Ινδία Περιπετειες στην Απιστευτη Ινδια!

[dmdoc]

Αλήθεια,τι έχεις πάρει μαζί σου για τα κουνούπια;πως αντιμετωπίζεις αυτό το θεματάκι;

 

[tripakias]

Αλήθεια,τι έχεις πάρει μαζί σου για τα κουνούπια;πως αντιμετωπίζεις αυτό το θεματάκι;

Τα τρωει...

 

[ΕΡΣΗ]

Αλήθεια,τι έχεις πάρει μαζί σου για τα κουνούπια;πως αντιμετωπίζεις αυτό το θεματάκι;

Ειχα παρει μαζι μου εντομοαπωθητικα. Το πως ομως τελικα το αντιμετωπισα το θεμα θα το αναγνωσετε εν καιρω στην ιστορια!

 

[dmdoc]

Δεν το λες από τώρα σε πμ γιατί το βιάζομαι λίγο;

 

[ioanna karagianni]

χμ χμ κυρά Έρση που είσαι; μας έχεις παρατήσει στο αεροδρόμιο να περιμένουμε την βαλίτσα, πάρτο απόφαση δεν θα έρθει μάλλον σας έστησε χοντρά. Άντε να πάμε παρακάτω. Πιάστηκα στο σκαμνάκι τόόόόόσες ώρες, έσβησε και η φωτιά στο τζάκι κρύωσαν και τα κάστανα...

 

[Giristroula]

Το καλό πράγμα αργεί φιλενάδα...αποδιοργανώθηκε και στην Πορταριά η κοπέλα...οπότε μέχρι να της έρθει η έμπνευση πρέπει να περιμένουμε λίγο!

 

[KIKI]

χμ χμ κυρά Έρση που είσαι; μας έχεις παρατήσει στο αεροδρόμιο να περιμένουμε την βαλίτσα, πάρτο απόφαση δεν θα έρθει μάλλον σας έστησε χοντρά. Άντε να πάμε παρακάτω. Πιάστηκα στο σκαμνάκι τόόόόόσες ώρες, έσβησε και η φωτιά στο τζάκι κρύωσαν και τα κάστανα...

μια χαρά με καλυψε η Ιωαννα
μαζεψου κοριτσι μου απο τα σουαρέ και ξεκινα το γραψιμο...

 

[manelaki]

που ειναι η συνεχεια οεο;;;

 

[giannoula]

Έρση σαν να ξεχάστηκες λίγο κορίτσι μου;; Οχι τίποτα άλλο θα ξεκινήσω και την δίαιτα και τζάμπα πήρα και το κουβαδάκι με τα ποπ-κορν!!!

 

[varioAthens]

Πραγματικά βρε Έρση...περίμενα να τελειώσει η κοπή της πίτας μπας και δώ τη συνέχεια αλλά τίποτα... Παίζει να δώσεις κανένα "κομμάτι" σήμερα ή να πάω για ύπνο??? :roll:

 

[ΕΡΣΗ]

Nur Jahan

Πριν ξεκινησω την αφηγηση των οσων συνεβησαν από εδώ και περα εχω να πω ότι η ιστορια μου είναι πολύ σχετικη με αυτή της Vario Athens –αλλωστε αυτή ηταν η ιστορια που μου εκανε ένα αξαφνο κλικ για να κανω την περιφημη λαδια μου- και της Ελενης 70, η οποια περιηγηθηκε στα ιδια μερη με εμενα (και σε μερικα παραπανω!). Θα προσπαθησω να μην επαναλαβω τα ιδια –οσο μπορω βεβαια με την εννοια ότι στα ιδια μερη περιηγηθηκα, οποτε και αναλογες εικονες ειδα.
Αφου βγηκαμε εξω και συναντηθηκαμε με τον εκπροσωπο του ινδικου ταξιδιωτικου πρακτορειου (Vario Athens σε ευχαριστω πολύ που μου τους συνεστησες. Ηταν αψογοι!!), του εξιστορησαμε το δραμα μας και υποσχεθηκε να αναλαβει το πρακτορειο τις διαπραγματευσεις με τις αρχες του αεροδρομιου προκειμενου να ανερευθει η ατακτουσα βαλιτσα. Ανεβηκαμε στο αυτοκινητο μας (ένα Toyota SUV εξαιρετικα ανετο) και γνωρισαμε τον οδηγο μας τον κυριο Singh, έναν εξαιρετικα ευγενικο και διακριτικο κυριο ο οποιος ηταν εντεταλμενος να διαφυλαττει τις ζωες μας σε εκεινο το ασυπληπτο πραγμα που λεγεται «ινδικοι δρομοι». Καποτε ειχε συζητηθει εδώ μεσα που είναι πιο επικινδυνο να οδηγει κανεις: στην Αιγυπτο η στην Ινδια. Εχοντας διανυσει χιλιομετρα επι χιλιομετρων και στις δυο αυτές χωρες μπορω πλεον να απαντησω ότι η Αιγυπτος είναι της πλακας μπροστα στην Ινδια!
Αλλα ας ξαναβρεθουμε στο αυτοκινητο: Η εικονα που αντικρυσαμε βγαινοντας από το αεροδρομιο, ηταν σχετικα αναγνωρισιμη σε σχεση με τις μεχρις εκεινη την στιγμη παραστασεις μας. Φαρδιες λεωφορους με κινηση αυτοκινητων, ουτε αστεγοι να κοιμουνται στα πεζοδρομια, ουτε γελαδια περα δωθε. Ααα και μια γκριζα ομιχλη να σκεπαζει τα παντα. Και κρυο… πολύ κρυο….ευτυχως που φορουσαμε τα μπουφαν μας. «Πως είναι ο καιρος;» ρωτησαμε χαζοχαρουμενα. «Ετσι είναι την τελευταια εβδομαδα. Εχουμε τουλαχιστον ένα δεκαημερο να δουμε τον ηλιο» μας απαντησε ο συνοδος μας. «Και για ποσο θα κρατησει;» ρωτησαμε σιγουροι ότι αυτή η εξαιρεση θα ηταν προσκαιρη. «Το δελτιο λεει ότι για μια ακομη εβδομαδα ετσι θα παει ο καιρος» ηταν η μη αναμενομενη απαντηση. Ο αφεντης μου ερριξε ένα βλεμμα ολο σημασια «που με εφερες;» Εγω ψιλοψιθυρισα «Το Δελχι είναι βορεια, εμεις θα παμε νοτιοτερα και θα είναι πολύ καλυτερα!»
Συμφωνα με το δρομολογιο μας την ιδια ημερα θα φθαναμε οδικα στην Αγκρα και θα ειχαμε και μια απογευματινη ξεναγηση. Μαλιστα! Το αυτοκινητο ειχε ηδη μπλεξει στην κινηση του Δελχιου και ετσι μας ειχε δοθει η ευκαιρια να απολαυσουμε τις κορνες παντος τροχοφορου το οποιο ερχοταν κατά πανω μας από ολες τις δυνατες κατευθυνσεις. Καθοδον προσπαθησαμε να κανουμε απολογσμο των απωλειων μας: Τα καλοκαιρινα πουκαμισα του Αφεντη, τα κοντομανικα μπλουζακια polo του Αφεντη, τα παντελονια του Αφεντη, τα εσωρουχα, οι καλτσες, τα ξυριστικα και τα προσωπικα ειδη του Αφεντη. Μαλιστα…παει και το αντικουνουπικο και το σπρευ και το μηχανακι για τα υπνοδωματια. Και το κρεμοσαπουνο Detol. Και το ένα σαπουνι Detol. Και οι εξτρα πετσετες. Και τα εξτρα σεντονια. Και τα χαρτομαντηλα. Και τα δυο ρολα χαρτι τουαλετας (που τοσο σοφα με ειχε συμβουλεψει μελος του Travelstories να παρω μαζι μου). Στην Ελλαδα οταν εβαζα όλα αυτά τα πραγματα μεσα στην βαλιτσα ο αφεντης χλωμιαζε: «Μα που εχεις κατά νου να παμε;» «Μην δινεις σημασια, ειμαι απλως προνοητικη, μαλλον δε θα μας χρειαστουν, αλλα καλου κακου…» τον καθησυχαζα αναποτελεσματικως. Τωρα που τα πραγματα αυτά τα οποια με τοσο επιμελεια ειχα τακτοποιησει στην βαλιτσα, ειχαν χαθει ο Αφεντης ασπρισε εντελως. Καναμε τη λιστα αυτων που ειχαν διασωθει: τα φαρμακα, ο φακος, το Detol σε μορφη σπραυ, το Detol σε μορφη υγρομαντηλων, η μια πλακα σαπουνι Detol, τα δικα μου κοντομανικα και το μαγιο μου (για τις διαφορες ξενοδοχειακες πισινες) καθως και κατι αναλαφρα βραδινα ρουχα για μια καλη εμφανιση.
Κανοντας την καταμετρηση των απωλειων μας και νανουριζομενοι (λεμε τωρα!) από το διαρκες κορναρισμα το οποιο εκανε ηχω ουτως η αλλως μεσα στο κεφαλι μας, μας πηρε στο περιπου ο υπνος. Εξαφνα ένα χτυπημα στο τζαμι με εκανε να ανοιξω τα ματια μου: Μια κομπρα με κοιταζε απλανως και ένας ιδιοκτητης της μου ζητουσε χρηματα προκειμενου να φωτογραφηθω μαζι της. Ξανακλεισα τα ματια μου, αρνουμενη καταρχην ότι αυτό που εβλεπα ηταν η απλη καθημερινη πραγματικοτητα της Ινδιας-αληθεια θυμονουν αραγε που ειχε βρεθει; Στη συνεχεια-αφου θυμηθηκα που βρισκομαι και γιατι, αρνηθηκα σθενατα να μπω σε διαπραγματευσεις προς χαριν οφεων. Εχει ο Βισνου! Πιο κατω καποιο ερπετο θα βρω να φωτογραφησω. Και μετα τα ξαναανοιξα τα ματια μου διαπλατα: Μα που ειχε παει ο ευλογημενος οδηγος μας και μας ειχε αφησει στο ελεος μικροπωλητων, επαιτων και λοιπον πλανοδιων οι οποιοι ακαταπαυστα μας χτυπουν το τζαμι; Και που βρισκομαστε και γιατι; Ειμαστε παρκαρισμενοι διπλα σε κατι παραπηγματα τα οποια αποτελουν ένα μαγειρειο-καφενειο (ο Κρισνα να το κανει!) ένα κουρειο (οπου υπαρχει μεγαλη ουρα!) σε ένα μικροπαντωπολειο και σε μυριους οσους ινδους οι οποιοι βολβοδερναν τριγυρω και μας χτυπουσαν τα τζαμια για προφανεις λογους!
Μαλιστα! Και τωρα τι; Που είναι ο ινδουιστης να φευγουμε; Γιατι μειναμε εδώ διπλα στο δρομο; Πουντος αυτος; Και εκει που πια ειχαμε αρχισει να αγχωνομαστε εκ νεου, νατος καταφθανει ασθαινοντας ο οδηγος μας! Με τα λιγα αγγλικα που ομιλουσε μας ειπε ότι επρεπε να παει σε ένα συγκεκριμενο γραφειο προκειμενου να καταβαλει έναν φορο γιατι εγκαταλειπαμε το κρατιδιο στο οποιο ευρισκεται το Δελχι και μπαιναμε στο κρατιδιο στο οποιο ευρισκεται η Αγκρα. «Σσστττ μην το γραψεις στο φορουμ κατι τετοιο» ειπε ο παντα επιφυλακτικος Αφεντης. «Γιατι;» ρωτησα απορημενη. «Μη σας διαβαζει και κανεις ιθυνων και του μπουν τιποτε ιδεες και στο τελος αρχιζουμε να πληρωνουμε και φορους με το που θα φευγουμε από την κάθε Περιφερεια για να παμε στην επομενη.». Εγω ως υπακουη επραξα κατά τας προσταγας του, καθως βλεπετε.

Το ταξιδι μακρυ και μονοτονο και με τα κορναρισματα να ηχουν μεσα στα αυτια μας αδιακοπα. Εμεις συνεχιζουμε το ταξιδι μας. Στο μεταξυ, οσο το αυτοκινητο μας προσπαθει να μας παει στην Αγκρα κανοντας διαφορους ελιγμους για να αποφυγει καρα ρικσω, μοτοποδηλατα και νταλικες, ας παμε στην μογγολικη δυναστεια.

Θα κανω ένα μικρο αλμα και θα φθασω στον Jahangir. Δισεγγονος του Babur. Πληρως εγκατεστημενος στην Βορεια Ινδια. Δεν του λειπει η Σαμαρκανδη και η Φεργκανα γιατι ποτε δεν τις γνωρισε. Πατριδα του θεωρει την Ινδια. Κυβερνησε από το 1605 μεχρι το 1627 που πεθανε. Πατερας του ο περιφημος Μογγολος Ακμπαρ (αργοτερα θα σας μιλησω για αυτόν). Μητερα του μια ινδουιστρια πριγκηπισσα του Amber. Πολλοι και πολύ προσευχηθηκαν για να γεννηθη αυτό το παιδι. Άλλο παιδι δεν εκανε ο ταλαιπωρος ο Ακμπαρ. Και τι παιδι! Σιγουρα θα ευχηθηκε να ειχε μεινει μονος και ακληρος, όταν ο γιος αυτος στραφηκε κατά του πατερα του. Ο Ακμπαρ ανακηρυξε τον εγγονο του (γιο του λεγαμενου) διαδοχο του θρονου και αποδημησε εις Κυριον. Ο ασπλαχνος υιος αφου εξουδετερωσε τον δικο του γιο, συνεχισε την πολιτικη του πατερα του Ακμπαρ: επεδειξε μεγαλη ανοχη προς τους αλλοθρησκους ινδουιστες, αγαπη στις τεχνες, ηταν επιφυλακτικος με τον Περση βασιλια και παντρευτηκε καταρχην την εξαδερφη του την Ινδουιστρια ( η οποια γεννησε έναν γιο, εκεινον τον οποιο ο παππους του ο Ακμπαρ τον προοριζε ανεπιτυχως για τον θρονο) και κατοπιν άλλη μια Ινδουιστρια πριγκηπισα ( η οποια γεννησε τον διαδοχο Shah Jahan) και κατοπιν μερικες άλλες (μυστηριοι μουσουλμανοι ηταν και τουτοι: δεν παντρευοντουσαν μονο τεσσερεις γυναικες όπως επιτασσει το Κορανι, αλλα οσες τους χρειαζοτανε για λογους πολιτικων ισορροπιων και για λογους …γουστου) και τελικα τον μεγαλον του ερωτα την Nur Jahan.
Εδώ ηθελα να καταληξω: στη Nur Jahan, το Φως του Κοσμου. Υπηρξε η δωδεκατη συζυγος του αυτοκρατορα, αλλα η πρωτη στην καρδια του. Υπηρξε εξαιρετικα ισχυρη γυναικα και από ένα σημειο και περα αυτή κυβερνουσε την αυτοκρατορια οσο ο συζυγος της βυθιζοταν στις εξεις του: αλκοολ και οπιο. Η Νουρ προερχοταν από την Περσια. Ο παππους της ηταν βασιλικος αξιωματουχος, αλλα οι καλες ημερες ηταν πισω τους και η οικογενεια αφυγε να βρει την τυχη της στην Ινδια. Εφτασαν σε κακο χαλι: εχασαν όλα τους τα υπαρχοντα από ληστες. Τελικα ο πατερας της καταφερε να υπηρετησει στα μογγολικα ανακτορα και να παντρεψει την εν λογω κορη του με έναν αξιωματουχο του παλατιου. Από αυτόν τον γαμο γεννηθηκε μια κορη. Όμως ο αξιωματικος αυτος σκοτωθηκε (οι κακες γλωσσες λενε οτι σκοτωθηκε κατ' επιταγην του Jahangir προκειμενου να του φαει τη γυναικα, αλλα μαλλον ειναι ανυποστατες) και η Νουρ, η οποια τοτε ειχε άλλο ονομα-καθολου αριστοκρατικο- εμεινε χηρα και ζορισμενη. Μπηκε λοιπον στην ακολουθια μιας από τις συζυγους του εκλειποντος Ακμπαρ (υπενθυμιζω αυτος ειναι ο πατερας του Jahangir). Ο Jahangir καποια στιγμη αντεληφθηκε την υπαρξη της και επαθε την πλακα του, καθοτι η νεα όχι μονο ηταν ομορφη και εξυπνη, επαιζε καλα μουσικη και τραγουδουσε, οπως οι καλομαθημενες νεες της εποχης της, αλλα ηταν θαραλεα και εξαιρετικης φυσικης αντοχης καθως και δεινη κυνηγος: για την πλακα της σκοτωνε καμια τεσσερεις τιγρεις σε κάθε της κυνηγετικη εξορμηση της παρεα με τον συζυγο της! Εννοειται ότι ευνοησε με θεσεις και αξιωματα ολη της την οικογενεια στην οποια ηταν διαρκως πολύ αφοσιωμενη. Κατά τη διαρκεια των τελευταιων χρονων της βασιλειας του συζυγου της ειχε γινει τοσο ισχυρη ώστε εκοψε και νομισματα με τη μορφη της.
Δυστυχως για αυτην παιδια με τον Jahangir δε μπορεσε να κανει. Παντρεψε όμως την κορη της από τον πρωτο της γαμο με τον μικροτερο γιο του συζυγου της. Και φυσικα υποστηριζε αυτόν τον νεαρο πριγκηπα ώστε να αποκτησει αυτος τον θρονο μετα τον θανατο του συζυγου της και πατερα του. Ωραια με τις ως εδώ (γιατι εχουμε κι άλλες) μηχανογραφιες. Και τι μας νοιαζουν εμας ιστοριες ξεχασμενες για παλιες αγαπημενες και συνομωσιες; Ελα που όπως ειπαμε η λεγαμενη ηταν πολύ αφοσιωμενη στην οικογενεια της; Και θελησε να χτισει ένα μαυσωλειο λαμπρο ως ταφο του πατερα της καταρχην και της οικογενεια της στην συνεχεια; Αυτό το μαυσωλειο πηγαιναμε να δουμε αυπνοι και καταταλαιπωρημενοι…. Το I'timād-ud-Daulah's Tomb.
Θεωρειται ως προδρομος του Ταζ Μαχαλ καθοτι σε αυτό εγινε η μεταβαση από την κοκκινη πετρα της περιοχης στο λευκο μαρμαρο του Ρατζασταν, από την περιοχη της Μακρανα. Σε αυτό το μνημειο φτασανε στην τελειοτητα οι τεχνες που τοσο πολύ θαυμαζουμε στο Ταζ Μαχαλ: μεσα στο σκληρο και λευκο μαρμαρο εντιθενται σε διαφορα φυτικα σχηματα ημιπολυτιμοι λιθοι: Λαπις λαζουλι, μαλαχιτες,κορνελιανοι, ιασπις, ονυχας, τοπαζι. Το μαυσωλειο υπηρετει αυστηρα τη συμμετρια: η μονη συμμετρια που διαταρασσεται ειναι το ότι τα κενοταφια των γονεων της Νουρ είναι τοποθετημενα το ένα διπλα στο άλλο και όχι απεναντι, κατι που επαναλαμβανεται αργοτερα και στο Ταζ Μαχαλ.

 

[tripakias]

Ε οχι, αρνουμαι να διαβασω για ολο το σοι του Babur... προτιμω να με παρει ο υπνος ακουγοντας τους ηχους των κορνων... μεχρι να ξυπνησω ελπιζω να εχουμε φτασει στην Αγκρα -τουλαχιστον στο ονειρο μου-.