και θαυμάσαμε την θέα.Στην κορυφή πετύχαμε τους γονείς ενός φίλου που ζουν στην Φινλανδία. Μικρή η Ευρώπη,μικρός ο κόσμος (και αν δεν είχε covid εγώ τώρα θα μουν ...ανάσες Τσαμπίκα....βαθιές ανάσες...και αισιοδοξία) Περπατήσαμε δια μέσου της Galleria Vittorio Emanuelle,προς τη Σκαλα του Μιλανου, την Piazza Mercanti και γυρίσαμε στην Piazza Duomo όπου μας περίμεναν ο Ενίς με τη Φεϊζά, οι οποίοι μόλις είχαν φτάσει. Μα καλά, ο Λευτέρης που χάθηκε πάλι.αναρωτιόμασταν. Μας επιφύλασσε μεγαλειώδη εμφάνιση πάλι,αφού ξεπρόβαλε πάνω σ'ένα ποδηλατο με την πίπα στο χέρι και look που παρέπεμπε σε Ιταλό νονό της νύχτας..
Επόμενη στάση μας ήταν η περιοχή Ticinese και η Basilica San Lorenzo Mazziore. Είδαμε τις Colonne di San Lorenzo και περπατήσαμε μέχρι την Arco di Porta. Εκεί το στομάχι άρχισε να παραπονιέται και έτσι καταλήξαμε στα Navigli.Επιλέξαμε ένα από τα εστιατόρια εκεί και φάγαμε spaghetti και pizza. Εμφανώς κουρασμενοι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Η επόμενη μέρα θα ήταν το ίδιο κουραστική.
Ξυπνήσαμε πολύ νωρίς αφού έπρεπε να προλάβουμε το τρένο για Φλωρεντία. Οι δυο γυναίκες της παρέας ήμασταν έτοιμες πολύ νωρίτερα και περιμέναμε 6 άντρες στην υποδοχή. Μετά βαϊων και κλάδων φτάσαμε στις αποβάθρες. Ρωτήσαμε έναν από τους εργαζόμενους και μας έδειξε το τρένο που έπρεπε να πάρουμε. Καθίσαμε περιχαρείς στις θέσεις μας,μέχρι που ακούσαμε κάποιους δίπλα να συζητούν πώς θα περάσει η ώρα μέχρι να φτάσουν στο Cluj.Ρωτήσαμε απορημένοι πού πάει το τρένο και μας είπαν πως το τρένο που ψάχνουμε είναι πιο μπροστά.
Ο Κεντέρης θα είχε φάει τη σκόνη μας,αν μας συναγωνίζονταν. Τρέξαμε σαν σίφουνες και μπήκαμε στο σωστό τρένο δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσει. Η διαδρομή διήρκησε λιγότερο από 2 ώρες μέσω Bolognia. Φτάσαμε στον σταθμό της Santa Maria Novella και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο. Δεν είχε πάει καν 9 μιση οπότε αφήσαμε τα πραγματά μας και φύγαμε αμέσως για Πίζα.Εκεί επισκεφθήκαμε τον Πύργο της Πίζας και το Βαπτιστήριο. Παρά την ομορφιά του αξιοθέατου,η Πίζα δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.Η δική μου καρδιά βρισκόταν στην αγαπημένη μου Φλωρεντία.
Επιστρέψαμε το μεσημεράκι από Πίζα, πήραμε τα δωμάτια μας (Hotel Palazzo Benci) και βγήκαμε για βόλτα στους δρόμους της Φλωρεντίας. Πήραμε το λεωφορείο για να ανεβούμε στην Piazzale Michelangelo. Δυστυχως δεν καταφέραμε να απολαύσουμε την θέα καθώς μόλις φτάσαμε ξεκίνησε μια δυνατή μπόρα. Κατεβήκαμε και πάλι στο παλιό κέντρο. Περιηγηθήκαμε στα στενά, θαυμάσαμε την Santa Maria del Fiore,φτάσαμε στο Palazzo Veccio και μετά στο κανάλι με τελικό προορισμό τη γέφυρα του Ponte Vechhio.
Η ώρα είχε περάσει, τα παρόπονα δεν άργησαν να εμφανιστούν και έτσι καταλήξαμε πίσω στην αγορά του Mercanto Centrale. Οι μισοί της παρέας κάθισαν στην αγορά για φαγητό ενώ οι υπόλοιποι πήγαμε στην Braciere Malatesta για μια Bistecca Fiorentina.
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε με το πάσο μας-όχι φυσικά-ξυπνήσαμε πολύ νωρίς,φάγαμε το πρωινό μας και πήραμε το τρένο για τη Βενετία. Στον σιδηροδρομικό σταθμό της Βενετίας,αφήσαμε τις βαλίτσες μας στα lockers και βγαλαμε εισητήρια για το vaporetto. Κατεβήκαμε στην σταση του Σαν Μάρκο και περιμέναμε στην ουρά για να μπούμε στην εκκλησία. Η αναμονή όμως ήταν μεγάλη και έτσι τα παιδιά αποφάσισαν πως θα ήταν καλύτερα να περιηγηθούμε στην πόλη απ΄το να χάσουμε πολύτιμο χρόνο περιμένοντας (για μένα ήταν η δεύτερη φορά στην Βενετία).Το κρύο ήταν τσουχτερό,ενώ κάποιες στιγμές έριχνε ψιλόβροχο. Αλλά τίποτε δεν μπορούσε να μας χαλάσε τη διάθεση. Χαθήκαμε στα στενά,βγάλαμε φωτογραφίες,θαυμάσαμε τα κανάλια, τις γέφυρες και τα μικρά μαγαζάκια.Είχα κλείσει επίσκεψη στην ταράτσα του t fonadacco για να θαυμάσουμε τη Βενετία από ψηλά. Όταν φτάσαμε εκεί μας ανακοίνωσαν πως η ταράτσα θα μείνει κλειστή λόγω καιρού και έτσι φανερά απογοητευμένοι συνεχίσαμε την περιήγηση μας. Προσωπικά έπνιξα την απογοήτευση μου σ'ένα φλιτζάνι cappuccino με συνοδεία tiramisu (άχαστος συνδυασμός-ξεχνάς κάθε πίκρα) .Στη συνέχεια αγοράσαμε και τα απαραίτητα σουβενίρ,φάγαμε πίτσα και νωρίς το απόγευμα γυρίσαμε στον σταθμό για να πάρουμε το τρένο για Bergamo.Φυσικά δεν έλλειπαν τα ευτράπελα,αφού όταν φτάσαμε στο σταθμό βρεθήκαμε μπροστά σε ένα συλαλλητήριο! Ευτυχώς οι διαδηλωτές δεν εμπόδισαν την είσοδο στον σταθμό,ούτε προκάλεσαν κάποιο πρόβλημα στην λειτουργία του οπότε και εμείς φύγαμε για τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας.
Μετά από την επεισοδιακή μας μετεπιβίβαση στην Brescia, καταφέραμε να φτάσουμε στον σιδηροδρομικό σταθμό του Bergamo απ'όπου πήραμε το λεωφορείο για το ξενοδοχείο μας, το Mercure Bergamo Centro Palazzo Dolci. Πολύ καλό ξενοδοχείο,στην νέα πόλη του Bergamo το οποίο βόλευε πάρα πολύ για την μετακίνηση από και προς αεροδρόμιο. Ο ευγενικός νεαρός μας εκλεισε τραπεζί στο εστιατόριο Valtelinesse. Εκεί φάγαμε εξαιρετικό φαγητό,με το ελάφι και τα ραβιόλι με μανιτάρια να κλέβουν την παράσταση. Μετά το φαγητό, πήραμε το τελεφερικ και ανεβήκαμε στην παλιά πόλη. Αντικρύσαμε γνώριμες εικόνες αφού μας θύμισε έντονα την παλιά πόλη της Ρόδου.Το τελευταίο βράδυ μας, αφήσαμε τη μαγεία του Bergamo να μας συνεπάρει περιπλανόμενοι στα στενά της παλιάς πόλης προσπαθώντας να βρούμε κάποια χαραμάδα ανάμεσα στα στενά για να θαυμάσουμε τη θεα από ψηλά.
Το ταξίδι είχε φτάσει στο τέλος του. Ήταν σύντομο, ίσως αγχωτικό και σίγουρα δεν αποκομίσαμε όλα όσα έχει η κάθε Ιταλική πόλη που επισκεφθήκαμε, να μας δώσει. Έχοντας επισκεφθεί και άλλες φορές την Ιταλία, ήξερα ότι οι φίλοι μου πήραν μόνο μια μικρή,ελάχιστη και ίσως επιφανειακή γεύση απ'την μεγαλειότητά της.Παρ'όλα αυτά ήμασταν όλοι γεμάτοι από εικόνες, αναμνήσεις και εμπειρίες που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας.
Τέσσερα χρόνια μετά, γράφω την ιστορία, βρισκόμενη σε καραντίνα, αφού διαγνώστηκα θετική-όντας ταυτόχρονα πλήρως εμβολιασμένη- σε έναν ιό,που ουτέ καν περνούσε απ΄το μυαλό μου τοτε ότι μπορεί να υπάρξει. Το ταξίδι αυτό,όπως και άλλα, θα μου θυμίζει πάντα μια εποχή που εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου να επιστρέψει σύντομα.. Μια εποχή χωρίς φόβο,χωρίς μάσκες,χωρίς περιορισμούς...
Περαστικούλια και όλα θα έρθουν στα ίσα τους! Υπομονή 
